exa

men +

dysl

exi

e =

tijd

skla

s

S I N T- J O Z E F - K L E I N - S E M I N A R I E

ichouSchoolmagazine van het SJKS – nr. 84 – Juni 2007

exa

men +

dysl

exi

e =

tijd

skla

s

Inh

ou

d

ichou InhoudJuni 2007

ColofonHoofdredactie & foto’s: Danny Van RoyenRedactie: Bram Noens, Robert De Geest, SofieHennebel, Jo Hermans, Kathleen Mels, Jan Ongena,Renaat Philips en Walter RoggemanVormgeving en drukvoorbereiding:Magelaan, GentDruk: Drukkerij Sintjoris, Gent

Ic Hou werd gedrukt op chloorvrij papier op 1.450 exemplaren.Contactadres: Ic Houp/a Collegestraat 31, 9100 Sint-Niklaas Tel (03)778 71 50, fax (03)780 71 69E-mail:info@sjks.beWebsite: www.sjks.be

36 . . . Eva Van Bastelaere: na 6 jaar College37 . . . Alexander De Tey

38. . Podium38 . . . Skairo Moves 200739 . . . Alastair Daniel41 . . . Us and Them

43. . Leerling in de kijker43 . . . Leana

45. . Leerkracht in de kijker45 . . . Erika Baert

47. . Knipoog47 . . . Pareltjes uit examens

48. . Reisvogel48 . . . Cévennes49 . . . Italië

50. . New Neighbours50 . . . Na 3 jaar NN52 . . . Vilnius: leerlingen aan het woord54 . . . Vilnius: leerkrachten aan het woord

55. . Gezondheid55 . . . ’t College loopt

57. . Knipoog57 . . . Over kledij ...

63. . Caleidoscoop63 . . . 3de jaar en Zind’er-in(g)64 . . . Een dagje naar Canterbury65 . . . 4HW en JAC66 . . . 6de jaar en seminaries67 . . . 6de jaar en Ecoman

68. . Sport68 . . . Sportkamp 4Sa en b69 . . . Sportdag 6de jaar: kajak69 . . . Uitslagen SVS 2de semester

71. . Familienieuws

72. . Toen en nu72 . . . Ic Hou 40ste aflevering maart 1983

1 . . Blikvangers

2 . . Geachte lezer2 . . . We zijn er klaar voor

3 . . Bij het kaft3 . . . Tijdsklas

4 . . Actua4 . . . Aftellen voor dubbel eeuwfeest5 . . . Programma 200 jaar5 . . . Oudercomités basis en secundair

werken samen6 . . . Missie6 . . . Jesus Christ Superstar8 . . . Visietekst PAG en 200 jaar8 . . . Visietekst esthetica en 200 jaar

10 . . . De Milena – kunstenaarscollectief

11. . Actua Post11 . . . Motoren

12. . Nieuwsflashes12 . . . Pastoraal in beweging12 . . . Vaste waarde Broederlijk Delen13 . . . Forum leerlingenparticipatie14 . . . Mijn klas is geen broeikas14 . . . SJKS op Berlijnse televisie15 . . . Meester over schoolarchief15 . . . Franse toppers 16 . . . Kangoeroewedstrijd: groot succes

17. . Actua17 . . . Openschooldag18 . . . Dalstraat20 . . . Scholierenparlement22 . . . JWO23 . . . Palingsouper25 . . . Diversiteit voor vierdes

26. . Solidariteit26 . . . Sociale dag26 . . . Een oproep!

27. . Afzwaaiers27 . . . Robert De Geest met pensioen29 . . . Luc Martens met pensioen33 . . . Thomas Joos : na 12 jaar College

hopen dat alle afzwaaiers warme herinneringen aan hunwerkplek, aan hun school bewaren. We verwelkomen deafzwaaiers graag op personeelsfeesten, oud-leerlingen-dagen, ... Het dubbel eeuwfeest volgend schooljaarbiedt vele gelegenheden. Uit het oog, maar niet uit hethart. – Zie blz. 27

(on)VerdraagzaamheidZe hebben er zich dubbel voor moeten plooien en delaatste repetities waren broodnodig, maar het eindresul-taat was ronduit ‘super’. 4GL-La speelde onder begelei-ding van hun leraar Nederlands Daan De prins en klas-senleraar Peter Stabel voor alle leerlingen van het 3dejaar de voorstelling ‘Wij en zij’. Leerlingen uit het 6dejaar vertaalden de Engelse tekst. Het engagement en decreativiteit van de leerlingen zetten de boodschap vanhet stuk flink in de verf: (on)verdraagzaamheid en (on-macht tot) communicatie in een wereld vol diversiteit. –Zie blz. 41

Met velen op reisDe SJKS-reizen doen hetgoed. Erg goed zelfs. Hetprogramma, de organisa-tie en de goede referen-ties van vorige edities zet-ten heel veel leerlingenaan om mee te reizennaar de Cévennes en naarItalië. Het succes van de reis naar de Cévennes noopte zelfstot een kunstgreep: een ‘ontdubbeling’ van de reis. In geentijd werd een tweede locatie én een uitgebreide tweede be-geleidersploeg gevonden! Het aantal deelnemers voor deItalië-eindreis van volgend schooljaar zal ook voor een ex-tra uitdaging zorgen. Voorlopig blikken we even terug opde geslaagde vorige edities. – Zie blz. 47

Over de grenzenHet internationale scholenproject New Neighbours metpartners uit het Poolse Grudziadz en het Litouwse Vilni-us is afgewerkt. Met een bezoek – april 2007 – aan Vil-nius en de presentatie van de eindwerken van dit werk-jaar sloot het driejarige project af. Ondertussen zijn erplannen voor een uitwisselingsproject met een school inhet Duitse Bautzen en werden er ook contacten gelegdmet het College Zeldenrust in het Nederlandse Terneu-zen. In dit laatste project wil een klasgroep van het 2dejaar samenwerken met Nederlandse leerlingen. Het suc-cesboek van Thea Beckman Kruistocht in spijkerbroekwordt de leidraad. – Zie blz. 50

De kleren maken...Ook in deze Ic Hou een stukSchackiaans proza. In zijn onna-volgbare stijl laat HermanSchack zijn blik en gedachtendwalen over de kledij van deSJKS-bewoners. De evolutie vande kledij van de leerlingen komt

uitgebreid aan bod. Leerkrachten en de bewoners van ‘’t schoon verdiep’ (de directie) blijven evenmin buitenschot. – Zie blz. 58

Experiment in de ontmoetingsruimteTijdens de examenperiode van juni 2007 organiseerdenwe voor de eerste keer een ‘tijdsklas’. Meer dan 50 leer-lingen met dyslexie gingen in op het aanbod om in detijdsklas examens af te leggen. Onder de begeleiding vanleerkrachten die vertrouwd zijn met dyslexie en ge-coördineerd door de cel leerlingenbegeleiding en lo-gopediste Valérie Vastenhaeck werden erg nauwgezet defaciliteiten voor dyslexie-leerlingen toegepast: bijv. exa-menvragen in een groter lettertype, vragen wordenvoorgelezen, aanvullende mondelinge overhoring en ...meer tijd. – Zie blz. 3

NieuwsflashesDe rubriek Actua bevat voortaan een deelrubriek:Nieuwsflashes. Het drukke dagelijkse leven van ons College heeft zijn uitschieters. Op onze website(www.sjks.be) berich(t)ten we in Nieuwsflash opmer-kelijke gebeurtenissen: sterke resultaten van leerlingen(Franse toppers, wiskundecracks), een verslag van eenopvallend bezoek (Berlijnse televisie op bezoek), ... InNieuwsarchief krijgt de nieuwsgierige bezoeker van desite een overzicht van alle Nieuwsflashes. Nieuwsflash

geeft ons de kans om ergsnel te communiceren;tegelijk getuigt de ru-briek dat samen-school-maken een boeiende engevarieerde opdracht isvan iedere dag. – Zieblz. 12

DalstraatDe werken aan het K-gebouw (‘RTT-gebouw-Van Brit-somstraat’) schieten goed op. Volgend schooljaar kun-nen we 4 nieuwe klaslokalen (o.a. een muzieklokaal!),een vernieuwde turn-zaal, een extra ruimtevoor het schoolsecreta-riaat en een nieuw sani-tair blok in gebruik ne-men. Het gebouw aande noordzijde van despeelplaats zal erg func-tioneel zijn. Door de ramen aan de kant van de speel-plaats zal het K-gebouw veel meer dan voorheen ver-bonden zijn met de rest van het gebouwencomplex. Tij-dens de werken volgen klassen van de 2de graad tijdelijken af en toe les in de gebouwen grenzende aan de Jonatanschool in de Dalstraat. Een impressie vanuit onze tijdelijke tweede vestigingsplaats in de Dalstraat. –Zie blz. 18

AfzwaaiersRobert De Geest en Luc Martenszetten eind juni 2007 de stapnaar het pensioen. In uitgebrei-de bijdragen worden ze uitge-wuifd. Tegelijk trekken de zes-dejaars van dit jaar de College-poort achter zich dicht. Drieonder hen kijken achterom. We

Bli

kva

ng

ers

ichou Blikvangers

Dit nummer van Ic Hou, nummer 84, is het laatste indeze opmaak en volgens dit stramien.Nummer 85 wordt anders. We willen het dubbel eeuw-feest van onze school – 200 jaar College – aangrijpenom ons schoolmagazine zowel qua vorm als qua inhoudstevig onder handen te nemen. De twee Ic Hou’s van volgend schooljaar zullen deel uit-maken van een reeks publicaties die – gebundeld in eenjubileumbox – worden uitgegeven naar aanleiding van de200ste verjaardag van onze school. Ic Hou januari 2008zal voornamelijk een foto-overzicht bevatten van de fees-telijkheden van het eerste gedeelte van het feestjaar. IcHou juni 2008 bevat beeldmateriaal van het 2de semester.

Zoals het jubileumjaar voor ons schoolmagazine een wis-sel is op de toekomst, zo hopen we ook dat het jubileum-jaar een pedagogische hefboom mag zijn in de breedstebetekenis van het woord. Didactische projecten, het am-bitieuze leren van oud-leer-lingen, een origineel tentoon-stellingsconcept en blikvan-gers als de poëziehappeningen het musicalproject JesusChrist Superstar zijn uitda-gingen en kansen om ons op-voedingsproject te realiseren:op een kwaliteitsvolle wijzeen met aandacht en zorg vooralle leerlingen opvoeden enschool-maken. In die geestkoppelen we aan het dubbeleeuwfeest de slogan: kwaliteitvoor de toekomst.

Het schooljaar 2007–2008 is meer nog dan andereschooljaren voorbereid. In de eerste plaats willen we defocus richten op de lessen. Het zou contraproductief zijnom de kern van onze taak te laten kraken onder het feest-programma. Wél hebben we getracht om het ‘gewoneschooljaar’ te kleuren en te accentueren met bijzondereen feestelijke toetsen.

De voorbije maanden werd niet op een inspanning ge-keken. De nauwgezetheid en de zin voor verantwoorde-lijkheid waarmee de eindverantwoordelijken voor deverschillende projecten hun taak ter harte nemen én de

snelheid waarmee ze zowelbij de personeelsgroep als bijde leerlingen medewerkers enhelpende handen rekruteren,illustreren dat het jubileum-jaar kan steunen op veleschouders. De bereidheid vande oudercomités (basis en se-cundair) om de handen in el-kaar te slaan, de inschrijvin-gen voor het beschermcomitéen de financiële duw in derug van de sponsors vormenmee de ruggengraat van 200jaar College.

Geachte lezer, deze Ic Hou houdt – zoals alle vorige afle-veringen – de vinger aan de pols van het schoolleven. Degewaardeerde theaterlessen van Alastair Daniel (volgendschooljaar voor alle leerlingen van 2de tot 6de jaar!), hetwel en wee van het driejarige internationale projectNew Neighbours, de vele extra muros activiteiten, deFranse toppers en de wiskundecracks, ... ze getuigen vande aanpak van het College anno 2007.

Deze aanpak, de (kritische) geest, de bevlogenheid, dezorg voor iedere leerling die aan ons is toevertrouwd,willen we ook volgend jaar ten volle waarmaken.

De voorbereiding is achter de rug. Het jubileumschool-jaar 2007–2008 mag starten. We zijn er klaar voor!

DVR

2

Ge

ach

te l

eze

r

ichou

We zijn er klaar voor

Je moet als school voortdurend alert zijn en er blijvenover waken dat je je beloftes (in casu: ‘zorg dragen voorelke leerling’) probeert waar te maken. Daarom vindenwij het belangrijk om enkele keren per jaar met alle dys-lectische leerlingen even samen te zitten zodat zij onskunnen vertellen hoe het is verlopen bij het begin vaneen nieuw schooljaar of tijdens de examenperiode.

Uit de laatste evaluatievergadering in januari 2007 heb-ben wij geleerd dat het, om praktische en technische re-denen, niet altijd eenvoudig is om ervoor te zorgen datalle afspraken omtrent dyslexie steeds gevolgd wordentijdens de examenperiode. Daarom, maar ook omdat wevan collega’s uit andere scholen positieve feedback kre-gen over een apart examenlokaal voor dyslectici, hebbenwe het aangedurfd om ook op onze school – voorlopigbij wijze van experiment – te starten met een tijdsklas.We voelden ons in dit experiment vooral gesterkt doorde collega’s van de pedagogische raad (PER) én het lokaaloverlegcomité (LOC) die écht niet opzagen tegen de ex-tra inspanning die van het lerarenkorps verwacht wordt.

OntmoetingsruimteEen tijdsklas is een lokaal (bij ons de ontmoetingsruim-te) dat tijdens de examens gebruikt wordt als examenlo-kaal enkel voor leerlingen met dyslexie. Het principe isdat leerlingen die ingaan op ons voorstel alle examens indat apart lokaal afleggen en daar per definitie ook kun-nen genieten van alle compenserende maatregelen die erop onze school (in samenspraak met de scholenge-meenschap Sint-Nicolaas) bestaan.

We hebben ervoor gezorgd dat er tijdens de examenpe-riode in de tijdsklas altijd een ‘ankerfiguur’ aanwezig isdie heel goed op de hoogte is van de principes die daargelden. Ook hebben we gekozen voor een lokaal waarwe in de onmiddellijke omgeving twee klaslokalen heb-ben die kunnen gebruikt worden voor de eventuelemondelinge toelichting na het examen. Alle leerkrach-ten hebben zich geëngageerd om, op het ogenblik dat erleerlingen voor hem of haar examen afleggen, zekereven langs te komen in de tijdsklas en er is langer toe-zicht voorzien dan in de gewone examenlokalen.

EvaluerenOp het ogenblik dat jullie deze tekst lezen zullen wij al weten of het experiment geslaagd is; wij hopen natuurlijk dat de reacties van leerlingen, ouders en leer-krachten positief zijn en dat we de tijdsklas vanaf volgend schooljaar standaard kunnen aanbieden aan alledyslectici.

V. VASTENHAECK – M. BUYTAERT

3

Bij

he

t k

aft

Bij het kaftTijdsklas voor leerlingen met dyslexieBij de examenperiode van juni 2007 was er voor de eerste keer een tijdsklas. Een concreet hulpmiddel om leerlingen met dyslexiefaciliteiten te geven.

De voorbereidingen voor het dubbel eeuwfeest – brain-storming, overlegrondes en planning en uitwerking –met leerkrachten, leerlingen en ouders startten 2 jaar geleden.Vele ideeën en ‘wilde’ plannen werden gaandeweg bij-gestuurd en ondergebracht in een creatief en feestelijkprogramma.

Het College wil het jubileumjaar aangrijpen als een pe-dagogische hefboom én een kans om de banden tussenbasisschool en secundaire school aan te halen. Metdankbaarheid terugblikken naar de rijke geschiedenis,maar meer nog met vereende krachten samen-school-maken, vandaag en morgen.

DynamiekNa de paasvakantie werden in een hele reeks informatie-vergaderingen alle leerlingen op de hoogte gebracht vanhet programma. Tegelijk werden de leerlingen opgeroe-

pen om ten volle hun eigen inbreng in het jubileumver-haal te hebben.

Nu reeds is duidelijk dat de jubileumviering een bijzon-dere dynamiek op gang brengt.

Oudercomités slaan de handen in elkaar en organiserenwandeltochten, de toneelploeg bereidt iets héél bijzon-ders voor, de plannen van meerdere werkgroepen wor-den écht concreet.

Met z’n allen – directie, personeelsleden, leerlingen, enouders – steken we in de voorbereiding een tandje bijom volgend schooljaar ten volle te kunnen genieten vande 200ste verjaardag van onze school.

We willen de lezers van Ic Hou aan de hand van een aan-tal kaderstukjes die hierna volgen alvast laten proevenvan wat er op stapel staat.

Act

ua

ichou 200 jaar College uit de steigers!

Aftellen naar start dubbel eeuwfeestOp een algemene personeelsvergadering (basisschool en secundair) op 26 maart 2007 werden de plannen voor het dubbel eeuwfeest 200 jaarCollege (schooljaar 2007–2008) ontvouwd door leden van de Stuurgroep2008 en de directie. Ondertussen werden ook alle leerlingengeïnformeerd en op 9 mei 2007 (de 199ste verjaardag van de school) waser een drukbijgewoonde persconferentie. Ondertussen wordt er ijveriggewerkt door vele personeelsleden en leerlingen om van het feestjaariets onvergetelijk te maken

Oudercomités basis en secundair werken samenEnthousiaste leden van de ouder-comités van basis en secundairstaken de hoofden bij elkaar.Gezamenlijk sleutelen ze aan een creatief wandelaanbod op hetfeestweekend eind september 2007.

In de missietekst die werd opgesteld voor het feestjaarstaat het erg duidelijk geformuleerd: “Het jubileumjaarbiedt kansen voor de samenwerking tussen basisschoolen secundaire school.”

De beide oudercomités van onze school helpen doorhun wandel-initiatief deze doelstelling realiseren.

Tijdens het feestweekend op zaterdag en zondag 29 en30 september zullen de beide oudercomités een reeksthemawandelingen (mét gids) in de stad en in de schoolorganiseren. Op woensdag 28 februari werden de eersteplannen gesmeed.

Tijdens het laatste weekend van september zal SJKS brui-sen. Op zaterdagnamiddag en op zondagvoormiddagkomen de sportievelingen ongetwijfeld aan hun trek-ken. Een stevige montainbiketocht, een rustige familie-fietstocht, maar ook een reeks themawandelingen vor-men een onderdeel van het feestprogramma.

Eén van de themawandelingen is ‘de stad Sint-Niklaas inhet begin van de 19de eeuw’. SJKS werd gesticht in1808!

De basisschool is inzake wandelingen een ervaringsdes-kundige. Zij hebben immers een traditie in het organise-ren van herfst- en lentewandelingen.

5

Act

ua

>>>

Een overzicht

Programma200 jaarCollegePedagogische projecten• Slinger van Foucault• Tijdsband in lange gang• Nederlands en geschiedenis: mondelinge getuigenis-

sen door leerlingen, oud-leerlingen, oud-leraars,oud-directie, ...

• Klassieke Talen: Latijnse teksten en inscripties die tezien zijn in onze school

• PAG-esthetica: een inspirerend kunstproject met deMilena-groep; verdiepen-verstillen-ondernemen

• ...

Schoolagenda en T-shirt• Speciaal kaft met campagnebeeld• 8 klembladzijden met foto’s van het College vroeger

en nu

Op de boekenbeurzen eind augustus 2007 zullen alleleerlingen een jubileum T-shirt krijgen (gratis!) dat ze inde loop van het jubeljaar zullen dragen op ‘officiëleplechtigheden’ en bij sport.

Maandag 3 september 2007Startmoment:• vanuit verschillende startpunten in en rond de stad

komen onze leerlingen samen per fiets naar school• animatie op de speelplaats: steltlopers, warmelucht-

ballon, ballonwedstrijd, ...

Vrijdag 28 september• Feestzitting met sprekers, dans en muziek door leer-

lingen en oud-leerlingen, receptie• Leerlingen van Klassenberaden, Leerlingenparlemen-

ten en Leerlingenraad zullen de leerlingen vertegen-woordigen

Zaterdag 29 en zondag 30 septemberFamiliaal sport- en eetweekend: voor ouders, leerlingen,personeel en sympathisanten van het College• met demonstratiewedstrijden volley, basket, voetbal, ...• met springkasteel, behendigheidsparcours, volksspe-

len, krattenklimmen, boogschieten, ...• met fiets- en wandeltochten• workshops• barbecue• muzikale act

2008: 200 jaar SJKSMissie‘200 jaar Sint-Jozef-Klein-Seminarie (1808–2008)’ is een gezamenlijk project van de basisschool en de secundaireschool. Dit project wordtgedragen door vele schouders en is het resultaat van een openoverleg.

We willen ‘200 jaar SJKS’ gedurende het volledigeschooljaar 2007–2008 in de kijker plaatsen. Het ‘jubi-leumaspect’ is in alles ons opvoedingsproject getrouwen zal aanwezig zijn in een geheel van initiatieven diepassen in het dagdagelijkse schoolleven én door ‘accen-ten’ die het schooljaar extra kleur geven. Met accentenbedoelen we o.a.: een startmoment, een pedagogischproject, een podiumgebeuren, een plechtig jubileum-feestmoment, een groots feestmoment voor een bredegroep en de presentatie van een jubileumpublicatie.

Er is bij de organisatie van het jubileumjaar aandachtvoor draagkracht en fasering zodat ‘het gewone school-leven’ niet kraakt onder de feestelijkheden.

Het is de bedoeling om het feestjaar te laten uitgroeientot een bron van inspiratie, energie en vriendschap. Eenhefboom voor ‘samen-school-maken’: • met wortels in 200 jaar geschiedenis werken aan pe-

dagogisch (vernieuwende) projecten; • (oud-)leerlingen, (oud-)personeelsleden, ouders en

sympathisanten van de school de kans geven elkaarbeter te leren kennen door samen te werken aan deorganisatie van het jubileumjaar en door samen tegenieten van de feestmomenten.

Het feestjaar biedt ook de gelegenheid:• om zowel bij de Collegegemeenschap als bij de loka-

le gemeenschap door publicaties en activiteiten deschijnwerper te richten op twee eeuwen aanwezig-heid van het SJKS in het Wase onderwijsleven;

• om alle bestaande podiuminitiatieven te sieren methet jubileumcachet en te onderzoeken of synergie totéén topmoment kan leiden; .

• om zowel intern als extern te communiceren in éénhuisstijl.

Het jubileumjaar zal een financiële inspanning vragen,maar mag geen budgettaire belasting zijn voor de daar-opvolgende jaren.

6

Act

ua

ichou

Jubilerende College zingt en speelt Jesus Christ Superstar24-25-26-26 januari 2008Stadsschouwburg Sint-Niklaas

Onze school heeft de traditieieder jaar een toneelvoorstellingop de planken te brengen. Ditleidde in het verleden totsuccesvolle producties als‘Titus’ (2007), ‘Antigone’(2006), ‘Amadeus’ (2005), ...

Hierbij werd steeds samengewerkt met Onze-Lieve-Vrouw Presentatie. Voor het 200-jarig bestaan van onzeschool wou men echter een nieuwe weg bewandelen.Tijdens het jubileumjaar zal het project voor een keervolledig gedragen worden door leerlingen van onzeschool alleen en is het toegankelijk voor alle leerlingen.Daar waar schooltoneel traditioneel voor de derde graadwas, is het nu voor alle leerlingen van het eerste tot hetzesde jaar! Het teksttheater werd bovendien geruild voor... ‘musical’.

Prachtige muziek, beklijvend verhaal

Onze zoektocht naar een geschikte musical leidde onsnaar ‘Jesus Christ Superstar’, de rockopera van AndrewLloyd Webber & Tim Rice: reeds jaren een gekende ensuccesvolle musical. De recente voorstellingenreeks inNederland bewijst dit nog maar eens. In de musicalwordt op kritische wijze (door de ogen van Judas) delaatste week uit het leven van Jezus Christus getoond. Webrengen JCS in het Nederlands, in een vertaling van Da-niël Cohen. De voorstelling wordt gespeeld in overeen-komst met de Really Useful Group (Londen), Joop vanden Ende Theaterproducties (Amsterdam) en muziek-handel Albersen (’s Gravenhage).

Artistieke leidingAls regisseur werd gekozen voor Stefan Van Guysse.Geen onbekende voor de school, aangezien hij in 2005‘Amadeus’ regisseerde. Hij is een bekwame regisseur diedankzij zijn regieopleiding in Maastricht, jarenlange er-varing bij ‘Jeugdtheater Ondersteboven’ en medewer-king aan tal van professionele musicalproducties dit pro-ject in de juiste richting zal sturen.

Hij wordt hierbij geholpen door tal van enthousiasteleerkrachten die op hun beurt elk in hun eigen speciali-teit de leerlingen zullen begeleiden. Ook Merel Cap-paert, een professionele zangjuf, zal hen coachen.

7

Act

ua

>>>Workshops

De inschrijvingen liepen erg vlot en een erg uitgebreidegroep personeelsleden en leerlingen boden zich aanvoor de workshops. In een ontspannen sfeer werd ge-tracht de dans- en zangkwaliteiten van de deelnemers afte tasten. Autonoom en zorgvuldig kwam de artistiekeleiding van zang, dans, muziek en uiteraard de regie toteen definitieve lijst van medewerkers. Een moeilijke de-liberatie, maar alle kandidaten een plaats geven op hetpodium was écht niet mogelijk.

Vanzelfsprekend zal er nagegaan worden op welke wijzede leerlingen die zich willen engageren, maar die voor-lopig niet aan de bak komen, alsnog ingeschakeld kun-nen worden in het project.

Eind juni werd in een extra workshop beslist wie dehoofdrollen voor haar/zijn rekening neemt.

Van alle medewerkers wordt verwacht dat ze gedurendede vakantiemaanden de cd van JCS grijs draaien. In sep-tember 2007 starten immers de repetities. Doelstelling:de toeschouwers te verwonderen en te verbazen met eensprankelende musical eind januari 2008.

JEFFREY DE BLOCK

Technische fiche JCSauteurs: Andrew Lloyd Webber (muziek)

Tim Rice (tekst)Daniël Cohen (vertaler)

regie: Stefan Van Guyssezangbegeleiding: Merel Cappaert,

Eddie Van der Vieren dirigent/muzikale leiding: Jeffrey De Blockdansbegeleiding: Erika Lagaert, Greet Valckx en

Els De Cock

OktoberLeren van oud-leerlingen:we hebben oud-leerlingen in alle domeinen van het be-roepsleven; een klas- en lesuurdoorbrekend aanbodwaaruit de leerlingen zelf kiezen:• 3/10: 3de graad: KUL, VRT, ...• 10/10: 2de graad: videoworkshop, NTG, ...• 24/10: 1ste graad: theaterworkshop, brandweer, ...• 20/10: oud-leerlingendag special

17 novemberPoëziehappening op verschillende plaatsen in de school;poëzie van leerlingen, oud-leerlingen, oud-personeels-leden, ...

30 novemberJazz at the college met o.a. het ensemble van oud-leerlingBram Weyters en de SJKS-All Stars Band (o.l.v. FrankieDe Kuyffer)

21 decemberKerstmarkt feesteditie! Kerstspel en kerstevocatie in de feestzaal

24-27 januariMusical Jesus Christ Superstar (5 voorstellingen in deStadsschouwburg)Artistieke leiding: Stefan Van Guyse en Jeffrey De Block

1 februariIc Hou nr. 85: Het feestjaar in beelden (deel 1)

18 februariInformatie- en discussieavond in samenwerking met ou-dercomités: jongeren en de computer

21 februariEen netoverschrijdende studiedag waarin o.a. het onder-wijsflankerend beleid van de stad aan bod komt: ‘Sint-Niklaas: kansen en uitdagingen’

8 maartKlasse-concert door leerlingen van onze school, oud-leerlingen en leerkrachten (klassiek concert).

14 maartFeest van Sint-Jozef

15 maartDansavond: the Sixties

Momenteel zijn de belangrijke ‘PAG-elementen’ opschool: Sprankel, Lief en Leed, BD-periode, bezinnings-boekje in de klas, Damiaan met film voor het eerste jaaren de vieringen.

Zorg staat centraal in dit alles: • zorg voor het goed voelen van leerlingen en leer-

krachten ;• zorg dat mensen niet onverschillig blijven voor de

wereld;• zorg dat stilte een plek krijgt;• zorg dat pijn en blijdschap er mogen zijn;• zorg dat er solidaire mensen gevormd worden;• zorg dat dankbaarheid aanwezig mag zijn;• zorg dat er ruimte en plaats is voor geloof en gelovi-

ge mensen.

Accenten in jubileumjaarHet jubileumjaar is een goed moment om een aantal ac-centen heel duidelijk te stellen op de school.

8

Act

ua

ichou

Visietekst jubileumjaar 2007–2008 PAG (Pastorale Animatiegroep)

Verdieping – Verstilling – Ondernemen

Visietekst esthetica 2007–2008

Een eigenzinnigkunstproject Het jubileumjaar is een idealegelegenheid om tijd en ruimte temaken voor kunst. Vertrekkendvanuit de gelegenheid – hetdubbel eeuwfeest – en de omgeving– het College – kan eenkunstproject een meerwaardebieden voor iedereen die met de school verbonden is.

De PAG houdt zich al jaren bezig met visuele en inhoudelijke ‘ingrepen’en momenten die trachten iets ‘meer’, iets ‘diepers’ bij leerlingen en personeelsleden los te maken en hen zo op te roepen tot meersolidariteit, stilte en inhoud.

9

Act

ua

Het project moet iedereen op school dus uitdagen, nietalleen inhoudelijk maar ook vormelijk: de vertrouwdeomgeving anders gebruiken of in een ander daglichtstellen, zodat het dagdagelijkse herontdekt kan wordenen we anders leren kijken, voelen of luisteren naar onzeomgeving.

Ambitieus Het kunstproject moet ambitie hebben. Het moet open-staan voor iedereen die met onze school betrokken is,zonder het spontane en natuurlijke te verliezen. Hetmoet de breedst mogelijke inbreng hebben, met eenheel lage drempel. Hiervoor moeten wij als omkaderingmisschien zelf al anders leren denken en kijken.

Uiteindelijk zou het project ook ‘monumentaal’ veran-kerd kunnen worden in de infrastructuur van de school,om de ideeën erachter levend te houden.

Essentieel daarbij is dat zo’n project eigenzinnig, onver-wacht en ambitieus moet zijn.

Eigenzinnig en onverwachtEen kunstproject moet dwars zijn, weerhaken hebben endingen in beweging zetten. Een school kent vele span-ningsvelden: de balans tussen conformeren en zelfont-plooiing, tussen groep en individu, tussen rationeelpresteren en de affectieve ontwikkeling, ... Een kunst-project kan andere paden opzoeken dan de traditionelewegen, bijvoorbeeld de dagelijkse orde doorbreken.Vanuit pedagogisch oogpunt kunnen we beklemtonendat onze school waarde hecht aan het emotionele en ir-rationele, en niet louter de kenniscomponent centraalstelt. Dergelijk zelfonderzoek – individueel of als schoolge-meenschap – is niet altijd gemakkelijk, maar heel waar-devol.

• verstilling: momenten/plaats van stilvallen blijvenbewaken. De kracht van stilte heel sterk onderstre-pen, zeker in een snelle maatschappij, in een groteschool. Het gebeds- en bezinningsboekje zeker blij-ven ondersteunen en vorm geven.

• verdieping: momenten van ‘vieren’ heel goed ver-zorgen, inhoudelijk en vormelijk sterk maken. Be-langrijke momenten: openingsvieringen in de jaren,feestzitting september, viering oud-leerlingendag ok-tober, herinneringsviering overledenen november,solidariteitsvieringen maart, slotvieringen schooljaar(voor leerlingen, en ook op het personeelsfeest)

• verdieping: inhoudelijk solidariteit uitwerken: soli-dariteit met mensen hier en veraf. Een aantal oud-leerlingen en (oud)leerkrachten van onze school zijnheel concreet met deze solidariteit bezig. Naast deBD-actie willen we voor deze mensen expliciet ruim-te en tijd maken. Misschien moeten we wel ‘derde’en ‘vierde’ wereld samen behandelen in een ‘solidai-re tijd’. Of de link tussen beide duidelijker stellen?

• verdieping & verstilling een concrete visualiseringgeven via kunst: met o.a. Stefaan van Biezen. Dezeelementen echt ook voeten geven, woorden en beel-den (zie afzonderlijke bijdrage in deze Ic Hou).

• actie: leerlingen laten ‘doen’, solidair laten zijn in da-den: financieel, door ‘op pad’ te gaan, door iets vooranderen te doen, ...

‘Lijn’ bewakenPraktisch houdt dit veel werk in, maar er zijn al een boeldingen waar we op kunnen terugvallen. Het vergt alleennog meer bewaken dat in alles een lijn te vinden is.

Ideaal zou zijn als ook vormings- en bezinningsdagenmee betrokken worden in deze totaalvisie, maar het lijktmisschien iets té ambitieus om dat ook te realiseren vol-gend jaar.

21 aprilPedagogische studiedag: “Over de grenzen: onderwijsin een Europese context – PISA in perspectief”

26 aprilIn Dulci Jubilo (ons schoolkoor) brengt ‘The Messiah’van Händel

9 mei: feest!• Verwendag voor leerlingen

(afsluiting SJKS-rockrally)• Voorstelling jubileumpublicatie en jubileumbox• Opening tentoonstelling 200 jaar SJKS (tot 6 juni)

11 meiPinksteren: verwendag voor personeel

19-25 meiProjectweek basisschool

24 meiSkaïro moves 2008 met meer dan 300 danseressen vanSJKS

25 meiOpenschool 14–18 uur: een bruisende school

6 juniSymbolisch slotmoment

24 juniIc Hou nr. 86 – feestjaar in beelden (deel 2)

Kunstproject met The Milena, een kunstenaarscollectief

Ik ben mijn eigen bagage In het kader van het 200 jarigbestaan van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie werd The Milenauitgenodigd een interactiefproject in het College tecreëren.

The Milena is een groep van kunstenaars en deskundi-gen die vanuit een grens- en vakoverschrijdende instel-ling kunstprojecten realiseert in binnen- en buitenland.Een Milenaproject is een totaalgebeuren waarin hetdraait rond de thema’s: reflectie, onderweg zijn, partici-patie, verbondenheid en beleving. The Milena richt zich naar volwassenen, maar ook zeerintens naar jongeren via diverse projecten. Geen enkelproject is hetzelfde, het ontstaat steeds nieuw in interac-tie met de locatie en de participanten en/of het publiek.

Apotheose op 9 meiDit project speelt zich in dit geval af gedurende het heleschooljaar 2007–2008 in het Sint-Jozef-Klein-Semina-rie met als bekroning een apotheose op 9 mei 2008. Ge-durende het hele schooljaar en op die dag willen we deschool een transformatie laten ondergaan door een cre-atieve inbreng.

Handklap-Sonate...Er wordt aangesloten bij en een grens- en vakoverschrij-dende link gelegd tussen diverse vakken. Het gebeurenversmelt met de plaatsen waar de jongeren dagelijks be-zig zijn en verblijven. Ruimtes worden getransformeerdin samenwerking met de jongeren. Onder andere viaeen ‘wandelbibliotheek’ die door het jaar heen wordtopgebouwd, een reeks van ‘soundscapes’ en kleine beel-dende ingrepen die in de klaslokalen de juiste toon zet-ten, in de refter via een klankperformance ‘Handklap-Sonate’ waaraan alle jongeren deelnemen en die een

opening creëert tot verbinding en spontaneïteit, een in-stallatie met teksten die de jongeren bezorgen, op diver-se plaatsen video’s over ‘ik ben mijn eigen bagage’ vanMilena-kunstenaars en instant tekeningen en teksten dieop grote panelen worden gerealiseerd tijdens het gebeu-ren. The Milena vertrekt uit het hier en nu, het spontane, debeleving en geeft die een plaats binnen het gebeuren. Erwordt afgestapt van een starre benadering van kunst enhet ‘publiek’ wordt deel van de activiteit, participeert,draagt er aan bij, ziet een beweging, is mee onderweg. De participatie bestaat uit het creatief onderweg zijn vande jongeren, begeleid door kunstenaars, een afsluitendecreatieve activiteit op 9 mei, de deelname aan perfor-mances (beweging, dans, klank, woord). Steeds vanuiteen ‘onderweg zijn’. Naast reguliere kunstenaars wordt er ook een link ge-legd met levenskunst en levenskunstenaars en wordt hetartistieke proces aangevuld met lichamelijke processen(Tai-chi, ontstressing, beweging). Dit sluit aan bij devak- en grensoverschrijdende werking van The Milenawaar levenskunst en kunst samenvloeien in een stroomen een beweging.

