H1.

Rode, witte en blauwe zwaailichten flitsen door de duisternis en verlichtten het terrein voor het huis van de Gibsons. Rechercheur Dane Calvan stapte uit de auto en keek met gemengde gevoelens naar het huis dat al eeuwenoud was. Verschillende klimop-planten groeiden een weg naar boven, wat het huis een mysterieus aanblik gaf. Hij baande zich een weg door de geparkeerde politieauto´s naar zijn collega's. Hij borg zijn PDA zorgvuldig op, zodat hij hem niet zou verliezen. Zijn Glock drukte tegen zijn heup aan, wat hem een veilig gevoel gaf; zoals altijd. Voor de deur kwam hij tot stilstand en aarzelde even om naar binnen te gaan.

Jessie Gibson was niet zomaar een slachtoffer, maar een meisje dat hij sinds haar geboorte al had gekend. Haar vader, Pete Gibson werd geboeid naar buiten gebracht, terwijl hij druk vloekte tegen de agent die hem stevig vasthield. Zijn vrouw Hannah liep jammerend achter het stel aan, haar hoofd op de grond gericht, zodat ze niemand aan hoefde te kijken. Dane kreeg bijna medelijden met het stel. Bijna. Opeens tikte iemand op zijn schouder en Dane draaide zich om. Zijn partner en vriend, Jack Duncan, keek hem strak aan.

“Ze worden verdacht op de moord van Jessie en Luke. Pete's werklaarzen kwamen overeen met de modderige voetstappen op de houten vloer in de woonkamer,” vertelde Jack en samen liepen ze naar binnen. Onderweg struikelde Dane bijna over een kussen in de hal.“Kijk uit. Het is hier een rotzooi.” Daar twijfelde Dane geen moment aan, toen hij verschillende kussens op de grond zag liggen. Toen hij wat verder liep, keek hij het donkere interieur rond, en probeerde zich te herinneren, wanneer hij hier voor het laatst was geweest.

In ieder geval was de woonkamer niks veranderd en alles stond nog net zo als in zijn herinnering. Vooral het donkere hout en rode accenten, gaven de ruimte een oude maar chique uitstraling. Het perfecte beeld dat hij altijd had gehad van het huis, werd verstoord door de vele agenten die overal rondliepen. Blauwe uniformen begroeten hem zakelijk en liepen langs hem heen toen Dane naar een hoekje keek, waar het lijk lag. Een geel lint was rond het lichaam van Jessie afgezet, voor eventuele toeschouwers. Dane probeerde geen opmerking te maken over het feit dat om half twee s ‘nachts heel Violet Hill nog lag te slapen.

In plaats daarvan liep hij naar het lint toe en stapte eroverheen. Opengesperde ogen keken hem smekend aan, terwijl haar lichaam in een vreemde houding lag. Bloed doordrenkte haar kleding en veroorzaakten plasjes rond haar slappe lichaam. Een beeld van haar als baby schoot door zijn hoofd, en zorgde voor een brok in zijn keel. Het kleine meisje was toen twee weken oud geweest, toen hij haar voor het eerst had vastgehouden. Rond die tijd had hij zich in het team van Violet Hills Corps gevoegd, voor een rustiger baan als rechercheur.

“Ze hadden dit niet verdiend,” mompelde hij en sloot Jessie's ogen. Haar huid voelde ijskoud aan. Even streelde hij haar tere wang, voordat hij zijn hand terugtrok en op stond.“Niemand verdient het om zo te sterven,” hoorde hij Jack's diepe stem achter zich. Dane knikte en draaide zich naar hem toe. Jack keek even gedachteloos naar het lichaam en draaide zich toen abrupt om. Dane volgde hem en kwam uit in de keuken, waar nog meer agenten bezig waren met onderzoeken.

Sommige stoelen aan de eettafel waren omver geworpen en zelfs door het raam heen naar buiten gesmeten. Glasscherven glinsterden op de keukenvloer, vlak voor het raam. De kou van buiten streek over zijn huid, wat enigszins de kokende woede in hem verkoelde. Takken met verschillende kleurende bladeren drongen door het open raam naar binnen. Normaal vond Dane de herfst wel iets kleurigs hebben, maar vandaag was het een zwarte dag.

Nog een geel lint was afgezet rond een lichaam en Dane liep ernaar toe. Bebloede bruine haren plakte aan het voorhoofd van Luke Porter. Twee bruine ogen staarden hem aan, vanuit de vreemde positie waarin hij lag. Ook rond zijn lichaam lagen plasjes bloed. Dane deed een paar rubberen handschoenen aan en liep naar het lijk toe. Hij boog de gebogen vingers en liet ze toen weer los; de vingers krulden weer terug. Dat betekende dat het ongeveer twee uur geleden was geweest dat deze onschuldige jongen van het leven was beroofd.

