Verhalen over Kythira

De zoektocht naar de hanger met de icoon van de

Panagia van Myrtidiotissa.

Een virtuele reis op Kythira. geschreven door Tina K Noume en Huub ©2005.

De zoektocht naar de hanger met de icoon van Myrtidiotissa.

2

Beste Lezer, Het verhaal over de reis is ontstaan op het Griekenland prikbord op het internet. In dit boekje heb ik de postings met daarin de aanleiding van het verhaal opgenomen. Mijn dank gaat uit aan Tina die met haar bijdragen het verhaal zeker een positieve impuls heeft gegeven. Huub Meijer September 2005


3

Auteur: H Meijer (---.speed.planet.nl) Datum: 23-06-2005 21:08 Zittend in mijn achtertuin bij temperaturen van plus dertig graden laat ik de dag gelaten over me heen komen. Ik tuur in de vijver die kalm het zonlicht opslokt om zich er aan te warmen. De strakblauwe lucht weerspiegeld in het oppervlak en langzaam zie ik mijn vijver veranderen in een azuur blauwe zee. Ik zie me zelf zitten op een steen in het haventje aan de rand van het dorp. Ik geniet van de vissers die loom hun laatste voorbereidingen treffen voor de vaart van vannacht, waarvan ze hopen dat de zee hun gunstig gestemd zal zijn en haar schatten aan hun prijs wil geven. Achter mij hoor ik vrolijke muziek en geanimeerde gesprekken waarin de dag en alles wat verder voor de voeten komt wordt besproken. De plaatselijke taverne waar de ouzo en Retsina gul worden geschonken is het decor waarin alles plaats vindt. De simpele maar o zo lekkere en bekende verse Griekse gerechten die de materas heeft gemaakt vinden ook bij de plaatselijke bevolking gretig aftrek. Nog even en ik zal me ook aan tafel begeven tussen de plaatselijke bevolking die mij inmiddels herkennen, en hun xenos vriendelijk aanspreken en met belangstelling vragen hoe de dag is geweest. Langzaam zie ik de zon in de zee verdwijnen en een onbeschrijfelijk gevoel van thuis zijn maakt zich van mij meester. Helaas ben ik slechts enkele weken hier dit jaar, maar wie weet wat de toekomst ons brengen zal. Ik open mijn ogen en zit weer hier in Nederland in mijn tuin waar de warme deken van de dag nog steeds hangt. Gelukkig nog maar een paar weken tot de vakantie. Huub


4

Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 24-06-2005 19:31 Prachtig Huub! Wie zoveel verbeeldingskracht heeft hoeft niet te reizen.... Maar als je strakjes toch gaat... mag ik jouw vijver dan lenen? Groetjes van Tina (net thuis) Auteur: H Meijer (---.speed.planet.nl) Datum: 11-08-2005 23:43 He hè dat is weer ff wennen zon eerste paar dagen terug in Nederland. Was ik net ff lekker afgekickt van al dat werken kom ik maandag middag terug in Nederland moest ik toch wel ff schakelen. Heb nog wel ff aan jullie gedacht, daar in dat haventje van Platia Ammos. Waar ik uitkeek op de Peloponesos en ‘s αvonds genoot van de ondergaande zon achter de heuvels en de vuurtoren op de kop van het eiland. Ik hoop dat jullie het een beetje naar de zin hebben gehad in mijn tuin en bij mijn vijver, lief trouwens Tina dat je de olijven die over waren nog voor me had laten liggen heerlijk waren ze. Ik zit nu met mijn glaasje tsiporo te kijken naar de hanger met de icoon van Myrtidiotissa die ik beide van Georgos de tuinman had gekregen een dag voor vertrek omdat hij me aardig vond. Kijk zon tuinman zoek ik ook nog. Mijn gedachten gaan terug naar onze lieve buurtjes waar we met veel emotie afscheid van hebben genomen en die mij veel van het Grieks orthodoxe geloof hebben verteld en laten mee maken. Ik denk aan de markt op zondagmorgen in Potamos waar veel eilanders heen gaan om gezellig wat te nuttigen. Ik denk aan het heerlijke snorkelen tussen al die vissen door in het water zon 75 meter van ons verblijf. Ik denk aan Judith in Karavas, die samen met haar man op een van de mooiste plekken van het eiland een horeca bedrijf runt en waar we menig uurtje hebben doorgebracht. Ik denk aan het rebetika concert in het openlucht theater in Potamos. En ik denk aan het enorme boek met wetenswaardigheden wat onze host Frank van Ross Holidays op een voortreffelijke wijze had


5

samengesteld en zijn behulpzaamheid en gezelligheid waar we menig keer van hebben genoten. Ik zal het weer een tijdje met mijn herinneringen en mijn vijver moeten doen, maar een ding is zeker. Wederom zijn we dit jaar rijker van ons aller geliefde bestemming terug gekomen en zullen er nog graag vaak naar toe gaan. Sagapo para poly tyn Ellada mou Huub Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 12-08-2005 10:41 Dag Huub, fijn dat je er weer bent. Jouw verhaal laat me de donkere luchten hier weer even vergeten. De Myrtidiotissa, dat is toch de Madonna, als ik het wel heb? In jouw handen heeft zo'n hanger natuurlijk meteen magische krachten......... Vertel er eens over, als je wilt. Groetjes van Tina Auteur: H Meijer (---.speed.planet.nl) Datum: 14-08-2005 13:24 De Agia Myrtidiotissa is een kerk / klooster gesticht op de gronden waar de icoon van Maria met het zwarte gezicht onder een mirtenstruik gevonden is door een herder. Deze herder nam het icoon mee naar huis een eindje verderop maar de volgende ochtend lag het weer op dezelfde plek als waar hij het gevonden had. Na dit drie keer te hebben geprobeerd besloot hij dat het icoon moest blijven waar hij het gevonden had en dat daar een kerk opgericht moest worden. Volgens de overlevering is het icoon geschilderd door Lucas een van de apostelen, en daarom gebeuren er wonderen rond dit icoon. De Agia M. is gebouwd op de oude kerk waar je overigens nog steeds in kunt. Als je dat doet vindt je naast het icoon nog enkele bijzondere dingen. In de ruimte er naast namelijk zie je geschenken van was in de vorm van lichaamsdelen, kleine kinderen en grote


6

kaarsen. Deze zijn geschonken door mensen die de panagia (Maria) om hulp kwamen vragen en om daar zelf iets tegenover te stellen deden mensen dit soort schenkingen. In andere kerkjes zie je dit soort schenkingen vaak in de vorm van metalen plaatjes die dicht bij het altaar of een icoon zijn opgehangen. Op deze plek heb ik, samen met mijn Griekse buurman en buurvrouw, een liturgie meegemaakt. Wel een lange zit (van 8 tot 11) maar een indrukwekkend gebeuren. Wil je Griekenland echt beleven dan moet je dit zeker ook eens doen. Ik heb het verhaaltje niet al te lang gemaakt. Heb nog wel het een en ander van onze wandelende encyclopedie op Kythira (Frank van Ross) gekregen maar dan ben je nog wel even aan het lezen. Heb je ook iets bijzonders meegemaakt deze vakantie Tina dan houd ik me aanbevolen. Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 14-08-2005 14:01 Ah ja, ik had er wel eens over gelezen, weet niet meer waar. Ik ben nog nooit op Kythira geweest, maar als jouw icoon straks vanzelf terugwandelt, zal ik hem dan terug gaan halen voor je? Het moet toch drie keer, begrijp ik..... Het lijkt me heerlijk daar! Groetjes van Tina Auteur: H Meijer (---.speed.planet.nl) Datum: 14-08-2005 15:12 Kijk dat noem ik nou eens aardig, jij gaat mijn icoon ophalen als hij terugwandelt. Maar je weet natuurlijk niet waar je hem kunt vinden, misschien is het handig als ik mee ga dan zal ik je meteen alle andere leuke maar ook zeker lekkere (astakos makaronada, hè frank) dingen laten beleven


7

op Kythira groet Huub Auteur: frank (195.167.110.---) Datum: 14-08-2005 18:06 Hoi Huub, Erg leuk om je enthousiaste verhalen over jullie vakantie op het prachtige Kythira te lezen. Ik kan alleen maar beamen dat de astakomakaronada een heerlijk gerecht is waar je je vingers spreekwoordelijk bij opeet.......... Kortom: ik zie jullie wel weer eens op Kythira verschijnen!!!! Τα Κυθηρα, ποτε δεν θα τα βρουµε....... of toch wel?? Veel groeten, Frank Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 14-08-2005 21:58 Nou Huub, de kans om ten tweeden male van jouw ongeëvenaarde gastvrijheid te mogen genieten laat ik me niet graag ontglippen. Tuurlijk ga ik mee! Ik zou zeggen bewaar de Madonna op een strategisch plekje, ergens bij de deur of bij het open raam. Zodra ze foetsie is, vertrekken we. Wel moet je me beloven dat ik je naar goed Grieks gebruik op mijn beurt ook een keer mag fêteren. Dan neem ik je mee naar mijn geliefde eiland Samos. Het eiland met de betoverende vergezichten en de vele bronnen. (Zoveel dat tot voor kort alle bewoners gratis van drinkwater konden worden voorzien.) Het eiland van de meest relaxte Grieken, die je letterlijk met open