TentoonstellingThe Milena realiseert een gebeuren dat ook steeds eententoonstelling integreert. Geen klassieke tentoonstel-ling maar een activiteit waar met performances en metde participatie van de jongeren de grens tussen kijker enkunstenaar verdwijnt. Niet alleen beeldende kunst in deenge zin van het woord, maar ook klank, dans, bewe-ging, stem, woord, multimedia krijgen een plaats. In ditproject wordt aan het gebeuren in grote mate bijgedra-gen door de creatieve activiteit van de jongeren op ver-schillende plekken in de school en door artistieke bijdra-gen van diverse Milena-kunstenaars en andere jongekunstenaars. Het proces naar de tentoonstelling toe is een onlosmake-lijk deel van het uiteindelijke resultaat.

10

Act

ua

ichou

Na 6 jaar op de schoolbanken van SJKS gezeten te heb-ben, wist ik eigenlijk nog niet wat de toekomst brengenzou. Aan een verdere studiekeuze had ik nog niet ge-dacht en ik wist eigenlijk niet goed wat te beginnen.Daarom ben ik na mijn 6de jaar een jaar als uitwisse-lingsstudent naar Ecuador gegaan om daar hopelijk teweten te komen wat ik wou doen. Tegelijkertijd wou ikde kans grijpen om een andere cultuur op te snuiven.Dat jaar heeft mij eigenlijk heel veel bijgebracht: ik hebgeleerd om zelfstandig(er) te zijn en respect voor demensen op te brengen, en te beseffen hoe goed wij hetin Belgie eigenlijk wel hebben.

In ‘racing’Ondertussen hoorde ik van een school in Nederland dieeen richting autotechnisch ingenieur aanbood, en om-dat techniek en auto’s mij eigenlijk wel interesseren, hebik na een verkennende fietstocht in de zomer mij daaringeschreven. Het was tijdens deze opleiding dat ik wistdat ik in ‘de racing’ wou werken. Ik heb dan ook gepro-beerd al mijn schoolstages – we moesten heel het 3dejaar 200 stagedagen doen! – bij racingteams te doen. De-ze stages brachten mij dichter bij de echte wereld vanhet racen, en door te werken in de teams had ik de kansom samen met hen mee te gaan naar Frankrijk, Duits-land, Spanje, Kenia en Dubai.

Naar EngelandNa 5 jaar, en een thesis in Praag, was ik eigenlijk nog nietecht tevreden en vond ik niet dat ik al vol aan de slag konals ingenieur in motorsport. Om mij verder te specialiseren in dit vak, was er maaréén oplossing: naar Engeland, het mekka van de motor-sport. Tijdens mijn opleiding in Nederland had ik gehoord dater een Universiteit bestaat, Cranfield university, dienauw verbonden is met F1-teams en andere hoogstaan-de motorsportbedrijven. Ik besloot te solliciteren en in april 2006 kreeg ik hetgoede nieuws dat ik aanvaard was.Op dit moment zit ik nog steeds in Engeland. In mei be-gon ik met mijn thesis bij Prodrive, een bedrijf dat deSubaru en Aston Martin rallywagens ontwikkelt; ik on-dertekende tevens een contract om bij hen te beginnenwerken....

Mijn advies: denk nooit dat het niet kan, wees overtuigdvan jezelf en je komt er wel.

11

Act

ua

Po

st

De wereld van motorenJorre Valaert (WSP’00) bezorgde ons onderstaand korte verslagje overzijn ‘avonturen’ de voorbije jaren. Na een jaartje Ecuador en studies inNederland is hij aan de slag inEngeland. De wereld en de geheimen vande (race)motoren houden Jorre in de ban.

De leefwereld van de school-belevers-bewoners

Er wordt expliciet aangesloten bij de dagdagelijkse erva-ring van de jongeren. De school wordt niet ervaren alseen locatie voor een kunstproject, maar als een uitnodi-gend gebaar om in alle fases van het leven creatief te zijn.De school is een plaats waar geleefd wordt, een huis datleeft door zijn bewoners. Het zijn de bewoners met envoor wie het project gerealiseerd wordt. Dit huis waarin groeien en aanmoedigen tot groeien enontwikkelen centraal staat, nodigt creativiteit en kunstuit om over het educatieve gebeuren te reflecteren, het teverdiepen en te verbreden. Dit project speelt heel expliciet in op emotionele, affec-tieve, cognitieve en sociale processen. Tussen leerkrachten en kunstenaars is er een continueuitwisseling over het uitwerken en realiseren van hetproces.

CollectiefVolgende kunstenaars zullen doorheen het schooljaar dejongeren begeleiden in het proces:

Geert Vermeire, woordkunstenaar Stefaan van Biesen, beeldend kunstenaarFilip Van de Velde, performance-kunstenaarJan De Wachter, schilderVincent Ghadimi, componistVirginie Agemans, bewegingskunstenaar Marie Snauwaert, videokunstenaarEllen Broekmans, Tai-chi

12

Nie

uw

sfla

she

s

ichou 15 januari

Pastoraal in bewegingMaandag 15 januari werd op een drukbijgewoonde PAG-vergadering (PAG = Pastorale AnimatieGroep) het startschot gegeven voor heel watactiviteiten. Een eerste was al heel kortbij: op dinsdag 23 januariorganiseerden een aantal leerlingen een gespreksmiddag voor zoekend-kritisch-gelovige medeleerlingen van 4 tot 6 rond het thema ‘tijd’.

Om 12.30 uur werden belangstellenden verwacht in dekleine kapel. Na een inleidende tekst (uit Prediker)werder in kleine groep gesproken, gedeeld, verteld, gela-chen. Even een oase in een drukke schooldag.

De Damiaanactie – eind januari – is ondertussen eenklassieker op school. Alle leerlingen van het eerste jaarkregen de campagnefilm ‘Kinshasa’ te zien. Nabespre-king volgde in de les godsdienst.

Naast de vertrouwde stiftjes die elke leerling aangebo-den kreeg, was ook dit jaar de verkoop aan een aantalwarenhuizen een succes.

Wie op 27 januari de witte hesjes van de Damiaanactieaan Colruyt of GB zag, mocht er zeker van zijn dat hetenthousiaste College-verkopers waren.

Meer informatie over de campagne 2007: www.damiaanactie.be

Vaste waarde: Broederlijk DelenOp maandag 29 januari startte een intense campagnevoor Broederlijk Delen. Met de informatie die leerlingenvan de derde graad kregen, staken ze infomomenten inelkaar voor hun jongere collega’s uit 1 tot 4. De activitei-ten van alle jaren tijdens de middag, de tocht en de soli-dariteitsvieringen waren ook dit jaar voltreffers!

Meer informatie over de campagne 2007: www.broederlijkdelen.be

13

Nie

uw

sfla

she

s

30 januari

Forum leerlingenparticipatiete gast op College

38 leerlingen, 12 leerkrachten en 8 directieleden warenaanwezig op de forumdag leerlingenparticipatie. Na eencreatief kennismakingsspel werd gedurende een kwar-tiertje informatie gegeven over aandachtspunten bijcommunicatie. Daarna werd in groepjes nagedacht overde sterke punten en de knelpunten in verband met com-municatie op school. De resultaten werden in plenumbesproken.

Na de middag stelden de deelnemers een concreet actie-plan op voor hun school. De denk- en doedag werd af-gesloten met de voorstelling van de leerlingenparticipa-tie in SJKS, de gastschool voor deze studiedag.

Coördinator Yvette Anné: “Het netoverschrijdend pro-ject ‘Forum leerlingenparticipatie’ ging vorig jaar vanstart met een denk- en doedag rond leerlingenparticipa-tie. Vanaf dit schooljaar organiseren we in elke provincieforumbijeenkomsten, telkens in een andere school. Voorde regio Waasland vond de eerste bijeenkomst plaats inhet Sint-Jozef-Klein-Seminarie. Een tweede bijeenkomstvond ondertussen plaats op 27 april in OLVP.”

Communicatie!Yvette Anné: “Het thema van de eerste forumbijeen-komst was: communicatie. Goede communicatie is im-mers de basis voor participatie. Als je op school wil mee-

praten en meebeslissen, moet je op een goede maniercommuniceren. Communicatie is gedachten uitwisse-len, luisteren, praten, lezen, zuchten en lachen. Iedereenis er de hele dag mee bezig, maar uitgeleerd ben jenooit. Door verrassende en speelse oefeningen ontdek-ten de deelnemers hun eigen communicatiestijl en welkeffect die heeft op anderen.”

De delegatie van onze school bestond uit twee leerlin-gen van de leerlingenraad 3de graad: Tobias Broeckaarten Evelyn Van Dooren. De leerlingen die zetelen in deschoolraad waren ook van de partij: Maarten Egger-mont, Pieter Van Goethem en Joris Van de Cavey. Eva DeSchryver, begeleider leerlingenraad 3de graad en ad-junct-directeur Danny Van Royen waren eveneens aan-wezig. De voorzitter van de leerlingenraad Tom Ryckxwerd geveld door griep en miste daardoor de studiedag.

WerkpuntenDe SJKS-delegatie formuleerde enkele werkpunten:• De samenstelling van de leerlingenraden volgend

schooljaar willen we goed voorbereiden (o.a. doorleerlingen die lid waren van een leerlingenraad uitlegte laten geven aan hun medeleerlingen).

• Een werkpunt voor volgend schooljaar: op een crea-tieve manier leerlingen informeren over alle in-spraak- en overlegorganen op onze school.

Op dinsdag 30 januari vond in het Sint-Jozef-Klein-Seminarie het netoverschrijdend project ‘Forum leerlingenparticipatie’ plaats. Met bijna zestig deelnemers – uit 12 scholen – werd het een boeiende en leerrijke dag.

14

Nie

uw

sfla

she

s

ichou

Door de Kyoto-overeenkomst engageerden de meestegeïndustrialiseerde landen zich ertoe om de uitstoot vanbroeikasgassen, waaronder koolstofdioxide (CO2), te-rug te brengen tot het niveau van 1990.

Het SJKS gaf op 16 februari samen met vele andere scho-len uit Vlaanderen en Brussel (op 31 januari waren 993scholen ingeschreven) een signaal aan de regering omdit verdrag ernstig te nemen.

De temperatuur in de lokalen werd verlaagd met eendrietal graden. Hierdoor werd niet alleen energie be-

spaard, maar beperkten we ‘onze’ CO2-uitstoot metruim 15 % die dag.

Vele leerlingen trokken een dikke trui aan, sierdenzich met sjaal of muts en gaven mee het signaal datook onze regering de klimaatopwarming ernstig moetnemen.

Meer informatie over de dikketruiendag in Vlaanderen en Brussel: dikke-truiendag.lne.be

16 februari

Mijn klas is geen broeikas!Op 16 februari 2005 trad het Kyotoverdrag inwerking. Deze datum heeft een symbolischebetekenis. Daarom grijpen velen hem aan omo.a. onze beleidsverantwoordelijken op hunverantwoordelijkheid te wijzen. Op SJKS washet vrijdag 16/2 alleszins dikketruiendag.

De Duitse ambassade organiseerde dit jaar een audiovi-suele wedstrijd onder de titel ‘Die Kunst Deutscher zusein ..’. Enthousiast namen enkele SJKS-leerlingen daar-aan deel. Vincent Denyft, Maarten Soetens, Evert Bro-chez en Sebastien De Maertelaere (6MWE) besloten omeen dvd-filmpje te maken rond het thema ‘Die vierMahlzeiten’, over Duitse eetgewoontes.

Vrucht van hun arbeid werd ‘Kochen mit Karl’, een ko-mische parabel rond kunstpaus Karl Lagerfeld en zijnnieuwe Duitse kookboek. Het werd een goed filmpje. Enzie, dat vond Frau Julia Döhrns van de ‘Konrad Adenau-er Stiftung’ ook.

Frau Döhrns maakte op woensdag 18 april een reportageover het maken van deze film binnen de context van onscollege. Deze reportage is binnen afzienbare tijd te zienop de Berlijnse regionale tv.

Dan was het afwachten of de Duitse ambassade een ap-pel van de prijzenboom zou laten vallen voor ‘Kochenmit Karl’ ...

En ... die appel viel: ‘Kochen mit Karl’ werd bekroond.Een welgemeende proficiat voor de makers!

18 april

SJKS op Berlijnse televisie!Met hun filmpje over ‘Die vier Mahlzeiten’ trokken SJKS-leerlingen de aandacht van Frau Julia Döhrns van de Berlijnse televisie. Een opsteker voor de makers!

Jürgen Vanhoutte (CRKC/FoKAV) opende de debattenmet een lezing waarin hij de kernvraag van het debatverduidelijkte: “Welke waarde heeft didactisch erfgoeden wat kunnen we doen om het voor de toekomst te be-waren?” Dit vormde de ideale voorzet voor de lezingenvan Chantal Vancoppenolle (Rijksarchief Oost-Vlaande-ren) en (onze archivaris) Koen Verstraeten (SJKS), dieverduidelijkten hoe scholen met hun archief zoudenkunnen omgaan.

De eerste spreker gaf een overzicht van de rol die hetRijksarchief kan spelen in het bewaren van schoolar-chieven. De tweede lezer gaf een aantal praktische tipsen tricks waarmee de aanwezigen zelf aan de slag kunnen.

Dit jaar waren er 6263 inschrijvingen. Jo Hermans,coördinator Olyfran van SJKS: “Het Vlaams gemiddeldebij de selectieronde lag op 60,22% voor de tweede graaden op 60,27% voor de derde graad. Het gemiddelde vande deelnemers van onze school lag op 70,21% voor de2de graad en op 73,29% voor de 3de graad.”

Omwille van de 20ste editie van Olyfran zetten de orga-nisatoren de deelnemers en de plaatselijke coördinato-ren in de bloemetjes: alle ingeschrevenen ontvingen eenuniek cd-dvd-etui; de eerste 150 scholen die minimum10 leerlingen inschreven, ontvingen een gratis abonne-

15

25 april

Meesters over schoolarchiefTweeëntachtig (!) geïnteresseerden schreven zich in voor de studie-namiddag ‘Meester over mijn schoolarchief’ die op woensdag 25 april op onze school plaatsvond in het kader van het Project Archivering binnen Vlaamse Onderwijsinstellingen

Roeland Verhaert (Stadsarchief Antwerpen) bracht na depauze het bevrijdende nieuws dat scholen echter niet al-le documenten hoeven bij te houden die zij ooit op-maakten of ontvingen, op basis van een aantal te respec-teren basisrichtlijnen.

Dat het alleszins nuttig is sommige stukken toch bij tehouden, bewees Lindsay Mariën in haar uiteenzettingover het College als ‘pastoorsfabriekske’ in de 19de ende eerste helft van de 20ste eeuw. Dit alles vormde de in-grediënten voor een geslaagde namiddag.

9 mei

Franse toppers in SJKS34 SJKS-leerlingen van de 2de graad en 7 van het 5de jaar kruisten de Franse degens in de talenwedstrijd Olyfran 2007. De 6de-jaars vierden op de dag van de selectieronde hun laatste 100 dagen ... en namen dit jaar niet deel. Cedric De Boom (4GL) werd laureaat (bij de 1,1 % besten van Vlaanderen) en eindigde in de finale op de 6de plaats! Félicitations!

ment op ‘Coup de Foudre’ en elke 20ste individuele in-geschrevene ontving een gratis filmticket voor een vande Kinepolis-complexen.

ResultatsVoor de derde graad (aso-MAX) Johan Van de Voorde (5GL) mag zich voortaan HautLauréat noemen. Hij klasseerde zich bij de 5% besten inVlaanderen en krijgt een diploma en een T-shirt. PatriciaCaeldries (5LMT), klasseerde zich tussen de 5 en de10% besten van Vlaanderen en krijgt een diploma.

>>>

Nie

uw

sfla

she

s

Voor de tweede graad (aso-JUNIOR)Cedric De Boom (4GL) mocht zich als laureaat monde-ling verdedigen aan de universiteit Hasselt voor een zes-koppige jury. Het leverde hem de zesde plaats op! Cedric kreeg op de prijsuitreiking in Brussel een uitge-breid boekenpakket, een abonnement voor 2 maandengratis film in de Kinepolisgroep en een rugzakje.Anouck De Schrijver (4Lc) en Lauranne Van de Voorde(4La), klasseerden zich bij de 5% besten en kregen eendiploma en een T-shirt.

Alexia De Breuck (3La) klasseerde zich tussen de 5 en de10% besten en kreeg een diploma.Joris Van der Herten (4GL) en Matteo Balliauw (4GL)klasseerden zich tussen de 5 en de 10% besten en kregeneveneens een diploma.SJKS won ook een jaarabonnement op ‘Coup de Foudre’en Bart Lammens (3Lc), Seppe Batens (3HWb), JohanVan de Voorde (5GL) en Florian De Roose (5WeWib)konden gratis een filmpje meepikken!

Meer info: www.olyfran.org

16

Nie

uw

sfla

she

s

ichou

Op 16 maart 2007 deden 366 leerlingen van de eerstegraad van het SJKS mee aan de Kangoeroewedstrijd.

SJKS-coördinator Marc Smet: “Het was lang wachten opde officiële uitslag, maar de uitslag voor onze school isschitterend. In onze categorie (aso-tso 1ste graad) zijnwe de beste school van Vlaanderen. Individueel hebbenwe een tweede en twee derde beste plaatsen van alleleerlingen die meegedaan hebben in Vlaanderen. Ditzijn er 7406(!) in onze categorie.”

Rijke prijzentafelNaast deze beste plaatsen behaalden heel veel leerlingeneen schitterende score.

30 mei

ScholenkampioenVlaanderen in Kangoeroe!De deelname van het College aan de Kangoeroewedstrijd was een succes:een erg grote groep leerlingen schreven in voor de wiskundewedstrijd én de resultaten waren super. Voor de derde maal op rij werd het Collegescholenkampioen voor Vlaanderen categorie 1ste graad aso-tso.

De organisatie heeft voor elke leerling enkele leuke prij-zen. Een Kangoe Color Match 2007, een speciale Kijk-Kangoeroe en een certificaat van de Kangoeroewedstrijdmet zijn/haar persoonlijke score.

De eerste drie leerlingen krijgen een medaille en de eer-ste 14 leerlingen een halfjaarabonnement op Kijk. Ver-der krijgen heel wat leerlingen nog een extra prijs: eenBreinbreker, Sudoku heavy, spel Lonpos of Double Tetra.Als winnende school van Vlaanderen kreeg het SJKS ookeen beker en een doos met didactisch materiaal.

De beste 10 SJKS-leerlingen in de Kangoeroe 2007

1. Iris Verbeeck (2La) met een score van 115,752. Niels Blomme (2MWe) met een score van 115

Ruben Maeckelberghe (2GL) met een score van 115

4. Fien Christiaens (2MWb) met een score van 114,50

5. Jonas Bertels (2Lc) met een score van 108,756. Toon Standaert (2Ld) met een score van 108,257. Pieter Verbeke (2Lc) met een score van 107,508. Andries Coppen (1Ab) met een score van 105,759. Arne Heirbaut (2GL) met een score van 104,7510. Annelies Dhaene (1Ac) met een score van 103,75

Deze scores zijn erg goed. De gemiddelde score inVlaanderen is immers 53,81.

Alle leerlingen mogen fier zijn op hun uitslag en hopelijkdoen ze opnieuw massaal mee op vrijdag 11 april 2008!

17

Informatief, sfeervol en ... zonnig

Openschooldag 13 mei 2007Vrijdag 11 mei na 16 uur was het een drukte van jewelste.Overal waren leerkrachten (enleerlingen) aan de slag om deklaslokalen piekfijn in orde tebrengen voor de rondleiding van de nieuwsgierige ouders en 12-jarigen op vrijdagavond én voor de openschooldag op zondag 13 mei.Ondanks de onheilspellendeweersvoorspellingen zetten ook deweergoden hun beste beentje voor.Op zondag verwelkomden we talrijkebezoekers onder een stralende zon.

Act

ua

Het was de perfecte ontmoetingsplaats voor al wie el-kaar dagelijks slechts vluchtig aan de schoolpoort ziet ennu de gelegenheid had om nader kennis te maken. Ter-wijl sommige ouders meermaals de Franse godendranklieten aanrukken, konden hun kleine spruiten naar har-tenlust spelen. Anderen kwamen even uitrusten na deenergieke en sierlijke dansprestaties van Skairo te heb-ben bewonderd.

Als fris afsluitertje kon men smullen van een verse fruit-spies, keurig verzorgd door enthousiaste leerlingen enleerkrachten.

Zowel Montmartre als de fruitstand zijn waardevolle ini-tiatieven die elk jaar menig Collegebezoeker weten tebekoren.”

‘Lokalen in orde brengen’ betekent in de openschool-context: de klaslokalen zo inrichten dat ze aan de bezoe-kers een beeld geven van zowel de lessen, de extra mu-ros-activiteiten en al die andere zaken die deel uitmakenvan het schoolleven. Uiteraard is er ook veel aandachtvoor specifieke informatie. Vooral de richtingen Sporten Humane Wetenschappen en het eerste jaar lichttenuitgebreid hun aanpak en programma toe.

Vele leerlingenDe openschooldag kon net zoals bij de vorige edities re-kenen op de medewerking van erg veel leerlingen. Voet-ballers streden om de cup, pannenkoekenbakkersassis-tenten werden belaagd door smulgrage bezoekers, we-tenschappers nodigden uit om te experimenteren, spor-ters assisteerden moedige krattenklimmers, danseressenvan Skairo zorgden na de supergeslaagde shows van za-terdag 12 mei voor een toemaatje in de cafetaria in defeestzaal, ...

MontmartreDe voorbije jaren groeide de Franse bistro Montmartreuit tot een vaste waarde van de openschooldag.

Lerares Frans Nathalie Heyninck borstelde onderstaandeimpressie.“Montmartre wist tijdens het afgelopen opendeurweek-end talrijke bezoekers te bekoren. Een schitterend voor-beeld van het Franse joie de vivre: du pain, du vin et duboursin. Inderdaad, op het grasplein voor de oudesporthal stond een mooi terras uitgestald waar het zaligvertoeven was. Bij een glaasje wijn en een smakelijk ge-presenteerd kaasschoteltje was het er lekker verpozenonder een Mediterraan zonnetje. De alombekende na-tionale trots van Frankrijk weerspiegelde zich in de tal-rijke Franse vlagjes die de kazen en de tafeltjes versier-den en in de kledij van de bediening.

school was voor de ouders die concrete info ter beschik-king.

Vanzelfsprekend is het voor een aantal leerlingen en per-soneelsleden wat onwennig, zo twee locaties, maar opde inspraakorganen (leerlingenparlement, LOC, ...) ge-ven alle betrokkenen blijk van veel begrip. En in de prak-tijk blijkt alles goed mee te vallen.

Bovendien zullen we volgend jaar ook over extra klaslo-kalen beschikken, zodat we voldoende ruimte hebbenom alle nieuw ingeschreven leerlingen goed te ontvan-gen.

Wel en wee in DalLeraar, maar tevens ‘gelegenheidsconciërge en voedster-vader’ van de DAL, Chris Van Walle, bezorgde ons een‘ooggetuigenverslag’.

Noodzakelijke wijziging van de plannen

De lokalen in de Kasteelstraat (ingang Dalstraat) waar totvoor kort de onderwijzersopleiding van de KaHoSL ge-vestigd was – in hetzelfde hoofdgebouw als de Jonatan-school – bieden een voordelige (in bezit van ons school-bestuur) en praktische oplossing.

In eerste instantie waren we van plan om de leerlingenvan het vijfde en het zesde jaar – tijdens de verbouwpe-riode – voor halve lesdagen in de Kasteelstraat (KAS) leste laten volgen.

De uurroosterploeg werkte in december 2006 aan eenlessenrooster voor die situatie, maar uit dat gigantischwerk kwam tot uiting dat de vele ingewikkelde klascom-binaties in de derde graad tot pedagogisch onverant-woorde situatie zouden leiden. Zo zouden leerlingen tij-dens een korte speeltijd van de ene school naar de ande-re moeten overstappen. Ook zouden niet alle lessen inde geëigende vaklokalen kunnen plaatsvinden. Dat von-den wij pedagogisch en didactisch niet wenselijk. Daar-om zijn we met alle betrokkenen op zoek gegaan naareen beter alternatief: klassen tweede graad maximaalvier halve dagen in de Dalstraat.

In de tweede graad zijn de meeste klassen onafhankelij-ke klasgroepen. Dat maakt het voor de uurroosteraarsveel gemakkelijker om die klassen voor een paar halvelesdagen naar de lokalen in de Dalstraat te verplaatsen.Voor de ene klas gaat dat om twee halve lesdagen, voorandere om drie en maximaal eens om vier halve dagen,maar alle klassen zijn alle dagen over de middag in deCollegestraat.

Volgend schooljaar: extra klaslokalen en fraai gebouw

De hele verhuisoperatie is ondertussen al een tijdje ach-ter de rug. Voordien werden alle betrokken klasgroependoor de directie ingelicht over de concrete afspraken enregelingen voor de klas. Ook op de website van de

18

Act

ua

ichou K-gebouw ondergaat metamorfose

Tweede graad af en toe in ... DALstraat Bouwen en verbouwen brengen ongemakken met zich mee. Na de werken is het echter genieten van het geleverde werk. Met de plannen voor de verbouwing van het K-gebouw (voormalige gebouw van RTT in de Van Bristomstraat) is het niet anders. De werken zijn ondertussen al een tijd gestart. Het volgende schooljaar willen we gebruik maken van een fonkelnieuw K-gebouw: functioneler, mooier én met extraklaslokalen! Ondertussen volgen een aantal klassen tijdelijk en af en toe les in de ... DAL.

19

Act

ua

• JE VINDT ER MEER DAN JE ZOEKT •

“Al weken werd er druk gespeculeerd welke graad tijde-lijk moest verhuizen naar de KAS. Verschillende scena-rio’s werden uitgewerkt en kritisch beoordeeld. Er werdop vergaderingen gegoocheld met termen als KAS enCOS (Collegestraat), waar menige jonge collega nognooit van gehoord had. Sommige oudere collega’s dach-ten met heimwee terug aan lang vervlogen tijden.

Eindelijk was de kogel door de kerk: de leerlingen en deleerkrachten van de tweede graad waren de uitverkore-nen. Er werden nieuwe uurroosters gemaakt, alsook eenroutebeschrijving, de leerlingen werden op de hoogtegebracht, er werd een rondleiding voorzien, ...

De verhuis werd nog eventjes uitgesteld, maar vlak voorde paasvakantie was het dan zover. Donderdag 29 maartwas onze eerste kennismaking met de ... KAS. Groot wasonze verwondering dat het uiteindelijk om de DAL ging.Nog meer verwarring voor de jonge collega’s. Vanaf danwerd alleen nog over de DAL gesproken en geschreven.Onder de kundige leiding van de KAS’ers, D. De Waeleen A. Van Huffel (beiden weliswaar om een andere re-

den) werden stoelen en tafels naar boven gebracht en delokalen ingericht. Op minder dan een lesuur was alles inorde en kon de eerste les gegeven worden. Het lokaal datdienst doet als leraarskamer, secretariaat en OLC is trou-wens prima ingericht. We zijn de extra computers, cd-spelers, de drinkwatervoorziening, koffie- en theefacili-teiten al goed gewoon. Voor de rest was het nog wel eenbeetje aanpassen. Soms moet er op tien minuten van deCOS naar de DAL gelopen worden.

De grootste atleet is Frederik Coulier. Hij heeft maar 5 minuten om van de HOFstraat (Heilige Familie) naarde DAL te komen, vaak nog met laptop, beamer, verleng-kabel en boekentas onder de arm. Al lopend probeert hijdie verschillende apparaten ook al aan elkaar te koppelenzodat hij stipt op tijd kan beginnen.

Ondertussen zijn we het wel gewoon, wat niet wil zeg-gen dat we daar voor altijd willen blijven. We missen desoep om 10u10, de dagelijkse kranten, maar vooral on-ze babbel met de collega’s. Tot dra, allen verenigd in ... de COS.”

Vrijdag 4 mei was het eind- en hoogtepunt van iets datik persoonlijk zou omschrijven als een cursus om indi-rect wat te leren in verband met het thema ‘macht envrijheid zijn identiek’, (om Karl Marx te citeren). Het was die dag de laatste dag van het Scholierenparle-ment van dit schooljaar, dat niet incorrect beschrevenkan worden als ‘een indoctrinatiepoging in democratie’,gezien de bedoeling om beschaafd te leren debatterenen argumenteren.

In een rolNu was het niet onmogelijk dat er af en toe nogal vurigwerd geargumenteerd (iemand van de Broeders vroegzich af of ik een fanatiek type christen was, omdat iknogal gedreven bleef hameren op het feit dat je geen ab-solute vrijheid van meningsuiting kan hebben én dievrijheid beperken om de diepste gevoelens/het geloofvan anderen te beschermen. Nu vraag ik me toch af: zoueen dergelijk persoon een speldje met Lenin erop – zoalsik op dat moment – dragen?), maar lynchpogingen wa-ren er niet. Misschien omdat we doorgaans in een rol za-ten. Gedurende het grootste deel van de tijd moesten weimmers een bepaald gedachtegoed ‘vertegenwoordi-gen’, en de meesten zijn niet erg fanatiek in het verdedi-gen van het gedachtegoed van iemand anders.

Eigen meningGelukkig – of ongelukkig, daarover verschillen de me-ningen, weliswaar in het voordeel van ‘gelukkig’ – kon-den we op de slotzitting onze eigen mening ventileren.Het leukste aan die slotzitting was echter niet het debat-teren, aangezien er simpelweg te weinig tijd was om deonderwerpen te behandelen op een goede manier (delokale zittingen waren beter in dat opzicht), maar hetfeit dat we – weliswaar kort – in Kamer, Senaat of VlaamsParlement konden zetelen. Ikzelf zat in de Hoge Verga-dering (die met het rode pluche), en om eerlijk te zijn,je moet daar je best doen om rugproblemen te krijgendoor te zitten. De dag begon met een treinreisje naarBrussel, gevolgd door een wandeltocht naar het Parle-ment. Daar werden we dan in de correcte commissieka-mer geloodst, alwaar we moesten beginnen debatterenover een bepaalde vraag, in subcommissies. Mijn com-missie moest debatteren over religieuze symbolen, waarze toegelaten waren, enzovoorts, in het bijzonder voorde Staat. Uiteindelijk stelden we voor dat ambtenaren

niet vrij zouden zijn om levensbeschouwelijke symbo-len te dragen gedurende hun werktijd.

Wat vrij opvallend was, is het feit dat de meesten zich nieterg interesseren voor die problematiek. Je kon vrij vaak ‘ar-gumenten van onverschilligheid’ horen, zoals: “Het kan me niet schelen of iemand een hoofddoek opzetof niet.” In de meeste gevallen is dat inderdaad onbelang-rijk, maar voor ambtenaren lijkt het me toch wel belang-rijker. Ambtenaren moeten immers de Staat vertegen-woordigen, en niet hun persoonlijke mening verkondi-gen. Voor alle duidelijkheid: deze argumentatie geldt vooralle religieuze symbolen, ook voor kruisjes, keppeltjes, en-zovoort. Er zijn echter wel uitzonderingen mogelijk, zoalsvoor de Sikhs, die hun baard als religieus symbool dragen.Het hangt er voor een deel ook vanaf in welke mate meniets als religieus symbool kan opmerken. Het onderwerpging me ter harte, zelfs zozeer dat ik in de plenaire ver-gadering ‘woordvoerder’ was voor dit voorstel.

Passieve neutraliteit versus actief pluralisme

In een parallelle commissie overheerste een rivaliserendstandpunt, dat zei dat ambtenaren, behalve in bepaaldegevallen, vrij waren. In de plenaire vergadering kreegdat voorstel de meeste steun. Ik verdenk onze voorzitterer eerlijk gezegd van dit niet ongenegen geweest te zijn,aangezien hij ‘mijn’ standpunt passieve neutraliteitnoemde, en het ander actief pluralisme. Het risico opeen emotionele keuze is hier vrij groot, en het spijt medat ik niet heb gevraagd om de adjectieven te verwijde-ren. In het debat in de Senaat zelf heb ik wel opgemerktdat men nogal graag Staat verwisselt met maatschappij.Het is waar dat de maatschappij multicultureel is (hoe-wel dit in de realiteit betekent dat er verscheidene cultu-ren naast elkaar leven; ze zijn nauwelijks vermengd, endan voornamelijk op relatief triviale vlakken zoals kook-kunst.), maar de Staat is er niet om de persoonlijke le-vensbeschouwing en cultuur van groepen in de maat-schappij uit te dragen. Daarvoor bestaat er zoiets als hetmiddenveld. Welk verschil, behalve het verschil tussenpassief en actief, is er tussen het dragen van een bepaaldsymbool en het actief prediken? Om deze paragraaf overhet al dan toestaan van levensbeschouwelijke symbolenvoor ambtenaren af te sluiten zal ik nog een citaat vanBruno Yasensky geven: “Wees niet bang van je vrienden.

20

Act

ua

ichou Scholierenparlement jaargang dertien

Een hoofddoek aan het loket?Net als Parijs-Roubaix is ook het Scholierenparlement een echteklassieker. Leerlingen van vijf en zes kruipen tijdens enkele lokalezittingen in een rol en verdedigen de standpunten van die rol indebatten met leerlingen van andere scholen. Onze afvaardiging werdbegeleid door geschiedenisleerkracht Tom De Paepe. Johan Van de Voorde uit 5 GL schreef zijn indrukken neer.

Het ergste dat ze kunnen doen is je verraden. Wees nietbang van je vijanden. Het ergste dat ze kunnen doen is jedoden. Maar wees bang van de onverschilligen, wantdoor hun stilzwijgende instemming gebeurt al hetkwaad in de wereld!”

Extremisme ...Er was minder discussie over de neutraliteit van openba-re gebouwen, hoewel men ook hier een paar uitzonde-ringen eiste, zoals voor kunst. Het meest welkome punt-je (voor de plenaire vergadering toch) was de vrijheidom levensbeschouwelijke symbolen te dragen, ook inhet openbaar. Dat men daar levensbeschouwelijke sym-bolen draagt is niet zo erg, aangezien men er niet als ver-tegenwoordiger van de Staat rondwandelt, maar alsprivé-persoon.

Daarna kwam het vraagstuk van het extremisme aan debeurt. Hier was vooral kritiek te horen op het voorstelvoor meer aandacht voor andere culturen en godsdien-sten, met als argument dat we onze eigen godsdienst encultuur niet meer kennen. Godsdienst niet meer kennenis voor mij nog aanvaardbaar, maar onze cultuur komtzo al genoeg in de verdrukking. Grappig genoeg bleekbij de stemming dat er een aantal mensen tegen het be-ter definiëren van extremisme gekant waren. Globaalwas er niet veel verzet tegen de voorstellen van dezecommissie.

Rood frontAls laatste onderwerp was er de vraag hoe men goed sa-menleven kan bevorderen. Het eerste punt ging over derol van het onderwijs in het verbeteren van ‘goed sa-menleven’. Hiertoe wou men lessen over wereldgods-diensten en filosofieën verplicht stellen vanaf de lagereschool. Een interessant idee, maar ... het werd afge-keurd. Het tweede puntje handelde over de media, inhet bijzonder het subsidiëren van initiatieven die ver-schillende culturen positief aan bod laten komen. Hier-naast kwam ook het ‘weglaten van irrelevante informa-tie’ aan de beurt. Het was gedurende de stemming vooréén van deze twee (als ik het me goed herinner) dat ereen ‘rood front’ kwam: bijna iedereen stak in een vrij-wel synchrone beweging zijn rode kaart omhoog. Hetwas echt grappig, en voor mij goed te observeren omdatik op de derde rij zat. Overal rood, op soms eens een

spikkeltje groen na. Het weglaten van irrelevante infor-matie had als grote probleem dat men niet goed kan be-palen wat irrelevant is. Bovendien leek het op censuur ofhet aanzetten tot zelfcensuur.

Democratie bevorderenAls laatste punt was er de rol van het bevorderen van dedemocratie. Hiervoor wou men meer referenda, toegan-kelijker volksvertegenwoordigers en permanente afzet-baarheid (voor kerkleiders, politici, bedrijfsleiders,...).Referenda waren niet bepaald gewild en het bleek dat devolksvertegenwoordigers al toegankelijk genoeg warenen dat permanente afzetbaarheid ook niet al te populairwas. Men wou dit bereiken door onder meer verkiezin-gen om de twee jaar!

Drie senatoren uit de ladeTot slot nog iets over de politici die aanwezig waren enover het parlementsgebouw. Ik begin maar met de poli-tici. De organisatoren hadden blijkbaar ergens in eenstoffige lade nog 3 senatoren weten te vinden (hoewelde Senaat en de Kamer al ontbonden zijn): Staf Nimme-geers van SPa, Mia de Schamphelaere van CD&V en JefTavernier van Groen!. Wat me opviel was dat ze elkaarvrij graag herhaalden, en dat ze veel tijd in beslag namendie we beter hadden kunnen gebruiken om te debatte-ren. Het beste voorbeeld hiervan kwam bij de derdevoorzitter, die de drie elk een minuut gaf om hun zegjete doen wegens tijdgebrek. Ik vraag me af hoe lang eenminuut bij hem duurt.

