Toby heeft een hekel aan school en haat het wanneer zijn moeder moet werken. Maar in het weekend maakten ze

koekjes.

Zo kunnen we de vorige update omschrijven.

Het is ochtend en de familie Zoetjes wordt wakker. Jessica hoort de regendruppels tegen het raam tikken en kijkt naar buiten. Dan beseft ze dat ze eigenlijk een best grote grond

bezit maar dan loopt ze de kamer uit.

Ik neem een douche en poets haar tanden. Ik zucht en haal mijn handen door het haar. Het is een regenachtige zondag

maar gelukkig heb ik Toby.

Maar later op de dag schijnt de zon en is er niks meer over van een regenachtige zondag. Toby heeft wat vriendjes

uitgenodigd en speelt nu buiten. Ze lachen en rennen in het rond.

Maar net wanneer ik moet gaan werken, moeten zijn vriendjes er van door. Toby bergt de bal op en wandelt naar

binnen. ‘Weer die saaie vrouw…’

Hij besluit om even in de krant te kijken want dat doen grote mensen ook. Hij begrijpt niks van die moeilijke woorden en

legt de krant terug op zijn plek. Hij zet de televisie aan, maar ook bij dat krijgt hij geen plezier.

Zijn maag begint te grommen en vraagt aan de oppas om iets te maken. Misschien zijn er nog wat koekjes over. Dat kan de oppas niks schelen, zij schotelt Toby een vies bordje voor. Toby raakt

de deeltjes voorzichtig met zijn vork aan. ‘Wat is dit?’ vraagt hij. ‘Kip, wat spinazie, aardappels en rode kool’ antwoordt de oppas.

Toby knikt. Hij houdt meer van de koekjes.

De aardappels en de kip eet hij op maar de rest lust hij niet. Dan is het nu weer verveel-tijd. Hij rolt wat over de bank en merkt dan ook dat de bank veert. Hij springt in het rond en

lacht. ‘Ma-ma, waar – blijf – je – ik – wacht- en wacht- en wacht…’ roept hij tussen de sprongen door.

Hij huppelt het hele huis door en zingt verder. ‘Nu – bezoeken – we – mijn – kamer’ en hij duikt op het bed. ‘Doing – doing –

plof – plof’ en dan stopt hij. Hij kijkt door het raam en ziet gouden elfjes rondvliegen.

‘Elfjes, ze bestaan echt!’ Toby schuift van zijn bed af en loopt naar buiten. ‘Dit ga ik ècht aan niemand vertellen! Dit is mijn

supergeheim!’

Het zachte gras kriebelt aan zijn tenen en een zachte wind laat zijn shirt wapperen. Toby kijkt in het rond. ‘Hallo elfjes, kunnen jullie praten?’ fluistert Toby. De vuurvliefjes –elfjes- dwarrelen verder in het rond. Toby bekijkt de lichtgevende

wezens aandachtig.

‘Mag ik jullie vangen? Dan zijn jullie voor altijd bij me’ fluistert hij tegen de vuurvliegjes. Met een pot, die hij langs de vuilnisbak zag liggen, probeert Toby de vuurvliegjes te

grijpen. Maar ze zijn hem altijd te slim af. ‘Ik wist niet dat elfjes zo snel konden zijn’ fluistert hij verwonderd.

Toby hoort een auto aankomen en zegt de elfjes gedag. ‘Doei elfjes, tegen niemand zeggen dat ik jullie heb gezien! Maar jullie kunnen toch niet praten’ grinnikt Toby. Ik stap de carpool uit en zie Toby achter het huis tevoorschijn komen. ‘Wat doe jij daar?’ vraag ik. ‘Ehm… Gewoon…Ik had het wat warm binnen’ verzint

hij. Na een stevige knuffel, kruipen ze beide hun bedje in.

Maar er wordt niet veel geslapen. Een witte, zwevende persoon vliegt naar Toby. Toby opent zijn ogen en stapt uit

bed. Hij kijkt goed rond en meende toch echt dat hij iets zag. Opeens duikt Loretta op. ‘AAAH! Een geest!’ schreeuwt Toby

luid.

De geest draait zich om en verdwijnt. Toby’s hart slaat op hol. Dit was echt, hij zag echt een geest. Hij ademt snel en wordt duizelig. Na een minuutje komt hij weer bij. Dit moet hij aan

zijn moeder vertellen.

Hij rent zo hard als hij kan naar de slaapkamer van zijn moeder. ‘Mama, mama!’ roept Toby. Ik hoor hem niet en draai me om.

Toby ademt luid en is nog steeds bang. ‘Mam!’ roept hij terwijl hij me duwt. Maar ik verroer me niet. Ik blijf liggen en slaap door.