8

armen opwachten. De plek waar ze je altijd recht in de ogen kijken en waar je zonder enige zorg je portemonnee op tafel kunt laten liggen als je gaat zwemmen. Kom daar eens om in Holland. Het eiland ook van de vriendelijke citrusgaarden in het zuiden, de ruige bergen in het midden, en de wijngaarden en ongelooflijk groene bossen in het noorden. Daar zingen de nachtegalen en klateren de beekjes als was je plots in een sprookje beland.... Ik zou je meenemen naar het plaatsje Pythagorion, met zijn smalle straatjes waar de mandarijnen zomaar voor je schoenen ploffen... Het plaatsje waar de locals en de toeristen moeiteloos mengen en waar de kleine vissersbootjes en kostbare jachten gebroederlijk in de oude (antieke) haven schommelen. Dan pakken we daar een terrasje en eten revithokeftedakia. Smaakt een beetje als bara, maar dan veel lekkerder natuurlijk. Ik zou... ik zou.... Lijkt je dat wat? Tina Auteur: h.meijer (---.speed.planet.nl) Datum: 15-08-2005 15:54 Beste Tina, Ik begin het heel erg warm te krijgen van het idee met jou op Samos te zijn, eh ik bedoel de zon doet zijn werk nu al. Het lijkt me inderdaad fantastisch als ik je enthousiaste verhalen lees. Ik heb op Kythira mensen ontmoet die een deel van het jaar op Samos wonen en ik moet zeggen heerlijk ze te hebben leren kennen. De kirie was erg enthousiast over zijn eiland en heb zeker zin gekregen daar eens een vakantie door te brengen. Helaas moet ik nu werken en heb voorlopig geen vakantie meer, maar anders. Ik zal de icoon dicht bij de deur zetten, en de deur op een kier wellicht helpt het een beetje. Terug naar Kythira is ook zeker niet verkeerd. Misschien kunnen we de reis combineren en blijven we gewoon vier


9

weken weg uit Nederland waterland. En genieten we van de gastvrijheid zoals we dat vijftig jaar geleden in Nederland nog kenden, maar in ons geliefde Ellas nog zo gewoon is. Waar mensen nog gedag zeggen als je ze tegen komt (hoewel dat bij ons in het dorp ook nog wel zo is). Waar je kunt genieten van heerlijke zelf gemaakte dingen zoals glyco to koutoljoe en andere heerlijke zoetigheden. Waar je lekker zittend op een terras met een kopje Elleniko kafes kunt genieten van de heftige discussies die hier gevoerd worden. Waar de zee zo helder is dat je heerlijk tussen de vissen door kunt snorkelen en 40 meter van je af kunt kijken. Waar je een grijns op een gezicht ontwaard en alle egards krijgt wanneer men merkt dat je een paar woorden Grieks spreekt. Waar je luid applaus krijgt wanneer je eens spontaan het volkslied begint te fluiten in een vol restaurant. Waar de honing naar honing smaakt en vooral naar meer. Waar romantiek en passie nog altijd in alle hevigheid plaatsvinden Waar.......... Ach, zit ik nu alweer in mijn vijver te kijken en weg te dromen in die blauwe lucht die mij, en met mij vele anderen, altijd even de beslommeringen van de dag doen vergeten en met een warm gevoel doen terug denken aan de goede tijden die ik er heb doorgebracht. Ik zal een stoel voor je pakken dan kun je erbij komen zitten en meegenieten. Weet je wat ik pak de foto's ook vast en als jij dat ook doet, dan zal het onder het genot van een ouzootje nog best wel eens laat kunnen worden. Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 16-08-2005 15:55 Aj Huub, niet doen hoor, het warm krijgen. Is nergens voor nodig. Dadelijk durf ik niks meer te schijven. Groetjes van Tina PS: ik zal alvast op zoek gaan naar de foto's. 0000000000000000000000000000000000000000000000000000000


10

Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 18-08-2005 21:21 Omdat het niet alle dagen voorkomt dat prikborders ook in het echte leven kennismaken, hieronder het verslag van mijn eerste ontmoeting met Huub, jullie weten wel, Huub van de magische vijver. -------------------------------------------------------------------------- Gisteravond belde hij. Zijn ketting met de icoon Myrtidiotissa was verdwenen..... (Voor wie het niet meer scherp voor de geest heeft: de Myrtidiotissa is de icoon die lang geleden op Kythira onder een struik werd gevonden en die telkens weer uit zichzelf terugkeerde naar de plek waar ze werd aangetroffen. In het geval de hanger dezelfde eigenschappen zou hebben als het origineel, had ik Huub beloofd mee te gaan om zijn icoon terug te halen van Kythira.) Belofte maakt schuld dus na het telefoontje stap ik onmiddellijk in auto en stuur hem naar de bossen bij Apeldoorn. Huub woont daar in een schattig huisje onder de hoge bomen. Heel stylish: witgekalkte buitenmuren en zeeblauwe luiken. Ik parkeer de auto op het grindpad en ben een beetje nerveus... Geen idee wat voor type man ik aan ga treffen. Nog voor ik aan kan bellen zwaait Huub de deur open. Met brede armgebaren komt hij me tegemoet, het lijkt wel een Griek. Met in zijn ogen van die kleine glimmertjes, wat mannen van wat voor leeftijd ze ook zijn, altijd leuk maakt. Binnen ruikt het heerlijk naar rigani. "Ben voor je aan het koken, zegt Huub. Heb ook astakos makaronada gemaakt, lust je dat?" Ik smelt. Neem plaats aan de grote tafel, waarop paperassen liggen. Studieboeken Grieks. Twee blauw-grijze Prisma woordenboeken. Griekenland magazine. Heb jij dat nou ook, zegt Huub terwijl hij binnenkomt met twee limonadeglazen met pagakia, dat gedoe met dat Grieks, dat je altijd zit te goochelen met de o's en te klieren met de ie's? Ik schiet in de lach. Huub schenkt met gulle hand de ouzo uit over de ijsblokjes. Glazen tot aan de rand gevuld. Echte Plomari, een kenner dus. Bij elke slok stevig klinkend ontvouwt zich een geanimeerd gesprek. We bekijken de foto's aan de muur. Allemaal gemaakt op Kythira. Op eentje staat Huub zelf, vlak voor het snorkelen. Hij ziet er komisch uit met die duikbril op. We proesten het samen uit en Huub schenkt de glazen nog eens vol. Maar ter zake. We hebben een missie. De icoon moet terug. Hoe


11

lang doet zo'n icoon erover om terug te komen naar Griekenland? Hoe reist zo'n icoon? Geen van twee?n hebben we verstand van metafysische zaken, dus het gesprek duurt glazen lang. Per ezel misschien, oppert Huub, net als het oermodel. Maar misschien is ze er al, breng ik ter berde, vliegensvlug, zoals het wonderen betaamt... Ik neem nog een glaasje en voel hoe mijn hoofd steeds zwaarder wordt... langzaam begin ik weg te zakken. Timing iz ezzenzieell.. zeg ik tegen Huub zijn sokken. Huub is plotseling heel groot. Tina toch, zegt hij bezorgd en trekt mij behoedzaam onder de tafel vandaan. Je moet ook niet zo snel drinken.... Zachtjes rolt hij me de gang door, richting voordeur. Het is heel donker buiten. Kalinichta Tina, zegt hij zacht en doet decent de deur achter me dicht. Het licht gaat binnen uit en ik hoor Huub met geveerde tred de trap opgaan..... De volgende morgen word ik wakker met mijn hoofd op de rand van de vijver. Dit is hem dus, de magische vijver. De vijver die je in zijn weerspiegelingen datgene laat zien waar je in je diepste wezen naar verlangt.... Zou hij echt werken? Voorzichtig kijk ik over de rand en tuur vol spanning in het water... Wat zie ik? De tuin van Huub.... met een rijkgedekte ontbijttafel. Versgeperste jus d'orange, versgebakken broodjes. Het duurt even voor ik doorheb dat het de weerspiegeling is van de realiteit. Zie door de open keukendeur hoe Huub de Griekse koffie voor de derde keer laat opkomen......... Heb warme bougatsa voor je gemaakt, zegt Huub fris geschoren. Lust je dat? --------------------------------------------------------------------------- Tot zover het eerste deel. Ongetwijfeld zal Huub al het bovenstaande met kracht bestrijden. Mensen, geloof hem niet. Huub is een nog groter fantast dan ik. Tina


12

Auteur: H Meijer (---.speed.planet.nl) Datum: 21-08-2005 16:15 Beste Tina ik heb me na onze ontmoeting bedacht en vind het niet erg dat je iedereen op dit prikbord wilt laten weten wat een fijne dag(en) wij gehad hebben samen. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Met een zwaar hoofd van de glazen ouzo die ik samen met Tina had gisteravond zie ik de opkomende zon, tussen de gesloten luiken, de eerste fragiele lichtstralen mijn slaapkamer persen om mij er van te overtuigen dat er weer een schitterende dag aan zit te komen. Met moeite en met een anijssmaak in mijn mond hijs ik mezelf op de rand van het bed en kom langzaam tot mezelf. Wat is er in vredesnaam toch gebeurd, waarom heb ik zo veel gedronken? Ineens herinnner ik mij dat ik via dit prikbord contact had gehad met Tina. Ik had haar verteld van mijn icoon die ik gekregen had van Georgos de tuinman tijdens ons verblijf op Kythira, en het verhaal wat er bij hoorde. Ik had haar verteld dat de icoon weg was en dat ik nog niet goed wist wat ik er mee aan moest. Ze had me beloofd mee te gaan wanneer ik hem wilde zoeken en zo gebeurde het dat ik gisteren plots een auto mijn oprit op zag komen rijden. Ik was verbaasd, zo snel had ik haar niet verwacht. Gelukkig was ik s‘ochtends bij ons naar de visboer geweest, en had toevallig een heerlijke grote Noordzee kreeft kunnen kopen die ik net in de pan had gedaan. Op een andere pit stond mijn spaghetti te koken en er was nog een pannetje aan het pruttelen waarin ik een heerlijke saus aan het bereiden was met tomaat, aubergines, uitje, knoflook, verse oregano (zelf weer meegebracht natuurlijk).Nog even een beetje op smaak brengen met honing en ouzo en dat heerlijk serveren met een prachtige goed gekoelde rose van de plaatselijke wijnboer (kythira). Een feestmaal pur sang! Ik nodig Tina uit om aan tafel plaats te nemen, choriatiki? vraag ik.


