mijn foto

GedwongenWe vroegen u om ons foto’s van dwingende pro-ducten op te sturen, producten met een script. En die zijn er genoeg, concludeerden wij uit de hon-derden inzendingen. U wordt tot vanalles gedwongen. Zo zijn er de openbare bankjes waar niet op gelegen kan worden en waar u maar één kant op kan kijken, winkels waar de route voor u is bepaald (langs allerlei producten natuurlijk, om maar zoveel mo-gelijk te verkopen). Blikjes moeten in één keer opgedronken worden, machines moeten met twee handen worden bediend, kaarten zijn alleen voor rechtshandigen geschikt en er bestaan au-to’s waarbij de veiligheidsriem zo is gemonteerd dat je in de riem stapt als je wilt gaan zitten.Julie de Jong

vlnr. vbnb.Therese Siteur, Henk Schalkwijk, Sytse Dijkstra, Drea van Esch, Theo Stielstra, Wiggert de Jong, Wim de Groot, Maaike van Kaam, Sanne Grevink.volgende weekUw auto moet nodig door de wasstraat. Laat maar zien! Mail de foto vóór maandagochtend 18 juli 10 uur: mijn-foto@volkskrant.nlVermeld in elk geval uw naam en woonplaats en geef het attachment, de foto dus, uw naam en woonplaats (EefMOddermanWagenberg.jpg bijvoorbeeld).

Target Coca Cola, Source Luxe wijn, zoals je die in een restaurant serveert

Nu de zomer weer langs komt, kijk ik met mede-lijden naar jonge Moslima’s in Nederland: volledig bedekt, terwijl ik zo min mogelijk aan trek. Michelle Bours deelt dit medelijden niet met mij. Zij is zelfs van mening dat het nog wel wat meer bedekt mag worden. Een hoofddoek, maar toch je vrouwelijk vormen accentueren door westerse kle-ding? ‘Hypocriet!’ vindt Bours. Als kritiek op dit gedrag, ontwierp zij een doorzichtige hoofddoek. Ze slaat hiermee de plank volledig mis, want ze ziet niet dat er juist een perfecte vorm van inte-gratie is ontstaan: Westerse en Oosterse kleding-wijze in harmonie.

Kritisch ontwerp Michelle Bours“De Koran 24/30-31: ‘Zeg tegen de gelovige vrou-wen dat ze hun blikken neerslaan en hun intieme delen bedekt houden. En laten zij hun sluiers over hun boezems trekken en hun sieraad niet ver-tonen…”Eén van de belangrijkste motieven voor bedek-king is volgens de traditionele visie om de na-tuurlijke seksuele aantrekkelijkheid van vrouwen

(het sieraad) te verbergen. Deze wordt in mijn ogen tegenwoordig door vooral jonge moslima’s niet opgevolgd. In het openbaar tonen de Koran te geloven en vervolgens het belangrijkste motief links laten liggen, wel een hoofddoek dragen om je aantrekkelijkheid te verbergen omdat dit in de Koran staat maar vervolgens de rest de vrouwelijke lichaams delen accentueren vind ik hypocriet. Als je echt vol overgave ergens in gelooft sta je daar zelf volledig achter en houd je je met trots aan de standpunten.In mijn ontwerp wil ik laten zien dat deze jonge vrouwen net zo goed geen hoofddoek hoeven dra-gen. Ze presenteren zichzelf op een manier waar ik als Allah niet blij mee zou zijn. Dragen ze het om-dat het moet? Staan ze zelf wel achter het geloof en de standpunten? Nu kunnen ze voor hun gevoel een hoofddoek dragen, misschien omdat het moet, maar wel laten zien wat ze willen laten zien, hun sieraad.” Tekst Michelle Bours

Sieraad

column bobby blue

b.blue@volkkrant.nl

“Bij mijn generatie lijkt alles zo vrolijk en gezond en succesvol. Ik wilde weten wat daar achter zat. Je weet dat mensen een verhaal hebben, je hoort overal over stress, paniekaanvallen en burn-outs, maar je ziet het niet.” Domogala (1978) wilde deze verhalen vastleggen en haar generatie op een menselijkere manier aan de wereld laten zien. Veelal veertig-plussers vonden haar idee maar niks, zeiden dat er geen stress of angst was, alleen onder haar vrienden zou dat spelen. Om te be-wijzen dat het hier gaat om een probleem dat veel verder rijkt dan een handjevol luxe kinderen, heeft Domogala ‘All We Ever Wanted’ gemaakt. Alleen al uit de vele reacties is gebleken dat we te maken hebben met een probleem dat nog volop aan het groeien is.

