Pannenkoeken in't Centrum

Gedichten uitMortsel

Meemoederen,dank voor hetwoord

2

3

3

en verder

Zeven op tien Vlamingen zijn eigenaar van hun woning. Wij zien hetwoningbezit als een veilige vorm van sparen voor de oude dag en datis het ook. Wie met pensioen gaat, heeft bijna altijd zijn woningafbetaald en moet geen huur meer betalen. De overheid moedigt hetwoningbezit aan door het toekennen van belastingverminderingen.Maar wat met de drie op tien Vlamingen die geen eigen woningbezitten? Ze huren hun hele leven en behoren dikwijls tot de lagereinkomensgroepen. Door de hoge huurprijzen lopen velen van hen eengroot risico op armoede.

De (onzichtbare) wooncrisis ...en wat er wel en niet aan gedaan wordt

Over wonen en huren, en wat kan gedaan worden om datbetaalbaar te houden, sprak Bernard Hubeau op onsjaarlijks Trefmoment. Hij is jurist, was professor aan deUniversiteit Antwerpen, Vlaams Ombudsman tussen 1999en 2007 en een specialist in het recht op wonen.

De overheid bevoordeelt het woningbezitDe overheid moedigt bij ons vooral de aankoop van deeigen woning aan. In Vlaanderen gaat 84% van deoverheidsuitgaven voor wonen naar eigendomsverwerving.Tot 2019 ging dat via de woonbonus (1,65 miljard euro in2018!), vanaf dit jaar via een daling van deregistratierechten. Gezien de hoogte van de woningprijzenmogen we aannemen dat deze belastingvoordelen bijnauitsluitend terecht komen bij midden- en hogereinkomens. Voor gezinnen met lage inkomens zal deaankoop van een eigen woning bijna altijd een verrewensdroom blijven. Het bekende Engelse weekblad TheEconomist schreef daarover enkele weken geleden dat devele fiscale voordelen voor het verwerven van een eigenwoning mee de oorzaak zijn van de groeiendeinkomensongelijkheid.De fiscale uitgaven voor de woonbonus zullen nulangzaam (over een periode van 20 jaar) uitdoven en dat isvoor Vlaanderen misschien een gelegenheid om ook eensnaar de andere kanten van de woonmarkt te zien.

De andere dertig procentOngeveer 30% van de Vlamingen huurt een woning: ietsmeer dan 20% op de private huurmarkt, ongeveer 7% opde sociale woningmarkt. Wat doet de overheid om ookvoor hen het wonen betaalbaar te houden?De sociale woningen zijn een probaat middel om dehuurprijzen te beperken. Maar in 2018 stonden 154.000gezinnen op de wachtlijst en er komen er elk jaarongeveer 9.000 bij. De huurprijs houdt rekening met hetinkomen, maar zelfs dan heeft ongeveer een kwart van de

sociale huurders betalingsachterstand. Dat verlies aaninkomen voor de sociale woningmaatschappijen beperktnatuurlijk ook de middelen voor investeringen in nieuwewoningen.

De sociale verhuurkantoren (SVK) zijn een andereoplossing voor huurders met een laag inkomen. Een SVKis een erkende organisatie die goede huizen enappartementen huurt op de private huurmarkt en dievervolgens voor een redelijke huurprijs verhuurt aanpersonen of gezinnen met een bescheiden inkomen. SVK'sgeven voorrang aan kwetsbare personen of gezinnen. DeSVK's beheren in Vlaanderen ongeveer 10.000 woningen,meer dan een druppel op een hete plaat maar nog vervan voldoende, gelet op het aantal gezinnen op dewachtlijsten van de sociale huisvestingsmaatschappijen.

Mortsel zou 450 sociale woningen moeten hebben tegen2025, erkende maatschappijen en SVKs samen. Met hethuidige bestand van ongeveer 350, waarvan ongeveer 120bij het sociaal verhuurkantoor Woonweb, moeten er devolgende jaren 100 bijkomen!

