1

Geen van beiden zijn geboren noch getogen in Zeeland. Veertig jaar geleden was Zeeland voor hen een nog volkomen onbekend begrip. Dat veranderde toen André in 1972 solliciteerde naar de functie van gemeenteopzichter. Na zijn benoeming gingen ze met hun vier kinderen wonen aan de Bosweg en sedertdien zijn ze Zeelanders in hart en nieren. Vanaf het begin hebben ze zich verdienstelijk gemaakt voor de dorpsgemeenschap en zowel André als Sjan zeggen voor geen goud uit Zeeland weg te willen. Daarom verdienen ze van harte een plaatsje in onze Zeelandse rubriek. OPGEGROEID IN LIEMPDE EN OIRSCHOT André van Oirschot groeide op als oudste in een gezin van 5 kinderen. Toen hij 3 jaar was verhuisden zijn ouders van Boxtel naar Liempde. Ze gingen wonen op een boerderij in het buitengebied en dat betekende, toen hij de lagere school bezocht, dagelijks 10 km lopen van en naar het dorp. Hoewel André een uitstekende leerling was bleek er van beroepskeuze geen sprake te zijn. Daarom ging hij als vanzelfsprekend naar de landbouwschool in Schijndel, want als oudste zoon was hij voorbestemd om de boerderij over te nemen. Naast zijn werk op het bedrijf ging hij zeven dagen per week met paard en kar melkbussen ophalen. Zeven dagen, behalve tijdens de wintermaanden want dan werd de zondag overgeslagen. Van ’s morgens kwart voor 7 tot 12.00 uur was hij daarmee bezig en als hij de melk in Boxtel had afgeleverd, had hij fl.7,50 verdiend. Op 4 december 1956 zou André worden opgeroepen voor militaire dienst. De avond daarvoor vierde hij zijn afscheid toen er ’s avonds om 11 uur een telegram kwam dat hij 10 dagen uitstel kreeg. Dat uitstel werd verlengd naar 3 maanden en na ongeveer twee jaar kwam er definitief bericht dat hij wegens onmisbaarheid op de boerderij werd vrijgesteld van dienstplicht. Later ging hij werken bij Staatsbosbeheer. Zijn werkterrein lag achter de boerderij, heel gemakkelijk dus, maar toch duurde dat maar een half jaar. Toen kreeg hij van zijn werkleider de tip dat er in de gemeente Schijndel een voorman werd gevraagd. Hij werd aangenomen voor een flinke taak, het onderhoud van de bossen, landwegen en waterlopen. Inmiddels had hij op een dansavond in Olland Sjan leren kennen. Sjan, die gezins-verzorgster was, kwam uit Oirschot en was het derde kind in een gezin van twaalf.

- - Af en toe logeerde - -

Oan de proot mè.......................................... ......André en Sjan van Oirschot – van Roy

door Ria Boley.

Sjan 21 jaar. Adriana Henrica van Roij, geb: 6-9-1938 te Spoordonk (Oirschot).

André 20 jaar. Andreas Josephus van Oirschot, geb:29-3-1937 te Boxtel.

