Editie: voorjaar 2010

nieuwnat.nl

NieuwNAT 07 | alles over de vereniging

Ed Kriek

ZESTIG NEUZEN IN N RICHTING? BEST LASTIG

Paul van Soelen Aalsmeer en RKAV: snel om tafel Dirk StokerAalsmeer heeft goud in handen

VERENIgT U

In deze editie

Marion Labordus Aalsmeer en handbalMarjanne Roodenburg Verenigd voor mensenrechtenKees Tas Brief aan Amlie (5) Henk van Leeuwen DIP: van peur tot pramenraceMarcel Harting En en n maakt elf Paul van Soelen Van JAU naar GAUHan Carpay Aantekeningen van modaal clublidTon Hol Optreden is kroon op repeterenKarin de Vey WereldwinkelJop Kluis OntenigingErik van Itterzon Ter kerke! Joost Hoffscholte Of je jong bent of heel oudMarcel Harting Sociale functie scoutingIlse Zethof Stichting Dag van je LevenHelma Persoon VVVZOWim Teeuwen Zuiderkerk als verenigingscentrumDirk Stoker Verenigingsminiatuurtje Interviews:Han Carpay Ed Kriek Ansje Weima Rina van der ZwaardAnsje Weima Bob van DamHlne Homan Karin EveleensLeni Paul Leo van Erp Column:Peter Maarsen Vereniging Fotos:Anke Zekveld Portretten Plus:Vier verenigingen beantwoorden vragen van de redactie

Aalsmeer & De Vereniging

Voetballen, scouting, schaken, beeldende kunst, volleybal, Amnesty,

postzegels,molens,winkeliers,atletiek,fotografie,Pretpeurders,

accordeon, toneel, handbal, Wereldwinkel, historie, cultureel caf,

fanfare, Dippers, mannenkoor, tennis. Daarover kunt u allemaal

lezen in dit themanummer van NieuwNAT en de lijst is niet eens

compleet Me dunkt, het verenigingsleven alhier bloeit.

Een aparte plaats is er voor de Zuiderkerk. Onafhankelijk

van elkaar prijzen liefst drie auteurs dit leegstaande gebouw

aan als ideaal, nieuw verenigingsbolwerk iets wat ooit de

Oude Veiling was. Goed idee of niet? Zegt u het maar.

Het was voor ons niet moeilijk verenigingsmensen warm te maken voor

een stukkie voor dit nummer. Maar we zeiden er wel steeds met een

waarschuwend vingertje bij dat ze geen lofrede op de eigen club mochten

afsteken. Wij als redactie houden van gezonde relativering! De meesten

slaagden daarin, slechts een enkeling komt niet verder dan brave promotie.

Bijna iedere Aalsmeerder is ervan overtuigd dat het plaatselijke

verenigingsleven bloeit. En dat dat goed en verheugend is. Ja, dat

zeggen ze er altijd bij. Wanneer ze in politieke sferen elkaar over

het fantastische dorpse karakter napraten (Dat moeten we

zeker behouden), bedoelen ze vooral dat verenigingsaspect.

Moeten we er blij mee zijn, met dat dorpse karakter? Ik kan moeilijk

nee zeggen Daar komt bij dat ik zelf op een club zit: NieuwNAT.

Goed, voor n keertje fungeren we als vehikel voor verenigingen.

Mijn zegen (gelukkig zit niemand daarop te wachten) hebben ze.

Aalsmeer op ReisHet thema van het op 21 juni verschijnende zomernummer van

NieuwNAT is Aalsmeer op Reis. Het wordt wederom een breed

nummer. Ervaringen van Aalsmeerders in den vreemde, reizen

naar gekke, verre landen, op reis in eigen land, voor je baas naar

een tropisch oord, eindelijk terug naar Aalsmeer. Alles kan. Wie

inspiratie heeft of tips, mag zich melden bij de redactie. Graag!

