Zondag 29 september 2019 Kerkproeverij en 25 jaar Ontmoetingskerk ‘(Z)onder dak’

ds. Hans van Walsum

Orde van dienst

Samenkomen

Orgelspel

Welkom door de ouderling van dienst

Lied: ‘Rond het licht dat leven doet’Liedboek 287: 1, 2 en 5

Stil gebed – Bemoediging en groet

Inleiding op de dienst

Lied: ‘Wat hou ik van uw huis’ – Psalm 84Liedboek 84a: 1 en 2 muziekgroep; 3 en 4 allen

Gebed bij het begin van de dienst

Lied: ‘Geprezen zij God’ – Psalm 150Liedboek 150a: 1, 3 en 4

Dienst van het Woord

Gebed bij het openen van de Bijbel

Kinderlied: ‘Kijk daar, een metselaar’ ELB 455 (muziekgroep)

Kinderen gaan naar hun eigen dienst

Inleiding bij de lezing

Lezing uit de Bijbel: Psalm 27lezen: vers 1 t/m 3zingen: couplet 1 (Liedboek 27:2)lezen: vers 5 t/m 12zingen: couplet 7 (Liedboek 27: 7)

Preek

Muziekgroep: ‘Wacht op de Heer’ – Psalm 27The Psalm Project

Uiteengaan

Kinderen komen terug uit hun eigen dienst

We gedenken …..

Pastorale mededelingen

Gebedendankgebedvoorbedenstil gebedOnze Vader

Inzameling van de gaven

Lied: ‘Dit huis, een herberg onderweg’Zingende Gezegend 213

Zegen

Preek

Gemeente van onze Heer Jezus Christus

In dagblad Trouw vertelt wekelijks een lezer wat zijn of haar leven zin geeft. Deze week las ik het verhaal van de 71-jarige Els.1 Zij vertelt over haar veelbewogen leven. Een doodgeboren kind. Maar ook het verlies van haar twee andere kinderen, op 17 en 19 jarige leeftijd: de één kanker, de ander een ongeluk. Ook zij en haar man krijgen met kanker te maken. Op een gegeven moment zijn er in het gezin drie tegelijk aan de chemo. Nu zijn ze begin zeventigers. Het is rustig in hun leven. Els sluit af: ‘Zo hebben we langzaam, heel langzaam, weer zin aan ons leven kunnen geven. Want ik vind beslist niet dat mijn leven zinloos is: ik heb een partner om voor te leven en onze relatie is heel intens geworden. De zin in het leven wordt me aangedragen, misschien wel doordat ik mijzelf gedragen voel, wetende dat ik niet dieper kan vallen dan in de handen van God. Ik heb sterk het gevoel: ooit komt alles goed en daar vertrouw ik op’. Een aangrijpend

1 https://www.trouw.nl/religie-filosofie/de-dag-nadat-ze-haar-zoon-begroef-genoot-ze-van-het-zomerweer-hoe-kan-dat~b971df24/

verhaal. Bijzonder. Misschien denk je: ‘Wauw, wat knap, ik weet zeker dat ik dat nooit zou kunnen…’

2

‘De HEER is mijn licht, mijn behoud, wie zou ik vrezen? Bij de HEER is mijn leven veilig, voor wie zou ik bang zijn?’ Het begin van Psalm 27. Afgelopen week lazen we met een groep gemeenteleden deze psalm met het oog op de dienst vandaag. Er was iemand die het maar een vreemde keuze vond. ‘Als je nu nooit in de kerk komt en je bent er die zondag een keer wel, uitgenodigd voor de Kerkproeverij, en je hoort dit. Daar kun je toch helemaal niets mee. Het is mooi, natuurlijk, om jaloers op te worden, maar jij maakt dat niet mee…! Ik al niet, ervaren, geharde kerkganger. Laat staan die toevallige kerkproever.’ Al die zekerheid. Is het niet gewoon grootspraak?! Iedereen is toch wel eens bang, kent angst. Om wat in de wereld gebeurt. Om wat in je omgeving gebeurt. Om wat jou overkomt of zou kunnen overkomen. Er zijn zoveel bedreigingen. Je hebt een fijn leven, veel om dankbaar voor te zijn, maar het kan zomaar anders worden. Wie weet heb je die ervaring. Je weet het in ieder geval. Meestal stop je het weg. Soms vliegt het je aan, wanneer het ineens dichtbij komt. Ik heb een boek in de kast staan, een roman. Mijn oog valt steeds weer op de titel: ‘Voor bijna alles bang geweest’. ‘De HEER is mijn licht, mijn behoud, wie zou ik vrezen?’ De eerste regel van Psalm 27. Het is onder kerkmensen altijd een geliefde psalm geweest. De berijming ervan werd en wordt graag gezongen. Over de achtergrond van het lied weten we weinig. De omstandigheden waaronder het gedicht is. Het gaat over kwaadwilligen, vijanden, legers die tegen de dichter optrekken. Gevaar alom. Het kan onrecht zijn, waar de dichter het slachtoffer van is. Het kunnen vijanden zijn van vlees en bloed. Maar het kan zich ook allemaal binnen in hem afspelen: angst. Misschien is hij wel ziek en zoekt hij naar een manier om daar mee om te gaan. Misschien heeft hij financiële problemen die hem boven het hoofd groeien. Misschien is het helemaal mis in zijn gezin, problemen met de kinderen, zijn relatie. Het kan allemaal. Er is genoeg om bang voor te zijn. Maar ‘Bij de HEER is mijn leven [toch] veilig, voor wie zou ik bang zijn?’ Hij is geen opschepper, geen grootspreker. Hij zingt zichzelf moed in. En dat lukt hem. Tot op zekere hoogte. Want halverwege het lied verandert de toon. Van ‘Himmelhoch jauchzend’ gaat het naar ‘Zum Tode betrübt’. ‘Hoor mij, HEER, als ik tot u roep, wees genadig en antwoord mij. (…)

