COLUMN

Zr. Marloes van der Meulen

We kunnen het verschil maken

Is het nu alweer Kerst? We vieren de kerstdagen, maar wat vieren we dan? Zr. Marloes van der Meulen doet mee aan het Declamatorium op de avond voor Kerst. Ze staat in haar column even stil bij de betekenis van Kerstmis.

Jaren heb ik met ongelooflijk veel plezier meegedaan met het declamatorium. Vaak onder de bezielende leiding van het gouden duo: de zusters Van Eerde en Kamsta. Over op schouders van reuzen staan gesproken!

Helaas bleek naar verloop van tijd mijn werk een beperkende factor. Een gemis, kan ik u wel vertellen. Zoals één van ons het laatst tegen me zei: Dan denk je ineens: Sh#t, is het nu al weer Kerst?! Herkent u dat gevoel?

Dit jaar zal dit gevoel me (hopelijk) niet overkomen. Ik mag me dit jaar namelijk met een aantal van u sinds begin november voorbereiden op het declamatorium. Wat een voorrecht is het toch dat broeders en zusters me een kijkje gunnen in hun leven. Welk een vertrouwen daarmee wordt uitgesproken. Ik kan daar wel eens stil van worden Ontroerende verhalen soms en gelukkig ook meer dan eens tranen van het lachen!

Declamatorium. Ook wel eens de opmaat naar Kerst genoemd. Ook door mij vaak makkelijk gezegd. Maar opmaat naar wat dan precies? Kerst wordt vaak gezien als het feest van Vrede .

Natuurlijk, worldpeace for everyone ! Wereldvrede! Als je ziet met welk een kracht mijn medemensen, een scholiere in Pakistan of een vrouw in Birma, zich geweldloos inzetten voor primaire mensenrechten, zoals scholing of vrije meningsuiting, met alle verregaande gevolgen voor hun leven van dien. Dan krijgt lef toch een extra dimen-sie! Zou ik hetzelfde doen als ik in hun schoenen zou staan?

Maar hoe zit dat in ons eigen leven? Op ons werk, sportvereniging of thuis? En in de dienst?

Hopelijk zijn we ons er (al is het maar af en toe) van bewust dat wij echt het verschil kunnen maken.

Vrede Een kostbaar verlangen. Ik kijk er naar uit samen met u, tijdens komende feestdagen én daarna, hieraan invulling aan te geven.

Met een hartelijke groet,

Zr. Marloes van der Meulen

Nieuwsbrief Gemeenschap Hoorn December 2012 Jaargang 1, nr 2

In dit nummer:

Column 1

Nieuws

Puzzel

2

3

Gesprek

Werk

Gedicht

4

6

7

Naar de dienst

Pastoor Paul

8

9

Jong: Valentina

Foto s BBQ

12 13

Jong: Fenno

Kerstmusical

1415

Nawoord

Agenda

16 16

Het is geen vrolijke boodschap, maar de toekomst stelt ons op de proef. Dat blijkt uit de presen-tatie die br Slavenburg medio oktober geeft tijdens een ver-gadering met dienenden en jon-geren in het gebouw in Hoorn. Hij heeft de gemeenschap van Hoorn geanalyseerd op basis van het aantal leden en de ge-boortedata, waarmee hij de de-mografische samenstelling van de gemeenschap bepaalde. Hieruit blijkt dat een kwart van de broeders en zusters tussen de 60 en 70 jaar oud is en dat

de helft van onze gemeenschap ouder is dan 60 jaar. De groep tussen 30 en 60 jaar is sterk ondervertegenwoordigd, vooral tussen de 30 en 35 jaar. Opmerkelijk is dat jongeren tussen 25 en 30 jaar in Hoorn wel goed vertegenwoordigd zijn. De uitstroom van deze groep is echter groot gebleken, dus dit biedt geen garantie voor de toekomst.

Prognose

We worden namelijk elk jaar ouder. De gemiddelde leeftijd ligt nu op 58 jaar en gaat richting de 60. Om te voorspellen hoe de gemeenschap er in de toekomst uit ziet, heeft br Slavenburg op basis van een set van aannamen een doorrekening gemaakt. Dit resulteerde in een toekomstprojectie of prognose, die de ontwikkeling van het aantal leden en van het bezoek aan de eredienst voorspelt. Jongeren tussen de 20 en 30 jaar bezoeken de eredienst aanmerkelijk minder vaak dan degenen die ouder zijn dan 50 jaar. Het is realistisch om ervan uit te gaan dat dit hun hele leven zo zal blijven. De eredienst neemt in hun leven simpelweg een andere plaats in. Verder ga ik ervan uit dat elke drie jaar 4,5 jongeren zich aansluiten (1,5 confirmant per jaar). Dat vormt, samen met de zij-instroom door partners of mensen die terugkeren, de instroom van het Apostolisch Genootschap. Maar we hebben ook te maken met uitstroom doordat we leden verliezen, door overlijden of doordat broeders, zusters en jongeren niet meer komen.

Trend

De uitstroom is de afgelopen decennia groter dan de instroom, vertelt br Slavenburg. Deze trend zorgt ervoor dat het ledenaantal daalt. Het bezoek aan de eredienst neemt dan nog sterker af. Als dit zo doorgaat zal rond 2020 de gemeenschap Hoorn klein en inactief worden. Hierdoor kan het aantal leden sterker dalen, waardoor de gemeenschap sterk uitdunt en de huidige taken niet meer kunnen worden vervuld. Er zijn dan te weinig vitale ouderen om het werk te doen en te weinig jongeren om het over te nemen. Dat noem ik het scenario van de vervalcatastrofe . Dan komt er niks meer van de grond, is er geen redden meer aan en moeten we uiteindelijk de ge-meenschap opheffen. De situatie in andere gemeenschappen verschilt niet wezenlijk van de situatie in Hoorn. Hierdoor dreigt het Apostolisch Genootschap af te stevenen op een totaal verval. Die situatie moeten we zien te voorkomen. Maar hoe? Dat is een belangrijke vraag.

We moeten het tij keren

Het Apostolisch Genootschap kampt met een dalend aantal leden door vergrijzing en verminderde aanwas van confirmanten en een mate van zij-instroom die dit niet kan compenseren. Om het tij te keren moeten we de binding met de huidige leden versterken en daarnaast meer leden werven van buiten, vertelt broeder Sven Slavenburg.

Br Norbert Cuiper

Pagina 2 NIEUWS

We worden namelijk elk jaar ouder. De gemiddelde leeftijd ligt nu op 58 jaar en gaat richting de 60.

