IN DE WAAIER

Jaargang 8 april 2014 nr.1

Peer Bastings

Door Geert Oosterbosch

Wielerbaan Apeldoorn

Door William Baijens

Vierde keer Bayeux

Door Roan vd Biggelaar

2

onze hoofdsponsor

3

4

onze sponsoren

5

Inhoud

Kopij aanleveren voor de volgende editie uiterlijk 1 juni 2014.

Mailen kan naar: indewaaier@tmldommelstreek.nl

6

Tel. 040 - 2862462

Mob. 06 53 44 52 47

info@janssenzonweringgeldrop.nl

Janssen Zonwering

Sluisstraat 104

5666 AN Geldrop

7

Van de redactie

Ja, ja, ik weet het, het clubblad is een maandje later dan normaal, maar ik heb

het weer met plezier voor jullie gemaakt!

De ploegenpresentatie van TML Dommelstreek was dit jaar voor mij wel even

spannend. Ik kreeg zeer kort van te voren de vraag van Jan Peeters of ik de

presentatie van de jeugd op me wilde nemen. “Tuurlijk”, zei ik enthousiast!!

Om vervolgens me druk te maken of het me zou lukken, en warempel de ge-

sprekjes met de kinderen gingen vlot en het was erg leuk om te doen. Weer

een kunstje geleerd!! In dit clubblad heb ik meerdere foto’s van deze avond

geplaatst.

Op 1 april kwam tijdens de training ons jeugdlid Bor van Summeren ten val,

toen ik bij hem kwam was zijn arm al behoorlijk dik, ik dacht meteen, balen

gebroken, en jawel in het ziekenhuis was het duidelijk te zien op de röntgen-

foto, zijn spaakbeen was gebroken! Wel een slechte 1 april grap voor Bor.

Bor van harte beterschap en we vinden het gezellig dat met je gipsenarm,

toch naar de trainingen komt kijken.

Het is verder weer erg gezellig langs de diverse parcoursen, of onze jongens

nu zelf moeten fietsen of als we naar de ‘grote’ jongens gaan kijken.

Veel succes, voor alle renners en rensters!!

Denise de Groof, hoofdredacteur.

indewaaier@tmldommelstreek.nl

8

9

Van de voorzitter

Het wielerseizoen is weer van start gegaan. Mede door het goede fietsweer van

de eerste 3 maanden van dit jaar heeft menigeen zijn fiets daarom al eerder uit

het vet gehaald en zijn er al vele trainingen achter de rug.

Onder leiding van de trainers en begeleiders heeft het trainingsweekend op 22 en

23 februari in Valkenburg weer plaatsgevonden. Door de goede motorbegeleiding

van Eric en Marc zijn de tourritten in de Limburgse heuvels sportief en zonder

ongevallen succesvol verlopen en heeft iedereen zijn conditie weer verder opge-

voerd.

Ook de jeugd is inmiddels weer aan het trainen op onze wielerbaan aan de Kervel

onder de deskundige leiding van trainer en trainster.

Op 26 februari heeft de ploegenpresentatie plaatsgevonden. Dankzij de welwillen-

de medewerking van onze hoofdsponsor Van Zelst werden de verschillende ploe-

gen in hun showroom c.q. bedrijfskantine onder het genot van een hapje en

drankje voorgesteld door de spraakzame Jan Peeters. De ambiance was geweldig

mede door de hulp van de familie Van Zelst. Vanaf deze plaats nogmaals onze

dank aan alle medewerkers en in het bijzonder de familie van Zelst voor het gast-

vrije onthaal.

De Ronde van Geldrop staat weer voor de deur. Het is dit jaar een jubileumronde,

want hij wordt voor de 75e keer verreden op zondag 27 april. De organisatie is op

dit moment nog volop in de weer. Jan van Bussel heeft weer vele uren gestoken in

het benaderen van de plaatselijke middenstanders voor het plaatsen van adver-

tenties en het ophalen van sponsorgelden, die we als vereniging nodig hebben om

de wedstrijd te kunnen financieren Hartelijke dank hiervoor Jan. Jan heeft aange-

geven of er iemand binnen de vereniging bereid is dit werk samen met hem te

willen voortzetten. Hij of zij kan zich melden bij de secretaris.

10

Industrieweg 7a, | 5731 HP MIERLO

t 0492 66 54 67 | 0492 66 26 66

e info@accborsje.nl

i www.accborsje.nl

Machinaal Timmerbedrijf van de Heijden

Spaarpot-oost 14

5667 KT

GELDROP

T: 040-286 81 81

F: 040-286 92 88

E: ha.heijden@planet.nl

11

Als de weergoden ons goed gezind zijn zal het weer een schitterende dag wor-

den, mede dankzij die fantastische groep van vrijwilligers die ieder jaar met volle

inzet meehelpt.

Ziekenboeg

Begin dit jaar heeft Roan van den Biggelaar een zware val gemaakt bij de jaarlijk-

se trainingsritten in Veldhoven, waarbij hij zijn schouder op meerdere plaatsen

gebroken heeft en hij enkele dagen in het ziekenhuis verbleef. Inmiddels is Roan

thuis aan het revalueren. Of hij dit jaar nog op de fiets zal zitten is twijfelachtig.

Peter Heerings (lid en sponsor) is begin februari ernstig ziek geworden. Hij zal dit

hele jaar nodig hebben om te herstellen. Beiden mede namens het bestuur:

beterschap!

Goed nieuws voor onze wielerclub. De sponsorovereenkomst met onze hoofd-

sponsor Van Zelst is met 3 jaar verlengd. Hierdoor kunnen we blijven werken aan

het opleiden van jonge renners.

Vanaf deze plaats wil ik, mede namens het bestuur, de familie Van Zelst bedan-

ken voor het vertrouwen wat ze ons hebben gegeven en vraag ik ieder lid van de

vereniging een goede ambassadeur te zijn voor de firma Van Zelst.

Rest mij nog jullie een fijn en goed wielerseizoen toe te wensen met gezond en

sportief fietsplezier.

Christ Trommar, voorzitter

voorzitter@tmldommelstreek.nl

12

13

Opstaptraining wielerbaan Apeldoorn 31 januari 2014

Op vrijdag 31 januari zijn wij met de Nieuwelingen en Junioren naar een op-

staptraining geweest in Apeldoorn. We waren met een leuke groep met on-

der andere de gebroeders Louis en David Raaijmakers, Marijn Renders, Teun

Teulings en Dennis Haazen. Er reed ook een andere club mee, dus we waren

met ongeveer 30 man op de wielerbaan. We hebben ongeveer 2 uur les ge-

had om op de baan te rijden, voor de meesten de eerste keer, maar ik heb dit

al vaker gedaan en heb anderen soms wat tips gegeven.

Ze hebben daar mooie huurfietsen voor iedereen, ik had mijn eigen fiets van

de firma Heerings. Iedereen heeft het erg naar zijn zin gehad en lekker rond

gereden op de baan, dit is zeker voor herhaling vatbaar.

Met dank aan organisator Frank Raaijmakers.

William Baijens

14

15

16

Peter (Peer) Bastings “de verloren zoon”.

