Met duidelijk paniek op haar gezicht loopt Denise Lelie naar haar kersverse echtgenoot Bjorn. Ze heeft net een heftig telefoongesprek gevoerd en komt nu verslag doen.

“Nee, ze hebben echt alles meegenomen. We hebben helemaal niks meer. Dit is alles dat de nieuwe aannemer voor ons kon neerzetten,” zegt Denise met trillende stem.

Bjorn staart als verdoofd naar het kleine huisje voor hem. Van de buitenkant ziet het er nog wel oké uit. Maar het is klein, heel klein.

“We hebben niks meer? Echt helemaal niks meer?” zegt hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn vrouw.

Het leven zag er zo rooskleurig uit, twee weken geleden. Hij en Denise waren getrouwd, het was een droombruiloft met alle mensen van wie ze hielden bij zich. Daarna gingen ze op huwelijksreis, een lange reis van twee weken, want de aannemers waren nog niet klaar met hun huis. Na een week kregen ze een telefoontje van de politie. De aannemers bleken oplichters te zijn, en hadden hun hele rekening leeg gerooft, plus al hun andere bezittingen. Die stonden namelijk al in het nieuwe huis, nog niet helemaal afgemaakte, huis.

De politieman had hen aangeraden om hun huwelijksreis af te maken, en nog wat langer te blijven, ze hadden toch nergens anders waar ze heen konden. Ondertussen zou de politie samen met de verzekering zorgen dat er een nieuw huis voor hen werd gebouwd, zo snel mogelijk. Maar nu bleek dus dat hun verzekering ook niet optimaal was. Het huis wat er voor hen stond was ongeveer zo groot als een garage. Het huis wat ze zouden hebben als ze niet waren opgelicht was vele malen groter. Bovendien waren Bjorn en Denise allebei ontslagen omdat ze niet op hun werk waren komen opdagen in de anderhalve week die ze extra waren gebleven.

“Nou,” zegt Denise somber. “We moeten er maar het beste van maken.”

“Er het beste van maken?” Bjorn lacht als een boer met kiespijn. “Het beste maken van wat, precies? We hebben niks, Denise, helemaal niks! Geen baan, geen fatsoenlijk huis, en we hebben nog precies honderd euro. Ik weet niet hoe jij daar het beste van wil maken.”

“Ik wilde het alleen maar van de positieve kant bekijken! Je hoeft me niet meteen zo af te snauwen, Bjorn, ik kan hier ook niks aan doen. En denk je dat ik het niet net zo erg vind als jij?” roept Denise. “Je moet niet zo zielig en pessimistisch doen, je moet aan het werk gaan, want zitten pruilen als een klein meisje heeft echt geen zin. Dus hou je mond met je negatieve gedoe en… en…” Denises onderlip begint hevig te trillen, en er loopt een traan over haar wang.

“O, sorry, lieverd. Ik wilde je niet aan het huilen maken. En je hebt ook helemaal gelijk, jij kan hier niks aan doen. En ik moet me niet zo aanstellen.” Teder veegt Bjorn Denises traan van haar wang, en er breekt een waterig glimlachje door op haar gezicht.

“Het spijt me,” zegt Bjorn. “We gaan er inderdaad het beste van maken. Kom, laten we maar eens binnen gaan kijken.”

Denise knikt. “Is goed.”

Bjorn laat Denise voor gaan als ze naar de deur lopen. Beiden zijn ze zenuwachtig, ze hebben geen idee wat er zich binnen bevindt, hoeveel meubilair er zal zijn, hoe góed het meubilair zal zijn…

Naarmate ze de deur naderen gaan ze allebei langzamer lopen. Met de deurknop in haar hand kijkt Denise nog even om. “Daar gaat-ie dan,” zegt ze zachtjes, en ze duwt de deur langzaam open.

Als Denise het huis van binnen kan zien besterft haar glimlach haar op de lippen. Het is één kamer, geen badkamer, geen slaapkamer, en er is maar een meubelstuk.

Denise blijft stilstaan in de deuropening, te verbaasd om door te lopen.

“Wat is er?” vraagt Bjorn.

Denise doet een paar passen naar voren, zodat Bjorn het ook kan zien. Hij loopt de kamer in, eerst nog met een glimlach, maar dan kijkt hij rond en zakt zijn mond open van verbazing.

“Dit kunnen ze niet menen!” roept hij woedend.

“Denise? Dit kunnen ze toch niet menen?” vraagt hij iets zachter, maar met meer paniek in zijn stem.

