Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzwSINT-TRUIDERSTEENWEG 309, 3700 TONGERENTEL. +32 (0)12 23 43 19FLASH 2Driemaandelijks tijdschriftJuli – Augustus – September 2016

Inhoud

DOELSTELLING BCG.................................................................................................1VOORWOORD............................................................................................................2AGENDA......................................................................................................................2Adeline.........................................................................................................................3Kenners aan het woord................................................................................................4

Anisocorie................................................................................................................4Afscheid.......................................................................................................................5

Afscheid van Ike.......................................................................................................5Afscheid van Nemo..................................................................................................5

Getuigenissen geleidehondgebruikers.........................................................................6Herpublicatie................................................................................................................7

Herpublicatie uit Flash 4/1997..................................................................................7Herpublicatie uit Libelle – oktober 2010...................................................................8

Kort ... kort...................................................................................................................9Fiscaal attest..............................................................................................................11Regelgeving voor vrijwilligerswerk.............................................................................11BCG vzw informeert...................................................................................................11Flashinfo....................................................................................................................12

DOELSTELLING BCG

Het Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzwbetracht visueel gehandicapte personen een grotereonafhankelijkheid te geven.

Al onze inspanningen zijn toegespitst op drie doelstellingen:

- het kweken en opleiden van geleidehonden- visueel gehandicapten leren omgaan met hun geleidehond- blijvende nazorg verlenen

BCG Website op internet: http://www.geleidehond.be

VOORWOORD“Een witte roos”Adem houdt op, warmte wordt kilte,diepe kilte als van de dooden lachen wordt stilte;een echo van vragen, die geen antwoord vinden.Een mensennaam, jouw naam, kan niet vergaan,niet verzinken in oneindig niets.Jouw naam heeft klank en toon gezetvan hoe de jouwen en wij allen verdergaan.Beste Adeline,Het Centrum “Adeline Valkenborg” heeft terecht jouw naam gekregen.In groot gemis, maar ook in diep vertrouwen gaan we op jouw manier verder.We zullen samen met al jouw vrienden en zoveel vrijwilligers onvermoeid verder werken en je naam hoog houden.Zo wordt jouw naam, Adeline Valkenborg, een witte roos aan ons hart,bloeiend voor altijd,geurig en welriekend,maar ook doornig stekend, want jij bent er niet als wij jou roepen.Ons zoeken zal nooit meer vinden worden,geen samen lachen meer en geen voelen meer.Maar in de stilte zal jij bloeien aan ons hart.Als schitterende herinnering,“Levend”, tegen alle weerwil in.Neen, vergeten zullen wij jou niet.Wees gerust,heel gerust,rust maar zacht,rust in vrede …Dank je wel!

AGENDA 15/10/2016 Internationale dag van de Witte Stok 01/12/2016 Internationale dag van het vrijwilligerswerk 10/12/2016 BCG-stand Kerstmarkt Gemeente Hemiksem 18-24/12/2016 De Warmste Week 2016 – Music for Life

Wil je op de hoogte gehouden worden over de activiteiten van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw?Schrijf je in op de nieuwsbrief via www.geleidehond.be of neem een kijkje op onze Facebookpagina: BCG Tongeren Blindengeleidehonden Dopjesactie

AdelineDankbaar aandenken aanMevrouw Adeline VALKENBORGechtgenote van de heerJean BIENKENSEre-voorzitster Belgisch Centrum voor GeleidehondenGewezen directrice TranskriptGeboren te Bilzen 23 september 1959 en overledenin het Jessa Ziekenhuis (campus Salvator)te Hasselt op 16 juni 2016Je familie, je vrienden,je was er zo aan gehecht,je was zo graag ten dienste,je woog je geven niet,je was er om vriendin te zijn.Je had een vaste trendin je leven en denken,gehecht aan gebruikenen aan vaste gedachten.Oprecht in je streven,correct in je handelen,je kende alleen de weggericht naar het goede.’t Minzaam geluk van ’t samenzijndat door de jaren groeideen plots in scherven sloeggeeft vandaag niet te begrijpendat dat van ons is heengegaan.De familie dankt u voor uw blijken van deelneming.