Op de vorige vraag zijn helaas geen goede antwoorden gekomen. Menigeen dacht dat het de gemeenschap Amsterdam Noord was, maar de oplossing moest zijn: Alkmaar (1954)

Voor deze editie hebben we een puzzel die wat gemakkelijker zal zijn. Streep de woorden rechts aangegeven weg; de overige let-ters vormen de oplossing. Oplossingen mag U sturen naar:

gemeenschapsbladhoorn@hotmail.nl

BROEDER LIEFDE

BUIDEL MUZIEK

CONFIRMATIE RIEMERS

DIENTAFEL RONDGANG

DOOP SLOK

EREDIENST VERBINDEN

HERDER WIEGMAN

JAARTHEMA WIJN

JEUGDAPPEL W.W.V.K.

KRING ZIELSVERZORGING

Puzzel

Focus

Het landelijk bestuur onder leiding van de Apostel heeft haar visie voor 2012 tot en met 2015 gepubliceerd op intranet, vertelt br Slavenburg. Hierin staat dat we in ledenaantal willen groeien, door onze focus te richten op de buitenwereld, ons geloof te actualiseren en te vereenvoudigen. Dat kan door ons te concentreren op onze kern-taken, door de binding met externen te versterken en door jongeren meer invloed te laten uitoefenen. Dit schept vertrouwen, maar de grote ontbrekende factor is dat het tot nu toe niet duidelijk is hoe dit in de praktijk moet worden vormgegeven. Er bestaan wel ideeën over, maar de uitvoering hangt sterk af van de gemeenschap en van de lokale mogelijkheden. We moeten echter inzien dat de problemen in het Apostolisch Genootschap de indi-viduele gemeenschappen sterk overstijgen. We hebben hulp nodig. We moeten landelijk plannen maken en zeer sterk optreden.

Redden

Is het Apostolisch Genootschap nog te redden van de ondergang? Br Slavenburg is niet pessimistisch: Hoewel dit niet eenvoudig is, denk ik dat het mogelijk is om voor de gemeenschap de vervalcatastrofe te voorkomen. Daarvoor moeten we in Hoorn jaarlijks tenminste vier nieuwe leden van buiten en zes confirmanten aannemen. Dat is in de huidige situatie een enorme omslag, maar het lijkt toch ook niet onmogelijk. We hebben immers veel te bieden en ons gedachtegoed is zeker aansprekend, ook in deze tijd. We zullen wel sterk onze strategie moeten veranderen om aansluiting te vinden bij de huidige maatschappij.'

Meer naar buiten

'Kortom,' zo sluit Br Slavenburg zijn presentatie af met zijn conclusie, 'we moeten het goede behouden, maar wel tijdovereenkomstig en aansprekend. Hiervoor is een sterk leiderschap nodig, anders zijn we simpelweg kansloos. We moeten wegen zoeken om, met een kernachtige boodschap die past in deze tijd, meer naar buiten te treden en onszelf zichtbaar te maken in de samenleving. Ik denk ook dat we het niet moeten zoeken bij andere kerken, maar dat we vooral veel contact moeten zoeken met jongeren buiten het Apostolisch Genootschap. Externe com-municatie is hiervoor de sleutel. Het roer moet volledig om. We moeten onszelf opnieuw uitvinden. Dat gaat zeker niet vanzelf, maar we kunnen er sterker uitkomen.

Ideeën? Br. Slavenburg buigt zich komende maanden met jongeren en ouderen over een plan om het ledenaantal te laten groeien. Heeft u hiervoor ideeën? Stuur ze naar: sven.slavenburg@online.nl

Jaargang 1, Pagina 3

2 O I A M E H T R A A J 2 S N E C O N F I R M A T I E L E A U R T E L K V W W S T U O G M Z I E L S V E R Z O R G I N G R E D D T D R M G E Z D I A E E M F E I L B N U E E A N G I D E E I N E I U S Z P P I D W E R I R E R N R I E I P O N IJ O S L O K N D S D D J E A O N R E D R E H E A T R E L K R D B T H D I E N T A F E L E M A

Positief denken verrijkt Zr. Van Eerde lijdt aan ALS en kan daardoor niet meer praten. Toch lukt het om een gesprek te voeren, via haar spraakcomputer.

Door br. Ed Steiger en Jorin Dijkstra

We brengen op 17 oktober een bezoek aan broeder en zuster van Eerde. De ontvangst is aller hartelijkst. Broeder van Eerde zorgt voor de thee en de koek en zuster van Eerde zit klaar in haar stoel met de spraakcomputer. Zo doet zij volop mee aan het gesprek.

Zr. van Groeningen, zoals zr van Eerde vroeger heette, woont vanaf ca. 1976 in Hoorn. Br. en zr. van Eerde leren elkaar in maart 1977 kennen, tijdens een jeugdkoorrepetitie voor het jeugdappèl. De vonk slaat gelijk over. Een paar weken later zijn zij beiden op een districtsvoorbereidingssamenkomst voor het jeugdkringuitje. Daar hoort br. Van Eerde dat zij uit Hoorn komt Op Goede Vrijdag trekt hij de stoute schoenen aan en gaat naar de di-enst in Hoorn. Dan kan hij zijn droommeisje aanspreken. Helaas lopen ze elkaar mis. Ge-lukkig kan hij haar telefoonnummer achterhalen bij zijn broer. Dat paasweekeinde begint de verkeringsperiode.

Feest

Vanaf hun huwelijk volgen zij beiden in Hoorn. Ze voelen zich hier helemaal thuis. Met de herder hebben ze een hechte band. Het is een echte vriend. Ze doen actief mee in de ge-meenschap: zang, mannenkoor, kerst, declamatorium, schoonmaken in het gebouw, noem maar op. Ook heeft zr. Van Eerde in Hoorn in 1980 nog de dag voor doven en slechthorenden georganiseerd. Een feest was dat. Ze krijgt in het begin van deze eeuw een priesterlijke aanwijzing. Dat doet ze met heel veel liefde en inzet (en dat hebben we ervaren!). Br. van Eerde kampt vanaf het einde van de vorige eeuw met zijn gezondheid. Een aantal aandoeningen en operaties heeft zijn weerstand en kracht sterk verminderd.

GESPREK

Hebben we nog tijd om elkaar te ontmoeten? Gaan we nog bij iemand op bezoek om met elkaar te praten? In deze rubriek bezoeken we iemand thuis voor een goed gesprek.

