C

M

J

CM

MJ

CJ

CMJ

N

3Onzestad.pdf 7/04/12 13:41:25

Programma Gemeenteraadsverkiezingen

2012

Inhoudstafel

1. De inzet van de verkiezingen 4

2. Sociale veiligheid voor iedereen! 6

3. Een stad van en voor haar inwoners 7

4. Werkgelegenheid optrekken en ondersteunen 8

5. Een gezonde leefomgeving 10

6. Betaalbare en degelijke huisvesting voor iedereen! 11

7. Kwaliteitsvol onderwijs en vorming moeten terug voorrang krijgen 13

8. Mobiliteit: toegankelijk en milieuvriendelijk 16

9. Cultuur en sport democratiseren 18

10. Goed samenleven en diversiteit bevorderen 20

11. Democratie is de zuurstof van goed bestuur 22

12. Geen besparingswoede in onze stad! 24

13. Onze kandidaten 26

Programma Gemeenteraadsverkiezingen 2012

4

1. De inzet van de verkiezingen

Tijdens de afgelopen legislatuur is citymarketing een steeds belangrijkere rol gaan spelen in het beleid

van de stad Antwerpen. Achter de façadepolitiek van de ‘A’ gaat een aanpak schuil die erop gericht is onze stad in schijfjes te verkopen aan vastgoedmakelaars, de hogere middenklasse, betonbaronnen en touropera-toren van citytrips. Geleidelijk aan worden we als inwo-ners van Antwerpen van onze stad beroofd.

Deze aanpak beantwoordt aan een algemene evolu-tie, waarbij citymarketing hand in hand gaat met sociale verdringing. Het stadsbestuur is op zoek naar hogere fiscale inkomsten. Alles wat Antwerpen kan ‘ontwaar-den’ vanuit het oogpunt van de citymarketing wordt vermeden of afgebouwd. De ‘dividenden’ van dergelijk stadsbeleid worden bovendien niet geherinvesteerd in een sociale politiek. De stedelijke sociale crisis laat zien wat verwaarloosd werd: onderwijs hinkt dramatisch achter op de demografische evolutie, scholen barsten uit hun voegen, stadspersoneel kampt met onderbezet-ting, de dienstverlening gaat systematisch achteruit, sociale huisvesting krijgt stilaan miniatuurtrekjes en de lokale leefruimte (bibliotheken, speelruimte, socio-cul-turele infrastructuur) is een vergeten zaak.

In een ver verleden werden stad en haven uitge-bouwd door het stadsbestuur zelf. Een structureel te-kort aan financieringsmiddelen van bovenaf heeft de stad ertoe aangezet te gaan lenen. Het gevolg was een hoge stadsschuld. Maar het afbetalen van de intresten op deze schuld zorgde ervoor dat er zo goed als geen beleidsruimte overbleef. In feite had deze stadsschuld overgenomen moeten worden door de hogere over-heid, zoals dit bij andere grootsteden het geval was bij de fusie van de gemeenten. Antwerpen fusioneerde zes jaar na de andere gemeenten, in 1982. Intussen was er een diepe economische crisis en was er opeens geen sprake meer van een kwijtschelding. Ondertussen werd een veelvoud van de ‘consolidatielening’ van de jaren tachtig in de vorm van intresten betaald aan de banken. De financiële instellingen hebben dus een forse winst geboekt op de rug van de Antwerpse bevolking!

De kleine financiële speelruimte en de beperkte transferten van bovenlokale middelen werden boven-dien ingezet voor de realisatie van prestigeprojecten, terwijl de elementaire sociale noden werden verwaar-loosd. Niemand is natuurlijk gekant tegen de heraanleg van de Leien of de kaaien, een mooi justitiepaleis of het Museum aan de Stroom. Maar deze projecten smaken wel erg wrang als tegelijk het ooit zo vooruitstrevende en emanciperende stedelijk onderwijs op droog zaad wordt gezet, bibliotheken moeten sluiten en de sociale huisvesting achterophinkt. Tot overmaat van ramp zal de stadsontwikkeling ook nog worden opgeofferd aan het doorgaand verkeer, waarbij het stadscentrum gere-duceerd wordt tot een ongezonde rotonde op een Eu-ropees netwerk van autosnelwegen.

Dit ‘beleid’ van citymarketing en stedelijk elitisme gaat gepaard met een autoritaire verglijding. De stad wordt steeds meer bestuurd als een firma, zonder veel consultatie noch deliberatie binnen de gemeenteraad of met de bevolking. Ook ambtenaren worden daarbij op een zijspoor gezet of slechts selectief beluisterd.

Gelukkig heeft een belangrijk deel van de bevolking haar democratische reflexen weten te behouden. De acties van Ademloos en Straten-Generaal tegen het BAM-tracé tonen aan dat burgerverzet een catastrofale beslissing kan tegenhouden. Deze actie toont echter ook aan dat er tot op heden in de gemeenteraad geen voldoende sterke democratische én sociale tegenmacht of oppositie aanwezig was. Het weerwerk moest vooral van onderuit komen, van de actiegroepen die een zeer groot deel van de Antwerpse publieke opinie vertegen-woordigen.

Voor Rood! draait de inzet van de gemeenteraads-verkiezingen niet rond het schijngevecht tussen kan-didaat-burgemeesters die deel zijn van de huidige be-stuursmeerderheid, met name Patrick Janssens (sp.a) en Bart De Wever (N-VA). Over de algemene koers zijn beide figuren het immers volstrekt eens. Niets sluit uit – het is zelfs waarschijnlijk – dat beiden na de ver-kiezingen veroordeeld zullen zijn tot een coalitie met elkaar.

Voor Rood! ligt de inzet van de verkiezingen elders: zal deze stad in de toekomst sociaal en duurzaam zijn? Of glijdt ze mee met de neoliberale trend van vermark-ting, ongelijkheid en verarming?

Om een koerswijziging in het stedelijk beleid in te zetten, om de verschraling van de democratie een halt toe te roepen, moet er eerst en vooral een écht socialis-tische vertegenwoordiging komen. De burgers moeten opnieuw een eigen stem in de gemeenteraad krijgen, in plaats van vertegenwoordigd te worden door beroeps-politici die altijd meedrijven met de heersende trends. Zonder dergelijke vertegenwoordiging zullen de stem-men van vele Antwerpenaars nooit gehoord worden. Zonder deze socialistische vertegenwoordiging zal het stadsbestuur verder de sociale verworvenheden die opgebouwd werden in de naoorlogse periode ontman-telen. Het is dan ook de taak van een consequente lin-kerzijde om de sociale noden opnieuw te doen primeren en de bevolking opnieuw invloed te doen uitoefenen op het dagdagelijks beleid. Dat is de werkelijke inzet van deze verkiezingen!

Het verzet tegen de besparingen, tegen de verdere uitverkoop van de stad, tegen de privatiseringen en de sociale kloof zal niet enkel in de gemeenteraad worden gevoerd maar ook daarbuiten. Toch is een steunpunt in de gemeenteraad zeer belangrijk. Rood! wil een hef-boom zijn om de gemeentelijke democratie nieuw leven in te blazen en de inwoners in staat te stellen hun soci-ale noden te laten gelden. Dit vergt in de eerste plaats een dialoog in de wijken, waarbij bevolking en vereni-gingen eindelijk de kans krijgen zich uit te spreken over wat er mis gaat met hun stad.

Om het tij te keren is een visie nodig op een project van een leefbare, duurzame en democratische stad. Dergelijk project staat haaks op de huidige evolutie en botst met de belangen van economische lobby’s zoals de vastgoedspeculanten, betonbaronnen en project-makelaars.

Rood! verdedigt een project dat de stad wil terugge-ven aan al haar huidige en toekomstige inwoners. De samenleving is de greep kwijt over het economisch ge-beuren. Op lokaal vlak kan hier paal en perk aan gesteld worden op voorwaarde dat de stedelijke instellingen voorrang geven aan de inwoners en hun belangen. Dit vergt een grondige herfinanciering van de stad. De da-lende fiscale inkomsten van de bovenlokale overheden en de Dexia-crisis zullen deze uitdagingen op scherp stellen. Terwijl enerzijds de noden stijgen, dreigen an-derzijds de middelen af te nemen. In Antwerpen groeit een op vier kinderen op in kansarme gezinnen. Alléén al om de huidige reeds te verwachten aangroei van het aantal schoolgaande kinderen te kunnen opvangen, zal de stad niet minder dan 20 hectaren aan nieuwe scho-len moeten bouwen! In het onderwijs, maar ook in de huisvesting, de gezondheidszorg en de mobiliteit is er een ambitieus plan nodig voor de stad.

C

M

J

CM

MJ

CJ

CMJ

N

1Demo.pdf 7/04/12 13:38:03

Besparingswoede: niet in onze stad!

www.roodlinks.be info@roodlinks.be

C

M

J

CM

MJ

CJ

CMJ

N

2Besparing.pdf 7/04/12 13:39:45

C

M

J

CM

MJ

CJ

CMJ

N

3Onzestad.pdf 7/04/12 13:41:25

5

6

2. Sociale veiligheid

voor iedereen!De afgelopen jaren is de maatschappelijke zeker-

heid op vele vlakken achteruitgegaan. Het streef-doel van de volledige werkgelegenheid werd in stilte begraven. De progressiviteit van de belastingschalen werd systematisch ondermijnd. Lonen kwamen meer en meer onder druk te staan. De verworvenheden van vele jaren sociale strijd werden en worden overal in vraag gesteld. De concentratie van armoede, werkloos-heid en achterstelling die hiervan het gevolg is, geeft voeding aan een zwarte economie, zorgt voor overlast, onveiligheid en ‘samenlevingsproblemen’.

In deze context nemen kleine criminele feiten toe, en krijgt bij vele inwoners het onveiligheidsgevoel de over-hand. De machtspartijen kiezen echter voor demagogie en symptoombestrijding, en hopen dat een repressie-show tot resultaten zal leiden. Preventie wordt als ‘half-zacht’ aanzien en verliest steeds meer middelen. Rood! wil problemen bij de wortel aanpakken en zoekt even-wichtige oplossingen, waarbij sanctionering en controle samengaan met sociale remediëring.

Daarom stelt Rood! het volgende voor:

� Zorgen voor meer en betere slachtofferopvang, met meer vrouwelijke ‘opvangers’ en beter uitge-ruste en aangepaste opvanglokalen;

� Repressie en recherche toespitsen op vormen van zware en economische criminaliteit, gericht op het ontmantelen van de witwascircuits en de groothan-delaars in drugs;

� Rechercheurs in vrijheid hun werk laten doen en specialisatie aanmoedigen in plaats van eenzijdig in te zetten op management, flexibiliteit en polyva-lentie;

� Ten opzichte van de overlast en kleine criminali-teit, moeten combipatrouilles stelselmatig gecom-bineerd worden met agenten te voet en per fiets;

� Van alle bevolkingscategorieën voelen jonge vrou-wen zich het onveiligst in de stad. Intrafamiliaal ge-weld is de snelst toenemende vorm van geweld in Antwerpen. Vanaf het onderwijs, over het sociaal-economisch beleid tot en met de aanpak van acute agressie ten aanzien van vrouwen moeten we een duidelijke boodschap geven: vrouwenrechten mo-gen in onze stad en samenleving niet meer in vraag gesteld worden. Hetzelfde geldt voor holebi’s die

steeds meer geconfronteerd worden met agressie;

� Verhoging van de financiële middelen inzake pre-ventie, uitbreiding en consolidatie van het jeugd – en sportbeleid;

� Geen besparingen bij het stadspersoneel, veilig-heidspersoneel en zorgpersoneel. Het personeels-bestand moet op peil gehouden worden en in be-paalde diensten zelfs versterkt worden;

� De stad moet elke vorm van economische crimina-liteit actief bekampen, en dit betreft zowel vormen van koppelbazerij die toenemen via onderaanne-ming in de haven of in de bouw, als de huisjesmel-kerij die misbruikt maakt van de kwetsbare positie waarin sommige werkers zonder papieren zich be-vinden;

� Om te vermijden dat Antwerpen ook in een oor-logssfeer terechtkomt van ‘wij’ tegen ‘zij’ is Rood! voorstander van het verbreken van de eisen van de bilaterale akkoorden met de Verenigde Staten, waarbij de Antwerpse haven als doorvoerhaven voor Amerikaanse militaire interventies overzee ter beschikking wordt gesteld. Antwerpen is een vre-desstad en streeft een vreedzame oplossing van conflicten waar ook ter wereld na.

3. Een stad van en voor

haar inwoners De teloorgang van maatschappelijke zekerheid blijkt

ook uit het exploitatietekort van het OCMW: in 2010 bijvoorbeeld -13,7 miljoen €! Dit is een belangrijke oorzaak van het steeds verder om zich heen grijpende onveiligheidsgevoel.

Openbare dienstverlening wordt op maat van het liberale managementsdenken heringericht. De ooit prestigieuze OCMW-ziekenhuizen (zoals bijvoorbeeld Middelheim) zijn vandaag verworden tot een schakel in een zorgketting, waar de budgettaire performantie belangrijker is dan de kwaliteit van zorg en werkom-standigheden. Het onderwijs is een autonoom gemeen-telijk bedrijf geworden waar de pedagogische opdracht versmacht wordt door een abstracte efficiëntielogica. Overal floreren businessunits maar nergens is nog sprake van een échte dienstverlening aan de burger met aandacht voor de persoon en zijn behoeften.