Vervolg op pag. 2

Bernard Hubeau

Driemaandelijks tijdschrift van beweging.net, een netwerk van sociale en christelijkeorganisaties. Jaargang 5, nr. 1 • maart-mei 2020 • P106314 • VU: Beweging vzwAntwerpen, beweging.net Antwerpen, Nationalestraat 111, 2000 Antwerpen.www.beweging.net/antwerpen

2640 Actief

2

Op zondag 2 februari 2020 begaven velegeïnteresseerden zich naar de Mark LiebrechtSchouwburg te Mortsel.Voorafgaand aan de film bezorgde ZofiaMezeyova, stafmedewerker van WSM (=Wereldsolidariteit), ons achtergrondinformatie.Thema : “Wie heeft je kleren gemaakt”.

Ze sprak over de westerse economie die dikwijlshet resultaat is van de onmenselijkeomstandigheden waarin de bevolking in hetverre oosten moet werken. De pijnlijkegebeurtenissen van de textielbrand in Dhaka(hoofdstad van Bangladesh) in april 2013 werdopnieuw onder onze aandacht gebracht.Sindsdien is er, zij het met zeer kleine stapjes, alwat verbetering merkbaar. Een aantalwinkelketens ondertekenden het convenantwaarbij zij veilige arbeid voor een redelijk loonen menswaardige levensomstandigheden vande plaatselijke bevolking onderschrijven.Mayerline, JBC, Bel&Bo en Zeeman zijn de meestbekenden. Er is nog werk aan de winkel ommeerdere ketens over de streep te trekken.Tenslotte kregen we nog een tip bij hetwinkelen: ‘vraag waar, maar vooral onder welke(arbeids)omstandigheden de kleding is

gemaakt’. Met velen die vraag stellen zal detextielbedrijven niet onberoerd laten.

De documentaire zelf, een film van AndrewMorgen, is een verhaal over onze kledij, over demensen die ze dragen en maken. Decameraploeg trok van de felst verlichte catwalkstot de meest duistere sloppenwijken eninterviewt toonaangevende modefiguren zoalsStella McCartney, Livia Firth en Vandana Shiva.The True Cost’ neemt ons mee in een reis rondde wereld en opent onze ogen voor dewerkelijke prijs die betaald wordt voor onzegoedkope kleding. Welke gevolgen dekledingindustrie heeft op ons als consument, oponze planeet en op de makers van kledij werdop een duidelijke en technisch hoogstaandemanier belicht.

Op het einde van deze film waren we stil, ergaangegrepen met hetgeen we gezien hebben.We hebben de stille hoop dat deze aangrijpendefilm op vele plaatsen kan/zal getoond worden,ook vb. bij jongeren. Alleszins weten we dat wetwee keer moeten nadenken voordat we opkoopjesjacht gaan.

The True Coast

Een beklijvende documentaire

Vervolg van pag. 1

De private huurmarktWie geen sociale woning toegewezen krijgt of nietterecht kan bij een SVK, moet dan maar op deprivate huurmarkt zoeken. Er zijn in Vlaanderennaar schatting ongeveer 550.000 privatehuurders. De helft daarvan betaalt meer dan 30%van zijn inkomen aan huur. Tel daarbij nog deenergie- en andere woonkosten en je zit al gauwaan 40%. Met een laag inkomen zit een gezin danonder de armoedegrens.

De moeilijkheden beginnen dikwijls bij het betalenvan de waarborg, sinds kort opnieuw driemaanden huur. Minstens een derde van dehuurders ervaren moeilijkheden om die waarborgte betalen. In Vlaanderen bestaat het stelsel vande gratis huurwaarborglening voor gezinnen meteen bescheiden inkomen. Het maximumbedragdat kan geleend worden bedraagt 1.860 euro, teverhogen als er personen ten laste zijn. De leningis anoniem, het geld wordt op naam van dehuurder gestort op een geblokkeerde rekening,zodat de verhuurder niet weet dat eenwaarborglening is gebruikt. De lening moet optwee jaar terugbetaald worden.