Han Carpay,

Redactie NieuwNAT

COLOFONRedactie: Han Carpay, Hlne Homan, Erik van Itterzon, Ton Offerman, Ansje Weima

Aan dit nummer werkten verder mee: Marcel Harting, Joost Hoffscholte, Boukje en Ton Hol, Ellen Keessen, Klaas Keessen, Job Kluis, Michel de Kok, Arie Koningen, Marion Labordus, Henk van Leeuwen, Peter Maarsen, Leni Paul, Helma Persoon, Marjanne Roodenburg, Paul van Soelen, Dirk Stoker, Kees Tas, Wim Teeuwen, Karin de Vey, Lisette Vooges, Anke Zekveld (portretfotos), Ilse Zethof

Vormgeving/webdesign: Youre On! ( Joran van Liempt)

Verschijningsdatum: 21 maart 2010

E-mail: info@nieuwnat.nlRedactieadres: Kamperfoeliestraat 31, 1431RL AalsmeerTelefoon: 06 55760915 (Han Carpay), 0297 329468 (Ton Offerman)Reageren? reactie@nieuwnat.nl Financile steun? Rekeningnummer 7650738 t.n.v. Erik van Itterzon inz. St. de Droom o.v.v. Steun NieuwNAT.

NieuwNAT verschijnt driemaandelijks; eerstvolgende nummer: 21 juni 2010.

Overname van artikelen is toegestaan, met bronvermelding.

412 14161722263032 3436384246505354

610182439

52

47

3

Foto: Petra van Dijk (Fotogroep Aalsmeer)

4

In de jaren 30 werd achter de kwekerij van Kniep op de Aalsmeerderweg al handbal gespeeld. Niet het spelletje zoals we dat nu kennen met 7 tegen 7 in de Bloemhof, maar met 11 spelers op een veld zo groot als een voetbalveld. Handballers moesten in die tijd dus over het nodige loopver-mogen beschikken. Maar dat was ook precies de grote kracht van de mannen uit Aalsmeer-Oost, want zij waren lid van TVA (Turn Vereniging Aalsmeer) en dus prima atleten die het handbal erbij deden voor de lol. Sterker nog, de stelregel was: niet turnen, dan ook niet handballen!

Het veld waarop gespeeld werd, achter Aalsmeerderweg 200, werd ook gebruikt voor atletiekwedstrijden: een grasveld waar op zondagmorgen soms eerst de schapen nog vanaf gejaagd moesten worden voor er

gespeeld kon worden. Er stond een houten keet die dienst deed als kleedkamer. Daar was n kraantje, waaruit de sporters water konden tappen in een teiltje om zich naafloopoptefrissen,maarzehaaldensoms ook gewoon water uit de sloot. Het deerde de handballers niet, want ze speelden al snel een belangrijke rol in de regio en later ook landelijk. Misschien kwam het ook omdat er in Aalsmeer-Oost in die tijd geen voetbalvereniging was, dat alle jongens gingen turnen en handballen, maar van oudsher komen veel goede handballers van wat nu HV FIQAS Aalsmeer heet uit Oost. Het handbalvirus ging ook over van vader op zoon en zo ontstonden echte handbal-families, zoals de Trompen, de Rinkels, de Jongkinden, de Kooijen, de Geleijnen, de Van Leeuwens, de Kniepen en natuurlijk

AALSMEER EN HANDBALWAT IS DAT TOCH?

5

de Boomhouwers. Ook door dames werd er al gehandbald vanaf de jaren 30: in hun turnpakjes speelden ook zij op grote velden.

In de jaren 50 kwam het zaalhandbal op de kleinere velden met de afmetingen die nu nog worden gebruikt. Aalsmeer had geen sporthal, maar wel... veiling Bloemenlust. Daar werden na de handel van overdag de bloemenkarren opzij geschoven, de zelf gebreide netten opgehangen en kon er getraind worden. Ook in deze periode waren de Aalsmeerse handballers een klasse apart. In 1954 werden ze na een wedstrijd in de bomvolle Oude RAI in Amsterdam voor het eerst Nederlands kampioen zaalhandbal. Dat lukte in 1959 nog een keer en daarna moest Aalsmeer geduld hebben tot 1985 voor er weer een feestje gevierd kon worden.

