The rose of the family

Hallo allemaal, welkom bij het slot van mijn verhaal…

Even heb ik voor jullie een samenvatting van alle andere update’s gemaakt, dus even eerst een herhaalingetje… Dan mogen jullie verder met lezen, oke? Oke, en p.s. sorry voor het lange wachten nogmaals, ik vind het zo vreselijk dat ik jullie zo lang heb laten wachten.

Alex en Lisa ontmoeten elkaar en snel trouwen ze.

Hun eerste kind Linte heeft een ongeluk veroorzaakt, namelijk een brand.

Linte is erg bang voor de kinderen op school dus s’avonds op bed slaapt ze niet goed.

Maar al snel is blijkt het onzin te zijn, want Linte heeft het prima op school.

Daarna krijgt Lisa een tweeling, Daan en Ruth.

Samen is de familie vaak overal te bekennen behalve als Lisa naar de winkel gaat.

De verzorgtijd van de tweeling als baby’s/

Linte mag naar een particuliere school, Lisa en Alex zijn trots op haar.

Daar ontmoet Linte al snel een vriend, die avond gaan Daan en Ruth opgroeien.

Ze worden twee schattige peutertjes.

Daarna ontmoet Linte Thomas, haar liefde voor het leven. Thuis speelt Alex vaak met Daan en Ruth.

Maar ook Lisa speelt met ze. Even later krijgt ze een vierde kindje, Max.

Linte spreekt vaak af met Thomas, ze voelen beiden veel voor elkaar.

Dan groeit de tweeling weer op.

Ruth en Daan groeien op tot twee kinderen.

En ook Max kan niet achter blijven.

Max en Linte groeien op

Lisa krijgt Jordi erbij en Ruth wordt gepest op school.

Jordi en Max spelen samen vaak. Lisa krijgt haar zesde kindje, Silvia.

Dan groeit ook Max op.

Snel daarna ook Silvia.

Max en Jordi zijn boezem

Vrienden,

Jordi groeit op.

Uiteindelijk is het de beurt aan Ruth en Daan.

En wat Ruth als eerst doet als ze tiener is shoppen!

Maar dan worden Linte en Ruth aangesproken in het winkelcentrum over een brand.

Er gebeuren veel erge dingen na elkaar,

Jordi sterft door een brand.

Vooral Max huilt maanden lang.

Als iedereen er eindelijk iets overheen is gebeurd het volgende erge…

Silvia is ontvoerd.

Zodra Linte volwassen is trouwt ze met Thomas maar nadat Demi is opgegroeid tot peuter gaat Linte dood.

Silvia leeft in slechte omstandigheden en huilt dagenlang.

Melissa krijgt een tweeling, ze denkt dat het twee meisjes zijn dus die moeten weg.

Ruth en Max gaan op zoek naar een oud mannetje, genaamd Freek.

Linte en Max zijn dolblij dat er niemand komt, maar plots horen ze een angstaanjagend geluid.

Zo ken je het weer een beetje? Dan volgt nu het slot.

Veel plezier, en pas op, hij is lang. Langer dan ik had

verwacht.

Liefs Roxanne …….>

Er komt een mooie kat de woonkamer binnenwandelen. Hij heeft een dikke vacht en is goudkleurig gekleurd vindt Ruth. Ze schrikt eerst een beetje van de kat die zo’n geluid kan veroorzaken.

Buiten staan een oude man met zijn vrouw. ‘We weten wie er binnen zitten dus laten we ze maar meteen gaan omhelzen. Ze geloven het vast niet.’ zegt de oude man. De vrouw knikt en loopt een stap vooruit.

Ze pakt de man bij beide schouders en trekt hem naar zichzelf toe. Samen zijn ze al een hele lange poos getrouwd. Hun derde generatie is in een kersvers leven. Terwijl niemand weet dat ze beiden nog bestaan.