De waarborglening is zeker een goed systeemmaar te weinig gekend en toegepast. In 2019kregen volgens de krant De Tijd van 1 februari4.091 Vlamingen een huurwaarborglening. Ookhier is de nood absoluut niet gelenigd.Vlaanderen kent voor wie op de privatehuurmarkt moet huren ook nog het stelsel van dehuursubsidies en huurpremies. Onder bepaaldevoorwaarden kunnen huurders tussen 150 en 200euro per maand krijgen om de huurprijs draaglijkte maken. Maar we vallen in herhaling wantslechts een kleine minderheid van de huurders(ongeveer 3%) ontvangt deze tegemoetkoming.De conclusie kan niet anders zijn dan: er valt nogveel te doen om de kosten van wonen voorgezinnen met lage en bescheiden inkomensbetaalbaar te maken, en het is te hopen datVlaanderen in de toekomst niet enkel aaneigenaars denkt.

Meer lezen over dit thema in volgende boeken:Joy Verstichele, De onzichtbare wooncrisis,uitgeverij EPOMarijke Decuypere en Guy Malfait, Aan deonderkant ligt de lat altijd hoger, uitgeverij EPO

Emiel Vervliet

OKRA Mortsel Sint-Lode

Pannenkoeken in 't CentrumHuguette Cuyvers begroette eenvijfentwintigtal deelnemers op dezetraditionele activiteit, waarvoor geranteHatiga en haar team op dinsdagnamiddag 4februari, hun pannetjes verwarmden tergelegenheid van het Maria Lichtmisfeest. Despreuk zegt ook :’Er is geen vrouwtje zo armof ze maakt haar pannetje warm’.

LichtmisMet Lichtmis licht licht door de mistde dagen verlangen naar verlengende zon is nog met zwangerschapsverlofhaar eerste stralen stralen koninklijk

Huguette overliep het verdere Okra-programma met als hoogtepunt de bus-/bootuitstap naar de Betuwe op 25/5, 26/5 of27/5. De keuze en vertrekuur wordt later aande ingeschrevenen medegedeeld. Vanaf 10deelnemers haalt de bus ons op aan ‘tCentrum.Inschrijving voor 7 maart bij Huguette op tel

03 449 92 38 of gsm 0477 21 30 12 aan 60euro voor leden en 70 euro voor niet-ledenHierin is begrepen: de bustocht, boottochtvan drie uur op de Linge, ochtendkoffie metkoek, Nederlands koud en warm buffet,koffietafel bij vertrek rond 17.00 uur. In denamiddag brengt de bus ons naar devestingstad Gorinchem voor geleidstadsbezoek of voor een terrasje.

Bevraging i.v.m openbaar vervoerAlle aanwezigen konden een vragenlijstinvullen rond de prestaties van De Lijn inonze regio.Onderwerpen zoals stiptheid, netheid,frequentie, prijs, verplaatsing naar Antwerpenof ziekenhuizen en cultuurcentra,bereikbaarheid van haltes enz. kwamen aanbod. Resultaten worden via Okra aan De Lijnovergemaakt.

Robert Coddens

2640 Actief | maart 2020

3

Gedichten uit Mortsel

Hilde Keteleer

Haar nieuwe dichtbundel werd op 21 september 2019 boven de doopvont gehouden in het Letterenhuis inAntwerpen. Op 3 oktober deed ze de presentatie nog eens over in De Boekuil. Twee van de gedichten werdendoor bevriende componisten op muziek gezet en ook live uitgevoerd (Bergkristal en Vader met zoon).