Om daaraan te verhelpen stelt Rood! voor:

� Dienstverlening overal centraal stellen als uitgangs-punt voor de werking van Stad en OCMW;

� De zorgplicht voor de kinderen van hulpbehoe-venden die zich wenden tot het OCMW zou beter worden afgeschaft (zoals reeds het geval is in o.a. Mechelen);

� In plaats van bibliotheken en postkantoren te slui-ten, door publiek-publieke samenwerking (Stad, post, VDAB, OCMW, De Lijn…) een dicht netwerk garanderen van overheidsloketten en –dienstverle-ning op wandelafstand in elke wijk;

� Een gerichte, planmatige aanpak om op termijn te komen tot grotere vervrouwelijking en etnische diversificatie van het politiekorps, zodat het lokale politiekorps uitgebouwd wordt tot een werkelijk lo-kaal veiligheidskorps dat de werkelijke samenstel-ling van de bevolking weerspiegelt;

� Het Ziekenhuis Netwerk Antwerpen en het stedelijk onderwijs terug volledig in publieke handen nemen, dat is in het belang van zowel de gebruiker als het personeel.

7

8

4. Werkgelegenheid

optrekken en ondersteunen

Antwerpen is in Vlaanderen de stad met de grootste werkgelegenheid, maar vooral ook de stad met de

grootste werkloosheid van alle Vlaamse steden. Van de beroepsbevolking in Antwerpen zit 15,2% zonder job. Het Vlaamse gemiddelde is 6,84%. Concreter: bij-na 33.000 Antwerpenaren zijn werkloos. Bij jongeren is 1 op 4 werkloos. In sommige wijken liggen deze cijfers zelfs nog veel hoger!

Nochtans biedt een job met werkzekerheid en een degelijk loon voor elke persoon de beste garantie op een toekomstperspectief. Meer dan 1 op 2 allochtonen in Antwerpen heeft geen job, dubbel zoveel als in de rest van Vlaanderen. 82,1% van alle werklozen in Ant-werpen valt onder een ‘groep met verminderde kansen’ in de samenleving. In talrijke wetenschappelijke on-derzoeken wordt de link gemaakt tussen werkloosheid en criminaliteitscijfers: mensen zonder een perspectief voor de toekomst verliezen hun banden met de samen-leving en zijn vatbaarder voor het plegen van criminele feiten.

De werkloosheidscijfers zeggen bovendien niet al-les. Globaal werkt 14% van alle loontrekkenden als uitzendkracht. 37,8% van die uitzendkrachten is jonger dan 26 jaar. Interimjobs zijn meestal betrekkingen op basis van kortlopende contracten, resulterend in een lager loon en verminderde arbeidsvoorwaarden. Hoe bouw je dan een toekomst uit? Cijfers tonen overigens ook aan dat jongeren verhoudingsgewijs meer tewerk-gesteld worden met interimcontracten.

De voorbije maanden werden we met de regelmaat van de klok geconfronteerd met bedrijfssluitingen en herstructureringen. In de periode 2000-2010 daalde de werkgelegenheid in de industriële sectoren in ons land met 11%. De hoge loonkosten worden systematisch als reden aangehaald, maar dat wordt tegengespro-ken door het feit dat de inkrimping van de industriële sector lager is dan in onze buurlanden (met uitzonde-ring van Duitsland); de productiviteit van de Belgische werknemer is immers bij de hoogste in de wereld. De werkelijke oorzaak moeten we zoeken bij de onderin-vesteringen die gebeurd zijn omdat er in de financiële wereld veel hogere winsten te behalen vielen. Zolang er enkel geproduceerd wordt in functie van maximale winsten zal de werkgelegenheid systematisch afbrok-kelen. In de sectoren die een stijging van het aantal arbeidsplaatsen noteren, worden meestal lagere lonen betaald en zijn er minder gunstige arbeidsvoorwaar-den. Er is dan ook een algemene trend – ook in de openbare sector – om volwaardig werk te vervangen

door precaire jobs. Ook het stadsbestuur doet daaraan mee, door statutaire aanwervingen te weigeren en te kiezen voor minder stabiele contractuele jobs.

Antwerpen deelde in de klappen. Eind 2010 sloot Opel Antwerpen de deuren waardoor 2.551 werkne-mers hun job verloren. Dit leidde onmiddellijk tot een forse stijging van de werkloosheid in Antwerpen: in ver-gelijking met januari 2010 steeg de categorie werkzoe-kenden ‘vrij ingeschreven’ in januari 2011 met 22,6%. Hoewel Opel Antwerpen in de vorm van een genationa-liseerde fabriek onder werknemerscontrole een mooie toekomst had door bijvoorbeeld milieuvriendelijke wa-gens te bouwen, bleef het stadsbestuur vasthouden aan de piste van de Vlaamse Regering, die naarstig op zoek ging naar een onvindbare private overnemer in een automarkt met krimpende winstmarges.

Ondertussen werden we ook geconfronteerd met de voor juni aangekondigde sluiting van Crown Cork in Deurne (322 jobs). De 230 werknemers van BRC Antwerpen hebben maanden in onzekerheid geleefd over het behoud van hun job, nadat de Petroplus-groep niet meer kon rekenen op bankkredieten. Alcatel-Lu-cent kondigde in januari van dit jaar aan dat er 185 jobs zouden verdwijnen, voornamelijk in de Antwerpse ves-tiging. Het industrieel weefsel blijft een van de pijlers van onze economie: vele jobs in de dienstensector zijn afhankelijk van de industrie, die bovendien goed is voor 80% van de export.

De Stad kan als een van de voornaamste werkge-vers in de regio een bepalende rol spelen in een te-werkstellingsbeleid dat kansen geeft aan iedereen en dat als voorbeeld kan dienen voor de privésector. Mo-menteel is dat niet het geval. Werknemers bij de stad Antwerpen raken steeds moeilijker aan jobzekerheid, die gepaard gaat met een benoeming als ambtenaar, waardoor contractuele jobs meer en meer de regel wor-den. Wie werkt bij de stad op basis van een contract verliest dan ook sneller zijn job bij de zoveelste bespa-ringsronde. In het najaar van 2010 werden er nog 523 jobs geschrapt bij de stad Antwerpen: een besparing van 22 miljoen euro. Ondertussen worden steeds meer diensten uitbesteed aan de privésector, met negatieve gevolgen voor dienstverlening, tewerkstelling en ar-beidsvoorwaarden. Kortom, het uittredende stadsbe-stuur runt onze stad als een privébedrijf: wat of wie niet onmiddellijk economisch rendabel is, gaat er uit.

Rood! stelt voor: � De Stad en het OCMW moeten als overheid aan-

trekkelijke werkgevers worden die zorgen voor kwa-liteitsvolle dienstverlening, wat het best gebeurt via statutaire jobs. Men gaat toch ook geen contractue-le politieagenten aanwerven? Daarom zouden con-tractuele en interimjobs de absolute uitzondering moeten worden. Contractuele jobs kunnen enkel voorzien worden bij welomschreven, tijdelijke pro-jecten waarbij de inzet nodig is van personeel met

9

een specifiek profiel dat niet gevonden kan worden via de normale aanwervingsprocedures;

� De regularisatie via statutaire aanwervingsexa-mens van de bestaande contractuele personeels-leden bij de Stad en het OCMW is een prioritaire maatregel;

� De stad Antwerpen moet een plan uitwerken om interimjobs in alle sectoren, publiek of privé, te ont-moedigen. Contracten van onbepaalde duur moe-ten overal de regel worden. De sluipende privati-sering van de stadsdiensten via ‘verzelfstandiging’ en ‘outsourcing’ moet worden stopgezet en terug-gedraaid. De wildgroei aan statuten en stedelijke vzw’s moet worden tegengegaan;

� De Stad kan ook zelf voor jobcreatie zorgen: een grootscheeps stedelijk bouw- en renovatiepro-gramma van duurzame huisvesting is hierbij prio-ritair, net zoals het wegwerken van de wachtlijsten voor een sociale woning en het tekort aan degelijke schoolgebouwen en opvangmogelijkheden. Dit kan op basis van, bijvoorbeeld, een meerjarenplan-ning.

� De private contractors van de Stad vangen dikwijls de gaten in de eigen dienstverlening op. Rood! wil de dienstverlening van de Stad Antwerpen uitbrei-den zodat de diensten van private contractors tot een minimum beperkt worden. Om concurrentie-vervalsing met eigen diensten tegen te gaan en omdat de Stad een voorbeeldfunctie vervult, zal de Stad bij uitbesteding voortaan voorrang verlenen aan contractors die een aantal sociale voorwaar-den respecteren op het vlak van loon- en arbeids-voorwaarden, diversiteit en respect voor syndicale rechten;

� De Stad mag de bedrijfssluitingen en grote her-structureringen op het grondgebied van de stad niet passief ondergaan, maar moet daarentegen actief ijveren en mobiliseren voor het behoud van de werkgelegenheid. De uitbouw van een stede-lijke regie met expertise op industrieel vlak zou een eerste stap betekenen;

� Inzake personeelsbeleid bij de Stad is Rood! voor-stander van:

� Het algemeen het principe van gelijk loon voor gelijk werk overal en voor iedereen doorvoeren en waarborgen;

� De Stad moet het voortouw nemen in een ar-beidsduurvermindering onder haar personeels-leden: een vierdagenweek zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen zou het perso-neelsbestand opkrikken, voor tewerkstelling zorgen maar ook de kwaliteit van de dienstver-lening verbeteren;

� Realistische personeelsbudgetten bij de ste-delijke diensten gebaseerd op een objectieve personeelsbehoeftenmodellering, in plaats van de spelregels steeds opnieuw aan te passen aan de besparingslogica. Bij de opstelling van de budgetten en de personeelsbehoeften is een controle door de vakorganisaties vereist;

� Een billijke vergoeding voor werk op onregel-matige of ongebruikelijke uren, zaterdagver-goedingen, vergoedingen voor avondwerk;

� Er moeten meer inspanningen worden gele-verd om allochtonen en mensen van buiten-landse origine aan het werk te stellen. Niet al-leen als straatvegers of huisvuilophalers maar ook in hogere functies;

� Tewerkstelling van andersvaliden moet zoveel als mogelijk geïntegreerd worden in alle stads-diensten;

� Het statuut van de havenarbeider moet gevrij-waard blijven. Het laden en lossen van sche-pen door eigen scheepspersoneel volgens de ‘port-package-richtlijn’ moet verboden blijven.

5. Een gezonde leefomgeving

Het ongezonde karakter van de leefomgeving is de laatste jaren niet verbeterd: lawaai, fijn stof, toxi-

sche samenstelling van bepaalde voedingsmiddelen e.d. maken steeds nadrukkelijker deel uit van ons da-gelijks leven. Iedereen kent de uitspraak ‘als we maar gezond zijn’. Gezondheid is echter minder en minder een individuele toestand. Gezondheid hangt nauw sa-men met milieu en dat hangt op zijn beurt weer samen met de wijze waarop productie, vervoer en consumptie worden ingericht.

Daarom stelt Rood! voor: � Wat de stad direct kan en zou moeten doen: een

convenant afsluiten met De Lijn waarbij alle bussen die in het stadscentrum rijden vervangen worden door modellen die niet meer worden aangedreven door dieselmotoren (aardgas, elektriciteit, water-stof);

� Een gedecentraliseerd en laagdrempelig zie-kenhuisnetwerk dat optimaal gebruik maakt van de huidige infrastructuur in plaats van ZNA (ex-OCMW) ziekenhuizen te sluiten. Laagdrempelige

spoedopnamediensten en georganiseerde huisart-senwachtdiensten binnen bereik van iedereen ;

� Het onmiddellijk tolvrij maken van de Liefkenshoek-tunnel, de overkapping van de Ring tegen 2020 en om de geluidsimpact te beperken de invoering van een maximumsnelheid van 70 km/uur op de Ring. De overkapping van de Ring is onvermijdelijk wil men tegemoetkomen aan de minimumnormen voor de volksgezondheid voor bijna 200.000 omwonen-den;

� Goederendistributiecentra en logistiek bi of tri-mo-daal overslagplatforms (trein, binnenscheepvaart, weg) voorzien in de haven zodat het zwaar vracht-verkeer kan teruggeschroefd worden;

� De ombouw van alle openbare gebouwen, zieken-huizen, sociale woningen en schoolgebouwen vol-gens duurzaamheidsprincipe (maximale isolatie en alternatieve energie);

� Toegang tot zuiver drinkbaar water vrijwaren voor iedereen en de privatisering ervan tegenwerken;

� De gescheiden afvalophaling behouden, maar de restafvalzakken gratis maken. 80% van de bevol-king sorteert ondertussen uit overtuiging. Boven-dien zal de gratis ophaling zorgen voor minder zwerfvuil in de straten;

� Geen nieuwe scholen, kinderopvang of ziekenhui-zen binnen een straal van 1500 meter van de Ring, zolang deze niet overkapt wordt;

10

11

6. Betaalbare en degelijke

huisvesting voor iedereen!

Wonen in Antwerpen is niet altijd even romantisch. De woonblokken of arbeiderswoningen van de

randdistricten roepen een minder geromantiseerd beeld op dan de lofts of de herenhuizen van de binnen-stad. Voor het merendeel van de bevolking is de huis-vesting steeds duurder geworden. De wildgroei aan peperdure lofts gekoppeld aan de vastgoedspeculatie is nauw verbonden met de verdringing van middenver-dieners naar de rand en het stijgend aantal daklozen. Dit zijn rechtstreekse gevolgen van het (gebrek aan) woonbeleid dat de afgelopen jaren door het stadsbe-stuur gevoerd is. Het stedelijk beleid is erop gericht zoveel mogelijk gegoede tweeverdieners te overtuigen in de stad te komen wonen. Als gevolg hiervan zal de minder gegoede kant van de samenleving steeds meer verdreven worden.