10 Mei 1940, de Duitsers vallen Nederland binnen, onze soldaten worden in al-

lerijl opgeroepen om de vijand te stoppen, waaronder een 19 jarige knaap uit

Eindhoven net 6 weken onder de wapenen, en nu al meteen in de vuurlinie. Piet

Bastings is zijn naam, en hij wordt gestationeerd in de omgeving van Wateringen

in Zuid- Holland.

Ondanks de felle tegenstand moest Nederland op 15 mei 1940 capituleren, maar

de relatief korte strijd had toch al zware offers geëist. Ongerust geworden door

de geruchten dat er diverse soldaten gesneuveld waren, maar nog onduidelijk

was wiens namen het betrof, sprong vader Kees Bastings samen met zijn oom

Gust op de tandem en werd er koers gezet richting Delft waar het crisiscentrum

zich bevond, en waar ze meer nieuws over Piet hoopten te horen.

Links op de renfiets, Tinus Renders, dan Piet en Nard Bastings met tussen hen in

vader Kees Bastings en helemaal rechts op de renfiets Friedje Renders.

Daar eenmaal aangekomen duurde het nog ’n aantal uren voor ze uitsluitsel kre-

gen over het lot van Piet, waarbij de innerlijke ongerustheid van vader Bastings

op ’n wrede manier werd bevestigd, want zijn zoon was samen met zijn luitenant

getroffen in de gevechten en hadden het helaas niet overleefd. Het werd een

stille en eenzame tocht naar huis met oom Gust en vader Bastings, en je hebt

17

niet veel inbeelding nodig om te beseffen wat er omging in het gezin Bastings

toen beide mannen het verschrikkelijke nieuws aan moeder moesten vertellen,

die met haar andere 3 kinderen, 2 zoons en 1 dochter, in spanning hun thuis-

komst had afgewacht.

Kleinzoon Benjamin bij het graf van broer Piet.

Na enige tijd pakten zij de draad van het leven zoveel mogelijk weer op en

probeerden het leven weer zin te geven, ondanks dat het nog steeds oorlog

was. Eén gedachte kreeg destijds de overhand bij vader en moeder Bastings, nl

om hun zoon te eren en het verlies wat dragelijker te maken, wilden ze na

verloop van tijd er nog 1 kind bij, maar blijkbaar bleef hun niets bespaard want

eind 1941 werd er een zoon geboren, die al heel vlug na zijn geboorte

overleed, en in 1943 weer een zoon maar deze werd dood geboren, wat een

18

tragiek. Na al dat leed kregen zijn in 1944 dan toch eindelijk dat waar ze zo vurig

naar verlangd hadden, want op 24-04-1944 vlak voor de bevrijding, werd er weer

een zoon geboren die de naam Peter meekreeg, en die de pijn van hun verdriet

deed verzachten.

Aangezien deze Peter de hoofdfiguur is van mijn verhaal wilde ik met deze aanhef

beginnen, want zoals Benjamin Bastings, kleinzoon van Peter, en staand op de

foto bij het graf van Piet op de Erebegraafplaats de Grebbeberg, het verwoordde,

treffender kan het niet uitgedrukt worden; ”Omdat u gesneuveld bent zijn opa en

papa en ik er”! Om stil van te worden.

Hier begint dan mijn verhaal over ’n man die dus eigenlijk niet tegenover mij had

moeten zitten, een rare gedachte maar wel realiteit. In mijn verdere geschrijf en

gesprek noem ik hem gewoon Peer, want zo ken ik hem, die naam hoort gewoon

bij hem.

Ongewild kreeg hij kort na zijn geboorte toch nog wat van de oorlog mee, want

door ’n verdwaalde bom werd de achtergevel van hun woning aan de hemelrijken

weggeblazen, maar gelukkig vielen er geen gewonden.

Na zijn jeugdschooltijd ging hij naar de MULO, waar hij met “zeer goed gevolg”

doorheen raasde, toen vervolgens de HTS richting Chemie, en na deze zware

studie mocht hij in 1962 zijn opwachting bij Philips maken, waar hij de assistent

werd van de ingenieur die gespecialiseerd was in Chemische versterking van glas,

en die daar later ook op promoveerde. Trots vertelde Peer ook het verhaal over

“zijn uitvinding” waarbij in ’n glasbak van 20x5 m. verschillende lagen

temperaturen gemeten werden, en waar later door ’n héél apart procedé grotere

oppervlakken ineens verlicht konden worden, jaja lekker makkelijk uitleggen en ik

maar met m’n oortjes flapperen! Peer begreep dat meteen, waarop hij naar

boven “rende” en enkele zichtbare bewijsstukken liet zien, waarbij het voor 'n

leek als ik ’n stuk duidelijker overkwam.

Tussentijds had hij wel eens aan sport gedaan o.a. voelballen bij Woenselse Boys,

en ook fietste hij met vriendjes op de wielerbaan “de Grelou” in Gestel, waar hij

heuse “duels” uitvocht. Moeder Bastings zag dat “gesjees” helemaal niet zitten,

19

vooral niet omdat hij rond reed in een trui van de Omloop Het Volk, de eerste

voorjaarsklassieker in België, genoemd naar de Belgische Gazet, die soms wat

communistisch getint nieuws verspreidde in die tijd.

Maar allee, hij had dat koersen niet van “une vrimde” want vader Kees reed in en

rond het jaar 1930 met succes op de diverse wielerbanen die her en der als

paddenstoelen uit de grond vlogen.

Vader Kees Bastings, helemaal rechts op de renfiets.

Ook judo en gymnastiek heeft hij ’n tijdje beoefend, maar waar hij bij het laatste

’n zware blessure opliep, anders hadden we misschien toen al ’n Epke Zonderland

meegemaakt!

Ook de hormonen kregen hem in de greep, hij leerde El kennen toen hij 18 was,

en 4 jaar later stapten ze in het huwelijksbootje, en kregen vervolgens 3 prachtige

zonen, Cees, Peter en Hans, duidelijk werd hierbij dat de chemicus toch wel ’n wat

“ongedurig mannetje” was, want telkens zat er maar amper één jaartje tussen! (El

fluisterde in mijn oor dat het de laatste jaren wel wat rustiger is geworden). Frap-

pant detail is wel dat ik ’n foto van hun zag, op huwelijksreis, waarbij Peer kijkt

alsof hij bedenkt wat voor onheil er de laatste dagen hem allemaal is overkomen,

handen in het lange haar en een vertwijfelde uitdrukking op zijn gezicht! Lachend

en duidelijk ontspannen laat hij echter weten dat hij ’n tevreden mens is, samen

20

met El en de kinderen, die op hun beurt weer gezorgd hebben voor een héél

gelukkige opa en oma.

Maar ik ben nog lang niet klaar met hem, want ons Erelid heeft nog heel wat te

vertellen over zijn carrière bij onze vereniging. Overigens voordat hij zich hele-

maal “overgaf” aan onze vereniging voetbalde hij nog tot zijn 30ste jaar bij Bra-

bantia, o.a. bij onze oud clubleden de gebroeders Nijssen, en jawel hoor daarna

heeft hij ook nog gekoerst, en wel in zogenaamde wilde koersen, waarin hij zelfs

nog 2 keer 5de werd, allee dé is toch straf hé.

