# 1. Troonopvolger

Dan Morrow

Hoofdstuk 1

Vertrokken

Een paper schrijven had in het begin makkelijk geleken, totdat het tijd was om ermee te beginnen. De deadline kwam al akelig dichtbij; het onderwerp kwam nu zelfs tijdens het avondeten ter sprake.‘Een vriend van mij heeft economie gestudeerd. Hij zou je kunnen helpen met je werkstuk,’ had haar vader gezegd. Hij wreef quasi-ongeïnteresseerd langs de rug van zijn nek. ‘Zal ik hem opbellen om te vragen of je vanavond langs kunt komen? Je kent hem vast nog wel. Kyle Weicke. Hij woont nog steeds in Grember.’

# Alana.

‘O, mijn oude oppas!’Haar moeder boog zich naar voren om zich in het gesprek te mengen. Haar schouderlange, bruine haar hing nu voor haar gezicht. ‘Met dit weer zeker?!’ Haar ogen fonkelden van ongeloof. ‘Richard, ze mag van mij niet weg als het zo stormt! Bovendien zijn de wegen spekglad en –’‘Mam,’ onderbrak Alana haar, ‘ik krijg het zonder hulp niet af.’

‘Dan had je maar eerder moeten beginnen. Nee, Alana,’ zei haar moeder met een streng gezicht, ‘ik wil er niets meer over horen.’‘Ik ben achttien. Je kunt het me onmogelijk verbieden.’‘Meisje, ik wil geen ruzie aan tafel,’ zei Richard. Zijn zware stem zorgde voor een korte stilte. Een stilte die niet vaak voorkwam wanneer ze met zijn drieën aan het eten waren. ‘We hebben het er nog wel over,’ voegde hij er fluisterend achteraan.

Ja, als haar ouders over school begonnen, dan werd het echt eens tijd.Alana zuchtte toen ze het laatste bord in de vaatwasser schoof. Waar bleef haar vader nou? Zou Coriya iets in de gaten hebben? Net op het moment dat ze hem wilde gaan zoeken, kwam hij binnen. Zijn gezicht was rood aangelopen en zijn kale voorhoofd glom van het zweet. ‘Het is gelukt. Je kunt nu naar hem toe.’‘Woont Kyle nog in datzelfde huis in Grember?’

Haar vader knikte gereserveerd. ‘Maar hij zei dat je op hem moest wachten bij de bibliotheek.’‘Oké. Die weet ik wel te vinden.’ Ze ving haar vaders blik op. ‘Mama was er niet zo blij mee, hè?’ vroeg Alana voorzichtig. Richard vond de vaatwasser ineens heel interessant. Hij hield zijn mond stijfdicht. ‘Ze weet het niet.’ Ze glimlachte flauwtjes. ‘Bedankt, pa. Je wilt niet weten hoe hard ik hulp nodig heb. Ik snap de opdracht niet eens.’

‘Laat Kyle dat niet weten!’ Zijn ogen boorden zich waarschuwend in de hare. ‘Ik heb gezegd dat je al redelijk ver was en dat je alleen een paar dingen moest weten voordat je de conclusie kon schrijven.’‘Tja, dat gaat een probleem worden.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Nou, dan zal ik m’n beste acteertalenten moeten inzetten.’‘Alsjeblieft niet! Jouw acteerkunst is nog erger dan gewoon de waarheid vertellen, ongeacht wat je gedaan hebt.’

Alana snoof luidruchtig. ‘En dankjewel, papa,’ zei ze sarcastisch.‘Beloof me dat je voorzichtig zult wezen. De wegen zijn inderdaad gevaarlijk.’‘Ja, ik beloof het. Bedankt, pa. Je bent de beste.’ Zijn gezicht verzachtte toen zijn dochter hem een kus op zijn wang gaf. Hij keek toe hoe ze zich omdraaide, de autosleutels pakte en via de achterdeur naar buiten ging.

Een eenzame zucht ontsnapte uit zijn mond.‘Voel je je schuldig?’ vroeg Coriya hem. Ook haar gezicht vertoonde zorgrimpels tussen haar ogen. ‘Je weet dat ik haar hier wilde houden. Bij ons.’‘Ja, maar er is geen ontsnappen aan. We moeten ons aan de belofte houden. Vluchten heeft geen zin. Ze zullen ons hoe dan ook weten te vinden.’Zijn vrouw liep naar hem toe en kuste zijn wang. Samen keken ze toe hoe het belangrijkste in hun leven hen weer verliet…

# Richard.

Het was inderdaad verdomde glad op de weg, concludeerde Alana nadat de achterkant van haar roestbak weggleed op de rotonde. Haar hart ging als een razende tekeer. Ze had haar rijbewijs iets meer dan een halfjaar, en met stormen en vorst op het wegdek had ze nog nooit te kampen gehad. Had ze maar naar haar moeder geluisterd. Ze had ook een andere keer naar Kyle toe kunnen gaan.