Eén ding dat je onze volksvertegenwoordigers moet na-geven is wel dat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Mooiegemakkelijk zittende stoelen, bureaus en vergaderzalen,goede toiletten en kunstwerken à volonté. Overigens zitde voorzitter in de Senaat wel vrij goed, met een mooiuitzicht over het halfrond.

Als besluit kan ik dus wel zeggen dat het de moeite wasom de reis te maken. Er was weliswaar een chronisch enzeer irriterend tijdsgebrek, maar eens in de Senaat kun-nen komen, en op een senaatszetel zitten, was plezierig.En eens zien in welke omstandigheden onze volksverte-genwoordigers werken is verhelderend.

21

Act

ua

Tom De Paepe en twee leerlingen die deel uitmaakten van de SJKS-delegatie: Morgane Willekens en Jef Van der Gucht

22

Act

ua

ichou Junior Wiskunde Olympiade 2007

Wiskundeknobbels

a2+b2=c2

Ook dit jaar namenonze leerlingen deelaan de junior-editievan de WiskundeOlympiade. Kjell VanOvermeire uit 4Lbzorgde zelf voor eenbeknopt verslagje.

“Met een honderdtal kwamen we samen op school voorde eerste ronde van de Junior Wiskunde Olympiade(JWO). 30 vragen waarvoor we 3 uur tijd kregen.Slechts 12 mochten doorgaan naar de tweede ronde inGent. We reden ernaartoe met de bus, samen met dePresentatie. Weer 30 vragen, maar nu in 2 uur.

Naar LeuvenUiteindelijk bleven we met twee over voor de grote fina-le in Leuven. Mijn vriend Yentl Geldmeyer, ook uit 4Lb(en toevallig ook in mijn voetbalploeg, het grote RedStar Waasland) en ikzelf.

Onze fiere mama’s voerden ons en profiteerden ervanom Leuven te bezoeken met de fiets. Op campus Aren-berg in Heverlee gingen we eerst eten in het studenten-restaurant Alma 3.

De 68 finalisten werden alfabetisch geplaatst in een gro-te aula. We kregen 3 uur tijd voor 4 open vragen, geenmeerkeuzevragen meer, gokken was niet meer mogelijk.Het was een leuke ervaring en ik vraag mij af waavan iknu het meest gezweet heb: van de warmte (bijna 30 gra-den) of van de vragen?”

ResultaatOp woensdag 16 mei vond in de universiteit van Gentde proclamatie en de receptie plaats.

Coördinator voor JWO van SJKS, Robby De Rudder, endirecteur Walter Roggeman vergezelden Yentl en Kjell.Onze twee leerlingen behaalden een aanmoedingsprijs.Erg verdienstelijk! Als finalist behoorden ze immers totde 80 besten van de bijna 11000 deelnemers aan deJWO.

Leraar Robby De Rudder, Kjell en Yentl

Lang vóór al deze modewoorden uitgevonden en bonton waren, toen er nog meer priester-leraars dan lekenin ons goede korps waren, maakten de ‘heren’ (de pries-ter-leraars) een jaarlijkse uitstap, soms met de bus, maarsteevast met paling als smakelijke afsluiter.

Voetballen, tijdrijden en ...paling

Willy Goossens, oud-leerling, oud-leerkracht, oud-di-recteur van het instituut H. Familie en huidig voorzit-ter van de Scholengemeenschap Sint-Nicolaas, getuigt:“Toen in de jaren ’50 Sint-Jozef (Ankerstraat) fuseerdemet het Klein-Seminarie (Collegestraat) moesten ei-genlijk drie korpsen (onderwijzers uit SJ, leken uit dedrie eerste jaren van de humaniora van SJ en de velepriesters uit KS) tot één korps aaneengebreid worden.Eén van die onderwijzers, Albert Roels met name, eenpalingliefhebber uit Temse, organiseerde een drie-hoeksvoetbaltornooi tussen de onderwijzers, de leken-leraars en de priester-leraars. Iedere delegatie trad aanmet een volwaardige ploeg. Na afloop van de wedstrij-den volgde paling. In de buurt van de vroegere Hout-muis (nu restaurant Malpertus in de Beeldstraat) werdeen fietstijdrit georganiseerd over de heide en door debossen van Sint-Niklaas. Om de twee à drie minuten

vertrok een fietsende leerkracht. Na de prijsuitreikingvolgde ... paling.”

Een interessant bezoek en ...paling

Marcel Van Buynder (oud-leerkracht en huidig voorzit-ter van ons schoolbestuur) vertelt dat er, toen hij in1961 als leraar begon in SJKS, ieder jaar een uitstap werdgeorganiseerd om ergens ‘iets interessants’ te gaan be-kijken. Zo waren enkele van de bestemmingen Vlassen-broek, de Boelwerf te Temse en de Kempen. Na het inte-ressante volgde dan het aangename in een restaurant.Daarna ging een zeer kleine meerderheid recht naar huisen een grote minderheid kaartte lang na om de meestdringende wereldproblemen te helpen oplossen en(vooral) door te spoelen.

Op uitstap en op zoektochtOud-leerkracht Ludo Van Ginneken vult aan: “In de ja-ren ’60 was er ook nog een mosselsouper ergens in no-vember. Toen het grote gastmaal bij de prijsuitdeling(met de Gentse bisschop en de pastoors van het Waas-land en het voltallige lerarenkorps) verdween, zijn weook nog, aan het begin van de grote vakantie, met eendeel van het korps op uitstap geweest per autocar, o.a.

23

Act

ua

Voetballen, tijdrijden,wandelen, ...

Palingsouper: een gezellige traditie Vermits lesgeven onze corebusiness is, moeten we, door het managementen de human resources manager, gesuperviseerd door onze CEO op de een of andere manier via incentives gestimuleerd worden om de jobresults op een nóg hoger niveau te tillen. Managertaal van vandaag. In mensentaal en al sinds mensenheugenis te vervangen op het Collegedoor ‘palingsouper’.

>>>

2

Groepsfoto voor de wandeling – editie 2006

naar Deinze, Westerlo, Hoogstraten, Heide-Kalmthout,en met de Flandria naar Vlissingen.”

Telkens was in alle vormen van ‘soupers’ en dergelijkede gezelligheid en de samenhorigheid het belangrijkstemotief en het uiteindelijke doel.

Oud-leerkrachten Marcel Van Buynder en Lieven Lenaerts,twee rallyfanaten (toen bestond Paris-Dakar nog niet)hebben verscheidene keren autozoektochten georgani-seerd waarbij telkens het einddoel (een palingrestau-rant) zo snel mogelijk moest bereikt worden. Soms leid-de dat wel eens tot gevaarlijke verkeerstoestanden.

Die goede gewoonten raakten een tijdje in onbruik tot,tijdens een zitting van de directieraad, de draad op-nieuw werd opgenomen.

Natuurwandeling en ... paling

Willy Goossens deed vanuit zijn ontluikend ecologischbewustzijn een voorstel om een natuurwandeling te ma-ken met een begeleider die wat terreinkennis had en omdaarna, zoals weleer, paling te gaan eten.

De begeleider werd gauw gevonden in collega MarcelVan Buynder. Marcel is de daaropvolgende jaren met eennogal constante groep collega’s op stap gegaan in de rui-me omgeving van Sint-Niklaas (het Waasland en zelfsiets verder) naar terreinen die hij zelf had leren kennenuit zijn vogelobservaties. Zo herinnert hij zich een fiets-tocht vanuit Weert, in ‘sportieve kledij’. “Aan de start-lijn”, getuigt Marcel, “verscheen zowaar de superior inwitte short. We namen toen de veerboot naar Driegoten.In het Collegearchief zitten nog wel foto’s van die veer-boot gevuld met stapels fietsen en leerkrachten.”

De groep wandelaars bestond/bestaat uit ruim dertigpersoneelsleden die ’s avonds worden vervoegd dooreen ongeveer even grote schare minder sportieve gastro-nomen. De groep oud-collega’s die ook voor dit groeps-

vormend evenement worden uitgenodigd, werd groteren groter tot op het ogenblik dat ons korps een verjon-gingsgolf over zich heen kreeg.

Onder leiding van Geert Verwilligen

De wandeling gaat nu door onder de kordaat-soepeleleiding van Geert Verwilligen, bioloog en vogeldeskun-dige. Een wandelterrein vinden, is geen probleem. Maareen restaurant, liefst in de buurt van het begin- en eind-punt van de wandeling, ligt niet altijd voor het grijpen.

Eén keer in al die jaren is het goed misgelopen. In hetBuitenland, over het water natuurlijk, waar we in een‘gerenommeerd’ restaurant onthaald werden op eenhongermaal (6 stukJES paling in elk bord) met een pe-perduur glas wijn om het weinige heel voorzichtig doorte spoelen. Uit wraak of misschien door tijdelijke onder-voeding, reden enkele collega’s met hun auto dwars overhet jonge gazon van het restaurant. Ook dat liet diepe in-drukken na! Zoiets blijft in het collectieve geheugen ge-grift van vele, nu al wat grijzende, personeelsleden.

Kallebeek-veerDe wandeling met palingsouper gaat traditioneel door opde woensdagnamiddag vóór O.-L.-Heer Hemelvaart. Half-weg wordt er halt gehouden om een eerste dipje op te van-gen. Dit jaar zaten we halfweg in Kallebeek-veer, op de Ba-zelse dijken. Het fijne aan zo’n wandeling is dat er door devariërende afmetingen van de wandelpaden, vaak van ge-sprekspartner wordt gewisseld wat de contacten tussenjong en minder jong alleen maar kan bevorderen. De di-rectie betaalt het vocht tijdens de wandeling én het aperi-tief (dat dit jaar zeer uitgebreid was in een Bazels restau-rant). De verdere consumptie betaalt ieder voor zich.

Een palingsouper is dus geenszins een verplicht num-mertje en juist dát maakt het zo uniek. Hopelijk blijftGeert mooie wandelwegen vinden en blijft de paling(voor de liefhebbers) lekker én betaalbaar.

JH

24

Act

ua

ichouDe nacht van de GriekUit het geheugen van oud-leraar Ludo Van Ginne-ken: “Het meest memorabele palingsouper was datin Kallebeek in 1973. Het eindpunt van de wande-ling was een gewoon lokaal, eerder een bruin caféaan het veer van Bazel naar Hemiksem. Maar de hele– normaal rustige – omgeving krioelde van overval-wagens en van rijkswachters in gevechtsuniform dieeen razzia hielden in de polder en op de dijken. Wezaten er in elk geval vrij gedrongen aan de tafels. Depalingeters klaagden over kwaliteit en kwantiteit, ende steaketers (waarbij dus ikzelf) spraken eerder inschoenmakers- dan in slagerstermen over het gepre-senteerde. Er was nog een eigenaardigheid: om detoiletten te bereiken moest men eerst weer buitengaan en dan weer naar binnen; de aanwijzing in dezaak was nochtans anders. Een beetje geheimzinnig.Velen klaagden nog over honger, en na kort overleg

werd de suggestie om naar een Griek in het nabijeAntwerpen te rijden geestdriftig onthaald. Zo begon dus de Nacht van de Griek. Wanneer enhoe die eindigde was erg gevarieerd ...Voor alle deelnemers onvergetelijk .Nadien werd duidelijk wat er precies aan de handwas in Kallebeek. Een aantal Vlaams-nationalistenhadden in Solbad Hall (Oostenrijk) het lijk van de in1949 daar overleden Vlaamse priester-dichter CyrielVerschaeve stiekem opgegraven om het in Alverin-gem te herbegraven. Daar was toen heel wat politie-ke commotie rond. Achteraf bleek dat, wegens dit il-legaal gebeuren, gedurende dat ‘tijdje’, de overlede-ne in het geheim van de ene schuilplaats naar de an-dere werd gebracht bij betrouwbare gelijkgezinden,o.a. in de kelder van de kroeg in Kallebeek!Voor zover ik weet was dat het ‘strafste’ p.souper.”

Diversiteit voor vierdes

Wie zich via de moderne mediainformeert, ziet zich af en toegeconfronteerd met nieuwebevindingen in de psychologie en – ten gevolge daarvan – ooknieuwe inzichten in de pedagogie. Die zijn vaak verhelderend. Voor ouders, maar ook voorleerkrachten.

Zo leerde ik dat pubers veel slapen. Stelt u vast dat uwzoon/dochter halve dagen in bed doorbrengt, dan is datnormaal. Houdt hij of zij ook in de les maar amper deogen open, dan is dat wetenschappelijk verantwoord.Andere bezigheden hebben hem/haar van zijn/haar reglementaire tien uur slaap beroofd. Bovendien is eenjongmens van vijftien jaar per definitie emotioneel.Wandelende hormonenbommen zijn het, tikkendealarmklokken zonder handleiding om ze te ontmijnen.Opvoeders weten enkel uit ervaring wanneer de bomontploft. We weten dus pas na een tijdje wat we moetenvermijden. De kenmerken van de moderne jongere ma-ken het leven met hem eerder spannend en intens dangezellig en rustig. Maar zulke fasen gaan voorbij. Datstond ook in die populair-wetenschappelijk artikels.

De wereld rondom mijAndere fasen in de ontwikkeling van de jonge mensenop school gaan niet zo maar voorbij. Wie jong is, krijgtstilaan belangstelling voor de wijde wereld buiten hetgezin en buiten de schoolmuren. Voor die interesse inde grote wereld waarin je thuishoort, krijg je geen belo-ning. Je wordt gebombardeerd met onheilspellendnieuws over de toekomst en rampzalige berichten vanoveral op aarde. Je ontdekt een samenleving met murentussen arm en rijk, ziek en gezond, autochtoon of allochtoon, inwoner of illegaal, christen of moslim.

Zo’n jongere mag niet op zichzelf terugplooien. Als jegezonde belangstelling, je sociale reflex en je engage-ment nu afbotten, vraagt het meer energie en intenseremotivatie om de draad als volwassene weer op te nemen.

Sociale dagAls school pikken we daar dus op in. We confronterenonze vierdes met een kijkje over de muur. Niet alleen inde lessen hebben we oog voor een positieve kijk op deproblemen, voor een boodschap van hoop en een be-roep op de menselijke solidariteit. Zo voerde een klashet stuk ‘Us and them’ op, over vooroordelen. Of deedeen klas mee met een eigen kunstzinnig ‘Nee tegen ra-cisme’.

Maar we trekken er ook een speciale dag voor uit. De so-ciale dag, de dag van de diversiteit, waarin leerlingendoor concrete informatie zelf socialer worden/denken.Vandaar die uitstap naar Brussel, Gent of Antwerpen.

Voor elke klasgroep een traject waarbij de ogen van deleerlingen opengaan zonder dat ze van schrik meteenweer dicht moeten. Rechtstreeks contact met mensendie anders zijn, het theoretisch inzicht dat mensen inwezen – overal en altijd – hetzelfde zijn. Voor elke groepleidde het bezoek tot boeiende ervaringen en interessan-te discussies.

KM

25

Act

ua

A.T.S. De Vogel N.V.

VerwarmingVentilatie

AirconditioningLuchtverwarming

KlimatisatieSanitair

VoorWoningen, kantoren, winkels, industriegebouwen

Plaatsing – onderhoud – herstellingEigen studiedienst

Europark-Noord 40 tel: 03 760 03 709100Sint-Niklaas fax: 03 766 09 81www.atsdevogel.com info@atsdevogel.be

Een kijk over de muur

Wanneer oud-collega’s met een nostalgische blik in deogen vertellen hoe ze in hun tijd Broederlijk Delen orga-niseerden en welke sponsoracties ze op het getouw zet-ten, blijkt duidelijk dat solidariteit vervlochten zit metde school en haar leerlingen. De solidariteitsacties voormissionarissen die oud-leerling of leerkracht van deschool waren, vormen een constante; ze maken ten vol-le deel uit van het schoolleven.

Een driespan!Spontaan, vrijwillig engagement om het op te nemenvoor de kwetsbaren in onze omgeving; enthousiasmeom Afrika, Azië, Latijns-Amerika in de kijker te zetten.Met vrolijke vieringen, spectaculaire acties op de speel-plaats of daarbuiten en het verzamelen van aanzienlijkebedragen. Nog steeds is engagement, solidariteit en verdieping eendriespan dat krachtig werk verzet op onze school. Soli-daire mensen vormen, jongeren inspireren en enthou-siast maken.

In het jubileumjaar willen we graag ‘Collegeprojecten’ondersteunen. Veel leerlingen en leerkrachten hebbeneen vonk mogen ervaren van wat gratuïte inzet voor dekwetsbaren kan betekenen. Velen zijn de wijde wereldingetrokken om leed te verzachten, hoop te brengen,onrecht aan te klagen. Projecten over heel de wereld,maar ook projecten dicht bij de deur.

TOM VEREECKEN

>>> Oproep <<<We willen graag een oproep doen aan alle oud-leerlingen en oud-personeelsleden die iets uitdragen van die solidaire kracht.

Mensen die een sociaal project uit de grond hebben gestampt of het fundamenteel mee ondersteunen. Voor hen willen we volgend jaar een financiële inspanning doen. Omdat solidariteit enkel tussen mensen geboren wordt.

Geïnteresseerden melden zich schriftelijk bijdirecteur Walter Roggeman, Collegestraat 31,

9100 Sint-Niklaas

Criteria: • oud-leerling of (oud-)personeelslid van de school zijn

• (mede)stichter of (mede-)verantwoordelijke van een sociale organisatie• bereid zijn inhoudelijk mee te werken aan de voorstelling van het project op school in maart 2008

• een beknopte omschrijving van het concreet te sponsoren project(je)

26

So

lid

ari

teit

ichou Solidariteit in het jubileumjaar

Een warme oproep!Voor velen is de herinnering aan het College onlosmakelijk verbondenmet een of andere vorm van sociaal engagement. Herinneringen aan E.H. Daniël Evrard, Pater Fivez, talrijke andere missionarissen enderdewereldwerkers, ... In het jubileumjaar willen we ‘solidariteit’ en verbondenheid met oud-personeelsleden-leerlingen extra in de verf zetten.

Mijn leraarsloopbaan en die van Robert verlopen prak-tisch parallel. En dat begon zo:

We zijn in het academiejaar 1968–69. Zoals de meesteafgestudeerden van een katholieke middelbare school,en omdat ik de betere germanistiek wou studeren, trokik naar Leuven. (Waarmee ik niets wil aanmerken op hetniveau van mijn collega’s die studeerden aan bijvoor-beeld de universiteit die tegenwoordig reclame maaktdoor het uitdelen van T-shirts).Als je lid werd van de faculteitskring Germania, kreeg jeeen gestencild boekje met de namen en adressen van al-le studenten van de Germaanse.

Tussen de porren ... RobertOmdat ik nog geen lief had – zo noemden wij dat vroe-ger –, want mijn vader had gezegd: ‘eerst studeren, endan pas de liefde’, maar ook omdat ik mijn kansen tochniet voorbij wilde laten gaan, gebruikte ik deze lijst te-vens als aantekenboekje. Ik gebruikte 2 kleuren: roodvoor de porren – zo noemden wij vrouwelijke studenten– die ik al kende, groen voor diegene die ik om een ofandere reden wel zou willen leren kennen. Bij het bestu-deren van de lijst van tweede kan, kwam ik de naam ‘Ro-bert De Geest’ tegen. Toen ook al: thuisadres Zwaluwen-laan 4, Sint-Niklaas. Ik bouwde een hypothese op dateen jongeman met zwart haar, steeds op de fiets, die ikvaak in Leuven, uiterst zelden in Sint-Niklaas tegen-kwam, deze bewuste Robert De Geest moest zijn. Driejaar lang hebben we nooit een woord gewisseld, geenvraag gesteld, geen teken van herkenning gegeven.

Collega’sMaar dan is het half juli 1972. Ik heb proclamatie gehaden heb naar huis gebeld dat alles in orde is en dat ik pasmorgen naar huis kom. Ik ben met vrienden in ‘De Ap-pel’, één van de vele alternatieve muziekcafeetjes die indie jaren in Leuven bijzonder geliefd waren. Plots komtde jongeman met het zwarte haar en zijn fiets uit deadressenlijst van de Germaanse naar mij toe en zegt dathij een jaar les heeft gegeven in de Bisschoppelijke Nor-maalschool in Sint-Niklaas, dat hij voor een jaar in hetleger moet, en dat directeur Stuyts hem gevraagd heeftom voor een vervanger te zorgen. Het was alsof wij el-kaar al jaren kenden.Ik heb getwijfeld, maar uiteindelijk dan toch ‘ja’ gezegd.In september 1973, toen Robert het land voldoende ver-dedigd had en ik op school kon blijven, werden we ef-fectief collega’s.

Nu zou ik natuurlijk heel uitgebreid het relaas kunnengeven van die 34 jaar samenwerking, maar misschien ishet beter dat ik het doe op de manier van Robert zelf,dus heel beknopt en zakelijk.

27

Afz

wa

aie

rs

Robert De Geest met pensioen

Klassenleraarmenswetenschappen enhumane met hart en zielSchool is als een gevangenis:Leerlingen en gedetineerden weten dat het slechts voor enkele jaren is.Leerkrachten en cipier hebben (bijna) levenslang aan hun been.

Of Robert De Geest daaraan gedacht heeft toen hij als jongetje op 1 september 1955 de poort van de Lagere Oefenschool in de Kasteelstraatbinnenstapte, weet ik niet. Op 30 juni 2007 doet Robert de schoolpoortdefinitief achter zich dicht. Maar het is niet die van de Kasteelstraat...

>>>

Robert bij zijn laatste les

PunctueelHet is zeker geen cliché, als ik zeg dat Robert een perfec-tionist is in alles wat met het schoolgebeuren te makenheeft. Alles wat hij aanpakt, gebeurt goed, is verzorgd ennetjes op tijd. Of het nu lesvoorbereidingen, verslagen,correcties voor de leerlingen, artikels voor Kasteelgalmof Ic Hou, of wat dan ook zijn. Hij heeft vaak maar éénwoord nodig om iets correct te formuleren. Eén keer eenafspraak maken, is voldoende. Een herinnering hoeftniet meer. Ik ben vaak jaloers geweest op zijn manier vanwerken. Hij kon overal direct aan beginnen. Uitstel be-stond niet, en alles scheen zo maar uit zijn pen te vloei-en.

Robert kon ook heel verrassend uit de hoek komen. Le-gendarisch zijn de discussies met (oud-)collega WalterCools na de oudercontacten in de Wintertuin van deKasteelstraat. Zij konden zo lang duren dat zelfs direc-teur Ward De Witte er niet meer voor opbleef en de op-dracht gaf zelf de lichten uit te doen en de poort te slui-ten.

Of die avond na een rapportuitreiking op het einde vanhet schooljaar ergens in een Puurs café, toen een plaatse-lijke kampioen tapbiljart al heel wat pinten van ons hadgewonnen en voor de grote winst wilde gaan spelen:tournée generale. Robert had van heel de avond nog nietveel gezegd, alleen met de regelmaat van een klok zijnleeg glas opzij geschoven. Hij stond op, stroopte zijnhemdsmouwen op en begon aan de partij. Met 5–0droogde hij de man af.

Klassenleraar van 6 menswetenschappen

Elke minister van Onderwijs probeert zijn of haar stem-pel te drukken op het Vlaamse onderwijs. Ik denk echterdat Robert De Geest een veel grotere invloed op het on-derwijs in het Waasland, en zelfs ver daarbuiten, heeftgehad en nog heeft, dan Frank Vandenbroucke ooit zalhebben.Al die jaren is Robert titularis (of klassenleraar) geweestvan 6 Menswetenschappen, later Humane Wetenschap-pen. De leerlingen kwamen in de jaren zeventig niet al-leen uit het Waasland, maar ook uit alle mogelijke ge-meenten met het achtervoegsel -gem uit de buurt vanKortrijk, of uit de Antwerpse Noorderkempen. Jarenlang studeerde meer dan de helft van de leerlingenuit Menswetenschappen voor onderwijzer of regent. Alsonze eigen lagere school een afspiegeling is van alle la-gere scholen in het Waasland, dan heeft de helft van deWase mannelijke onderwijzers mogen genieten van deliteraire en taalkundige kennis van Robert De Geest. Datvele van zijn oud-leerlingen, professioneel of als ama-teur, bezig zijn met poëzie, toneel, jeugdliteratuur, kanzeker geen verwondering wekken.

Met pijn in het hartRobert had heel graag afscheid van het actieve schoolle-ven genomen in de Kasteelstraat. De omstandighedenvan de fusie tussen Normaalschool en College hebben er

anders over geoordeeld. Een moment als dit doet er onsdan toch weer over nadenken of het echt niet anders hadgekund. Noch in Gent, noch in Sint-Niklaas scheen demoed aanwezig om alternatieven uit te proberen. Eigenschool eerst?

Het schooljaar 1993–1994 werd dan ook het jaar dat al-le germanisten van de Bisschoppelijke Normaalschoolde kans kregen om ‘het mobiliteitsplan Vlaanderen’ uitte proberen: zij zwermden uit naar diverse scholen inhet Waasland, sommigen zelfs tot een eind daarbuiten.Robert scheen geluk te hebben: hij kreeg een school oploopafstand toegewezen: VTS.

Na meer dan 20 jaar Nederlands en Engels in het zesdejaar aso bleek de overgang naar 5 Metaal of Houtbewer-king toch niet zo eenvoudig. Gelukkig – verontschuldigme voor de uitdrukking, Theo – werd een collega in hetSJKS ziek en kon Robert zijn plaats innemen, al ging hetwel om een gedeeltelijke opdracht Duits.

Ook al kreeg Menswetenschappen een nieuwe look, eennieuwe naam en een nieuwe invulling, Robert bleef ver-der hun klassenleraar. Als de klasgroep wat kleiner was,werd hij passend aangevuld met LMT, MTWE of MTWI.

De Geest? De vader of de zoon?Ondertussen is ook De Geest Junior tot het lerarenkorpsvan SJKS toegetreden, zodat we aan de leraarskamer vaakgeconfronteerd worden met het mopje: Mijnheer DeGeest? Wie van beiden, de Vader of de Zoon?

Robert, geniet jij maar van: de stapels boeken die wach-ten om gelezen te worden, je toneelabonnement, jefiets, je tuin, je vakanties aan zee, en zo veel meer, en laatzoon Pieter maar de eer vanaf volgend schooljaar de eni-ge echte mijnheer De Geest te zijn.

Bedankt voor al die jaren, het ga je goed.

GUIDO VERSTRAETEN

28

Afz

wa

aie

rs

ichou

Tussen de leerlingen van 6HW en 6MWia

Als oudste van zes jongens (anno 1949) uit een onder-wijzersgezin in Haasdonk mocht Luc in het zesde leer-jaar de hele dag (thuis én in de klas) van vaders supervi-sie genieten. Omdat zijn moeder een zwakke gezond-heid had, ging Luc na de lagere school naar het internaatvan de Bisschoppelijke Normaalschool in Sint-Niklaas.Vader Martens wou immers dat zijn oudste zo snel mo-gelijk een diploma behaalde om het toch wel zware ge-zin wat te ontlasten.

Frans, geschiedenis en ...godsdienst

De structuur van de Normaalschool was wel heel andersdan die in de andere middelbare scholen uit die tijd: jebegon in het 6de middelbaar, gewoon zoals op het Col-lege dan volgde het 5de en het 4de. Daarna volgden er 4 jaren (1, 2, 3, en 4) normaalschool met heel wat pe-dagogie en didactiek. Op 17- à 18-jarige leeftijd moestde studentonderwijzer dan ook al oefenlessen geven.Luc herinnert zich nog zeer goed een oefenles met eendicteeverbetering die op het vlak van de controle eerdereen noodlottig accident de parcours werd. Maar juisttoen werd de opleiding hervormd. Tot dan moest jeeerst 4 jaar normaalschool volgen om het humaniora-diploma plus het onderwijzersdiploma te behalen, vanafdan kreeg je na 3 jaar het humanioradiploma. Hiernavolgden 2 jaar regentaatsopleiding. In 1969 studeerdeLuc af in de richting Frans-geschiedenis-godsdienst.Zijn hoofdinteresse was geschiedenis. Maar door deenorme toevloed van studenten Nederlands-geschiede-nis, was er nauwelijks toekomstperspectief voor de afge-studeerden van die richting. Daarom opteerde hij voorFrans. En godsdienst? (Wie Luc kent, fronst hier weleven de wenkbrauwen.) De verklaring komt en klinktvrij logisch: in het middelbaar had hij les godsdienst ge-

kregen van E.H. Hugo De Lil, een gerenommeerd bijbel-specialist. Hij gaf met veel enthousiasme les en vermitshij ook in het regentaat doceerde, was de keuze vlug ge-maakt. Met ‘Barokmuziek in haar historische context’volgde hij in zijn eindwerk gewoon zijn passie, nl. ge-schiedenis en muziek.

Met 8 jaar internaat achter de kiezen, kijkt Luc terug opeen eerder onaangename tijd in het middelbaar, die ge-lukkig werd goedgemaakt in het regentaat. Wellichtzorgden de bewegingen rond mei ’68 (Parijs) en LeuvenVlaams voor een grotere vrijheid in het internaatsregi-me. De internen mochten af en toe al eens de school ver-laten tijdens de week!

SJKS, eerste en enige werkstekGeen legerdienst voor de oudste van zes. Dus kon Lucsolliciteren. Hij mocht onmiddellijk aan de slag in hetSJKS om er oud-leraar Herman Brijs te vervangen (leger-dienst) in het 1ste, maar vooral in het 2de jaar. Sindsdienwas hij niet meer weg te slaan uit het College! Zijn eerste klas als titularis was een 2de moderne. Eenbijzondere klas, want alle dubbelaars uit de tweede mo-derne zaten erin. Door de invoering van de ‘modernewiskunde’ kregen die leerlingen toch nog één kans diemoderne wiskunde te ontwijken en hun humaniora ver-der te zetten met de traditionele versie. Godsdienst heefthij nooit gegeven, om de eenvoudige reden dat er toennog veel priester-leraars waren die dat vak voor hun re-kening namen.

Volgens uitgelekte berichten uit de toenmalige directie-raad kwam Luc ‘te goed overeen met zijn leerlingen’.Maar omdat hij zich inzette voor de speelschaar Syrinx(zie verder) kon hij blijven. Jonge collega’s werden toen

29

Afz

wa

aie

rs

Luc Martens met pensioen

Passie voor geschiedenis, muziek én solidariteitLuc Martens, leerkracht Frans en geschiedenis en jarenlangklassenleraar in 2MW, gaat metpensioen. Ic Hou-redacteur envakgenoot voor Frans van Luc, Jo Hermans, ging op interview.

>>>

voor bewaking in volle studiezalen gedropt: kwestie vanze eens te testen!! En van peterschap van een oudere col-lega was al helemaal geen sprake!Door het lerarentekort in die jaren, gaven de meeste col-lega’s 27 à 28 uren les per week. Daar kwam voor Lucnog avondschool. Eind jaren ’70 stopte Luc met dezeoveruren én met de avondschool om jonge collega’s dekans te geven in het onderwijs te komen. Hij heeft zeergoede herinneringen aan Etienne De Hauwere die onge-looflijk ontspannen les kon geven; aan Marcel Van Buyn-der die overal, ook in de klas, rust uitstraalde en aanAndré Van Gassen die een eigen cursus geschiedenis haddie alleen in SJKS werd gebruikt. Anderzijds zorgde Lucvoor het spoorloos verdwijnen van een echte rode lan-taarn die een collega systematisch plaatste op de bankvan de jongen met het minste punten. Hij herinnert zichook nog een collega die de vragen van zijn overhoringenreeds aan het dicteren was wanneer de meeste leerlingennog in de gang hun jas uittrokken ...

Methodes komen en gaanDe didactische aanpak Frans maakte een hele evolutiedoor. Met het handboek Feu Vert werden de woorden totin het absurde in het Frans aangebracht, ondersteunddoor tekeningen en een spoelenbandopnemer. Van zin-nen als “Le loup n’a jamais rien vu d’aussi joli depuis letemps qu’il court par bois et par plaines” stonden deleerlingen van het 2de jaar met hun mond vol tandentoen ze deze draak moesten nazeggen.

Bij de reeks En Avant deed de geluidscassette haar intredeen werden de oervervelende substitutietabellen afge-voerd. Maar dé openbaring kwam met Eventail: de eer-ste echt wetenschappelijk onderbouwde en ondersteun-de methode. Voor de goede leerlingen waren de ellen-lange woordenlijsten geen probleem. Gelukkig – voorde minder getalenteerden – werd Eventail herwerkt tot

Arcades en werd de woordenschat ‘op mensenmaat’ ge-spreid.

Luc zag de talenlabs komen en gaan. Nu duiken links enrechts weer substitutietabellen op. “Als je lang genoegwacht in het onderwijs”, zei zijn vader, “komt alles weleens terug.” Hij vraagt zich dan ook af of het met hetOLC en de computer in de talenklas niet dezelfde rich-ting uitgaat. Is het rendement van een goed gegeven af-wisselende les, gepresenteerd met de nodige humordoor een enthousiaste leerkracht niet veel groter? Luclachte graag samen met zijn leerlingen om nadien dub-bel zo snel én met goed gemotiveerde leerlingen verderte kunnen gaan (oud-leerling Tom Delforge sprong ooitzelfs na 30 minuten uit een kast ...).

Vaardigheden worden overbenadrukt. Alleen goedeleerlingen ondervinden er geen last van. Maar hoe kan jenu leren lopen zonder eerst te leren stappen en dus Fransgebruiken zonder eerst een gedegen basiskennis op tebouwen?

Ook voor geschiedenis zag Luc de ‘vaardigheden’ ko-men: o.a. het werken met bronnen. Voor het 1ste en het2de jaar wil dit zeggen: “Werken met gemanipuleerdehistorische teksten die de schrijvers van handboekenhistorische bronnen noemen, maar die beter kunnendienen als stilleesoefeningen.” Soms is het zeker zinvol de leerlingen met bronnen teconfronteren, maar het is niet nodig dat ze in elke lesopnieuw het warm water uitvinden. Het leren omgaanmet een atlas is toch eerder iets voor de lessen aardrijks-kunde. Uiteraard kan een historische atlas nuttig zijn:handboeken zouden dan geen kaarten meer moeten be-vatten, maar verwijzen naar kaarten in een atlas. Nu krij-gen de leerlingen vaak afwijkende kaarten over dezelfdeperiode in atlas en handboek.

30

Afz

wa

aie

rs

ichou

Bij het afscheid: verrassingsact!

Geëngageerd, gedreven én solidair

Hoewel Luc Martens het niet altijd eens is geweest metde vakbond (zoals vele leden, cfr. de discussies over de tegebruiken actiemiddelen) is hij al sinds 1969 aangeslo-ten bij COC en vindt hij het zeer belangrijk dat jongeleerkrachten zich vanaf hun eerste lesjaar aansluiten. Eendoorgedreven solidariteit tussen iedereen die met on-derwijs bezig is (secretariaatspersoneel, onderwijzers inhet basisonderwijs, leerkrachten secundair, directiele-den, zorgverbreders in kleuterscholen, ...) is absoluutnodig. Wanneer onderwijzers zaken eisen die de kwali-teit van het onderwijs voor de zwaksten kunnen verbete-ren, moeten de andere onderwijsgeledingen hen daarinsteunen en vice versa.

Een onderwijsvakbond is het enige orgaan dat met ken-nis van zaken (van op de ‘werkvloer’) de soms onrealis-tische plannen van de overheden kan bijsturen. Bijvoor-beeld i.v.m. het inclusief onderwijs waarbij andersvalidekinderen in de klas zitten met ‘normale’ leeftijdgenoten.Deze voorstellen werden ingegeven vanuit een socialereflex om te leren omgaan met de diversiteit van demensen. De maatregel, hoe goed bedoeld ook, (Lucsechtgenote is kleuterleidster) is dikwijls niet goed voordie kinderen zelf. De middelen én de knowhow die naarscholen zouden moeten gaan die zich echt specialiserenin het hogerop brengen van de allerzwaksten in demaatschappij worden op die manier zo versnipperd datniemand er nog wat aan heeft.

Een goeddraaiende school die echt begaan is met hetwelzijn van haar personeel is geen evidentie. Een goedwerkende syndicale delegatie kan wel degelijk hetschoolbeleid een personeelsvriendelijke lijn laten vol-gen als ze zich gesteund weet door een ruime meerder-heid van personeelsleden.