Ik verslikte me daarop bijna in het gigantisch grote stuk rijstevlaai, wat El voor

me gereserveerd had, want ik besefte plotseling dat er in hem misschien wel ’n

heuse “Flandriën” verloren was gegaan. (Awel, dun opvolger van Briek Schotte!)

Peer Bastings was “vertrokken” voor zijn carrière in de wielersport; bij R en T

Wilhelmina werd hij 1ste hulp van jeugdleider Ad van Gastel, om vervolgens met

wijlen Jef Coone een cursus jeugdtrainer te volgen en een vervolgopleiding,

waarbij Jef voor de richting massage koos.

Zonen Cees en Peter waren inmiddels ook besmet geraakt met het wielervirus in

de jaren 1975-1988, waarbij Cees vanaf de jeugd 11 jaar lang en Peter 5 jaar in

het zadel hebben gezeten met veel plezier en aardige resultaten, terwijl de jong-

ste Hans zich wat met mountainbiken bezig hield. Hierbij wil ik wel vermelden

dat ze alle drie enorme muzikale kwaliteiten hebben, en dat Cees schitterende

karikaturen maakt.

Het bleef bij Peer niet alleen bij jeugdtrainer, want in tal van activiteiten roerde

hij zich geducht, o.a. mede organiseren van het landelijk wielerfestijn op de PI-

ROC, waar hij verantwoordelijk was voor extra sanitaire voorzieningen, want er

kwamen honderden mensen op dit festijn, en die konden natuurlijk niet allemaal

op één WCke!! Hij benoemde zichzelf dan ook al vlug tot “chef stront” overigens

niet zo vreemd zei hij, want zijn overgrootvader Charles Bastings was in Tilburg

stalhouder én mestvervoerder, jaja d’n appel valt niet ver van de bekende boom

hé. Ik moet zeggen dat het laatste stukske vlaai vervolgens wat moeizaam naar

binnen ging, het onderwerp van de “chef” had z’n uitwerking niet gemist!

21

Ook zette Peer zich met Piet Sanders en Jef Coone in om veldritparcoursen, o.a.

aan de Karpendonkse plas uit te zetten, hij volgde een jurycursus waarbij hij 15

jaar deel uitmaakte van het jurykorps, waarin hij soms moest invallen als microfo-

nist.

Ook als motorordonnans begeleidde hij vele wielerwedstrijden, voorts fungeerde

hij ook nog ’n tijdje als 2de secretaris bij R en T Wilhelmina, maar het jeugdwiel-

rennen trok hem toch het meest van alles, “prachtig om met die onbevangen

jongens en meiskes te werken” aldus Peer. Zijn credo luidt; als ze maar kunnen

fietsen, en daar vooral plezier in hebben, of ze nou talent hebben of niet dat

maakt niet uit, je moet er voor zorgen dat ze, ook als ze niet echt verbeteren, ze

toch elke keer weer komen trainen, dan doen wij het als begeleiding goed! Ook

als ze ’n keer vallen verzorg en steun ze, vooral na ‘n 1ste keer, dat is voor de

meesten toch schrikken, vooral als er hier en daar wat “behang” af is, vallen moet

geen gewoonte worden , maar hoort wel bij het wielrennen. Peer probeert ze ook

vertrouwd te laten worden met hun materiaal, ja, ja roept El vanuit de keuken,

soms moet hier alles in de woonkamer wijken voor het koersmateriaal, tandwie-

len in d’n herd, maar haar knipoog naar mij zegt alles, ze staat erachter wat hij

doet ze is er ook in meegegroeid en houd ook van de wielrennerij, chapeau El!

Ook de veranderingen in het cyclisme hebben Peer niet ongemoeid gelaten; het

besturen van een club is anders geworden, vroeger was sponsering nog maar

mondjesmaat, nu is dat onmisbaar om ’n vereniging goed te laten functioneren.

“Ook hebben, in tegenstelling tot vroeger, veel clubs nu prachtige trainingspar-

koersen waar vooral de jongeren ideaal vertrouwd gemaakt kunnen worden met

de wielersport.”

Overigens moet hij nog iets kwijt over Eindhoven voor wat betreft hun naam als

sportstad, “mooi en aardig” zegt Peer,” maar ze hebben nog nooit voor een fat-

soenlijk trainingsparkoers gezorgd, en daarbij bedoel ik niet het wielerbaantje in

Woensel, maar ’n écht wegparkoers van 1,5 á 2 km.” “Voetballen, zwemmen,

hockey en tennis beschikken veelal over prachtige accommodaties, en dat gun ik

ze van harte, maar dan zijn de Eindhovense wielerverenigingen er toch altijd be-

22

kaaid vanaf gekomen” zo stelt onze clubman gedecideerd, en ik kan hem alleen

maar gelijk geven!

’n Verschil met vroeger ziet Peer ook in het gegeven dat coureurs met het nodige

talent in het verleden veel meer probeerden om evt. profrennen te worden, en er

alles voor opzij te zetten, terwijl er nu door de vele mogelijkheden veel meer naar

het maatschappelijke word gekeken, men wil zekerheid inbouwen voor de toe-

komst, want in de topsport zijn vele geroepen maar weinigen uitverkoren!

Op de vraag wat het Erelidmaatschap van onze vereniging voor hem betekent

krijg ik een wat bescheiden antwoord; “Ik heb daar niet helemaal ’n goed gevoel

bij, in de zin van, ik vind het té veel eer voor mij, ik heb nl een grenzeloze waarde-

ring voor clubmensen, die hun bijna ganse leven aan de club gewijd hebben zoals

’n Piet van Doorn, Cor Wijdenes, Harry van Gestel en nog diverse anderen, waar-

bij ik me toch wel wat in de schaduw vind staan, maar niettemin waardeer ik mijn

benoeming natuurlijk enorm!” (Bescheidenheid siert de mens).

Peer heeft sowieso heel veel waardering voor alle sponsoren, bestuurders, trai-

ners, begeleiders en vrijwilligers, want zonder hen geen wielerclub, en renners

die kunnen koersen.

Hij heeft door de jaren heen veel meegemaakt, en op de vraag wat hem in die

jaren het meest “geraakt” heeft stokt zijn spraakwaterval en wordt hij even stil.

Dan komt geëmotioneerd zijn antwoord; het plotselinge overlijden van Patrick

Coone. Coureur én vriend van onze hele familie, en die op 18-01-1992 tijdens een

trainingstocht in Hamont op 25 jarige leeftijd overleed. “Bovendien waren wij

héél goeie vrienden met Patrick zijn ouders, Jef en Steffie en dochter Mirjam, die

allemaal heel veel voor de vereniging betekent hebben”. Ik keek Peer aan en er

viel ’n haast pijnlijke stilte, want ik voelde goed aan wat er op dit moment door

hem heenging, want ook wij hadden ’n hele fijne band met de fam. Coone, waar-

bij Patrick als jeugdrenner eens tegen ons Els zei dat ik zijn voorbeeld als coureur

was. Ik doorbrak de stilte, en zei tegen Peer dat destijds iedereen ontroerd was

bij het lezen van de In Memoriam die Peer toen geschreven had voor Patrick, hij

kek me dankbaar aan en over zijn wang rolde een traan, een traan die alles

“vertelde”.