Na hun zoen partij lopen ze vrolijk het huis binnen zonder nog een woord te wisselen met elkaar stappen ze op Ruth en Max af. Ruth heeft nog niet meteen door dat er twee mensen binnen zijn gekomen.

Maar dat merkt ze snel zodra de vrouw Max omhelst. ‘Kom hier mijn lieve Max. Ik ben het, je oma Tamara.’ Max omhelst Tamara terug maar bevat er nog helemaal niks zelf van.

Binnen een paar seconden krijgt ook Ruth een flinke omhelzing. ‘Wat heb ik er naar uitgekeken jullie te zien.’ zegt de man vrolijk. ‘Oke, maar wie bent u? Het spijt me dat we zomaar in uw huisje zijn binnen geslopen.’ biecht Ruth meteen maar op.

‘Oh we wisten al van te voren dat jullie kwamen dus hebben we alles alvast schoongemaakt voor jullie. En het hoeft je niet te spijten want jullie hebben een goede reden hier te zijn.’ antwoordt de man. ‘Ik ben trouwens Tim Rosevel. Aangenaam. Jullie opa.’

‘Wacht even.’ deinst Ruth achteruit. ‘Onze opa? Maar ik dacht we helemaal geen opa hadden? Ik kan me nergens iets van herinneren. Hoe weet u al die dingen?’ ‘Je hebt mij ook nog nooit gezien lieverd.’ mompelt Tim.

Vlak nadat jou vader het huis verliet en met Lisa ging trouwen zijn wij hier gaan wonen. We moesten ons namelijk verschuilen voor narigheden maar Alex luisterde nooit. Hij zei namelijk dat hij niet in sprookjes geloofde.’ Ruth voelt hoe pijn het Tim doet en omhelst haar opa nog een keer.

‘Wilt u alles uitleggen? Ik snap het niet helemaal.’ zegt Ruth bij na de omhelzing. Tim knikt. ‘Tuurlijik, maar je mag me gewoon je noemen hoor. Anders voel ik me zo oud.’ Ruth begint zachtjes te lachen.

Maar voordat Tim alles uit gaat leggen omhelst hij zijn ander kleinkind Max. ‘Wat leuk dat je mee bent gekomen jongen. Ik heb jou altijd al willen zien want ik hoorde dat je een aardige jongen bent.’ Max bloost van de complimenten. ‘Danku, euh ik bedoel dankje opa.’

Tamara pakt ondertussen de kat Wollie zachtjes op.’Kom eens hier grote jongen.’ Tamara zucht diep en houdt dan Wollie stevig vast. Wollie is best zwaar en al best oud voor zijn leeftijd.

Wollie legt zijn kop in de schouder van Tamara en hij groeft zich in haar haren. Tamara streelt langzaam de vacht en zegt er lieve woordjes bij. Wollie is een oude zware kat maar nog steeds erg actief.

In de woonkamer komt gauw gespin en iedereen geniet mee. Tim zet een rustig muziekje op terwijl hij Ruth en Max naar de eettafel meeneemt.

In de kamer staat een mooie gekleurde roos. Jammer genoeg vallen er wel sommige blaadjes af. Waarneer Ruth naar de roos kijkt ziet ze hoe af en toe de roos licht lijkt te geven.

Ruth en Max gaan aan de tafel zitten en blijven rustig wachten totdat Tim begint te praten. Even kijken ze elkaar zwijgend aan maar dan begint Tim met zijn verhaal. ‘Ik moet jullie iets vertellen.’ zegt hij ongerust.

‘Lang geleden.’ gaat hij verder alsof hij een sprookje vertelt. ‘Was jullie vader Alex nog een vrolijk spelend kind net als Max. Alex was een erg ondeugende jongen en haalde vaak streken uit de buren. Zijn vriend waarmee hij omging heette Freek.’ Ruth schrikt van de naam. Freek had haar toen ernstig aan gesproken in het winkelcentrum.