Toby is bang en durft niet naar de woonkamer te gaan. Hij leunt tegen de kast en glijdt naar beneden. Hier zal hij even blijven.

Uiteindelijk viel Toby gewoon in slaap tegen de kast. Ik vond hem op de grond en vroeg wat hij daar deed. Hij keek me met grote ogen aan. ‘Mama! Er was een geest!’ riep hij bang. Ik nam zijn hand en tilde hem op. ‘Kom mee, dan leg ik je wel op de bank’ zeg ik. We wandelen naar de bank en voordat hij gaat liggen,

knuffelt hij me. ‘Een echte geest, mama’

Na wat geruststellende woorden komt de schoolbus er aan. ‘Hee, je moet naar school’ fluister ik. Toby wordt wakker en staat op. ‘Ik heb je kleren al klaar gelegd, hier zijn ze’ en ik

wijs naar het stapeltje kleren. Hij trekt snel zijn kleren aan en loopt de deur uit. ‘Doei mam’ hij zwaait. ‘Tot zo’ roep ik terug.

Een geest… Waarom zou een geest Toby nu bang maken? Een geest, wat zeg ik, het is Loretta! Er kunnen hier geen

andere wezens zijn. Loretta zou vast kennis willen maken met haar kleinkind. En haar kleinkind komt rond 15u de kamer

binnen. ‘Jarig!’ schreeuwt hij, ‘Jeuj, straks ben ik een tiener!’

‘Ik ga nog even spelen’ Toby zet zich aan het tafeltje en begint op een blaadje papier te krassen. Al snel stopt hij en bekijkt de blokken een voor een. Dan pakt hij een blok en

probeert een grote toren te maken.

En ik, ik ga een taart maken. Ik kon er ook een bij de bakker kopen maar als ik nu toch vrije tijd heb, waarom niet dan? Het recept had ik al opgezocht en schreef de belangrijkste

dingen op een papiertje dat nu op het aanrecht plakt.

En na een tijd is de taart klaar. Vlug steek ik er wat kaarsjes in en steek ze aan. ‘Er is er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zijn dat ben JIJ’ zing ik. Ik zet de taart neer en Toby gooit

zijn blokkentoren om. Hij leunt op de tafel en buigt zich voorover. ‘Wat zou ik wensen?’ vraagt hij in zichzelf.

Ik kijk naar hem. Naar mijn kindje. Hij wordt nu al een tiener. De tijd gaat toch zo snel. Kon hij maar voor eeuwig zo klein

blijven. Zo lief, bezorgd en bang blijven. Maar dat kan natuurlijk niet. Ik ben ook een klein meisje geweest dat het

altijd over een of andere stoute vlindertjesman had. Die goede oude tijd.

Ik wordt wakker uit mijn gedachten doordat ik ineens een grotere versie van Toby voor mijn neus zie staan. Hij bekijkt

zijn lichaam van beneden naar boven. ‘Hee, ik heb geen dunne armpjes meer! Hier kan ik spieren mee kweken’ merkt

hij op. Ik moet lichtjes lachen en dat ziet hij. Hij lacht mee.

We nemen een stuk taart en Toby geeft me een compliment: ‘Dit is toch wel beter dan die koekjes van ons’ Ik lach en ga zitten. ‘Vind je niet dat hij te zoet is?’ vraag ik. ‘Te zoet? We zijn Zoetjes, niks is te zoet voor ons!’ ‘Daar heb je gelijk in’

lach ik.

‘Maar, eh, Toby, ik moet je iets vertellen’ Toby steekt zijn stuk taart in zijn mond en kijkt me aan. ‘Ik volg een soort

challenge… Mijn moeder heeft me geadopteerd en ze vertelde me dat ik ook iemand moest adopteren. Dat ben jij

dus. En nu is de bedoeling…’

‘Dat ik ook een kind adopteer?’ Ik knik. Even zwijgt hij. ‘Maar dat is toch fantastisch!’ zegt hij nadat zijn stuk is doorgeslikt. Ik zucht diep. ‘Ik was al bang dat je het erg zou vinden!’ ‘Maar nee toch! Het is toch fantastisch om kinderen uit het weeshuis te halen!

We weten zelf wel hoe het daar is’ zegt hij volwassen. ‘Alhoewel ik wel een baby was, maar ik kan me toch wat dingen

herinneren’

Als ons stuk taart op is, ruim ik het op en loopt Toby richting de badkamer. Met dat kapsel kon hij niet rondlopen, hij blijft bij zijn oude vertrouwde look. Het zal waarschijnlijk morgen

zijn wanneer hij andere kleren aan kan. Eigenlijk vindt hij dat niet erg want het jasje zit best lekker.