23

Mijn volgende onderwerp is de fusie tussen 4 vroeger florerende verenigingen

en nu zijnd TML Dommelstreek, ja zegt hij toen ik ’n tijdje bij R en TC Wilhelmi-

na was, kwamen de eerste voortekenen al dat er een kentering zat aan te ko-

men, ook bij andere clubs, minder leden, minder renners dus werd het voor

sponsoren ook minder aantrekkelijk om ’n relatief kleine club nog te sponseren,

met als logisch gevolg dat samenwerking onontkoombaar werd!

Peer is in Bayeux de jeugd aan het uitleggen over het gebeuren tijdens de

oorlog.

Als laatste onderdeel van ons gesprek kom ik uit bij ’n paradepaardje van Peer,

nl Bayeux, waar wij al sinds 1945 het bevrijdingsvuur ophalen, en waar hij

enorm mee begaan is. “Destijds in de jaren 80 werd door PDM, de toenmalige

sponsor van een bekende profwielerploeg, een luxe bus beschikbaar gesteld om

met de begeleiding en renners naar Bayeux te reizen”. “Toen er ’n keer iemand

van de begeleiding verhinderd was, mocht ik mee en daaruit ontstond ’n haast

levenslange verbondenheid met het prachtige Normandische stadje”. Hij werd

een manusje van alles, maar bovenal verdiepte hij zich steeds meer in de

historie op en rond de invasie in juni 1944, waardoor hij ’n schat aan kennis

24

over het gebeuren heeft opgedaan, en die hij elk jaar héél boeiend op zijn

toehoorders overbrengt.

Soms lijkt het erop dat Peer uit “eigen ervaring” spreekt vooral de jongsten

hangen aan zijn lippen, wellicht komt dat ook voort uit zijn innerlijke

verbondenheid met zijn broertje Piet, die in dezelfde oorlog sneuvelde, en die

er tragisch genoeg, voor gezorgd heeft dat hij dit alles kán vertellen, zodat wij

niet zullen vergeten wat het woord “Vrijheid” allemaal inhoud!!

Geert Oosterbosch.

Trainingsweekend in Valkenburg

In het weekend van 22 en 23 Februari was het weer een trainingsweekend in

het mooie Limburg. De renners waren weer te gast in het Hotel Huis ter Geul.

Soms zeggen foto’s meer dan woorden. Vandaar de fotopagina hiernaast van

een wederom geslaagd weekend, waarin de nodige kilometers gefietst zijn!!

>

25

26

27

Indoor SURPLACE Competitie

Op de eerste maandag van april was er in ons paviljoen de eerste keer dat men

kon deelnemen aan de Indoor Surplace Competitie. Na wat voorzichtige pogin-

gen van de deelnemers op de, speciaal voor deze competitie klaar gemaakte fiets

door de Firma Heerings, werd het alsmaar leuker. Ze kregen het “spelletje” door

en zo ontstond er een sportieve uitdaging om maar zeker beter te zijn dan de

ander!

Voor de toeschouwers was het vermakelijk om de dappere pogingen te zien, han-

gend aan de bar was het natuurlijk makkelijk om het een en het ander van com-

mentaar te voorzien. De jury en tijdswaarnemer was Peter Dekkers voor deze

avond.

We gaan met deze competitie door tot en met de eerste maandag van oktober,

dan zal de winnaar, uit handen van Peter Heerings de felbegeerde hoofdprijs in

ontvangst nemen; 2 Vredestein Fortezza binnen- en buitenbanden, gesponsord

door Heerings Tweewielercentrum, Moreelselaan 56 in Eindhoven.

Momenteel staat David Raaijmakers aan de leiding met een tijd van 51.9 sec. De

afstand zal elke keer ingekort worden, zodat het nog moeilijker wordt een lange

tijd op de klok te krijgen. Maar deelnemen kan nog altijd, dus kom 5 mei, 2 juni, 7

juli, 1 september en 6 oktober naar het paviljoen aan de Kervel in Geldrop en

probeer ook een tijd neer te zetten en anders kom deze avonden om de kunsten

van andere te bewonderen. Altijd gezellig!!

David Raaijmakers 51.9 sec.

Teun Teulings 47.6 sec.

Niels verbruggen 40.8 sec.

Voorzitter Christ 32.8 sec.

Jeroen van Gennip 23.8 sec.

Robin Verbeek 21.2 sec.

Frank Raaijmakers 18.1 sec.

Coen Hielenstein 11.8 sec.

Paul Gruithuijzen 10.6 sec.

Jan-Willem Kamphof 9.0 sec.

28

29

TML DOMMELSTREEK 2014

31

TML DOMMELSTREEK 2014

33

Ploegenpresentatie

Op woensdag 26 februari hadden we weer een ploegenpresentatie bij de Firma

van Zelst in Eindhoven. Rond half acht werd het programma geopend door onze

voorzitter Christ Trommar die iedereen welkom heette en het woord gaf aan onze

trouwe presentator van deze avonden Jan Peeters.

Voor de pauze heeft Jan samen met Denise de jeugd voorgesteld en vervolgens de

nieuwelingen en junioren. Bij de Amateurs kreeg Thies Verhagen een bloemetje

vanwege zijn 50ste KNWU licentie wat een opmerkelijke prestatie is.

Peter Bastings kreeg een oorkonde uitgereikt voor zijn verdienste voor het Wiel-

rennen en voor TML Dommelstreek in het bijzonder.

Na de pauze interviewt Jan de gasten van deze avond Jurgen van Pelt, Peter Dek-

kers en Geert Oosterbosch. Er werden herinneringen uit het verleden opgehaald

en menig anekdote passeerde de revue. Vervolgens werd het tijd om Elite en Be-

lofte te presenteren.

We hebben weer een gezellige en informatieve avond beleefd namens het be-

stuur dank ik iedereen voor zijn of haar aanwezigheid en een speciaal woord van

dank wil richten aan de familie van Zelst voor de hartelijke ontvangst en de goede

zorgen.

Marc de Groof

34

Wielerclinic Baanomnium Panningen

Op zondag 16 maart 2014 organiseerde Wielerclub Midden Limburg een wielercli-

nic in Panningen. Het doel van deze clinic was jeugdrenners kennis te laten maken

met diverse onderdelen.

De volgende wedstrijd onderdelen werden er georganiseerd:

Puntenkoers Afvalrace Tijdrit Slakkenrace Hindernisbaan

Sjef Kisters had geregeld dat wij, jeugdrenners van TML Dommelstreek, samen

met jeugdrenners van TWC Maaslandster, WCL Bergklimmers en Wielerclub Mid-

den Limburg mee mochten doen aan deze clinic.

Er ging een enthousiaste groep jongens en meisjes die dag met gezonde spanning

naar Panningen. Sjef was een van de begeleiders van de groepjes die over de

wedstrijd onderdelen werden verdeeld. En dan is het leuk te zien dat er tijdens de

wedstrijden er heel gedreven werd gefietst, om daarna gezellig te spelen en te

kletsen met de andere kinderen.

