Brussel, 26 januari 2013

Aan de deelnemers van de Open VLD-nieuwjaarsreceptie

‘Beste wensen en veel voorspoed’, het zijn de nieuwjaarswensen die standaardworden uitgewisseld. Welvaart, welzijn en geluk zijn bijzonder ongelijk en zeeronrechtvaardig verdeeld. Dat betekent dat uitgerekend inzake die verdeling een portie‘beste wensen’ niet zal volstaan. Een beleid dat die hardnekkige ongelijkheden wegwerkt,is wat echt nodig is.“Het zijn harde tijden”, luidt het. Een algemene stelling die grote verschillen in hardheidmaskeert. Want onze vaststelling is dat die ‘harde tijden’ vooral gelden voor diegenendie het bij een niet bijgestuurde verdeling van welvaart en geluk inderdaad hard teverduren krijgen. En toch wordt die ‘harde tijden’-redenering als een alibi misbruikt omzogenaamd iedereen zijn of haar steentje te laten bijdragen.Dat gebeurt op Europees niveau, waar een rabiate begrotingsdiscipline elk sociaal beleidonmogelijk maakt omdat alles wordt gefocust op de competitiviteit. Een codewoord om verworven sociale rechten af te bouwen en de moordende concurrentie op kap van de zwaksten, of het nu lidstaten of burgers zijn, uit te vechten.Dat gebeurt ook op federaal niveau, waar Open VLD mee het beleid voert en dus mee keuzes maakt die weinig of geen herverdeling bewerkstelligen. Dat gebeurt ook op Vlaams niveau, waar we de Open VLD vanuit de oppositie niet voor een meer rechtvaardige verdeling horen pleiten. Integendeel, we toetsen enkele programma- of standpunten van de Open VLD aan de realiteit en onze visie.

“Er bestaat namelijk niet zoiets als publiek geld. Er is enkel geld van de belastingbetaler. Wat we ons moeten afvragen, is hoe we dat geld zo goed mogelijk besteden.”

Uiteraard is het ‘publieke geld’ het geld van de belastingbetaler. Naast de vraag of het zo goed mogelijk wordt besteed aan publieke middelen, voorzieningen en diensten, is er ook nog een andere fundamentele en voorafgaande vraag: worden de middelen op een rechtvaardige manier geïnd? Het antwoord is duidelijk : neen! Wat algemeen wordt vertaald als ‘een te hoge last op arbeid’ wil eigenlijk zeggen dat werknemers veel te veel belastingen moeten betalen omdat andere inkomens veel te weinig belastingen betalen.Er is, nu ten derde male, een fiscale amnestie beslist. Wie fraudeerde wordt beloond met een lager tarief en een juridische onschendbaarheid. Zo wordt fiscale fraude niet bestraft, maar beloond.

“In plaats van te waarschuwen voor minder pampers, moeten we misschien wat minder pamperen.”

De commercialisering van de gezondheidszorg is onrustwekkend. Waar winst de wet dicteert komt kwalitatieve zorg in het gedrang. Wie ouders of familieleden in zorgvoorzieningen heeft weet maar al te goed dat die bezorgdheid over minder pampers een feitelijke discussie is. Dat geldt des te meer voor wie het met een laag pensioen, laag leefloon of een lage inkomensgarantie voor ouderen moet stellen. De regering bespaart 12 miljoen euro in 2013 en 24 miljoen euro in 2014 voor de Inkomensgarantie voor Ouderen (IGO). De IGO bedraagt voor een alleenstaande 991,86 euro per maand. Is dat het ‘pamperen’ wat moet worden verminderd?