Tamara maakt ondertussen het eten klaar en Wollie kijkt ondeugend hoe hij het beste bij het vlees kan komen. Maar Tim gaat verder. ‘Alex was altijd te vinden bij Freek, maar op een dag had Freek een gemeen plannetje. Waar meteen ook Alex bij betrokken raakte. Samen besloten ze naar de politie te gaan en vertellen dat er iemand werd beroofd. Maar daarna zou Freek een pistool als elke politie was weg gegaan pakken en meenemen,

‘Dat lukt ze toch nooit!’ lacht Ruth maar Tim schudt zijn hoofd. ‘Het lukte ze, ik kon het niet geloven, hoe kan een politie het gebouw nou verlaten met kinderen erin? Nou Freek pakte het pistool. Maar zodra hij die in handen had begon hij Alex te bedreigingen. Alex moest dingetjes voor hem opknappen.’

‘Gelukkig ging de dag voorbij, maar Freek verbood Alex het tegen iemand te zeggen. Maar Alex was gelukkig nu wel slim en had alles thuis huilend uitgelegd. Hij had schrammen en blauwe plekken op zijn knie en ellebogen want hij moest van Freek ruzie gaan maken.’ ‘Dat slaat nergens op, Wat is Freek een sukkel!’ antwoordt Max boos.

‘Maar,’ gaat Tim weer verder. ‘ Alex moest van Freek ook een roos stelen uit de tuin van een oud vrouwtje dat al op sterven lag. Iedereen van de stad geloofde dat het vrouwtje een heks was. Alex legde thuis bij mij de roos neer. En natuurlijk moest hij ban mij de volgende dag zijn excuses aanbieden, het vrouwtje begreep alles en bood zelfs drinken aan.’

‘Alex en ik gingen het oude en scharminkel huisje binnen. Daar legde het vrouwtje uit dat de roos helaas voor ernstige problemen zou gaan zorgen. Er zouden mensen dood gaan en ziek worden. Ook zouden er vijanden komen.’ Tamara luistert mee, terwijl ze een boterham smeert voelt ze de pijn in haar hart steken.

‘Kijk eens jongens.’ zegt Tamara. ‘Even alle informatie maar door je heen laten komen. Hier is een boterham voor iedereen.’ Ruth knikt dankbaar en begint zachtjes te lachen. Blij kan ze nu toch niet zijn. Ze kan het hele verhaal van haar opa nu al wel voorspellen.

Max wil wel dolgraag het verdere verhaal weten en vraagt er dan ook meteen weer naar. ‘Hoe ging het verder opa?’ Tim begint te lachen. ‘Ik zal het je vertellen Max.’

‘Opa,’ mompelt Ruth dan nog eerst. ‘Ga ik binnenkort soms sterven?’ Tamara kijkt op van haar bord en ziet hoe Tim moeilijk ja kan zeggen. ‘Waarschijnlijk wel kind.’ Ruth voelt een brok in haar keel. Daarom ging Linte dus dood.

Opeens kijken ze naar links waar Wollie zomaar sinds jaren op het keukenaanrecht springt. ‘Wollie ga daar eens onmiddellijk vanaf!’ roept Tamara nijdig. ‘Rustig maar.’ antwoordt Tim zacht. ‘Het mag wel voor een keertje.’ Tamara knikt lachend, terwijl ze ziet hoe Wollie de lekker stukjes van de boterhammen op schrokt.

Wollie eet gewoon gulzig door maar daar trekt Tim nu even niets van aan. ‘Alex geloofde al die dingen over de roos niet en nam dan ook geen maatregelen. Wij wel, we gingen ver weg van alle mensen af wonen om niet in aanmerking te komen. Daarom zijn we ook nog steeds levend.’

‘En wij hebben de roos meegenomen. Er is namelijk iets waar iedereen mee kan worden gered. Dat is dat iemand de roos moet aanraken die nog jong is. Zoals jou Ruth, of jou Max. Dan gaan alle narigheden van ons weer weg, worden vijanden vrienden, wordt Linte weer levend maar sterft degene die de roos aan heeft geraakt wel.’