Inmiddels is de club uit Aalsmeer-Oost

uitgegroeid tot een van de grootste hand-

balverenigingen van Nederland. De heren

spelen op het hoogste niveau, de dames en

het tweede herenteam n divisie lager. Ook

de jeugd presteert jaar na jaar goed en in de

Bloemhof zijn nog steeds dezelfde handbalfa-

milies te vinden. Zo kijkt ome Leen Koster

graag naar zijn kleindochter in dames 1, is

Willem Geleijn de trainer/coach van dames 2

waar zijn dochter speelt n supporter van zijn

zoon in heren 1 en staat Kees Boomhouwer,

zelf deel uitmakend van de gouden groep

van 1985, wekelijks te stralen bij de verrich-

tingen van zijn jongens Robin en Jeffrey.

Handbal en Aalsmeer: het is nog

steeds een bijzondere combinatie!

Ellen Keessen en Marion Labordus

AALSMEER EN HANDBALWAT IS DAT TOCH?

6

Alle winkeliers in de Zijdstraat en omgeving op n lijn krijgen? Ondoenlijk. Binnen de Winkeliers Vereniging Aalsmeer Centrum is het al bijna onmogelijk alle zestig neuzen in dezelfde richting te krij-gen. En gezicht naar buiten laten zien? Dat is voorlopig nog te veel gevraagd. Niettemin oogt voorzitter Ed Kriek opmerkelijk monter in een interview over zijn winkeliersclub.

Ed Kriek is het gezicht van de winkeliers-vereniging.Tochwuifthijdiekwalificatiehet liefst weg. Als bestuur zijn we een team. We zijn met acht, vooral jonge, frisse ondernemers, die gezegd hebben: we gaan het trekken. Ik doe niet alles en wil ook niet alles doen. We zijn allemaal mensen met hart voor de winkeliersvereniging en stoppen er veel tijd in. We zijn doeners. Niet zeuren, maar dn. Dat zijn wij.

In de negentiger jaren van de vorige eeuw leidde Kriek al enige tijd Zakenclub Centrum, de voorganger van de huidige vereniging.

Wegens persoonlijke omstandigheden stapte hij eruit. Veel opzienbarends gebeurde er niet, de zakenclub timmerde niet aan de weg. Het ledenaantal schommelde tussen de 40 en 45 leden, wat betekende dat ongeveer de helft van de winkeliers lid was.

Op sterven na doodZon zes jaar geleden was de vereniging op sterven na dood, constateert Kriek. Hij werd toen opnieuw gevraagd voor het voorzitterschap en hapte toe. Als we na twee jaar zestig leden zouden hebben, zouden we het goed gedaan hebben en dan wilde ik stoppen. Maar het is lk geworden!

De resultaten zijn er volgens hem naar. We hebben de schouders eronder gezet en gaan op naar de zeventig leden. De overige 20, 25 winkeliers zijn geen lid een kwart van het totaal dus. We staan nu beter op de kaart en hebben smoel gekregen. Er wordt over ons gesproken. Het is geen grijzemuizenclub meer, we zijn actief.

Je zou verwachten dat de meeste winkels lid worden van een vereniging die bij uitstek

ED KRIEK VAN WINKELIERSVERENIGING AALSMEER CENTRUM:

ZESTIG NEUZEN IN N RICHTING? BEST LASTIG

7

voor hun belangen opkomt. Maar zo werkt het blijkbaar niet. Er zijn van oudsher door Aalsmeerders gerespecteerde bedrijven die liever een geheel eigen koers varen. Het valt Kriek op dat dat vaak bedrijven zijn die niks meer aan vernieuwing doen.

