Vibes

3

MUSIC FOR THE DEAFmuziekfotograaf koen keppens

NACHT VAN DE DUISTERNISshare the love

PORTFOLIO NELE DESSOYwaarneming/weergave

TUMBLR VAN DE WEEKvisuel poetry

PORTFOLIO NELE DESSOYbeeldmontage

LEOPOLD IN LEOPOLDop bezoek bij egon schiele

PORTFOLIO NELE DESSOYportretfotografie

GELUKKIG HEEFT JE MOEDER TWEE OREN

VROEGER EN NUintervieuw: sint-lucas 21 jaar geleden

MATTHEW CARTER

PORTFOLIO NELE DESSOYkernatelier grafische vormgeving

MAX KISMANmijn grafische held

MONO

4

12

16

20

28

34

36

40

48

57

58

64

66

4

MUSIC F O R T H E

MUZIEKFOTOGRAAF KOEN KEPPENSDEAF

5

DEAF

6

‘Belangrijk is niet wie er op staat, maar hoe die er op staat’ zo schrijft Ben Van Alboom in de inleiding van Music fot the Deaf, het fotoboek van muziekfotograaf Koen Keppens.

Wie vandaag naar een concerten trekt om beelden te trekken, moet zie immers aan een hoop regels houden en wordt niet bepaalt met respect behandelt. 3 omgeschreven regels bepalen heel het gebeuren en je succes.

Ondanks heeft Keppens in het boek een schone verzameling van sterke en intrigerende beelden samen gebracht. Zoals een wijs Duitse man ooit zei, ‘in de beperking toont zich pas de meester’.

In het boek vinden we verschillende teksten van uiteenlopende mensen. Die hun kijk op zijn werk geven of op rock fotografie in het algemeen. Als je er dan iets uit wil op maken, is het snel duidelijk. Zie dat je ballen hebt want het is een harde wereld. Maar slaag je er in kan je mensen met een enkele klik doen genieten van de emotie, het gevoel… Helden van eeuwig! Een tijdloze passie.

Zoals Rafke van The Paranoiacs schreef over Keppens…Koen heeft ook zo’n hart.Zijn camera is zijn instrument.Zijn beelden zijn muziek.Horen, zien en vooral niet zwijgen.

Koen Keppens “Music for the Deaf”

Regel 1 : geen flashRegel 2 : enkel de eerste drie nummersRegel 3 : don’t quit your daytime job

7

Maar wat onderscheid hem dan van de zovele? Wel, in zijn talent om te fotograferen waar normaal alleen echte fans oog voor hebben. Maar hiernaast gaat hij vaak voorbij het herkenbare beeld, zoekend naar een grafisch en abstracte beelden.

8

‘Belangrijk is niet wie er op staat, maar hoe die er op staat’ zo schrijft Ben Van Alboom in de inleiding van Music fot the Deaf, het fotoboek van muziekfotograaf Koen Keppens.

Wie vandaag naar een concerten trekt om beelden te trekken, moet zie immers aan een hoop regels houden en wordt niet bepaalt met respect behandelt. 3 omgeschreven regels bepalen heel het gebeuren en je succes.

Ondanks heeft Keppens in het boek een schone verzameling van sterke en intrigerende beelden samen gebracht. Zoals een wijs Duitse man ooit zei, ‘in de beperking toont zich pas de meester’.

In het boek vinden we verschillende teksten van uiteenlopende mensen. Die hun kijk op zijn werk geven of op rock fotografie in het algemeen. Als je er dan iets uit wil op maken, is het snel duidelijk. Zie dat je ballen hebt want het is een harde wereld. Maar slaag je er in kan je mensen met een enkele klik doen genieten van de emotie, het gevoel… Helden van eeuwig! Een tijdloze passie.

Zoals Rafke van The Paranoiacs schreef over Keppens…Koen heeft ook zo’n hart.Zijn camera is zijn instrument.Zijn beelden zijn muziek.Horen, zien en vooral niet zwijgen.