Het is tekenend dat prijzen van de woningen in Ant-werpen nog sneller stijgen dan het Vlaamse gemiddel-de. Waar een gemiddelde (koop)woning in Antwerpen in 2003 nog €99.204 kostte, is dat vandaag al €215.414, meer dan het dubbele! Welke modale Antwerpenaar kan dit nog betalen? Het stadsbestuur heeft gedurende een hele periode niets ondernomen om de stijgende woningprijzen te drukken. De enorme nood aan sociale woningen werd nooit vervuld.

Op dit moment bestaat 10% van de woningmarkt in onze stad uit sociale woningen. Dat is heel weinig: in Nederland, bijvoorbeeld, bedraagt dat gemiddelde 35%, in Groot-Brittannië 20%. Het rechtstreekse gevolg daarvan is dat momenteel meer dan 20.000 mensen in Antwerpen op de wachtlijst staan voor een sociale wo-ning. Voor een niet onbelangrijk deel van die mensen is de nood hoog: zij dreigen dakloos te worden als ze niet snel aan een woning geholpen worden. Bovendien is de kwaliteit van het wonen in heel wat sociale woning-blokken vaak niet optimaal. Sommige blokken zijn oud en verkeren in slechte toestand. Daarnaast kopen huis-jesmelkers verschillende minderwaardige woningen om ze dan door te verhuren aan hulpbehoevenden tegen woekerprijzen. Indien het beleid niets doet, zal het de verkeerde kant uit gaan. Maar indien een stedelijk be-leid zelfs niet anticipeert op de toekomstige noden en de demografische ontwikkeling, dan riskeert de situatie écht te ontsporen. Sociale huisvesting is overigens niet enkel in het belang van de sociale huurders zelf, maar ook van hen die gebruik maken van de private huur- of koopmarkt. Nu dreigt de stad onbetaalbaar te worden voor jonge mensen die er een huis willen kopen. Een uitgebreid bestand van sociale woningen heeft een mil-derend effect op de vastgoedprijzen.

In zijn boek ‘Voor wat, hoort wat’, stelt burgemeester Patrick Janssens duidelijk wat hij hieraan wil doen. Hij wil de sociale huisvestingsmaatschappijen meer moge-lijkheden geven om bewoners van sociale woningen uit hun huis te zetten. Het is duidelijk dat dit geen enkele oplossing biedt. Er is een belangrijk investeringplan no-dig voor de Woonhaven als overkoepelend orgaan van de stedelijke huisvestingsmaatschappijen.

Rood! stelt voor: � Een massaal en georganiseerd investeringsplan

om 20.000 woningen aan te bieden aan diegenen die er recht op hebben. De Stad heeft de plicht hen zo snel mogelijk aan een woning te helpen, het-zij door het bouwen ervan, hetzij door bestaande woningen en appartementen te renoveren. Het om-bouwen van verkrotte en leegstaande huizen tot sociale woningen op basis van onteigening, gefi-nancierd door o.a. boetes voor de huisjesmelkers. Een dergelijk investeringsbeleid in sociale huisves-ting zou trouwens ook een drukkend effect hebben op de torenhoge woonprijzen op de private markt;

� Deze sociale woningen moeten voldoen aan de kwaliteitsstandaarden en een aangename thuis bieden;

� Doorheen een door de Stad gecontroleerde soci-ale huisvestingsmaatschappij die over voldoende middelen beschikt, kan het stadsbestuur een so-ciaal woonbeleid te voeren, fraude en huisjesmel-kerij voorkomen en optimale woonomstandigheden voor de bewoners verzekeren. De huurders moe-ten meer betrokken worden bij het beleid;

� Terzelfdertijd moet de stad ijveren voor een her-ziening van de reglementering van de bestaande sociale huisvestingsmaatschappijen (een regionale bevoegdheid), zodat de huur voor een sociale wo-ning kan worden teruggebracht tot niet meer dan 20% van het inkomen van de huurder;

� Een einde maken aan de publiek-private samen-werking in de sociale huisvesting, voorrang aan financiering met publieke middelen, gespijsd door een progressieve stedelijke vastgoedbelasting op de verwerving van meerdere woningen of gebou-wen door particulieren of vastgoedmaatschappij-en;

� Aangezien Antwerpen procentueel véél minder publieke studentenkoten telt dan andere studen-tensteden, waardoor studenten een groter beroep dienen te doen op de private huizenmarkt, zodat de schaarste daar nog bevorderd wordt: bouw van publieke studentenkoten en verhuur ervan aan so-ciaal redelijke tarieven;

� Harde aanpak van huisjesmelkers en een einde aan de discriminatie op de woningmarkt: geen voorafgaande taaleisen voor kandidaat-huurders (rijke eurokraten worden hier ook niet aan onder-worpen…);

12

� Waken over de kindvriendelijkheid van woningen en woonomgevingen; aandacht besteden aan groenaanleg, vervoers- en ontspanningsgelegen-heden in woonomgevingen;

� Participatief beheer door huurders van sociale wo-ningen introduceren, gesteund door zelfbeheerde budgetten en interpellatierecht van de vereniging om budgetten te herijken;

� Voorrang voor wie de sociale noden het grootste zijn. Afschaffing van de reglementering op het ver-plicht ontruimen van een sociale woning ten gevol-ge van ‘ontvolking’ (door kinderen die het ouder-lijk huis verlaten): voor een menselijke aanpak die vertrekt van voorstellen tot herhuisvesting, zonder verplichting;

� Actiever gebruik maken van het ‘voorkooprecht’ om op die manier vastgoedontwikkelingen in wijken te sturen; participatie van wijkbewoners mogelijk ma-ken;

� Serviceflats inplanten in de eigen buurt, met een nadruk op kleinschaligheid en een voorkeur voor ‘gemengd’ wonen;

� Bouwvallige huizen renoveren op kosten van de ei-genaar, via een drastische versnelling van de pro-cedure voor ‘werken van ambtswege’;

� Het leegstaan van appartementen boven winkels ontmoedigen door het opleggen van een leeg-standtaks die in verhouding staat tot de waarde van de betrokken winkels;

� Opname van een luik ‘verzekeren van toegankelijk-heid van woningen’ (in het bijzonder naar rolstoel-gebruikers toe) in het plan voor openbare werken;

� Streven naar een vereenvoudiging met meer door-zichtigheid van de diverse premiestelsels voor pri-vérenovatie en restauratie van eigen woningen;

� De diverse wettelijke premiemogelijkheden voor dergelijke renovaties breder bekendmaken;

� Ervoor ijveren dat premiestelsels ook gericht wor-den op de sociaal zwakkere huiseigenaars;

� Het verbieden van het aanbrengen van reclame-panelen op woningen en het enkel toestaan van reclamepanelen op ontspanningsterreinen indien de eigenaar van de panelen het onderhoud van het terrein op zich neemt (zoals gebeurt bij het sponso-ren van voetbalclubs).

13

7. Kwaliteitsvol onderwijs en

vorming moeten terug voorrang

krijgenDe verwachte aangroei van de bevolking in de ko-

mende jaren is – naast inwijking – onder meer te danken aan het groter aantal geboorten. Voor deze nieuwe generaties is er niet minder nood aan kinder-opvang én onderwijs dan bij de vorige generaties. Op dat vlak stellen zich nu al grote problemen, die in de toekomst alleen maar groter dreigen te worden. Om de huidige voorziene groei van het aantal leerlingen op te vangen zullen er 20 hectaren aan scholen bijgebouwd moeten worden!

Door de technologische ontwikkeling worden ook steeds hogere eisen gesteld aan jongeren wanneer ze op de arbeidsmarkt terechtkomen. Het onderwijs moet de schoolgaande jeugd bewapenen met kennis en vaardigheden die hen in staat stellen om een job te vinden en een toekomst op te bouwen. Economische motivaties mogen echter niet de enige reden zijn voor een kwaliteitsvol en toegankelijk onderwijs: onze jeugd heeft recht op een degelijke algemene vorming opdat ze kunnen uitgroeien tot bewuste, kritische en mondige burgers. Vandaag loopt er heel wat mis met het onder-wijs. Sinds midden jaren ‘80 wordt het onderwijs in ons land getroffen door de ene saneringsoperatie na de an-dere. Alle netten werden getroffen door die besparin-gen. Het nettoresultaat van deze structurele saneringen is dat het aandeel van het totale onderwijsbudget t.o.v. het bruto regionaal product in Vlaanderen gedaald is van 7% in 1980 tot minder dan 5% vandaag.

Het stedelijk onderwijs in Antwerpen, dat in laatste instantie onder de verantwoordelijkheid van het stads-bestuur staat, is zeker niet gespaard gebleven. In 2001 werd 240 miljoen BEF (6 miljoen euro) bespaard op het stedelijk onderwijs. Sindsdien wordt onderwijs op droog zaad gelegd waardoor er een steeds grotere discrepan-tie ontstaan is tussen de middelen die het stadsbestuur bereid is om te investeren, en de behoeften inzake les-geven, personeel, Gok-uren, klaslokalen, noem maar op.

In het schooljaar 2010-2011 werd het stedelijk on-derwijs in Antwerpen omgevormd tot een extern ver-zelfstandigd bedrijf: een Autonoom Gemeentelijk Bedrijf (AGB). Dit ging gepaard met een verdoken be-zuinigingsoperatie en het opdrijven van de flexibiliteit van het personeel. De werkingsbudgetten van de scho-len worden systematisch naar beneden herijkt door het AGB. Bovendien vrezen we, samen met de vakbonden,

dat een verregaande verzelfstandiging zal uitmonden in ‘fase 3’: de privatisering van het stedelijk onderwijs waarbij scholengroepen externe financiering (spon-soring) gaan moeten zoeken (al dan niet via Publiek-Private Samenwerking). Het onderwijzend personeel keurt terecht de takenflexibiliteit af. Voor hen is dit een miskenning van hun beroep en het is inderdaad zo dat je niet met 101 taken en zaken kunt bezig zijn én dan nog eens goed lesgeven ook. Lesgeven voor ‘moeilijke klassen’ is bijna de regel geworden en dat slorpt heel veel energie op. Onder andere daarom staakten op 23 maart 2011 75% van alle leerkrachten in het stedelijk onderwijs, versterkt door een betoging met 1.500 aan-wezigen, tegen de eerste voorstellen om de flexibiliteit van het personeel te verhogen.

In plaats van toenemende rationalisatie en flexibili-sering is er dringend nood aan een forse herfinancie-ring van het stedelijk onderwijs. Honderden leerlingen verblijven nu reeds in containerklassen. Constructies van publiek-private samenwerking (Masterplan) bieden geen oplossing want er is geen garantie op een perma-nente investering en uiteindelijk moet het onderwijs ook ‘huishuur’ betalen in ruil voor de financiering van het bouwen van scholen. Dit zet de deur open voor inmen-ging van de private sector, waarbij eindtermen vervan-gen zullen worden door beroepsprofielen, en het alge-meen vormend karakter van het onderwijs enkel nog van toepassing is voor doorstromingsrichtingen.

De bestaande infrastructuur is vaak ook niet aan-gepast aan de richtingen die ingericht worden, noch aan de technologische vooruitgang. Problemen met veiligheid en hygiëne zijn schering en inslag. Er is een chronisch tekort aan leerkrachten omdat de Vlaamse overheid de personeelsomkadering – waar een school recht op heeft – ‘afroomt’ (jaarlijkse besparing van 115 miljoen euro). Hierdoor krijgen scholen nog steeds niet de basisomkadering waar ze 20 jaar geleden recht op hadden. Globaal betekent dit 2.000 extra leerkrachten en op Antwerps niveau zouden er onmiddellijk 500 aan-geworven moeten worden. Door dit tekort worden de klassen te groot, wat het lesgeven bemoeilijkt en de onderwijskwaliteit aantast. Ook leidt dit tot een stijging van de werkdruk, waardoor leerkrachten nog voor hun 35 een burn-out ondergaan. Gecombineerd met de geslonken kansen op benoemingen en de vele tijde-lijke contracten, leidt dit ertoe dat 40% van de jonge leerkrachten in Antwerpen het onderwijs verlaat binnen de 5 jaar. Dit bemoeilijkt dan weer de zoektocht naar nieuwe leerkrachten.

De scholen in het Buitengewoon Secundair Onder-wijs (BUSO) zitten overvol. Men wil dit ‘aanpakken’ door het BUSO voor een groot deel af te schaffen en leerlingen met specifieke onderwijsbehoeften te ‘inte-greren’ in het gewoon onderwijs. Op zich niet slecht om een ‘ghettoïsering’ tegen te gaan, maar de vereiste is wél de nodige middelen daar tegenover te plaatsen. En dit is hoegenaamd niet het geval. Dit zal de job van leerkrachten enkel verzwaren en de kwaliteit van het onderwijs nog verder in het gedrang brengen.

Door een tekort aan administratief personeel moet onderwijzend personeel zich ook té veel met admini-stratieve taken bezighouden. Ten slotte worden ook allerlei vormen van zeer nuttige sociale omkadering sy-stematisch afgebouwd, zoals de gratis opvang voor en na de schooltijd, het medisch schooltoezicht, het tand-heelkundig nazicht, het opsporen en remediëren van spraakstoornissen, een pedagogisch centrum, open-luchtklassen, stedelijk onderhoudspersoneel...

