1

2

OverzichtInterviewEen gesprek met befaamde fotograaf Frederik Buyckx

Hoe kijkt pro en contra?Vanaf wanneer werden beelden gemanipuleerd en hoe

wordt dit tegenwoordig gebruikt

3

14

WedstrijdDoe mee aan de uitdaging en maak kans op een leuke prijs!

17

22

Opiniestuk Alan KurdiEen persoonlijke reactie van Michel vanuit het

standpunt van een ouder

20

Mag ik mij even voorstellen?Een kleine introductie tot wie we zijn en wat we doen!

3

Een interview met Frederik Buyckx

“Dat is het verschil tussen een reportage maken, het is iets objectiever. Als docu maker kies je echt wel een standpunt tegenover je thematiek.”

4

Je fotoreeksen Moving Albania en Jezus Make Up and Football zijn anders in vergelijking met andere fotografen die hetzelfde fotograferen. Wat doe je anders?

Nu, er is wel een verschil tussen Brazilië en Albanië. Albanië was mijn eerste werk als student en daar ben ik wel de klassieke richting uitgegaan met het beeld van Albanië. Dat het wat achter loopt en de geschiedenis van communisme. Daar zitten meer clichés in. Bij Brazilië heb ik heel specifiek gekozen om een andere invalshoek te geven omdat alles wat hiervoor in de favela gemaakt werd negatief was. Dus dat was echt wel een uitgangspunt en in Albanië was dat anders.

5

Was er een specifieke reden of gebeurtenis waarom je gekozen hebt om Moving Albania en Jezus Make Up And Football op deze manier te fotograferen?Ik was in Brazilië zonder plan en heb daar samengewerkt met een Belgische vzw voor straatkinderen en die heeft mij dan uitgelegd over de thematieken van de favela’s. In de eerste instantie wou ik in een favela fotograferen die ze – de overheid – aan het opkuisen waren. Pacificeren noemen ze dit. Dat is een beetje natuurlijk gekomen omdat ik van binnenuit wilde werken. Wanneer je samenwerkt met die mensen, ze leert kennen, dan krijg je een heel ander beeld. Andere fotografen gingen met de politie mee en dan krijg je die invalshoek. Dus het was mijn aanpak die leidde tot andere beelden. Omdat ik er middenin zat, merkte ik dat het wel meer dan alleen drugs en wapens was. Dit is een super hechte samenleving en naarmate ik die mannen – waarmee ik rondhing - beter leerde kennen kreeg ik daar ook een band mee. Dus het is natuurlijk gekomen. Omdat ik voor die andere kant koos kreeg ik andere beelden. Je kan natuurlijk kiezen om beelden van drugs te maken maar dat boeit echt niet in het verhaal want iedereen weet dit. Dat is al zo vaak gezien dus ik breng niets nieuws bij om die samenleving te gaan tonen op die manier. Dat neemt ook de focus van de mensen weg en gaat het meer naar de problematiek. Ik wilde echt gewoon de mensen tonen.

Wat was de reactie op Jezus Make Up And Football? Werd het gezien als kunst, documentaire, reportage?Mensen zien het als een documentaire. Ik heb van buitenlandse magazines zoals The Sunday Times Magazine van Londen reactie gekregen. De fotoredactrice zei tegen mij:” ik krijg honderden verhalen binnen van de favela’s. Dit is de eerste keer dat ik iemand met uw aanpak te zien krijg, zo menselijk en van binnenuit in die samenleving. Dat is hetzelfde verhaal dat al een duizend keer verteld is maar op een andere manier en dat spreekt mij enorm aan in die beelden.”

En zijn jouw beelden gebruikt in artikelen?Ja die – Sunday Times Magazine – hadden een publicatie gedaan over World Press Photo in het algemeen. Maar je komt wel in contact met die mensen en zo kan je ook met die mensen praten en ze ontmoeten. Ik heb toen een aantal buitenlandse publicaties gehad. Van kranten uit NL zoals NRC. Maar evengoed Rusland.

En heb je iets gehoord van Brazilië zelf?Ik was uitgenodigd naar Rio de Janeiro om een lezing te geven over mijn documentaire. Maar dat was ook in het kader van World Press Photo die evenementen organiseert over heel de wereld. En omdat het in Brazilië was en ik één van de finalisten was hebben ze mij uitgenodigd.

