Fan 3 augustus o/m 13 septimber 2015 hâldt kurator Rieke Vos (NL, 1981) tegearre mei keunstners Ilke Gers, Eric Giraudet de Boudemange, Kasper Jacobs en Frank Koolen ta yn Kunsthuis SYB.Dy wurkperioade sil yn it teken stean fan Festival of Sports, dêr’t kurator Rieke Vos op ‘e sneup giet nei de hjoeddeiske ferbannen tusken sport en keunst. Yn har ûndersyk set se spul, ymprovisaasje en kreativiteit yn as middel tsjin in troch effisjinsje dreaune maatskippij.

Kunsthuis SYB

Van 3 augustus t/m 13 sep-tember 2015 verblijft cura-tor Rieke Vos (NL, 1981) samen met kunstenaars Ilke Gers, Eric Giraudet de Boudemange, Kasper Jacobs en Frank Koolen in Kunsthuis SYB. Deze resi-dency zal in het teken staan van Festival of Sports, een meerjarig onderzoekstraject dat bestaat uit een reeks evenementen in binnen- en buitenland waarbij verband-en worden gelegd tussen kunst en sport als twee be-langrijke, in het oog spring-ende vormen van culturele expressie.Festival of Sports is een kunst zinnig commentaar op de paradoxen van groot-schalige sportevenementen, die in toenemende mate gedomineerd lijken door de werking van de markt en winstbejag van grote bedrijven. Festival of Sports is tevens een pleidooi voor lokale sporttradities en rituelen, vormen van sport die naast de mondiale sporteconomie bestaan, die uiting geven aan lokale cul-turele identiteit en daarmee kunnen gezien worden als een metafoor voor hoe mensen in een bepaalde re-gio met elkaar samenleven. In Beetsterzwaag zullen de kunstenaars onderzoek doen naar lokale sporten zoals fierljeppen en kaatsen, en nieuwe interpretaties van deze sporten ontwikkelen. Festival of Sports zal zijn

hoogtepunt bereiken op de zaterdag tijdens Sfear fan Ynset, wanneer het publiek in de buitenlucht kan deel-nemen aan de herinterpre-teerde sporten en interven-ties van de kunstenaars.

1

Festival of SportsRieke Vos i.s.m. Eric Giraudet de Boudemange, Ilke Gers, Frank Koolen & Kasper Jacobs

Curator Rieke Vos (NL, 1981) resides from 3 Augustus to 13 September 2015 at Kunsthuis SYB together with artists Ilke Gers, Eric Giraudet de Boudemange, Kasper Jacobs and Frank Koolen. The residency is about the Festival of Sports, in which Vos explores the contemporary links between sports and art. Games, improvisation and creativity are used as tools against a society driven by efficiency. This first edition of the Festival of Sports, the Friesland edition, focuses on traditional Frisian sports such as kaatsen and fierl­jeppen. Vos asked the participating artists to reimagine exist­ing sports, invent new ones or find other ways of reflecting on athletic achievements and the entourage of sport events. The highlight of Festival of Sports will take place on Saturday, during Sfear fan Ynset, when the audience can participate in the reinterpreted sports and interventions of the artists.

De earste edysje fan it Festival of Sports, de Fryslân edysje, sjocht nei tradisjonele Fryske sporten as keatsen en fierljeppen. Rieke Vos frege de dielnimmende keunstners om op boartlike wize besteande sporten te ferdraaien, nije sporten út te finen of op in oare wize te reflektearjen op atletyske prestaasjes en de entoeraazje fan in sportevenemint.Festival of Sports sil it hichtepunt berikke op de sneon rinnende Sfear fan Ynset, as it publyk yn ‘e bûtenloft dielnimme kin oan de ‘werynterpretearre’ sporten en yntervinsjes fan de keunstners.

Through a Dutch landscape, (Buitenpost, June 2013),Eric Giraudet de Boudemange

In 2014, the Danish artists Søren Thilo Funder (1979) and Tina Helen (1976) were invited for a summer residency at Kunsthuis SYB. During their initial investigation, they learnt of what characterises the stereotypical Frysian, namely his impressive height. This stereotype was already alluded to in the fourteenth century in Dante Alighieri’s Divine Comedy: he described a demon so tall that even three Frisians standing on each others shoulders could not match his height.This reference became the starting point for Funder and Helen’s residency. They found three able­bodied Frisians willing to re­enact Dante’s statement by climbing on each other’s shoul­ders. The result is a quaint video.Funder and Helen also went into the streets to measure random Frisians. By doing so, they thumb their noses to the current phenomenon that artists are expected to do research and make a constructive contribution to society.

Kelder van Anne-Marie van Veen2

karakteriseerd door z’n in-drukwekkende lengte. Al in de veertiende eeuw maakte Dante Alighieri in zijn God-delijke Komedie er melding van: hij beschreef een de-mon die zó groot was, dat zelfs drie Friezen op elkaars schouders hem niet in lengte konden evenaren. Dit citaat vormde het uit-gangspunt voor de werkpe-riode van Funder en Helen. Ze vonden drie vrijwilligers uit de omgeving die bereid waren de uitspraak uit te beelden door op elkaars schouders te klimmen. Het resultaat is een schilder-achtige video. Funder en Helen leveren subtiele kritiek op het fenomeen dat kunstenaars tegenwoordig geacht wor-den om een nuttige bijdrage aan de gemeenschap te leveren, terwijl het weten-schappelijke onderzoek dat daarvoor nodig is niet altijd de taak is van kunst. Tijdens hun werkperiode gingen ze de straat op om willekeurige voorbijgangers op te meten:

een nietszeggende, opper-vlakkige manier van onder-zoek doen naar een lokale gemeenschap, maar wel geldig als volkomen legitiem artistiek onderzoek. Søren Thilo Funder en Tina Helen studeerden beiden o.a. aan de Royal Danish Academy of Fine Arts in Kopenhagen. Voor de resi-dency bij SYB vormden ze een gelegenheidsduo.

De Deense kunstenaars Sø-ren Thilo Funder (DK, 1979) en Tina Helen (DK, 1976) werden in 2014 uitgenodigd voor een zomerresidency bij Kunsthuis SYB. Tijdens hun vooronderzoek stuitten ze op de stereotype Fries, ge-

Three Man HighTina Helen & Søren Thilo Funder video, 2014

Three Man High, videostill

De Deenske keunstners Soren Thilo Funder (1979) en Tina Helen (1976) wiene yn 2014 útnoege foar in simmerresidinsje by Kunsthuis SYB. Tidens har foarûndersyk foel har de ‘stereotipe Fries’ op, karakterisearre troch syn yndrykwekkende lingte. Al yn de fjirtjinde ieu melde Dante Alighieri dat yn syn Godlike Kommeedzje; hy beskreau dêr yn in demon dy’t sa grut wie, dat sels trije Friezen op elkoars skouders him yn lingte net belykje koene.Dat sitaat foarme it útgongspunt foar de wurkperioade fan Funder en Helen. Se krigen trije frijwilligers út de omkriten sa fier om de útspraak út te byldzjen troch by elkoar op it skouder te klimmen. It resultaat is in skildereftige fideo.Fierders giene Funder en Helen de dyk op om willekeurige Fryske foarbygongers op te mjitten. Dêrmei leveren se subtile krityk op it fenomeen dat fan keunstners tsjintwurdich ferwachte wurdt om ûndersyk te dwaan en in nuttige bydrage oan de mienskip te leverjen.

Yn it grien by Beetstersweach leit De Wissel: op it earste gesicht in trochsnee wenwyk, mar feitlik in soarchynstelling dêr’t minsken mei in ferstanlike beheining sa selsstannich mooglik libje kinne. Keunstner Dominico Mangano (IT, 1976) hat tidens syn Syb-residinsje yn 2014 in pear wiken yn De Wissel trochbrocht om de bewenners kennen te learen. Sa waard er- oant op in hichte- ynwijd yn dy mikro-mienskip. Út dat perspektyf wei makke er in fideo oer de deistige gong fan saken yn de ynstelling. De film lit moai dúdlik sjen hoe’t de dagen yn De Wissel foarbygeane; rêstich, ienfâldich en regelmjittich. De bewenners bringe har dagen troch mei it útfieren fan allerhande taken, yn in wurkpleats of bûten mei de bisten fan de buorkerij.Mangano is fassinearre troch soksoarte lytse, marzjinale mienskippen. Birds Singing, Sandy Ground is de earste fideo út in trilogy dêr’t Mangano mei trochwurket oan syn ûndersyk nei de skiednis fan de soarch foar ferstanlik beheinden yn it Keninkryk Nederlân.

In the lush environment of Beetsterzwaag lies De Wissel: an ordinary suburb at first sight, but in fact a healthcare institution where mentally handicapped people can live as indepen­dently as feasible. During his SYB­residency in 2014, artist Domenico Mangano (IT, 1976) spent several weeks in De Wissel to get to know the residents. In this way he became ­ to an extent ­ an insider of the small commu­nity. From this insiders’

perspective, he made a video record of the daily routines of the institute. The film shows how the days go by in De Wissel; peaceful, humble and routinely. The residents pass the time with various tasks, in the workplace or outside among the farm animals.Small fringe communities like these fascinate Mangano. Birds Singing, Sandy Ground is the first of a trilogy in which Mangano builds on his research on the history of mental healthcare in the Netherlands.

In het groen bij Beetsterzwaag ligt De Wissel: op het eerste gezicht een doorsnee woon-wijk, maar in feite een zorgin-stelling waar mensen met een meervoudige beperking een zo zelfstandig mogelijk leven leiden. Het is een beschermde mini-maatschappij aan de rafelrand van de samenleving die normaal gesproken on-zichtbaar blijft voor de buitenwereld. Kunstenaar Domenico Mangano (IT, 1976) bracht tijdens zijn SYB residency in 2014 enkele weken door in De Wissel. Het resultaat van dit verblijf is een poëtisch filmportret waarin de dagelijkse beslommeringen van de bewoners van de instelling centraal staan. Het is een aaneenschakeling van bizarre, vrolijke en ongemakkelijke momenten; een tragikomische allegorie waar de tijd lijkt stil te staan en gebeurtenissen zich tot in het absurde herhalen.Mangano is gefascineerd door kleine, marginale gemeen-schappen. Hij studeerde aan de kunstacademie van Paler-mo en heeft sindsdien op allerlei plekken gewoond en gewerkt. Birds Singing, Sandy Ground is de eerste video van een trilogie waarin Mangano onderzoek doet naar de maatschappelijke inbedding en de belevingswereld van de psychiatrische patiënt en mensen met een meervoudige beperking in het Nederlands Koninkrijk.

Birds Singing, Sandy GroundDomenico Manganovideo, 2014

Birds Singing, Sandy Ground, videostill

2. Kelder van Anne-M

arie van Veen

Krektlyk as yn de skuorre fan boer Gjalt en it eardere Gemeentehûs wurdt yn de kelder fan Anne-Marie van Veen wurk toand fan Ruth Verraes (BE, 1980). De relaasje tusken byld en taal foarmet de kearn fan har wurk en wie yn 2012 útgongspunt fan har ferbliuw yn Kunsthuis SYB. Soene wy, talige minsken, ús omjouwing oars sjen as we útgeane fan ús sintugen yn stee fan op ‘ôfsprutsen’ feiten en beneamingen?Yn Schets van het landschap (2012) ûndersiket Verraes hoe’t se it lânskip fan Beetstersweach sa’t it der hinne leit ferbine kin mei it ferbyldzjen en beskriuwen fan datselde lânskip. Tidens kuiertochten yn de omjouwing sammele se har materialen: wurden, kleuren, foarmen, ferhalen, begrippen en bylden. Dy lânskipsfragminten, dêr’t dizze teksten ûnderdiel fan binne, foarmen in totaalynstallaasje yn SYB. Foar har einpresintaasje frege Verraes kollega-keunstners Mathilde van Beekhuizen, Lotje van Lieshout, Richtje Reinsma en Arthur Stokvis de útstalde ûnderfinings yn eigen wurden te omskriuwen foar publyk.