“Ik denk het wel,” fluistert Denise.

“Maar – maar het enige wat we hebben is een…”

“…koelkast!”

Denise knikt. “Ik weet het. Maar ze hebben me net duidelijk aan de telefoon verteld dat dit alles is. Meer krijgen we niet van de verzekering!”

“Nou, dan moeten we gauw van verzekering veranderen, want ik wil niet meer bij deze hufters zitten.”

“Bjorn, we hebben niet eens géld voor een verzekering…” Denise begint weer in paniek te raken. “Wat moeten we nou doen?”

Bjorn neemt haar in zijn armen. “Liefje, het komt allemaal wel goed. Dat weet ik zeker.” Maar ook al heeft hij een glimlach op zijn gezicht, hij is er zelf ook niet meer zo zeker over.

“Echt?”

“Echt.”

Denise houdt Bjorn wat steviger vast en snuift zijn bekende lucht op.

“Zonder jou zou ik hier niet doorheen komen,” fluistert ze in zijn oor.

“Onzin. Zonder mij zou je niet in deze problemen zitten,” zegt Bjorn terug.

“Wat? Wat bedoel je daar nou weer mee?” vraagt Denise verbaasd.

“Ik was degene die zei dat we met die aannemer moesten gaan werken, omdat die zo lekker goedkoop was. Jij wist het niet zeker, maar ik heb doorgedramd. En nu zitten we met deze problemen.”

Denise knippert even verbijsterd met haar ogen. Dan zegt ze: “Ik wil niet dat jij dat ooit nog een keer zegt, oké? Het is niet jouw schuld. Het is niemands schuld, behalve die van die verrekte aannemer. Jij kon het niet weten, niemand kon het weten. Onthoud dat, begrepen?”

Bjorn schiet in de lach, ondanks alles. “Oké, begrepen. Sorry. Ik voel me gewoon schuldig. Dit is nou niet bepaald wat we in gedachten hadden toen we die aannemer inschakelden.”

“Nee, maar hier moeten we het mee doen. Dus, laten we ophouden met het terugkijken op het verleden, hoe het allemaal had kúnnen zijn, want het is nu zo.”

Bjorn knikt. “Dat lijkt me een heel goed idee.”

Dan ziet Bjorn door het raam het krantenmeisje lopen.

“Ik ga meteen kijken of er een baan instaat die ons kan helpen op de korte termijn,” zegt hij, en loopt dan snel naar buiten.

Bjorn kijkt meteen op de pagina met de banen, maar tot zijn grote teleurstelling staat er niks op de pagina wat van pas komt. Dan, als hij even verder kijkt, ziet hij dat er stand-upcomedians worden gezocht bij het theater in de stad. En wel voor vanavond! Hij besluit het te doen, wat maakt het uit als hij af gaat, dan hebben ze in elk geval wat geld, waarmee ze een bed kunnen kopen. En een wc en douche zou ook wel handig zijn.

Hij zucht opgelucht. Hij had er al over nagedacht hoe het zou zijn om vanavond op de vloer te slapen, en het wat niet een erg fijne gedachte.

Opgetogen loopt hij met de krant naar binnen, om de advertentie aan Denise te laten zien. Als zij het ook doet hebben ze dubbel zoveel geld.

“Stand-upcomedian? Serieus? Ik weet niet of ik dat wel wil, hoor, ik zou me dood schamen,” zegt Denise als ze de advertentie ziet.

“We kunnen nu niet kieskeurig zijn, Denise. En het is maar voor een avondje, daarna kunnen we iets anders zoeken. We hebben een bed nodig, je wilt toch niet op de grond slapen?”

Denise denkt even na en zucht dan. “Je hebt gelijk. Ik doe het ook wel. En daarna ga ik voortaan met een zak over mijn hoofd door het leven.”

Bjorn wil iets terug zeggen, maar dan gaat de bel.

Bjorn loopt naar buiten, en vindt daar een groot pakketje met een rood lint er omheen. Hij kijkt om zich heen, maar er is in de wijde omtrekt niemand te zien.

“Vreemd,” zegt hij, maar hij neemt het pakketje toch mee naar binnen.

Er blijkt een computer in te zitten, tot de grote verbazing van Denise en Bjorn.

“Een computer? Serieus?” vraagt Denise blij. “Die kunnen we vanavond wel meenemen, wie weet kunnen we het nog aan iemand verkopen. Er zitten vast wel mensen die op zoek zijn naar een computer in het publiek.”

Bjorn knikt. “We kunnen het altijd proberen, al moet je je hoop er niet te veel op vestigen.