Domogala heeft haar film zowel intiem als grootschalig weten te maken. Door openhartige

interviews met haar vier hoofdpersonen, wordt de angst en de druk die deze generatie voelt, pijnlijk duidelijk. Door naast haar hoofdpersonen ook an-dere twintigers en dertigers ook aan het woord te laten, bewijst Domogala dat het hier niet gaat om vier zeurderige types, maar echt om een ongeluk-kige generatie. Domogala laat door de verscheidenheid aan beeld-materiaal zien dat er zowel een persoonlijke als een meer algemene kant aan dit verhaal zit. Beelden van de geïnterviewden thuis, vertellend aan de kijker, worden afgewisseld met foto’s van feesten, beelden van het leven in de stad en sfeerbeelden.

“Je staat aan het begin van je leven en je moet er voor zorgen dat je er alles uit haalt wat er in zit.” vertelt Daniel (25, illustrator), “Later, als je weet dat je iets hebt bereikt, kun je luieren.” Dit lijkt de mentaliteit van de hele generatie. Er is een ideaal

generatie paniek

All we ever wanted was everythingDomogala kaart met ‘All We Ever Wanted’ een nieuw (luxe)probleem aan en laat

de kijker voelen hoe het is om alles te kunnen en toch nog ongelukkig te zijn.‘All we ever wanted’, een documentaire van Sarah Mathilda Domogala

tekst Bobby Blue illustratie Nicole George

beeld gecreëerd waar iedereen aan schijnt te willen voldoen. Daniel kan dat beamen: “Ik vraag veel van mezelf. Leuk zijn, aardig gevonden worden, mijn werk goed doen, er goed uitzien. Alles moet goed gaan.” De twintigers en dertigers stellen ho-gen eisen aan zichzelf. Ze leven in een van de rijk-ste en veiligste landen van de wereld, waar vrijwel alles mogelijk is. En daar zit ook gelijk het probl-eem: er is teveel mogelijk. “Er is geen kader. En als het niet lukt, is het je eigen schuld. Je had toch iets anders kunnen kiezen? Alle mogelijkheden zijn er

toch? Dus waarom zou je iets niet kunnen?” Het is makkelijk om veel moderne problemen op het internet af te schuiven, maar in dit geval speelt het wel degelijk een belangrijke rol. Bijna iedereen heeft wel een facebook, twitter en/of blog, waar zij hun leven met de wereld delen. In ieder geval het deel wat ze willen laten zien aan de buitenwereld. Zo lijkt het alsof iedereen het geweldig doet in het leven, en daar wil de rest niet voor onder doen.

De gevolgen van deze manier van leven zijn vaak groot, maar lastig te zien, omdat alles wat het per-fecte beeld dat deze quarterlifers willen neerzetten, kan verstoren, verstopt wordt. Emiel (29, regisseur en illustrator) ziet overal om zich heen, mensen die van dezelfde dingen last hebben. “Rare psy-chische kwaaltjes, gewoon door het leven wat we leiden. Het is bijna een volksziekte. Een nieuwe volksziekte.” En deze ‘nieuwe volksziekte’ komt in allerlei vormen; depressie, paniekaanvallen, stress, angst, dwanghandelingen, enzovoorts. De vraag die onder de geïnterviewden speelt, is of het goed

is om hier pillen tegen te slikken, of moet je ge-woon je leven aanpassen? Het is tenslotte iets wat bijna volledig voortkomt uit deze hectische leven-swijze.

Visueel en auditief gezien vangt Domogala de sfeer van de film perfect. Alle beelden en geluiden stralen ‘jong, dynamisch en modern’ uit. Van de vintage-aandoende ‘hippe’ beelden van het drukke stadsleven, tot de soundtrack, bestaande uit nummers van veelal populaire artiesten. Ze

weet met haar beelden precies het gevoel te laten zien dat de vertellers aan ons proberen uit te leggen. Vertelt Mireille (27, research assistente) over dingen die haar gelukkig maken, dan zien we haar in een zonovergo-ten keukentje een ontbijt ma-ken. En praat Emiel over zijn

paniekaanvallen, zien we chaotisch beelden van kale bomen, feestende mensen, alledaagse dingen, overspoeld door beangstigende muziek en gehijg. Zó dat je het er zelf ook benauwd van krijgt. De camera laat je in de documentaire vaak bijna voelen als een voyeur. We volgen een meisje in de stad, kijken door een ruit naar een jongen in een café. We kijken zelfs door het douchegordijn naar Daniel die zijn angsten weg probeert te wassen.