Wie Luc Martens zegt, denkt aan Amnesty International.Toen oud-leraar Frank Kloeck de school verliet, nam Lucprompt zijn troetelkind over. In Sint-Niklaas was TonyVan Meirvenne (leraar LO aan het Atheneum en schoon-vader van collega Bert De Gendt) de drijvende krachtachter het eetmaal ten voordele van AI, dat afwisselenddoorging in onze Calfac en in het Atheneum om de on-afhankelijkheid van de organisatie te illustreren. Bij deschrijfacties op het College zorgde Luc voor de logistiekmaar het waren onze leerlingen die eigenlijk de actievoerden. (o.a. Aline Vercruyssen en Jeroen Duerinckleidden gedurende verschillende jaren de actie op onzeschool.) Men spreekt over VOET-en (VakOverschrijden-de EindTermen). Wel dit is dé mogelijkheid par excel-lence om er zeer vele tegelijkertijd te realiseren. Aan dehand van de uitstekende AI-documentatie over mensendie hun mensenrechten geschonden weten en door hetopzetten van regelmatige AI-acties kunnen leerlingenkennismaken met het feit dat het in de wereld niet over-al oké is. Ook het schrijven van brieven in een vreemdetaal is een belangrijke vaardigheid. Iets onbaatzuchtigdoen voor anderen is een vorm van sociaal engagementdat een diepe indruk nalaat op de leerlingen, iets dat hunverder leven kan beïnvloeden.

De werkgroep RSV (Relationele en Seksuele Vorming) isgegroeid uit een conflict tussen enkele collega’s en dedirectie over de inhoud: “Wat kan en wat mag opschool?”, een directiestandpunt, en “Wat is nodig opschool?”, een leerkrachtenstandpunt. De directie zag indat sommige zaken op school moeten kunnen en mogenomdat ze écht nodig zijn voor de leerlingen. Het is im-mers best dat de leerlingen optimaal voorgelicht zijnvóór ze in een crisissituatie terechtkomen. Gelukkig kij-ken de verantwoordelijke leerkrachten én de directie nuin dezelfde richting. De RSV-visietekst werd het geestes-kind van de RSV-ploeg waarvan Luc de coördinator envaak de woordvoerder was.

Ook bij het VLOS (Vluchtelingen Onthaal Sint-Niklaas)is Luc geen onbekende. Hij helpt er opdienen bij feeste-lijkheden.

Vrije tijd: een passie voorgeschiedenis en muziek

“Ik ben een omnivoor wat geschiedenisboeken betreft”,zegt Luc. Die historische passie is gekweekt in de lagereen middelbare school en in zijn regentaatsopleiding. Erliggen al stapels boeken te wachten om gelezen te wor-den ... als hij wat meer tijd zal hebben. Hij hoopt danwat rustiger te kunnen lezen, met voldoende tijd omeens een passage te herlezen. Zo ligt Vic Meyers’“Vreemd volk. Integratie in de Griekse en Romeinse we-reld” met een moeiteloos over te zetten thematiek naaronze tijd, bovenop de stapel.

De liefde voor muziekZijn tweede en eigenlijk grootste passie is de muziek. Hijkon als kleine jongen even snel noten als letters lezen.Hij volgde nooit muziekschool maar leerde musiceren

31

Afz

wa

aie

rs

>>>

door de bijscholingen die zijn vader-onderwijzer gingvolgen bij de Halewijnstichting in Antwerpen.

Daar werd veel meer de nadruk gelegd op de vreugdevan het musiceren. Zijn leraar godsdienst (E.H. De Lil),die zelf uitstekend blokfluit speelde, bracht hem eentrapje hoger. Samen speelden ze Bach en Telemann op deblokfluit. Luc leidde als 15-jarige groepjes in de jeugd-muziekschool bij zijn vader. Bij Pol Verstraeten, leraar aan de Normaalschool, zonghij als alt in het knapenkoor. Daarna dirigeerde hijgroepjes jeugdige blokfluitspelers in de jeugdwerkingvan E.H. De Lil. In het SJKS bestond de speelschaar Syrinx, met de leraars Guido Van den Broeck, Kamiel DeLange en Werner Stuyven. In 1969 dirigeerde Luc, mededoor zijn ervaring met de blokfluit, de speelschaar waar-in ook nog oud-leraar Baldewijn Priem meespeelde. Luczette het blokfluitenensemble open voor andere melodi-sche instrumenten. Ook meisjes van de Presentatie, fa-milieleden van Syrinxleerlingen en conservatoriumstu-denten kwamen repeteren. Het ensemble kaapte eersteprijzen weg op het Internationaal Muziekfestival voor deJeugd in Neerpelt, musiceerde in de toenmalige groteBRT-studio aan het Flageyplein in Brussel en verzorgdeartiestenmissen in Carolus Borromeus in Antwerpen.Verschillende oud-Synrinxleden zijn nu gerenommeer-de professionele musici. (o.a. Luc Nielandt, solo-ho-boïst van De Munt; Nico Balthussen, violist; Peter Snel-linckx, dirigent van de muziekkapel van de zeemacht;Joris Van Goethem van Vier op ‘n Rij; Peter De Clercqvan het ABC; Berten D’Hollander, docent fluit aan hetLemmensinstituut). Syrinx blies helaas zijn laatste nootuit in 1983.

Luc ging muziekgeschiedenis studeren bij BoudewijnBuckinx aan het Antwerpse conservatorium. Muziek éngeschiedenis: dé ideale combinatie. In Buckinx vondLuc een begeesterende leraar met een enorme filosofi-sche achtergrond. Zijn boekje ‘De kleine Pomo’ is eenaanrader.Het onmiddellijke ‘nut’ van die muziekeducatie én decontacten die gelegd werden in het muziekwereldjewerden voor het SJKS geconcretiseerd in de welbekendemuziekinitiaties. Samen met muziekleraar Geerard Meeszaliger zocht en vond Luc een antwoord op de spaaklo-pende en niet pedagogisch verantwoorde optredens vanJeugd en Muziek in de stadsschouwburg. De groepenleerlingen waren veel te groot en de kwaliteit van de uit-voeringen was vaak heel ver te zoeken. Daarom begon-nen de muziekinitiaties zoals we ze nu nog steeds ken-nen: voor groepen van maximum drie klassen én met deneus op de instrumenten.

Luc volgde gedurende elf jaar individuele zangles aan deacademie te Borgerhout. Hij zong o.a. in zeer bekendekoren als Currende van Eric Van Nevel, Ex Tempore vanFlorian Heyerick, Il Fondamento van Paul Dombrecht ende Capella Brugensis van Patrick Peire.

Nu dirigeert hij eenmaal per week het Meloskoor inMelsele en Cantagilli in Sint-Gillis-Waas. Vermits hij zelfzanger is, hecht hij zeer veel belang aan goede zangrepe-tities die de techniek van de koorleden kunnen optrek-ken. Daarnaast zingt hij als bas-bariton in het vocaalquartet ‘La Passeggiata’ en af en toe als solist.

Nu stoppen, maar niet om stil te zitten

Hoewel Luc nog steeds met evenveel plezier en enthou-siasme les geeft, opteerde hij er toch voor om juist nu,nu het lesgeven hem nog zint, te stoppen. De eerstvol-gende maanden zullen goed van pas komen om de sta-pels uitgestelde lectuur bij te benen en om van de nogonbeluisterde cd’s te genieten.

In ieder geval blijft hij zijn twee koren dirigeren en wilhij zich inzetten voor en lesgeven in het asielcentrum inSint-Niklaas en bij de vereniging Auxilia. Dit is een orga-nisatie van leerkrachten die les geven aan mensen die opde een of ander manier uit de boot vallen. Denk maaraan zwangere tieners die plots niet meer naar schoolgaan; of aan allochtonen die Nederlands willen leren,maar die door werkomstandigheden niet terechtkunnenin het reguliere circuit van het avondonderwijs.

Ook zijn prachtige tuin verdient wat meer aandacht entenslotte wil hij zijn vrouw, die nog één jaartje wil wer-ken vóór haar pensioen, wat meer verwennen...

Als afsluiter wil Luc ons nog een bedenking meegeven:“Het SJKS is een fantastische school en hopelijk blijft datzo. Ik heb er altijd graag ‘gestaan’. De school is zo boei-end mede door de rijkdom aan initiatieven van creatieveleerkrachten. De directie moet die initiatieven zoveelmogelijk logistiek steunen en bijsturen waar nodig. Zemoet echter steeds beseffen dat de initiatiefnemers zichengageren in hun vrije tijd, dat ze iets willen doen waarze zelf achter staan.”

Ik hoop, beste collega, dat het jou en je familie goed gaaten dat je genoeg energie én gezondheid blijft hebbenom de zee aan vrije tijd zinvol te blijven opvullen en datwe je af en toe nog wel eens terugzien voor een gezelli-ge babbel.

JH

32

Afz

wa

aie

rs

ichou

De nieuwe Collegevleugels ontgroeiden hun funderin-gen en verdreven na zes jaar eindelijk de brandlucht,meisjes werden een prille maar zeer welkome verschij-ning in dit voormalige masculiene bastion. Het verbod op het dragen van een korte broek na hetderde jaar werd na een korte en felle strijd opgeheven.De leerlingenaantallen zakten een eind onder de dui-zend, naar een dramatisch dieptepunt. Ik maakte watmee in mijn middelbare schoolcarrière.

De leerlingen die dit schooljaar het College ‘definitief’de rug toekeren, kennen de legendarische branden al-leen nog van horen zeggen, zijn de eerste exploten vaneen haast exponentieel groeiende school en kunnen zicheen exclusief mannelijke school alleen nog maar meteen flinke dosis fantasie voorstellen.

Hun eerste SJKS-schooljaar was nog maar net begonnenof de WTC-torens stortten met donderend geraas naarbeneden.

Ik vroeg Thomas Joos terug te blikken op 12 jaar Colle-ge. Hij bezorgde ons onderstaande tekst.

Terugblikken ... nostalgie?!Nostalgie ligt fameus in de markt. De complexiteit ver-moeit, iedereen wil het weer zo simpel als ‘kvraagetaan’.

Onlangs zag ik op tv nog een aantal onnozelaars (onno-zel betekende vroeger onschuldig) die zichzelf om-schreven als fanatieke middeleeuwenliefhebbers. Zekwamen geregeld bijeen in een passende biotoop – af-gehuurde burcht of zo – om zich te kleden als toen, omte dansen als toen; soit, om te leven als toen. Groot jolijt.Omdat de kledij zo intrigerend was. Omdat het leventoen toch véél rustiger was. Omdat de samenleving tochmeer charmante omgangsvormen kende. “Ik had graagin de middeleeuwen geleefd”, aldus de jonkvrouw.Wacht tot één van die olijke ‘middeleeuwers’ een appen-dicitis oploopt, ’t zal rap gedaan zijn. In die ‘goeien ou-wen tijd’ betekende dat sowieso de dood. Maar toch wa-ren het charmante tijden hoor, ach ja, kijk eens wat ‘nleuke hoedjes ze toen hadden...

Nostalgie is gevaarlijk speelgoed. Mensen hebben vaakde neiging om het verleden op te hemelen en al de ver-

velende of ronduit slechte aspecten van toen weg te cij-feren. Om alleen de positieve pieken te koesteren en zoeen geschiedenis te reconstrueren die helaas heel leu-genachtig is. Af en toe gaat dit zover dat negatieve erva-ringen simpelweg omgezet worden in ervaringen metpositieve zweem à la ‘maar we zijn er doorgekomen duszo zwaar zal het nu ook niet geweest zijn hoor’ of ‘dathád wel iets’. Boerenbedrog. Op zich is daar vast nietsmis mee, zolang men maar beseft dat soms met waan-beelden gegoocheld wordt.

Na 12 jaar CollegeIn juni 2007 rond ik mijn twaalfde schooljaar op hetSJKS onverbiddelijk af. De Sint-Niklase Sint-Antonius-kerk en belendende gebouwen hebben tweederde vanmijn leven overschaduwd. Begin juli stap ik voorgoed

33

Afz

wa

aie

rs

Thomas Joos trekt na 12 jaar Collegepoort dicht

1b, 2b, 3b, 4b, 5b, 6b &1Lc, 2Lb, 3Lb, 4Lb, 5LWaen 6LWaToen ikzelf – Bram Noens – exact acht jaar geleden de Collegepoort vooreen eerste keer achter mij sloot, werd het SJKS nog door de superiorbestuurd. In de relatief korte periode die ik aan gene kant van het borddoorbracht, voltrok zich een kleine metamorfose.

>>>

Ik weet nog dat de superior me de eerste communieheeft gegeven. Geweldige dag. We zongen liedjes metbiologisch relevante boodschap zoals ‘zaadjes zijn deschatten, ’t begin van de natuur’. Theoretische seksueleopvoeding kan niet vroeg genoeg beginnen, me dunkt.Daarna kwamen we bij hem, de priester; 1996, Sint-An-toniuskerk.

Op een dag hebben ze Sint-Antonius en zijn trawantenbelazerd op het College. Verraad! De muren van de langegang zijn immers niet altijd wit geweest zoals ze nu zijn.Onder de maagdelijke verflaag zit wat verborgen. Vroe-ger prijkten op de muren namelijk talloze bijbeltaferelenvan heiligen met aureolen. Een God waakte over de vro-me passanten. Vandaag de dag niet meer. Secularisatie,weetjewel.

De Leeuw!Waar was ik? Juist, de Superior. Naast de hostie heeft hijons ooit ook eens een cola geschonken. Cola viel toennog niet te verkrijgen tijdens de middag. Wij kregenhem exclusief naar aanleiding van het jaarlijkse zang-feest in de lagere school. Een fenomeen. Het zangfeestbulkte ieder jaar van de oer-Vlaamse volksliederen zoalshet Roelandslied e.d., maar ook klassiekers zoals de hitvan Tim Visterin die een mooie grote vogel wilde zijn,werden beretrots te berde gebracht. De absolute apo-theose van het gebeuren waarin leerlingetjes actief mee-zongen en mama’s en papa’s passief toekeken, de ene alsceptischer dan de andere, was ongetwijfeld ‘DeLeeuw!’ Zielsalleen in het midden stond een leerkrachtmet de Vlaamse Vlag te vaandelen terwijl honderdenkinderkopjes naarstig de Vlaamse Leeuw zongen. Datverdiende wel een cola.

Ik zie het vandaag de dag niet meer gebeuren. Maartoen, in die dagen van de Superior stelde niemand zichvragen, zeker niet mijn klasgenootjes en ik, de kleinpierkes van de hoop. Voor ons was het goed, het was al-lemaal al láng goed... Seffens kregen we onze cola....

uit die beschermende schaduw, tenzij ik misschien naenkele jaren studeren terugkom in de gedaante van‘boemerangleerkracht’. Heel misschien. Wellicht niet.Het College dus. Nu het nog het relatief vers in het ge-heugen ligt.

De superior op ... pensioenIk beken. Wat het College betreft, val ik ook ten prooiaan de zoete roltong die het verleden uitzwiept. Bijvoor-beeld, een sprekend symptoom van die nostalgitis zijnde goeiige gedachten die ik overhoud aan het vroegereschoolhoofd: de Superior (bewust met hoofdletter ge-schreven). Hij is de ontsteking van mijn spervuur aanprille herinneringen. Sommigen herinneren hem zichals een onuitstaanbaar autoritaire boeman, maar ik, ikmis de man. De man die ik eigenlijk nooit echt gekendheb en die me misschien wel zwaar zou zijn tegenvallen,die me roodgloeiend gekregen zou hebben van frustra-tie. Toch heb ik spijt dat ik hem nooit tijdens mijn hu-manioraperiode heb meegemaakt. Ik heb wat ferms ge-mist, denk ik dan. Want ‘dat hád wel iets’.Het voorgaande is een perfect voorbeeld van wat nostal-gitis met een mens doet. Een omgekeerde wereld creë-ren.

Eigenlijk is de titel ‘superior’ alleen al genoeg om gehurkt in een hoek tekruipen en de adem in te houden. Wie bedenkt nu zo’n term?

De laatste Superior, een cultfiguur? Hem is niet hetzelfdetragische lot beschoren als de laatste tsaar, maar toch zijner punten van overeenkomst. Ze belichamen alle twee deoude garde van een gemeenschap die na hun exit ei zona op revolutionaire wijze is beginnen metamorfoseren.En – het moet gezegd – het waren beiden autocraten.Geleerd in de lessen geschiedenis. Althans over één vande twee.

Ik herinner me de dag dat de superior op pensioen ging.Wat ‘n afscheidsfeestje. We waren als schapen bijeenge-dreven in de nieuwe feestzaal die toen nog écht nieuwwas. We wachtten en we wachtten en op het momentdat je dacht dat het wachten beloond zou worden, liephij de zaal binnen. We moesten klappen. Hij wuifde zo-als de paus. Een paar onschuldige zieltjes waren uitver-koren om de goede man, intussen op een troon neerge-zegen, een taart aan te bieden. Opvallend was dat er bui-ten een paar parmantige blokfluitspelers uit het eerstemiddelbaartje geen enkele leerling uit de humaniora tebespeuren viel. Schrik voor een Bill-Gatesgewijze taar-taffaire?Het volgende schooljaar kropen de eerste meisjes inkleinen getale langs een krappe kier de gebouwen in deCollegestraat binnen. De kust was veilig. Ik zat toen inhet vijfde studiejaar.

Tom Lanoye, befaamd oud-leerling van ‘het Kot’, kan niet vergeten wor-den. Hij heeft ook nog rondgewaard door die roemrijke lange gang, netzoals ik. Hij heeft zich ook nog omgekleed in die kleedkamers in het blokvan de eerstejaars, net zoals ik. Vers in gedachten de stoere torso van de-gene die hij het einde (van het alfabet) vond...

34

Afz

wa

aie

rs

ichou

knipjes waren niets meer dan mentale flitsen. Een onge-repte, kwetsbare nostalgie. ’t Was de moeite waard.

Verder nog iets? Goh... Ik hoop dat ik me in de ogen vanal die betere leerkrachten niet als een ‘pain in the ass’heb gedragen, en evenmin als een voorspelbaar openboek. Dat is alles. Na 12 jaar doe ik de Collegepoortdicht.

De afrekeningIk zou wat schrijven over mijn tijd hier. “Geen afreke-ning, dat willen ze niet.” Geen paniek, ik ook niet. Tenandere, waarom zou ik erop kicken om het College enzijn mensen te vernederen? Het zou getuigen van eenongeziene tristesse. De omgeving de grond in borenwaarin ik ontzettend veel tijd heb doorgebracht? Hetzou een soort bekentenis zijn dat je jeugd tot hiertoevoor een deel grandioos vergooid is; het zou een beetjeaanvoelen alsof ik mezelf de grond in boorde. Neen, inplaats van zulk een afrekening te spuien kan ik beter ge-wetensvol verklaren dat ik veel te danken heb aan datCollege. Zelfs al is het nu voor mij stilaan mooi geweestop het SJKS en zelfs al heb ik soms twijfels over hoe deschool sommige zaken aanpakt, toch heb ik hier altijdgraag gezeten tussen de Markt, de Stationsstraat, de Casi-nostraat en de Van Britsomstraat in Sint-Niklaas. Eerlijkwaar. ‘We zijn er doorgekomen dus zo zwaar zal het nuook niet geweest zijn hoor.’

Boog ... knip ... boogOp een dag tussen het laatste examen en Kerstmis vorigjaar liep ik omstreeks 18 uur door de Lange Gang. Er la-gen nog wat spullen die ik nodig had in mijn locker. Ikwas binnengekomen langs de Stationsstraatingang envoelde dat de gang volledig verlaten was. Meer dan 1200leerlingen op een schooldag en nu zelfs geen paarden-kop. De donkere, mistige, mystieke – hoe zal ik het zeg-gen – ‘solitaire’ eindejaarssfeer van het lege centrumSint-Niklaas om de hoek slaagde er perfect in om in dielange gang te penetreren; er was amper een mens opstraat om de sfeer te blokkeren. En ik dácht er nog nietaan om die sfeer te verstoren. Ik verzwolg er zwijgendin.

Iets minder dan twaalf jaar geleden liep ik hier ook al.Mijn ‘meester’ van het eerste studiejaartje loodste onstoen geregeld van ons klaslokaal – nu ingepalmd doorkleuters – naar de Calfac, via de Lange Gang. Om dat opeen ordentelijke manier te laten verlopen, moesten wein twee rijen marcheren en werd de twee aanvoerdersvan die rijen opgedragen te stoppen bij ieder gewelf, bijieder van de bogen die de gang al lange tijd rechthou-den. Kwamen we een boog tegen, dan hielden we halt.Dat moest van de meester. Als de rij nog ordelijk genoegwas en wij nog stil genoeg waren – de grote jongens vanhet middelbaar zaten in die lokalen les te volgen – danzou een vingerknip van zijn wonderbaarlijke hand – diemij nog heeft leren schrijven – weergalmen en mochtenwij rustig verder waggelen naar de volgende boog. Opnaar de volgende vingerknip. Boog, knip... Boog, knip...Boog, knip... Heel de Lange Gang door.

In al die jaren die volgden heb ik honderden keren on-der diezelfde bogen gestapt, gesprint, gekropen, zelfseen paar keer gefietst, maar aan die vingerknipjes vantoen heb ik geen seconde meer gedacht. Het was mevolledig ontgaan... dacht ik. Op die dag in december2006 was alles net weer zoals het geweest is. Zomaar.Die keer was ik wel mijn eigen meester en de vinger-

35

Afz

wa

aie

rs

100-dagen 2007

Eva Van Bastelaere 6HW

Een‘afzwaaier’blikt terug:“Wat gaathet vlug!”Wanneer je gevraagd wordt ‘enkelereflecties’ neer te schrijvenover zes jaar College, word jebijna letterlijk overspoeld dooreen overvloed aan herinneringen.Het is dan ook ontzettendmoeilijk om de ‘belangrijkste’eruit de distilleren. Hier volgteen poging.

Soms lijkt het wel gisteren, de dag waarop ik als twaalf-jarige voorzichtig mijn eerste stappen in het College zet-te. Het grote gebouw en de honderden leerlingen die zovolwassen leken, waren toen vreselijk overdonderend. Ikwas diep onder de indruk van het reilen en zeilen op eenmiddelbare school. Maar gelukkig merkte ik al snel dathet allemaal niet zo erg was als het op het eerste gezichtleek; het leventje op de middelbare school wende snel.

Na twee jaar Latijnse koos ik voor Humane Wetenschap-pen, een nieuwe richting en een complete nieuwegroep. Op één september was iedereen heel gespannen(het was voor iedereen nieuw), maar al snel bleek dathet met heel wat (om niet te zeggen alle) mensen in degroep goed klikte. Tot vandaag klikt het! Onder het mot-to “We leren elkaar beter kennen” werden we al snel sa-men op sportdag gestuurd. Een groot gedeelte opteerdevoor kajak- of kanovaren. Een ‘nieuw’ meisje (dat on-dertussen een heel goede vriendin is geworden) wou deboel een beetje vlotter laten verlopen, door de botendichter naar de kant toe te trekken. Ze donderde echterhet water in, nog voor we begonnen aan het eigenlijkevaren. Het ijs was meteen gebroken!

Cataloniëreis was superOp het einde van het derde jaar trokken we met eengroot gedeelte van onze klas (en met de andere derdes)naar Catalonië, een reis die waarschijnlijk bij velen nog

in het geheugen gegrift staat. De Spaanse zon in combi-natie met een schitterende sfeer zorgden voor een ge-weldige week! Ook leerde je de leerkrachten op een an-dere manier kennen. Zo herinner ik me nog meneer VanHove (met sadistische trekjes) die me nadat ik eindelijkgedoucht had het zwembad ingooide, zodat ik weer he-lemaal van vooraf aan kon beginnen. Het was dan ookvreemd toen ik enige tijd later les van hem kreeg enhieraan terugdacht!

Ook het einde van het vierde jaar ligt nog vrij vers in hetgeheugen, weliswaar op een minder positieve manier.Aan het eind van het jaar bleken er een groot aantal leer-lingen niet geslaagd. We moesten afscheid nemen vanmeer dan tien mensen uit onze groep. Dat resulteerde ineen voelbare ‘leegte’ aan het begin van het vijfde jaar.Anderzijds zorgde die kleinere groep er zeker en vastook voor dat we dichter naar elkaar toegroeiden en el-kaar nog beter leerde kennen.

Het Poolse kleine zusjeIn het vijfde jaar werd ons het internationaal project‘New Neighbours’ voorgesteld, de ondertussen wel-bekende uitwisseling met Polen en Litouwen. Met en-kele klasgenoten besloten we hieraan mee te werken.Wij hebben toen met ons groepje een Pools toneelstukin het Nederlands gespeeld en er een film van gemaaktmét bijhorende Engelse ondertitels. Tijdrovend, dat

36

Afz

wa

aie

rs

ichou

wel, maar wel schitterend wanneer je het resultaat on-der ogen krijgt! Zelf kreeg ik ook de kans mee te rei-zen naar Polen om de eindproducten voor te stellen,Krakau te bezoeken, bij een gastgezin te logeren, en-zovoort. Het kleine zusje in mijn gastgezin blijft mezeker bij. Hoewel ze nog maar tien was en bijgevolgheel weinig Engels kon, kwam ze vaak langs om heelcharmant een poging te wagen om een beetje Engelste praten. De laatste avond gaf ze me ietwat verlegenen zonder woorden een zelfgemaakte sleutelhanger,die nu nog steeds aan mijn sleutelbos hangt. Het af-scheid de dag erop vond ik dan ook heel ontroerend.Omdat Febe achttien werd, besloten we dit ’s avondsin de jeugdherberg uitgebreid te vieren! Een heel fijneavond waarop we met verstomming geslagen werdenover de snelheid waarmee de Polen en de Litouwers dewodka lieten vloeien! Vanzelfsprekend was de busreisde morgen erna – voor sommigen onder ons toch –iets minder vrolijk.

Eten in het donkerAl snel kom je dan toch in het zesde jaar terecht, en stil-letjes begint het besef te knagen dat het binnenkort welecht bijna afgelopen is. Na nieuwjaar begon het bij onsallemaal al een beetje te kriebelen ... de langverwachtehonderd dagen. Op negen maart was het dan eindelijkzover!

Een onvergetelijke, heel gezellige dag: de befaamdesmijtzone, het bowlingtalent (of het gebrek eraan) vanje klasgenoten en klassenleraar kunnen observeren,...

Voor volgend jaar is het misschien geen slecht idee omvoor het middageten niet massaal voor gourmet te gaan.Heel lekker, dat wel, maar door de gigantische hoeveel-heid aan stelletjes kwamen we zonder stroom (en dus inhet donker) te zitten. De show die na het eten opgevoerdwerd, was vaak hilarisch om te zien.

ItaliëreisAls startsein van alweer de laatste etappe van het school-jaar vertrokken we aan het begin van de paasvakantie opde ondertussen ver in de omstreken bekende eindreisnaar Italië. Een heel unieke reis: je ziet zoveel mooie ste-den, waarvan voor mij vooral Assisi, Urbino en Venetiëechte toppers waren! Ondertussen beleef je een heel fij-ne tijd. Wanneer je tien dagen voortdurend bij elkaarbent, leer je elkaar nog beter kennen, waardoor je des tebeter beseft dat het afscheid verdomd moeilijk zal wor-den.

Ik keek zolang uit naar het moment van de proclamatie,het allerlaatste rapport, waarna ik eindelijk iets nieuwskan gaan doen en zelfstandiger kan worden. Maar nu,wanneer dit moment nadert – ik ben uiteraard blij – be-sef ik ook dat ik die zes jaar definitief afsluit. De mensendie je tijdens die periode heb leren kennen, zullen me –op een uiterst positieve manier! – zeker bijblijven.

Alexander De Tey (6LWia)kijkt achterom

Retro-spectieveMijn schoolcarrière valt op verschillende manieren uit tedrukken. Misschien is het best om te beginnen sprekenover de ingewikkelde reacties (lees: contacten) tussen deverschillende gepolariseerde bindingen (mensen), diehet geheel op sommige momenten onnodig complexmaakten, maar op andere momenten dan weer mijn ge-wenste biotoop vormden.

Toch denk ik met 95 % zekerheid te kunnen zeggen datik het er ethisch verantwoord heb afgebracht (fouten-marge 4 %). Ik had ongetwijfeld veel grootsere plannen,maar na zes jaar begrijp je de uitdrukking ‘reculer pourmieux sauter’, steeds beter.Zoals dat bij iedereen het geval is, waren er altijd welvakken die na een paar maand het uiterste van jezelfvroegen. Om de waarheid te zeggen: sommige leer-krachten had ik liever laten omringen door een ... IJze-ren Gordijn. Toch waren er ook zeker wel intieme momenten opschool. Momenten die je altijd in je hart wil blijven dra-gen tot het geheugen het laat afweten. Wat ik heb mo-gen meemaken is dus voor mij zeker belangrijk, want jekan niet tweemaal in dezelfde rivier baden (zoals Hera-klitos al stelde). Wat me ook zal bijblijven was onzesoms te passieve klas.

Maar uiteindelijk kunnen we niet eeuwig rond de stads-schouwburg blijven rondlopen. De excursies naar deVlaamse Ardennen moeten nu plaatsmaken voor nieuweexcursies. Er is al een glinstering in de lucht, maar wekunnen nog niet zien wat het is. Enkele seconden langfosforesceren de dingen als tijdens een sneeuwnacht.Dan komt de zon op.

37

Afz

wa

aie

rs

Zesdejaars kijken naar boven

De wervelende show werd een groot succes dankzij defantastische motivatie van de danseressen, de heel geva-rieerde muziekkeuze en de goede afwisseling in dedansbewegingen. De algemene coördinatie van deze dansgroep is in han-den van de leerkrachten Annelies Droessaert, KirstenMerckx en Leen Verhelst, maar de choreografie wordtverzorgd door 29 meisjes van onze school. Wij verza-melden enkele reacties en deze ademen allen dezelfdepositieve boodschap uit: oeverloos enthousiasme!

Met vallen en opstaan

Hannelore Van Eynde: “Het was mijn eerste jaar dat ikdansles gaf en ik mocht al meteen aan de slag in het der-de jaar. Met mijn nummer van Zornik, ‘Closer’, was ikéén van de choreografes die geen R’n B of hiphopnum-mer had, maar dat was dan ook mijn bedoeling. In hetbegin, toen er een 25-tal meisjes de turnzaal binnen-stapten, dacht ik ‘zoveel!’, maar uiteindelijk bleven ernog 19 meisjes over, wat ook al vrij zwaar kon worden,als enige choreografe. Ik heb de dans helemaal zelf ge-maakt, en daar kruipt natuurlijk wel wat tijd in, maar ditstoorde me helemaal niet, aangezien ik zelf verzot benop dans. Maar dan wel een heel andere stijl dan de mees-te mensen kennen of dansen, namelijk moderne dans.Dat genre heb ik ook mijn meisjes proberen aan te leren.In het begin is dit een beetje met vallen en opstaan ge-weest, maar de dans die mijn danseressen brachten, waszeker het daverende applaus tijdens de show waard!”

Veel gelachenNicky Welleman: “Het was mijn eerste jaar als choreo-grafe en het is een superervaring geweest! Ik gaf samenmet Laura les aan meisjes uit het tweede jaar en we had-

den een enorm goede groep. We moesten op de dag vande voorstelling wel vroeg op school zijn, hoewel we pasin de namiddag dansten. We moesten af en toe wel watgeduld uitoefenen. Ik vond de twee dagen met onzegroep echt super, want zo leer je je ‘meisjes’ echt goedkennen! We hebben heel wat afgelachen in ons lokaaltje!Wat het dansje betreft, hebben we gekozen voor ietsmeer ‘klassieks’. Het lag volledig in de lijn van onze stijl,maar volgend jaar gaan we, op vraag van onze meisjes,waarschijnlijk meer hiphop doen. We hebben er heelwat tijd in gestoken, maar Laura, ikzelf en onze meisjeshebben ervan genoten en hopen het volgend jaar op-nieuw te kunnen meemaken!”

Je krijgt veel terug voor deinspanningen

Charlotte Florin: “Dit jaar was ons laatste jaar als danse-res van Skairo, en het was werkelijk de leukste show vanallemaal, zowel op technisch vlak als op het vlak van dedansjes. De minuten vooraleer we het podium opgingenen de minuten op het podium zelf waren wel zenuwslo-pend, maar ze waren het zeker waard!”

Josien De Vleeschauwer: “Het was echt een leuke bele-venis die ik graag de volgende jaren ook wil meemaken.Het amusement dat bij je danseressen te vinden is, detijd die je met je vriendinnen op het ‘grote’ weekendkan doorbrengen, de liefde voor het dansen die je danvoluit kan beleven en de hele sfeer die er rond hangt,zijn echt fantastisch. Samen met Nele stak ik het dansjeop ‘Inner Smile’ van Texas in elkaar. Het is een zeer vro-lijk dansje, waardoor het enthousiasme van onze danse-ressen zeer groot was. Onze bedoeling was in ieder gevalom iets origineels in het dansje te verwerken. We heb-ben ook al een paar ideeën voor volgend jaar, maar diega ik nog niet verklappen....Het was niet zo makkelijkom alles op tijd af te krijgen, maar door het enthousias-me van de groep is alles toch klaargeraakt! Het doetdeugd om zoveel dankbaarheid van de danseressen tekrijgen!”

Nele Vijt, 3 Sb: “Ik vond het een heel fijne ervaring! Hetwas een geslaagd Skairo-weekend, hoewel we wel watgeduld moesten hebben tussen het dansen door. Josienen ik hebben heel het jaar aan ons dansje gewerkt, en wezijn in totaal zo’n vier keer samen gekomen om overlegte plegen. Voor herhaling vatbaar!”

Aan dergelijke enthousiaste reacties kunnen we niet veelmeer toevoegen, behalve dan dat Skairo een prachtiginitiatief is dat hopelijk nog vele jaren mag voortduren!

JOKE DE GEYTER

38

Po

diu

m

ichou Oeverloos enthousiasme

Skairo Moves 2007Op 12 mei 2007 vond de derde editie van de dansvoorstelling ‘Skairo Moves’plaats, de absolute bekroning van de vele inspanningen die 300 danseres-sen (en enkele dansers!) gedurende het voorbije schooljaar leverden.

In die scène onderhoudt zij Gwendolen, dochter van deimposante Lady Bracknell, onder andere met een kopjethee. ‘Maakt dat nu zo veel verschil uit,’ zien we de leer-linge denken, ‘eerst de melk of eerst de thee?’ Jawel, ja-wel. It does matter quite a lot! Je moet namelijk wetendat er in Engeland verschillende strikt onderscheidenklassen zijn en verschillende soorten porselein. Een lidvan één klasse zal altijd de klasse net boven hem/haarproberen te imiteren (Hyacinth Bucket is nooit ver uitde buurt), maar kan dat helaas niet altijd betalen.

Verraden door ... de materieAls je in goedkope porseleinen kopjes eerst de koude melkgiet en dan de hete thee, dan zal je porselein standhou-den, want het mengsel is dan niet echt bloedheet. Keer jede chronologie van het mengproces om, dan barst jeminderwaardig kopje van de hitte en kun je je imitatiepo-gingen vergeten. De materie heeft je verraden...

Met mededelingen van dit slag probeert Alastair Danielin twee uur tijd aan leerlingen uit 5 en 6 uit te leggenwelk soort mensen de stukken van Oscar Wilde bevol-ken, hoe ze wat ze denken uitstekend kunnen vermom-men in wat ze zeggen, hoe het komt dat we als toe-

schouwers op een bepaald moment moeten lachen, wathet verschil is tussen Britse en Amerikaanse sitcoms, hoeje karakter kunt geven aan personages in een toneelstuken nog zo veel meer.

Rare vogel die Alastair! Eigenlijk is hij leraar wiskunde, maar de laatste jarenwerkt hij vooral als een ‘lecturer’, ‘trainer’ en storyteller.Sinds 2005 is hij ook verbonden aan de Faculty of Edu-cation van de universiteit van Kingston (London). Zijnpublicaties en papers variëren van ‘The teacher as story-teller’ tot ‘Towards a Phenomenological Approach to theLiturgy of the Church of England’ (voor de Society forLiturgical Studies). Hij is nu de laatste hand aan het leg-gen aan een doctoraat over ‘performance theory and li-turgy’. Die vreemde combinatie van interesses stelt hemnaar eigen zeggen in staat de rituelen te verbinden methet vertellen van verhalen en anderzijds de theorieënrond vertellen en toneelspelen toe te passen op liturgi-sche praktijken.

Samen met het publiekBij ons was hij in de loop van het tweede semester te gastin zijn hoedanigheid van storyteller pur sang. Hij brachtin februari ‘The Canterville Ghost and other stories’voor de leerlingen van het tweede jaar. De voorstellingenkenden bij het jonge volkje zo veel bijval dat ze al uitkij-ken naar een nieuwe ‘telling’ volgend schooljaar.

Voor vijfdes en zesdes bracht hij een goede maand laterdie sprankelende komedie van Wilde. Hij vertelt niet al-leen het verhaal, hij laat zijn voorstelling of vertellingook dragen door de toeschouwers die uitgenodigd wor-den volop actief deel te nemen. Hij stopt ze in een Engelsstreepjespak en laat ze in ‘semi-recumbent position’ hungeliefde ten huwelijk vragen. En moet dat moeilijke ‘se-mi-recumbent position’ uitgelegd worden? Bijlangeniet, je speelt het en je ziet wat het betekent! De woor-den van Wilde fluistert hij voor, de leerlingen imiterenmet vanzelfsprekendheid. Als de tekst een beetje gelaagdwordt, laat hij de leerlingen in groepjes van vier de dia-logen spelen: twee leerlingen die zeggen wat de perso-nages in hun script vinden en twee leerlingen die luidopproberen te verwoorden wat het personage dat spreekteffectief denkt. Wat een Engelsman zegt, is niet noodza-kelijk hetzelfde als wat hij denkt... En zo toont hij, laathij ondervinden wat de essentie van drama in het alge-

39

Po

diu

m

Leerlingen in de wolken over ‘Engelse theaterles’

Alastair Daniel of de kunst van het vertellen“No! No! No! You must first put in the milk and then the tea!”onderbreekt Alastair Daniel een vijfdejaarsleerlinge. Zij is net doorhem als vrijwilliger gekozen om eventjes de rol van Miss Cecily Cardewte spelen in ‘The Importance of Being Earnest’, een successtuk van de grote Oscar Wilde.