De noden zijn hoog. Een op vier Antwerpse kinderen groeit op in een ‘kansarm’ gezin. Het onderwijssysteem zoals het vandaag functioneert (en dit ondanks de in-zet van het lerarenkorps) vergroot momenteel de ach-terstand bij sommigen, in plaats van ervoor te zorgen dat er zo weinig mogelijk afhaken. Antwerpen stond in het verleden bekend om zijn vooruitstrevend en eman-cipatorisch stedelijk onderwijs dat zeer veel aandacht besteedde aan de ontwikkeling van sociaal kwetsbare kinderen, zonder dat dit ten koste ging van de kwaliteit van de vorming van de sterkere leerlingen. We moeten dit project in ere herstellen. Investeringen in de ‘stad der scholen’ dringen zich dan ook op!

Daarom stelt Rood! voor: � Het verdedigen op alle niveaus van de eis om 7%

van het BRP te investeren in het onderwijs. Rood! zal elk initiatief van vakbonden en andere organi-saties die mobiliseren om deze eis kracht bij te zet-ten ondersteunen en waar mogelijk zelf initiatieven nemen;

� IJveren voor een volstrekt gratis onderwijs vanaf de kleuterschool tot en met de secundaire school, met gratis voor- en naschoolse opvang en openlucht-klassen;

� De financiële middelen uit het Havenbedrijf die voorzien werden voor het aanleggen van de Oos-terweelverbinding moeten herbestemd worden naar investeringen in het onderwijs;

� Investeren in het onderwijs door te voorzien in meer gebouwen, een betere omkadering (verhou-ding onderwijzend personeel/aantal leerlingen, het aantal GOK-uren), kleinere klassen, soepelere vervanging van afwezige leerkrachten, taakbege-leiding, prioriteit voor het taalonderwijs, extra peda-

14

15

gogische begeleiding voor leerlingen, leerkrachten en scholen, de hernieuwde uitbouw van het peda-gogisch centrum. Het vrijmaken van alle middelen die nodig zijn om de onderwijsinfrastructuur af te stemmen op de demografische en technologische ontwikkelingen;

� De ‘verzelfstandiging’ van het onderwijs terug-schroeven en investeringsbudgetten op lange ter-mijn garanderen. De afschaffing van het Autonoom Gemeentelijk Bedrijf. Het stedelijk onderwijs moet terug onder de rechtstreekse verantwoordelijkheid vallen van het stadsbestuur, onder controle van de gemeenteraad en met inspraak van vakbonden en ouderverenigingen;

� De stedelijke basisscholen uitbouwen op het ni-veau van de wijken, gebaseerd op de demografi-sche evoluties in die wijken, zodat elk kind tot 12 jaar op een veilige manier naar school kan in de eigen buurt;

� Geen PPS-constructies en/of containerklassen maar openbare aanbestedingen die resulteren in openbare eigendom;

� Een loonsverhoging voor alle leerkrachten in het stedelijk onderwijs om motivatie te versterken en uitval te verminderen;

� Het behoud van een TBS-systeem op stedelijk vlak gefinancierd via een verhoging van de hoteltaks;

� De pedagogische ondersteuning van het onderwij-zend personeel opnieuw versterken en uitbouwen; herinvesteren in de stedelijke CLB’s opdat alle jon-geren op de nodige begeleiding kunnen rekenen;

� In elke wijk een stedelijk dienstencentrum oprich-ten met naschoolse opvang met culturele, muzikale en sportieve activiteiten zodat een alternatief voor ‘rondhangen’ geboden kan worden;

� Kindervreugd verder uitbouwen naar alle lagen van de bevolking toe en opnieuw gratis maken voor ie-dereen;

� Meer middelen en medewerkers vrijmaken voor de kinder-, jongeren-, blokkers- en andere hulptele-foonlijnen, gekoppeld aan een grootschalige pro-motie ervan;

� Steunpunt verbeteren voor laagdrempelige vor-ming voor beide ouders, gericht op bijstand bij op-voeding en kinderen;

� Ouderschapsvorming opnemen in het leerprogram-ma voor de laatstejaars studenten normaalschool;

� Het stedelijk onderwijs herfinancieren tot op het niveau van de jaren ‘80 van de vorige eeuw, wat het procentuele aandeel in de stedelijke begroting betreft. Het specifiek karakter van het stedelijk on-derwijs vrijwaren, dat gericht is op kleinschalig en kindvriendelijk onderwijs voor iedereen, jongens en meisjes, ‘witte’ en ‘gekleurde’ kinderen, waar allen gestimuleerd worden in hun creativiteit en asserti-viteit;

� Het volledige behoud van het onderwijs voor soci-ale promotie, met inbegrip van het deeltijds kunst-onderwijs;

� Voor het behoud van, en investeringen in het BUSO van het stedelijk onderwijs;

� IJveren voor een emancipatorisch onderwijs, door een actieve bijdrage te besteden aan de bestrijding van de kansarmoede (in samenwerking met initia-tieven van buiten de scholen);

� Het seculiere karakter van het stedelijk onderwijs-net behouden en verdedigen; etnisch-religieuze verkaveling tegengaan en de school als gemeen-schappelijke ruimte, kruispunt, ruggengraat en bindmiddel van een interculturele samenleving ver-sterken;

� Het universele en interculturele karakter van het onderwijs versterken door in de leerprogramma’s aandacht te besteden aan de bijdragen van ande-re culturen aan de ontwikkeling van wetenschap, kunst en cultuur als gemeenschappelijk erfgoed van de mensheid;

� Het uitbouwen van een werkelijk kwaliteitsonder-wijs, dat aansluit bij de leefwereld en de ontwikke-ling van de jongeren om hen zo veel mogelijk te stimuleren in hun ontwikkeling (het beste onderwijs is immers geen onderwijs voor de besten, maar wel onderwijs waar iedereen beter van wordt);

� IJveren voor een netdoorbrekende samenwerking tussen de verschillende onderwijsnetten (stede-lijk, provinciaal, gemeenschaps- en vrij onderwijs), waarbij scholen uit een ander net die eveneens een emancipatorisch beleid voeren mee kunnen genie-ten van de extra-omkadering;

� Geen afschaffing van vakken en studierichtingen om economische redenen. De inrichting van het onderwijs moet rekening houden met constante technologische innovaties en moet dan ook ver-der durven kijken dan de onmiddellijke noden van bedrijven. Leerlingen moeten dankzij een goeie basisopleiding in staat zijn zich bij te scholen of te herscholen;

� De discriminatie van alle achtergestelde leerlingen tegengaan, niet door het stimuleren van individuele leerlingen, maar wel door een aangepaste aanpak van de sociale problematiek van achterstelling;

� Herintegratie van geprivatiseerde poetsdiensten in het stedelijk onderwijs;

� Stop de interimcontracten in het stedelijk onder-wijs. Leerkrachten hebben recht op een vaste be-noeming; geen afbouw van de statuten.

8. Mobiliteit: toegankelijk en

milieuvriendelijk I n de superflexibele samenleving stijgt niet enkel de

afgelegde afstand maar ook de frequentie van woon-werkverkeer. Tel daarbij de demografische evolutie en je zit met een torenhoog mobiliteitsprobleem, gaande van dagelijkse filevorming tot permanente overlast en milieuverontreiniging. Antwerpen kreunt onder de ver-keersdrukte en de files. Dit heeft gevolgen voor de ge-zondheid van haar bewoners. Een stad worden waar het aangenaam en gezond leven is, vergt een totaal ander mobiliteitsbeleid. Enerzijds is er het doorgaand verkeer, anderzijds het goederenvervoer van en naar de Antwerpse haven. Daarbovenop neemt ook het lo-kale verkeer toe en wordt er bespaard op openbaar vervoer in plaats van erin te investeren.

Het Meccanotracé zou het doorgaand verkeer en vooral het goederenvervoer kunnen scheiden van het lokale verkeer. Het is dan ook wraakroepend dat er voor de Oosterweelverbinding wordt gekozen, waardoor het doorgaand verkeer nog steeds door de stad wordt ge-leid. Maar het Meccanotracé alléén volstaat niet, het

komt erop aan een belangrijk deel van dit verkeer van de weg te halen en collectief te organiseren. Hiervoor is een beleid nodig dat inzet op openbaar vervoer en dus de afbouw van de NMBS en De Lijn een halt toeroept. Indien we rekening houden met de volledige maat-schappelijke kost van het verkeer zoals het vandaag wordt georganiseerd – dus inclusief gezondheidspro-blemen, verloren uren in de file en milieuvervuiling – is een keuze voor collectief en openbaar vervoer ook nog eens de goedkoopste.

De Antwerpse Ring is soms eerder een groot rijdend magazijn dan een autosnelweg. Dit zogenaamde ‘ver-spreid vervoer’ maakt ongeveer 60% uit van het totaal, is arbeidsintensief én duur. In het wegvervoer wordt de reële kost ook niet doorgerekend aan de ‘gebruikers’ van de wegen, maar afgewenteld op de maatschap-pij. En net tegen die achtergrond worden zo goed als alle alternatieven voor het goederenvervoer op de weg afgebouwd door liberalisering (binnenvaartvervoer en B-Cargo) of privatisering. Door toegankelijk goederen-vervoer over het spoor en via de binnenvaart hoeft een groot deel van dat vervoer nochtans niet over de weg te gebeuren. Aan de bedrijven die toch kiezen voor ‘just in time delivery’, voor een stock op wielen, moet de reële maatschappelijke kost aangerekend worden.

Ook de Antwerpse binnenstad kreunt onder het ver-keer. Het stadsbestuur beweert het STOP-principe (S staat voor stappen, de T voor trappen, de O voor open-baar vervoer en de P voor personenwagen) te hanteren,

16

17

maar de praktijk is anders. In de stationsbuurt en aan de Rooseveltplaats zijn maar liefst 11 betaalparkings en met de vernieuwing van het Operaplein zal er nog een parking voor 400 wagens bijkomen. Tegelijk pleit de burgemeester voor minder bussen in de stad. Met het besparingsplan van De Lijn zullen er vanaf 1 sep-tember ook effectief 1000 busritten per dag minder zijn. Het is de wereld op z’n kop: bussen worden geweerd en wie een parkeerplaats kan betalen, rijdt tot in het centrum. Multinationals zoals Q-Park varen er wel bij.

De Antwerpse bevolking heeft via de volksraadple-ging van oktober 2009 duidelijk gemaakt dat zij niet langer bereid is op te draaien voor de onwil van de Vlaamse overheid om een vooruitziend mobiliteitsbe-leid te voeren. Natuurlijk willen ook de Antwerpenaren dat er een oplossing komt voor de aanhoudende files en andere verkeersproblemen in en rond de stad. Maar het kan echter niet zo zijn dat er daarvoor nog meer doorgaand verkeer door de stad moet worden geleid, al dan niet via tunnels. Bovendien hangt deze problema-tiek samen met het vraagstuk van de gezondheid van de stadsbewoners, meer bepaald door geluidsoverlast en fijn stof in de lucht.

Om daaraan te verhelpen stelt Rood! voor:

� De volgorde van prioriteiten in verkeersinvesterin-gen omdraaien: eerst investeringen voor voetgan-gers en fietsers, dan voor openbaar vervoer, dan pas voor privévervoer;

� In het algemeen het auto- en vrachtverkeer ont-moedigen en het openbaar vervoer bevorderen;

� Gestructureerde en verplichte inspraak organiseren voor zwakke weggebruikers, met deskundig advies en georganiseerde vertegenwoordiging van de be-trokkenen, wat moet leiden tot reële betrokkenheid, ook bij de uitvoering (inspraak moet tot iets leiden en mag niet vrijblijvend zijn);

� Overal voorzien in bredere voetpaden;

� Het fietspadennetwerk verder uitbouwen en overal een betere scheiding doorvoeren tussen voet- en fietspaden;

� De uitbouw van het bestaande ‘Velo’-systeem naar de districten en de uitbouw van een intergemeen-telijk fietsuitleensysteem met de ons omliggende gemeenten;

� Het openbaar vervoer in de stad gratis maken via een verkeersconvenant met De Lijn;

� Investeringen in de capaciteitsuitbreiding van het stedelijk openbaar vervoersnet. Het openbaar ver-voer naar het havengebied uitbreiden, zodat ook minderverdieners er kunnen gaan werken zonder zich eerst een wagen te moeten aanschaffen;

� Een ‘park-and-ride’-systeem verder uitbouwen,

zodat grote parkings aan de rand van de stad de verminderde parkeergelegenheid in de stad kan compenseren;

� Een tangentiële ‘light-rail’ op de huidige reeds bestaande spoorweginfrastructuur voorzien, een nieuw NMBS-station/afstaphalte ter hoogte van Schijnpoort, waardoor overdag het woon-werkver-keer wordt opgevangen (in aansluiting op de tramlij-nen) en ’s avonds de verkeersstromen van en naar het Sportpaleis ontlast worden door het aanbieden van combitickets voor grote evenementen;

� Het parkeerbeheer in eigen handen nemen en rich-ten op openbaar vervoer dat steeds een volwaardig alternatief moet vormen. Hieraan gekoppeld, het uitbreiden en gratis maken van het systeem van buurtparkings voor buurtbewoners en voorrang ge-ven aan het residentieel parkeren;

� Meer middelen (budgettair en qua menskracht) vrij-maken voor het onderhoud en de herstelling van de verkeersinfrastructuur;

� IJveren voor de totstandkoming van het Meccano-tracé in plaats van de Oosterweelverbinding;

� In afwachting van de realisatie van het Meccano-tracé het Antwerpse verkeersinfarct afwenden door de Liefkenshoektunnel tolvrij te maken;

� In afwachting van de realisatie van het Meccano-tracé een snelheidsbeperking invoeren van 70 kilo-meter/uur op de Ring, om de geluidsimpact van de Ring op de omliggende woongebieden te milderen (vooral ’s nachts moet de mogelijkheid om te sla-pen verzekerd worden aan de omwonenden); de meest kwetsbare woonzones zoals de Tuinwijk in Borgerhout en Schoonbroek-Rozemaai in Antwer-pen-Noord, de wijken ‘t Weelke en de ruimte achter de IJsvogelstraat te Merksem langs de E19 voor-zien van eigentijdse en adequate geluidswallen;

� De ondergrondse aanleg van de A102 en de twee-de spoorontsluiting dienen beleidsprioriteiten te worden;

� Bij de hogere overheden tussenkomen om een be-lasting op ‘just in time’-vervoer in te voeren, zodat het verschijnsel van de ‘rijdende magazijnen’ fis-caal bestraft wordt;

� In dezelfde zin tussenkomen bij de hogere overhe-den opdat de verdere teloorgang van collectief en goederenvervoer over water en spoor wordt voor-komen én omgebogen.