Op 16 juni namen we afscheid van Adeline. Het was een ongewenst, gedwongen afscheid. Adeline was veel meer dan de oprichtster van het BCG. In 1985, toen ze amper 26 jaar was, promoveerde zij tot directrice van het Atelier Hellen Keller. Ze was actief in verscheidene verenigingen en bij VIGE Mol, een torbal competitieploeg werd ze meermaals geselecteerd voor de nationale ploeg. In 1992 ontving ze een award voor de meest opmerkelijke jonge persoon van De Jonge Economische Kamer. Je kon haar ook terugvinden op een podium, als zangeres bij ‘Aroma’.

Dat alle verenigingen, niet enkel het BCG, waar Adeline haar schouders onderzette, uitgroeiden tot goedwerkende organisaties is hoofdzakelijk te danken aan haar doorzettingsvermogen. Ondanks haar visuele beperking, Adeline werd op 14-jarige leeftijd plots volledig blind, benutte ze alle kansen om zich zowel op professioneel als op privégebied maximaal te ontplooien en lotgenoten te helpen. Haar optimisme en doorzettingsvermogen haalden haar steeds weer door alle problemen heen. Vanaf einde jaren ’80 heeft Adeline meerdere ingrijpende en bedreigende operatiesmoeten ondergaan. Onzekerheid op medisch vlak maakten reeds jaren deel uit van haar leven. Toch slaagde Adeline erin om van het leven iets waardevols te maken.

Het oprichten van een opleidingscentrum voor geleidehonden is geen exacte wetenschap. Het hoeft in feite niet verduidelijkt te worden dat er doorheen de jaren verschillende problemen aangepakt moesten worden en dat moeilijkheden, zowel organisatorisch en financieel soms het bestaan van het centrum bedreigden. Adeline liet zich echter nooit van haar doel afbrengen en bleef, gesteund door heer echtgenoot Jean en de andere medestanders, bouwen aan een succesvol opleidingscentrum. Hoewel haar gezondheid haar soms hinderde, bleef ze steedsbetrokken bij de werking van het BCG.

Wat Adeline Valkenborg zo bijzonder maakt, is dat zij in al haar verwezenlijkingen slechts één doel heeft nagestreefd: Integratie van een minderheidsgroep in onze veeleisende maatschappij. Onze maatschappij is zo visueel ingesteld dat er voor blinde en slechtziende mensen tal van moeilijkheden ontstaan om deel te nemen aan het dagelijkse leven.

Als medewerkers van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden merken wij dagelijks het verschil dat door onze organisatie en onze honden gemaakt wordt in het leven van onze geleidehondgebruikers. Als ziende personen in de maatschappij is het soms moeilijk in te schatten wat blind of slechtziend zijn betekent, maar het valt ons op dat de integratie van personen met een visuele beperking vaak moeilijk loopt. Het oprichten van een geleidehondenschool was voor Adeline dé manier om te ijveren voor de integratie van lotgenoten. Net zoals zij, kijken we naar de toekomst, het Centrum moet groeien, het voortbestaan en de groei van het Centrum zijn essentieel om zo snel mogelijk, meer honden op te kunnen leiden en meer lotgenoten te helpen hun mobiliteit te vergroten.

Naar jouw voorbeeld…

Het BCG-team

Kenners aan het woord

Anisocorie

Normaal gesproken zijn de pupillen van de ogen even groot. Bij ongeveer 20% van de bevolking verschillen de pupillen echter wel van grootte. Dit fenomeen heet anisocorie. Het verschil in grootte van de pupillen bij anisocorie kan fysiologisch of niet-medisch bepaald zijn; er is dus geen ziekteproces of uitwendige oorzaak. Fysiologische anisocorie heeft geen invloed op het gezichtsvermogen of de gezondheid van de ogen, dus is een behandeling niet vereist.

Een bekend voorbeeld van een patiënt met fysiologische anisocorie was de Britse zanger David Bowie. Zijn linkerpupil was permanent vergroot wat de illusie van een kleurverschil creëerde. De oorzaak van de anisocorie bij David Bowie is een vechtpartij uit 1962. Bowie kreeg ruzie over een meisje met een vriend. Een vuistslag in het oog van Bowie zorgde voor een kras op zijn oogbal, wat leidde tot een verlamming van de spieren die de iris samentrekken. Bowie zou zijn vriend later bedankt hebben voor de oogblessure omdat het hem ‘een soort van mystiek’ gaf. Anisocorie kan echter ook het gevolg zijn van een oogziekte, neurologische afwijking