Dit pand uit 1920 was ooit de tuinmanswoning van het Lyck-lamahûs, een statig landhuis in Beetsterzwaag. Tegenwoor-dig is het de woning van Anne-Marie van Veen, al sinds jaar en dag vrijwilliger in de huisclub van Kunsthuis SYB. Hier, in de schuur van boer Gjalt en in het voormalige gemeente-huis, wordt werk getoond van Ruth Verraes (BE, 1980) die studeerde aan de Sint-Lucasacademie in Gent en de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. De relatie tussen beeld en taal vormt de kern van haar werk en diende in 2012 als uit-gangspunt voor haar verblijf in Kunsthuis SYB. Zouden wij, talige mensen, onze omgeving anders zien als we afgingen op onze zintuigen in plaats van op afgesproken feiten en benamingen?In Schets van het landschap (2012) onderzoekt Verraes hoe de beschrijving en verbeelding zich verhouden tot het daadwerkelijke landschap van Beetsterzwaag. Tijdens wan-delingen in de omgeving verzamelde ze haar materialen: woorden, kleuren, vormen, verhalen, begrippen en beelden. Deze landschapsfragmenten, waarvan deze teksten onder-deel zijn, vormden een totaalinstallatie in SYB. Voor haar eindpresentatie vroeg Verraes collega-kunstenaars Mathilde van Beekhuizen, Lotje van Lieshout, Richtje Reinsma en Ar-thur Stokvis de tentoongestelde bevindingen in eigen woor-den te omschrijven voor publiek en bundelde het geheel in een boek.

Schets van het LandschapRuth VerraesTeksten, 2012

As well as farmer Gjalt’s barn and the former town hall, Anne­Marie van Veen’s basement hosts work by Ruth Verraes (BE, 1980). The relation between image and language is at the heart of her work, and was the point of departure for her residency at Kunsthuis SYB in 2012. Would we, linguistic as we are, see our surroundings differently if we were to rely on our senses, instead of ‘agreed upon’ facts and names? In Sketch of the Land-scape (2012) Verraes tries to connect Beetster zwaag’s actual landscape with the

representation and descrip­tion of this landscape. During her walks through the Beetsterzwaag area she col­lected her materials: words, colours, shapes, stories, concepts and images. These fragments of the landscape (of which these texts are part) were incorporated into an installation at SYB.For her end presentation Ver­raes asked artists Mathilde van Beekhuizen, Lotje van Lieshout, Richtje Reinsma and Arthur Stikvis to describe her findings in their own words and collected them in a book.

2. K

elde

r va

n A

nne-

Mar

ie v

an V

een

het voormalig Armenhuis

De Italiaanse kunstenaar Francesca Grilli (IT, 1978) woont en werkt sinds haar residency aan de Rijks-akademie in Nederland en België. Haar werk ontstaat vanuit een onderzoek naar technologie, menselijke inter-actie en het verstrijken van de tijd. Grilli gaat daarin samenwerkingen aan met wetenschappers, muzikanten en dansers. Tijdens haar residency in SYB in 2012 ontwikkelde Grilli het project Golden Age, waarin ze de effecten van het eten en drinken van goud op het lichaam onder-zocht. Tegenwoordig wordt goud louter als betaalmiddel of statussymbool gezien, ter-wijl goud in de alchemie als een metafoor voor een weg naar spirituele transformatie wordt beschouwd. Bij de gouden lunch die Grilli organiseerde, waarbij gouden broodjes en water met goud werden genuttigd, werd de kunstenaar geas-

sisteerd door de auralezeres Odette Buntenbach, curator Alessandra Saviotti, die de relatie tussen voedsel en hedendaagse kunst onder-zoekt, en de Italiaanse chef-kok Maria Grazia Calo, die gespecialiseerd is in gerech-ten volgens historische tradi-ties. Voor en na de lunch maakte Buntenbach foto’s van de aura’s van de gasten om de invloed van het goud te analyseren. In het Armenhuis zijn tijdens Sfear fan Ynset deze aura-foto’s te zien en kunnen be-zoekers zelf ook de helende effecten van goud aan den lijve ondervinden door een gouden lunch te nuttigen.

3

Golden AgeFrancesca GrilliPerformance en installatie, 2012

Golden Age, videostill

It wurk fan keunstner Francesca Grilli (IT, 1978) ûntstiet út in ûndersyk nei technology, minsklike ynteraksje en it ferrinnen fan de tiid, dêr ‘t se gearwurket mei wittenskippers , muzikanten en dûnsers.Under har residinsje yn 2012 ûndersocht Grilli de effekten fan it iten en drinken fan goud op it lichem. Tsjintwurdich wurdt goud inkeld as betelmiddel of statussymboal sjoen, wylst goud yn ‘e alchemy as in metafoar foar in wei nei spirituele transformaasje beskôge wurdt.Grilli organisearre in gouden lunch, dêr ‘t gouden broadsjes en wetter mei goud nuttige waarden.Foar en nei de lunch makke in aurafotograaf foto’s fan de aura’s fan de gasten om de ynfloed fan it goud te analysearjen. Yn it Armenhuis binne rinnende Sfear fan Ynset dy aurafoto’s te sjen en kinne de besikers sels ek persoanlik de hieljende effekten fan goud ûnderfine troch in gouden lunch te iten.

Francesca Grilli’s (IT, 1978) work arises from inquiries into technology, human interaction and the passing of time. In her investigations she collaborates with scholars, musicians and dancers. During her residency in 2012, Grilli examined how the eating and drinking of gold affects the body. These days, gold is simply seen as a currency or status symbol, but in alchemy gold is seen as a metaphor for the road to spiritual transformation. Grilli organised a golden lunch with golden rolls and gold­infused water. Before and after the lunch, an aura photographer took photos of the guests’ auras to analyse the effect of gold. During Sfear fan Ynset, these aura photos are on display in the Armenhuis. Visitors can also enjoy their own golden lunch to discover the healing effects of gold for themselves.

3. H

et v

oorm

alig

Arm

enhu

ispatie en discriminatie. In het openluchttheater in Sparjeburd, nabij Beetster-zwaag, speelden de blazers van het plaatselijke fanfare-corps Euterpe een composi-tie van Pilgrim afgewisseld met individuele woordelijke bijdragen van lokale bewo-ners over Beetsterzwaag, een harpspel van Pilgrim en gewichtige rustmomenten. In De Stille Revolutie wer-den politiek activisme, ideologische verhoudingen en collectieve groepserva-ringen op een poëtische ma-nier met elkaar verweven. Pilgrim schept in zijn werk een gemeenschappelijke (muzikale) ervaring waarin mensen met verschillende achtergronden en religies even in harmonie, of juist in stilte, samengaan.

harp play by Pilgrim and mo­ments of silent reflection.In The Silent Revolution, Pilgrim connects political activism, ideological relations and collective group exper­iences. This led to a collective (musical) experience that brought people of various backgrounds and religions together.

In 2011, Rory Pilgrim (GB, 1988) did his residency at Kunsthuis SYB. His posters read in colourful writing: Laten we samen woorden in daden omzetten (Let’s turn words into deeds) and My House is Your House, Come Inside, You’re Welcome. The slogans have an almost political or evangelical ring to them. The posters are part of Pilgrim’s project The Silent Revolution, which comprises a musical performance and a library of social and po­litical issues, such as social inequality, emancipation and discrimination.In open­air theatre Sparje­burd, the wind section of the local brass band Euterpe played a composition of Pilgrim, interspersed by spo­ken word contributions from locals from Beetsterzwaag,

Laten we samen woorden in daden omzetten en My House is Your House, Come Inside, You’re Welcome steane yn kleurige letters skreaun op posters fan Rory Pilgrim (GB, 1988), dy’t yn 2011 in residinsje yn Kunsthuis SYB die.De leuzen op ‘e posters klinke, as soene se út in politike of in religieuze kontekst ôfkomstich wêze. De posters meitsje diel út fan Pilgrims projekt De Stille Revolutie, dat bestiet út in muzikale performance en in biblioteek oangeande sosjale en politike fraachstikken as sosjale ûngelikensens, emansipaasje en diskriminaasje.Yn it iepenloftteater yn Sparjeburd spilen de blazers fan it pleatslike fanfarekorps Euterpe in komposysje fan Pilgrims projekt, ôfwiksele mei yndividuele wurdlike bydragen fan lokale bewenners oer De Sweach, in harpspul fan Pilgrim en gewichtige rêstmominten.Yn De Stille Revolutie waarden polityk aktivisme, ideologyske ferhâldingen en kollektive groepsûnderfinings troch Pilgrim ferfrissele. Dit late ta in mienskiplike (muzikale) ûnderfining, dêr’t minsken mei ferskate eftergrûnen en religys gearkamen.

Laten we samen woorden in daden omzetten en My House is Your House, Come Inside, You’re Welcome staan in kleurige letters geschreven op posters in het Armenhuis. De leuzen op de posters klinken alsof ze uit een politieke of een religieuze context afkomstig zijn. Het werk is van de kun-stenaar Rory Pilgrim (GB, 1988), die na een residency aan De Ateliers in Amster-dam een werkperiode in Kunsthuis SYB in 2011 door-bracht. De posters zijn deel van Pilgrims project De Stille Revolutie, dat uit een mu-zikale performance en een bibliotheek met een collectie aan boeken, tijdschriften, audio en video bestond. De stukken uit de bibliotheek zijn allen gedateerd rond 1988, het geboortejaar van de kunstenaar en hebben betrekking op sociale en politieke vraagstukken als sociale ongelijkheid, emanci-

The Stille RevolutieRory PilgrimPosters, 2011

My House is Your House Come in, you’re welcome, posterverf op papier, courtesy andriesse eyck galerie

For Rumiko Hagiwara, misconceptions within social interactions and everyday situations are her primary source of inspiration and material. Mounira al Solh uses everyday socio­political occurrences to produce ‘micro­histories’: large questions in small places. Language and humour are important in her work; imperfections are hidden and processed with a smile.

To be lazy is a bad thing. At least, that’s how ‘doing nothing’ often gets judged. Rumiko Hagiwara (JA, 1979) en Mounira al Solh (LB, 1978) spent their residential period at SYB researching the depiction and perception of laziness. Both artists share the opinion that laziness is essential to the production of good art, in spite of contrary demands from the (art) market and society in general. Their joint research period at Kunsthuis SYB in 2014, as well as the discussions, talks, scenes and other laziness­related activities which took place, were all recorded on video.

Lui wêze is min. Teminsten, dat is hoe’t faak oardield wurdt oer neat dwaan. Rumiko Hagiwara (JA, 1979) en Mounira al Solh (LB, 1978) ûndersochten rinnende harren residinsje hoe lui te wêzen; en hoe’t loaiens opfette, útbylde en oertocht wurdt. Beide keunstners diele de oertsjûging dat loaiens needsaaklik is foar it meitsjen fan goede keunst, nettsjinsteande de dêrmei stridige easken fan de (keunst)merk en maatskippij.De mienskiplike ûndersyksperioade yn Kunsthuis SYB yn 2014, en de diskusjes, petearen, sênes en oare oan loaiens relatearre aktiviteiten dy’t dêrby barden, waarden op fideo fêstlein. Yn har autonome praktyk brûkt Hagiwara misfettings binnen sosjale ynteraksje en deistige situaasjes as wichtige boarne. Al Solh brûkt sosjale en politike dingen út it deistige en produsearret mikrohistoarjes: grutte fragen dy ‘ t oansprutsen wurde op lytse skaal. Taal en humor spylje ek in wichtige rol yn har wurk, dêr’t brekken ferburgen bliuwe en ferwurke mei in laits.