18

9. Cultuur en sport

democratiserenCultuur lijkt dikwijls een ver-van-mijn-bedshow, waar

enkel een bepaalde elite in geïnteresseerd is. Ie-dereen kent ondertussen wel de stralende ‘A’ als het nieuwe logo van onze stad. Niet alleen kun je er in Ant-werpen zelf nergens aan ontsnappen, ze wordt ook nog eens gebruikt om bijvoorbeeld op de openbare televisie reclame te maken om in Antwerpen te komen wonen. In dergelijke spotjes wordt een idyllisch beeld naar voor gebracht alsof Antwerpen een stad van melk en honing is. Zijn de mensen die dit soort zaken verzinnen ge-woon blind voor de sociale realiteit in deze stad of is er meer aan de hand?

Wie bij het zien van deze spotjes even nadenkt over de eigen concrete leefsituatie kan daarbij wel eens een zure smaak in de mond krijgen. De modale Antwerpe-naar maakt zich zorgen om zijn job en zijn toekomst en kijkt gefrustreerd toe hoe Antwerpen wordt voorgesteld als een paradijs waar iedereen in een loft woont, terwijl hij/zij zelf geconfronteerd wordt met stijgende huur- en koopprijzen terwijl de woonkwaliteit voor een gemid-deld huis op de privémarkt en/of een sociale woning erop achteruit gaat. Het zal de dames en heren van ons stadsbestuur worst wezen: de illusie moet verdergezet worden en de sociale noden die in Antwerpen bestaan moeten te allen tijde verborgen en ontkend worden. Het toont aan in hoeverre de Scheldestad steeds meer als een bedrijf gerund wordt in plaats van als een leefge-meenschap.

Deze retoriek beheerst zowat elk evenement dat de stad organiseert. De toegangsprijzen sluiten een be-langrijk deel van de Antwerpse bevolking bij voorbaat al uit. Dat is helemaal niet erg: zo wordt het droombeeld van Antwerpen enkel maar verder in de verf gezet. In onze stad geen ‘marginalen’, geen mensen die het moeilijk hebben: enkel beter gegoede tweeverdieners zijn welkom. Hetzelfde beleid dat gevoerd wordt inzake huisvesting en andere domeinen wordt door de recla-mejongens en –meisjes van het Schoon Verdiep nog verder geaccentueerd doorheen zulke campagnes.

Ook ons straatbeeld wordt in de uitverkoop gezet. Steeds minder kijken we er nog van op dat er weer een overdreven gigantisch reclamepaneel voor Ticket Restaurant-maaltijdcheques plots de hele Groenplaats ontsiert. Niet alleen voert het huidige stadsbestuur een geromantiseerde reclamecampagne over de stad, die stad moet bovendien zelf ook nog eens herleid worden tot één groot reclamepaneel.

Rood! staat voor een andere politiek, een politiek waarin de stad als een leefgemeenschap bestuurd wordt, met haar eigen sociale noden en problemen en niet als een winstgevend bedrijf. De meerderheid

van de bevolking heeft er lak aan dat Antwerpen wordt voorgesteld als een paradijs terwijl de leefomstandig-heden er dagelijks op achteruitgaan.

Vele culturele beslissingen uit het verleden lijken dan ook eerder afgestemd te zijn op de elites, eerder dan op de meerderheid van de bevolking. Tegenover het elitisme van de binnenstad staat de evenredige verloe-dering, verschraling en verwaarlozing van de periferie. Deurne, Merksem, Linkeroever en andere districten verliezen status en kwaliteit van leven.

Rood! stelt voor: � Een einde aan de ‘Antwerpse’ stadsreclamecul-

tuur. Leg de focus op het vervullen van de sociale noden in onze stad, niet op prestigeprojecten en reclamecampagnes! Stop de uitverkoop van ons straatbeeld! Laat de stad in haar waarde en stel paal en perk aan de ongebreidelde wildgroei van reclamepanelen! Organiseer evenementen die de Antwerpenaars bij het sociale leven betrekken! Geen ‘Jongerenhoofdstad van Europa’ met inkom-prijzen die Antwerpse jongeren niet kunnen beta-len, maar toegankelijke en betaalbare recreatiemo-gelijkheden;

� Oprichting van wijkgebonden dienstencentra met geïntegreerd aanbod van sport, cultuur, artistieke opleidingen of cursussen, recreatie en volksontwik-keling;

� Veel meer investeren in sportinfrastructuur in de buurten, eerder dan in elitaire en top-sport (25 mil-joen voor een stadion);

� Sportinfrastructuur moet meer beschikbaar gesteld worden aan de individuele gebruiker en niet over-wegend aan sportclubs;

� Het recht vrijwaren van iedereen om – in deze in-terculturele samenleving – zijn of haar culturele ei-genheid te beleven;

� Het herinvoeren van eenvoudige inschrijving van de openbare bibliotheek (afschaffing van het lid-geld);

� Heropening van de 7 gesloten wijkbibliotheken;

� Uitbreidingsactiviteiten (internet, poppenspel, le-zingen,...) in de wijkbibliotheken, in samenwerking met de buurt;

� De collectie van het MAS te heroriënteren naar een aanbod waarin de nadruk ligt op het belang van de rol van de werkende bevolking in de geschiedenis van Antwerpen; het 2-sterrenrestaurant in het MAS vervangen door een gewone cafetaria, zoals oor-spronkelijk gewenst door de architect;

� De ombouw van de Stadsfeestzaal tot stedelijke feestzaal voor scholen en verenigingen in plaats van een zoveelste winkelcentrum; de dringende restauratie van het Handelscentrum;

� Heropening van het Etnografisch Museum en het Volkskundemuseum;

� Oprichting van kunstenaarshuizen en communica-tiecentra, met ateliers en ontmoetingsplaats voor kunstenaars;

� Organisatie van een jaarlijks kunstenfestival in de meest brede zin van het woord (theater, film, beel-dende kunst,...), opgebouwd vanuit de zelforgani-satie in de wijken;

� Verruiming van het aanbod cultuur voor iedereen (gratis toegang tot musea, bibliotheken, enz), als-ook gratis culturele dienstverlening inzake materi-aal, lokalen en faciliteiten;

� Respect en tolerantie bevorderen voor ieders cul-turele eigenheid;

� De activiteit van kunstenaars erkennen als nuttige, maatschappelijk waardevolle arbeid door hen zo nodig het leefloon toe te staan;

� Het stedelijk kunstenonderwijs verder uitbouwen en de drempel ervan verlagen door het schrappen van het inschrijvingsgeld;

� De achterstelling van vrouwelijke kunstenaars be-strijden;

� Het stedelijk kunstpatrimonium vrijwaren van priva-tisering en uitverkoop.

19

20

10. Goed samenleven en diversiteit bevorderen

Antwerpen is een stad met een enorme verscheiden-heid, wat ook tot uitdrukking komt in het zeer diver-

se landschap van de verschillende bevolkingsgroepen. Antwerpen is altijd een stad van migraties geweest, in-heemse of van het platteland en vandaag uitheemse, van steeds verdere afstanden. Het Europese eenma-kingsproject heeft nieuwe migraties mogelijk gemaakt. Op demografisch vlak zal niemand ontkennen dat mi-graties tot bevolkingsvernieuwing zorgen. Evenmin kan ontkend worden dat gastarbeiders en economsiche mi-graties bijdragen tot de welvaart van ons land, zij het dat de werk- en leefomstandigheden en de illegaliteit ook zorgen voor een inheemse sociale dumping (een soort delocalisatie die hier ter plaatse gebeurt).

De gevolgen van 30 jaar neoliberaal beleid en de huidige crisis laten zich pijnlijk voelen in Antwerpen: te weinig jobs, een tekort aan sociale voorzieningen, ar-moede,… De meest kwetsbare groepen in de samenle-ving ondervinden dit het hardst. Meer dan de helft van de allochtonen in Antwerpen leeft onder de armoede-grens en 50,6% van de Antwerpse werklozen is van vreemde origine. Bovendien is discriminatie wijd ver-spreid: zo bleek uit een steekproef dat 6 uit 8 interimbu-reaus op aanvraag van werkgevers allochtonen weigert voor jobs. Bovendien worden allochtone jongeren vaak geweigerd in populaire uitgaansmogelijkheden, is het met een vreemde naam moeilijker om aan een huis te komen enz.

Ook jongeren zijn de dupe van het huidige beleid. In Antwerpen is zowat een op vier jongeren werkloos. Dit gaat gepaard met een dalende kwaliteit van het on-derwijs; er is een tekort aan schoolgebouwen, steeds meer vuilbakscholen, velen verlaten het onderwijs zon-der middelbaar diploma,… De huidige beslissing om het stedelijk onderwijs te ‘verzelfstandigen’ zal de situ-atie er niet beter op maken. Recreatie zoals uitgaan, sporten, enz. wordt steeds duurder en is voor een groot deel van de bevolking onbetaalbaar.

Het antwoord van het stadsbestuur op al deze en andere problemen bestond erin repressief op te treden. Het De Coninckplein is een frappant voorbeeld: in plaats van de sociale noden in de buurt te vervullen, wordt er voornamelijk ingezet op het uitdelen van GAS-boetes en een gedwongen sluitingsuur voor horecazaken.

Diegenen die protesteren tegen zo’n beleid worden steevast geviseerd door het bestuur: het wordt de Oc-cupy-beweging onmogelijk gemaakt te vergaderen of acties te voeren. Het verzet tegen het hoofddoekenver-

bod werd tevens onmiddellijk verboden door het stads-bestuur.

De sociale problemen en de toenemende onzeker-heid in het leven als gevolg van de crisis creëren een klimaat van onverdraagzaamheid: klachten tegen over-last, verkeersagressie,… Het huidige beleid versterkt dit klimaat alleen maar en lost fundamenteel niets op.

De ondermijning van de maatschappelijke zeker-heid houdt ook een risico in van groeiende naijver, en intolerantie. Tussen verschillende bevolkingsgroepen, maar ook tussen verschillende generaties. Hiervan be-staan talrijke symptomen. Denken we bijvoorbeeld aan medeburgers die zich verzetten tegen nieuwe tram-verbindingen (het ‘not in my backyard’-syndroom), de groei van het aantal klachten inzake nachtlawaai, de toename van het aantal gevallen van verkeersagressie, de klachten tegen de ‘overlast’ van spelende kinderen, enz.

Om daaraan te verhelpen stelt Rood! voor:

� Een actief antidiscriminatiebeleid zou voorrang moeten krijgen opdat elkeen een gelijkwaardige plaats bekomt als inwoner van de stad (gaande van onderwijs tot tewerkstelling, en het eigen stedelijk personeelsbeleid als voorbeeldfunctie);

� Gelijktrekking van alle weekendsluitingsuren voor de horeca, ongeacht de wijk waar men zich bevindt; het verlenen van uitbatingsvergunningen voor ho-recagelegenheden laten afhangen van objectieve criteria (en dus niet van de voor- of afkeur van een minderheidsgroep);

� Discriminatie op welke grond ook systematisch bestrijden, door het vervullen van maatschappelijk noden zoals huisvesting, werk, onderwijs,…;

� Het organiseren van een systematische sensibili-seringsactie bij de lokale politie rond alle kwesties die samenhangen met racisme en racismebestrij-ding en het grote belang daarvan;

� Het promoten van het gebruik van praktijktests bij interimkantoren, huisvestingsmaatschappijen, uit-gaansgelegenheden, enz. om discriminatie vast te stellen en de vastgestelde feiten te gebruiken om hiertegen actie te ondernemen. In samenwerking met het onderwijs een grootscheeps actieplan op-zetten om het politiekorps etnisch en cultureel meer heterogeen te maken;

� Geïsoleerde wijken en buurten ontsluiten door een doorgedreven decentralisatie van de stedelijke dienstverlening en door buurtwinkels en lokale win-kelstraten nieuw leven in te blazen door een ac-tief winkelpandenbeleid te voeren dat erop gericht is de vestiging van buurtwinkels te ondersteunen, of van winkels die een ander aanbod creëren dan dat wat door de multinationale winkelketens wordt

aangeboden, creatie van sociaal-ecologische win-kelcentra;

� De deelname van alle inwoners aan het maat-schappelijke leven stimuleren door meer ruimte en middelen ter beschikking te stellen van de zelforga-nisatie van alle inwoners;

� Investeringen in het openbaar domein minder rich-ten op prestigeprojecten en meer op die wijken en buurten waar de noden het hoogst zijn, in het bij-zonder in de districten, waar er een inhaalbewe-ging noodzakelijk is;

� Alle jongeren de kans geven zich vanuit hun eigen-heid in te schakelen in het wijkleven, door voldoen-de infrastructuur ter beschikking te stellen (speel- en sportpleinen, jeugdclubs, enz.);

� Het in stand houden en uitbreiden van het jeugd-huizen en –centranetwerk in Antwerpen waar alle jongeren zonder enige vorm van discriminatie kun-nen uitgaan;

� Oprichting van een ‘publitheek’ in elk district. Een ‘publitheek’ is een totaal nieuw te vormen concept, een multimediaal ondersteuningsteam dat groe-pen van jongeren die een bepaald idee naar buiten willen brengen multimediaal ondersteunt. Daarbij worden een aantal (laagdrempelige) instapvoor-waarden geformuleerd: de groep moet een zekere

omvang hebben (b.v. 10 personen), het idee moet een maatschappelijke relevantie hebben, het moet tegen de gangbare ideeën ingaan zonder kwetsend, haatdragend, racistisch of discriminerend te mogen zijn. Indien het initiatief een zekere mate van bijval kent, kan het vervolgens stadsbreed worden uitge-dragen. Het idee mag maar moet niet politiek zijn. Op deze manier stimuleren we jongeren om bij te dragen aan het maatschappelijke debat en aan de opinievorming;

� Geleidelijke uitbreiding van de materiële onder-steuning van wijkgebonden feesten, georganiseerd door de wijkorganisaties;

� Een sensibiliseringscampagne ontplooien naar in-wijkelingen die langer dan 5 jaar in de stad wonen, dus stemrecht hebben, maar er niet altijd gebruik van maken;

� Oprichting van een dienstverlenende stedelijke vluchtelingendienst;

� Afschaffing van alle beperkingen inzake de vrijheid van democratische meningsuiting. Vrije menings-uiting en collectieve actie kan onder geen beding onder de toepassing van de GAS-regels vallen;

� Samenwerken met vakbonden om discriminatie op de werkvloer te bestrijden.