Pagina 4

In het najaar van 2009 voelt zr. van Eerde zich heel erg moe. Op advies van apostel Riemers zoekt zij contact met oudste van der Linden. Die is psycholoog. Na een paar gesprekken is de diagnose: burn-out. Rust nemen en stoppen met de aanwijzing. Dat is de beste remedie. Maar de symptomen verdwijnen niet, sterker, ze nemen toe. Ook de stem gaat achteruit en ze krijgt steeds meer last met spreken. Na anderhalf jaar gaat dat helemaal niet meer. In december 2010 krijgt ze een uitgebreid neurologisch onderzoek, maar een goede diagnose kan men niet stellen. Ze wordt doorverwezen naar het AMC, een ziekenhuis met ALS-kennis. Ze doen zelf op internet ook onderzoek spreken daarbij de hoop uit dat het geen ALS is. In het AMC kan men aan het eind van de dag direct de diagnose stellen. De gezichten van de doctoren staan strak. Ze hebben heel slecht nieuws. Het meest slechte nieuws dat ze kunnen brengen: U hebt ALS in de meest progressieve vorm. Bulbaire ALS. De verwachte rester-ende levenstijd na de eerste symptomen is gemiddeld drie jaar

Slikken

De ziekte brengt heel veel problemen met zich mee. Bijvoorbeeld met slikken. Dat gaat steeds moeilijker. Een aantal keren stikt zr. van Eerde bijna in voedsel of drinken. Dan is er weer hulp van het revalidatieteam en van de logopediste die met aanwijzingen zorgen dat het slikken wat makkelijker kan. Bijvoorbeeld een pilletje slikken met water. Dat gaat fout. Het advies was eenvoudig: doe dit met yoghurt. Het vocht moest wat verdikt zijn. Of een broodje eten met thee. Dat heeft ook bijna stikken tot gevolg. Drinken kan het beste uit een wijd uitlopend glas of beker. En dat gaat prima. Verschillen in temperatuur van het drinken is ook verkeerd. Heel heet kan niet en koud ook niet. Een ijsje eten is haast onmogelijk.

De laatste weken is zr. van Eerde een aantal malen gevallen. De spieren begeven het dan. De spinale vorm van ALS. De ziekte wordt weer heel progressief. Gelukkig neemt dit proces toch weer af. Zr. van Eerde gebruikt in huis nu wel een rollator. Een elektrische rolstoel is in bestelling. Hoe het verder gaat? Ze weten het niet. Aan de beademing hoeft nog niet. Dat ziet er allemaal nog goed uit. Dit blijkt na een recent onderzoek in Groningen door een longarts, gespecialiseerd in ALS. Een volgende stap in het proces is een maagsonde.

Kanjers

Ze zijn heel blij met de hulp van het ALS-revalidatieteam: kanjers zijn het. Wereldwijd wordt onderzoek gedaan naar de oorzaak van ALS. Wat het is kan men nu uitleggen, maar de oorzaak is onbekend. Het is een neuro-musculaire ziekte. De hersenen geven een boodschap door aan de spieren van het lichaam. Even ter oriëntatie: voor het maken van klank zijn 120 spieren nodig! Maar in het geval van ALS geeft het zenuwuiteinde de bood-schap niet door. Daardoor verslappen en verlammen de spieren. Het laatste is de ademhaling. Het hart blijft buiten schot. Het hart functioneert zonder impuls uit de hersenen. Het stimulatiecentrum zit in het hart zelf. Hier-door is voor de werking van het hart geen aansturing via een zenuw nodig vanuit de hersenen.

Ze houden heel veel van elkaar en staan heel positief in het leven en in het proces dat zij doormaken. Br. van Eerde zorgt voor de maaltijden. Dat doet hij met veel liefde. Hij moet natuurlijk ook hulp bieden bij het douchen, aan- en uitkleden en naar bed gaan. Als zr. van Eerde op bed ligt, gaat br. van Eerde nog een paar uurtjes ontspannen zitten, anders kan hij de slaap niet vatten. De volgende morgen moet hij wel weer fit zijn. Naar de dienst gaan kost ook heel veel inspanning. Vroeg op, jezelf klaar maken, met veel moeite en naar de dienst. Na afloop van de dienst zijn beiden wel uitgewoond.

Een heel bijzondere dag hadden br. en zr. van Eerde op de wereld-ALS-dag in het Archeon op 21 juni. Alle ex-pertise was daar aanwezig. Heel veel vrijwilligers en patienten kunnen ook op de foto, maar voor die tijd worden ze opgemaakt en hun haar verzorgd! Het was echter ook heel confronterend zoveel lotgenoten te zien, waarvan een aantal in het laatste stadium van de ziekte . Daar wordt je niet blij van.

Geschenk

Elke dag is een geschenk voor ze. Vooral omdat ze zeker weten dat ze binnen afzienbare tijd afscheid van elkaar moeten nemen. Ze zijn blij met alle liefde, aandacht en hulp (tientallen kaarten stonden op tafel). Het is janken, blij zijn met elkaar en knokken. Een ingrijpend gesprek, maar wat een positieve lading gaat van deze lieve mensen uit. Ze houden zo intens van elkaar. We gaan met gemengde gevoelens naar huis. Met grote zorg ge-confronteerd, maar ook met uitingen van liefde en omstelling. Het blije gevoel overheerst. De Nobelprijs voor de vrede gaat naar de Europese Unie. Een Nobelprijs voor positief denken is er helaas (nog) niet.

.

Pagina 5

WERK

We komen elkaar elke zondagochtend tegen, maar wat doen we in het dagelijks leven? We weten eigenlijk niet zoveel van elkaar. In deze rubriek vertellen we over ons dagelijks werk.

De klop op de deur Drie zusters uit onze gemeenschap werken in de zorgsector en uit-vaartbranche. Hierbij proberen ze ziekte en overlijden zo draaglijk mogelijk te maken. Dat doen ze met veel enthousiasme en passie.

Zr Tiny Steiger

Zr Steiger, zr Witziers en zr Agtereek spreken elkaar op een zondagmiddag bij de fam. Steiger. De drie zusters willen hun ervaringen van hun werk delen. Onder het genot van een kopje koffie begint het gesprek.