Lui zijn is slecht. Tenminste, dat is wat vaak hoe wordt geoordeeld over niks doen. Rumiko Hagiwara en Mounira al Solh onderzochten tijdens hun residency hoe lui te zijn; en hoe luiheid wordt opgevat, uitgebeeld en overdacht. Beide kunstenaars delen de overtuiging dat luiheid noodzakelijk is voor het maken van goede kunst, ondanks de daarmee strijdige eisen van de (kunst)markt en maatschappij. De gezamenlijke onderzoeksperiode in Kunsthuis SYB in 2014, en de discussies, gesprekken, scènes en andere aan luiheid gerelateerde activiteiten die daarbij plaatsvonden, werden op video vastgelegd. In haar autonome praktijk gebruikt Hagiwara misvattingen binnen sociale interactie en dagelijkse situaties als belangrijke bron. Hierin staat het poëtische van het triviale en onopgemerkte centraal en vestigt zij door middel van subtiele handelingen de aandacht op onjuistheden of triviale handelingen. Al Solh gebruikt sociale en politieke gebeurtenissen uit het dagelijkse en produceert microhistories: grote vragen die worden aangesproken op kleine schaal (large questions in small places). Taal en humor spelen een belangrijke rol in haar werk, waarbij onvolkomenheden worden verborgen en verwerkt met een lach. Onopgemerkt niks doen en de omgang met de dagelijkse dwang tot handelen vormt de leidraad in In Praise of Laziness.

In Praise of Laziness

In Praise of Laziness, videostill

Rumiko Hagiwara & Mounira al Solhvideo, 2014

Le voyage de la Feuille (‘The leaf’s journey’) was conceived during Sara Bjarland (FI, 1981) and Alexandra Duvekot’s (NL, 1984) residency in 2014. Taking their shared interest in nature as point of departure, they spent six weeks exploring the no­tion of ‘jungle’. In search of plant material, they visited the Tropical Green­house where, in 1869, Lycklama à Nijeholt, Esq. started growing exotic flowers and fruits. They were shocked to see a volunteer chop a leaf off a flowering banana plant. There and then they decided that this action ­and their reaction to it­ would form the basis of their work. The resulting video shows their amputated protagonist trekking through the Frisian jungle. When the banana leaf finally arri­ved at Kunsthuis SYB, a programme filled with art, music and science commenced. It all ended with a performance to bid the banana leaf farewell, including a reading of the text De doarps jungle by Christine Bax and a showing of the film.

Le voyage de la Feuille is yn ‘e hjerst fan 2014 ûntstien rinnende de residinsje fan Sara Bjarland (FI, 1981) en Alexandra Duvekot (NL, 1984). Ut har dielde ynteresse yn de natuer , ûndersochten se seis wiken lang it begryp ‘jungle ’. By in syktocht nei plantôffal besochten se de Tropische Kas, dêr ‘ t Jonker Lycklama à Nijeholt fan 1869 ôf eksoatyske blommen en fruchten kweekje liet. By in moeting mei in frijwilliger kappe er ta harren benijing in blêd fan in bloeiende bananeplant. Op dat stee besleaten se dat dizze aksje, en harren ferstuivere reaksje dêrop, de basis foarmje soe foar harren wurk. De film toant hoe ‘t de ferwûne haadpersoan in tocht ûndergiet troch de Fryske jungle. Ienris yn Kunsthuis SYB arrivearre foarme it bananeblêd de oanlieding foar in programma fol keunst, muzyk en wittenskip. Yn de einpresintaasje waard yn in performance ôfskie nommen fan it bananeblêd, lies Christine Bax de tekst De doarpsjungle foar en de film waard ek fertoand.

De Tropische Kas

Le voyage de la Feuille is in het najaar van 2014 ont-staan tijdens de residency van Sara Bjarland Bjarland (FI, 1981) en Alexandra Du-vekot (NL, 1984). Zes weken lang onderzochten ze het begrip ‘jungle’. Tijdens een zoektocht naar plantafval bezochten ze de Tropische Kas van het kassencomplex in de Overtuin van landhuis Lycklamahûs, waarin Jonk-heer Lycklama à Nijeholt vanaf 1869 exotische bloe-men en vruchten liet kweken. Tijdens een ontmoeting met een vrijwilliger hakte hij tot hun verbazing een blad van een bloeiende bananen-plant. Ter plekke besloten ze dat deze actie, en hun geschokte reactie daarop, de basis zou vormen voor hun werk. De film toont hoe de ver-wonde hoofdpersoon een tocht ondergaat door de

Friese jungle. Eenmaal in Kunsthuis SYB gearriveerd vormde het bananenblad de aanleiding voor een pro-gramma vol kunst, muziek en wetenschap. Het publiek kon bijvoorbeeld deelnemen aan een boswandeling, en kinderen van Basisschool de Paedwizer maakten jungle-hoeden. Tijdens de eindpre-sentatie werd in een perfor-mance afscheid genomen van het bananenblad, en ook de film werd vertoond. Christine Bax las het verhaal De doarpsjungle voor, die zij schreef naar aanleiding van dit project. In het werk van zowel Bjar-land als Duvekot staat de natuur centraal. Waar Duve-kots aandacht uitgaat naar de dialoog tussen mens en plant, ligt Bjarlands interesse bij het grensgebied tussen natuurlijk en kunstmatig.

4

Le voyage de la FeuilleSara Bjarland & Alexandra Duvekotvideo, 2014

Le voyage de la Feuille, videostill

4. De Tropische Kas

Naar het Nederlands vertaald betekent het Engelse woord exposition ‘uiteenzetting’; een uitstalling of show. Maar het betekent ook informatief verhaal of praatje. De performan-ces van Rosalie Ravensteijn (NL, 1978) houden het mid-den tussen die twee. De lecture performance If Life Gives You Lemons is zowel een onderzoek als een lezing, zowel visueel als verhalend. Ravensteijn speelt binnen deze vorm met verschillende manieren om kennis te produceren en in te kaderen. In If Life Gives You Lemons neemt Ravensteijn citroenen onder de loep. De performance maakte in 2012 deel uit van de groepstentoonstelling To Have One’s Cake and Eat it Too, een presentatie van net afgestudeerde alumni van de Master Artistic Research (UvA). Ravensteijn gaf een presen-tatie over haar onderzoek naar citroenen en liet verschillen-de perstechnieken zien. Op een tafel lagen de verschillende persgereedschappen uitgestald. Tijdens Sfear fan Ynset verzamelt zij persafdrukken van bezoekers. Deze afdrukken bewaart zij gedurende de ten-toonstelling in een persstation. De performance vindt plaats in de Oranjerie van de Tropische kas, waar ook citrusbomen worden gehouden. Ravensteijn lijkt daarmee het ultieme decor te hebben gevonden om haar citroenenbetoog nog eens op te voeren.

If Life gives you lemonsRosalie RavensteijnPerformance, 2012

If Life gives you lemons, performance

De lecture performance If Life Gives You Lemons fan Rosalie Ravensteijn (NL, 1978) is likegoed in ûndersyk as in lêzing, sawol fisueel as ferheljend. Ravensteijn spilet binnen dy foarm mei ferskillende manieren om kennis te produsearjen en yn in list te setten.Yn If Life Gives You Lemons nimt Ravensteijn sitroenen ûnder de lûp. De performance makke yn 2012 diel út fan de groepstentoanstelling to Have One’s Cake and Eat it Too, in presintaasje fan alumni fan de master Artistic Research (UvA). Ravensteijn joech in presintaasje oer har ûndersyk nei sitroenen en liet ferskillende parsetechniken sjen. Op in tafel lei ûnderskaat parse-ark útstald.Under Sfear fan Ynset sammelet se parse-ôfdrukken fan besikers. Dêrmei lit se sjen dat elk in eigen hânskrift hat as it giet om it útparsen fan in sitroen. Ravensteijn liket yn de Oranjerie fan de Tropische kas it ultime dekor te fûn te hawwen om har sitroeneriddenaasje nochris op te fieren.

Rosalie Ravensteijn’s (NL, 1978) performance If Life Gives You Lemons is both an examination and a lecture, a visual narra­tive. This format allows Ravensteijn to play with various means of producing and framing knowledge.In If Life Gives You Lemons, Ravensteijn investigates lemons. The performance was part of the 2012 group exhibition To Have One’s Cake and Eat it Too by alumni of the Artistic Research Master (UvA). Ravensetijn presented her research on lemons and demonstrated various pressing techniques. The various pressing tools were laid out on a table. During Sfear fan Ynset, Ravensteijn will collect press prints from visitors and use these to show how everyone has their own handwriting when it comes to pressing lemons. In the Orang­ery of the Tropical Greenhouse, Ravensteijn appears to have found the perfect setting for her lemon lecture.

Hotel Bilderberg/Landgoed Lauswolt5

In haar werk zoekt Erica van Loon (NL, 1978) op sub-jectieve wijze naar relaties tot het grotere systeem waar de mens onderdeel van uitmaakt. Daarbij speelt het menselijk lichaam veelal een belangrijke rol. Tijdens haar residency bij Kunsthuis SYB in 2010 werkte van Loon voor het eerst direct in en met het landschap; ze trok de parken en bossen van Beetsterzwaag in om nieuw werk te maken.Het meditatieve werk Veld-werk is een vervolg op het werk dat van Loon bij SYB ontwikkelde. In deze video zien we de kunstenaar een felgekleurde, iele constructie door het bos dragen. Haar pad wordt bepaald door de vorm van de sculptuur en het ritme van het landschap. Door het invallende zonlicht en de schaduwen, lijkt het object op te gaan in het landschap of juist als een te-kening af te steken tegen de omgeving. De vorm van het object is afgeleid van een yantra, een complexe matrix van geometrische vormen, die wordt gebruikt als hulp-middel bij meditatie. Met haar werk reflecteert van Loon op de verbondenheid tussen het ons omringende landschap en onze innerlijke wereld. Van Loon studeerde aan ArtEZ en de Gerrit Rietveld Academie, waarna ze een residency deed aan de Ate-liers in Amsterdam.

VeldwerkErica van LoonVideo, 2011

Veldwerk, videostill

In her work, Erica van Loon (NL, 1978) searches for subjective ways to relate to the larger system we live in. The human body often plays an important role in this quest. During her 2010 residency at Kunsthuis SYB van Loon ventured out into Beetster­zwaag’s parks and forests to make new work.The meditative Veldwerk (Fieldwork) is the sequel to the work van Loon developed at SYB. In this video we see the artist carrying a brightly coloured, fragile construction through a forest. The sunlight and shadows alternately make that the object seems to merge into the landscape and to contrast with it. The shape of the object was derived from a yantra, a complex matrix of geometrical patterns used as an aid in meditation.With her work, van Loon reflects on the interconnectedness of our outside environment and our inner world.

Yn har wurk siket Erica van Loon (NL, 1978) de spanning tusken it natuerlike lânskip en de minske. Tidens har residinsje by Kunsthuis SYB gie Van Loon de parken en bosken fan Beetstersweach yn om nij wurk te meitsjen.It meditative Veldwerk is in ferfolch op it wurk dat Van Loon by SYB ûntwikkele. Yn dizze fideo sjogge we de keunstner in felkleurde, fragile konstruksje troch it bosk dragen.Troch it ynfallende sinneljocht

en de skaden liket it objekt op te gean yn it lânskip of krekt as in tekening ôf te stekken tsjin de omjouwing. De foarm fan it objekt is ôflaat fan in yantra, in komplekse matriks fan geometryske foarmen, dy’t brûkt wurde as helpmiddel by meditaasje. Mei har wurk reflektearret Van Loon op de ferbining fan de minske mei de natoer en it lânskip en besiket se ferbannen te lizzen tusken it lânskip om ús hinne en ús inerlike wrâld.

