Een kijkje in de ...

Vrije Basisschool De VliegenierOpperweg 8, 9890 Gavere

In onze school...

Toeka woont in onze school en legt haar ei.Ze vindt het hier een prettige en veilige omgeving.Ze hoopt dat haar eitje op onze schoolveilig kan uitgebroed worden.

Toeka legde een ei. Maar ze wist niet hoe ze het moest uitbroeden.“Misschien komt het uit als ik er tegen praat,” zei ze.

In een beschermde omgeving...

Er is plaats en ruimte in onze school om jong levente laten groeien en het met veel liefde te omringen.We bieden veel ervaringskansen om te leren en te leven.

Zorg op maat in een warm nest,in een prachtige open en groene omgeving.

“Hallo kleintje!” tokte ze. “Kom uit het ei, dan kun je je moeder zien!”Drie dagen lang praatte ze tegen het ei. Maar er gebeurde niets.

Warmte bieden aan elk kind is de basis van onze opvoeding.

Niemand mag in de kou staan!Iedereen is welkom!

“Misschien komt het uit als ik het lekker warm aankleed,” zei ze.Dus breide ze een warm wollen jasje...

Een warme jas

Een warme jas van warmte en zorg voor elk kindvinden we belangrijk.

Het betekent concreet; - dat we de kinderen sterk opvolgen, - dat we differentiëren in de klas, dit zowel in aanbod als in begeleiding.

We bieden uitdagingen aan wie er nood aan heeften geven ondersteuning bij problemen.

en spreidde het uit over het ei. Op de tweede dag breide ze nog een jasje en op de derde dag nog een. Maar er gebeurde niets.

Nestwarmte en verantwoordelijkheid, samenwerking en engagement zijn op onze school geen holle woorden. We geven ze elke dag invulling...

Een leerling getuigt:

“We krijgen verantwoordelijkheid van de juf of meester!Ik vind het heel leuk om aan de kleuters voor te lezen.Bij het tandemlezen leerde ik dat de kinderen in een tweede leerjaar al veel kunnen,dat had ik niet verwacht.We mogen ‘s middags meehelpen in de refter bij de kleuters.In de leerlingenraad mogen we over alles onze mening geven.De leerlingenraad is supertof: hier wordt echt naar ons geluisterd.” (leerling 6de leerjaar)

Toeka werd wanhopig. “O jeetje,!” snikte ze. “Mijn kleintje komt niet uit het ei. Als het niet uit het ei komt, kan het niet groeien. Misschien gaat het groeien als ik het in de grond plant.”Dus groef ze een gat in de grond, stopte het ei erin...

We zijn een STEM-school.STEM staat voor science, technology, engineering en mathematics.

Aan wetenschap, wiskunde en techniek geven we binnen onze schoolveel aandacht doorheen het onderzoekend leren.We maken veel tijd voor verwondering, voor proefjes,voor relatie- en evaluatiegesprekken.

Daarbij proberen we somsde gekste dingen uit...

Ze begon het water te geven. Drie dagen lang gaf ze het water.Maar het kwam nog steeds niet uit.

Je welkom heten!

Onze school won in 2009 de titel“Warmste school van Vlaanderen”.

Vele jaren later zijn we op deze titel nog steedsheel erg trots.

Aan de sociale en emotionele ontwikkelingvan onze kinderenbesteden we elke dag veel aandacht.

Alles begint immers met zich goed voelen.

“Misschien komt het uit als ik het zachtjes heen en weer schommel,” zei ze.Dus maakte ze een wieg van stukjes stro en madeliefjes...

Alles op zijn tijd!

Uitkijken naar iets,wachten op leuke momenten.Het geeft spanning enhet scherpt de fantasie.

We plannen daaromboeiende jaarthema’sen leuke feestendie we samenmet de kinderenvoorbereiden en waarnaar we samen uitkijken.

Best spannend elk jaar!

ze legde haar ei erin en schommelde.Drie dagen lang schommelde ze de wieg. Maar het ei kwam er nog steeds niet uit.

Planmatig werken...

De kinderen krijgen opdrachten die zezelfstandig moeten plannen en uitvoeren.Werken aan zelfstandigheid begint al heel vroeg,vanaf de kleuterklas.Er wordt gewerkt metcontactwerk of hoekenwerk.Ook groepswerk krijgt een belangrijke plaatsbij het leren.

“misschien komt het uit als ik het eten geef,” zei toeka.ze kookte een pannetje spaghetti...

