38° In hartje Brussel, tegenover de statige Sint-Goedele-kathedraal, stapten we deze week achter een grijze façade een kleurrijk universum binnen. ‘Co-Station’ staat er op een bordje naast de deur. Achter die deur bevindt zich een menselijke bijenkorf. Het is de hub van een twintigtal start-ups. Je wandelt er van wat een hippe koffiebar in Berlijn lijkt, een open en lichte kantoorruimte in. Veel kleur en hout, geen blingbling, maar goed doordachte duurzaamheid. Daar wachtten ook Joris (37) en Ronny (57) ons op, omringd door vier twintigers: Nele, nog een Nele, Karen en Heleen. Hooggeschoold, afgestudeerd, tientallen keren gesolliciteerd, telkens nul op het rekest gekregen. En toch zult u in hun groepsportret tevergeefs zoeken naar een greintje defaitisme. Vacatures raken in ons land maar moeilijk ingevuld, blijkt uit recente cijfers van Eurostat. Dat ligt niet per se aan de passiviteit van werkzoekenden of aan een mismatch tussen studiekeuze en arbeidsmarkt. Joris en Ronny verwonderden zich al langer over een bug in het systeem. ‘Bij meer dan 60 procent van de vacatures wordt ervaring gevraagd’, zegt Joris. ‘Het gevolg is dat vele jongeren vastzitten in een catch 22: geen ervaring is geen job, geen job is geen ervaring.’ ‘Ik heb sinds juni 25 sollicitaties achter de rug’, zegt de ene Nele. ‘Ik ben maar één keer op een gesprek uitgenodigd.’ Heleen kent het refrein: ‘Ik wist natuur-lijk wel dat ze mij na mijn studies niet zouden opwach-ten met een spandoek. Maar ik had ook geen zin om thuis op de sofa te blijven zitten.’ Nu zitten ze hier naast Joris en Ronny op de canapé. Het tweetal, beiden met een verleden als consultant, liepen elkaar vorig jaar tegen het lijf. Het klikte. ‘We zijn elkaar gedurende een halfjaar iedere week blijven ontmoeten’, zegt Joris. ‘We hadden het bij de koffie vooral over jeugdwerkloosheid. Maar niet van ach en o wee, maar wel: wat kunnen we er aan doen?’ Joris toonde zich buiten zijn job altijd al onder- nemend: in het jeugdwerk en verenigingen, op het sportveld, thuis (‘Het weekend zit op slot voor mijn

gezin’). En ook Ronny propte zijn vrije tijd altijd al vol met sociale projecten. ‘Ik wilde mijn carrière een laatste twist geven’, zegt hij. ‘Ik dacht: wat als ik met dat engagement ook nog eens beroepsmatig aan de slag ga?’ Uit hun beider engagement ontstond de start-up Co-Vibes. Ze richten zich op hooggeschoolden. ‘Er is veel aandacht voor laaggeschoolden, en terecht,’ zegt Joris, ‘maar je zou erbij vergeten dat er in 2014 liefst 2.327 jongeren met een diploma op zak al meer dan een jaar zonder job zaten.’ Co-Vibes wil een schakel zijn tussen de jongere en de bedrijfswereld. De jongere doet werkervaring op in de start-up van Joris en Ronny, die hen coachen in vaardigheden zoals oplossingsgericht denken, klant-vriendelijkheid en ondernemerszin. Tegelijk worden de jongeren meteen ingeschakeld in projecten bij bestaande bedrijven. Joris en Ronny openden hun telefoonboek en maakten alvast kleppers als BNP Paribas Fortis en BASF warm voor het idee. ‘En hop, je bent gelanceerd. Dat hopen we toch’, zegt Ronny. ‘We mikken op vijftig jongeren per jaar.’ De ene Nele vindt het een geweldig idee. ‘Zoveel creatiever dan hoe het gewoonlijk gaat. Je krijgt je diploma en dan sta je op straat en is het good luck.’ ‘Hier leren we ten minste iets van elkaar vanaf de eerste dag’, zegt de andere Nele. ‘Toen ik studeerde,’ zegt Karen,

30 DS WEEKBLAD

brooDboter

Hier, in Co-Station, voel je hoe het klein verzet zich recht in het hart van de oude economie begint te boren

Vraag van Miranda Van Eetvelde (N-VA) aan Vlaams minister van Economie en Werk Philippe Muyters (N-VA) over ‘de cijfers van Eurostat over de openstaande vacatures’.

Vlaams Parlement,

01/10/15

AlleDAAgSe verHAlen ACHter pArlementAire vrAgen

DS WEEKBLAD 31

‘hoorde ik veel horrorverhalen over de arbeidsmarkt. Het is maar hoe je het bekijkt.’ Toevallig zaten ze met hun generatiegenoten deze week in het nieuws. Twintigers en dertigers, vertelt socioloog Mark Elchardus, zien de toekomst zwart in. Maar toch is dat voor velen geen reden om bij de pakken te blijven zitten. Kranten zouden elke dag een bijlage kunnen vullen met de positieve vibes die vooral door het jongere segment van de samenleving razen. Tine Hens gaf er onlangs een staalkaart van in haar boek Het klein verzet. Gemorrel in de marge, zegt u? Kwantitatief zal dat wel, nu nog, maar kent u de theorie van de 38 graden? Dat is de hellingshoek die van een sneeuwbal een

lawine maakt. Hier, in Co-Station, voel je hoe het klein verzet zich ook recht in het hart van de oude econo-mie begint te boren. ‘We zouden op termijn hetzelfde willen doen voor 50-plussers’, zegt Ronny. ‘Ook bij hen blijft de samen-leving te veel steken in een defaitistisch verhaal.’ Joris wijst ons bij het afscheid op een slogan aan de muur. ‘Optimism? Pessimism? Fuck that, we’re going to make it happen.’ Klein verzet, grote geesten, meer fun. In de ideale wereld krijg je daar een twittertegel voor.

Filip RogiersFoto Filip Claus