Beiden waren ze jarenlang

werkzaam in de zorg. Tot ze in

2001 besloten om over te

schakelen naar het niet

alledaagse beroep van

uitvaartverzorger. Al snel

bleek dit hen op het lijf

geschreven. Met veel respect

en mededogen proberen zij

een zo persoonlijk mogelijke

uitvaart te creëren. Vandaag

vertellen zij hier over.

Wilhelmus Cornelis Johannes

van Lokven werd op 26

januari 1966 geboren in Den

Bosch waar vader werkzaam

was in het Huis van Bewaring.

Toen hij bijna drie jaar oud

was kreeg vader een

aanstelling bij de nieuw gebouwde penitiaire inrichting "de Corridor" en verhuisde de familie

naar het Luttelveld in Zeeland. We speelden met de buurkinderen op het “Van Kilsdonkplein”

vertelt Wiljan. Het speeltuintje was in aanbouw en ik was hevig geïmponeerd door de stoere

mannen van de Corridor die dat werk moesten uitvoeren. Zelf was ik een heel verlegen

jongetje. Ik was verre van stoer, had rood haar en sproeten en dat alles maakte me ook wel

eens onzeker. Dat veranderde toen ik André van Duin begon te playbacken. Kort daarna werd

ik leider bij Festilent en DJ bij café ‟t Oventje. Mensen begonnen me te beoordelen naar m‟n

capaciteiten, ik kreeg de waardering van anderen en dat gaf me zelfvertrouwen.

-- Ik begon --

Oan de proot mè……

Wiljan van Lokven

en

Miranda van Lokven-Veld

Door Ria Boley

Wilhelmus Cornelis Johannes van Lokven, geb. 26-01-1966

Martina Adriana Maria Veld, geb. 25-12-1967

Ik begon na te denken en kwam tot de

conclusie dat je niet naar het allerhoogste hoeft

te streven. Voor mij hoeft het geen 10 te zijn, een

7 is ruim voldoende. Ik ontdekte ook dat je, als je

er naar streeft om het iedereen naar de zin te

maken, je zelf ongelukkig wordt. Ik begon dus

mijn eigen koers te bepalen en daardoor kreeg

ik een heerlijk leven. Ik genoot van de vele

activiteiten waaraan ik deelnam. Een daarvan

was carnavalsvereniging de Smouskes. Je kunt

wel zeggen dat ik daar allround medewerker

was. Ik was jeugdprins, zat in de Raad van Elf en

werd in 1994 prins, heb mede het jeugdcarnaval

opgericht en deed de presentatie van het

carnavalscabaret, allemaal leuke ervaringen.

Nadat ik mijn schoolperiode achter de rug had,

ging ik naar de opleiding Kinder- en

Jeugdverzorging. Ik liep stage bij het

gezinsvervangend huis “De Venkellaar” in

Veghel en kreeg daarna een aanstelling als

groepsleider in het GVT St. Oedenrode. Daar

werkte ik van 1986 tot 2001 met heel veel plezier.

Vooral de bewoners met gedragsproblemen

lagen me na aan het hart. Het boeide me om

me daarin te verdiepen.

MOEDER

In 2000 overleed mijn moeder. Met haar had ik een

bijzondere band. Moeder was een prachtige

vrouw. Heel eenvoudig, heel puur, een vrouw die

altijd aan anderen dacht en nooit op de voorgrond

wilde staan. Heel veel liefde had ze voor haar 4

jongens en 1 meisje. Alles kon bij haar. Het

gebeurde regelmatig dat de hele woonkamer

werd omgebouwd zodat we konden zaklopen. Of

dat de eettafel werd uitgetrokken, een netje werd

gespannen en er tafeltenniswedstrijden werden

gehouden. Alle jongens waren bij het voetballen

en moeder sloeg geen wedstrijd over. Weer of

geen weer, zij stond langs de lijn. Haar veel te

vroege overlijden, ze was pas 61 jaar, heeft mij diep

getroffen. Ik ben haar heel dankbaar voor datgene

wat ze me heeft voorgeleefd, ze zal altijd mijn grote

voorbeeld blijven.

VERKERING, HUWELIJK EN WERK

Tijdens een uitstapje met het personeel van café „t

Oventje leerde ik op de kermis van Langenboom

Miranda kennen.

-- Miranda werd --

Moeder van Wiljan, Nellie van Erp

* 08-02-1938 te Vinkel

† 24-09-2000 te Zeeland.

Jeugdfoto Wiljan.

Miranda (Martina Adriana Maria Veld) werd op

eerste kerstdag 1967 geboren in Langenboom.

