Grashappers

Anekdotes en verslagen van een amateurelftal

GRASHAPPERS

Gerard Mak ©

INHOUD

o Voorwoord

o WSV 13

o De competitie

o Trainingsavond

o Verdere verloop van de competitie

o Blijven trainen

o Door met de wedstrijden

o Trainen… trainen…

o De slotfase

VOORWOORDWSV’30. Een amateurclub uit Wormer dat al sinds 1930 het hoogste niveau probeert te halen en nog steeds aanmoddert in de 4e of 3e klasse van de amateurs. Een gezonde vereniging waarvan de schrijver deel van uit mocht maken en eigenlijk, nog steeds doet. Niet alleen als voormalig voetballer of bestuurder, maar ook in zijn nadagen als vrijwilliger.

Hij zal u niet vermoeien met zijn kwaliteiten of zijn gemiste kansen. Of hij een goede voetballer was of juist een van de zwakkere. Feit is wel, dat hij in de vorige eeuw, in de eind jaren tachtig, deel uit maakte van het laagste elftal die de vereniging rijk was. WSV-13. Een periode waaraan hij warme gevoelens koestert. Terugblikt met een lach en de originele verslagen zoals hij die destijds opschreef met u wilt delen.

Het is voor amateurvoetballers waarschijnlijk een feest van herkenning.

Teamfoto 1988/1989

Ons team, WSV 13 uit Wormer, was een elftal zoals die in veel dorpen en steden te vinden waren. Of misschien, nog wel zijn. Voetballers die allemaal in hun jonge jaren getracht hebben om op zo’n hoog mogelijk niveau te kunnen halen maar door allerlei oorzaken de top niet bereikten en noodgedwongen kozen voor het plezier. Afgedaald in de laagste regionen van de competitie en altijd tegen precies dezelfde tegenstanders moeten voetballen, die net als hun, speelden met het elan van een professional.WSV 13 was in eind jaren tachtig het laagste elftal van de vereniging. Van enige schaamte was niets te merken, de mannen voetbalden voor hun plezier. En plezier hebben gehad. Reken maar…!

De meeste van hen waren getrouwd en hadden kinderen. Hardwerkende huisvaders die naar hun wekelijkse wedstrijd uitkeken. Met vooral: de derde helft. Nazitten in de kantine onder genot van een hapje en een drankje. Of meer… en dan misschien wel kruipend naar huis gingen of de wereld voor een doedelzak aanzagen. Mannen die niet altijd getraind het veld op stapten en veelal naar adem snakten of spelritme tekort kwamen. Maar ook mannen die een uitstekende kijk op het voetbal hadden. Die altijd kritisch waren en de scheidsrechter en grensrechters praktisch overbodig vonden omdat zij het spelletje beter begrepen dan de leiding. Die deze vrijwilligers altijd betitelden als thuisfluiters of beschuldigden de spelregels niet te hebben begrepen. Deze mannen die zichzelf hoger prezen dan een ander. Spelers die opbeurende kritiek leverden aan de ander als het even niet ging. Zelf nooit fouten maakten. Althans: soms pakte het ook wel eens verkeerd uit, maar dan werd er altijd misprijzend naar een polletje gekeken of over de punten van de schoenneuzen gewreven. Het lag zeker niet aan de balvaardigheid. Maar ook mannen die vonden dat ze nog best mee konden komen in het voetbalwereldje. Waar tijdens de rust de kleedkamer soms blauw zag van de rook. Op elkaar gescholden werd, verwijten werden gemaakt of juist enorm werd gelachen. Waar onderling uitgemaakt werd wie de eerste of de tweede helft moest vlaggen, of gewoon naast het elftal werd gezet. Ach… alle minpunten wogen niet op tegen vooral het plezier dat zij hadden. Elkaar in het ootje namen of elkaars capaciteiten onder een vergrootglas legden. Met die mannen heeft de schrijver gevoetbald.

===WSV-13

Iedereen kreeg of had binnen het team een bijnaam. Veelal van oudsher verkregen omdat in het verleden dit overging van vader op zoon. Soms was niet eens bekend waarom iemand zo’n bijnaam toebedeeld kreeg. Nieuwe leden, die nog niet over en bijnaam beschikten, werden ter plekke betiteld. Zo werd Van der Sluis, ‘Klapdeur’ genoemd en ‘Ruige Appie’ vanwege zijn voorkomen zo betiteld. Iedere speler moest er rekening mee houden, dat er ook per wedstrijd werd betaald. De vaste regel was, dat er per doelpunt (voor of tegen) 50 cent in de pot werd gedaan die beheerd werd door Jan Patat (diens vader had de eerste snackbar in het dorp). Aan het einde van de competitie werd het eindbedrag besteed aan een gezellig avondje met aanhang. De spelers mochten hun eigen vrouw, minnares, bijvrouw of vriendin meenemen. Vragen werden er niet gesteld. Een avondje met een hapje en een drankje. Vaak meerdere drankjes.In de toespraak van de aanvoerder werden altijd memorabele gebeurtenissen benoemd. Je werd voor paal gezet, geschoffeerd of voor joker gezet.Het doelpuntenrecord was eens 76 doelpunten vóór, en 123 doelpunten tegen. Dat jaar werd de doelman op het feestavondje geëerd met de ‘vissercup’. Alsof hij persoonlijk de schuldige was van al die 123 tegendoelpunten. De trofee die hij als een boer met kiespijn in ontvangst nam, bestond uit twee stugge handschoenen met een gat erin. Sierlijk op een bruin gelakte standaard gemonteerd. Hij was er nog trots op ook.Na ontvangst hield hij het triomfantelijk omhoog alsof hij de supercup had gewonnen en enige schaamte was hem vreemd. De trofee heeft jarenlang op zijn schoorsteenmantel staan pronken.Ieder jaar kreeg wel iemand een prijs.De feestavond ging, na een gezamenlijke fondue of gourmet, altijd gepaard met een sloot bier en liters wijn. Lallende huisvaders, die zich even lieten gaan om zich de volgende dag met een knetterende kater weer te melden bij hun werkgever. Voetbal was een uitlaatklep. Een sociaal gebeuren en werd uiteindelijk een schat aan herinneringen.

De competitieDe kleedkamerdeur zwaaide open en enkele jongens van het elftal waren al druk bezig om zich om te kleden. Het was het begin van de competitie.

Iedereen had zin om na zo’n lange rustperiode weer eens een balletje te trappen. Prikker kwam binnen en zag er behoorlijk gebruind uit. De zomerzon had hem goed gedaan. Hij was goed gemutst, praatte het eind uit en had zo’n vier weken in Griekenland doorgebracht. Toen vlak daarna ook Kachelpijp de kleedkamer binnen kwam, ontspon er zich een spontane discussie wie van de twee het meest bruin was. ‘Dat kun je goed zien als we ons onderbroek laten zakken,’ opperde Prikker en hij wilde al aanstalten maken om zijn ballenknijper naar beneden te trekken. ‘Dan kijken we wel wie er heeft gewonnen.’Er stond niks op het spel. Misschien een beetje de eer wie het langste op het strand aan zijn kleurenschema had gewerkt. Meer niet.Ineens zwaaide de kleedkamerdeur open en het werd doodstil in de kleedkamer. In de opening stond een kleurling zo zwart als ebbenhout.‘Ik kom jullie versterken,’ sprak hij met een zwaar Surinaams accent.Prikker trok zijn onderbroek omhoog en zei: ‘Hij heeft gewonnen.’

Dertiende beperkt verlies WBSV 5 – WSV 13 4-0 Het wegvallen van de vele zaterdagelftallen zullen waarschijnlijk de oorzaak zijn, dat WSV 13 niet alleen in de Zaanstreek moest spelen maar aan het eind van de competitie de Koggenroute blindelings zou kunnen rijden. Dat de plaatselijke veehouders van die dorpen hiermee tevreden zijn, mag wel worden opgemerkt uit het feit dat de spelers geconfronteerd werd met de vele reclameteksten die zij langs de weg waarnamen aangebracht waarop de boeren hun verse handelswaar te koop aanboden.Ondanks een goed transferbeleid (‘Vergezicht verkocht en Jerry uit eigen kweek) was de start van de competitie ronduit slecht. Ze hadden zich ook totaal niet ingesteld op het boerenkoolvoetbal van de tegenstander. Een speeltrant, die hun volkomen vreemd was. Desondanks vielen er in deze wedstrijd toch nog enige lichtpuntjes te bespeuren. Zo verloren ze de eerste wedstrijd van het vorige seizoen met 6-0 terwijl het nu beperkt bleef tot een knappe 4-0. Direct na de rust was er zelfs nog enige hoop maar omdat enkele van hen zich gedurende het zomerverlof hadden gedragen als een stel Romeinen op een Spartaanse orgie, kwam er al snel de klad in. Tweemaal 45 minuten bleek te lang en als een stel dampende Belgische trekpaarden moest WSV toezien, dat ze de tegenstander niet meer bij konden sloffen. Na afloop van de wedstrijd maakte aan snelle analyse duidelijk dat er allerlei oorzaken waren aan te

wijzen. Uitgezonderd de conditie want iedereen was van zichzelf van mening, dat die goed was.

Er zaten veel te veel spelers in de kleedkamer. Aan het begin van de competitie leek er altijd wel een overschot. Niemand had blessures, iedereen wilden weer spelen, maar uiteindelijk konden er maar elf op het veld staan en niet achttien.Geurtjes nam plaats naast Zoef de Haas. Zoef had die bijnaam gekregen omdat hij de honderd meter binnen twee minuten wist te lopen.Hij knikte zoals gewoonlijk vriendelijk naar zijn maatje, die meteen een walm van alcohol opsnoof zodat hij zijn hoofd afwendde van Zoef.‘Wie gaat er vlaggen en wie staat er reserve?’ wilde Geurtjes weten.Er kwam geen antwoord en iedereen keek naar de punten van zijn voetbalschoenen. Het lot moest beslissen.‘Oké,’ zei Geurtjes laconiek, die in het dagelijkse leven politieagent was. ‘Dan gaat degene die gisteravond het meeste heeft gedronken, vlaggen.’Zijn voorstel werd met algemene stemmen aangenomen.Hij bukte zich, haalde uit zijn voetbaltas een groen doosje met alcoholtesters tevoorschijn. Pakte een blaaspijpje en maakte er eentje gereed en hield Zoef het pijpje voor.‘Jij eerst,’zei hij, ‘flink blazen tot het zakje vol geblazen is.’Zoef nam een hap lucht en perste met al zijn kracht de uitgeademde lucht door het pijpje het plastic zakje in. Toen het zakje was gevuld, keek hij benauwd naar het groen uitgeslagen pijpje.‘Meer dan 0,8 promille, Zoef. Jij vlagt,’ klonk het gedecideerd.Zonder weerwoord trok Zoef zijn trainingspak aan en pakte het vlaggetje.Hij was klaar om de gehele wedstrijd langs de lijn te hollen.

Diezelfde zondag speelde de hoofdmacht van WSV tegen de naburige club, KFC. Honderden mensen kwamen naar deze derby, terwijl de spelers van WSV 13 naar het achterste en meest verre veld waren verbannen met als toeschouwers, hun eigen vrouwen, vriendinnen en kinderen. Een voetbalveld dat tegen de polder Engewormer was geplakt met rondom sloten en geen hek. De bal lag soms meer in het water dan op het veld en werd met het uur zwaarder. Gelukkig had de vereniging WSV’30 dit probleem niet alleen. Uit ervaring weet men dat het meestal standaard was in de regio. Bijna iedere vereniging in de polder kent de problemen.Op zich niks mis mee en een aangename handicap om even je rust te pakken.Terwijl aan het publiek te horen was dat er op het hoofdveld een spannende strijd werd uitgevochten, vocht WSV 13 voor zijn broodnodige

puntjes. Eveneens een derby. De in hetzelfde dorp gevestigde vereniging Jisp was de tegenstander. Of zoals ze vroeger zeiden: ‘De roomsen tegen de atheïsten.’

Dertiende pakt eerste punten WSV 13 – Jisp 3 3-2

Na ongeveer 142 minuten speeltijd en een vervelende tussenpozen van een week spierpijn en stijvigheid, viel uiteindelijk het eerste competitiedoelpunt voor WSV. En wat voor een! Eén streep !Dat het juist Ruige Appie degene was die het nieuwe tijdperk van het dertiende inluidde, vloeide voort uit zijn tomeloze inzet. En dat was schitterend op zijn oudere leeftijd. Het was een speler die men kon vergelijken met de AVRO. ‘Altijd in beweging.’ En dat het bewegen zich niet alleen beperkte op het voetbalveld, bleek wel uit de bevestigende woorden van zijn wederhelft. Het was ook onbegrijpelijk dat voetbalminnend Wormer juist in deze fase trouw bleef aan de hoofdmacht van WSV’30 terwijl op het veld tegen de Engewormer aan, de enige echte streeksderby werd uitgevochten. Waarschijnlijk moest de oorzaak gezocht worden in de ruststand, waarbij zij desgevraagd, de nieuwsgierigen moesten mededelen dat ze met 2-0 achter stonden. Dat nodigt dan niet uit. Een tactische bespreking en een verplichte omzetting van het elftal vanwege de vele reservespelers, moest hierin de ommekeer brengen. De wil was er in ieder geval en ze wilden hun tegenstander, de ‘Jisper uilen’, weleens een ander poepje laten ruiken.En zoals eerder omschreven, bleef dat niet uit. Eerst Appie met zijn streep en toen daarna Kachelpijp er aan te pas moest komen om tot tweemaal toe roet in het eten van onze oosterburen te strooien, was de overwinning een feit. De derde helft kon gezamenlijk met de hoofdmacht worden gevierd want ook zij grepen de winst.

Het was tegen Oosthuizen 4 toen Prikker door afwezigheid van onze vaste doelman, het doel moest verdedigen. Hij had van zijn werk tuinhandschoenen meegenomen. Groene… met een elastiek bandje aan de bovenkant. De rest van zijn outfit deed toch wel denken aan die van een keeper en iedereen had er vrede mee. Als hij de ballen maar tegen hield. Simpel toch? Zo’n opdracht.Prikker bleek een redelijk goeie keeper en durfde zelfs te duiken. Iets wat hun vaste keeper vaak naliet. Dan lag de bal al achter de lijn als het volslanke lichaam ter aarde zeeg of nog onderweg was.Maar Prikker niet… Die was fanatiek.

Na een mooie voorzet, plukte hij de bal voor de tegenstander weg die daarna aan luchtvoetbal deed en met een sierlijke zwaai achterover plofte op de grasmat.Ondertussen hield Prikker de bal stevig tegen zich aangeklemd totdat zijn tegenstander bij het doel weg liep. Hij stuiterde de bal enkele malen voor zijn voeten en ving deze keer op keer op. Toen hij opkeek om de bal het veld in te schieten, zag hij dat alle spelers van zijn elftal stil stonden.‘Verdomme….!’ schreeuwde hij over het veld, ‘Bewegen ! Ga verdorie bewegen…!’Met zijn arm maande hij zijn team aan om in beweging te komen en dat was niet tegen dovenmansoren gezegd. Vervolgens stuiterde hij de bal weer een maar keer voor zijn voeten en toen hij weer opkeek, zag hij iedereen bewegen. Inclusief de tegenstander.Alle voetballers stonden stil op hun plaats maar hadden de armen gespreid en ze bewogen met hun heupen en armen ritmisch heen en weer. Alsof er een zwerf vogels van het voetbalveld wilde opstijgen.Prikker werd zo pissig, dat hij van kwaadheid de bal in de sloot schopte. ‘Klootzakken’, schreeuwde hij iedereen toe.