Er is veel aandacht geweest voor deze film en de reacties waren gemengd. De doelgroep waarvoor de film bestemd is, de twintigers en dertigers van nu, is vrijwel alleen maar lovend, omdat ze zich-zelf vaak herkennen in de film. Bij ouderen (veer-tig-plus), waren de reacties minder positief. Des-ondanks raad ik het hen ook aan om deze film te bekijken. Om de mooie manier van filmen, maar ook omdat het een goede manier is om inzicht te krijgen in de leefwereld van (klein)-kinderen en de huidige generatie young-professionals.

“Je staat aan het begin van je leven en je moet er voor zorgen dat je er alles uit haalt wat er in zit.”

museumbezoek

Een drooggelegd moeras en een verlaten raketbasis vormen de basis voor Insel Hombroich; een openlucht museum in de buurt van Düsseldorf. Tentoonstellingspaviljoens van onder andere Tadao Ando en Erwin Heerich geven hier onderdak aan de uitgebreide en gevarieerde kunstverzameling van verzamelaar en makelaar Karl-Heinrich Müller.fotografie Tijmen Kriegel

Museum Insel Hombroich werkt niet zoals een regulier mu-seum. De collectie is verspreid over verschillende gebouwen. Er zit geen volgorde in de werken en nergens staan bordjes bij. Doordat er geen bordjes zijn, ga je op een nieuwe manier naar de kunst kijken. Je bekijkt het zonder vooroordeel en geheel op je eigen manier. Als er geen uitleg is, kan het im-mers alles zijn. Je raakt in gesprek met de kunst die je ziet, op een manier die we bijna niet meer kennen in een samen-leving waar er voor alles en iedereen al een hokje klaar staat, voorzien van de nodige vooroordelen. Maar niet alleen tussen bezoeker en kunst ontstaat er een dialoog. Het bijna Efteling-achtige landschap met haar wil-de, ongerepte natuur, is verwikkeld in een hevige discussie met de geometrische tentoonstellingsgebouwen van archi-tect Heerich en hun volledig uitgedachte simpliciteit. Als bezoeker bevind je je midden in die discussie en word je voortdurend heen en weer geslingerd tussen twee totaal ver-schillende werelden. De kubistische gebouwen van Heerich (bijna identiek aan zijn sculpturen) zijn her en der verspreid over het landschap. Ze functioneren als hagelwitte museum-zalen, waar je van eeuwenoude Aziatische beelden, naar een blauwe stengel van Yves Klein loopt. Daarnaast zijn er stoelen van Rietveld, tekeningen van Rembrandt, schilde-rijen van Matisse en tal van Aziatische en Afrikaanse kunst-objecten. Buiten gekomen bevind je je het ene moment tus-sen reusachtige bomen naast vieze meertjes, en het volgende moment sta je in een Engelse tuin, waar niets aan het toeval is overgelaten.Cézanne schreef ooit ‘kunst is evenwijdig aan natuur.” Mül-ler heeft dit motto overgenomen en pleit voor een dialoog tussen kunst en natuur. In Museum Insel Hombroich is dit goed te voelen.

Het is dan ook vreemd om ineens op het Raketenstation aan te komen, een voormalig NAVO-terrein, waar raketten werden opgeslagen. Weliswaar is er ook hier zowel natuur als architectuur en kunst aanwezig, echter de harmonie ont-breekt. Het museum nodigt je uit om elk hoekje van haar te ontdekken en dagenlang rond te dwalen. Het Raketensta-tion daarentegen doet, op de ingang van Tadao Ando na, denken aan een verlaten Almere. Een te groot en te gemaakt

gebied waar de bevolking van de toekomst zou moeten leven, maar waar de bevolking van de toekomst nog niet is gekomen. Het Raketenstation lijkt al jaren te wachten om haar monoloog om te kunnen zetten in een dialoog. Hier-door ontstaat wel een zekere spanning; de spanning van het wachten. Rondlopend tussen het lege en verlaten landschap, voel je dat er iets gaat komen. Wat dat zal zijn, weet je nog niet, maar er hangt iets in de lucht. Dit maakt dat het Rake-tenstation toch nog een interessante plek wordt.

