door LEERKRACHT&COBernadette van Zantvoort-Naan, Roy Voeten enDiane Butter

Hoe ziet het onderwijs er over vijf jaar uit? Aan de ene kant hebben we natuurlijk wel een beeld en een visie, maar of die ook de werkelijkheid representeren of wensgedachten zijn? We zien dat de technische, wetenschappelijke en maatschappelijke ontwikkel-ingen sneller gaan dan de ontwikkelingen binnen het onderwijs. Heeft het onderwijs nu een achterstand? Ja!

Het is interessant te kijken hoe het onderwijs kan aansluiten op (de constante versnelling van) deze ontwikkelingen in plaats van steeds achter vernieuwingen aan te hollen. De toekomst is NU.Het is zaak de leerkracht nu mee te nemen in de ontwikkelingen die gaande zijn (hoe leren kinderen en wat wordt er van hen gevraagd in de toekomst), zodat het onderwijs beredeneerd kan inlopen en mee kan in de versnelling. Ja, inderdaad de leerkracht doet er toe, maar wàt doet er dan toe?Het moet zeker voor de leerkrachten niet meer (werk) worden maar anders. Daarom pleiten we voor een andere kijk op onderwijs. Wij vinden bijvoorbeeld dat de mogelijkheden van ICT nog niet voldoende worden benut. Sterker nog, de digitale infrastructuur van veel scholen is nog niet voorbereid op de mogelijkheden van 2013. De vraag is of dat eigenlijk nog wel acceptabel is? Nee.

Anders moet wat ons betreft ook de organisatie van en in de school. Het niveau van “omgaan met verschillen” van nu is nog maar een topje van de ijsberg. We verwachten dat schoolleiders veel meer di!erentiatie in hun personele bezetting moeten gaan toepassen. Passend bij wat er in de groep nodig is op dat moment. Een keur aan kennis en vaardigheden kunnen inzetten, maakt een organisatie flexibel en dynamisch. Wij zijn derhalve ook voorstander van een academische PABO naast de huidige PABO. En wanneer leerlingen steeds meer eigenaar worden van hun eigen leerproces en ontwikkeling dan is de vraag of ze dan nog allemaal altijd op dezelfde tijd onderwijs moeten ontvangen… We denken van niet. Dat zou het idee namelijk meteen tegenspreken. Andere organisatievormen zullen ook andere

taken en functies met zich meebrengen die een verscheidenheid aan kennis en kunde vragen. Laat de leerkracht inderdaad doen waar hij goed in is. Dit zegt natuurlijk ook direct iets over de rol van de schoolleider. Wij zijn voor een bedrijfsmatiger aanpak van het onderwijs. Niet om fabrieken te creëren maar om een e!ectief systeem op te zetten om, op alle vlakken, het maximale uit kinderen te halen.

Waar moet het het eerst anders? In het fundament; het gedachtegoed en het vertrekpunt. Wat we nu veel zien gebeuren is dat al het “nieuwe”, wat maar de vraag is of het echt nieuw is, bovenop de andere werkzaamheden komt. Het wordt in ieder geval vaak ervaren als erbij. Maar welke toren zijn we dan aan het stapelen? We weten het niet hoor, maar op een gegeven moment gaat zo’n toren toch vallen. Waren we in het huidige onderwijsfundament wel voor- bereid op deze toren? Of moeten we gaan kijken of we wel een toren moeten gaan bouwen? Daar zou onze voorkeur liggen. Het systeem op de schop en herbouwen naar de wensen en eisen van nu. We denken (of hopen) dat “de school” er dan anders gaat uitzien en meer de dynamiek en ritme van de maatschappij gaat volgen zodat school een meer organisch geheel gaat vormen met de omgeving van het kind.

Eerst heel goed gaan kijken wat kinderen (en de maatschappij waarin deze kinderen opgroeien) echt nodig hebben. En dan het systeem gaan bouwen, noem het vraaggestuurd. In zo’n nieuw systeem staan wat ons betreft de schooltijden,

Een blik in de toekomst

door René C.W. Boender in Cool is hot, ambitieuze braincandies met een missie.