De bundel heet Weg van de tijd, en heeft als ondertitel ‘Vormen van verdwijnen'. Die vormen verwijzen naarde verschillende afdelingen. De eerste vier cycli gaat ergens naartoe: naar zee, naar de woestijn, naar debergen, naar het bos. De natuur wordt voorgesteld als een oord waar de tijd stilstaat of op z’n minstvertraagt. Het gedicht ‘Hazelwormpad’ werd geschreven in het natuurgebiedje ‘Klein Zwitserland’ in Mortsel.

De laatste cyclus is opgedragen aan haar vader, Hugo Keteleer, die zelf ook een man van de natuur was.Hieronder leest u het eerste en het laatste gedicht uit die cyclus, waarin de dood eerst de overwinnaar lijkt,maar dan op het einde toch overwonnen wordt door het leven dat verdergaat.

Hilde Keteleer, Weg van de tijd. Vormen van verdwijnen, Uitgeverij P, 2019

Meemoederen, dank voor het woordIn De Standaard van 28 november laat Noémi Willemen ons weten hoezeer zij als moeder probeert zich “met mijn feminismeachter me aan” een weg te banen door tegenstrijdig advies. Zij beseft dat van haar verwacht wordt om te “moederen”, maarze roept ook op om ook “buiten het gezin te moederen”. Ze vindt dus, volledig terecht, dat de zorg voor de kinderen nietuitsluitend aan de moeder moet worden overgelaten.

Noémi is een jonge vrouw die zich wil kunnenontplooien en bovendien ervaart dat in dezemaatschappij van iedereen ”productieve arbeidwordt verwacht”. Het is niet eenvoudig, realiseert zezich, om de juiste weg te vinden. Haar oproepheeft me geraakt.

Anders dan zij ben ik een man, een bejaarde man,iemand van wie geen productieve arbeid meerwordt verwacht, maar die gelukkig vrij kan denkenen zich engageren. Mensen zoals ik hebben al eenheel parcours afgelegd, wat helemaal niet betekentdat zij wijzer zijn, zeker niet, maar wel dat ze langerhebben geleefd, meer gezien, al een tijd aan de

zijlijn maar toch.

Ik ben er absoluut van overtuigd dat mannen envrouwen over dezelfde rechten en mogelijkhedenmoeten kunnen beschikken op alle terreinen.

Daarnaast besef ik ook dat zij verschillend zijn, watmaakt dat zij op bepaalde terreinen elkaars rol nietop dezelfde manier of in dezelfde mate, methetzelfde effect kunnen overnemen. Daarnaasthebben zij een aantal zelfde fundamentelebehoeften en over één daarvan zou ik het vanuitmijn (bejaard) perspectief even willen hebben.

Zo heeft ieder mens volgens mij een besef vantotale liefde nodig als basis, als rots om zijn levenop te bouwen. (Voor wie liefde hier te sentimenteelvindt: totaal engagement.) Is die liefde, datengagement er niet, dan blijft al wat hij of zijopbouwt bedreigd, onzeker.

Maar bestaat die totale onvoorwaardelijke liefdewel? Ja, ze bestaat, ik heb het zelf vaak bij mensengezien. Ik kan voorbeelden geven.

Vervolg op pag. 4

Duinmanoeuvres

We trekken ons terug in slikken, lerennieuwe namen: melkkruid, kweldergras, zilteschijnspurrie, lamsoor, lepelblad, in de kiltevan de ochtend glijdt schorrekruidwazig wit en warm naar binnen op onze tongeen ademloos verwachten van nietsgebaren, o zomerse nachten.

Hoopvol willen we mee getijdenmaar luiden dwingt ons uit het ritme, hoor hoespottend de uitvaartklokkenvan een verre polderkerk.

We worden nooit dadersvan tijd. Eb en vloed zijn specialisten.En nee, de zee zegt niet wat we willen horenze zegt niets over hoe er opnieuwen aarzelend moet geboren, nu we wetendat we toch niet, zoek het zelfmaar uit, zegt ze.