De training werpt zijn vruchten af Oosthuizen 4 – WSV 13 1 - 6

Het is niet niks als je vanwege de zenuwen vlak voor de wedstrijd afzegt en daarbij soms verzin. Zo zou er eentje een tak in zijn oog hebben gestoken en de ander had een maagperforatie aangewend. En meerdere rot smoezen. Dat het zulke consequenties zou hebben voor het elftal, hadden de afzeggers nooit in kunnen schatten want anders was het afzeggen door het ongeluk een stuk draaglijker geweest. Het team moest dus creatief zijn in de opstelling waarna Prikker van de achterste plaats helemaal in het doel belandde.Onder het motto: ‘never change a winning team’ zullen de afzeggers nog menig trainingsavondje acte de presence moeten geven teneinde hun vaste stekje weer te kunnen heroveren. Jan Patat had daarbij de mazzel, dat hij er altijd nog met de kas vandoor kon gaan. De wedstrijd tegen Oosthuizen was bijzonder. Velen van WSV moesten nog putten uit hun jeugdherinneringen en slechts weinigen hadden dit ooit meegemaakt. Met een 3-0 voor sprong de rust ingaan. Duidelijk onhandig met deze opgezadelde weelde, brandden menigeen in zijn enthousiasme, zijn babbelaar aan de veel te hete thee.Het voetbalspel in de tweede helft was wel van iets mindere kwaliteit, maar toch niet minder mooi. Spelen in de breedte op verzoek, en over de

héééle indien noodzakelijk. Het kwaliteitsverlies kwam in deze helft waarschijnlijk doordat sommige kanjers met hun hoofd in de wolken liepen. Nota bene op een stralende, onbewolkte dag. De toeschouwers vroegen zich af hoe ze dat voor elkaar kregen? Toch moet er gezegd worden, dat er een klein smetje op de overwinning kwam te liggen. Zo werd er een tegendoelpunt gemaakt omdat twee van de achterhoedespelers eventjes niet opletten. Zij waren onderling aan het filosoferen en het gesprek ging over de inpoldering van de Markerwaard. Na de wedstrijd zouden ze hoogstpersoonlijk de Zeedijk over klimmen teneinde het een en ander in ogenschouw te nemen. Een beetje jammer, zoiets. Zeker voor Prikker, die vloekend het veld af liep omdat hij de nul niet had gehandhaafd. Daar werden ze op aangesproken. Toch?

Ze hadden een stukje van de Koggeroute gereden om in Kwadijk te komen. Meestal reden de spelers van WSV 13 met vier of vijf auto’s bij de verzamelplaats verdaan. De plaatselijke kapper. Tevens een afkeuringsadres zodat bij een afgekeurde wedstrijd direct huiswaarts kon worden gekeerd. Afkeuringen gingen in die tijd nog telefonisch naar een centraal punt. In Wormer waren drie vrijwilligers die achter hun raam een groen bordje hadden staan en bij een afkeuring van een wedstrijd, het desbetreffende team op het afkeuringsbord plaatste. Voor hen gold dus ‘13’. Maar ondanks dat het de hele nacht geplensd had, ging de wedstrijd toch door. Kwadijk is een mooi dorp dat ingeklemd is tussen de Beemster en de Purmer. Het veld was niet zo moeilijk te vinden want zoals in praktisch ieder dorp, altijd vlak bij de plaatselijke kerk, of in de buurt. Zo ook in Kwadijk. Het weer was nog een beetje guur en onaangenaam en onze tegenstander had alle teams uit de competitie nog met ruime cijfers verslagen. Niet leuk voor de spelers van WSV 13 om op hun vrije zondag ‘uit’ te moeten voetballen in de wetenschap dat ze met dubbele cijfers op hun lazer konden krijgen. Maar goed… dat hoorde er ook bij. Veel doelpunten om de oren en aan een eind van het seizoen, een spetterend feest.

Verrassende wending Kwadijk 4 – WSV 13 0-1

Mopperend kwam de WSV-aanvoerder terug lopen. Hij had de toss gewonnen, maar de scheidsrechter gaf de tegenstander de keus. Toen hij tegenstribbelde, lag de aanvoerder van Kwadijk zijn arm om zijn schouder en fluisterde hem toe, dat het na de rust omgekeerd zou zijn. ‘Leuk…maar dan ga je toch niet tossen,’ had hij nog gezegd maar toen de scheidsrechter hem aanmaande om zijn brutale mond te houden, was het zaad al gezaaid. ‘Een thuisfluiter’, duimde hij over zijn schouder. En hij had niet gelogen. Als men al de gedachte had om een balletje af te pakken, floot hij al. Alsof hij gedachten kon lezen. Het werd zo vervelend, dat zelfs de spelers van Kwadijk zich al gingen excuseren. Het in het paars gestoken petante mannetje floot alsof hij een concert weggaf. Dit had niks met voetballen te maken. Twee doelpunten van WSV werden tot verbazing afgekeurd maar toen Broekie onze spits in stelling bracht, en die twee man passeerde en ook nog eens de keeper van Kwadijk op het verkeerde been zette, kon hij slechts naar de middenstip wijzen. Daarna heeft de man er nog van alles aan gedaan om het tij voor Kwadijk te keren. Maar niks lukte bij die spelers. Ze hadden gewoon een slechte dag en wonderwel speelden WSV de sterren van de hemel. Toen er nog vijf minuten op de klok stond, werd er tijd getrokken. Als de bal over de zijlijn ging, werd door de WSV-er steevast geroepen om de back zodat hij kon uitgooien. ‘Nee’, zei de scheidsrechter gedecideerd, ‘jij gooit uit!’‘Ja, maar…scheids….bij ons gooit Appie altijd de bal weer in. Ik kan het niet.’‘Uitgooien,’ schreeuwde hij Bertus Klapdeur toe. Bertus weigerde waarna de scheidsrechter hem uit het veld zond. Tegensputteren had geen zin. De man liep vuurrood aan en dreigde ieder moment te kunnen ontploffen. De tegenstander probeerde de scheids nog op andere gedachten te brengen, maar niets hielp. Een ding was zeker, Kwadijk zou en moest de overwinning pakken maar ondertussen had de spelers van Kwadijk en ook genoeg van. De derde helft kwam vanwege de invallende duisternis behoorlijk in de knoop.‘Hé, scheids…fluit maar af want straks missen we Studio Sport nog.’Het advies was voor dovemansoren bestemd want hij liet zich door niemand leiden. De 90 minuten gingen al richting 110 minuten. Kwadijk liep op zijn tandvlees en iedere doelpoging werd geblokkeerd. Vaak werd de bal direct met een peer over de zijlijn werd geschoten, richting sloot of bosschage. WSV deed niet eens een poging om een tweede doelpunt te maken. Toen de aanvoerder van Kwadijk de scheidsrechter bij de arm pakte en hem te verstaan gaf, dat zij geen verlichting voor de velden hadden, floot de man met enige tegenzin af. ‘Jammer’, zei hij met enige spijt in zijn stem, ‘dit worden jullie eerste verliespunten.’

‘Moet ik hem nog bedanken?’ wilde onze aanvoerder weten.Peter Wastora schudde driftig zijn hoofd. ‘Vraag hem gewoon waarom hij zo tegen Kwadijk floot?’De aanvoerder schoot in een lach, nam een sprintje en stelde hem die vraag. Abrupt draaide de scheidsrechter zich om. Zijn hoofd leek te ontploffen en hij spuugde zelfs toen hij antwoordde. ‘Ik floot niet tegen Kwadijk… ik floot neutraal…’‘Oh….dat was me nog niet opgevallen,’ zei de aanvoerder quasi nonchalant. ‘Het leek net of…. Ach, laat ook maar…!’Diezelfde scheidsrechter moet nachten wakker gelegen hebben van deze opmerking. Dat kan niet anders want ‘Kwaaddijk’ scoorde in de daarop volgende wedstrijd ook niet zo makkelijk meer.

TrainingsavondZe moesten niet aan zijn trainingsavondje komen. De spits van WSV13 was altijd op de donderdagavond op de training. Vaak als enige van zijn elftal en soms met Fryslan bobbe, die als rechtpoot vaak langs de zijlijn huppelde. Zijn trainingsavond was zijn alles. Weer of geen weer. Getraind werd er op een stukje veld dat hoofdzakelijk uit zand bestond met af en toe een stukje verdwaald gras of iets dat er op leek, met graspollen langs de zijkanten. Als ze mazzel hadden, mochten ze gebruik maken van het trainingsveld dat speciaal voor de hoofdmacht was aangelegd. Dat bestond uit sintels maar was veel vlakker. De afvalslakken van de Hoogovens. Een bedrijf dat met zijn afval zelf geen raad wist en dit rijkelijk verspreidde aan een ieder die hierom vroeg. ‘Het was gratis’, moet het toenmalige WSV-bestuur hebben gedacht. Ten slotte was het een versteviging van de drassige poldergrond en de voetbalvelden werden gespaard. De grond klonk behoorlijk in en met de regelmatig van de klok werd het oneerbiedig benoemde trainingsveld, ‘het grindje’, opgehoogd of gevlakt.

De regen had een enorme invloed om de beide trainingsgronden. Het zandje werd altijd blubberig en een groot waterballet terwijl de bal voor geen meter meer rolde. Een echte benenbreker waar menigeen met verzwikte enkels moest afhaken. Daarentegen werd de toplaag van ‘het grindje’ spekglad. Een val stond garant aan het oplopen van behoorlijke schaafwonden, die rijkelijk voorzien waren van achtergebleven sintels. Uitboenen met een nagelborsteltje om etterende wonden te voorkomen was geen overbodige luxe. Met droog weer was er niks aan de hand en werden de voormalige straatvoetballers weer geconfronteerd met de harde ondergrond. Wegspringende ballen, tegen elkaar botsende spelers, open knieën of opwaaiende stof. Het was gelukkig een generatie die het gewend was. Een training was bloedserieus. De spelers werden hard aangepakt door de fanatieke vrijwilligers. In de winter was dit goed te zien als de damp van hun ruggen en hoofden omhoog steeg. Het zweet duimdik op hun voorhoofd lag en het shirt aan hun lichaam bleef plakken.Zwetende, stinkende mannen die wekelijks als een hechte vriendengroep werkten aan hun conditie. Fit wilden blijven en nog dachten dat ze de honderd meter binnen de tien seconden konden lopen of een pass over dezelfde afstand op een stropdas van een ander konden leggen. Heerlijk die trainingen… met in het vooruitzicht, een warme douche en een biertje drinken in de kantine.

De training liep perfect. Ze waren van alle overige seniorenspelers die de vereniging rijk was, hooguit met veertien man. Meestal hetzelfde vaste groepje afkomstig uit allerlei elftallen. Gekleed in de meest uiteenlopende outfit. Van korte broekjes met een felgeel shirtje tot een warme donkere mallot en een donkere, blauwe trui. Voetbalschoenen droegen ze allemaal, maar meestal van die afgetrapte schoenen. Het ‘zandje of het ‘grindje’ waren een paar knappe voetbalschoenen niet waard. Ze hadden die avond eerst als een stelletje bejaarden rek- en strekoefeningen gedaan, met de snelheid van een Belgisch trekpaard drie rondjes gelopen en de cyclus afgesloten met nog een paar sprintoefeningen. Net genoeg om warm te draaien.Althans: men was in de veronderstelling dat spierscheuringen of andere blessures vanwege de kou geen vat meer hadden op de harige mannen benen. De hesjes werden uitgedeeld. Zeven tegen zeven. Met kleine doeltjes, en ze voetbalden als jonge honden. Het ging altijd om de eer en met respect voor elkaar. Na afloop liepen ze weg naar de kleedkamer om te douchen. Onderweg werden de verliezers gedold en aangesproken op hun

tekortkomingen. Wetende dat het de week erna precies andersom kon zijn.Er werd door de mannen altijd gezamenlijk gedoucht. Dat was hen al geleerd vanaf hun jeugd. Op school bij de club. Na sport of gymnastiek altijd wassen voor de hygiëne. Theo stond vaak als eerste van de groep te douchen. Als Theo zijn onderbroek uittrok of men zag hem onder de douche staan, dan werd de ogen altijd automatisch naar zijn apparaat getrokken. Theo was geschapen met een gigantisch leuter, die als een soort derde arm onder zijn bierbuik naar je zwaaide. Hij moet vooraan hebben gestaan toen de lieve God de leuters aan het uitdelen was. Typisch genoeg stond hij altijd zijn haren te wassen als de anderen de doucheruimte betraden. Op die manier toonde hij zijn kinderarmpje in al zijn glorie aan de toeschouwers. Even zo vaak moesten ze automatisch aan zijn arme vriendin denken. Natuurlijk werd er over Theo zijn apparaat gesproken. Niet uit jaloezie maar om het bestaan ervan. Ze hadden er weleens over gelezen in een blad of onderling over gesproken, maar of het ook werkelijkheid zo was? Het bewijs stond voor hen onder de douche. ‘Hé, Theo….?’‘Ja?’‘Haal je lul eens uit het putje want ik sta hier tot mijn enkels in het water?’Theo lachte. Zwaaide met zijn armpje en deed net of hij gek was.Maar één keer werd Theo boos. Dat was na zo’n training.Zoals gewoonlijk was hij weer de eerste die de doucheruimte betrad. Zijn handdoek had hij aan een haakje gehangen en met een spons vol doucheschuim begon hij zichzelf te soppen.In de kleedkamer werd gegniffeld en vijf van zijn eigen teamgenoten, stapten bijna gezamenlijk de doucheruimte binnen. Over hun schouders keken de andere trainingsmaatjes mee.Theo stond zoals gewoonlijk zijn haar te wassen en zijn hele lichaam was onder het sop. Hij had geen notie geslagen op de mensen die de doucheruimte betraden en ging gewoon door.Ondertussen gooien zijn maatjes mondjesmaat pinda’s naast zijn Theo zijn voeten. Pinda voor pinda.Toen hij het zeepsop uit zijn ogen had gewreven, keek hij stomverbaasd naar zijn maatjes, die onverstoord pinda’s op de tegelvloer bleven gooien.‘Wat zijn jullie aan het doen?’ informeerde Theo toen hij naar beneden keek en de pinda’s zag leggen.‘Pinda’s strooien…’‘Waarom dan?’‘Nou… dan kan jij die met je slurfje opzuigen…’‘Ach lazer toch verdorie op allemaal. Stelletjes klootzakken…’

Hij duwde zijn maatjes wild opzij en kleedde zich snel om.In de kantine zat hij al aan een biertje toen de anderen bij hem kwamen zitten.Theo had een gezicht als een oorwurm.‘Nog meer te zeiken?’ informeerde hij pissig.Fred knikte.‘Ik vroeg me af of je onderbroek wel de ruimte genoeg heeft om…’Hij kon zijn zin niet afmaken want Theo ging bij andere jongens zitten.

Verdere verloop van de competitieEr diende zich een nieuw lid aan. Een vrij bekende van de vereniging die al jarenlang geen voetbalschoenen meer had aangetrokken. Daar stond hij dan. In een nieuw tenue gestoken. De vouwen zaten er nog in terwijl zijn voetbalschoenen nog geen kale neuzen vertoonden.Tonnie was compacte gozer met vuurrood haar. Hij had een grote kop, die wel makkelijk te gebruiken was om balletjes weg kon koppen. Hij had één nadeel. Hij ging bij het minste of geringste door het lint. Al vroeg hem alleen maar hoe laat het was. Licht ontvlambaar. Zeg maar explosief.Hij was altijd achterdochtig en zocht bij iedere vraag of handeling naar het waarom. En waarom hij?Een trauma die hij in zijn jeugdjaren moet hebben overgehouden vanwege de pesterijen om zijn rode haar. Vandaar dat zij hem maar de bijnaam ‘Vlammetje’ gaven. Hij moest er maar aan wennen. Tenslotte was hij meerderjarig. En zijn teamgenoten hadden het hem zelf voorgesteld. Hij vond het prima.‘Waar moet ik staan?’ informeerde hij.Ze poseerden hem in de achterhoede. Daar kon hij de ballen en de tegenstanders tegenhouden met zijn compacte lichaam en dat grote hoofd.WSV 13 speelde die zondagochtend tegen Purmerend. Maar na tien minuten keken ze elkaar eens aan omdat de scheidsrechter het spel al diverse malen had stilgelegd vanwege ruwe spel van Vlammetje.‘Heeft hij ADHD?’ wilde de scheidrechter van de aanvoerder weten.Tonnie had zijn taak prima begrepen. In korte tijd had hij al drie tegenstanders onder de graszoden  geschoffeld. Zijn slidings waren dodelijk. Steeds miste hij de bal, maar het been van de tegenstander kwam er altijd een beetje later achter aan met alle gevolgen van dien.Resultaat twee flinke schaafwonden en een uitvaller met een flinke bult op zijn scheenbeen.