Zr. Agtereek begint over haar werk als uitvaartbegeleidster. Als zij een telefoontje krijgt, dat ergens iemand is overleden, gaat zij er naar toe. Ze maakt kennis met de na-bestaanden. Het is vooral eerst naar ze luisteren, om zo een gevoel te krijgen hoe zij op een goede wijze de nabestaanden kan begeleiden in de dagen die liggen tussen het overlijden en de uitvaartplechtigheid. Dat zr. Agtereek dit werk is gaan doen heeft met een aantal gebeurtenissen in haar leven te maken. Onder andere na het overlijden van

haar vader werd ze niet in de ge-legenheid gesteld om haar vader nog te zien. Dit heeft haar de gelegenheid ontnomen om afscheid van haar va-der te nemen. Ook werd zij erg gera-akt bij de uitvaartplechtigheid van de vader van br Adri van Breukelen. Zelf heeft ze tien jaar geleden haar partner verloren aan een ernstige ziekte. Haar werk is ook haar passie. Natuurlijk is er ook verdriet bij de nabestaanden, maar gevoelens van dankbaarheid en een bevrijdende lach wisselen elkaar af. Wat heel bijzonder is: bij de eerste kennismaking: de klop op de deur, het aanvoelen in de situatie van de na-

bestaanden, ook het gedeelte waar je zowel met gevoel als zakelijk de dingen moet regelen.

Zr. Witziers werkt als vrijwilligster op de longafdeling van het WFG. Zij is daartoe geko-men, toen haar man Winand de diagnose longkanker kreeg. Ze gingen samen een tra-ject in van, hoewel ongeneeslijk, toch behandelen, toch ook weer hoop, veel verdriet en de onmisbare zorg van degene die er het dichtste bij staat. Het is alweer vijf jaar gele-den dat Winand is overleden. Tiny Witziers was door de ziekte van haar man in contact gekomen met de verzorgers van de longafdeling van het WFG en is zo bij de vrijwil-ligersorganisatie van deze afdeling gekomen. Het is voor haar een positieve invulling van het gemis van haar man. Zij gaat ook met een klop op de deur bij de mensen bin-nen. Ze kijkt in eerste instantie om haar heen om een inschatting te kunnen maken van de sfeer. In de loop van de tijd gaat dit gevoel zich heel sterk ontwikkelen en dat is het mooie, want dan kun je de mensen daadwerkelijk bijstaan. Tiny vraagt of de mensen iets te lezen willen hebben en ze kunnen ook kiezen voor een gezelschapsspel. De mensen vinden het fijn als er naar ze geluisterd wordt.

Ik werk sinds 2,5 jaar bij het Hospice Dignitas. Hier komen gasten die te horen hebben gekregen dat ze door hun ziekte uitbehandeld zijn en dat de verwachting van leven drie maanden is. Ze komen in het Hospice omdat ze zo comfortabel mogelijk deze eindfase kunnen beleven. Het is zo dat er heel veel voor de gast gedaan kan worden, zowel lich-

V.l.n.r.

Zr. Steiger

Zr. Witziers

Zr. Agtereek

Pagina 6

-amelijk als geestelijk. Ik doe zelf het verzorgende op lichamelijk gebied. Ook hier is 'de klop op de deur' belangrijk, van 'mag ik bij U binnenkomen'. Verder is het een kwestie van alle gemoedstoestanden van de gast nemen zoals het is. Bedoeling is om geen voorkeuren te krijgen, want dat komt niet ten goede aan de gast. Ik ben met het Hos-pice in aanraking gekomen via mijn vorige werkkring. Ik werkte als assistente in de apotheek van het Jeudje. De apotheek leverde toendertijd medicijnen aan het Hospice. Ik nam me voor wanneer ik niet meer in de apotheek zou werken, om vrijwilligerswerk te gaan doen in het Hospice. Ik heb er geen moment spijt van gehad.

EVEN SCHUILEN

Mag ik even bij je schuilen? Even heel dicht bij je zijn? Ik voel me soms zo eenzaam en verlaten; het leven doet me zon pijn.

Ik heb geen behoefte aan veel woorden uit te leggen wat er is. Alleen een schouder om te leunen; dat is wat ik nu zo mis.

Mijn gedachten zijn verward, in mij woeden stormen die ik niet beheersen kan.

Maar alleen maar even leunen, even schuilen bij elkaar, doet jouw warmte in mij stromen die mij weer tot rust doet komen.

Klarie Kamstra-Olofsen

Foto: Marloes Meijer

Pagina 7

Zr Hanneke Wormer-Luijendijk

Zondagmorgen 29 juli 2012 om 7 uur rinkelt bij mij de wekker. Ik rek mij uit en denk: Ik blijf liggen en draai mij maar weer lekker om. Ik voel me behoorlijk ellendig en beroerd. Dit gevoel is toe te schrijven aan het proces van rouwverwerking. Mijn man is eerder dit jaar overleden. Maar na tien minuten zeg ik tegen mezelf: Kom op, eruit en neem een verkwikkende douche. Maak je op om naar de gemeenschap in Enkhuizen te gaan waar we voor deze zomerperiode samenkomen met o.a. als doel getroost en bemoedigd te worden. Dat wil ik ook zo graag. Ik zal niet de enige zijn die daarvoor komt . En zo ge-beurt het!

Om 8.45 uur vertrek ik vanuit Hoorn richting Enkhuizen. Bij de ingang van het gebouw word ik door een lieve zuster hartelijk welkom geheten. Dit is in ieder geval een activer-ende aanzet voor die morgen en dus een mooie opsteker. Ik ga naast haar staan omdat me na afloop van de laatste samenkomst van de kring van dienenden is gevraagd het ons uitgereikte stencil aan de zusters en broeders die niet aanwezig waren, alsnog te geven. Deze missie slaagt helaas niet geheel omdat enkelen al op vakantie zijn. Maar door bij de ontvangst en begroeting van de binnenkomenden aanwezig te zijn sta ik er toch niet geheel voor niets: ik beleef hierdoor mooie momenten van ontmoeten met zus-ters, broeders en jeugd. Dit komt ook doordat ik ruim twintig jaar mijn plaats in de ge-meenschap Enkhuizen heb ingenomen.

Om 9.20 uur zoek ik een plekje tussen de zusters, broeders en jeugd in de zaal. Op dat moment is een gelegenheidskoor van dertien personen uit IJmuiden aan het zingen. Het koor is meegebracht door priester Been die deze morgen voorgaat en op dat moment ook deel uitmaakt van dit koor. Wat een verrassing! Na ongeveer een half uur kom ik los van mijn ellendige, door verdriet veroorzaakte, gevoelens.