>>>

meen en dit specifieke stuk van Wilde in het bijzonder,is. Tonen en laten ondervinden, niet te veel theoretischuitleggen...

“More expressive in the use of language ...”

Uiteraard kent hij zijn theorie zelf wel, getuige waarvande volgende bijdrage die hij op onze uitnodiging metveel plezier heeft geschreven voor Ic Hou:

“As a peripatetic storyteller, I have a very privilegedworking life travelling from school to school in Bel-gium, The Netherlands and the United Kingdom: I ex-periencemany of the pleasures of being a teacher with-out experiencing many of the pains.Starting my professional life as a teacher of mathematicsI now find myself supporting English teachers throughtelling the stories of novels from English literature (suchas ‘Frankenstein’ and ‘The Hound of the Baskervilles’)and stage plays (such as ‘Macbeth’ and ‘The Importanceof Being Earnest’).Although I am clear that my storytelling is never a sub-stitute for reading the original work or seeing a full pro-duction on stage, it’s my hope that I can help to promotethe study of (British) English through exposing youngpeople to some of the narratives that have helped shapeBritish culture.Part of my motivation, then, is the promotion of BritishEnglish literary culture in the face of in increasinglydominant American English culture (a futile struggleperhaps, but the British have a tradition of fighting lostcauses). However, beyond this I fervently believe in the

importance of the told Story (in whatever language) andI aim to show by example the possibilities of oral com-munication – indeed, I teach a course in storytelling atKingston University in England for those training to beteachers.People I meet in Flanders are often surprised that some-one would describe themselves as a storyteller, but it hasbeen very exciting to see new opportunities appearingfor Flemish storytellers (such as the recent storytellingfestival in Gent) and I have wonderful memories of sit-ting at the feet of the Flemish storyteller at the Celtic Fes-tival in Gijzegem (my Flemish is a very poor, but watch-ing the way in which she expressed the language helpedme reflect on my own work as a storyteller). And so, ifmy visit to Sint-Jozef-Klein-Seminarie has done nothingelse than encourage some of the students who attendedthe storytelling sessions to be more expressive in the useof language, and tell more stories (even if it is only thestory of the time that strange Englishman came to theirschool) then I will be more than satisfied.”

Alastair K Daniel21 March 2007

Must be continued. Come and see next year!

DIRK HENNEBEL

40

Po

diu

m

ichou

Ze vinden een prima plek. Dezelfde! Ze besluiten er sa-men te wonen en trekken een grens. Bouwen dan eenmuur. Die staat in de weg om mekaar te blijven kennen.Ze worden eerst nieuwsgierig, dan achterdochtig, uit-eindelijk bang... In elk gebied zien we de mensen op de-zelfde wijze reageren, gelijk redeneren en identiek defoute conclusies trekken. Akelig om te zien.

“We doen daar iets mee!” luidde het. En er werd werkvan gemaakt. Plannen werden gesmeed: leerlingen kun-nen het stuk vertalen, ze kunnen het spelen. In het En-gels! Of in het Nederlands! Niet alle ideeën zijn gereali-seerd, maar toch konden alle derdes meeleven met eenvoorstelling van Wij en Zij.

4 GL-La bracht dit huzarenstukvoor elkaar

Cedric De Boom bezorgde ons onderstaand ooggetuigenverslag.

Eind januari 2007 kwam onze leerkracht Nederlands,Daan De prins, op de proppen met een toneeltekst. Dezebleek door de leerlingen van het zesde jaar vertaald tezijn uit het Engels. Wij zouden een voorstelling makenvoor de klassen van het derde jaar.

Verhaal en moraal ‘Us & Them’ gaat over twee groepen gelijkgezinde men-sen die een gebied willen koloniseren. Aanvankelijkheerst er een goede harmonie, maar na verloop van tijdbesluit men twee gebieden af te bakenen met een lijn,waarna een muur in de plaats komt.

Geleidelijk aan worden de twee groepen argwanend enbeginnen ze zich allerlei zaken in hun hoofd te halenover de andere groep. Als ze over de muur kijken en hunblikken elkaar kruisen, halen ze de muur met geweldneer. Het komt tot een knokpartij die niemand overleeft.

Dit verhaal herbergt een symboliek: mensen gaan af opvooroordelen. Waarom stelen Polen en Roemenen al on-ze auto’s? – Mannen denken maar aan één ding – Vrou-wen aan ’t stuur, bloed aan de muur – Waarom zijn erzes miljoen joden gestorven? – Die werklozen wíllenniet werken! – Waarom moest Luna sterven...?

Een volwaardig toneelstuk De opdracht luidde: breng een volwaardig toneelstuk totstand, en dit uiterlijk tegen 8 mei. Een heus project dus,

want sommige aspecten zijn wel onontbeerlijk, maarniet altijd vanzelfsprekend. Een korte checklist:• Regie• Geluid• Belichting• Decor en Podium• Muziek• ...

Er kwamen werkgroepen voor elk van de opgesomdeitems. De rol van regisseur was voor de leerkracht Ne-derlands himself, Daan De prins. Talloze lessen ... brain-storming. In welk kader zouden we de tekst kunnenplaatsen? Uiteindelijk kwamen we tot een besluit: alleszou zich afspelen in de hersenpan van een schizofreen. Met dit idée reçue in het achterhoofd, begon elke groepaan zijn opgelegde taak. Zo werden onder meer negenmuziekstukken gecomponeerd door Joris van der Her-ten. Omdat aanvankelijk het idee bestond de muziek liveuit te voeren, zijn vele van die stukken enkel voor pianoen cello geschreven, de twee instrumenten die voorhan-den waren. De muziek live uitvoeren zou aanzienlijk watcomplicaties met zich meebrengen: versterking, demoeilijkheidsgraad van de muziek.... Dus opteerden wevoor een opname. Maar vermits ook dat niet van een lei-en dakje liep, hebben we voor de ‘gemakkelijkste’ oplos-sing gekozen: de muziek zou door de computer ge-speeld worden. Na heel wat research en gezwoeg, zijnwe er ten langen leste in geslaagd de muziekqueeste(met succes) te volbrengen.

Podium, decor en andere zorgen De opbouw van het podium is, alles welbeschouwd,niet vanzelfsprekend geweest. Peter Stabel, onze dierba-re klassenleraar, deed de hele klas opgaan in ‘Lost-toe-standen’, T-vormen en andere hersenspinsels. Daarbijmoesten we natuurlijk rekening houden met ‘goedzicht’ voor het publiek. De ene na de andere knoop hak-ten we door, tot een relatief eenvoudig ontwerp over-bleef. De scène, waar de actie zich afspeelt, vooraan ende rapporteur, die het hele zaakje aanschouwt, achter-aan.

Een andere ‘bottleneck’ was het doek, hét sleutelelementin het theatervoorstelling. Dit zou worden neergelatenwanneer computerbeelden werden geprojecteerd. Veleconstructies werden uitgeprobeerd, alternatieven ge-zocht, maar het werkte nooit. Toen we echter voor heteerst in de zaal oefenden, probeerden we ditmaal het

41

Po

diu

m

4GL-La brak lans voor verdraagzaamheid

Us and them liet niemand onberoerdSchitterend stuk. Pakkend. Moet je zien.Lovend commentaar van al wie de opvoering van ‘Us and them’ hadmeegemaakt. Een nieuw actueel stuk dat elke kijker de ogen opent. Wij en zij: twee groepen zoeken een plaats om te blijven.

>>>

beeld op de achtergrond van de scène te projecteren enhet resultaat was voortreffelijk.

Acteren en regisseren Terwijl aan alle zaken de laatste hand werd gelegd, wa-ren er ook acteursrepetities. Negen leerlingen gingen deuitdaging aan om eeuwige roem te verwerven. Maarquid pro quo. Wekenlang oefenden we iedere dinsdag-middag een nieuw stukje in. Eerst leek het allemaal falie-kant te gaan aflopen, maar de acteurs herpakten zich optijd en gaven zich van toen af voor de volle honderd pro-cent.

Alles leek op tijd klaar te geraken, toen plompverlorenhet noodlot toesloeg. Onze regisseur werd geteisterddoor een besmettelijk virus, zodat we een weekje stilza-ten. Alhoewel, de regieassistent, Peter Stabel, stond onsbij en leidde enkele tekstrepetities. De voorstelling werdvan 8 naar 16 mei verplaatst, zodat we toch nog be-schikten over een degelijke voorbereidingsweek.

Techniek: vriend of vijand?

De laatste dagen voor de voorstelling werd al het materi-aal aangesleurd. Een dubbele cd-speler, computer, mi-crofoons, blacklights, stroboscoop, rekwisieten... Wekonden gelukkig ook nog wat lenen van de school. Ver-strengeld in een wirwar van draden, gespannen tussencomputer, versterker, projector, microfoon en luidspre-ker, deden we ons best om alles er zo vakkundig moge-lijk te laten uitzien.

En tot onze grote verbazing is er vrijwel nooit iets mis-gelopen. De technische ploeg – Matthias Van Zele, Fre-derik Verstraeten en ikzelf – mag terecht trots zijn opzijn werk.

Dankwoord Als afsluiter wil ik volgende personen (nogmaals) graagbedanken:• Daan De prins en Peter Stabel, die met hun deskundig

advies ons hebben geleid langs het pad naar succes,en ons te allen tijde hebben gesteund;

• Alle acteurs (Maxime Van Steen, Toon Allaeys, JorenDe Cock, Tim De Smet, Pieter Schepens, LauranneVan de Voorde, Sam Van den Poel, Vincent Vercruys-sen en Pieter Verstraete) en figuranten (Carmen Van-derkerken, Emma Rombaut en Matteo Balliauw), diezich onmetelijk hebben ingezet en vol enthousiasmetoch wel de belangrijkste steen hebben bijgedragenaan dit project;

• Joris van der Herten, die ons in de ban hield met zijnprachtige muziek en ons liet proeven van zijn verfijn-de dirigeerkunst;

• De mensen achter de schermen (Stefanie D’Hondt,Kaija Sanders, Jonathan Van de Velde, Jim van Nunen,Sabine Van Roten, Matthias Van Zele, Dorien Ver-plancke en Freek Verstraeten) die meehielpen met hetbouwen van het decor, het ontwerpen van beeld engeluid, opnames maken, souffleren etc.

• Pieter-Jan De Waele, die (tevergeefs) de moeite deedom ons aan een podium en spots te helpen;

• De Stadsschouwburg van Sint-Niklaas, die zo vrien-delijk was om ons een podium te ontlenen;

• Krea-Colifac-Woonark, omdat zij ons overladen heb-ben met kartonnen dozen...

Tot slot wil ik nog meedelen dat alle muziek, bladmu-ziek, beelden, teksten... en binnenkort ook videofrag-menten uit de voorstelling te vinden is op onze tijdelijkewebsite, die bereikt kan worden op volgend adres:www.usandthem.be.tc of via de schoolsite(www.sjks.be), doorklikken naar ‘Us & Them’.

42

Po

diu

m

ichou

Onze school heeft al een aantalkeren een ‘uitwisselingsstudent’ontvangen. Er zijn er geweest uitde V.S., Columbia, Brazilië,Japan,... Dit jaar hadden weLeana Vapper uit Estland te gast,een land waarvan de meesten onderons niet veel meer weten dan dathet behoort tot de trits Estland-Letland-Litouwen, en misschiendat president Poetin erg kwaad is(of doet alsof) omdat eenstandbeeld van een Russischesoldaat van het marktplein inTallin verplaatst is naar eenbuitenwijk. Leana kwam in de vrijgrote groep 6 HW-MTWIa terecht,waar ze zich al vlug een plaatsjeveroverde met haar vriendelijkeen opgewekte karakter. We latenhaar zelf vertellen over ditdrukke, boeiende en wellicht nietaltijd even gemakkelijke jaar.

Wanneer en hoe heb je het idee gekregen een ‘gap year’ te nemen?

Eigenlijk dacht ik daar al aan toen ik 13–14 was, maarnatuurlijk was ik dan nog te jong. Uiteraard zat het ideeniet altijd in mijn hoofd, maar soms wel. Hoe heb ik hetidee gekregen heb? Ik ben niet 100% zeker, maar ikdenk door de leerlingen van mijn Estse school, die ookuitwisselingstudenten geweest waren. Het was de ge-woonte dat wie uitwisselingstudent geweest was, kwamspreken in de klassen van jongere leerlingen. Dan moch-ten wij vragen stellen over wat ons interesseerde. Ikvond het idee van een uitwisselingjaar heel interessanten leuk, omdat de mensen die daarover kwamen spre-ken, altijd heel blij waren over hun ervaringen en zeg-den dat zij zeker een van de beste jaren van hun leven ge-had hadden. Ik vond geen enkele reden waarom ik nieteen uitwisselingstudent zou worden.

Waarom viel de keuze op België en wat wist jeover ons land? Kwamen je verwachtingen uit?

Ik wilde in een Europees land studeren, omdat ik mis-schien ook mijn verdere studies hier ga doen, dus was dat

een goede kans een klein onderzoek te doen. Welke zijnde kansen om hier te studeren, hoe is het leven hier, enz.Waarom België en niet Duitsland of Frankrijk? Goedevraag. Waarschijnlijk omdat het ook een klein land is endaarnaast heb ik een speciale passie: Vlaamse volksmu-ziek! Waarschijnlijk is dat een onbekende wereld voor demeeste jonge mensen, maar wie deze muziek kent, weetdat het een heel belangrijk stuk van de Vlaamse cultuur isen absoluut niet saai. Dus heb ik mijzelf daarmee op demuziekschool beziggehouden, ook daar maakte ik veelVlaamse vrienden en vriendinnen.

Heimwee naar familie en Estse natuur

Kan je ons land, ons volk, onze cultuur vergelijkenmet die van Estland?

Eerst dacht ik dat de verschilpunten niet groot zoudenzijn, omdat beide Europese landen zijn, maar toch zijner een aantal verschilpunten: in economie, natuur, men-sen. Estland is 1/3 groter dan België, dus ongeveer42.000 km2, maar daar wonen maar 1.300.000 mensen.In België wonen dus bijna tien keer meer mensen in eenkleiner land.Ik vind leven in België vrij gemakkelijk, want hier is allesheel dichtbij elkaar. Steden liggen tussen een half uur entwee uur van elkaar, dus is alles heel bereikbaar. In Est-land hebben wij heel veel natuur. Bijna alles ligt ver vanelkaar. Ik woon op een groot eiland, dus is dat somsmoeilijker dan bijvoorbeeld leven in de hoofdstad. Maarik vind leven in Estland leuk wegens de mooie natuur.Mensen vragen vaak of ik mijn vrienden en familie mis.

43

Lee

rlin

g i

n d

e k

ijk

er

Een jaar België loopt ten einde voor Leana uit Estland

Vlaamse volksmuziekbracht Leana naar hier

>>>

Natuurlijk mis ik hen en wil ik hen zien, maar ik misvooral de mooie natuur van Estland.

Vlamingen kennen de tekst niet!Elke land heeft zijn voor- en nadelen, dus kan ik niet zeg-gen dat Estland beter is dan België of omgekeerd. Het ver-schil tussen Esten en Belgen is niet zo groot. Misschien zijnBelgen een beetje ‘warmere’ mensen, want ja, Estland ligtverder in het Noorden en de ‘cold Northern spirit’ is ookeen beetje begrijpelijk. Ik vind mensen hier een beetjevriendelijker en behulpzamer, maar waarschijnlijk heb ikook veel geluk met mijn familie, vrienden en kennissen.Geen wonder, dat ik me hier thuis voel.Cultuur is verschillend in elke land. Het zit niet in deplaats waar het land ligt, maar meestal in de geschiede-nis van het land. Estland is nog maar 16–17 jaar een vrijland, de situatie is daar een beetje anders en mensen vin-den de cultuur belangrijker. De mensen zijn meer natio-nalistisch, de jongere generatie iets minder, maar oude-re mensen zeker.Bijvoorbeeld: in het begin van het schooljaar, in augus-tus hadden wij een kamp met de andere uitwisselingstu-denten van over de hele wereld en de Vlaamse studen-ten, die vorige jaar ergens uitwisselingstudenten ge-weest waren. Wij moesten allemaal een presentatie ma-ken over onze landen en de Vlaamse studenten wildenhun nationale hymne zingen, maar zij konden dat niet,want zij kenden de tekst niet. Dat vond ik echt ongeloof-lijk, want ik, als Estse, vind het normaal om de tekst vanmijn hymne uit het hoofd te kennen. In België is datblijkbaar niet zo belangrijk voor de mensen.

Nationale examens op het eindevan het 12de jaar

Is het onderwijssysteem in beide landenvergelijkbaar?

In België zijn de eerste 12 jaren ingedeeld in twee gelij-ke stukken, maar in Estland is dat anders. Daar zijn erdrie stukken: vier jaar, vijf jaar, drie jaar. In Estland gaande kinderen meestal naar school op de leeftijd van 7,soms 8 jaar. Hier beginnen zij met het eerste leerjaarmeestal op 6 jaar. Wij zijn dus 18–19 als wij van de mid-delbare school afstuderen, maar hier in mijn klas zijn ze17–18 jaar.Ik denk dat de school in Estland meer theoretisch is danhier. Wij moeten meer feiten leren dan hier. Ik heb de in-druk dat in Belgische scholen de algemene kennis belang-rijker is. Ik vind dat goed, omdat spijtig genoeg leerlingende feiten vergeten, maar de algemene kennis blijft.Hier is het ook normaal dat, als de leerkracht iets uitlegt,hij ook een videofragment toont of ons naar een stukjemuziek laat luisteren als voorbeeld. Dat is niet zo ge-woon in mijn Estse school. Ook het einde van het zesde jaar is verschillend. Hier heb-ben de leerlingen examens op het einde van elk jaar, maarin Estland hebben wij nationale examens op het einde vanhet twaalfde jaar. Dat betekent dat iedereen vijf vakkenmoet kiezen, waarin hij examen wil doen. Voor de exa-mens moet je de leerstof van de laatste drie jaar beheersen.Het hele land heeft dezelfde examens. Die worden door

leerkrachten van andere scholen verbeterd en na de exa-mens moeten de leerlingen nog een maand wachten op depunten.

Wat heb je zoal gezien in België buiten Sint-Niklaas?

Buiten Sint-Niklaas heb ik vrij veel gezien en ik kan nietalles noemen. Mijn lievelingsstad in Vlaanderen is Brug-ge. Ik vind dat echt mooi; vaak lijken sommige plaatsenop delen van oude schilderijen. Ook vind ik Antwerpen,Gent en Leuven toffe steden. Mijn lievelingsplaats in Wallonië is Wéris: het BelgischeStonehenge. Ik ben daar in het begin van de paasvakan-tie geweest en ik vond dat echt magisch. Echt een aanra-der. Vaak willen mensen vakanties hebben in het buiten-land, maar er zijn ook fantastische plaatsen in eigenland, en Wéris is absoluut een van deze.

Een hele toffe gastfamilie!

Kan je iets vertellen over je gastfamilie?In Estland heb ik geen zussen of broers, maar hier heb iktwee kleine zussen. Voor ik hier kwam, was ik een beet-je bang, want ik heb geen ervaring met zulke jonge kin-deren, maar nu kan ik zeggen, dat zij tweeën mijn lieve-lingskindjes zijn. Thuis spreken wij twee talen, Engels en Nederlands,want mijn mama hier is Engels en papa is Vlaams, dusspreekt iedereen thuis twee talen. Ik vind dat echt goed,want in plaats van één taal te leren, heb ik nu twee talengeleerd in één jaar. Natuurlijk sprak ik Engels voor iknaar hier kwam, maar dat was eenvoudig en gewoon En-gels, nu is dat hopelijk beter. Eerst kon ik niets verwachten van de familie, want ikkende niemand van hen, maar nu kan ik zeggen, dat ikniet kan geloven dat vier mensen, van wie ik een jaar ge-leden niets had gehoord, nu echt mijn familie zijn. Ikdenk dat ik veel geluk gehad heb met mijn gastfamilie.

Wat zijn je meest positieve/negatieve ervaringengeweest?

Ik kan zeggen, dat ik geen negatieve ervaringen gehad heb.Eerst was het natuurlijk een beetje moeilijk op school,want ik verstond bijna niets en iedereen moest Engels te-gen me praten. Mischien had ik rapper moeten proberenin ’t Nederlands te praten, want ik durfde dat tot beginjanuari bijna niet. Ik dacht altijd dat mijn taal niet goedgenoeg was om te proberen, maar nu is dat veranderd.Ik kan de les volgen in het Nederlands en kan ook Ne-derlands tegen mijn klasgenoten en leerkrachten praten.Ik vind dat een van de tofste dingen van alles, als je luis-tert naar iemand in een vreemde taal en dan voel je: ja,nu begrijp ik wat hij zegt. Dat is super!Voor mij is het hele jaar een mooie ervaring geweest! Al-les: gastfamile, school, muziekschool, nieuwe vriendenen vriendinnen, nieuwe ervaringen, een nieuw milieu.

Veel succes én plezier in je verdere leven, Leana.Geniet van onze volksmuziek en denk later nogeens aan ons...

RDG

44

Lee

rlin

g i

n d

e k

ijk

er

ichou

Hoe ben je er als meisje op gekomen om te gaanvoetballen? Hebben vrienden, vriendinnen, idolenje mee beïnvloed?

Geen idee; in mijn herinnering heb ik altijd gevoetbald,in de tuin, op de speelplaats, op de muziekschool tussentwee lessen door. Elk vrij moment kon je mij bezig zienmet een voetbal. Ik veronderstel dat die kriebel er al inzitvan toen ik klein was. Mijn familie is nochtans alles be-halve ‘voetbal-minded’. “Voetbal is toch geen sport vooreen meiske, zeker”, preekten mijn moeder, grootmoe-der of bezorgde tantes voortdurend. Vooral mijn moeder had het niet begrepen op competi-tievoetbal; bovendien vond ze dat ik er geen tijd voorzou hebben omdat ik ook nog muziek speelde. Hoe ikook probeerde haar te overtuigen, ze was niet te ver-murwen. Ik kreeg tijdens mijn kinderjaren dan ook niet

de kans om in een ploeg te spelen. Ik ben daar lang ergkwaad om geweest en heb me erbij moeten neerleggen.Maar mijn interesse voor sport is er niet door vermin-derd. Vandaar dat ik na mijn studies besloten heb omtoch eens een poging te wagen bij een ‘echte voetbal-ploeg’ en daar heb ik tot nu toe geen spijt van.

Bij een échte ploeg

Bij welke ploeg en op welk niveau speel je?Ik speel bij de damesploeg van Svelta Melsele in eersteprovenciale. De damescompetitie verschilt licht van dievan de heren: we hebben maar drie nationale reeksenen, in Oost-Vlaanderen althans, twee provinciale. En eris nog een verschil: wij spelen vaak tegen reserveteamsvan ploegen uit de nationale reeksen. Op zich geen pro-bleem, ware het niet dat die de neiging hebben om tochenkel speelsters uit het eerste elftal op te stellen als ver-sterking. Daar zijn wij als zuiver provinciale ploeg niettegen opgewassen; het niveauverschil met speelsters uitde nationale reeksen is te groot.Een voorbeeldje: vorig jaar zijn we gaan verliezen bij deSinaai Girls – het eerste elftal speelt in 1ste nationale –met 7–3. De eerste helft werd onze verdediging telkensopnieuw door dezelfde twee, drie speelsters opgerolden we gingen rusten met een 6–0 achterstand. De twee-de helft bleven deze speelsters aan de kant en plots stondSinaai nergens meer. Vanaf dan domineerden wij volle-dig en hebben we verdiend ‘gewonnen’ met 1–3; jam-mer genoeg kregen we hiervoor geen punten.

Hoe ben je keepster geworden; zou je niet lieverin de spits staan en zelf de ballen binnentrappen?

Ik ben eigenlijk begonnen als veldspeelster, verdedigen-de middenvelder om precies te zijn. En dat ging mij welaf. Voor provinciaal niveau beschik ik, denk ik, toch overeen redelijke techniek, een goede pass en een vrij hardschot. Eén van mijn zwakste punten is mijn snelheid. Ikben traag, maar ik probeer dat zoveel mogelijk te com-penseren door mijn lichaam goed te gebruiken: als jeniet snel bent, moet je stevig (en slim) zijn!Jammer genoeg ben ik zo’n 3 jaar geleden (begin febru-ari), na het scoren van een goal, door mijn rechterkniegezakt en slecht neergekomen. Mijn seizoen zat er me-teen op! Het seizoen na die blessure – mijn knie was nogniet helemaal hersteld – ben ik gestart als keeper; dat isiets minder belastend. Hoewel ik dus weinig keus had,begon ik hoe langer hoe liever te keepen.

45

Lee

rkra

cht

in d

e k

ijk

er

Dameskeeper en vedette op het voetbaltornooi van de vierdes, lerares Erika BaertBaas in haar kotDe vierdes hebben elk jaar zin in een potje voetbal en nemen het daarombegin mei tegen elkaar op. Ook de lerarenploeg is traditiegetrouw van departij. Daarin vinden de leerlingen altijd de gedroomde gelegenheid hunboemannen eens flink in het zand te laten bijten. Maar niet zo dit jaar!Tijdens het beslissende penaltyduel ‘savede’ keeper Erika Baert deleraren naar de overwinning.

>>>

Geen schrik

Wat zijn de kwaliteiten van een goede keeper?Moet een vrouwelijke keeper ook anderekwaliteiten hebben dan een mannelijke?

Een goede keeper heeft veel kwaliteiten. Goede reflexen,om te beginnen. Maar dat is lang niet alles! Je mag geenschrik hebben – je moet gek genoeg zijn om lijf en ledenop het spel te zetten voor de bal. Je moet ook leiding ge-ven: je bent als keeper ‘baas in je eigen kot’ en je moetook de verdediging mee organiseren. De belangrijkstevaardigheid van al vind ik positiespel. In theorie zou een vrouwelijke keeper over dezelfdekwaliteiten moeten beschikken als een mannelijke, maarop fysiek vlak blijft er altijd een verschil. Ik zie mezelfnog niet meteen een bal uit de kruising halen, hoe hardik er ook voor train!

Voetballen meisjes anders dan jongens?Heel zeker, mannen voetballen veel fysieker; vrouwenverbaler. Tijdens mijn eerste matchen schrok ik ervanwat vrouwen zoal (durven) zeggen, maar dat hoort ge-woon bij het spelletje. Na de wedstrijd ligt niemand daarnog wakker van.

Hoe verklaar je dat voetbal toch niet algemeenaanslaat bij meisjes?

Wellicht omdat de meeste mensen voetbal zien als eenjongenssport. De media zijn grotendeels verantwoorde-lijk voor dat beeld. In sommige landen wordt al eens eenenkele vrouwenwedstrijd uitgezonden op de televisie,maar daar blijft het bij. Zolang de media het vrouwen-voetbal niet beschouwen als een volwaardige sport, zul-len er niet meer meisjes gaan voetballen. Over het alge-meen zetten grote idolen de kinderen aan tot een be-paalde sport; kijk maar naar het effect van Justine Heninen Kim Clijsters op het tennis.

Sfeer is belangrijkste

Men zegt wel eens smalend dat er tussenvoetballende vrouwen nogal wat ‘manwijven’lopen. Klopt dit lelijke cliché (ten dele)?

Jammer genoeg wel. Svelta Melsele is naar mijn meningeen zeer vrouwelijke damesploeg. Maar geregeld treffenwij een tegenstander waarbij de vrouwelijkheid ver tezoeken is.

Hoe gaan voetballende dames om met verliezen,met de ‘vuile zwarten’ en met ‘vuile’tegenspeelsters? Wordt er wel eens aan harengetrokken, gebeten en genepen in het heetst vande strijd?

Tijdens een match kan het er soms hevig aan toe gaan,maar na de wedstrijd is alles meestal snel vergeven envergeten. En hoe erg verliezen ook is, ik speel liever ineen mindere ploeg met een geweldige ploegsfeer dan ineen betere ploeg met een slechte sfeer. Het plezier moetoverheersen en dat is bij Melsele zeker het geval. Wij zijneen ploeg vrouwen die graag voetballen en liefst goede

resultaten behalen, maar een verlies zal de ‘après-match’er niet minder gezellig op maken, hoor!

Strafschopnemerkiller

Op 8 mei stond jij in het doel van de lerarenploegtoen die het opnam tegen de klassen van hetvierde jaar. Hoe voetbalden onze jongens naarjouw inzicht?

Zeer behoorlijk, er zit heel wat talent in het vierde jaar.Maar, wat wel gebleken is: talent alleen volstaat niet. Alser geen ‘ploeg’ op het veld staat, blijven de resultatenook achterwege.

Een leerling heeft je met een weergaloze lob vanop 60 meter te grazen genomen; een foutje vande keeper?

Tja,... ja en nee. Enerzijds stond ik wel zeer ver voormijn doel, maar anderzijds is het zeer dom om als kee-per een volledige match op je lijn te staan wachten tot ereen bal komt. ‘k Zal het dus maar houden op een zeermooie goal van deze leerling – niemand minder danKoen Onghena uit 4Lc.

Jij hebt anderzijds met een weergaloze savetijdens de penaltiy’s de lerarenploeg naar deoverwinning geleid. Een kleine nabeschouwing opdie fantastische prestatie, graag.

Toen de lerarenploeg en de ploeg van 4Lb op een ge-deelde eerste plaats eindigden, werd na de laatste matchbesloten om een strafschoppenreeks in te lassen, om zode winnaar van het tornooi te bepalen.Voor een keeper is dit niet zo’n leuk moment; er komtveel geluk bij kijken. Je kiest een hoek en hoopt dat je debal kan tegenhouden als die in jouw richting getraptwordt. Er bestaan wel wat trucjes om te zien naar welkehoek een speler gaat trappen (waar ik natuurlijk niet ver-der op in zal gaan), maar 100% zeker ben je natuurlijknooit. Het blijft al bij al een kwestie van gokken. Ik hebdus het geluk gehad om één keer meer goed te gokkendan de keeper van de tegenpartij.

Zoveel bescheidenheid siert een goede keeper.We wensen je nog veel succes met de dames!

JO

46

Lee

rkra

cht

in d

e k

ijk

er

ichou

Bericht op de valreepPatrick behaalt zilverLeraar Patrick Meersschaert presteerde op zondag 17 ju-ni 2007 erg sterk op het Europees kampioenschap mou-tainbike in Italië. Bij de Masters XC eindigde de regeren-de wereldkampioen op een tweede plaats. De ItaliaanNatale Bettineschi won. Patrick rijgt titels en ereplaatsenaan elkaar; het lijkt bijna ‘gewoon’. De tweede plaats ophet Europees Kampioenschap is echter opnieuw een su-perprestatie. Patrick, van harte proficiat!

‘Pareltjes’ uit examens Nederlands • De trappen van vergelijking:

de positief, de comparatief en de aperitief.• Polygamie is schrik hebben in kleine ruimten.• Een zelfstandig journalist is een taxfree-journalist.

(freelance ...)

Engels• Verklaar: ‘workaholic.’

Verslaafd aan werken en alcohol.• Vertaal: ‘Een vleermuis.’ A floddermouse• Vertaal: ‘Een mooie vrouw.’ A bediful woman.• Uit een opstel:

He shot three times and now he is dad.• A person who doesn’t eat meat, is a vegetable.

Frans• Vertaal: ‘Duitsland was de vijand.’

La Germaine etait la viande.• Traduisez: ‘Ce soir c’est la finale de la coupe du

monde.’ Vanavond is het de finale van de haarsnitvan het volk.

• Vertaal: ‘Een woordenboek.’ Un prisma.• Vertaal: ‘Nou en of!’ Maintenant et ou!

Geschiedenis• Zo een ingewikkelde koning heette Mammie.• Er waren hofdames en die hielden zich bezig met

naaien en jongens om hen natte manieren te leren.• De steden ontstonden doordat er mensen

in de steden gingen wonen.• Vroeger leefden de mensen van armoe.

Godsdienst • De hoogste rang bij de hindoes zijn de barmannen.

(brahmanen ...)• Waarom kwamen de eerste missionarissen vooral uit

Ierland? Omdat ze er daar te veel hadden.

Biologie• Sinds wanneer kan de mens rechtop lopen?

Een jaar na de geboorte.• “Padden hebben een uitwendige bevruchting”.

Wat betekent dat? Als ze kinderen hebben, smijten ze de mannen buiten.

Hoe het groeide ...

Nu met tweegroepen:

De Cévennesreis groeide omwillevan de organisatie, hetgevarieerde en boeiende programmaen de supersfeer uit tot eensuccesformule. Dit succes (heelveel deelnemers) noopte dit jaartot een kunstgreep. Er vertrekkenbegin juli twee(!) groepen naarde Cévennes. Logies werd gevondenen een enthousiaste tweede ploegbegeleiders (11!) eveneens. DeCévennesreis beleeft hoogdagen! Ic Hou-redacteur Renaat Philipsstond aan de wieg van hetCévennesinitiatief en is een vande inspirators. Hij schetst hetprille begin en het verhaal van de voorbije 10 jaar.

Het beginOngeveer tien jaar geleden opperden een aantal collega’svoor het eerst het idee om een reis te organiseren voorleerlingen. Bestemming: onbekend... Doelgroep: onbe-kend... Tijdstip: onbekend... Duur: onbekend... Wat wélsnel duidelijk bleek, was dat er veel enthousiasme wasom iets nieuws uit de grond te stampen. Naarmate deweken en maanden vorderden, werden meer en meervan de onbekenden ingevuld.

De doelgroep werd als eerste bepaald. De leerlingen vande eerste graad waren ons nog net iets te groen achter deoren om mee de boer op te gaan en de derdegraads had-den reeds hun eindreis, sportkampen, Parijsreis, enz.Bleef dus de tweede graad over. Uiteindelijk wezen alleneuzen in de richting van het derde jaar.

De bestemming? Kroatië, Griekenland, Italië, Lapland,Nieuw-Zeeland haalden het net niet wegens te ver, teduur, te koud of onvoldoende boeiend. Nederland isnooit een optie geweest wegens het gebrek aan kaaslief-hebbers, België was – hoe prachtig ook – net dat tikkel-tje té gewoon. Duitsland viel ook af, maar was collega

47

Re

isvo

ge

l

Cévennesreisderdes

>>>

Stijn Verhaeghe hier toen al geweest, hij zou ons zekervoldoende Claudia-argumenten gegeven hebben omtoch onze Duitse tongval te probieren... Maar hij was erniet en Albert Van Huffel toonde ons de weg naar hetonooglijke, maar prachtige, woeste, ongerepte Cévenol-se Saint-André-de-Majencoules in la douce France. Eenhele mondvol voor een gehucht met nauwelijks 100 zie-len, maar dé uitgelezen bestemming voor een busvol (oftwee bussen vol) derdejaars.

We waren het er ook snel over eens dat deze reis volledigbuiten de schooluren moest vallen. Aangezien we lievercacaoboonbruin zien dan melkpoederwit, opteerden wevoor de zonnige julimaand. We deden er jaar na jaar al-les aan om de prijs zo democratisch mogelijk te houdenen wilden ook minstens 7 overnachtingen ter plaatsehebben.

Meng al deze ingrediënten in een cocktailmixer (datspreekt gemakkelijker uit dan een whiskymixer) en jebekomt een Cévennesreis waar reeds meer dan 400 leer-lingen met volle teugen van genoten hebben.

Terwijl u dit leest...We zijn ondertussen tien jaar verder en terwijl u dit arti-kel leest, snorren we richting ondergaande zon inLuxemburg, zwemmen we in het heerlijke zwembad oponze Château of in Le Vigan, beklimmen we de MontAigoual, trotseren we de stroomversnellingen van deHérault, vergapen we ons aan de Pont-du-Gard, warenwe rond in het binnenste van de aarde in de Grottes desDemoiselles, zitten we aan een rijkgevulde dis, aan-schouwen we een arend boven het kasteel van Beaucaire,laten we collega Luc Pierssens een dikke blaar kapotprikken of blikken wij terug op een hopelijk alweer ge-slaagde reis! Feit is in elk geval dat de voorbereidingenvan onze achtste reis al achter de rug zijn en we alweeruitkijken naar een volgende editie...

September 2006 – oktober 2006Begin september 2006. Alweer een onspannende vakan-tie achter de rug – alweer té kort – alweer een ladingnieuwe, montere leerlingen in onze klassen én alweereen Cévennesreis die moest voorbereid worden. Allehens aan dek dus!

