SCHIPPEREN - WordPress.comtoneelstukken.files.wordpress.com/2016/11/schipperen.pdf2 DEEL 1...

SCHIPPEREN (GOING DUTCH)

Van John Godber Vertaling Gie Beullens

Dit werk mag slechts worden opgevoerd na voorafgaande schriftelijke toelating van

AUTEURSBUREAU ALMO bvba

Jan Van Rijswijcklaan 282

B-2020 Antwerpen

Tel 03/ 260.68.16

Fax: 03/2169532

E-mail [email protected]

www.almo.be

waar de nodige teksten kunnen worden aangekocht.

mailto:[email protected]

http://www.almo.be/

Going Dutch - John Godber – Vertaling Gie Beullens

1

PERSONAGES: 3 heren/2 dames:

MARK 52 Componist …………………………….

SANDRA 52 zijn vrouw ……………………………..

JILL 47 haar vriendin van de universiteit ……………………………...

CARL 48 een beest ………………………………

CROONER 40 een zanger ……………………………….

(deze rol kan ook in dubbelrol gespeeld worden met CARL)

DECOR:

Voornamelijk een open ruimte die zichzelf kan omvormen tot een groot aantal verschillende

locaties. We moeten de sfeer oproepen van een zeer dure cruiseboot, maar we moeten ook het

disco-niveau halen van de lagere klasse dek. Spots worden gebruikt om bepaalde

spelmomenten te isoleren en specifieke plaatsen op het schip aan te duiden.

Voor het eerst opgevoerd in december 2004 in het Hull Truck theater te Hull.


2

DEEL 1

(Zaallicht – black-out. Muziek. Als het licht opgaat zien we de Sky lounge.

MARK en SANDRA komen op en gaan eventueel zitten op twee stoelen die aan

een klein rond tafeltje op de scene staan.)

MARK: Hier zitten we dan.

SANDRA: Goed en wel.

MARK: Helemaal in de ‘Sky Lounge’.

SANDRA: Op de ‘trots van Hull’.

MARK: Het is kwart voor twaalf.

SANDRA: En we zijn alleen.

MARK: En een crooner zingt Neil Daimond.

(Een spot gaat aan op de zanger. Hij is keurig gekleed in een treurig zwart pak

en hij zingt ‘Hello again’ van Neil Diamond)

ZANGER: Hello again! Hello!

Just called to say Hello!

I couldn’t sleep at all tonight

And I know it’s late

But I couldn’t wait

Hello, my friend hello!

Just called to let you know

I think about you every night

And I’m here alone

And you’re there at home

Hello...

Maybe it’s been crazy and I’m to blame

But I put my heart above my head

We’ve been through it all

And you love me just the same

And when you’re not near

I just need to hear

Hello


3

My friend Hello

It’s good to need you so

It’s good to love you like I do

And to feel this way

When I hear you say

Hello

(De muziekband speelt verder terwijl hij spreekt) Dames en Heren, ik hoop dat u

een prettige overtocht hebt vandaag. Het was fantastisch om voor jullie te

mogen optreden! De zee is kalm, er is geen wind, dus het zou een rustige nacht

moeten worden. Dank u en tot straks.

(De spot op de zanger gaat uit als MARK en SANDRA beleefd applaudisseren.

Zachte pianomuziek is als achtergrondmuziek te horen.)

SANDRA: Hij is eigenlijk wel goed.

MARK: Maar hij moet wel hard werken.

SANDRA: Hoe weet jij dat?

MARK: Hij moet nu de Freddie Mercury show gaan doen in de disco beneden.

SANDRA: Hoe weet jij dat?

MARK: Ik heb het hem zien doen, de vorige keer dat we hier waren. Jij was te zat om

het te merken.

SANDRA: (spreekt op de kalme manier van een gewone conversatie tot het publiek) We

gaan naar de kerstmarkt in Amsterdam.

MARK: En komen waarschijnlijk terug met een hoop rommel.

SANDRA: Ik koop er wat tulpen.

MARK: En spullen voor de kerstboom

SANDRA: Mooie spulletjes.

MARK: Je kan diezelfde dingen in de Aldi krijgen, maar…

SANDRA: Dat is niet hetzelfde.

MARK: Behalve de prijs.

(Een kleine pauze)

SANDRA: We zijn juist voorbij het einde van Engeland. Dat scherpe deel, weet je wel.

MARK: Dat deel waarvan Alan Titsmarsh zegt dat er meer vogels op zitten dan ergens

anders in Engeland. Ik zou niet weten hoe hij dat kan weten, maar…


4

SANDRA: We varen richting Euro-poort.

MARK: Vijf vierkante kilometers oliepijpen.

SANDRA: Je wordt wakker en het is net alsof je dood bent en in de BP-hemel bent

aangekomen.

MARK: We gaan niet meer zoveel samen op reis.

SANDRA: Maar we doen wel moeite! Het moet wel!

MARK: We gaan aan boord om half zeven en de volgende morgen zijn we er al. Maar ik

kan wel niet slapen!

SANDRA: Dat komt door zijn ouderdom.

MARK: Ik kan niet overal slapen. Ik begin op mijn vader te lijken.

SANDRA: Ge snurkt al zoals hem!

MARK: Hoe weet jij hoe hij snurkt?

SANDRA: Wel ja…

MARK: Het kon erger zijn. Ik kon op jouw vader beginnen lijken.

SANDRA: De hemel beware hem!

MARK: Och, zot mens!

(een kleine pauze)

SANDRA: Ge moet jezelf eens verwennen, weet je. Het leven is al zo kort.

MARK: Tweeënvijftig al! En ik dacht dat ik de vijftig nooit zou halen!

(een kleine pauze)

SANDRA: Ik had nooit gedacht dat de mensen die slaapmaskers echt droegen, maar hij…

MARK: Ze denkt dat ze grappig is!

SANDRA: Of koptelefoons om in te slapen!

MARK: Daar gaan we weer!

SANDRA: Of Herbal life slaappillen moeten pakken.

MARK: Ik probeer alles om in slaap te geraken!

SANDRA: Als hij gaat slapen lijkt het wel of hij naar de elektrische stoel gaat!

(een kleine pauze)

MARK: Zo gaat dat als je in een huis vol vrouwen leeft.

SANDRA: We hebben 3 dochters.

MARK: De hel op aarde!

SANDRA: Hij heeft juist een serre voor in de tuin gekocht.


5

MARK: Om er in te gaan leven!

(een kleine pauze)

SANDRA: We hebben besloten om ze naar de internationale school te sturen. Dat is ook

zo’n ding dat we gezworen hadden nooit te doen.

MARK: Het leven is geen generale repetitie!

SANDRA: Dat zeg ik al jaren, maar nu het geld niks meer waard is.

MARK: Ik heb heel mijn leven voor de socialisten gestemd, maar… Maar die zitten daar

nu ons geld te vergokken. Door vervlakking, het hele land in onverschilligheid

te dompelen! En daarom profiteren wij nu van de Sky Lounge!

SANDRA: Ja, daar beneden is altijd wel een vrijgezellenavond aan de gang, nietwaar.

MARK: En die gaan niet voor de tulpen!

(Een kleine pauze)

SANDRA: En dus vertrekken we telkens we de kans krijgen.

MARK: Vanaf we met Jill zijn weggegaan, he?

SANDRA: Met zijn vijftigste verjaardag!

MARK: En Springsteen was aan het toeren in Europa.

SANDRA: Hij heeft, eerlijk gezegd, altijd al een oogje op Jill gehad!

MARK: Ik heb haar enkel aangeboden om haar te helpen als ze hopeloos werd.

SANDRA: We zaten samen op de universiteit! En hij liep altijd achter haar aan als een

schoothondje.

MARK: Ja, ik geef het toe! Het was gewoon zielig.

(een kleine pauze)

SANDRA: We hadden zo gedacht, dat als Springsteen ergens in de buurt kwam, dat we er

dan naartoe zouden gaan.

MARK: Ik weet niet of je het weet, maar die heeft de mijnwerkers bij ons nog geholpen,

tijdens hun staking. En muziek, dat is mijn ding. Dus dat was mijn

verjaardagcadeau. Zo gaat dat bij ons in de familie, als je wil getrakteerd

worden, moet je het zelf doen

(een kleine pauze)

SANDRA: Hij dacht dat hij geluk ging hebben! Vooral omdat het concert in Amsterdam

doorging.


6

MARK: Ik geef het toe, het passeerde mijn gedachten, ja! Het was perfect. Zij konden

zich gaan uitleven in de shops en ik kon in de rosse buurt wat gaan flaneren en

zo’n zes uur in de vitrines loeren!

SANDRA: Ik had ons moe en onze va gevraagd om op het huis te passen en onze dochters

in het oog te houden.

MARK: Haar vader stond erop op wat klusjes op te knappen, om iets te doen te hebben.

SANDRA Hij vindt dat plezant.

MARK: Een paar bomen verplanten, een hobbyruimte bouwen, je weet hoe

tachtigjarigen zijn!

SANDRA: En Jill is zo’n goed gezelschap, hé?

MARK: En de meter van onze oudste.

SANDRA: Ze heeft geen nagel om aan haar gat te krabben, maar ze is sexy, hé?

MARK: Ik vind dat toch! Maar ik ben al wel eens meer verkeerd geweest, kijk maar eens

naar jou.

(een kleine pauze)

SANDRA: We zaten hier toen ook, hé?

MARK: En dan kwam zij binnen; als een wervelwind.

JILL: (komt achteraan de scène op. Ze is een pittige en volslanke dame van 47, die

veel te veel van haar boezem laat zien dan goed voor haar is) Ik heb die

verdomde boot van boven tot onder afgezocht naar jullie! Ik dacht dat jullie

beneden in de disco zouden gezeten hebben, wat doen jullie in dit chique

gedeelte hier? Je moet wel dood zijn om het hier plezant te vinden, neen? (ze

bevriest)

SANDRA: We hadden haar in zes maanden niet meer gezien!

MARK: Maar zo is ze nu eenmaal…

SANDRA: Eerst zie je haar in geen jaren en dan doet ze of er niks is veranderd.

(SANDRA en MARK gaan twee jaar terug.)

JILL: Hello schatje, hoe is het ermee?

(JILL komt tot bij SANDRA en MARK. Er wordt veel geknuffeld en gekust. En

veel overdreven gelachen.)

SANDRA: Alles goed?

JILL: Ja, en met jullie?


7

MARK: Je ziet er weer stralend uit.

JILL: Olala, waar zit die weer op te azen?

(Ze lachen samen.)

SANDRA: Op je lichaam!

JILL: Zoals gewoonlijk!

MARK: Zeg nooit nooit!

SANDRA: (tegen JILL) Je ziet er stralend uit!

JILL: Wie?

SANDRA: Jij!

JILL: Ik niet, jij!

(een kleine pauze)

MARK: We hadden willen wachten, maar we moesten de auto er al op zetten. Hebt ge

uw ticket gevonden?

JILL: Ja, ik heb al mijn gerief. Ik heb me verdomd erg moeten haasten om hier te zijn,

maar… Ik ben in cabine 8101.

SANDRA: Naast die van ons.

JILL: Groot, hé?

MARK: De cabines of de boot?

JILL: De boot, onnozelaar!

MARK: Ha, want onze cabine is dat niet.

SANDRA: Ze dienen toch alleen maar om in te slapen!

JILL: Ik zal waarschijnlijk toch te zat zijn om het merken…!

MARK: (wil weggaan) Je zal niet de enige zijn, de halve boot kan al niet meer op zijn

benen staan voor we de haven uit zijn. Wil je iets drinken?

JILL: Een pintje graag!

MARK: Hé, we zullen hier nog een tijdje zijn, hoor!

JILL: Veertien uur. En het zal ruwe zee worden, zei raad eens wie?

SANDRA: Wie?

JILL: De kapitein! Ik kan geen man in een uniform weerstaan.

MARK: Ik zal het onthouden!

JILL: Ik zag hem toen ik aan boord kwam. En… hoe is het met je moeder?

MARK: O, zo en zo!


8

SANDRA: Ze is goed voor het moment!

JILL: En hoe is’t met jouw vader?

SANDRA: Nog altijd aan het klagen.

(er wordt weer een rondje gelachen)

JILL: Alles gaat goed dan!

SANDRA: (beoordeelt) Ben je vermagerd?

JILL: Drie kilo!

SANDRA: O!

JILL: (trots en pocherig) Het spijt me. Het Atkins dieet.

SANDRA: Ik ben onder de indruk!

MARK: Ik heb dat ook eens geprobeerd, ik moest er winden van laten en mijn

cholesterol ging ervan stijgen!

JILL: Hij is niet te doen!

SANDRA: Hij is als elke man, alleen nog dommer.

JILL: Dat dacht ik al!

(een rondje gelach)

MARK: O, ze kan soms zo grappig zijn!

JILL: Dat weet ik.

MARK: Ze was het nu even niet, maar ze zou het best kunnen!

(er wordt gelachen)

JILL: Ik kan niet geloven dat we werkelijk doen wat we gezegd hadden te doen.

SANDRA: We hebben er dertig jaar over gedaan, maar…!

MARK: Hey, ‘Tramps like us’ (uit het nummer Born to run van Springsteen).

JILL: ‘Baby, we are born to run!’ (uit het nummer Born to run)

(Er wordt gelachen)

MARK: (ongelovig) Ik ben verdorie vijftig! Het is gewoon krankzinnig!

JILL: Ik weet in ieder geval al wat ik jou moet geven voor je verjaardag!

MARK: Dit is mijn cadeau hier, zie: wij gedrieën hier bijeen!

JILL: Hij kan nogal zeveren, hé?

SANDRA: Ja, hij hangt er vol van.

(er wordt gelachen)


9

JILL: Luister, ik ga snel even naar mijn cabine om het één en ander te doen, als je ’t

niet erg vindt? Zo’n half uurtje! Ik moet wat parfum en ander dingen opdoen. Ik

heb niet zoveel bij. Ik zie jullie dan daarna, is dat goed? (gaat af)

(Stilte)

MARK: Die Jill toch?

SANDRA: O ja!

MARK: Wat had ze weeral aan?

SANDRA: Misschien dat ze werk gaat zoeken als ze daar aankomt?

MARK: Volgens mij maakt ze wel kans als ze er zo gekleed bijloopt.

SANDRA: En ze zou aan jou haar eerste klant hebben.

MARK: Ze is nogal kieskeurig. Ze heeft me al twee keer de laan uitgestuurd.

SANDRA: (draait zich naar het publiek) Ze heeft wat ongeluk gehad wat mannen betreft!

MARK: We hebben geprobeerd om haar te koppelen, maar..

SANDRA: Met Alain en Danny.

MARK: Maar Danny kon ze niet uitstaan, hé?

SANDRA: En Alain was een homo.

MARK: Dus dat was verkeerd!

SANDRA: Maar wij wisten dat niet, hé?

MARK: Neen, en volgens mij wist Alain dat zelf ook niet.

(een kleine pauze)

SANDRA: Enfin, ik bleef in de Sky Lounge en hij ging wat op het schip rondwandelen. Dat

doet hij nu altijd, hij vertrekt en laat mij alleen achter. Om wat na te denken,

zegt hij. En dan komt hij een uur later meestal weer met één of ander onnozel

idee!

MARK: (loopt de scène over om de volgende scène klaar te zetten) Dat klopt. Alle ratten

verlieten het zinkende schip, om zo te zeggen. Ik ging naar het zonneterras. En

aan de reling stond Jill een sigaret te roken. Ik had nooit een rookster in haar

gezien. Maar ik kan je wel zeggen dat ik haar na dertig jaar nog altijd zag zitten!

(Licht – Muziek.)


10

Scène Het zonneterras

(Gedurende het voorgaande gesprek heeft MARK geholpen om de plaats van het

zonneterras te bepalen. Het is een andere plaats op de boot. JILL staat naar de

haven van Hull te kijken. Ze steekt een sigaret op en doet er een aantal

dramatische trekken. We horen nog altijd de pianomuziek die uit de Sky lounge

komt, waar SANDRA zit, die de volgende scène bekijkt.)

MARK: (komt aan de plaats waar JILL staat. Hun manieren zijn vriendelijk maar een

tikkeltje geladen. Ze staan een tijdje stil bij elkaar) Alles ok?

JILL: Kalme zee…

(een kleine pauze)

MARK: We zijn nog altijd niet vertrokken. We liggen nog altijd vast geankerd.

JILL: Dat weet ik ook wel, onnozelaar! (doet weer een hevige trek aan haar sigaret).

Vijftig, hé?

MARK: Jep.

(een kleine pauze)

JILL: Mooie cabines.

MARK: Ik hoop maar dat ik niet de verkeerde instap.

JILL: Inderdaad, je zou nogal verschieten.

MARK: Jij ook!

JILL: Denk je dat?

(een kleine pauze)

MARK: Het zou nog zo slecht niet zijn.

JILL: Wat zou Sandra wel niet zeggen?

(een kleine pauze)

MARK: Ik kan me voorstellen dat ik zo zat ben dat ik niet meer weet waar ik ben en dan

binnen kom en bij je aanschuif.

(een kleine pauze)

JILL En ik dan overgeven op jou!

MARK: Ik zou me toch gewoon kunnen vergissen.

JILL: In je dromen, makker!

MARK: Dat droom ik al dertig jaar!

(een kleine pauze)


11

JILL: Hoe is ’t op ’t werk?

MARK: Ik krijg dat verdomde ding maar niet af waar ik nu aan bezig ben.

JILL: Wat is het?

MARK: Een kinderserie, niet te geloven. Ik dacht dat ik Phillip Glass was en ik doe de

achtergrondmuziek voor zo’n Teletubbies-rommel!

JILL: Het is tenminste werk.

MARK: Maar wel geen kunst.

JILL/ Wie kan dat wat schelen? (Ze trekt weer intens aan haar sigaret)

MARK: En hoe is ’t ermee?