Vier jeugdleden kwamen na alle wedstrijd onderdelen op het podium. Op de 1ste

plaats: Lieve en Chris. 2de plaats: Pieter. 3de plaats: Thijs. De andere niet op het

podium, maar het was voor iedereen een geweldige ervaring. Waarbij ze hun ster-

ke en minder sterke kanten hebben ervaren.

Het uitstapje van Brabant naar Limburg, was Limburg zo goed bevallen dat we

voor volgend jaar weer uitgenodigd zijn. Dan gaan we zeker!!

Denise.

35

36

Mijn vierde keer Bayeux-Eindhoven

Het zou een spannende reis worden deze keer, althans voor mij dan. Acht jaar

geleden ben ik gaan fietsen en sinds mijn eerste keer Bayeux ben ik lid van TML

Dommelstreek. Nog nooit had ik een wedstrijd gereden maar omdat het in Bay-

eux toch altijd heel speciaal is, niet vanwege de grote drommen mensen die

langs de kant staan, wilde ik deze keer meedoen.

Dit jaar (2013) waren we wederom met een mooie groep. Veel meer junioren

en nieuwelingen dan anders dus wel grote leeftijdsverschillen. Maar daar gaat

het eigenlijk om dat er zoveel mogelijk jonge renners meegaan om te leren van

de geschiedenis, om met eigen ogen te zien en te voelen hoe het er daar en in

Europa echt aan toe gegaan is. Het voelen is natuurlijk erg lastig, sterker nog,

gewoon niet te doen. Er zijn geen situaties te bedenken hoe men zoiets als echt

kan laten voelen. Gelukkig maar, want het zou ook niet goed zijn. Ook de films

die er zijn over de oorlog, de echte beelden, de boeken met echte verhalen, de

foto’s, geschiedenislessen op school, verhalen van opa’s en oma’s, de begraaf-

plaatsen met duizenden doden en noem het allemaal maar op, niets is er om

echt te voelen hoe het moet zijn geweest.

Zelf was ik, in mijn jonge jaren, 14 maanden dienstplichtig marinier en afge-

zwaaid als tweedeklas marinier. Daar heb ik een zware opleiding doorstaan en

vele oefeningen meegemaakt waarbij oorlogssituaties werden nagebootst, ge-

traind om te moeten doden, met scherp geschoten met vele verschillende wa-

pens zoals een pistool, semi- en volautomatische geweren van licht tot heel

zwaar, anti-tank-raketten afgevuurd vanaf de schouder, handgranaten gegooid

et cetera. En geloof mij, barre omstandigheden meegemaakt. Zelfs dat kan je

niet laten voelen hoe het echt moet zijn geweest om in oorlog te zijn! Uiteraard

kom je dicht bij maar wij liepen nog niet het risico om ook zelf gedood te kun-

nen worden en leefden niet in angst. Je staat daar niet bij stil en dat is enerzijds

maar goed ook. Wij waren allemaal bereid om, als het moest, in oorlog te gaan

en af te rekenen met de vijand. Zo voelde dat ook want wij zouden immers

door de vijand worden aangevallen en dan strijd je voor een goed doel, name-

lijk om vrijheid terug krijgen. De koude oorlog was nog in volle gang maar dat

37

kon wel eens veranderen als een of andere mafkees het in z’n zieke kop haalde

om de oorlog te beginnen.

Toch moeten we met alles wat we in ons hebben blijven herinneren, van genera-

tie op generatie, om in vrede te kunnen blijven leven, en hopelijk nog eens ooit

in de hele wereld in vrede te kunnen leven. Tijdens de herdenking in Eindhoven

op het stadhuisplein komen er geregeld spreuken in beeld en één daarvan vind

ik persoonlijk erg goed en die luidt: “vrede is niet vanzelfsprekend!”

Ik heb het al vaker genoemd dat herhalen van de geschiedenis om oorlog te blij-

ven voorkomen een noodzaak is. Dat ik niet kan begrijpen dat de Joodse ge-

meenschap maar aan de gang blijft, na alle gruwelijkheden die juist zij in de

tweede wereldoorlog hebben meegemaakt, om nederzettingen te bouwen in

gebied dat zij bezetten (en niet hun land is). Om muren te bouwen zoals het

‘IJzeren Gordijn’ was en hele bevolkingsgroepen achter beton, prikkeldraad en

gewapende militairen op te sluiten! Het is dan enigszins te begrijpen dat een

bevolking die onderdrukt wordt van zich af bijt en laat zien dat ze het er niet

mee eens zijn. Hoewel ik de manier waarop, het plegen van aanslagen op on-

schuldige burgers, absoluut niet acceptabel vind. Er is niets zo laf als een terreur-

aanslag!

Wie er daar wel of niet als eerste begonnen is kan ik me niet over uit laten, maar

de wereld kijkt toe en doet weinig of niets. Kennelijk is de macht van het grote

geld en rijkdom zo groot dat er veel op het spel staat. Heel voorzichtig beginnen

er wel geluiden op te komen om echt stappen te zetten en iets aan de situatie te

doen.

Heeft iemand overigens op het nieuws gezien hoe agressief de gelovige mannen

waren die vrouwen sloegen en bespuugde omdat zij ook bij de Klaagmuur wilde

bidden en vonden dat ze daar recht op hadden? Hoe ZOT kunnen mensen (in dit

geval die mannen dan) zijn? Is geloof ook al niet meer voor man én vrouw? Blijk-

baar worden daar de vrouwen ook al onderdrukt. Werkelijk niet te geloven om

maar in die termen te blijven. Geloof wordt veel en veel te vaak compleet ver-

keerd uitgelegd! Geloof is niet om te onderdrukken, oorlogen te voeren, mensen

angst aan te jagen of om te zondigen. Ook al zoiets bijzonder vreemds dat als

iemand zondigt en dat gaat opbiechten bij een pastoor of hoger een aantal

38

Weesgegroetjes moet opzeggen of iets in gelijke strekking en dat dan daarmee de

zonde is vergeven. Dat is toch absurd? Neem bijvoorbeeld de gigantische hoeveel-

heid kindermisbruik onder de dienaren, dat wordt daarmee maar in de doofpot

gestopt en verder gebeurt er niets. Als de dienaren van god zulke verschrikkelijke

dingen doen met kinderen terwijl zij zouden moeten weten dat ze dan in de hel

komen, geloof je dan nog? En zo zijn er dus nog duizenden voorbeelden te noe-

men in, rond en met het geloof. Een ongekend groot probleem!

Voor onze missie is het verder geen issue en gaat het erom, de helden uit de

Tweede Wereldoorlog te eren, de slachtoffers aan beide zijden te herdenken en

de jeugd te proberen te laten begrijpen wat er is gebeurd tussen 1940 en 1945.

Welke renners gingen er eigenlijk allemaal mee naar Bayeux?

Van links naar rechts: Koen, David, Teun, Maarten, William, Theo, Roan, Roel,

Tom, Geert, Paul, Robin en Louis (althans dat denk ik want er zit blauw in de helm)

of zou Louis naast Koen staan en David helemaal rechts?

39

En dan de begeleiding:

Spreekt voor zich niet? De motards Eric en Mark zitten er hier niet bij zoals ook Ad

en Gerrit die op deze foto’s afwezig zijn.