13

Graag neemt ze mijn uitnodiging aan en samen beginnen we aan ons voorgerecht. Psomi? ja lekker, ladi? mmmmmmmmm lijkt me heerlijk zegt Tina met een grote glimlach op haar gezicht. Ik schenkt wat rosé in, Yia mass! We toasten op onze gezondheid en proeven dat de zon weer enorm haar best heeft gedaan de druivenstruiken te voeden met haar warmte en liefde voor het leven. Wat heeft moedertje natuur, met een beetje hulp van ons mensen, weer iets heerlijks in het glas gebracht. We proeven en genieten van de smaken die onze papillen beroeren en testen. Ik zie in haar zeeblauwe ogen (echies orea matiea), de zon weerkaatsen zoals ik dat vaak op mijn stekkie in de haven van Platia Ammos in levende lijve heb mogen genieten en aanschouwen. Lust je astako makaronada? vraag ik Heb je dat? Ja speciaal voor jou gekookt lieg ik een beetje. Nou dat slaat ze niet af en ik zie dat ze het heerlijk vindt. Wijntje?? mmmmmmmmmmm, heerlijk. We genieten en de wijn maakt dat onze ervaringen in Griekenland steeds fantastischer worden en we genieten beide met volle teugen. Ik vertel haar over mijn studie en studiegenoten en met hoeveel plezier we les krijgen van Vassiliki onze lerares Grieks. Tina kent het gevoel, ze volgt zelf al een aantal jaren haar lessen met veel plezier. Plots ziet ze mijn fotos aan de muur hangen van Kythira die ik dit jaar heb gemaakt. Vooral de foto van mij met mijn duikbril maakt diepe indruk. Onze lachsalvo’s bulderen door de keuken. Ik kan me het eind van de avond niet zo goed herinneren, en met veel moeite hijs ik mezelf overeind uit bed en ik gooi de luiken open zodat de dag kan beginnen. Ik wrijf wat in mijn ogen en kijk naar mijn dierbare vijver, ik denk dat ik nog niet helemaal wakker ben want ik zie een vrouw aan de rand van mijn vijver liggen. Ik knijp in mijn arm en constateer dat ik echt wakker ben. Snel spring ik onder de douche en kleed mij aan om mij vervolgens naar beneden te haasten om te kijken wie het is.


14

Verrek denk ik bij de vijver aangekomen, het is Tina. Zou ze de hele nacht hier bij mijn vijver hebben doorgebracht? Ik kijk in mijn vijver en gelukkig constateer ik dat hier nog niets mee is gebeurd. Ik zie al mijn Griekse dingetjes en geniet er voor een ogenblik van. Ik voel me een beetje schuldig dat ze hier zo aan de rand van de vijver de nacht heeft doorgebracht. Ik zal toch geen oneerbare voorstellen hebben gedaan dat ze boos de keuken is uitgelopen. Nee dat lijkt me sterk, het is een aantrekkelijke vrouw maar om nu meteen na een paar flessen wijn en ouzo ...................... Ik besluit een lekker ontbijt voor haar te maken. Bak lekkere verse broodjes, heb nog wat cakejes en toast en pers verse sinaasappels, en maak een heerlijke Griekse koffie (glyco). Natuurlijk nog een lekkere bougatsa warm maken, want dat hoort toch wel bij een Grieks ontbijtje vind ik. Ik kijk vanuit de keuken en zie dat Tina inmiddels de geur van versgebakken brood opgesnoven heeft en met nog dichtgeknepen ogen overeind komt. ik loop naar haar toe en vraag of ze zin heeft in bougatsa. Ze zegt volmondig ja en ik help haar overeind. Nog een beetje wankel op de benen van de alkohol zegt ze kalimera, ti kanis? ieme kala zeg ik niet helemaal overtuigd van mijn overtuigings kracht en ze lacht. Het was gezellig gisteren zegt ze. Ja dat vond ik ook beaam ik. We schuiven aan tafel en genieten ons ontbijt Wil je nog wat koffie?? mmmmmmmmm is haar antwoord. Langzaam beginnen we allebei weer iets van de wereld mee te krijgen. We genieten van de vogels die fluiten en de libelles die over mijn vijver scheren, en natuurlijk van ons ontbijt in de stralende zon. Wat is er? vraagt Tina aan me als ik een moment stil voor me uit zit te kijken. Ik moet terug, zeg ik, ik wil min icoon ophalen.


15

Het heeft zo veel waarde voor me. Het is me met veel liefde gegeven en ik koester de hanger en de gedachten die er onlosmakelijk aan verbonden zijn. Zullen we het gaan zoeken oppert Tina. Ik kijk verbaasd naar de vrouw tegenover me, we? Had ik toch gezegd, was haar reactie. Ok doen we, wanneer gaan we? Nu, zegt ze resoluut. Ik pak wat spullen bij elkaar en we spoeden ons naar schiphol............................. -------------------------------------------------------------------------------------------- Auteur: Tina (en Huub) (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 21-08-2005 17:16 Even snel een berichtje vanaf Schiphol. Onze vlucht naar Kythira vertrekt over een half uur vanaf gate B52. (Klein beetje vertraging maar.) Huub heeft Giorgos net even gebeld dat we eraan komen. Of Giorgos alvast even wil opletten, in geval de icoon eerder arriveert dan wij. Giorgos had zo'n harde stem dat ik moeiteloos kon horen hoe blij hij was om "Goep" weer te mogen begroeten straks. Het belooft een mooie reis te worden, met Goep. Tina Auteur: h.meijer en Tina (---.speed.planet.nl) Datum: 22-08-2005 15:21 Wat een fantastisch weerzien vanochtend op Kythira. Giorgos kwam ons ophalen van het vliegveld en bracht ons naar het appartement dat een goede bekende van mij had geregeld (bedankt F). Het is altijd fijn om door een goede bekende ontvangen te worden. Op dit moment zijn we een beetje aan het bijkomen van de reis en


16

zitten op een terras in Potamos, een klein dorpje noordelijk gelegen op Kythira. Het weer is, prachtig 33 graden, en we genieten van onze heerlijke griekse koffie met baklava. Voor diegene die Potamos niet kennen zal ik het uitzicht proberen te beschrijven. Het pleintje is omsloten door twee straten en loopt in een punt. Tegenover de punt is de supermarkt waar we net wat vers fruit, een paar flessen wijn en ouzo hebben ingeslagen. Naast de supermarkt is de bakker. De supermarkt bevind zich nu links van ons. Achter ons zit een duiksport en trekking winkeltje, en voor ons zien we diverse winkels en gelegenheden. Een kaaswinkel, een restaurantje, Katerina die heerlijke zoetigheden verkoopt, de slager, het internet café, een winkel van sinkel, en het kafenion Alexandros waar het lijkt wanneer je hier naar binnen loopt of de tijd 100 jaar heeft stilgestaan, en waar de eigenaar oude klokken restaureert. Als je geïnteresseerd bent komt hij naar je toe en verteld hij honderd uit over zijn verzameling. Wij zitten onder een van de bomen een beetje in de schaduw te genieten van hetgeen we allemaal zien. Allerlei Grieken die boodschappen doen, elkaar treffen hier op het plein voor een ouzo of een koffie. Zo nu en dan komt er zon knetterende honda voorbij en op de achtergrond klinkt het ons aller bekende geluid van de cicaden. Daar bovenuit horen we af en toe de beo die bij de bakker aan de muur hangt. Als je naar hem fluit heb je grote kans dat je een fluitsalvo van hem terug krijgt. We hebben in het boekwinkeltje iets verderop een kaart van Kythira gekocht want ik was hem natuurlijk weer eens vergeten. Onze strategie voor de zoektocht naar de hanger met de icoon van Myrtidiotissa zullen we morgen beginnen en we hopen dat we hem snel weer terug vinden. In overleg met Giorgos die inmiddels aan is komen schuiven en geniet van zijn ouzo, hebben we besloten om bij het klooster van Myrtidiotissa te beginnen met zoeken. Misschien hebben we geluk en vinden we hem snel, en anders............... tot gauw enne, bedankt voor jullie medeleven. Huub