# Alana.

Maar misschien is het weer dan nog slechter dan nu, zei een stemmetje in haar hoofd. Ach, wat maakte het uit?! Ze was nu toch al een eind op weg. Ze bevond zich nog maar een tiental kilometer van de bibliotheek.Alana grinnikte in zichzelf toen ze het bord langs de weg zag staan met het opschrift “Grember”. Nu alleen hopen dat ze wat aan hem had voor haar paper.Plotseling begon de motor te ronken, nog erger dan hij normaalgesproken deed.

‘Lekker voorbarig, Alana. Eerst hopen dat je überhaupt nog aankomt bij de bieb! Kom op, schatje, houd nog even vol,’ voegde ze er fluisterend achteraan tegen het stuur. ‘Het is koud en ik wil niet buiten lopen op dit tijdstip.’ Haar ogen werden groot van schrik toen ze iets wits voor zich langs zag schieten. Ze onderdrukte een gil en probeerde zich weer op de kronkelende, donkere weg voor zich te concentreren, zonder veel aandacht te besteden aan het sputteren van de motor dat steeds heviger werd. Haar handen waren klam van het zweet.

Net toen ze de bocht naar rechts wilde nemen, gebeurde het. Haar auto hield ermee op. Midden op de weg. Omringd door honderden bomen. Het was een wonder dat er geen sneeuw lag in deze omgeving. ‘Toch één meevaller,’ mompelde ze chagrijning. Ze griste haar mobiel uit haar tas en belde haar vader. ‘Papa?’ Er klonk geruis aan de andere kant van de lijn. ‘Papa, ik sta vast. M’n auto heeft het begeven.’‘Liefje? Ik kan je – slecht verstaan. Bel – Kyle Weicke.’

‘Dat is het probleem. Ik heb zijn nummer niet. Daarom belde ik jou op. Pa?’ Er klonk weer geruis aan de andere kant van de lijn. Toen werd er opgehangen. ‘Kut.’ Ze stapte uit en belde nog een keer. Geen bereik. Nu was ze pas echt bang.Moest ze naar de bibliotheek lopen? Nee, ze kon haar auto hier niet laten staan. Met al haar kracht probeerde ze hem richting de berm te duwen, hem af en toe bijsturend, zodat hij uiteindelijk niet in de weg stond voor andere bestuurders. Ze zweette hevig, ondanks de kou.

Een benauwd, doordringend gepiep maakte haar wakker uit haar overpeinzingen. Het geluid kwam uit het bos vandaan. Alana haalde haar schouders op en wilde weer instappen om uit te rusten, totdat ze uit het struikgewas een vrouw zag stappen. Een hele mooie vrouw, concludeerde ze toen de vrouw de afstand tussen hen verkleinde.

De onbekende had kort blond haar. Een stoer kapsel. Haar slanke lichaam was bedekt met enkel een shorts en een topje, maar ze leek het niet koud te hebben. Er was geen kippenvel te vinden op haar roomwitte huid. Een huid zo perfect dat Alana er jaloers van werd. ‘U heeft zeker niet toevallig verstand van auto’s?’ vroeg Alana. Ze slaakte een diepe zucht toen de vrouw glimlachte. Maar het opgeluchte gevoel duurde niet lang.‘Nee,’ zei de vrouw ferm.

‘Dat is jammer. Nou, heeft u misschien een telefoon die bereik heeft?‘Nee.’‘Kunt u me dan de wegwijzen naar een telefooncel?’‘Die zijn er niet in Grember.’ Ze kwam steeds dichterbij. Zo dichtbij dat ze op een gegeven moment neus aan neus stonden. Nu kon Alana de ogen van de onbekende zien. Het waren bruine ogen, die haast rood leken wanneer het licht van de maan erop scheen. Geen enge ogen, maar mooie ogen. De ogen van Kyle Weicke.

De glimlach van de vrouw was nog steeds niet verdwenen, maar verflauwde wel iets toen Alana niet schrok van haar blik. ‘Je bent een dapper meisje.’ Alana’s adem stokte toen twee ijskoude handen zich om haar keel sloten. ‘Perfect. Ik neem je mee.’Alana had geen tijd om iets te bedenken zodat ze uit haar greep kon ontsnappen. De vrouw sloeg haar op het drukpunt in haar nek en onmiddellijk verloor ze het bewustzijn.

Troonopvolger

Wordt vervolgd…