2

Af en toe logeerde ze bij een vriendin in Schijndel en tijdens een van die logeerpartijen ontmoette ze André. Het klikte tussen hen en in november 1961 trouwden ze. Sjan wilde graag halve dagen blijven werken maar daarvan was in die tijd geen sprake. Ze bleef dus noodgedwongen thuis en al spoedig had ze daar haar handen vol want er werden 4 kinderen geboren: Harriët, René, Petrie en Carin. Veel avonden en soms zelfs weken, was ze alleen. André wilde n.l. zijn positie verbeteren en daarvoor moesten veel cursussen worden gevolgd o.a. aan de bosbouwschool in Arnhem. NAAR ZEELAND Tien jaar werkte hij in Schijndel toen er in de krant een advertentie stond waarin in de gemeente Zeeland een gemeenteopzichter werd gevraagd. André solliciteerde en kreeg een oproep voor een gesprek. Toen hij in het gemeentehuis arriveerde zaten daar twee andere kandidaten te wachten. De eerste die werd binnen geroepen had een koffer bij zich waar kennelijk zijn papieren en diploma’s in zaten. André had niets meegenomen. Hij dacht: ik ga eerst maar eens praten, hebben ze papieren nodig dan zien we dat wel! Hij werd ontvangen door een commissie die bestond uit burgemeester Verheijen, secretaris Jan Tonies en de wethouders Martien Verstraten en Bernhard van den Burgt. Het was een goed gesprek en André vertrok met de mededeling dat hij er wel van zou horen”. Inderdaad hoorde hij er van maar niet op de gebruikelijke manier. Sjan vertelt: “Op een dag, André was ziek en lag boven in bed, kwam hij opeens holderdebolder naar beneden. Hij gooide de krant op tafel en zei: “moet je kijken…..” Tot onze verbazing stond daarin zijn benoeming tot gemeenteopzichter in Zeeland! De avond daarvoor was er een raadsvergadering geweest waarin het besluit was gevallen en het krantenartikel was er dus eerder dan de bevestiging van zijn benoeming. Naar aanleiding van dat bericht werd het die middag bij ons aan huis een drukte van belang. Collega’s, vrienden, buren, iedereen had het gelezen en kwam feliciteren. De benoeming in Zeeland hield uiteraard in dat we Schijndel moesten verlaten. Na het sollicitatiegesprek (ik was meegegaan en tijdens het gesprek in de auto blijven zitten) waren we langs het boswachtershuis gereden wat eventueel onze toekomstige woning zou worden. André vond het prachtig! De ligging was een schot in de roos voor hem. Ikzelf was echter minder enthousiast. Toen we in het “Jachthuis” een kopje koffie dronken zag ik nog eens duidelijk wat een eenzaam plekje het was, niet iets wat me aantrok. Maar ja, ik dacht: waarschijnlijk gaat de baan toch naar een ander dus wat zou ik me druk maken….. Maar opeens werd het realiteit en in september, juist toen de dagen korter werden, verhuisden we. DE BEGINJAREN In het begin was het niet gemakkelijk voor me. Hoewel de afstand Schijndel Zeeland maar een peulenschil is, had ik toch het gevoel nog verder van m’n familie verwijderd te zijn. Niet lang daarvoor was mijn moeder op 56jarige leeftijd overleden en dat had ik ook nog absoluut niet verwerkt. - - Gelukkig had André - -

Huwelijk Sjan en André 1961.

3

Gelukkig had André kantoor aan huis dus was hij vaak binnen. Dat had ook nadelen want alle bezoekers kwamen bij ons over de vloer. Het gebeurde regelmatig dat tussen de middag de hele keuken vol mannen zat. Die dachten dan, we gaan nu maar, dan is hij in elk geval thuis. Ook de gemeentewerf lag bij ons huis. Daar werd veel hout verkocht en er waren constant twee medewerkers aanwezig. Eenzaam was ik dus niet. Maar er is diverse keren zowel op de werf als in het woonhuis ingebroken en dat geeft je ook niet bepaald een gerust gevoel. Om wat contact te krijgen met m’n nieuwe dorpsgenoten, werd ik lid van een paar verenigingen o.a. het NKV. Toen daar een nieuwe voorzitster moest komen werd ik gekozen. Met heel veel plezier heb ik dat gedaan en ik denk nog altijd met genoegen terug aan die periode. Samen met de KVO en de KPJ speelden we in die tijd toneel en de repetities waren dan altijd in de kantine van de gemeentewerf. Wat hebben we daar met elkaar een lol gehad! Ook heb ik met het NKV een reis naar Lourdes gemaakt. Voor die tijd was ik nog nooit echt in het buitenland geweest en volgens mij heb ik daar de smaak van het reizen te pakken gekregen want dat is nu een van mijn geliefde bezigheden." De taak van André bestond uit toezicht en onderhoud van bossen, sportvelden en buitengebied. Langzamerhand werd dit werk uitgebreid toen er meer groen kwam in het dorp wat ook de nodige aandacht en zorg vereiste. Bij de bouw van het nieuwe gemeentehuis werd daar ook een kantoor voor hem ingericht zodat het kantoor aan huis verdween. Ook op het sociale vlak liet André zich niet onbetuigd. In Schijndel was hij 10 jaar lid van de vrijwillige brandweer geweest en hij besloot om zich in zijn nieuwe woonplaats hiervoor eveneens beschikbaar te stellen. Bovendien werd hij bestuurslid van de Stichting Jeugdbelangen. In die functie nam hij in 1982 deel aan een kleding en voedseltransport naar Polen. Met twee vrachtwagens van de firma Van Sambeek werden de in het bondsgebouw ingezamelde spullen weggebracht, begeleid door leden van de Stichting. Voor André was dit een emotioneel gebeuren. “Daar ben ik met m’n neus op de feiten gedrukt” vertelt hij. “Het begon al tijdens de reis. Aan de Poolse grens moesten we uren wachten voordat onze wagens werden gecontroleerd. Toen we eindelijk aan de beurt waren gingen er slanke douanebeambten naar binnen maar kwamen er dikke bolle mannen naar buiten. Tijdens de zogenaamde “controle” hadden ze onze pakketten al behoorlijk geplunderd. Door het oponthoud aan de grens moesten we de nacht in de auto doorbrengen. Toen we op de plaats van bestemming arriveerden, werden we met open armen ontvangen. Daarna begon het uitdelen van de pakketten. Dat was voor mij iets onvoorstelbaars. Hoe arm de mensen waren en hoe ongelooflijk dankbaar voor het schamele overschot van ónze welvaart, dat heeft me erg aangegrepen.