‘En dit alles kwam alleen maar omdat Alex die roos plukte uit de tuin van het vrouwtje. Het vrouwtje had ook vaak gezegd dat niemand dat moest doen. Maar niemand boeide haar.’ sluit Tim zijn verhaal af. Ruth kan het amper bevatten. ‘We wonen toch niet in een sprookje!’ roept Max kwaad.

‘Nee Max,’ zucht Tamara. ‘Bij sprookjes loopt het ook altijd goed af. Maar jij hebt het bloed van je vader en gelooft niet in magie, maar luister goed jongen, misschien bestaat magie wel echt!’ Max staart me open mond hoe zijn eigen oma in sprookjes gelooft. ‘Magie staat in boeken, magie is neb, is verzonnen, ik geloof er niets van!’ snikt Max.

‘Maar Max.’ gaat Ruth verder. ‘Hoe kun je dan al die narigheden verklaren?’ Max is even stil en denkt eigenwijs na, ‘Het kan gewoon niet ja!.’ hij staat op van tafel en rent huilend naar buiten. Ruth voelt ook de pijn in haar hart steken. Ze voelt dat het waar is en weet dat Max dat ook voelt, maar hij wil er niet aan toegeven.

De roos die op de tafel staat begint ineens vel te schijnen waardoor het lijkt alsof alleen de roos nog kleur geeft. Alleen de roos maar hoop brengt en iedereen van alle ellende af kan helpen.

‘Ruth mijn lieve kind, onthoudt goed dat je nooit alleen zelf de beslissing moet maken om de roos aan te raken. Wie weet komt er nog ooit een oplossing, daar wachten Tamara en ik al jaren op. Misschien is het alle narigheid waard.’ fluistert Tim. Ruth kijkt haar opa verbaasd aan. Die narigheden moeten ophouden! Niet wachten!

‘Beloof je dat Ruth?’ vraagt Tim zacht. Ruth knikt zacht maar houdt haar vingers gekruist. Ze zal morgen of vanavond die roos hoe dan ook aanraken. Tim knikt dankbaar en ziet dan pas hoe de roos aan het stralen is.

Tamara kijkt ook verbaasd op. ‘We hebben niet veel tijd meer om te wachten. Als alle blaadjes er af zijn gevallen heeft de roos geen kans meer om iedereen te redden.’ Nu Tamara dat gezegd heeft staat Ruth haar besluit vast.

Ze zal het morgen in de ochtend doen als iedereen buiten is. Ruth kijkt voorzichtig naar boven. Zou het goed zijn wat ze gaat doen. Het plafond lijkt te knikken waardoor Ruth even schrikt. Dat is een ja.

Die nacht ligt Ruth te woelen in haar bed. Ze heeft een nachtmerrie over haarzelf. Ze ziet zichzelf lopen op de hoogste berg in de omgeving met een dikke buik. Ze is opeens zwanger geworden en niemand wil haar helpen. Iedereen laat haar in de steek.

Langzaam rollen er tranen over haar wang heen. De pijn schiet door haar lichaam heen. Het kindje komt! Het kindje komt! Wil ze zo hard mogelijk schreeuwen, maar ze weet dat niemand komt helpen dus gilt ze alleen maar.

Het gaat niet goed en Ruth wiebelt op haar voeten bijna tegen een doornstruik aan. Bijna viel ze van de berg af en ze was ze dood geweest. Ruth probeert zich weer te concerteren op haar bevalling. Ze gilt, wiebelt met haar voeten en soms hoort ze de doornstruiken tegen haar praten. ‘’Je gaat dood Ruth.’’ roepen ze.

Ruth begrijpt er ook niks van. De baby komt maar niet maar de pijn wordt steeds maar erger. Alsof ze in elkaar wordt geslagen en tenslotte dan ook nog maar wordt gedood. Maar toch blijft ze leven dus voelt ze alle pijn. Langzaam komen er paarse bloemen uit de doorstruiken tevoorschijn.

