The rose of the family

Jonathan stopt met praten en kijkt naar de prachtige ogen van Demi. ‘Je hebt prachtige ogen Demi.’ lacht hij verlegen.

Demi schiet in de lach. ‘Nou euh bedankt.’ Ze staren elkaars gezichten lang aan en vergeten alles om elkaar heen.

Jonathan dringt steeds dieper in het hart van Demi. Ze voelt hoe hij van haar houdt en ook hoe zij als maar meer voor hem voelt. ‘Wat kunnen een paar minuten veel met je doen.’ lacht ze vriendelijk.

Jonathan knikt. ‘Ik ben volgens mij verliefd op je.’ Demi lacht alweer. ‘En ik op jou.’ Ze geeft hem snel een zoen op de wang en blijft hem dan lang aanstaren.

Demi’s ogen twinkelen in het licht van een klein schemerige lampje. ‘Zullen we even naar buiten gaan?’ stelt jonathan voor.

‘Ik vind het best.’ antwoordt Demi. Samen lopen ze naar buiten, hand in hand. De maan verlicht het pad in de tuin en een paar lampjes maken alles zichtbaar.

Samen gaan ze op een bankje zitten voor een vijver. Twijfelend schuift Demi dicht tegen Jonathan aan. ‘Ik kan niet geloven wat ik net even voelde. Ik zag jouw mooie ogen en meteen was ik weg.’

Jonathan bloost voorzichtig. ‘Maar..’ gaat Demi verder ‘Niet alleen je ogen hebben me nu zo verliefd gemaakt.’ Zacht legt ze haar eigen hoofd op de schouder van Jonathan.

‘Je bent ook zo aardig en ik voel dat je me wilt beschermen.’ fluistert Demi. ‘Ik doe dat maar al te graag voor je hoor.’ fluistert Jonathan terug. Samen zeggen ze een tijdje niets tegen elkaar maar staren naar het water en de ringen die steeds breder worden in het water.

Een paar eenden zwemmen gezellig in het maanlicht. Het water geeft een warm zacht gevoel waardoor Jonathan zijn arm om Demi slaat. Het water maakt een zacht geluid en af en toe hoor je de eenden kwaken.

Maar verder is alles stil. Soms door een zachte wind hoor je de bomen mee suizen maar daar merkt niemand wat van. Demi sluit langzaam haar ogen. Ze weet zeker dat het nu wel goed zal komen.

Haar ouders zijn dan wel gestorven maar ze heeft er meteen iemand voor in de plaats gekregen. Al kan Jonathan nooit haar ouders vervangen ze heeft hem wel vreselijk nodig.

Silvia rent haastig door de bossen. ‘Waar is de poort! Ik moet terug!’ gilt ze angstig. Een paar mensen die gezellig aan het wandelen zijn met de familie waarvan de oudste twee zich vervelen en het helemaal niet gezellig vinden kijken verbaasd naar Silvia.

De ouders kijken elkaar verward aan en de moeder loopt rustig naar Silvia toe. ‘Meid, meid, wat is er aan de hand? Waarom schreeuw je zo?’ Silvia heeft niet meteen door dat de moeder tegen haar praat en kijkt de andere kant op.

‘Je mag wel antwoorden hoor. Ik doe je niets.’ lacht de vrouw vriendelijk. Silvia draait zich verschrikt. ‘oh had u het tegen mij? Sorry, ik wist niet dat u het tegen mij had.’

De vrouw knikt en pakt Silvia’s hand die aan het trillen is. ‘Waarom schreeuw je zo?’ Silvia snikt even. ‘Nou ik kom van een andere wereld, en ik toen door een poort heen en toen kwam ik hier, maar de poort is nu weg!’

‘Ik kan waarschijnlijk nooit meer terug naar huis!’ Silvia barst in huilen uit. ‘Meid, rustig maar. Vertel eerst het hele verhaal maar aan mij en hoe je heet oke?’ antwoordt de vrouw.