17

Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 22-08-2005 18:14 Terwijl Huub en Giorgos samen de ouzo soldaat maken kan ik ondertussen mooi even in het internetcafe mijn verhaal kwijt. ---------------------------------------------------------------------- Bij aankomst vanochtend op het kleine vliegveld van Kythira staat Giorgos ons al op te wachten. "Kalos ton!", roept hij verheugd zodra hij Huub in het vizier krijgt. Er volgt een hartelijke omhelzing en twee zoenen op Huub zijn wangen. Vervolgens kijkt Giorgos een beetje ongerust naar mij. Klaarblijkelijk had hij iemand anders aan Huub zijn zijde verwacht. Apapa... kirie Mejer! Maak je niet ongerust Giorgo, zegt Huub geruststellend. Tina is hier uitsluitend virtueel. A katalawa, zegt Giorgos opgelucht en doet hard zijn best om een bijpassend gezicht te trekken.... Pame! Zwaaiend met zijn komboloi gaat Giorgos ons voor naar zijn witte Toyota pick-up die hij voor de deur geparkeerd heeft. Huub gaat voorin, dan kunnen de mannen rustig even bijpraten. Ik mag achterin in het bakkie tussen de kisten met karpouzia. Vind het niet erg, des te beter is het uitzicht... Ik geniet van het fantastische landschap dat zich als een promotiefilm voor Griekenlandvakanties voor mij ontrolt. Ik kende dit eiland nog niet. Wat een gemis! De wind waait door mijn haren en ik voel de warmte van de Griekse zon op mijn huid. Uit de open ramen van de cabine waaien rebetikaklanken. Markos Vamvakaris. Ik neurie zachtjes mee en geniet van elke meter. Huub steekt zijn hoofd uit het raam de cabine Zijn haar waait over zijn zonnebril... hij ziet er wel stoer uit zo, vind ik ineens. Zie je dat huis daar? Huub wijst met zijn vinger. Daar heeft Cathy Lewin gewoond....O ja, zeg ik, van dat boek. Ik vond het niks, maar het decor was mooi! Kythira is geen decor, roept Huub naar achteren. Hij spreidt zijn armen theatraal uit het raam. Dit is echt... dit is het leven Tina.... Huub heeft gelijk. We gaan onze tanden erin zetten, in het leven. Groetjes van Tina


18

Auteur: H Meijer (---.speed.planet.nl) Datum: 23-08-2005 23:49 Geachte prikborders hier een berichtje vanuit een warm Kythira. -------------------------------------------------------------------------------------------- We zijn vanochtend vroeg opgestaan want onze zoektocht gaat eindelijk beginnen. Ik heb de hele nacht liggen draaien en woelen want ik voel dat we er goed aan doen de hanger terug naar Nederland te brengen, temeer omdat niet alleen ik maar misschien wel meer mensen met mij er een warm gevoel van krijgen al was het alleen al bij de gedachte aan alle goede herinneringen die dit mooie Griekenland een ieder van ons brengt. Ik heb Tina net geroepen om ook op te staan, maar ze was ook al helemaal wakker en kwam met een grote glimlach haar kamer uit (ja wij slapen apart). Hoe gaat het met je, vraag ik met een veelbetekende blik in mijn ogen. Nou, zegt ze, ik heb wel iets onrustig geslapen maar het zou aan de metaxa kunnen liggen waar we gisteravond nog zo van genoten hebben. Ik grijns en nodig haar uit voor het ontbijt. Ik kijk naar haar terwijl ze zit te eten en honderd uit vertelt over haar belevenissen op haar eiland Samos. Wat een geweldig mens, denk ik bij mezelf. En wat aardig om mij te helpen bij mijn zoektocht. Na een half uurtje hebben we ontbeten en onze spullen gepakt. We mogen van Giorgos zijn auto meenemen vandaag en gepakt en gezakt stappen we vol goede moed in de auto op weg naar het klooster van Myrtidiotissa. Het ligt in de buurt van Kalokerines een klein dorpje in het zuidwesten van Kythira. Vanuit Potamos is het ongeveer een half uur rijden, niet dat het eiland zo groot is maar de gemiddelde snelheid hier ligt niet hoger dan een 35 a 40 km uur. Het hele leven gaat trouwens niet zo snel hier en dat is wel erg lekker, siga siga. De ramen hebben we open gedraaid en we voelen de wind door onze haren, een blik van verstandhouding onderling zegt genoeg, we hebben het enorm naar de zin hier. We rijden Kalokerines in om eerst nog even wat lekkere tijmhonig te kopen bij wat oudere mensen midden in het dorp. Ze willen dat we aanschuiven om koffie te drinken maar Tina kent gelukkig de Griekse


19

taal beter dan ik en kan de mensen duidelijk maken dat we onderweg zijn met een missie en dat we verder moeten. We krijgen een stevige handdruk en er wordt ons succes gewenst, en met de honing in de hand stappen we weer onze auto in. Nu gaat het toch echt gebeuren. De wegen worden al iets smaller en we rijden door een kleine arcade die tijdens het aanleggen van de weg is gebleven in de rotsen. Nog een kleine 2 kilometer naar de plek waar ons avontuur kan beginnen........... wordt vervolgd Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 24-08-2005 10:36 Tina? Ja, Huub wat is er? Ik moet je wat vertellen. Zeg het maar. Je hebt het gedaan gisteren. Ehhh.. wat Huub, zeg ik geschrokken. Op de tafel, zegt Huub. Ik zet mijn onschuldigste ogen op. Op de tafel? Wat dan? Je hebt de tsifteteli gedanst! Oh nee! Laat het niet waar zijn. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Het moet van de Metaxa zijn geweest. Antoinette had nog zo gezegd: siga siga maar het werd stalia stalia. Maar.... ik kan helemaal niet dansen, zeg ik vertwijfeld. Zag ik, zegt Huub. Het zag er ook heel amusant uit. Ik pak de nog opgevouwen kaart van Kythira die Huub gisteren gekocht had en sla hem er quasi mee om de oren. De man is een pestkop. Wordt vervolgd


20

Auteur: Huub en Tina (---.speed.planet.nl) Datum: 24-08-2005 11:35 We zijn de Myrtidiotissa op een kilometer na genaderd. Ik voel de mystiek van de plek over mij komen en ik merk dat ik niet de enige ben. Langzaam rijden we omhoog en plots zien we boven de heuveltop het kruis tevoorschijn komen wat op de plek staat waar eens het huisje stond van de herder die de icoon heeft gevonden. Ik stuur de auto naar de kleine parkeerplaats en ik voel een brok in mijn keel komen. Hier is het waar de zoektocht zal moeten beginnen. Wat is het geweest dat de hanger bij mij deed vertrekken en zullen we het terugvinden, om het weer mee te kunnen nemen naar ons kikkerlandje. We stappen uit en we genieten van het prachtige uitzicht. Voor ons op een kilometer afstand ligt de zee strakblauw de zon weerkaatsend. Daarvoor is een dor en wat ruig landschap gelegen met een paar kleine zandweggetjes. Het voelt alsof ik op het einde van het eiland sta. Beneden ons ligt als in een soort van oase het klooster waar we voor komen, maar voordat we daar heen gaan kijken we hier rond. Het gebouwtje waar het kruis op staat doet vredig aan, en nu zie ik pas hoe hoog het kruis eigenlijk is. We lopen er naar toe en omdat het bouwwerk open is kunnen we er onderdoor lopen naar een klein platform, we zijn er stil van. Ik schraap mijn keel en zeg met moeite, mooi he? Ik kijk Tina niet aan maar voel een hand op mijn schouder als teken van verstandhouding. Een ogenblik blijven we staan en laten alles wat we zien op ons inwerken. Kom, zegt Tina plots, we gaan zoeken. We stappen in de auto en rijden naar het klooster beneden ons. Voor de toegangspoort is een parkeerplaats en ik zoek een plekje onder de boom zodat we straks niet als Tina en Huub ston fournou terug rijden. Bij de poort aangekomen trek ik aan de bel. we wachten een moment en horen voetstappen onze kant opkomen. We horen een grote sleutel het slot ontgrendelen en de deur gaat


21

ietwat piepend open en een vriendelijke Papas doet open. Kalimera zegt hij met een glimlach, en hij nodigt ons binnen. Ik geniet van de herkenning van deze zo heerlijk rustige plek, waar ik in mijn vakantie zo bijzondere uren had beleefd. Links en rechts zien we de bijgebouwen voor ons het pad naar de kerk omzoomd door de myrtestruiken waaraan deze plek haar naam ontleend. Overal zien we oleander volop in de bloei, bananenbomen met hun prachtige rode bloemen, en we horen een enkele krekel. Pame, zegt de Papas en genietend van het groen om ons heen volgen we hem. Rechts ontwaren we de gastenverblijven waar tot de 15e augustus nog mensen woonden tijdens hun vasten. Alles is weer in oude staat achtergelaten. U komt voor de icoon van de Panagia Myrtidiotissa? vraagt de Papas. Ik schrik een moment. Hoe kon die beste man weten dat we naar de hanger op zoek waren. Maar even later besefte ik dat hij bedoelde of wij de grote icoon wilden zien. Ja graag was ons antwoord en we lopen verder richting de 19 eeuwse kerk die op de grondvesten van de 14e eeuwse kerk gebouwd is. Rechts van de kerk is een trap die naar beneden leidt langs de gastenverblijven en we volgen. We zien de toegangsdeur tot het oude kerkje (kapelletje) waar de icoon van de Panagia wordt bewaard. De Papas pakt een grote bos sleutels, opent de deur, en zwaait met een uitnodigend gebaar de zware deur open. wordt vervolgd Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 27-08-2005 11:46 Heb een fles Jaegermeister voor Huub meegenomen. Niet alleen omdat dat erg lekker is, zelfs bij warm weer, maar vanwege het hert dat op het etiket staat. Het hert met het lichtgevende kruis tussen zijn gewei. Alsjeblieft, Hubertus, zeg ik terwijl ik hem tegemoet loop. Huub lacht breed. Ja, een beetje steun van de beschermheilige van de jacht kunnen we wel gebruiken, zegt hij. Ik heb nog steeds spoor