Patchwork

De rotsen zijn onvermoeibaarvervormbaar.Een patchwork van basalt,aaneengeknoopt door eeuwen wind,versteld, verbreed, versmald,verdroogd, verbrand, verzilt,verschoven door tektonische goden,neergelegd in paarse lagen,grijze, gele, witte, okerrode, die in onsverglijden.

’s Avonds daagt het plots hoe uit ietskapotsiets heels kan ontstaan.

Het zweet maakt zoutin je wenkbrauw, het houdtverbazing vast. Je was er niet opbedacht,had de hemel met een lach alweggeveegd.

Iets is minder onherroepelijk leeg.

Nacht in de woestijn

De lucht is een laken,soepel legt de wind het op mijn buik.Het zand is harder zachtdan de sterren, die veren al eeuwen zijn.

De sterke armen van de dagliggen stil naast nagloeiende as.Misschien is god dan tocherbarmen.

Met mijn ogen dichtzie ik hoe de dichter hier denkt:de dadels van je ogende oase van je harende palm van je handen

de stemmen van zielen –elke eerste is ook de laatste nacht.

Er is niemand die me verwachten dat is goed.

Bergkristal

Omzichtig leg je in mijn handeneen kleinood om naar te kijken,zes recht geslepen wandenen iets dat later ooit zal blijken.

Kleuren schakeren zichzelve,licht vloeit in bochten,kiezeltjes worden gewelven,zielen raken vervlochten.

Ik kan het draaien, duizend keer,het spiegelt, spiegelt telkens weeruitsluitend wat ik zie.

Jouw blik glijdt op een ander spoor,net erboven of eronderdoor,wie zijn wij dan, o wie?

Hazelwormpad

Het waait er warm, het splintert er hout.Het dovenetelt er wit, het barst er uitknoppen.Ik sta stil, maar het is niet te stoppen.Het is april, het wil al mei.

Ik struikel over een kuil in het paden ik weet niet wat eerstnaar buiten zal komen. Het fluiter met alle kruid, met alle meidoornkracht die mijn krachtte boven gaat, ik streel

het mos tussen de schorsbarstenvan de wilg, er kruipt een miernaar binnen in de stam, en ikblijf hier, buitengesloten, april en mei zoemen,ik weet niet hoe ik ze moet noemen.

Voor de vormzoek ik een hazelworm.

Vader met zoon

Hij duwt zijn oude kinddoor een voorjaarsdreefvan bank naar bank,het kind met de wijde blik,de dunne zachte klauwtjesen slechts rauwe klank.

Zijn handen strelen af en toehet grote hoofd datopgewondendraait en wil weten hoedie vreemde vrouwzijn vader heeft gevonden.

Hun ogen kijken brooseen wereld in van bos,een plek voor vingersdie verstrengeld vragenniet los te laten straks.

Heiligbeenpijn

Bij het graf van je vader zijn.Bukken. Onkruid uitrukken.

Rechtkomen. Alles kom reg,zegt de Afrikaan.

Blijven staan, iets is ontnomenen keert nooit terug. Dat besef

schiet in je rug, scherp,tot in je heiligbeen, neen,

het komt niet meer goed,dat is wat dood doet.

Stil leven met Sirop de Liège

Je kleinkinderen willen stroopen weer zie ikde gebundelde kracht in jehandenwanneer je de pot opendraaide.Kracht van schoppen, schoffelen,de aarde vruchtbaar maken.

Op de pot staan bloesembomen,het fruit strijkt op de tafel neer.Keer op keer krijg ik op mijnbrooddat hij niet stopt, de dood,ons voor het leven warm temaken.