Nog even doet hij zijn haar zoals hij het wil en meldt daarna dat hij gaat slapen. ‘Wil je geen andere kamer, nu je wat

ouder bent?’ vraag ik. Toby schudt van nee, ‘misschien een andere keer’

De volgende ochtend. Toby zit op de bank met een krant in zijn handen. Hij leest er niet in, maar denkt aan van alles. Zijn nieuw tienerleven, zijn wens, de liefde, het huis waar hij nu in

woont, …

Ook denkt hij aan een baantje. Maar die vindt hij jammer genoeg nog niet. Hij legt de krant op zijn plek en gaat terug

zitten.

Ik kom de badkamer uitgelopen en zie Toby op de bank zitten. ‘En, heb je iets gevonden?’ ‘Nee,’ zucht hij, ‘niks wat

me interesseert.’ ‘Ach jongen, niet getreurd, er zijn een heleboel baantjes en op een dag zal jij er wel een vinden’

troost ik.

‘Zorg wel dat je de juiste baan neemt!’ ‘Ja hoor, zie je mij hier al in een kostuum naar mijn carpool wandelen? Richting een hotel ofzo? Dacht het niet!’ Toby lacht en ik lach mee. Ik had

vroeger ook nooit gedacht dat ik in zo’n danspak zou rondlopen.

Na wat geklets, moest Toby er van door. Ik maak een ontbijtje en eet die daarna op. Eigenlijk hebben we het nog niet gehad over zijn school. Een nieuwe levensfase, een nieuwe school… En ook ik zit binnenkort in mijn volgende levensfase. Jessica

het oudje. De gedachten alleen al laat me lachen.

Ik was mijn bord af en ik maak ook de rest van het huis schoon. Het huis is toch best klein. Als we nu eens veel geld

hadden, dan zouden we nog kunnen verbouwen of verhuizen… Achja, Toby zal binnenkort een baantje krijgen

dus dat levert ons ook al meer geld op.

Wat later, als ik klaar ben met een salade te maken, komt Toby binnen. ‘Hoe ging het?’ vraag ik terwijl ik de borden op hun plek zet. Toby haalt zijn schouders op. ‘Gewoon’. Toby

gaat zitten en neemt een grote hap.

‘Ben je moe?’ ‘Wie, ik?’ vraagt Toby. ‘Ja, jij’ ‘Ik ben helemaal niet moe! Ik heb gewoon reuze honger’ antwoordt Toby terwijl hij de stukjes ei eruit pikt en vervolgens allemaal

opeet. Ik knik. ‘Ik ga maar eens wat huiswerk maken’ besluit hij. Ik knik nogmaals. Toby loopt zijn kamer in en ik eet mijn

bord verder op.

Eenmaal binnen, komt Toby tot de conclusie dat het nu niet meer een alfabetliedje is, maar moeilijk wiskunde en vreemde talen. Hij vindt het moeilijk, maar probeert er toch iets van te

maken. Morgen zal hij het wel beter snappen.

Als hij klaar is leunt hij achterover en rekt zich uit. Hij gaat de hele kamer na. Een kast met een planeet erop, een bed met een ruimte-patroontje, zijn te kleine stoel waar hij nu op zit,

een te fel blauw behang, … Daar moet verandering in komen. Wat later zit Toby op zijn nieuw bed. ‘Dit is precies goed’

Ook ik lig in een bedje, dat precies goed voor mij is. Mijn kamer is niet al te groot, maar er moet niet veel anders in. Ik

slaap er toch alleen maar in. Ik val in slaap en Toby valt in slaap. Heel de familie Zoetjes slaapt.

Toby’s ogen dwalen al de advertenties af. Hij zoekt iets waarbij hij moet bewegen, sporten, werken. Zijn hobby is dan ook niet voor niets ‘sport’. Maar zijn levenswens is om de top te halen in de carrière luiwammes. En dan, dan vindt hij iets

wat het interesseert. ‘Deze is voor mij’

Aan de andere kant bevind ik me met een telefoon in mijn hand. ‘Je kan dus niet komen?’ ‘…’ ‘Eh, dat is goed. Geen

probleem!’ Ik hang de telefoon weer terug en ga mijn lijstje af. ‘Gabriëlle komt, Mirjam komt, …’

‘Wat doe je, mam?’ vraagt Toby als hij me wat namen ziet doorstrepen. ‘Vanavond. Vanavond word ik een oudere!’ Toby schrikt een beetje maar legt dan zijn hand op mijn schouder.

‘Maar mam, ik heb net een baantje, en vanavond moet ik naar mijn eerste werkdag! Vind je dat dan niet erg?’

‘Maar natuurlijk niet! Eigenlijk zou er dan toch niemand zijn waarmee je je kon mee vermaken…’ Toby knikt. Hij vindt het ook niet erg dat hij mijn feestje niet kan bijwonen. ‘Dus ik ga zodadelijk dan gewoon werken?’ vraagt Toby nog eens voor

de zekerheid. ‘Jep’ antwoord ik.