‘Ik heet Silvia.’ snikt Silvia. ‘Mooie naam, ik heet Marja, nou vertel me alles maar.’ de vrouw geeft een knikje aan haar familie dat ze verder mogen lopen en wandelen verder.

Marja neemt Silvia mee naar een bankje en samen gaan ze rustig zitten. ‘Vertel me alles maar, Silvia was het toch?’

Silvia knikt vriendelijk en geeft een diepe zucht. ‘Oke, nou het begon allemaal bij…’ En zo vertelt Silvia het hele verhaal aan de vrouw van het begin tot aan het eind.

Op het einde is het voor de vrouw dan ook glashelder geworden wat er nu aan de hand is. ‘Dus euh,. Magie bestaat dus euh toch wel?’ Silvia lacht ja.

‘Wow, ik wist wel dat het bestond, vroeger vond ik het al zo raar dat sommige spullen verdwenen of sommige andere kleine onopvallende dingetjes die gebeurden die haast niet opvielen waren zo raar als je er over nadacht. Dan moest er gewoon magie bij zijn geweest.’

Silvia lacht weer. ‘Ik geloofde nooit in magie. Mijn ouders wouden het me altijd vermeiden want magie is niet goed.

Het heeft ons helaas alleen maar in de moeilijk heden gebracht. Ik heb van mijn moeder een oud boek gekregen en daarin staat alles over een roos.’ Ook daar vertelt Silvia alles over.

. ‘Maar uiteindelijk heeft Eric me dit allemaal uit gelegd toen ik nog kind was.’ Marja kan haast niet geloven hoe goed Silvia al deze dingen nog weet.

‘Weet je Silvia, je mag wel vannacht bij ons slapen. Als ik het zo hoor komt dit me ergens bekent voor in de oren over een roos. Ik zal er vannacht wat over opzoeken dan weet je wat je morgen verder moet doen.

Maar voor zo lang blijf je bij ons slapen en eten, want ik wil niet dat je verhongerd of wat dan ook. Je bent een lieve aardige meid die ik graag wil helpen.’ Silvia bedankt Marja hartelijk en geeft haar een knuffel.

‘Echt hartstikke bedankt, ik wist al niet wat ik moest doen.’ Silvia staat op en samen loopt ze met Marja richting het huis van van Dijk.

Zo heet de familie waar Silvia voor hoe lang het nodig is gaat logeren. Ze weet dat ze nooit met vreemden mee moet gaan maar nu kan het gewoon niet anders, ze heeft al zoveel meegemaakt daar is dit niks meer bij.

Die nacht slaapt Silvia heerlijk in haar bed. De twee oudste kinderen, ook toevallig een tweeling zijn erg aardig en Silvia kan erg goed met ze opschieten.

Het jongste meisje is vooral bezig met haar eigen vriendinnen en klasgenoten zodat ze Silvia amper opmerkt. En tenslotte de vader van de familie is net zo aardig als Marja.

Wat een geluk dat Silvia precies zulke mensen tegen komt. Marja zit s’avonds achter de computer te snuffelen en in haar oude kamers waar nog allemaal stoffige boeken liggen.

Eerst moest ze voordat ze sommige boeken wou openen afstoffen. Wanneer het 1 uur midden in de nacht is is Marja druk bezig.

De vader is net naar bed gegaan want hem werd het te veel. Opeens heeft Marja eindelijk het boek gevonden. ‘’The rose of your life.’’

Tim en Tamara zitten rustig aan tafel te eten. Max kijkt bedroefd naar de roos die er niet echt levendig eruit ziet.

‘Misschien hielp het toch niet.’ Mompelt Tim. Max kijkt op. ‘Misschien? Helemaal niet bedoel je! Jullie hebben gewoon zitten liegen aan tafel tegen mij en mijn zus!’

Tamara schrikt van de woeste woorden die Max alleen maar blijft herhalen. ‘Max rustig, praat je altijd zo tegen mij? Ik vond je vroeger altijd zo’n lief aardig jongetje maar nu, wij konden toch niet weten dat het niet hielp?’