6

Ik kan mij wel inbeelden dat de Braziliaanse overheid blij was om de favela’s eens in een mooier daglicht te zien.Dat weet ik niet zeker, dat kan wel zijn. Langs de andere kant kan ik mij ook wel voorstellen dat ze vinden dat ik de problemen misschien ontken. Ik weet dat niet hoe zij daarover denkt.

Vind je zelf dat je de problemen ontkent?Dat is het verschil. Dat je als documentaire fotograaf kiest voor een verhaal dat jij wil vertellen over een bepaalde thematiek. En het verhaal dat ik wou vertellen was niet enkel en alleen over bendes. Dat is het verschil tussen een reportage maken. Het is iets objectiever. Als documentairemaker kies je echt wel een standpunt tegenover je thematiek. Ik wil een verhaal vertellen over dat onderwerp hoe ik het zie. En daar kies je voor. Het is nooit mijn bedoeling geweest om te beweren dat dit de favela is. Hoe ik ze in beeld heb gebracht vind ik wel een juist beeld van hoe het daar is. Ik zag elke dag drugs maar daar ging het voor mij niet om. Als je een rockband volgt en die zitten na de show coke te snuiven. Als je daar geen foto van maakt, heb je dan minder de rockband helemaal vastgelegd? Is dat nodig om dat op beeld te brengen? Ik weet het niet. Als je zegt dat het voor mij gaat om het onderweg zijn van de band, het touren van een band, bus in bus uit, inpakken en voort dan maakt het niet uit wat die daarbuiten doen. Als je een reeks wil maken over de drugsproblematiek in de favela dan ga je je focussen op dat.

7

Je kon perfect een volledig ander verhaal getoond hebben. Het was dus een bewuste keuze om het positieve in beeld te brengen?Ja en dat zorgde er ook voor dat ik de beelden kon maken die ik gemaakt heb. Vanaf je met je camera begint te focussen op de drugs dan gaan er veel deuren sluiten. Je kan dat doen maar dan gaan die gasten je ook minder snel toelaten. Als je telkens foto’s maakt als er drugs in het beeld is en je bent daar niet duidelijk over dan ga je ook in de problemen geraken. Het ene werkt het ander wat in de hand.

Wat was het moeilijkste deel van integreren in die samenleving?Het moeilijkste was dat het heel veel tijd in beslag nam. Negen van de tien mensen wilden de eerste dagen niet op de foto. Dat is enkel maar gekomen omdat ik daar zo lang was en een band kon opbouwen. Ik ben ook meerdere keren teruggekeerd. Dus in het begin wanneer ik iets zag en wou fotograferen kon ik het niet omdat het niet mocht. En dat moet je dan ook respecteren. Enerzijds het respect voor de andere mensen en anderzijds voor je eigen veiligheid. Als je van de verkeerde een foto maakt die dat niet wil, kan je echt in de problemen geraken. Dus in het begin was dat wel frustrerend en het moeilijkste. Maar ik merkte wel dat stilletjes aan ik meer en meer toelating kreeg. Maar ik heb ook heel veel beelden niet kunnen maken waardoor het project zolang duurde.

8

Zoals je al zei is Jezus Make Up And Football zeer natuurlijk ontstaan. Is er nu een land of gemeenschap dat je op het oog hebt waar je dezelfde aanpak zou gebruiken zoals Brazilië?Kyrgyzstan – mijn laatste project – is een beetje vergelijkbaar met het verschil dat dat echt heel vlot ging. De eerste dag dat ik daar was ben ik in een dorp beland en die mensen vonden dat supertof dat ik daar was. Ik mocht direct hun huis binnen en alles fotograferen. De bergen in, bij de mensen binnen gaan, naar hun boerderij. Overal ben ik super gastvrij ontvangen. Die mensen hebben nooit gezegd dat ik geen foto mocht maken. Maar in Kyrgyzstan heb ik mij ook ingewerkt in die gemeenschap en ik ben nu ook al 7 keer teruggekeerd. Dus dat is dezelfde werkwijze met het verschil dat ik mij geen zorgen moet maken over mijn veiligheid en iedereen is oké met foto’s en dat is een supergroot verschil. Dat is ook wel de reden waarom ik dat fijn vond na Brazilië omdat dat heel vermoeiend was. Enerzijds frustrerend omdat je dingen niet mag of kan en je moet ook altijd wel wat alert zijn. Het is een supergoeie intense ervaring maar ik was ook wel blij dat het gedaan was en daarna wou ik iets anders zonder al die shit.