Altijd ook dat beetje spanning als de inschrijvingsdatumaanbreekt. We nemen iedereen die inschrijft mee, maarde Château in Saint-André-de-Majencoules kan slechts70 jonge snaken herbergen. Het kwam wel al eens voordat het er een paar meer waren, maar dan konden we deMadame (Sylvie voor de – hoogstwaarschijnlijk weinige– vrienden) van de Château wel overtuigen. Spanningdus op de inschrijvingsdag.

140 leerlingen wilden mee met ons! Zo zot zou de Ma-dame natuurlijk nooit te krijgen zijn, zelfs al ging jetwintig keer bij haar op de koffie en gaf je haar 140 pak-ken sigaretten.

We moesten dus op zoek naar een alternatief! Een paarjaar geleden weken we om dezelfde reden – we haddentoen 114 deelnemers – ook al eens uit: toen trokken wenaar Spanje. Ook een knappe reis, maar de groep wastoch te groot om het programma ten volle tot z’n rechtte laten komen. We opteerden er dus voor om aan onze leerlingen een-zelfde reis aan te bieden, op hetzelfde tijdstip, maar opverschillende locaties. Allemaal gemakkelijk gezegd na-tuurlijk, maar we voelden wel de hete adem van 140 in-geschrevenen in onze nek, die koste wat kost naar de Cévennes wilden.

Administratief directeur Albert Van Huffel vond eentweede domein, op nauwelijks 10 kilometer van Saint-André-de-Majencoules. Hij sprak ook enkele leerkrach-ten aan met de vraag of zij een tweede reis – quasi iden-tiek aan de reeds bestaande – wilden voorbereiden en ingoede banen leiden. In geen tijd was er een tweedegroep begeleiders, ee 11-koppige ploeg!

2008Gegarandeerd dat we er weer vandoor gaan. Doelgroep:gekend... Tijdstip: gekend... Duur: gekend... Bestem-ming: gekend (of niet...).

RP

48

Re

isvo

ge

l

ichou

De begeleiders van ‘de tweede ploeg’

Italiëreis paasvakantie ’07

Impressies enkameraadschapOok dit jaar schreven onze zesdejaars massaalin voor de eindreis naar Italië. Een ervarenploeg begeleiders en gidsen zag ook dit jaar opgeen moeite om aan de reizigers een prachtigprogramma aan te bieden. Thomas Joos (6LWa)bezorgde ons ‘enkele impressies’.

Italië is een relatief uitgestrekt land en hoewel de toeris-tische en cultureel interessante centra niet over héél hetland verspreid liggen – de streek ten zuiden van Romeheeft een veel ‘subtielere’ toeristische aantrekkings-kracht, zij het voor kenners niet zwakkere – moesten wetoch aanzienlijke afstanden overbruggen om alle curiosaaaneen te rijgen.

RondreisWe vertrokken in Rome en eindigden 10 dagen later inVenetië, een slordige 500 km verder. De Sixtijnse kapelen het Colosseum in Rome, de Ponte Vecchio in Firenze,een basiliek in Assisi, het San Marco plein in Venetië,...Al bij al hebben we op het schiereiland een tiental stedenen dorpen aangedaan die elk op een aparte manier huntroef van de Italiaanse cultuur, natuur of historiek op ta-fel legden. Afgezien van Pisa, dat te ver van onze Zuid-Noordroute afweek, hebben we wellicht alles gezien datook maar te zien valt in Noord-Italië. Over die antiekculturele en historische navel van Europa zijn trouwensbibliotheken vol geschreven, van compacte reisgidsentot uitgebreide kunstwetenschappelijke beschouwin-gen. Ik voel me dus niet bepaald geroepen om met mijngeringe kennis aan iedere bezochte stad een soort ‘re-censie’ te wijden. Ten andere, het aanbod aan kerken enmusea was zo overweldigend groot – té groot? – dat eenmens algauw dingen door elkaar haalt. Zo precies kan ikme ieder cultuurbezoek niet meer voor de geest halen,maar ik kan wel zeggen welke indruk de steden en be-zienswaardigheden op mij gemaakt hebben. Het waseen reis van impressies.

FirenzeHet bezoek aan de renaissancestad Firenze vond ik erggeslaagd en zal me op termijn mogelijk het langst bij-blijven. Qua charme kon het tellen. Dé signatuur van Fi-renze is allicht de Ponte Vecchio, een eeuwenoude win-kelbrug waarvan de plaaster vol gekladderd is met hoop-volle liefdesaanzoeken, louterende liefdesbevestigingenen smartelijk liefdesverdriet. Ik heb zelfs een schets vaneen gigantische fallus onderscheiden in de collage. Eenmens doet zotte dingen als hij verliefd is.

Dan, dieper in het centrum, het raam waaruit HannibalLecter zijn opengereten slachtoffer ophing zodat diensingewanden op de straatstenen kletterden. La bella Italia.De onaards schitterende Boboli-tuinen om zich in te

vermeien, de monumentale en befaamde Duomo als be-wijs dat de Kerk lange tijd een heel glorieuze instelling isgeweest, het Uffizimuseum,... Prachtig.

En sfeer, veel sfeerOm af te sluiten een studentikoos en internationaal geo-riënteerde pub, waar bleek dat enkele stille waters tochdiepe gronden hebben... Hoewel het niet dat soort mu-ziek was dat er gedraaid werd, moest ik toch herhaalde-lijk denken aan dat nummer van The Doors: ‘Hello, I lo-ve you (won’t you tell me your name)’...

Met waardering voor het organiserend comité, dat ongetwijfeld veel tijden moeite in deze reis heeft gestoken.Met persoonlijke dank aan Yves Faems en Evert Van Wambeke, voor dehulp bij het terugvinden van een door mij defaitistisch verloren gewaan-de rugzak.

49

Re

isvo

ge

l

Een terugblik De aanzet

Schooljaar 2003–2004.Erasmus, Socrates, Comenius, Lingua, ..., zijn namen dieal een tijdje in Vlaanderen circuleren, maar de poortenvan het College nog niet echt bereikt hebben. Ze staanvoor allerlei projecten die tot doel hebben dat scholen inEuropa (leerlingen, studenten, leerkrachten) o.a. dooruitwisselingsprogramma’s elkaar beter leren kennen.SJKS voelt er wel wat voor om in één van die projecten testappen. Leerkracht Peter Stabel wordt naar Alden Biesengestuurd en laat zich daar verleiden door een blondePoolse, een zwartharige Litouwse en een rosse Hongaar-se. Peters charme heeft op de Hongaarse slechts een kor-te tijd ingewerkt. Eens terug in Hongarije haakt ze af. Li-touwen en Polen zijn op dat ogenblik nieuw in de Euro-pese Unie, en Peter krijgt met zijn enthousiasme eenaantal leerkrachten zo zot, dat die bereid zijn het projectNew Neighbours op te starten. Blijkbaar weten ze nietgoed waar ze aan begonnen zijn.

SchoolprojectGedurende drie schooljaren wordt er – op vrijwilligebasis – telkens met een groep leerlingen uit het vijfdejaar gewerkt. In subgroepen werkt men, elk in zijn eigenland, een afgesproken thema uit, wat jaarlijks moet re-sulteren in een eindproduct.

Elk jaar zijn er ook twee ontmoetingsmomenten voor-zien: één in het begin van het schooljaar (om de afspra-ken te maken) en één op het einde (om de eindproduc-ten te tonen). Zo krijgt elk land op deze drie jaar tweemaal het bezoek van de partnerscholen.

Het eerste jaarIn het schooljaar 2004–2005 worden er 3 inhoudelijkewerkgroepen opgestart. Omdat de landen elkaar nogmoeten leren kennen, bieden de thema’s geen verrassin-gen: Onze school – Onze stad – Onze regio. De vierdegroep krijgt een technisch programma voorgeschoteld

en wordt de Mediagroep. In september 2004 vertrekken4 leerlingen en 4 leerkrachten met een minibusje naarGrudziadz (Polen). Het wordt een bijzonder interessan-te ontmoeting, die eindigt met een spectaculaire terug-keer, zodat we plechtig zweren: Nie wieder mit einemMinibus.De krijtlijnen zijn uitgezet, afspraken worden gemaakten er is een forum op het internet.De diverse groepen vergaderen tijdens de middagpauze:eerst samen de boterhammetjes opeten en dan aan hetwerk. De regiogroep schuimt het Vlaamse land af omhun filmverhaal vast te leggen.We ervaren de eerste problemen: de communicatie metde partners verloopt niet altijd even gemakkelijk en denieuwe (media-)technieken zijn voor ons nog vaak on-bekend terrein.Bij de voorstelling van de eindproducten (april 2005, bijons op school) zijn we wel een beetje jaloers op wat dePolen en Litouwers gepresteerd hebben. Wij hebben ze-ker niet de indruk dat we slecht gewerkt hebben, maarwillen wel uit onze fouten leren.

Het tweede jaarVoor het tweede jaar werden twee prioriteiten voorop-gesteld:• het hele vijfde jaar actiever bij het project betrekken,

o.a. door toonmomenten, klassikale vertaal- enschrijfopdrachten, ...

• optimaliseren van de communicatie

Op de startvergadering in Vilnius (Litouwen) wordende opdrachten voor de deelgroepen vastgelegd. In plaatsvan zichzelf voor te stellen, wordt elk land verplicht eenelement uit de partnercultuur uit te werken.De muziekgroep organiseerde een Iedereen-beroemd-wedstrijd, maakte een videoclip, deed navraag naar debeste Nederlandstalige liedjes. In de drie landen zou elkeen strofe schrijven bij een lied.Onze toneelgroep stuurde ‘Mijn Blackie’ (Arne Sierens)naar Litouwen en voerde zelf het Poolse ‘De emigranten’op.

50

Ne

w N

eig

hb

ou

rs

ichou Internationaal project New Neighbours

3-jarig schoolproject met Grudziadz (Polen) enVilnius (Litouwen)Drie jaar geleden startte een eerste groep leerlingen en leerkrachten met het Socrates-schoolproject. Er werd geopteerd voor nieuwe ‘buren’;geen evidente keuze, maar een uitdaging die er mocht zijn. We dooptenhet project New Neighbours. Met een laatste bezoek aan Vilnius eindapril 2007 werd het schoolproject afgerond. Een van de begeleidendeleerkrachten Guido Verstraeten blikt terug op een uitermate gevarieerden leerrijk uitwisselings- en samenwerkingsproject.

De kookgroep stuurde Vlaamse recepten op (o.a. choco-lademousse) en werkte op haar beurt Poolse en Litouw-se specialiteiten uit.Omdat er afgesproken was te werken met een soort car-rouselsysteem, moest elk land zich aan een strikte ti-ming houden. Dat betekende: planning op lange ter-mijn. En dat bleek ook voor onze groepen vaak een (te)zware opdracht te zijn. Frustrerend was ook dat de Vil-nius-akkoorden van oktober 2005 door Polen en Litou-wen eenzijdig werden gewijzigd en dat daarover, on-danks het heel gebruiksvriendelijk digitale forum, nietgecommuniceerd werd.

Het werkjaar werd afgesloten met een onvergetelijk be-zoek aan Polen (met o.a. een bezoek aan Krakow, Ausch-witz en Birkenau).Vooral het eindproduct van onze toneelgroep kreeg wel-verdiende internationale waardering.Leerkracht Johan De Smet werd genoodzaakt een dagjelanger te blijven: gauwdieven vind je overal.

Het derde jaarSeptember 2006 was voor de NN-begeleidingsgroepbijzonder hectisch. Niet alleen moesten er in het vijfdejaar opnieuw enthousiaste medewerkers gezocht wor-den, maar tevens moest op drie weken alles in gereed-heid gebracht worden voor de laatste ontvangst van on-ze partnerscholen: zoeken van gastgezinnen, uitwerkenvan het weekprogramma, uitzetten van de grote lijnenvan het derde werkjaar, ...Het verslag hierover kon u lezen in het vorige nummervan Ic Hou.Thema’s voor dit jaar waren: Migratie – Jong zijn envrije tijd – Meer weten over de anderen.

MigratieIn de Migratiegroep zou men in Polen en Litouwen zoe-ken naar jongeren die wensten te emigreren en peilennaar hun redenen en verwachtingen. Wij zouden (jon-ge) Poolse en Litouwse immigranten (proberen) contac-teren en hen vragen naar hun problemen, ervaringen,...

De Poolse groep zou het geheel coördineren en er eencompilatiefilmpje van maken.

Het werd een moeilijke opgave voor ons, maar met heelveel doorzettingsvermogen en inzet, en ook een tikkeltjemeeval hebben we een werkstuk kunnen afleveren waar-op we, ondanks enkele schoonheidsfoutjes, terecht fiermogen zijn. Enig negatief punt: we hebben de deadlineniet gehaald en hebben daardoor een zelfstandig eind-product moeten indienen. De Polen zaten op dezelfdegolflengte als wij, maar de Litouwers hadden het (al-weer?) niet begrepen en leverden duidelijk ondermaatswerk.

Jong zijn en vrije tijdOorspronkelijk was het de bedoeling om zich in de drielanden te bezinnen over een aantal sociale thema’s en dezich wijzigende houding daartegenover, bv. holebis, eu-thanasie, ...Dit bleek echter voor de Polen onbespreekbaar, dus werder maar geopteerd voor een braver thema: Jong zijn envrije tijd.Onze groep koos hier voor een kortfilm waarin op eenludieke manier niet alleen het surrealisme, maar ook hethomohuwelijk en Wouter Van Bellingen hun plaats kre-gen.Ook in deze categorie klopten we de Polen en Litouwersmet straten voorsprong.

Meer weten over elkaar‘Jong’ als hij gebleven is, wou Peter Stabel per se ietsdoen met bestaande bordspellen. Maar zoals al vaker ge-beurd is, moest zijn enthousiasme het ook hier afleggentegen de realiteit, en werd er beslist om een soort TrivialPursuit rond Europa en de drie partnerlanden op te stel-len, technische uitwerking inbegrepen.Ook hier zou interactiviteit tussen de landen het kern-woord vormen (en tevens bron van diepe frustratie).

Inderdaad, voor de derde keer werd vastgesteld hoemoeilijk communicatie tussen de landen bleek te zijn,ondanks alle mogelijke middelen en ondanks alle ge-maakte afspraken. Soms werden er wel persoonlijke be-richten uitgewisseld, maar wat het project betreft, ble-ven de lijnen, zeker met Litouwen, dood.

Toen we einde april de eindproducten in Vilnius gingenvoorstellen, kwamen we gedeeltelijk te weten waarom.Wij konden hier bij ons gedurende drie jaar rekenen opeen hechte groep begeleidende leerkrachten (die hetlaatste jaar nog werd aangevuld met enkele jonge krach-ten), en elk jaar opnieuw konden wij een beroep doenop nieuwe, overenthousiaste leerlingen die veel van hunvrije tijd investeerden in het project.

In Litouwen werkte men met leerlingen die gedurendemeerdere jaren in het project meedraaiden. Vandaar datzich bij velen onder hen het vermoeidheidssyndroomhad gemanifesteerd, en dat enkel de aangename kantenhen nog interesseerden.

51

Ne

w N

eig

hb

ou

rs

>>>

Bij de leerkrachten stelden wij vast dat de inzet niet zomaar vrijblijvend was, maar op een of andere manier –en voor iedereen verschillend – ‘verloond werd’, zodater zeker niet van een team gesproken kon worden.

EindevaluatieIk denk dat we een lange weg hebben afgelegd. Het eer-ste jaar hebben we veel leergeld moeten betalen, maarwe hebben geleerd uit wat beter kon. De kwaliteit vanonze eindproducten liegt er niet om.

Zeker is, dat al wie gedurende de voorbije drie jaar bijhet project betrokken was, positieve herinneringen zalbewaren, vooral diegenen die het geluk hadden zelf naarPolen of Litouwen te kunnen meegaan: hoe er toch nogeen wereld van verschil kan bestaan op een afstand van1000, hooguit 1500 km. Hoogstwaarschijnlijk is de ge-schiedenis hier niet vreemd aan.

Verder hebben we kunnen vaststellen hoe het omgaanmet de moderne (digitale) media op drie jaar tijd enormis vooruitgegaan, hoe leerlingen steeds beter een pro-duct kunnen maken en voorstellen (het vak Seminariesin sommige richtingen zal hier misschien ook nietvreemd aan zijn), hoe leerlingen nog altijd warm ge-maakt kunnen worden om ook in hun vrije tijd bezig tezijn met schoolse dingen die hen geen punten opleve-ren.

Bedankt iedereen!

Een aantal zaken hebben we niet in de hand gehad: jekunt de best gemaakte afspraken hebben, maar je moetze aan beide kanten ook naleven. ‘Leren leven met ver-schillen’ is hier een belangrijk devies, en moet vooraleen vaststelling zijn, eerder dan een bron van ergernis.

En de toekomst?In het vorige nummer kon u het artikel ‘Internationaleplannen’ lezen.

Ondertussen is de aanvraag voor het bilaterale uitwisse-lingsproject met een Gymnasium uit Bautzen (Duits-land) voor het 5de jaar gedurende de twee volgendeschooljaren in behandeling. Wij wachten op een gunsti-ge beslissing en houden u zeker op de hoogte.

Een groepje enthousiaste leerkrachten ging begin juni2007 op verkenning naar de school Zeldenrust in hetNederlandse Terneuzen. Een tegenbezoek is gepland.Een uitwisselingsinitiatief voor een klas uit het tweedejaar behoort tot de mogelijkheden. Wordt alleszins vervolgd.

GUIDO VERSTRAETEN

Leerlingen Litouwenreis aan het woord

Samenwerken en reizen is super!

Het leek ons geen slecht idee de meegereisde leerlingen eensaan het woord te laten over hun belevenissen in Litouwen. Het resultaat.

Wat waren jullie beste belevenissen tijdens dezeNew Neighboursreis?

Merijn Ryckx (5LWib): Op zich was de hele week eenbelevenis, maar één belevenis die me zeker zal bijblijvenis de basketbalwedstrijd. We werden toen weliswaar af-getroefd door een wel erg gemotiveerd en geünifor-meerd schoolteam, maar we stonden er toch en ik hebme erg geamuseerd.

Bo Verberckmoes (5GWia) & Bïrgitt Maes (5GL): Voorons was het kampvuur tijdens de laatste avond eenhoogtepunt. Dan waren we al wat gesetteld. We merktentoen ook dat jongeren, waar je ook woont, vrijwel het-zelfde zijn.

Hanne Backaert (5GWib): Ik vond de laatste dagen ookhet tofst, dan ben je toch al wat aangepast aan de – somswel wat rare – Litouwse gewoontes.

Waren er ook minpunten aan jullie verblijf in Litouwen?

Wesley De Cock (5LMT): De uitstappen konden somswel wat strakker georganiseerd zijn. Vooral de busreizenwaren soms erg lang voor wat we uiteindelijk te zienkregen. (nvdr: Uit de instemming die hierop volgt, lei-den we af dat de meeste meegereisde companen hetdaarmee eens zijn.)

Anoek Van Wouwe (5HW): Ik vond het een fantastischereis en daarom kan ik eigenlijk niet meteen iets noemendat ik anders had willen zien.

Willem De Saegher (5LMT): Voor mij was het één vande meest geslaagde weken uit mijn leven!

Waarna Willem er plots – nogal onverwacht en vol over-tuiging – aan toevoegt: APPELFLAP!

(nvdr: Het woord appelflap steekt tijdens dit interviewnog meermaals de kop op. Om mysterieuze redenenwordt dit telkens op gegrijns en gegrinnik onthaald. Webesluiten deze inside joke maar inside te laten en stortenons op de volgende vraag.)

52

Ne

w N

eig

hb

ou

rs

ichou

Wat waren voor jullie de grootste verschillentussen België en Litouwen? Wat was met anderewoorden voor jullie daar de grootstecultuurshock?

Bïrgitt: De sfeer rond het schoolgaan is daar toch hele-maal anders. Het lijkt wel alsof ze enkel naar school gaanals ze daar echt zin in hebben.

Bo: De mensen wonen daar ook helemaal anders.

Matthijs Van Meerssche (5HW): Heel Vilnius lijkt vol testaan met appartementsblokken.

Annelies Van Raemdonck (5HW): Die appartementenzijn echt wel klein. Zo was ik in het begin van mijn ver-blijf bijvoorbeeld wel geshockeerd door het feit dat deafwas en de gewone was in het bad werden gedaan.

Hanne: Mijn eerste indruk van Litouwse woonomstan-digheden zal me in ieder geval bijblijven. ’s Nachts werdik meegenomen naar een appartementswijk in een don-kere buitenwijk. Tot mijn verbazing gingen we via eenhalfafgebroken trap en een metalen deur een gang volgraffiti binnen. Ik dacht dat ik in een krakerspand te-rechtgekomen was, maar eens binnen in het apparte-ment bleek alles reuze mee te vallen.

Merijn: Voor mij was de taal het grootste probleem. Deouders in mijn gastgezin waren erg vriendelijk, maar ikkon enkel via de leerlinge bij wie logeerde met hen pra-ten.

Matthijs: Fietsen doen Litouwers ook niet en met heteten had ik soms wel wat problemen: ’s morgens lasagneof biefstuk was voor mijn maag een nieuwe ervaring.

Willem: Het sociale aspect dat bij ons zo met eten ver-bonden is, kennen de Litouwers niet. Ze eten wanneerze honger hebben. Daardoor lijken ouders en kinderenminder contact met elkaar te hebben.

Wat houden jullie over aan dit projectjaar en deze projectreis?

Anoek: Vooral de contacten met de andere Belgischedeelnemers zal ik onthouden. We hebben eigenlijk weleen goede band met elkaar.

Wesley: In de zomer komen de Litouwers met hunschool naar België. We gaan zeker proberen om elkaardan terug te zien.

Matthijs: (In iets wat ongetwijfeld vloeiend Litouwsmoet voorstellen:) ‘Kasna chokinies das Biedaras!’ (ofiets dergelijks.)

Afsluitende vraag. Wat zouden jullie nog willenzeggen aan de deelnemers aan het internationaalproject van volgend jaar? (nvdr Dit tweejarigproject bestaat uit een uitwisseling met het‘Schillergymnasium’ uit het Duitse Bautzen.)

Iedereen in koor: Zeker meedoen!!

Annelies: Misschien is het wel jammer dat Duitslandminder ver is dan Litouwen ...

Anoek: Waarschijnlijk zullen er minder opvallende cul-tuurverschillen zijn tussen België en buurland Duits-land.

Willem: Met vrienden samenwerken en op reis gaan istoch één van de leukste dingen die er bestaan.

Matthijs: In het begin twijfelde ik wel. Maar naarmate jelanger samenwerkt, word je meer en meer een hechtegroep die werkt aan een gemeenschappelijk doel: in hetbuitenland een product afleveren waar we trots op kun-nen zijn. En dan is de reis een echte bekroning voor hetwerk. Oké, je moet in zo’n project behoorlijk wat ener-gie en vrije tijd steken, maar je krijgt er ook heel veelvoor terug.Waarna Merijn zich niet meer kan houden en uitbarst ineen vrolijk: APPELFLAP!

De hilariteit en imitaties die hierop volgen lijken ons eenmooie manier om dit interview af te sluiten.

STIJN VERHAEGHE

53

Ne

w N

eig

hb

ou

rs

>>>

Leerkrachten aan het woord

Schoolproject en culturele ontdekkingstochtNa de kennismaking met hotel engastgezin zondagavond, volgtmaandag de eerste blik op deprachtige stad Vilnius. Enkeleleerlingen van Baltipiu gidsenons door de stad. Dinsdag vertrekken we – net als de thuisblijvers – om 8 uur naarschool.

Het verschil met het SJKS-gebouw valt onmiddellijk op:hoewel de school in 1979 gebouwd is, oogt het gebouwzeer oud. De klaslokalen en deuren schijnen een respec-tabele leeftijd bereikt te hebben, hoewel ze amper 28 jaar oud zijn.

VerschillenOok tijdens het bijwonen van de lessen zet de Belgischedelegatie grote ogen op. De lesstijlen die verschillendeleerkrachten hanteren liggen mijlenver uit elkaar, in ver-gelijking met onze ‘gulden middenweg’. Ook is er nau-welijks sprake van een vrij lange middagpauze zoals wijdie kennen, maar wel van korte pauzes van 10 à 15 mi-nuten na elke les.

Dé bedevaartsplaats Op woensdag laten we het schoolse leven eventjes voorwat het is om de Litouwse cultuur en natuur te bewon-deren. De bus brengt ons richting Siauliai waar we debekende ‘hill of crosses’ kunnen bezichtigen. Op dezeheuvel staan, liggen en hangen miljoenen kruizen ternagedachtenis van overledenen. Het is hét bedevaarts-oord in Litouwen. In de Sowjettijd werden de kruizendoor de Russen steeds verwijderd. Maar amper één dagna de vernietiging, werd de heuvel door de Litouwersmet nog meer kruizen bezaaid. De heuvel is bijgevolguitgegroeid tot een symbool van verzet tegen hetSowjetregime.Siauliai kent naast zijn ‘Hill of Crosses’ ook het door onsbezochte kattenmuseum.

BasketbalclashDonderdag wordt er opnieuw vlijtig aan het project ge-werkt. Er wordt een presentatie van de afgewerkte pro-ducten gehouden in de feestzaal van Baltipiu. Litouwers,Polen, Belgen stellen telkens hun videofilmpje voor. Aanhet eind van de voormiddag wordt het Socrates Quiz-spel gespeeld.

Na de middag is er tijd voor sport. De Litouwse nationa-le sport is zonder twijfel basketbal. De Litouwse leerlin-gen beslechten de partij dan ook in hun voordeel. Hetmoet gezegd dat de Belgische en Poolse leerlingen tochhun beste basketbalbeentje hebben voorgezet. Beideploegen werden door een pak supporters aangemoe-digd!

Radiozender van de schoolVrijdag en zaterdag is er opnieuw tijd voor Litouwsecultuur. Een bezoek aan Kaunas, het paardenmuseum inAnyksciai en de idyllische waterburcht van Trakai ston-den op het programma. Op vrijdagavond worden de in-ternationale gasten geïnterviewd op de Baltipiuse radio,de eigen radiozender van de school! In een aardigmondje Engels horen we iedereen commentaar gevenover het project, de ervaringen in Vilnius of de aange-vraagde song.

HuiswaartsZaterdagavond wordt het Litouwse uitgangsleven ver-kend. Bijgevolg staat zondagmorgen de ene al iets frisserop dan de andere om de terugreis voor te bereiden. Delaatste souvernirs worden met de laatste litas geruild, debagage wordt gepakt en er wordt een traantje wegge-pinkt bij het afscheid van de Litouwse gastgezinnen inVilnius Airport.

Naast de pakken en zakken, is de immateriële bagagewaarmee de elf leerlingen en drie leerkrachten naar huisterugkeren van onschatbare waarde.

MARIJKE VAN VLIERBERGHE

54

Ne

w N

eig

hb

ou

rs

ichou

Dat het College danst (Skairo),acteert (schooltoneel), poëziebrengt en musiceert (Indigo),uitblinkt in wiskundewedstrijdenen graag internationaal gaat, iseen publiek geheim. Maar dat hetCollege ook loopt, is voor delezer misschien een verrassing.

In navolging van het overbekende en populaire Start ToRun werd uitgekeken naar een sportieve leidersfiguurdie leerkrachten en leerlingen zou coachen tijdens “’t College loopt”, looptrainingen die ervoor moetenzorgen dat iedere deelnemer zich gezonder gaat voelen. En die coach werd ...

Marijke Van Damme! “Jawel, misschien weet niet iedereen dit, maar ik ben alzo’n acht jaar geleden begonnen met lopen. Mijn doch-ter begon toen met atletiek en ik moest haar tweemaalper week naar de atletiekpiste op De Ster brengen. Naenige tijd bleef ik tijdens die trainingen een koffie drin-ken en op zondagochtend maakten we al eens wande-ling rond ‘de put’ van het recreatieoord. Daar leerdenwe sportieve mama’s en papa’s kennen die tijdens detraining van hun zoon of dochter zelf enkele toertjesgingen joggen. Zo ben ik begonnen.

In het begin was er echter niet veel lopen aan. Ik kon dewaterplas niet in een keer rondlopen en moest regelma-tig rusten of stappen. Gelukkig herinnerden de anderemama’s en papa’s zich ook nog hun eerste keer en moe-digden ze mij continu aan. Ik hield vol en na enkele we-ken lukte het beter en beter. Tijdens de winterperiodeliep ik zelfs veldloopwedstrijden, zo was ik door deloopmicrobe gebeten. Toen ik even later door een rug-blessure enkele maanden niet mocht lopen, was mijnconditie helemaal weg. Ik moest opnieuw van nul af aanbeginnen. Ik ben toen met het pas opgestarte Start ToRun bij A.C Waasland beginnen lopen. Dat was voor mijde ideale manier om op een rustige manier mijn condi-tie weer op te bouwen. Tot op de dag van vandaag loopik driemaal per week, op De Ster en in de buurt. Somsdoen we een intervaltraining, andere keren dan weereen duurloop of een zondagochtendloopje. Het is voormij een echte ontspanning en ik voel me er veel beterdoor!

En is het door deze positieve ervaring dat je “’t College loopt” hebt opgericht?

“Inderdaad. Toen de directie me vorig jaar vroeg of ikhet zag zitten om zo’n Start To Run voor ons school teorganiseren, heb ik geen moment geaarzeld. Het ge-zondheidsbeleid op onze school tijdens dit jaar was een

goede uitgangsbasis om van start te gaan: ‘’t Collegeloopt’ was geboren. Vanaf de krokusvakantie kondenvrijwilligers een half uurtje meelopen richting stads-park.”

Een échte beginner

Wie ook meedeed, was Ilse Van Caekenberghe,lerares P.O. Al wat bekomen, Ilse?

“Laten we eerlijk zijn, sport is niet mijn sterkste punt. Delaatste jaren rende ik wel achter m’n kinderen aan, maarecht lopen kwam er niet van. Ik wilde me graag wat fit-ter voelen, en nu de dikke buiken van de zwangerschap-pen achter de rug zijn, had ik geen excuus meer. En zoliep ik op dinsdagmiddag (nota bene mijn zwaarstewerkdag) met een groep jonge enthousiastelingen naarhet stadspark. Waar zij geen blijk van vermoeidheidtoonden en lustig rondhuppelden en zelfs nog kondenpraten, liep ik in stilte, mijn adem en energie sparend,vooral aftellend naar het bevrijdende einde. Het waszelfs zo erg dat ik thuis de afstand die we de volgendesessie zouden moeten lopen, inoefende, zodat ik ten-minste kon volgen.”

Leerlingen

Tine (Bussens, 2MWc) en Lukas Poppe (2MWe),jullie behoorden tot de leerlingen die meeliepen.Hoe was het?

Tine: “Heel fijn! Het was zeker niet alleen afzien, er waseen leuke sfeer tijdens het lopen. Het leuke was dat weeen doel hadden: op de openschooldag zouden we onsvooropgestelde aantal kilometers lopen. We bouwdenweek na week onze kilometers op zodat we uiteindelijkde volledige afstand konden volmaken. De beginnersliepen 4 km tegen 9 km/uur, terwijl de getrainde lopersin totaal 8 km deden, en dit aan 12 km/uur. Trouwens,als beloning kregen de deelnemers na hun tocht van dedirecteur een ‘drankbonneke’ en een ‘loopdiploma’. Hetwaren sportieve middagen om niet snel te vergeten!”

Lukas: “Ik liep elke dinsdag en soms ook op vrijdag. Hetleuke was dat het lopen vlak na het laatste uur voor de

55

Ge

zon

dh

eid

Opzij en maak plaats voor ...

’t College loopt

>>>

Wim Vandervreken, Marijke Van Damme en Riggy Van de Wiele

middag gebeurde, dus gedaan met de lessen en snel aan-kleden om te gaan lopen. We spraken af aan de uitgangin de Stationsstraat en liepen dan naar het stadspark. Nahet lopen konden we dan onze hongerige magen vullenmet het middagmaal en onze droge monden laven metwat drank. Het was een leuke ervaring en ik kijk echt aluit naar de volgende editie.”

Gebeten door de microbe?

Heb je eigenlijk het doel bereikt, Ilse? “Ja, ik heb de afstand gelopen! Het is me gelukt om vierkilometer te lopen, voor mij een heuse prestatie. Het zoume niet gelukt zijn zonder de steun van m’n echtgenooten drie dochters. Intussen heb ik wel niet meer gelopen;

56

Ge

zon

dh

eid

ichou

De beweeg-redenen

Een mentale boost en Marijkes aanwezigheidsregisterDat onze school een sportieve school mag genoemd worden, blijkttrouwens niet alleen uit het succes van ‘t College loopt, maar ook uit de vele collega’s die na de schooluren de sportschoenen aantrekkenom de longen vol zuurstof te lopen.

ik geniet nu van verdiende rust na al die zware inspan-ningen. Vanuit m’n zetel neem ik me wel soms voor omde draad weer op te nemen. Misschien volgend jaar op-nieuw ...”

Hoe ga je volgend jaar collega’s en leerlingenopnieuw proberen overtuigen, Marijke?

“Door hen duidelijk te maken dat lopen een microbe is,een virus, een echte verslaving! En dat je je er beslist be-ter door voelt. Ik heb me in elk geval nog nooit zo goedgevoeld!”

Laat dat inderdaad voor de andere collega’s en leerlingeneen reden zijn om volgend jaar mee te doen.

SH

Onder het motto ‘mens sana in corpore sano’ rennen zede ziel uit hun lichaam, op zoek naar de kick en de men-tale boost die dat geeft. We vroegen Riggy Van de Wiele,Steven Van Peteghem en Wim Vandervreken wat hun‘beweeg-redenen’ zijn om te lopen.

Riggy Van de Wiele: “Eigenlijk ben ik begonnen doormijn echtgenote. Zij was twee jaar geleden gestart methet bekende Start To Run. Aanvankelijk stond ik bijzon-der sceptisch tegenover haar deelname, ik vond het na-melijk tijdverlies. Maar wanneer ik merkte dat haar li-chamelijke en geestelijke conditie er week na week opvooruitging, begon ik het nut er wel van in te zien. Ikbesloot om me in te schrijven voor het volgende Start ToRun-programma. Het is zo dat ik vorig jaar lid gewor-den ben van A.C. Waasland, de atletiekclub waar deechtgenote van Marijke Van Damme de plak zwaait enMarijke zelf een van de supercoaches is. Ik loop onder-tussen nog altijd en heb zelfs de ambitie om volgend jaarmee te doen aan de Antwerpse 10 miles of zelfs dwarsdoor Brugge. Wie had dat gedacht! Laat ons hopen dat ikondertussen geen last krijg van blessures.”

Steven Van Peteghem: “Een vijftal jaar geleden wist col-lega Bert De Gendt me te overtuigen dat lopen de bestesport is om op korte tijd (slechts 3 x 20 min.) een goedealgemene conditie te kweken. Ik merkte tijdens het jaar-lijkse klassentornooi van de vierdes en de trektocht metde zesdes dat mijn conditie erop achteruitging. De zo-mer erna heb ik loopschoenen gekocht en ben ik er metvolle moed aan begonnen, weliswaar geleidelijk aan op-gebouwd van 0 naar 20 kilometer (vorig jaar mei in

Brussel). Wat me het meest aanspreekt, is dat je somsmet tegenzin vertrekt en een uur later thuiskomt metpakken energie en in een heerlijke, gezonde roes. Ookeen aanrader is: op vakantie, terwijl de anderen nog sla-pen, ’s ochtends vroeg al lopend de omgeving verken-nen. Prachtig! Je merkt het, ik heb de loop-microbezwaar te pakken.”

Wim Vandervreken: “Tijdens de nieuwjaarsreceptie zeiik tegen collega Marijke Van Damme dat ik iets aan mijnconditie wilde doen. Zonder dat ik het wist, was zij degeknipte persoon om me te overtuigen om me in teschrijven bij Start To Run. En hoewel ik vroeger tijdensde lessen L.O. altijd tegen m’n zin liep, begon ik er dezekeer met volle moed aan. En ja hoor, wonder bovenwonder hield ik het vol en liep ik na tien weken 5 kilo-meter. Ik zette door en kon zo na nog eens enkele wekenzelfs 10 kilometer aan. De laatste maanden komt het erhelaas niet altijd meer van om te lopen, maar ik probeertoch nog regelmatig een training mee te pikken. Marijke kan ik trouwens aan iedereen aanbevelen alscoach! Ze houdt zelfs een aanwezigheidsregister bij. Enwanneer iemand niet komt opdagen, moet die met eenzeer grondige uitleg afkomen. Een doktersbriefje hoeftnog net niet (lacht). In het belang van mijn eigen condi-tie ben ik haar hiervoor zeer dankbaar. Het Start To Run-programma is een aanrader voor iedereen. Meer infokrijg je vast en zeker bij supercoach Marijke!”

Dat is genoteerd! Op naar de finish!