Mede door de inbreng van priester Been en haar koor ontstaat er op een gegeven mo-ment weer een gevoel van blijheid en dankbaarheid in mij. Wat voel ik mij na afloop rijk dat ik zo n plek in mijn leven bezit waar je opgetild kunt worden uit je diepste dal! Wat is het een wijs besluit dat ik me in beweging heb gezet om die morgen naar de dienst in Enkhuizen te gaan. En weet je waar ik ook zo n oppepper van krijg? Van mijn kleindo-chtertjes Veronique en Michelle Dupon die mij die morgen spontaan tot twee keer toe omhelzen en knuffelen.

Ik wil u van dit waargebeurde verhaal deelgenoot laten zijn, in de hoop dat het voor nu of in toekomst voor u ook een stimulans zal zijn om naar die plek, naar die plaats van troost en bemoediging te blijven gaan. Wellicht moet dit door omstandigheden via een verbind-ing met de webradio gebeuren, want weet u: Als het niet rechtsom kan, dan moet het maar linksom .

Gelegenheidskoor uit IJmuiden

zingt in Enkhuizen.

NAAR DE DIENST

Waarom gaan we naar de dienst? Om bemoedigd te worden, om weer geïnspireerd te raken. Of om getroost te worden, zoals zuster Wormer schrijft. Hieronder haar verslag van een zomerdienst in Enkhuizen.

Pagina 8

mee op bivak of loopt een lange mars met ze mee in Engeland of Noorwegen. Hij loopt dan mee met de matrozen. Omdat daarvoor een goede conditie nodig is, doet hij sinds kort aan hardlopen. Begin volgend jaar gaat hij naar Somalië, op een anti-piraterijmissie. 'Ik moet dus veel reizen voor mijn werk. Daardoor is er ook tijd om af en toe een boek te lezen. Ik heb eigenlijk geen vakantie nodig,' zo relativeert pastoor Paul zijn drukke bestaan. 'Het is vooral een kwestie van zicht-baar en aanspreekbaar zijn. Dat geldt zowel voor mijn werk bij de marine als voor de pastorale zorg in Ob-dam.'

Verhalen vertellen

Waarom koos hij ervoor om te gaan werken als pas-toor? De keuze lag eerst niet voor de hand. 'Tot mijn 17e wilde ik tuinarchitect of hovenier worden,' zegt Vlaar. Hij is van huis uit katholiek, het gezin ging weke-lijks naar de kerk, maar zijn ouders waren geen vrijwil-liger in de parochie. 'We gingen naar de kerk in Heer-hugowaard. Daar sprak pastoor Theo Windt. Hij was voor mij een voorbeeld. Hij kon mooi preken en kon goed verhalen vertellen. Ik wilde ook voorganger worden. Ik zag het zo voor me.' Toch heeft Vlaar gaandeweg ontdekt dat pastoraat (geestelijke ver-

The most wonderful time of the year. Dat lied klinkt op de radio terwijl ik in de auto naar Obdam rij. Het nummer ademt de sfeer van Kerst, waarvoor de voorbereidingen in volle gang zijn. Zo ook in de Sint Victor Parochie aan de Dorpsstraat, volgens een bord bij de ingang de mooiste kerk van Noord-Holland. Ik bel aan bij het parochiehuis naast de kerk, waarna ik word binnengelaten door Paul Vlaar, beter bekend als pastoor Paul. Hij vertelt dat Kerst extra druk geeft om er wat moois van te maken. Zijn agenda staat de komende dagen vol met eucharistievierin-gen (diensten) en andere activiteiten rondom Kerst, zo blijkt uit de website van de parochie. 'Vanmiddag heb ik nog een ziekenzalving,' zegt Vlaar. Toch heeft hij tijd vrijgemaakt voor een gesprek.

Oranjemis Pastoor Paul werd bekend na de oranjemis die hij begin juli 2010 organiseerde op de dag van de finale van het WK voetbal in Zuid-Afrika. Dat leverde hem naast landelijke bekendheid ook een verstoorde verstandhouding op met de bisschop in Haarlem, die hem vervolgens voor twee maan-den schorste. Vlaar werd tijdelijk uit zijn functie gezet. 'Er is niet gevraagd naar mijn bedoeling met de oranjemis. Ik kreeg niet de kans om het uit te leggen.' Het besluit om hem te schorsen ervaarde hij eerst als 'een stukje onrecht', maar inmiddels kijkt hij er milder op terug. 'Ik had beloofd de eucharistie niet te vermengen met wereldse zaken. Die belofte ben ik niet nagekomen. Dat neem ik mezelf kwalijk.'

Twee banen

Wat heeft hij geleerd van de gebeurtenissen? 'Ik heb geleerd om niet iets te beloven dat ik niet kan waar maken. Ook wil ik meer rekening houden met wat kan en wat niet kan.' In hoeverre is zijn aanpak veranderd? 'Ik hou de the-mavieringen niet meer op zondagmorgen, maar op zaterda-gavond als gebedsdienst. Dat is anders dan de eucharistie, waarbij de kerkelijke rituelen op de voorgrond treden.' Achteraf vormde de oranjemis aanleiding om zich opnieuw te oriënteren op ander werk in het pastoraat. Sinds februari dit jaar werkt hij als aalmoezenier bij de marine in Den Helder. Daar werkt hij overdag, 's avonds en in het week-end is hij in Obdam. 'Ik heb nu eigenlijk twee banen en werk 365 dagen per jaar. Ook ben ik feitelijk geen pastoor meer, al wordt ik nog wel zo genoemd.'

Reizen 'Een nieuwe wereld gaat voor me open,' zegt Vlaar over zijn functie bij de marine. In Den Helder is hij geestelijk ver-zorger voor matrozen in opleiding, maar hij gaat ook met ze

We kunnen veel van elkaar leren

Pastoor Paul Vlaar kende het Apostolisch Genootschap niet, maar werd dit jaar door br. Lenstra (92) uitgenodigd om een dienst in Hoorn te bezoeken. De oudjaarsdienst op 30 de-cember is zijn derde keer. Ik bezoek pastoor Paul in zijn parochiehuis te Obdam en spreek met hem over vernieuwing binnen de kerk.

Br. Norbert Cuiper

INTERVIEW

Pastoor Paul bezoekt Apostolisch Genootschap Hoorn Pagina 9

zorging) net zo belangrijk is als liturgie (rituelen tijdens de dienst). 'Ik wilde vooral met mensen spreken om ze te helpen op hun levenspad. Dat komt vooral voor bij belangrijke gebeurtenissen zoals een huwelijk, ziekte of overlijden.'