- - Ik nam me toen voor - -

Voedsel en kledingtransport Polen 1982. Boven v.l.n.r. Jan v.d. Zanden (chauffeur), Tonny van Sambeek, Theo van Nuland, Martien van Grinsven. Beneden: Chauffeur, Toon van Sambeek en André.

4

Ik nam me toen voor om nooit meer aan een dergelijk transport deel te nemen want dáár kan ik niet tegen. Later werden we bij een familie aan huis ontvangen om het middagmaal te gebruiken. Het was een week voor Kerstmis en die mensen hadden een zodanig maal voor ons bereid dat ze met de Kerstdagen zelf niets meer hadden! Dat is toch niet te geloven!” ACTIVITEITEN In 1976 werd André lid van het Sint Jacobusgilde. Later sloot ook Sjan zich hierbij aan en samen namen zij jarenlang deel aan schutterswedstrijden (geweerschieten). Een volle prijzenkast, plus een prachtig beeld, verdiend tijdens de Europese kampioenschappen in Bernheze, getuigt van hun kunde op dat gebied. Vooral Sjan was in deze discipline bijzonder behendig, ze bracht het zelfs enkele malen tot kringkampioen.

In 1997/1998 waren André en Sjan het koningspaar. “Een roerig jaar” vertellen ze. “We hebben in deze periode veel meegemaakt. Mooie, maar ook droevige dingen. Zo waren we o.a. aanwezig bij het gouden kloosterfeest van zuster Arnolda Bongers en het 60jarig huwelijksfeest van het echtpaar Verstraten-Jacobs. Het gouden huwelijksfeest van onze gildebroeder Has van Beusekom en zijn Nelleke hebben we ook gevierd maar helaas moesten we hem enkele weken daarna begeleiden op zijn laatste tocht. Ook namen we in dat jaar afscheid van Antoon Jacobs en Henk Danen. Drie gildebroeders in één jaar verliezen, dat is heftig, maar desondanks is het voor ons een waardevol jaar geweest. Ieder gildelid zou dat ééns moeten kunnen meemaken.” Vanaf 1994 is André bestuurslid en heeft hij de zorg en het beheer van het schutsveld. Momenteel is hij actief bij de bouw van het nieuwe gildeonderkomen. Samen zijn ze al lange tijd in touw als vrijwilliger met het rondbrengen van maaltijden voor ouderen, die gebruik maken van deze service. Ook is André

actief binnen de parochie als acoliet bij kerkelijke vieringen en is secretaris van invalidenvereniging “’t Trefpunt.” Voor al deze activiteiten werd hij in 2004 benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau. In januari van dat jaar was de herindeling van de gemeentes Schayk Reek en Zeeland. André was 56 jaar en mocht als hij dat wenste, stoppen met werken. Hij maakte daar graag gebruik van en ging genieten van de daardoor verkregen vrijheid. Ook voor Sjan begon toen vanzelfsprekend een ander leven. DOEN WAT JE GRAAG DOET “Ik doe nu echt alleen nog maar waar ik zin ik heb” zegt ze. “Ik zal niets bijzonders vertellen als ik zeg dat we dolgelukkig zijn met onze 9 kleinkinderen in de leeftijd tussen 7 en 15 jaar. Hierbij zijn de mannen duidelijk in de meerderheid, 6 jongens en 3 meisjes. Het is een heerlijk stel, een Godsgeschenk, een ander woord heb ik er niet voor.

- - Ik vrijwillig in het winkeltje - -

Afhalen koningspaar 1998, André en Sjan en Adriaan v.d. Coer.