Rinnende harren ferbliuw yn Kunsthuis SYB yn 2010 gong de ynteresse fan Laurence Aëgerter (FR, 1972) en Ronald van Tienhoven (NL, 1956) út nei de histoaryske en dokumintêre kontekst fan fotografy, wêrby’t se de keunsthistoarikus, de antropolooch en de dokumintêre fotograaf byinoar bringe woene.Dat late ta it keunstnersboek Tristes Tropiques: Illustrations hors texte, dat in rekonstruksje is fan it fotografyske supplemint fan it boek Tristes Tropiques (1955) fan Claude Lévi-Strauss. Dy Frânske sociolooch bestudearre yn de tritiger jierren yn Brazilië de etnyske folken om it westerske begryp fan ‘ik’ en ‘de oare’ te ûndersykjen. Oan ‘e hân fan fan syn ûnderfinings konkludearre er dat der neat soks bestiet as in ‘primitive’ kultuer.Aëgerter en Van Tienhoven portrettearren doarpsbewenners fan Beetstersweach as de indianen op de foto’s fan Lévi-Strauss. Harren wurkwize neamden se in ‘contra-exploratie’: se learden it doarp kennen oan ‘e hân fan ôfsprutsen spulregels dy’t net fuortkomme út de omstannichheden op dat plak sels.

Tijdens hun verblijf in Kunsthuis SYB in 2010 ging de inte-resse van Laurence Aëgerter en Ronald van Tienhoven uit naar de historische en documentaire context van fotografie. Het streven was om de kunsthistoricus, de antropoloog en de documentaire fotograaf samen te brengen in één context, wat uitmondde in het kunstenaarsboek Tristes Tropiques: Illustrations hors texte, dat een reconstructie is van het foto-grafische supplement van het boek Tristes Tropiques (1955) van Claude Lévi-Strauss. Deze Franse cultureel antropoloog vertrok in de jaren dertig naar Brazilië om sociologie te do-ceren, maar samen met zijn vrouw Dina, een vooraanstaand entnologe, deed hij veldwerk bij diverse Braziliaanse stam-men teneinde het westerse begrip van ‘ik’ en ‘de ander’ te onderzoeken. Aan de hand van zijn ervaringen concludeer-de hij dat er niet zoiets bestaat als een ‘primitieve’ cultuur, en plaatste hij vraagtekens bij de betekenis van etnologie en etnografie in de westerse cultuur.Tijdens precies geregisseerde re-enactments portretteerden Aëgerter en Van Tienhoven dorpsbewoners van Beetster-zwaag zoals de indianen van diverse volkeren door Lévi-Strauss werden vastgelegd. De werkwijze van Aëgerter en Van Tienhoven noemden ze een ‘contra-exploratie’: ze leerden het dorp kennen aan de hand van vooraf vastge-stelde spelregels die niet voortkomen uit de omstandigheden ter plekke. Laurence Aëgerter (FR, 1972) is gefascineerd door syste-men, waarop ze vervolgens het toeval loslaat zodat ze een persoonlijk karakter krijgen. Ronald van Tienhoven (NL, 1956) werkt voornamelijk aan projecten in de publieke ruimte, waarin de geschiedenis en duiding van de visuele cultuur centraal staat.

Tristes TropiquesRonald van Tienhoven & Laurence AëgerterFoto’s en boek, 2010

Tristes Tropiques: Illustrations hors texte, fotoboek

During their 2010 residency at Kunsthuis SYB Laurence Aëgerter (FR, 1972) and Ronald van Tienhoven (NL, 1956) were mostly preoccupied with historical and documentary applications of photography. They attempted to unify the art historian, anthropologist and documentary photographer.This resulted in the artists’ book Tristes Tropiques: Illustrations hors texte, a re­imagining of the photographic supplement to Claude Lévi­Strauss’ seminal Tristes Tropiques (1955). In the nineteen thirties this French anthropologist studied ethnic Brazilian cultures in order to examine western conceptions of ‘I’ and ’the other’, and concluded that there exists no such thing as a ‘primitive’ culture. Aëgerter and Van Tienhoven portrayed Beesterzwaag’s villagers in a manner identical to Lévi­Strauss’ photos of Brazilian tribesmen. They call their method ‘contra­exploration’; getting to know the village through pre­established rules which were not based on local circumstances.

5. Hotel Bilderberg/Landgoed Lausw

olt

Notariskoepel6

Herrenovatie van 2008

Herrenovatie van 2008, schets

Lieke Snellen Installatie, 2015

Lieke Snellen (1980) is geïnteresseerd in de rela-tie tussen objecten om ons heen en de invloed die het menselijk lichaam op haar omgeving heeft. Bouwmate-rialen en constructies die we tegenkomen op straat ver-schijnen opnieuw in Snellens sculpturen en performances. De materialen komen in haar werk tot een tijdelijke stilstand, na een lang pro-ces van schuiven, duwen en trekken.De presentatie van Snellen die in 2010 bij Kunsthuis SYB tot stand kwam was een samenwerking met Paulien Föllings en Rachel A. Carey. Met mojohoto in de helicop-ter was een serie ruimtelijke ingrepen en behelsde onder andere een Perzisch tapijt met daarop roze en grijze betonblokken, een felrode wand, en een toren met nep-marmerprint, op ooghoogte doorsneden met een rolgor-dijn vol gaten.

Voor Sfear fan Ynset maakt Snellen een nieuwe instal-latie in de Notariskoepel. De koepel, die achter het Nieuwe Stadhuis staat, werd in 2008 gerenoveerd maar sluit qua architectuur niet echt aan bij het stadhuis. Snellen vraagt zich met dit nieuwe werk op schetsma-tige wijze af hoe de Nota-riskoepel er uit had gezien als het in de Neo-rationalis-tische stijl van het stadhuis zou zijn gerenoveerd. Lieke Snellen studeerde in Den Bosch aan de AKV | St. Joost, waarna zij haar oplei-ding vervolgde aan het Piet Zwart Instituut te Rotterdam.

Lieke Snellen (NL, 1980) is ynteressearre yn de relaasje tusken objekten om ús hinne en de ynfloed dy’t it minsklik lichem op syn omjouwing hat. Boumaterialen en konstruksjes dy’t wy tsjinkomme op ‘e dyk ferskine op ‘e nij yn Snellens skulptueren en performances.De presintaasje fan Snellen dy’t yn 2010 by Kunsthuis SYB ta stân kaam wie in gearwurking mei Paulien Föllings en Rachel A. Carey. Mei mojohoto in de helicopter wie in searje romtlike yngrepen en befette ûnder oaren in Perzysk kleed mei dêrop rôze en grize betonblokken en in toer mei sabeare moarmerprint.Foar Sfear fan Ynset makket Snellen in nije ynstallaasje yn de Notariskoepel. De koepel, dy’t achter it Nieuwe Stadhuis stiet, waard yn 2008 renovearre yn in oare styl as it stedhûs.Snellen freget har mei dit nije wurk op sketsmjittige wize ôf hoe ‘ t de Notariskoepel derút sjoen hie as it yn de Neo-rasjonalistyske styl fan it stedhûs renovearre wêze soe.

Lieke Snellen (NL, 1980) is interested in the objects around us, as well as the influence the human body exerts on its surround­ings. Construction material and the constructions we encounter on the streets re­appear in Snellen’s sculptures and performances.Snellen’s presentation at Kunsthuis SYB in 2010 was made in collaboration with Paulien Föllings and Rachel A. Carey. Met mojohoto in de helicopter (With mojohoto in the helicopter) consisted of a number of spatial interventions and included, amongst other things, pink and grey concrete blocks on a Persian rug and a tower with fake marble print.For Sfear fan Ynset Snellen made an installation in the Notaris­koepel: De Koepel vanuit het stadhuis bekeken (The Dome as seen from the town hall). The dome, which is situated behind the new town hall, was renovated in a style different from the town hall. In this new work Snellen wonders what the dome would have looked like if it would have been renovated in the same Neo­rationalist style as the town hall.

Wallebosch7

Trusting Your Company (Playing a private conversation to black cows later to be eaten by humans who would then contain our secrets)

Trusting Your Company (Playing a private conversation to black cows later to be eaten by humans who would then contain our secrets), foto

Noa Giniger & Shana MoultonPoster, 2013

In 2013 verbleef kunstenaar Shana Moulton (VS , 1976) in Kunsthuis SYB. Ze nodigde een aantal kunstenaarsvrienden uit, waaronder Noa Giniger (ISR, 1977). Door de gesprek-ken die ze hadden wist Moulton de grenzen van haar prak-tijk te bevragen en te verleggen.Deze gesprekken vonden ook hun weg in een van de werken die Giniger en Moulton samen maakten, getiteld Trusting Your Company (Playing a private conversation to black cows later to be eaten by humans who would then contain our secrets). Tijdens hun verblijf hadden de kunste-naars een privé gesprek opgenomen, waarin ze praatten over persoonlijke kwesties, hun carrière, de kunstwereld en roddels. Om hun geheimen toch met iemand te delen, speelden ze hun conversatie af in een weiland met zwarte koeien in de buurt van Beetsterzwaag. De koeien zouden hun geheimen aanhoren, om later te worden gegeten door mensen, die hierdoor weer de geheimen van de kunstenaars in zich zouden opnemen. In het Wallebosch is tijdens Sfear fan Ynset een herinterpretatie van dit werk te zien. Giniger en Moulton hadden al eerder samen in SYB verble-ven, tijdens de residency van Giniger in 2011. Het video-werk dat ze toen maakten, The Frisian landEscape, is te zien in de schuur van boer Gjalt Tjeerdsma.

Yn 2013 wie keunstner Shana Moulton (VS, 1976) in skoftsje te gast yn Kunsthuis SYB. Se noege dêr in tal keunstfreonen út, werûnder Noa Giniger (ISR, 1977).De petearen tusken Giniger en Moulton krigen in plak yn it wurk dat se tegearre makken, dat krige de titel Trusting Your Company / Playing a private conversation to black cows later to be eaten by humans who would then contain our secrets. Se namen yn dy tiid in privee petear op, dêr’t se yn praten oer persoanlike kwestjes, har karriëre, de keunstwrâld en rabberij. Om har geheimen dochs mei immen diele te kinnen, spilen se har konversaasje of yn in greide mei swarte kij yn de omkriten fan Beetstersweach. De kij soene har geheimen oanhearre, om letter opiten te wurden troch minsken, dy’t sadwaande de geheimen fan de keunstners yn har opnimme soene. Yn it Wallebosch is tidens Sfear fan Ynset in werynterpretaasje fan dat wurk te sjen.

In 2013, artist Shana Moulton (US, 1976) was a resident at kunsthuis SYB. She invited a number of fellow artists, including Noa Giniger (ISR, 1977). Moulton was able to question and shift the boundaries of her practice through dialogues with her guests. The conversations be­tween Giniger and Moulton manifested themselves in the work Trusting Your Company (Playing a private conversa-tion to black cows later to be eaten by humans who would then contain our secrets).

They recorded a private con­versation in which they talked about personal issues, their careers, the art scene and gossip. To share their secrets, they played the recording to black cows in a field near Beetsterzwaag. These cows would listen to the secrets and would then be eaten by peo­ple who, in turn, would digest the artists’ secrets. A reinter­pretation of this work will be shown in the Wallebosch during Sfear fan Ynset.

Yn de tiid dat er residiearre yn Kunsthuis SYB yn 2013/2014 brocht Tom Kok (NL, 1987) bekende gedachte-eksperiminten út de filosofy, etyk en wittenskip ta útfiering. Dêrmei ûndersocht Kok it konsept kennis, hoe’t it ûnstiet en wat it eins is.Ien fan dy gedachte-eksperiminten is in yllustraasje fan it filosofyske ‘Gettier-probleem’ dat draait om in boer dy’t yn de greide syn favorite ko njonken in beam stean sjocht. As syn feint de ko ophelje wol, sjocht er dat de ko net njonken in beam stiet, mar efter in heuvel. Datjinge dat de boer oanseach foar syn ko, wie feitlik in stik swart-wyt papier dat yn ’e beammen waaid wie. Beskikte de boer no oer de goede kennis fan saken? Syn favorite ko stie ommers wol yn ‘e greide. Mei de swart-wite flaggen dy’t Kok hjir yn ‘e greide fan boer Gjalt pleatst hat, fiert er it gedachte-eksperimint nochris út. Tom Koks fideo Omdat het witte vlak teveel was, is tidens Sfear fan Ynset ek te sjen yn ‘e skuorre fan boer Gjalt.