Weekbrieven

Pastoor Paul zoekt mensen op waar ze vertoeven. Daarom loopt hij na een kerkdienst in Obdam regelmatig voor een kop koffie binnen bij verzorgingstehuis De Horstenburgh, aan de overkant van de Dorpsweg. Daar ontmoet hij in 2009 br. en zr. Lenstra. Tijdens een latere ontmoeting vraagt Br.Lenstra of hij eens en weekbrief in de brievenbus mag doen. Naast de weekbrieven schrijft br. Lenstra er zelf brieven bij, iets dat pastoor Paul waardeert. 'Dat handschrift ziet er mooi gestileerd uit en is doordesemd met zijn geloofsovertuiging. Het gaat over de liefde van God in mensen, over zijn vrouw en de verpleegkundigen.' Pastoor Paul bezoekt familie Lenstra op hun verzoek, waarna br. Lenstra hem uitnodigt om het Apostolisch Genootschap in Hoorn te bezoeken.

Losjes

'Ik wist niets van het Apostolisch Genootschap,' bekent Vlaar. Eerst bezoekt hij met fam. Lenstra de dienst in Myosotis, het tijdelijke onderkomen vanwege een verbouwing. In september bezoekt hij het Apostolisch Genootschap voor de tweede maal, dit keer in het eigen gebouw. Hoe heeft hij dat ervaren? 'Het voelde warm, sommigen kenden me al. Het was eerst even wennen. Sommige dingen zijn anders. De dienst kwam losjes op me over. De voorganger opende de dienst met mededelingen en stelde vragen aan de mensen in de zaal door ze te interviewen met een loopmicrofoon. Die interactie met de mensen in de zaal is opvallend. Ook sprak het me aan dat voorgangers en priesters uit de gemeenschap komen en een baan hebben naast hun taak als verzorger. Dat is mijns inziens een groot verschil met de katholieke kerk, waar priesters worden opgeleid voor een volledige baan.'

Verschillen

Wat zijn de verschillen tussen het Apostolisch Genootschap en de katholieke kerk? 'Bij het genootschap staat de mens heel centraal. Het gaat om verbondenheid van mensen met elkaar. In hun onderlinge liefde komt Gods liefde aan het licht. Het zijn mensen die de wereld mooier kunnen maken. In de Roomskatholieke kerk is er meer ruimte voor het mysterie, het mystieke, het ongrijpbare. Dat komt ook tot uiting in de rituelen en de aankleding van de ruimte. De kerk is een teken in de wereld doordat ze daarvan afwijkt. Het genootschap gaat meer uit van een samenwerking tussen kerk en wereld. Wat me ook opvalt is dat het genootschap bestaat uit kleine gemeenschappen die zijn verbonden met een landelijk netwerk. Dat verschilt van de parochie, dat meer op zichzelf staat, ook al verandert dat door meer regionale samenwerking.'

Overeenkomsten

Wat zijn de overeenkomsten met het Apostolisch Genootschap en de kerk? 'Ze hebben beiden de Bijbel en Jezus als inspiratiebron. Ook proberen ze beiden mensen met elkaar te verbinden, door de saamhorigheid te versterken. Daarnaast zijn de diensten bij beiden een moment van bezinning en rust in de hectiek van alledag.' Het menselijke aspect in Apostolisch Genootschap spreekt pastoor Paul aan. 'Ik vind het een feest van herken-ning. Ik wil het geloof menselijker maken. Dat kan door de deur open te houden en er te zijn voor mensen.' Over de Roomskatholieke kerk maakt Vlaar zich wel eens zorgen. Van kerk zijn we samen lijken we terug te gaan naar meer eenrichtingsverkeer van de priester naar de mensen. De kerk wil taken van vrijwilligers weer door priesters laten doen. Dat vind ik jammer. Bij het Apostolisch Genootschap komen de priesters uit hun midden, dat zijn de supervrijwilligers.'

Mens centraal

Zijn er ook andere pastoors in Nederland zoals pastoor Paul? 'Veel collega's, ook oud-ere, willen de mens centraal stellen en samen kerk zijn. De teugels worden echter nu strakker aangehaald. Daardoor lijkt mijn aanpak extreem. Ik wil juist meer gebruik maken van vrijwilligers.' Als voorbeeld geeft hij de 'snertmis' in Nibbixwoud. 'Dit betekent alleen

Pagina 10

dat er na afloop van de dienst samen snert wordt gegeten. Maar ondertussen ontstaat er een hoop kabaal om.' Een ander voorbeeld is de kerkdienst in botsauto's zoals die op de kermissen in Hoorn en Wervershoof zijn gehouden. 'Deze zijn in eerste instantie bedoeld voor mensen die op de kermis werken, maar het trekt ook andere mensen aan.'

Vuurtje

Opmerkelijk is dat deze bijzondere diensten het nieuws halen. Volgens pastoor Paul kunnen 'straatvieringen', dien-sten waarin mensen uit ene bepaalde straat ere-gast zijn, ook succesvol zijn. 'Hiermee kunnen we mensen van buiten de kerk bereiken. We nodigen hiervoor mensen huis-aan-huis uit. Want als je niks doet, gaat het vuurtje lang-zaam uit.' Ook zijn activiteiten doordeweeks belangrijk. 'Het gaat niet alleen om de dienst op zondag. Doordeweeks zijn allerlei werkgroepen bezig met voorbereidingen. De parochie beschikt over 350 vrijwilligers, tien procent van alle 3500 leden.' Ook communicatie speelt een belangrijke rol, zegt Vlaar. 'We hebben een website, maar daar doen we te weinig mee omdat we voorzichtig zijn met onze uitingen. Er wordt op ons gelet.'

Krimp

Hoe gaat de katholieke kerk om met vergrijzing en uitval van leden? 'Daar doet ze te weinig aan. De krimp zet door, waardoor kerken in sommige dorpen worden gesloten. Daardoor moeten overblijvende kerkleden verder reizen om nog naar de kerk te gaan. Daardoor wordt de drempel om naar de kerk te gaan hoger en daalt het bezoek aan de kerk verder. Het komt niet alleen doordat onze welvaart is gestegen. Het komt ook doordat we meer keuzes hebben gekregen qua tijdsbesteding. We kunnen ook voor andere religies kiezen. Wat dat betreft is het net een markt, waarop kerken hun kraampjes hebben opgesteld. Maar we laten ons nauwelijks horen. We doen te weinig om mensen te trekken. Dat moet anders. Maar we moeten ons niet alleen laten horen, we moeten ook blijvend aandacht geven aan de gemeenschap. Dat is immers onze kerntaak.'