Maar wat onderscheid hem dan van de zovele? Wel, in zijn talent om te fotograferen waar normaal alleen echte fans oog voor hebben. Maar hiernaast gaat hij vaak voorbij het herkenbare beeld, zoekend naar een grafisch en abstracte beelden.

Koen Keppens “Music for the Deaf”

Regel 1 : geen flashRegel 2 : enkel de eerste drie nummersRegel 3 : don’t quit your daytime job

13

Sta jij er soms bij stil hoeveel licht er rond ons heen brand? Hoe mooi, stil en rustgevend de bossen zijn? Wel misschien moeten we dat is doen...

Op 15 oktober was het nacht van de duisternis. De perfecte moment om er is bij stil te staan. het thema dit jaar was ‘Doof het licht’. Verschillende gemeenten doofde voor 1 avond hun lichten. Daarnaast deden ook veel bewoners mee. De omgeving werdt opgeslonden door de nachtelijke duisternis.Je kon in heel het land op nachtelijke boswandelingen. Zo ervaren de deelnemers de rust en intensheid van het gebeuren.

De nacht van de duisternis word georganiseert om ons bewuster te maken. Er is echt te veel en verkeerd licht. We kunnen het vaak met veel minder doen, zonder dat de veiligheid er onder lijd. Te veel nachtelijke verlichting kan leiden tot slaapgebrek en gezondheidsproblemen. Maar ook het bioritme van planten en dieren wordt er door verstoord.

Daarom de nacht van de duisternis, ze willen ons aanzetten tot nadenken er over. want we verspillen veel energie er met.

‘SHARE THE LOVE’

NACHT VAN DE DUISTERNIS

18

TUMBLRVANDE WEEKVISUEL POETRY

19

TUMBLRVANDE WEEK

VISUEL POETRY

21

VISUEL POETRY

Een tumblr van Anatol Knotek. Hij is een Oostenrijkse kunstenaar en visuele dichter.

Op zijn tumblr post hij eigen werk maar ook veel werk dat hen pesroonlijk inspireert. Vanaf de tumblr kan je doorkliken naar zijn eigen site, waarbij je zijn werk nog meer kunt ontdekken.

Waarover gaat zijn tumblr voornamelijk? Over concrete en visuele poëzie, typografie en kunst.

Zeker ene bezoekje waart!

http://visuel-poetry.tumblr.com/

28

LEOPOLDINLEOPOLD

Op bezoek bij Egon Schiele

30

GENIUS OF THE ART OF SELF-EXPRESSIONEGON SCHIELE

GENIUS OF THE ART OF

SELF-EXPRESSION

Egon Schiele zelfportret

33

Laat mij mijzelf even voorstellen. Mijn naam is Leopold, geboren in 1938 in Sint-Katelijne-Waver en geboeid door de grote K’s die de stad Wenen zo overvloedig te bieden heeft Kunst, Kerk, Kasteel en Keuken. Zo maakte ik in 1974 voor de eerste maal kennis met Gustav Klimt, de Secessionbeweging, Otto Wagner en de Wiener Werkstätte maar ook met Schönbrunn, de Universitäts-, Karls- en Peterskirche, “Sachertorte”, de hofbakkerij Demel en de “apfelstrudel”. Mijn interesse was meer dan gewekt en twee jaar later stond ik terug in Wenen en leerde daar ook enkele werken van Egon Schiele kennen. Het waren toen vooral de naakten van mannen en vrouwen die door hun donkere en tragische uitdrukkingen mijn aandacht opeisten en mijn belangstelling wekten. De vergelijking met Klimt, tot dan mijn favoriete kunstenaar, kon niet uitblijven. De praal en de gouden luister van de overvloed, die Klimts werk zo herkenbaar maakten, waren bij Schiele ver te zoeken. Hier maakte ik voor het eerst kennis met een kunstenaar en zijn kunst die het menselijk lichaam niet mooier voorstelde dan dat het in werkelijkheid was. Donkere vlekken, hoekige houdingen getormenteerde blikken, donkere kleuren met overwegend allerlei soorten bruine, oker, witte en vaag rode tinten alles was aanwezig om van een mooi lichaam een karikatuur te maken. En toch….ik was geraakt door Schiele en kon de beelden moeilijk van mijn netvlies krijgen. Ik maakte ook kennis met Oscar Kokoschka maar niets kon mij de figuren van Egon Schiele doen vergeten.