(trauma) of geneesmiddelengebruik. In dit geval is een behandeling noodzakelijk en neemt u best contact op met uw oogarts.Bron: www.knack.be - www.mens-en-gezondheid.infonu.nl - www.medisch-woordenboek.nl

Afscheid

Afscheid van IkeEen leeuw, een kleine leeuw is het! Dit hoorden Jeanine en Armand de dag dat Ike als pup bij hen kwam wonen. Een echte deugniet, in hart en nieren. Een pup met een sterk karakter, die wist wat hij wilde. Schitterende eigenschappen voor dé grote taak in zijn leven: “Blindengeleidehond worden”.Ike werkte 8 jaar als geleidehond bij Annelies. Hij ging met haar mee naar de VUB en vond vlot de weg naar de metro en de bib. Als de dagen maar afwisselend waren, dan was hij blij. In 2010 ging Ike op pensioen bij Marina en Ronny.

Lieve Ike,

We waren allemaal nog zo blij dat we je 16de verjaardag in april konden vieren. De voorbije dagen ging het steeds moeilijker, we voelden dat het leven zwaar werd. We wilden de laatste momenten van je mooie tijd bij ons, er allemaal nog voor je zijn. We genoten allen van jouw pure zelf, je wil, ook al ging alles zo moeizaam. Maandag 6 juni 2016 ben je gegaan lieve vriend. Voor ons allen, maar vooral voor Ronny en mama was dit een heel zware dag. Zij zorgden met heel hun hart voor jou, voor een blindengeleidehond, die zijn gelijke, volgens ons, niet kende. We zullen je missen, je nooit vergeten en altijd van je blijven houden, onze lieve Ikyboy. We willen allen, die van Ike hielden, van hem een prachtige geleidehond maakten, voor hem zorgden en hem een fantastisch leven gaven, van harte bedanken. Heel erg bedankt!Annelies Vanden Brande, Marina Olyslaegers, Ronny Devreker, David De Wilde, Ayla De Wilde, Rowan De Wilde, opvolger Joy.

Afscheid van NemoIn juni namen we ook afscheid van Nemo - geleidehond van wijlen Eddy Rossignol.Aan alles komt een einde, aan het leven, de liefde tussen 2 mensen, 2 dieren en zeker de liefde tussen mens en dier. Zo heb ik 5 jaar geleden afscheid genomen van mijn lieve man Eddy. Dankzij het B.C.G. heb ik Nemo, zijn geleidehond, ten mijner trouw mogen nemen. Vijf jaar lang zijn we samen gelukkig geweest. Op 15 juni 2016 is het noodlot toegeslagen. Die namiddag is Nemo zachtjes in mijn armen ingeslapen. Hij was mijn beste vriendje, mijn kindje, mijn allerliefste boy.Vaarwel “jongen”, het ga je goed aan de zijde van Eddy en Roy.

Je liefste “moesjke”Daniella Buckens

Getuigenissen geleidehondgebruikersChivas, een bewonderenswaardige geleidehond.Met de gedachte dat ik volgende keer de deelnemers aan de Tall Ship Race in Antwerpen niet meer zou kunnen bewonderen, besloot ik vrijdag 8 juli, mijn dagelijks fietstochtje naar de Scheldekaaien en de dokken rond het MAS te doen. Mijn zicht was een beetje beperkter dan de vorige keer.