21

22

11. Democratie is de zuurstof van goed bestuur

Antwerpen is vandaag een ‘merk’ gedragen door een bedrijf en in een bedrijf is er geen ruimte voor

democratie. De concentratie van macht en informatie fnuikt niet enkel de gemeentelijke democratie maar zorgt ook voor mismanagement en leidt tot een eng-geestig bestuur. Tussen de verkiezingen in kunnen in-woners niet rechtsreeks noch via ‘hun’ politieke partijen het beleid beïnvloeden.

Met de slogan “‘t Stad is van iedereen” wil het stads-bestuur de illusie wekken dat de gewone Antwerpenaar mee bepaalt wat er in zijn stad gebeurt. Maar in feite was het een geslaagde poging van voormalig reclame-man Patrick Janssens om het gebrek aan inspraak en echte democratie in onze stad te verdoezelen.

De voorbeelden van de gebrekkige inspraak zijn le-gio. Het kappen van de bomen op de De Keyserlei, de sluiting van tal van bibliotheken en de skipiste aan de Ruggeveldlaan, de Oosterweelverbinding, ... Het zijn al-lemaal voorbeelden waarbij het stadsbestuur probeer-de om haar beleid door te voeren zonder daarbij de Antwerpenaar te consulteren. Actiegroepen en buurt-comités gingen systematisch in verzet tegen deze een-zijdige beslissingen. Dat dit verzet soms loonde, bleek in eerste instantie uit de acties van Ademloos en Stra-ten-Generaal tegen de Oosterweelverbinding waarbij ze het stadsbestuur ertoe dwongen een referendum te organiseren zodat de Antwerpse burgers een uitspraak konden doen over deze ingrijpende plannen. Maar on-danks een meerderheid van 55% tegen het tracé legde de Vlaamse regering, en dus de partijen sp.a, N-VA en CD&V, de uitspraak van het Antwerpse volk zomaar naast zich neer. De brug verdween dan wel, maar het ongewenste tracé bleef behouden.

Meestal komt het echter niet eens tot een referen-dum. Wanneer verontruste burgers reageren op de plannen van de Stad door straatprotest, bezwaarschrif-ten en petities, werden deze ofwel genegeerd, ofwel werd er ongepast en overdreven repressief opgetreden. Denk maar aan de politiemacht van 150 agenten om de 9 bewoners uit hun kraakpand te zetten, de arrestaties en verbod op protesteren ten aanzien van Occupy Ant-werpen en de protesten tegen het hoofddoekverbod, de GAS-boetes (tot 250 euro) die verschillende actie-voerders in de bus kregen,...

Dit zijn de methoden van het ‘Schoon Verdiep’ om de Antwerpenaar systematisch de mond te snoeren. Als we willen protesteren moeten we tegenwoordig een aanvraag indienen. ’t Stad mag dan bepalen waar en wanneer de burger zijn mening kenbaar mag maken.

Naast de autoritaire verglijding kampt Antwerpen ook met een bestuurlijke crisis die ten dele de erfenis is van de overhaaste fusie begin jaren ’80. Districten hebben een veel te klein budget en beschikken over een veel te korte actieradius inzake bevoegdheden. Een grootstad zoals Antwerpen heeft echt behoefte aan deconcentra-tie, decentralisatie en participatieve democratie.

Bij de oprichting van de districten, in de jaren ‘80, hadden de districten geen bevoegdheden en konden ze enkel advies uitbrengen. Vanaf de legislatuur 1989-1995 kregen de districten een symbolisch prioriteiten-budget (in Merksem was dit bijvoorbeeld 10 miljoen BEF). Na de wijziging van de Gemeentewet in 1999 konden ‘verkozen’ districtsraden opgericht worden met – door het stadscollege bepaalde – bevoegdheden en budgetten. Voor de uitoefening van de toegewezen bevoegdheden bedraagt het investeringsbudget van alle districten samen momenteel echter slechts 2% van het stedelijk investerinvgsbudget. Over de reste-rende bevoegdheden kan de districtsraad advies ge-ven, op vraag van het stadscollege of op eigen initiatief. Volgens de Gemeentewet dienen deze laatste recht-streeks op de agenda van de gemeenteraad geplaatst te worden. Het is hier dat het schoentje wringt. De Stad weigert pertinent deze wettelijke bepaalde regel toe te passen en heeft hiervoor de ‘Raad van Overleg’ opgericht. Deze heeft een louter symbolische functie en is eerder de ‘Raad van Mededeling’.

De bewoners uit de verschillende districten wor-den geregeld geconfronteerd met ingrijpende veran-deringen in hun buurt. Straten worden heraangelegd, bomen, groene ruimtes, bibliotheken en ontspan-ningsmogelijkheden sneuvelen. Hele buurten worden omgevormd zonder daarbij op het niveau van het dis-trict de omwonenden een echte rol van betekenis te laten spelen. Dat deze veranderingen geregeld tot heel wat frustraties en problemen leiden is niet verwonder-lijk. De beslissingsniveaus zijn ook verre van rationeel ingericht. Voor de bewoners is niet altijd duidelijk wie het uitvoerend bestuur is dat de ingrepen uitvoert. Dit is het gevolg van de indeling in lokale en bovenlokale infrastructuur en/of materie. Zo zijn, bijvoorbeeld, in alle districten, sommige parken en begraafplaatsen lokaal en andere bovenlokaal. ’t Is te zeggen, het onderhoud van de lokale parken en begraafplaatsen wordt gefi-nancierd door het district, het onderhoud van de boven-lokale door de Stad. Om het nog wat ingewikkelder te maken zijn dan ook alle personeelsgebonden materies bovenlokaal. Een mooi voorbeeld hiervan is het openen en sluiten van de parken en begraafplaatsen: dit is een bovenlokale materie, ook voor de lokale infrastructuren! En zo zijn er nog wel wat voorbeelden aan te brengen. Het zou een duidelijker beeld geven aan de bevolking indien deze zaken opgeklaard worden.

Ook is het niet erg logisch dat een centrumstad zo-als Antwerpen zich voor stadsoverschrijdende materies zoals havenontwikkeling moet richten tot twee provin-ciebesturen.

Bij de armen, daklozen en sociaal zwakkeren is het gebrek aan vertegenwoordiging en inspraak nog schrij-nender. Het stadsbestuur investeert hard in wijken zoals het Eilandje om zoveel mogelijk gegoede twee-

23

verdieners naar Antwerpen te lokken. Oorspronkelijke bewoners worden verjaagd en al wie niet in het bur-gerlijke plaatje van Janssens past, wordt ‘opgekuist’. In plaats van de oorzaken van armoede en uitsluiting aan te pakken, krijgen de sociaal kwetsbare groepen af te rekenen met razzia’s en GAS-boetes en worden ze verder gecriminaliseerd. Dit soort beleid gaat regelrecht in tegen het beleid dat we van een echt democratisch bestuur zouden mogen verwachten. In een echte de-mocratie houdt men rekening met de stem van de bur-ger en probeert men deze inspraak juist te bevorderen door de bevolking te informeren en mobiliseren rond haar eigen belangen.

Om aan dit alles te verhelpen stelt

Rood! voor: � Het onmiddellijk stopzetten van de groeiende uit-

sluiting, repressie en criminalisering ten opzichte van sociaal zwakkeren, actievoerders en Antwer-penaars die hun stem willen laten horen;

� Reële inspraak van actiegroepen en wijkcomités, door het vrijmaken van meer middelen om de be-staande actiegroepen en wijkcomités te ondersteu-nen, het stimuleren van nieuwe wijkcomités in alle wijken van de districten in Antwerpen en ervoor zorgen dat de wijkcomités democratisch verkozen zijn zodat ze hun buurt echt kunnen vertegenwoor-digen;

� Radicale eerbiediging van het principe der ‘subsidi-ariteit’: beslissingen moeten zo dicht mogelijk bij de bevolking genomen worden: in de wijken en distric-ten, in de gemeenteraad voor alles wat het wijk- of districtsgebeuren overstijgt. Dit kan gebeuren door een ‘stadshervorming’: meer slagkracht voor de wijken en districten, zowel op het vlak van de be-voegdheden als van de budgetten;

� Wijk- en districtsbudgetten onderwerpen aan con-sultatie van de betrokken bevolking;

� Districtsraden openstellen voor burgerinitiatieven;

� Erkenning van de ambtenaren als volwaardige partners bij de uitvoering van het beleid, inspraak voor ambtenaren over de wijze waarop de beleids-doelstellingen gerealiseerd moeten worden;

� Het vervangen van de ‘zitpenningen’ voor ge-meenteraadsleden door minstens een halftijds loon dat niet meer kan bedragen dan het gemiddelde halftijdse werknemersloon. Voorzien in de moge-lijkheid van een ‘duo-raadslid’ (naar Amsterdams voorbeeld) zodat een gemeenteraadslid zich kan laten bijstaan. Transparantie en verkiezing van de zogenaamde ‘derde lijst’, de mandaten die wor-den verdeeld in de besturen van intercommunales,

huisvestingsmaatschappijen en andere bedrijven waarin de stad vandaag participeert;

� Vertegenwoordigers van de civiele maatschappij opnemen in het agentschap voor stadsplanning;

� Politiek van de mensen zelf te laten komen, door regelmatig een ‘raadkamer van het sociale Antwer-pen’ samen te roepen, bestaande uit vertegenwoor-digers van wijken, districten en sociale organisaties, met het recht alle dossiers van de gemeenteraad in te zien, te bediscussiëren en er eventueel een veto tegen te stellen;

� De wijken betrekken bij de beslissingen: democra-tie betekent meer dan af en toe een bolletje inkleu-ren, democratie betekent de bevolking mobiliseren rond haar eigen belangen;

� Invoering van volksraadplegingen over projecten die een zeker budget of omvang overschrijden. De agenda van de gemeenteraad openstellen voor pe-titierecht;

� IJveren voor een democratische wijziging van de kieswet, waardoor verkozenen permanent kunnen gecontroleerd worden door hun kiezers, ter verant-woording kunnen geroepen worden en indien nodig ook kunnen afgezet worden;

� Een levendig informatiebeleid organiseren, onder meer door te voorzien in ruimte voor vrije tribunes en lezersbrieven in de media waarin de stad partici-peert of eigenaar van is (De Nieuwe Antwerpenaar, ATV,...);

� Open gemeenteraden organiseren rond bepaalde thema’s met spreekrecht voor georganiseerde bur-gers en invoering van een ‘publiek vragenuurtje’ voor iedere gemeenteraad;

� Afschaffing van de provincies en vervanging er-van door stads- en regiogewesten;Reële inspraak van alle Antwerpenaars in de wijze waarop de stad bestuurd wordt en de communicatie die erover ge-voerd wordt;

� Geen managers aan managerslonen die onze stad besturen, maar echte volksvertegenwoordigers die werken aan het loon van een gemiddelde werkne-mer! Leidende ambtenaren met woonplicht in Ant-werpen.