Sommige winkelketens, zoals Albert Heijn en HEMA, doen mee. Maar andere willen er niet van weten, zeker niet als het ze geld kost (een lid betaalt 450 per jaar). Arrogant, noemt hij ze. Ze denken dat ze er zelf wel voor kunnen zorgen dat de mensen naar hentoekomen.Intussenprofiterenzemeevan wat wij doen, zonder te betalen.

Meer dan publiek trekkenDe meerwaarde zit hem in van alles. Als winkeliersvereniging kun je zoveel mr dingen doen dan alleen publiek trekken. Activiteiten organiseren zoals braderien, de straat versieren met kerstverlichting, dingen die je niet even uit je achterzak betaaltenwaarjeallemaalprofijtvanhebt.Met een braderie zijn er dertig-, vijfen-dertigduizend potentile klanten, al levert het je misschien eens een keer niks op.

Daarnaast schaart hij andere zaken onder het gemeenschappelijk ondernemersbelang. Zoals met de gemeente overleggen over zaken die ons allemaal aangaan. En netwerken, elkaar leren kennen, respect krijgen voor elkaar en onderlinge broodnijd voorkomen.

Hij kent de verhoudingen binnen een vereniging, door de wol geverfd als hij is. Van je leden is 20 procent trekker, 60 procent volgend en 20 procent is tegen-stander van ideen waar je mee aankomt. Het bestuur steekt veel tijd in contacten met ondernemers. Daar hoort bij dat we naar elke nieuwe winkelier toegaan. We nemen een informatiemap voor ze mee en leggen uit dat we ergens voor stn.

DenkfoutJe maakt als ondernemersclub soms inschat-tingsfouten en het loopt weleens anders dan je wil. Een denkfout noemt hij het bijvoorbeeld dat de winkeliers in de late jaren zeventig een V&D-woonwarenhuis in de CAV-gebouwen tegenhielden. Dat zijn publiekstrekkers. Als het daar regent, druppelt het bij mij.

8

Op de invulling van leegstaande panden, zou de winkeliersvereniging graag invloed willen uitoefenen. Maar ja, we snappen ook dat een eigenaar blij is als hij zijn pand verhuren kan... In de gevallen waarin zich opeens concur-renten voor de bestaande ondernemers als huurders aandienen, is Krieks toverwoord differentiren. Oftewel, zorg dat je in een ander segment zaken doet dan je concurrent.

OvergangsfaseDe vereniging zit in zijn ogen in een over-gangsfase, waarin veel problemen met de gemeente aan de orde zijn. De relatie tussen winkeliers en gemeente kan aanzienlijk beter, meent hij. Uit de oude doos noemt hij de afsluiting van de Zijdstraat voor autoverkeer als voorbeeld hoe het niet moet. Daar waren we niet tegen, maar zorg dan voor een goede ontsluiting. Die is er nu pas, met de Grundelweg. Acht jaar heeft dat geduurd.

Inzoomend op het heden zegt hij: We moesten uit de krant vernemen dat er een Action in het oude pand van Albert Heijn komt. Het is handig als je weet wanneer een straat afgesloten wordt of waar zout wordt gestrooid, want we willen graag de vinger aan de pols houden. Of neem de bebording en stoplichten toen de brug op de Van Cleeffkade werd gebouwd: doe zoiets in samenspraak! We willen graag met de gemeente meedenken, om het iedereen, ook de consument, naar de zin te helpen maken. In ad-hocbesprekingen met de

wethouder vragen we aandacht voor dit soort zaken, maar je ziet er weinig van terug.

Ludieke actieEind vorig jaar besloot de winkeliersver-eniging tot een ludieke actie. Ze zou een politieke partij oprichten die mee ging doen aan de gemeenteraadsverkiezingen om meer aandacht te vragen voor de belangen van de winkeliers. De partij kwam er niet, maar de ondertoon was uiterst serieus.