Samen met haar zus Jacqueline groeide ze op en

ging na het verlaten van school werken in de

thuiszorg. Vanaf het eerste moment had ik zoiets

van: “dit zou wel eens de vrouw van mijn leven

kunnen worden.” Het duurde echter even voordat

zij mij zag zitten maar in september 1985 kregen

we serieus verkering en op 16 september 1988

trouwden we. We gingen wonen aan het Melkpad

en daar werd in 1989 onze dochter Maartje

geboren en 2 ½ jaar later is Elke geboren in het

huis dat wij bouwden aan de Boterbloem.

Met ons gezin genoten we van de vakanties op de

Schatberg in Sevenum, waar we vele jaren

hebben gekampeerd en hielden hier leuke

contacten aan over. Miranda was vele jaren

actief als leiding op het Inkakamp. Een gezellige,

ontspannen week waar ook de kinderen altijd aan

mee hebben gedaan. Zij namen het stokje over en

zijn sinds vele jaren actief als leiding van het

Inkakamp. Voor ons betekent dit dat we

jaarlijks aan het Van Kilsdonkplein staan om

hen te zien vertrekken en weer thuis te komen.

Het roept altijd weer hele mooie herinneringen

bij ons op. Het is ook de plek waar onze

dochter Maartje haar vriend Martijn de Louw

leerde kennen, ruim 6 jaar geleden, en volgend

jaar mei zullen zij gaan trouwen. Elke zocht

haar liefde in Schaijk en is nu al weer ruim 2 ½

jaar gelukkig met Roy Manders uit Schaijk. Het

voelt voor ons fijn om de kinderen zo gelukkig

te zien. Een regelmatige bezoeker van ons

gezin was Gerrit, een jongetje dat woonde in

het kinderhuis in Reek. In de weekenden en

tijdens de vakanties verbleef hij bij ons. Toen hij

voor de eerste keer bij ons kwam was hij vier

jaar oud. Toen hij 10 was verhuisde hij en kwam

er een eind aan de bezoekjes. Nu is hij 16 en

woont in een gezinshuis in den Bosch en we

hebben nog altijd contact met hem. Gerrit zal

altijd een plekje in ons hart blijven houden.

Het was in 2001 toen Wiljan vond dat hij toe

was aan een nieuwe uitdaging. Na het

overlijden van zijn moeder was hij tot het inzicht

gekomen hoe belangrijk het voor de

nabestaanden is om goed en met de nodige

inbreng te worden begeleid bij het verlies van

een dierbare.

-- Toen hij --

Met het gezin naar de kermis.

Trouwfoto Wiljan en Miranda.

Toen hij in de krant een advertentie las van Dela besloot hij om daar op te solliciteren.

Tegelijkertijd werd hem op het GVT een nieuwe functie aangeboden dus dit werd even een

dilemma. Toch nam hij het besluit om geheel om te schakelen en in dienst te treden bij Dela.

EEN EIGEN UITVAARTONDERNEMING

Al snel kwam hij tot de

ontdekking dat dit werk hem lag.

Met heel ver in het achterhoofd

het plan om eventueel in de

toekomst zelf een

uitvaartonderneming te kunnen

beginnen, ging Miranda werken

bij Uitvaartverzorging Van Tilburg

in Schaijk. In 2007 was het zo ver,

Wiljan en Miranda begonnen

hun eigen uitvaartonderneming,

aanvankelijk in samenwerking

met de firma Van Lith uit Oss

waar Miranda ook een poosje

werkzaam was. Door hun

respectvolle en persoonlijke

benadering wonnen ze al snel

het vertrouwen. "Je krijgt te

maken met emoties van mensen

die op dat moment heel

kwetsbaar zijn" zegt Wiljan. In de

vijf dagen die meestal liggen

tussen het overlijden en de

uitvaart kom je heel dicht bij de

mensen te staan. Je mag mensen als het ware in hun hart kijken en daar moet je professioneel

maar ook menselijk mee omgaan. We proberen in deze dagen zo veel mogelijk rust te brengen

in de situatie en vooral in fases te werken. Niet te veel dingen op één dag want er komt dan

toch al zo veel op de mensen af. We streven er oprecht naar om de naasten zo goed mogelijk

afscheid te laten nemen. We

beschouwen dit werk méér dan

werk. Het is een levenswijze

geworden, ik durf bijna te zeggen

een passie en we zijn het er

samen over eens dat we er

onmiddellijk mee ophouden als

het ons niets meer doet. Meestal

sta ik op de voorgrond maar wat

Miranda doet is minstens zo

belangrijk. Zij verzorgt de

overledene, ontvangt de

bezoekers en is totaal onmisbaar.

Zonder haar zou ik dit werk niet

kunnen doen. Ook het team van

Uitvaartzorg van Lokven is erg

betrokken en staat dicht bij de

mensen.

-- Veranderingen --

Team Van Lokven Uitvaartzorg.

Wiljan met zijn broer Ton en zijn kinderen Guusje en Morris.