Hoog gekoesterde verwachtingen

Inspanningen geven niet steeds een goed resultaat.Dat is het geval bij het onderzoekend leren,maar ook in de zorg.We geven echter niet op,maar nemen de tijdom geduldig verder te zoeken.

toeka was erg bedroefd. ze had alles geprobeerd. niets had geholpen. tranen stroomden over haar wangen.ze tilde haar ei op en liep naar huis. “ik zal je nooit zien, mijn kleintje,” huilde ze.“we zullen elkaar nooit leren kennen. vaarwel!”

Nabijheid

We willen dat elk kind openbloeitin al zijn talentenvan hart en verstandvan taal en beweging.We staan naast de kinderen,zijn geduldig en nabij!

toeka was ook erg moe.ze legde het ei op het bed en ging erop liggen. ze was zo moe dat ze drie dagen lang sliep, bovenop het ei.

Dat kinderen mogen groeienelke dag een stukje groter!

Perfect zijn hoeft niet,je mag lerenmet vallen en opstaan.We bieden alle kindereneen veiligeleer- en leefomgeving.

op de derde dag barste het ei en niet één, maar wel vier kuikentjes kwamen eruit.“hallo, mama!” zeiden ze. toeka was zo verrast dat ze alleen maar kon zeggen: “hallo kleintjes! welkom thuis!”

 

Ons verhaal is gebaseerd op het boek: “kom uit het ei, kleintje” van shen roddie en frances cony uitgevereij sjaloom.de tekeningen werden gemaakt door juf lieve n.a.v. het geboortefeest van de kleine toeka’s.

kom, we gaan samen op weg!

Gedurende 15 jaar kwam ik elke dag naar deze school om mijn kinderen.

Bij de inschrijving van onze oudste dochter was ik er niet helemaal gerust in. Wat zoek ik hier in zo’n kleine dorpsschool? Zal het niveau wel goed genoeg zijn? Is het wel een goed idee om je kinderen zo dicht onder de kerktoren te houden? Zullen ze niet weerbaarder worden als ik hen direct meeneem naar een school in de stad. Moet ik toch niet kiezen voor die “bijzondere” scholen met ronkende namen zoals Freinet en Steinerscholen?

Ik volgde mijn gevoel dat me zei dat te voet naar school kunnen gaan en daar de mensen tegenkomen die ik ook in het dorp zag toch veel beter was. Dat ik, al was het maar in de lagere school, mijn kinderen de luxe moest gunnen van een school op hun maat. Ik overtuigde mezelf ervan dat hier een goede start nemen hen wellicht even goed zou voorbereiden op de grote en soms boze wereld daarbuiten. ‘Streetwise’ worden ze later wel!

Ik heb me niet vergist. In de voorbije 15 jaar heb ik aan de school veel meer gehad dan ik toen voor mogelijk hield. Eerst en vooral voelde ik al snel dat het wel goed zat met dat niveau. De kinderen gingen goed vooruit, er was structuur en orde, de lessen waren op niveau en de eisen die men aan hen stelde namen stadig toe met het opklimmen in de leerjaren.

En dat was niet alles. Als ik over de school vertelde tegen buitenstaanders hoorde ik me zeggen dat ik op “onze” speelkoer nog nooit had zien vechten. Als anderen het over pesten op school hadden dacht ik meteen: “ dat zou in de school van Semmerzake geen waar zijn!” Als het echt scheef zat tussen de kinderen en ze geraakten er zelf niet uit, dan was er altijd wel een juf of meester die het probleem aankaartte en mee hielp zoeken naar een oplossing. Perfect zijn moest niet, vallen en opstaan mocht, en alle kinderen waren gelijk.

En laat me eerlijk zijn, het was niet alleen een goede school voor mijn kinderen maar ook voor mezelf. Hoe zou ik anders als inwijkeling zo gemakkelijk andere ouders hebben leren kennen? De kinderen naar school brengen en de andere ouders zien, ook al ken ik velen niet van naam, gaf een gevoel van vertrouwdheid en solidariteit. Nog even blijven kijken naar de kinderen die blij waren elkaar te zien en onbekommerd speelden tot de bel ging, maakte dat ik de dag goed gezind kon beginnen.

Bij het wegrijden van de school was ik er telkens gerust in dat ze veilig en wel zouden zijn tot ik terugkwam.

getuigenis van een tevreden moeder...