Het mooie zonnige weer en de gezellige drukte liet het wandelen met de fiets aan de hand toe.Ter hoogte van de Waagnatie stak een zwarte labrador mij langs rechts voorbij. Het was niet zomaar een labrador retriever. Het was een blindengeleidehond die keurig, voorbeeldig, vastberaden en trots zijn begeleidster door de menigte loodste. Zelf heb ik gedurende vele jaren zes labradors in huis gehad. Sinds kort heb ik van de laatste afscheid moeten nemen. 35 jaar heb ik samen met mijn trouwe vrienden genoten van hun volledige inzet tijdens de ontelbare uitstappen die meestal met het jachtgebeuren te maken hadden. De vele uren, dagen, maanden, zelfs jaren intense opleidingen hebben hun jachtinstincten geboetseerd tot meesterlijke apporteurs. De inzet van hen en ook hun baasje waren niet gering en hebben de vertrouwensbanden alleen maar doen toenemen.Telkens ik een geleidehond zie, kan ik mijn tranen niet bedwingen. Wetende dat het zoveel werk heeft gevraagd om geleidehond te worden, wetende dat zoveel inzet van zoveel medewerkers nodig was, wetende dat de hond zich totaal moet geven, wetende dat een blinde of slechtziende persoon een beste kameraad, geleider, hulp in alle omstandigheden mag vinden in een viervoeter die tot het uiterste gaat om te helpen; dat doet mij wenen. De liefde voor het dier, de liefde van het dier, de samenwerking tussen geleidehond en begeleider zijn van zo’n topniveau dat de opleiding van een jachthond hierbij in het niets verdwijnt. En zeggen dat ik hun prestaties vele jaren en met reden heb bewonderd en nog steeds bewonder. Vier jaar geleden werd ik met glaucoom geconfronteerd. Het afstervingsproces van de oogzenuwen wordt met alle middelen bestreden. Dit heeft mijn houding en respect tegenover alle hulphonden en in het bijzonder de blindengeleidehonden alleen maar doen toenemen.Nu kwam Chivas op mijn pad en vond ik eindelijk de moed om de begeleidster te benaderen en aan te spreken. Chivas stond natuurlijk in het middelpunt van de belangstelling en werd het onderwerp in de gesprekken die daarop volgden. Met begeleidster Manou (red. Manuella) hebben we tijdens de wandeling openlijk en zonder schroom kunnen babbelen over voornamelijk Chivas. Ook Philippe en zijn geleidehond Cenna kwamen even ter sprake. Het verhaal over Philippe en het werken met elektriciteitsschakelingen heeft me doen nadenken. Waarom zou ik mijn hobby, het houden en kweken van Timbrados en andere (exotische) volièrevogels, niet blijven uitoefenen! Bedankt Manou, jij hebt me overtuigd dat minder goed zien geen reden is om wat je graag doet zomaar op te geven. Manou vertelde me dat Chivas nu werd uitgelaten en mocht genieten van een heerlijke wandeling. Een wandeling op onbekend terrein. De stroom mensen volgend en nu, na de heerlijke tocht langs de Schelde en het Eilandje, richting de bushalte van bus 17.Obstakels van kabels over de grond aan het Verbindingsdok Oostkaai werden keurig door Chivas aangegeven.Bewonderenswaardig!

Graag wil ik langs deze weg Manou bedanken omdat ze mij vriendelijk te woord stond en mij liet voelen dat blinden en slechtzienden, dankzij het Belgische Centrum voor Geleidehonden vzw en de liefde voor de honden een andere maar zeker niet minder mooie wereld mogen bewandelen.

Ludo PoriauJuli 2016

Herpublicatie

Herpublicatie uit Flash 4/1997

Wie nog mocht twijfelen aan het nut van een perfect opgeleide geleidehond voor een blinde, leert zeker en vast iets bij uit het verhaal van Adeline.Enkele weken geleden moest ik voor mijn werk naar het buitenland; ik zetel in een commissie van de ‘European Blind Union’ en dit betekent dat ik zowat twee maal per jaar naar het buitenland moet om te vergaderen. Indien mogelijk neem ik mijn geleidehondSnowy mee, maar soms is dit om praktische redenen onmogelijk. Ook deze keer zou ik zonder hem gaan en mijn begeleidster zou me in Brussel-Noord opwachten.Enkele dagen voor mijn vertrek begon ik me toch ernstig zorgen te maken. Ik vroeg me af of ik wel alleen aan het station zou geraken zonder mijn trouwe begeleider. Mijn witte stok gebruik ik al jaren niet meer. Mijn man vond het beter dat ik iemand zou vragen om me die dag naar het station te brengen, maar ik dacht: voor zo een klein stukje, ik probeer mezelf wel te redden.Goed op tijd vertrekken en allicht, dat hoopte ik, zal er toch wel iemand zijn die me zal helpen. Ik nam ’s morgens met pijn in het hart afscheid van Snowy en verzekerde hem dat ik vlug zou terugkomen. Ik nam mijn koffer en mijn stok, en trok de deur achter me dicht.Met mijn stok tikte ik van links naar rechts om te voelen of er niets in de weg stond. Bij de buren, dat weet ik, staan er geregeld wat fietsen, dus ik dacht: goed in het midden van de stoep te blijven, dan lukt het wel. Ik raakte toch mijn richting kwijt en volgde voor alle zekerheid dan maar de muur. De fietsen waren er, eentje viel bijna omver.Wat verder was er de open plek en de oversteekplaats, gelukkig was er niet veel verkeer, maar toch genoeg om me op het geluid te oriënteren. Ik probeerde te schatten waar ik was en hoopte aldus op het zebrapad te staan.In het midden van de straat kwam ik op een verhoog terecht. Ik moet schuin zijn overgestoken of misschien was ik verkeerd vertrokken. Ik strompelde verder tot aan de overkant. Op de stoep aangekomen moest ik naar links. Ook hier zijn geen gidslijnen, geen muur, geen duidelijke stoep want hier is een inrit van een parking. Nu bleek recht blijven lopen ineens heel moeilijk, nochtans, ik had niet teveel gedronken. Buiten een glas fruitsap was ik nog nuchter.Ik tikte verder met mijn stok en voelde kleine kiezeltjes onder mijn voeten. Vreemd, die lagen hier gisteren nog niet, dacht ik. Ik hoorde een vrachtwagen van de parking komen en hoopte dat de chauffeur me wel zou zien. Plotseling voelde ik struiken, ik zat helemaal verkeerd. De vriendelijke chauffeur stapte uit en zei: ‘Ik denk dat u verkeerd bent mevrouw, zal ik u terug op de stoep zetten.’ Oef, dacht ik, gelukkig. ‘Dank u, tot ziens’. ‘Zal het zo gaan?’, vroeg hij. Ik kon moeilijk vragen om me naar

