Nieuwsbrief 2014/2015
Beste vrienden,
We hebben al onze sponsorkinderen en hun families weer bezocht. Mohamed is dit jaar heel erg ziek geweest , de kinderen waren dan ook erg overstuur. Anita’s man heeft hem ’nachts met spoed naar het ziekenhuis gebracht en is blijven waken. Na korte tijd is hij weer naar huis gestuurd. Haja( zijn ex vrouw) is hem al die weken komen verzorgen en moest om die reden met haar laatste computercursus stoppen. Het was een moeilijke situatie . Maar voor haar fijn om weer even bij haar kinderen te kunnen zijn en hun lasten te kunnen verlichten. Met de juiste medicijnen en de goeie verzorging van haar is hij er toch weer bovenop gekomen; zijn lichaam is op maar zijn hart is sterk , normaal komt de hele verzorging van hem op Isa van 12 jaar neer, echt onmenselijk en loodzwaar voor zo’n jong meisje.. De zorgen en vermoeidheid zijn dan ook van haar gezichtje te lezen. Op school doet Isa het wonderlijk genoeg heel goed, ook Ousman, haar broertje van 9, haalt mooie cijfers. Beide kinderen kunnen goed leren; de ouders zijn de sponsors dan ook heel dankbaar dat ze deze kans krijgen.
Van het bezoek aan Omie en haar dochter Haddy werden we helemaal blij: we wisten niet wat we zagen, wat zag Haddy er goed uit!! Drie maanden is ze zeer ernstig ziek geweest maar nu straalt ze weer. Voor haar moeder was alle hulp, die we hebben kunnen bieden van zo’n grote betekenis dat ze haar dankbaarheid in een lied heeft bezongen. Een prachtig emotioneel moment. Op school heeft Haddy nog wel wat in moeten halen, maar dat was voor haar geen probleem, ze leert makkelijk. Het schoolgeld , een tas en schoenen zijn weer betaald. Nu heeft ze in september een laptop nodig voor haar volgende studie, heeft iemand misschien nog een goeie tweede hands laptop voor haar???
Fatou Gibba gaat nu naar een school in Brusumbi ,wat dichter bij de familie waar ze nu woont en meer welkom is. Ook haar schoolgeld is weer betaald voor dit jaar. Fatou is nu 17 jaar en is erg veranderd, niet meer zo’n zielig triest hoopje, maar een vlotte tiener, praat gezellig, echt fijn te zien dat het goed met haar gaat. Een groot verschil met vorig jaar!
Isatou bezorgde ons meer zorgen, ze had ruzie met haar moeder en niemand wist waar ze zich ophield. Ze nam geen telefoon meer op, niet meer te bereiken .In overleg met ons is Anita bij haar school gaan informeren. Wij moeten immers wel contact kunnen hebben of weten waar iemand zit, anders houdt het voor ons op. Gelukkig bleek ze wel naar school te gaan, maar moest wat beter haar best gaan doen. Als er nu wat aan de hand is, wordt Anita door school gebeld en worden wij ook op de hoogte gehouden. We hebben geprobeerd dat ze het met haar moeder zou bijleggen, maar dat is helaas niet gelukt. Ook het gesprek met ons ging moeizaam, ze voelde zich schuldig, ik heb me maar even teruggetrokken in de hoop dat ze bij Piet zou gaan praten, en dat is gelukt. Ze heeft beterschap beloofd, en zal beter haar best gaan doen. Met een dikke knuffel hebben we afscheid van haar genomen.
Ida Badjie waar wie we vorig jaar alvast de boeken hadden gekocht, krijgt privéles; de school waar ze in oktober naar toe wilde heeft een wachtlijst. En wachten!! dat wilde ze niet. Het rekenen gaat al stukken beter, wat haar meer zelfvertrouwen geeft. De verkoop van de spulletjes die we voor haar meegebracht hebben om te verkopen ging prima, ze had er echt lol in. En wat belangrijker is, ze leert iets over te houden.
Mariama en Baba ,de kinderen van Bubacarr , zitten op een privéschool in Ziguinchor, Senegal. Mariama is een zeer goede leerling en zit in haar laatste jaar. Zij heeft voor haar volgende studie een laptop nodig, ook voor haar zijn we dus op zoek. Baba is nu 10 jaar en moet nog een paar jaar.