“Mensen met een lange loopbaan kunnen voortaan onbeperkt bijverdienen met behoud van hun pensioen. Dit is een belangrijke stap vooruit voor wie er na zijn 65ste zelf voor kiest om de handen uit de mouwen te steken”

Is dit de prioriteit en het antwoord op de laagte van de wettelijke pensioenen? Moeten mensen na hun 65ste (en een loopbaan van 42 jaar) hun inkomen goed maken met ‘de handen uit de mouwen te steken’?De aandacht dient vooral te gaan naar het verhogen van de wettelijke pensioenen, te beginnen met de minima. Zelfs bij een volledige loopbaan is het huidige overlevingspensioen 1.092 euro per maand. Niet ‘het verder de handen uit de mouwen steken’ is de oplossing om dit schamel inkomen te verhogen. Het minimumpensioen moet omhoog.

“Met gelatenheid kopen we niks. Het is nu aan de sociale partners om te bewijzen dat ze hun verantwoordelijkheid nemen en tot akkoorden kunnen komen.”

De regeringsbeslissing om de lonen volledig te blokkeren voor de komende twee jaren en deze operatie te verlengen tot 2018 heeft het sociaal overleg zo goed als onmogelijk gemaakt. De regering legt vast wat het resultaat van ‘vrije onderhandelingen’ mag zijn. Een liberale visie? Het meest ergerlijke is dat alleen de werknemers hun inkomen geblokkeerd zien. Van enige gelijkaardige inspanning van andere inkomensgroepen is er geen sprake.

“Er wordt nog te veel geld geïnvesteerd in passieve vergoedingen, vooral bij herstructureringen. Verder moet flexibeler werken mogelijk worden door de regels voor overuren te vereenvoudigen.”

Het zogenaamde vrije overleg mag niet over de lonen gaan maar moet resulteren in nog meer flexibiliteit, goedkopere en meer overuren. Leveren overuren bijkomende tewerkstelling op voor wie geen werk heeft? En is wie geen werk heeft een passieve profiteur? Regent het ondertussen jobs in Genk voor de werknemers die daar ontslagen gaan worden?Tewerkstelling stijgt niet door de werkloosheidsuitkeringen nog verder te verminderen. De Open VLD gaat er prat op fors in te hakken op de uitkeringen en zo te besparen. Zo lijken de werknemers niet de slachtoffers maar de veroorzakers van herstructureringen. In de begroting 2013 staat een besparing van 50 miljoen op de inkomsten van mensen die tijdelijk werkloos zijn. Echt een eerlijke aanpak van de crisis! Door de werklozen hard aan te pakken worden geen banen gecreëerd maar armoede.

“De notionele intrest heeft onze bedrijven de voorbije jaren een broodnodige financiële buffer gegeven om de crisis door te komen.”

De notionele intrestaftrek is een jaarlijks cadeau aan de bedrijven van 5 miljard euro zonder dat er één job moet tegenover staan. Het blijkt vooral een geschenk in het voordeel van de grote multinationals. Bedrijven kunnen winst maken, geen belastingen betalen en tewerkstelling afbouwen. Een vernietigende combinatie. En een patronaal paradijs!

“Het gemak waarmee heel wat superrijken zich onttrekken aan solidariteit stuit ook ons tegen de borst.”

Om een vermogensbelasting in te voeren doet de Open VLD de deur dicht, maar om de indexering van de lonen af te zwakken, de lonen te blokkeren en de werkloosheidsuitkeringen te verminderen staat de deur wijd open. Blijkbaar wil Open VLD verder met andere maatregelen, die niet de rijken, maar de gewone mensen voelen, de crisis oplossen. Waar blijft de politieke moed om eindelijk een faire bijdrage te vragen van de kapitaal- bezitters en de grote vermogens?

LBC-NVK wil dat politieke partijen eindelijk uit een ander vaatje tappen.

Wij willen een rechtvaardige fiscaliteit waarbij vermogenden, kapitaalbezitters en bedrijven eindelijk hun deel betalen. Alleen zo kunnen werknemers de toekomst en hun inkomen gevrijwaard zien.

Zolang dat niet gebeurt zien we geen reden tot vieren.

Ver

antw

. Uit

g. :

Fer

re W

yckm

ans

– S

uder

man

stra

at 5

– 2

00

0 A

ntw

erp

en