Academiejaar 2015-2016

Faculteit Natuur en TechniekValentin Vaerwyckweg 19000 Gent

OPDRACHT: WEGENBOUW EN RIOLERING

Groep D

Laurens Peeters

2de jaar landmeten

Persen van leidingen: BravakoPersen van leidingen is een sleufloze techniek om leidingen (bijvoorbeeld rioleringen) horizontaal onder een weg te leggen. Hierbij zijn er twee putten van belang: de persput en de ontvangstput. De leiding wordt via de persput naar de ontvangstput geperst. Hiervoor is er een hydraulische kracht nodig, deze wordt voorzien door een boormachine. De boormachine, ook wel hydraulische vijzel of cilinder genoemd, gaat een buis horizontaal in de grond drukken. Aan de voorzijde van deze buis is er een snijring of boorfront, deze is net iets groter als de buis die er door geperst wordt. De snijring of boorfront perst door de aanwezige grond dat zich voor de persput bevindt. Eerst wordt de grond met water gemengd waardoor een pomp eenvoudig de grond en het water(=modder) kan afzuigen. Vervolgens wordt de opgepompte materie gezeefd en gesorteerd. Het zand en water gaat men in een cycloon scheiden (volgens het sla zwierder principe) het zand zal naar de buitenkant van de cycloon gaan omdat dit de grootste massa heeft.

Op de linkse afbeelding ziet u de persput, met bijbehorende boormachines. Op de rechtse afbeelding staat de volledige boorinstallatie die voor voldoende kracht zorgt.

Bovenstaande linkse foto is een pomp die dient voor water op te pompen, dit kan men gebruiken voor te boren. Het water maakt de grond losser. Rechts ziet u de ontvangstput. Toen wij ons plaatsbezoek deden was men er een stalen kader aan het inlassen.

Als men in de grond boort, wordt meteen een smeermiddel, betoniet, geïnjecteerd. Betoniet is een soort kleiachtig materiaal dat met water in de grond wordt gespoten tot een vloeibaar of viskeus geheel. Eens het in contact met aarde komt, heeft het de eigenschap om de grond waterdicht te maken. Het vermindert de wrijving tussen de buis en de omliggende grond. Het houdt de grond dus op de juiste plek. Als de hydraulische cilinder zijn maximale slag heeft bereikt, wordt ze ingetrokken en wordt het vrijgekomen stuk opgevuld met een drukstang. Deze drukstang vervangt men dan door een buis zodra dit mogelijk is (als er voldoende afstand is om een buis te plaatsen). Zo gaat men verder tot als men de ontvangstput bereikt.

Bij de werf op Bravako stuitte men meteen op het probleem van te hoog grondwater. Dit kon men niet oplossen door bemaling omdat de zettingen te hoog waren. Toen we de werf bezochten was men bezig met een stalen kader in de ontvangstput te lassen, dit zorgt er voor dat er geen zettingen voordoen. Bij de persput maakte men gebruik van grad palen voor een stalen kader te creëren, dit zorgt eerst voor de stabiliteit van de put. Men gebruikt de gesloten fronttechniek, het boorschild is afgesloten van de door te persen buis. Hierdoor kan men onder de grondwaterstand persen. Het boorschild bestaat enerzijds uit een stalen mantel die uit twee delen opgedeeld is. Tussen deze twee delen zitten de hydraulische vijzels of cilinders, deze zorgen dat de boring bestuurbaar blijft. Op deze werf gebruikte men drie vijzels, maar de werfleider vertelde ons dat ze er soms vier gebruiken. Voor de richting te corrigeren gebruikt men een rioollaser, deze kan men tot 150 a 200 meter gebruiken. Deze laser richt men op een bakje (=ontvanger) waardoor er gegevens naar de computer worden doorgezonden die de boorder informatie geeft hoe hij moet sturen. Men kan in de situatie op Brabantdam 120 meter boren zonder tussendrukstation. Indien men verder gaat moet men een tussendrukstation voorzien, anders wordt de druk te groot! Wanneer men een tussendrukstation voorziet zal de druk terug verminderen. De buizen zelf staan ook op grad palen omdat de grond erg slecht is. Er zijn 2 types boringen: segmentboring en microtunneling. Segmentboring is vanaf 3,5 meter doorsnede: dan gaat men segmenten plaatsen en meteen betonneren. De machine duwt zich dan verder af op de segmenten. Microtunneling werd toegepast op deze werf, hierbij blijven de buizen steeds schuiven.