VERANDERINGEN

Eind vorig jaar stopten Antoon en Annie van

Dongen met hun uitvaartverzorging. Antoon

gaf ons toen de kans om het uitvaartcentrum

over te nemen. Een pracht kans die ons werk

meteen gemakkelijker maakte. We hebben nu

een mooie ruimte met veel mogelijkheden

naar alle eisen van de tijd. Want ook in

uitvaartverzorging is veel veranderd. Steeds

vaker wijkt men af van het traditionele. Het

gebeurt nogal eens dat we in diverse plaatsen

in het land een uitvaart moeten verzorgen.

Onlangs waren we in Utrecht. De overledene

was een man die een enorme liefhebber van

vis was geweest en regelmatig een bepaalde

viskraam had bezocht. Tijdens de crematie

stond die kraam in het crematorium en werd er

volop vis geserveerd. Eens mochten we de

uitvaart verzorgen van een kindje van drie jaar

dat lag opgebaard in een kopie van het schip

van Piet Piraat, heel vredig, onder zijn eigen

dekbed, lag hij in het ruim van het schip. Ook

wij passen ons zoveel mogelijk aan bij de

wensen van de nabestaanden en proberen

daar ook zoveel mogelijk kinderen bij te

betrekken. Mooi en heel bijzonder is het om te

zien hoe je in enkele dagen een

vertrouwensrelatie op kunt bouwen met de

nabestaanden. Het contact met de familie is vaak erg intens en ook na de uitvaart gaan we

vaak nog eens bij het gezin langs om te kijken hoe het met de mensen gaat. Wij willen er ook

als mens gewoon voor hen zijn.

Onze beide dochters zijn min of

meer in onze voetsporen

getreden. Ze hebben namelijk

alle twee de opleiding Sociaal

Pedagogisch Werk gevolgd en

stage gelopen in het

gezinsvervangend huis in

Veghel. We zijn enorm trots op

„onze meiden‟ en vinden het

fijn om te zien dat zij zo

gelukkig zijn. Inmiddels heeft

Maartje besloten om vanaf

september mee te gaan

werken in ons bedrijf en daar

zijn we natuurlijk erg blij mee. Zij

zal worden opgeleid tot

uitvaartverzorger. Wellicht

hebben we dan een

opvolgster als wij ooit gaan

stoppen.

-- Vaak hebben --

Dochters Maartje en Elke.

Miranda (rechts) en haar zus Jacqueline.

Vaak hebben we lange dagen, worden vanzelfsprekend doorlopend geconfronteerd met het

leed van anderen. Daardoor moet je je privésituatie wel beschermen. We vinden het dan ook

heel belangrijk om onze vrije tijd zo veel mogelijk met ons gezin en onze vrienden door te

brengen. Fietsen doen we graag en lekker eten in een Grieks restaurant heeft onze voorkeur.

Miranda gaat al jarenlang eenmaal per week met een vast groepje volleyballen. Ze leest

graag en poetsen is ook een van haar hobby's. Mijn hobby is hardlopen en luisteren naar

muziek. Mijn favoriete zanger is André Hazes. Vooral zijn teksten spreken me aan. Om dichter bij

huis te blijven: ik ben ook een grote fan van ons eigen Kwartjesvolk. Echte vakantiegangers zijn

we niet. We zijn wel eens met het gezin naar het buitenland geweest maar dat is geen jaarlijks

terugkerend gebeuren. Bovendien is het nu niet praktisch als we voor langere tijd weg zijn.

Je vraagt waar ik niet goed tegen kan. Eigenlijk zijn dat erg weinig dingen maar waar ik een

hartgrondige hekel aan heb dat is aan mensen die zich ver verheven voelen boven anderen.

Mensen die niet gelijkwaardig met elkaar omgaan. Mensen hebben elkaar nodig. Dat ervaren

wij eens te meer nu we regelmatig in aanraking komen met personen in de meest kwetsbare

momenten van hun leven.

Wiljan en Miranda, een van de werken van barmhartigheid is het begraven van de

overledenen. Jullie kozen daarvoor. Velen hebben al mogen ervaren met hoeveel hart en ziel

je achter deze toch niet geringe keuze staat. Velen zijn je daarvoor dankbaar. Dat verdient

respect!

HARTELIJK DANK VOOR HET GESPREK.

Het gezin vlnr: Elke, Miranda, Wiljan en Maartje.

Miranda als baby.

Het gezin van Miranda.

Jeugdfoto Miranda. Wiljan als baby.

Martijn en Maartje

en Elke en Roy.

Elke (links) en Maartje (rechts) met hun nichtje Fenna en neefjes Siem en Gies.

Jeugdfoto Maartje en Elke.

Miranda met haar vader (Bert), moeder (Tiny)

en zus Jacqueline (links).

Wiljan en Miranda op vakantie in Griekenland.