JILL: Werk of wat?

MARK: Of wat?

(een kleine pauze)

JILL: Het werk is klote. Ik ben een bananenmeisje geweest. Ik was in een parfum van

John Lewis. En ik was ook nog een kindermeisje. Dat zou iets voor jou geweest

zijn!

MARK: Ik ben dat de laatste twaalf jaar al.

JILL: Ik heb mijn agent afgedankt.

MARK: Goed van je!

JILL: Het was maar een kwestie van tijd voor hij mij had afgedankt, eigenlijk.

MARK: Zorgde ervoor dat je eerst nog weerwraak kon nemen!

JILL: De laatste drie maanden doe ik workshops in gevangenissen.

MARK: Dat is een beetje te grof voor mij!

JILL: Fascinerend nochtans! Sommige van die gasten zijn ongelooflijk.

MARK: Dat kan ik me voorstellen.

(een kleine pauze)

JILL: Dus met jou gaat alles goed?

MARK: (kijkt een beetje somber. Raar) Ik weet het eigenlijk niet!

JILL: Waarom niet?

MARK: Mijn moeder is niet goed, in en uit het ziekenhuis. Mijn vader is er kapot van.

Werk! De meisjes die groot worden! Sandra met haar onvoorspelbare up en

downs! Haar hormonen of zo! Soms zou ik hard willen wegrennen.

JILL: Nee, ik heb dat gedaan. Dat is pas klote!


12

MARK: (glimlacht en lacht. Hij mag JILL graag) O jij!

JILL: Wat?

MARK: Jij bent grappig! (wil haar kussen)

JILL: Kus me niet!

MARK: (overweldigd) Maar ik wou enkel…

JILL: Alsjeblief!

MARK: Sandra is in de bar.

JILL: Mark?

MARK: Zeg, ‘t is alleen maar...

JILL: Ik weet het, maar…

MARK: Oké!

(een kleine pauze)

JILL: Het liep bijna mis, laat het ons zo houden!

MARK: Je ziet er goed uit.

JILL: Ik zie er goedkoop uit, maar…

MARK: Schei toch uit. (een beetje verlegen draait hij weg)

JILL: De zee zal straks wel wild worden, denk ik?

MARK: Daar zijn die kotszakjes voor. Als ze straks staan aan te schuiven in de gangen,

dan weet je het wel.

(een kleine pauze)

JILL: Je ziet er goed uit.

MARK: Voor vijftig?

JILL: Je wordt beter met de jaren!

MARK: En jouw zicht hoe langer, hoe slechter.

JILL: Waarschijnlijk.

(er wordt gelachen)

MARK: Luister, ik heb een tafel geboekt in de ‘Quatre seasons’ voor half negen is

dat…?

JILL: Is dat die chique?

MARK: Het is allemaal geregeld, dus geen vragen meer… Als ik je niet mag kussen, dan

mag ik je wel trakteren. (merkt haar onwilligheid) Waarom niet?

JILL: Ik weet niet of ik eerlijk mag zijn.


13

MARK: Natuurlijk mag je dat!

JILL: Ik voel me alleen een beetje…

MARK: Wat?

(een kleine pauze)

JILL: Ik weet dat het aardig van je is om voor mij te betalen, maar…

MARK: Hé zeg, we toch zijn kameraden? Je mag me toch eens iets voor je laten doen!

JILL: Ja, maar kameraden willen normaal gezien niet met elkaar naar bed!

MARK: Dat hangt ervan af welk soort kameraden het zijn!

(een kleine pauze)

JILL: Wel, ik wil niet met je naar bed, laat ons het zo stellen!

(een kleine pauze)

MARK: Waarom zeg jij altijd de verkeerde dingen?

JILL: Een levenslange gewoonte?

(een kleine pauze)

MARK: Kom, ik betaal je een pint. Als het dan wild wordt kunnen wij er doorheen

slapen! En luister eens hier, ik weet niet waar je dat idee vandaan haalt dat ik

met je naar bed zou willen!

JILL: Ik weet het ook niet! (ze wisselen een vriendschappelijke lach. JILL gaat

achteraan af)

MARK: (spreekt tot het publiek) We aten niet in het à la carte restaurant “les quatres

seasons”. We aten van het four seasons buffet, waar je kan langsgaan zoveel je

maar wil. Ik noem het ‘de Trog’, want mensen stoppen er zich zo vol als

beesten. Spijtig voor sommige van hen zullen ze het diezelfde avond nog

terugzien. Na het diner en een beetje shoppen keerden we terug naar de Sky

Lounge, waar de zanger zijn Neil Diamond setje weer aan het doorlopen was.

Hij was werkelijk heel goed. Of was ik het, die mijn normen aan het verlagen

was? (hij doet weer de zonneterras-truk)

(Licht – Muziek)


14

Scène : Sky Lounge

(Een spot belicht weer de zanger in de Sky lounge. Hij is gekleed in hetzelfde

pak als voordien. Hij zingt Neil diamonds’ “Girl, you’ll be a woman soon”.)

SINGER: Girl, You’ll be a woman soon!

Love you so much can‘t count all the ways.

I’d die for you girl and all they can say is

He’s not your kind.

They never get tired of putting me down

And I never know when i come around

What i’m going to find

Don’t let them make up your mind

Don’t you know girl

You’ll be a woman soon

Please, come take my hand.

Girl! You’ll be a woman soon.

Soon you’ll need a man!

Dames en heren, dat was het laatste nummer voor dit moment! Ik hoop dat u een

plezierige tijd heeft gehad in de Sky Lounge en op de ‘Trots van Hull’! En al

varen we in een windkracht tien, toch hoop ik dat dit je plezier in het

avondamusement niet heeft gestoord… Ik kom straks terug met liedjes uit

bekende musicals! Dank u!

(LICHTEN. De zanger verdwijnt. Muziek blijft spelen gedurende de rest van de

scène, maar zonder zang. LICHTEN. SANDRA en JILL zitten aan een tafeltje.

MARK komt aan met de drankjes. De meisjes amuseren zich rot)

SANDRA: We hadden in dat chique restaurant kunnen gaan eten, weet je.

(MARK geeft ze hun drankjes)

JILL: Ik weet het, maar ik ga liever nog eens terug voor wat meer! Ik voel me net als

Oliver Twist!

MARK: We hebben het gezien. Je bent wel dertig keer vlees gaan halen.

JILL: Geen dertig! Tien keer!

MARK: Acht! Ik heb het geteld.

JILL: Is hij altijd zo?


15

(een kleine pauze)

SANDRA: Heeft hij al gezegd dat we het erop gaan wagen. We sturen Carla en Beatrice

naar de internationale school, volgend jaar.

JILL: ’t Is niet waar.

SANDRA: Ik weet het! Ik weet het!

MARK: Luister, als een vriend, die het hoofd is van het verbond van leerkrachten zegt

dat als je het geld er voor hebt, je het moet doen, dan is dat goed genoeg voor

mij!

(de drie acteur bewegen een beetje mee met de boot)

MARK: Zoals de zeebonk zei…

JILL: Een ruige zee.

MARK: En buiten ook nog eens om te bevriezen.

SANDRA: Heb ik je ooit verteld van toen we hier waren met Radio Humberside?

MARK: Oh, dat moet je horen!

SANDRA: Ik deed de begeleiding op zo’n reis voor luisteraars.

MARK: Dat was zo’n vijf maanden geleden, hé?

SANDRA: Ze wilden het programma uitzenden van op het schip.

MARK: Een Holland retour. Naar ginder en terug in één dag.

SANDRA: Wie vertelt hier het verhaal?

MARK: Doe maar!

SANDRA: Het is zo’n windkracht dertig, of zoiets en we komen op de Humber, maar ’t

was zo slecht dat we niet eens konden aanleggen.

MARK: Ze blijven daar vast zitten aan de riviermond.

SANDRA: Alles vliegt naar alle kanten. Schotels, borden, alles!

MARK: Ik hoorde het op de radio.

SANDRA: Ze zouden er ‘het morgengetijde’ hebben moeten doen. Ze hadden een nieuwe

deejee, die zij dat hij daar tegen kon, tegen de boot. Dus hij zit daar aan de

microfoon en zegt: ‘Hallo, welkom bij het morgen bleurp. Ik ben Steven euhps,

van Radio geubel.’

MARK: We hebben hem een half uur lang in de ether horen overgeven. Dat is pas goede

radio!


16

SANDRA: Er waren ook twee oudere vrouwen. De enige twee die niet ziek waren

geworden op die boot. Ik vroeg: ‘Bent u niet zeeziek?’ “Nee”, zeiden ze, “met

ons gaat alles goed!” Ik vroeg hen: “Bent u al ooit op een boot geweest?” Ze

zeiden: “we zijn nog nooit op zee geweest, maar we werken in de vismijn!”.

MARK: Ze gingen naar Tony Bennett zien, hé? Ze beseften niet dat ze daar niet zouden

overnachten en dezelfde nacht al terug naar huis zouden gaan.

SANDRA: Echt heel grappig.

MARK: Ik bedacht opeens dat ik nog even terug in de shop moest binnenwippen. (hij

staat recht. De boot wiegt een beetje. Hij reageert op de beweging.) Oh, Oh,

daar gaan we weer! Je merkt het niet tot je rechtstaat. Ik ga een adapter voor

mijn GSM halen. Ik ben de mijne vergeten. Ik wil dat hij opgeladen blijft.

Misschien koop ik me ook nog een magneet voor op de ijskast, of zo.

SANDRA: Nog één?

MARK: Je kan er nooit genoeg hebben. Ik zie jullie straks. (hij gaat naar achter. Hij

loopt wat wankel omdat de boot beweegt. Als hij tot het publiek spreekt

bevriezen SANDRA en JILL) Dus verliet ik hen om een frisse neus te halen en

wat op de boot rond te wandelen. Beneden in de ‘Sunset lounge’ begon de disco

en de zanger deed juist zijn Freddie Mercury show. Laat ons het zo stellen, het

was beter dan Neil Diamond. (MARK gaat nu ergens achteraan een positie

innemen. Als hij daar achteraan loopt beweegt de boot en reageert hij daar op.

SANDRA en Jill komen uit de bevriezing)

JILL: Hoe is het met hem.

SANDRA: Meestendeels van de tijd een afschuwelijke nachtmerrie,

(een kleine pauze)

JILL: Ik kan niet geloven dat hij al vijftig is!

SANDRA: Hij ook niet.

JILL Waar is de tijd?

(een kleine pauze)

SANDRA: En met jou, alles oké?

JILL: Ik? Ja! Waarom,

SANDRA: Ik vroeg het me gewoon af.

(een kleine pauze)


17

JILL: Nee, toch niet!

SANDRA: Eigenlijk kan je hem voelen bewegen, hé?

JILL: Sandra… (een kleine pauze) eigenlijk voel ik me verschrikkelijk.

SANDRA: Drink dan een rum-cola. Dat schijnt te helpen.

JILL: Neen, dat is het niet.

SANDRA: Wat dan wel?

JILL: (voor haar zelf verlegen en gefrustreerd) Oh God!

SANDRA: Wat?

JILL: Oh verdomme, wat is dat toch met mij? Je bent mijn beste vriendin, in

Godsnaam.

SANDRA: Wat? Zeg het dan!

JILL: Ik voel me net een verdomde teenager!

SANDRA: Wat is er dan?

JILL: Kunnen we niet wachten tot Mark terug is?

SANDRA: Waarom? Gaat het over Mark?

JILL: Nee, maar…

SANDRA: Wat dan?

(een kleine pauze)

JILL: Och verdomme!

SANDRA: Wat?

(een kleine pauze)

JILL: Ik… heb iemand.

SANDRA: Wat? (ze is blij voor haar)

JILL: Ja, ik weet het...!

SANDRA: Hemeltje!

JILL Inderdaad!

SANDRA: (schreeuwt in blijdschap) Aaaaaah!

JILL: Shhhh! Ik weet het!

SANDRA: Sinds wanneer?

JILL: Een koppel maanden!

SANDRA: Waarom heb je het nog niet…?

JILL: Ik weet niet!


18

SANDRA: Ik bedoel hoe? Waar?

JILL: Och, ik ben nog geen honderd procent zeker, maar…

SANDRA: Wou je het ons niet vertellen?

JILL: Ik wou het jou en Mark op hetzelfde moment zeggen.

SANDRA: En is hij het?

JILL: Wat?

SANDRA: Hoe ziet hij eruit?

JILL: Ooooh!

SANDRA: Wat?

JILL: O ja.

SANDRA: Wat?

JILL: Wooooow!

SANDRA: Ja?

(De twee vrouwen giechelen wild)

JILL: O ja!

SANDRA: Ik kan het niet geloven!

JILL: (gebruikt dit als grap) Wat bedoel je daarmee?

SANDRA: Ik bedoel dat het fantastisch is!

JILL: Dat is het!

(een kleine pauze)

SANDRA: En is het er allemaal, ik bedoel, het werktuig? Functioneert het goed?

JILL: Het is een heel groot werktuig, ben ik bang.

SANDRA: Ik kan het haast niet geloven, dat is geweldig.

JILL: Het is een supergroot werktuig dat heel goed werkt!

SANDRA: (vrolijk opgewonden) Oh God!

JILL: Ik weet het.

SANDRA: Fantastisch!

JILL: Zevenenveertig jaar en opeens ben ik opnieuw achttien!

SANDRA: Jij gelukkige trut!

JILL: Ik weet het!

(een kleine pauze)

SANDRA: En hoe is het gegaan?


19

JILL: Zo raar, maar toen ik hem ontmoette wist ik het gewoon. Ik bedoel, hij is wel

gescheiden en er is dus wel wat bagage, maar..

SANDRA: Zeg, we zijn geen kinderen meer, hé!

JILL: Exact!

SANDRA: Het was voorbestemd.

MARK: (komt terug. Hij wankelt nog steeds omdat de boot zacht wiegt) Ik kan mijn

telefoon nu niet meer opladen, verdomme. (gaat zitten en voelt dat er iets is)

Wat is er?

SANDRA: Wat?

MARK: Er is iets aan de hand. Ik weet wel niet wat, maar…!

SANDRA: Jill heeft je iets te vertellen!

MARK: Wat, dat ze niet wou komen? Dat is een beetje te laat, want we zitten al in het

midden van de Noordzee!

SANDRA: Neen, dat is het niet!

MARK: Is het erger?

(een kleine pauze)

SANDRA: Ze heeft een lief.

(stilte)

MARK: Toch niet Alain de homo?

JILL: (een beetje gekwetst, maar reageert) Dit is wel serieus, hé idioot!

MARK: Het was ook serieus voor Alain!

JILL: Wat is er toch mis met hem, zeg?

(een kleine pauze)

SANDRA: Jill is verliefd, onnozelaar.

JILL: Dat is misschien wat teveel gezegd.

MARK: (lichtjes gekwetst) Dat is fantastisch! Geweldig! (gaat naar JILL en kust haar.

JILL laat hem dat toe)

SANDRA: Dat mag je niet meer doen!

JILL: Absoluut niet!

SANDRA: Ben je blij voor haar.

MARK: Jij dan niet?

JILL: Ik voelde me terug zestien, toen ik het San vertelde


20

MARK: Het is fantastisch, bedoel ik.

JILL: Het is gegaan als een wervelwind.

MARK: Wel, wie is het? Kennen we hem?

JILL: Neen, jullie kennen hem niet!

MARK: Heeft hij dan een naam of zo…?

(een kleine pauze)

JILL: Carl!

SANDRA: Carl!

MARK: Carl!

(een kleine pauze)

SANDRA: Ze speelt het cool.

MARK: Carl eum!

SANDRA: Waarom heb je het niet meteen verteld als je ons zag?

JILL: Ik kon het gewoon niet.

SANDRA: Waarom niet?

JILL: Omdat ik dacht dat je door het lint zou gaan!

SANDRA: Waarom?

(een kleine pauze)

JILL: Omdat hij mee is gekomen!

(een lange pauze)

SANDRA: Fantastisch!

(een kleine pauze)

JILL: Ik kan niet geloven dat ik het hem gevraagd heb, maar…

(een kleine pauze)

MARK: Wel euh, fantastisch!

JILL: Het zei dat hij voor de cabine en zo wel zal betalen. Het is daarom dat ik naar

beneden ben gegaan om het hem te vragen. Ik wou het eerlijk spelen. Ik weet

hoe goed jullie voor me zorgen. Maar hij wou niet in dat chique ding gaan eten,

dus daarom stelde ik het buffet voor, maar hij viel in slaap…!

(een kleine pauze)

MARK: Maar heeft hij ook al tickets voor het concert of….

JILL: Hij ging sowieso!


21

(een kleine pauze)

MARK Oh, juist!

(een kleine pauze)

JILL: Hij is een immense Springsteen fan.

(een kleine pauze)

MARK: Oh… dat is geweldig.

SANDRA: Waar is hij nu dan?

JILL: Hij is uitgeteld. Hij zei dat hij een douche ging nemen en dat hij ons dan zou

komen opzoeken in de Ierse pub.

MARK: Is het een Ier?

JILL: (begint vertrouwen te winnen) Neen, maar hij drinkt graag een pintje!

MARK: Dus dan zullen we maar eens naar de ‘Irish Pub’ gaan!

JILL: Ja, hij zei dat hij ons daar zou komen opzoeken.

MARK: Waarom liet je hem niet naar hier komen?

JILL: Hij vindt het hier maar niks.

MARK: Ga hem halen, hier is het veel beter.

JILL: Het is hier niets voor ons, echt niet.

MARK: Misschien niet, maar…

SANDRA: We gaan wel naar beneden, naar de ‘Irish pub’. Dat wordt lachen.

MARK: Waar je jezelf niets eens kan horen denken? (hij voelt dat de nacht hem

ontsnapt)

JILL: Kom, ’t is vroeg dag, dus…

SANDRA: En dan zitten jullie nog in de cabine naast ons, ik kan het amper vatten.