Keet

Hoe moet het dan wel? 'Ik geloof in het aanwezig zijn. We bezoeken zieken, ouderen en nabestaanden. Dat moeten we goed blijven doen, want we hebben veel te bieden, ook op gebied van afscheid en rouw. Daarnaast moeten we jongeren betrekken bij activiteiten. Ik ga regelmatig naar een keet waar jongeren tussen 14 en 20 jaar hun biertje drinken. Daar ben ik een aanspraakpunt voor ze, maar ik vraag ze ook om de toren schoon te maken van de kerk. Dat werkt niet alleen met Whatsapp of Twitter. Jongeren moeten kunnen zien dat ze bij me terecht kunnen. Zo hielp ik ze eens met een brief voor handhaving van de keet. Ik moet mijn gezicht blijven laten zien. Dat geldt ook voor mijn werk bij de marine, maar ook voor pastoraal werk. Gelukkig zijn er veel vrijwilligers die me helpen, zodat het werk in Obdam ook doorgaat als ik er niet ben.'

Keuken

Volgens pastoor Paul kunnen we nog veel voor elkaar betekenen. 'We kunnen veel van elkaar leren. We kunnen in elkaars keuken kijken door elkaar te bezoeken. We hoeven onszelf niet te veranderen, maar we kunnen diensten aantrekkelijker maken. Zo nodigen we regelmatig gastkoren uit. Ook kunnen we aan sluiten bij activiteiten in de lo-kale omgeving, zoals het honderdjarig bestaan van de toneelvereniging. Maar het belangrijkste is om oog te hebben voor wat er leeft in de gemeenschap. Dat betekent jongeren en ouderen betrekken bij activiteiten, zodat ze een steentje kunnen bijdragen. Dat willen ze graag. Ook kunnen we het kerkgebouw opstellen voor andere activiteiten dan diensten, zoals een klassiek concert of een expositie van schilderijen. Dan wordt een kerk meer een gemeen-schapshuis. Die kant moeten we op.'

Pastoor Paul Vlaar

Paul Vlaar (Obdam, 4 maart 1971) is een priester. Paul Vlaar was sinds 1996 pas-toraal werker van Nibbixwoud, Wognum en Zwaagdijk-West. Op 7 december 2002 werd hij in Heiloo tot priester gewijd. Daarna was hij gedurende 8,5 jaar pastor in Ob-dam en de regio De Kaag. Vlaar kwam in juli 2010 in het nieuws toen hij in de Sint-Victorkerk in Obdam een "Oranjemis" opdroeg voor het WK finale. Deze viering werd door de kerkelijke autoriteiten te werelds bevonden en Vlaar was al eerder gewaar-schuwd te waken de eucharistie met gepaste waardigheid te vieren. Vlaar werd voor twee maanden geschorst. Hierop trok Vlaar zich terug in een klooster om na twee maanden met hernieuwde krachten aan het werk te gaan in Obdam. Begin 2012 ging hij aan de slag als aalmoezenier bij de marine in Den Helder. (Bron: Wikipedia)

Pagina 11

JONG

Waar houdt de jeugd zich mee bezig? In deze rubriek vertelt een apostolische jongere hoe het gaat op de kring, in de gemeenschap, of daarbuiten. Dit keer vertelt Valentina Becker hoe het gaat op de tweede kring.

Op kring is het heel gezellig

Het is heel gezellig op de tweede kring, vertelt Valentina Becker (12 jaar). Ze praat op de kring over andere zaken dan op school. 'We kunnen op de kring over alles praten omdat we elkaar vertrouwen.'

Br. Norbert Cuiper

Dag Valentina, hoe gaat het op de tweede kring?

'Op kring is het heel gezellig. We kunnen over van alles praten. Dat komt omdat we el-kaar vertrouwen. Ook kunnen we veel met elkaar lachen.'

Waar hebben jullie het over op kring?

'We hebben het gehad over de Berlijnse muur. Dat is een muur geweest die het westen van Duitsland scheidde van het oosten van het land. Daarvoor konden kinderen moeilijk naar hun opa en oma, of naar dansles. Door de muur was het heel lastig om elkaar op te zoeken. Gelukkig bestaat de muur nu niet meer.'

Dat had zeker te maken met het thema 'Kijk over je muur'. Kan je een voorbeeld geven van 'muurtjes' bij jezelf?

'Dat vertel ik liever niet, want we hebben beloofd op de kring om dat niet verder te vertel-len. Dat blijft tussen de kinderen van de kring en de jeugdverzorgers, Marie-Claire en zuster Diepbrink.'

OK. Wat vond je het leukste op de kring afgelopen maanden?

'Het leukste vind ik dat we veel met elkaar kunnen lachen. Ook de tweede kringdag was geslaagd. Daarvoor moesten we naar Utrecht, waar we in een grote zaal zaten op Kanaleneiland. Oom Apostel was er ook. Het was heel gezellig. Het ging over hoe je leeft met lef.'

Wat betekent dat voor jou, leven met lef?

'Lef betekent voor mij eerlijk zijn en veel lol hebben met je vrienden.'

Wat is het verschil van de tweede met de eerste kring?

'Op de tweede kring praten we meer met elkaar, op de eerste kring doen we meer met tekenen en knutselen.'

Praat je ook wel eens op school over de kring?

'Nee, op school hebben we niet veel tijd om te kletsen. Ook praten we op school over andere dingen. En alles wat we bespreken op kring blijft geheim.'

Pagina 12

BBQ De gemeenschap hield op 9 september een barbeque naast het gebouw (foto s br Norbert Cuiper)

Pagina 13

Blij dat ik steentje kan bijdragen

We denken mee als ondersteuningsgroep en kunnen daardoor een steentje bi-jdragen aan de ontwikkeling van het Apostolisch Genootschap, vertelt Fenno.

Fenno Uijldert

In het afgelopen jaar was het een gezellig maar ook leerzame ervaring. Zo is bijvoor-beeld de volledige jongerenkring omgedoopt tot ondersteuningsgroep. Dat betekent dat we de kring van dienenden helpen door mee te denken en mee te werken met onze in-breng. Zo waren we aanwezig bij de dagvergadering in oktober.