24

12. Geen besparingswoede

in onze stad!Dat Antwerpen gebukt gaat onder een zware ‘histo-

rische schuld‘ is een publiek geheim. We staan in de top 3 van de Vlaamse gemeenten met de hoogste schuld per inwoner: 2.662,80 euro. De totale schuld werd in de begroting van 2011 op zo’n 1,1 miljard euro geraamd, waarvoor we vorig jaar elk zo’n 108 euro aan intrestlasten hebben mogen ophoesten (52 miljoen euro in totaal). Voor de traditionele politici gaat het om een succesverhaal, immers, in 1993 hadden we nog een schuld van 1,5 miljard euro, wat resulteerde in 186 miljoen euro aan intrestlasten – een kwart van de toen-malige begroting – oftewel zo’n 400 euro per Antwerpe-naar. Wat die politici er dan wel ‘vergeten‘ bij te vertel-len is dat Antwerpen in 1993 een saneringsplan kreeg opgelegd – oorspronkelijk tot 2013, later verlengd tot 2018 – bestaande uit jarenlange besparingen op werk-gelegenheid bij de Stad, OCMW, onderwijs, huisves-ting, .... De gevolgen zijn er dan ook naar: onderwijs hinkt achter op de demografische evolutie, stadsper-soneel kampt met onderbezetting, sociale huisvesting krijgt stilaan miniatuurtrekjes en de lokale leefruimte (bibliotheken, speelruimte, socio-culturele infrastruc-tuur) is een vergeten zaak. De schuldeisers – bankiers en andere investeerders – varen er wel bij, de gewone bevolking betaalt het gelag.

Je zou dan denken dat het stadsbestuur met wat overblijft in de stadskas de prioriteit zou leggen bij een sociaal beleid, maar niets is minder waar. De voorbije legislaturen werd vooral ingezet op het verbeteren van het imago van Antwerpen onder toeristen en met het oog op het aantrekken van beter vermogende tweever-dienergezinnen, wat geleid heeft tot immense budget-ten voor citymarketing en prestigeprojecten. Niet dat de stad niet toe was aan verfraaiing van haar openbaar domein, maar steevast worden problemen gerelateerd aan sociale uitsluiting en discriminatie en worden ze opzijgeschoven en verplaatst naar andere delen van de stad.

Tegen 2018 zou Antwerpen opnieuw wat financiële ademruimte krijgen, maar dat is dan zonder de financi-ele en economische crisis gerekend, die werd veroor-zaakt door multinationale ondernemingen die hun win-sten liever lieten beheren door roekeloze bankiers dan te investeren in de reële economie. Dit heeft de nati-onale overheden over heel de wereld opgezadeld met enorme bergen schulden. Neoliberale besparingsrege-ringen, zoals de regering Di Rupo I, laten ondertussen de werkelijke verantwoordelijken voor de crisis buiten schot en presenteren de factuur aan de werkenden, werklozen en hun gezinnen. Alle bestuursniveaus, dus ook de steden en gemeenten, worden in de feiten ge-dwongen om te besparen, nieuwe belastingen te heffen en bestaande belastingen te verhogen.

Een volledig beeld over de gevolgen voor de bud-getten van de steden en gemeenten zullen we waar-schijnlijk pas na de gemeenteraadsverkiezingen verne-men. Het zou immers de beloften van de traditionele politieke partijen tijdens deze kiescampagne al te door-zichtig maken. Maar het staat nu al vast dat de inkom-sten voor Antwerpen de komende jaren heel wat lager zullen uitvallen. Vlaams Minister voor Binnenlands Be-stuur, Geert Bourgeois (N-VA) waarschuwde reeds dat de gemeenten “beter moeten doen met minder”. De voorbije legislatuur stegen de gewone ontvangsten im-mers slechts met 0,5%, terwijl de personeelskosten en de werkingskosten met respectievelijk 2,1 en 3,1% de hoogte in gingen. Er bestaan vraagtekens rond de haal-baarheid van de bedragen die het Stedenfonds uitkeert aan de grootsteden (16,8 miljoen euro voor Antwerpen) en zelfs het Gemeentefonds, via dewelke Antwerpen 550 miljoen euro ontvangt, werd reeds onder vuur ge-nomen door o.a. Jan Peumans (N-VA).

Antwerpen heeft in het verleden ook fors geïnves-teerd in de Gemeentelijke Holding, dat na het Dexia-debacle en onder druk van een faillissement in veref-fening is gegaan. Het stadsbestuur kocht in 2009 nog voor 20,4 miljoen euro aan aandelen, een bedrag dat we waarschijnlijk nooit meer terugzien. In 2008 ontving de stad 8,5 miljoen euro aan dividenden, terwijl die in-komsten vandaag volledig zijn weggevallen.

Lokale politici, toch zeker van partijen als sp.a en Groen!, beweren soms dat ze graag een sociaal beleid zouden voeren maar dat ze daarvoor de middelen niet krijgen van de federale en regionale regeringen. Noch-tans maken diezelfde partijen vaak deel uit van voor-noemde regeringen, of waren ze dat in een nog niet zo ver verleden. Verschillende Antwerpse politici, waaron-der Patrick Janssens, behoren tot de fracties van de meerderheid in het Vlaams of Federaal Parlement, en bekleden vaak posities in nationale bestuursorganen van hun respectievelijke partijen. Hetzelfde geldt voor politici van de oppositiepartijen. Waarom zijn al deze lokale politici daar niet gaan dwarsliggen bij maatrege-len als de notionele intrestaftrek of andere fiscale ca-deaus? Deze liberale maatregelen hebben de laatste decennia ook een impact uitgeoefend op de budgetten van de steden en gemeenten.

De haven van Antwerpen, waarvan de opbrengsten sinds de autonomisering in 1997 niet meer opgeno-men worden in de stadsbegroting, de diamantsector waar lustig wordt gefraudeerd, de chemiereuzen op de Scheldelaan... De middelen om een écht sociaal beleid te voeren zijn wel degelijk voorhanden, maar wie bin-nen de vrijemarktlogica blijft denken en dus de dikke winsten van de grote bedrijven en banken en navenant hoge managerslonen niet in vraag durft te stellen, kan niet anders dan ons allen doen bloeden voor een crisis waarvan we het einde nog niet in zicht hebben, laat staan de eindfactuur.

25

Om aan dit alles te verhelpen stelt

Rood! voor: � Alle noodzakelijke investeringen uitvoeren om de

tekorten op vlak van werkgelegenheid, huisvesting, onderwijs, openbaar vervoer, … weg te werken;

� Heroriënteren van de bestaande middelen, weg van de prestigeprojecten en citymarketingbudget-ten, naar maatregelen die gericht zijn op de noden van alle lagen van de bevolking op het gebied van werkgelegenheid, onderwijs, huisvesting, openbaar vervoer en democratische inspraak;

� Het stopzetten van de afbetaling van de historische Antwerpse stadsschuld en opleggen van een ‘mo-ratorium’ op de betaling van intresten op de ‘histori-sche’ zowel als op de ‘nieuwe’ schuld;

� Volledige openheid en transparantie over de finan-ciële situatie van de stad opdat een democratische controle door de gemeenteraad, vakbonden, wijk-comités, enz. mogelijk is;

� Het aanwenden van alle fiscale instrumenten waar-over de Stad beschikt om het geld te halen waar het zit en vrij te maken voor een sociaal beleid: elektro-nisch rekeningrijden voor vrachtvervoer, ecobelas-ting op de vervuilende activiteiten in de haven, een taks op uiterlijke vormen van rijkdom (zwembaden, paardenstallen), enz.;

� Invoering van een belasting op immobiliënspecu-latie: graduele verhoging van een stedelijke vast-goedbelasting naarmate het derde, vierde, vijfde eigendommen betreft;

� Het aanbieden van alle fiscale knowhow aanwezig

bij de stad Antwerpen aan de Federale en Vlaamse overheid om bij te dragen tot de strijd tegen de fis-cale fraude en om de inkomsten uit de vennoot-schapsbelastingen op te drijven (wettelijk 33%, maar momenteel reëel slechts 11%) opdat de win-sten van de multinationals in de Antwerpse haven, de diamantsector, enz. zouden kunnen aangewend worden voor een sociaal beleid;

� Het Antwerps Havenbedrijf terug in publieke han-den brengen, onder democratische controle van de gemeenteraad en de werknemers in de haven;

� Het aanhalen van de banden met andere gemeen-ten in het kader van een campagne gericht op het onder druk zetten van de Federale en Vlaamse re-gering om de budgetten van de steden en gemeen-ten uit te bereiden;

� Aansluiting zoeken met de vakbonden gericht op het mobiliseren van de bevolking om een actieve steun te genereren voor dit sociaal investeringsbe-leid;

� Aanspannen van een rechtszaak tegen de beheer-ders van de Gemeentelijke Holding om compen-satie te bekomen voor de verliezen die de Stad geleden heeft door de vereffening van de Gemeen-telijke Holding;

� Antwerpen moet bij de hogere overheid tussenko-men opdat het Gemeentefonds (dat instaat voor de verdeling van de regionale belastingen over de verschillende gemeenten van Vlaanderen) zodanig hervormd wordt dat het geen instrument meer is van de hogere (Vlaamse) overheid, maar wel van de gemeenten zelf;

� IJveren voor de heroprichting van een publieke ‘bank van en voor de gemeenten’;

� Rood! streeft op federaal vlak voor een fiscale her-vorming zodat de rijksten eindelijk ook hun recht-matige bijdrage leveren;

26

13. Onze kandidaten

Ivo Janssen (lijsttrekker)

I vo Janssen woont in het noordelijkste en groenste dis-trict van Antwerpen (Berendrecht – Zandvliet – Lilo)

en werkt bij BASF Antwerpen. Daar is hij woordvoerder voor ABVV.

Zijn eerste sociaal engagement was binnen VVKSM (de scouts) als nationaal verantwoordelijke voor de jongste leeftijdsgroep. Hij stond in 1984 mee aan de wieg bij de oprichting van een netwerk van kinder- en jeugdwerkingen in ‘achtergestelde’ buurten in Antwer-pen (Emancipatorisch vormingswerk met kinderen) en coördineerde de werking ’t Dokske in Merksem.

Als vakbondsafgevaardigde zit hij in het Algemeen Bestuur van de Algemene Centrale Antwerpen-Waas-land (AC) en werkt hij mee aan de vorming voor vak-bondsafgevaardigden van de AC. Hij neemt zoveel mogelijk actief deel aan de activiteiten van Occupy Antwerpen. Een groep van geëngageerde en sociaal bewogen mensen met verschillende achtergrond die, in navolging van het wereldwijde protest, op straat komen om gedurig mensen te sensibiliseren en vreedzaam te protesteren tegen onrechtvaardigheid en uitbuiting van de gewone mens. Hierdoor heeft hij een actuele kijk op allerlei sociale thema’s die leven zowel binnen als buiten de stad.

Ivo wenst zich politiek te engageren omdat hij, sa-men met velen, moet constateren dat het huidige neo-liberale politieke systeem heeft geleid tot een falen van het financieel en economisch systeem. Blijkbaar zijn de huidige bestuurspartijen in België verkrampt en weten zij geen oplossingen te bieden. Zij aanvaarden dat ar-moede ook in een welvarend land als België – Antwer-pen incluis – toeneemt.

Ivo Janssen wenst niet mee te gaan in dit negativis-me. Hij is ervan overtuigd dat deze neerwaarste spiraal van afnemende welvaart voor de werkende klasse en minstbedeelden kan gekeerd worden door meer parti-cipatie van de burger. Mensen uit alle lagen van de be-volking zijn méér dan namen in een bevolkingsregister maar zijn dé ervaringsdeskundigen bij uitstek die meer bij beleidsbeslissingen moeten betrokken worden. Dit is het herinvoeren van de basisdemocratie. De diversiteit van mensen in een grootstad is een rijkdom en moet gebruikt worden om de stad leefbaarder te maken, ze mag niet beschouwd worden als een probleem.

Daarnaast komt Ivo op voor ieders recht op een kwaliteitsvolle woning, goed onderwijs en een leuke en gezonde buurt; ook voor mensen met een laag en gemiddeld inkomen. De huidige discussies rond de Oosterweelverbinding moeten gevoerd worden onder de noemer ‘gezondheid’ in plaats van ‘mobiliteit’. Rond mobiliteit en stadsvernieuwing moet men betaalbare maatregelen nemen die het verkeer in de binnenstad drastisch doen afnemen – onder meer op basis van een uitbreiding van het openbaar vervoer – en meer openbare ruimten creëren zonder afbreuk te doen aan het comfort van wie in de stad woont of werkt.

Een dergelijk programma van investeringen in “soci-ale werven” vereist een heroriëntatie van de bestaande middelen. Enerzijds door af te stappen van de citymar-keting van de stad en tegelijkertijd kunnen bijkomende financiële gevonden worden door o.a. het stopzetten van de afbetaling van de historische Antwerpse stads-schuld gecombineerd met het opleggen van een ‘mora-torium’ op de betaling van intresten op de stadsschuld.

Contactgegevens:

� Ivo Janssen, ivo.janssen2@telenet.be

� GSM: 0486 93 15 98

� www.roodlinks.be / antwerpen.roodlinks.be

27

Elke Heirman (2e plaats)

Elke is 32 jaar, werkt in het lager onderwijs en staat sinds 10 jaar voor een klas. Dat is geen makke-

lijke klus maar zij doet het met enthousiasme. Degelijk onderwijs is een sleutel voor de toekomst en dat geldt zowel voor individuen als voor de samenleving in haar geheel. Elke klaagt niet graag maar ze moet vaststellen dat velen deze job niet lang uithouden. Enerzijds zijn er de omstandigheden waarin het onderwijzend perso-neel kinderen moeten leren lezen en schrijven en op dit vlak gaan we duidelijk achteruit: tekort aan midde-len, aan personeel, aan schoolgebouwen, kortom aan alles! Anderzijds dragen ook steeds meer kinderen en jongeren de gevolgen van de verarming en allerlei vor-men van discriminatie.

