Na veel woelen en draaien geeft Nora het op. Ze kan maar niet slapen en denkt steeds aan de afgelopen avond. Paul blijft maar in haar hoofd spoken en dat is niet goed voor haar nachtrust. Gelukkig hoort ze Daphne niet, dus die slaapt rustig door.

Met bonkend hoofd gaat ze op de rand van het bed zitten. Hoewel het herfst is, is het nog best benauwd op de kamer. De zweetpareltjes staan op haar voorhoofd, terwijl ze bijna niks gedaan heeft. Het zal wel door de alcohol komen, denkt ze.

Omdat ze een droge keel heeft, wilt ze een glas water pakken. Daarna kijkt ze even bij Daphne of alles goed is en dan duikt ze weer haar bed in. Ze is hoeft morgen dan nergens heen, maar ze wil wel fit zijn voor Daphne.

Met half gesloten ogen stapt ze de woonkamer binnen. Omdat ze nog geen gordijnen heeft, verlichten de maan en de straatlantaarns de ruimte. In eerste instantie merkt ze de beweging niet op, maar als er zachtjes gekucht word, schiet Nora´s hoofd als een pijl omhoog.

Geschrokken staart ze de vreemdeling aan, maar als ze goed kijkt, ziet ze dat het geen vreemdeling is. “Goedenavond,” zegt Paul met zijn diepe hese stem. Meteen staat Nora’s lichaam gespannen en hunkert ze ernaar om aangeraakt te worden. Waar het vandaan komt weet ze niet, maar ze is er blij mee.

Nora volgt elke beweging die Paul maakt, en als hij dan ook opstaat van de bank, doet ze een stapje achteruit. Zijn hele aanwezigheid vult de kamer, waardoor ze het nog benauwder krijgt.“Maak je geen zorgen, Nora. Ik weet dat je me wilt…”

Verontwaardigd wil ze zeggen dat het niet zo is, maar als ze Paul’s blik omlaag ziet glijden, weet ze genoeg. Ze wilt hem inderdaad… Pas als er een koude windvlaag langs haar ruggengraat voelt en Paul ziet lachen, kijkt ze omlaag. Ze staat hier half naakt voor een man die ze maar al te graag wil!

Als ze weer op kijkt ziet ze dat Paul ook ineens in zijn boxershort staat. Net als de avond ervoor voelt ze het geweldige verlangen om hem aan te raken en te voelen. Ze ziet hetzelfde in Paul’s ogen en stapje voor stapje komt hij steeds dichterbij.

Voorzichtig raakt hij haar aan en meteen voelt ze de vlinders en de adrenaline door haar lichaam gieren. Nora voelt zich weer net een jong meisje dat ernaar hunkert om aanbeden te worden door een mooie knappe man. Deze keer worden haar gebeden wel verhoord.

“Je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb ontmoet, Nora. Ik verlang zo veel naar je dat heel mijn lichaam pijn doet. Alleen jij kunt die pijn verzachten, schatje…” Nora voelt dat haar wangen rood worden en wendt haar blik af.

“Niet doen, schatje. Je bent zo mooi dat ik voor altijd wel naar je kan kijken.” Zachtjes legt hij Nora op de grond, zodat ze op het zachte tapijt kan liggen. Door de zinderende hitte en het feit dat Paul nu hier bij haar is, kan ze niet praten, niet eens meer denken.

Het enige wat ze kan doen is laten zien wat ze voor hem voelt. Ze legt een hand tegen zijn wang die net als de hare ook gloeiend heet is. Zijn blik boort zich diep in die van haar, en Nora is blij dat ze zit, want ze voelt haar benen helemaal week worden.

Langzaam duwt Paul Nora achterover, en hij ziet haar lippen uiteenwijken voor een kus. Met een kreun maakt hij bezit van haar mond en haar handen tasten zijn inmiddels bezwete lichaam af. Door het licht van de maan verlicht zijn groene ogen die haar vol verlangen aankijken. “Je bent van mij…”

Met een schok wordt Nora wakker en schiet overeind. Het was maar een droom, dacht ze, deels opgelucht en deels teleurgesteld. Waar die lust en het verlangen voor Paul vandaan komt, weet ze niet maar als ze zo door gaat word ze nog tot over haar oren verliefd op hem.

Ze hijst zichzelf uit bed en ziet dat ze haar pyjama nog aan heeft. Met rode wangen loopt ze haar kamer uit en ziet het tapijt waar zij en Paul… Nora schudt die gedachte weer weg en opent de deur van haar dochtertje’s slaapkamer.

Tot haar vreugde is Daphne wakker en zit in bed te spelen. Als ze haar moeder in de gaten krijgt, licht heel haar gezichtje op en gaat rechtop staan, met haar handjes stevig op de reling. “Mama! Daffe uit!” Nora haalt Daphne uit bed.

“Zo, schatje. Lekker geslapen?” Daphne knikt hevig haar hoofd en lacht haar witte tandjes bloot. Meteen smelt Nora en doet Daphne haar kleertjes aan. “Wacht jij maar hier, meisje. Mama moet zich ook nog aankleden.”

Ze loopt weer terug naar haar slaapkamer en laat de deur open, zodat ze Daphne nog kan zien. Die zit met haar knuffel op het tapijt te spelen. Ze pakt een setje uit haar kledingkast en kleed zich snel om.