Purmerend dreigde de wedstrijd te willen staken en de eerlijkheid gebied hen te zeggen, dat Vlammetje totaal niet in het elftal paste. Iets te fanatiek en er altijd maar blind ingaan zonder na te denken. Een beetje het Zuid-Amerikaanse temperament. Vriendelijk verzocht aanvoerder van WSV om een wissel voor Vlammetje, maar die was daar niet van gediend. Hij dacht verdorie dat hij goed bezig was en tenslotte was tien minuten voetballen niet erg veel. Ineens gooide hij het op zijn rode haardos en begon ineens iets te roepen over discriminatie. Niemand begreep hem en hij werd al meer kwaad. En ja… hij reageerde wel als een stier op een rode lap want hij zijn hoofd liep rood aan en hij rende woest op de aanvoerder af om deze te molesteren. Het is dat sommige WSV-ers vanwege hun katholieke achtergrond nog enige invloed op hem uit konden oefenen, anders was hun aanvoerder het eerste slachtoffer geworden van een heuse voetbalmoord.Vlammetje liep met de tranen in zijn ogen het veld af. Zijn scheenbeschermers had hij uit woede in de sloot gegooid en na afloop van de wedstrijd was hij in geen velden of wegen te bekennen.Die middag werd er in de kantine een strootje getrokken en wees het lot een van de spelers aan om polshoogte te nemen bij zijn woning. Ze vreesden namelijk het ergste.Met lood in de schoenen drukte de speler op de bel. Tweemaal. Gelukkig deed Vlammetje hoogstpersoonlijk open.‘Verdomme…. waarom druk je twee keer op die bel?’ schold hij. Vlammetje gooide de deur dicht en de speler droop weer af richting kantine.‘En…?’ wilden zijn teamgenoten weten.‘Geef eerst maar een biertje voor de schrik,’ antwoordde deze.Nadat hij de eerste teugen gerstenat door zijn keel had laten glijden zei hij: ‘Hij leeft nog.’Er ging een zucht van verlichting door de groep en de aanvoerder bestelde direct veertien bier en een cola. Die laatste was voor Kleine Knoert. Die dronk niet.

 WSV 13 haalt uit                                    WSV 13 – Purmerend 6    7-0 De wedstrijd was koud 10 minuten bezig of door allerlei oorzaken dreigde de tegenstander al vroegtijdig de handdoek in de ring te gooien. Ons team had Vlammetje achterin geposteerd, die op geen enkele manier was te passeren. Sterker nog: er vielen ineens slachtoffers wat ook niet de bedoeling was. In goed onderling overleg werd Vlammetje opzij geschoven en maakte plaats voor Peter Wastora. Geen rots in de branding maar om hem zomaar voorbij te lopen, moest de tegenstander over de nodige conditie en tijd beschikken. Een lunchpakketje was wel het minste dat hij mee moest nemen.Reeds enige verslagen terug heeft de schrijver al opmerkingen gemaakt over de algemene conditie van het team. Bij het zien van dat elftal hadden

velen hierom gelachen maar het was verbazend hoe de conditie de laatste weken bij hen was toegenomen. Een verbluffend resultaat. Trainingsavonden werden steevast gemeden omdat de meeste van het team zich voorwendden andere sociale verplichtingen te hebben. En dat waren er toch heel veel. Dit neemt niet weg dat al die spelers thuis aan zelfstudie deden. Diverse rondjes rond de eetkamertafel werden gedaan. Afgewisseld met bijzettafeltjes of theemeubeltjes van diverse breedte waar overheen werd gesprongen. Uiteraard tot groot verdriet van de wederhelft.  Vervolgens zaterdagavond vroeg naar bed… en het verbluffende resultaat werd zichtbaar.Clubliefde heet zo iets. En niet het weg werken van een buikje of ouderdomsoefeningen. Nu is het overbodig om een compleet verslag te doen van de wedstrijd want onze tegenstander was al na 10 minuten de strijd helemaal beu. Het zou gek zijn om deze reden aan te voeren voor hun verlies waarmee men het WSV team daarmee zou declasseren. Dat zou jammer zijn geweest. Nee…het team speelde in een woord ‘fantastisch!’Een speciaal doelpunt van deze wedstrijd kon er wel even worden uitgelicht. Die kwam van Zoef de Haas. Traag als dikke stront maar met een balgevoel om van te smullen. Uit een vrije trap wist hij met zijn techniek, de bal in een keer in het doel te draaien. Een inswinger noemen ze dit in voetbaltermen. De mensen die het tijdperk Piet Keizer hebben meegemaakt, zouden dit doelpunt betitelen hebben als een ‘bananen shot.’ Formidabel. Het was ongelooflijk zoals deze gozer zijn verborgen talent en kwaliteit zolang verborgen wist te houden voor de groep. Na jaren oefenen kwam het er eindelijk eens uit.‘Thuis ingestudeerd,’ zei hij desgevraagd laconiek.Hij vertelde na afloop van de wedstrijd, dat hij regelmatig op zijn traptechniek had geoefend. Hij stond zelfs in de kleedkamer te zwaaien met dat ongelukkige been van hem zodat zijn team ook de visuele beelden er bij kreeg. ‘Ik heb achter aan mijn huis een nieuw klompenhokje gebouwd. Vanuit dit pas verworden klompenhosje, schop ik regelmatig met enig effect een knot wol de huiskamer in. Uiteindelijk is mijn doel om het voorportaal te halen.’Hulde voor deze zelfstudie.De overige doelpunten konden ze betitelen als mooie pegels, diverse strepen, lepe tikkies of fraaie omspelingen. Met andere woorden: een drie-gulden-vijftig-wedstrijd. Mooi om te zien, mooi om te doen maar vooral mooi voor de pot.Rest de aanvoerder nog de nieuwe speler te bedanken voor hun tomeloze inzet. Daar had de tegenstander behoorlijk moeite mee. En voor Vlammetje: ‘Hopelijk zal het licht weer gaan schijnen langs de kust want zonder een vuurtoren kan de kustvaart niet uitvaren’.  

WSV 13 had weer veel te weinig spelers. Aan het begin van de competitie weten ze niet hoe ze met z’n allen een plekje in de kleedkamer moeten

veroveren, maar halverwege haken er allerlei spelers om onbekende redenen af. Kleine pijntjes werden vaak in de overtreffende trap aangegeven als chronische ziekten. Of Moederdag werd ineens uitbundig gevierd alsof men maar een keer per jaar een moeder had.Het team stond vlak voor de wedstrijd weer met veel de kort man in de kleedkamer. Ze waren bij het vertrekpunt bij de plaatselijke kapper niet op komen dagen. Het zat er dus in dat zij het met negen spelers moesten klaren tegen het team van SDOB uit Broek in Waterland.‘Ik denk dat die Schoenlapper vanmorgen naar de kerk is gegaan. Ik zag hem tenminste lopen met zijn vrouw.’‘O jee… had hij weer te weinig gebeden deze week?’Ze hadden nog stille hoop dat hij zou komen want hij liet zijn team nooit in de steek.Abbe, bijgenaamd Vale Hoed, kwam altijd te laat. Ook hij was niet komen opdagen en waarom hij nu altijd te laat kwam, is altijd een groot raadsel gebleven.Niet voor niks heeft hij eens de jaarlijkse trofee gewonnen. Hij kreeg persoonlijk een mooi vale, hoge hoed met in het midden een digitaal klokje. Het heeft nooit geholpen want hij bleef te laat komen.Als het team gereed was om het veld op te gaan, om de warming-up te beginnen, zwaaide altijd de deur van de kleedkamer open en kwam die Vale Hoed excuserend binnen. Het was verbazingwekkend hoe snel hij zich om kon kleden. Alsof hij in een striptent had gewerkt zo snel had hij zijn kleren uit en zijn voetbaltenue aan.Uiteindelijk begonnen ze altijd met een compleet elftal. Terwijl de spelers de stramme spieren en pezen probeerden op te rekken en massaal tegen een hek geleund stonden die lichtelijk uit zijn sokkel werd gedrukt, kwam Schoenlapper zwaaiend het complex opgelopen.‘Welke kleedkamer?’ wilde hij weten.‘Kleedkamer vier,’ schreeuwde iemand toe.Tien minuten nadat de scheidsrechter gefloten had, kwam hij het veld in.

Wastora in de hoofdrol SDOB 4 – WSV 13 3 – 1

Een zondagochtend, die dankzij het weer eigenlijk niet meer stuk kon. Ze hadden even in de piepzak gezeten omdat ze wederom met een ondertal zouden moeten aantreden, maar dat bleek gelukkig onnodige zorg. Vervelend was het dat al vrij snel in het begin, Peter Wastora tweedracht probeerde te zaaien. Hij was namelijk degene die tegen alle gebruiken in, een vaste plek in het elftal claimde. Hij beweerde, dat hij als amateur fluitist en doelman, de meeste kijk op het ‘uitpoetserswerk’ had. Gewoon als achterste man, iedere bal wegrossen. Simpeler was er niet. Toen hij zijn zin niet kreeg, dreigde hij met een belletje naar de technische commissie van WSV om te vertellen, dat hij dan ook zijn fluit voorgoed aan

de wilgen zou hangen. En fluitisten waren tenslotte hard nodig. Het team stond voor een dilemma. Vast houden aan hun eigen principes of toegeven aan deze chantage praktijken. En dus gebeurde het dat er tijdens de wedstrijd twee keepers op een rij stonden. Grabbelaar in het doel en Wastora vlak voor hem. Nu is het niet zo, dat de nederlaag die zondag te wijten was aan het gestuntel en gemis van die Wastora. Zeker niet. Hij heeft zich goed staande gehouden en dat heeft hij die week erop gemerkt aan zijn demonstrerende ledematen.De schuldigen waren natuurlijk SDOB zelf. Zij waren het die door ‘lucky schoten’ een 1-0 achterstand wisten om te buigen tot een mooie voorsprong. WSV ging tot op de bodem van hun kunnen en gezegd moet worden, dat die bodem kennelijk nog lang niet in zicht kwam. Als men die Schoenlapper langs de lijn zag sprinten, dat was een lust voor het oog. Juist door hem kregen ze nog hoop op de gelijkmaker. Maar helaas. Zijn linkerbeen was vaak sneller dan zijn rechter zodat alle voorzetjes verkeerd aankwamen. Sterker nog: niet één.Het was een ouderwets potje voetbal waarbij de gelukkigste met de punten aan de haal ging. Een fijne tegenstander.Wel moet even vermeld worden, dat halverwege de tweede helft het allemaal nog eventjes verwarrender werd toen Wastora met de scheidsrechter mee ging fluiten. Gelukkig maakte hij de scheidsrechter er zelf op attent dat dit te wijten was aan zijn conditie en zijn slechte bronchiën. Ook had hij last van graspollen en het regelmatig op de grond stuiteren, had daar zeker een invloed op.Het was een geluk dat hij zich zo uitsprak tegen de scheidsrechter want anders had hij zeker een boeking opgelopen.

Voorbereiden op een wedstrijd was nooit het sterkste punt geweest binnen WSV 13. Een slechte zaak want bij een goede voorbereiding, sta men als team altijd al 1-0 voor terwijl de wedstrijd nog moet beginnen.De Rijper kermis was ook geen goede voorbereiding als men de dag erna moet voetballen. ’s Morgens om zeven uur naar het eerste deuntje om daar het eerste pilsje naar binnen te laten glijden en dan doorhalen tot middennacht. Als een tierelier naar huis en als een voddenbaal het bed bereiken. Dat gebeurde Kachelpijp. Hij was blij dat hij het leven had toen zijn moeder hem veel te laat wakker maakte.‘Moet jij niet om 11.00 uur voetballen? ‘ informeerde ze.‘Uh….’Hij wreef in zijn ogen. Keek zijn moeder verschrikt aan en proefde de zure smaak nog in zijn mond. Alsof hij gekotst had. Zijn tong plakte aan zijn gehemelte. ‘Oh ja… hij moest voetballen…’ schoot er door zijn gedachte.‘Hoe laat is het? ‘‘Kwart voor elf. Je fiets staat in de steeg en ik heb je voetbaltas al bij de buitendeur gezet. Alles zit erin. ‘

Een schat van een mens was zijn moeder. Vroeger altijd achter de bar gestaan en weten hoe iemand zich voelde na een nachtje doorhalen.Kachelpijp sprong zijn bed uit en hoefde zich niet aan te kleden. Hij was die nacht zo in slaap gevallen. Met de kleren en schoenen nog aan.Vluchtig bedankte hij zijn moeder, pakte zijn voetbaltas, sprong op zijn fiets en spurtte naar het voetbalveld.Het was heerlijk weer en de wind deed hem goed. Hij werd ineens weer nuchter.Hijgend kwam hij de kleedkamer binnen, verontschuldigde zich en ging naast Broekie zitten.‘Tjezus… ‘ zei deze. ‘Je bent zeker naar de Rijper kermis geweest want je stinkt nog naar het bier en de paling.’‘Oh…, ‘ zei Kachelpijp laconiek. ‘Dat is waar ook.’Hij trok zijn colbertjasje open en haalde uit de binnenzak een pond paling vandaan.‘Die was ik vergeten,‘ zei hij lachend. ‘Die had ik gisteren gekocht voor mijn vader en moeder. Ze zijn gek op paling.’Een grote vetvlek in zijn colbertje was de stille getuige dat het pondje paling al lange tijd in zijn binnenzak had gezeten.‘Nou,’ zei Ruige Appie, ‘als je ouwe luitjes er toch niet zijn. Geef mij er maar eentje…’En zo gebeurde het dat voor de wedstrijd een pond paling werd weggewerkt. Niet veel, maar er bleef niets over.Kachelpijp moest tijdens die wedstrijd twee keer de slootkant opzoeken om te kotsen, maar na afloop van de wedstrijd zat hij weer keurig aan een pilsje. Alsof er niks aan de hand was.

Verlies ondanks modieus shirt WSV 13 – Wherevogels 3 2 - 4

Toon Hermans is leuk, maar WSV was nog veel leuker. Het dertiende team dacht erover om een open dag te houden voor de ereleden, donateurs en andere leden. Ze konden dan uitgebreid in de keuken van het elftal kijken en zien hoe kameraadschappelijk zij met elkaar omgingen. Ze prezen zichzelf in ieder geval gelukkig met het feit, dat ze altijd die humor konden vinden tijdens hun sportbeoefening. Ook weer tegen Wherevogels toen ze in reserveshirts moesten spelen. De voorpret begon al toen de vuilniszak met shirtjes in de kleedkamer werd gegooid. Iedereen grabbelden zijn maatje eruit. Volwassen behaarde, dikbuikige kerels die allemaal een veel te kleine, vaalrode shirtjes aan proberen te trekken in een veel te kleine kleedkamer. Een gezwaai van armen maar uiteindelijk was het toch iedereen gelukt. Vervolgens verplaatste dit bonte gezelschap zich in een Madonna-look en sloffend naar het verste veld om daarna, in blote navel, rennend langs de sloten een partijtje voetbal te gaan spelen.

