Nieuwsbrief 2014/2015
Beste vrienden,
We hebben al onze sponsorkinderen en hun families weer bezocht.
Mohamed is dit jaar heel erg ziek geweest , de kinderen waren dan
ook erg overstuur. Anita’s man heeft hem ’nachts met spoed naar het
ziekenhuis gebracht en is blijven waken. Na korte tijd is hij weer
naar huis gestuurd. Haja( zijn ex vrouw) is hem al die weken komen
verzorgen en moest om die reden met haar laatste computercursus
stoppen. Het was een moeilijke situatie . Maar voor haar fijn om
weer even bij haar kinderen te kunnen zijn en hun lasten te kunnen
verlichten. Met de juiste medicijnen en de goeie verzorging van
haar is hij er toch weer bovenop gekomen; zijn lichaam is op maar
zijn hart is sterk , normaal komt de hele verzorging van hem op Isa
van 12 jaar neer, echt onmenselijk en loodzwaar voor zo’n jong
meisje.. De zorgen en vermoeidheid zijn dan ook van haar gezichtje
te lezen. Op school doet Isa het wonderlijk genoeg heel goed, ook
Ousman, haar broertje van 9, haalt mooie cijfers. Beide kinderen
kunnen goed leren; de ouders zijn de sponsors dan ook heel dankbaar
dat ze deze kans krijgen.
Van het bezoek aan Omie en haar dochter Haddy werden we helemaal
blij: we wisten niet wat we zagen, wat zag Haddy er goed uit!! Drie
maanden is ze zeer ernstig ziek geweest maar nu straalt ze weer.
Voor haar moeder was alle hulp, die we hebben kunnen bieden van
zo’n grote betekenis dat ze haar dankbaarheid in een lied heeft
bezongen. Een prachtig emotioneel moment. Op school heeft Haddy nog
wel wat in moeten halen, maar dat was voor haar geen probleem, ze
leert makkelijk. Het schoolgeld , een tas en schoenen zijn weer
betaald. Nu heeft ze in september een laptop nodig voor haar
volgende studie, heeft iemand misschien nog een goeie tweede hands
laptop voor haar???
Fatou Gibba gaat nu naar een school in Brusumbi ,wat dichter bij de
familie waar ze nu woont en meer welkom is. Ook haar schoolgeld is
weer betaald voor dit jaar. Fatou is nu 17 jaar en is erg
veranderd, niet meer zo’n zielig triest hoopje, maar een vlotte
tiener, praat gezellig, echt fijn te zien dat het goed met haar
gaat. Een groot verschil met vorig jaar!
Isatou bezorgde ons meer zorgen, ze had ruzie met haar moeder en
niemand wist waar ze zich ophield. Ze nam geen telefoon meer op,
niet meer te bereiken .In overleg met ons is Anita bij haar school
gaan informeren. Wij moeten immers wel contact kunnen hebben of
weten waar iemand zit, anders houdt het voor ons op. Gelukkig bleek
ze wel naar school te gaan, maar moest wat beter haar best gaan
doen. Als er nu wat aan de hand is, wordt Anita door school gebeld
en worden wij ook op de hoogte gehouden. We hebben geprobeerd dat
ze het met haar moeder zou bijleggen, maar dat is helaas niet
gelukt. Ook het gesprek met ons ging moeizaam, ze voelde zich
schuldig, ik heb me maar even teruggetrokken in de hoop dat ze bij
Piet zou gaan praten, en dat is gelukt. Ze heeft beterschap
beloofd, en zal beter haar best gaan doen. Met een dikke knuffel
hebben we afscheid van haar genomen.
Ida Badjie waar wie we vorig jaar alvast de boeken hadden gekocht,
krijgt privéles; de school waar ze in oktober naar toe wilde heeft
een wachtlijst. En wachten!! dat wilde ze niet. Het rekenen gaat al
stukken beter, wat haar meer zelfvertrouwen geeft. De verkoop van
de spulletjes die we voor haar meegebracht hebben om te verkopen
ging prima, ze had er echt lol in. En wat belangrijker is, ze leert
iets over te houden.
Mariama en Baba ,de kinderen van Bubacarr , zitten op een
privéschool in Ziguinchor, Senegal. Mariama is een zeer goede
leerling en zit in haar laatste jaar. Zij heeft voor haar volgende
studie een laptop nodig, ook voor haar zijn we dus op zoek. Baba is
nu 10 jaar en moet nog een paar jaar.