2640 Actief | maart 2020

4

ColofonVoor info over beweging.net Mortsel kan je terecht bij:Jean Luyckx, Wouter Volcaertstraat 27, 2640 Mortsel, tel. 03 449 97 18, jeanluyckx@telenet.be

TE NOTEREN

IN UW AGENDARerumNovarum2020Dit jaar vieren wij onze RerumNovarum in de kerk van het HeiligKruis, niet zoals gewoonlijk op eendonderdag, maar op zondag 24mei 2020 om 11 uur (diedonderdag zijn traditioneel dekinderen die daar hun communievieren). Daarna trekken wij in debuurt voor de receptie in de grotebenedenzaal van Johannes XXIII.Meer info trachten wij u tijdig viaandere kanalen te bezorgen.Noteer dit in ieder geval reeds inuw agenda. Geen inschrijving.

Vervolg van pag. 3

Die absolute liefde kan/moet bij de oudersgevonden worden, in de eerste plaats bij demoeder, denk ik. Het kind moet opgroeien in detotale zekerheid dat die persoon, de moeder uitwier lichaam het komt, het nooit of nooit zalafwijzen. Als het datzelfde ook bij de vader ervaart,heeft het dubbel geluk.Wie zo’n liefde heeft ervaren, kan anderen tegemoettreden met een open gemoed, een fundamenteelvertrouwen dat moeilijk stuk te krijgen is: het levenis goed, de mens is goed, ik weet dat zeker in hetdiepste van mijn wezen. Ik ben tegen veel bestand.

Waar deze grondervaring ontbreekt, is de mensfundamenteel beschadigd, zal die in contact metanderen , veelal zonder het te beseffen, wantrouwigzijn. Dat wantrouwen tegenover de medemens reiktzelfs verder, tot wantrouwen tegenover het leven.Ik heb het allemaal rondom mij gezien.

Opgroeien in armoede is vreselijk en demaatschappij moet er alles aan doen om dat tevoorkomen. Een schande is het, godgeklaagd, datze dit onvoldoende doet. Opgroeien inoorlogsgebied, ouders hebben die vreemde wegengaan, door vrienden of geliefden verraden worden,door zware ziekte getroffen, het kind, deopgroeiende mens, de jongvolwassene kan er diepdoor gekwetst en getekend raken, maar niet zo diepals door het gevoel niet onvoorwaardelijk door zijnmoeder te zijn bemind. Ik vind overigens dat vanmij als vader dezelfde absolute liefde mag wordenverwacht.

Bij echtscheidingen, wordt gezegd, is het niet zozeerde scheiding zelf waaronder de kinderen lijden,maar de ruzies. Echtscheidingen, hoezeer ze insommige gevallen ook beter zijn dan een huwelijk

voort te zetten, blijven voor kinderen en jongerenpijnlijk, pijnlijker, geloof ik, dan veelal wordtgedacht. Maar het geloof van het kind in deabsolute liefde van de moeder, de ouders, kan deschade beperken.

Opgroeien, leven zonder het besef dat er iemand –bij voorkeur twee of zelfs meer mensen – absoluutvan je houdt of gehouden heeft, die je nooit in desteek zou laten, is zo goed als zeker een handicapdie tot het einde meegedragen wordt. Hoe danimmers met vertrouwen naar dat einde gaan?

Valt aan zo’n lot niet te ontkomen?Toch wel, al is het niet gemakkelijk en heb ik nietveel voorbeelden gezien.Dé voorwaarde is op een later moment een kans toteen (h)echte liefdesrelatie krijgen én erop inkunnen gaan. Uit het voorafgaande blijkt dat hetniet gemakkelijk zal zijn. Dat op een aanbod vanliefde soms niet wordt ingegaan, door onmacht omte ontvangen, door tekort aan basisvertrouwen.

De kans is groot dat aanvankelijke verliefdheid niettot volwassen liefde uit zal groeien. De kans isimmers groot dat de verliefde meer zal verwachtendan de ander hem of haar kan bieden. Dat die niettevreden zal zijn met wat de nieuwe situatie biedtmaar verlangt, “eist” dat de ander ook het zo groteontbreken op zal vullen dat door het gemis vanabsoluut bemind zijn door de moeder/ouders isontstaan.