2 https://www.christarosier.nl/a-52785383/psalmen-schilderijen/psalm-27-mijn-licht-en-mijn-heil-origineel-120-100-cm/

Verberg uw gelaat niet voor mij.’ Het gaat van zekerheid naar zoeken… En het klinkt zo anders dan in het eerste deel van de Psalm, dat sommige uitleggers denken dat het hier om twee verschillende liederen zou gaan, die bij elkaar zijn gezet, een loflied en een klaagzang. Ik geloof daar niets van. Wat stijl en vorm betreft is de psalm echt een eenheid. Maar dat is niet het belangrijkste. Dit past gewoon helemaal bij het leven van een gelovig mens. Het is niet raar dat de toon van het lied verandert. Geloven is niet iets wat je in je zak hebt, wat je hébt. De een wel, de ander niet. Zo is het niet. Geloven gaat op en neer, heen en weer, op de golven van het leven. Je hebt het niet in de vingers, het moet je elke keer weer geschonken worden. Psalm 27 is een levensecht lied. Psalm 27 wil je helpen om moed te vatten. Het is geen grootspraak van een onaantastbare en daardoor misschien wel onuitstaanbare gelovige. Het is het verhaal van een mens die zijn angsten te lijf gaat en daarvoor steun zoekt bij God. Moed!

En die dichter wil dat met zijn lied ook graag meegeven aan anderen. Moed kun je leren, inoefenen. Iemand noemde deze psalm een ‘kleine pedagogiek van de moed’. Het is als met Jezus, die de mensen bemoedigt wanneer ze vechten tegen de storm. Dat hij dan over het water, dwars door de storm heen, naar hen toekomt. Dat Petrus, één van zijn leerlingen, dan zijn angst onder ogen ziet, te lijf gaat, op het water stapt, Jezus tegemoet. ‘Voor wie zou ik bang zijn?’ Maar ergens halverwege zinkt de moed hem toch weer in de schoenen. Hij zinkt weg. Totdat Jezus hem bij de hand grijpt, uit de golven van de angst vandaan. ‘Houd goede moed!’ Zo eindigt het lied ook: ‘Wacht op de HEER, wees dapper en vastberaden, ja, wacht op de HEER.’ Een ‘kleine pedagogiek van de moed’. Mooi. Moed is ook een keuze. Moed heeft ook met je wil te maken. Een keuze tegen de paniek. Maar die keuze moet wel gevoed worden, gestimuleerd. Petrus stapt overboord omdat hij Jezus ziet, die aan komt lopen over de golven. Met Jezus moet het kunnen, denkt hij!

Wat bemoedigt jou, geeft jou moed? (…) Ik hoor wat Els zegt in Trouw: ‘De zin in het leven wordt me aangedragen, misschien wel doordat ik mijzelf gedragen voel, wetende dat ik niet dieper kan vallen dan in de handen van God. Ik heb sterk het gevoel: ooit komt alles goed en daar vertrouw ik op’. Voor de dichter van de psalm is de tempel heel belangrijk, het heiligdom, huis van de Heer. ‘Ik vraag aan de HEER één ding, het enige wat ik verlang: wonen in het huis van de HEER alle dagen van mijn leven, om de liefde van de HEER te aanschouwen, hem te ontmoeten in zijn tempel. Hij laat mij schuilen onder zijn dak…’ Daar wordt hem moed geschonken, geloof – vertrouwen. Ik wil daar vanmorgen een streep onder zetten. Misschien ben jij hier wel op uitnodiging, heb je een kaartje gekregen van iemand: ‘Ga je met me mee?’ Goed dat je er bent. Nee, je vindt hier over het algemeen geen gearriveerde gelovigen, die het allemaal zo goed weten en zeker weten… Je vindt hier mensen zoals jij die hun weg zoeken door het leven. Genieten onderweg: het leven is goed! Bang zijn onderweg: wat kan er allemaal niet gebeuren? Onderuitgaan onderweg: het leven is zo ingewikkeld. En soms ook verschrikkelijk. Mensen die hun weg zoeken door het leven. Die hier onder dit dak gekomen zijn om moed te vatten, geloof te krijgen, hoop, vertrouwen.