De kinderen van Keba Touray zijn vaak ziek, elk jaar hebben ze
malaria. Keba werkt 6 dagen in de week maar krijgt een zeer karig
loontje. Het eten is er dan ook zeer schaars, te weinig vitaminen.
Zijn vrouw had haar onderbeen gebroken maar er was geen geld om een
dokter ernaar te laten kijken. Jammer genoeg heeft hij ons niet
ingelicht. Hij vraagt nooit, maar in dit geval hadden we het wel
heel graag willen weten zodat we haar hadden kunnen helpen. Nu kan
ze niet op haar voet steunen en sleept ze haar been met zich
mee.
Adama Touray ,de oudste dochter van 19 jaar, heeft het erg naar
haar zin op de Scanaid Secondary School. We hebben voor haar een
laptop gekocht die ze nodig heeft voor haar studie. Ze is zo
ongelooflijk blij met haar sponsor, die haar de kans geeft deze
studie te kunnen volgen. Alle kinderen in het gezin hebben wat
extra hulp nodig, die hun moeder hun niet kan geven omdat moeder
geen Engels spreekt. Haar zusje Fatou, 13 jaar, zit met datzelfde
probleem. Broer Yushupha, 14 jaar, heeft het niet gered op zijn
nieuwe school; hij durfde thuis niet te zeggen dat hij het niet kon
volgen en hij werd gepest omdat hij geen fiets had. Tegen zijn
vader had hij gelogen dat er een week geen school was. Zijn vader
geloofde hem niet en nam hem mee naar school waar hij opeens een
scheermes pakte en zich 7 keer in zijn arm sneed. Zijn vader was
helemaal van slag. Dit was een duidelijke kreet om hulp. Hij zit nu
op een andere school waar hij het erg naar zijn zin heeft, nu eerst
grade 9 halen en dan kan hij voor Elektricien gaan leren, wat hij
heel graag wil. Het gaat nu gelukkig goed met hem. Voor beide
kinderen hebben we op de markt twee prachtige tweede hands
mountainbike’s gekocht .Wat waren die twee ongelooflijk blij met
hun fiets.
Anita vroeg ons of we haar overbuurmeisje Adama Colley, 22 jaar,
voor 1 jaar wilde sponsoren. Haar moeder heeft haar arm gebroken en
kan niet werken, ze heeft nu geen geld om het laatste examenjaar en
transport voor haar dochter te betalen. Ook haar konden we dank zij
alle sponsors helpen dit belangrijke jaar af te ronden.
Adama Jammeh zit nu op het Institute of Travel and Tourism of The
Gambia, ze heeft stage gelopen op het vliegveld in Banjul en een
bezoek gebracht aan vier verschillende ministers. Ze vond het
geweldig!!! Ze wil graag stewardess worden. Waar ze wel een
zwemdiploma voor moet hebben!!! Nooit geweten dat je Gambia zwemles
kon volgen. Maar na wat navraag kan ze nu bij Jelliba hotel op les.
Haar broer Bubacarr Jammeh, van 15, jaar zit op een privéschool in
Kolloli en is bevorderd naar grade7. Hij moppert wat af omdat hij
zo ver moet lopen naar school. Maar zijn moeder is erg dankbaar dat
hij naar zo’n goeie school kan met de hulp van de sponsors. Zij
heeft die kans nooit gehad en leert nu van haar kinderen. Ook met
hem zijn we op zoek gegaan naar een goeie tweede hands
mountainbike.
Wat was hij trots!! En de familie ook blij, eindelijk van dat
gemopper af!!
Afgelopen jaar zijn er twee oogsten verloren gegaan door te weinig
regen, ook bleven nog eens 75% van de toeristen weg uit angst voor
Ebola. We hebben dank zij Uw steun alle families dan ook een baal
rijst ( die uit Amerika komt) een baal uien ( uit Kapelle) twee
grote blikken tomatenpuree, 2 pakken bouillonblokjes, en 10 liter
olie kunnen brengen, wat we in de kleine shopjes in de dorpjes
inkochten, zodat ook zij wat handel hadden.
Ook alle bananendozen met hulpgoederen zijn goed aangekomen en die
hebben we onder de families uitgedeeld: kleding, tandpasta en
tandenborstels, naaigerei, naaimachines, sportkleding, schoenen, en
nog 4 dozen vol voor het ziekenhuis in Kololi, wat waren ze
blij!!