Kriek daarover: We zijn het met de coali-tiepartijen niet eens over hun plannen voor de bereikbaarheid van Aalsmeer. Wij zijn bang dat de knip in de oude N201 waar ze ja tegen hebben gezegd, de bereikbaarheid van ons winkelcentrum bemoeilijkt. Zeker vanuit Uithoorn. En de doorsnijding van Aalsmeer door de N201, waar ze juist vanaf willen, blijft. Want er komt geen meter minder asfalt, door de HOV (hoogwaardig-openbaarvervoerslijn red.) die eroverheen gaat. Wij zeggen: kijk wat er in de praktijk gebeurt als je een paar betonblokken neer-legt. Die kun je later altijd weghalen. Met het flatgebouwdaternugeplandis,kandatniet.

Ondanks teleurstellende ervaringen stapt de winkeliersvereniging steeds weer op de gemeente af. We staan altijd open voor de dialoog. Want als je dat niet doet, heb je geen recht van spreken. Het is ook in het belang van de winkeliersvereniging. Maar het is vaak wel heel vermoeiend.

9

Veilige, schone straatDe winkeliersvereniging is heilig overtuigd van een glorieuze toekomst voor de Zijdstraat en naaste omgeving. Een van de pijlers daarvan is een veilige en schone straat. We hebben kort geleden een tweede ster gekregen van het landelijke Keurmerk Veilig Ondernemen. In samenwerking met gemeente, brandweer en politie hebben we dat voor elkaar gekregen. Het is een veilige straat, de ondernemers ruimen hun spullen op en er zijn geen brandgevaarlijke dingen.

Maar er is meer. Er staan bloembakken. De bestrating proberen we te verbeteren. Op het Praamplein komt er hopelijk een passantenhaven met een horecagelegenheid. We hopen dat de leegstaande panden bezet worden. We zoeken actief naar bedrijven die hier willen zitten. Invulling geven aan nieuwe winkels is voor ons een tweede hot item, naast de bereikbaarheid. In de werving stelt de vereniging zich proactief op. We gebruiken onze netwerken, vragen ondernemers of Aalsmeer niet iets voor ze is en praten met projectontwikkelaars.

Veel eenmanszakenWelbeschouwd is hij best trots op het onderscheidende van zijn winkelcentrum. Je wordt hier niet overvoerd met overal dezelfde winkels en er zijn relatief weinig grootwinkelbedrijven. Kenmerkend is de veelzijdigheid aan winkels. Er zijn veel

eenmanszaken die gespecialiseerd zijn. Daar staan de mensen je persoonlijk te woord en zijn service en gemak groter. Bovendien is het parkeren gratis en zijn we makkelijk bereikbaar. Natuurlijk heeft hij nog wensen. Een paar voorbeelden: Een sportzaak, een delicatessezaak waar je iets kleins kunt eten en een grotere wit- en bruingoedzaak.

De ondernemersvoorzitter weet zeker dat de Zijdstraat en omgeving over drie, vier jaar een prachtig winkelcentrum is. Als extra impuls daarvoor ziet hij de koers die de gemeente nog niet zo lang geleden is gaan varen: van Aalsmeer meer dan voorheen een toeristische trekpleister maken. Ik ben blij met de toeristische invulling, zegt hij.

Nauwere samenwerkingEd Kriek is voorstander van nauwere samenwerking tussen de diverse winkel-centra in Aalsmeer en Kudelstaart. Zijn de andere centra dan geen concurrent? Nee, persoonlijk zie ik dat niet. Binnen de OVA (Ondernemers Vereniging Aalsmeer red.) maken we ons hard voor samenwerking, om Aalsmeer beter op de kaart te zetten. Maar dat komt vooral bij ons vandaan. De winkelcentra in omliggende plaatsen zijn onze echte concurrenten. Als Aalsmeer moeten we daar samen tegenin gaan.

Han Carpay

10

17 december 2009, aan de keerzijde van het Witte Weekblad een foto van accordeonver-eniging Het Oosten. Onder de foto een treu-rige tekst: de vereniging houdt op te bestaan. Na 72 jaar! Er zijn nog maar 9 leden over van het eens 40 man/vrouw sterke orkest.