22

gevonden van de minimadonna. Je moet me echt helpen zoeken, Tina. We staan op het vliegveld van Kythira. Ben zojuist aangekomen en Huub komt me ophalen. Hij is met de motor. Zo'n grote dikke, met een heleboel pk's. Het is even rommelen met de bagage. Heb waterschoenen meegebracht - onmisbaar attribuut - en ook stiekem mijn Apple I-Book. Baasje vond het best dat ik even wegbleef, als ik maar wel mijn deadlines zou halen. Huub weet het nog niet, maar ik moet straks op het terras van ons appartement heel erg niet van het uitzicht gaan genieten en de blaren op de toetsen van de laptop typen. De verhuurder van de motor heeft twee helmen meegegeven. We stoppen ze zorgvuldig weg in het opbergvak. Niets is fijner dan de Griekse wind in je haren, vinden we allebei..... Huub laat de sleuteltjes voor mijn neus bungelen. Jij of ik? Ach, wil jij rijden?, vraag ik bedeesd. Ondanks dat ik altijd graag de touwtjes in handen heb en bij voorkeur zelf aan het roer sta, schep ik er een heimelijk genoegen in om me achter een brede mannenrug mee te laten voeren door vreemde landschappen. (Zal ik natuurlijk nooooooit in het openbaar toegeven.) Huub start de motor en we spuiten weg. Je moet eerst wat uitrusten, roept hij over zijn schouder, laten we naar Platia Ammos rijden, gaan we een terrasje pakken aan de haven. Ik doe mijn ogen dicht en vergeet even al mijn zorgen.... ------------------------------------------------------------------------------------ Antoinette, Mariet, Maria, Avva, Petra, Huub en Nicht Lena, bedankt voor jullie warme reacties. Als ongelovig mens weet ik niet wat een rozenhoedje is Petra, maar veel dank, het heeft geholpen. De operatie van mijn vader is goed geslaagd. Maria als je dit nog leest, een hele fijne vakantie. Lena, je sloeg de spijker op zijn kop. Zus Lena dan maar? Veel liefs van Tina


23

Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 28-08-2005 09:58 Ben weer terug op Kythiria..... Kijk naar de kaart van Griekenland en je ziet van de wijsvinger van de Peloponessos een druppel afglijden. Dat is Kythira (ook wel Kythera genoemd). Een kostelijk eiland dat de kunst verstaat je onmiddellijk op je gemak te laten voelen. Of het nu ligt aan het klimaat, de omgeving, de vriendelijke mensen of het prettige gezelschap, ik weet het niet, maar ik voel me meteen thuis op deze plek. Huub heeft me opgehaald van het vliegveld en we zijn zojuist aangekomen bij het plaatsje Platia Ammos in het noorden van het eiland. We parkeren de motor onder een boom. Met bagage en al, want dit is het Griekenland waar dat nog kan. We wandelen langzaam richting haventje. Ik weet dat dit een bijzondere plek is voor Huub. Hij heeft er prachtig over geschreven, toen hij aan de rand van zijn vijver in de bossen bij Apeldoorn zat te mijmeren. Ik zal het jullie laten lezen. 23 juni 2005: "Ik zie me zelf zitten op een steen in het haventje aan de rand van het dorp. Ik geniet van de vissers die loom hun laatste voorbereidingen treffen voor de vaart van vannacht, waarvan ze hopen dat de zee hun gunstig gestemd zal zijn en haar schatten aan hun prijs wil geven. Achter mij hoor ik vrolijke muziek en geanimeerde gesprekken waarin de dag en alles wat verder voor de voeten komt wordt besproken. De plaatselijke taverne waar de ouzo en retsina gul worden geschonken is het decor waarin alles plaatsvindt. De simpele maar o zo lekkere en bekende verse Griekse gerechten die de materas heeft gemaakt vinden ook bij de plaatselijke bevolking gretig aftrek. Nog even en ik zal me ook aan tafel begeven tussen de plaatselijke bevolking die mij inmiddels herkennen, en hun xenos vriendelijk aanspreken en met belangstelling vragen hoe de dag is geweest. Langzaam zie ik de zon in de zee verdwijnen en een onbeschrijfelijk gevoel van thuis zijn maakt zich van mij meester." Het is altijd raar om in je eigen dromen te treden, dus ik kijk Huub veelbetekenend aan als we bij de kade aankomen. Hij is stil maar de pretlichtjes in zijn ogen zijn lantarens geworden. Ik zie het, hij is gelukkig hier.


24

Uitgeslenterd nemen we plaats op een terrasje. Huub wenkt de ober. Wat wil je drinken, Tina? Er volgt een kleine maar betekenisvolle stilte. Ehh, doe maar een colaatje light, Huub. Dyo ouzakia me pago, zegt Huub tegen de ober en ik vraag me af hoe lang hij me al kent. Liefs van Tina Auteur: Huub (---.speed.planet.nl) Datum: 28-08-2005 16:38 Ik was blij verrast toen ik gisteravond een telefoontje kreeg dat Tina vandaag weer zou landen op Kythira. In de paar dagen dat ik alleen was had ik nog niet gevonden waar ik voor kwam, de hanger met de icoon van de Panagia Myrtidiotissa. Ik had ook niet zo heel veel zin om erg actief te zoeken omdat het verhaal van de operatie van de vader van Tina steeds door mijn hoofd ging. Net toen wij de oude kapel in wilden gaan ging haar telefoon, met de mededeling van de operatie en het was beter dat ze even terug ging naar Nederland. We hebben met tranen in onze ogen afscheid genomen op het vliegveld, maar een knik van verstandhouding was voldoende om te begrijpen dat het goed was zo en dat Tina wanneer ze kon zo snel mogelijk weer terug zou komen. Daar vertrouwde ik ook op want ik had inmiddels leren kennen als een vrouw die haar mannetje staat, en doet wat ze zich voorneemt (hoewel ze het af en toe ook wel heel prettig vondt het stoere jasje uit te kunnen trekken en haar zelf te zijn). Ik was vanochtend al vroeg op en op mijn terras in Platia Ammos (ik ben inmiddels naar een andere locatie verhuist) genoot ik van het uitzicht op de zee, de spelende kinderen en van de rust die het dorpje uitstraalt. Onder het genot van een stukje geroosterd brood met wat feta een stuk karpouzi en een lekkere bak griekse koffie liet ik alles op me inwerken. Kalimera hoebie hoor ik links van me. Het is mijn buurman George


25

(niet de tuinman, wel bekenden van elkaar). Kalimera George, Ti kanete. Ieme kala, lacht hij breeduit, essies. Ieme poly kala zeg ik breedgrijnzend genietend van het feit dat ik deze man heb mogen leren kennen. Achter hem hoor ik uit de keuken nog een hoge vrouwenstem, kalimera hoebie ti kanis? Do you like some coffee? Nou zon aanbod van mijn lieve buurvrouw Maria kan ik niet afslaan. Ze weet dat ik Tina mis bij mijn zoektocht, ze verwent me erg en ik geniet ervan. Ik slurp mijn laatste slok koffie en loop naar ze toe. Met een grote grijns van oor tot oor komt Maria uit haar keukentje met schalen met brood, koekjes, en nog wat zoetigheden. Come on eat zegt ze met een big smile. Als ik hier straks na mijn zoektocht weg ga heb ik zeker enkele kilos overbagage bij me, maar goed dat ik zelf niet gewogen wordt. Wat ga je doen vandaag, zegt George. Ik ga Tina ophalen op het vliegveld, en hij ziet mijn twinkeling in mijn ogen omdat ik blij ben dat we samen weer kunnen zoeken. Het is goed, zegt hij met een veelbetekenende blik. Ik glimlach en geniet van die twee oude mensen die zo met mij meeleven in mijn zoektocht. Hoe haal je haar op, vraagt Maria. En op het moment dat ik antwoord wil geven hoor ik het pruttelen van een tweetakt motortje in het straatje. Even later komt Harry (zeg maar uncle Herrie zegt hij altijd, hij is een Kythiraan die jaren geleden is geëmigreerd naar Australie en nu in de winterperiode daar, naar deze plek komt en zijn oude huis aan het opknappen is) de hoek om zetten. We begroeten elkaar hartelijk, en hij vraagt hoe het met me gaat. Ik vertel hem van de terugkomst vandaag en ik zie dat ook hij met volle teugen geniet van onze missie. We zijn al op het hele eiland bekend inmiddels, iedereen heeft het over ons en zeker over de verloren hanger (zouden wonderen dan echt bestaan). Harry vraagt in half Grieks / Engels, Hoe ga je haar ophalen heb je vervoer? Nee zeg ik met een zachte zucht, ik zal een taxi bellen want Georgos de tuinman heeft de auto nodig om de karpouzies naar de supermarkten te brengen. Kanena provlima, lacht hij breeduit, een vriend van mij in Karavas


26

verhuurd auto’s en motoren. Ik kijk hem aan en hij ziet aan mijn blik dat er iets is, what’s wrong, zegt hij. Ik heb niet zo veel geld om een auto of een motor te huren Harry. Wie praat er over geld, hij is me nog wat schuldig, PAME. Ik schiet mijn schoenen aan en nog ff een t-shirt en spring bij hem in zijn open autootje, een kruising tussen een jeep achtig voertuig en een trabantje met net genoeg plek voor ons twee. We rijden omhoog de haarspeldbochten volgend richting Karavas en ik zie onder mij Platia Ammos met haar huisjes, appartementen en haar strand en bedenk dat ik hier beter op mijn plek ben dan in Potamos. Ik kijk nog eenmaal achterom en zie George en Maria naar me zwaaien, ik lach en geniet en zwaai terug als we de heuvel over gaan en uit het zicht verdwijnen. Ik kijk naar Harry en onze blikken kruisen elkaar, endaxie? Endaxie lach ik. Na een kleine tien minuten komen we aan in Karavas, bij Iannis. Kalimera Kirie ti kanis? We lachen geven elkaar een hand en ik stel me voor. Aha, lacht hij met een blik van herkenning, Jij bent die Nederlander die op zoek is naar de hanger. Kafes? We nemen plaats op de Griekse stoeltjes op het trottoir en hij komt direct met de kopjes aan zetten. Ik had al over jou en je vrouw gehoord zegt hij. Mijn vrouw zeg ik en ik kijk hem onderzoekend aan. Ja je bent toch samen met je vrouw hier aan het zoeken. Ik begin keihard te lachen en twee verbaasde gezichten kijken mij aan. Den iene tyn gyneka mou zeg ik, het is een virtuele vriendin van me. Beide mannen kijken elkaar niet begrijpend aan en ik vertel hun het verhaal van onze ontmoeting op het prikbord en het verdwijnen van de hanger. Plots staat Iannis op loopt naar binnen en komt terug met twee sleuteltjes aan een hanger en geeft ze aan mij. Alsjeblieft, zegt hij, je hebt vervoer nodig neem mijn motor maar. Daar staat hij, en wijst achter mij. Ik draai me om en zie een grote blinkende chopper staan gloednieuw en prachtig gepoetst. It's yours, use it as long as you need it. Ik voel mijn ogen vochtig worden van emotie. Zo veel