Elke Heirman vindt dat we ons niet kunnen neerleg-gen bij de huidige gang van zaken. Daarom is ze kan-didaat voor Rood! Elke is socialistisch en dat betekent volgens haar opkomen voor de zwaksten, voor het ‘ge-wone volk’ en ervoor zorgen dat zaken veranderen. Elke was samen met Erik de Bruyn mede-kandidaat voor het voorzitterschap van de sp.a in 2007. Ze heeft mede getracht de sp.a terug op het juiste spoor te brengen. Maar deze partij is vandaag gekaapt door persoonlijke ambities en drijft volledig mee met de stroom van het neoliberalisme: het sociale ‘kost’ te veel en de overheid is ‘slecht’ en dus moet er maar geprivatiseerd worden. Rood! is voor haar de beweging die een eigentijds so-cialisme terug op de agenda kan zetten: rebels, volks met oog voor het milieu en het dagelijks leven.

De gemeenteraadsverkiezingen zijn een belangrijk moment. Ofwel laten we de stad verder afdrijven in liberale richting met aan de ene kant citymarketing en prestigeproejcten en aan de andere kant een opstape-ling van sociale problemen in wijken, een woningnood, onderwijs dat uit zijn voegen barst en het met steeds minder moet rooien. Ofwel zorgen we ervoor dat de metropool terug een leefbare stad wordt waar er ook wordt geluisterd naar de bekommernissen van het ‘ge-woon volk’.

Contactgegevens:

� Elke Heirman, elke.heirman2@telenet.be

� www.roodlinks.be / antwerpen.roodlinks.be

28

Erik De Bruyn (lijstduwer)

Erik De Bruyn was van 1979 tot april 2011 lid van de sp.a. Mede-oprichter (2005) en bezieler van

sp.a-rood, de voormalige linkervleugel in de sp.a. Was in 2007 kandidaat-voorzitter voor de sp.a tegen Caro-line Gennez en haalde 33.6 procent van de stemmen. Haalde tijdens de verkiezingen van 2009 8.355 voor-keurstemmen op de sp.a lijst en in 2010 zelfs 21.300.

Erik De Bruyn is auteur van twee boeken waarin hij zijn visie op de actualiteit van het socialisme uiteenzet. In 2009 verscheen bij EPO ‘Rooddruk voor een nieuw socialisme’. Hierin definieert hij de essentie van het so-cialisme als de strijd voor ‘economische democratie. Dit wil zeggen dat de samenleving de controle moet verwerven over alle belangrijke economische beslis-singen die het uitzicht van een maatschappij bepalen: hoe en wat produceren we? In welke sectoren willen we investeren? Anders blijft democratie een hol begrip. Economie, milieu en tewerkstelling mogen met andere woorden geen speelbal zijn van de beurs.

In 2011 verscheen bij Hautekiet ‘De terugkeer van de dwarsliggers’. In dit boek wordt de kwestie van het socialisme als radicaal-democratisch project verder uit-gediept aan de hand van de actualiteit: de financiële crisis waarvan de rekening doorgeschoven wordt naar de overheid en dus uiteindelijk bij de werkende bevol-king terechtkomt. Nieuwe fronten en vormen van strijd zoals de Arabische Lente de Indignados en Occupy missen een politieke analyse en programma maar be-zielen een belangrijk deel van de jeugd. Het socialisme bezit het programma en de historische ervaring maar appeleert niet noodzakelijk aan de jonge generatie. Een fusie van beide culturen van strijd dringt zich op. De sociale meerderheid (werknemers, kleine zelfstan-digen, gepensioneerden, thuiswerkende vrouwen en mannen,studenten…) is perfect in staat om zichzelf te besturen. Elites zijn overbodig en inefficiënt. Sterker nog, het in stand houden van de belangen van de eco-nomische elites brengt ons op wereldschaal op de rand van een ecologische catastrofe.

Op het vlak van de staatshervorming is Erik De Bruyn felle tegenstander van een verdere communau-tarisering en pleit hij ervoor dit begrip te herdefiniëren in de richting van radicale democratisering: de staat voor en door het volk, naar analogie van het project voor een ‘6e Republiek’ van Jean-Luc Mélenchon in Frankrijk.

In Antwerpen onderscheidde Erik De Bruyn zich sinds 2005 als prominent medewerker van de actie-groepen Ademloos en StRaten-Generaal, waarbij hij onder andere zijn professionele milieu-expertise in-bracht (hij is milieuambtenaar bij de stad Antwerpen). Beide actiegroepen zijn voor hem een voorbeeld hoe de kennis en daadkracht van de sociale meerderheid gemobiliseerd kunnen worden tegen de gevestigde be-langen in. In 2010 speelde hij een voortrekkersrol in de organisatie van de solidariteit met de werknemers van Opel Antwerpen.

Contactgegevens:

� Erik De Bruyn, erik@roodlinks.be

� GSM: 0475 65 40 73

� www.roodlinks.be / antwerpen.roodlinks.be

29

Frank Baeyens (3e plaats)

Frank Baeyens deed zijn intrede in de politiek in 1994. Van 1996 tot 1999 was hij secretaris van de

SP afdeling Merksem en nam er het voorzitterschap van waar van 2001 tot 2004.

In 1995 trad hij toe tot de districtsraad van Merksem binnen de SP-fractie waar hij fractieleider werd vanaf 1998. Na de overstromingen in 1999 was hij stuwende kracht achter het bouwvrij houden van de gronden ach-ter de IJsvogelstraat. In deze zone werden onlangs, in een samenwerkingsproject tussen stad en district, 1000 bomen aangeplant als symbool voor het definitief bouwvrij houden van deze gronden.

In 2001 werd hij verkozen op de Merksemse SP-lijst en werd hij districtsschepen bevoegd voor Sport & Groen. In de huidige legislatuur is Frank districtssche-pen bevoegd voor Sport, Senioren, Sociale Zaken en Groenprojecten. Momenteel maakt hij als onafhanke-lijke deel uit van het districtscollege nadat hij 20 april 2012 uit de sp-a werd gezet wegens een engagement dat voor de partijleiding te socialistisch was geworden. Hij is momenteel 18 jaar districtsraadslid te Merksem waarvan 12 jaar uitvoerend mandaat als districtssche-pen.

Binnen zijn sportbevoegdheid is hij de stuwende kracht geweest voor de oprichting van de enige Ant-werpse rolstoeldansvereniging, de vzw Dansprovant. Deze vereniging is ondertussen uitgegroeid tot één van de toonaangevende clubs in Vlaanderen en momenteel actief op Europese – en wereldkampioenschappen. Tevens is hij voorzitter van de Raad van Bestuur van de Merksemse voorziening voor mensen met een psychi-sche handicap, de vzw Primavera. Dit brengt mee dat ook binnen de gehandicapten sector Frank een gekend iemand is.

Verwezenlijkingen op sociaal vlak zijn oa de Bege-leiderspas voor personen met een handicap, de Even-tcheque voor senioren en een subsidiereglement voor kleine woonaanpassingen voor minder begoede seni-oren.

Als kandidaat zal hij zich vooral richten naar de be-leidsdomeinen die hij als districtsschepen heeft richting gegeven, aangevuld met economie en middenstands-beleid. Vooral de ondersteuning van kleinere buurt-winkels die voldoen aan lokale behoeften is een thema dat binnen dit beleidsdomein dient bijgestuurd. Ook sociale huisvesting blijft een op te volgen domein. Een vergroting van het aanbod kan snel en efficiënt door eerder te focussen op het verwerven en renoveren van bestaande woningen en appartementen verspreid bin-nen de stad dan door het bouwen van nieuwe sociale getto’s.

Contactgegevens:

� Frank Baeyens, frank_baeyens@hotmail.be

� GSM: 0496 10 69 28

� www.roodlinks.be / antwerpen.roodlinks.be

30

Jarmo Van Regemorter

Jarmo Van Regemorter is 25 jaar oud, woont in Deur-ne-Noord, en werkt als leraar Engels en Nederlands

in het Antwerps gemeenschapsonderwijs.

Jarmo werd in 2005 lid van de Linkse Socialistische Partij (LSP) en staat sindsdien in Antwerpen bekend als een politieke activist. Tijdens zijn studententijd was hij voorzitter van de Actief Linkse Studenten (ALS – de studentenorganisatie van de LSP) in Antwerpen. In die hoedanigheid speelde hij gedurende die jaren een cru-ciale rol in het leiden van studentenprotesten tegen – onder andere – de besparingen in het hoger onderwijs.

Zo organiseerde hij in maart 2006 als voorzitter van de ALS en in samenwerking met andere organisaties een betoging in Antwerpen tegen het ‘plan Vandenbroucke’ in het hoger onderwijs. Deze betoging trok meer dan 1.000 deelnemers. Toenmalig Vlaams minister van on-derwijs, Frank Vandenbroucke (sp.a) kwam met een plan dat een hoger onderwijs op twee snelheden in de hand werkt – o.a. via de outputfinanciering – en de mid-delen voor het hoger onderwijs doet afnemen door een concurrentiestrijd tussen de Vlaamse universiteiten te organiseren. Dit plan is intussen in een financieringsde-creet gegoten, maar de protesten in Antwerpen, Brus-sel en Gent zorgden wel voor verschillende bijsturin-gen. Jarmo was ook mede-organisator van de anti-NSV (NSV – Nationalistische Studenten Vereniging) betogin-gen van 2007 en 2010 die respectievelijk 700 en 800 demonstranten telden.

Sindsdien was Jarmo ook betrokken bij verschillende campagnes die betrekking hebben op de strijd tegen het neoliberale besparings- en privatiseringsbeleid. Zo nam hij op 31 mei 2011 het initiatief voor een protestac-tie aan de Antwerpse gemeenteraad tegen de uit de pan swingende energieprijzen als gevolg van de doorreke-ning van de subsidies voor zonnepanelen aan de con-sumenten. Met de slogan ‘energie in publieke handen’ maakten de actievoerders duidelijk dat de liberalisering van de energiemarkt mislukt is en dat de energiesec-tor onder de democratische controle en beheer van de bevolking moet geplaatst worden. Als initiatiefnemer van ‘Antwerpenaars tegen de besparingen bij De Lijn’ springt hij vandaag in bres voor investeringen in dege-lijk én gratis openbaar vervoer. Jarmo was de voorbije jaren ook nooit weg te denken van alle mogelijke syndi-cale acties: de strijd tegen de sluiting van Bekaert He-

miksem en Opel Antwerpen, de betoging in Antwerpen voor meer koopkracht op 9 juni 2008, de strijd tegen de afdanking van vakbondsafgevaardigden bij de BRC-raf-finaderij in de Antwerpse haven,… De LSP-kandidaat was steeds van de partij om zijn solidariteit te betuigen.

Als leraar in het middelbaar onderwijs kan Jarmo honderduit vertellen over de problemen waarmee leer-krachten in Antwerpen geconfronteerd worden. Het ge-brek aan (degelijke) infrastructuur, de te grote klassen, het tekort aan middelen, … Extra financiële impulsen voor het Antwerpse onderwijs is een belangrijk strijdpunt voor deze activist tijdens de verkiezingscampagne.

Maar ook op tewerkstelling zal Jarmo inzetten, ge-zien de hoge werkloosheidsgraad – 15,2%, en 25% on-der jongeren – in Antwerpen. De Stad Antwerpen dient het voorbeeld te geven door statutaire aanwervingen – kortom, het omkeren van de trend om in te zetten op contractuele en interimjobs – en met de invoering van de 4-dagenweek met bijkomende aanwervingen en behoud van inkomen; de 32-uren werkweek dus. Een maatregel als dusdanig kan inspirerend werken voor andere (privé-)sectoren en is tevens de énige funda-mentele oplossing voor de structureel hoge werkloos-heid in Antwerpen en elders.

Het ‘onverwijld’ uitvoeren van een programma dat te-gemoet komt aan deze en andere sociale noden in de Antwerpse metropool is voor Jarmo van groot belang. Een dergelijk programma van investeringen in “sociale werven” vereist een heroriëntatie van de bestaande middelen – weg van de citymarketing. Daarnaast is het nodig dat de afbetaling van de Antwerpse stadsschuld gestopt wordt, dat het gemeentefonds aangedikt wordt met extra middelen en dat het stadsbestuur (fiscale) maatregelen neemt die herverdelend werken. Er is im-mers meer dan genoeg geld aanwezig in onze stad: kijk maar naar de miljarden waar de diamantfraudeurs en de haven- en chemiebazen op zitten.

De stad beschikt dus wel degelijk over hefbomen om een politiek ten dienste van álle Antwerpenaren te voe-ren, in plaats van het huidige dienstbetoon aan project-makelaars en de aandeelhouders van banken en grote bedrijven. Maar geen strijd is gestreden vooraleer de controle over de sleutelsectoren in de economie uit han-den genomen wordt van een handvol kapitalisten. Voor Jarmo gaat een concrete socialistische gemeentepoli-tiek hand in hand met het opkomen voor een socialis-tische samenleving waar de werkenden en hun gezin-nen democratisch en op een geplande manier kunnen beslissen over de organisatie van een economie ten dienste van de behoeften van de meerderheid, als alter-natief op het kapitalisme waar de belangen van de ‘1%’ centraal staan.

Contactgegevens:

� Jarmo Van Regemorter, jarmo.vr@gmail.com

� GSM: 0498 14 42 58

� www.socialisme.be

� (website van de Linkse Socialistische Partij)

� www.roodlinks.be / antwerpen.roodlinks.be

Neem contact met Rood!antwerpen@roodlinks.be

antwerpen.roodlinks.bewww.roodlinks.be

Ernest Van Dijckkaai, 21 2000 Antwerpen

Tel: 0472 87 05 88

V.u

.: S

. Bou

quin

/ E

. Van

Dijc

kkaa

i, 21

- 20

00 A

ntw

erpe

n

€ 5