Wij vieren vandaag ook een klein feestje. Vanwege een gebouw. Vanwege dit gebouw. In september 1994 feestelijk geopend. Een 25-jarig jubileum. Goed om even bij stil te staan. Vier je vierdagen! Om te denken aan al die mensen die zich voor de bouw van deze kerk hebben ingespannen destijds. Hun ziel en zaligheid daar in hebben gelegd. Sommigen van hen nog onder ons. Anderen niet meer. Vijfentwintig jaar inmiddels hebben mensen hier het evangelie gehoord, verhalen gedeeld, veel gezongen, begeleid door het orgel, de

muziekgroep. Uitbundige lofliederen. Maar ook liedjes van verlangen. Van ‘De HEER is mijn licht, mijn heil’ en ‘Mijn God, waarom verlaat U mij?’ Het kon, het kan allemaal hier, onder dit dak. Een plaats waar je moed kunt vatten, geloof mag ontvangen, maar waar je ook rustig kunt zeggen dat je niet geloven kunt, waar ruimte is voor je twijfels. En dan toch kiezen om er weer voor te gaan. Wij vieren een klein feestje, een jubileum. Vergeet na de dienst vooral ook niet de fototentoonstelling te bezoeken! 25 jaar Ontmoetingskerk. Bij een jubileum hoort ook altijd iets van bezinning, een stukje zelfreflectie. Maar het is ook goed om je te laten bevragen door anderen, gasten in ons midden. Deze vraag bijvoorbeeld:

Zal dit een huis, een plaats zijn waar / de hemel opengaat, / waar Gij ons met uw engelen troost, / waar Gij U vinden laat?’

‘Zomaar een dak boven wat hoofden…’ Een gebouw. Goed dat het er is. Maar een gebouw is natuurlijk maar een gebouw. De dichter van Psalm 27 leert geloven in de tempel. Daar vat hij moed. Daar zou hij wel willen wonen. Onder het dak van God ziet hij het helemaal zitten. Daar heeft hij de ervaring dat God hem veilig in zijn tent verbergt. Maar blijven kan niet. Iemand zei: ‘Het evangelie hoor je in de kerk, maar gelóven doe je in de wereld, te midden van alle boosheid en geweld. Daar komt het aan op dapperheid, op moed!’ In de psalm – we hebben het gehoord – blijkt dat dat nog niet meevalt. Geloven onder een open hemel, zonder dak. Waar je alles niet zomaar op een rijtje kunt krijgen. Waar de angst soms door je lijf giert. Waar je vaak ook zo in beslag wordt genomen door duizend-en-één dingen dat God gewoon helemaal geen rol speelt, in ieder geval geen actieve. Ik ben blij dat er dan die plaats is waar ik af en toe of heel vaak heen kan gaan.Dit gebouw, deze kerk, die vijfentwintig jaar geleden werd geopend. ‘Dit huis, dat alle sporen draagt van wie maar mensen zijn.’ Hier vat ik moed. Bij de mensen natuurlijk vooral, de gemeenschap die hier samenkomt. Wanneer het bij mij even niet zo lukt met die moed, dat vertrouwen, zijn er gelukkig anderen. Dan kan het geloof van anderen je helpen. Van mensen die zijn overleden, die ons zijn voorgegaan, die vanuit dit gebouw zijn uitgedragen. In hun afscheidsdiensten is vaak verteld over hun geloof, hun vertrouwen, hun gang met God. Het geloof van anderen. Van jongeren die hier hun geloof beleden en kwetsbaar getuigden van hun vertrouwen in de goede God. Het geloof van anderen. Van ouders die hier dankbaar, blij en onzeker met hun pasgeboren kinderen stonden. Ons kind – Gods kind!Het geloof van anderen – van degene die naast je zit, soms net zo’n ongelovige twijfelaar als jij, maar ze is er wel. Samen onder dak. Soms zonder dak. En we laten het ons zeggen, telkens weer. We roepen elkaar toe:

Wacht op de HEER,wees dapper en vastberaden.ja, wacht op de HEER

AMEN

Reageren? Mail jvanwalsum@planet.nl