De kinderen van Keba Touray zijn vaak ziek, elk jaar hebben ze malaria. Keba werkt 6 dagen in de week maar krijgt een zeer karig loontje. Het eten is er dan ook zeer schaars, te weinig vitaminen. Zijn vrouw had haar onderbeen gebroken maar er was geen geld om een dokter ernaar te laten kijken. Jammer genoeg heeft hij ons niet ingelicht. Hij vraagt nooit, maar in dit geval hadden we het wel heel graag willen weten zodat we haar hadden kunnen helpen. Nu kan ze niet op haar voet steunen en sleept ze haar been met zich mee.
Adama Touray ,de oudste dochter van 19 jaar, heeft het erg naar haar zin op de Scanaid Secondary School. We hebben voor haar een laptop gekocht die ze nodig heeft voor haar studie. Ze is zo ongelooflijk blij met haar sponsor, die haar de kans geeft deze studie te kunnen volgen. Alle kinderen in het gezin hebben wat extra hulp nodig, die hun moeder hun niet kan geven omdat moeder geen Engels spreekt. Haar zusje Fatou, 13 jaar, zit met datzelfde probleem. Broer Yushupha, 14 jaar, heeft het niet gered op zijn nieuwe school; hij durfde thuis niet te zeggen dat hij het niet kon volgen en hij werd gepest omdat hij geen fiets had. Tegen zijn vader had hij gelogen dat er een week geen school was. Zijn vader geloofde hem niet en nam hem mee naar school waar hij opeens een scheermes pakte en zich 7 keer in zijn arm sneed. Zijn vader was helemaal van slag. Dit was een duidelijke kreet om hulp. Hij zit nu op een andere school waar hij het erg naar zijn zin heeft, nu eerst grade 9 halen en dan kan hij voor Elektricien gaan leren, wat hij heel graag wil. Het gaat nu gelukkig goed met hem. Voor beide kinderen hebben we op de markt twee prachtige tweede hands mountainbike’s gekocht .Wat waren die twee ongelooflijk blij met hun fiets.
Anita vroeg ons of we haar overbuurmeisje Adama Colley, 22 jaar, voor 1 jaar wilde sponsoren. Haar moeder heeft haar arm gebroken en kan niet werken, ze heeft nu geen geld om het laatste examenjaar en transport voor haar dochter te betalen. Ook haar konden we dank zij alle sponsors helpen dit belangrijke jaar af te ronden.
Adama Jammeh zit nu op het Institute of Travel and Tourism of The Gambia, ze heeft stage gelopen op het vliegveld in Banjul en een bezoek gebracht aan vier verschillende ministers. Ze vond het geweldig!!! Ze wil graag stewardess worden. Waar ze wel een zwemdiploma voor moet hebben!!! Nooit geweten dat je Gambia zwemles kon volgen. Maar na wat navraag kan ze nu bij Jelliba hotel op les. Haar broer Bubacarr Jammeh, van 15, jaar zit op een privéschool in Kolloli en is bevorderd naar grade7. Hij moppert wat af omdat hij zo ver moet lopen naar school. Maar zijn moeder is erg dankbaar dat hij naar zo’n goeie school kan met de hulp van de sponsors. Zij heeft die kans nooit gehad en leert nu van haar kinderen. Ook met hem zijn we op zoek gegaan naar een goeie tweede hands mountainbike.
Wat was hij trots!! En de familie ook blij, eindelijk van dat gemopper af!!
Afgelopen jaar zijn er twee oogsten verloren gegaan door te weinig regen, ook bleven nog eens 75% van de toeristen weg uit angst voor Ebola. We hebben dank zij Uw steun alle families dan ook een baal rijst ( die uit Amerika komt) een baal uien ( uit Kapelle) twee grote blikken tomatenpuree, 2 pakken bouillonblokjes, en 10 liter olie kunnen brengen, wat we in de kleine shopjes in de dorpjes inkochten, zodat ook zij wat handel hadden.
Ook alle bananendozen met hulpgoederen zijn goed aangekomen en die hebben we onder de families uitgedeeld: kleding, tandpasta en tandenborstels, naaigerei, naaimachines, sportkleding, schoenen, en nog 4 dozen vol voor het ziekenhuis in Kololi, wat waren ze blij!!