Ze buigt voorover maar dan valt ze bijna van de berg. Ze grijpt met haar handen naar de doornen die in haar handen prikken. Het bloed stroomt eruit en bungelend hangt Ruth aan de struik. Maar ze laat niet los. Met pijn en moeite trekt ze zich weer boven en gaat staan.

Ze ademt geschokeerd terwijl de lucht zwart en grijs begint te worden. Er komt een harde donderklap met een gele harde flits naast Ruth haar lichaam terecht op de grond. Ruth deinst achteruit terwijl er in de struik die geraakt is brand ontstaat.

Opeens krijgt ze haar kindje in haar armen maar die valt bijna. Ruth houdt haar kindje goed vast maar het lijkt alsof het kindje wil vallen. Het wil dood gaan zodat Ruth nog meer verdriet heeft. Met moeite probeert Ruth haar kindje vast te houden maar tevergeefs.

Het kindje bungelt nog met de vingertoppen aan Ruth’s hand vast. Zometeen gebeurt het toch. Het kindje van Ruth valt uit Ruth haar handen en komt met een klap op de grond terecht.

Ruth houdt het nog amper vol maar naar een paar minuten valt de kleine naar beneden. Ruth’s hart scheurt van verdriet en ze laat zich zakken op de grond. ‘Wat gebeurd, zeg het me! Wat heb ik verkeerd gedaan?’ schreeuwt ze zo hard mogelijk.

De tranen rollen over haar wang terwijl ze een harde klap hoort die het kindje maakt. Ze voelt de schok van binnen. Haar kindje heeft de grond geraakt en het niet overleefd. ‘Wat moet er nog meer mis gaan?’ huilt ze hardop.

Opeens valt ze zelf van de berg weer af en probeert zich nog ergens aan vast te houden. Maar nee, dit keer is ze te laat. Ruth gilt als haar handen de bodem los laten en ze naar beneden valt. ‘Help me! Alsjeblieft iemand!’ de tranen vallen over haar wang maar opeens stopt het.

En is dood net als haar kindje ligt ze kapot en verscheurt op de grond. Nog even snakt Ruth naar adem maar dan vallen haar ogen dicht.

Meteen schrikt Ruth wakker en rent naar benden of het wel echt een droom was en ze nog steeds in het huisje is. Beneden aangekomen is het nog vrij donker en vroeg. Tamara is alweer bezig met de boterhammen en merkt Ruth op. ‘Kind toch.’

‘Je moet wel in bed blijven liggen als het nog zo donker is. Dat is goed voor je. Je bent in de groei.’ Sorry oma.’ zucht Ruth opgelucht dat ze niet dood is. ‘Waarom ben je zo vroeg beneden?’ vraagt Tamara. Ruth slikt even en probeert de tranen tegen te houden. ‘Ik had een vreselijke nachtmerrie.’

‘Het is maar een droom, niet echt.’ antwoordt Tamara. Ruth haalt haar schouders op. ‘Misschien is het niet echt als ik die roos aanraak. Anders gebeurt dat. Ik moet die roos aanraken anders weet ik wat me te wachten staat.’ fluistert ze zacht zodat Tamara het niet hoort.

Waarneer iedereen naar buiten is om even van de vroege morgen zon te genieten blijven Ruth en Wollie binnen. Ruth loopt langzaam naar de roos en zucht diep. ‘Daar ga je dan Ruth.’

Tim, Max en Tamara komen net binnen als Ruth de roos wil aanraken. Terwijl het eerst nog zo donker was komt er opeens een fel licht tevoorschijn. Tim en Max hebben al snel in de gaten wat Ruth aan het doen is. Max rent naar Ruth toe. ‘Niet doen Ruth, nee! Laat me niet in de steek, je bent mijn enigste zus die ik nog heb! Nee Ruth!’