het station te voeren. Gelukkig terug een muur die ik kon volgen, enkele vervelende palen gingen dit keer niet uit de weg. Maar gelukkig liep ik er rakelings langs af. Tot op de hoek van de straat en dan rechts afslaan, steeds tikkend tegen de muur. Enkele meters verder hoorde ik iemand achter me aankomen. Ik dacht: als hij of zij me passeert, vraag ik om me mee te nemen. Maar de persoon stak de straat over en liep me aande andere kant vlug voorbij. Weer een opening van een parking, dus geen gidslijn, ik schoof van de stoep. Wat een miserie, ik dacht: dit nooit meer, ik ga terug en haal mijn hond! Maar de trein zou niet wachten, ik zou mijn vliegtuig missen. Toen ik eindelijk op het stationplein was aangekomen en klaar stond om over te steken, kwam er weer iemand achter me lopen. Ik draaide me om en vroeg onmiddellijk: ‘Kan u me helpen a.u.b.?’ Gelukkig wist deze dame dat ik niet zou bijten en nam me mee tot aan de stationsdeur. In de stationshal stonden enkele mensen. Met mijn stok raakte ik hun benen, dan botste ik weer tegen iemand aan. Erg vervelend als iedereen in de weg staat. Snowy zou hier perfect tussen laveren. Ik voelde me slecht, ongelukkig en hulpeloos. Toen ik eindelijk op de trein zat, was ik doodop. Nochtans het station is slechts 400 meter van mijn huis, maar het leek dit keer wel een eeuwigheid.Weerom realiseerde ik me wat het betekent om steeds hulp te moeten vragen en afhankelijk te zijn van andere mensen. Ik realiseerde me vooral hoe onveilig en ongelukkig ik me gevoeld had. Je verliest niet alleen veel tijd met een stok, maar de spanning en de stress die hiermee gepaard gaan zijn niet te onderschatten. Laat die hondenharen maar hangen op mijn kleren, dat stoort de anderen, maar mij niet!Dit verhaal, dames en heren, is waar gebeurd. U begrijpt dat deze ervaring voor mij nog maar eens duidelijk gemaakt heeft hoe belangrijk een geleidehond voor mezelf is, maar ook voor vele andere niet- en slechtziende personen.Adeline