In 1987 werden, ter gelegenheid van “Europalia Österreich”, ook hier in België heel wat werken van genoemde kunstenaars getoond en kreeg ik ook een beter beeld van de verscheidenheid en de enorme werklust van de jong gestorven kunstenaar, Schiele.

Egon Schiele zelfportret Zittende mannelijk naakt

34

Staand mannelijk naakt, zelfportret

35

Toch zou het tot in 2001 duren eer ik, door een nieuw bezoek aan Wenen met de opening van het “Leopoldmuseum” en de Albertina, helemaal in de ban geraakte van Egon Schiele. Ik bracht meer dan één uur door in de kelder van het gerestaureerde en terug geopende “Secessiongebouw”, met alleen maar het bekijken, bestuderen en vooral genieten van de Beethovenfries van Gustav Klimt. Ik bezocht de Belvedère en keek met open mond en ingehouden adem naar “Der Kuss” van Klimt. Ik dacht niet dat ik ooit zo iets moois gezien had. Maar Schiele kwam wedijveren met o.m.: De “vier Bäume” in zijn gekende donkere tinten en de rode bol van de zon, de “Omarming van het liefdespaar”en de “die Familie”.

Toen kwam het bezoek aan het Leopold Museum met de geweldige verzameling van de werken van Egon Schiele Ik kwam, zag en was overwonnen. Het “Huis met dakpannen”, en “Huis met wasgoed”, “De Kardinaal en de Non, “Kleine boom in de late herfst”… sloegen mij zo met verstomming en lieten zo’n overweldigende indruk na dat ik de daaropvolgende jaren telkens een bezoek bracht aan de genoemde musea met de bedoeling Gustav Klimt maar vooral Egon Schiele te gaan bewonderen en vooral te gaan genieten.

Dit jaar 2011 kwam echter het hoogtepunt. Ter gelegenheid van “10 Jahre Leopoldmuseum” kwam de tentoonstelling “Melancholie und Provokation – das Egon Schiele-project“ tot stand. Een orgie voor al de bewonderaars van Klimt, Schiele, de Secessionbeweging en de Jugendstil in Wenen. Klimt en Schiele streden met wisselend succes voor de eerste plaats in mijn verafgoding. De winnaar…???? Ik ben er niet uitgeraakt. Ze zijn zo moeilijk te vergelijken, ook al heeft Klimt ,Schiele duidelijk beïnvloed en gevormd. Misschien is een gelijkspel wel de beste oplossing? Wat overblijft is echter genieten, genieten en genieten.

Zittende vrouw Staand mannelijk naakt, zelfportret (1910)

44

Op wie je lijkt, daar duwen en trekken wij over.Soms duw ik je jou moeders kamp in. Als je knap bent,en verlegen, waardoor je nog knapper wordt.Of als je iets heel kleins ziet of ruikt.Soms duwt je mama je mijn kamp in.Als je heel veel babbelt.Als je iets niet durft.Als je gek doet wanneer veel mensennaar je kijken...Zo staan wij dan te duwen en te trekkenaan en over jou.Zo lijkt het toch.Maar dat gaat niet over jou, hoor.Dat gaat over ons.

Je papa

DAG ZOON

47

‘Gelukkig heeft je moeder twee oren’ is opnieuw een heerlijk brievenboek waarin de jonge vader uiting geeft van zijn bewondering en verwondering. Zijn zoon die nu een peuter is ondekt de wereld. Het vooraf gaande boekje ‘Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen’ is over een jong gezin met een baby, ook in briefvorm.Dit eenvoudig boekje met teksten van Wouter Deprez, vormgegeven door Randall Casear is uitgeven bij eenhoorn en zeker de moeite is vast te pakken.