27

medelevendheid had ik niet verwacht en stamelend fluister ik evcharisto para poly. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het tijd is om naar het vliegveld te gaan en Tina op te halen. Maar ik kan nu niet weg gaan. Go on, zegt Iannis, anders kom je te laat, enne de tank is vol. Wat een feest om zo geholpen te worden. Doe de helm maar in de tas zegt hij, ze controleren toch niet. Ik start de motor en met dikke klappen uit de uitlaat rij ik het poortje van Karavas onderdoor op weg naar het vliegveld............................. deel twee. Ik voel de wind door mijn haren wapperen wanneer ik op weg ben naar het vliegveld. De wegen zijn van redelijk goede kwaliteit en ik scheur er lustig op los. Nog een klein stukje en ik zal door de smalle straten van Potamos rijden, het zal er wel druk zijn want het is markt vandaag. Veel mensen komen hier op af om elkaar weer eens te zien de week door te nemen of gezamenlijk wat te eten. Het aanbod aan handel is niet zo groot maar wel erg leuk. Groenten en fruit uit eigen tuin, honing, sempervivum worden hier verkocht. Gewogen wordt er met een weegschaal aan de hand, het is erg gezellig hier in dat kleine plaatsje. Ik wacht even om een auto door te laten, het erg smal hier, en vervolg mijn weg langs de witgekalkte muren. Ik kom aan op het plein en aan de rechterhand in de schaduw hangt een kooi met een beo die uitdagend fluit. Ik heb inmiddels gemerkt dat wanneer je het juiste deuntje naar hem fluit dat je een kort concert van zijn tong terug krijgt, ik kan het dan ook niet laten en krijg meteen respons van hem. Ik grijns en rij door. He daar steekt Frank over, ik toeter en hij kijkt verschrikt op. Ik stop. Ik had al van je gehoord, je bent een beroemdheid aan het worden. De plaatselijke radio en Tv zal nog wel contact met je opnemen voor een programma over jullie zoektocht. Fijn dat je huize Alina nog kon krijgen, mooie stek. Het is gezellig zo even met een landgenoot te kletsen maar nu ben ik degene die op de klok moet kijken om verder te gaan. Hij lacht en hij zegt, kijk nu zijn de rollen eens een keer omgedraaid, doelend op de gezellige bezoeken die hij altijd kwam brengen vanuit zijn functie tijdens onze vakantie enkele weken geleden. Ga maar snel, ik zie je nog, doeg!


28

Ik schakel in de eerste versnelling en geef gas. Veel mensen op het plein kijken op en zwaaien en lachen naar me, kalo taxidi! Ik knik bedeesd terug. Ik rijd langs de kerk, en ga op het kruispunt rechtsaf op weg naar de hoofdweg van het eiland. Ik slinger Potamos uit langs de supermarkt en het benzine station, en geniet met volle teugen. In Aroniadika ga ik links af richting Frilingianika en het vliegveld, ik ben mooi op tijd. Als ik aankom zie ik het propeller vliegtuig uit Athene al landen en geniet van het altijd zo fantastische gezicht dat zo'n zwaar gevaarte kan opstijgen en je brengt waar je zijn wil. Ik zet snel mijn motor op de parkeerplaats en zwaai naar Keith waar we in onze vakantie de auto van overhandigd hadden gekregen. Nice bike! roept hij wijzend naar mijn glanzende vehikel. Hij heeft gelijk. Door mijn gehaast om op tijd op het vliegveld te zijn heb ik het gevaarte niet eens kunnen bewonderen. Het is een stoere machine, 1300 cc v twin blok eronder en alles wat maar kan glimmen glimt. Ik schrik op want ik hoor mijn naam noemen. Ik draai me om en daar is ze, Tina. Tina K. Noume mijn rechterhand in mijn zoektocht. We begroeten en omhelzen elkaar hartelijk alsof we elkaar al jaren kennen. Ik krijg een lekkere fles Jaegermeister van haar, en vooral de symboliek van het etiket vind ik geweldig. Wat een mooi mens om het mij zo naar de zin te maken. Ik lach, houd de sleuteltjes omhoog en vraag, jij of ik? Rijd jij maar, ik ben een beetje moe. Ok zeg ik. Ik kijk nog even naar de hoeveelheid bagage en schud nog een beetje met mijn hoofd, vrouwen! We laden alles op en gaan, richting Platia Ammos, en ik roep over mijn schouder dat we eerst effe een terrasje gaan pakken als we er zijn. Ik rijd als een jong kalf wat voor het eerst in de wei gelaten wordt en voel me ontzettend goed. Ik zie in mijn spiegel de haren van Tina wapperen in de wind en ik geniet, we kunnen verder met onze zoektocht.


29

Ik wijs naar rechts en roep, kijk daar ligt Paleochora. De oude hoofdstad, we zullen er nog wel komen denk ik. We vervolgen onze weg en Tina is verbaasd dat zoveel mensen naar ons zwaaien. Ja we worden beroemd, roep ik, en ze kijkt me vragend aan. Na een twintig minuten komen we bovenaan de heuvel waar we Platia Ammos beneden ons kunnen zien liggen. Ik stop een moment. Kijk, daar ligt huize Alina ons nieuwe onderkomen. We rijden verder naar beneden het dorp in en parkeer de motor onder een boom. Ik zie Tina mij vragend aankijken, nee zeg ik hier kun je de bagage gewoon nog laten zitten. Die pakken we straks wel op. Ik vind het erg leuk dat ik haar mijn haventje, waar ik al eerder over had geschreven, nu eindelijk eens kan laten zien. We lopen over het strand richting haven en passeren daar een van de vier taveernes die dit plaatsje rijk is. Vasilis en Nico de koks zitten even onder het genot van een Mythos hun werk door te nemen en roepen vriendelijk gedag. Kalimera Tina, Kalimera Goep! We passeren het visrestaurant en komen op de pier, waar inmiddels de vissers hun netten aan het schonen en controleren zijn om vanavond er weer goed voorbereid op pad te kunnen gaan. Ik wil wat zeggen maar het lukt me niet zo goed. Ik kijk opzij naar haar. Ze zegt niets, maar ik zie aan haar ogen dat ze geniet dat ik het zo naar mijn zin heb. We blijven een ogenblik staan aan het eind van de pier, later zal ik haar vertellen over hoe ik hier zo vaak gezeten heb om mijn gedachten aan mij voorbij te laten trekken. We zien in de verte de vuurtoren van Moudari en grote schepen varen langs naar voor ons onbekende bestemmingen. Ik pak haar hand en neem haar mee naar het hooggelegen terras van de taverne Agkyrovolio bij Nico en Vasilis. Stavroula de jonge eigenaresse is inmiddels ook gearriveerd en omhelst me met een brede grijns. Welkom Tina, welkom Goep. Wat wil je drinken? Een beetje benepen klinkt het cola light.


30

Ik knipper een keer met mijn ogen en zeg, dyo ouzakia me pago. Wat kan ze toch heerlijk bescheiden zijn! 29-8-05 We zitten heerlijk op het terras te genieten van onze ouzo en Tina praat honderd uit. Ik ben blij te horen dat het goed gaat op het thuisfront en in merk in haar stem dat het ook een hele opluchting is voor haar. Terwijl ik haar verhaal aan hoor kijk ik over het haventje, het strand en de zee voor me, met in de verte als het helder weer is het gezonken Russische schip bij Diakofti. Ik heb geen zin om vandaag al met onze zoektocht te beginnen dus ik wil nog wel even zitten en genieten van het uitzicht. Rechts van mij zie ik de rotsen waar het water met witte schuimkoppen tegenaan spat. Die kant van het strand is een schitterende plek om te snorkelen. Vaak was ik daar ‘s ochtends vroeg en zwom ik helemaal alleen tussen de scholen vissen, die wonderbaarlijk genoeg mij het idee gaven dat ik erbij hoorde. Ze zwommen met mij mee op mijn ontdekkingstocht door de Griekse wateren. Diverse soorten makreel en baarzen begeleidden mij tijdens mijn snorkelavonturen op jacht naar de resten van zee egels. Die je tot op zon 6 meter diep kunt vinden hier. Een prachtig gezicht trouwens. Hieraan kun je zien hoe zorgvuldig moedertje natuur alles in elkaar zet. In mijn huisje liggen inmiddels enkele van die groengrijze schelpachtige dingen met in perfect symmetrische rijen gevormde puntjes waar eens de stekels hebben gezeten. Ik kan van dit soort dingen enorm genieten en ik besef me nu op dit moment wat een gelukkig mens ik eigenlijk ben dat ik, van alle lezers en lezeressen van dit prikbord, samen met Tina de uitverkorene ben om de zoektocht naar de hanger met de icoon te volbrengen. Er komt een tevreden glimlach op mijn gezicht. Ik kijk naast me en zie Tina verbaasd naar me kijken. Ben je er nog? Ja, zeg ik, en ik vertel haar hoe happy ik ben op dit moment. Ik heb nog maar een Ouzo voor je besteld en wat mezes erbij. Lekker, daar heb ik wel zin in. Op eens realiseert Tina zich dat we door Potamos gereden zijn zonder de bagage van de motor te halen.