Hoe moest hij dit in hemelsnaam tegen zijn moeder, Finola Porter uitleggen? Dat haar zoon nooit meer thuiskwam? Dat één of andere gek hem te lijf was gegaan en zich flink had uitgeleefd? Evenals op zijn mooie vriendinnetje Jessie. Dane deed zijn ogen even dicht, voor de opkomende migraine. Dat kreeg hij meestal als hij te gestrest was en in dit geval piekerde hij over hoe hij het slechte nieuws moest vertellen. Hij kon Jack naar Finola sturen, maar wist dat dat niet eerlijk was tegenover hen. Dus moest hij het zelf opknappen.

Hij zuchtte diep en ging toen aan het werk. Hij maakte foto's van Luke's wonden en blauwe plekken, waar hij zich vermoedelijk aan had gestoten. Diepe sneden waren in zijn huid gekerfd en dat was waarschijnlijk de doodsoorzaak geweest. Net als bij Jessie. Dane kon niet geloven dat een vader zijn bloedeigen dochter zou vermoorden, maar tegenwoordig hoorde hij dat zoveel, dat het hem niet eens zo schokte.

Na een paar uur hadden ze wat bewijsmateriaal gevonden en deden die in een gemarkeerde papieren zak. Jack was met de lijkschouwer gaan praten en deze bevestigde inderdaad Dane's vermoeden dat Luke en Jessie twee uur geleden werden vermoord. Hij zuchtte diep toen hij even naar buiten liep om de frisse buitenlucht op te snuiven. Het viel niet mee om aan een zaak te werken waarbij bekenden om het leven waren gekomen. Normaal was hij rustig en zakelijk, maar vanavond voelde hij zich onrustig. Tevens omdat de moordenaar nog steeds rond liep en zo zijn gang kon gaan.

Iemand klopte op zijn rug en Dane draaide zijn hoofd naar Jack's gezicht, die naast hem was komen staan. Samen keken ze naar de stille duisternis die voor hun waakte. De storm was opgehouden, maar het was nog steeds stevig bewolkt.“Ik weet dat je ertegenop ziet om het Finola te vertellen. Als je wilt, doe ik het wel.” Even wist Dane niet wat hij hoorde en toen hij Jack niet-begrijpend aankeek, herhaalde deze zijn voorstel.“Waarom zou je dat willen doen?”

Die vraag zorgde ervoor dat Jack's ogen donkerder werden toen hij zijn blik af had gewend en in het donker staarde. Dane vroeg zich af wat er gaande was tussen Jack en Finola, maar had geen zin om ernaar te vragen. Toch spookten er tientallen vragen door hem heen, toen Jack nog geen antwoord had gegeven en geruisloos weer naar binnen was gegaan. Vermoedelijk gaf Jack iets om de zus van Dane's - bijna - ex-vrouw, Amy... De gedachte aan haar, zorgde ervoor dat zijn hart zich samenkneep en zijn onderbuik verstrakte. Dit was het moment om weer aan het werk te gaan, om niet meer aan haar te hoeven denken.

Dus draaide ook hij zich om en keek ondertussen op zijn horloge. Nog een paar uur te gaan en dan kon hij weer naar huis, naar zijn heerlijke warme bed. Maar toen wist hij nog niet dat zijn baas Vic McKeon nog iets voor hem in petto had. Zijn baas stond nonchalant tegen Dane's auto aangeleund, terwijl hij met één van zijn collega's praatte. Dane herkende hem als Peyton Smith, de gluiperd, de slijmbal in het team. Als hij ergens een hekel aan had, was het aan gluiperds en slijmballen. McKeon lachte om iets wat Smith zei en Dane's zette zich schrap.

Hij begroette zijn baas en negeerde Smith's valse glimlach.“Calvan, je moet naar het bureau. Een paar agenten zijn ziek naar huis gegaan en Jack moet Porter's familie inlichten over zijn dood, aangezien jij een aantal problemen met ze hebt.” Daarbij keek McKeon hem veel betekend aan, zodat Dane zich ongemakkelijk voelde. Hij liet echter niets merken, en zorgde dat zijn gezichtsuitdrukking volkomen neutraal was.“Natuurlijk,” zei hij, zonder enige emotie.

“Goed, ik ga naar huis. Peyton gaat met je mee. Gedraag jullie,” doelend op het akkefietje wat zich een paar dagen geleden had plaatsgevonden. Peyton had een onbehoorlijke opmerking gemaakt over Amy, waardoor Dane een vuist in het gezicht van Smith had geramd. Gelukkig voor Dane waren de meeste ermee eens geweest, dat Smith begonnen was, anders was hij nu geschorst geweest. Strak naar de man kijkend, die hem altijd zo woest kon maken, haalde hij zijn schouders op en trok het portier van zijn auto open. Smith deed hetzelfde aan de andere kant en tegelijkertijd stapten ze in.