‘Alvast gefeliciteerd dan!’ lacht Toby. Hij geeft me drie zoenen. ‘En nog een vierde want daar is je carpool al.’

Lachend loopt hij de deur uit. Ik versier de kamer een beetje en wacht daarna op de gasten.

Ik hoor gekopt op de deur en zie daarna een gezicht voor het raam verschijnen. ‘Mirjam!’ ik open de deur en laat haar binnen. ‘Ge-feli-ci-teerd’ zegt ze tussen 3 smakken door.

‘Dankjewel’ ‘Hee, dit nummer, dit is zo’n fijn nummer!’ merkt Mirjam op. Spontaan begint ze wat te dansen en ik doe mee.

Stilletjes aan begint het huis vol te lopen. Gabriëlle is er, en als zij er is, dan is het pas echt feest. We lachen om onze

momenten in het verleden, praten wat bij en verzinnen hoe de toekomst eruit zal zien. De andere gasten dansen met

elkaar of apart. Het gaat er gezellig aan toe.

Maar dan, sta ik in het middelpunt van de belangstelling. Gabriëlle stak de kaarsjes aan en de rest nam wat toeters. De

vlammen vliegen snel heen en weer. De kaarsjes branden stilaan op. Ik haal diep adem en blaas daarna een aantal kaarsjes uit. Iedereen juicht me toe: ‘Spring in een nieuw

leven!’

Dan spring ik en sta ik echt in een nieuw leven. Het valt best mee om oudere te zijn. Ik had het erger verwacht. Mirjam

snijdt de taart in stukken en haalt daarna wat te drinken. We eten samen de taart op en genieten van het nieuwe leven.

Ook Toby kan genieten van een nieuw leven. Op zijn werk leerde hij Amanda kennen. Toen ze elkaar aankeken, wisten ze het allebei: ze zijn verliefd. Toby was zo moedig genoeg

om Amanda mee naar huis te vragen. Ze stappen de carpool uit en weten dan niks te zeggen. Er verschijnt alleen een klein

lachje op het gezicht van Toby.

Binnen gaat het er heftiger aan toe. Mirjam is intussen ook opgegroeid. Gabriëlle spuit haar bekertje vol met wat fruitsap en giet het daarna in haar mond. Dat is althans de bedoeling,

haar hele hemdje hangt vol met fruitsap. Ze vindt het niet erg, integendeel, ze lacht ermee en al de rest lacht mee.

‘Ik ben verliefd’ fluistert Toby in het oor van Amanda. Amanda giechelt. ‘Ik ook’ fluister ze terug. Ze kijken elkaar

aan. Nog nooit is Toby zo gelukkig geweest. Verliefdheid, wat een raar gevoel. Het is alsof alles rondom hem verdwijnt.

Alleen Amanda blijft staan.

En de blonde Jessica is verdwenen! Er staat een gloednieuwe dame in de woonkamer te dansen met haar oude

vriendinnen. Het leven kan toch mooi zijn.

‘Amanda,’ zegt Toby stil, ‘ik wil je wat vragen… Wil je…’ ‘Verkering met me?’ onderbreekt Amanda. ‘Ja! Wil je?’ ‘Zeker

weten!’ Toby omhelst Amanda en trekt haar dicht bij zijn lichaam. Ze knuffelen en lachen. ‘Ik ben zo blij dat ik je heb leren kennen’ Amanda legt haar hoofd op Toby’s schouder.

‘Toby, ik houd zielsveel van je. Maar ik moet nu gaan. Ik zie je morgen weer op het werk?’ ‘Moet je nu al gaan?’ Amanda

knikt. Nog even houden ze elkaars handen vast. ‘Doeg’ zegt Amanda terwijl ze haar handen lost.

Toby kom binnengelopen en ziet me staan. ‘Wat zie je er goed uit, mam!’ ‘Dankjewel, wat een compliment’ grinnik ik.

‘De gasten gaan net weg, hoe was je eerste werkdag?’ ‘Super! Het is echt fijn!’ Maar ik weet niet wat er allemaal is

gebeurt.

‘Het is al laat, en ik ben moe van al dat feesten’ ‘Ik ben ook moe.’ Ik loop naar mijn kamer en Toby naar de zijne. Toby

rust nog even op zijn bed. Wanneer zou hij het aan zijn moeder vertellen? Wat zou Amanda er van vinden om iemand te adopteren? Misschien vindt Amanda Toby niet eens leuk!

Dat zal vast niet… Met honderden vragen, valt Toby in slaap.

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby

The end.

Tot de volgende Zoetjes!

See ya!