GELUKKIG HEEFT JE MOEDER TWEE ORENWOUTER DEPREZ

ILLUSTRATIES BIJ RANDALL CASEAR

48

Femke Van Grootel, 2008

49

VROEGER EN NU

INTERVIEUW: SINT-LUCAS ANTWERPEN 21 JAAR GELEDEN

51

Deze week nemen we de richting grafische vormgeving even onder de loop. Is er veel veranderd? Zoja wat? Hiervoor ga ik even langs bij Ellen. 21 jaar geleden zat zij, net als mij, op Sint-Lucas Antwerpen. Maar het was toen een beetje anders dan nu.

We ontmoeten elkaar bij haar thuis met een kop koffie. Na onze begroeting begonnen de “ondervraging”.

Dus in 1990 begon jij aan je opleiding grafische vormgeving? Inderdaad in 1990 ben ik er met gestart tot 1994. Al noemde het toen toegepaste of vrije grafiek. Mijn eerste jaar heb ik toegepaste gedaan, vanaf het 2de ben ik overgeschakeld tot vrije. Wat veel meer mijn ding was.

Wat is dan het verschil eigenlijk tussen toegepaste en vrije grafiek? Toegepaste grafiek ligt meer in de lijn van grafische, wat jij eigenlijk doet. Waarbij vrije grafiek zich meer toespitst op het leren van al de verschillende druktechnieken.

Dus minder commercieel gericht? Inderdaad, het is net al schilderkunst bijvoorbeeld een vrije kunst is. En dat is toegepaste grafiek niet. Het was heel hard gericht op het vrij werk. Ookal kregen we wel opdrachten. Maar het was inderdaad wel minder gericht op het “beroepsleven”.Als ik eerlijk mag zijn, achteraf gezien had ik het misschien toch anders aangepakt.

In welke zin? Wel achteraf ben ik nog veel bij gaan bij studeren. Zoals cursussen om computerprogramma’s te leren. Want dat was echt niets toen ik afstudeerde, waarschijnlijk is dat nu helemaal anders, niet?Het was eigenlijk dat het gebruik van computer opkwam iets voor dat ik begon. Op een gegeven moment konden wij, van vrije grafiek, zelf een cursus er voor volgen. Maar ik was maar alleen met een ander meisje, dus dat is niet door gegaan, tot mijn grote spijt.Naast die computercursussen ben ik ook nog een cursus gaan volgen om te kunnen lesgeven. Maar dit was wel een paar jaar na mijn afstuderen.

52

Een paar jaar terug is de benaming van de diploma’s allemaal verandert. Ik studeer nu voor een master maar bij jullie zal daar nog wel geen spraken van geweest zijn, niet? Inderdaad, ik volgde toen kunst onderwijs van het lange type. Maar dat staat dus gelijk met wat jij nu volgt, een master diploma.

Hadden jullie dan in het laatste jaar ook echt een eindwerk? Ja, in ons laatste jaar moesten wij in vrije grafiek een discipline kiezen. Daar rond moesten we dan een vrij werk maken. Ik heb dan voor zeefdruk gekozen. Want er moest dus uit een bepaalde druktechniek gekozen worden.

Wat was eigenlijk de reden dat je voor grafiek gekozen hebt? Had je er voor al een kunstrichting gedaan? Ik heb in mijn secundair de eerste 3 jaar ASO gevolgd. Maar daar voelde ik me echt niet thuis. Dan ben ik tegen de wil van mijn ouders de laatste 3 jaar kunst gaan doen. Maar toen was er nog niet iets als KSO. Het noemde sierkunsten en dat was op TSO niveau. Toen ben ik eigenlijk open gebloeid als kind, ik voelde me daar echt thuis. Het was een vrij logische beslissing dat ik hierin verder zou gaan. In compromis met mijn ouders ben ik dan voor toegepaste grafiek gegaan, met oog op de toekomst. Maar ben dan zoals al gezegd toch overgeschakeld naar vrije. Dit kwam groten deels voort uit de mening van mijn leerkrachten van toen.