De dialogen in Insel Hombroich, en het wachten daarop, maken dat dit museum meer wordt dan kunst en natuur. Het vormt een harmonie die (nog) niet met woorden te om-schrijven valt, die alleen maar duidelijk kan worden door het te beleven. Vanaf Eindhoven is Insel Hombroich een autorit van slechts vijf kwartier. Ga het gesprek aan.

Een goed gesprek

Het museum nodigt je uit om elk hoekje van haar te ontdekken en dagenlang rond te dwalen

“Een matroesjka” weet Ylja, eerste-jaars stu-dent aan Design Academy in Eindhoven, vrij-wel meteen als haar gevraagd wordt zich met een voorwerp te vergelijken. “Russische houten poppetjes die verkleinde versies van zichzelf bevatten. Pas als ze allemaal open zijn ge-maakt, zie je de kern.” Het kleinste poppetje van de matroesjka zit al-tijd binnen in, maar bij Ylja niet. “Integendeel,”

vertelt ze lachend. “In een groep mensen die ik niet ken, durf ik weinig te zeggen, bang dat ik niet interessant genoeg ben en laat ik dus alleen mijn buitenste laag zien. Dan voel ik me een in-dividu in een groep. Ben ik echter met goede vrienden of familie, dan voel ik mij een individu tussen individuen. Daar kan ik helemaal mezelf zijn.” De laagjes van de matroesjka werken bij Ylja dus als een bescherming voor een bepaal-de onzekerheid. Maar dat is niet de enige reden waarom ze hier-voor kiest.

Ze vertelt dat matroesjka’s ook symbool staan voor familie. Familie en vrienden zijn belangrijk voor haar; een vertrouwde basis waarop ze al-tijd kan terugvallen. Het kan Ylja soms een tijdje kosten om zich volledig open te stellen, om alle

lagen van zich af te laten vallen. “Ik koester de goede vrienden die ik heb, uit angst ze te ver-liezen.”Heeft ze niet gewoon angst voor verandering? Ze aarzelt: “Misschien, maar alleen bij persoon-lijke dingen. Dat heb ik altijd al gehad. Als mijn ouders nieuwe meubels kregen, kon ik daar erg overstuur van raken.” Gelukkig wordt de angst tegenwoordig wel minder, omdat ze ziet dat het

vaak leidt tot iets goeds. “De nieu-we stoelen zitten een stuk beter.”Van haar angst voor verandering had ze bij de overgang van de middelbare school naar Design

Academy Eindhoven echter geen last. Want, zo legt ze uit, dat is een verandering die haar persoonlijke basis niet aantast. Ze wist dat de vrienden en familie die ze in voorgaande jaren, zo heeft gekoesterd, wel zouden blijven.

Ylja woont op dit moment nog bij haar ouders thuis, maar denkt dat het misschien goed zou zijn om op kamers te gaan, om nieuwe mensen te leren kennen. “Ik ben wel bang dat ik niet zo goed voor mezelf zal zorgen ten tijden van stress, maar,” bedenkt ze zich lachend, “mis-schien zou het helpen als ik een paar van mijn matroesjka’s mijn moeder noem zodat als ik er naar kijk, ik zal denken: ‘Oja Ylja, je moet nog eten.’”

Ylja Bandiet (19)Studente vormgeving

“Ohja Ylja, je moet nog eten.”

mens en ding

Target Finest Whiskey Source Marilyn Monroe

fascinatie

Russische LaagjesYlja, negentien jaar en eerste-jaars stu-dent aan Design Academy in Eindhoven, is een Russische houten poppetje dat ver-kleinde versies van zichzelf bevat. Pas als alle laagjes open liggen, zie je de kern.

“Een matroesjka,” is Ylja’s directe reactie op onze vraag om zich met een voorwerp te vergelijken. Maar waar bij het origineel het kleinste poppetje altijd binnen in zit, is dat bij haar niet het geval. “Integendeel,” vertelt ze lachend. “In een groep mensen die ik niet ken, durf ik weinig te zeggen, bang dat ik niet interessant genoeg ben en laat ik dus al-leen mijn buitenste laag zien. Dan voel ik me een individu in een groep. Ben ik echter met goede vrienden of familie, dan voel ik mij een individu tussen individuen. Daar kan ik hele-maal mezelf zijn.” De laagjes van de matro-esjka werken bij Ylja dus als een bescher-ming voor onzekerheid.