Vooral de jongste generatie heeft meer dan genoeg vertrouwen. Voor alles komt een oplossing. En Apple (lees ICT) is de grootste vriend van een ieder om alles met nog minder handelingen dan voorheen toch soepel voor elkaar te krijgen. Alle systemen gaan de cloud in! Grote logge computers vind je binnenkort alleen nog maar in een museum. Net als de cassetterecorder en de Sony Walkman. Laptops, tablets en vooral smartphones maken nu alles, overal toegankelijk. De App-mania is nu definitief en altijd “on the go”. Apps zijn er om je het leven gemakkelijk te maken.

gelezen

tussentijdsjaargang 12, nummer 6

lees verder op pagina 2

schoolvakanties, het klassensysteem, eigenlijk alles, ter discussie.Wij zijn van mening dat we dit met zijn allen kunnen. Als je ziet wat er op dit moment geïnvesteerd wordt qua manuren en geld, kennis en kunde, moet het mogelijk zijn om de toren om te gooien en iets anders op te bouwen. De vraag is alleen wie gooit de toren om?

Her en der in het land zie je scholen die op dit vlak het heft in handen nemen en al een ander vertrekpunt kiezen. Aan de andere kant zie je ook diverse onderwijsgoeroes de revue passeren. Deze volgen elkaar trouwens steeds sneller op. De meest recente die nu vaak voorbij komt is Pasi Sahlberg (Finse Lessen). Het lijkt wel of we inderdaad,

collectief, op zoek zijn hoe het anders kan. We hopen alleen dat al deze wijze lessen niet als stoplappen worden gebruikt maar at dit een beweging op gang brengt die op de juiste hoogte in de toren er een blokje uittrekt…

Waar staan we over vijf jaar? We hopen in ieder geval op de barricade om de bedrijfstak grondig te vernieuwen. Laten we met zijn allen in het onderwijs meer gaan ondernemen, het gewoon gaan doen….wij denken namelijk dat de kinderen er klaar voor zijn.

Even voor haar verjaardag gaf de koningin te kennen dat ze het genoeg vond en op 30 april met pensioen gaat. Of we met Willem Alexander een capabele man aan het roer krijgen, is voor mij nog een vraag. Maxima heeft eens te kennen gegeven: ‘Hij is een beetje dom’. Eerlijk gezegd verbaast mij dat niet. Wat mij wel verbaast is dat koningskinderen op de universiteit terechtkomen. Niet bepaald een doorsnee- familie. Stel dat we inzage krijgen in de archieven

“Fietsen is mijn alter ego! Fietsen is nooit een straf, het hoort er gewoon bij! Van heel klein, de route van huis naar school of een rondje in de buurt, en grotere tochten tijdens de vakanties. Vakantie is eigenlijk synoniem voor fietsvakantie.” Terwijl afwisseling iets is wat ze realiseerde in de wisseling van school (Lilian ging van basisschool de Springplank naar basisschool ’t Mulderke), geldt dat ook voor latere tochte. Aanvankelijk vanaf een vast punt om van daar de omgeving te verkennen. Was die bekeken, dan volgde een volgende tijdelijke standplaats. Niet het vaste doel, maar het samen onderweg zijn was het aantrekkelijke: “stoppen waar je wilt en waar het mooi is, je niet hoeven te bekommeren of er parkeerruimte is of niet, doorrijden waar het je minder bevalt; het weer bepaalt of je nog wat verder rijdt. In al onze vakanties moeten we steevast rekening houden met één dag regen. Meer regendagen zijn uitzondering, ook al kiezen we doorgaans voor de noordelijke en dus regenrijkere contreien. Voor ons hoeft het niet zo warm te zijn. En wat ook geweldig is: de terloopse ontmoetingen. ’s Avonds, toen het bijna donker was, arriveerde op onze camping een oudere dame van een jaar of vijfenzeven-tig. Alleen. Ze fietste voornamelijk langs rivieren, in dit geval de Elbe, omdat ze “zo niet zo makkelijk zal verdwalen”. Of de monnik die met zijn ezel (heus kloostereigendom) in de buurt van Berlijn onderweg was naar een volgend klooster “omdat ik op die manier vakantie vier”. Het Fietserpad, van Maastricht naar Pieterburen, de Ardennen en Luxemburg, de (laatste) fietsvakantie met de kinderen naar Praag, de tocht van huis naar Parijs (en terug met de trein en per auto omdat er twee fietsen werden gestolen). Steeds zien tot hoever, steeds dichter bij je doel komen en er uiteindelijk aankomen, met een gevoel van triomf: we zijn er!”