‘Misschien moest er nog wat bij, misschien zijn we wat vergeten? De magere Hein zei immers dan hij Linte en Jordi zal ophalen morgen, maar dat heeft hij niet gedaan. Misschien moesten we er dus wat bij doen.’

Max slaat zijn handen over elkaar heen en zakt omlaag op zijn stoel. ‘Ik ben hartstikke verdrietig, mijn hond is dan wel heel erg lief maar het vervangt Ruth niet hoor!’

Tim zucht en staat vermoeiend op. ‘Misschien moeten we nog even afwachten wat er zal gaan komen. Je weet maar nooit, misschien ontdekken we vandaag wel wat we nog meer moeten doen.’

Max knikt tevreden, staat op en loopt zonder iets te zeggen de deur uit. Hij wil gewoon even alleen zijn. Tamara wil opstaan maar Tim houdt haar tegen.

‘Nee laat hem maar even alleen. Hij met alles even rustig verwerken.’ Tamara knikt en brengt vervolgens de borden naar het aanrecht.

Max zit buiten alleen staat buiten alleen. Hij kijkt naar de hoge toppen op de bergen en naar alle bomen en planten die er groeien.

‘Ik wil terug naar papa en mama, die weten misschien wel hoe alles verder moet.’ Meteen rent hij weer het huis in en pakt alle spullen die nodig zijn voor de terugreis.

‘Lieve Max wat ben je aan het doen?’ vraagt Tamara verbaasd als ze ziet dat Max de hele kamer rond rent met een tas.

‘Ik pak al mijn spullen bij elkaar en ook wat eten en drinken omdat ik weer terug naar huis ga. Ik weer naar huis bij pap en mam.’

Tamara kijkt verbaasd op. ‘Maar waarom dan?’ ‘Omdat hun misschien weten hoe het verder moet en voordat zij misschien ook dood gaan wil ik nog afscheidt kunnen nemen.’ antwoordt Max snel en haastig.

Voordat Tamara nog wat er bij kan vragen rent Max alweer weg. Tamara zucht diep en loopt snel naar Tim toe. ‘Max gaat terug naar huis, maar hij weet niet eens waar hij woont! We moeten mee gaan.’

Tim leest rustig een blad en kijkt niet op. ‘Tim!’ roept Tamara. ‘Huh, euh ja?’ Van de schrikt laat Tim zijn blad vallen. Tamara staat naar hem te kijken met haar handen in haar zij.

‘Max gaat terug naar huis, wij moeten met hem meegaan.’ Tim kijk van links naar rechts en wijst met zijn vinger naar Wollie en de hond.

‘En de kat en de hond dan? Waar moeten we die laten? Ze kunnen heus niet dat hele stuk lopen hoor.’

Tamara kijkt om en kijkt naar Wollie. ‘Je hebt gelijk, maar dan laten we ze gewoon hier achter, dat kan best want ze hebben dat wel eens eerder over leeft, nou alleen Wollie dan.’ Antwoordt Tamara.

Tim knikt. ‘Als we genoeg eten en drinken achter laten komt dat wel goed.’ antwoordt hij. Tim staat op van de bank en samen lopen ze naar Max om het te vertellen.

Lisa en Alex lopen met zorgen aan hun hoofd door het huis. Daan zit relaxend op zijn kamer op de computer. Hij wil zich even geen zorgen maken.

Ruth en Max komen van zelf wel weer thuis. Daan surft naar youtube en zet er even replay op. Hij blèrt hard mee terwijl net Alex de trap op komt. Alex trekt de deur open. ‘Kan dat alsjeblieft wat zachter!!’ roept hij net boven de muziek uit.

Daan zet de muziek meteen uit en kijkt onschuldig richting Alex. ‘Sorry pap, ik wou gewoon even plezier hebben.’