Daarna loopt ze naar de badkamer om haar tanden te poetsen en zich op te tutten. Daphne is haar moeder gevolgd en kijkt aandachtig toe wat Nora aan het doen is. Nora bekijkt zichzelf in de spiegel en komt tot de conclusie dat ze er best beroerd uitziet. Alleen de blik in haar ogen verraad dat ze tot over haar oren verliefd is geworden op Paul Ferris.

Met een zucht loopt ze de badkamer weer uit, met Daphne op haar hielen. Als ze haar handen wilt wassen met warm water, stromen ook meteen de herinneringen en gedachten aan Paul bij haar naar binnen. Het is lang geleden dat ze zich zo heeft gevoeld.

Daphne heeft ondertussen haar nieuwe speelgoed al gevonden en giert het uit van het lachen als het ding geluid maakt. De muziek is prettig voor Nora, zodat ze haar gedachten een beetje kan verzetten en op Daphne kan letten.

Ze gaat op de bank zitten en kijkt naar haar dochter die lief zit te spelen. Ze heeft het echt getroffen met het lieve, ondeugende meisje. Ze wilt eigenlijk nog veel meer kinderen, maar omdat ze zelf ook ouder wordt en geen man durft ze voorlopig nog niet aan kinderen te denken.

Pas als Daphne ophoudt en haar aankijkt, hoort Nora pas het kabaal boven haar. Het is afkomstig van de verdieping boven haar, waar waarschijnlijk vandaag de nieuwe bewoners in zijn getrokken. Nu ze toch niets te doen heeft, kan ze zich misschien even voorstellen?

Nora loopt eerst naar beneden met Daphne op haar arm, naar de bewoners onder haar, zodat Daphne niet alleen is en dan loopt ze weer naar boven. Ze stelt Daphne wel een andere keer voor. Als ze voor de deur staat, klopt ze een paar keer en wacht af.

Een vrouw met donkerbruin haar doet de deur open en kijkt verbaasd naar Nora.“Ik ben Nora, uw onderbuurvrouw. Ik dacht, laat ik even kennismaken.” Wat klonk dat stom, denkt ze. Hier is ze niet goed in.

De vrouw glimlacht en gebaart dat Nora binnen mag komen.“Aangenaam ik ben Bella Cooper. Sorry voor de overlast, maar we zijn net klaar. Wil je misschien een kopje koffie?” Nora knikt vriendelijk en loopt achter Bella aan.

Een jongen met dezelfde kleur bruin haar – wat waarschijnlijk haar zoontje is – klimt net achter de computer.“Schatje, dit is Nora, onze onderbuurvrouw. Zeg je even hallo?” De jongen draait zijn hoofd naar het tweetal toe. “Hoi,” zegt hij en draait zich weer om.

Bella zucht en schudt haar hoofd.“Sorry voor zijn manieren. Sinds zijn vader bij ons is weggegaan, zegt hij bijna geen woord meer. Hij heet trouwens Daniel.” Nora weet niet wat ze moet zeggen. Ze leeft met de vrouw mee, aangezien de vader van Daphne haar ook in de steek had gelaten.

“Ga maar aan tafel zitten, dan schenk ik een kopje koffie voor je in.” Nora knikt en kijkt de kamer rond. Het ziet er heel kleurrijk uit, heel anders dan bij haar. Ze ziet de tafel en loopt er naar toe. Ze is blij dat ze zich heeft voorgesteld. Misschien krijgt ze nog vrienden in deze buurt.

Bella staat in de keuken en zet de koffie klaar. Ondertussen praat ze over de scheiding en de verhuizing. Aan de ene kant vind ze het fijn om te horen dat ze niet de enige is, maar aan de andere kant voelt ze weer de pijn opkomen toen Michael haar verliet. En toen hij overleed.

“Hij is een goede man hoor, alleen ik hield niet meer van hem. De liefde was over en ook hij voelde niks meer voor mij. We zijn gelukkig als vrienden uit elkaar gegaan, zodat Daniel toch nog een gewone relatie kan hebben met ons beiden.” Nora luistert aandachtig.

“En jij? Is je man aan het werk?” Bij die vraag, voelt Nora de haren op haar armen overeind staan en slikt een paar keer.“Nee, ik ben nooit getrouwd geweest. De vader van mij dochter is… overleden.” Geschokt kijkt Bella haar aan.

“Overleden? Mijn hemel, dat is veel erger! En je dochter? Hoe heeft ze het?”“Ze heeft er niks van gemerkt. Ze is net twee geworden en is vanaf haar geboorte meteen een modelkind geweest.”

“Dat is fijn om te horen. Waarom neem je je dochter niet een keertje mee? Misschien kunnen Daniel en …-” “Daphne, heet ze.” “- en Daphne een keer met elkaar spelen en dan kun jij me mooi vertellen over deze buurt.” Hoewel Nora zelf nog helemaal niks over Starmoon wist, knikt ze toch. Ze geven elkaar een hand.

“Leuk dat je even langs bent gekomen. Misschien dat de andere bewoners ook nog wel langs zullen komen.” Nora knikt. “Ja, het was leuk om even kennis te maken. Nog veel succes met de verhuizing en ik kom nog wel een keertje langs.” Nora loopt naar buiten, de gang op. Dat viel best mee. Ze hoopt maar dat ze hier in Starmoon snel gewend is en een baan kan vinden.