Werknemers van de SKOGU zijn veelzijdige mensen. Er wordt vakmanschap van hen verlangd ten aanzien van alles wat met onderwijs te maken heeft. Maar er is bij menigeen méér. In deze reeks belichten we iemands alter ego, een ander facet van zijn of haar persoonlijkheid.

door René Gijsel

alter egovan Lilian BeniersHuidige functie: groepsleerkracht basisschool ‘t Mulderke

Kroning door Gerard van der Heijden

door werkgroep volleybal SSU Jeanne van der Leest en Ad van Duijnhoven

Dat mensen in het onderwijs ook behoefte hebben aan beweging en gezelligheid, is overduidelijk bewezen. Op zaterdag 2 februari jl. puilden de straten en parkeerplekken rondom sporthal De Stigt in Uden uit. Er was geen plek meer te vinden. Ook de tribunes zaten tjokvol en volgens de bewakingsbeelden zaten zelfs bovenschoolmanagers Frans van den Hoogen en Eugène van Hoorn, weliswaar incognito, gebroederlijk naast elkaar in de skybox. Hoewel ze elkaar constant knipogend en glimlachend aankeken, hadden ze wel degelijk OOG voor hun onderdanen. De spontaan opgezette wave van deze twee werd helaas in de KIEM gesmoord.

Jan Bluyssen sterkste teamvervolg van pagina 1

van het Cito, zouden alle prinsjes en prinsesjes roya(a)l boven de 540 zitten? Gemiddeld gezien zou tussen al die nazaten van de Oranjes toch ook een timmerman, een loodgieter of een kapstertje moeten zitten. Onze toekomstige koning is gediplomeerd ‘watermanager’, maar dat zou net zo goed een loodgietersdiploma kunnen zijn. We weten het niet. Wat we wel weten is dat hij koning Willen Alexander genoemd wil worden en niet Willem IV. Deze laatste naam

zou logischer zijn omdat we in de negentiende eeuw al drie Willemen versleten hebben. Ik denk dat onze toekomstige vorst niet geassocieerd wil worden met zijn drie illustere voorgangers. Willem I ging vreemd met een Belgische gravin. Zijn zoon Willem II was getrouwd, maar praktiseerde de herenliefde met zijn dienst- knapen die kennelijk overal voor open stonden. De derde Willem in de rij maakte er financieel een puinhoop van. Nee, de mannelijke Oranjes gaven

(zal je altijd zien). Een simpele zoekopdracht op Google laat je weten dat er meerdere versies zijn. Zo heeft Patrick Bruel er ook zijn eigen draai aangegeven. Maar bij Bruel mis ik de accordeon die ik bij Rufus juist zo mooi vind. Zonnetje erbij, wat wil een mens nog meer?Een keer in de zoveel tijd mag Rufus weer door de boxen knallen. Meestal afgewisseld met zijn versie van Hallelujah. Alhoewel ik die van Je! Buckley weer mooier vindt… maar dat is een ander verhaal.

niet bepaald het goede voorbeeld en met de huwelijkse status namen ze het al helemaal niet zo nauw. De man van Wilhelmina, prins Hendrik, hoerde en snoerde dat het een lieve lust was en de opa van W.A liep ‘iets’ achterna, maar dat was niet zijn vrouw. Onze nieuwe koning kan maar beter goed naar zijn vrouw luisteren, want die is volgens mij ‘een beetje slim’ en dat kan hem wel eens van pas komen.