SH

57

Kn

ipo

og

Leerlingen van mijn klas hangen hun sportzakken nietmeer in het vizier van ‘tijdelijk dementie simulerende’medeleerlingen uit andere klassen die maar al te goedweten dat hun sportgerief thuis ligt, maar het plots aande kapstok van lokaal 172 menen te zien hangen! Met mijn ‘indoorkapstokken’ sla ik nog een tweede slag:de leerlingen van mijn klas kunnen ook hun jassen ach-teraan in de klas kwijt. Want een ander soort medeleer-lingen – het zijn er gelukkig erg, erg weinig – kent plotskleur noch maat noch merk van eigen jas meer en graaitandermans jas van de kapstok! Die hangt daar toch maarte hangen. Toevallig is de gekidnapte jas dan wel van Sca-pa, Esprit, Mexx of Carhartt. Zal mijn leerlingen dus nietoverkomen. Jasje en zakje veilig in de klas, onder hetwaakzaam oog van eigenaar en leraar. Weg dat onveilig-heidsgevoel. De kat niet bij de melk zetten. Dacht ik ...

Cel verdwijningen aan de slagWant in februari verdwijnt plots de Carhartt-jas van Ka-rel uit de klas. Karel maakt daar niet veel spel van. Nefrisse polderzoon uit Sint-Gillis rijdt desnoods in eenmouwloos T-shirtje naar huis. Maar ik maak er een ere-zaak van: die jas moet en zal boven water komen, al washet maar om het gehoon van de collega’s in de kiem tesmoren ( “Daar heb je hem met zijn kapstokken”). Nietmet deze jongen dus. En ik ben niet alleen in mijn strijd: prefect Benny Hey-ninck heeft een neus voor wat naar diefstal ruikt. Daarlaat hij zijn eten en zijn nachtrust voor. En ik krijg nogeen boel medespeurders. Ik weet het: de leerlingen vanmijn klas dit jaar waren vast geen lieverdjes, maar on-recht: ho maar! Als een niet toegekend half punt op eenoverhoring al aanleiding kan geven tot een discussie vaneen half uur en een ‘toot’ voor nen dag of veertien, danmoeten we er in deze zaak eens echt invliegen. Dus ge-zamenlijk speuren we niet alleen op school, maar overde hele stad naar verdachte Carhartt-dragers.

TevergeefsIk krijg een boel bruikbare tips en op een bepaald mo-ment lijkt de jas binnen handbereik. Een in verdachteomstandigheden ‘gevonden’ Carhartt-jas wordt bij deprefect binnengebracht. Jas van Karel, zoveel is duide-lijk. Ongeruste mama van Karel met veel trots opgebeld:“’t Is hier zo goed als in de sjakos, madame...” Karel is van mijn ‘grootte’, maar heel wat slanker. Omecht heel zeker te zijn ga ik de jas dan maar eens passenbij de prefect. Ik wurm me erin – een Carhartt-jas heeftgeen rits, maar dient als een trui over het hoofd te wor-den getrokken, makkelijk is eigenlijk anders – om dan teontdekken dat de mouwen twintig centimeter voor meuit slobberen. ’t Is geen zicht en ’t zal dus ook bij Karel

geen zicht zijn, want met zijn atletische extra small zul-len die mouwen nog meer slobberen. Dit is duidelijk:dit is een andere jas. Pech. Met meer dan de staart tussende benen Karel en de ouders verwittigd.

Opgeven zit evenwel niet in mijn aard. Met onverdrotenijver speurt ook mijn klas verder. Om de Cel Verdwijnin-gen jaloers te maken. Er komen nog meer tips binnen enCarhartt-dragers worden met nog meer onderzoekendeblikken nagekeken.

En toch ... eind goed, ...

Tot uiteindelijk de vermoeidheid en de teleurstellingtoeslaat. Het lijkt wel een hopeloze strijd: zoeken naareen speld in een hooiberg. We zullen dus wel zien. Mis-schien komt die jas wel uit in juni, als we onze traditio-nele examenhittegolf beleven. Kan Karel niets meer metdie jas aanvangen natuurlijk. Tegen dan is hij – dankzijde gezonde appelen en peren van vader fruitkweker – al-lang overgestapt van small op medium.

We beleven een erg vroege hittegolf dit jaar. Al in aprilkunnen we onze winterjas inruilen tegen een lichter zo-mermodel en wordt het snel kortebroeken- en blotebe-nentijd.En dan ... wordt de jas van Karel gevonden. In de lagereschool. Gestolen? Onwaarschijnlijk. Zelf daar achterge-laten? Nog onwaarschijnlijker.Kom, laten we er ons nietverder het hoofd over breken en tevreden zijn.We waren blij dat het weer omsloeg op 6 mei: fris re-genweer. Goed voor de fruitbomen van zijn pa en zokon Karel toch nog een tijdje met zijn sjieke jas naarschool.

Trendy kleutersNu is er mij tijdens mijn korte (en duidelijk mislukte)speurderscarrière op school toch wel wat opgevallenomtrent de kledij van onze Collegeboys en -girls: erloopt nogal wat merk rond.

Volgens verscheidene Pisa-onderzoeken staan we aan detop, maar ook vestimentair scoren we goed tot zeergoed. En dat is ook al te zien op de speelplaats van de la-gere school, wat zeg ik, er lopen zelfs trendy kleutersrond op SJKS: ook daar wordt al duchtig met gel ge-smeerd en de hoogtij van de simpele kleine kleuterboe-kentasjes is allang voorbij: onze patotters dragen nu rug-zakjes, maar dan wel in de vorm van een bijtje of een lie-veheersbeestje.Dan was dat ‘in onzen tijd’ wel even anders. Wij moch-ten de kleren afdragen van oudere broers. En reclameren

Beschouwende modeblik

Over kledij ...Heb je als leraar al eens een lumineus idee. Aangezien lokaal 172dichtbij de turnzaal ligt en er regelmatig sportzakken ‘verdwijnen’ heb ik enkele jaren geleden gevraagd om kapstokken achteraan in mijnklas te monteren. Ik weet het: mooi is anders, maar het is wel praktisch.

>>>

hielp niet. Want als de Russen niet binnenvielen inHongarije, dan stonden ze plots in Praag of dan voerdende Amerikanen een nummertje op in Cuba of bereiddenze hun nederlaag in Irak voor in Viëtnam. Jamaar man-neken, niet zagen hé, als ’t oorlog wordt, zult ge blij zijndat ge nog kleren aan uw lijf hebt. Ik kan u zeggen héventje, in mei ’40 hé, awel ... en we waren weer vertrok-ken voor ne preek van een uur of twee. En als ge niet op-paste, had ge d’r nog een lap op uw oren bij (en ... metmijn oren was het allicht altijd prijs).

Broeken van SulienNatuurlijk bestonden er ‘in mijnen tijd’ nog geen ketensals C&A, P&C of WE, alles diende gekocht in wat we nukinderboetieks zouden noemen. Hebben die winstengemaakt! Maar bij ons was dat veelal alleen voor de gro-te momenten. Voor de rest: zuinig zijn, rijden en om-zien. Dat kon, want naast ons woonde Céline (niet tesjiek uitspreken: gewoon Sul-ien). Een lapken stof en erkwam een korte broek uit. Gemakkelijk om dragen wasanders. Céline was namelijk nogal een voorstandster vande spannende look. Nu, voor mijn korte broeken moes-ten er al snel ‘spiekes’ op de naad van de dijen genaaidworden en tussen de benen durfden die broeken weleens spannen. Céline was blijkbaar tegen de machocul-tuur, want soms had je met een nieuw korte broek de in-druk dat je amandelen plots wat dikker geworden wa-ren. Dat was dan het omgekeerde van die hiphopachtigepatatttenzakken die sommige van onze leerlingen nudragen.

En stoer doen op school: om ter langst in korte broek,zelfs toen het vroor dat het kraakte en ‘het vel’ van je dij-

en begon aan te voelen als een al te droog zeemvel. Na-tuurlijk droeg je sportkousen onder die korte broek.Soms van dat soort dat je bomma had gebreid; die moestje dan met een elastiek omhooghouden of die slobber-den naar beneden, wat me verscheidene wereldgoals opde speelplaats van de lagere school heeft gekost. Je kreegeen bal amper onder controle en toen je wou afwerkenzaten plots die kousen in de weg halverwege ‘de kannen’van je benen. Weeral een lucratieve transfer naar RealMadrid gemist.

49RZolang we naar de lagere school gingen, droegen we inde klas en op de speelplaats een stofjas. Een grijze kiel,voor de seuten met knoppen dichtgemaakt, de echte de-den dat geval dicht met ‘nen binder’. Ook de onderwij-zers droegen die stofjas, zelfs nog de leraars in ’t middel-baar. Ja mensen, ze spreken dan wel over de golden six-ties, maar met kledij werd duidelijk zuinig omgespron-gen.

En toch hadden we geluk: we mochten de steile op-komst van ‘den jeans’ meemaken. Geen Mexx, Tommyof Dolce en nog wat anders, natuurlijk. Gewoon ‘nen je-ans’. Ah ja, voor zover ik me nog kan herinneren, was erwel een merk: 49R (forty-niner, uitgesproken, want ikzie u al lachen, wat is dat nu weer voor een seutenmerk,negenenveertig R). Als je daarmee pronkte, verraadde jemeteen dat je supporterde voor Club Brugge, want diehadden 49R als shirtsponsor. Er zullen waarschijnlijknog wel andere merken geweest zijn, maar daarover be-kommerde zich geen kat. Daar dan nog een jeansvestjebij als ge zo een jaar of zestien waart, wat patchouli erop

58

Kn

ipo

og

ichou

59

Kn

ipo

og

en ge mocht gezien worden. Patchouli? Dat kent ge niethé, snotters. Dat was reuk! Wat anders dan dien brol diege onder uw oksels spuit na de turnles. Die jeansvestjesmochten talloze keren gewassen worden, die reuk ginger gewoon niet uit.

In de bovenzakjes van dat jeansvestje paste links de por-tefeuille (mocht gerust gestolen worden, want geldhadden we toch niet, laat staan een bankkaart; we moes-ten ook geen GSM meesleuren waarmee onze oudersons om de vijf minuten konden lastigvallen; weg wasgewoon weg) en rechts het pakje sigaretten.

Tigra voor de miekesBastos, rood voor ‘de gewone’, blauw voor ‘de gravemannen’. Die cowboy van Marlboro liep toen nog inzijn pamper rond. Let wel: er waren ook nog anderemerken: Camel, Belga, Peter Stuyvesant en er was ookTigra voor de miekes. Maar nen joint? Nooit van ge-hoord. Zelfs niet in den Olifant op de Kardinaa(l) Mer-cierplaats (een echte Sint-Niklazenaar spreekt die ‘l’ nietuit), nochtans de place to be voor de jeugd in die dagen.De dagen van de barricades. Met ons haar goed lang envooral vettig haalden wij onze hogere gedachten uit dede voetbalcompetitie of anderen uit de platen van Simonand Garfunkel of The Rolling Stones. En zeker niet teveelwassen, je moest als het ware ’s morgens in die broekkunnen stappen. Ik verdenk er velen van dat ze zelfs metdat vestje aan in bed kropen.

Van maatpak naar casualEn voor we ’t wisten, moeten we voor de klas gaan staan.Goeie indruk maken. Doe je niet in jeans met patchoulinatuurlijk. Wel in maatpak en das. Dat was op stage al-vast goed voor twee extra punten. En als je je moest gaanpresenteren voor werk deed je dat kostuum met krijt-streep aan en een das met schuine strepen. Na lang twij-felen tussen smalle Franse of brede Amerikaanse knooptoch maar voor de breedste gekozen: de Amerikaanse.Pim Fortuyn, Frank Vanhecke, Pieter De Crem? Die apenons toch gewoon na?! Want als je voor de klas gaat staan,moet je een voorbeeld zijn van goeie smaak.

Maar dat was er blijkbaar over, want de hele wereld scha-kelde over op casual: gewoon, nederig, zoals iedereen,maar wel proper gewassen en gestreken en liefst met eenmerk waardoor je je eigenlijk meer onderscheidt van hetplebs dan door het dragen van een pak. Plots was je geencrapuul meer als je een jeansbroek droeg, zolang er maarTommy of Pepe of 501 op stond.

Zelfs de vrouwen ontsnapten er niet aan: gedaan met deshow van fraai of minder fraaigevormde kuiten in de zo-mer of de veelkleurige panties in de winter onder mini-,midi- of maxirokken. De hele wereld in jeans: lopers-stelten of voetbalkuiten: als man had je er vanaf de jaren’80 het raden naar. De vrouw begon de broek te dragen.

Even was er nog wat hoop voor ons, mannen, toen dedames leggings begonnen te dragen. Maar daar die

meestal werden gedragen door het soort vrouwen diehun kont allang niet meer in de breedste jeans krijgen,was de lol er snel af. En boven en onder de jeans? Allestoegelaten! Ieder zijn of haar persoonlijke stijl. Eenheidin verscheidenheid.

Eenheid in verscheidenheidOei, is dat nu net niet de leuze van onze grote roergan-ger, Walter Roggeman? Is dat dan ook het geval in ’t Col-lege, die eenheid in verscheidenheid?

Laten we dat maar eens onderzoeken en een modewan-deling maken doorheen de verschillende geledingen vanonze schoool.

En we beginnen op ‘’t schoon verdiep’, bij de directie.

In pakWalter Roggeman kan zich als algemeen directeur nietveroorloven ouders te ontvangen in hemd en broek vanmijn winkels, de Wibra en Zeeman. Dan heb je enkelepakken nodig. Met das. Veel grijs, zwart en blauw. Neu-trale kleuren, kan je overal mee komen. Straalt een zekerklassiek gezag uit. Nee, niet overdrijven: hij draagt uiter-aard geen ‘stoeferken’ meer in het bovenzakje van hetjasje en geen ondervestje als derde deel van een maatpak.Hij zou wel wat meer respect mogen hebben voor devest van het pak. Zelfs als hij aan zijn bureau aan hetwerk is, wordt het jasje aangehouden. Ik weet het, dat isgemakkelijk voor de GSM en de electronische zakagen-da, maar toch. Als je aan je bureau zit, hoort dat jasje aande kapstok, liefst nog op een aparte kapstok. Dat geeftaan de toevallige bezoekers een werkzame indruk: hierzit een directeur die van aanpakken weet, à la Mobutu:retroussons les manches.

Natuurlijk is het niet altijd tijd voor ’t hoog verschoon:regelmatig wordt Walter Roggeman gesignaleerd inbroek en trui of in een wulpse bui in hemd zonderstropdas. Meestal wel met jasje: de GSM, weet je wel. Entijdens een hittegolf komen de hemdjes met korte mou-wen boven water. Maar dan moet het al erg warm zijn,dan lopen de meeste mensen al bijna in hun ondergoed.Maar in T-shirt of korte broek? Ho maar, er zijn grenzen,hé. De dag dat hij zo op school komt, moet er ingegre-pen worden.

Klaar voor de strijdAdjunct-directeur Marc Buytaert neemt de leerlingenbe-geleiding ter harte. Afstand scheppen met de zware ge-vallen. Meevoelen en dirigeren, samen naar een uitwegzoeken, maar er toch wat boven staan. Niet té populair.Niet wij, maar jij en ik. Dus ook in de kledij. Moet ver-zorgd zijn, maar mag er niet over zijn. Dus wel een pakof blazer, maar geen das. En dat bovenste knopje van hethemd mag nogal ver openstaan. En de vest altijd losjesopen. Zo van: altijd klaar voor de strijd. En als ge uw ma-nieren niet houdt, zal dat vestje rap uitgetrokken zijn. Ende hemdsmouwen steevast opgerold. Ik wil je begelei-den, ik wil je helpen, maar dan moet er gewerkt wor-

>>>

den. En dat kan niet als je stijf in je kledij zit of als ergeen kreukje in mag zitten.

SJKS rides againAdjunct-directeur Danny Van Royen heeft zijn prioritei-ten op andere vlakken: organisatie, communicatie, ou-der- en leerlingenparticipatie, ... Hij heeft uiteraard ook veel contact met de leerlingen,maar op een meer informele manier. Hier zijn niet zo-zeer de schoolpunten of de werkhouding van belang,meer het zich welbevinden op school of de gestage groeinaar het nemen van verantwoordelijkheid in een voort-durend veranderende maatschappij (amaai, da’s hier se-rieuze kost, maar wees gerust, ’t zal niet lang duren). Sa-men met leerlingen en leerkrachten school maken. Metde personeelsgroep: als één team, alhoewel ook hiereenheid in verscheidenheid. Dan past geen maatpak: jestaat samen op de werkvloer.’t Moet wel proper zijn, dus casual. Gewoon, maar oer-degelijk, met stijl. Danny verbaasde wel de halve school. Niet door mee terijden met de derde graad op de vastenfietstocht. Weldoor zijn outfit. We zijn de korte broek en T-shirt gewend van hem. Eensscout, altijd scout, weet je wel. En met sportieve fiets:een Granville. Niet meteen de eerste de beste. Een klasse-fiets onder de toerfietsen. Geen Eddy Merckx of Trek,maar toch een adjunctfiets. Met vlinderstuur. Nee, geenkoersstuur, gezien de talrijke kwetsuren opgelopen tij-dens veldslagen in nek en rug. ‘Die met zijn stadsfiets-ken’ zeggen zijn collega-wielertoeristen! Maar – en laat ik terugkeren naar mijn verbazing, de outfitop de vastenfietstocht! Mét coureurskledij: korte zwartebroek (mét zeemvel), koerstruitje en schoentjes met klik-systeem. Zonder ook maar iemand te verwittigen, kwamhij zo uit de fietsenstalling van de leerkrachten. Weinigenhebben het gezien. Ik wel. Indrukwekkende kuiten, bredeschouders, dijen om Lance jaloers te maken. En wat op-viel: vooral geen buikje. Gewoon verdwenen na een ge-slaagd dieet. Danny was vroeger al een kleerkast, maar danwel een ‘gebombeerde’, style Napoleon III. Maar nu!Kleerkast met ingebouwd bijna-wasbordje.Om een half peloton al van bij de start op hun plaats tewijzen. Alhoewel. Een renner met (grijze)baard zie jeniet zo vaak. Dus misschien toch een voorzichtige stijl-tip: je mag nog enkele jaren fietsen, maar dan ... over-schakelen op de moto, met obligate leren outfit. Die mo-to mag wel ‘ne gemakkelijken’ zijn, om de loszittendewervels te sparen. En op die lederen vest het logo van ’tCollege, met daaronder: SJKS rides again.

Met bureaumouwen?Administratief directeur Albert Van Huffel houdt zich –beetje vanzelfsprekend – voornamelijk met de adminis-tratie bezig. Dat is de man van de juiste pen op de juisteplaats. Dat klavier van de computer een centimeter meernaar links dan wel naar rechts is voor hem een wereldvan verschil. En ’s avonds dien bureau opkuisen, hé. ’s Morgens eet ne mens toch ook graag aan een properetafel? Albert loopt er op en top bij: in maatpak en in zeer

wulpse bui eens een broek en een vest, maar steeds metstropdas. Let wel: die jas zal hier wel aan de kapstok ge-hangen worden als hij achter zijn bureau zit. Ik verdenkhem ervan dat hij nog van die ‘bureaumouwen’ heeft.Misschien zelfs nog een ‘schijn’, zoals de bedienden uitde zwart-witfilms van de jaren ’50, voor wanneer hijmet duistere trucken het Ministerie van Onderwijs on-der druk tracht te zetten voor een risicovolle vaste be-noeming. Collega’s van de Cévennesreis zeggen dat zeAlbert al in andere outfit hebben gezien, maar dat is danook op zo’n duizend kilometer van zijn biotoop.

BikkembergsHet ondersteunend personeel? Modern, maar gedistin-geerd. De dames steeds klaar om personeel, ouders ofleerlingen met de gepaste stijl te ontvangen, de mannen– die wat jonger zijn – wat vlotter en wat dichter bij deleerlingen. Ook al hebben ze hun leeftijd, geen pak ofstropdas aan hun lijf. Zeker prefect Benny Heyninck.Bikkemberg wist het zelf nog niet goed dat hij een col-lectie had, of Benny droeg al zijn schoentjes en T-shirts.Een moderne broek en af en toe een hip brilletje en ach-ter zo’n uiterlijk zou geen kat een trotse opa raden.

De EifeltorenEn, hoe is het met de stijl in de leraarskamer gesteld?Hier springen natuurlijk de dames meest in het oog. Detijd dat de mannen hier rondliepen ‘in col en plastrong’ligt al enkele decennia achter ons. Alleen Paul Van Dam

60

Kn

ipo

og

ichou

61

Kn

ipo

og

zweert bij pak en das. Hij torst als nestor van het korpsdan ook een verpletterende verantwoordelijkheid. Hijmag niet te wulps voor de dag komen, kwestie van dejeugd niet op het verkeerde spoor te brengen. Paul vormt dus het tegengewicht voor de jonge wolvendie maar al te graag een T-shirt dragen. Dat mag dan eenG-Star Raw zijn, of een Scapa. En ’t zijn niet altijd jongewolven. Hier en daar is er ook al een oudere wolf met T-shirt. Zo is er bijvoorbeeld Peter Stabel, die al jaren deFranse cultuur uitdraagt met zijn Parijse T-shirts. ‘LaTour Eiffel’-T-shirts. De Tour Eiffel heeft de laatste jarenechter een erg brede basis gekregen ...

Voor de rest zijn de mannen braaf. Te braaf eigenlijk. Zezouden wat meer gedurfd uit de hoek mogen komen. ’tBlijft allemaal zo casual, zo burgerlijk proper, zelfs bij dejonge gasten. Natuurlijk zijn er hier en daar accenten: erzijn bijvoorbeeld de winterse hoofddeksels van RiggyVan de Wiele, de zomerse T-shirt van Patrick Braem metopschrift XL die bij zijn leerlingen de vraag ontloktewaar die drie andere X-en naartoe waren, de Scapa-trouw van Evert Van Wambeke, de gebreide sjaal van Gil-bert Audenaert en de T-shirtverknochtheid van GilbertCant. Maar voor de rest: braaf, braaf, veel te braaf.

En de wedstrijdbal werdgeschonken door ...

Ook bij de dames eigenlijk. Zelfs al loopt er veel ‘jonkgoed’ rond de laatste jaren. Jonge mama’s ook. Die pro-beren de bijgekomen kilootjes na een zwangerschapweg te moffelen in een al te strakke jeans. Lukt niet, da-mes. Wat je hebt, kan je niet wegmurwen. Dat doet al-leen maar pijn bij het aansjorren van de jeans ’s morgensen zit hoogst ongemakkelijk voor de rest van de dag. Endan zijn het toch de leerlingen die het moeten bekopen.Lijnen maar!

Uiteraard zijn heel wat jongedames blij wanneer zemerken dat ze zwanger zijn. Niet meer wegstoppen, diezwangerschap, zoals in de fifties, toen niemand mochtzien dat je zwanger was. Want de kinderen waren vroe-ger even welkom als de kinderen van nu, maar die zwan-gerschap was er teveel aan: het gevolg van ‘iets’ in de be-slotenheid van een slaapkamer. Gelukkig zijn de tijdenveranderd en kan er van bij het eerste opbollen van debuik fanatiek overgeschakeld worden op zwanger-schapskledij. Nu geen zwangerschapskleedjes meer zo-als in de eighties, maar lange broek met T-shirt. En omhet geheel te accentueren, om de fierhied te tonen, nogeen brede lap stof vlak onder de dikke buik. Zo van: ende wedstrijdbal werd geschonken door...

De Blijde BoodschapMaar voor de rest wordt er meer aandacht besteed aaneen andere coupe of haarkleur dan aan de outfit van delesboerinnetjes. We hebben natuurlijk de madammen.Heel soms zelfs in poepsjiek mantelpakje, meestal indonkere broek (mag in de lente en de zomer evenwelvan een verblindende witheid zijn die het netvlies irri-teert) en sjieke blouse met dure trui. We hebben ook de

nog niet zwangere meiden: steevast in jeansbroek, maarin een ander kleurtje of met een speciaal accentje: de af-gedragen look, wat stiksels hier of daar of een merk-naam die wat groter uitvalt dan normaal. Om te latenzien dat het kwaliteit is, zoals hun lessen. Maar allesbraaf en burgerlijk.

Onze vrouwen zouden nochtans wat kunnen opstekenvan de twee durvers in de vrouwelijke helft van hetkorps: Christine Dejonghe en Sandra Vancauwenberghe.Die durven tenminste eens iets uitproberen, origineelzijn. Niet toevallig leerkrachten Frans en godsdienst.Christine moet de Franse haute couture vertegenwoor-digen tussen de Spaanse furie van Inge Callewaert en hetMilano van Nathalie Heyninck. Dan heb je natuurlijkwat te verdedigen. En Sandra? Eigenzinnig, origineel,soms zelfs wat gewaagd, ook al wordt er godsdienst ge-geven. ’t Is tenslotte de Blijde Boodschap, hé mensen.Godsdienst hoeft niet saai te zijn, Ons Heer kwam ookmet een originele boodschap. En we willen onze jonge-mensen opleiden tot creatieve schepsels, geen in-de-rij-lopertjes. Dus combineren maar. Je mag gerust eens op-vallen in onze grijze maatschappij. Want dat is het tochwat we willen bereiken met onze leerlingen: ze moeteneen eigen stijl hebben.

De stijl van de leerlingenDe leerlingen starten in de plechtige communiestijl . Inseptember wemelt het bij de eerstejaars nog van RiverWoods-truien en sjiekere drievierdenbroeken bij de jon-gens en de communie-outfits bij de meisjes. En ook voorde rest van het schooljaar is het eerste jaar braaf. Alhoe-wel er na de krokus wel eens een leerling met een zwar-te T-shirt met veelbetekenend opschrift durft voor depinnen te komen: Rammstein of Metallica of zoiets go-thic-achtig. ’t Kan zijn dat ik in mijn benamingen com-pleet de mist inga, maar in elk geval: dat worden vanafhet derde jaar de zwarte meneren en madammen. Alleszo donker mogelijk. Je zal maar pech hebben dat je vanma je haar nog niet in den blackvernis mag steken als jein het tweede jaar zit en blond bent. En de piercings ko-men dan later wel. In de oren, tot daar aan toe, maar el-ders: niet in SJKS. Eerst een diploma en dan kan je zelfwel zien. Ja, die zwarte jeugd: ze zien er dan wel gevaar-lijk uit, maar zijn het meestal niet.

En als het warmer wordt, gaan de jongens een kortebroek dragen. Nee, niet zo kort als in onzen tijd, eigen-lijk zedig kort, tot zelfs een eind onder de knie. Tochweer een stijltip voor de leerlingen vanaf het derde jaar:benen scheren, jongens. Een beetje haar mag, kan zelfsmannelijk sexy zijn, maar een hele vacht is zo Neander-thalerig, zo oermensachtig. Net of je gaat een mammoetneerleggen. Beperken dus, dat haar.

En bij de eerste warmte beginnen de meisjes al van in deeerstes te zagen over de spaghettibandjes, goed wetendedat het niet mag. Een hele zachte winter lang hebben zetegen de chauffage geplakt, maar de lentezon komt nogmaar net de klas verlichten of ze polsen al eens. Nee, ge-

>>>

ne zever, niet té bloot of ge kunt die vraag eens wat ver-der gaan stellen. Bij de directie. Geen dure reglementenen uitgebreide dresscode, maar gezond verstand. Eengesprek en ... discussie gesloten. Want bij al te gewaagdekledij of T-shirts met beledigende teksten wordt nietrond de pot gedraaid. Een kort en krachtig njet en eentelefoontje naar huis dat zoon of dochterlief op komst isom iets deftig aan te trekken.

De buik!Geen uitdagende kledij dus, zowel voor auto- als al-lochtoon. Toch zouden vrouwen geen vrouwen zijn,mochten ze er niet wat op gevonden hebben: den blotenbuik. In de winter blijft die navel nog tamelijk bedekt(moet ook wel, anders heb je zo een nier- of blaasontste-king te pakken), maar vanaf de eerste zonnestralen krui-pen die truitjes toch wel erg gemakkelijk omhoog ommet het middenrif bloot te kunnen lopen. Nu heb ikdaar als gepatenteerde koukleum en talibanstrijder welwat tegen, maar ... het is ‘mode’. En als dat middenrifdan toebehoort aan een strak buikje, dan wil ik het nogdoor de vingers zien. Maar als er een meisje van hettweede jaar een oefening aan bord moet komen makenen een en ander beweegt als een vanillepapje, dan wordthet voor deze jongen iets teveel.

Aandacht voor het middenrif? We gaan dat accenterendoor boven onze jeans een keibrede riem te dragen diein feite de broek niet dichthoudt, maar zo een beetjevoor de rits hangt te bengelen. Brede riem met veel ijzerwerk en opzichtige gesp.

Met de kapEn de jongens? Blijven ze achter? Gaan zij niet meer deuitdagende toer op? Blijven ze steken op die paar over-winningen: de korte broek en de sandaal in de zomer?Laten we het initiatief dan helemaal aan het vrouwvolk?

Neen, ze hebben ook iets gevonden om toch – zoals elkegeneratie jeugd opnieuw – de ouderen tegen de haren inte strijken. Er waren eerst de petten die per se scheef ophet hoofd werden gezet. Als iedereen dat doet, is de loler echter snel af. Dus gaan we ons kap opzetten. Nietbuiten, en vooral niet in de winter. Maar binnen envooral – dat is de ‘uitdaging’ – tijdens de les. De max: inde les je pet opzetten en dan nog de kap van je sweatererover. Zeker wanneer de temperatuur in de klassen hetkookpunt heeft bereikt.

Van dit recente fenomeen wilde ik toch het fijne weten.Zitten we hier met een structureel probleem? Is dat ge-organiseerd? Afgekeken van andere landen? Subcultuur? Eens vragen aan de leerlingen zelf. Jamaar, ik heb hiereen grote puist; of nog: ja, maar ik heb altijd een koudhoofd (goed zo jongen, ge zijt goed bezig: het hoofdkoel en de voeten warm zeiden ze vroeger altijd). Dusniks subcultuur, niets afkijken, gewoon wat eigenaardigdoen.

Laat ons niet verzuren, laat ons dit fenomeen ook niet inreglementen en wetten gieten. Binnen een paar jaar zijnze afgestudeerd en gaan ze in pak en das solliciteren. Ende meisjes in mantelpakje. Sommigen zijn ten andere nual onherkenbaar wanneer ze mondelinge proeven ko-men afleggen. En een paar jaar later komen ze hun klei-ne mannen al laten inschrijven in de kleuterschool. “Uwkappeken afdoen, een handje geven en met twee woor-den spreken.” De blote buik van mama is dan al een paarjaren bedekt en pa en ma staan te blinken in een modi-euze outfit.

Véél, véél bugerlijker dan wij.

HERMAN SCHACK

62

Kn

ipo

og

ichou

Drie Duvels van de vier

63

Ca

leid

osc

oo

p

Een tijd van kampen bouwen en heroïsche veldslagen le-veren. Van schrammen en builen. Van alweer onder onsvoeten krijgen omdat we alweer te laat waren voor hetmiddageten. Demonen als Fourniret en Dutroux, speeden wiet konden in die tijd ons luilekkerleven nog nietverzuren. En toch, zelfs toen al, verwittigden onze ou-ders ons voor de ‘De Korenmannen’!

Nooit hebben we kunnen achterhalen wie ze waren,nooit hebben we er één gezien of gehoord en toch wer-den we te pas en te onpas herinnerd aan hun bestaan. Enkeer op keer versnelden we onze tred toen we de goud-gele velden doorkruisten...

Deel van een groepVoor het tweede jaar op rij trokken we met onze derde-jaars naar ‘De Schakel’ in Nieuwkerken om te werkenrond ‘weerbaarheid’. De organisatie van deze vormings-dag is in handen van ‘Zin-d’erin(g)’, een dienst die zichspecifiek richt naar het onderwijs en probeert om de op-voedingsprojecten van het onderwijs en het jeugdwerkaan elkaar te linken.

‘Zin-d’erin(g)’ focust op het onderwijs en probeert –vanuit de ‘participatieve, intuïtieve en gemeenschapsge-richte’ methodes van de Chiro – interactieve sessies aante bieden op maat van het onderwijs.

In de voormiddag lag de klemtoon vooral op de leerlingdie deel uitmaakt van een groep. Via allerlei vragen enspelen werd duidelijk dat onze jongens en meisjes alle-maal waardevolle individuen zijn – elk met hun eigen-heid en interesses – maar dat zij toch ook deel uitmakenvan een groter geheel.

Erg boeiend was het te zien hoe de leerlingen een ge-kende figuur moesten noteren op een briefje (gaande

van Martin Luther King tot Orlando Bloom) en in degroep moesten gooien welke vragen ze die persoon zou-den willen stellen, waarom en vanwaar hun bewonde-ring. Hetzelfde scenario herhaalde zich voor iemand uithun onmiddellijke omgeving. Heel wat ouders, groot-ouders, tantes en nonkels passeerden de revue. De vlagvan deze sessie ‘Ego ma non troppo’ dekte perfect de la-ding.

WeerbaarheidNe de middag werd er vooral gewerkt rond weerbaar-heid, rond nee durven zeggen. Eén van de onderdelen iszeer zeker blijven nazinderen bij heel wat leerlingen.Onze jongens en meisjes moesten te kennen geven hoeze zouden reageren bij bepaalde situaties. Een man staartje onophoudelijk aan op de trein en kleedt je zowat metzijn ogen uit, een leraar slingert je verwijten naar hethoofd wanneer je aan bord een oefening niet kunt op-lossen, ... Verbluffend hoeveel leerlingen – jongens enmeisjes – onvoldoende weerbaar zijn. Ze laten over zichheen lopen en durven niet neen te zeggen.

Waarschijnlijk zijn niet zoveel leerlingen met een echtgoed gevoel naar huis gefietst aan het einde van de dag,maar misschien was dat ook niet de bedoeling. Een vor-mingsdag rond weerbaarheid kan zeker geen wonderenverrichten. Als echter door zo’n dag alweer een paarleerlingen zich meer bewust zijn van het feit dat ‘de Ko-renmannen’ wél bestaan en dat je tegen hen luidkeels‘Neen’ moet roepen, dan is het opzet geslaagd. De kansdat één van hen ooit geconfronteerd wordt met de dui-vel in persoon is gelukkig heel klein, maar het is eenharde realiteit dat niet iedereen nobele bedoelingenheeft en dan kun je maar beter weerbaar zijn.

Volgend schooljaar zullen we in het derde jaar opnieuwwerken rond dit thema. Dan trekken we in novemberzelfs op tweedaagse (!) om een halt toe te roepen aan deKorenmannen.

RP

3de jaar maakt samen met Zin-d’erin(g) werk van weerbaarheidDe KorenmannenIn een heel ver verleden – het zoume écht niet verwonderen dat dedieren toen nog praatten – trok ik als tienjarige met een handvolvrienden met de regelmaat van de klok de velden in achter onshuis. De zomer was nog normaal – de wereld was nog niet rijp voor ‘An Inconvenient Truth’ – en duurde een heerlijkeeeuwigheid. Het was een tijd vanonbekommerd spelen, ravotten enkattenkwaad uithalen ...

Reisschema

4.30 uur Uit de veren!

5.30 uur Bussen vertrekken richting Calais waar de over-zet vertrekt om 8.30 uur. Om de boot te verkennen enniet alleen in de speelhallen te vertoeven, krijgen deleerlingen enkele vraagjes mee, die ze met glans hebbenbeantwoord!

Op Engelse bodem Tijdens de busrit van Dover naar Canterbury wordt desfeer er goed ingebracht met enkele typische Engelsesongs: ‘God save the Queen’ en ‘Land of Hope and Glo-ry’. Enkele greatest hits van de Liverpoolse Beatles wer-den eveneens ten beste gegeven.

9.30 uur Tijd om de leerlingen onder te dompelen in deEngelse taal. Interview een shop-assistant of een toeristwas dan ook de opdracht. Op zoek naar bereidwilligeinwoners dus.

11.00 uur Afspraak met de trekpleister van Canterbury:de kathedraal. Een juweeltje!

12.15 uur “Je bent nu vrij om iets te gaan eten en weverwachten je terug om 14.00 uur om aan de volgendeopdracht te beginnen.” Sommigen vergaten dat tweedestukje van de zin en hoorden vooral “je bent nu vrij”...

14.00 uur De ene groep begint aan de stadsrally ‘disco-vering Canterbury’ en het andere deel gaat op pad metde geschiedenisleerkracht van dienst om de meest inte-ressante plekjes buiten de winkelstraten te ontdekken.

Omstreeks 16.45 uur staan we moe maar voldaan terugaan de bus voor de terugreis. Een film van Engelse make-lij (met de onvermijdelijke Hugh Grant) mocht hierbijniet ontbreken om de komende uren aangenaam door tebrengen.

22.30 uur Ons bedje roept en hopelijk volgen er mooiedromen. Slaapwel!

See you next year in Canterbury!

