Flora ziet hoe Giel de hoorn op de haak legt, maar ze lijkt het nog allemaal niet te beseffen. Hij heeft een eigen huisje gevonden. Ze blijft zitten en haalt diep adem. 'Rustig blijven.' mompelt zo zacht dat Giel het niet kan horen. Ze knippert een paar keer met haar ogen om de opkomende tranen te laten verdwijnen.

'Ik heb een eigen huis!' zegt Giel vrolijk als hij zich omdraait. 'Ik ga vanavond nog tekenen, ik wil je niet nog langer tot last zijn.' zegt hij lachend. Flora knikt en staat op. 'Gefeliciteerd!' mompelt ze zachtjes.

Dan loopt ze naar hem toe en slaat haar armen om hem heen, een elektrische schok schiet door haar heen, een rilling loopt over haar ruggengraat. Zou Giel het ook hebben opgemerkt? Ze glimlacht. 'Gefeliciteerd.' zegt ze nog een keer. Dan laat ze hem los.

'Kom je? De vis wordt koud, en we moeten natuurlijk nog wel van onze laatste maaltijd samen genieten.' zegt ze glimlachend. Giel knikt, Flora loopt de kamer uit. En hij blijft even staan. Eigenlijk zou hij dolblij moeten zijn. Maar toen Flora hem net omhelsde was het iets anders... Hij wilde haar eigenlijk niet loslaten.

Dan loopt hij naar de keuken en gaat zitten. 'Flora, ik heb genoten, de afgelopen dagen. Het was echt een hele leuke tijd. Je hebt me geleerd, hoe ik tomatenplanten moet zaaien en dat is al heel wat!' lacht hij. Dan neemt hij een paar happen van zijn vis en kijkt zwijgend hoe Flora haar lepel naar haar mond brengt.

'Ik heb het ook erg naar mijn zin gehad. En je moet weten dat ik het jammer vind dat je weggaat, maar het is je eigen keuze. En daar kan ik niets tegen doen. Dus ik zal je niet tegenhouden. Ik wist trouwens toch dat het ooit zou komen.' mompelt Flora met een brok in haar keel. Ze glimlacht en neemt een paar happen.

Giel eet zwijgend zijn bord leeg. 'Ik ben blij dat we als goede vrienden uit elkaar gaan. Dat is een hele opluchting, ik zou het echt niet leuk vinden als ik hier met een rotgevoel weg zou gaan.' Flora knikt en kijkt hem met haar mooie glimlach aan. Giel voelt iets kriebelen onderin zijn buik. 'Ik ga mijn koffer even inpakken.' mompelt hij.

'Is goed, dan zie ik je zo. Ik doe de afwas wel even, dat hoef jij niet te doen op je laatste avond.' zegt ze lachend. 'Tot zo.' zegt Giel als hij de keuken uitloopt. Flora blijft nog even zitten, en zet dan de bordjes op elkaar. Ze heeft de spanning duidelijk gevoeld die onder het eten aan tafel hing, en is benieuwd hoe het zal zijn als Giel niet meer in haar huis woont.

In zijn slaapkamer, maakt Giel zijn kleerkast voor de laatste keer open. Hij gaat met zijn ogen langs de kledingstukken en pakt zijn ondergoed en pyjama en gooit ze in de koffer. Dan loopt hij naar de badkamer en pakt zijn tandenborstel en andere spullen. Dan loopt hij terug naar de kamer en kijkt voor de laatste keer de kamer rond.

Ondertussen is Flora voorzichtig de kamer in geslopen, ze kijkt hoe Giel zijn koffer inpakt. En hoe zijn borst zachtjes op en neer gaat onder de inspanning. Ze is blij maar tegelijk ook triest. Ze heeft geen zin om Giel nu al los te laten.

Ze maakt haar ogen dicht. Ze had niet verwacht dat de kamer die ze speciaal voor Giel had ingericht zo snel al een logeerkamer zou worden. Hij heeft er nog niet eens lang van kunnen genieten. Ze haalt diep adem en opent haar ogen. Het beste is om de kamer uit te lopen voor Giel haar opmerkt beseft ze.