Zou er ooit nog een soortgelijk project komen als Brazilië?Ja, gemeenschappen vind ik sowieso wel interessant maar ik weet niet of het weer zo op het randje van gevaarlijk moet zijn. Dus ja gemeenschap, nee gevaar.

9

We hebben het er daarnet al even over gehad maar ik wil hier graag nog even op terugkomen. Zoek jij altijd het positieve in een situatie?Het is niet dat ik altijd het positieve zoek. In Brazilië was dat wel het geval omdat het daar altijd negatief is en ik het omgekeerde wou doen. Maar het is niet dat ik vertrek met het idee: ”Waar kan ik hier een positief verhaal gaan maken?” daar ben ik niet mee bezig ik zoek een onderwerp wat mij boeit. Maar het is wel dat ik vaak door schoonheid getriggerd wordt waardoor het sneller iets positief zal zijn. Gelijk in Kyrgyzstan is het zeer hard maar wel heel mooi tegelijkertijd. Dus daar zit dat in elkaar verweven. Maar ik focus ook wel keihard op die harde aspecten van die levensstijl. Niet enkel op het zonnige zomerdagje maar ook het beenharde in de winter. Dus ik denk niet dat dat enkel een positief verhaal is maar eerder een rauwe, realistische kijk op die levensstijl. Ik heb eens een Albanese blog gevonden waar heel veel slechte kritiek op geplaatst stond. Van Albanezen krijg ik heel veel negatieve kritiek.

Omdat het realistisch is?Het is wel realistisch maar zij vinden dat niet realistisch. Zij leven in de hoofdstad waar het oké is. Ik heb het land gezien in alle uithoeken en kleine dorpen en verlaten communistische bouwvallige stadjes. En ze zeggen dat ik enkel focus op die paar boeren en dat communistische in plaats van de hoofdstad waar het mooi is. Maar ja dat is één plek. De rest van hun land is voor 90 procent wel zo. Maar die leven zelf een beetje in een bubbel van hun hoofdstad denk ik dan. Natuurlijk zijn daar mooie dingen maar ik ben ook bewust op zoek gegaan naar dat contrast van die geschiedenis en dat het leven daar nog wat achterloopt dus ik snap wel dat dat voor Albanezen niet zo goed overkomt. Nu het is wel met een knipoog bedoelt en het is ook wel een realiteit. Om een volledig boek op die manier te fotograferen kom je niet één keer zoiets tegen dus het komt wel vaker terug.

Er is een boek van een fotograaf die Noord-Korea heeft gefotografeerd. Dat zijn allemaal heel treurige foto’s. Maar de mensen daar waren daar juist heel trots op. En bij jou is dat juist andersom gegaan.Ik denk dat ze dat voor een deel ook niet zien. Het is maar omdat ik het op mijn manier vastleg dat zij dat confronterend vinden. Het probleem is ook dat Albanië een aantal slechte connotaties heeft bij de andere landen. Iedereen denkt aan oorlog, maffia en het communistisch regime van vroeger. En zij weten dat iedereen zo over hen denkt dus voor hun is dat niet fijn want alle mensen daar zijn ongelooflijk vriendelijk en gastvrij dus die zeggen van: “we staan al zo slecht gekend in de wereld. Waarom focus je niet eens op de mooie dingen die hier zijn en dat begrijp ik wel. Dat ik de miserie en het belachelijke in beeld breng terwijl die wel mooie natuur, mooie stranden en toeristische trekpleisters hebben. Maak daar eens een beeld van in plaats van de boeren in de bergen”. Nu ja, ik ben hier ook niet om een toeristenbrochure te maken. Maar ik snap hun reactie wel. Ze komen al van zo ver en voelen zich al heel veroordeeld en ik kom ze dan op hun tenen trappen.