Herpublicatie uit Libelle – oktober 2010Deze honden zijn zoveel méér dan een huisdier.Adeline: “Jaren heb ik me beholpen met mijn witte stok, maar ik wilde me beter kunnen redden. Voor mijn job moest ik vaak vergaderen op veel verschillende plaatsen en tijdstippen. Om niet altijd beroep op mijn collega’s te moeten doen, besloot ik een geleidehond te nemen. Dat was eind jaren ’80, en ik heb toen best wat moeite moeten doen om er een te krijgen. Uiteindelijk heb ik mijn eerste hond in Groot-Brittannië gehaald. Hij nam zélf de leiding en de verantwoordelijkheid, dat maakte het voor mij een stuk comfortabeler. Maar toch: leren vertrouwen op een hond was niet makkelijk. Ik vond het beangstigend om te voelen dat hij me van de stoep af leidde zonder dat ik wist waarom. Natuurlijk doet hij dat omdat er iets in de weg staat, maar je wilt weten wát. Met je stok kun de dat voelen, maar die was er niet meer bij. Het was wennen, maar ik merkte snel de voordelen. Met een hond over straat lopen was een pak veiliger en ging veel vlotter. Ik genoot van mijn verbeterde mobiliteit. Steeds meer mensen vroegen waar ik mijn hond had gehaald. Daarom heb ik twintig jaar geleden het Belgisch Centrum voor Geleidhonden vzw mee opgericht. Een primeur in België. We trainden onze honden op een zachte, beloningsgerichte manier. In andere scholen werd ervan uitgegaan dat je heel streng moest zijn en je hond hoorde te straffen als hij niet gehoorzaamde. Maar door hem te belonen als hij iets goed doet, bereik je meer: hij heeft minder stress en levert langer goed werk. Intussen ben ik aan mijn derde hond toe, Xandy is bijna drie jaar bij me.

Mijn vorige hond is na z’n pensioen – hij was toen elf – ook bij me gebleven. Onlangs moest ik ’m laten inslapen. Dat was heel hard, want door de jaren bouw je een heel nauwe band op. Mensen zeggen wel: Je hebt nu toch een andere? Maar het blijft pijn doen. Xandy is anders, ze is wat minder zeker van zichzelf, maar is heel aanhankelijk. En we zijn perfect op elkaar ingespeeld. Thuis hoeft ze niet te werken, daar ken ik de weg. Maar buiten is ze mijn steun en toeverlaat. Xandy is ook een ijsbreker. Mensen reageren anders als ze bij me is. Als visueel gehandicapte word je niet altijd normaal behandeld. Als ik met mijn man op een terras zit, vraagt de ober vaak aan hem ‘wat mevrouw wil drinken’. En als ik met mijn witte stok over straat wandel, heb ik de indruk dat mensen met een wijde boog om me heen lopen. Dat bedoelen ze goed – ze willen plaats maken – maar het voelt zo vreemd. Dat gebeurt veel minder als ik met Xandy op stap ben. Gesprekken komen ook makkelijker op gang. Zij reageert op de mensen en zij reageren op haar. Dat is bijvoorbeeld heel handig op de trein, zo weet ik als er volk in de buurt is als ik iets wil vragen. In theorie mag ze overal mee naar binnen, maar mensen kunnen nog steeds moeilijk inschatten wat haar precieze functie is. Als ik ergens in gezelschap arriveer, denken ze dat ik mijn hond niet nodig heb. Maar ik moet vaak op eigen houtje op de afspraak en weer thuis raken. En Xandy heeft mij wél nodig. Als ik haar voortdurend alleen laat, zal ze niet goed meer voor mij werken. Dus zijn we altijd samen. En ze kan me nog steeds ontroeren. Mijn hond moet gehoorzamen – alleen als ze mijn commando’s volgt, kom ik waar ik zijn moet. Maar ze moet ook zorgen dat dat veilig gebeurt. Soms weigert ze om door te lopen. Als iemand dan zegt: ‘Sorry mevrouw, er staat hier van alles in de weg’, dan weet ik dat ze wel héél goed heeft uitgekeken. Ik vind het nog altijd machtig dat ze zo’n initiatief kan nemen” Citaat Adeline: “Xandy is een ijsbreker. Dankzij haar kan ik een gewoon sociaal leven leiden.”

Kort ... kort Rechtzetting: In de ‘Kort Kort’ van Flash 1/2016 sloop een vergissing: Hartelijk

dank aan het personeel van ROC Leeuwenborgh te Maastricht voor de steun die wij mochten ontvangen.