Als ze aanstalten maakt om de kamer uit te lopen draait Giel zich om. 'Sta je hier al lang?' vraagt hij. Flora kijkt opgelaten om zich heen. 'Een tijdje...' mompelt ze, dan worden haar wangen vuurrood. Giel lacht. 'Misschien moet je een baan als spion overwegen, maar dan moet je niet blozen, dat zou je verraden.'

Flora lacht. 'Ik ga je humor toch nog missen hier in huis.' mompelt ze. Giel grinnikt en omhelst haar. 'We zijn toch vrienden, dan kun je me vaak genoeg bellen als je zin hebt om te lachen.' grinnikt Giel terwijl hij haar iets steviger vastpakt. 'Dat zal ik dan ook zeker doen.' mompelt ze. 'Daar houd ik je aan.' zegt Giel lachend.

Flora laat hem uiteindelijk los, even staan ze hand in hand. Hun vingers innig met elkaar verstrengeld. Flora voelt hoe het kriebelt in haar buik, een gevoel wat niet op houdt. Ze wil hem op zijn mooie lippen zoenen, en hem nooit meer loslaten. Maar ze doet het niet, zijn hand vasthouden is voorlopig nog genoeg.

'Moet ik je nog helpen met de laatste dingen inpakken?' vraagt ze. 'Ik ben klaar, je zou me een plezier doen als je mee naar beneden ging om afscheid te nemen.' zegt hij. Flora glimlacht. 'Dan ga ik met je mee naar beneden en dan gaan we afscheid nemen.' mompelt Giel

Giel pakt zijn koffer vast en loopt naar beneden, als hij al beneden is staat Flora nog boven aan de trap. Onder zijn t-shirt spannen de spieren van Giel zich aan als hij de koffer stevig vastpakt. Ze moet stiekem glimlachen en loopt dan naar de beneden verdieping. 'Ga je met de taxi?' vraagt ze. 'Ja, ik ga de centrale zo even bellen.'

Flora kijkt uit het raam. De sterren aan de hemel blinken en ze zucht, twee van die sterren zijn haar ouders. Ze zucht en pinkt een traan uit haar ooghoek weg. Ze baalt ervan dat ze Giel haar ware gevoelens voor hem niet durft te vertellen. Maar ze weet ook niet wat ze moet doen als ze het hem wel verteld.

Ondertussen heeft Giel de telefoon gebeld en het nummer van de taxicentrale opgezocht in de telefoongids. Hij tikt zenuwachtig de toetsen in en wacht af. 'Met Giel, ik wilde graag een taxi bestellen.' hij tikt zenuwachtig met zijn vingers op het tafeltje als de man zijn verhaaltje verteld. 'Eekhoornpad 12.' zegt hij, de man antwoord. 'Tot zo.'

'De taxi komt me zo ophalen.' mompelt Giel. Flora glimlacht. 'Is goed.' mompelt ze. Giel pakt Flora's middel beet en trekt haar iets dichter naar zich toe. Hij voelt een rilling die over haar lichaam loopt. 'Heb je het koud?' vraagt hij. Ze schudt haar hoofd. 'Totaal niet.' mompelt ze.

Giel trekt haar nog dichter naar zich toe, dan horen ze een taxi toeteren. 'Je belt me toch wel?' mompelt Giel. 'Natuurlijk, en jij komt toch nog wel een keer bij me eten, als ik wat meer kan bereiden als spaghetti en vis?' Giel laat haar los. 'Dat zal ik zeker doen!'

'Dag Floor.' zegt hij. 'Dag.' zegt Flora zachtjes, dan lopen ze samen naar buiten. Ze blijft op de veranda staan en Giel loopt naar de taxi. 'Doei!' roept ze hem na. Giel draait zijn hoofd en glimlacht zijn onweerstaanbare glimlach. Flora voelt haar wangen rood kleuren en wendt haar blik voorzichtig af.