De verliefde, de geliefde, wil dat de ander ook deabsoluut liefhebbende moeder is. Een onmogelijkeopdracht, hoe groot de liefde van die ander ookmag zijn. Vaak wordt die als het ware gevangengehouden: hou alleen van mij, zelfs meer dan van jeeigen moeder, je eigen familie, ik ga voor alles eniedereen want je bent mijn moeder ook al ben je

dat niet en van een moeder mag ik dat tochverwachten. Dat moet voor die ander heelbeklemmend zijn. Geen wonder dat er weer verdrietkomt en veroorzaakt wordt, verdriet dat allicht laterwordt doorgegeven.

Dit alles plaatst onze maatschappij voor groteuitdagingen. Ze moet toch gericht zijn op het gelukvan de mensen, op het welzijn nog veel meer danop welstand.

Welzijn houdt onder meer in dat iedereen de kanskrijgt om zich vrijelijk te ontplooien, zijn talenten teontwikkelen en te groeien als mens binnen en/ofbuiten de productieve arbeid. Man én vrouwhebben daar - zoals gezegd - ten volle recht op.

Wat dan met die absolute moeder-/ouderliefde? Dietotale geborgenheid? Ze moet ontstaan en ergezamenlijk voor zorgen dat er voldoende tijd is, ineen evenwichtige verdeling van de taken in hetgezin, ook de minder aantrekkelijke. In tijdelijkvoorrang geven aan de ontplooiing van de ene endan van de andere. In niet naar altijd meer streven,meer geld, meer comfort, meer reizen, meeraanzien, ... In voorrang geven aan de liefde. Als datniet kan, laat dan geen kinderen geboren worden.

“Want nu kweken we psychiatrische patiënten enkinderen met gedragsproblemen bij de vleet, endan geven we ze pillen”, zegt Paul Verhaeghe inKnack van deze week, 27/11. Vader en moeder, geefhun tijd, geborgenheid, liefde, denk ik dan. EnNoémi heeft gelijk: meemoederen moeten wijallemaal. Het woord hebben wij al, waarvoor dank.

Stijn Verrept

Vervolg op pag. 4

Trefmomentbeweging.net MortselVrijdag 31 januari 2020

Met 52 waren we, de vertegenwoordigers van de verenigingen inMortsel die tot de koepelorganisatie beweging.net behoren enenkele sympathisanten. We werden hartelijk verwelkomd meteen smakelijk aperitiefje.

In zijn welkomwoord merkte onze voorzitter, Jean Luyckx, op dat hijnog net op tijd was om ons en onze familie een goed en gezond2020 te wensen. Hij verwees ook naar onze succesvolle laatsteactiviteit in 2019: het boeiend bezoek aan het Vlaamse Parlement eneen verhelderende rondleiding in Sint Jans Molenbeek. Hij kondigdede pakkende documentaire ‘The True Cost’ van zondag 2 februari aanen dankte tenslotte de vrijwilligers voor het welslagen van dezeavond. Intussen hadden de 3 chef-koks van KWB Sint Lode/HeiligKruis het door hen bereide feestelijk buffet klaargezet waarvan weallen uitgebreid en heerlijk hebben kunnen smullen.

De voorzitter gaf nadien het woord aan Bernard Hubeau uit Mortsel.Hij is jurist en was professor aan de Universiteit Antwerpen. OokVlaams Ombudsman tussen 1999 en 2007. Hij nam onsspreekwoordelijk mee naar de (on)zichtbare wooncrisis in Mortsel.U leest hierbij u een beknopte weergave van zijn toespraak waarvanelke aanwezige, met een schriftelijke samenvatting, kon volgen.De kookploeg van KWB Sint Lode/Heilig Kruis had nog eensmakelijke chocomousse als dessert voorzien en een tasje koffievoor wie het wenste. Zo hebben we onze jaarlijkseontmoetingsavond gemoedelijk kunnen afsluiten.

Reinhilde Van Hecken

2640 Actief | maart 2020