JILL: Ik weet het. We zullen proberen ons te gedragen.

(een kleine pauze)

MARK: En wat doet hij voor de kost?

JILL: O, van alles.

MARK: Ach zo!

JILL: Hij is zo heel anders dan wat ik gewoon ben, weet je!

SANDRA: Gelukkig!

MARK: Wat heeft hij, doet hij… Werkt hij of…


22

JILL: Hij is een roadie geweest. Hij beweert dat hij ooit een rockband heeft gehad,

maar…

MARK: Oh waw!

(een kleine pauze)

JILL: En hij zei dat hij ooit eens in een film heeft gespeeld.

MARK: Waw!

JILL: In Amsterdam zelfs.

SANDRA: Kijk eens aan!

JILL: Inderdaad. Ik durf hem niet teveel te vragen. Want hij is euh…

SANDRA: Wat

JILL: Een fantastische kerel.

SANDRA: (helemaal over haar toeren) Ik kan het niet geloven!

(een kleine pauze)

JILL: Ik hoop maar dat jullie hem tof gaan vinden.

SANDRA: Het lijkt er in ieder geval op dat jij dat al doet.

JILL: Ik ben een ander mens, om heel eerlijk te zijn. Ik ga hem halen en dan komen

we daar naar jullie toe. Oké? (staat op als de boot wiebelt) O shit, het begint nu

wel heel wild te worden, mensjes. Heel wild. (De drie zwijmelen en nemen hun

drankjes vast, omdat de boot wild beweegt JILL gaat af.)

(Lichten – Muziek)


23

Scène : Sky Lounge

(Lichten – Muziek)

MARK: (draait zich naar het publiek en zit naast SANDRA. Ze gaan verder met hun

verhaal) Ik kon het niet geloven. Het was mijn verjaardag en Jill had een cadeau

voor zichzelf meegebracht!

SANDRA: Maar we waren wel blij voor haar, hé?

MARK: Ik niet!

SANDRA: Ik zei toch al dat hij dacht dat hij iets speciaal met haar had.

MARK: Het was toch niet het gezelschap dat we hadden verwacht, hé?

SANDRA: Wat je zegt. Het was de rotste overvaart die we ooit hadden.

MARK: Drie gasten uit Newcastle vielen overboord en de andere feestgangers hadden er

niks van gemerkt tot ze twee dagen later weer thuis aankwamen, zo zat waren

die.

SANDRA Dat is maar om te lachen, hoor!

MARK: Helemaal niet!

SANDRA: Maar als je overboord viel maakte je geen kans meer.

MARK: Ik wou dat ik er vanaf was gevallen, om eerlijk te zijn.

SANDRA: Dat is niet waar, hoor!

MARK: Ik had eraf moeten springen in plaats van naar die disco te gaan!

SANDRA: Het zat er vol met mannen van achteraan de veertig, met kaalgeschoren

hoofden.

MARK: Ja zeg, wat was dat allemaal? Wat is er met de kam gebeurd? (gaat af om drank

te gaan halen)

SANDRA: Hij probeerde om een verbinding te krijgen, zodat hij mijn moeder kon bellen

om te zien hoe het met de meisjes ging. Ik zat buiten de Irish Pub en de muziek

stond oorverdovend! Hij was drankjes gaan halen en het schip was niet het

enige dat rolde.

(Muziek – Lichten)


24

Scene: Irish Bar

(We zijn nu in de ‘Irish Pub’)

MARK: (komt bij SANDRA en geeft haar een cocktail) Pas op want deze zijn dodelijk!

SANDRA: Het gaat wel!

MARK: Ik weet wel, maar het is al je derde en normaal drink je niet!

SANDRA: (nipt van haar drankje) Heb je een connectie gehad?

MARK: Ik heb met onze pa gesproken. Ik heb nog maar drie batterijtjes over, dus heb ik

me gehaast. Ons ma is een beetje grieperig, zei hij!

SANDRA: Dat kan gebeuren deze tijd van het jaar!

MARK: (gaat zitten) En waar is Jill?

SANDRA: Waarschijnlijk even gaan wippen!

MARK: Zodat ze dat al gehad hebben en ze er ons niet mee wakker hoeven te houden!

JILL: (komt langs achter op. Ze ziet er nog verwaaider en zelfs een beetje ranziger uit

dan voordien.) Dus hier zitten jullie dan!

SANDRA: (bekijkt JILL als ze bij de tafel komt) Ik heb gelijk gehad!

MARK: Recht in de roos!

JILL: Zo slecht is het hier nog niet, hé?

MARK (roepend) Wat zeg je?

JILL: (luider) Ik zei dat het zo slecht nog…

MARK: Wat?

JILL: Grappig! (ze is goed gemutst)

SANDRA: Alles in orde?

JILL: Carl komt zo!

SANDRA: Goed.

JILL: Hij had al een paar op, zo te zien!

MARK: Dat valt dan al mee!

JILL: Hij heeft gekaart met wat vrachtwagenchauffeurs.

SANDRA: Ik dacht dat hij doodop was?

JILL: O, je weet nooit wat je aan hem hebt, eigenlijk!

CARL: (komt op. Hij is achteraan de veertig met een schrikwekkend uiterlijk. Hij heeft

overal goud, wat zeer bizar overkomt bij een oudere man. Hij heeft ook een

paar opvallende tattoos en een grote oorring. Hij heeft de wazige blik van een


25

man die continu aan de drugs is of constant op zoek is naar een gevecht. Hij

grijpt JILL zeer provocerend langs achter en maakt seksueel getinte

bewegingen.) O! Wat is dat hier? Lekker!

JILL: Dit is Carl! Sandra en Mark!

CARL: Alles kits!

(een moment van spanning. JILL voelt hem van achteren. MARK staat recht om

CARL de hand te schudden)

MARK: Carl?

MARK: (ziet SANDRA) Niet slecht!

SANDRA: Prettige kennismaking!

MARK: Kan ik een drankje voor je gaan halen?

CARL: Niet voor het moment! Ik zweet als een rund! Het pist eruit, als het ware! Het is

een oven in onze cabine!

SANDRA: Ja, die zijn erg warm. Wij kunnen de temperatuur ook niet regelen in de onze!

CARL: Ze hebben mij goed bij mijn pietje!

SANDRA: O grote god!

CARL: (zit op de arm van een stoel. Hij is luidruchtig en indrukwekkend) En wie

hebben we hier? Gij zijt de miljonair, hé?

MARK: Sorry?

CARL: De miljonair?

MARK: Neen, niet…

CARL: Dat was wat zij zei! Ik antwoordde, geen wonder dat hij je tickets dan kan

betalen, godverdomme! Tenzij dat hij ergens op uit is! (CARL lacht en knijpt

JILL) En het is elke cent waard.

JILL: Hij is toch echt niet te doen… hilarisch gewoon!

MARK: Ach, ik kan waarschijnlijk nog juist een rondje betalen.

CARL: (bekijkt SANDRA en JILL) Zo! Jullie hebben elkaar leren kennen aan de

universiteit.

SANDRA: Dat klopt.

CARL: Zijn jullie lesbisch of zo?

SANDRA: (blij dat ze CARL kan tegenspreken. MARK blijft stoïcijns) Nee, we waren het

op één na beste, hé?


26

JILL: (spottend) O ja, absoluut!

CARL: Hé, pas op, ik zou dat wel willen zien. En gij Mark?

MARK: Als ik de kans zou krijgen! (lacht)

CARL: (vindt het niet grappig) Ik was van plan om af te komen om wat te eten, maar

het zit daar altijd vol dikke nekken in dat restaurant! En ge moet al half dood

zijn om in die Sky lounge te gaan zitten, vind ge ook niet?

MARK: Ja, dat klopt!

CARL: Ge zit er toch niet mee in dat ik ook meekom? Jill zei dat het geen probleem

was, maar ik zei dat ik jullie godverdomme niet ken. Ik weet niet eens of ik wel

met jullie ga om kunnen.

MARK: Maakt niks uit!

CARL: Dat zegt hij zomaar! Hij vindt het waarschijnlijk verschrikkelijk!

MARK: Het is geen probleem!

CARL: Ik zei tegen Jill: ’t zou niet slecht zijn, want ik weet mijn weg op de Dam.

SANDRA: Jill zei dat je daar gewerkt hebt?

CARL: O ja!

SANDRA: O cool!

JILL: Hij heeft van alles gedaan, hé?

CARL: Ja, ik heb zo’n twee maanden in een seksshow gewerkt…

SANDRA: O, een seksshop?

CARL: Show. Een seksshow. Ik zou nooit in een seksshop willen werken. Zo saai!

SANDRA: O juist!

(een kleine pauze)

CARL: Pas op, dat werd ook wel saai na een tijdje. Een job als een ander, hé Mark?

(een pijnlijke stilte)

JILL: En hij heeft ook eens in een bandje gespeeld.

SANDRA: Echt?

JILL: En hij heeft roadie geweest, hé?

CARL: En wat doet gij, Mark? Ge schrijft muziek voor film, en zo?

MARK: Ja, zoiets.

CARL: Zatte Jill hier, zei dat ge een gelukkige klootzak zijt!

MARK: Maar hard werk, hé kerel!


27

CARL: Niet met mijn kloten spelen. Wat denkt gij wel? Dat ik dat ga geloven? Is dat

alles wat ge gedaan hebt in uw leven?

SANDRA: Hij gaf ook muziekles.

MARK: En mijn vader was een mijnwerker.

CARL: En daar moet ik nu van onder de indruk zijn?

MARK: Zoals je wil.

CARL: En gij Sandra? Ge loopt zomaar wat door de stad, niks te doen, zei Jill! Hebt gij

geen werk?

JILL: Dat heb ik nooit gezegd! Wat zegt die nu?

CARL: (knijpt JILL nog een keer) ’t Was maar om te lachen! Hoe zit het? Gaan we een

quiz doen, of wat?

MARK: Ik dacht om de Sky lounge nog eens binnen te wippen, een paar telefoontjes

plegen en nog wat te lezen.

CARL: Het is daar kloten, we blijven hier en we kunnen later naar de casino gaan

misschien. Om wat geld van jou te verliezen, hé maat! (het schip deint over en

weer en de vier waggelen mee en dat gebeurt nog eens meer) O, daar gaan we

weer. Ze hadden gezegd dat het slecht ging zijn!

MARK: Ze hebben zich niet vergist.

CARL: Doet ge deze overtocht dan geregeld?

MARK: Vroeger wel, maar ik ben ermee gestopt omdat ik niet kon slapen.

CARL: Ik kan overal slapen.

MARK: Het zal mijn leeftijd zijn.

CARL: Al vijftig!

MARK: Morgen!

CARL: Een schoon cadeautje dus.

MARK: Valt wel mee!

CARL: Ik ben er achtenveertig, maar ik steek nog gemakkelijk honderd kilo de lucht in.

MARK: Echt!

CARL: Hoeveel weegt ge? Tachtig kilo?

MARK: Zoiets ja…

CARL: Ik zou u zo kunnen oppakken en overboord smijten. Wat denkt ge daarvan?

JILL: Toch niet op zijn verjaardag, hé Carl?


28

CARL: Eerst u en dan een piano, dan kunt ge op de zee piano spelen. Dat zou pas voor

te lachen zijn.

MARK: Hilarisch!

CARL: Nee, ik zou u niet overboord smijten. Ik zou wachten tot op de terugreis. Een

grapje, hé maat!

SANDRA: Hij heeft een hometrainer, hé? (ze nipt van haar drankje) Hij heeft dat wel, maar

gebruikt het nooit.

JILL: Zullen we dan maar naar de film gaan?

MARK: (wil graag van locatie veranderen) O ja, dat is een goed idee!

CARL: Ik ga niet naar zo een kloten film kijken!

JILL: Wel, blijf jij dan maar hier met Mark!

MARK: Nee, ik ga met jullie mee.

JILL: Jullie blijven hier, alle twee, en ik en Sandra gaan naar de cinema! Heb je zin in

een filmpje, Sandra?

SANDRA: Ik kan maar beter iets doen, want ik heb genoeg gedronken. Als ik er nog één

drink kun je me van de vloer scheppen.

CARL: (lacht raar) En dan hebt gij er plezier van, Mark!

MARK: Ja, dat klopt.

JILL: (gaat staan als de boot wiegelt. SANDRA gaat mee, maar is wat wankel op haar

benen).We gaan eens zien wat ze spelen. Gaat dat hier gaan met jullie twee?

CARL: Tuurlijk. En als ge terug komt gaan we naar de karaoke!

SANDRA: Is dat goed voor jou, Mark?

CARL: Tuurlijk is dat goed voor hem, hé?

(een kleine pauze)

MARK: Oké, het is goed!

SANDRA: (gaat samen met JILL af achteraan de scène. Alle vier waggelen ze wat als ze

gaan) Ben ik zat of is het erger aan het worden.

MARK: Beiden!

(De meisjes gaan giechelend af)

CARL: Jill heeft het hele verhaal al gedaan, zeker? Over mij!

MARK: Dat klopt!

(Stilte. De twee mannen bekijken elkaar ongemakkelijk)


29

CARL: Wilt ge nog iets drinken?

MARK: Ja, waarom niet.

CARL: Wat moet ge hebben?

MARK: Een klein flesje rode wijn, als je wilt!

CARL: Hé?

MARK: Ze hebben zo van klein flesje rode wijn!

(een kleine pauze)

CARL: Dat ga ik niet halen!

MARK: Hé?

CARL: Ik ga geen wijn bestellen.

MARK: Waarom niet?

CARL: Dat is drank voor homo’s!

(een kleine pauze)

MARK: Dan ga ik het zelf wel halen.

(een kleine pauze)

CARL: Wat zegt ge?

MARK: Ik zei dat ik het dan wel zelf ga halen.

CARL: Wilt ge zeggen dat ik het niet kan betalen?

MARK: Nee, ik zeg dat ik het zelf wel zal gaan halen.

CARL: Ik ga hier geen wijn bestellen, ze kennen me hier. Ik ga u een pint halen. Wat

moet ge hebben?

MARK: Ik wil een klein flesje Jacob Creek, dat is alles wat ik drink. Ik heb teveel

cholesterol.

CARL: Probeert ge de plezante uit te hangen? Want dan kan ik u zeggen dat ge er niet

in slaagt.

MARK: Nee!

CARL: Ge zoudt het mij nog kunnen wijsmaken.

MARK: Wel blijkbaar is dan gelukt.

CARL: (gefrustreerd) O! Ik kan zien dat we niet zo goed met elkaar zullen kunnen

opschieten, Mark!

MARK: Is dat zo?

CARL: En dat is niet zo goed, hé?


30

MARK: Neen?

CARL: Neen, want we moeten nog het hele weekend samen doorbrengen, hé? En we

willen uw verjaardag niet verpesten, nietwaar?

MARK: Niet als we het kunnen verhelpen!

CARL: Dus…

(een kleine pauze)

MARK: Kijk, ik zal mijn eigen drank wel halen, als je daar een probleem mee hebt!

CARL: Ik heb geen probleem. Gij hebt er één!

(een kleine pauze)

MARK: Luister, ik wil toch niets drinken!

(De twee mannen waggelen weer omdat de boot over en weer gaat)

CARL: Oooo! Dat is een goeie!

MARK: Vergeet het!

CARL: (kijkt naar MARK in stilte. Hij gaat langzaam in een stoel tegenover hem zitten)

Dan wil ik er ook geen!

MARK: Zoals je wil!

(Stilte)

CARL: Hoe lang kent gij Jill al?

MARK: Al dertig jaar!

CARL: Zo!

MARK: Nu dertig jaar!

(een kleine stilte)

CARL: Hebt ge haar ooit gepoept?

MARK: Hé?

CARL: Hebt ge haar ooit gepoept?

MARK: Wow…?

CARL: Wel?

MARK: Nee!

CARL: Maar ge wilde wel?

MARK: Zeg?

CARL: Maar daar heb ik u dan in verslagen!

MARK: Zeg eens…


31

(een kleine pauze)

CARL: Niet dat ik er iets zou aan kunnen doen als ge het had gedaan, maar ik weet

graag waar ik sta!

MARK: Luister eens…

CARL: Ik wil wedden dat ge wel met haar gesmodderd hebt, tijdens een

nieuwjaarsfeestje of zo?

(een kleine pauze)

MARK: Eén keer!

CARL: Eén keer in dertig jaar? Waar zijt gij mee bezig?

MARK: Ik ben vijfentwintig jaar getrouwd, vriend!

CARL: Ik ben uw vriend niet!

MARK: Al goed!

(een kleine pauze)

CARL: Ze is wel een fantastische griet, hé?

MARK: Wat wil je? Ze is een vriendin van ons!

(een kleine pauze)

CARL: Die wijven die gestudeerd hebben zijn hete mokkels, hé?

(een kleine pauze)

MARK: Is dat zo?

(een kleine pauze)

CARL: Ik ben recht door zee, Mark! Ik doe er geen doekjes rond. ’t Leven is daarvoor

te kort.

MARK: Dat klopt!

(Stilte)

CARL: En laat me u een goeie raad geven. Kijkt zo niet!

MARK: Wat?

CARL Staar me niet zo aan!

(een kleine pauze)

MARK: Ik staarde je niet aan!

CARL: Jawel, dat deed je wel!

MARK: Dat is niet waar!

CARL: Leugenaar!


32

MARK: Ik staarde niet naar je!

(een kleine pauze)

CARL: Wat dan wel? Ziet ge scheel of wat?

MARK: Ik staarde je niet aan!

(een kleine pauze)

CARL: Ik heb al van alles meegemaakt, Mark!

MARK: Ik ook!

CARL: Is dat zo?

MARK: Inderdaad!

CARL: Door op een piano te spelen?

MARK: Luister, vriend, ik denk dat we…

CARL: Ik weet wat ge denkt, maat!

MARK: Ja? Wat denk ik dan?