door Gerard van der Heijden

Ik ben een van de weinige mensen die na het zien van een film de aftiteling leest. Hoe heette dat nummer en van wie was het? En dan vervolgens opzoeken, grijsdraaien en de tekst uit je hoofd leren. Waar de film over ging, weet ik dan vaak niet meer. Welke muziek zat erin en wie heeft het gecomponeerd dat weet ik dan weer wel. Vaak zitten de mooiste nummers van de film onder de aftiteling. Zo ook bij Moulin Rouge. Nu niet de meest hoogstaande film. Maar de muziek bij de aftiteling daarentegen… La complainte de la Butte. In de versie van Rufus Wainwright. Nu heb ik twee jaar Frans gehad op de middelbare school, dus verstaan wat ie zong, deed ik niet, maar dat het mooi was wist ik wel. La lune, trop bleme, pose un diadème sur tes cheveux roux. Lune is maan en bij diadème kan ik ook wel iets bedenken, maar verder? Op zoek naar een vertaling dus. Nu wordt het niet echt veel mooier als je weet dat Rufus zingt over een maan die een tiara op je rode haar zet, maar dat mag de pret niet drukken.Het is natuurlijk geen origineel nummer van Rufus. De rijp van de heuvel (boerenvertaling) is geschreven in 1955. En is ook toen gebruikt in een film

good vibrations door Marlous Renee

Op het veld werd door negen teams in een ontspannen sfeer fel gestreden om de punten met bijbehorende bokaal. Alle teams zagen het als een fijn, sportief avondje, maar eenmaal binnen de lijnen werden de messen geslepen! Er werd geserveerd, gepasst, gesprongen, gedoken, gemaskeerd, maar ook veel gelachen en genoten. Bewonderenswaardig was het optreden van verschillende directeuren, die zo met het team een heerlijk avondje konden beleven. Heerlijk zeker, want in de pauzes was er voor alle teams als prijs een lekkere appeltaart. Aangeboden, net als het hele toernooi, door de Stichting Schoolsport Uden als bedankje voor alle medewerking van de scholen bij de vele activiteiten zoals school- voetbaltoernooi, schoololympiade, wandel- avondvierdaagse en de sportieve lessen. Na een

Jan Bluyssen sterkste teampaar uur bezig zijn werd onder het genot van een snackhap en een drankje de uitslag bekend gemaakt. Wie de gezelligste ploeg dit jaar was, was moeilijk te bepalen. Bij de punten ging uiteindelijk het team van Jan Bluyssen met de hoogste eer, de eeuwige roem en het bijbehorende beeldje aan de haal. Marimba werd knap tweede, Bitswijk fraai derde. Mochten de spieren nog willen, of de interesse gewekt, houd dan volgend jaar eind januari / begin februari de berichtgeving in de gaten. Dan wordt er opnieuw gestreden op dit zeer hoge niveau. Meedoen is belangrijker dan winnen. Meedoen is altijd mogelijk, gezellig is het zeker!

‘Na een bepaalde periode is het goed om te switchen. Dat is verfrissend voor jezelf en de school.’

door Frans Zegers

‘Dit lijkt wel een reünie!’ roept Lilian Beniers wanneer ze op het stafbureau haar collega’s Christine Vendrig, Irma van Delst, Hilde Goesten en Nico Strijbosch ontmoet. Wat zij met elkaar gemeen hebben? Het zijn collega’s die de afgelopen jaren van school gewisseld zijn. Christine: ‘Je moet afstand doen van wat je als heel prettig hebt ervaren. In het begin lijkt dat eng, maar achteraf blijkt dat niet zo te zijn. Je groeit er in persoonlijk opzicht van.’ Wanneer ze naar voren brengt, dat ze de telefoon soms nog opneemt met de naam van haar vorige school, herkennen allen zich in het beeld, dat je, zeker in het begin, een nieuwe school ongewild gaat vergelijken met de school waar je vandaan komt. Christine: ‘Je neemt iets mee van de oude naar de nieuwe school. Daar ben je enthousiast over. Op die manier kun je iets wat goed loopt op de ene school overbrengen op de andere. Op een bepaald moment wordt het echter ‘wij op de nieuwe school’.’