In het plaatsje Lamin hebben we Ramatoulie bezocht, de familie wist
dat we kwamen en zagen er dan ook prachtig uit in hun Afrikaanse
kleding. De vader was naar het ziekenhuis voor controle, het gaat
wat beter met hem ; elke dag doet hij zijn oefeningen ,maar hij
blijft rechtzijdig verlamd. Zijn vrouw verzorgt hem thuis.
Ramatoulie was dolgelukkig met de cadeautjes van Connie, haar
sponsor. Ze ging gelijk aan de slag om een briefje aan haar te
schrijven, tekeningen erbij, strik er rond, zo dat zag er leuk uit.
Voor ons werden er allemaal sinaasappels geschild waar ze die dikke
witte pel aan laten, dan het kapje eraf zodat je hem leeg kunt
knijpen. Ik ben daar niet zo goed in en zit dan ook helemaal onder
het sap, maar de smaak is heerlijk!!!
Ook bij deze lieve familie hebben we een voedselpakket
achtergelaten waar ze ontzettend dankbaar voor waren. Dit jaar
heeft Piet Amadou en zijn familie alleen bezocht, ik had diaree en
was dikke maatjes met mijn eigen echte wc. Ik was er wel niet ziek
van, maar mijn darmen vertrouwen deed ik toch ook niet echt. Amadou
moest voor zijn studie naar Senegal. Daar had hij een pak ,
stropdas en schoenen voor nodig, dank zij zijn sponsors heeft hij
dat allemaal kunnen kopen. Zijn studie is bijna afgerond dus nu kan
hij werk gaan zoeken. Zijn vrouw Mariama runt een klein shopje in
de compound, wat goed loopt.
Dan hebben we er nog drie broertjes bij: de kleinzoons van Fatou en
dat kwam zo: In januari 2013 waren Maud, Jaap en Justine voor het
eerst op vakantie in Gambia. Daar kwamen zij in contact met Fanta,
een jonge intelligente vrouw met wie zij regelmatig een kort
gesprekje hadden over het land, de mensen en de moeilijkheden waar
mee geworsteld wordt. Als toerist wil je graag helpen en zo
vertelde ze ons over Fatou. Een oma die voor haar drie kleinzoons
van toen 3, 4 en 11 moest zorgen nadat haar dochter was overleden
en haar schoonzoon met onbekende bestemming was vertrokken. Fatou
woonde niet op een compound en had niemand om op terug te vallen.
Bovendien werd ze overal waar ze probeerde iets te verkopen
weggejaagd. Die ochtend had ze van haar laatste drie dalasi
sinaasappels gekocht op de markt in de hoop die aan het eind van de
dag verkocht te hebben voor 10 dalasi, om zo wat voedsel en water
voor haar jongens te kunnen betalen. Een paar dagen later bleek dat
een van de twee jurken die Fatou bezat, te koop hing. Keurig
gewassen en gestreken, maar model hobbezak dus geen enkele toerist
die zo’n jurk tweedehands zou willen kopen.
Wat moet iemand wanhopig zijn om tot zo’n daad te komen! Natuurlijk
kochten zij haar jurk voor veel te veel geld en gaven hem aan haar
terug. Zo’n kleinigheid voor ons, maar zo verschrikkelijk
belangrijk voor haar. Niet alleen omdat ze nu wat geld had, maar
vooral het idee dat iemand haar en haar prachtige jongetjes eens
echt had gezien. Ze was tot tranen toe geroerd en bedankte wel
honderd maal. Het was wel duidelijk dat er meer structurele hulp
nodig zou zijn en zo zitten deze drie broertjes inmiddels al voor
het tweede jaar op school!
We willen alle onmisbare sponsors, de giften van vrienden en
kennissen, het mooie bedrag van de Volle Evangelie Gemeente, de
opbrengst van de flessenactie van de EMTE, de opbrengst van de
verkoop van bloemstukjes bij Betsie en Frans de Visser, de gift van
de diaconie Ger Gemeente te Oostkapelle, de gift van de diaconie
der Ger kerk Hoogezand- Sappermeer. En de mensen die anoniem een
bedrag gestort hebben.
Allemaal HEEL HARTELIJK BEDANKEN!!!!! Dat u het voor ons mogelijk
maakt deze allerarmsten scholing te bieden om zo uit deze vicieuze
cirkel van armoede te komen. Wilt U ons financieel helpen? Dat kan
door Uw gift te storten op: Raborekeningnummer:
NL19RABO0162688792 t.n.v. P. Roose stichting Help Schoolkinderen in
Gambia te Oostkapelle.
ZONDER UW HULP IS ONZE HULP ONMOGELIJK!!!!
Met vriendelijke groeten,