Ze kijkt hoe hij van het pad afloopt, steeds verder bij haar vandaan. Het doet pijn, diep vanbinnen in haar hart. Ze bijt op haar lip om niet in huilen uit te barsten. 'Relax.' fluistert ze zichzelf toe. Ze zwaait nog even. Ze hoort de ronkende motor en opeens weet ze niet meer wat ze moet doen. Ze wil naar hem toe rennen maar blijft staan.

Ze weet niet wat ze moet doen. Ze draait haar hoofd om niet te zien hoe Giel in de taxi stapt en ze bekijkt haar opties nog een keer. Blijven staan en toezien hoe de liefde van haar leven bij haar wegloopt, of naar hem toe rennen en hem de liefde verklaren. Ze lijken haar allebei even aanlokkelijk...

Dan neemt ze een besluit, ze draait haar hoofd richting de taxi en brengt haar benen in beweging. Zo snel als ze nog nooit heeft gerend, rent ze naar de taxi. 'Wacht!' gilt ze.

Giel draait zich om en ze pakt hem meteen vast. Ze drukt zich tegen zich aan. 'Ik ben verliefd op je geworden de afgelopen dagen.' fluistert ze in zijn oor. Giel grinnikt. 'Dan zal ik je moeten vertellen dat het wederzijds is.' mompelt hij als hij haar een zoen in haar nek drukt.

Giel pakt haar nog stevig vast en laat zijn handen over haar rug glijden, het lijkt alsof hij droomt, maar als hij met zijn ogen knippert, staat Flora nog steeds tegen hem aan. Hij voelt zich opeens dolgelukkig net alsof hij vanaf vandaag opnieuw begint met leven.

Hij laat haar langzaam los maar laat zijn handen wel op haar schouders liggen, genietend van de aanraking. 'Ik dacht dat je het me nooit zou gaan vertellen.' mompelt hij. Flora lacht. 'Ik kon gewoon niet langer wachten, met iedere stap die je verder liep leek het of je verder bij me wegging.'

Giel glimlacht, en streelt met zijn hand langs haar wang. 'Ik denk niet dat ik nog weg wil vanavond en morgen ook niet...' Flora knikt. 'Ik laat je ook niet gaan, vanavond niet en morgen ook niet.' fluistert ze. 'Ik denk dat de taxi dan ook meteen weg kan.' mompelt ze.

Flora lacht als Giel haar een zoen op haar mond geeft, ze geeft zich over en voelt hoe zijn lippen de hare gretig verkennen. Ze vind het heerlijk, tegen Giel aangedrukt geeft ze hem nog een paar kleine kusjes. Het is net alsof ze voor elkaar zijn voorbestemd. Maar waarom het nou zolang duurde om dat te beseffen.

Giel pakt Flora vast en laat haar achterover hellen, hij zorgt er goed voor dat ze niet valt. Hij voelt zich geweldig. Het voelt echt heel goed met Flora, en hij weet bijna zeker dat dit voor eeuwig is.

Even later duwt Flora hem iets van haar af. Ze snakt naar adem. 'Giel, ik... ik... ik hou van je.' mompelt ze. 'Ik ook van jou.' fluistert hij in haar oor. 'Ik denk dat ik hier helemaal niet meer weg wil.' mompelt hij. Flora lacht. 'Daar ben ik erg blij mee.' mompelt ze.

Giel drukt nog een kus op de lippen van Flora. 'Giel, misschien kunnen we beter naar binnen gaan...' zegt ze. Giel knikt en hij laat haar los. Hand in hand lopen ze naar binnen, hun handen net als eerder vandaag innig verstrengeld. Giechelend als twee schoolmeisjes lopen ze naar de slaapkamer van Giel.

Op de slaapkamer van Flora legt Giel haar voorzichtig op haar eigen bed. Dan gaat hij zelf naast haar liggen en drukt zachtjes een kus op haar lippen. 'Weet je zeker dat je dit wilt?' vraagt hij. Flora knikt en drukt dan een kus op haar lippen. Dan verdwijnen ze onder de dekens.

Midden in de nacht komen ze samen boven de dekens uit. 'Ik hou van je.' zeggen ze in koor.

Tot de volgende update!