(een kleine pauze)

CARL: Ge denkt dat ik een kloot ben.

MARK: Daar heb je gelijk in!

CARL: Ge denkt: wat doet Jill bij die kloot?

(een kleine pauze)

MARK: Luister hier…

CARL: Ik zie haar graag, man!

MARK: ’t Zal wel!

CARL: Ik zie haar graag!

MARK: Ik ook!

CARL: Ik weet het, ze heeft het mij gezegd! Ze heeft me alles over u verteld! (de

spanning trekt wat weg) Rookt ge?

MARK: Nee.

CARL: Vindt ge ’t erg als ik…?

MARK: Als het moet.

CARL: Het moet niet, maat, maar ik wil het. (kijk een ogenblik rond en steekt een

sigaret op. Hij blaast de rook met opzet in MARK’s gezicht) Dus gij houdt van

Bruce Springsteen? Hebt ge hem al in ’t echt gezien?

MARK: Nee. En jij?


33

CARL: Twee keer!

MARK: Echt?

CARL: Nee, ik speel met uw kloten! (hij vindt dit hilarisch)

MARK: ’t Is al goed!

(een kleine pauze)

CARL: Ik ben geen loser, maat!

MARK: Nee?

(een kleine pauze)

MARK: We verdiende goed geld; zo op tournee. Grote bands zoals Uriah heep! The

groundhogs! Floyd!

MARK: Ja?

CARL: Family!

MARK: Een goeie band!

(een kleine pauze)

CARL: En dat manwijf!

MARK: Ja…

CARL: Die Kinnell!

MARK: Ja?

(een kleine pauze)

CARL: Maar Jill is ook niet te onderschatten!

MARK: Ja?

(een kleine pauze)

CARL: Ik dacht dat ze niets moest hebben van ouwe zakken!

MARK: Zo zie je maar!

(een kleine pauze)

CARL: Maar gij zijt gelukkig getrouwd, hé?

MARK: Dat zou ik nu precies ook niet zeggen.

(een kleine pauze)

CARL: En je hebt kinderen. Ik moet van die verdomde mormels niks hebben. Ze heeft

daar toch geen gedacht van gemaakt, of wel?

MARK: Ik zou het niet weten!

CARL: (stopt me roken) Neen, daar moet ik niks van hebben!


34

(Een kleine pauze)

MARK: Ze is een goeie vriendin!

CARL: En dat wilt zeggen?

MARK: Ze verdient een verzetje.

(een kleine pauze)

CARL: Dat krijgt ze nu!

MARK: Inderdaad!

CARL: Ja, inderdaad.

(een kleine pauze)

MARK: Goed!

CARL: Ja, dat is goed! (een kleine pauze) En nu ga ik een pint voor u halen, of ge het

wilt of niet! Want ik ben geen homo!

MARK: Neen, je bent één en al lul!

(de boot wiebelt weer en MARK en CARL zwaaien beiden wat)

BEIDEN: Ooooo!

(CARL vertrekt naar achteraan scène)



35

Scène Sky Lounge

(Muziek fade out, maar blijft spelen. – Lichten)

MARK: (is terug in de Sky Lounge. Als hij de situatie beschrijft verschijnen de

personages achter hem op de scène. Een spot pikt hen eruit, maar we zien de

rest van de scène ook) Ongeveer een uur later kwamen Jill en Sandra weer terug

van de cinema. Sandra was al twee keer ziek geworden, maar wou absoluut nog

een porto en wat nootjes. Maar dat was een vreselijke vergissing. Ik denk dat ze

er eens tussenuit wou. Ze was gewoon zichzelf niet.

SANDRA: (komt met haar drankje aan de tafel zitten) Weet je, ik drink haast nooit. Ik denk

dat ik me heb laten leiden door de opwinding!

MARK: Waar zei ze ook weer dat ze hem gevonden had?

SANDRA: In de gevangenis, zei ze. Ze deed daar een workshop ‘voorlezen’ in zo’n

dagcentrum en ze zijn toen iets met elkaar begonnen. Ze zei me dat hij de beste

minnaar was die ze ooit had gehad.

MARK: Wat ik een beetje deprimerend vond, om eerlijk te zijn.

SANDRA: Ik zei je toch al dat hij jaloers was!

MARK: In ieder geval, tegen het eind van de avond had ik al vijf pinten op, die Carl me

had opgedrongen.

SANDRA: En we bevonden ons in de disco, lachend als zot, terwijl hij een karaoke voor

ons deed.!

MARK: Dat deed hij goed.

SANDRA: Mijn gezicht deed pijn, van zo geforceerd lachen.

MARK: En om half één drong hij erop aan dat we voor de laatste keer nog eens zouden

dansen.

SANDRA: Enkel wij en de politieman van de boot stonden nog recht!



36

Scéne: De disco

(Muziek: Neil Diamond zingt “you don’t bring me flowers” – Lichten. MARK en

SANDRA blijven zitten. JILL komt op. Ze lijkt erg dronken en verwaaid. CARL

komt op met een aantal drankjes. Ook hij heeft betere tijden gekend. Alle vier

veren ze op en wiebelen omdat het schip een hoge golf dient te trotseren. JILL

zet ook nog wat drank op een reeds overvolle tafel.)

CARL: (schreeuwt in de oren van MARK) Haaaa! Haaaa! Het was geweldig, vond ge

niet?

MARK: Ja ja!

CARL: Ik had het je toch gezegd. O, ik doe dit graag. Komaan. Komaan Sandra, sta

eens op.

SANDRA: Ik denk niet dat ik nog kan!

CARL: Sta op! Sta ooop! (trekt SANDRA van haar stoel) Kom hier, gij zot wijf! Recht!

Dat is het!

SANDRA: Vooruit dan! (komt met moeite recht en CARL begint haar al te bepotelen)

CARL: Danst gij maar met Jill.

MARK: O nee, kerel!

CARL: Ge hebt haar al gekust, dus dan zal een dansje u ook geen kwaad doen.

MARK: Nee, zo is het wel goed!

CARL: Gij gaat met Jill dansen, godverdomme! Ge weet dat ge haar daar een plezier

mee doet. Sta recht! (hij danst met SANDRA, beiden zijn een beetje moe en

verlegen. MARK en JILL dansen op één steen. CARL zingt) You don’t bring me

flowers anymore! Schoon, hé, vindt ge ook niet Sandra?

SANDRA: Ja, het is mooi.

CARL: Heel schoon!

SANDRA: Heel mooi!

CARL: Ik hou van Neil Daimond. Het is een homo, maar ik hou er wel van!

(Omdat de koppels over de scène dansen komen JILL en MARK in de focus.

Hier springen de vonken er nog steeds vanaf)

MARK: Dus moeten wij wel dansen!

JILL: Stop ermee!

MARK: Waarmee?


37

JILL: Amuseer u!

MARK: Bedankt voor het cadeau! Wanneer moet hij terug?

JILL: Naar waar?

MARK: Naar ’t zothuis!

(een kleine pauze)

JILL: Ben je kwaad op mij?

MARK: Dat kan ik niet!

JILL: Bedankt.

MARK: Je ziet er fantastisch uit!

JILL: Geef me een kus!

MARK: (kust JILL) O Jill!

JILL: Hij is een lieve jongen!

MARK: Ja?

JILL: Ja, hij is een lieve jongen!

CARL: (laat SANDRA achter en komt naar MARK en JILL) Kom, bedtijd! Kom we

gaan u wat laten afkoelen. Slaapwel, jullie twee! We zien jullie morgen wel, als

we ‘the Boss’ gaan zien! En hou ons niet wakker met jullie geneuk! (hij zingt

als hij naar achter waggelt met JILL. Beiden bewegen ze met de boot mee) Oh

Thunder road! (nummer van Springsteen)

(Lichten - Pianomuziek komt eronderdoor)


38

Scène: de Sky Lounge

(MARK en SANDRA zijn terug in de ‘Sky lounge’. MARK kijkt naar achter.)

MARK: En dan dreven ze weg uit de disco.

SANDRA: En door de gangen, schommelend van muur tot muur!

MARK: Het schip ging alle kanten uit!

SANDRA: Het was zo slecht dat ze je verboden om op dek te komen!

MARK: (kijkt naar de pinten en rommel op de tafel) Ik ga er wat terugdoen. Moet ik nog

iets meebrengen?

SANDRA: Niet voor mij! (MARK neemt wat glazen en gaat af) Het was al over tweeën

toen we in onze cabine aankwamen. Het was er om te koken en ik voelde me

niet goed. Zoals ik al zei ben ik niet gewoon om te drinken, maar het was omdat

het Mark’s verjaardag was en omdat ik Jill had gezien en met Boris Karloff,

zoals Mark hem begon te noemen, kennis had gemaakt. Ik heb hem gezegd dat

hij hem dat maar niet moest vertellen, want als hij dat had geweten, had hij hem

zeker van de boot gesmeten.

(MARK komt op met een groot stuk van een cabine-decor)

MARK: Het maakte niks uit. Ik ging door het dak toen ik in de cabine was. Ik zei dat we

nooit meer met iemand anders op reis zouden gaan.

SANDRA: Zelfs niet met de kinderen!

MARK: Er stond water in de rand van het raampje. Het was regen, maar ik zei dat het de

waterlijn was.

SANDRA: Ik trok het mij niet aan. Ik wilde gewoon dood zijn!

MARK: Ik voelde me ook niet goed, maar zij moest twee keer overgeven.

SANDRA: Ik kon er niks aan doen, echt niet!

MARK: De nootjes lagen overal in de cabine en zij zat er voor dood bij!

(Muziek: Huilende Wind)


39

Scène: de Cabine

(Lichten - De focus verkleint zodat het de indruk geeft dat we in een zeer kleine

cabine zijn. SANDRA zit op een stoel. Ze is wanhopig ziek. De boot beweegt nog

steeds op en neer. Festoon lichten op de scène gaan heen en weer. MARK staat

recht, maar ook hij is een beetje dronken.)

MARK: Voel je je al wat beter?

SANDRA: Niet echt!

MARK: Ga je nog eens overgeven?

SANDRA: Hoe kan ik dat nu weten?

MARK: Als jij het niet weet, wie dan wel!

(een kleine pauze)

SANDRA: Wat is dat?

MARK: Wat?

SANDRA: Dat geklop?

(een stilte)

MARK: Dat is het schip dat aan het zinken is, schatje!

SANDRA: Doe niet on…

MARK: Het klinkt alsof iemand met kettingen rammelt.

(ze bewegen weer een beetje)

SANDRA: Wat uur is het?

MARK: Tien voor drie. Nog slechts een uur of vier en ze laten ons eraf!

SANDRA: Dan ben ik al dood. Ik wou dat we met het vliegtuig waren gegaan.

MARK: Ik ook en ik haat vliegen!

(een kleine stilte)

SANDRA: Bheu, ik voel me niet goed!

MARK: Ga wat liggen.

SANDRA: Hoor je dat niet?

MARK: Dat is het anker.

SANDRA: Niet dat, dat!

MARK: Wat?

SANDRA: Iemand is aan het roepen! (ze luistert aandachtig) Hoor je dat dan niet? (ze

luistert opnieuw en MARK nu ook) Het zijn hij en Jill!


40

MARK: O God, waar is mijn koptelefoon?

SANDRA: Die heb je niet meegebracht!

MARK: Verdomme!

SANDRA: O, ik voel me niet goed!

MARK: Waarom moest jij ook zo nodig luisteren!

(MARK en SANDRA wiebelen weer met de boot heen en weer)

SANDRA: Ik kan hem nog horen, maar ik hoor Jill niet meer.

MARK: Misschien heeft hij haar opgegeten.

(Stilte)

SANDRA: Ik denk dat zij bezig is om hem op te eten.

MARK: O, ik ga even naar buiten!

SANDRA: Waarom?

MARK: Ik kan daar niet naar luisteren. Niet vandaag! Ik wil wat frisse lucht. Ik voel me

niet goed.

SANDRA: Ga boven de lavabo hangen!

MARK: Die ligt al vol met nootjes!

SANDRA: Ik wil niet de hele tijd ongerust zijn over waar je bent!

MARK: Ik ga alleen eens kijken of mijn vader al terug gebeld heeft!

SANDRA: (kwaad) We zijn in het midden van de zee en jij mist je ouders?

MARK: Alleen dat ze altijd ziek worden als ik weg ben. Ik wil alleen maar eens checken

of alles goed gaat. Ik ontving geen signaal in de disco!

SANDRA: God sta me bij!

MARK: Ik weet dat het niet sexy is om ziekelijke ouders te hebben. Het spijt me!

SANDRA: Waarom begin je daar nu weer over?

MARK: Ik kan niet geloven dat je er weer iets op te zeggen hebt!

SANDRA: Waarom zit jij te roepen?

MARK: En waarom jij?

SANDRA: Omdat je niks geeft om onze familie. Je leeft nog steeds thuis, ook al heb je al

kinderen. Je bent er nooit al ik je nodig heb.

MARK: Je bent in Godsnaam, alleen wat ziek, dat is alles!

SANDRA: Daar gaat het niet over en dat weet je maar al te goed!

MARK: Neen, dat klopt.


41

SANDRA: (boos) Je hebt een muziekstukje dat maar niet klaar geraakt en dat wind je op.

Laat het. Stop er mee en zoek een echte job! Kom uit je fantasie en stap in de

echte wereld!

MARK: Ik heb de echte wereld gezien en het is angstaanjagend. Het is nu de meter van

ons Carla aan het neuken, als je het nog niet moest weten!

(we horen geklop uit de andere cabine)

SANDRA: Stop met dat geroep, ze kloppen op onze muur!

MARK: Ja, hij wil ons er misschien bij inviteren! Wel, als je zin moest hebben!

SANDRA: Wat ga je daar buiten gaan doen!

MARK: Me van dit klotending gaan gooien!

SANDRA: Mark! Beurk! (voelt zich ellendig en wenkt naar MARK)

MARK: Opgepast, dit zijn nieuwe schoenen! (loopt naar achter en uit de cabine. In zijn

loop draait hij het decorstuk om en staat zodoende buiten op het deck,

achteraan de boot)



42

Scène: Het dek van het schip

(Lichten. We zijn achteraan de boot. De festoon lichtjes bewegen nog meer en

het licht is aangepast aan een zware storm. Muziek fade out. SANDRA staat op

als MARK vooraan komt. We krijgen de indruk dat er een stevige wind staat en

een vreselijk vijandige zee)

SANDRA: Ik moet in slaap zijn gevallen. En niet wakker zijn geworden tot de volgende

morgen, toen ik ontdekte dat ik in wc-papier was gewikkeld en onder de nootjes

zat. Dus de hemel mag weten waar ik geslapen had! (gaat af)

MARK: (roept boven het klankbeeld) Ik bleef buiten op het dek. Ik probeerde een signaal

te ontvangen op mijn GSM. Ik had nog één balkje over op mijn batterij. Het was

juist genoeg om mijn berichtjes te controleren. (prutst aan zijn GSM)

CARL: (komt op. Hij begint iets te rollen, wat een joint blijkt te zijn. Beide mannen

praten over de wind heen) Ah, hier is hij! Alles kits! (een kleine stilte) Ik hoorde

dat jullie ruzie hadden!

MARK: Dat gebeurt in alle goede families!

(een kleine pauze)

CARL: Jill kan er maar niet genoeg van krijgen!

MARK: Dat is dan goed, hé!

CARL: Ik stink helemaal naar haar!

MARK: Prachtig!

CARL: (steekt zijn joint aan) Wilt gij ook een sticky?

MARK: Ik gebruik geen drugs!

CARL: Wat dan wel?

MARK: Rode wijn!

CARL: (rookt zijn joint. Hij grijpt in zijn kruis om één en andere op zijn plaats te

zetten) Mijn knuppel!

MARK: (probeert een bericht te ontvangen) Ik heb een berichtje!

(CARL trekt nog maar eens aan zijn joint en begint te giechelen. MARK krijgt

toegang tot zijn bericht)

CARL: Dus morgen rijden wij met uw auto mee! Wat hebt ge?

MARK: Een nieuwe Renault!


43

CARL: Kijk eens aan: een nieuwe Renault! Wel, als we inchecked zijn in het hotel zal

ik jullie de stad eens laten zien!

MARK: (draait zijn GSM om het berichtje beter te horen. Hij kan met moeite iets horen)

O godver…

CARL: Heb je een berichtje?

MARK: (duidelijk geschokt. CARL maakt zich klaar om te vertrekken) Ja, mijn moeder

weer. Ze heeft een probleem! Het hart!

CARL: (giechelt) O, hoe oud is ze dan?

MARK: Ze is al tweeëntachtig!

CARL: En ze heeft nog problemen met de liefde?

MARK: Daar is haar hart te zwak voor, kerel!

CARL: Wel, ze zal het dan wel verdomd graag zien!

MARK: Wat?

CARL: Kunst!

MARK: Och ja!

(een kleine pauze)

CARL: We zullen Van Gogh en zo gaan doen! O, mijn knuppel jeukt!

MARK: (onbewogen) Werkelijk?

CARL: (draait weer om te vertrekken) Gij en uw madam en ik en de mijne, we gaan een

weekend hebben dat we nooit meer gaan vergeten, hé?

MARK: Dat denk ik ook!

CARL: Ge moogt godver gerust zijn! Ik zal je de dingen laten zien, man, ik zal je de

dingen laten zien! (gaat naar achter. Hij heeft moeite om te bewegen. Opeens

draait hij terug) Hé, als ge op mijn bakkes wilt slagen, moet ge het nu doen,

want later krijgt ge de kans niet meer, oké! (Tot zichzelf) Ge krijgt de kans niet

meer! (hij worstelt zich naar de deur van de boot)

MARK: (kijkt hem na en richt zich nadien tot de toeschouwers) Ik had hem toen

overboord moeten gooien. Ik weet niet waarom ik het niet gedaan heb. En ik

wou hem uitlachen! Maar er was iets aan hem, dat niet grappig was. En om

eerlijk te zijn, ik weet hoe mannen als hij zijn: teleurgesteld, niet ontwikkeld, ze

worden genegeerd. Maar op dat moment dacht ik vooral dat hij een verdomd

varken was! Maar hij had iets doen bewegen in mij… maar ik wist niet wat. Tot


44

we in Amsterdam aankwamen. Neen, ik wist het niet, tot we in Amsterdam

waren!