SH

Reacties van de jonge Engelandreizigers

Over de kathedraal• De kathedraal was interessanter dan ik had gedacht,

ik heb zelfs iets bijgeleerd! 3 Sb• De moeite waard! 3Sb• Veel hangt af van de ‘rondleidster’... en die was goed.

3Wb• Zeker boeiend, maar hebben we wel alles gezien (zo

groot!)? De geest van Thomas Becket in elk geval wel!3Wb

• Ik vond het goed dat de gids vrijwilliger was en zo-veel kon vertellen. 3Wb

Over het interview• We konden de mensen zelfs verstaan! 3Wb• Engelsen zijn inderdaad zeer vriendelijk, de ‘gentle-

man-woman’ bestaat nog! 3Wb

Over de geschiedkundige rondleiding• Het klooster, dat was oud en dus geschiedenis, de rest

leek zo modern... 3Sb• Het boeide me, ik heb zelfs wat onthouden. 3Sb• Je kan zoveel leuke foto’s nemen en er werd niet over-

dreven gepraat door de leerkracht. Je kon dus echt ge-nieten. 3Sb

• Wanneer we zelf een aanvalstechniek mochten be-denken om Canterbury aan te vallen aan de stads-muur, waande ik me bijna echt terug in de tijd! 3Sb

Over de boot• De bootreis was een ervaring op zich. 3Sb• Als je niet duizelig werd van het schommelen van de

boot, zou je je echt kunnen amuseren met de veleshops en speelhallen. 3Wb

• Dit was het tofste. 3Sb

Over Discovering Canterbury (rally)• De vrijheid die we kregen was vooral een leuke af-

wisseling! 3Sb• Op die manier zie je meer dan Buttermarket alleen en

snuif je de echte sfeer van de stad op. 3Sb• Toch wel veel heen en weer geloop in een zogezegd

klein stadje als Canterbury. Er is zoveel te zien! 3Sb

Op basis van de bovenstaande reacties kunnen we besluiten dat deze uit-stap naar Canterbury een voltreffer was. Als afsluiter deden we in deeerstvolgende les Engels het Canterbury bordspel en ook daaruit bleek datze inderdaad heel wat hebben geleerd!

64

Ca

leid

osc

oo

p

ichou Derdejaars steken Kanaal over

Een drukke dag in CanterburyOok dit jaar reisden onze derdejaars voor een dag naar Engeland. De vakgroepen geschiedenis en Engels besteedden veel tijd aan devoorbereiding. Het resultaat was navenant: een leerrijke en ook ergaangename daguitstap. Ic Hou-redactrice Sofie Hennebel reisde mee.

65

Ca

leid

osc

oo

p

Bij dit klasproject wordt de groep leerlingen onderver-deeld in subgroepjes die elk een eigen verantwoordelijk-heid dragen. “Het is een zeer creatief project, waaringoed wordt samengewerkt en iedereen een duidelijketaak heeft”, vertelt Tobias.

Etalage!Op vrijdag 23 maart brachten de leerlingen een bezoekaan het JAC op het Apostelplein om de organisatie beterte leren kennen. Het bezoek betekent het officiële start-schot voor de toekomstige samenwerking tussen beidegroepen.

“Ik vind het leuk een project te mogen starten samenmet het JAC”, getuigt Hannelore en Stefan vult verderaan: “Het JAC is een goede organisatie voor jongeren,die zeker moet blijven bestaan!”

Tijdens de maanden maart en april hadden de leerlingennog heel wat werk voor de boeg.

Naomi, de eindverantwoordelijke voor het project, leid-de haar klasgenoten vakkundig in goede banen. “Hetwas een goed uitgewerkt en leuk project”, getuigt ze.

Merel, Liesje, Lieselotte en Karel richtten de etalage vanhet JAC in volgens het thema ‘mediamonsters’. Ze ont-werpen een affiche die de aandacht van menig voorbij-ganger niet zal loslaten. De motivatie om de etalage aan-trekkelijk te maken lag hoog. “Iedereen kan het immersbezichtigen!” benadrukt Barbara. Ook haar taak alsboekhoudster vatte ze professioneel op. Het door hetJAC ter beschikking gestelde bedrag wordt dan ookrechtvaardig verdeeld in de klas.

BrochureDorien, Cédric, Elien, Nathalie en Stefan creëerden eeneigen brochure. Daarin werd informatie m.b.t. de voor-en nadelen van media gegeven. De geschiedenis van ver-schillende communicatiemiddelen werd uitvoerig be-schreven. Maar ook de hedendaagse invloed van de me-dia werd niet over het hoofd gezien. Speciale aandachtging naar de invloed van het schoonheidsideaal op hetzelfbeeld van jongeren. En natuurlijk kon de rol die demedia hierin spelen niet vergeten worden.

“Het krantje leek soms een beetje buiten het project tevallen, maar we hebben er in elk geval veel uit geleerd”,aldus Elien.

Kosten noch moeite werden gespaard om het project telaten uitgroeien tot wat het geworden is. Om dit boeien-de proces vast te leggen en naar buiten te brengen, wer-den Julie en Hannelore als klasjournalisten aangesteld.Ze werden op de voet gevolgd door fotograaf Tobias. Dedrie leerlingen maakten verslagen over de vorderingenvan het werk, schreven artikels en contacteerden de lo-kale pers. “Ik was een beetje teleurgesteld in het feit datik niemand heb kunnen bereiken uit de media, waar-door ons project niet in de krant verschenen is”, verteltJulie. Er werd nochtans vlijtig gemaild, gebeld en ge-schreven, maar de gewenste reacties bleven uit.

Gelukkig gaat Ic Hou niet zonder meer voorbij aan ditbelangrijke nieuws!

MARIJKE VAN VLIERBERGHE

4HW en JAC

MediamonstersReeds het derde jaar op rij steken de leerlingen van 4 HW en het JAC(Jongeren AdviesCentrum) van Sint-Niklaas de handen uit de mouwen. Dit jaar werd als thema ‘Jongeren en Media’ gekozen.

Prorest

www.prorest.be

66

Ca

leid

osc

oo

p

ichou

De lesuren worden op die manier gebundeld in een vol-ledige namiddag waarin leerlingen de ruimte graag ge-bruiken om door te werken aan hun project.

Wat is zo specifiek aan seminaries...?

Bij seminaries staat naast de inhoud, ook het proces ende manier van werken op de voorgrond. Vaardighedenals samenwerken, plannen, organiseren, reflecteren overde eigen inbreng,... zijn nodig om het groepswerk toteen goed eind te brengen.Tenslotte wordt van elke groep een rapport verwacht.Aan het eind van elk semester worden de resultaten naarbuiten gebracht en worden ook de presentatievaardighe-den van de leerlingen aangesproken.

In team leren werkenOm een goed groepswerk tot stand te kunnen brengen,heb je een team nodig waarbij iedere speler een eigenrol op zich kan nemen. Het spreekt voor zich dat de eneleerling zich eerder aangesproken voelt tot een leiding-gevende rol, en de andere tot een creatieve of volgzamerol. Geen enkele rol is minder of meer waard dan de an-dere. Wel moeten alle rollen vertegenwoordigd zijn bin-nen één groep om goed op elkaar afgestemd te raken.De leerlingen die een voorzitterschap wensen te dragen,kunnen zich bij het begin van de eerste sessie kandidaatstellen. De voorzitter is het ankerpunt waarrond eengroep zich kan vormen. De andere leerlingen kunnenmet deze voorzitter een eventuele samenwerking over-leggen en bespreken. Alvorens men tot een beslissingkomt, wordt er vaak heel wat gesolliciteerd bij verschil-lende leidinggevende voorzitters.

Wie kiest welk onderwerp?Vaak wordt een algemeen thema door de leerkrachten ge-kozen. Enkele subthema’s worden voorgesteld, waaruit deleerlingen kunnen kiezen.De leerlingen kunnen ook te-genvoorstellen indienen die – mits een goede argumenta-tie – de zegen van de begeleiders kunnen krijgen.Het algemene thema wordt dus door de leerkrachtenvastgelegd. Omdat intrinsieke motivatie een belangrijkefactor is, blijft er wel nog speelruimte over.Zo werden in het zesde jaar, onder de noemer ‘over devakken heen’, volgende onderwerpen gekozen:• bedreigde diersoorten• sigarettenreclame

• subtiele manipulatie via reclame• marketingstrategieën• vroeger was het beter in Irak• chocolade• metacommunicatie• de gulden snede• podcasting

Tentoonstelling!Voor het toonmoment van het zesde jaar werden kosten,noch moeite gespaard. Elke werkgroep kleedde een eigeninfostand aan en op dinsdag 15 mei werd de ontmoetings-ruimte omgedoopt in een tentoonstellingsruimte. Leerlin-gen waren druk in de weer met het opstellen en verbeterenvan hun stand. Het bewonderen van de eigen eindresulta-ten en die van de medeleerlingen bleek volkomen terecht!Om 14 uur kon de tentoonstelling officieel worden geo-pend. De belangstelling was groot en de interactieve ma-nier van presenteren was een aantrekkelijke formule voorzowel bezoekers als seminaristen.

Met deze mooie afsluiter beëindigen de zesdejaars eenintensief schooljaar seminaries. Volgend jaar gaan leer-krachten en leerlingen van de derde graad er ongetwij-feld opnieuw met volle energie tegenaan!

MARIJKE VAN VLIERBERGHE

Seminaries 6de jaar

Het (leer)proces isminstens even belangrijk! Seminaries, wat is dat...? Het vak seminaries is voor vele leerlingenuit de derde graad ondertussen geen onbekende. Dit vak wordt reeds voor het derde schooljaar in het vijfde en voor het tweede schooljaar inhet zesde jaar ingericht. Het meest kenmerkende aan dit éénuursvak isdat het niet één uur per week gegeven wordt, maar dat er om de drie wekenéén sessie van drie lesuren op het programma staat.

67

Ca

leid

osc

oo

p

Economieleerkracht Evy d’Heer licht de gang van zaken toe en enkeleleerlingen geven hun reacties.

Traditiegetrouw hebben de leerlingen van 6 economieook dit jaar deelgenomen aan ‘Ecoman’. Dit is een twee-daags bedrijfsspel, of beter gezegd een ‘management ga-me’ (economisten gebruiken nu eenmaal graag hetwoord ‘management’), begeleid door Ehsal en voor allelaatstejaarsrichtingen economie van de scholengemeen-schap Sint-Nicolaas.

SimulatieEcoman wordt opgevat als een simulatieoefening. Ditbetekent dat de deelnemers van het spel ‘doen alsof’ zijeen bedrijf leiden. De hoofdbedoeling van een manage-ment game is dan ook het toetsen van de theoretischekennis, opgedaan in de lessen economie, aan een beetjepraktijkervaring. Maar er is meer...

De deelnemers worden in teams van ongeveer gelijkegrootte verdeeld. Elk team zal een onderneming leidengedurende vier boekjaren. Concreet betekent het dat erdrie ondernemingen tegen elkaar concurreren tijdenshet bedrijfsspel. Elke groep vertrekt vanuit dezelfde be-ginsituatie: een bedrijf dat minimobiels verkoopt en datal 10 jaar actief is op de markt.

De deelnemers moeten een nieuwe naam kiezen voorhun bedrijf en elke deelnemer wordt verantwoordelijkgesteld voor een bepaald departement van zijn/haar on-derneming. Deze verantwoordelijkheid slaat dan op deaspecten marketing, personeel, financiën, logistiek, di-rectie,... van het bedrijf. Zo worden er beslissingen ge-nomen als: investeren of niet, productiecapaciteit verho-gen of niet, personeel aanwerven of niet...

De beslissingen per boekjaar van de onderneming wordenaan de begeleider van Ehsal doorgegeven, die ze input ineen softwareprogramma. Met behulp hiervan wordt erdan belangrijke informatie vrijgegeven over de onderne-mingen: wie heeft marktaandeel gewonnen of verloren?Hoeveel intresten hebben de ondernemingen op hun le-ningen moeten betalen, hoeveel bedraagt de omzet van deondernemingen? Is de onderneming rendabel?

Een aantal indicatoren (winst van de onderneming, sa-menwerking, presentatie,...) bepalen de uiteindelijkewinnaar van het bedrijfsspel. De resultaten van de leer-lingen van 6EMT lagen tussen 64% en 79%, waaronderook enkele winnaars!

Reacties van leerlingen“Ecoman was een succes, niet alleen omdat het niet bin-nen de muren van het College doorging, maar ook doorde goede samenwerking met de andere leerlingen.”

“Eerst stond ik nogal negatief tegenover Ecoman, maaral na het eerste uur begon alles in de groep los te komen.Er werd goed samengewerkt en er heerste een goedesfeer. De tweede dag verliep nog beter, want we wistenongeveer al wat we moesten investeren,... om een goedresultaat te hebben. Alles verliep vlot en zelfs de presen-tatie verliep zoals het hoorde. Ik heb veel bijgeleerd.”

“Twee dagen gericht economisch nadenken over het be-leid van een fictief bedrijf, klinkt saai, maar is het niet.Als producent van minimobiels moet je je opwerken ineen competitieve markt van 3 concurrenten. Door dejuiste beslissingen te nemen qua investeringen, aanwer-vingen, enz., verwerf je marktaandeel. Het was een su-pergelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen enom meer inzicht in het systeem van vraag en aanbod tekrijgen.”

“Ecoman was een unieke ervaring. Het was heel leuk omsamen te werken met mensen van andere scholen. Eersthad ik er niet veel zin in om eerlijk te zijn, maar dat ge-voel ebde snel weg toen we eenmaal aan het spelen wa-ren. Ik zou het zeker een tweede maal doen.”

6 EMT doet zich gelden in ‘Ecoman’

Iemand een minimobiel?Onze ‘economisten’ brengen elk jaar in mei hun kennis in de praktijk ineen simulatiespel, samen met een aantal andere scholen. Ook deze keerhebben ze zich op korte tijd ingewerkt in een virtueel bedrijf, en metsucces. Blijkens hun eigen reacties waren ze op voorhand niet meteenlaaiend enthousiast, maar ze gingen zich vlug goed voelen in hun rol.

Er wordt regen voorspeld... De ochtend van ons vertrekziet de lucht er inderdaad grijs en dreigend uit. Tijdensde treinreis naar het zuiden van België krijgen we hoop:het weer zou geen spelbreker worden!

In Fairon maken we kennis met onze twee begeleiders,Lorenzo en Laurence van de ‘survival’-organisatie ‘TheOutsider’. Onze eerste opdracht: vlotten bouwen. In eenmum van tijd knutselt elke groep z’n vlot in elkaar. Enke-le tonnen en balken worden deskundig geschikt en mettouw stevig aan elkaar gesjord. We laten ze te water enbeginnen aan onze tocht op de Ourthe. Het wordt eenechte vlottenrace mét watergevecht uiteraard!

Eline achternaHet einde van de vlottentocht wordt ook de plaats vanonze eerste overnachting. Maar eerst: droge kleren aanen op naar de langste en hoogste ‘deathride’ van België.Helemaal boven zijn de ruige mannen al heel wat min-der ruig en is het een vrouw die zich als eerste in dediepte stort. Eline vertrekt als eerste en dan kan niemandonderdoen.

Terug met beide voeten op de grond kiezen we een plek-je voor onze tenten, dichtbij de rivier. We maken worst-jes of spek in onze gamel en zitten nog wat gezellig bijelkaar.

’s Avonds staat er nog een oriëntatieloop op het program-ma. Tijdens de tocht wordt veel duidelijk: waarom man-nen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen.Het antwoord is eenvoudig: mannen luisteren niet omdatvrouwen niet kunnen kaartlezen. We hebben nog wat tijdvoor een kampvuur en kruipen in onze warme slaapzakom te genieten van een welverdiende nachtrust.

Modderzwemmen voor beginners’s Morgens blijkt onze tent half onder water te staan.Scout Hans’ tentje bleek niet bestand tegen de regen! Deslaapzak van Kevin woog nu zeker het dubbele van dievan ons! Het blijft regenen, dus de duurloop van 10 kmgaat niet door. Een staptocht met onze volledige bepak-king is een waardig alternatief en goed als opwarmertjevooraleer een rondje mountainbiken volgt. Alleen: ookLaurence, de gids voor onze groep, kon niet goed kaart-lezen. Om de haverklap liet ze ons stoppen om de weg techecken. Maar we geraakten er!

Het derde luik van deze alternatieve triatlon werd eenavontuurlijke tocht in vochtige ondergrondse grotten.Speleologie: modderzwemmen in het donker. Een acti-viteit waar mensen met claustrofobie voor bedanken.

Welverdiende barbecueDouchen kan pas na opnieuw enkele kilometers stap-pen, gepakt en gezakt. Het warme water doet deugd enonze magen knorren van de honger. Maar we zijn er nogniet! Opnieuw een uurtje stappen naar de hoogste plekvan de streek. De heerlijke geuren van geroosterd vleeskomen ons al tegemoet. De barbecue wordt een grootsucces: eten zoveel we willen. Het regent een beetjemaar rond het kampvuur is het gezellig. We zingen lied-jes die niet altijd even geschikt zijn voor publicatie, on-der begeleiding van Hans’ gitaarmuziek.

De volgende ochtend regent het nog steeds. Frederik be-leeft een natte zestiende verjaardag. Opnieuw inpakkenen wegwezen. het volgende uurtje stappen brengt onsnaar Comblain-la-Tour. Met een ‘via ferrata’, ‘rappel’,‘apenbrug’, ... eindigt ons Ardennenoffensief.

Rond de middag nemen we de trein terug richting Sint-Niklaas. We zijn moe maar zeker voldaan.

68

Sp

ort

ichou 4Sa en 4Sb op sportkamp

Ardennenoffensief in de regenDe traditie wil dat de leerlingen van de sportklassen in het vierde jaarer net voor het verlengd weekend van Hemelvaart even tussenuit knijpen.Ergens ver over de taalgrens, in een gebied dat wij voor het gemak weleens ‘de Ardennen’ plegen te noemen. Dat gebied – zo verzekerde mij een deskundige terzake – is eerder op de grens tussen Condroz en Famenne te situeren. Een breed scala aanoutdooractiviteiten passeert de revue. Grotten moeten geëxploreerd,rivieren bedwongen. De nacht brengen ze door in tentjes. Terug naar de natuur, meneer! Alleen het eten wordt netjes op tijd geleverd enmaakt dat de naam ‘Overlevingskamp’ toch een weinig overdreven is. Jan De Corte uit 4 Sb overleefde het kamp en distilleerde uit de veleonvergetelijke momenten een verslag.

3000 m2 oase van groen

� Alle planten, bloemen en benodigden� Bloemstukken, geschenken, tuin- en terrasplanten� Aanleg van uw tuin, terras, oprit en gazon� Snoeien en vellen van bomen

SPECIALISATIE: TUINAANLEG EN -ONDERHOUD

Contacteer ons en vraag vrijblijvend inlichtingen!

Alle dagen open van 8u00 tot 19u00 doorlopendZondag open van 8u00 tot 17u00Donderdag gesloten

Bloemen STOOP tel 03 776 11 91Knaptandstraat 219 fax 03 778 29 009100 Sint-Niklaas gsm 0474 95 07 66

Uw partner in bouw- en renovatiewerken

Baenslandstraat 16,9100 Sint-NiklaasTel.: 03 776 32 89Fax: 03 766 19 72deer@deernv.be

69

Sportdag 6de jaar

Afvaart vande LesseOmdat de winter niet de verhooptesneeuwdagen bracht, bleven de langlauflatten dit jaarongebruikt. Een kajaktocht eindmei was het alternatief voor de sportdag van de zesdejaars.

7.10 uur: vertrek in de Hofstraat met 2 bussen. Ondanksde moeilijke doortocht over de brug van Temse, kondende kajaks in Houyet om 11 uur (met anderhalf uur ver-traging!) het water in.

AvontuurlijkBij sommigen liep het na amper één kilometer al mis.Peddels raakten verloren, boten kapseisden, leerlingenzwommen in paniek hun bootje achterna! De ‘bestuur-ders’ beweerden geen schuld te hebben.

De vrees dat het boven water natter zou zijn dan in hetwater was gelukkig ongegrond. We kregen zelfs aan heteind van onze rit een straaltje zon! Halfweg parkeerdenwe vlotjes onze kajaks aan camping Paradiso om onzemaaltijd te verorberen. Het zien van een frituur deedmenig lang gezicht vrolijker lijken. Onder het waakza-me oog van de kapiteins aan wal (Riggy Van de Wiele enmevrouw Backeljau) konden de kajakkers het tweededeel van de tocht aanvangen. De sportievelingen haddenwel nog twee ‘watervallen’ voor de boeg. Hoe komt hettoch dat steeds dezelfde leerlingen pech hebben?

De her en der verspreide ‘strandjes’ waren aangenameverpozingen bij een doorbrekende zon. Na het aanme-ren, het tellen van de zwemvesten, het ledigen van de tekleine waterdichte emmers en het aantrekken van drogekledij, konden we huiswaarts keren. Dit keer gelukkigzonder verkeersproblemen!

MARIJKE VAN VLIERBERGHE EN GILBERT CANT

2de semester 2006–2007Uitslagen interscolaire SVS-sportactiviteiten

Volleybal jongens 3de graad Woensdag 25 april: • landelijke kwartfinale: SJKS – SN Kuurne: 2 – 1• landelijke halve finale: SJKS – SJB Genk: 2 – 0De Collegeploeg: Hannes Riské, Brecht De Wilde, Jacob Cremer,Matthias Van Raemdonck, Pieter Eggermont, Kjell Verbeke, Joachim De Brabander, Benjamin Vertenten, Hanne Backaert

Volleybal meisjes 2de graad Woensdag 25 april: • landelijke kwartfinale: SJKS – SIRE Torhout: 2 – 0• landelijke halve finale: SJKS – SJ Ternat: 2 – 0Woensdag 9 mei: landelijke finale: SJKS – SV Gijzegem: 3 – 2 (25–22,19–25,23–25,25–22,15–10)De Collegeploeg: Eline Foubert, Aurelie Verschraege, Nathalievan Praet, Lore Riské, Sarah Bolsens, Lise Van Hecke, Nele Vijt,Pauline De Rop

Zwemmen provinciaal kampioenschap 10 januari 2007

Miniemen jongens:• 50 m vrije slag: zilveren medaille voor Bert Vermeiren

in de 50 m vrije slag, waaraan verder ook nog Joran De Boever (4°) en Stijn van Hove (11°) deelnamen

• 5° plaats voor Andreas De Cauwer in 50 m schoolslag• Gouden medaille voor de aflossingsploeg 4 x 50 m

in een tijd van 2.07.44Miniemen meisjes: • Gouden medaille voor Nathalie Verhaert in de 50 m vrije

slag, waaraan ook deelnamen: Karlien Hofman (5°) en Thalias Stoop (24°)

• Zilveren en bronzen medaille voor respectief Ellen Goossensen Lien Deschuytere in de 50 m schoolslag, 10° plaats voorEsti De Boever

• Gouden medaille voor het aflossingsteam 4 maal 50 m, in een tijd van 2.06.86

Kadetten jongens: • Bronzen medaille voor Steven Hofman in de 50 m rug,

4° plaats voor Niels Van Goethem• Zilveren medaille voor Pieter Van Ranst in de 50 m

schoolslagScholieren jongens: Bronzen medaille voor Maarten van Ranst in de 50 m vrije slag

Zwemmen landelijk kampioenschap 14 februari 2007

Medailles werden behaald door Ellen Goossens (zilver op de 50m schoolslag meisjes in 40:16), en de aflossingsploegen 4 x 50m miniemen: zilver voor zowel de meisjesploeg (2:10:31) ende jongensploeg (2:06:22). Verder verschillende ereplaatsen,met o.m. 4° plaats voor Bert Vermeiren en 6° plaats voor Jorande Boever in de 50 m vrije slag jongens miniemen, en een 4°plaats voor Nathalie Verhaert in de 50 m vrije slag miniemenmeisjes.

Atletiek Vinnie van Puyvelde behaalde bij de miniemen jongens (°94)de eerste plaats op 64 deelnemers in het provinciaal kampioen-schap veldlopen en de bronzen medaille op de 800m. Aan alle deelnemers en aan de medaillewinnaars van harte proficiat!

Sp

ort

70

Sp

ort

ichou

LIER – van onze verslaggever terplaatse

De dames van SJKS hebben al een hele reis achter de rugals zij aan de wedstrijd in Lier beginnen, letterlijk en fi-guurlijk. In de voorrondes haalden de meisjes het in dekwartfinale met 25–20, 27–25 en in de halve finale met25–16, 25–21. En de spannendste wedstrijd moest dannog komen... de landelijke finale!

Sterke startErvaren coach Luc Pierssens kiest een uitzonderlijk goedteam om mee te beginnen. Dat dit goed werkt blijkt alsnel. Er wordt scherp verdedigd, hard geserveerd en ste-vig aangevallen. Met Lise Van Hecke op de diagonaalkomt de ploeg goed uit de startblokken. Vooral ook viaopslagen van Nele Vijt, een goede middenspeelster eneen alweer ontembare Sarah Bolsens behoudt SJKS rustigde controle over de eerste set. Dit resulteert in winst: deeerste set gaat met 25–20 naar SJKS. Ook de tweede set isvoor het College, met zware opslagdruk van Eline Fou-bert, Pauline De Rop en vooral Aurelie Verschraege. DeSint-Niklase aanvalster rondt de tweede set af met drieaces. Maar dan gaat het mis.

Dipje

De scherpte is weg, evenals de servicedruk en de aanvalscoort even niet. De derde set eindigt na een lange, span-nende strijd in winst voor Gijzegem. Onze SJKS-dameszijn nog hoopvol en gaan vol goede moed de vierde setin. Als het opnieuw niet echt blijkt te lukken, geven deCollege-girls de hoop op. Ook de vierde set eindigt metverlies. Ditmaal met 25–18.

Beslissende 5de setDe 5de set beslist over de titel! En... onze meisjes her-pakken zich. Een goede passing van Lore Riské verhoogtde aanvalskansen. Het kostte bloed, zweet en tranen omde laatste set binnen te halen, maar het lukte. Gijzegemspeelde nochtans niet lusteloos, maar ging compleet on-deruit in de receptie. Geen leuk einde voor de ploeg uitAalst, die zeker goed speelde.

De gewonnen bekerfinale was de aanleiding voor eenfeestje met alle supporters, ouders, broers, zussen en ui-teraard met de coach en zijn speelsters. Een week laterwerd er gespeecht, lekker gegeten van een overheerlijkebarbecue en werden er plannen gesmeed om volgendjaar opnieuw een gooi te doen naar de titel. De verslaggever belooft nu reeds ook dan op post te zijn.Tot volgend jaar!

SH

9 mei 2007

Volleybalfinale SJKS – Sint-Vincentius Gijzegem

Middag-competities en fietsen in de krokus

Zaalvoetbal3des en 4des: 1. 4Lb 2. 3Sb1 3. 3Lb 4. 4Sa2des: 1. 2MWg 2. 2MWe2MWg won eveneens het veldvoetbaltornooi!5des en 6des: 1. 5LWib/Wewib 2. 6HW/MWia na strafschoppen.1stes: 1. 1Ai 2. 1Ag 3. 1Ae

MountainbikeTijdens de krokusvakantie namen volgende leerlingendeel aan een erg geslaagd mountainbikeweekend voor3des en 4des:

Mathias Vergauwen, Pieter Dhaene, Philippe Van de Vreede, Toon Borghraef, Michiel Geldof, BramKrieckaert, Jesse Van Gysel, Tom Foubert, GeoffreyThys, Timothy Verellen en Dairo Sanders.

71

Fam

ilie

nie

uw

s

Zijn overleden16.01.2007 mevrouw Mariette Gillis (°1931), groot-moeder van Nils (4Wb) en Jens Lamot (1Aj’06)17.01.2007 mevrouw Maria Thérèsia Seghers (°1924),grootmoeder van Roel Van Oevelen (ECWI ’02) en vanPieter Van Oevelen (4ECb)18.01.2007 mevrouw Leonie Van Den Abeele (°1912),overgrootmoeder van Jeffrey De Cock (1Ad)20.01.2007 mevrouw Lea Haentjens (°1920), groot-moeder van Dominique (GWI’95), Didier (GWI’97)en Dimitri Schrijvers (GL’00), en van Margot Truyens(6LWE)21.01.2007 de heer Gabe Gosse van der Veen (°1926),grootvader van Niels Van der Veen (3Sa)23.01.2007 de heer Louis D’Joos (°1935), grootvadervan Tara Pettini (1Aa)30.01.2007 mevrouw Albertine Lemmens (°1911),moeder van Werner Stuyven (oud-leraar)03.02.2007 de heer Achiel Nobels (°1923), grootvader van Koenraad Nobels (5MTWE) 07.02.2007 mevrouw Lydia Ooms (°1929), grootmoeder van Gregg Moons (2Ld) en Andreas Verbraeken (6LMT)12.02.2007 Janne Goffart (°1998), nichtje van Hannelore (4Lc) en Astrid Osselaer (2Ld)15.02.2007 de heer Albert Duellaert, overgrootvadervan Jordy (3Lb) en Jonas (4B) Van Bogaert19.02.2007 de heer Richard Van Oevelen (°1923),grootvader van Pieter Van Oevelen (4ECb)23.02.2007 mevrouw Emelie Vercauteren (°1909),schoonmoeder van Arnold Ott (oud-leraar)25.02.2007 E.H. Camiel Vinck (°1916), (oud-leraar enoud-superior van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie)27.02.2007 de heer Norbert Rumbaut (°1934), grootvader van Jan Spitaels (2MWa)12.03.2007 mevrouw Clara Bryssinck (°1915), moeder van Eddie Van der Vieren (leraar)12.03.2007 mevrouw Ira De Wolf (°1948), groottantevan Siglinde (3ECb) en Irmgard (1Ah) Van Meirvenne 15.03.2007 de heer Rudy Hemelaer (°1939) (LG’58)17.03.2007 mevrouw Maria Boedts (°1918), moedervan Bernard (oud-leraar en oud-leerling LG’62), Luc(LG’62), Pierre (WEA’64) en Marc (WEB’66) Hellin,grootvader van Benoit (EWI’97)24.03.2007 de heer Robert Rotthier (°1936), groot-vader van Bram (6WEWIb) en Dorien Rotthier (3Wb)06.04.2007 de heer Freddy Teugels (°1933), groot-vader van Rik Conickx (5ECMT) en Jesse Van Gijsel(4ECMT)19.04.2007 de heer Jan De Vry (°1948), schoonbroervan Walter Cruyssaert (LG’64) en Jean-Pierre Chabot(WEB’71)23.04.2007 mevrouw Gaby Mettepenningen (°1938),zus van André Mettepenningen (RET’65)25.04.2007 de heer Georges Van Broeck (°1930),grootvader van Vincent (6MWE) en Bruno (2MWf)Denyft28.04.2007 de heer Michiel Dutré (°1951)(LG’69),schoonvader van David De Bleeker (WEB’93), vadervan Charlotte (MWE’99) en van Mathieu Dutré(LWI’03), broer van Patrick (LWI’72), Paul (LWI’76),Joris (LWI’81) en schoonbroer van Dirk Gerlo (ECa’78)

04.05.2007 mevrouw Irena Stuer (°1935), groot-moeder van Charlotte (WEWIb’05) en Stefaan Cleys(6MWIa)04.05.2007 de heer Jozef D’Hondt (°1920), groot-vader van Sander D’hondt (1Ac) 05.05.2007 de heer Roger Ongena (°1921), vader vanJozef Ongena (LWI’76)07.05.2007 de heer Joris Van Poucke (°1922), vadervan Dirk (WEBa’77) en Koen (WEBb’77), grootvadervan Lies (1Ae)15.05.2007 de heer Berten Blomme (°1925), schoon-vader van Robert De Geest (leraar) en grootvader vanPieter (leraar, oud-leerling MWE’99) en Thomas DeGeest (ECWI’01) en Hans (LWI’06) en Niels (2MWe)Blomme17.05.2007 de heer Erik Houtekier (°1926), schoon-vader van Stefaan (WEBa’81) en grootvader van StijnWauters (2MWg)20.05.2007 mevrouw Germaine Van Herp (°1921),grootmoeder van Brandon Calluy (2MWd)22.05.2007 de heer Geert Van Overmeire (°1968),oom van Kjell Verbeke (3Sa)28.05.2007 de heer Kamiel van der Ha (°1930), groot-vader van Sofie van der Ha (1Aa)28.05.2007 de heer Gustaaf Beirnaert (°1935), groot-vader van Annelies (6LWIb), Astrid (5WWIa2) en Thomas (4Ld) Beirnaert31.05.2007 mevrouw Odette Vervalle(°1927), groot-moeder van Valérie (2Ld) en Stephanie Van Laere (1Ab)01.06.2007 mevrouw Maria Vercauteren (°1926),grootmoeder van Siri Rohmesmo (4Lb)05.06.2007 mevrouw Josephine Van Britsom (°1916),overgrootmoeder van Katrien De Laet (1Ae)

Zijn geboren06.02.2007 Elise, petekind van Wim Van Hoey(LWE’94) 16.02.2007 Delphine, dochtertje van Gunther De Vogelaer (LWI’95) en Karen Wymeersch (lerares)

Zijn gehuwd12.02.2007 Geert Maes (ex-leraar en oud-leerlingWEA’81) en Renuka Suprabha30.04.2007 Tom De Paepe (leraar en oud-leerling WEWI’99) en Katlijn Vanhee

Familienieuws

Katlijn en Tom

72

Toe

n e

n n

u

ichou

Het eerste nummer van Ic Hou werd in 1955 boven dedoopvont gehouden. E.H. André (nu: Dries) Morel (hetprille begin) en Cyriel Coupé (Anton van Wildero-de!)(gedurende vele jaren) zorgden voor 39 erg gewaar-deerde nummers. In ’76 hield Ic Hou echter op.

Tot in 1983. Toen namen Fred Adriaenssens en WernerStuyven de draad op. Het jubileum van 175 jaar Collegewas de aanleiding. De ‘40ste aflevering’ een realiteit. Deredactieploeg breidde na die nieuwe start uit en wijzig-de af en toe in de loop der jaren.

Ondertussen, beste lezer, bent u aanbeland aan de laatstebladzijde van nummer 84. Bij leven en welzijn rondenwe in 2015 de kaap van de 100!

In het nummer van maart 1983 stond een overzicht van‘het feestprogramma van de festiviteiten voor 175 jaarKlein-Seminarie’. We onthouden het u op de vooravondvan 200 jaar College niet.

“Niet opgenomen in dit overzicht: de normale en dagelijkse feestelijkhe-den zoals lessen, overhoringen, huistaken, toezichten, examens, ...”

“Zaterdag 5 maart, 19 uur: ouderfeest basisschoolSint-Rochus Zondag 6 maart, 16 uur: concert IDJ in de College-kerk (programma: Mozart, Kroningsmis en motetten)Zaterdag 12 maart: JOL-nacht en herverschijning Ic HouZondag 20 maart: lentefeest basisschool Sint-JozefZondag 1 mei, 14 uur: volleybaltornooi College,wandeltocht basisschool Sint-Jozef; 18 uur, gemeenschappelijk slot en barbecueZondag 8 mei: stichtingsdatum Klein-Seminarie1808; 10 uur radio-misZaterdag 14 en zondag 15 mei: opendeurdagen vanSJKS, telkens vanaf 10 uur; de zondag vanaf 12 uurmaaltijd voor ouders en leerlingen en om 16 uur(waarschijnlijk) hemelvaart – of toch een heel eind– van een warmeluchtballon met vele gaskleintjes,ter herinnering aan die eerste bemande ballon diein Sint-Niklaas opsteeg in 1845 vanaf de speelplaatsvan het College, en omdat we nu eenmaal van Sint-Niklaas zijn. Bij die gelegenheid verschijnt ook onzescheurkalender met een schat aan dagelijkse anek-doten uit 175 jaar geschiedenis en 40 nummers Ic Hou. Zondag 11 september, 11 uur: eucharistieviering en oud-leerlingendag voor afgestudeerden van de eindjaren 1958 tot en met 1977.Zaterdag 17 september (onder voorbehoud):schaaktornooi met ‘levende’ stukken op de GroteMarkt en met Viktor Karpov als gastvedette.Zaterdag 25 september: 11 uur, eucharistievieringen oud-leerlingendag voor afgestudeerden van vóór1958Vrijdag 14, zaterdag 15, vrijdag 21, zaterdag 22 ok-tober, telkens om 20 uur; zondag 23 oktober om 15 uur; telkens in de stadsschouwburg: totaalspek-takel van leerlingen, leraars en oud-leerlingenZondag 13 november: 10 uur: tv.-mis in de Colle-gekerk; 11.15 uur academische zitting en receptiein het stadhuis; 14 uur: galabanket in het College* Voor eind ’83 voorzien wij ons gedenkboek 175jaar SJKS.”

Het werd een jaar met vele feestelijke momenten. Het schaaktornooi enhet gedenkboek bleven echter steken in de ‘planningsfase’.

175 jaar CollegeIc Hou nummer 40