Wij liggen natuurlijk allang op één oor om te rusten voor wat er komen gaat, al-

thans dat dachten zij. Ik lig samen met Koen en Tom op een kamer en naast ons

ligt de jeugd. Met z’n zessen dus. Slapen? Ho maar. De tent wordt afgebroken.

Wat een lawaai kunnen die gasten produceren! De kasten en bedden vliegen zelfs

door de kamer heen, de muren worden de gaten zowat ingeslagen en wij ‘oudjes’,

behalve Tom dan, denderen ons bed uit. Tom dendert overigens natuurlijk ge-

woon mee het bed uit maar hoort natuurlijk niet bij ons ‘oudjes’. Maar goed we

laten ze maar even uitrazen dan zijn ze zo wel moe, maar nee hoor, het gaat maar

door en het gaat maar door. Na twee uur razen besluiten we om ze toch maar

even tot de orde te roepen. Mis dus. Er wordt met snoep gegooid en we moeten

maken dat we weg komen. Ja, vaders en moeders, er werd ook flink van de snoep

gegeten in bed maar voor het slapen gaan de tanden poetsen is er dan niet meer

bij, foei! Uiteindelijk wordt het langzamerhand stil en hè, hè, ze slapen. Onze oor-

doppen kunnen uit en wij hebben ook eindelijk rust.

’s Ochtends al weer vroeg aan het ontbijt. Daarna beginnen de officiële gelegen-

heden zoals het bezoeken van de D-Day-landingsstranden, musea, kerkhoven,

toespraak bij de burgemeester, het ontsteken van het bevrijdingsvuur en de daar-

bij horende ceremoniën. Bij alle officiële gelegenheden en ceremoniën zijn ook

40

leaseplan

Jeugdleden tot en met categorie 7 van

TML Dommelstreek kunnen tegen een

vergoeding van € 300,- per jaar gebruik

maken van een wielrenfiets op maat.

Dit is exclusief onderhoud en materiaal, maar

inclusief de service van Heerings!

41

een delegatie van de Stichting 18-September en de meegereisde schooljeugd

met begeleiding aanwezig.

Hoezo serieus?

Gerrit en twee rechts daarvan motard Eric

Boven op de muur: motard Marc

Ontsteken van de vlam

Op Ad na (sorry Ad, geen foto waar jij op staat) is nu iedereen zo goed als in

beeld geweest (zoekertje: bij de foto’s van begeleiding eerder zit Peter Dekkers

wel heel erg verdekt opgesteld).

Op de dag van aankomst is er ’s middags een rondje gefietst. Tot dan toe werd

er altijd een vaste ronde gereden maar deze keer werd er door een van de mo-

42

tards op het laatste stuk een iets andere ronde gereden. Een mooie slingerweg

door het prachtige en heuvelachtige landschap. Na een S-bocht staan er ineens

twee paarden in de gang, ehh ik bedoel op de weg, en één paard schrikt enorm

van de voorste motard en de groep renners erachter en trapt met beide achter-

benen bijna de motard van de weg af! Wij in de remmen waarbij helaas, ook

door het slechte zicht, Geert onfortuinlijk ten val komt. Gelukkig kreeg de ruiter

het paard snel onder controle en konden we weer verder.

Op zondagmiddag zou de lokale wedstrijd gereden worden. Dan komen we

weer terug bij het begin van het verhaal waarin ik vertel dat het voor mij zo’n

spannende reis was. Al vanaf het begin van de reis wordt er over mijn vuurdoop

in een echte wedstrijd gesproken en krijg ik van Roel de bijnaam kopman mee

en die bijnaam wordt door iedereen overgenomen. Vanaf dat moment word ik

alleen nog maar, met het nodige sarcasme, kopman genoemd. Van iedereen

krijg ik tips mee maar oh, oh wat ben ik zenuwachtig! Bang om in de eerste

ronde al gelost te worden. Van de andere kant ben ik, volgens mij, nog nooit zo

goed in vorm geweest als nu. Ik heb me het hele seizoen op deze ene wedstrijd

voorbereid en ook pas in augustus een medische keuring gedaan en een licen-

tie aangevraagd, omdat ik toen pas zeker wist dat het moest kunnen. In de eer-

ste week van juni ben ik ter voorbereiding met Floris (Pennings red.) in Netersel

gaan proefrijden. Dat ging redelijk en heb de hele wedstrijd uit gereden. Tom

was daar ook bij. Grotendeels van de wedstrijd heb ik het midden tot achterin

gereden en één keer ben ik even voorin geweest maar moest toch afgeven

toen er even flink werd doorgetrokken door onder andere Tom en Floris. Floris

is daar zelfs als 9e gefinisht. Zelf ben ik ergens tussen de 25e en 30e geëindigd,

van de 68! Het is een wedstrijd waar iedereen aan mee mag doen en het is een

mooie ronde met door het dorp een behoorlijk lange kasseienstrook.

In juli heb ik met een dag licentie de klassieker Someren-Peer-Someren meege-

reden. Een zwaar en zenuwachtig gebeuren met veel valpartijen. In het peloton

is het ondanks het zenuwachtige gedoe wel te doen om heel hard mee te rij-

den. Terug in Someren zaten we op 45 km per uur gemiddeld. Maar dan begin-

nen de laatste ronden van 3.2 km. Alles werd op een lang lint getrokken en bij

43

de bochten sta je bijna stil. Na de bochten is het weer volle bak rijden om aan-

sluiting te vinden maar na anderhalve ronde was het op. Ik ben wel doorgereden

met een tweetal renners, waar later nog een derde bijkwam, tot we in de laatste

ronde van het parcours af moesten. Van de 200 gestarte renners zijn er 120 offi-

cieel gefinisht en ik was de eerste van die vier en dus als 121e niet officieel gefi-

nisht, jammer maar toch niet slecht.

Een aantal keer ben ik in de Ardennen geweest en nog niet eerder ben ik zo goed

naar boven kunnen rijden. Ik zat goed op gewicht. Op een of andere manier had

ik er toch ook wel vertrouwen in dat ik in Bayeux met de echte mannen mee

moest kunnen maar ja, daar moest het dan gebeuren.

De dag voor de wedstrijd nog een rondje losfietsen en mijn benen voelden goed.

Hoe dichter het uur van de waarheid naderde hoe zenuwachtiger ik werd. Geluk-

kig was het droog want het is een lastige ronde met slecht wegdek. Het waaide

erg hard en vooral op het lange stuk omhoog hadden we de wind vol op kop.

Tijdens het inrijden heb ik toch nog mijn wielen laten wisselen omdat ik het met

hoge velgen en de harde wind in de bochten nogal zenuwachtig op het stuur

vond en ik wilde absoluut geen risico lopen op vallen want anders zou de terug-

reis wellicht in gevaar komen. Het startschot valt en iedereen gaat daar altijd

direct volle bak weg. Van tevoren was ik bang om me juist daarmee op te blazen

want ik heb die explosiviteit niet. Ik stond bij de start vooraan maar viel al snel

weg. Het lukte wel om bij het peloton te blijven maar na anderhalve ronde, na

slechts 3 km, was ik weg. Ik was echt helemaal kapot, ik kreeg nog wel een duw-

tje maar het mocht niet baten. Er zaten nog renners achter mij maar die waren

weer te ver weg om op te wachten dus kwam ik nog alleen te zitten ook. Waar ik

dus zo bang voor was, werd helaas keiharde werkelijkheid en ik baalde enorm.