(Muziek: “Headed for the future” van Neil Diamond! - Lichten faden langzaam

uit, terwijl MARK onderdak zoekt achteraan bij de deur, achteraan in het

midden van de scène. Hij probeert een signaal te krijgen op zijn GSM)

BLACK OUT

Einde van deel 1


45

DEEL 2

Scène: Rotterdam

(Pré-set. Een open scène. De stoelen en tafel uit de eerste scène zijn verdwenen.

Pré-set fade out. Muziek fade out. Licht op als SANDRA op komt. Ze spreekt

direct tegen het publiek)

SANDRA: Eén van de goeie dingen als je als laatste op de boot gaat is vaak dat je er als

eerste af mag. Wat fantastisch is als je snel de weg op wil. Het moest natuurlijk

weer lukken. Door de storm was er water in de motor gekomen en wou hij niet

starten, dus heeft Mark hem eraf moeten duwen!

(MARK duwt een kleine wagen op naar het midden van de scène, terwijl hij het

verhaal vertelt)

MARK: Ik duwde hem tot boven op de brug en in het naar beneden rollen startte hij.

SANDRA: We kwamen aan in Rotterdam, een drukke zeehaven.

MARK: Het zou eender waar kunnen geweest zijn.

SANDRA: En dan moesten we wachten op Boris en Jill, die dood voor de wereld schenen.

Hij dacht dat iemand hem overboord had gegooid.

MARK: Ja, maar het gaat nooit zoals ik het wil.

SANDRA: Ze zeggen dat je moet oppassen met wat je iemand toewenst.

MARK: Ik weet wat ik wenste. Dat een grote walvis was gekomen en hem had

opgegeten.

SANDRA: Ik denk dat hij iets anders wenste, om eerlijk te zijn.

MARK: Ik kon er maar niet van over: tweehonderd euro per persoon voor een

retourticketje, en dan nog het concert en het hotel. En Jill die Frankenstein had

meegebracht.

SANDRA: (stapt de auto in. Ze strijkt door haar haar en ziet er zo wild en verschrikkelijk

uit.) Dus hebben we een uur in de auto gewacht. Ik voelde me slecht en ik zag

eruit alsof ik de nacht op een toilet had doorgebracht!

MARK: Dat had ze dan ook gedaan!

SANDRA: Het was gewoon om onnozel van te worden.

MARK: We stonden zo lang te wachten dat de havenautoriteiten dachten dat we daar

stonden te spioneren. (stapt ook in de wagen en de sfeer verandert direct. Licht


46

verminderd zodat alleen de auto nog is belicht. Een lichte rook geeft de mist van

morgendauw weer. Geluid: We horen de hoorn van een schip en het ruisen van

het water)

SANDRA: Oeph!

MARK: Ziek?

SANDRA: Oeph!

(MARK wrijft zich hevig in zijn gezicht. Hij is vermoeid)

SANDRA: Heb jij geslapen?

MARK: Niet echt!

(een kleine pauze)

SANDRA: Hoe lang ben je buiten gebleven?

MARK: Te lang.

SANDRA: (geërgerd) Ja, dat is…

MARK: Ik zag Engeland verdwijnen en toen ben ik binnengekomen.

SANDRA: Had je geen kou?

MARK: Ik voelde mijn handen niet meer. Daarom heb ik je op de toiletvloer laten

liggen.

SANDRA: Wel, je bent bedankt.

MARK: Je sliep toch!

SANDRA: In een plas nootjes.

MARK: Je scheen het knus te vinden.

(een kleine pauze)

SANDRA: En wat deed Boris dan?

MARK: Hij stak een jointje op en verdween. Ik denk dat hij nog kaaskoekjes ging

zoeken. Ik vertelde hem over mijn moeder en hij moest er om lachen. Ik kon

zijn hoofd er wel afslaan. Ik had hem bijna overboord gesmeten, ondanks het

feit dat hij gezegd had hoeveel hij zogezegd kan trekken bij gewichtheffen. (een

kleine pauze) En dat had hij ook alleen gezegd om mij te bedreigen!

SANDRA: Dat is niet waar. Je bent paranoïde!

MARK: Het is een roofdier! Hij was zijn geurbakens aan het zetten.

(een kleine pauze)

SANDRA: Wel, waarom heb jij de jouwe dan niet gezet?


47

(een kleine pauze)

MARK: Ik heb er niet zoveel meer. Ik wens nog wat over te houden voor later! (een

kleine pauze) Ik had hem over de reling moeten slagen. Dan zou hij niet meer

gelachen hebben! Ik had wel eens willen zien hoe hij zich daar uit zou

gewrongen hebben.

SANDRA: (kijkt naar haar uurwerk. Ze worden nerveus) Al een uur. Dit is om onnozel van

te worden!

MARK: Wel, we kunnen vertrekken als je wil!

SANDRA: Dat kunnen we niet doen!

MARK: Dat kunnen we wel! En niets zou me zoveel plezier doen als dat!

SANDRA: We kunnen ze toch niet op de boot achterlaten?

MARK: Waarom niet? Wat zou ons stoppen?

SANDRA: Dat ga je toch niet doen?

MARK: Waarom wil je dat niet?

SANDRA: Het zou ongemanierd zijn!

MARK: Ik zal met plezier wegrijden, je hoeft alleen maar ‘start’ te zeggen.

(een kleine pauze)

SANDRA: Dat kunnen we toch niet doen?

MARK: Dat kunnen we wel, maar dan moet het nu gebeuren, want anders zitten we in de

val.

SANDRA: Zeg toch zoiets niet.

MARK: We zitten in hun val, San, en misschien gaan ze ons proberen op te eten!

(een kleine pauze)

SANDRA: Och, zo erg is het ook weer niet!

MARK: Dat zouden ze eens met die beroemdheden moeten doen, zie, in plaats van ze in

‘Fear factor’ te steken. Laat ze maar eens twee nachten doorbrengen op de

Noordzee Ferry met een psychopaat en dan eens kijken wie er als eerste naar

huis wil!

SANDRA: Komaan, hij is geen psychopaat!

MARK: Neen, maar veel dichter dan dat kan je er niet bij geraken! Hij zei dat hij ons ‘de

dingen’ in de stad zou laten zien.

SANDRA: En wat bedoelde hij daarmee?


48

MARK: Ik heb geen idee! (imiteert een gedrogeerde CARL) “Gij en uw madam en ik en

de mijne.”

SANDRA: Neen, toch!

MARK: Ik dacht dat hij liedje ging zingen!

SANDRA: Ja, als hij daar gewerkt heeft…

(Een kleine pauze)

MARK: Wel, ik ga niet naar eender welke ranzige club. Jij kan gaan als je wil, maar ik

ga niet. Mij ga je niet gaan laten kijken hoe een jonge studente rechten zit te

prutsen aan een bodybuilder. Dat is om depressief van te worden.

SANDRA: Waarom?

MARK: Daarom!

(een kleine pauze)

SANDRA: Is het omdat ik erbij ben?

(een kleine pauze)

MARK: Wat bedoel je daar mee?

SANDRA: Het is omdat ik erbij ben, hé?

MARK: Wat is?

(een kleine pauze)

SANDRA: Ik wed dat je er al wel eens naartoe bent gegaan, alleen?

MARK: Waarom denk je dat?

SANDRA: Omdat ik je ken!

MARK: Wat wil je daar mee zeggen?

(een kleine pauze)

SANDRA: We vonden dat soort dingen vroeger opwindend!

MARK: Wat soort dingen?

SANDRA: Je had toch van die boeken, hé?

MARK: Dat was twintig jaar geleden!

SANDRA: Het is nog altijd hetzelfde!

(een kleine pauze)

MARK: Ik dacht dat je je slecht voelde?

SANDRA: Ik voel me ook niet goed!

MARK: Wel, stop er dan mee!


49

(een kleine pauze)

SANDRA: Ik bedoel maar, daarom gaan mensen naar Amsterdam, ze gaan er naartoe en

gaan er een kijkje nemen. Ik weet niet wat ze verwachten als ze daar

binnengaan? Ik vraag me af hoe verschillend het kan zijn?

MARK: Het is rechttoe, rechtaan, veronderstel ik! Het is zoals naar een snoepwinkel

gaan! Je pikt er wat uit! Eéntje van dit en eentje van dat! Hoeveel is dat!

Geweldig!

SANDRA: Ik veronderstel dat hij wil indruk maken op Jill.

MARK: Hij heeft de hele nacht al een indruk op Jill gemaakt, als je het mij vraagt!

SANDRA: Wat dan ook!

MARK: Wel, mij krijg je niet in zo’n ranzige club! En ik wil ook niet stoned geraken.

(een kleine pauze)

SANDRA: Je wou wel stoned geraken toen je nog op de universiteit zat?

MARK: Wat wil dat zeggen?

SANDRA: Eigenlijk was je zelf meer dan ieder andere onder invloed. Je overdreef in alles!

MARK: Wel ja, maar…

SANDRA: Er waren daar zeven meisjes voor elke jongen en jij liep daar rond als een hond

met twee staarten!

(een kleine pauze)

MARK: Waarom begin je daar nu weer over!

SANDRA: Ik zeg het alleen maar.

MARK: Het is mijn verjaardag en …!

SANDRA: Ik weet het, maar geef toe dat je alles wou neuken wat maar bewoog, hé? Je zei

altijd ‘Als het beweegt, neuk het; indien niet, zet ze dan maar op de wachtlijst’!

MARK: ’t Is al goed!

SANDRA: Jij was de Carl van de universiteit, wil ik maar zeggen!

MARK: Als jij het zegt!

SANDRA: En daarom stoort hij jou!

MARK: Als jij het zegt!

(een kleine pauze)

SANDRA: Ik ken je zo goed, wil ik maar zeggen. Ik weet het zelfs van jou en Cathy

Shanon.


50

(een kleine pauze)

MARK: Hoe ben je daar achter gekomen?

SANDRA: Jill heeft het me verteld.

(een kleine pauze)

MARK: Goeie ouwe Jill.

(een kleine pauze)

SANDRA: En ik weet dat je geprobeerd hebt om haar in bed te krijgen toen ik daar zo ziek

was van de gordelroos, die Kerstmis.

(een kleine pauze)

MARK: Heeft ze je dat ook verteld?

SANDRA: Het was bij Mike Johnson’s feestje in Headingley.

MARK: Verdomde Jill!

SANDRA: Ze vertelde me altijd alles!

MARK: Als ze je vertelt wat er gisterennacht gebeurd is, hou het dan alsjeblief voor je

zelf. Ik hoef het niet te weten!

(een kleine pauze)

SANDRA: En wat zei je vader toen je met hem gesproken hebt?

MARK: Ze zaten nog op de spoedafdeling. Al zes uur! Een tekort aan dokters!

SANDRA: (weer duizelig) Het lijkt wel of de auto beweegt.

MARK: Dat is niet zo!

SANDRA: Het is alsof ik nog op de boot zit.

MARK: Als Tony Blair hartritmestoornissen zou hebben, zou hij zolang niet hoeven te

wachten, hoor!

SANDRA: Het lijkt of de weg op en neer gaat!

MARK: Pas op, als ik nog veel van zo’n nachten als verleden nacht moet meemaken

geraakt mijn hart ook zijn ritme kwijt. Het lijkt wel of het free jazz in mijn borst

zit te spelen!

SANDRA: (niet op haar gemak) Waar blijven die, verdomme!

MARK: Om acht uur waren die nog niet wakker. Pas op, ik sliep ook nog vast toen die

aankondiging voor het ontbijt afging. Ik dacht dat het schip aan het zinken was!

(doet de aankondiging na) “Bing bong! Het is zes uur! Sta op! Het ontbijt wordt


51

nu geserveerd op dek D, als je nuchter genoeg bent om iets binnen te houden

tenminste!”

SANDRA: Och, schei uit!

(een kleine pauze)

MARK: Weet je, eigenlijk kennen we Jill amper?

SANDRA: Natuurlijk wel!

MARK: Nee, niet!

SANDRA: Jij hebt anders genoeg geprobeerd om haar beter te leren kennen!

MARK: Ik bedoel maar, ze is de meter van één van onze kinderen, maar we kennen haar

niet eens. Heeft die geen eed of zo moeten afleggen?

SANDRA: Ja, maar die ging niet over de keuze van haar bedpartners!

(een kleine pauze)

MARK: Het blijft niet duren!

SANDRA: Als zij er gelukkig mee is…!

MARK: Ik bedoel maar, wat probeert ze te doen, hem te redden?

SANDRA: Jou wou ze in ieder geval niet redden!

MARK: Neen, inderdaad!

SANDRA: Ze was maar al te blij om je te laten verzuipen. O, ik voel me niet goed! (krijgt

braakneigingen)

MARK: Hier! (geeft haar een kotszakje)

SANDRA: Dank je!

MARK: Ik heb nog een heel pak!

SANDRA: (kijkt boos naar MARK) Wat?

MARK: Niets!

SANDRA: Kijk dan zo niet naar me!

MARK: Zeg! Begin jij nu ook niet! Ik heb het al genoeg moeten horen van zottemans,

die zei dat ik hem aanstaarde!

(een kleine pauze)

SANDRA: Ach, we moeten ze een kans geven. Ze zijn verliefd!

MARK: Komaan, zeg!

SANDRA: Wat?

MARK: Och!


52

SANDRA: Echt!

MARK: Geloof je dat nu zelf!

SANDRA: Het is natuurlijk nog pril, maar…

MARK: Als je dat gelooft…

SANDRA: Kijk, ik voel me slecht, oké. Laat ons niet over alles ruzie maken!

(een kleine pauze)

MARK: Hij is maar op één ding uit!

SANDRA: Wel, hij is dan ook een man! Surprise, surprise!

MARK: Ja, dat weet ik! Hij was de kerel die mijn leven om zeep hielp op school!

SANDRA: Wat? Hij?

MARK: Kerels zoals hij. Toen ik piano leerde spelen bij mevrouw Pearsons, stonden ze

op de muur met hun piemel naar me te zwaaien.

SANDRA: Daar heb je me nooit iets van verteld!

MARK: Dat zijn van die dingen die je niet echt met iemand wil delen, hé? Mevrouw

Pearsons heeft er nooit iets van gemerkt. Ze had slechts één goed oog en dat

keek steeds naar de partituur. Het is een wonder dat ik ooit piano heb leren

spelen, als ik er zo over nadenk! En als ik naar huis ging pisten ze op mijn hoofd

vanop het bushokje! In negentien vierenzestig leerde er niemand piano spelen in

onze blok. Het was het equivalent van in een jurk rondlopen! Ze hadden het

altijd op mij gemunt!

SANDRA: Jij bent paranoïde!

MARK: Je moet mij de mannen niet leren kennen! Ik ben er zelf al vijftig jaar één! Het

zijn smerige varkens!

(een kleine pauze)

SANDRA: Jill denkt in ieder geval dat hij iets heeft!

MARK: Maar ze is dan ook wanhopig, hé!

SANDRA: Dat zou ik niet durven zeggen!

MARK: Hoe oud is ze nu? Ze is jonger dan wij! Wij hebben eerst nog een jaar geleefd,

hé? Jill kwam recht van de nonnenschool!

SANDRA: Dat weet ik niet meer!

MARK: Het was als whisky aan de Indianen geven als ze in de universiteit aankwam! En

nu is ze in de laatste-kans-saloon! Haar hele leven leek wel een western!


53

(een kleine pauze)

SANDRA: Als ze hem nu graag ziet?

MARK: O komaan!

SANDRA: Hij laat haar zich goed voelen.

(een kleine pauze)

MARK: Hoe dan?

SANDRA: Hij zorgt ervoor dat ze zich goed in haar vel voelt!

MARK: Wat wil je daarmee zeggen?

SANDRA: Hoe?

MARK: Zeg het maar!

(een kleine pauze)

SANDRA: Jij spendeert veel tijd in de logeerkamer.

MARK: Als ik moet gaan werken!

SANDRA: Ik bedoel maar…

MARK: Wat bedoel je maar!

SANDRA: Dat je veel tijd in de logeerkamer spendeert!

(een kleine pauze)

MARK: Wel, als je eens wat moeite zou doen.

(een kleine pauze)

SANDRA: Euh?

MARK: Wel ja.

SANDRA: Wat dan?

MARK: Zoals je altijd zegt: Jill kleedt zich uitdagend!

SANDRA: Goedkoop!

MARK: Wel, zoiets!

(een kleine pauze)

SANDRA: Dus ik kleed me niet juist!

(een kleine pauze)

MARK: Ik dacht dat je ziek was!

(een kleine pauze)

SANDRA: Dus ik kleed me niet goed! Wat wil je dan dat ik doe, me kleden alsof het een

fruitstalletje is!


54

MARK: Ik kan niet met je praten!

SANDRA: Wat wil je dan dat ik doe?

MARK: Laat maar!

(een kleine pauze)

SANDRA: Ze zegt dat ze zich, door hem, weer zestien gaat voelen, dus zou ze beter een

schooluniform dragen.

MARK: Dat doet ze waarschijnlijk al!

SANDRA: En is het dat wat jij wil dat ik doe!

(een kleine pauze)

MARK: Ik denk dat ze die dingen doen die je doet als je zestien bent.

SANDRA: Dan moet je haar dat maar niet misgunnen!

(een kleine pauze)

MARK: Je zou zeggen dat je jaloers bent.