Ik herinner mij een foto uit een verre tijd: een klein meisje van een jaar of tien gaat bijna geheel schuil achter een grote accordeon: haar hartenwens. Eerst lessen in gebouw Irene van meneer Pagano-Mirani, later in de kleine zaal van de Oude Veiling, waar ook het mandoline-orkest repeteert. Er wordt een speciaal kistje getimmerd voor achter opdefietsenindewinterdientdesleeals vervoermiddel voor de accordeon. Inmiddels lid van accordeonvereniging Phoenix speel ik in het Parochiehuis onder de bezielende leiding van diri-gent Den Boer. Heerlijk is dat, met elkaar muziek maken, de spanning van de concerten en de dagjes uit naar de concoursen. Wordt er ooit iets gewonnen? Ik weet het niet meer, net zomin als ik mij precies herinner waarom het dan inmiddels 18 jaar oude meisje de accordeon laat voor wat hij is. Meer interesse in beat-muziek? Veranderende interesses?

Phoenix bestaat inmiddels al lang niet meer en nu is ditzelfde lot Het Oosten beschoren. Vast en zeker het laatste orkest van Aalsmeer. Gentrigeerd ga ik op zoek naar n van de laatste orkestleden, Rina van der Zwaard. Ze komt bij me langs. Het wordt een gezellige middag vol verenigings-verhalen. Rina woonde in Oost en was van

jongsaf aan van de partij als er iets te doen was in Bloemenlust. Onder de klok en de tribune bloeide daar, na het veilen, het verenigingsleven: sport, gymnastiek (TVA) en muziek (onder andere de zangvereniging). Ook was zij in de zomer niet weg te slaan uit het Oosterbad en later, op zaterdagavond, danste ze bij Dirk Wals in de Oude Veiling.

Wanneer Rina 12 jaar is, wordt zij lid van het accordeonorkest dat repeteert, ja, u raadt het al, in Bloemenlust. Eerst onder dirigent Rorije, later opgevolgd door Elly Meekel. Ook de repetitieruimte verandert, men verhuist naar Het Anker. Het Oosten is een dona-teursvereniging, er moet dus ieder jaar een concert gegeven worden. Daarnaast speelt

ACCORDEONVERENIGING OF EEN ORKESTLOOS AALSMEER

11

het orkest in bejaardenhuizen, voor het Rode Kruis, de Zonnebloem, Ons Tweede Thuis n ieder jaar tijdens Klankboeket. Ook is het van de partij op festivals en concoursen, getuige de rijk gevulde bekerkast in Het Anker. Grote concerten worden georga-niseerd als er iets te vieren valt: tweemaal samen met Con Amore in het Cultureel Centrum van Amstelveen (40- en 50-jarig bestaan). Over het 60-jarig jubileumconcert schrijft het Witte Weekblad in 1997: De burgerzaal van het gemeentehuis is zelden zo vol geweest tijdens een muziekuitvoering.

Ook gevoel voor theater is de accordeonisten niet vreemd. Gekleed als vissers en hun vrouwen geven zij tweemaal met groot succes een concertante uitvoering van De Jantjes, onder andere in Zorgcentrum Aelsmeer. Wanneer Rinas moeder honderd jaar wordt wacht haar een grote verrassing: het voltal-lige orkest komt naar het Kloosterhof om de verjaardag tot een groot feest te maken.

De muzikanten moeten het nu buiten Aalsmeer gaan zoeken; je kunt bijvoorbeeld naar een play-in gaan. Maar Rina heeft haar accordeon niet meer aangeraakt sinds het laatste concert op 12 december. De moti-vatie ontbreekt nu: de essentie is de unieke combinatie van muziek maken en het met elkaar bezig zijn. Dat vond zij in het orkest: We hadden altijd veel plezier met elkaar, wat missen we elkaar nu! Wat rest zijn de herinneringen aan 55 jaar muziekplezier, krantenknipsels, programmas en fotos.