31

Hé, waar slapen we eigenlijk vanavond? Hier, zeg ik, in huize Alina. Tina kijkt me met grote vragende ogen aan, hier? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Ik vertel haar dat we inmiddels beroemde mensen aan het worden zijn op het eiland en dat de eigenaar van het huisje ons spontaan onderdak aan had geboden. Fantastisch, roept ze uit. Gaan we er heen? We drinken onze Ouzo uit en lopen gezamenlijk terug naar de motor. Ze wil zich klaar maken om achterop te stappen maar ik zeg haar dat dat niet nodig is. Slapen we echt hier? Ja, zeg ik, en we lopen het kleine straatje tegenover het strand in. Na een 50 meter lopen stopt plots de weg, hier is het zeg ik triomfantelijk en wijs naar rechts waar ons huisje staat. Georgos en Maria komen al aangesneld, Yia Sou Tina ti kanis?, en handen worden geschud. Ik zie de twinkelingen in Tina's ogen en merk dat ze blij verrast is door zo'n warm onthaal in Platia Ammos. Ik pak haar spullen van de motor en ga haar voor naar ons prachtige natuurstenen terras met een zee van ruimte. Ons huisje met haar witte muren, okergele stenen om de ramen en haar rode dak doet enorm vertederend aan. Ik duw de deur open en nodig Tina uit naar binnen te gaan. Wauw, wat leuk! Links ziet ze het keukentje en de toegang tot de badkamer. Recht voor ons staat een tafel met vier stoelen en rechts in de ruimte staan een bank een kast en een tweepersoons bed. Ze is blij verrast. Plots zie ik op haar inmiddels wat vermoeide gezicht enkele denkrimpels verschijnen. Maar Huub, er is maar 1 tweepersoonsbed. Eh, ja, eh ik dacht dat dat niet zo'n probleem zou zijn, je bent tenslotte een virtuele vriendin dus ik kon er geen kwaad in ontdekken. Och wat maakt het uit, en ik ontvang een dikke zoen op mijn wang, je hebt het goed geregeld. Opgelucht en blij met het compliment loop ik naar de koelkast en pak wat olijven en de fles Ouzo die ik vanmorgen speciaal voor deze gelegenheid heb gehaald. Zullen we voor het eten nog even naar de vuurtoren lopen? opper ik.


32

Graag. Een half uurtje later stappen we gezamenlijk op de motor om de weg door het dorpje te vervolgen. Langs het visrestaurant, café restaurant Varkoula links en rechts zien we de Peloponesos al wat roder gekleurd door de inmiddels wat minder felle zon die zich aan het voorbreiden is op haar ondergang. Na de laatste appartementen, Akrotiri, verlaten we de verharde weg en gaan op de zandweg verder naar boven. Schitterend hier, hoor ik Tina genietend in mijn oor roepen. Na een paar kilometer rijden, en flinke stofwolken achter ons latend komen we op een punt waar we met de motor niet verder kunnen. We stappen af en lopen gezamenlijk naar de vuurtoren van Moudari die op ongeveer twintig minuten lopen ligt. Het is een prachtig stukje van het eiland en we zijn helemaal alleen. Kijk, zeg ik tegen Tina, en wijs op een grote sprinkhaan die probeert wat eieren in te graven. We voelen de warmte van de grond opstijgen en genieten van alles wat we zien en tegenkomen, salamanders, ringslangetjes, enz. enz. We passeren het bord verboden toegang en komen bij de kop van het eiland en de vuurtoren aan. De zon die inmiddels al wat rood begint te kleuren geeft alles een romantische warme gloed. De Peloponesos ligt er fantastisch bij en in de verte zien we veerboten en vrachtschepen hun weg door het water kiezen. We draaien ons naar de zon en zullen een van de mooiste schouwspelen der natuur gaan zien. De lucht verkleurd langzaam maar zeker van blauw naar roze en rood. In de verte zakt de zon langzaam achter de heuvels van de Mani waarbij met het verdwijnen van de zon, de lucht de mooiste kleuren rood, magenta,lila, oranje gewoon te veel om op te noemen toont. Wat een heerlijk schouwspel, wat een heerlijk eiland.


33

Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 30-08-2005 16:19 De volgende dag Het was een prachtige romantische avond die me nog lang bij zal blijven, maar ik besluit het hoofd koel te houden. Gezien Huubs capriolen op de motor gistermiddag lijkt het me beter om vandaag zelf achter het stuur plaats te nemen. Terwijl Huub nog staat te douchen (hij is een beetje laat vanmorgen, misschien heeft hij gisteren een beetje te lang aan de computer gezeten) vis ik de sleutels uit het borstzakje van zijn overhemd en start alvast de motor. Even een proefrondje alleen. Het gaat goed, ik heb hem mooi in balans. Als Huub op het terras verschijnt, kom ik net met een vaartje aangereden. Huub kijkt even verwonderd maar zegt niets. Energiek zwaait hij zijn linkerbeen over de motor en neemt met een opgeruimd gezicht plaats achterop het zadel. Behoedzaam en behendig rijd ik door de kleine kronkelende straatjes het dorp uit. Het voelt geweldig en ik geef wat extra gas bij. Het gaat bergopwaarts, steeds steiler en de haarspeldbochten worden scherper en scherper. Dit vereist stuurmanskunst! Ik voel hoe Huub zijn armen om mijn middel slaat om het gezamenlijke evenwicht goed te bewaren.... Even, heel even maar, sluit ik in een reflex mijn ogen en hoor ik de belletjes tingelen............ ... met gierende banden breng ik de motor diagonaal op de weg tot stilstand. We staan midden tussen een kudde klingelende katsikia. Typisch Grieks tafereel: geiten op de weg. Ernstig geschrokken stuiven ze alle kanten uit, het klingelt nu uit alle windrichtingen. We stappen een beetje beteuterd af en kijken hoe de herder verschrikt aan komt benen. Den echeis matia; vraagt hij met een tandenloze grijns. Hij heeft een kop vol pittoreske plooien en ruikt een beetje naar geit. Ineens steekt hij zijn hand in zijn groezelige broekzak en haalt er tot onze stomme verbazing een glimmend mobieltje uit tevoorschijn..... Hij ratelt in het apparaat en ik kan er geen touw aan vast knopen. Waar gaat het over, vraag ik aan Huub met mijn Grieks nog in de kinderpapoutsia. Geen idee, misschien belt hij een collega om te vragen waar het gras groener is, grapt Huub. De herder verbreekt de verbinding en wijst met zijn wijsvinger op zijn kinitootje. My wife, zegt hij, I say her famous Dutch Goep and Tina are here.....


34

We zijn een uur of drie bezig om alle geiten weer te verzamelen en stappen opgewekt weer op de motor om onze zoektocht te vervolgen.... Auteur: Huub (---.speed.planet.nl) Datum: 01-09-2005 13:02 Ik was vanmorgen verbaasd hoe goed Tina de motor over de smalle weggetjes stuurde. Goh, wat een heerlijk gevoel om eens rond te kunnen kijken en genieten van de dingen die langs komen, en het gevoel stiekem de vrouw te mogen vasthouden die jou steunt in de zoektocht, en met vlagen ook zo verleidelijk is. Natuurlijk schrok ik me rot toen ze plots op de rem ging staan maar haar stuurvrouwskunst bracht ons redding. We zitten weer lekker breeduit op de motor en de ouzo van gisteravond verdampt langzaam uit mijn poriën. We hebben besloten om vandaag nog niet naar het klooster te gaan, dat doen we zondag. Het lijkt me fijn om samen met Tina een liturgie mee te maken om samen wellicht het spirituele gevoel te delen. Ik weet dat ze buitenkerkelijk is maar ik hoop stiekem dat ze het leuk zal vinden om met me mee te gaan. Tina heeft een andere route gekozen vandaag om voorbij Potamos te komen. In Karavas gaan we bij de splitsing links richting Agia Pelagia. Na een smalle haakse bocht leidt de weg ons tussen de olijfbomen door naar boven. Er staat een beetje wind en dat veroorzaakt dat de kleur van de bomen steeds veranderd van zilvergrijs naar donkergroen. Wat een prachtig gezicht, ik begin me steeds meer te beseffen dat ik enorm geluk heb nu voor de tweede keer dit jaar op dit eiland te mogen zijn, zou de Panagia hier invloed op hebben? De weg slingert verder en wij volgen haar. Na een 15 tal minuten en een behoorlijk aantal bochten komen we in de buurt van Agia Pelagia. Na de laatste haarspeldbocht hebben we uitzicht over de zee, de stranden, het dorpje en de oude veerhaven. Tina neemt gas terug en we rijden op ons dooie akkertje het dorpje binnen. Links van ons zien we het strand met de terrasjes en rechts van ons de bijbehorende restaurants en kafenions.