Een onooglijke presentatie van een team want een blote navel was nog wel in de mode, maar als deze zich in harige uitgezakte buiken bevinden, is het toch onesthetisch gezicht. Bijna een goed braakmiddel.Men zou onmiddellijk aan de penningmeester moeten denken die in zijn financieel jaarverslag schreef, dat het batig saldo ook veel pijn heeft gedaan. Bij het aanschouwen van WSV 13 was pijn niet het juiste woord. Hij had daarvoor ‘humor’ moeten gebruiken. Het was toch lachen als er na een sliding het gras tot ver achter hun schouderbladen weggeplukt moest worden? Of dat met de nagel het overtollige prut uit de navel moest worden gepeuterd?En dat was gedurende die wedstrijd schering en inslag. Het gras werd opgevreten en geknokt werd er. Vooral in de tweede helft want in de eerste helft werd er alleen maar geouwehoerd. De krappe shirtjes knepen op de longinhoud en ademtekort was daar de oorzaak van. Ze vonden in de onderlinge discussie over tactiek en hoe er gespeeld moest worden, dat ze allemaal gelijk hadden. Elf man en elf meningen. Ergens niet onlogisch als men bedenkt, dat de meeste van hen een militaire opleiding hadden genoten en het allemaal tot sergeant hadden gebracht. Ja… kijk… en die schreeuwen van huis uit en proberen altijd hun gelijk te krijgen. Het speltype werd dan ook naar militaire maatstaven gespeeld. Dat de wig-formatie een slechte keuze was, bleek wel uit de verloren wedstrijden in de lopende competitie. Gedacht werd om in de toekomst deV-formatie te hanteren waarbij de vleugelspelers meer aan bod zouden komen.Beide systemen werden tegen Wherevogels uitgeprobeerd en het mag duidelijk geworden zijn, dat de twee doelpunten van WSV in de tweede helft vielen toen de V-formatie ging lopen. Veel te laat want de punten gingen naar Purmerend. Vandaar ook het plan om destijds open huis te houden om zo meerdere WSV-ers inzage te geven hoe het team werkte en hoeveel eruit was te halen. Daar had iedereen iets van kunnen leren. Een batig saldo en humor gaan dus altijd hand-in-hand.

Vijftig jaar werd hij. Ruige Appie. Hij kwam oorspronkelijk uit Friesland en had zijn team voor ogen gehouden, dat hij een getalenteerde voetballer was geweest bij FC Cambuur. Nu had die Ruige wel een knappe pass in de benen maar als hij een draaicirkel maakte, had hij meer weg van een kermisattractie op een sokkel dan iemand die in zijn jonge jaren aan een profcontract had geroken.Temeer als men ook in ogenschouw nam dat hij iedere zondag met een plastic zak van Albert Heijn aankwam waarin zijn tenue en voetbalschoenen zaten. Niet bepaald professionele uitstraling. Maar die Ruige was een goeie gozer en had een schat van een vrouw. Lekker compact en naïef. Maar hun hart altijd op de juiste plaats.Maar vijftig jaar… dat word je maar eens in je leven. En Abraham wordt in Wormer nog steeds gevierd.

Het team had vlak voor middennacht afgesproken zich te verzamelen bij de plaatselijke brandweer garage. Om middennacht precies zou de straat worden opgeschrikt door een serenade die het team aan de Ruige zou brengen.Van tevoren had een van de teamleden de buurt geflyerd met de mededeling, dat het rond middennacht rumoerig zou worden omdat hun buurman Appie de vijftig jaar zou vieren. Zelf de plaatselijke politie werd ingeseind.Een voor een kwamen de leden uit het donker aangefietst. Prikker zeulde een 2 meter grote kabouter van triplex met zich mee. Die wilde hij voor de deur, in de tuin plaatsen. Twee andere leden hadden een trompet en een trombone meegenomen om de vrolijke noot te spelen. En zo gebeurde het, dat rond middennacht de pas geplante tulpenbollen het moesten ontgelden en om de twee meter grote kabouter in de tuin te spitten. Met schijnwerpers werd op hun slaapkamerraam geschenen, vuurwerk werd afgeschoten en de trombone en de trompet deden hun werk.Het ‘lang zal Appie leven…. lang zal Appie leven in de gloria…’ klonk oorverdovend door de straat. Overal gingen lichten aan, slaapkamerramen open en werd verzocht om stilte.Maar de groep ging door, net zo lang totdat Ruige en zijn vrouw de voordeur open zouden doen om de teamleden binnen te laten.Tenslotte moest er op gedronken worden. Het duurde even, maar uiteindelijk stond die Ruige met zijn slaperige kop in de deuropening aan zijn zak te krabben.Hij had een T-shirt aangetrokken en stond in zijn onderbroek verbaasd te kijken hoe hij werd gehuldigd. Zijn vrouw kwam in peignoir naast hem staan, waarna ze niets anders konden doen, dan de voetbalmaatjes binnen te laten. Al was het maar om de rust in de straat terug te brengen.Voor zijn eigen verjaardag had hij slechts een krat bier ingekocht en twee flessen cola. Niet veel, maar het kwam uit een goed hart. De feestvreugde werd opgesierd met een grote zak chips en nog een schaaltje pinda’s.De vrolijkheid zat er goed in en binnen schalde af en toe de trompet boven de trombone uit. Twee teamleden wiens elke vorm van muziektalent ontbeerden. Een willekeurige Aboriginal zou nog meer geluid uit die apparaten kunnen krijgen. Het kleine feestje duurde tot twee uur in de nacht. Terwijl de groep al vrolijker werd, keken die Ruige en zijn vrouw al sikkeneuriger.Ze moesten opgelucht adem hebben gehaald toen de laatste het huis uit ging. Misschien terecht want na dit feestje is het nooit meer goed gekomen met de naaste buren terwijl die toch netjes waren gewaarschuwd door het team. Een beetje flauw.

Een Sint Maarten wedstrijd IVV 7 – WSV 13 3 - 2

Bij het vertrek naar Ilpendam begon de verwarring al. De ene groep splitste zich van de rest af en was van mening dat de weg via Purmerend korter en sneller ging, terwijl de andere groep de route via Oostzaan verkoos. Degenen met de slechtste cijfers voor aardrijkskunde reden via Amsterdam. Hetzij ze vergeven.Nog groter was de verwarring toen ze na twee keer 45 minuten de punten in Ilpendam moesten laten. Het geluk had WSV danig parten gespeeld en het was zelfs met een lichtje niet te vinden geweest. Niet voor niks stuurden zij diezelfde 11e novemberdag, de dag van Sint Maarten, hun kinderschare met een lichtje langs de deuren om het sprankje geluk op te halen dat bij hun ontbrak. Het hoefde beslist niet lekker te zijn. Als het maar veel was…In de eerste helft was het een gelijk opgaande strijd, die zelfs uitmondde in een 1-0 voorsprong. Ze zaten op fluweel terwijl de kneuzen in stilte leden en hun lichamelijke problemen als een man droegen. Maar toen Prikker als laatste man met zijn knie een loopgraaf probeerde te graven, moest hij hinkend afhaken. De andere kneuzen, duidelijk geschrokken door dit voorval, deden ineens een stapje terug. Juist op het moment dat ze met tien man verder moesten. Bertus Klapdeur, die eigenlijk geblesseerd aan de kant stond, opperde voorzichtig om het toch maar te proberen. Hij wilde het team niet laten zakken.Zijn invallen had hetzelfde effect als een stoel op de doellijn zetten als een keeper geblesseerd afhaakt. Altijd hopen dat iemand dan tegen de stoel schiet in plaats van ernaast. Maar goed… visueel waren het team weer gelijk aan de tegenstander. Ook in het spel en er werd sportief gevochten.De goed leidende scheidsrechter zorgde op deze kille zondag toch nog voor een tropisch sfeertje. Hij had verrassend genoeg nog een tropische verrassing in petto. Uit het niets kreeg IVV een penalty.Aangezien de man vanwege diens uiterlijk niet voor Sinterklaas kon spelen, werd dit in de schoot geworpen cadeautje, gretig door IVV aangenomen. Jammer dat juist deze gelijkmaker uit een penalty viel. Jan Patat (of Grabbelaar) kreeg daarna nog twee ‘beauty’s’ om zijn oren. Normaliter zou men met een beschuldigende vinger naar hem kunnen wijzen, maar in dit geval lag de bal al stil achter in het net terwijl zijn lichaam nog onderweg was naar de grasmat. IVV dacht er al te zijn en deed toen ook een stapje terug.Met ‘een alles of niets mentaliteit’ vocht WSV 13 terug als een leeuw en de tegenstander kreeg het nog Spaans benauwd toen de 3-2 viel. Helaas veel te laat want de tijd die er nog overbleef, werd met een tropisch deuntje afgefloten. Zo zie je maar dat geluk ook een factor is om te kunnen winnen. En niet alleen conditie.

Als je in de spits sta, moet je scoren. Gretig zijn en weten waar de bal komt. Je moet sprongkracht hebben en sprintsnelheid. Eigenlijk wordt er heel veel van een spits gevraagd.Nou had WSV13 een spits, die snel was, gretig en hoog kon springen. Maar ook een spits, die soms het linkerbeen met het rechter verwisselde

waardoor schoten niet aankwamen, verkeerd plaatste of waarbij hijzelf in de grasmat schopte in plaats van tegen de bal.Onkunde is dit. Maar gelukkig kon hij zich beroepen dat er in zijn team nog slechtere spelers waren. Spelers die het hele jaar nog geen deuk in een pakje boter schopten. Nog nooit een doelpunt van hun leven hadden gemaakt en elkaar alleen maar in de weg liepen.Vandaar dat ze die voetbalvelden ook zo groot hebben gemaakt.Zo speelde de spits eens een wedstrijd waarbij de achterste man van de tegenstander, tegen de middenlijn aanstond. Daarmee was de spits helemaal in zijn element. Kijkend naar de omvang van die achterste man, had hij als vrij snel in de gaten, dat deze tactiek in zijn voordeel zou uitpakken. En dat bleek.Zijn sprint was weergaloos en keer op keer liet hij die achterste man zijn hielen zien. Hij rende dan alleen op de keeper af, die met de armen wijd gespreid zijn doel uitkwam.Duidelijk geschrokken van deze gigantische vleesklomp, schoot de spits even zoveel keren naast of over het doel. Het doelnet bleef onaangeroerd hangen. Wat hij ook deed, het lukte hem niet om te scoren. Zo was hij al acht keer alleen op de keeper afgerend en ze stonden nog steeds gelijk. De hoon die over hem heen kwam, liet hij langs zijn schouders glijden en toen hij voor de negende keer op de keeper afrende, zag hij in zijn ooghoeken dat Fryslan Boppe met hem mee sprintte.De spits omspeelde de keeper, rende met de bal naar het lege doel en wachtte totdat Fryslan Boppe eraan kwam gelopen.Hij plaatste de bal zijwaarts en zei: ‘Schiet jij die bal er maar in want ik mis de hele wedstrijd al.’Fryslan Boppe draaide zijn rechterbeen enigszins, en schoof de bal aan de binnenkant van zijn voet naast het doel.‘Zie je wel…,’ lachte de spits smakelijk, ‘dat het moeilijk is.’   

De eerste return WSV 13 – WBSV 5 2-1

Terwijl hun kinderen in die vroege ochtenduren de platte stenen over de plassen in de tuin lieten ketsen, maakten de meeste van hen zich zorgen over het miezerige weer. De vraag was of de velden afgekeurd zouden worden? Gelukkig was het nog niet zo erg als in 1956 toen de plaatselijke velden alleen maar per roeiboot bereikt konden worden en uit pure wanhoop een ingelaste viswedstrijd werd gehouden. Een viswedstrijd die glansrijk werd gewonnen door de tegenstander. Nota bene met geleende hengeltjes.Maar gelukkig. Het veld bleek goed bespeelbaar en een noodgedwongen rust van twee weken vanwege het rot weer, had de gretigheid niet weggenomen.

Onder het motto ‘nieuwe bezems vegen schoon’ presteerde de nieuwe aanvoerder Grabbelaar het om een gedeelte van de vaste opstelling zodanig door elkaar te schudden, dat zijn kennis en kijk op het voetbalspelletje niet meteen onder stoelen of banken kon worden geschoven. Hij had er duidelijk kijk op. Dat bleek alleen, achteraf.Zoef’s wiens voorgeslacht bestaat uit trainers en managers, werd van de rechtervleugel naar de linkshalf geplaatst verhuisd terwijl Klapdeur, na anderhalf jaar zeuren, eindelijk zijn zin kreeg en rechtsbuiten mocht staan. Hij was zo blij als blik. De plaats van Klapdeur werd overgenomen door Bellie, die liever van achteruit wilde spelen omdat hij bij de gedachten aan inspanning, al vroegtijdig begon te zweten. Het was een hele verandering en het team kreeg duidelijk te maken met aanpassingmoeilijkheden. Zoef kwam in de knoop met zijn benen. Als hij links schoot, zwaaide de bal ineens van het doel af. Dat was even wennen voor hem. Klapdeur liep al te huppelen langs de zijlijn nog voordat de scheidsrechter had gefloten. Hij was op van de zenuwen.De tegenstander, WBSV 5, had slechts één wedstrijd verloren en was een geduchte tegenstander. Maar de omzetting wierp zijn vruchten af want vlak voor rust wist Geurtjes zijn team op voorsprong te zetten.De vreugde heeft niet langer geduurd dan een kleine minuut. WBSV scoorde uit pure mazzel de gelijkmaker en dat was duidelijk te merken. Ze waren niet echt blij en wilden meer. Kennelijk liep het niet bij de tegenstander want nadat de scheidsrechter voor het rustsignaal floot, begon hun onderlinge zelfkritiek al op het veld. Uiteindelijk mondde dit uit in duidelijk hoorbaar schreeuwende kakofonie van verwijten terwijl de kleedkamerdeur bij hun toch op slot was gegaan.WSV kon er op rekenen om in de tweede helft een getergde en opgefokte tegenstander tegemoet te treden. Maar gelukkig vertoonde het WSV-spel meer inzet en vechtlust waarbij het ploeteren tot kunst werd vereeuwigd. Het mooiste moment kwam van Klapdeur die door zijn aangeboren handicap alleen maar rechts georiënteerd was. Nadat hij de bal met rechts kapte, was hij door de plotselinge vrije positie waarin hij zichzelf had gemanoeuvreerd, genoodzaakt om zijn linkervleesklomp te gebruiken. In een vlaag van verstandsverbijstering bewoog hij het linkerbeen en verdween de bal tot zijn eigen verbazing, achter de doelman. Even was het stil. Doodstil.Maar toen hij de bal achter de lijn in het doel zag liggen, slaakte hij zijn vreugdekreten.‘Met links…! Met links….!’ hoorden ze hem steeds weer gillen.

Hij sprong daarbij huizenhoog alsof hij ineens weer de beschikking had gekregen van een volledig, goed functionerende ledemaat.Het bleek uiteindelijk het winnende doelpunt waaruit mag blijken dat de omzet van Grabbelaar zo gek nog niet was geweest. Een gouden greep hoewel dergelijke kleine uitslagen niet goed waren voor de feestpot. Slechts een gulden vijftig de man.Dit gegeven kon de penningmeester aan het einde van het seizoen wel eens opbreken en zelfs zijn aanvoerdersband gaan kosten. De tijd zou het leren.

Blijven trainenDe donderdagavond was slecht. Het waaide hard en de regen viel gestaag naar beneden. Dit had onmiddellijk zijn weerslag op de trainingsopkomst want Theo, onze vaste seniorentrainer die meer dan 30 jaar ouder was dan de oudste speler, deelde onmiddellijk hesjes uit.De watjes lieten het afweten, of ze hadden allerlei smoezen verzonnen waarom ze die avond niet hadden kunnen trainen.‘Zelf effe inlopen en warm draaien. Daarna rek- en strekoefeningen voor jezelf dan kunnen we gauw een partijtje doen.’

