Springsteen is memorabel, liefdevol,

spectaculair, elke keer opnieuw

Bruce Springsteen op het Malieveld in Den Haag

Op de kop af 206 minuten Bruce Springsteen & The E Street Band, voor ruim 67.000 mensen

op het Haagse Malieveld. Welke van de 32 gespeelde nummers ga je dan tot hoogtepunten

uitroepen? Welke onvergetelijke momenten ga je belichten?

Zo dicht mogelijk bij oppergod Springsteen

Topdrukte in Den Haag, waar Bruce Springsteen dinsdag speelde op het Malieveld. Zo

prachtig kunnen avonden in de openlucht zijn.

Ga je het moment noemen waarop Springsteen contact legde met een jongetje dat met

glanzende ogen toekeek vanaf de schouders van zijn vader? Springsteen aaide hem even, liet

een stilte vallen op het Malieveld en zei tegen het jochie: 'You are the man now!', terwijl diens

enorme beeltenis de beeldschermen vulde.

Ga je wijzen op het moment waarop Springsteen besloot in te gaan op het 'sign request'

(publieksverzoek via een omhooggehouden bordje) om voor het eerst in tijden weer eens zijn

coverversie van Tom Waits' Jersey Girl te spelen? Hij moest even goed nadenken hoe het

liedje ook weer ging, maar speelde en zong vervolgens een prachtige versie.

Ga je Hungry Heart noemen, het eerste uitbundige 'hitfeestje' van de avond? Of het

majestueuze, fenomenaal gespeelde Racing In The Street, wéér een 'sign request', met

glansrol voor pianist Roy Bittan? Ga je melden hoe saxofonist Jake Clemons de tranen in je

ogen soleerde in Jungleland, zoals zijn overleden oom Clarence 'Big Man' Clemons dat

vroeger kon?

Hartverwarmende momenten

© Freek van den Bergh

Ga je vertellen hoe een verbluft klein meisje op het podium Waitin' On A Sunny Day mocht

komen meezingen en hoe ze Springsteen vertederde met haar prachtige kinderdictie? Hoe

Springsteen de avond indrukwekkend afsloot, solo en akoestisch, met de aangrijpende

historische ballad This Hard Land?

Allemaal het vermelden waard, maar tegelijkertijd is het pure willekeur, want de

marathonoptredens van Springsteen zijn lange aaneenschakelingen van hartverwarmende

momenten, zowel muzikale als menselijke, zowel op het podium als ervoor. Te veel om te

verwerken, laat staan om op te schrijven.

Even na halfacht liepen ze de bühne op, de negen van de E Street Band, de 66-jarige, topfitte

Springsteen in hun midden, voor wat diens vijfentwintigste optreden in Nederland zou

worden. Ze knepen met hun ogen tegen de laagstaande zon. Niks regen, maar een zonnige

zomeravond. Oké, met wat modderpoelen op het terrein.

Daar was de begroeting ('Hallo Nederland!'), daar klonk het eerste 'one, two, three, four!' en

daar zette de onverslijtbare rocklocomotief zich in beweging met Badlands. Even de oren

laten wennen aan het typische, verwaaiende openluchtgeluid en daarna snel vaststellen dat het

goed was.

Memorabele avond

'Alleen maar liefde voor Springsteen'

Bruce Springsteen is wat muziekjournalist Leon Verdonschot betreft de grootste artiest ooit.

'Elke keer concludeer ik: dit was Springsteens beste concert ooit', zei hij gisteren in de

Nieuwsbreak.

Memorabele avond op komst, geen twijfel mogelijk, maar ach, wanneer is dat eigenlijk níet

zo bij Springsteen & The E Street Band, de unieke vriendenploeg met 'Little Steven' Van

Zandt (65), 'Professor' Roy Bittan (66), 'Mighty Max' Weinberg (65) en al die anderen.

Samen kunnen ze groots en dampend rocken, terwijl Weinbergs basdrum mechanisch op je

middenrif stompt, maar tegelijkertijd hebben ze het patent op kleine, liefdevolle onderonsjes,

zowel met elkaar als met het publiek: momenten van lol, liefde en fysieke vriendschap,

waarop grote stadions en stadsweiden plotseling heel knus lijken. Het is prachtig om te zien,

spectaculair om mee te maken, elke keer opnieuw.

Opmerkelijk: Springsteen sprak geen enkele keer tot het publiek. Niet over 'Orlando'. Niet

over Trump. Niet over oorlog. Dat gaf niet, want we hadden de ondergaande avondzon, we

begrepen elkaar en we hadden The Rising, misschien wel het meest zalvende Springsteen-

anthem, over een brandweerman die op '9/11' de Twin Towers binnendringt en er niet meer

uitkomt, maar ons zijn liefde en vertrouwen in de mensheid nalaat.

Het is actueel gebleven, sinds de verschijning in 2002. 'Come on up for the rising, come on

up, lay your hands in mine,' en daar rezen ze ten hemel, meer dan honderdduizend handen en

ineens wist je het zeker: er is niets verloren.