“Nee, natuurlijk niet,” zegt Denise bedaard.

Maar dan springt ze naar Bjorn toe en pakt hem stevig vast voor een zeer heftige zoen. Ze is overduidelijk enorm blij.

Als Denise Bjorn weer los laat lacht hij. “Goh, dat was een aangename verrassing!”

Denise geeft hem een speels duwtje. “Kom, we moeten oefenen voor vanavond, zodat we niet helemaal afgaan,” zegt ze dan.

“Eigenlijk mag dat niet, hè, het moet improvisatie zijn.”

Denise kijkt hem aan. “En wat maakt ons dat uit?”

Bjorn geeft toe dat oefenen geen kwaad kan, en even later staan Denise en Bjorn voor twee pasgekochte, spotgoedkope spiegels te oefenen en grappen te bedenken. Allebei voelen ze wel iets van zenuwen in hun maag, vanavond zullen ze voor een groot publiek staan. Wat als hun grappen hen niet aanstaan?

Die middag zetten ze zich over hun zenuwen heen, en gaan ze op weg naar het theater, om hun act uit te voeren en gauw wat geld binnen te slepen. Bjorn neemt de computer ook mee. De chauffeur kijkt hem wat raar aan, maar Bjorn negeert hem en zet het pakketje achterin de auto.

Als ze die avond laat weer thuis komen stapt Denise in een opperbest humeur de auto uit. Dan gaat ze binnen op de stoep staan roepen: “Yes! We hebben geld! We kunnen een bed kopen! Er werden geen tomaten naar me gegooid!”

Bjorn kijkt lachend toe, maar de chauffeur trekt zijn wenkbrauwen op. Hij schudt zijn hoofd, mompelt iets wat lijkt op “rare lui”, en rijdt dan snel weg.

Bjorn loopt naar Denise toe en zoent haar, zodat ze stopt met roepen.

“Dat hebben we goed gedaan, lieverd,” zegt hij als ze elkaar weer los laten. “Geen boe-geroep, en we hebben die computer ook nog verkocht.”

Denise knikt blij. “Wel een rare vent, trouwens, die onze computer kocht.”

“Ach, wat maakt het uit, wij zijn een stukje rijker!”

Het geld is ook gauw weer uitgegeven. In een hoek van de kamer hebben Bjorn en Denise een wc en douche geplaatst. Het is nog niet optimaal, zeker niet omdat het in een kamer is met waar ze slapen en koken, maar ze hebben in ieder geval een wc en een douche.

Ook is er een fornuis gekocht, en een stukje aanrechtblad. Zo kunnen ze in ieder geval fatsoenlijk koken, ook al hebben ze nog niet een plek waar ze rustig kunnen zitten eten.

En waar het echtpaar voor vanavond het meest blij mee is, is het bed wat in een andere hoek staat. Het is niet een erg comfortabel bed, maar ze kunnen er in slapen, en dat is waar het om gaat.

Blij lopen ze naar binnen, naar hun eigen huisje. Ze zien de toekomst nu niet meer zo somber in, en Bjorn fluit zelfs terwijl hij het huis in loopt.

Denise neemt nog gauw een ontspannende douche voordat ze in bed kruipt. Dat heeft ze wel verdient na deze moeilijk dag, vindt ze.

Ondertussen is Bjorn nog even in de krant aan het bladeren. “Hee Niesje, ze zoeken ook mensen bij het leger. Dat betaald goed, en is een vaste baan. Als we dat morgen nou eens gaan doen?”

“Lijkt me een geweldig plan,” zegt Denise, blij dat ze niet weer als stand-upcomedian hoeft te werken.

Na de douche kruipt Denise naast Bjorn op het bed. “Dit was een zware dag, maar ik geloof nu wel dat alles op zijn pootjes terecht zal komen.”

Bjorn knikt. “Ik ook.”

“Zeg,” zegt Denise. “Zullen we eens aan die levenswens van jou gaan werken? Als we zes kinderen willen, moeten we wel vroeg beginnen.”

Bjorn grijnst en duwt Denise op het bed. Voordat hij haar zoent zegt hij: “Lijkt me een heel goed idee, mevrouw Lelie.”

Denise giechelt, en trekt Bjorn mee onder de dekens.

Als ze een poosje later weer boven de dekens uitkomen, zeggen Denise en Bjorn tegelijk: “Ik hou van jou.”

Zachtjes lachen ze, maar dan kruipen ze tegen elkaar aan, en vallen snel in slaap…