Theo was duidelijk en het zag er ook niet naar uit dat het weer de komende dagen zou opknappen. Een afgelasting in het weekend lag in het verschiet. Overigens waren alle aanwezigen trouwe bezoekers en met hun conditie viel het wel mee. Zij waren gedisciplineerd, hielden vast aan hun clubavondje en volgden alle opdrachten zeer serieus uit.Het duurde ongeveer een kwartiertje toen de twee ploegen tegenover elkaar stonden. Vijf tegen vijf met aan weerzijden van het nog te bespelen zandje, een klein doeltje. De plassen waren rijkelijk aanwezig en de bal rolde voor geen meter. Toch werd er fanatiek gevoetbald en als een bal tot stilstand kwam in een plas, trapte de een bewust naast de bal en spatte op die manier zijn tegenstander nat.Ze sopten in hun voetbalschoenen en de pijpen van de trainingsbroeken werden door het opzuigende water, alsmaar langer. Sommige dreigden te struikelen bij hun actie.Eigenlijk was het onbegonnen werk, maar je kon maar een keer nat worden. De bagger en het zand zat overal. Ze zagen eruit als een stelletje wielrenners die op een regenachtige dag Luik-Bastenaken-Luik hadden verreden. Sportbrilletjes hadden geen zin maar contactlenzen bleken ineens ook geen oplossing.Boris had de bal zo’n pegel gegeven, dat deze door de wind werd opgetild en ver over de tribune waaide en op het naastgelegen hoofdveld belandde.‘Halen…!’ riep iedereen in koor tegen de schuldige.Hij ging op een drafje naar het hoofdveld terwijl de ploegen verder streden om de eer. Nu was voor de ander de kans groter om te scoren want de tegenstander had ineens een speler minder.‘Pats..’ daar kreeg Pieter een bal voor zijn kanis.Hij greep naar zijn hoofd, tuurde even in het licht en riep verschrikt dat hij een van zijn contactlenzen was kwijtgeraakt. ‘Stil blijven staan,’ commandeerde hij. Hij maakte een denkbeeldige cirkel rond zijn eigen persoon en zei toen dat de contactlens daar ergens moest liggen.‘Da’s lekker. Moet je zien wat een plassen en nattigheid. En met dat kunstlicht glinstert alles tegen je aan. Dat kun je wel vergeten Pieter,’ zei een van zijn teamleden.Desondanks werd er ijverig gezocht naar het kleinood maar om nu te zeggen dat iedereen zijn best deed. Het was meer om Pieter het idee te geven dat hij niet alleen stond.Het spel lag stil en ondertussen kreeg iedereen het behoorlijk koud. Maar er was niemand die afhaakte of de warme kleedkamer opzocht.

‘Wat zijn jullie aan het doen, stelletje idioten?’ vroeg Boris die de groep voorover gebukt zag staan.‘Pieter is zijn contactlens kwijt. Die moet hier ergens liggen.’Hij wees weer de denkbeeldige cirkel aan, die Pieter kort daarvoor in de lucht had getekend en haalde stoïcijns zijn schouders op.Boris stond met de bal onder zijn arm naar de grond te kijken. Bukte zich en raapte iets op. Hij verborg het kleinood in het kommetje van zijn handen en liep weg.‘Ik heb ‘m, hoor,’ riep hij toen hij naar de kleedkamers liep.‘Wat?’‘Je contactlens.’Er was geen hond die in zijn geintje trapte en de zoektocht ging nog een tien minuten door. De denkbeeldige cirkel werd alsmaar groter en door het zoeken kwamen steeds meer nopafdrukken in het zand zodat het de kans om de contactlens nog te vinden gedoemd was te mislukken.‘Dat wordt een dure, Pieter,’ zei Theo die de training afblies.De hesjes werden ingeleverd, en blauw geworden van de kou, holden ze snel naar de warme kleedkamer.Daar zat Boris nog steeds met zijn twee handen in een kommetje.Toen iedereen binnen was vroeg hij waarom ze hem niet geloofde.‘Hier kijk maar.’ Hij opende zijn handen en Pieter zag zijn contactlens liggen.‘Vuile klootzak,’ reageerde hij opgelucht. ‘Dat krijg je er nu van als je altijd geintjes maakt. Dan gelooft niemand je.’Pieter was er blij mee, maar die contactlenzen van hem zouden nog meer problemen en hilarische momenten zorgen. Door met de wedstrijdenHet was makkelijker gezegd dan gedaan ‘doorgaan met de wedstrijden.’In de Sinterklaastijd zijn er toch een paar spelers die een snabbel hebben en zich in die periode graag even voor een ander uit willen geven.Het was altijd zeuren om het team compleet te krijgen maar ook dit jaar lukte het wonderwel. Binnen het voetbal op zo’n laag niveau ontstaat er altijd iets bijzonders gedurende de competitie. Bij de eerste wedstrijd komen ze ruimte tekort in de kleedkamer vanwege de hoge animo. Maar gaande weg geven ze toe aan pijntjes, gaan sociale bezoekjes voor het team of worden er allerlei andere smoezen verzonnen om maar niet met het koude weer in een korte broek over de kale grasvelden te rennen.Altijd smerig, koud, geschaafde knieën van het teveel neergegooide zand. Uiteraard met altijd veel te veel schelpjes erin en dan nog verliezen ook.

Het is een soort zelfkastijding van de spelers om in het najaar te voetballen. En maar zeggen dat ze het heerlijk vinden om te voetballen.Gek genoeg verschijnen de mensen die afgezegd hebben toch altijd in de derde helft. Daar hebben ze gelukkig wel ruimte voor.

Zaanlandia stond die keer op het programma. Zwaar bewolkt en een beetje winderig met een temperatuurtje dat schommelde tegen het vriespunt. Goed weer om op de fiets naar Zaandam te gaan. Warm aangekleed en flink doortrappen. Dat scheelde altijd een extra warming-up.

Het dertiende slaat wederom toe Zaanlandia 6 – WSV 13 0 - 4

Hoewel de in het rood getabberde bisschop al lang niet meer praktiserend is, heeft zijn feestdag behoorlijk veel roet in het eten gegooid. Dit laatste is eigenlijk een taak van zijn meesterknecht maar die had daar part noch deel aan. Een paar snabbels om kinderen te bedotten, kreeg bij enkele teamleden de voorkeur boven hun eigen elftal. Tevens waren drie van onze grootste veelvraten zich de dag ervoor te buiten gegaan aan marsepein en andere zoete spijzen. Ook zij belden noodgedwongen af en kregen een emmer als vriend. Nu gaat er overigens een legende die zegt, dat de Sint zorgt voor de vruchtbaarheid van de akkers. Waar hij met zijn paard een akker aandoet, kan men later naar hartenlust oogsten.Kennelijk had hij vlak voor de wedstrijd de akkers van Zaanlandia aangedaan en werd er die middag, op het omgeploegde veldje, door WSV behoorlijk geoogst.Trouwens… met Bertus Klapdeur op de rechterflank kon het al niet meer stuk gaan. Die trok alweer zijn sprintjes langs de krijtlijn nog voordat het fluitsignaal had geklonken. Hij leek wel een jonge veulen die voor het eerst in de wei was geschopt. Het was ook niet verwonderlijk dat hij de score opende. Zijn diagonale schot stuiterde over de bevroren borstplaat achter de keeper.Op ervaring van hun oudste spelers werd later het karwei afgemaakt. Twee doelpunten van de Schoenlapper waarvan er eentje er voor zorgde, dat er een lekker sfeertje ging ontstaan binnen het team van de tegenstander. De onderlinge verwijten waren niet van de lucht. Het kap- en draaiwerk dat hieraan vooraf gingen, gaven al aan dat Schoenlapper over een dosis ervaring beschikte.

Fijn was het dat de speler die het meeste verstand had van gras en grond, het laatste beetje hoop van Zaanlandia aan gruzelementen wist te schoppen. Hij had lang geoefend maar uiteindelijk was het Broekie toch gelukt. Door zijn toepasselijke achternaam Rozenrest, kwam WSV 13 door hem inderdaad op rozen te zitten. Een wedstrijd waarbij de invallers Kubbe en Mies gelukkig bereid waren om het team te versterken. Zij hadden al een wedstrijd in de benen, maar wisten met hun beetje energie de tegenstander goed in de weg te lopen. En toen de Sint weer met al zijn leeftijdsgenoten overwinterden in Spanje, vonden de meeste van het team het toch jammer dat hij niks in petto had voor hun trouwe supportersschare. Een muts, sjaal of een paar extra geitenwollen sokken was voldoende geweest. Dan hadden ze tenminste nog iets van de wedstrijd kunnen vernemen. Toen bleven ze zwaar bevangen door de kou in de kantine van Zaanlandia achter. Volgens hen… ook gezellig. Met een speelhoekje voor de kinderen.

Jan Patat had al voor de winterstop te kennen gegeven om zijn keeperswerk aan de wilgen te hangen. Hij was doordeweeks vrachtwagenchauffeur en het lichaam trok het niet meer. ‘Tussen zijn oren zat het wel goed,’ had hij gezegd, ‘maar het lijf laat het afweten.’In feite zei hij eigenlijk dat zijn reactiesnelheid tanende was en dat dit hem behoorlijk in de steek liet. Nou… dat deed het al een tijdje en die constatering had hij zijn medespelers niet extra in hoeven te wrijven. Jan Patat was in de derde helft een vrolijke noot en onder de lat ook als ze op voorsprong stonden. Maar hij was het tegenovergestelde als hij een paar ballen uit het net moest vissen. Hij was onze oudste in het elftal en een paar jonge spelers dachten dat hij al tegen zijn gepensioneerde leeftijd aanliep. ‘Uiterlijk zegt niks over leeftijd,’ zei de Ruige, die zich kennelijk vooraf wilde verdedigen.Jan Patat opperde om te gaan vlaggen. Hij had er wel kijk op, vond hij.Op zich was dat een prima idee want normaliter vlagde Zoef de Haas vanwege zijn chronische conditiegebrek. Doordat het veld half rond was aangelegd en Zoef klein van stuk, zagen ze soms niet waar hij stond te vlaggen. Af en toe stak hij met zijn kopje boven het gras uit, maar dan moest het wel kort gemaaid zijn. Vaak verzochten de spelers dan ook om te vlaggen zodat de scheidsrechter hem ook kon zien. Peter Wastora zou door deze tegenslag, als vaste keeper het doel verdedigen. Althans: hij zou proberen alle ballen die op het doel geschoten

werden, tegen te houden. Een gigantische opgave want het doel was groot en hoog en hij compact en stram. Niet voor niks heeft hij eens na afloop van de competitie de visserscup gewonnen. Honderd-drie-en-twintig doelpunten tegen. Als je het snel zegt in een dialect, zal niemand erom vragen wat je zei.Als er een corner of vrije trap op zijn doel werd genomen, of hij dacht eerder bij de bal te kunnen dan de tegenstander of zijn eigen ploeggenoten, dan riep hij keihard ‘los.’Iedereen liet de bal dan ook gaan. Hij ook. Daar was hij zeer consequent in.Los betekende vaak een doelpunt of een bijna doelpunt.Gek genoeg bleven ze vertrouwen in hem houden en er was niemand die bij het woord ‘los’ dacht: ‘hij kan voor mij wat…’De eerlijkheid gebied, dat het elftal er niet slechter op geworden was met deze nieuwe keeper. Maar ook niet beter. Ze moesten zich even aanpassen omdat hij met zijn ‘los’ altijd de bal opeiste en niemand van hen wist welke kant de bal dan op zou gaan. Het was een soort Russische roulette.Hij stompte bij corners de bal in het luchtledige, probeerde tevergeefs ballen van schoenen te plukken of maaide bij het uitschieten finaal over de bal heen. Ach… we genoten van zijn talent. Want dat had hij. Toch?Het dertiende stinkend jaloers WSV 13 – Zaanlandia 6 0 – 1

Direct na de winterstop moesten WSV 13 al snel tegen de tegenstander waarmee de helft van het seizoen werd afgesloten. Het bleek een totaal ander team, net zoals zij. De Sinterklazen waren terug en de invallers van destijds weer vervangen door onze eigen spelers.

Topsport bedrijven is een opgave. Topsporters houden van hun lichaam. Koesteren het. Het is hun gereedschap en moet werken als een machine. Zonder te haperen en het liefst, zonder storingen. Logisch dat veel van de spelers diezelfde machine op de zaterdagavond al bedrijfsklaar maakten terwijl een enkeling doorging met de verzorging tot de zondagochtend. Zelfs tot vlak voor de wedstrijd.Bij het betreden van de kleedkamer kon je de machines al ruiken. Er hing een gecombineerde lucht van personen met een veel te grote lever en te veel verorberende knoflook. Maar ook een lucht van darmkanalen die overtollige gassen uitstootten in een combinatie met opgesmeerde spierbalsem om op het veld zo soepel mogelijk te kunnen bewegen.In het begin van de wedstrijd zag je dat veel spelers te lang hadden stilgestaan in hun sport. De meeste van hen bewogen zich voort met de

motoriek van een steltloper en het elftal had veel weg van een stel voetballende Pinokkio’s.Zaanlandia wilde daarentegen niet voor de tweede keer afgaan. Zij hadden hun snelheid en kracht opgevoerd door de intensiteit van de trainingen te verhogen. Ondenkbaar voor een groot deel van het team.Ze beukten de achterhoede helemaal bont en blauw maar net als alle Pinokkio’s in het veld, stond ook Wastora als een huis. Hij bewoog amper en gelukkig schoten ze veel te vaak tegen hem aan.Het woord ‘scoren’ werd door Zaanlandia pas twee minuten voor het einde in hun woordenboek gevonden. Vlakbij het woord ‘los’.Het werd de eerste thuisnederlaag. Niks geen wijzende vingers naar elkaar want topsport is echt een opgave. En de luchtjes? Ach, het stonk niet eens meer naar roem.

WSV 13 had gedurende de competitie al behoorlijk wat puntjes laten liggen om nog mee te kunnen doen voor het kampioenschap. Niet dat dit hun doel was, maar een andere keuze had je niet. Het team kon niet de intentie hebben om niet te degraderen want lager konden ze namelijk niet spelen. Ze zaten al in de krochten van de regionen. Het kon alleen maar beter gaan, nooit slechter.Allerlei oorzaken zou een goede analist aan kunnen wijzen waarom ze niet kampioen zouden kunnen worden, maar over hun instelling kon nooit een kritische noot worden gekraakt.Conditie of lucht tekort. Overgewicht of stramme spieren. Storing aan de motoriek of bewegingsproblemen. Allemaal oorzaken waarin het gezocht kon worden. Tussen de oren zat het goed en volgens henzelf hadden ze genoeg voetbalkwaliteiten om iedereen te kunnen verslaan.Voetbalgogme. Juist een chronisch gebrek aan voetbalgogme ontbeerden hen. Net niet die slimmigheidjes die het zo leuk maken om de tegenstander te dollen. Veelal werden zij gedold. Van kastje naar de muur gestuurd waardoor ze onnodige meters moesten maken en uiteindelijk flink adem te kort kwamen. ‘s Maandags stijve spieren, die halverwege de week leken weg te trekken maar op de zondag bij het eerste sprintje toch weer opspeelden. Als de tegenstander de bal had, vlogen ze er als blinde stieren in. Een kleine schijnbeweging van hun tegenstander en zie daar het gevolg. Ze schoten door en misten de bal waardoor de tegenstander op kon stomen naar hun doel.Daarentegen was hun inzet tomeloos. Ze kwamen altijd dampend van het veld af. Natte ruggen en klotsende oksels. Prut en bagger tot ver achter de ellebogen en schouderbladen terwijl de knieën altijd pikzwart waren.