Ze vertelt dat matroesjka’s ook symbool staan voor familie. Familie en vrienden zijn belangrijk voor haar; een vertrouwde basis waarop ze altijd kan terugvallen.

Het kan Ylja soms een tijdje kosten om zich volledig open te stellen, om alle lagen van zich af te laten vallen. “Ik koester de goede vrienden die ik heb, uit angst ze te verliezen.” Heeft ze niet gewoon angst voor verande-ring? Ze aarzelt: “Misschien, maar alleen bij persoonlijke dingen. Dat heb ik altijd al ge-had. Als mijn ouders nieuwe meubels kre-gen, kon ik daar erg overstuur van raken.” Gelukkig wordt de angst tegenwoordig wel minder, omdat ze ziet dat het vaak leidt tot iets goeds. “De nieuwe stoelen zitten een stuk beter.”

Ylja woont op dit moment nog bij haar ou- ders thuis, maar denkt dat het misschien goed zou zijn om op kamers te gaan, om

nieuwe mensen te leren kennen. “Ik ben wel bang dat ik niet zo goed voor mezelf zal zor-gen ten tijden van stress, maar,” bedenkt ze zich lachend, “misschien zou het helpen als ik een paar van mijn matroesjka’s mijn moe-der noem zodat als ik er naar kijk, ik zal den-ken: ‘Oja Ylja, je moet nog eten.’”

“Ohja Ylja, je moet nog eten.”

tekst Bobby Blue fotografie Erik Groetemanop de foto matroesjka poppetjes

Er heerst in onze maatschappij een onrealistisch schoonheidsideaal. Vrouwen en meisjes worden door de media en de producten die hen worden aangereikt, gestimuleerd om af te vallen. Dun zijn is goed en voller is altijd slecht. Dit gebeurt al op jonge leeftijd. Tijdschriften voor meisjes geven tips

om af te vallen en de poppen waar zij mee spelen zijn ongezond dun.

“Fat Barbie” laat zien hoe kinderen opgevoed worden met het idee dat mooi zijn gelijk staat aan dun zijn en dat je daar alles voor over moet hebben.

Prijs: 139 euro, (260 voor limited edition versie). Verkrijgbaar via www.fatbarbie.com

Fat Barbie

mooi ding

Target Zeevoedsel Source Sieraad/avondjurk

Bastøy, een documentaire van Michel Kapteijns

“Het verschil tussen een gesloten en een open gevangenis is zo groot dat het alleen met clichés te beschrijven valt.” Michel Kapteijns heeft het zelf ondervonden. Nadat hij jaren documentaires maakte in gesloten gevangenissen was het nu tijd voor Bastøy; een open gevangenis in Noorwegen. De kerngedachte is: behandel mensen als beesten en ze zullen beesten worden, maar behandel ze als mensen, dan worden het ook mensen. Vandaar dat er op Bastøy geen tralies zijn, geen wapens of handboeien, en er zijn gewoon kettingzagen en keukenmessen aanwezig. Kijkend naar de bijna dromerige beelden van jon-gens die een duik nemen in het heldere Noorse water en een man op een paard, omgeven door prachtige bossen, lijkt deze gevangenis een para-dijs. Volgens Kapteijns zit een gevangenis vooral in je hoofd. Het gevoel geen vrij man te zijn is, ondanks de relatief goede omstandigheden in Bastøy, nog steeds zeer aanwezig.

Kapteijns weet de sfeer van het eiland goed te van-gen. Naast een documentatie van het dagelijks leven, laat hij de gevangenen ook aan het woord en geeft hiermee een inzicht in wat er zich onder die ogenschijnlijk sterke buitenkant schuilt. Tegelij-kertijd roept hij een discussie op over het gebruik van open- of gesloten gevangenissen. Heb je geen sterke maag, maar wel een groot inlevingsver-mogen, dan is deze film misschien niet geschikt. Is dat echter niet het geval, dan is het zeker een aanrader.

m.adriaans@volkskrant.nl

Gevangenis zonder tralies

column Meeuwis Adriaans