Die overschakeling ging dan eigenlijk vrij simpel? Ja dat kon, ik heb tot kerstmis wel in avondschool, op het school,wat moeten bijbenen op technisch vlak. Maar dat was vrij snel ingehaald. Misschien kwam het ook wel om dat ik me daar echt zeer goed voelde, de sfeer was super en ja. Dan kom je graag en ik had het er wel echt voor over.Het was zo dat wij van de vrije kunsten aan het atelier een soort kot hadden. Zonder bed, gewoon met een tafeltje en stoel. Het was bedoelt om te wachten of om daar te ontwerpen, want ja, die persen en andere apparaten waren wel niet altijd vrij, soms moest je wel even wachten en daar konden we dat dan doen.

Dit was enkel voor de vrije grafiek? Ja en voor de schilderkunst. Dat waren kleine huisjes, die het school had opgekocht. Wij mochten dat dan inrichten en gebruiken. Echt heel leuk en handig.

Toen hadden jullie waarschijnlijk al een toelatingsproef, niet? Wat hielt die bij jullie exact in? Wij hadden inderdaad een toelatingsproef. Het duurde een 3 uurtjes. Je moest daar een opdracht doen, ik heb toen een etiket moeten ontwerpen voor een chocopot. Ik denk dat we ook nog een andere opdracht hadden maar die kan ik me niet meer herinneren. Als we dat gemaakt hadden moesten we op een gesprek bij een docent. Ik had toen Piet Vauterin. Een beginnende

Dimitri Stevenheydens, 2008

Frédéric Geerts, 2008

53

Dimitri Stevenheydens, 2008

Frédéric Geerts, 2008

leerkracht toen.Tijdens dat gesprek ging het over je toekomst en de waarom. Hiernaast bespraken we ook de opdrachten van daar en eigen werk. Maar je was niet verplicht om werk van je eigen mee te nemen. Want het sprak niet altijd in je voordeel.

Met hoeveel zijn jullie dan ongeveer gestart in het eerste jaar? Wel ik ben in de toegepast gestart met ongeveer 60 medestudenten. Maar in het 2de jaar zaten we nog maar met de helft van wat er gestart was. Dat nog maar is bewijst dat het echt hard werken is, je moet er echt wel voor gaan of het eindigt snel voor je.

Hoe zag jullie lessenpakket er eigenlijk toen uit? Wij hadden 3 uur waarnemingstekenen meestal op locatie. Dan model was 4 uur. Hier over had ik heel gemengde gevoelens, de eerste 2 jaar vond ik dat echt niet plezant. Maar dan de laatste jaren vond ik het echt super, zo graag zelf dat het mijn lievelingsvak werd.

Hadden jullie dan een mannelijk model, of een vrouwelijk? Ooh, heel verschillend. Hing van de week af, het was ook zo dat het heel schrale types waren. Erg om te zeggen maar dat waren heel marginale gevallen., jammer genoeg. Mensen die het echt deden om er wat geld met de verdienen. En dat was 200 frank voor een uur.

Voor de rest hadden wij 5 theorie vakken denk ik. En onze ateliers natuurlijk.

Misschien eerste even over de theorie vakken, welke waren dat bij jullie? Literatuur, later wereldliteratuur dat was 3 uur, veel te lang naar mijn goesting. Dan nog kunstgeschiedenis, heel interessant maar veel, kunstfilosofie en dan nog 2 andere vakken. Maar ik zou er geen naam meer op kunnen plakken.

Hadden jullie dan ook al een keuzevak bij jullie theorievakken? Nee, da weet ik zeker, nooit gehad.