‘Het hele idee van switchen is nog steeds beladen.’ merkt Lilian op. Hilde beaamt dat. ‘Tien jaar geleden werd er vreemd tegenaan gekeken. Je ging alleen als je het niet naar je zin had. Ik heb toen echt aan mijn directeur en collega’s uit moeten leggen, dat het niets met de school te maken had, maar alles met mijn eigen ontwikkeling.’ Nico Strijbosch herkent zich in dat beeld. ‘Op mijn school heb ik drie jaar geleden ook veel moeten praten. Veel collega’s begrepen niet, dat ik na zesendertig jaar het gevoel kreeg: Ik ben er klaar mee! Ik zoek iets anders. Mijn directeur zei: Ze zoeken iemand voor de invallerspool. Een half jaar heb ik daarover nagedacht en toen besloten de stoute schoenen aan te trekken.’ Terugkijkend op de afgelopen drie jaren bevalt hem de gemaakte switch erg goed. ‘Ik ervaar minder werkdruk en kan meer met kinderen bezig zijn. Verder is het prachtig de verschillen tussen de populaties in Uden, Volkel en Odiliapeel te zien.’

Hilde licht de wisselingen die zij gemaakt heeft toe. ‘Allemaal op basis van vrijwillige mobiliteit. Ik werk nu op De Springplank, mijn vijfde school. Na negentien jaar op

de Bitswijkschool ben ik van school veranderd hoewel de Bitswijk een warm bad voor mij was. Ik was veertig jaar en had het er erg naar mijn zin. Ik wilde echter meer zien; leren van een andere organisatie, een andere schoolcultuur, andere ouder- en leerlingpopulaties. Doordat je jezelf uit je comfortzone haalt, leer je de sterke en zwakke kanten van jezelf kennen. Het kost je een schooljaar voordat je je echt thuis voelt in een nieuw team.’ Bij Lilian lag de aanleiding voor het wisselen van school anders. ‘Ik moest, vanwege de indeling in leeftijdscohorten, na twaalf jaar Springplank weg. Ik ben blij met het duwtje dat ik toen kreeg, de kans op een nieuwe uitdaging.’ Irma van Delst: ‘Ik werkte drie dagen verdeeld over twee scholen. Ik trok dat niet meer en wilde, na tien jaar intern begeleider te zijn geweest, ook weer groepsleerkracht zijn. Ik miste het contact met kinderen.’ Ze vertelt over de angst bij het weggaan. ‘Je zit goed en je vraagt jezelf af: Wat krijg ik ervoor terug? Na een bepaalde periode is het echter goed om te switchen. Het vertrouwde van jouw oude school kun je inbrengen op je nieuwe school. Dat is verfrissend voor jezelf en jouw nieuwe school.’ Nico: ‘Ik ben een natuurmens en geef graag schaakcursussen. Ik kan deze ideeën nu inbrengen op andere scholen.’

Lukt elke wisseling? Lilian: ‘Het wisselen van school lijkt op een koektrommel. Je kiest het liefst het koekje dat je het lekkerst lijkt. Krijg je dan een ander koekje dan smaakt dat ook goed.’ Hilde: ‘ Soms merk je ook dat een school niet bij je past. Je leert echter van elke school.’

Als er ooit een verplichte mobiliteit zou komen, zijn deze vijf Kiem-medewerkers daar in ieder geval niet bang voor. ‘Laat maar komen,’ zeggen Irma en Christine. ‘Je verandert door een overstap niet; je leert ervan. Op een nieuwe school kun je net zo fijn werken als op de vorige.’ Lilian: ‘Als je één keer bent overgestapt, ben je niet meer zo huiverig om te wisselen.’ Alle vijf beamen ze dat.

colofontussentijds jaargang 12, nummer 6, maart 2013

tussentijds is het personeels- bulletin van de Stichting Katholiek Onderwijs Gemeente Uden.

aan dit nummer werkten meeSander van der Braak,Gerard van der Heijden,Leerkracht&Co,Marlous Renee,Werkgroep volleybal SSUen Frans Zegers

eindredactieRené Gijsel,Nicole Westho! a.i. enFrans Zegers a.i.

vormgevingRuben Trimbach

drukDrukkerij Ketelaars Uden

redactieadresRedactie tussentijdsPostbus 155400 AA UdenE-mail: skogu.tussentijds@gmail.com