SANDRA: Ik weet in ieder geval dat jij dat ook bent! Ik heb gezien hoe je mond openviel!

(een kleine pauze)

MARK: Dus je wil je voelen, zoals zij zich voelt!

SANDRA: Doe niet onnozel!

MARK: Geef het maar toe!

SANDRA: Wat?

MARK: Dat je je weer zestien wilt voelen!

SANDRA: Absoluut niet!

(een kleine pauze)

MARK: Ik wel, verdomme!

SANDRA: Wel dan weet je wat je moet doen, hé?

(een kleine pauze)

MARK: Ik zal hem vragen of hij zijn vingers eens in mijn aars wilt steken, hé!

SANDRA: Ik dacht dat je hem niet mocht?

(een kleine pauze)

MARK: Ik krijg hier nog een hartaanval. Mijn moeder is nu mijn minste zorg. Het zou

een verjaardagstrip moeten zijn en ik blijk opgescheept te zitten met een

nymfomane en een zotte klootzak! Ik wed dat hij zes ton ampullen drugs in zijn


55

achterwerk heeft zitten. Als we worden tegengehouden en ze vinden drugs in

mijn auto word ik stapelzot!

SANDRA: Och stop ermee, wil je!

MARK: Ik meen het! Als hij drugs rookt in de wagen, dan ga ik uit mijn dak!

(Black out - Muziek: “Radar love”.)


56

Scène De auto

(Muziek fade out, maar blijft spelen alsof het uit de autoradio komt! Licht: focus

op de auto, die schijnt te rijden. JILL en CARL zijn achteraan in de auto komen

zitten bij SANDRA en MARK. CARL rolt een joint! JILL is uiterst geëxciteerd en

ze zitten steeds aan elkaar te prutsen. Ze zijn duidelijk onder indruk van drugs

en alcohol! Als contrast kijken MARK en SANDRA veel minder plezierig!)

JILL: Rol er nog één!

CARL: Ik ben bezig!

JILL: Rol er nog één!

CARL: Ik ben ermee bezig!

JILL: Excellent!

CARL: Ik rol je er nog één voor jou, baby!

(MARK rijdt met de auto)

SANDRA: Zeg toch iets!

MARK: Wat?

SANDRA: Ik dacht dat je er iets van ging zeggen?

MARK: Laat maar!

SANDRA: Ik dacht dat je er iets van ging zeggen?

MARK: Zeg jij iets!

SANDRA: Waarom doe je het niet?

MARK: Wat zou het helpen, ze zijn zo stoned als een garnaal! Ze weten waarschijnlijk

niet eens dat ze al van de boot af zijn. (Scherpe blikken tussen MARK en

SANDRA) Doe het venster open!

SANDRA: Waarom?

MARK: Doe het venster nu maar open!

SANDRA: En wat dan?

MARK: Kunnen we eruit springen!

SANDRA: Ze roken drugs in onze auto, Mark!

MARK: Ja, ik weet het!

SANDRA: Wel, ga je er dan niets aan doen?

MARK: Wat wil je dat ik doe, meedoen?


57

JILL: (leunt vooruit om tegen SANDRA en MARK te praten) Hey, sorry hiervoor,

makkers!

SANDRA: Geen probleem!

JILL: Ik weet dat dit onbeschoft is!

SANDRA: Ja, een beetje wel…

JILL: Ja, sorry, wil je een trekje? (steekt een goedgevulde joint vooruit naar SANDRA)

SANDRA: Neen, dank je, Jill, ik ben nog een beetje…

JILL: Wat?

SANDRA: Ik ben nog op de boot!

JILL: Ben je dat nog?

SANDRA: Je weet wel, dat bewegen!

JILL: Oeps.

SANDRA: Ik ga nog op en neer!

JILL: Ik ben de hele nacht op en neer gegaan!

(een kleine pauze)

SANDRA: Ja, dat weet ik!

CARL: (leunt vooruit) Dit is goeie stuf, dit!

SANDRA: Ah ja?

CARL: Het is bewerkt met een kalmeermiddel voor paarden!

SANDRA: Laat ons hopen dat het werkt dan!

CARL: Wilt gij een toeter, Mark?

MARK: Neen dank je, ik heb er genoeg van gehad!

CARL: Werkelijk?

MARK: Jaren geleden. Ik werd er slaperig van, kerel!

CARL: O watje!

MARK: Dus rook jij maar zoveel je kan!

JILL: (lichtjes verward. Tot CARL) Sandra zegt dat ze nog op de boot is!

(een kleine pauze)

CARL: Neen, bijlange niet!

JILL: Dat kan niet, hé!

CARL: Neen, ze was daar!

(CARL en JILL vinden dit hilarisch)


58

JILL: O, ze was daar! O.

CARL: O God!

JILL: O God!

CARL: Ze denkt dat ze nog op de boot is, maar ze zit in een auto…

JILL: O God!

CARL: O shit!

JILL: Ze is aan ‘t hallucineren!

CARL: Ze weet niet meer waar ze is. O, vet!

(JILL en CARL hebben lol)

MARK: Ik ga de auto in de prak rijden, als je niet oppast!

SANDRA: Goed!

MARK: Dat je het maar weet!

JILL: (komt weer vooruit) Hey, weet je nog op de universiteit? We waren stoned en

ging in het park naar Grace Slick luisteren en we aten alleen beschuiten met

confituur! Weet je nog? Heb jij beschuiten bij, Mark?

MARK: Sorry, de beschuiten zijn juist op!

SANDRA: (ongemakkelijk) Overdrijf daar niet mee, Jill?

JILL: O shit, mijn moeder is teruggekomen! (zij en CARL lachen luid)

CARL: Het helpt tegen reuma, wist ge dat? Mijn moeder liep er krom van!

MARK: Een geneesmiddel dus!

CARL: Ze liep er krom van. Ik wil dat niet meemaken, verdomme!

SANDRA: (probeert zich af te reageren) Het spijt me als we jullie wakker hebben

gehouden, verleden nacht!

JILL: Wie?

SANDRA: Omdat we ‘het’ deden, hé!

JILL: Wij ook… ik ben plat geneukt!

(MARK kijkt naar SANDRA alsof ze de kluts kwijt is)

SANDRA: Sorry als we jullie in verlegenheid hebben gebracht!

JILL: Ze kunnen ons niet in verlegenheid brengen, hé!

SANDRA: (tot Mark) Het was fantastisch, nietwaar!

MARK: (kan zijn oren niet geloven) Ja, ongelooflijk!


59

JILL: (schreeuwt van plezier met hoge stem) O, heerlijk! Geweldig, om zo te cruisen

met je vrienden.

CARL: Inderdaad!

JILL: (komt weer vooraan) Carl zei me dat je moeder liefdesverdriet heeft! Hoe is dat

gekomen?

MARK: Wat?

JILL: Dat ze een hartsprobleem heeft?

MARK: Mijn moeder ligt in het hospitaal, Jill!

JILL: Waarom dan?

MARK: Omdat ze een probleem heeft met haar hart!

CARL: En ik dacht dat ze hartsproblemen had!

MARK: Zij heeft tenminste een hart.

CARL: O God! (lacht weer) Ik dacht dat ze een zwak hart had voor kunst, of zo!

JILL: Hij zei dat ze uit liefdesverdriet een zwak had gekregen voor kunst! Ik dacht op

haar leeftijd, maar ja, met die cursussen voor de derde leeftijd en zo…

MARK: Ze heeft hartritmestoornissen!

CARL: Luister maat, ze is goed waar ze nu is!

MARK: Ja?

CARL: Geloof me, kerel, ze kan op geen verdomd betere plaats zijn voor het ogenblik!

(een kleine pauze)

MARK: (Ironisch) Wat een gelukzak dan!

(een kleine pauze)

CARL: Ik ben mijn moeder verloren toen ik tien was. Ik heb geen enkele familiale band

meer. Geen familie die me kan bellen! (herinnert zich dat hij nog eens van zijn

joint dient te trekken) Hey, hou dat spul niet voor jezelf, Jill. Laat mij ook eens

meespelen, maat. Ik wil ook nog eens! (JILL trekt nog een laatste keer aan de

joint en geeft hem door aan CARL)

JILL: Hij heeft geen familie meer.

CARL: (wordt kwaad) Hij ging weg toen ik twaalf was. Mijn vader had godverdomme

alles met me kunnen doen, man! Ik had ook een zus, die voor P & O ferries

werkte. Maar op een dag was ze er niet meer nodig en de klootzakken hebben

haar ontslagen. Maar één ding wil ik wel zeggen!


60

MARK: Wat?

CARL: (trekt nog eens goed aan zijn sigaret en inhaleert) Schoon boten! (blaast zijn

rook voorin in de wagen. Hij komt dichter bij MARK) Hey, luister maat, ik denk

dat we gisteren op een verkeerde voet gestart zijn.

MARK: Trek het u niet aan!

CARL: Dat doe ik ook niet!

MARK: Goed!

CARL: (vind de blik van MARK maar niks) Hey, wat heb ik gezegd? Kijk zo niet!

MARK: Juist!

CARL: Ik zeg alles maar één keer! Ik laat het deze keer zo omdat ik u een toffe vind!

MARK: Wat een geluk dan!

(een kleine pauze)

CARL: Ja, ik denk dat we niet zo goed zijn gestart, maat!

(een kleine pauze)

MARK: Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Ik bedoel, ik wou je gisternacht nog van de boot

smijten, maar ik heb toch maar besloten om het niet te doen!

CARL: O ja?

MARK: Ja!

CARL: (grijpt opeens MARK rond de nek, in een maniakale uitbarsting van geweld. De

auto gaat alle kanten uit) Dat had ik godverdomme wel eens willen zien!

MARK: Argh!

CARL: Dat had ik willen zien!

MARK: (probeert te ademen) Ik kan niet meer…

JILL: Carl?

SANDRA: Kijk uit waar je rijdt!

MARK: (tegen SANDRA) Wat wil je dat ik doe!

SANDRA: Dat je kijkt waar je rijdt!

MARK: (probeert te sturen) Dat probeer ik, verdomme!

CARL: Dat had ik willen zien! (lacht zich een breuk)

SANDRA: Let op de weg!

MARK: Ik heb een gestoorde gek rond mijn nek, als je ’t nog niet wist!

SANDRA: (probeert MARK te helpen) Laat hem los, halve gare!


61

CARL: (probeert MARK als een krankzinnig te wurgen) Hé? Hé? Dat had ik wel eens

willen zien!

MARK: Ik krijg geen adem meer!

CARL: Hé? Hé? Hé?

MARK: Ik stik, onnozele…

SANDRA: Jill, stop hem! Mark ziet al helemaal blauw!

JILL: Carl? Laat hem los! Laat hem los, man!

MARK: (stikkend) Ja, laat me los, kerel!

SANDRA: (schreeuwend) Laat hem los!

JILL: Los, Carl, los!

(de auto gaat naar alle kanten. JILL probeert MARK los te krijgen. CARL gaat

achteruit zitten en MARK kucht en sputtert het uit)

CARL: Oké…! Hebt ge die kracht gevoeld? Sterk, hé!

MARK: Jij, stomme…

CARL: Stom? Stom?

JILL: Het was maar om te spelen, Mark?

CARL: Ja, ik was wat met u aan ’t spelen, maat…

(MARK brengt zijn col terug in orde! CARL is nu zeer kalm en evenwichtig!

MARK: O God…!

CARL: Ge moet zijn gezicht zien! Dat was wat we altijd deden toen ik nog aan het

roadiën was! Weet je wat, ik nodig jullie allemaal uit voor een optreden.

MARK: Laat maar!

CARL: (wrijft speels door MARK’s haar, alsof het een kleine jongen is) O kijk, hij is in

zijn gat gebeten!

MARK: En met recht en reden, verdomme!

CARL: (lacht) Ik neem jullie mee naar een goede plek! De beste in heel Amsterdam. Ja,

we gaan ons goed amuseren.

SANDRA: (zorgt voor MARK. Springsteen’s Dancing in the Dark is te horen onder het

spel) Is alles oké?

MARK: (fluistert) Dit is krankzinnig!

SANDRA: Daar hoef je mij niet zo kwaad voor aan te kijken!


62

MARK: Het was jouw idee om Jill mee te vragen omdat die nooit buiten komt. Wel, daar

heb je je dan in vergist. Ze is al naar de hel en terug geweest!

CARL: Hey, zet dat eens harder, ik hoor dat graag! (leunt vooruit en zet de radio

harder) (JILL en CARL beginnen onmiddellijk te rocken op de muziek. MARK

en SANDRA stappen uit de wagen terwijl de lichten veranderen)



63

Scène: Amsterdam

(SANDRA, JILL en CARL zetten de auto weg. Een eerder gebroken en

geschrokken MARK komt vooruit en spreekt direct tegen het publiek. Muziek

fade out. Lichten)

MARK: Hé zeg, dit is wel niet om te lachen, dit is wel mijn verdomde leven. We

kwamen zo’n twee uur later in Amsterdam aan. Jill en Boris rookten zoveel

zodat het inchecken in het hotel hilarisch werd. Ze herinnerden zich hun eigen

naam of nationaliteit niet meer.

SANDRA: (komt met een fiets op en pakt het verhaal op) Hij had ons in het Kransnapolsky

Hotel geboekt, vijfhonderd euro per nacht. Dat had hij mij in de tijd niet verteld.

MARK: Had je dat liever gehad?

SANDRA: En nadat Carl room service had besteld, wilde hij ons het seksmuseum laten

zien!

MARK: Ja, hij wees aan waar zijn plaats was! (af)

SANDRA: En dan drong hij aan om een fiets te gaan huren, want volgens hem was dat de

enige manier om de stad te zien. En zoals altijd, als er iemand rommel krijgt,

dan is het Mark wel. Zijn ketting viel er af toen we een kanaal volgden en we

zagen hem een half uur niet meer. De zon was erdoor gekomen en we hadden

een picknick in de schaduw van een linde aan de rand van het kanaal. Het was

bijna gezellig!

(Lichten. De grauwe schaduw van een linde. Geluid van vogels en boten)


64

Scène: Kanaal Picknick

(SANDRA parkeert haar fiets, achteraan de scène als CARL en JILL opkomen.

Ook zij parkeren hun fietsen en nemen een kleine plaats op de scène in.)

JILL: O, wat is het mooi, hier!

CARL: Ja, hier is het goed!

JILL: Zal Mark ons hier wel vinden, denk je?

SANDRA: Als hij het kanaal blijft volgen, kan hij ons niet missen!

CARL: Dit is meer zoals het zou moeten! Twee vrouwen en één man!

JILL: Juist!

(De drie installeren zich op de grond. CARL en JILL gaan zeer sensueel met

elkaar om. CARL opent een in aluminiumpapier verpakt stukje cake en begint

het op te eten.)

SANDRA: Alles oké?

CARL: En gij?

SANDRA: Valt wel mee!

JILL; Goed zo!

CARL: Dat is dan goed! (een kleine pauze) Heb je al eens met drie in bed gelegen,

Sandra?

SANDRA: Sorry?

CARL: Of je al eens met drie in bed hebt gelegen?

(een kleine pauze)

SANDRA: Zelfs al eens met vijf!

CARL: O waw!

JILL: Echt?

(een kleine pauze)

SANDRA: Drie waren onder de tien jaar en ze hadden allemaal de waterpokken, maar ik

denk dat dat nog altijd telt!

CARL: O man, die is grappig!

SANDRA: Ik heb zo mijn momenten.

CARL; (offreert haar een stukje cake. Het is een spacecake, maar SANDRA is zich daar

niet van bewust) Wil je hier een stuk van, of wat?


65

SANDRA: Kan dat? Ik ben uitgehongerd. Ik heb nog niks gegeten sinds we van de boot

gekomen zijn. Ik kon niks binnen houden! (bijt in de cake)

CARL: Mark valt wel mee, of niet?

SANDRA: Hij is oké!

CARL: (gaat bij JILL zitten) Ik hou van deze stad.

SANDRA: Het is geweldig, als je uit het centrum blijft.

(een kleine pauze)

CARL: Het zijn de mensen, weet ge, ze zijn zo, wat is het woord?

SANDRA: Groot!

CARL: Op hun gemak!

(CARL en JILL hebben elkaar vast en zitten constant aan elkaar)

JILL: Hij heeft hier van alles gedaan, nietwaar?

CARL: O ja, van alles. Rockgroepjes, vrouwen! Ik had er ooit drie in mijn bed en werd

er nog voor betaald ook!

JILL: Hij is niet te geloven!

(een kleine pauze)

SANDRA: Vertel dat maar niet aan Mark, hij zou zich verhangen!

CARL: Hij kan me niet uitstaan, hé?

SANDRA: Waarom denk je dat?

CARL: Ik zal eens wat zeggen: ik gedraag me Godverdomme heel goed!

JILL: Ja, dat is zo!

CARL: Ik zal je nog eens wat zeggen, prinses, wat wij nodig hebben is bier!

JILL: O ja, dat zou cool zijn!

CARL: Wilt gij ook bier, Sandra, of wat? (staat op)

SANDRA: Ik drink normaal niet als ik moet rijden.

CARL: Dan gaat ge nu zeker één drinken! (af)

(Stilte)

JILL: Alles oké!

SANDRA: Ja!

JILL: Goed!

SANDRA: Oké dan!

(een kleine pauze)


66

JILL: Het is een goeie gast!

SANDRA: Wat?

JILL: Dat het een goeie gast is, San.

SANDRA: En dan!

(een kleine pauze)

JILL: En ’t is plezant!

SANDRA: Hey, ik veroordeel niemand hier.

JILL: Ik vroeg het me af.

SANDRA: Nee, niet!

(Stilte)

JILL: En hoe gaat het er voor de rest mee?

SANDRA: Wil je de waarheid of wat we aan iedereen vertellen?

JILL: Wat je maar wil!