Weilanden

Tijdens zijn residency in Kunsthuis SYB in 2013/2014 hield Tom Kok (NL, 1987) zich bezig met gedachte-experimenten, die vaak met alledaagse situaties de meest complexe theorieën weten te verhelderen. Met Pump-ing Intuition bracht hij bekende gedachte-experimenten uit de filosofie, ethiek en wetenschap tot uitvoering. Hiermee onderzocht Kok het concept kennis, hoe het ontstaat en wat het eigenlijk is. Een van deze gedachte-experimenten is een illustratie van het filosofische ‘Gettier-probleem’ en draait om een boer die op zoek is naar zijn favoriete koe. Hij kijkt het weiland in en ziet zijn koe naast een boom staan. Hij vraagt zijn knecht om de koe te gaan halen. Eenmaal in het veld ziet de knecht dat de koe niet naast de boom staat, maar achter een heuvel. Datgene wat de boer aanzag voor zijn koe, was in feite een stuk zwart-wit papier dat in de bomen was gewaaid. Beschikte de boer nu over de juiste kennis? Hij had immers gelijk dat zijn favoriete koe in de wei stond, maar had dit gebaseerd op de verkeerde informatie. Met de zwart-witte vlaggen die Kok hier in het weiland van Gjalt Tjeerdsma heeft geplaatst, voert hij het gedachte-expe-riment nogmaals uit. Tijdens zijn residency maakte Tom Kok ook de video Omdat het witte vlak teveel was, waarin boer Geert Geerligs praat over wat een koe tot een koe maakt. Deze is tijdens Sfear fan Ynset te zien in de schuur van boer Gjalt.

8

Pumping IntuitionTom KokInstallatie, 2014

Pumping Intuition, installatie

During his residency at Kunsthuis SYB in 2013/2014 Tom Kok (NL, 1987) enacted well known philosophical, ethical and scientific thought experiments. Thus, Kok investigated the idea of knowledge; how it comes into being and what it actually is.One of these thought experi­ments is the ‘Gettier problem’: a farmer sees his favourite cow standing next to a tree in the field. When a farmhand goes to fetch the cow, he finds that the cow is not standing next to the tree, but

behind a hill. What the farmer thought was his cow, is in fact a piece of paper the wind blew into the tree. Now, did the farmer have the correct knowledge or not? After all, the cow was in the field.By placing black and white flags in the field of farmer Gjalt, Kok reenacts this thought experiment. During Sfear fan Ynset, Tom Kok’s video Omdat het witte vlak teveel was, can also be seen in farmer Gjalt’s barn.

Situated in Koningsdiep is a geometric dome. It’s a sweat lodge by artist Jasper Griepink (NL, 1988). Griepink devel­oped the dome­lodge during his residency at Kunsthuis SYB in 2014.Griepink has been researching western and non­western medicine, alternative communities and historical spiritual movements and ‘new­age’ theories. He believes that the centralised and capitalistic world we live in today has disrupt­ed the connection with our bodies and our direct environment. Hence, Griepink set out to create a space that allows for social and physical experiences through ritual cleansing, meditation, massages, chanting and music. The outcome was a sauna or sweat lodge as they have traditionally been used by many cultures as a place for healing, getting together or encounter­ing spirits and energies.

Aan het beekdal Konings-diep bevindt zich een geo-metrische dome. Het is een zweethut van de kunstenaar Jasper Griepink (NL, 1988). Nadat hij zijn Master aan het Piet Zwart Instituut had afgerond en maandenlang onderzoek in Zuid-Amerika en Zuidoost-Azië had gedaan, heeft hij deze hut tijdens een werkperiode in Kunsthuis SYB in 2014 ontwikkeld. Griepink doet onderzoek naar westerse en niet-wes-terse geneeswijzen, alterna-tieve gemeenschappen en spirituele omgangsvormen met het lichaam. Hij gelooft dat de relatie die we heb-ben met ons lichaam en onze directe omgeving is verstoord door de gecentra-liseerde en kapitalistische wereld waarin wij nu leven. Om die reden wilde hij

opnieuw een ruimte creëren, waarin sociale en lichame-lijke ervaringen via rituele reiniging, performance, li-chaamswerk en muziek kon-den plaatsvinden. Hij koos voor een unieke vertaling van de traditionele sauna of zweethut; een ruimte die door de geschiedenis heen in vele culturen ingezet werd als een plek waarin gene-zing en het samenkomen met elkaar en andere geesten en energieën samenvalt met ver-zorging en vertroeteling.Griepink presenteerde zijn zweethut, die hij deels met Janneke Raaphorst heeft ontwikkeld, nog niet eerder buiten in het landschap. Met een bezoek aan de dome en haar verschillende ‘guest-guru’s’ komt de bezoeker nu nog dichter bij zichzelf en de magische krachten van de natuur te staan.

SWEATJasper GriepinkDome-zweethut en performances, 2015

Oan de beekdelling Koningsdiep leit in geometryske dome. It is in swithut fan de keunstner Jasper Griepink (NL, 1988). De dome-hut hat Griepink rinnende syn wurkperiaode yn Kunsthuis SYB yn 2014 ûntwikkele.Griepink hat ûndersyk dien nei westerske en net-westerske genêswizen, alternative mienskippen en histoaryske spirituele streamings en ‘new-age’ teoryen. Hy mient dat de relaasje dy’t wy hawwe mei ús lichem en ús direkte omjouwing fersteurd is troch de sintralisearre en kapitalistyske wrâld dêr ’t wy no yn libje.Om dy reden woe Griepink in romte kreëarje, dêr ‘t sosjale en lichaamlike ûnderfinings fia rituele reiniging, meditaasje, massaazje, chanting en muzyk ta stân komme koene. It waard in sauna of swithut, omdat dy troch de skiednis hinne yn in protte kultueren ynset waard as in plak foar ge-nêzing, it gearkommen mei elkoar of it moetsjen fan geasten en enerzjyen.

SWEAT, Dome­zweethut

8. Weilanden

De Boerderij ‘Rûn libben en grûn’ van Gjalt Tjeerdsma

9

Hoe beschrijf je een koe aan iemand die nog nooit een koe heeft gezien? Vol-gens boer Geert Geerligs is dat heel lastig, een ‘vierpo-tig dier met een uier’ maakt tenslotte nog niet een koe.Kunstenaar Tom Kok (NL, 1987) is gefascineerd door kennis, wat dit is en hoe dit ontstaat. In de video Omdat het witte vlak teveel was deelt boer Geerligs zijn kennis over koeien. Deze loopt uiteen van concrete feitjes (de meeste koeien zijn zwartbont en gemid-deld 1,40 m hoog) tot meer gevoelsmatige observaties (de Fries-Hollandse koe is gemener van karakter dan de Holstein koe). Met zijn video toont Kok verschil-lende vormen van weten,

wat de vraag oproept wat onze definitie van kennis eigenlijk is.Ook levert Geerligs com-mentaar op het andere werk dat Kok in Beetsterzwaag maakte, de zwart-witte vlag-gen die hij in het weiland van Geerligs plaatste. Met dit werk, Pumping Intuition, bracht Kok een gedachte-experiment tot uitvoering waarbij een boer een zwart-wit stuk papier in de boom aanzag voor zijn favoriete koe. Dit werk is tijdens Sfear fan Ynset te zien in het wei-land van Gjalt Tjeerdsma.Tom Kok studeerde aan de Hoge School voor de Kunsten in Utrecht, waarna hij zijn opleiding vervolgde aan het Piet Zwart Instituut in Rotterdam.

Omdat het witte vlak teveel was

Omdat het witte vlak teveel was, videostill

Tom KokVideo, 2014

How does one describe a cow for someone who has never seen one? Tom Kok (NL, 1987) is fascinated by the nature of knowledge. In the video Omdat het witte vlak teveel was (‘Be­cause the white field was too much’), farmer Geerligs shares his knowledge on cows. This ranges from concrete factoids to observations of a more emotional nature. In this video Kok shows us different forms of knowing, thereby challenging our definition of knowledge.Geerlings also comments on another work Kok made in Beet­sterzwaag, the black and white flags he placed in Geerlig’s field. With this work, Pumping Intuition, Kok enacted a thought experiment concerning a farmer mistaking a piece of black and white paper in a tree for his favourite cow. During Sfear fan Ynset this work can be seen in Gjalt Tjeerdsma’s field.

Hoe beskriuwst in ko oan ien dy’t noch noait in ko sjoen hat? Keunstner Tom Kok (1987) is fassinearre troch kennis, wat dit is en hoe’t dat ûntstiet. Yn de fideo Omdat het witte vlak teveel was dielt boer Geerligs syn kennis oer kij. Dat rint fan konkrete feitsjes oant mear gefoelsmjittige observaasjes. Mei syn fideo toant Kok ferskillende foarmen fan witten, wat de fraach opropt wat ús definysje fan kennis eigentlik is.Boer Geerligs leveret ek kommintaar op it oare wurk dat Kok yn Beetstersweach makke, de swart-wite flaggen dy’t er yn de greide fan Geerligs delsette. Mei dat wurk, Pumping Intuition, wurke Kok in gedachte-eksperimint út wêrby’t in boer in stik swart-wyt papier yn ‘e beam oanseach foar syn favorite ko. Dat wurk is tidens Sfear fan Ynset te sjen yn ‘e greide fan boer Gjalt.

As well as in Anne­Marie van Veen’s basement and the former town hall, farmer Gjalt’s barn hosts work by Ruth Verraes (BE, 1980). The relation between image and language is at the heart of her work, and was the point of departure for her residency at Kunsthuis SYB. Would we, linguistic as we are, see our surroundings differently if we were to rely on our senses, instead of ‘agreed upon’ facts and names? In Sketch of a Landscape (2012) Verraes tries to connect Beetster­zwaag’s actual landscape

with the representation and description of said land­scape. In her sculptures Verraes is searching for an ‘idea’ of a landscape, which doesn’t allow itself to be limited by language. She incorporates language in the shape of physical fragments of text, carefully placed throughout the space as though they were objects.Verraes converted the tangi­ble landscape of Beetster­zwaag to the intangible: shapes, colours, concepts, images, and words.

Schets van het LandschapRuth VerraesInstallatie, 2012

Net als in de kelder van Anne-Marie van Veen en in het voormalige gemeentehuis, is in deze schuur werk te zien van Ruth Verraes (BE, 1980) die studeerde aan de Sint-Lucasaca-demie in Gent en de Gerrit Rietveld Academie in Amster-dam. De relatie tussen beeld en taal vormt de kern van haar werk en diende in 2012 als uitgangspunt voor haar verblijf in Kunsthuis SYB. Zouden wij, talige mensen, onze omgeving anders zien als we afgingen op onze zintuigen in plaats van op ‘afgesproken’ feiten en benamingen?In Schets van het landschap (2012) onderzoekt Verraes hoe de beschrijving en verbeelding zich verhouden tot het daadwerkelijke landschap van Beetsterzwaag. Tijdens haar werkperiode in SYB maakte Verraes vele wandelingen in de omgeving waar ze materiaal verzamelde voor een totaalin-stallatie. Deze sculptuur maakt daarvan deel uit.In de installatie zoekt Verraes naar een ‘idee’ van een landschap, dat zich niet laat begrenzen door taal. De woorden berm en akker in dit werk roepen in de verbeel-ding het hele landschap op: de bloeiende grassen, de pollen, de boerenlucht... Taal verwerkt ze in fysieke tekst-fragmenten, zorgvuldig opgesteld in de ruimte alsof het objecten zijn. Verraes heeft het tastbare landschap van Beetsterzwaag teruggebracht tot iets immaterieels: tot vormen, kleuren, begrippen, beelden en woorden.