10

Maar het was wel uw bedoeling om het mooie van dat land in beeld te brengen?Ik was zelf ook echt wel jong en ik was daar al twee, drie keer geweest voor ik het boek gemaakt heb. Ik was gewoon super gefascineerd door dat land door al die dingen. Voor ons is dat een beetje exotisch. Je zit tussen Italië en Griekenland. Dat is midden-Europa. Ik ben te voet de grens overgelopen. 15km tot het eerste dorp en ik heb toen een bericht naar mijn moeder gestuurd van “Ik ben precies op die paar kilometer 100 jaar terug in de tijd gegaan”. Dat dorpje had oude bouwvallige gebouwen met natuursteen en ezeltjes met al hun hout op de rug. Dat was enorm verschieten maar wel positief. Nu, dat is allemaal snel aan het veranderen. Ik kom daar elk jaar dus het is echt wel al veranderd wat ik soms wel jammer vind omdat daardoor veel charme verdwijnt. Het was die fascinatie dat we eigenlijk midden in Europa zijn maar het gevoel hebben aan de andere kant van de wereld te zitten. Ik wilde daar iets rond doen, het land rondreizen en de dingen die mij visueel pakken wil ik dan in beeld brengen.

11

Je zei dat je toen nog de clichés daar hebt vastgelegd. Zou je dat nu weer doen?Nu voel ik het ook niet meer in dat land. Toen was dat contrast met ons zo groot en dat is nu veel verminderd. Het is normaler dus ik zie het voor een deel niet meer. De wegen waar ik vroeger zes uur in een hobbelig busje moest zitten samen met 30 Albanezen is nu een autostrade. Vroeger waren het allemaal bergen en nu is het door alle valleien waar je maar een uur over doet. Dikwijls liep ik daar rond en kwam een dorp binnen en vroeg ik of ik bij mensen kon slapen. Nu heb je overal hotels. Toen was dat allemaal veel minder. Toerisme is daar nu veel meer aan het boomen waardoor mijn beleving verandert. En ik ben nu minder getriggerd door dat land. Nu ben ik veel meer gefocust op de schoonheid van dat land en de natuur dus is het iets heel anders geworden.

Is er een boodschap of intentie die je wil voortbrengen in je reeksen?Nee (lacht). Het is moeilijk om het onder 1 noemer te plakken want ik heb zeer uiteenlopende projecten. Mijn laatste twee projecten “Wolf” en “Horsehead” gaat voor mij over ik die terug op zoek ga naar de nat-uur. En de mensen leven daar op een manier dat ik misschien wel mis in de samenleving hier. Dus bij die twee projecten is dat wel een beetje hetzelfde maar ik heb niet de bedoeling om een boodschap mee te geven. Het is meer omdat ik zin heb om dat vast te leggen.

En de manier waarop je fotografeert. In Kyrgyzstan zei je dat je het harde en het rauwe van die samenleving wilde vastleggen maar je legt dat op een fijnere en kunstzinnigere manier vast. Ben je daarvoor naar Kyrgyzstan gegaan?Nee zeker niet. Nu ik heb wel al gehoord van mensen dat ze mijn werk zeer esthetisch vinden. Ik heb weinig rommelige beelden, ze zijn allemaal clean. En dat is wel iets dat zowel in Brazilië en Kyrgyzstan dat ik wel altijd zeer pure en simpele beelden zoek. Ik heb liever iets eenvoudig waar een sterke emotie in zit dan een schreeuwend beeld.

Dus esthetiek is wel belangrijk voor jou?Ja maar dat is iets onbewust. Ik kan mij mateloos storen aan iets klein dat in de weg staat en ik niet weg kan krijgen.

12

Zou je dat dan ook voorrang geven aan de boodschap of context van een beeld? Ga je eerder een mooi beeld of een betekenisvol beeld kiezen?Ik probeer beide te combineren. Ik zie meestal iets dat interessant kan zijn voor mijn verhaal en dat probeer ik dan mooi in beeld te brengen. Want je kan inderdaad verschillende onderwerpen in de reportagestijl brengen maar je kan het ook door een bepaalde afstand of standpunt clean en esthetisch maken. Maar ik ben wel echt op zoek naar iets dat inhoudelijk sterk is. Iets dat ik nodig heb om mijn verhaal te vertellen en dat moet dan ook wel mooi zijn. Ja, dat is iets dat gewoon gebeurt bij mij. Dat zijn vaak de beelden die ik er uiteindelijk ook uithaal. Ik denk ook dat daardoor die beelden langer goed blijven om naar te kijken, je raakt ze minder snel beu. Maar dat is moeilijk om over je eigen werk te zeggen. Soms denk ik dat iemand anders daar een beter antwoord op kan geven omdat jezelf te veel in je eigen werk zit. Ik weet niet wat die foto doet met een ander persoon omdat ik altijd in die foto aanwezig ben. Die afstand is zeer moeilijk bij je eigen werk dus vind ik het handiger om te vragen aan andere mensen hoe zij mijn beelden ervaren omdat het te persoonlijk is voor mijzelf. Ik zat in die favela, ik zat op mijn paard. Die beelden zijn verbonden aan die gevoelens en momenten.