Bovenstaand relaas is een goed voorbeeld van de grote sociale functie van een vereniging. De gemeenschap gaat dit missen door de teloor-gang van het ouderwetse verenigingsleven. Donateursverenigingen, waarbij de leden rekening moeten houden met de wensen van de donateurs, zijn uit de tijd. Ik herinner mij de vele strubbelingen bij toneelvereniging Opgang. In de keuze van de stukken waren we nooit vrij, we moesten vrolijke niemendal-letjes spelen om de donateurs te vriend te houden. De jongelui wilden dat niet meer, voor het opvoeren van inhoudelijk wat moei-lijkere stukken moest altijd gestreden worden.

Wat kan een moderne vorm van vereniging zijn? Moeten verenigingen gesubsidieerd worden vanuit de gemeente of moet iedere groep enthousiastelingen zelf sponsors zoeken? Dit laatste is een lastige klus waar veel initiatief op stuk loopt. Het allerbelang-rijkst blijft de inzet van mensen die graag met elkaar iets doen of organiseren. Helaas, te veel mensen laten hun leven verloren gaan door avond aan avond zappend achter de buis te hangen en te kijken wat andere mensen allemaal doen. Ga zelf iets doen! Wie weet kan er weer een orkest opgericht worden, want een grote gemeente als Aalsmeer orkestloos dat kan eigenlijk niet!

Ansje Weima

12

Een zaterdagmiddag in januari. Sneeuwbuien hebben de straat in een glijbaan veranderd. Autos glippen weg. Fietsers stappen af. Voetgangers schuifelen voetje voor voetje over de weg. Zouden de ruim veertig collectanten de deur wel uit durven gaan om hun collectebus op te halen?Twee uur later: op een paar bussen na, zijn alle spullen opgehaald. En wel door goedgemutste, enthousiaste vrijwil-ligers. Die zelfs te voet het barre weer in zijn gegaan om te kunnen collec-teren voor Amnesty International.En het chte werk moet dan nog beginnen. Want de landelijke collecteweek van Amnesty valt altijd in de tweede week van februari. Koud, nat en donker. Gewapend met een gezonde dosis optimisme slaan zij zich daar doorheen. Zoals die dame van bijna 80, die al vanaf het eerste uur, elk jaar weer op pad gaat. Of die jonge meid, die na twee avonden aan de telefoon hangt: Ik ben nu al klaar met mijn wijk, heb je nog wat straten voor me? Of die werkende moeder, die het eigenlijk te druk heeft, maar het zo gezellig vindt om met haar zoon te collecteren. Of die meneer, misschien zelf wel ooit slacht-offer van een dictoriaal regime, die nu zelf langs de deuren gaat voor een donatie voor gewetensgevangenen waar ook ter wereld. Want dat is waar Amnesty International voor staat: internationale naleving van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Amnesty richt zich daarbij met name op het recht op leven en bescherming tegen marteling, het recht op vrijheid van geweten en meningsuiting en het recht om niet te worden gediscrimineerd.

In Aalsmeer/Kudelstaart zorgt de lokale werkgroep ervoor dat de landelijke collecte ook dit jaar weer in onze gemeente georga-niseerd wordt. Daarnaast verzorgt de groep schrijfabonnementen, haalt handtekeningen op tijdens markten en braderien en verzorgt actiemateriaal voor een aantal kerkgenoot-schappen. Ook is Amnesty betrokken bij het anti-discriminatiebeleid van de gemeente. Helaas is de groep de laatste jaren behoorlijk in ledenaantal gedaald. Hierdoor kunnen we niet alles doen wat we zouden willen. Bijvoorbeeld informatie geven op basis-scholen. Kinderen zijn de toekomst, dus daar moet je zijn met je verhaal! Al kan dat soms wat anders uitpakken dan je dacht Zo had een leerling van groep 7 enorm haar best gedaan op een groetenkaart aan een jonge gewetensge-vangene. De kaart was kleurrijk versierd, helemaal klaar om verstuurd te worden. Toen kwam daar het goede nieuws: de gevangene was vrijgelaten en moest van de groetenlijst verwijderd worden. Balen, verzuchtte de leerlinge, had ie nou nog maar iets langer in de gevangenis gezeten, dan had ie mn kaartje nog kunnen krijgenOndanks al die enthousiaste collectanten, wordt het voor de werkgroep Aalsmeer/Kudelstaart steeds moeilijker om actief te blijven. We zijn daarom naarstig op zoek naar versterking! Wij zoeken mensen die, net als de collectanten, met een optimistische instel-ling aan de slag willen gaan. Genteresseerd geraakt? U kunt ons vinden in de gemeente-gids! Of mail deblauwe.schuit@worldonline.nl