Iedereen kon zien dat dit team gewerkt had. Als er gewonnen werd, kwam dit niet door getalenteerde spelers of door mooi spel. Dat werd soms weleens zo beschreven of betiteld, maar vechtlust en inzet waren de hoofdmoot.De tijd dat ze bloemetjes stonden te plukken in veld, lag al ver achter hun. Nu stond er af en toe iemand langs de slootkant zijn laatste biertje of vette hap van de avond ervoor eruit te gooien. Meer niet.Dit tafereel bleef gelukkig niet beperkt tot de eigen vereniging want als er ergens een kermis in een dorp was, zag je dit ook bij de tegenstander. Op die kermisdagen werd de aanvoerder weleens gebeld om de wedstrijd op papier te regelen. Op die manier hoopte de feestgangers uit te kunnen slapen want van voetbal kwam toch niks.‘Schrijf maar op dat jullie 3-0 gewonnen hebben,’ was dan het vriendelijke verzoek.Afhankelijk hoe de pet van de aanvoerder stond, werd hierop ingegaan. Dat hing ook wel eens af van de stand in de competitie. Als er bijvoorbeeld kermis in Volendam was en het verzoek kwam binnen, kregen zij een standaard ‘nee’ te horen. Niet omdat de aanvoerder geen begrip had voor hun verzoek, maar Volendammers waren nooit te verslaan. Dit was dan de enige kans om van Volendam te kunnen winnen. En dit werd dan met beide handen aangegrepen.In een van die competities hebben ze dat geweten. Ze moesten thuis spelen en hadden het aanbod van Volendam niet geaccepteerd.Stinkend naar het bier en met chagrijnige koppen kwamen ze aan. Ze kleedden zich om en toen de scheidsrechter gefloten had, waren ze ineens hun kater kwijt. Ze liet WSV alle hoeken van het veld zien om ze vervolgens met dubbele cijfers te verslaan.‘Et t al oort?’ vroeg de aanvoerder in een Volendams dialect.Broekie en Klapdeur keken de Volendammer niet begrijpend aan. ‘Vurtien twai’‘Wat zei-ie?’ vroeg Klapdeur.Broekie haalde zijn schouders op. ‘Veertien tegen twee, denk ik. We hadden die drie nul moeten pakken.’‘Je binne nie gek’ lachte hij naar Broekie. ‘Ik bin an brokke noe.’Gedesillusioneerd zaten ze daarna in de kantine. Die Volendammers niet. Die dronken zich al in voor het volgende feestje.

Toekomstige kampioen kwaad WSV 13 – Kwadijk 4 1 - 0

De schrik sloeg iedereen om het hart toen bekend werd dat na de winterstop en een verloren wedstrijd, ze moesten aantreden tegen de

sterkste. Vergezicht, genoemd vanwege zijn mistige blik, had psychische druk op hen uitgeoefend en gedreigd met lijfstraffen als ze ver onder hun kunnen zouden spelen. Hij had gedacht aan spierballen rollen waarbij het slachtoffer ruggelings, met gespreide armen, op de grond werd gelegd waarna de bonkige knieën van Vergezicht op de spierballen werden geplaatst en door het heen en weer bewegen, enorme pijnscheuten door de armen zouden schieten. Niet bepaald aantrekkelijk en een jeugdtrauma van de bovenste plank want menigeen van het team was wel eens het slachtoffer geworden van een veel groter vriendje, die met zijn knokige knieën over de pas ontwikkelde spierballen rolde. Of je kon kiezen voor een okkie. Deze twee keuzen had Vergezicht in het vooruitzicht gesteld. Wastora was kennelijk paranormaal begaafd want die had zich daags ervoor zo’n gigantische coiffure aan laten meten, dat de knokkels nimmer de hoofdhuid zouden raken. En van spierballen kwam ook niks want de genotsknobbel die hij onder zijn shirt droeg, was beslist geen goeie zitplaats om spierballen te kunnen rollen. Eerder een handicap. Hij had dus mazzel.De eerste helft was slecht gegaan en zodoende was het Vergezicht, die in de rust was opgestaan om deze psychische belasting uit te spreken.Gelukkig wist Kwaaddijk in de eerste helft niet te scoren. Ze waren ook duidelijk van de leg en kwaad op elkaar. In de tweede helft had WSV ineens moeite met de grasmat. De bal wilde niet wat de spelers wilden en de harde wind, die nu in hun voordeel uitpakte, deed nog niet wat ze van hem verlangden.Uiteindelijk hielp de dreiging van Vergezicht de spelers toch verder. In plaats van zich terug te laten dringen en alles maar over te laten aan hun sta-in-de-weg, keeper Wastora, was er geen andere keuze om de inzet te verhogen. Ze wisten zelfs enkele keren op de helft van Kwaaddijk te komen. Stramme benen werden verder uitgerekt dan anatomisch verantwoord was en ze werden ook steeds brutaler. Ruige Appie wist met zijn Cambuur achtergrond zelfs met een paar mooie acties de tegenstander te overbluffen. Schoenlapper draaide en keerde net zo lang tot zijn hernia begon op te spelen. Uiteindelijk wist Geurtjes vlak voor tijd de bal van hun achterste man te ontfutselen en keurig af te ronden. Hierna liep het vlekkeloos want Kwaaddijk had het onderling drukker dan met zijn tegenstander. Ze dreigden ineens het kampioenschap te verliezen en kakelden aan een stuk door. Het fluitsignaal bracht hun de verlossing, en WSV helemaal. Niemand kreeg een okkie of werd spierballen gerold.De derde helft kon feestelijk beginnen. Veertien bier en een cola voor Kleine Knoertje.

WSV-13 had een fanatieke aanhang. Niet te vergelijken met de hooligans van een doorsnee profclub maar als er een speler van hen een tikkie kreeg, begonnen de dames in koor al te schreeuwen terwijl de speler zelf over zijn been wreef en verder ging.Ach… het hoorde erbij en af en toe wisten ze dat ze dan ook nog voor het publiek speelden en niet alleen voor henzelf. Het oog wil tenslotte ook wat.Het is een prettig gevoel voor een speler als hij weet dat zijn vrouw achter hem staat. Dan kan hij ook iets langer blijven zitten in de derde helft. Geen gezeik achteraf en ook geen gezeur dat hij teveel gedronken heeft.Toch hebben wij als elftal ons wel eens verwonderd over hun fanatisme.Het was tijdens een wedstrijd die vroeg in de morgen begon. Het was kou en de wind blies vervelend over het voetbalveld.Plaats nemen op de tribune was de enige mogelijkheid om je nog te kunnen beschermen tegen de kou. En dat deed het publiek massaal.De twee toeschouwers, de vrouw van Geurtjes en een oudere man van de tegenpartij, zaten uit het windje op de tribune. De onderlinge afstand van elkaar was ongeveer vijf meter. Er zat verder niemand op die gigantische tribune.Gek genoeg gingen ze niet naast elkaar zitten om samen te kunnen genieten van de wedstrijd. Twee fanatieke supporters, die goed te horen waren want de akoestiek van de tribune was geweldig. Zeker op zo’n stille zondagochtend waar ze af en toe de kerkklokken konden horen luiden die de gelovigen naar de kerken riepen.De tegenstander scoorde. Niemand sputterde tegen en de scheidsrechter wees naar het midden.‘Buitenspel!’ schreeuwde Geurtjes zijn vrouw over het veld. Om haar gelijk kracht bij te zetten, ging ze rechtop staan en wees naar de plek waar de speler buitenspel zou hebben gestaan.‘Niet waar, mens’, antwoordde de andere toeschouwer chagrijnig.‘Wat weet jij ervan. Je bent partijdig,’ pareerde zij hem. ‘Ach, lul niet… je hebt er zelf geen verstand van.’De onderlinge verwijten werden een bijna ruzie en de man ging ineens opstaan op Geurtjes zijn vrouw van repliek te dienen. Hij schold en vloekte en maakte zich al drukker.Op het veld stonden de twee elftallen en de scheidsrechter verbaasd stil en keken naar dit schouwspel. Het had veel weg van een dramaserie want de dialogen werden al scherper. Verwijten vlogen over en weer en met woeste gebaren probeerden ze beiden het gelijk aan hun zijden te krijgen.‘Gaat het, vrouw?’ informeerde Geurtjes die langs de zijlijn was komen staan.‘Jawel… ‘antwoordde ze kwaad, ‘maar die kerel….’

Ze kon haar zin niet afmaken want Geurtjes stuurde de beide toeschouwers ieder een kant uit.‘Ga zo ver mogelijk uit elkaar zitten en houd je mond tegen elkaar. Dan kunnen wij tenminste verder spelen.’Ze deden precies wat Geurtjes hen had aangeraden en toen de twee toeschouwers weer zaten, klapten de elftallen voor hun optreden.‘Nou…’ zei de scheidsrechter met een knipoog. ‘Daar had ik de wedstrijd toch bijna moeten staken vanwege het publiek.’Zijn fluitsignaal was genoeg om de rust te herstellen en de wedstrijd rustig uit te laten spelen.

Het eerste gelijke spel WSV 13 – Oosthuizen 4 5 - 5

Het was koud en guur. De bovenkant van de grasmat was een beetje opgevroren en toen later het zonnetje begon te schijnen, zag ze de terreinknecht huilend langs de lijn staan. Het hele veld werd omgeploegd. Slidingen werden de doodsteek voor de grasmat terwijl de nopafdrukken van de vele voetbalschoenen, als een gigantische legpuzzel werden achter gelaten.Terwijl alleen Schoenlapper getooid met handschoenen en een maillot aan voetbalde, liep de rest van het team gewoon in korte broek. Hun mannelijkheid diep weggedoken in de schoot om zich de komende tijd voorlopig niet te laten zien.De tegenstander was slimmer. Zij droegen allemaal maillots, handschoenen en zelfs ijsmutsen. Op die manier bleven ze warm en dat had zijn invloed op de wedstrijd.Bij de rust keek WSV tegen een 4-0 achterstand aan. Oosthuizen dartelde lichtvoetig over de opgevroren grasmat. Binnen het team van WSV waren het meer gatentrappers die vanwege hun overgewicht niet die gave hadden om lichtvoetig over een grasmat te kunnen hollen. In de tweede helft toen het zonnetje krachtiger ging schijnen, kregen de spelers van Oosthuizen het bloedwarm. IJsmutsen en handschoenen lagen ineens talrijk aan de zijlijn maar de maillot kon niet eventjes uitgetrokken worden. Geurtjes maakte in die periode van verwarring een hattrick en toen Klapdeur na een fraaie voorzet van Broekie de 4-4 op zijn schoenen had, sloeg de paniek bij Oosthuizen toe. Maillot uit of aanhouden?Jammer was het dat WSV op hetzelfde moment met tien man speelde want Schoenlapper was niet gebouwd tegen de kou. Jaren achter een leest zitten en de meest vreemdsoortige lijm opsnuiven, had zijn weerstand niet goed gedaan. De hele wedstrijd stond hij te kleumen van de kou ondanks dat hij dik aangekleed was.

Maar de inzet van het team was geweldig. Jammer dat Oosthuizen in de slotfase op voorsprong kwam en even leek het erop, dat WSV zijn zoveelste nederlaag zou lijden. Zoef, die als vlaggenist zich meer dan 80 minuten had warm gevlagd, mocht nog even invallen voor Schoenlapper.Kennelijk was hij zo warm gedraaid en zijn spieren zodanig opgerekt, dat hij in staat moest worden geacht om het team het laatste zetje te geven. Toen bij een van de schermutselingen de bal toevallig voor zijn voeten rolde, probeerde hij de bal, zonder na te denken, direct naar de andere kant te plaatsen. Maar door zijn traptechniek zwaaien zijn voorzetjes altijd af en bereiken ze nooit een teamgenoot. Dat was een vast gegeven. Zo ook deze voorzet. Een hopeloze pegel waarvan de teleurstelling afdroop. Terwijl de bal nog onderweg was, begonnen ze vanuit de achterhoede al te schelden op hem. Ook dat was een standaard gegeven. Alles leek ineens in slow motion te gaan. Halverwege de route maakte de bal in de lucht een korte draai en verdween toen razendsnel in de bovenhoek van het doel. De keeper van Oosthuizen reageerde niet eens en stond genageld op de lijn. Even werd het doodstil op het veld. Daarna steeg een oorverdovend gejuich op. Er werd geklapt, kreten geslaakt en vreugdesprongen gemaakt.Zoef heeft sinds zijn 25-jarig jubileum bij de transportbandenfirma, nog nooit zoveel complimenten gekregen als toen. Hij werd matchwinnaar hoewel de punten gedeeld moesten worden. Die dag heeft de warme douche nog heel wat moeite moeten doen om alle spelers hun mannelijkheid weer terug te kunnen geven.Uiteindelijk werden die punten ook gevonden.

In het WSV clubblad stond de aankondiging tegen het naburige Jisp 3 extra groot vermeld. Een vereniging uit hetzelfde dorp en drie jaar later opgericht dan WSV’30.Altijd een leuke derby omdat de teamleden elkaar kenden. In het weekend dronken ze vaak samen een pilsje of ze kwamen elkaar gewoon tegen op straat of in de kroeg. Oude bekenden van elkaar.De hele week werd er al naar toegeleefd. Ze zouden die roomse WSV-ers op hun eigen grondgebied wel eens opvreten. WSV ging de laatste jaren niet meer met toegeknepen billen naar de vijand want de tijd was ondertussen veranderd. De tijd dat ze elkaar fysiek naar het leven stonden, lag ver achter hun.

Het rooms-katholieke predicaat had de vereniging WSV al in de jaren zestig geschrapt waardoor zij als vereniging gingen groeien. Groter dan Jisp en nu leek het zich aan te zien of de plaatselijke politiek de twee verenigingen, of misschien wel drie, die het dorp rijk was, samen te laten gaan.Daar zat echt niemand van de verenigingen op te wachten maar de discussie was er en het zou de gemeente veel subsidiegeld uitsparen.Op gehaktdag zag Prikker bij de slager een tegenstander staan. Het was Job. Een grote grijze, grove kerel. Een rots in de branding van Jisp maar zo houterig als Pinokkio.Job had zijn fiets tegen de pui van de slagerij gezet. Prikker lier naar zijn fiets toe en liet beide banden leeglopen waarna hij ook de slagerij binnen stapte.‘Hé Job….’ groette hij vriendelijk.‘Geen tijd voor vriendelijkheden, Dirk. Na zondag praten we verder.’Het was een stille oorlogsvoering die Job dacht te winnen.Toen hij klaar was en naar buiten liep, keek hij verwonderd naar zijn lege banden. Even was zijn blik naar beneden gericht. Toen hij door het raam van de slagerij keek, wist hij genoeg.De brede grijns van Prikker zei hem voldoende. Hij stapte de slagerij weer binnen en zei: ‘Ik zou maar extra scheenbeschermers meenemen en een bitje voor je tanden.’

