Geachte mevrouw de minister, Beste Maggie,

Op 4 november werden mijn echtgenote en ik de fiere ouders van Floris, ons eerste kindje. Floris kwam ter wereld in het AZ Sint-Lucas in Gent. Hij werd er meteen omringd door de beste zorgen van vroedvrouwen, verplegend personeel, gynaecologen en kinderartsen.

Het was met een zekere gêne dat dit competente, attente en zeer warme team Floris zo (te) snel naar huis stuurde. Dit was niet hoe het moest zijn, maar nieuwe regelgeving schrijft voor dat je na drie nachten naar huis moet. Een weldenkend mens denkt dan dat dit drie nachten na de bevalling is. In werkelijkheid is het drie nachten nadat de mama wordt opgenomen in het ziekenhuis. Dat mijn vrouw om 21.30 uur met weeën om de vijf minuten aankwam en Floris pas de volgende middag om 13.21 uur werd geboren, kostte Floris en zijn mama al een nacht. Hoe langer de arbeid, hoe uitgeputter de mama, hoe sneller ze naar huis moet.

AZ Sint-Lucas is een kindvriendelijk hospitaal dat borstvoeding promoot (het volgt daarmee een programma van de Verenigde Naties). Deze op minder dan 48 uur op gang krijgen, is misschien economisch interessant, maar als arts weet u allicht dat de natuur zich niet laat forceren. De eerste drie dagen zijn de moeilijkste: het aanhappen is misschien nog niet perfect, de melkproductie komt op gang, de baby heeft gewichtsverlies, krampjes komen meestal pas na drie dagen, stuwing die begint rond die tijd, de 'babyblues' is er op dag drie,... Blijkbaar is onze gezondheidszorg er niet om rekening te houden met het tempo waaraan nieuw leven zijn ritme vindt of om borstvoeding te faciliteren. Het is nochtans voldoende bekend dat borstvoeding vele voordelen biedt, zowel voor moeder als kind. Net als de suikertaks gaat het hier om een platte budgettaire maatregel, die niks met volksgezondheid vandoen heeft. Wanneer we een tweede kindje op deze aardbol zetten zal het team in Sint-Lucas allicht ook heel wat kleiner zijn, wat de zorg zeker ook niet zal verbeteren.

Floris heeft geluk. Hij komt in een stabiel en liefdevol gezin terecht. Beiden hebben we een diploma, een goedbetaalde job en een uitgebreid sociaal netwerk zodat we vlug de weg vonden naar vroedvrouwenpraktijk 't Geboortehuis, kraamhulp en andere mogelijke premies. Ik zeg het zelf: wij hebben een vroedvrouw-aan-huis gecontacteerd. Ik kan me best voorstellen dat dit bij sociaal minder vaardige en minder mondige gezinnen niet zo evident is.

Daarenboven: in Gent zijn 36 zelfstandige vroedvrouwen actief. Floris was de 5.538ste baby die werd aangegeven dit jaar in Gent... Er is nog heel wat werk in het uitbouwen van een ambulant systeem zoals dat in Nederland bestaat, waarnaar de overheid toch zo vaak en graag verwijst. U spant hier dus op zijn minst de kar voor het paard.

Maar volgens mij is het een stuk triester dan dat. Het lijkt zonneklaar: Floris wordt door deze regering als een last gezien. Bij zijn geboorte moet hij zo snel mogelijk naar huis. Zijn kindergeld daalt. Voor de bouw of renovatie van zijn school is geen budget. Het bos waar hij wil spelen wordt gekapt. De hogeschool of universiteit waar hij naartoe trekt, verhoogt de inschrijvingsgelden. Beslissingen van de boekhouders en notarissen die deze regeringen uitmaken.

Ik had van u als arts anders verwacht. Ik dacht dat u als arts het medische op het financiële zou laten primeren. De mantra dat we de sociale zekerheid betaalbaar en de begroting in evenwicht moeten houden, is een holle schreeuw. Schaf alles af: betaalbaarder kan niet en het overschot op de begroting zal ongezien zijn. Toch zullen we in een armere maatschappij leven. Het liberalisme is verworden tot neo-liberalisme waar alles een prijs heeft, en de waarde van een kind verloren gaat.

A cynic knows the price of everything, but the value of nothing, zei Oscar Wilde. Het zou u zeer sieren deze cynische maatregel te herevalueren.

Bruno Iserbytpapa van Floris, schrijft in eigen naam en als steunbetuiging voor het personeel van de materniteit AZ Sint-Lucas Gent