In liefde zijnTwee jaar geleden kreeg ik van mijn toenmalige directeur een kerstkaart met het opschrift ‘Dankjewel voor je liefdevolle benadering van de kinderen dit jaar’. Een groter compliment had ik me niet kunnen wensen.

Onlangs las ik in een interview met Anita Moorjani (genezendvermogen.nl):

“In liefde zijn betekent dat ik onvoorwaardelijk van mezelf hou zodat de liefde in mij overstroomt en alles en iedereen om me heen een automatische ontvanger van mijn liefde wordt. Hoe meer liefde ik voor mezelf voel, hoe meer deze uitstroomt naar de anderen. Het voelt bijna alsof ik een voertuig ben waar liefde doorheen stroomt.”

En verder: “Mijn innerlijke dialoog versterkt of verzwakt de energie die ik uitstraal. Als mijn innerlijke dialoog zich telkens weer tegen mij keert, put dit mijn energie uit en veroorzaakt een neerwaartse spiraal in de mij omringende omstandigheden… Als we iemand zien die heel positief, bruisend en aardig is en wiens leven toch rondom hem afbrokkelt, zijn we geneigd te denken dat positief zijn niet werkt. Maar hou dit in de gaten: we weten niet hoe de innerlijke dialoog van die persoon zich voltrekt. We weten niet wat hij of zij zichzelf innerlijk in zijn hoofd vertelt, dag in dag uit. Ik ben geen pleitbezorger van ‘positief denken’ op de manier van ‘dan komt alles wel goed’. Positief denken kan uiterst vermoeiend zijn en voor verschillende mensen betekent het dat ze hun negatieve troep onderdrukken. Dat eindigt altijd in meer uitputting.”

“Als mijn innerlijke dialoog mij laat weten dat ik veilig ben, dat er onvoorwaardelijk van mij wordt gehouden, dat ik word geaccepteerd, dan straal ik deze energie uit en verandert mijn uiterlijke omgeving navenant.”

Op weg naar een nieuwe wereld schrijft Eugenie van Ruitenbeek: “Als ik liefde ben en van nature alleen maar liefde kan genereren, waar komt dan al dat ongeluk vandaan dat er ook onomstotelijk is? Van buiten. Van buiten mij. Als ik liefde ben en alleen maar liefde kan voortbrengen dan moet het ongeluk voortkomen uit iets dat ik niet ben. Maar waarmee ik me wel ben gaan identificeren. Dat is de grote vergissing en eentje die niet eens logisch is. Als ik liefde ben dan kan er geen negativiteit uit mij komen.”

“Alles wat liefde is in dit lichaam, dat ben ik. Alles wat geen liefde is, dat ben ik niet.”

Verderop lees ik:

“Wij zijn vanuit onze blauwdruk niet duaal.”

“Dat is ons aangepraat. We hoeven maar om ons heen te kijken en we kunnen talloze dingenaanwijzen die zouden bewijzen dat we wel duaal zijn, en goed en slecht. Maar ook al zien weom ons heen dat er verschrikkelijk veel negativiteit is, wil dat niet automatisch zeggen dat wij negatief zijn. Dat zijn we niet.”

Eugenie beschrijft hoe onze gedachten de persoonlijkheid bouwen, hoe we slaaf worden vanons denken. “Het denken voert een strijd om in het zadel te blijven. De persoonlijkheid zal eralles aan doen om voedsel te krijgen. En op dezelfde manier zal de wereld er alles aan doen om ons bewustzijn te bezetten en ons te laten geloven dat we van de wereld zijn.”

Zodra ik me bewust word van een gedachte als “wij leven in een waanzinnige wereld” zegt mijn innerlijke stem: “dit is niet mijn wereld, mijn wereld is een wereld van vrede en liefde’. Ik laat mijn persoonlijkheid niet voeden door de negativiteit om mij heen. Ik laat me niet gek maken of in slaap sussen door een wereld die is doorgeschoten. Ik doe alleen nog wat de liefde en het leven dient.

Ik wens jullie een wakker en liefdevol 2014!

Irene WoutersIJsselstein, 21 december 2013

Voor ons is de primaire opgave dat we ons te allen tijde blijven herinneren wie we zijn, in een wereld die er in alle opzichten op gericht is om ons te laten vergeten wie we zijn en die ons voortdurend aanspreekt en identificeert met wie we niet zijn: depersoonlijkheid, arme kleine ik, een speelbal, stuurloos op de grote oceaan van het leven. En dat we, zo goed als we kunnen, onze kinderen hierin meenemen. Het primaire doel van opvoeden en opleiden is in onze ogen dan ook om kinderen vanaf het allereerste begin te helpen zich te herinneren wie ze zijn en van daaruit verantwoordelijkheid te nemen voor hun leven. Maar wakkere kinderen vragen wakkere ouders. Eugenie van Ruitenbeek & Jan Nouwen

In deze gestoorde wereld, waarin alles op zijn kop is gezet, is dit boek een verademing en verrijking voor hen die op een andere wijze met elkaar en speciaal met kinderen willen omgaan. Met veel plezier heb ik dit vernieuwende en uitdagende boek dan ook gelezen, dat de mens weer gevoelig wil maken voor zijn ware oorsprong, waardoor hij op een meer natuurlijke wijze met opvoeding kan omgaan. Marcel Messing, antropoloog-filosoof, auteur