Burenruzie? Jisp 3 – WSV 13 2 – 3

Als je visitekaartjes hebt, moet je die uitgeven. En dat deed WSV. Aan Jisp 3 werden de eerste exemplaren direct na de aftrap uitgereikt. Rekeninghoudende met de val- , zij- en rukwinden wist Geurtjes vanaf de rechterflank op het doel te schieten. De bal draaide als een dansende ballerina de hoogte in om vervolgens met een boog achter de keeper in het net te vallen. Sneller konden zij niet op voorsprong komen. Jisper Job had met open mond de bal gevolgd en liet troosteloos zijn grote hoofd hangen in het besef dat zij op achterstand waren gekomen. Hierna ging Jisp als een furie tekeer. Hun inzet was ineens gigantisch. Ze leken uit hun slaap te zijn gekomen en de slidingen werden scherper. Toch leek er bij hun spelgedrag een kink in de kabel te komen. De toekomstige fusie was waarschijnlijk de boosdoener. Dat kon niet anders. Het was allemaal zo plotseling. Ineens pieken en dan als een dweil voetballen. Dat kon alleen WSV 13. De vriendelijkheden van het WSV-bestuur hadden duidelijk hun invloed op hun spel. In dezelfde week, dat Prikker de banden van Job liet leeglopen,

stelde het bestuur van WSV aan Jisp voor, hun de helpende hand toe te willen reiken door de trainingsfaciliteiten open te stellen. Waarschijnlijk daardoor liep het bij Jisp een beetje slordig. Sterker nog, de wedstrijd had ineens veel weg van een onderlinge verzoening want de meeste ballen werden in de WSV-schoenen geschoven. Alsof ze al één vereniging waren.Nadat Klapdeur en Vlammetje de voorsprong wisten uit te bouwen met een paar schitterende pegels, kreeg de fluitende voorzitter het Spaans benauwd. Hij stond natuurlijk tussen twee vuren en als thuisfluiter wist hij niet meer wie nu de thuisspelende club was. Hij stortte ter aarde en wendde zich een zware blessure voor. Het was een creatieve oplossing om geen bindende beslissingen te hoeven nemen. In de tweede helft werd zijn scheidsrechtersfluit overgenomen door Job. En Job had geen boodschap aan fusies, samengaan of herenigingen. Job floot uit clubliefde en dat was te merken ook. Alle fluitsignalen waren in het voordeel van Jisp. Tegenspraak kon rekenen op een boeking.Prikker, die zijn fietsbanden actie uitvoerig in de kleedkamer had verteld, werd kwaad aangekeken. Toch was het niet Prikker zijn schuld bij het eerste tegendoelpunt. Wastora ving een van de lat vallende bal met zijn borst op maar omdat zijn armen nog in ruste langs zijn lijf hingen, stuiterde de bal automatisch het doel in. Kort daarop werd de tweede gescoord waardoor de sluitspier bij WSV steeds strakker begon te staan. Jisp vocht voor zelfstandigheid en Job hielp hen daarbij.‘Penalty’, zei Job ineens. Hij vergat te fluiten, pakte de bal op en lag deze op de stip. Iedereen was verbaasd. Zelfs de spelers van Jisp.Job wachtte geduldig totdat iemand van Jisp zich achter de bal zou posteren maar niemand nam het initiatief.‘Jongens,’ zei Job overtuigend, ‘ik dacht toch écht dat ik hands zag. Hij raakte de bal met de hand.’Hij wees naar Prikker die bij hoog en bij laag beweerde dat hij de bal met de borst had opgevangen. Maar het zaad was gezaaid.Met Wastora in doel had WSV nog de hoop dat Jisp tegen hem aan zou schieten want veel ruimte om hem te passeren was er niet.De spits van Jisp nam een gigantische aanloop, schoot… en de bal vloog met een gigantische vaart over het doel de sloot in.‘Tja…’, zei Job teleurgesteld, ‘wat kan ik er nog meer aan doen?’‘Affluiten, scheidsrechter.’ stelde Prikker beleeft voor.Job floot af en de derde helft werd berengezellig. Dicht bij huis en als het moest, kruipend huiswaarts.

Trainen… trainen

De dagen werden langer en het weer met de dag beter. Dit betekende ook dat de trainingsavonden voor de overige senioren beter werden bezocht. Ineens moesten we twee kleedkamers gebruiken.Werd de ploeg niet in tweeën verdeeld om een partijtje te spelen, maar in vieren. Maar trainer Theo was ook slim. Hij kneep de groep behoorlijk af in de hoop, dat de week erop minder spelers op de training zouden komen vanwege het moordende tempo. Dit gebeurde met afwisselend succes want de volhouders kregen meer lucht en zagen ineens dat hun overgewicht tot aangename proporties werd teruggebracht. Ineens konden ze weer bij het opsteken van een sigaretje de toppen van hun longblaasjes bereiken. Daarvoor begonnen ze al te hoesten als de rook alleen maar in de richting van de longen ging.Heerlijk douchen daarna en dan de kantine in. Er zou die avond een wedstrijd worden gehouden, of althans een record worden gebroken.Of het nu een clubrecord was of een wereldrecord, dat was niet duidelijk.Het ging om het ‘trekdroppen proppen.’ Twee spelers van het eerste waren die uitdaging onderling aangegaan.De week ervoor hadden ze geoefend en twintig trekdroppen in hun mond weten te proppen. Iedereen had dus haast om snel te douchen om het record mee te mogen maken.‘Verdomme…’ schreeuwde Pieter in de douche. ‘Mijn contactlens is eruit gevallen.’Als door een wesp gestoken, lieten de andere doucheklanten zich op hun knieën vallen en beschermden het doucheputje met hun washandjes. Het afvoerwater mocht slechts gedoseerd door het putje gaan terwijl de douche werd uitgedaan.Als een stelletje hangbuikzwijnen lagen vijf naakte kerels geknield op de tegelvloer alsof zij op zoek waren naar truffels. De kont omhoog en het staartje naar beneden. Turend naar het kleinood. Pieter dirigeerde van een afstand wat ze moesten doen. Tenslotte was hij stekenblind geworden. ‘Heel voorzichtig de tegeltjes aftasten.’De handen van de mannen gingen ritmisch op en neer. Er werd gevoeld, betast en gewreven. Washandjes voorzichtig omhoog gehaald, zeepresten verwijderd en schaamharen opzij geduwd. Allemaal zonder resultaat.‘Door zoeken,’ beval Pieter als een dictator.Hij hield zijn ene hand voor zijn oog om met het goede oog toch betere aanwijzingen te kunnen geven. Van alle kanten kwamen naakte kerels aanlopen en vele voegden zich bij de zoekende hangbuikzwijnen.

Het leek wel een hok vol. Een onesthetisch schouwspel.‘Oh…’, riep Pieter schaapachtig. ‘Hij zit in mijn ooghoek.’Hij peuterde de lens uit zijn ooghoek en plaatste deze weer op zijn pupil.De hangbuikzwijnen staakten hun zoektocht en keken vanaf de koude tegelvloer omhoog. Toen Pieter zijn maatjes zag kruipen zei hij lachend: ‘Zoals jullie erbij knielen, dat doe je toch niet. Dat hoort thuis in een seksclub. Niet bij WSV.’

Het trekdroppen proppen was in volle gang. Beide spelers hadden ieder achtentwintig trekdroppen in hun mond gepropt. Om de trekdroppen bij elkaar te houden, hielden zij de bos drop tussen duim en wijsvinger geklemd en probeerde na iedere kauw- en slikbeweging, de droppen stukje bij beetje naar binnen te werken. De enige blessure die ze konden oplopen, was een kaakklem.Hun lippen scheurden bijna uit elkaar en de theedoek die hun kleding moest beschermen, zag pikzwart van het zwarte speeksel die in stromen rijkelijk uit hun mond vloeiden. Langzaam, heel langzaam ging de grote bos drop naar binnen. Toen uiteindelijk een van de spelers zoveel ruimte in zijn mond had gemaakt, dat hij het restant in een keer naar binnen kon schrokken, liep de ander kokhalzend weg naar het toilet. De winnaar kreeg tien bier. Een mooie combinatie met het vele drop en ook hij zou de pot die avond omarmen.

De slotfase

Andere sport binnen de tactiek Purmerend 6 – WSV 13 6 – 4

In de voorbespreking werd besloten om tegen deze zwakke broeder van de competitie, er een experimenteel potje van te maken. Jan Patat had

voorgesteld om de technieken van het biljartspel te mixen met die van het voetbal zodat er misschien een geheel nieuwe speltrant zou ontstaan. De vrijgezellen onder het team waren razend enthousiast omdat zij geregeld de korte keu hanteerden. Zij waren dus de specialisten en spelbepalers. Het spel dat gespeeld werd, leek op het Amerikaanse poolbiljart. Praktisch evenveel ballen maar een tekort aan zakken langs de lijn. In het begin liep het aardig over het groene laken en nadat WSV op 1-0 voorsprong kwam, dachten ze zelfs dat ze het wiel al hadden uitgevonden.Maar doordat de aanvoerder het nodig vond om over te gaan op het speltype ‘ankerkader 47/1’ liep het vervolgens volledig spaak. Er ontstond alom verwarring.De meeste spelers hadden van dit speltype geen kaas gegeten en liepen als een kip zonder kop te voetballen. Het resultaat laat zich raden. Via de lange band schoof Purmerend de eerste bal al achter de oren van Wastora en daarna werd met een paar prachtige trekstoten, de 3-1 achterstand ingeluid.‘Kunststoten !’ schreeuwde Zoef en Vlammetje bijna gelijktijdig. Ze waren de enige vrijgezellen van het team en hadden kennelijk onderling overleg gevoerd en wilden anders gaan spelen.Op zich geen slechte gedachte want WSV 13 beschikt binnen de vereniging over de meeste kunstenaars. Dit speltype zou dus beter bij hen passen.Geurtjes en Broekie voerden met succes ieder een kunststoot uit waarna met een gelijke stand gerust kon worden.Tijdens die theepauze werd er afgesproken op dezelfde voet verder te gaan en zich niet te laten intimideren door de tegenstander.Lange tijd ging dat prima maar de schrik sloeg hen om het hart, toen Prikker tien minuten voor tijd en zonder overleg, het ‘libre’ ging uitproberen. Later vertelde hij dat het hem een goed plan leek want de eerste stoten had hij met succes op Jongensstad geleerd. Een keurige doorstootbal zonder klos wist hij dan ook af te ronden tot een 4-3 voorsprong. Hij kreeg het voordeel van de twijfel.‘Het potje zit in de tas,’ dacht men. Een mooie gedachte.En daarom is het juist zo jammer dat er in die laatste fase te weinig gekrijt werd en de caramboles hun scherpte begonnen te verliezen. Door in paniek ‘tien over rood’ te gaan spelen, offerde WSV een speler op waardoor Purmerend in een numerieke meerderheid kwam. Een enorme misser natuurlijk. Keurig prikten zij er drie in. Gewoon met voetbal. Overspelen, plaatsen en schieten.Toch moet het team dit experimentele potje niet zomaar in de afvalemmer gooien want het had zeker een positieve kant.

Er werd onderling niet tegen elkaar geschreeuwd of gemopperd, maar heel zachtjes gefluisterd. Purmerend was blij met de overwinning en dat was te merken ook. Een blad bier en een schaal bitterballen werden cadeau gedaan en dit zou een pleister op de wonde voor WSV moeten zijn. Maar zoals altijd, na het laatste fluitsignaal zijn de meeste van WSV 13 de wedstrijd al weer vergeten. De derde helft… die blijft beter hangen. Zelfs de dag erna.

De competitie was bovenin moordend. Kwadijk, Wherevogels en WBSV speelden om te promoveren. En dat was soms te merken. Ploegen die tot het gaatje gingen. Op het scherpst van de snede streden maar gelukkig altijd in sportieve zin.Wherevogels probeerde ons die zondagochtend bij de poort al te imponeren door allerlei duistere figuren met speknekken te posteren in glanzende trainingspakken. ‘Pitbullen pakken’, merkte Geurtjes smalend op. Niet bepaald onder de indruk maar het sfeertje en hun fanatieke, trouwe supportersschare, maakten het er niet beter op. Hun strijd moest gewonnen worden om nog in de race te blijven, maar daar hadden ze wel een tegenstander voor nodig. Visueel waren zij al de winnaar. Afgetrainde sportlieden, die gedisciplineerd warm liepen. Gekleed in gesponsorde kleding. WSV in een ratjetoe van vale en nieuwe shirtjes. Afgezakte of kapotte kousen. Bij ons konden sommige hun ene voet net voor de ander plaatsen en bij het rekken en strekken, kon het merendeel met hun vingertoppen niet eens de punten van de schoenen aanraken. Ook niet als ze de knieën mochten buigen. Er was dus een achterstand.

Probeer nooit tijd te rekken Wherevogels 3 – WSV 13 1-2

Wat door het ontbreken van een Heras hekwerk langs het veld allemaal niet teweeg kan brengen. Deze wedstrijd belandde de bal mede door de schuin over het veld jagende wind, herhaaldelijk op de weg van de toeristische route naar Volendam. Dan stuiterde de bal hoog op het bitumen om vervolgens aan de andere kant van de weg voorgoed te verdwijnen. Met een beetje mazzel belandde de bal in de naast gelegen sloot. Deze wedstrijd werd dus opgezadeld met diverse ‘time outs.’

Daar had WSV overigens niets op tegen want ze konden zich dan hergroeperen en hun longen opnieuw vullen om de naderende aanvalsgolven het hoofd te bieden.Het was dan ook niet vreemd dat de scheidsrechter aan het einde van de wedstrijd er enige minuten bijtrok. Verrassend was het, dat hij er tien minuten van maakte. En juist in die tien minuten maakte WSV de Wherevogels vleugellam en hield het getjilp aan de kant ook op.Klapdeur, die normaal al in zijn element is met stevige wind en hoge waterstanden, dolde tegen het eindsignaal de gehele achterhoede waardoor een van de Vogels spontaan zijn zijde koos en de voorzet keurig afrondde op 1-2.Gezegd moet worden, dat Klapdeur voor de rust de stand al gelijk had getrokken met een gigantische spetter. De bal kreeg van de wind zoveel vaart mee, dat het rook van de keeper zijn handschoenen af kwam.Het was Klapdeur zijn middag dus. Het tegen de wind in spelen, ging WSV beter af dan met de wind mee spelen. Ze hoefden minder hard te lopen en er werd geknokt om toch nog een puntje mee te kunnen nemen.Alleen Vale Hoed had er als enige moeite mee. Door de al eerder ingestelde zomertijd was zijn bioritme behoorlijk van slag. Kwam hij voorheen altijd als laatste de kleedkamer binnen, nu zat hij al ruim voor tijd omgekleed te wachten. Verder zeurde hij de hele wedstrijd aan een stuk door dat het zo koud was. Hij had zichzelf een brevet van onvermogen gegeven want als iemand het koud heeft, moet hij zich uitsloven. Inzet maakt warm. Om toch nog iets aan zijn lichaamstemperatuur te doen, ging hij aanwijzingen geven. Wildgebarend stuurde hij Bellie naar voren zodat hij misschien dubbel werk zou moeten opknappen. Zijn ideaal ooit nog eens met een bezweet shirt het veld te kunnen verlaten, ging wederom in rook op. Een rood hoofd had hij wel maar niemand weet of dit nu van inspanning of van schaamte kwam. Ze hebben het hem maar niet gevraagd.Een ding houdt die Vale Hoed gelukkig wel in ere. Al is het douchewater koud. Altijd als laatste douchen. Dat pakt niemand hem af.