Vind jij dat beelden tekst nodig hebben om extra uitleg te geven aan de kijker?Dat hangt van het onderwerp af maar ik vind het fijn dat je zelf er iets bij moet voorstellen. Ik kan een foto van de favela tonen en zeggen wat er gebeurd is maar ik vind dat je gewoon puur naar dat beeld moet kunnen kijken en zelf de puzzelstukken samen plaatsen. Er is een verschil als je een reportage zou maken over een sociaal thema. Dan is het veel noodzakelijker om bij te zetten wat er aan de hand is en wie er op beeld staat. Dan is het nodig om extra uitleg te geven zodat de kijker mee is met het verhaal. Maar ik vind het fijn om mensen mijn beelden te tonen en verder geen uitleg te geven.

Heb je al volgende projecten op het oog?Nee, de reeks van Wolf is nog niet af dus volgende winter begin ik daar opnieuw aan. Maar daar is geen haast bij. Als het 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar duurt. Dat maakt niet uit voor mij.

13

14

Hoe kijkt pro en contra

“Iedereen wordt genoodzaakt een standpunt in te nemen. Vooral in de maatschappij waarin we vandaag leven wordt er verwacht dat we onze mening niet alleen innemen voor onszelf maar ook daadwerkelijk uiten.”

15

Iedereen wordt genoodzaakt een standpunt in te nemen. Vooral in de maatschappij waarin we vandaag leven wordt er verwacht dat we onze mening niet alleen innemen voor onszelf maar ook daadwerkelijk uiten. Dit is iets wat veel te zien is op social media zoals twitter en reddit. Het delen van manipulatieve foto’s is iets niet alleen van deze tijd is. Het is iets wat al veel langer aan de gang is maar dan op een andere manier.

In de Eerste Wereldoorlog konden we al verschillende manieren zien van propaganda. Dit werd echter naar een hoger niveau getild wanneer journalisten tijdens WO2 aan het werk waren en beelden maakten om een situatie te verbloemen. Een goed voorbeeld zijn de beelden van de Vietnamoorlog. Er werden beelden gemaakt voor de overheid om de bevolking te overtuigen dat ze niet gewelddadig te werk gingen terwijl er ook een hele groep journalisten was die naar buiten kwamen met de ware beelden van het gruwelijke event.

16

Zoals te zien op onderstaande foto’s geven beide foto’s een totaal ander beeld op de militaire acties die aan de gang waren in Vietnam. Op één beeld is te zien hoe een soldaat twee kindjes uit de nood redt. Terwijl op de andere foto net te zien is hoe de militairen de kindjes achterna lopen die verbrand zijn door de gassen van de explosies. Er zijn voldoende voorbeelden waarbij tegenovergestelde groepen beelden gebruiken om een situatie, persoon of land op een andere manier te verbeelden. Zo kunnen we zien dat op de eerste propaganda foto aanhangers van Trump, hem afbeelden als een krachtig man. Op de tweede afbeelding zien we dat de tegenhangers Trump afbeelden als een racist die elke immigrant wil buitenhouden. Ze beelden hem af met een grote mond met de verwijzing naar de vele grootse uitspraken die Trump maakt.Aan de hand van deze voorbeelden is te zien dat een beeld veel invloed heeft op de perceptie van een persoon of situatie. Wat ons terugbrengt naar het feit dat iedereen genoodzaakt is een standpunt in te nemen. In de wereld waarin wij leven is er altijd een ingroup en een outgroup. De ingroup wil mensen warm maken dus gaan een bepaalde persoon of situatie mooier afbeelden dan dat die eigenlijk is. Terwijl de outgroup het tegenovergestelde doet.

17

Wedstrijd

Thema:De verdraaide waarheidStuur ons jouw beeld rond het thema: de verdraaide waarheid.Neem vooral deel en plaats jouw beeld op Instagram met de hashtag #krachtvanhetbeeld Wij kijken uit naar jullie beste beelden!