Schets van het Landschap, detail installatie

Lyksa as yn ’e kelder fan Anne-Marie van Veen en it eardere Gemeentehûs is yn de skuorre fan boer Gjalt wurk te sjen fan Ruth Verraes (BE, 1980). De relaasje tusken byld en taal foarmet de kearn fan har wurk en tsjinne yn 2012 as útgongspunt foar har ferbliuw yn Kunsthuis SYB. Soene wy, talige minsken, ús omjouwing oars sjen as we útgeane fan ús sintugen yn stee fan op ‘ôfsprutsen’ feiten en beneamingen? Yn Schets van het landschap (2012) ûndersiket Verraes hoe’t se it lânskip fan Beetstersweach sa’t it is ferbine kin mei it ferbyldzjen en beskriuwen fan datselde lânskip. Dizze skulptuer makket dêr diel fan út.Yn de ynstallaasje siket Verraes nei in ‘idee’ fan in lânskip dat him net begrinzje lit troch taal. Taal ferwurket se krekt yn fysike tekstfragminten, mei soarch opsteld yn de romte as wiene it objekten. Verraes hat it taastbere lânskip fan Beetstersweach werombrocht ta wat ymmaterieels: ta foarmen, kleuren, begripen, bylden en wurden.

9. De Boerderij ‘Rûn libben en grûn’ van G

jalt Tjeerdsma

As the lake said to the boat is een ritmische film waarin de kunstenaars onderzoe-ken wat het inhoudt om op te gaan in een omgeving. Edward Clydesdale Thom-son (GB/DK, 1982), Sjoerd Westbroek (NL, 1979) en Frans-Willem Korsten (NL, 1959) leerden elkaar kennen op de Master Fine Arts van het Piet Zwart Instituut in Rotterdam en verbleven in 2015 voor zes weken in Kunsthuis SYB.In dit organische resultaat zien we handen door helder water bewegen, stokken in zand porren, maar het meest opvallend zijn de verschijningen van Thomson en Westbroek. Gehuld in camouflagepak en gele regencape bewegen ze zich door het bosrijke landschap. Door middel van een haast hypnotiserende monoloog worden we de film in gezogen. Ook horen we een discussie, waarin de mannen elkaar geanimeerd proberen af te troeven met wijsheden en observaties.De film kwam tot stand door steeds weer de omgeving van Beetsterzwaag in te gaan en te experimenteren

met de materialen die daar zijn aan te treffen. Terug in SYB analyseer-den ze de beelden die ze hadden geschoten

en ontwikkelden hieruit een storyboard en script. Tevens bevraagt deze film de (maatschappelijke) rol van de kunstenaar als bijvoorbeeld onderzoeker, en in hoeverre deze door middel van kunst afstand kan nemen tot het land-schap.

As the lake said to the boatEdward Clydesdale Thomson, Sjoerd Westbroek, Frans-Willem KorstenVideo, 2015

As the lake said to the boat is a rhythmical attempt at capturing on video what it’s like to merge into one’s surroundings. In 2015 Edward Clydesdale Thomson (GB/DK, 1982), Sjoerd West­broek (NL, 1979) and Frans­Willem Korsten (NL, 1959) spent six weeks collaborating on this project at Kunsthuis SYB.Daily, they ventured out into the Beetsterzwaag area, all the while shooting new images. In the resulting film we see hands moving through water, sticks poking in sand, and, most strikingly, Thomson and Westbroek wandering through the forest dressed in camouflage suit and yellow raincoat. The soundtrack consists of an almost hypnotic monologue, as well as the three men conversing, animat­

As the lake said to the boat is in ritmyske film dêr’t de keunstners yn ûndersykje wat it ynhâldt om op te gean yn in krite. Edward Clydesdale Thomson (GB/DK, 1982), Sjoerd Westbroek (NL, 1979) en Frans-Willem Korsten (NL, 1959) besleaten nei in freonskip in gearwurking oan te gean en ferbleaune yn 2015 foar seis wiken yn Kunsthuis SYB.De film kaam ta stân troch de omkriten fan Beetstersweach yn te lûken en hyltyd nije bylden te sjitten. Yn it resultaat sjogge wy hannen troch helder wetter bewegen, stokken yn sân wrotten, mar it meast opfallend binne de ferskinings fan Thomson en Westbroek. Klaaid yn Kamûflaazjepak en giele reinkeep bewege se harren troch it boskrike lânskip. Wy hearre in hast hypnotisearjende monolooch en in diskusje tusken de manlju, dêr ‘ t se elkoar animearre besykje ôf te troevjen mei wiisheden en observaasjes.Dizze kolkjende film lit ús Beetstersweach belibje troch de poëtyske en krityske blik fan de keunstners.

As the lake said to the boat, videostill

9. D

e Bo

erde

rij ‘R

ûn li

bben

en

grûn

’ van

Gja

lt Tj

eerd

sma

edly trying to outdo each other with bon mots and observations. This rolling and whirling film allows us to experience Beetsterzwaag as seen through the critical and poetic eyes of the artists.

Tijdens haar werkperiode in 2011 opende Noa Giniger (ISR, 1977) de deuren van Kunsthuis SYB en nodigde ze zes bevriende kunste-naars uit elk een week bij haar te verblijven. Met deze kunstenaars, waaronder Shana Moulton (VS , 1976), ging Giniger het gesprek aan over kunst en meer per-soonlijke thema’s als ouder worden, relaties en dromen. Giniger maakte van SYB een plek voor ontmoeting, waar de uitwisseling van ideeën en gedachten cen-traal stond. De samenwerking tussen Moulton en Giniger begon toen zij elkaar in 2003 ontmoetten op de Carnegie Mellon University (Pitts-burgh, VS). Sindsdien werk-ten ze geregeld samen en resideerden ze tegelijk aan De Ateliers in Amsterdam. Tijdens hun werkperiode bij SYB maakten Giniger en Moulton samen de video The Frisian LandEscape, een absurde en komische reflec-tie op hun tijd in Friesland. Giniger en Moulton zetten hun gesprek in 2013 voort in SYB, tijdens de residency van Moulton. Het werk dat ze toen maakten, Trusting Your Company (Playing a private conversation to black cows later to be eaten by humans who would then contain our secrets) is tij-dens Sfear fan Ynset te zien in het Wallebosch.

Yn har wurkperioade yn 2011 iepene Noa Giniger (ISR, 1977) de doarren fan Kunsthuis SYB en noege se seis keunstners dêr’t se mei befreone wie út om om bar in wike by har te ferbliuwen. Mei dy keunstners, dêr’t Shana Moulton (VS, 1976) ien fan wie, gie Giniger in petear oan oer keunst en mear persoanlike tema’s sa as âlder wurde, relaasjes en dreamen. Giniger makke fan SYB in plak fan moetsjen, wêrby’t de útwikseling fan ideeën en gedachten sintraal stie.Yn har wurkperioade by SYB makken Giniger en Moulton tegearre de fideo The Frisian LandEscape, in komyske en absurde refleksje op har ferbliuw yn Fryslân.Giniger en Moulton gongen yn 2013 fierder mei har petear yn SYB, yn de tiid fan de residinsje fan Moulton. It wurd dat se doe makken, Trusting Your Company / Playing a private conversation to black cows later to be eaten by humans who would then contain our secrets is tidens Sfear fan Ynset te sjen yn it Wallebosch.

During her residency in 2011, Noa Giniger (ISR, 1977) invited six artist friends to each spend a week with her at Kun­sthuis SYB. She engaged with these artists, including Shana Moulton, about art and personal matters, such as growing older, relationships and dreams. Giniger turned SYB into a meeting place, with a focus on the exchange of thoughts and ideas. During their time together, Giniger and Moulton created a video entitled The Frisian Land Escape, a comical reflection on their time in Friesland. Giniger and Moulton resumed their conversation in 2013, dur­ing Moulton’s residency at SYB. The work they created, Trust-ing Your Company (Playing a private conversation to black cows later to be eaten by humans who would then contain our secrets), can be seen during Sfear fan Ynset in the Wallebosch.

The Frisian landEscape, videostill

The Frisian landEscapeNoa Giniger en Shana MoultonVideo, 2011

Foar de ynstallaasje Speak if You Can, Otherwise Sing it ferwurke Pernille Lonstrup (DK, 1977) in petear mei in muzykterapeut ta 500 projektearre wurden op dia’s en in duet mei in koar.De terapeut is spesjalisearre yn SMTA: Speech-Music Therapy for Aphasia.Dy behanneling waard ûntwikkele yn Beetstersweach en is rjochte op minsken mei in taal- en spraakgebrek as gefolch fan harsensletsel. De metoade besiket ferlerne spraak werom te winnen troch wurden te keppeljen oan meldijen.Doe’t Lonstrup yn 2013 nominearre waard foar de 6e Sybren Hellinga priis, makke se nij wurk nei oanlieding fan dy behannelmetoade mei as doel de logika fan taal troch te brekken. It wurk wurdt sjen litten yn Huize Lyndestein, dêr ‘t Revalidatie Fryslân ûnderbrocht is.

Huize Lyndenstein

Speak if You Can, Otherwise Sing it is een installatie van Pernille Lonstrup (DK, 1977). Zij maakte het werk kort nadat zij aan de Gerrit Rietveld Academie en KABK Den Haag studeerde. Voor deze installatie verwerkte Lonstrup een gesprek met een muziektherapeut tot 500 geprojecteerde woorden op dia’s en een duet met een koor. De therapeut is gespecialiseerd in SMTA: Speech-Music Therapy for Apha-sia. Deze behandeling werd ontwikkeld in Beetsterzwaag en is gericht op mensen met een taal- en spraakgebrek ten gevolge van hersenletsel. De methode probeert verloren spraak terug te winnen door woorden te koppelen aan melodieën. Toen Lonstrup in 2013 werd genomineerd voor de 6e Sybren Hellinga prijs maakte zij nieuw werk naar aanlei-ding van deze behandelmethode met als doel de logica van taal te doorbreken. Woorden als ‘yeah’ en ‘okay’ worden afgewisseld met meer inhoudelijke zinnen: ‘what/day/is/it/to-day/’. Soms vallen er ook stiltes; de dia’s zijn dan leeg.Waar het werk in 2013 nog te zien was in de voormalige Rabobank van Beetsterzwaag, wordt het nu getoond in Huize Lyndestein waar Revalidatie Friesland is gehuisvest.

10

Speak if You can, Otherwise Sing it

Speak if You can, Otherwise Sing it, installatie

Pernille LonstrupInstallatie, 2013

For the installation Speak if You Can, Otherwise Sing it, Pernille Lonstrup (DK, 1977) used an interview with a music therapist to create 500 projected words on photo­graphic slides as well as a duet with a choir. The therapist specialises in SMTA: Speech­Music Therapy for Aphasia. This treatment was developed in Beetsterzwaag for people with language and speech impediments resulting from brain damage. The method aims to restore speech by connecting words to melodies.

After Lonstrup’s nomination for the 6th Sybren Hellinga award, she created new work based on this treatment that aims to uncover the logic of language. Her work is on display in Huize Lyndestein, which houses rehabilitation centre Revalidatie Friesland.

Hedwig Houben (1983, NL) en Bas Schevers (1977, NL) delen een fascinatie voor het creatieve maakproces. Bij Schevers uit dit zich in per-formances gebaseerd op een script, waarbij hij vaak situa-ties uit de kunstwereld, zoals een opening, op droogkomi-sche wijze bloot legt. Houben heeft een meer analytische benadering, waarbij ze het doel van het creatieve proces en de keuzes van de kunstenaar onderzoekt. In Kunsthuis SYB kregen ze in 2013 de kans om elkaar zes weken lang te bevragen in een gezamenlijk creatief proces. Het resultaat hiervan is de video We are the Sculptor and We are the Clay, die hier te zien is. Hierin zien we hoe de kunstenaars op zoek zijn naar materialen, vorm-experimen-ten uitvoeren en deze met elkaar bespreken. Het lijkt een live registratie van hun verblijf in Beetsterzwaag, tot blijkt dat de video is gemaakt op basis van een script en de kun-stenaars in wezen hun creatieve proces naspelen. Hiermee is de video tegelijk een uitdrukking van het artistieke proces en het eindproduct zelf. Bas Schevers volgde het postgraduaat programma van St. Joost Academie in Breda en studeerde aan het HISK in Gent. Hedwig Houben studeerde aan de kunstacademie in Düsseldorf en Breda, en verbleef tevens op het HISK in Gent.