Wegopbouw Bravako en Kuiperskaai

Op bovenstaand plan kan je duidelijk zien hoe de wegopbouw eruit gaat zien. Elke weg bestaat uit een onderfundering, fundering en verharding. We bespreken dit nu specifiek voor deze weg. De verschillende kleuren op het plan hebben elk een andere verharding, zo is donkergrijs asfalt. Op de granieten voetpadzone is er een trambedding voorzien, deze zone is grijs gekleurd. De voetpadzone die rood is ingekleurd wordt afgewerkt met rode porfier. Aan het François Laurentplein is er een groenzone die nog steeds zal blijven bestaan. In de Vlaanderenstraat wordt er gekozen om beige asfalt te gebruiken.

De trambedding wordt meestal in beton gegoten omdat er voldoende stevigheid nodig is voor de tramsporen. Deze moeten namelijk een grote druk en schokken verdragen van de tram. De fundering van de trambedding is in ongewapend beton, met een dikte van 12 cm. Er is ook een laag geotextiel aangebracht, dat is een textielen doek die de drainage van de weg bevordert. De onderfundering is type I, dit wilt zeggen dat de korrel (van de steenslag bijvoorbeeld) maximaal 40 millimeter mag zijn.

Tussen de trambedding en de voetgangerszone met rode profier is er een boordsteen van natuursteen. De rode porfier is gelegd in een granulaat (=materiaal in korrelvorm of in de vorm van korrelig poeder) van porfiersteenslag. De fundering voor deze voetgangerszone is schraal beton, dat is beton met een laag cementgehalte. Als men overgaat naar de geasfalteerde weg (donkergrijs op het plan) is er terug een boordsteen in natuursteen, deze ligt in een mortelbed en een fundering van schraal beton. De top- en onderlaag van de asfaltweg is in asfalt. Deze asfaltlagen moeten voldoen aan bepaalde prestatievoorschriften. Vandaar dat er voor zowel de onderlaag als de toplaag een bepaalde code gegeven wordt. Daaronder bevindt er steenslagfundering, daarin zijn er ook 2 types terug te vinden. Het ene type is meer

de fundering en de andere dient als onderfundering. Beide types verschillen vooral in korrelgrootte.

Op het François Laurentplein vindt men de rode porfier terug. Deze ligt in zandcement en daaronder is er een fundering van schraal beton van 20 centimeter.

Ter hoogte van het kruispunt met de Vlaanderenstraat is er een beige asfalt voorzien, de trambedding is hier dus niet in beton. Er zijn 2 onderlagen van asfalt, deze dienen als fundering. Daaronder bevindt er zich een onderfundering van steenslaggranulaat van type II, de maximale korrelgrootte is dan kleiner dan 20 millimeter, dit wilt zeggen dat deze grofkorrelig is. Hieronder ligt nog geotextiel voor de drainage en de afscheiding van het water te bevorderen.

In de Kuiperskaai komt er een toplaag van asfalt met een dikte van 4 centimeter. Daaronder bevindt er zich nog eens een laag asfalt die een dikte van 6 centimeter heeft. Deze dient als onderlaag voor de toplaag. Als fundering en onderfundering gebruikt men terug steenslagfundering. De fundering is minder dik (=10 centimeter) en is van type II. De onderfundering is 15 centimeter dik en is van een type I(het heeft een maximum korrelgrootte van 40 mm terwijl type II een maximum korrelgrootte van 20 mm heeft).

Dit is hoe de Krook en dus ook de Kuiperskaai er in de toekomst zal uitzien. De aanleg van de fietser-en voetgangersbrug zal voor een grote verandering zorgen.

BibliografieDoorpersing. (sd). Opgeroepen op november 1, 2015, van wikipedia:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Doorpersing

Steenslagfundering. (sd). Opgeroepen op november 1, 2015, van rts-zedelgem: http://www.rts-zedelgem.be/betoncentrale/steenslagfundering

STEENSLAGFUNDERING. (sd). Opgeroepen op november 1, 2015, van Holcim: http://www.holcim.be/fileadmin/templates/BE/doc/Produits_et_services/beton/catalogue/Bb18_Empierrement_2013_NL_LR.pdf