Hoe zag jullie praktijk gedeelte er uit? Wij hadden fotografie apart, soms was dit wel heel theoretisch dan hadden wij onze ateliers. Waar we in opdrachten werkten. Da was dan eigenlijk onze praktijk.Dus jullie hadden geen vak als typografie? Nee, niet afzonderlijk. Soms tijdens onze atelier kregen wij daar wat uitleg over. Maar dat was miniem, ik spreek dan wel van bij de vrije grafiek. Bij de toegepaste was het wel wat meer. Maar over het algemene blijft de basis wel gedeeltelijk hetzelfde. Ook al heb ik vrije gedaan, ik doe nu ook toegepaste dingen. Bijvoorbeeld ben ik nu een logo aan het ontwerpen voor een bedrijf die mij gecontacteerd hebben. Misschien is het dan wel jammer dat mijn basis van typografie wat minder is, maar je geraakt wel in gang.De kijk op dingen leer je bij beiden en dat is

54

toch meetstal de basis. De compositie, de kleuren, … . Misschien een beetje los van de vraag, maar ik vond dat je in die richting je zelf heel hard ontdekte. Je moest niet alleen groeien in je werk, maar als persoon, je kreeg een heel nieuwe levensstijl en ander soort denken. Het is volgens mij niet te vergelijken met een puur theoretisch richting, zeker niet op het vlak van persoonlijke ontwikkeling. Je gaat je willen afzetten., je zoekt naar je zelf gewoon omdat je de ruimte er voor krijgt. Maar misschien even terug gaan naar je mooi opgesteld vragenlijstje.

Dat is geen probleem hoor. Wat hielden jullie opdrachten toen in? Het 1ste jaar in de toegepaste grafiek was dat logo’s, etiketten, posters of flayers ontwerpen. Maar ik weet dat jij een magazine hebt moeten ontwerpen, dat is iets wat wij nooit hebben moeten doen. Da was eigenlijk al vrij veel. Dan in de vrije grafiek was dat heel anders, wij werkten meestal rond een thema. Daar rond mochten wij dan vrij werk maken. Onze waarneming tekeningen mochten we dan daar in doortrekken. Daarnaast leerden wij dan verschillende technieken om die dan ook te kunnen gebruiken. Wat we ook vaak moesten doen was onze tekening van waarneming omzetten naar een bepaalde druktechniek. Om te zien wat de mogelijk heden er mee waren.Je was heel vrij eigenlijk, maar compositie, kleur enzo bleven natuurlijk uiterst belangrijk.

Wij hadden ook gastdocenten. Bijvoorbeeld Veerle Rooms. Deze docenten leerde ons dan een specifieke techniek. Zij heeft bijvoorbeeld ons veel bijgebracht over Japanse penselen en hun mogelijkheden. Maar ook andere dingen. Dat was echt een geweldige vrouw, iemand waar ik nog steeds naar opkijk.

Wel voor mijn kernatelier hebben wij nu een opdracht gekregen waar wij moeten werken rond onze grote muze. Bij mij is dat Max Kisman, de Nederlandse ontwerper. Jij noemde net Veerle Rooms, is dat voor jou een “muze” zullen we maar zeggen? Zeer zeker. Heel veel van geleerd. Daarnaast zo ik zeggen Hunderwasser. Ook in zijn levensstijl. Het feit dat alles wat die maakt wordt doorgetrokken in zijn hele leven. Een schilderij of werk gaat verder dan de omlijsting. Een ook voor zijn experiment in de drukkunsten. Grote fan.

Hoe zat jullie jury in elkaar? Dat was een team van docenten van het school plus mensen van buitenaf. Meestal gaven die les op een andere school. Dat vond ik wel echt goed. Want anders waren die vaak veel te subjectief. Zeker in de vrije grafiek, stond leerkracht en leerling redelijk dicht tegen elkaar.Voor de rest denk ik dat het niet echt verandert gaat zijn. Wij moesten zelf ons werk presenteren en het dan ook verdedigen of verder uitleggen. Dat zal bij jullie ook wel zijn, niet?

55

Ja, inderdaad. Hadden jullie toen al iets als project weken? Nee, ik denk het niet. Tenzij, wij deden wel een uitstap naar het buitenland. Die waren altijd heel erg leuk en interessant. Ik ben met het school naar Lissabon en Rome geweest. Deze reizen waren wel vrijblijvende. Maar over het algemeen ging iedereen mee. Zelf leerlingen die het moeilijk konen betalen. Het was zo dat we daar dingen voor deden, bijvoorbeeld een wafelenverkoop of zo iets. Daarnaast deden we onder het jaar ook soms culturele uitstappen, gingen we samen naar een museum ofzo.