Wat een fiasco dacht ik bij mezelf en nu moet ik nog 87 km. Hoe ga ik dat volhou-

den? Ik zag al snel in dat alleen rijden geen zin zou hebben, maar ja er was nie-

mand te bekennen. In de hoofdstraat staan alle meegereisde schoolkinderen en

begeleiding iedereen uiterst enthousiast aan te moedigen dus probeer ik zo goed

en zo kwaad als het gaat alles te geven. Weg is mijn droom om op mijn ‘oude’

dag (ten opzichte van de rest van het deelnemersveld dan) in het peloton te kun-

nen blijven. Een utopie dus. Ik rijd continu in het rood en daar komt geen einde

44

45

aan want ik kan geen herstelmoment vinden. Zelfs in het stuk dat licht naar be-

neden loopt herstel ik niet. Dit heb ik nog nooit meegemaakt en dan besef ik me:

tja, dit is pas echt wielrennen! En ik maar denken dat ik kan fietsen. De teleur-

stelling was enorm maar opgeven was geen optie terwijl ik dacht wat doe ik hier

nog? Eindelijk komt er een renner bij en kan ik even in het wiel. Even later komen

David, Louis, William en Paul er nog bij. Dan worden we ingehaald door de kop-

groep waar Tom en Robin heel erg goed bij zitten. Even komt er niets en daar is

het peloton weer. We vinden aansluiting en rijden weer mee. In de hoofdstraat,

die dus omhoog loopt en wind tegen is, kom ik weer tekort en moet eraf. Ik snap

er helemaal niks van maar ik kom gewoon niet vooruit. De andere jongens zijn er

ook af en weer zit ik alleen. Zo’n 10 ronden voor het einde word ik weer inge-

haald door de kopgroep en laat me terugzakken totdat er weer wat achterblijvers

mee zijn en zo eindig ik uiteindelijk samen met een Fransman de wedstrijd com-

pleet total-loss! Wat een deceptie is dat en daar heb ik me dan het hele seizoen

voor te blubber getraind! Achteraf blijkt dat mijn achterwiel er wat scheef in

staat en licht aanloopt. Waarschijnlijk was het niet anders afgelopen wanneer

het wiel er recht in had gestaan?! De strijd is gestreden en Tom en Robin zijn

uiterst knap bij de kopgroep gebleven en Tom zelfs heel knap als derde finisht en

wordt gehuldigd op het podium. Iedereen weer apetrots. Vooral Gerrit Abels-

kamp die op zijn 83e leeftijd al jaren en jaren meegaat, speciaal uit de auto komt

om Tom te feliciteren met de tranen in zijn ogen. Want Gerrit is o zo trots op zijn

renners! Gerrit is helaas niet meer zo goed ter been maar is overal bij! Echt fan-

tastisch en Gerrit vindt het geweldig om bij zijn renners te zijn en daar mag nie-

mand aankomen. Ik hoop dat hij nog lang mee kan gaan.

Morgen nog een dag met verplichtingen en dan gaan we aan onze terugreis be-

ginnen. De avond voor vertrek wordt de indeling van de groepen bekend ge-

maakt door Peter Dekkers en worden de belangrijke punten tijdens de reis goed

doorgesproken. De fietsen voor de ochtendploeg worden geprepareerd met de

fakkelhouders en verlichting want we vertrekken al om 06.00 uur naar het monu-

ment waar de fakkel zal worden aangestoken en om 06.15 uur vertrekt de cara-

van voor de eerste 400 kilometer. Koen is de ‘gelukkige’ om in zijn eerste keer in

de A-groep ook nog eens de fakkel te dragen. Ik heb het seizoen veel met hem

46

Schildersbedrijf Van Gerven - Verhees

Baron van Tuyll van Serooskerkenstraat 23, 5666 RH Geldrop

T.: 040-285 31 28 M.: 06-51 27 94 98 M.: 06-23 05 57 36

www.gerven-verhees.com

47

gereden en hij is sterk genoeg om dat aan te kunnen, maar het is wel lastig omdat

je moeilijk uit het zadel kunt vanwege het zwiepen van de fakkelhouder en dat is

tijdens het klimmen erg lastig. De A-groep neemt de eerste 80 kilometer voor zijn

rekening, die grotendeels in het donker gereden moet worden. Alles gaat goed.

De weervoorspellingen hadden al laten weten dat het slecht weer zou worden. ’s

Ochtends bij vertrek was het nog droog maar het duurde niet lang voordat de

regen begon te vallen. En die regen zou ook niet meer ophouden. Tijdens de eer-

ste wissel, de A-groep gaat dan in de bus en de B-groep fietst de tweede etappe

van 80 kilometer, regende het nog steeds. Wat een hondenweer! Hoe verder de

dag vorderde hoe harder het begon te regenen. Ik zat in de B-groep en kreeg de

jeugd, William, Teun, David, Louis en Paul, onder mijn hoede. Alleen William had

vorig jaar al meegereden dus wist een klein beetje wat er ging gebeuren, voor de

rest was alles nieuw. Paul is als 15-jarige de jongste van het gezelschap en had

tijdens de koers in Bayeux al laten zien dat hij heel goed kan fietsen. Ook hij heeft

immers die zware wedstrijd erg knap uitgereden. Paul heeft de fakkel en rijdt echt

fantastisch mee en we houden onze jongste telg goed in de gaten. Af en toe

moest ik de jonge honden manen om niet te hard te gaan want de reis duurt nog

heel lang. Allemaal rijden ze super en geconcentreerd. Dat moest ook wel want de

weg was glad en het bleef regenen. Gelukkig hadden we wel de wind schuin van

achteren. David en Louis rijden strak en gelijk, Teun is stabiel en constant en Willi-

am is sterk voor zijn leeftijd en rijdt iets langere stukken op kop maar dat moest

ook gelijk op gaan. Ter bescherming want de reis is dus zoals gezegd lang en we

moeten een gemiddelde van circa 35 km/u halen. Paul blijft met de fakkel achter-

in en kan gemakkelijk mee.