Alex zucht. ‘Ik begrijp je best jongen, maar je moeder en ik zitten nu echt in een crisis snap je? We weten even niet wat we moeten doen want Ruth en Max zouden nooit zo lang weg blijven. Misschien heeft iemand ze wel wat aangedaan.’

Daan buigt zijn hoofd voorover. ‘Ik wou er gewoon niet aan denken, zorgen om iets maken helpt niet. Dan moet je ook echt iets gaan doen.’ Alex knikt. ‘Ja, en daarom hebben je moeder en ik besloten om in de bergen naar ze te zoeken.’

Daan kijkt op. ‘Wat!?’ roept hij. ‘Rustig Daan, jij hoeft niet mee als je wilt, mama kent nog een vriendin die wel op je wil euh…’ ‘Oppassen?’ vraagt Daan.

Alex knikt. ‘Ik vind het best, ze past niet echt op me, ze zorgt gewoon voor eten enzo. Hoe heet ze?’ lacht Daan. ‘Ze heet Marja.’ Antwoordt Alex.

‘Alleen…’ gaat Alex verder. ‘Je moet eerst door een poort heen om bij haar te komen. Want, toen wij naar een ander dorp werden gestuurd door de brand van Linte kwamen we in een ander soort wereld terecht.’

Daan grijpt met zijn handen naar zijn hoofd. ‘Ik snap het even niet, een poort? Andere wereld?’ Alex knikt. ‘Je moet dat gewoon geloven, maar ik weet waar die poort staat, je moet gewoon naar onze spiegel gaan en zeggen, HULAKAZI, dan helpt een spiegel ook.’

‘Die poort staat ergens in de bossen die zoeken we mooi niet op.’ Daan knikt. ‘Ik snap, magie bestaat immers, nou wanneer gaan jullie weg?’ ‘Vandaag al, dus pak gauw je spullen in.’ antwoordt Alex.

‘Oke.’ antwoordt Daan gewoontjes. ‘Ik vind het allemaal wel best zolang ik niet mee hoef.’ Tevreden loopt Alex de kamer van Daan uit. ‘Hij gaat naar Marja toe.’ zegt hij meteen tegen Lisa.

De tijd gaat erg snel en voor iedereen het al weet moeten ze afscheidt nemen. ‘Ik zal je missen Daan, maar we komen snel weer terug. Zorg goed voor Marja, het is heel erg aardig dat ze ons wil helpen dus laat dat ook zien.’ zegt Lisa.

Daan knikt. ‘Ja mam, ik weet het wel hoor. Mag ik dan nu gaan?’ Alex begint te lachen. ‘’Je hebt er wel zin in he?’ Daan knikt. ‘Nou ga dan maar.’

Na nog één laatste afscheidsknuffel zegt Daan het woord en WOEPS, hij verdwijnt in de spiegel.

Wanneer Daan zijn ogen opent ziet hij opeens Silvia voor zijn neus staan. ‘Daan?’ vraagt Silvia verbaasd? ‘Oh Daan! Marja zei al dat je zou komen! Wat een geluk, je leeft dus echt nog!’

Silvia lacht en meteen omhelst ze haar grote broer. ‘Maar hoe kan dat? Je bent nog een tiener?’ Daan bloost meteen.

‘Ja ik moet vanavond opgroeien hoor.’ Silvia’s ogen worden als maar groter. ‘Wat geweldig! Merel moet vanavond ook opgroeien. Dan kunnen jullie samen opgroeien! Wat leuk.’

Daan lacht neb mee. ‘Euh ja, haha, maar wie is Merel?’ ‘Oh ik stel iedereen wel even voor.’ Antwoordt Silvia.

Meteen sleurt ze Daan mee aan de arm naar beneden waar iedereen zich bevind. Ze stelt iedereen even voor en even later is alles duidelijk voor Daan. ‘Waarom ben jij hier?’ vraagt Daan opeens verbaasd tegen Silvia.

‘Oh omdat…’ Silvia legt haar hele verhaal uit wat ze ook al vertelt heeft aan de rest van de familie. Daan begrijpt er haast niks van dat hij en Silvia gewoon bij dezelfde familie zijn terechtgekomen.