5

Ik vrijwillig in het winkeltje van Compostella, in de kantine van het Gilde en zing bij het gospelkoor “Reach Out”. Dat vind ik heerlijk. Bijna heel mijn leven heb ik al in een koor gezongen en ik hoop dat nog lang te kunnen volhouden. Met mijn schietactiviteiten bij het Gilde ben ik gestopt maar daarvoor is een andere hobby in de plaats gekomen namelijk schilderen. Eenmaal per week krijg ik daarin les en zonder onbescheiden te zijn kan ik zeggen dat dit me al aardig afgaat. Alle

schilderijen die hier binnen hangen heb ik zelf gemaakt. Niet gek hé voor een beginneling? Zoals ik al eerder zei is reizen een van mijn grote liefhebberijen geworden. Gelukkig houdt André daar ook van en samen hebben we nagenoeg alle landen van Europa bezocht. We gaan ook wel eens buiten Europa. Zo zijn we o.a. naar Venezuela geweest maar doorgaans houden we het wat dichter bij huis. De mooiste reis die we hebben gemaakt was ter gelegenheid van ons 45jarig huwelijk. Met al onze kinderen

en kleinkinderen hebben we dat gevierd in Turkije. Een onvergetelijk feest, bijna dagelijks genieten we nog van de herinneringen. Heel heel erg blij ben ik dat de band met onze familie heel hecht is. Zowel ons eigen gezin als onze broers en zussen, die gelukkig allemaal nog in leven zijn, kunnen het uitstekend samen vinden. Ik zou niet kunnen leven met het idee dat we met wie dan ook in de familie onenigheid zouden hebben. Trouwens, dat zal niet zo gauw gebeuren want mócht er een kink in de kabel komen dan wordt dat onmiddellijk uitgepraat. En dat is nog altijd de beste remedie nietwaar? André heeft een broer die gehandicapt is en die op de “Binckhof” in Velp woont. Als oudste van het gezin heeft hij de zorg daarvoor op zich genomen. Geen last hoor want het is een hele lieve broer. Eenmaal per jaar ga ik met al mijn zussen een weekje met vakantie. Dat is altijd dolle pret, dat kun je je wel voorstellen, al die meiden met elkaar op stap. Als compensatie mag “de kouwe kant” ,dat zijn de zwagers en schoonzussen, een dag zonder ons gaan fietsen en dat vieren ze dan ook uitbundig! Natuurlijk is het bij ons ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Onlangs hebben we nog heel veel zorgen gehad om Geert, de man van Jet, die erg ziek is geweest. Gelukkig gaat het nu redelijk met hem maar zoiets gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Dan telt opeens niet meer dat je het goed hebt, dat je in een mooi huis woont en een fijne buurt hebt want als het lot een van je kinderen treft ben je als ouder nergens…..

- - Ja, ik ben hier in dit huis - -

Kleinkinderen van Oirschot.

6

Ja, ik ben hier in dit huis heel gelukkig. André ook, maar zijn hart ligt toch ook nog voor een deel aan de Bosweg. Daarom vindt hij het heerlijk dat onze René het huis gekocht heeft en hij houdt er dan ook met veel plezier de tuin bij. Natuurlijk is dat een hobby van hem want bij de natuur voelt hij zich nog altijd heel erg betrokken. Een andere hobby van hem is biljarten. Hij speelt bij ’t Trefpunt en bij de Heische Tip en ik geloof dat hij ook daar best goed in is. Zo kabbelt ons leven rustig verder. We beseffen heel goed dat we begenadigde mensen zijn. Als we met z’n allen gezond mogen blijven is er niéts wat we ons nog zouden willen wensen. Alleen, dat laatste hé, dat is nu juist het enige wat je absoluut niet in de hand hebt…..”

André en Sjan, wij op onze beurt kunnen niet anders dan, samen met jullie, hopen dat de Macht die daarover beschikt voor allen nog een

lang en gelukkig leven heeft voorbestemd en wij

DANKEN JULLIE VOOR HET GESPREK.

Fam. van Oirschot, boven v.l.n.r. Mien, Vader, Moeder, André onder v.l.nr. Ries, Ria en Ad.

Familie van Roij, Sjan 3e van linksboven.

7

André in de bewaarschool, 1943. Sjan

Plechtige communie, 11 jaar. Gezinsverzorgster, 1956.

André 18 jaar, met een van zijn Belgische trekpaarden waarmee hij diverse prijzen won.

André 18 jaar, ophalen van melk.

Kinderen van Oirschot, René, Jet, Petrie en Carin, 1982.

Eerste kind Jet, 4 maanden.

8

1986: 25 jr getrouwd, in ‘t midden de moeder van André.

Kinderen en kleinkinderen bij het 40-jarig huwelijk.

Gezin van Oirschot, 45 jaar getrouwd nov. 2006 op vakantie in Turkije. v.l.n.r. Carin, Petrie, André, René, Sjan, Jet.

40 jr getrouwd

Lid in de Orde van Oranje Nassau.voor: Jan van Dongen, J. Klerkx,

achter: Lea Jans, Burg Doorn, André en Wim van Haandel.