Het nieuwe BCG-gebouw werd genoemd naar de oprichtster Adeline Valkenborg. Sinds kort prijkt haar naam boven de inkomdeur van het gebouw. (zie foto 1)

Bedankt aan alle dopjesspaarders op de zomerfestivals. Wij kregen al dopjes van “Rock for Specials”, “Graspop Metal Meeting”, de Overslagse Feesten in Wachtebeke”, Suikerrock, Pukkelpop, Midzomer Wambeek en Sfinx-festival. Als er op jouw festival ook dopjes gespaard worden of je wil de dopjes verzamelen op de volgende editie, kan je contact opnemen met het BCG-secretariaat.

Dankzij de verzamelaars van Maeskroonkurken en -bliklipjes ontvingen wij een mooi bedrag van Maes. Dank je wel en schol!

De dopjessorteerders in Tongeren kregen hulp bij het sorteren van medewerksters van zowel van Fluxys NV als van Sage Belgium NV. Hartelijk dank.

Dank aan de leerlingen en leerkrachten van ZAVO Zaventem voor de steun die wij ontvingen naar aanleiding van hun vastenactie.

Dank aan de organisatie van de rommelmarkt in Lier, KVLV Afdeling Heist-op-den-Berg, TalentScout Hoegaarden, Semiconductor Production Systems,

Golazo Sports NV, Okra Schulen en aan de driekoningen van Wijgmaal voor de giften die wij ontvingen.

BVBA JMD- Karweien uit Oostende vroeg de gasten van het bedrijfsfeest een gift te doen aan ons centrum. Ook Eric vroeg zijn gasten een gift te doen naar aanleiding van zijn 60ste verjaardag. Proficiat en dank je wel vanwege het volledige BCG-team.

Hartelijk dank voor de steun die wij mochten ontvangen naar aanleiding van de pensionering van Vasco, Geleidehond van Ellen Van der Sypt.

Het BCG was aanwezig met een infostand op de hondenwandeling van Natural Learning 4 Dogs, Natural Pawconnect en Therapy4Dogs in Retie. Bedankt aan de organisatie en aan de standhouders.

Ook een warm bedankje aan Team Kaffebuske en aan studenten van de leeronderneming voor de gift die wij ontvingen na de hondenwandeling in Kiewit.

Hartelijk dank aan de organisatie en de standhouders van de garageverkoop op de St-Truidersteenweg. Het BCG heeft hele fijne buren!

De leerlingen van 4 handel - Campus de Helix in Maasmechelen steunden het BCG met de opbrengst van hun Jieha ondernemingsproject. Dank je wel hiervoor.

Begin juli was het opnieuw class op het BCG. Geleidehond Mica mag vanaf nu op stap met Ria Decoopman terwijl haar broer Myo, Marc Palmans zal begeleiden. Nica vervangt Dinka bij Sofie Sannen en Nyssa is aan de slag bij Emmy Coenen. (zie foto 2)

Oprechte dank aan Rotary Club Westerlo, Het Lichtpad - Heal the world, GoGeel vzw, De Zilveren Passer Hasselt, KCST Technicum, ABT Revue, Stadsbestuur Hasselt, vzw Den Dierenvriend en aan de leerlingen van St-Jan Berchmanscollege Genk voor de mooie giften die wij mochten ontvangen.

Begin juli mochten we pups Tipsy en Troy verwelkomen in de BCG-familie. Eind augustus kreeg kweekteef Marissa 9 gezonde pups. Hartelijk dank aan dierenartsen Bob en Mieke en de kinderen voor de goede zorgen. Wij wensen de pleeggezinnen veel succes en plezier met hun nieuwe pups. (zie foto 3)

Naar aanleiding van het huwelijk van Dick en Theun Graaff - van Beers ontving het BCG verschillende mooie giften. Proficiat vanwege het BCG-team.

Ook dit jaar kon het BCG rekenen op de steun van Lionsclub Brussel Graaf van Vlaenderen. Wij bedanken hen hartelijk voor de mooie gift die wij ontvingen.

De Hondenschool van Borgloon organiseerde een hondenwandeling ten voordele van het BCG. Hartelijk dank aan de organisatie en de standhouders.

Ook dit jaar is het BCG één van de goede doelen bij Music for Life. Wil jij dit jaar een actie doen? Laat het ons weten!

Hartelijk dank aan alle bedrijven die dopjes sparen en in het bijzonder aan Plastuni Operations Ninove, Mc Bride Ieper, Olympia Herfelingen en Refresco Ninove.