We are the Sculptor and We are the Clay

We are the Sculptor and We are the Clay, videostill

Hedwig Houben & Bas Scheversvideo, 2013

Hedwig Houben (1983, NL) en Bas Schevers (1977, NL) diele in fassinaasje foar it kreative proses fan it meitsjen fan wat. Dat uteret him by Schevers yn performanses dy’t basearre binne op in skript, wêrby’t er gauris situaasjes út de keunstwrâld, lykas in iepening, op in droechkomyske wize bleatleit. Houben hat mear in analytyske wize fan wurkjen, wêrby’t se it doel fan it kreative proses en de kar dy’t keunstners dêrby meitsje, ûndersiket.Yn 2013 wurken se tegearre seis wiken yn Kunsthuis SYB. It resultaat dêrfan is de fideo We are the Sculptor and We are the Clay, dy’t hjir te besjen is. Dêr sjogge we op hoe’t keunstners sykje nei materiaal, foarmeksperiminten útfiere en dy mei elkoar beprate. It liket in live registraasje fan har wurkperioade, oant bliken docht dat de fideo makke is op basis fan in skript en de keunstners feitlik har kreative proses neispylje. Dêrmei is de fideo tagelyk in útdrukking fan it artistike proses en it einprodukt sels.

10. Huize Lyndenstein

Hedwig Houben (NL, 1983) and Bas Schevers (NL, 1977) share a fascination for the creative process. Schever’s fascination is reflected in his scripted performances in which he pokes fun at common art scene situations, such as exhibition openings. Houben takes a more analyti­cal approach and explores the goal of the creative process as well as the choices artists make.

Houben and Schevers’ six­week collaboration at Kunsthuis SYB in 2013 resulted in the video We are the Sculptor and We are the Clay. We see the artists looking for materials, carrying out experiments and discuss­ing the results. It looks like a live account of their residency until it becomes clear that it is all based on a script and that the artists are re­enacting their creative process. In a sense, the video is both an expres­sion of the artistic process and the end product itself.

Het voormalige Gemeentehuis - Eja Siepman van den Berg / Kunstruimte Wagemans

11

Toen Emmeline de Mooij in 2008 werd uitgenodigd voor een werkperiode, gebruikte ze Kunsthuis SYB voornamelijk als uitvals-basis. Het meeste werk vond plaats in de nabijgelegen bossen, waar ze samen met een aantal andere kunstenaars onderzocht in hoeverre de moderne mens het contact met de natuur is verloren. Zo bundelde De Mooij krachten met kunste-naar Melanie Bonajo. Ze verlieten bewust hun comfort zone, ontdeden zich van alle kleding en brachten hun dagen door in de natuur om een primitieve staat van zijn op te zoeken. De foto’s die hier getoond worden, zijn het resultaat van deze performances. Te zien is hoe de kunstenaars, als een soort kruising tussen oermensen en moderne dak-lozen, hutten bouwden en een uitrusting voor zichzelf creëerden. Hierbij vormden onder meer maskers van primitieve volkeren een inspiratiebron. Ze voerden zelfverzonnen rituelen uit, die balanceren op de grens tussen humoristische parodie en bloedserieuze rite. Het project zet aan tot naden-ken: wat scheidt de moder-ne beschaving precies van onze primitieve voorouders? Emmeline de Mooij (NL, 1978) en Melanie Bonajo (NL, 1978) studeerden bei-

den aan de Rietveld Aca-demie in Amsterdam en de School of Visual Arts in New York. De Mooij studeerde verder onder meer aan het Bard College in New York; Bonajo o.a. aan de Rijks-akademie in Amsterdam.

The Primitive BreakthroughMelanie Bonajo & Emmeline de MooijDigitale C-prints, 50 x 70 cm, 2008

The Primitive Breakthrough, Digitale C­print

Doe’t Emmeline de Mooij (NL, 1978) yn 2008 útnoege waard foar in wurkperioade, wie har wichtichste útfalsbasis Kunsthuis SYB. It measte wurk waard dien yn de bosken dêr tichtby, dêr’t se yn ‘e mande mei in tal oare keunstners ûndersocht hoe fier oft de moderne mins it kontakt mei de natoer ferlern hat.Yn dat projekt wurke De Mooij gear mei keunstner Melanie Bonajo (NL, 1978). Se gyngen dêrmei doelbewust bûten har comfort zone, diene alle klean út en brachten har dagen troch yn de natoer om in primitive steat fan ‘der wêze’ op te sykjen. As in soarte fan krusing tusken oerminsken en moderne dakleazen, bouden se hutten en in útrissing, en fierden se selsbetochte rituelen út, dy’t balansearren op de grins tusken humoristyske parody en bloedserieuze rite. Maskers fan primitive folken foarmen dêrby ûnder oaren in ynspiraasjebron. It projekt set oan om nei te tinken oer hoe’t de moderne beskaving ferskilt fan dy fan ús primitive foarâlden.

When Emmeline de Mooij (NL, 1978) was invited for a residency in 2008, she used Kunsthuis SYB mainly as a base of operation. Most of the work took place in the adjacent forests, where she, together with a few fellow artists, investigated to what extent modern man has lost contact with nature.De Mooij joined forces with artist Melanie Bonajo (NL, 1978). They deliberately left their comfort zone, aban­doned their clothes and spent their days in nature in search of a more primitive state of being. As a cross between primitive beings and contem­porary homeless people, they built huts and gear, and performed self­invented rituals, balanced between humorous parodies and deadly serious rites. Sources of inspiration included masks

of primitive tribes.The project gives food for thought: what separates modern civilisation from our primitive ancestors?

Terra Nova, Nº3, besteande út twa parten, leit op twa lokaasjes. Yn kafee de Posthoorn binne de oerbliuwsels en is byldmateriaal oanwêzich fan de tocht dêr ‘t de keunstners yn 2012 harren sels- boude slide meiskuorden fan Kunsthuis SYB oant it middelpunt fan de Waadsee. De keunstners sille hjir ek, klaaid yn orizjineel habyt, in flesse waadwhisky diele mei it publyk en harren sterke ferhalen foar it ljocht bringe .Yn it eardere Gemeentehûs binne foto’s fan de keunstners te sjen, dy’t fan harren hjoeddeistige perspektyf werom sjen op de tocht.Under harren residinsje lieten Den Breejen (NL, 1983) en Van Leeuwen (NL, 1985) harren ynspi-rearje troch de ekspedysje fan ûntdekkingsreiziger Sir Robert Scott. Dy luts yn 1912 mei syn team en in pear hûnen, ponys en (foarrinners fan) snietanks nei de Súdpoal. Doe’t alle bisten stoaren fan ‘e kjeld, loeken de reizgers harren sliden mei mankrêft oer it iis. Net ien fan de dielnimmers is libben fan de reis weromkommen.

Terra Nova, Nº3 onderzoekt hoe de herinneringen aan een zware expeditie roos-kleuriger worden, naarmate de tijd verstrijkt. Het werk, bestaande uit twee delen, be-vindt zich op twee locaties. In café de Posthoorn zijn de ‘relieken’ van hun oor-spronkelijke werk Terra Nova aanwezig. We zien overblijfselen en beeldma-teriaal van de tocht in 2012 waarop de kunstenaars hun zelfgebouwde slee meesleur-den van Kunsthuis SYB tot aan het middelpunt van de Waddenzee. Ook zullen de kunstenaars hier, gekleed in origineel kostuum, een fles waddenwhisky delen met het publiek en hun sterke verha-len ten gehore brengen.In het voormalig Gemeente-huis zijn foto’s van de kun-stenaars te zien, die vanaf hun huidige perspectief terugkijken op de tocht.

Tijdens hun residency in Kunsthuis SYB in 2012 lieten Den Breejen (NL, 1983) en Van Leeuwen (NL, 1985) zich inspireren door de expeditie van ont-dekkingsreiziger Sir Robert Scott. Deze trok in 1912 met zijn team en enkele hon-den, pony’s en (voorlopers van) sneeuwtanks naar de Zuidpool. Toen alle dieren stierven van de kou, trokken de reizigers hun sleeën met mankracht over het ijs. Geen van de deelnemers is levend van de reis teruggekeerd.Wat overblijft, zijn de sterke verhalen vol nostalgie en zelfverheerlijking, menen de kunstenaars. Kom luisteren naar hun inmiddels mythi-sche avonturen.

Terra Nova, №3Sjoerd van Leeuwen & Harald den BreejenFoto’s, installatie en performance, 2015

Terra Nova, Nº3 is comprised of two parts that can be found in two locations. In 2012, the artists made a journey with a self­built sled from Kunsthuis SYB to the middle of the Wadden Sea. The remnants and footage of this journey are on display in café de Posthoorn. Dressed in traditional costumes, the art­ists also share their stories and a bottle of Wadden whiskey with the audience. In the former town hall, photos of the artists reminiscing about their journey are on display. During their residency, Den Breejen (NL, 1983) and Van Leeu­wen (NL, 1985) were inspired by explorer Sir Robert Scott. In 1912, Sir Robert and his team, along with some dogs, ponies and (predecessors of) snow tanks, went on an expedition to the South Pole. After all the animals froze to death, the explorers used manpower to drag their sleds over the ice. None of the travellers made it back alive.

11. Het voorm

alige Gem

eentehuis - Eja Siepman van den Berg / Kunstruim

te Wagem

ans

Terra Nova, detail installatie

11. H

et v

oorm

alig

e G

emee

nteh

uis

- Eja

Sie

pman

van

den

Ber

g /

Kuns

truim

te W

agem

ans

Yn dit eardere Gemeentehûs en ryksmonumint is ûnder oaren wurk te sjen fan performance- en fideokeunstner Nina Yuen (Hawaii, 1982)Yn it begjin fan 2010 wie Yuen in skoftsje yn Kunsthuis SYB te gast, tidens dat ferbliuw ûndersocht se ûnder de titel Good Morning Friesland de deistige moarnsrituelen fan freonen en frjemden. De fideo dy’t hjir fertoand wurdt David (2010) is in resultaat fan dy ûndersyksperioade.Ek yn David draait it om persoanlike rituelen, diskear yn de foarm fan selsbetochte toverformules. Yuen fiert allerhande hannelingen út wêrmei’t se besiket in ferlerne leafde werom te heljen. Se skriuwt syn namme op in papierke dat se ferstoppet yn in apel, stekt ytbere roazen yn in grapefruit, mar neat liket te wurkjen.De tragykomyske libbensadvizen dy’t se súntsjes wei fan ‘e hân docht, meitsje de taskôger ta in yntime dielgenoat. Yuens fideo’s binne lyk as deiboeken, dêr’t herinneringen in wichtige rol yn spylje. Nettsjinsteande de persoanlike lading fan har wurk, binne har uteringen foar elk werkenber.

Dit voormalige Gemeentehuis en rijksmonument werd in 1837-1838 gebouwd als Grietenijhuis van Opsterland. Tegenwoordig dient het als galerie en als woonhuis van beeldhouwster Eja Siepman van den Berg. In dit pand is onder andere werk te zien van performance- en videokun-stenaar Nina Yuen (Hawaii, 1982), die in 2009 haar resi-dency aan de Rijksakademie Amsterdam voltooide. Begin 2010 verbleef Yuen in Kunsthuis SYB, waar ze onder de titel Good Morning Friesland alledaagse ochtendritue-len van vrienden en vreemden onder de loep nam. De hier getoonde video David (2010) is een voortvloeisel uit deze onderzoeksperiode. Ook in David draait het om persoonlijke rituelen, dit keer in de vorm van zelfverzonnen toverformules. Yuen voert allerlei handelingen uit waarmee ze een verloren geliefde probeert terug te halen. Ze schrijft zijn naam op een pa-piertje dat ze verstopt in een appel, steekt eetbare rozen in een grapefruit. Niets werkt - ter bevrijding zingt ze tenslotte hardop dat hij haar met rust moet laten, terwijl ze boeken verbrandt die hij haar ooit gaf. De tragikomische levensadviezen die ze terloops van de hand doet, maken de kijker tot intieme deelgenoot. Yuens video’s zijn als dagboeken, waarin herinneringen een belangrijke rol spelen. Ondanks de persoonlijke lading van haar werk, zijn haar ontboezemingen voor iedereen her-kenbaar.

