Vlamingenhaters Lilian Baels en prins Alexander zetten handtekening op petitie gesteund door FDF

Thierry Debels@thierryd

10/6/15

Over de doden niets dan goeds maar voor Lilian Baels en haar zoon Alexander van België maken we graag een dubbele uitzondering.

Sinds het einde van de jaren zeventig heeft koning Boudewijn een zeer sterke positie tegenover de regering verworven. Als Boudewijn aan Martens vraagt om zeker geen regering te vormen zonder de PSC, dan gehoorzaamt de premier. Martens belooft het plechtig. ‘Die belofte hield ik ook’, vertelt Martens later. Toch zal Boudewijn een taktische fout maken in de lange aanloop naar het Sint-Michielsakkoord van 29 september 1992.

Dehaene neemt begin maart 1992 het roer over van Martens. Koning Boudewijn betreurt het dat er voor zijn

1

trouwe ex-premier geen plaats is in de nieuwe regering. Martens wordt wel zeer snel minister van Staat, een schrale troostprijs.

Dehaene moet de koning wel beloven dat hij en zijn ministers het woord ‘separatisme’ niet meer publiekelijk zullen uitspreken. De relatie tussen Boudewijn en Dehaene is van een totaal andere orde dan die met Martens. ‘Het hof mag het beleid niet beginnen te bepalen’, meent Dehaene (terecht). Het is een duidelijke verwijzing naar zijn voorganger.

Dehaene heeft ervaring met staatshervormingen. Al in 1980 en in 1988 is hij er mede-architect van. In 1980 werd de tweede staatshervorming van kracht. In 1988-1989 kregen de gemeenschappen de verantwoordelijkheid voor het onderwijs. In 1993 wordt de vierde en meest ingrijpende staatshervorming in het parlement gestemd. België wordt uiteindelijk een federale staat.

Voor Boudewijn was de staat in 1993 voldoende hervormd, noteert auteur Herman Van Goethem. ‘Het maakte hem “zeer kregelig” dat premier Dehaene weigerde in het publiek te spreken over de laatste fase van de staatshervorming’.

In zijn laatste toespraak van 21 juli 1993 verwijst Boudewijn naar deze ingrijpende hervorming. Tien dagen later overlijdt de vorst in Motril. ‘Zijn laatste toespraak wordt zijn politiek testament’, noteren auteurs Mark Van den Wijngaert en zijn collega’s. De koning maakt niet meer mee dat de CD&V in 2004 een kartel

2

aangaat met N-VA, een partij die volgens Herman Van Goethem nog minder om het voortbestaan van België geeft dan de CD&V zelf.

Niet iedereen is tevreden met het Sint-Michielsakkoord. André Jaumotte, ere-rector van de ULB, en Léon Bolle, voorzitter van de faculteit Toegepaste Wetenschappen aan de UCL, organiseren zelfs een petitie tegen het akkoord. Tegelijk willen ze een volksraadpleging hierover. Het ‘Comité d'Appel pour une consultation populaire sur les Accords dits de la Saint-Michel’ neemt in het voorjaar van 1993 het initiatief hiervoor. Beide heren krijgen de openlijke steun van de PRL (nu: MR) en vooral van het francofone FDF.

Uiteindelijk presenteren Jaumotte en Bolle 35 dozen met 163.281 handtekeningen in het parlement. We ontdekten dat er twee namen opstaan die op zijn minst merkwaardig zijn: Lilian Baels en prins Alexander van België. Het is not done dat leden van de koninklijke familie - die een vergoeding krijgen van de regering - zich verzetten tegen een democratisch genomen beslissing van die regering die bovendien goedgekeurd werd door de koning. Niet dat Vlamingenhaters Lilian en Alexander zich daar uiteraard iets van aantrekken.

3