SANDRA: Wil je het verhaal van een gelukkig rijk koppel met drie geweldige dochters? Of

wil je het bed in de logeerkamer, het eeuwige gekibbel, het verhaal dat hij nog

eigenlijk steeds bij zijn ouders woont? En dan is er het gevaar-dat-hij-mij-

verlaat-verhaal! Dat is een goed verhaal! Welk wil je horen?

(een kleine pauze)

JILL: Ik wil dat van dat alles oké is!

SANDRA: Dat is ook zo, maar ik geloof het zelf niet!

(een kleine pauze)

JILL: Kan je er niks aan doen?

SANDRA: Bedoel je iets anders dan van een gebouw springen?

(een kleine pauze)

JILL: En jullie seksleven?

SANDRA: Komaan zeg, welk seksleven?

JILL: Wel ja…

(een kleine pauze)

SANDRA: We hebben het werktuig horen werken gisterennacht! We hebben je gehoord!

JILL: Sorry!

SANDRA: Daarom ging Mark naar het dek. Je weet dat hij al altijd iets voor je voelde,hé?

JILL: Niet te geloven!


67

SANDRA: Soms denk ik dat jullie eigenlijk een beter koppel zouden gevormd hebben.

JILL: Ho maar!

SANDRA: Ik meen het!

(een kleine pauze)

JILL: Wel, dat is wel een hele openbaring!

SANDRA: Ik weet het en ik ben jaloers. Dat is de waarheid. Ik doe alsof ik het niet ben,

maar ik ben het wel.

JILL: Jaloers op mij?

SANDRA: O komaan, dat weet je wel!

JILL: Ik was altijd jaloers op jou; het huis, de kinderen! Dat zou je toch niet allemaal

hebben willen missen?

SANDRA: Waarschijnlijk niet!

JILL: Dat is nochtans het risico!

(een kleine pauze)

SANDRA: Wil je hem redden of wat?

JILL: Van wat?

SANDRA: Van zichzelf? Ik zou dat toch doen!

(een kleine pauze)

JILL: Sandra, begrijp het nu toch eens.

SANDRA: Ik probeer… ik probeer.

JILL: Ik voel me goed bij hem! God, van hoeveel mensen kan je dat zeggen?

SANDRA: Wel…

JILL: Neen, eerlijk. Van hoeveel? Ik heb al geleefd, weet je. Hij had weer kunnen

vertrekken en dan stond ik daar weer voor Jan Lul. En hoeveel keer is dat al niet

gebeurd? Maar je kent me, Sandra. Ik hou van die gevaarlijke dingen op de

kermis, de booster, de turbine; noem het maar, ik ben er in geweest. Het heeft te

maken met de kriebels in de buik!

SANDRA: Ja, dat kan ik me indenken.

JILL: Jij hebt een verdomd vunzige geest, jij.

SANDRA: Ja, kijk wie het zegt!

JILL: De zonde van het vlees, San!

(een kleine pauze)


68

SANDRA: Je had in ieder geval gelijk over één ding!

JILL: Over wat dan?

SANDRA: Hij is anders dan de vorigen.

JILL: Ik leef in een luchtbel, vergeleken met de kerels waar ik vroeger aan gewerkt

heb.

SANDRA: Dus je probeert hem te redden?

(een kleine pauze)

JILL: Hij is de enige vent waar ik ooit bij ben geweest die me de hele tijd goed laat

voelen! Hij bekritiseert me niet. Hij laat me zijn wie ik ben! Hij heeft nog nooit

gezegd: dat staat u niet, ge ziet eruit als een vod, uw haar zit in de war! Ge

wordt te dik! Hij is de enige man, die nooit genoeg van me krijgt. En weet je

wat: ik ook niet van hem! Van hoeveel mannen kan je dat zeggen, hé? Oké, ik

weet wel dat je niet kan zeggen dat hij het neusje van de zalm is en het is nog

vroeg dag, maar laat me je dit vertellen, San: het is voor echt, dit! Voor zo echt

als het maar kan!

SANDRA: (begint te wenen. JILL troost haar verbaasd) Oh shit!

JILL: Hé?

SANDRA: Jij gelukkige trut!

JILL: (neemt SANDRA in haar armen, terwijl die weent) Hé, komaan.

SANDRA: Het spijt me!

JILL: Hé, zo erg is dat toch niet?

SANDRA: Soms wel, Jill!

JILL: Komaan, schatje!

SANDRA: O jij gelukkige trut!

CARL: (komt terug op met het bier) Oké! (staat erbij te kijken en wrijft over zijn kruis.

JILL streelt het gezicht van SANDRA)

JILL: Hé… Hé…

CARL: O, jullie zijn al begonnen zonder mij?

JILL: Ze laat zich gewoon even gaan, dat is alles!

CARL: (doorziet zijn misverstand en neemt zijn fiets) Er is hier iets verder een café en

daar staat een jukebox met ouwe platen. Kom, we vertrekken!

SANDRA: (weent nog steeds) Het spijt me! O God!


69

CARL: We zijn weg!

SANDRA: En Mark dan?

CARL: De pot op! Laat hem verloren lopen! Grapje! Pak uw fiets, prinses en we gaan

daar naartoe. Komaan, want ik sterf van de honger!

JILL: Wacht dan, jij!

(JILL en CARL laten SANDRA alleen. Als ze dat gedaan hebben, bevriezen ze

en MARK komt op)

MARK: Zodoende! Ik heb mijn verdomde fiets drie kilometer verder geduwd. Ik heb

mijn broek erdoor naar de maan geholpen en mijn schoenen ook! En toen ik hen

uiteindelijk had ingehaald was Sandra in alle staten. Wat een klote verjaardag,

zeg!

(JILL en CARL gaan af. MARK houdt zijn fiets vast)

MARK: Was het ver genoeg? Ik dacht dat hij je ontvoerd had!

SANDRA: Waar bleef je?

MARK: Mijn ketting viel eraf. Maar ik heb wel een adapter gevonden. Ik kan nu mijn

GSM weer opladen.

(een kleine pauze)

SANDRA: We gaan ergens gaan lunchen, dus…

MARK: Wie zegt dat?

SANDRA: Ik heb honger, jij niet?

MARK: Wel ja, maar mijn knieën doen pijn! Kunnen we niet een minuutje wachten?

SANDRA: Carl heeft een café gevonden, dus kunnen we maar beter meegaan!

MARK: Waarom kunnen we ze niet achterlaten, misschien sukkelen ze dan wel in het

kanaal en verdrinken ze of zo!

SANDRA: Hou nu eens op!

MARK: Dat was toch verdomd stom in de auto. Waarom heb je hem niet gestopt!

SANDRA: Hoe dan?

MARK: Heb je geen stevige spuitbus? We hadden wel een ongeluk kunnen krijgen!

Waar zijn ze?

SANDRA: Gewoon naar een café!

MARK: Komaan dan!

SANDRA: (probeert recht te staan) O God!


70

MARK: Wat scheelt er?

SANDRA: O…

MARK: Je bent waarschijnlijk stoned geraakt door alles wat in de auto werd gerookt.

SANDRA: (zit nog steeds op de grond) O, ik kan niet recht.

MARK: Pak gewoon je fiets…

SANDRA: Roep niet zo.

MARK: Ik roep niet!

SANDRA: (spreekt vriendelijk tegen) Dat doe je wel!

MARK: Nietes!

SANDRA: Toch wel!

MARK: Nietes!

SANDRA: Welles!

MARK: Nee, nietes!

SANDRA: Welles, je doet altijd moeilijk tegen mij!

MARK: Ik doe niet moeilijk!

SANDRA: Wel waar, je geeft altijd op me af!

MARK: Geef ik op je af?

SANDRA: Geef niet altijd op me af, ja?

MARK: (streng) Neem je fiets, San.

SANDRA: (heeft nog altijd problemen) Mijn benen willen niet mee! Versta je dat! Mijn

benen willen verdomme niet mee!

MARK: (neemt de situatie in zich op) Je hebt toch niet zitten zuipen.

SANDRA: Alles wat ik vandaag heb gehad was een klein stukje cake! Ik heb waarschijnlijk

een probleem met ondervoeding!

MARK: Wel dan heb je al meer dan ik gehad, kan ik je wel vertellen!

SANDRA: Carl gaf me een stuk van zijn cake. Dat was alles wat ik binnen kon houden,

sinds deze morgen!

(een kleine pauze)

MARK: O geweldig!

SANDRA: Dat was alles wat ik heb gehad!

MARK: Wat voor cake was het?

SANDRA: Hoe kan ik nu weten welke cake dat was?


71

MARK: Ik wed dat het geen pruimentaart was!

SANDRA: Zie je, je geeft weer op me af!

MARK: Ik geef niet op je af.

SANDRA: O dat doe je wel!

MARK: Door pruimentaart te zeggen, geef ik toch niet op je af? Maar als je niet oppast

doe ik dat wel binnen enkele minuten.

SANDRA: Het was vriendelijk van hem.

MARK: (neemt de fiets van SANDRA en probeert haar op haar benen te helpen.

Uiteindelijk lukt het SANDRA om recht te staan) Neem de fiets vast, hou je fiets

vast en laat ons terug naar het hotel gaan voordat het regent. Het is al helemaal

bewolkt! Pak je fiets. Heb je hem!

SANDRA: (is nog altijd in alle staten, maar ze houdt zich recht aan haar fiets) Ik heb hem!

MARK: Oké, stap erop!

SANDRA: (houdt zich aan de fiets vast, maar ze is niet in staat haar been zo hoog op te

heffen om op haar fiets te stappen. MARK is niet onder de indruk, maar

SANDRA vindt het hilarisch. MARK bekijkt zijn vrouw en beseft dat ze stoned

is) Ik kan mijn been niet opheffen… Shit! Dat is grappig! Dat is toch grappig,

hé Mark. Ik krijg er mijn been niet over. O, kijk zo niet zo naar me!

MARK: Wat?

SANDRA: Staar me zo niet aan!

MARK: Ik staar je toch niet aan!

SANDRA: O, je gezicht! O man, je zou jezelf moeten zien! En ik had de ketting moeten

zijn die eraf viel, zeker? Sorry, maar eerlijk gezegd… je bent zo’n grappige

man!

MARK: Werkelijk?

SANDRA: O ik krijg geen lucht meer!

MARK: (begint zijn geduld te verliezen. SANDRA lacht uitbundig) Kruip op je fiets,

verdomme!

SANDRA: Ik krijg mijn been niet omhoog!

MARK: Doe niet onnozel.

SANDRA: Uw gezicht, je zou het eens moeten zien!


72

MARK: Kom, geef maar hier. Waar zijn ze? Aan de andere kant van de straat? (pakt de

fiets van SANDRA af en gaat met beide af)

SANDRA: (draait zich naar de toeschouwers) Ik kon niet geloven dat ze me echt stoned

hadden gevoerd. Mij? Sandra Thomas, voorzitster van het renovatiecomité van

het gemeentehuis. Als iemand dit wist, haalden we geen cent meer op. Het was

niet echt een tweede Woodstock, maar de laatste keer dat ik ijl in mijn hoofd

was geweest was in 1974; toen ik een zonneslag had in Norwich en dat ik drie

dagen moest blijven liggen, bedekt met lotion, zodat ik op een mummie leek.

MARK: (op, duwt een stuk decor op) We hebben het in ieder geval uitgevochten toen we

terug in ons hotel waren. Ik controleerde of alles in orde was met mijn moeder!

Mijn vader zei dat hij niet kon geloven dat ik al vijftig was. Hij zei dat het leven

begint op vijftig. Kan wel zijn, maar die onzin zou je niet geloven als je me ’s

morgens uit bed ziet stappen? (zet het toneel klaar voor een volgende scène)

SANDRA: Ik nam een bad en sliep een beetje, maar toen ik wakker werd was hij nergens

meer te bespeuren.

MARK: Ik stond op het balkon, om een signaal te vinden, zodat ik mijn vader kon

bellen. Het was juist beginnen regenen en Sandra zat binnen te foeteren over de

teevee. Nog een vergissing.



73

Scène: Het hotel

(SANDRA gaat naar achteraan de scène en draait zich weg van het publiek.)

MARK: (spreekt tot zijn vader aan de GSM) Dus het is gestabiliseerd, dat is toch al goed

en hoe is het met jou? Je voelt je ook niet goed? O, dat is niet zo goed! Neen, je

hoeft geen ‘lang zal hij leven’ te zingen, Pa! Nee, echt niet… (een kleine pauze)

Dat is erg vriendelijk, dank je! Heel ontroerend! Ik weet dat je het niet vergeten

was! Ja, je bent bedankt om het toch te willen doen!

SANDRA: (roept met haar rug nog steeds naar het publiek gekeerd) Mark?

MARK: Ik moet gaan, Pa. Sandra schreeuwt moord en brand. We komen morgen al

terug met de boot.

SANDRA: Mark?

MARK: Bel me als je nog iets hoort! Oké, doe het rustig aan, hé! (kijkt naar zijn telefoon

en naar de nacht buiten als SANDRA achteraan tegen hem praat)

SANDRA: Heb je dit gezien?

MARK: Ik ben aan het telefoneren.

SANDRA: Heb je naar de teevee gekeken?

MARK: Waarom? Wat is er op te zien?

SANDRA: Alleen porno. Kom eens kijken.

MARK: Ik heb juist gegeten.

SANDRA: Heb je dit hier gezien?

MARK: Waarom wil je dat zelfs zien?

SANDRA: Mark?

MARK: Zet het af.

(een kleine pauze)

SANDRA: Ik denk dat het Carl is!

(een kleine pauze)

MARK: Wat?

SANDRA: Ik denk dat Carl op de teevee is!

MARK: Het zou me niet verwonderen!

SANDRA: Hij is op de teevee!

MARK: Zwaait hij?

(een kleine pauze)


74

SANDRA: Zwaaien, met wat?

(een kleine pauze)

MARK: Zet het af!

SANDRA: Waarom?

MARK: Zet het af!

SANDRA: O, kom en kijk samen met mij. Het is grappig!

MARK: Ik verkies mister Bean!

SANDRA: O, het is grappig!

MARK: Neen, dat is het niet!

SANDRA: O kijk dat eens!

MARK: Zet het af of ik smijt die televisie van het balkon!

SANDRA: Kom eens een minuutje hier..;

MARK: (tot zichzelf) Waarom ik..?

SANDRA: O hemeltje!

MARK: (spreekt tot het publiek) Je zal het wel niet geloven, maar het was waar! Hij

achtervolgde me… en we hadden Springsteen nog niet gezien en daar waren we

toch voor gekomen!

SANDRA: (komt bij MARK) Het was echt waar! Daar was Carl in al zijn glorie, met

‘animal’ op zijn achterste getatoeëerd en met een lelijke snor.

MARK: En de muziek?

SANDRA: Dat was het enige dat hem stoorde. Hij zei dat de muziek niet klopte met de rest.

MARK: Ze mixten disco muziek met een middeleeuwse omgeving, dat werkte niet. Het

was misplaatst!

SANDRA: Ik stelde Mark voor om hem een speciaal verjaardagscadeau te geven, maar hij

zei dat hij niet geïnteresseerd was nu hij wist dat Carl technisch gesproken in de

kamer was.

(MARK en SANDRA verzetten enkele dingen op de scène)

MARK: Enfin, Boris had een afspraak met ons geregeld in een plaats die de ‘Banana’

heette! (MARK en SANDRA blijven waar ze zijn) Ik denk dat hij dat deed om

ons op te winden.

SANDRA: En als je geen idee hebt van wat er zich in de ‘Banana’ afspeelt, dan heb je geen

verbeelding!


75

MARK: Niet dat je die daar nodig hebt, het is zoals bij televisie, ze laten je alles zien!

SANDRA: We zijn er maar de lengte van één banaan binnen geweest, hé?

MARK: Banana? Het was er net of we in de jungle zaten!

SANDRA: Als dit de hoogte is van de verfijning van onze beschaving, dan ben ik blij dat ik

geld ophaal voor een nieuw dak op ons gemeentehuis.

MARK: En natuurlijk daagden zij niet op. En dus wachtten wij hen op bij de ’Casa

Rossa’ voor de live seksshow.

SANDRA: Het was alsof we in een spionagefilm zaten, hé? Een aantal mensen kwam langs

om ons te vragen of we een live seksshow wilden zien. Dan vroeg hij steeds of

ze ook dode seks lieten zien en dan gingen ze weg, denkend dat we perverten

waren.

MARK: Dus daar stonden we dus, we hingen er rond alsof we er een deal stonden af te

sluiten!



76

Scéne: Casa Rosso

(SANDRA en MARK zien er niet gelukkig uit. Ze ijsberen nerveus buiten aan de

Casa Rosso Seksshow)

SANDRA: Is dit wel de goeie?

MARK: Ik denk het wel!

SANDRA: Ik weet wel niet of ik dit wil zien, om eerlijk te zijn.

MARK: Waarom heb je dan niets gezegd?

SANDRA: Waarom deed jij het niet?

(een kleine pauze)

MARK: Wel dan kan je ze het maar beter vertellen, hé?

SANDRA: Waarom doe jij dat niet?

MARK: Zou jij het doen als ze je nek proberen te breken?

(CARL en JILL komen lichtjes opgewonden op)

CARL: Hier zijn ze, zie! De mokkende zotten!

JILL: We zaten in de Banana bar, we hebben jullie daar niet gezien?

SANDRA: Wij waren daar nochtans ook!

CARL: De beste show in heel Amsterdam, dit!

SANDRA: Dat is dan goed!

CARL: Je gelooft je eigen ogen niet!

(een kleine pauze)

SANDRA: Eigenlijk, Carl…!

CARL: Wat?

SANDRA: Wel…

CARL: Wat scheelt er?

SANDRA: Wel, euh…

CARL: Het is er lachen geblazen en…ze hebben er airconditioning. Pas op: die heb je er

nodig, want de stoom komt uit je oren!

SANDRA: Ik denk eigenlijk dat het niets voor mij is!