DavidNina Yuenvideo, 2010

In this former town hall (and listed monument) work is shown by, amongst others, performance­ and video­artist Nina Yuen (Hawaii, 1982).At the beginning of 2010 Yuen resided at Kunsthuis SYB, where she chose to zoom in on her friends’ and strangers’ daily morning ritu­als. The video shown here, David, is a result of her fol­lowing research.Again, it’s about personal rituals, this time in the shape of made up magical formu­las. Yuen tries all kinds of

actions in order to bring back a lost lover. She writes down his name on a piece of paper and hides it inside an apple, inserts edible roses into a grapefruit, but nothing seems to work. The personal advice she offhandedly doles out creates a sense of intimacy between her and the viewer.Yuen’s videos are like diaries, with a very important role for memories. Despite the highly personal load of her work, her confessions are recogniz­able for everyone.

David, Videostill

Begin 2013 was kunstenaar Savage (GB, 1971) te gast in Kunsthuis SYB, gevolgd door Lola Lasurt Bachs en Andrea Galliazo, destijds alle drie student aan het Hogere Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent. Bij wijze van experiment was elk van hen slechts één week aanwezig in Beetster zwaag voor het realiseren van een specifiek werk. Wat zou er gebeuren als een kunstenaar slechts beperkte tijd heeft om aan een project werken? In het geval van Savage leidde dit tot de vrijheid een paar dagen ongestoord rond te dwalen in de omliggende bossen, met enkel zijn hond als gezelschap.Op zijn derde wandeldag trof Savage een natte zwarte jas in de struiken, die hij besloot af te geven bij de dichtstbij-zijnde stomerij in Drachten. Drie dagen later haalde hij de jas weer op, gereinigd en verpakt in een plastic hoes, en bracht het kledingstuk terug naar de oorspronkelijke vind-plaats in het bos. Opgehangen aan een haak wacht de jas hier geduldig op een nieuwe eigenaar. Deze simpele, maar poëtische ingreep in de natuur is vastgelegd op de foto getiteld Dry Cleaning Series Nº 7. Beetsterzwaag, Netherlands. Met zijn werk bevraagt Savage begrippen als materialisme en eigendom, en verleent hij een nieuwe status aan dingen die niet langer als waardevol worden beschouwd.

Dry Cleaning Series № 7. Beetsterzwaag, NetherlandsSavageFoto, 2013

Dry Cleaning Series Nº 7. Beetsterzwaag, Netherlands, foto, courtesy Galerie Marion De Cannière

Keunstner Savage (GB,1971) wie begjin 2013 te gast yn Kunsthuis SYB. By wize fan eksperimint wie hy mar ien wike oanwêzich yn Beetstersweach. Dat betsjutte foar Savage dat er in pear dagen frij omdoarmje koe yn de bosken yn de omjouwing, mei inkeld syn hun as selsskip.Op de tredde dei dat er dêr op in paad wie fûn Savage in wiete swarte jas yn de strûken, hy besleat om dy nei de stomerij yn Drachten te bringen. Trije dagen letter helle er de jas wer op, skjin en ferpakt yn in plastik hoes, hy brocht de jas werom nei it plak yn ‘e bosk dêr’t er him oantroffen hie. Oan in heakje wachtet de jas dêr geduldich op in nije eigner.Dy simpele, mar poëtyske yngreep yn de natoer is fêstlein op de foto mei de titel Dry Cleaning Series Nº 7. Beetsterzwaag, Netherlands. Mei syn wurk giet Savage yn op begrippen as materialisme en eigendom.

In the beginning of 2013, Savage (GB, 1971) resided at Kunsthuis SYB. As an experiment, he spent only one week in Beetsterzwaag. This allowed him the freedom to freely explore the forests around Beetsterzwaag, with only his dog to keep him company.On his third day of strolling, Savage found a wet, black coat in the bushes. He decided to have it cleaned at the nearest dry cleaners. Three days later he picked up

the coat, clean and wrapped in the customary plastic cover, and brought it back to the place where he originally found it. There, hung up on a coat hanger, the coat is waiting for a new owner.This simple yet poetic inter­vention was recorded photo­graphically and titled Dry Cleaning Series No.7. Beetster zwaag, Netherlands. Savage’s work questions concepts such as materialism and ownership.

Tidens syn wurkperioade yn Kunsthuis SYB yn it foarjier fan 2015 wurke keunstner Pieter Paul Pothoven oan syn boek oer de famylje Kool. It ferhaal giet oer de ympakt dy’t de dieden fan in âld-fersetsstrider hawwe op de generaasjes nei him. De rol dy’t it ferline yn dizze tiid noch spylje kin rint as in reade tried troch de famyljeskiednis; in gegeven dat faker foarkomt yn it wurk fan Pothoven.Yn it projekt rinne fiksje en wurklikheid trochinoar. De tekst, dy’t ûntstie tidens syn residinsje, spilet him of yn de omjouwing. Yn it ferhaal komt in lokale swietwetterfisk foar: de Mûdhûn (Modderhond). Foar syn ynspiraasje gie Pothoven mei in fisker mei de Snitsermar op. De fisk dy ‘t er fong kaam net allinne yn it ferhaal terjochte, mar waard ek optsjinne tidens it waarm miel wêrmei ’t Pothoven ‘s residinsje ôfsletten waard. It boek oer de famylje Kool sil yn 2018 ree komme.

During his residency at Kunsthuis SYB in the spring of 2015 artist Pieter Paul Pothoven (NL, 1981) worked on his book about the Kool family. The story is about the actions of a now elderly member of the resistance and how his actions resonate on future generations. Central in this project is the role that the past can play in the present; a recurring theme in Pothoven’s work. Fiction and reality are intertwined in this project. The story that developed during the residency takes place in its surrounding. A local freshwater fish makes an appearance in the story: the Mûdhûn (English: Mud dog). For inspiration, Pothoven accompanied a local fisherman onto the Sneekermeer. The fish he caught did not only end up in the story, it was also served during the diner that marked the end of Pothoven’s residency.

In het voorjaar van 2015 werkte Pieter Paul Pothoven (NL, 1981) in SYB aan een hoofdstuk van zijn boek over de familie Kool. Het verhaal onderzoekt de impact die de daden van een oud-verzetsstrijder hebben op de generaties na hem. De rol die het verleden in het heden speelt loopt als een rode draad door dit project; het is een gegeven dat vaker in Pothovens werk voorkomt. De tekst die tijdens zijn werkperiode ontstond speelt zich af in de omgeving. Eén van de hoofdpersonen doet onderzoek naar zijn familie-geschiedenis vanuit Beetster-zwaag. Een lokale zoet-watervis, de Mûdhûn, vrij vertaald modderhond, speelt een belangrijke rol. Pothoven ging ter inspiratie met een visser mee het Sneeker meer op. De vis die hij ving kwam niet alleen in het verhaal terecht, maar werd ook ge-serveerd tijdens het diner dat de afsluiting van zijn werk-periode vormde. Pieter Paul Pothoven (1981) studeerde aan de Gerrit Riet-veld Academie en Parsons The New School of Design (New York). Momenteel ver-blijft hij aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht.

De familie Kool Pieter Paul PothovenLangdurig schrijfproject, 2015

De familie Kool, foto

Le voyage de la FeuilleSara Bjarland & Alexandra DuvekotFoto’s, 2014

11. Het voorm

alige Gem

eentehuis - Eja Siepman van den Berg / Kunstruim

te Wagem

ans

Zie tekst locatie 2 Kelder van Anne-Marie van VeenSee text location 2 Kelder van Anne­Marie van VeenSjoch tekst lokaasje 2 Kelder van Anne-Marie van Veen

Zie tekst locatie 4 De tropische kasSee text location 4 De tropische kasSjoch tekst lokaasje 4 De tropische kas

Schets van het LandschapRuth VerraesTeksten, 2012

Is ús grut langstme nei ‘de natuer’ noch realistysk, of binne we gewoan fol fan nostalgy dy ‘ t we kenne út literatuer en skilderkeunst? Rinnende harren ferbliuw yn Kunsthuis SYB yn 2011 ûndersochten Arjen de Leeuw (NL, 1972) en Walter fan Broekhuizen (NL, 1968) dy kwestje.It resultaat is in boartlike film, makke yn de Sweachster bosken. It kreas besnoeide bosk komt wrydsk en wielderich oer. Oant de kamera de saken mear en lytser sjen lit, wêrtroch’t in dekor him iepenteard dêr ‘ t him in droechkomysk drama ôfspilet dat útdrukking jout oan de tragyske tastân fan de mins. Tagelyk lit de film de keunstmjittigens fan ús natuerûnderfining sjen. Wy winskje in ‘wylde natuer’ dy ‘ t ûnbehindere har gong giet, mar wy gripe yn as bisten driigje te stjerren troch in strange winter.Yn Une condition naturelle komme oerlaapjende tema’s út de keunstpraktyk fan Arjen de Leeuw en Walter fan Broekhuizen byinoar, lykas de hjoeddeistige minsklike kondysje, de natuerlike krite en de minsklike ambysje om dy te oermasterjen.

De Schuur van Mechteld en Durk Schroor

Is ons grote verlangen naar ‘de natuur’ nog realistisch, of zijn we gewoon vervuld met nostalgie die we kennen uit literatuur en schilderkunst? Tijdens hun verblijf in Kunsthuis SYB in het voorjaar van 2011 gingen Arjen de Leeuw (NL, 1972) en Walter van Broekhuizen (NL, 1968) met elkaar in dialoog over deze kwestie. Het resultaat is een speelse film die aanvankelijk aandoet als een idyllisch tafereel uit Thoreau’s Walden; or, Life in the Woods (1854). Het keurig besnoeide bos van Beetster-zwaag komt weids en weelderig over. Totdat de camera uitzoomt, waardoor een decor ontvouwt waarin zich een droogkomisch drama afspeelt dat uitdrukking geeft aan de tragische toestand van de mens. Tegelijkertijd toont de film de kunstmatigheid van onze natuurervaring. We wensen een ‘wilde natuur’ die ongestoord haar gang gaat, maar we grijpen in als dieren dreigen te sterven door een strenge winter. De kunstpraktijk van Arjen de Leeuw en Walter van Broek-huizen kent veel overlappende thema’s. Het werk van Van Broekhuizen weerspiegelt de huidige menselijke conditie, waarbij hij verschillende media inzet om onze perceptie van het landschap te hervormen. Arjen de Leeuw reflecteert in zijn video’s op de natuurlijke omgeving, de menselijke ambitie om deze te overmeesteren en de soms omgekeerde uitwerking hiervan.

12

Une Condition NaturelleArjen de Leeuw & Walter van BroekhuizenVideo en installatie, 2011

Une Condition Naturelle, detail installatie

Can our longing for nature still be called realistic, or is it noth­ing but nostalgia induced by paintings and literature? This is the question Arjen de Leeuw (NL, 1972) and Walter van Broekhuizen (NL, 1968) asked themselves when they worked together at Kunsthuis SYB in 2011. The result is a playful video, shot in the forests in and around Beetsterzwaag. The tidily pruned forest seems lush and pano­ramic until the camera zooms out, revealing a drily funny drama expressing man’s tragic state. At the same time the film exposes the artificialness of our experience of nature. We want nature to be wild and untamed, yet intervene when wildlife is threatened by a harsh winter.In Une condition naturelle (A natural condition) we find over­lapping themes from the artists’ respective practices, such as the present human condition, nature and the human desire to conquer it.