35

We zetten de motor neer onder een van de eerste bomen zodat we straks ons gat niet verbranden aan het hete zadel. Kom zeg ik tegen Tina hier hebben ze lekker gebak. En ik loop het winkeltje naast de supermarkt binnen. Een geur van zoetigheid en een vitrine vol lekkere zoetigheden maken dat het water ons in de mond loopt. En ik, een lekkerbek eerste klas, begin enthousiast allerlei dingen aan te wijzen, He Tina wat vind je hier van of dit of dit? Ze kijkt me hoofdschuddend en lachend aan. Ze had natuurlijk al gemerkt tijdens onze maaltijden dat eten een van mijn interesses is, maar dit sloeg natuurlijk alles. Kom, zegt ze, mee naar buiten. Ik neem alleen koffie. Stomverbaasd en met knipperende ogen sta ik haar aan te kijken. Grapje, lacht ze vol uit, en wijst een heerlijk stuk gebak aan met veel room en verse vruchten. We lopen naar het terras aan de overkant van de weg en zoeken een stoel onder een boom en dicht bij het strand. Het is best lekker hier. Ik kijk Tina aan en zeg, weet je daarginds bij Stella hebben ze lekkere spaghetti met kreeft daar gaan we van de week nog een keer eten. Ik zie de pretlichtjes in haar ogen, maar eerst koffie met gebak! Ik heb afgerekend en we lopen samen nog even naar het oude haventje. waar uitsluitend nog een paar kleine vissersbootjes liggen en genieten van het uitzicht hier. We lopen terug naar de motor en nu is Tina degene die zegt jij of ik terwijl ze de sleuteltjes hoog houdt. Jij maar, zeg ik, denkend hoe fijn het is bij haar achterop te zitten en telkens de haren door mijn gezicht te voelen wapperen...................


36

Auteur: Tina K. Noume (---.adsl.xs4all.nl) Datum: 02-09-2005 09:04 Ik zit hier op het terras van Huize Alina te kijken naar mijn nieuwe iBook G4 laptop. Wat is hij prachtig wit en wat glimt hij mooi! Past met gemak in een beetje damestas en vormt een perfect match met mijn nieuwe witte schoenen. En snel dat hij is! (Ik mag er graag over fantaseren dat de computers straks zo rap worden dat ze sneller gaan dan het licht. En dat lijkt me nou zo makkelijk, want dan is het werk al gedaan voor je eraan hoeft te beginnen....) Ik zit hier te kijken naar jullie berichten. Huub zag ze ook en is een beetje ontstemd weggelopen. Zei dat hij ging snorkelen. Ik maak me geen zorgen, hij komt wel weer boven water. Ik zie het bericht van Martin en vraag me af of hij wel eens in een boekenwinkel komt. Zoja, dan weet hij dat je daar grofweg twee afdelingen hebt. De fictie en de non-fictie. Als je van het eerste niet houdt, loop je door naar de volgende afdeling. Simple as that. Ik zie het bericht van Annelies en vraag me af hoeveel Anneliezen er zijn op dit prikbord: zoveel tegenstrijdige signalen uit een mond, dat kan haast niet bestaan. (En nog bedankt voor de tip om eens een boek te gaan lezen Annelies. Ik had er nog niet aan gedacht. Je bedoelt van die dingen met van die blaadjes?) Vervolgens lees ik het schitterende citaat dat Vlepo op ons bord toverde. Wat een mooie woorden en ach... wat zijn wij met z'n allen toch een stelletje prutsende prikkers! En tot mijn grote vreugde zie ik dat mijn oude vriend Karangiosis weer terug is. Ik heb hem ooit verkeerd begrepen en - om met Cruijff te spreken - ging het pas zien toen ik het doorhad. Er staan er nog meer bemoedigende reacties. Ik ben er blij mee. Maar vooruit, de analogie met de doktersroman spreekt mij wel aan. Ik gooi er nog een flink schepje bovenop. Daar komt-ie! ----------------------------------------------------------------------------- Na de tocht op de motor bedenk ik me dat ik me nu al dagen door Huub heb laten fêteren, zonder daar zelf iets tegenover te stellen. Daar moest maar eens verandering in komen. Ik pak de motor, sjees naar de markt in Potamos en kom terug met een mand vol verse ingrediënten voor een vorstelijk maal.


37

Moschari kokkinisto moet het worden. In de mand zitten dus ook drie flessen rode wijn. Een voor in de pan, een voor op tafel en naar goed gebruik ook eentje voor de kok (jaja). Ik schenk alvast een glaasje in en laat de versgesnipperde uitjes in de hete olijfolie glijden. Ik sluit mijn ogen en kreun even zachtjes van genot: wat een hemelse geur is dat toch altijd. Slechts geëvenaard door de lucht van pas gemaaid gras of versgemalen Milanobonen.... Als de fles leeg is zijn de voorbereidingen klaar en kan de boel in de oven... Dat wordt smullen. Huub laat zich de maaltijd goed smaken. Mmmmm, Tina (famous one-liner van Huub). Als de laatste fles leeg is lopen we het terras af en gaan we richting strand. Het is zo'n lome, langzame avond en het zand is nog een beetje warm. De golven rollen ritmisch op de kust en boven ons hoofd staat een sterrenhemel te schitteren zoals je dat thuis (helaas) nooit meer te zien krijgt. Ik leg mezelf languit in het zand om goed omhoog te kunnen kijken. Huub zit zwijgend naast me en tuurt in de zee. Er gaat een hoop in zijn hoofd om, weet ik inmiddels. En het is altijd iets moois. Een-voor-een wijs ik Huub de sterren aan en noem hun naam. (We kijken richting noorden, dus het is een piece of cake. Precies hetzelfde als thuis maar dan een aantal graden lager. Ik ken ze als mijn broekzak, kan uren in de lucht staren.) Daarna zwijg ik, en Huub zwijgt ook. Daar zitten we dan. Twee hopeloze dromers, pardoes in elkaars verhaal verwikkeld geraakt.... In de taverne aan de kade wordt de muziek opgezet en de geluiden waaien in flarden over het strand. Giannis Parios: ... giati eisai ore-e-ee-e-e-a.... Nog nooit heb ik het zo mooi horen klinken. Alsof het afgesproken is staan Huub en ik allebei tegelijk op en lopen hand in hand naar het water. En voorzichtig, heel voorzichtig, maken we samen een nachtelijk dansje in de branding. In het oosten maakt de volle maan op spectaculaire wijze haar entree als Huub plotseling zijn gezicht dicht bij het mijne brengt. Mijn hart danst sneller dan mijn voeten als hij zegt: Tina.... ik hoop dat we nooit volwassen worden...... Op de kade zingt Parios onverdroten voort .... anoixe to ena fy-y-y-llo,


38

thn eikona sou na do.... Dat doet me ergens aan denken. Waar waren we ook alweer voor gekomen? - SLOT – Auteur: Theo (---.zeelandnet.nl) Datum: 02-09-2005 12:41 Hallo Tina en Huub, ik heb genoten van jullie verhaal en of het nu fictie of nonfictie is wat doet het er toe. Heel veel van de prikkers hebben ervan genoten en daar gaat het om. In 2002 ben ik zelf in Platia Amos geweest en door jullie verhaal, waande ik me gewoon terug op dat mooie eiland. Ik zag het als een film weer helemaal voorbij komen, de life muziek bij Nondas; het zwerven door de bergen op weg naar de vuurtoren, het verkeerde pad genomen en de vuurtoren nooit bereikt; het uitzicht vanaf de burcht op de baai van Kapsali, maar vooral van de serene stilte bij Paleochora. Als jullie nog van zulke verhalen hebben ze gewoon hier neerzetten, de enkele negatieveling die moet, als hij jullie namen ziet, maar door schuiven naar iemand anders. Namens mijn vrouw en mij bedankt voor het laten herbeleven van onze vakantie. groetjes Theo Auteur: Randi (---.upc-h.chello.nl) Datum: 03-09-2005 01:10 Lieve, welbespraakte, poëtische (kan de puntjes niet vinden) en hartverwarmende alletwee! Na drie weken op Lefkas waar ik voor 't eerst sinds heel lang weer eens de tijd had om te genieten van de geur van door de zon


39

gestoofde vijgenbladeren, het geluid van in de branding terugrollende kiezeltjes, onwaarschijnlijk gekronkelde olijvenboomstammen, ..tig verkeersborden met kogelgaten die waarschuwen voor overstekende koeien (en er dan uiteindelijk op de laatste dag eentje tegenkomen), het gemummel van in het zwart geklede handwerkende wijffies, het tikken van de taflistenen, de oorverdovende Callasconservatoriumkrekels op het strand van Scorpios, een mierzoete karpoezi die niet beschaafd en slechts pittenspugend en langs-je-kin-druppelend te nuttigen is.... enfin, na al deze dingen dus ben ik weer in Nederland teruggekeerd en dubbelklikte uit gewoonte gelijk op het prikbordikoontje (over ikoontje gesproken, daar heb ik pas nog een aantal zeer fraaie exemplaren van gezien!) op mijn bureaublad. Mwah, veel had ik niet gemist behalve dan jullie heerlijk verslag van de zoektocht naar De Hanger!! Wat nou 'SLOT' Tina, ben je nu helemaal van de muizen besnuffeld! Moge jullie zoektocht nog lang voortduren en jullie langs vele herkenbare plekjes voeren. En ik heb het volste vertrouwen dat jullie de hanger gaan vinden en anders de schat die in jullie harten sluimert wel!! Ik geniet en hoop dat andere afgakels (puzzel die maar uit!) die niet geïnteresseerd (nog steeds geen puntjes dus...) zijn jullie 'gewoon' overslaan in plaats van afkraken, hint hint! Chairetismous, Randi

Verhalen over Kythira

Documents

Transcript of Verhalen over Kythira