We krijgen deze keer maar weinig van de omgeving mee, het regent dus donkere

wolken hangen boven het land. Op een gegeven moment gaan we door een gi-

gantisch groot industrieterrein waar kennelijk alleen maar hele grote en zware

vrachtwagens door rijden want de spoorvorming is diep en de weg is spekglad van

de olie. Er liggen veel treinrails in de weg die schuin de weg doorkruisen en ook

spiegelglad zijn. Eén keer schiet mijn achterwiel weg maar ik blijf overeind. Hier

was ik ook nog niet eerder geweest. Omdat we sinds vorig jaar vanwege de bezui-

nigingen bij het politiekorps geen politie-motards meer als begeleiding meekrij-

48

gen moet er gezocht worden naar zoveel mogelijk verkeersluwe wegen. Onze

eigen motards Marc en Eric doen fantastisch werk en houden als het kan zoveel

mogelijk het verkeer aan de kant. Respect ook voor deze mannen want zij zitten

de hele dag op de motoren en dat is vermoeiend werk. Zeker in zo’n slechte

weersomstandigheden. Na een lange klim in een van de grote steden waar we

doorheen komen, zit onze shift erop. Ik kom als laatste boven en ben niet hersteld

van de wedstrijd. Wat een loodzware benen! De A-groep staat al in de regen te

wachten. Wij de bus in en alle natte zooi uit en te drogen hangen. Je kunt je voor-

stellen dat het dan niet echt lekker ruikt want van de andere mannen hangt ook

alles nog te drogen. Eten en rusten is het devies. Voor iedereen is er een uitge-

breid lunchpakket. De bekkies van de eerder zo luidruchtige jeugd zijn stil en het

blijft stil want de oogjes gaan langzaamaan dicht. Moe, ook van de kou want de

temperatuur komt amper boven de 10 graden Celsius. Dat hakt er wel in. Afwisse-

lend bereiken we de eindbestemming en de regen komt al geruime tijd echt met

bakken uit de lucht gevallen. Het ziet wit van de regen zo hard gaat het. De fietsen

zien er niet meer uit want alles zit onder de modder en slijpsel van de remmen

maar Peer Heerings heeft het voor elkaar gekregen om de fakkels aan te houden.

In zijn materiaal bus hangt een lamp die met de fakkel in Bayeux is aangestoken

en die blijft branden totdat we in Eindhoven zijn. Doorweekt en gesloopt komen

we in het hotel aan. De kamers worden verdeeld. Dan is het lekker douchen en

even op bed alvorens we aan het avondmaal gaan beginnen. Eerst verzamelen bij

de bar, een drankje erbij en dan aan tafel. Er worden de nodige dankwoorden

uitgesproken door onder andere Ton Klijs en Peter Dekkers over de geslaagde dag

waarbij alles veilig is verlopen en dat er goed gefietst is ondanks het monsterlijk

slechte weer. De meesten zijn moe maar voldaan dus vroeg het bed in.

De volgende ochtend is het weer op tijd opstaan, spullen klaarzetten en aan het

ontbijt. Er wordt flink gegeten om de koolhydraatvoorraad weer optimaal te heb-

ben om aan de volgende etappe te beginnen. Nu fietsen we niet meer in ploegen

maar allemaal gezamenlijk. We rijden dan twee-aan-twee en blijven ook zo door-

draaien. Het is dan nog zo’n 250 km met een tussenstop in Tienen. Het parcours

zal tot Tienen continu op en af gaan zonder vlakke stukken en er moet flink door-

gereden worden om op tijd te zijn. Het heeft ’s nachts gewoon door geregend dus

de wegen zijn nat maar bij vertrek is het wel even droog. Af en toe valt er nog wat

49

water uit de lucht maar het valt allemaal mee. In Tienen aangekomen op een

grote parkeerplaats kleden we ons eerst om naar officieel tenue voor de ceremo-

nie en worden dan onder politie-escorte naar het marktplein begeleidt tot voor

het stadhuis waar we met de burgemeester en genodigden naar het oorlogsmo-

nument gaan. Daar worden bloemen gelegd en wordt stilgestaan bij de slacht-

offers terwijl een trompettist The Last Post speelt. Vervolgens worden we wel-

kom geheten door de burgemeester in het stadhuis en toegesproken waarbij ook

de voorzitter; mr R.H.J. Raymond van de Wouw, van de Stichting 18 September

zijn toespraak zal houden. Tijdens de toespraken wordt ons aller Gerrit Abels-

kamp door de burgemeester van Tienen gehuldigd. Hij is er namelijk voor de

30ste keer bij. Fantastisch en erg bijzonder want dat heeft nog niemand gepres-

teerd. Met tranen in de ogen en zeer trots neemt hij zijn cadeau in ontvangst en

wordt door ons hartelijk gefeliciteerd en wij zijn ook allemaal erg trots op ‘onze’

Gerrit!

Van daaruit vertrekken we naar de brandweerkazerne waar we wat kunnen op-

frissen en een heerlijke en goede maaltijd voorgeschoteld krijgen. De fietsen

worden nog even nagekeken en dan is het weer door naar huis. Bij de brand-

weerkazerne komen onze twee extra renners: Peter Verouden en Jan Bust (al 71

toen nog maar beresterk) vergezellen vanwege het debacle van vorig jaar. We

werden toen door politie staande gehouden en kregen een forse bekeuring om-

dat we op de weg reden. In België mag je alleen op de weg met groepen renners

vanaf 15 en we waren met 13 (Geert fietst dan ook mee) en met eventueel Ad

erbij op de reservefiets zouden we op 14 blijven steken. Dus een bekeuring en

nog op het fietspad ook. Dat schiet niet op.

Nu hadden we met Geert en de twee extra mannen een groep van 15, en konden

we gewoon op de weg blijven. De wegen worden steeds droger en we hebben

zelfs zowaar ongeveer 20 km droog wegdek gehad. Helaas van korte duur want

bij Lommel zien we een aardedonkere wolkenpartij hangen. En jawel hoor, daar

komt me een hoosbui uit! Echt niet normaal. Tegelijkertijd hebben we toch poli-

tie-escorte gekregen en gaan we goed door de stad en dorpen heen. Bij de Ne-

derlandse grens wordt de politie-escorte overgenomen door Nederlandse agen-

ten en zo arriveren we mooi op tijd in Borkel en Schaft waar vele prachtig geres-

50

51

taureerde en onderhouden legervoertuigen uit de Tweede Wereldoorlog staan

te wachten.

We moeten ons snel omkleden in droge en vooral warme kleding, wat eten, zor-

gen dat de bus leeg is en dan in kolonne naar Eindhoven toe. Er gaat een jeep

voorop en wij daarachter samen met enkele jeugdrenners en –rensters, onder

begeleiding van Denise, die zich ook in Borkel en Schaft hadden verzameld. Paul

heeft de hele dag weer met de fakkel aan de fiets gereden maar nu heeft Tom de

fakkel aan het stuur. De renner van ons die in Bayeux als eerste finisht, mag dan

de fakkel dragen. Als we door Valkenswaard komen gaat er een groep hardlopers

van jongens en meisjes van het Sint-Joriscollege voor ons die de reservefakkel

dragen en lopen tot aan het 18 Septemberplein. Tom gaat vanaf hier apart mee

met enkele veteranen en is bij de toespraak van burgemeester Rob van Gijzel

direct nabij voor het aansteken van het bevrijdingsvuur.

Burgemeester Rob van Gijzel houdt weer een zeer goede toespraak en is af en

toe zichtbaar emotioneel. Ook in het publiek, die in grote getalen aanwezig zijn,

zie je mensen af en toe met een zakdoek een traan wegpinken. Mede door zijn

stem en fiere houding komen de uitgesproken woorden echt binnen. Na de toe-

spraak wordt het bevrijdingsvuur ontstoken en luidt er een groot applaus. Moe

maar voldaan gaan we nog in het stadhuis een borrel drinken en zit onze missie

erop!

In 2014 jubileumjaar, want dan is het 70 jaar geleden dat D-Day plaats vond! Dat

we nog maar heel lang mogen blijven herdenken en de vrijheid in stand mogen

houden!!

Wellicht tot de volgende keer?

Roan van den Biggelaar

52

53

54

55

56

57

58

59