Die avond zit Marja nog steeds te zoeken over dingen van The Rose. Opeens ziet ze het. ‘Silvia kom eens!’ roept ze hard. Silvia springt van de bank en rent meteen naar Marja toe.

‘Wat is er?’ Marja begint te lachen. ‘Ik weet hoe je je hele familie terug krijgt!’roept ze blij dat ze het gevonden heeft. Silvia’s ogen beginnen weer groot te worden. ‘Echt waar? Hoe?’

‘Nou.’ Legt Marja uit. ‘Ik heb nog ergens een bol liggen waarmee ik kan zien hoe het gaat met The Rose van jullie.

Op dit moment heeft Ruth hem aangeraakt en is gestorven, de blaadjes van The Rose zijn er bijna allemaal af. Als ze er allemaal af zijn kunnen we niks meer doen.

Maar nu nog wel, je opa en oma hebben de roos nu in hun bezit, even dat je het weet. Nou wat je moet doen is dat de jongste van de familie moet gaan zingen, en dat moeten meer dan 10000 mensen zien.’ antwoordt Marja.

Silvia schrikt ervan. ‘10000!? Maar hoe kom je aan alle informatie?’ vraagt Silvia. ‘Nou van je moeder gekregen, ze heeft alle kostbare spullen bij mij neergelegd omdat ze bang was dat het niet mee kon door de poort heen.

Ik weet ook niet waar ze die onzin vandaan heeft maar ja.’ Antwoordt Marja. Silvia knikt. ‘Maar hoe krijgen we voor elkaar dat 10000 mensen mij zien zingen? Ik moest toch zingen?’

‘Nou,’ antwoordt Marja. ‘ik dacht zo, laten we jou inschrijven voor x factor! Als je dan door gaat naar de 1e liveshow zien meer dan 10000 mensen dat! En jij moet zingen, er staat de jongste van de familie dus.’

Silvia slikt maar lacht vriendelijk. ‘Wat een goed idee, ik ga er gewoon voor.’ Silvia omhelst Marja en rent zingend door de kamer als een klein kind. Haar haar springt dansend mee achter haar rug.

Maar voordat Silvia de kamer verlaat zegt Marja nog,: ‘Je wilt vast nog wel weten waar je moeder deze informatie vandaan heeft, nou van die rare heks vrouw.’

Silvia haalt haar schouders op. ‘Oke.’ En ze loopt de kamer uit om naar de keuken te gaan waar de taarten staan. Meteen valt haar oog op Merel hoe ze naar Daan staart.

Merel en Daan staan er glimlachend bij. Vanavond wordt hun grote avond. Eindelijk volwassen, het huis uit en lekker zelf de regels bepalen. Helemaal zelf bepalen hoeveel er mag worden uitgegeven, vanavond is het zover.

Tenminste dat heeft Daan alleen maar in zijn hoofd. Merel heeft ook andere dingen aan haar hoofd, namelijk Daan. Stiekem verbergt ze haar rode wangen.

Wanneer Daan haar aankijkt, kijkt ze snel met haar hoofd weg de andere kant op. Haar buik vloeit op met vlinders. Haar hoofd slaat op hol en haar hart slaat 30 keer per seconde.

Daarna buigen ze allebei voorover. Nu wordt het hun moment. Merel blaast voorzichtig de vlammen van de kaarsen uit maar Daan lijkt er wel op te vallen, gelukkig gaat alles nog goed en zit hij niet met zijn hoofd in de taart.

Daarna groeien ze één voor één op. En het resultaat…Mag er wezen!

Merel kijkt Daan verliefd aan. ‘Je ziet er goed uit.’ mompelt ze. ‘Jij ook.’ antwoordt Daan terwijl hij ook verliefd naar haar staart.

Oke deel 4 laad….

Deel 4 is aan het laden…..

En stelt zich geen week weer vooruit want toen liep internet steeds vast.

Xx Roxanne