Thésée (Edwin Crossley-Mercer) en Stéphanie d’Oustrac (Phèdre) in het absolute hoogtepunt van Mijnssens enscenering. FOTO TONI SUTER

TROUW MAANDAG 27 MEI 2019 11

van Mijnssen klopt allesIntelligente en tintelendeTolstoj

THEATERFlorian Myjer en Kim KarssenOorlog en VredeHHHHH

Hoe moet je leven? In ‘Oorlog enVrede’, dat dikke boek van de RusLev Tolstoj, zoeken de hoofdperso-nen voortdurend naar de zin van hetleven. Soms vinden ze die in oorlog,dan weer in religie, liefde, huiselijk-heid of eenzaamheid.De twintigers Florian Myjer en KimKarssen (pas in 2017 en 2018 van detoneelschool gekomen) worstelenook met die vraag. Je bent jong, wel-gesteld, intelligent, mooi, gezond:hoe maak je dan iets van je leven?Ah, in Rusland, daar leven ze pasecht, verzuchten ze. Elke dag jemooiste jurk aan, kroonluchters,paardensledes met belletjes en deSlag bij Borodino.En dan raken ze verzeild in Tolstojsuniversum. In een kleine anderhalfuur vertolken ze heerlijk speels, ro-mantisch en absurdistisch hoePierre, Andrej, Natasja, Dolochov enal die andere karakters uit het boekworstelen met het leven. Als kleinekinderen met een verkleedkist,maar dan intelligent en met een tin-telende tekst.Florian Myjer is een getalenteerdetheaterpersoonlijkheid. Een ver-fijnde, slanke dandy met een andro-gyn gezicht, die ondanks een kleinnegentiende-eeuws snorretje ge-makkelijk schakelt tussen mannen-en vrouwenrollen. Met een hand -gebaar of een korte blik roept hij ko-misch absurdisme of geheimzinnigedroefheid op. Kim Karssen is zijnideale tegenspeelster. Wat ongepo-lijster, maar net zo makkelijk scha-kelend tussen schutterig meisje engevaarlijke Rus.Met een houten kast en bergen nep-sneeuw als decor toveren ze liefdes-en oorlogsscènes tevoorschijn. Ra-zendsnel schakelen ze van een he-dendaagse homobar naar een Rus-sisch bal, van een romantische lief-desscène in de sneeuw naar een tri-ootje met twee F16-piloten.Maar hoe grappig en luchtig ook, ze houden die levensvraag voor ogen en komen er telkens op terug.Groots en meeslepend leven à laRusse? Of middelmatig leven in eenrijtjeshuis? Het maakt dat deze hila-rische voorstelling meer is dan eenavondje lachen.Sandra Kooke

Heerlijk speels,romantisch enabsurdistisch

meteen al raak. Stijf gezeten aaneen ronde tafel zitten grootouders,ouders en kinderen gevangen in eendoor niemand gewenste constella-tie. In dat beeld dringt ineens eenman binnen, die hartstochtelijk be-gint te zoenen met Thésée. Zonderdat iemand ingrijpt, wordt deze in-dringer vermoord door drie strenge,priester-achtige figuren in hetzwart. De indringer blijkt Thésée’sstrijdmakker Perithous te zijn. Thé-sée daalt af naar de onderwereld, volafschrikwekkend prachtige vogelfi-guren, om te proberen zijn geliefdeterug te halen.

Die gepassioneerde liefdesrelatieis een gewaagde ingreep van Mijn -ssen, maar hij werkt fantastisch. Endat wij ons zo goed met al die my-thologische personages kunnenidentificeren, ligt aan Mijnssensvermogen om diep door te dringenin hun gevoelswereld, dwars dooralle weelderig-barokke kostuumsheen.

Met veelzeggende details, eenbange blik hier, een ruwe duw daar,kleurt Mijnssen de karakters ook opstille momenten in. Aan het hof vanThésée (een prachtig draaiend decorvol zuilen en klassieke rondingenvan Ben Baur) is de sfeer bepaaldonaangenaam. Elk moment kunnen

de vlammen oplaaien, en dat doenze dan ook. Mijnssen bofte overi-gens met een stel geweldige zanger-acteurs, die haar wensen fantastischzicht- en voelbaar maakten.

De regie vesterkt de muziek inzo’n beetje elke maat. EmmanuelleHaïm haalt in de tot twee uur terug-gesneden partituur het maximaleuit Rameau’s geniale muziek. Zedoet dat met een alert reagerend enritmisch perfect Orchestra La Scin-tilla, het barokensemble van hetoperahuis. In het uitstekende koorvan het operahuis zijn de altenprachtig vervangen door zes hautes-contres, het Franse equivalent vande countertenor.

DivertissementsDe vaak zo lastig te realiseren diver-tissements zijn geweldig in de han-deling opgenomen, houden het ver-haal nooit op en krijgen van Haïmen Mijnssen een flitsende schop on-der de kont. Haïm is een dirigent diede kracht en de energie van Ra-meau’s muziek instinctief aanvoelt.Ronduit geweldig wat zij ermeevoor elkaar kreeg.

Dat geldt ook voor de zangers.Edwin Crossley-Mercer (Thésée) enStéphanie d’Oustrac (Phèdre) zijn,geholpen door Haïm en Mijnssen,

pijnlijk overtuigend in hun rollen.De kracht, verontwaardiging,woede en pijn van hun personagesworden met grote stem en passieuitgezongen. Waarlijk grootse pres-taties.

Cyrille Dubois (Hippolyte) is eenwonder van een tenor, die in hetschokkende duet met zijn stiefmoe-der grote indruk maakt. Mélissa Pe-tit (Aricie), Hamida Kristoffersen(Diane) en Wenwei Zhang (Nep-tune) zijn ook al zo goed. Evenalsdat enge priestertrio (bij Rameauzijn het schikgodinnen) dat op ge-zag van Mijnssen steeds opduikt omde gebeurtenissen een negatieve,niet meer terug te draaien kant opte duwen. Hun terzet aan het eindvan de tweede akte laat nog maareens horen hoe duivels ver Rameauzijn tijd vooruit was.

Wat zou het mooi zijn als deze inalle opzichten geslaagde ‘Hippolyteet Aricie’ een tweede leven zoukunnen krijgen in een ander – Ne-derlands – theater. Zo vaak komthet namelijk niet voor dat je eenRameau-opera in optima formakunt bijwonen. In Zürich kan hetnog eventjes.

Te zien in Zürich t/m 14 juni.www.opernhaus.ch

Huiveringwekkendmooi muziektheater is het, opera zoals opera bedoeld is

De twee vrouwen werden bij elkaar gebracht door een derde, Sophie de Lint