(een kleine pauze)

CARL: Wat?

SANDRA: Ik denk dat het niks voor mij is!

CARL: Waarom niet?


77

SANDRA: Wel, we zijn in die Banana Bar geweest en ik denk nu wel dat we het gezien

hebben!

MARK: Ze is niet zo goed, sinds je haar stoned hebt gemaakt met die spacecake!

JILL: Carl heeft zich in honderd duizend bochten moeten wringen om aan die tickets

te komen, weet je!

MARK: Dat is toch zijn favoriete bezigheid, nietwaar!

CARL: Wat bedoelt ge?

MARK: Dat dat toch je favoriete bezigheid is!

CARL: O, hij probeert grappig te zijn, hoor!

MARK: Ik heb zo mijn momenten!

CARL: Daar hebt ge het hele weekend al niks van gebakken, dus wat wilt ge zeggen?

MARK: Dat ik niet verder wil afzakken in deze riool, laat het ons daarop houden!

CARL: Wat?

MARK: Sandra voelt zich niet goed, dus gaan we het hierbij laten!

CARL: Volgens mij is er niks mis met haar! Dus trapt gij het maar terug af naar het

hotel als het u niet aanstaat. Komaan Sandra, gij gaat dit plezant vinden, laat

hem maar gaan!

SANDRA: (voelt zich verplicht) Zullen we dan maar eens gaan kijken?

MARK: Ik dacht dat je je niet goed voelde?

SANDRA: Ja, maar ik wil geen scène maken!

MARK: Laat ons dan terug gaan!

SANDRA: Is dat wel eerlijk?

MARK: Als jij je niet goed voelt gaan wij terug!

(een kleine pauze)

CARL: Dit is mijn cadeau en jullie slaan er mij mee in mijn gezicht!

MARK: Het spijt me dat je er zo over denkt.

CARL: Ik ook, makker.

MARK: (tegen JILL) Wil jij daar naar binnen, Jill?

JILL: Ik zie niet in waarom dat zo’n probleem is?

MARK: Oké dan!

JILL: Komaan, ik dacht dat dit iets voor jou was, Mark!

SANDRA: Hij praat er toch altijd over!


78

JILL: Ik dacht dat jij wel van triootjes hield!

CARL: Hier kan je van alles vinden. Het is fantastisch!

MARK: (tot Sandra) Wel, voel jij je goed genoeg of wat, het is jouw keuze?

SANDRA: Neen, maar…

MARK: Wil jij hier binnen of niet?

SANDRA: Wel, als hij er toch tickets voor heeft!

MARK: Ik dacht dat jij het niet zag zitten?

CARL: Kom, we gaan binnen. Een half uurtje en daarna naar het optreden!

SANDRA: Zullen we?

MARK: Gaan jullie dan maar, het is niets voor mij!

CARL: (wil vertrekken, hij draait zich om en JILL wil mee met gaan) Hij gaat toch niks

goed vinden wat ik goed vind, omdat hij mij godverdomme niet kan uitstaan.

MARK: Inderdaad, dat kan je wel stellen.

CARL: En nu spreekt hij nog tegen ook, kijk?

MARK: Wat?

CARL: Spreek je mij tegen?

MARK: Ja, dat doe ik!

CARL: En je zit weer naar me te staren! Wat heb ik je gezegd!

MARK: Zeg! Ik heb er genoeg van!

CARL: Waar hebt ge genoeg van? We hebben nog niks gedaan. We zijn nog aan het

opwarmen!

MARK: Rondlopen zoals op een uitstap van de sociale dienst!

CARL: Wat zegt ge daar?

MARK: Laat ons daar niet over beginnen, vriendje!

CARL: Ik ben uw vriend niet, dat heb ik u al gezegd.

MARK: Maar goed ook!

CARL: Jill heeft me alles over u verteld, weet ge!

MARK: Heeft ze dat?

(de twee mannen staan tegenover elkaar)

SANDRA: (probeert de gemoederen te sussen) Kijk, gaan jullie maar binnen, we zien jullie

nadien wel!


79

MARK: Je had wat harder moeten proberen op school, dan had ik je misschien kunnen

uitstaan.

SANDRA: (wordt bang) Hem gewoon negeren, Carl. Het spijt me, Jill, het zal niet werken!

CARL: Ik sla u op u bakkes, als ge niet oppast.

MARK: Het waren gasten als jij die met hun knuppel naar me stonden te zwaaien tijdens

de pianoles.

CARL: Ik wist niet eens dat ge pianoles hebt gevolgd!

MARK: Mijn moeder ligt in het hospitaal en dit is echt het laatste wat ik wil!

SANDRA: Hé komaan, de mensen kijken!

MARK: O juist, je kan betalen om iemand seks te zien hebben, maar je kan geen ruzie

maken op straat!

SANDRA: (in paniek) Dit moest een fantastisch weekend worden!

CARL: Ik probeer u een goed weekend te geven, maar ge zijt te bekrompen om ervan te

genieten! Doe in Rome wat de Romeinen doen!

MARK: We zijn wel niet in Rome, hé? Ik ben al in Rome geweest en dat is daar niet

zoals hier, kan ik je wel zeggen!

JILL: O, komaan Mark, verpest het nu niet!

MARK: Verpest het niet? O God! Jij hebt het verpest toen je op die verdomde boot met

Boris aankwam!

JILL: Het is Carl!

MARK: Ik weet hoe hij heet!

CARL: Wie is Boris?

SANDRA: Laat het nu maar, Mark!

MARK: En dat na wat ik allemaal voor je gedaan heb?

CARL: Wie is Boris?

JILL: Ik heb je nooit om een cent gevraagd!

MARK: Maar je zei nooit neen!

CARL: Wie is Boris?

SANDRA: Waar hebben jullie het over?

JILL: Weet Sandra van niks?

CARL: Wie is die verdomde Boris?

MARK: Het is mijn geld!


80

JILL: Och, zo zit dat…

CARL: Wie is die Boris, godverdomme?

SANDRA: Wat heb jij gedaan?

MARK: (tegen Sandra) Ik heb haar geld gestuurd. Ik heb geprobeerd om haar te helpen,

dat is alles! En dan doet ze ons dit aan!

SANDRA: Wanneer?

JILL: (in ongeloof) O God!

MARK: Ik betaalde haar huur!

CARL: Hé zeg Jill, wie is die Boris-klootzak?

MARK: Ik betaalde haar reisjes!

SANDRA: Wanneer?

MARK: De laatste drie jaar!

SANDRA: Waarom?

MARK: Ik betaalde zodat ze naar Malaga kon gaan in Maart.

JILL: Ik dacht dat je dat wist!

CARL: Waarom hebt ge me niets over hem verteld?

MARK: En ze stuurde ons zelfs geen kaartje.

SANDRA: En wij waren aan het sparen om de kinderen naar een betere school te sturen!

MARK: En nu verschijnt ze met Boris, de circusact, en ik word verwacht ook nog eens

voor hem te betalen!

CARL: Luister, ik ken geen Boris, maar als ik hem vind en het blijkt dat hij iets met Jill

te maken heeft, dan is hij godverdomme dood!

MARK: Na alles wat ik allemaal proberen te doen heb! Ik bedoel de overtocht, het hotel,

ik moest zelfs annulatiekosten betalen voor het restaurant!

CARL: (stapt weg om terug te keren met een opmerking) Ja? Wel, zal ik u dan eens iets

vertellen over dat hotel? Het is godverdomme om te bevriezen in onze kamer?

Nietwaar Jill?

JILL: Ja, we zouden gaan reclameren zijn, hé?

CARL: Ja, dat zouden we gedaan hebben, maar dat hebben we niet gedaan, omdat we

jullie dat niet wilden aandoen!

(een kleine pauze)


81

SANDRA: We zien jullie wel op het concert, hé? Zullen we dat doen? Zullen we elkaar

daar zien. Dit is echt te gek. Het was zo’n fantastisch weekend, het zou zonde

zijn om het zo om zeep te helpen!

MARK: O, een fantastisch weekend?

(een kleine pauze)

CARL: Ik zal u eens iets zeggen: ik vind dit niet zo goed, ik kan met u niet om,

godverdomme! Ik kon u al niet uitstaan toen ik u de eerste keer op de boot zag!

Ge wou wel bij me blijven tijdens het weekend, maar ge kunt het niet, hé, want

ik ben beter dan u in alles! En ik hou er ook niet van wat ge met Jill doet. Ge

kunt geen mensen kopen, maat! Wat hebt ge daar op te zeggen, hé?

MARK: Blaas hem op, vriend!

CARL: Ik ben uw vriend niet, en zal het nooit zijn!

MARK: Goed!

CARL: Ik eet u op!

MARK: Alleen als ik dat toesta!

(er is een spanningsmoment)

CARL: Jullie weten niet hoe ge u moet amuseren! De show is al begonnen en ik wil het

begin niet missen! (gaat naar binnen)

(Stilte)

JILL: (weent) Ik kan niet geloven hoe jullie mij behandelen. Ik heb hem nooit om geld

gevraagd. Ik heb jullie nooit iets anders gevraagd dan om vrienden te zijn! En

zelfs dat kunnen jullie niet! Wie denken jullie wel dat jullie zijn, verdomme?

Wel, ik zal eens wat zeggen: steek dat huis en je kinderen in jullie gat! (gaat ook

de club binnen. MARK roept haar na als ze afgaat)

(Stilte)

SANDRA: Hoe lang heb je haar geld gestuurd?

MARK: O, ik weet niet!

SANDRA: Waarom heb je me daar nooit iets over verteld? Waar was je op uit?

MARK: Ik wilde haar gewoon helpen!

SANDRA: (barst bijna in tranen uit) O, schei toch uit! Ik weet niet of het

afkicksymptomen zijn van de drugs of dat ik een joint nodig heb, maar ik voel


82

me depressief. (een kleine pauze) We hadden ook gewoon binnen kunnen gaan

en ons deze problemen kunnen besparen!

MARK: Ik dacht dat jij niet naar binnen wou gaan!

SANDRA: Dat wilde ik ook niet!

MARK: Wel, zwijg dan!

SANDRA: (draait naar het publiek) Echt, zo discuteren op de straat? Er stond een grotere

massa rond ons, dan rond sommige hoeren. Een groep Noren dacht dat het een

stukje straattheater was en die volgden ons tot we bij het hotel aankwamen!

MARK: (pikt het vertellen op) Ik weet tot vandaag niet wat er in de Casa Rossa is

gebeurd en ik weet ook niet in welke staat ze van het concert zijn

teruggekomen, maar ik kan het me levendig voorstellen!


83

Scène: Hotel Lobby

(Lichten. CARL en JILL zijn buiten hun zinnen. Ze zakken in de zetels van de

lobby van het hotel, wat ook de zetels waren van de boot. Pianomuziek klinkt

onder het gesprek)

CARL: Glory days! (liedje van Springsteen)

JILL: Thunder road! (liedje van Springsteen)

CARL: Als bisnummer. Man, hij is ‘the boss!’

JILL: Hij is de ‘boss-man’!

(een kleine pauze)

CARL: (zingt Springsteen) I was bruised and battered. I could feel what I felt

JILL: (zingt mee) On the streets of Philidephia.

CARL: (zingt) I walked the avenues; my legs felt like stone!

(een kleine pauze)

JILL: Heb je ervan genoten?

CARL: Het was goed van hun om mij ook mee te nemen, hé? (JILL begint te giechelen)

Waar waren Sandra en Mark eigenlijk?

JILL: Ik heb ze niet gezien!

CARL: Die zijn waarschijnlijk naar die seksshow gegaan als wij daar weg waren.

JILL: Een goeie show.

CARL: Ik heb dat ook gedaan!

JILL: Ik ook!

CARL: Waar dan?

JILL: Overal!

CARL: (begint ook te giechelen) Dat is grappig, maat… grappig…

JILL: Kus me dan!

CARL: (Hij doet het) Ik zie u graag, schatje!

JILL: Echt waar?

CARL: O man, wat zie ik u graag!

JILL: Vrouw!

CARL: Ook goed!

JILL: Het was een fantastisch weekend.

(een kleine pauze)


84

CARL: Morgen gaan we sightseeing doen en weet ge wat ik daarna misschien doe? Ik

smijt hem misschien van de boot.

JILL: O, ik ben vergeten om hem zijn cadeau te geven.

CARL: Wat wou je hem dan geven?

JILL: Dit hier, ik wou het hem geven op het concert. (haalt handboeien boven, deze

hebben een seksuele connotatie).

CARL: O, mijnheer agent!

JILL: Wat?

CARL: Arresteer mij!

JILL: Neen, arresteer mij!

CARL: Ge weet niet hoe grappig dat is!

(Als CARL en JILL giechelend opstaan horen we Neil Diamonds ‘Red, red

wine’ spelen. Ze gaan af. Als ze dat doen, verandert het licht en Sandra komt

op. We zijn terug in de sky lounge)

SANDRA: We gingen na de ruzie terug en zaten een half uur op ons bed zonder iets te

zeggen. En ik zou willen zeggen dat het typisch voor ons was, maar je zal niet

geloven wat we daarna deden! Ik denk dat veel te maken had met feit dat Mark

vijftig werd, maar dat maakt hem juist tot wie hij is.

MARK: (komt op met een koude fles champagne voor hem en SANDRA en plaatst ze op

de tafel) Het gekke is dat we het Springsteen concert zelfs niet gezien hebben.

SANDRA: Neen, niet te geloven? We overvielen de mini bar, pakten onze koffers en

checkte uit.

MARK: Ik annuleerde mijn kredietkaart op de kamer van Boris en Jill. Zei dat het om

een misverstand ging.

SANDRA: En wij weg naar Antwerpen!

MARK: Het was allemaal erg Rock & Roll!

SANDRA: Ik vond dat het nogal een smerige toer was, maar Mark liet een briefje voor Carl

achter, hé? Wat stond er op?

MARK: O niks! Er stond alleen ‘fuck you’ op!

SANDRA: Hé luister, dat kan je niet schrijven! Dat is toch vreselijk?

MARK: Waarom niet! Het kwam uit het diepste van mijn achterwerk!


85

SANDRA: Dus we vertrokken naar Antwerpen, maar vonden er geen hotel om er te

overnachten.

MARK: Het was dan ook zaterdagnacht.

SANDRA: We staken dus wat muziek in en reden naar Brugge!

MARK: Maar er was geen kamer te krijgen!

SANDRA: Geen plaats in de herberg!

MARK: Dus reden we maar door naar de ‘Chunnel’.

SANDRA: Terwijl we de spullen uit de minibar uitdronken.

MARK: We reden door naar Hithe, de muziek volle bak. Maar ook daar konden we geen

hotel vinden!

SANDRA: Dus sliepen we in de auto, op de dijk, zoals twee jonge tieners.

MARK: We konden wel niet meer lopen, de volgende morgen!

SANDRA: Het leek of de doden terug levend waren geworden!

MARK: Maar wat ik aan het doen was, leek me een goed idee voor bij de kids.

SANDRA: Dus daardoor was hij beter gezind!

MARK: En mijn moeder ging naar een verpleegafdeling, dus dat scheen in orde te

komen!

SANDRA: Maar mijn vader had een angina, door die serre te installeren!

MARK: Dus die was nu in de spoedafdeling!

(een kleine pauze)

MARK: Ik vond het wel erg, want ik had altijd wel iets voor Jill gevoeld.

SANDRA: Wel, dat was hiermee dan gedaan!

MARK: Maar Carl had wel iets bij mij naar boven gebracht!

SANDRA: Ja, in principe is Carl een skinhead, maar hij is een ouwe rocker. Die twee

zouden nooit overeen gekomen zijn!

MARK: Ja, en dat was ik vergeten.

SANDRA: Het was raar om dronken helemaal van Amsterdam naar huis te rijden, terwijl

we Springsteen liedjes zongen. We moesten dringend in therapie!

MARK: En tussen Carl en Jill bleef het niet duren, hé?

SANDRA: Ze ging voor een Duitse verzekeringsmaatschappij werken en ontmoette vijf

maanden later een man in Frankfurt,. Naar het schijnt heeft het Carl zijn hart

gebroken!


86

MARK: Jill bleef Carl maar kussen, maar hij veranderde niet in een prins!

SANDRA: Ik doe dat nu al vijfentwintig jaar bij jou en kijk naar het resultaat.

MARK: Ik wist dat ze dat ging zeggen.

SANDRA: En je kan wel meer willen, maar dan kan het erger worden. Dus blijven we maar

bij wat we kennen, we blijven op ons eilandje! Daarom zitten we ook graag in

de sky lounge!

MARK: En door heel dat gedoe realiseerde ik me dat ik zielsveel van San hield.

SANDRA: Maar dat zal hij nooit zeggen!

MARK: Ik was zelfs even de vriend van haar vader.

SANDRA: Maar dat bleef niet duren!

MARK: En we zijn gelukkig met onze vaart op de zee des levens. Ook al moeten we

soms wat schipperen!

SANDRA: Zolang het maar rustig is!

(een kleine pauze)

MARK: En hier zijn we dan!

SANDRA: Zittend in de sky lounge!

MARK: Op de ‘trots van Hull’!

SANDRA: En een crooner zingt liedjes van Neil Diamond!

MARK: Maar beneden in de disco…

SANDRA: …Spelen ze Springsteen.

(een kleine pauze)

MARK: Daar gaan we straks naartoe!

SANDRA: Neen, toch!

MARK: Toch wel! (hij neemt zijn drankje, drinkt stevig en toost dan met het publiek)

(Muziek: Springsteen ‘Born to run!’ Lichten fade out tot Blackout)

DOEK

SCHIPPEREN - WordPress.comtoneelstukken.files.wordpress.com/2016/11/schipperen.pdf2 DEEL 1...

Documents

Transcript of SCHIPPEREN - WordPress.comtoneelstukken.files.wordpress.com/2016/11/schipperen.pdf2 DEEL 1...