De kracht van het beeld organiseert elke maand een challenge waarin wij jullie uitdagen om een beeld te maken over een bepaald thema.

De wedstrijd eindigt 31 mei 2019 enbelonen de beste inzending met een prijs om ú tegen te zeggen: De Carl Zeiss Planar T* 1,4/85mm-portretlens voor Canon- of Nikon camera’s, geschonken door onze sponsor Flash. De winnaar maken wij bekend in de volgende editie.

18

19

20

De naakte feiten..

Op 2 september 2015 lag een verdronken kind op zijn buik in de branding aan de Turkse kust, in Bodrum. Rood t-shirt, kort broekje. De wereld reageerde geschokt. De jongen heette Alan Kurdi. Hij was met zijn familie uit Syrië weggevlucht en had de gevaarlijke reis in een rubberboot op zee niet overleefd.Ik herinner mij vandaag nog levendig hoe verbijsterd ik was bij het zien van deze beelden en spontaan tranen in mijn ogen kreeg. Als vader zijnde kwam dit zeer hard binnen. Zelf tot op vandaag heb ik alleen maar vragen en nog steeds geen antwoorden.. waarom…Ik kon en kan mij nu nog steeds niet voorstel-len hoe zijn vader dit zal of kan verwerken. Laat staan hoe ik zelf zou reageren mocht mij dit overkomen. Zijn zoontje, dat met zijn gezichtje in het zand lag langs de waterlijn, vervolgens door een vreemde werd opgepakt.. Waarom?

21

22

Mag ik me even voorstellen?

“Reizen en nieuwe mensen en culturen leren kennen is één van mijn favoriete dingen om te doen. Ik heb al veel gereisd en ben van plan dit nog veel meer te doen in de nabije toekomst.”

23

“Dag iedereen, ik ben Michiel en ik ben reisfotograaf.In mijn vrije tijd hou ik mij veel bezig met sporten en leer ik graag nieuwe dingen bij.Fotografie is een van mijn passies omdat ik op deze manier mensen kan introduceren aannieuwe landen en culturen en ze kan inspireren om zelf te gaan reizen.Avontuur, nieuwe mensen leren kennen en de lokale cultuur opsnuiven is voor mij eenideale vakantie.”

24

“Ik ben Jacob, ik zou mezelf beschrijven als portret en landschap fotograaf of een com-binatie daartussen.

De laatste tijd ben ik veel bezig met het portretteren van mensen in een landschap of omgeving omdat ik deze combinatie heel erg interessant vind. Vooral als deze omgeving door gebruik en tijd is gecreëerd.”

25

“Ik ben Wouter, ik ben de laatste tijd bezig met het uittesten van zo veel mogelijk soorten fotografie als ik kan. Dit houd in dat ik zowel met sport fotografie bezig ben meer specifiek longboarders in actie. Als ook bijvoorbeeld communie fotoshoots. Maar even-goed ook gewoon portretten in steden en in het land-schap.

Reizen en nieuwe mensen en culturen leren kennen is één van mijn favoriete dingen om te doen. Ik heb al veel gereisd en ben van plan dit nog veel meer te doen in de nabije toekomst.”

26

“Ik ben Michel, een gepassioneerdfotograaf op zoek naar een eigen

specifieke beeldtaal.Beeld over Beeld over Beeld zettendals een middel om te communiceren

met de kijker.Ik maak dan ook veelvuldig gebruikvan reflectie’s, weerspiegelingen om

deze beeldtaal vorm te geven zoals

je in bijgevoegd zelf Portet kan

opmaken opmaken.”

27

“Ik ben Milan en hou van fotografie, ben er dagelijks mee bezig. Je kan mevooral vinden in de skate en muziek scene. Drie dingen waar ik me het meestmee bezig hou in mijn leven, die kunnen combineren is zalig.”

28

“Ik ben Joris en ik ben gepassioneerd in allerlei soorten en vormen van de fotografie. Zowel met mijn camera als met mijn smartphone neem ik dagelijks foto’s met meestal hetzelfde doel, de sfeer van een momentopname vastleggen. Het liefst focus ik mezelf op het fotograferen van portretten en de natuur, of een combinatie van de twee.Ik houd er ook van om de sfeer te benadrukken in de nabewerking.”

29