In het plaatsje Lamin hebben we Ramatoulie bezocht, de familie wist dat we kwamen en zagen er dan ook prachtig uit in hun Afrikaanse kleding. De vader was naar het ziekenhuis voor controle, het gaat wat beter met hem ; elke dag doet hij zijn oefeningen ,maar hij blijft rechtzijdig verlamd. Zijn vrouw verzorgt hem thuis.
Ramatoulie was dolgelukkig met de cadeautjes van Connie, haar sponsor. Ze ging gelijk aan de slag om een briefje aan haar te schrijven, tekeningen erbij, strik er rond, zo dat zag er leuk uit. Voor ons werden er allemaal sinaasappels geschild waar ze die dikke witte pel aan laten, dan het kapje eraf zodat je hem leeg kunt knijpen. Ik ben daar niet zo goed in en zit dan ook helemaal onder het sap, maar de smaak is heerlijk!!!
Ook bij deze lieve familie hebben we een voedselpakket achtergelaten waar ze ontzettend dankbaar voor waren. Dit jaar heeft Piet Amadou en zijn familie alleen bezocht, ik had diaree en was dikke maatjes met mijn eigen echte wc. Ik was er wel niet ziek van, maar mijn darmen vertrouwen deed ik toch ook niet echt. Amadou moest voor zijn studie naar Senegal. Daar had hij een pak , stropdas en schoenen voor nodig, dank zij zijn sponsors heeft hij dat allemaal kunnen kopen. Zijn studie is bijna afgerond dus nu kan hij werk gaan zoeken. Zijn vrouw Mariama runt een klein shopje in de compound, wat goed loopt.
Dan hebben we er nog drie broertjes bij: de kleinzoons van Fatou en dat kwam zo: In januari 2013 waren Maud, Jaap en Justine voor het eerst op vakantie in Gambia. Daar kwamen zij in contact met Fanta, een jonge intelligente vrouw met wie zij regelmatig een kort gesprekje hadden over het land, de mensen en de moeilijkheden waar mee geworsteld wordt. Als toerist wil je graag helpen en zo vertelde ze ons over Fatou. Een oma die voor haar drie kleinzoons van toen 3, 4 en 11 moest zorgen nadat haar dochter was overleden en haar schoonzoon met onbekende bestemming was vertrokken. Fatou woonde niet op een compound en had niemand om op terug te vallen. Bovendien werd ze overal waar ze probeerde iets te verkopen weggejaagd. Die ochtend had ze van haar laatste drie dalasi sinaasappels gekocht op de markt in de hoop die aan het eind van de dag verkocht te hebben voor 10 dalasi, om zo wat voedsel en water voor haar jongens te kunnen betalen. Een paar dagen later bleek dat een van de twee jurken die Fatou bezat, te koop hing. Keurig gewassen en gestreken, maar model hobbezak dus geen enkele toerist die zo’n jurk tweedehands zou willen kopen.
Wat moet iemand wanhopig zijn om tot zo’n daad te komen! Natuurlijk kochten zij haar jurk voor veel te veel geld en gaven hem aan haar terug. Zo’n kleinigheid voor ons, maar zo verschrikkelijk belangrijk voor haar. Niet alleen omdat ze nu wat geld had, maar vooral het idee dat iemand haar en haar prachtige jongetjes eens echt had gezien. Ze was tot tranen toe geroerd en bedankte wel honderd maal. Het was wel duidelijk dat er meer structurele hulp nodig zou zijn en zo zitten deze drie broertjes inmiddels al voor het tweede jaar op school!
We willen alle onmisbare sponsors, de giften van vrienden en kennissen, het mooie bedrag van de Volle Evangelie Gemeente, de opbrengst van de flessenactie van de EMTE, de opbrengst van de verkoop van bloemstukjes bij Betsie en Frans de Visser, de gift van de diaconie Ger Gemeente te Oostkapelle, de gift van de diaconie der Ger kerk Hoogezand- Sappermeer. En de mensen die anoniem een bedrag gestort hebben.
Allemaal HEEL HARTELIJK BEDANKEN!!!!! Dat u het voor ons mogelijk maakt deze allerarmsten scholing te bieden om zo uit deze vicieuze cirkel van armoede te komen. Wilt U ons financieel helpen? Dat kan door Uw gift te storten op: Raborekeningnummer:
NL19RABO0162688792 t.n.v. P. Roose stichting Help Schoolkinderen in Gambia te Oostkapelle.
ZONDER UW HULP IS ONZE HULP ONMOGELIJK!!!!
Met vriendelijke groeten,