Ook hebben we binnen de ondersteuningsgroep verschillende onderwerpen besproken waar we anders misschien wat minder over hadden nagedacht. Een voorbeeld daarvan is wat er nou echt moet blijven in de eredienst en wat er misschien wel kan veranderen.

Zo zijn wij er bijvoorbeeld achtergekomen dat bijna alle jongeren de eredienst wel in de juiste volgorde vinden opgebouwd. Het zou namelijk raar zijn als je zoiets als de week-brief weglaat, want dat is de belangrijkste bron van inspiratie tijdens de dienst.

Tuurlijk zijn er ook onderwerpen besproken die minder over de dienst gaan, zoals: hoe kijk je over je eigen muurtje heen. Dat was het thema van afgelopen maanden. De een vond dat lastig te benoemen, en de ander vond het wel wat makkelijker. Maar we hebben geleerd dat het afhangt van hoe je naar de dingen kijkt. Het is te vergelijken met hoe je kijkt naar een huis. Dat ziet er anders uit aan de zonnige kant dan aan de schaduwkant. Toch is het hetzelfde huis. Het hangt af van je perspectief.

Ik ben in ieder geval blij dat ik ook mijn steentje mag bijdragen in deze mooie muur van gedachtengoed. Dit geeft namelijk veel voldoening in de rest van mijn bestaan.

JONG

Waar houdt de jeugd zich mee bezig? In deze rubriek vertelt een aposto-lische jongere hoe het gaat op de kring, in de gemeenschap, of daar-buiten. Dit keer vertelt Fenno Uijldert hoe het gaat op de jongerenkring.

Pagina 14

Dit jaar is gekozen voor de kerstmusical: Het oneindige verhaal . Het is een stuk waarin ruimte was voor eigen ini-tiatief en vooral betrokkenheid van de gemeenschap. Dat laatste hebben wij in ruime mate ervaren, niet alleen in medespelenden, maar ook in de initiatieven voor de werkgroepen die gingen nadenken over wie zij als lichtdragers zagen. De uiteenlopendste personen passeerden de revue: van ouders tot Malala en van een collega tot Spinoza. Met heel veel passie is toen een aantal mini-musicals geschreven. Helaas kon niet alles ingepast worden in het ver-haal dat er al lag, de raamvertelling. Maar onze dank gaat uit naar iedereen die met zoveel enthousiasme heeft mee-geholpen. Er zijn in ieder geval een aantal musicalschrijvers opgestaan, zo merkten we!

Bijzonder boek Het verhaal gaat over een meisje Martine en haar opa. Het is kerst en het gezin van Martine heeft zijn best gedaan om voor iedereen een mooi cadeautje te verzinnen. Opa heeft voor Martine een bijzonder cadeautje in gedachten dat ze samen gaan uitzoeken: een heel bijzonder boek. Martine vindt een boek dat haar min of meer- roept: Oneindige verhalen . In dat boek leest ze bijzondere verhalen over mensen die de wereld veranderen.

Spinoza Het eerste verhaal gaat over Bento Spinoza, een joodse filosoof die voor die tijd bijzondere ideeen had over God. Hij werd er zelfs voor verbannen. Maar zijn ideeën zijn wel in de Amerikaanse grondwet opgenomen, vandaar dat u ook de drie presidenten van de Verenigde Staten van Amerika op het podium ziet: George Washington, John Adams en Thomas Jefferson, resp. de eerste, tweede en derde president.

Malala Ook leest Martine het verhaal over Malala, een jong Pakistaans meisje dat zich hard maakt voor onderwijs voor meisjes, iets wat in haar land niet gewoon is. Zoals u weet heeft ze dit bijna met de dood moeten bekopen.

Licht Dan is er nog een derde verhaal. Als ze haar hand op het boek legt, lijkt er licht uit het boek te komen en verschijnen er letters: Jouw verhaal is het oneindige verhaal. Het kan de wereld veranderen. Durf te dromen . Martine begrijpt het niet helemaal en vraagt opa om uitleg...

We hopen met deze musical u te inspireren ook een lichtdrager te zijn, iemand die iets voor anderen kan betekenen. We wensen u hele fijne kerstdagen!

KERST

Kerstmusical uit ons midden De Kerstmusical bestaat dit jaar uit een raamverstelling met enkele kleine verhalen over

lichtdragers. De verhalen zijn afkomstig uit de gemeenschap.

Zr. Nicole Becker

Het embleem van het Apostolisch Genootschap in Hoorn. De oude-re generatie draagt de fakkel over aan de jongere apostolischen

Pagina 15

Activiteiten rond Kerst en Oud & Nieuw in de gemeenschap Hoorn

2012

24 december Declamatorium 19:30 uur

25 december Kerstdienst 10:00 uur

Kerstbrunch 12:00

13:00

Kerstmusical 13:00

14:00

29 december Schoonmaak gebouw 10:00

11:30 allen uitgenodigd!

30 december Oudejaarsdienst 9:30 uur

2013

4 januari Nieuwjaarssamenkomst 19:30 uur landelijke activiteit voor voorgangers

6 januari Nieuwjaarsdienst 9:30 uur

26 januari Bezichtiging kerstkado s

10 februari Jongerenconferentie landelijke activiteit voor jongeren

Nieuwsbrief gemeenschap Hoorn een uitgave van het Apostolisch Genootschap Hoorn

Jaargang 1, nummer 2 December 2012

Colofon

Redactie: E. de Vries N. Cuiper N. Becker

Medewerkers: M. Becker (voorganger) K. Kamstra - Olofsen M. van der Meulen Jorin Dijkstra E. Steiger T. Steiger H. Wormer Fenno Uijldert

Druk: Grafiplan.biz

Oplage: 100

Nawoord

Samen werken aan Liefde en harmonie

Lieve broeders, zusters en jeugd,

In dit prachtige kerstnummer ziet u weer mooie (levens)verhalen van enkelen van ons. Prachtig om onder de kerst-boom te lezen en in te verdiepen. Graag wens ik u langs deze weg mooie kerstdagen en een prachtig nieuw jaar waar u op mijn hulp en inzet kunt rekenen. Laten we samen verder wer-ken aan meer Liefde en harmonie in onze gemeenschap!

Verder wil ik u graag mijn dank brengen voor al uw liefde en inzet in het afgelopen jaar.

Liefste groet van uw voorganger, Marcel Becker

Agenda

gemeenschapsbladhoorn@hotmail.nl

Wilt u iets schrijven voor deze nieuwsbrief? Dat mag! Ook foto s zijn welkom. Kopij kunt u via e-mail sturen naar:

Pagina 16