Het jaarlijkse BCG eetfestijn was ook dit jaar weer een succes. Wij bedanken hierbij graag alle organisatoren, aanwezigen en medewerkers. (zie foto 4 en 5)

Wij ontvingen ook verschillende schenkingen naar aanleiding van het 25ste huwelijksjubileum van de familie Coigniez-Grosjean. Van harte proficiat vanwege het BCG-team.

Tot slot bedanken wij alle andere schenkers die ook een gift deden en aan de bedrijven voor hun steun.

Fiscaal attestOpdat de FOD Financiën de schenkers correct zou kunnen identificeren, is het heel belangrijk dat de volgende gegevens vermeld worden op het fiscaal attest:

• naam zoals vermeld op de identiteitskaart• voornaam zoals vermeld op de identiteitskaart• postcode• actuele adresgegevens• geboortedatum (niet verplicht maar wel gewenst)

Het fiscaal attest mag niet opgemaakt worden op beide partners (vb. Janssens-Peeters). Wanneer wij een storting ontvangen op naam van beide partners, zullen wij de eerste naam vermelden op het fiscaal attest, tenzij door u anders wordt aangegeven.

Regelgeving voor vrijwilligerswerkDe personen die vrijwilligerswerk doen, moeten in een aantal gevallen toelating vragen:

• Wie werknemer, zelfstandige of volledig gepensioneerde is, moet geen toelating vragen;

• Wie een uitkering krijgt van het ziekenfonds, moet toelating vragen aan zijn adviserend geneesheer;

• Wie een uitkering krijgt van de RVA, bijvoorbeeld als (deeltijds)werkloze, als werkloze met bedrijfstoeslag (de vroegere bruggepensioneerden) of als je in loopbaanonderbreking bent, moet je toelating vragen aan de RVA;

• Wie een vervangingsinkomen krijgt van het OCMW, moet zijn dossierbeheerder op de hoogte brengen en toelating vragen.

Indien u vragen heeft, kan u contact opnemen met het BCG-secretariaat.

BCG vzw informeertDe vrijwilligers over de volgende punten:

1. verzekering - vrijwilligers - aansprakelijkheidDe wet van 3 juli 2005 betreffende de rechten van vrijwilligers, regelt onder meer het vrijwilligerswerk, de burgerlijke aansprakelijkheid voor schade veroorzaakt bij het verrichten van vrijwilligerswerk, het uitvoeren van vrijwilligerswerk door uitkeringsgerechtigde vrijwilligers en voert een informatieplicht in, voorafgaandelijk door de vereniging aan de vrijwilliger te verstrekken.

BCG vzw heeft een overeenkomst afgesloten met de verzekeringsmaatschappij AG Insurance, (polisnummer: 03/99.550.868/03) met als voorwerp de verzekering van:• de burgerlijke aansprakelijkheid van het BCG vzw als rechtspersoon.• de burgerlijke aansprakelijkheid voor schade veroorzaakt door een vrijwilliger aan derden en aan de organisatie bij de uitvoering van het vrijwilligerswerk, behalve in

geval van bedrog, zware fout of eerder gewoonlijk dan toevallig voorkomende lichte fout van de vrijwilliger.• de schade opgelopen door de vrijwilliger bij ongevallen tijdens de uitvoering van het vrijwilligerswerk.

2. Onkostenvergoedingen: BCG vzw betaalt geen onkostenvergoeding aan de vrijwilliger

FlashinfoJaarabonnement: 10,00 euroDeze uitgave bestaat ook in aangepaste leesvorm m.n. in Daisy-formaat en digitale vorm.Voor giften boven de 40,00 euro ontvangt u een fiscaal attest.

Wilt u- meer informatie over BCG- vrijwilliger of pleeggezin worden- een gift overmaken- een legaat vastleggen

U kan steeds terecht op volgend adres:Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw - Sint-Truidersteenweg 309 – 3700 TongerenTel: 012/23 43 19 - Fax: 012/39 41 24E-mail: bcg@geleidehond.beRek. Nr. 068-1055016-71IBAN: BE49 0681 0550 1671BIC: GKCCBEBB

Deadline voor het volgende nummer: 15 oktober 2016

Reacties zijn welkom bij BCG

Gelieve bij overname van teksten uit Flash steeds de bron te vermelden.

Verantwoordelijke uitgever:

Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzwBart MuesSint-Truidersteenweg 3093700 TongerenTel: 012/23 43 19bcg@geleidehond.be