Was je blij met je keuze van opleiding? Zeer zeker, al moet ik zeggen dat ik het jammer vond dat ik niet beeldhouwden ben gaan doen. Of er na. Een 4 jaar terug ben ik een cursus gaan volgen in avondschool. Vorig jaar afgestudeerd en daar licht eigenlijk mijn grootste passie. Het 3D werken, zo vormen aftasten. Maar dat kan je pas weten als je het ooit probeert. Daarom dat ik experiment zo belangrijk vind.

Wat ben jij eigenlijk gaan doen na dat je volledig was afgestudeerd? Wel da waren een paar moeilijke jaren. Want het is niet gemakkelijk om goed werk te vinden. Ik ben eerste gaan werken op een kleine firma, ik moest daar pictogrammen ontwerpen. Was leuk, maar heb het niet lang vol gehouden.Was ondertussen een cursus gaan volgen om te kunnen ontwerpen op de computer.

Hierdoor ben ik gaan werken bij een automagazine voor 2 jaar. Klink achteraf vreselijk, was het eigenlijk ook. Ik moest daar de vormgeving doen. Werd redelijk snel afgezaagd, probleem was voornamelijk dat ik niet veel kan experimenteren. Het grote pluspunt was wel dat ik hierdoor heel snel heb leren werken met InDesign.Dan heb ik ergens gewerkt waar ik al meer mijn ding kon doen maar ook maar voor 2 jaar. Dit was ontwerpen van folders voor verschillende brilmonturen. Waarom lag dit me meer? Ik kan al meer tekenen.Dan ben ik wel voor een redelijke periode gaan werken voor de streekkrant. Heel leuk en gezellig maar nog steeds was ik niet helemaal tevreden.Ben gestopt en ging terug naar school om mijn diploma voor lesgeven te halen. Vanaf dan werk ik op de tekenschool in Schoten. Ik ga dan nu ook beginnen met die workshops. Eigenlijk zeg ik dat wel al een tijdje, maar met de geboorten van mijn kinderen, is dat op een zijspoor gezet. Misschien nog een laatste grote droom? Die is er inderdaad, ik zou heel graag een kinderboek illustreren. Dan wel niet puur met tekeningen. Iets met foto’s en tekeningen meer.

Een hier mee sloten we het gesprek af. We namen afscheid, ik bedankten haar en ging terug. Om dit interessant gesprek tot mij te laten bezinken.

62

Juiste poster plaatsen

63

Juiste poster plaatsen

66

Ontwikkeling poster fictieve tentoonstelling Mak KIsman

Mijn grafische held

68

Ontwikkeling poster fictieve tentoonstelling Mak KIsman

71

Max Kisman studeerde tussen 1972 en 1977 verschillende rictingen, waaronder typografie, illustratie, animatie en grafische vormgeving. Dit deed hij aan de AKI in Enschede en aan de Rietveld Academie in Amsterdam. Na zijn afstuderen werkte hij voornamelijk als grafisch vormgever en typograaf, bijvoorbeeld voor tijdschriften als Vinyl, TPY/Typografische papier en Language Technology/Electric World.Later gaat hij werken voor VPRO, het programma Prima Vista, hij is art-director voor het tijdschrift Wired, vertrek naar San Francisco om voor televisie en internet te werken en hij start zijn egen foundry op.Momenteel is hij illustrator voor de volkskrant.

Zijn hele manier van werken draait om het gegeven dat de boodschap direct moet zijn, dit wil hij met beperkte middelen overbrengen. Het is een hele kunst om iets eenvoudig te laten lijken. Maar... Zijn ogenschijnlijke eenvoudige beelden verbergen een haast manipulatieve boodschap die zich pas na langere bestudering laat ontdekken.In Nederland was hij de eerste grafisch ontwerper die schaar en lijm inwisselde voor de computer.

72 MICHIEL HENDRYCKX

Vibes

Documents

Transcript of Vibes