WSV 13 krijgt letterlijk pak slaag WSV 13 – IVV 7 0 – 7

Dat voetbal oorlog is, kwam wel in deze wedstrijd tot uiting. In het begin niet. Een prima strijd en na een paar miskleunen, een flinke achterstand van 0-4. Binnen twintig minuten was het pleit al beslecht en de mineurstemming zakte per minuut. IVV had een sterk en goed

combinerend team. Uit het niets bleken zij ineens veel wedstrijden met grote cijfers te winnen. Hoogst opmerkelijk. Maar goed… het weer was prima. Het voorjaar prachtig en de vogeltjes floten. Alles zag er zonnig uit. Maar die zondag zou toch anders verlopen en de denkbeeldige donkere wolken pakten zich al samen aan de rand van het voetbalveld.In hun achterhoede liep een speler, die niet voor ons Vlammetje onder deed. Althans qua karakter, haarkleur en inzet niet. Zijn ADHD-inzet pakte soms wel eens uit in een kamikaze actie. Niet bepaald het speltype waar iemand op zit te wachten. De goedleidende plaatselijke groenteman moest hem ook herhaaldelijk terug fluiten. En hij niet alleen. Ook zijn ploegmaten maanden hem aan tot kalmte. Maar dit heetgebakerde mannetje had een eigen willetje. Een opgewonden standje was het. Bij een stand van 0-7 ontplofte hij.Het kwam uit het niets na een schermutseling vlak voor hun doel. Geurtjes liep op het doel af en de IVV-er blokkeerde hem de weg. Het leek allemaal sportief te gaan want hij veroverde de bal van Geurtjes, waarna hij deze per ongeluk corner werkte. ‘Corner… ‘ riep Geurtjes naar de scheids.Daarna ging ineens het licht uit bij hem. Geurtjes lag verdwaasd op de grond. Het bloed sijpelde uit een oogwond en zijn sportbrilletje hing scheef op zijn neus. Iedereen kwam aangerend om te voorkomen om de roodharige IVV-er te kalmeren. Geurtjes was ondertussen opgestaan en voelde aan zijn hoofd.‘Knal…’ daar kreeg hij een tweede stomp tegen zijn hoofd en een trap tegen de schenen toe. Weer lag hij verdwaasd op de grond.De speler werd uiteraard van het veld gestuurd terwijl Geurtjes werd vervangen. Er moest nog tien minuten gespeeld worden, maar de lol was er voor de teams goed af.Geurtjes zat gedesillusioneerd in de kleedkamer. Peinzend wat hij nou had uitgelokt of verkeerd had gedaan. Kort daarop werd de wedstrijd afgefloten terwijl Geurtjes ook al een beslissing had genomen.Twee plaatselijke dienders kwamen het complex op en arresteerden de schuldige. Hij had ook niet kunnen bevroeden, dat Geurtjes in het dagelijks leven politieambtenaar was.

Dezelfde dag heeft Geurtjes bij de plaatselijke politie aangifte gedaan van eenvoudige mishandeling.Een zaak die vier jaar lang heeft geduurd voordat Geurtjes in het gelijk werd gesteld en een schadevergoeding van zijn brilletje had ontvangen.Het leek zo eenvoudig.

Een schuldige, een aangever en de scheidsrechter als getuige. Voeg daarbij een doktersverklaring van de hoofdwond, de schade aan de kleding en bril en alle ingrediënten van een proces-verbaal zijn gereed om afgerond te kunnen worden.Ruim een half jaar hoorde Geurtjes niks meer totdat hij bij het Ressort in Haarlem ging informeren.‘Nee.. er is nooit een proces-verbaal ontvangen. Nee… ik ken de verdachte ook niet en ook uw aangifte is nergens te vinden. U komt in de systemen niet voor. Goedemiddag.’‘Tja…’ zei de politie inspecteur toen Geurtjes bij hen ging informeren, ‘die mishandeling is een zaak voor KNVB. De KNVB straft en niemand kan twee keer gestraft worden. Dus we hebben het nooit ingezonden.’‘Oh… ‘ zei Geurtjes verbaasd. ‘Volgens mij gaan jullie nu op de stoel van de rechter zitten met die uitspraak. En wat gebeurt er als jij beschonken achter het stuur zit en iemand dood rijdt? Straft dan alleen de rechter of alleen je baas? En betalen jullie de schade aan mijn brilletje terug? En de schade aan mijn kleding?’Geurtjes dreigde met een klacht en de inspecteur koos eieren voor zijn geld. Alle gegevens waren zoek en dus moest alles nog een dunnetjes over gedaan worden.Het dossier werd later naar het Openbaar Ministerie gezonden waarna het weer oorverdovend stil werd.Een jaar later waaide een brief van het Openbaar Ministerie op de deurmat bij Geurtjes. De inhoud was helder. Het OM ging niet tot vervolging over omdat de zaak eenvoudig van aard en alles te lang geleden was. Niet meer en niet minder.Na telefonisch contact met de Officier van Justitie werd Geurtjes te verstaan gegeven, dat hij geen telefonische uitleg wilde geven waarom er geen uitspraak was gedaan over de schadeloosstelling. En ook niet waarom hij daar geen rekening mee heeft gehouden.Hij moest zijn vraag maar schriftelijk verzoeken.En dat deed hij. Na drie maanden kreeg Geurtjes antwoord. Een brief waarvan de inhoud precies gelijkluidend was als de vorige met uitzondering van de datum. Daar hadden ze dus drie maanden over gedaan.Toen Geurtjes met medewerking van de Nationale Ombudsman een vernietigende rapportage opstelden waarbij de Ombudsman de vloer aanveegde over de handelswijze van zowel het Openbaar Ministerie als de plaatselijke politie en Geurtjes tegen het OM in beroep ging bij het Gerechtshof, werd het dossier alsmaar dikker en dikker.De hoofdofficier liet zijn lichtje schijnen over de zaak en vond er ook iets van en zelfs de Procureur-generaal werd geconsulteerd in deze zaak.

Allemaal schreven zij een negatief advies om de zaak niet meer te vervolgen. De tijd verstreek en Geurtjes was geduldig. Onder het motto: ‘nee, heb je en ja kun je krijgen’ bleef hij doorstrijden.Hij werd uiteindelijk door het Gerechtshof in het gelijk gesteld waarna de zaak werd terug verwezen naar de politierechter in Zaandam.Daar werd uitspraak gedaan tegen de verdachte IVV-er. Een voorwaardelijke geldboete van vijfhonderd gulden en betaling van een schadevergoeding van achthonderd en vijftig gulden waarbij de geldboete onvoorwaardelijk zou worden als de schade niet door hem zou worden betaald.Een schadevergoeding had Geurtjes ondertussen in die vier jaar opgevoerd.Uiteindelijk is de deurwaarder er aan te pas moeten komen om de schade uit te betalen. Een duur grapje voor zo’n incident.Vier jaar na het incident had Geurtjes eindelijk zijn recht.En zijn opvatting: dat sommige zaken binnen het voetbal niet thuis horen maar gewoon onder het Wetboek van Strafrecht vallen, werd daarmee aangetoond. Opzet met schadelijke gevolgen is dus niet enkel een zaak van de KNVB. Integendeel.

Einde van de competitie nadert WSV 13 – Beemster 4 2 – 6

Achteraf bleek, dat de spelers van Beemster het veel slimmer hadden aangepakt dan de schlemielen van WSV. Op deze traditionele Moederdag hadden zij hun allerliefste een extra doelpunt in het vooruitzicht gesteld. Dit bleek aanzienlijk goedkoper dan de weelderige bos bloemen die de meeste van WSV aan hun schatje hadden overhandigd.Die Moederdag was altijd een extra psychische belasting voor de spelers. De vraag was of de derde helft wel doorgang kon vinden want menig schoonmoeder eiste hun aanwezigheid op. Spelers met lange spieren konden zich daaraan onttrekken door mee te doen aan de marathon van Amsterdam. Jerry Can was de enige binnen WSV 13 en hij gniffelde toen hij het heuglijke nieuws vertelde. Schoonmoeders hadden nog begrip voor de marathonlopers, maar niet voor voetballers. Dit was misschien wel de reden dat het zo stroef liep binnen het team. Beemster had binnen korte tijd WSV al drie doelpunten om de oren gegeven en ging fluitend verder. Sommige spelers van WSV floten ook, maar die kwamen duidelijk adem tekort of waren astmatisch. In de rust

werden de schoonmoeders normaliter wekelijks de lucht in geprezen met allerlei geintjes maar de meestal vrolijke sfeer, die er altijd halverwege de wedstrijd hing in de kleedkamer, was ver te zoeken.Een kleine glimlach was er nog te bespeuren toen Geurtjes in korte tijd twee keer wist te scoren, maar daarna was de glans eraf. Beemster gaf een snufje gas erbij en ineens stond er al 2-6. Zo maar… uit het niets.Ze konden niemand de schuld geven want het ging allemaal zo snel, dat ze niet wisten wie er nu precies steken had laten vallen of zijn taak niet had uitgevoerd.Prikker kreeg nog de kans om de eindstand een beetje draaglijker te maken om een gegeven penalty erin te schieten. Een prachtig schot was het, maar wel eentje tegen de paal. Ook mooi, maar zeker niet de bedoeling. Het zat er niet in tegen Beemster.Toch bleek tijdens de wedstrijd, dat WSV toch over twee slimmeriken bleek te beschikken. Zij hadden vroegtijdig een beenblessure aangewend en waren strompelend weg gehinkt. Op die manier hadden zij hun eigen derde helft weten te creëren. Snel een paar biertjes achter in de keel en dan naar hun schoonmoeder. De rest met minder grijze hersencellen, gingen nuchter die kant op. Rechtop zitten en pootjes geven.

Vlammetje kwam naast Geurtjes lopen en informeerde waarom iedereen binnen het elftal bijnamen had gekregen en waarom hij Vlammetje werd genoemd.‘Weet je dat dan niet?’ Vlammetje haalde zijn schouders op. Hij had geen flauw benul.‘Die bijnamen komen al uit het begin van deze eeuw. En misschien wel daarvoor. De meeste bijnamen werden gegeven op de papierfabriek Van Gelder. Daar kwamen de meeste bijnamen vandaan. En veel van je teammaten hebben die bijnaam al van oudsher. Dat gaat van vader op zoon over. En nog.’‘Wie zijn dat dan?’ wilde hij weten.‘Prikker, Vale Hoed, Kachelpijp, Broekie en Jan Patat. Allemaal bijnamen die ze automatisch hebben gekregen.’‘En zoals Kachelpijp? Hoe komen ze dan aan die naam?’Geurtjes hoefde niet lang na denken. Die hele familie werd zo genoemd net als Volendammers, die zich alleen maar bedienen van bijnamen. ‘Ooit was er een binnen de familie Mak iemand die een hoge hoed had gehuurd. Dat kon vroeger. Hij liep met die hoed op zijn kop te pronken door het dorp. Vrij opvallend want die hoed was een beetje aan de hoge kant. Er was niks aan de hand totdat iemand hem vroeg waarom hij een kachelpijp op zijn kop had gezet. Sindsdien die tijd wordt die hele familie kachelpijp genoemd.’

Vlammetje knikte. Hij begreep het. Hij had ook weleens gehoord dat de familie Binken de bijnaam blauwe reiger had. Maar dat was de enige familie die hij kende van bijnaam.‘Weet jij daar iets van?’Geurtjes knikte.‘Ja…. Binnen hun familie was er eentje die zo’n grote adamsappel had, dat het leek of hij de krop van een blauwe reiger had. Vandaar die bijnaam.’‘En jouw bijnaam dan?’‘Geurtjes?’‘Ja.’‘Je weet toch dat ik in het dagelijks leven politieagent ben?’Hij knikte.‘Als er nu iemand een klacht tegen je wilde indienen, dan vroegen ze altijd je naam en nummer. Aan het bureau Warmoesstraat in Amsterdam werd door de dienders steevast gezegd, dat ze Geurtjes heetten en hun stamnummer 4711 was.’Hij moest even nadenken. Het muntje viel niet. Zijn bovenkamertje ratelde als een gek maar hij kon de combinatie niet leggen.Geurtjes zag hem worstelen en ging het hem uitleggen.‘Als iemand dan aan de balie kwam en hij vroeg naar Geurtjes met het nummer 4711, dan kreeg de klager altijd een flesje eau de cologne aangereikt. Een geurtje van 4711. Begrijp je?’Vlammetje knikte maar nog ging het er eventjes niet in.‘En mijn bijnaam dan?’‘Ach,’ zei Geurtjes terwijl hij hem door zijn haar wreef, ‘als het beestje maar een naam heeft. Toch?’Vlammetje knikte tevreden.‘Misschien wordt mijn familie later ook Vlammetje genoemd. Dan kan toch?’‘Als jij je voortplant wel. Wie weet.’

Het slot van de competitie WSV 13 – SDOB 4 3 – 3

Om WSV-voorzitter, die tevens plaatselijk hoofdbadmeester was, te plezieren hebben de meeste spelers met hun aanhang en kinderen, een aantal dagen in zwembad Het Zwet doorgebracht. Dit om de belangrijkheid van het bad en de noodzaak ervan te onderstrepen en te zorgen dat het zwembad voorgoed geopend zou blijven. Er hingen namelijk donkere wolken boven het voortbestaan.

In de kleedkamer was dit bezoek duidelijk terug te zien. Rode ruggen die strak stonden van de UV-straling waren er talrijk. Dit in tegenstelling tot de typische terraszitters die meestal over een witte rug beschikten maar wel over een rode voorkant met over de buik, een witte streep. Een streep over de hele breedte van de buik, ter hoogte van de navel.SDOB had minder last van ondersteunende acties. Sterker nog, ze hadden er niks mee te maken. Zij zwommen gewoon in de sloot of gingen op de fiets naar het IJsselmeer.Daarom speelden zij zo onbeschroomd. Geurtje had de stand wel op 3-0 gezet, maar toen de zonnebrand bij de meeste spelers begon op te spelen, liep het vervelend af. Wastora weigerde te duiken. En als hij zijn armen omhoog deed, trok de branderige pijn van zijn heupen omhoog naar zijn schouderbladen. Ze hadden beter een stoel in het doel kunnen zetten. Daar kon de tegenstander misschien nog tegen aan schieten. Wastora deed gewoon een pas opzij toen de bal eraan kwam omdat hij de snelheid van de bal niet op zijn verbrande velletje wilde voelen. Het puntje werd die middag nog met moeite binnengesleept en ze gingen voldaan de derde helft in.

Ondanks vele tegenslagen, mooie momenten en bijzondere gebeurtenissen, konden ze terug kijken op een mooi seizoen. Ze hadden niet alleen zichzelf verrast, maar ook vriend en vijand. Jammer was het, dat Jerry Can moest mededelen dat hij zijn voetbalschoenen aan de wilgen ging hangen en koos voor het lange afstandlopen. Hij was nota bene de man met de meeste longinhoud en de langste spieren. Zwierf over het hele veld en maakte ruimte voor andere terwijl hijzelf nooit een bal aanraakte. Opofferen voor anderen dus.Ruige Appie wilde alleen blijven als hij een echte voetbaltas ter beschikking zou krijgen. Zijn plastic Albert Heijn tas vond hij niet meer representatief. Deze opmerking wierp onmiddellijk de vraag op: welke aspiraties hij nog had? Er moet toch binnen de vereniging iemand zijn, die deze wens voor Appie in vervulling kan laten gaan. Zelfs is hij ook altijd vrijgevig. Pater Rozemeijer in het verre Wonosobo kreeg altijd van hem en zijn vrouw, een geldelijke bijdrage.Jan Patat vond het vlaggen niks. Het gescheld van de toeschouwers achter zijn rug, was hij meer dan zat. Zelfkennis ontbrak kennelijk bij hem want soms dachten de spelers wel eens, dat hij de haringvloot wilde binnenloodsen. Logisch dat men dan enige kritiek krijgt van de toeschouwers. Jan Patat ging dus met pensioen. Wastora liet zijn blauwe enkels zien en vroeg zich af of dat onderstel hem het volgende seizoen nog wel kon dragen. Hij vreesde het ergste.

De geheelonthouder, Kleine Knoertje, vond dat het team teveel bier dronk en dat dit ten koste ging van het voetbal. Hij wilde een transfer, maar niemand binnen de vereniging, wil maar een spijker op tafel leggen voor hem.De afzeggingen en de twijfel die bij sommige teamleden toesloeg, was fnuikend voor de sfeer. Zeker als het seizoen geëindigd was. De hoofden rond de ronde tafel gingen steeds meer hangen. De trouwe aanhang werd er ook stil van terwijl een enkel eega stilletjes binnenpret had. De derde helft had een feestelijke afsluiting moeten zijn, maar eindigde in een mineurstemming. De problemen voor het volgende seizoen stapelden zich al op, en opmerkingen van: ‘als het zo moet, stop ik er ook mee’ vielen niet in goede aarde.Prikker zette nog een blad bier neer met een cola en zei: ‘Laten we eerst maar met vakantie gaan, dan zien we in september wel weer wie het meest bruin is van ons. Proost !’Ze hieven het glas, ze deden een plas en alles bleef, zoals het was.