Max begint te huilen. De tranen stromen over zijn wang heen. Met moeite probeert Ruth hem te negeren. Ze moet dit nou eenmaal doen. Wat anderen er ook van vinden.

Ruth steekt haar hand verder uit en zacht raakt ze de steel aan en ook de blaadjes. Er komt een wit licht die de kamer helemaal vult. Ruth schrikt en deinst achteruit. ‘Ruth wat heb je gedaan! We zijn broer en zus, je mag me niet verlaten! Nee Ruth!’ huilt Max die nog meer tranen over zijn wangen laat lopen.

‘Het spijt me Max. Vaarwel.’ antwoordt Ruth zonder hem aan te kijken. Ook Ruth begint te huilen terwijl een zwarte vliegende beestje rond haar beginnen te vliegen. ‘Vaarwel.’ fluistert Max die probeert Ruth’s hand te pakken, maar Tim houdt hem tegen. ‘Dan ga jij ook dood.’ zucht hij.

Ruth wordt al snel helemaal bedolven onder alle vliegende beestjes. ‘Ik hou van je.’ fluistert ze zachtjes tegen Max. Bij Max lopen de tranen over zijn wangen. Het brandt helemaal en het doet hem pijn.. Zijn hart is verscheurd, Ruth is er niet meer, voor goed.

Ruth begint ineens te huilen. ‘Het spijt me Max. Het spijt me zo.’ Maar dan verdwijnt ze toch echt tot as. De roos in de kamer staat weer volop in bloei, dat betekent dat het goed gaat komen met de familie behalve Ruth.

Maar daar denken Max en Tim en Tamara nu niet aan. De tranen en pijn loopt over hen heen. ‘Het is mijn schuld.’ zucht Tim. ‘Ik had nooit wat over die roos mogen vertellen.’ Hij slaat zijn handen voor zijn ogen en buigt zacht zijn hoofd. ‘Arme Ruth.’ brengt hij nog uit.

Een stomme magere Hein komt langs en iedereen weet dat het definitief is. Tamara probeert nog met moeite Ruth te redden maar het lukt niet. De magere Hein zit akelig te lachen. ‘Het is te laat. Het is jullie eigen schuld. Alex zijn schuld.’ Daarna vertrekt hij met Ruth.

Max en Tim staan nog steeds te huilen om Ruth. ‘Ruth was mijn beste zus. Ze was altijd zo lief en zei dat we elkaar nooit zouden verlaten en in de steek laten. Maar nu is ze weg gegaan.’ Max barst huilend uit en zakt op de grond. Tamara komt naar hem toe en troost hem zachtjes.

De roos is op de as gekomen. Opeens komt de magere Hein nog een keer. ‘Linte kom ik morgen brengen en ook Jordi.’ zucht hij verveeld.

Tamara gaat weer op haar knieën en vraagt nogmaals of Ruth echt niet kan worden gered. D magere Hein knikt nu wel een geeft een voorstel. Als Tamara de goede bol kiest blijft Ruth leven, mis dan gaat zij ook dood.

‘Is er geen andere manier?’ vraagt Tamara zielig. De magere Hein begint te mopperen. ‘Het is dit of niets.’ Uiteindelijk stemt Tamara toe maar ze heeft het mis. En nu gaat zij ook sterven. ‘Ik kom je over twee weken ophalen. Kun je nog afscheidt nemen van iedereen.’ dan verdwijnt de magere Hein lachend.

Max kijkt somber naar de roos. Wat moet hij nou doen dan? Betekent dit het einde of wordt iedereen toch opeens levend, zoals het in een sprookje altijd zo mooi eindigt.

Max begint weer te huilen en veegt langzaam zijn tranen weg. De beelden flitsten voor zijn netvlies.

Laden, zo nu denk je, dit was toch het slot? En het was toch 500 dia’s? Ja dat klopt maar

deel 2 is nog aan het laden…. Duurt lang…

Deel 2 is aan het laden op slideshare…