Marjanne Roodenburg

AMNESTy: VERENIGD VOOR MENSENRECHTEN

13

Foto: Hanneke van Dorp

14

Saux, 05-02-2010.

Chre Amlie,

Hoe ben jij tot dusverre de winter doorgekomen? Wij waren een dag of vier ingesneeuwd. Dat wil zeggen dat we zonder sneeuwkettingen absoluut niet de weg op konden om boodschappen te doen. Dus de voorraden uit de vrieskast kwamen goed van pas envoor de gezelligheid werd de kachel aangestoken.

Ach, Amlie, het zijn allemaal kleine problemen als je kijkt naar de rampzalige gebeurtenissen van de laatste paar weken in Hati. Wij leven in een veilige omgeving met voldoende voedsel, voldoende geld en een goede gezondheidszorg. Wel zie je in onze welvarende Westerse maatschappijen steeds meer eenzaamheid door individu-alisering, veranderende familiebanden en het uiteenvallen van kerkgenootschappen. Dat verklaart misschien wel de aanwezig-heid van zoveel groepen mensen die zich verenigen in stichtingen en verenigingen.

Mensen willen ergens bij horen, hun erva-ringen delen. Soms gaat dit zo ver dat men zijn identiteit ontleent aan de vereniging waar men lid van is. Denk hierbij bijvoor-beeld aan voetbalsupportersverenigingen.

Het was mij al opgevallen dat het ook in Frankrijk wemelt van de associations en wij

mochten een paar jaar deel uitmaken van een vereniging van beeldende kunstenaars inons departement de Lot. Kantoor en verga-derruimte waren gesitueerd in Cahors inhet gebouw van een andere association, namelijk de Scours Catholique, een vrijwilligersorganisatie die zich bekom-merde om daklozen, drugsverslaafden en andere dropouts van de maatschappij.

Er was natuurlijk altijd geldgebrek en voor ieder evenement moesten subsi-diepotten worden aangesproken. Ter ondersteuning werden de vergaderingen bijgewoond door een ambtenaar van een departementaal instituut ter stimu-lering van allerlei kunstuitingen ensubsidieaanvragen werden veelal door hen verzorgd. Het gebrek aan vergadertechniek leverde chaotisch verlopende vergaderingen op. Na ongeveer drie kwartier hing de helft van de aanwezigen, inclusief de ambtenaar, uit het raam om een sjekkie te roken omdat roken in het gebouw verboden was.

Voornoemde ambtenaar was trouwens een uiterst voortvarende jonge vrouw van 33 34 jaar met een onverwoestbaar goed humeur, gepaard aan gevoel voor humor. Zij legde de lijntjes naar de subsidiepotten, die soms slecht gevuld waren, maar in ieder geval ging iedere aanvrage sowieso vergezeld van een kolossale berg papier.

BRIEF AAN AMLIE(5)

15

Onze goedgemutste ambtenaar, we zullen haar V. noemen, ontfermde zich dan over dit werk en zij wist ook nog binnen redelijke termijn antwoord te krijgen. Na ieder boek-jaar moest natuurlijk verantwoording worden afgelegd en werden de boeken gecontroleerddoor een ambtelijk accountantsbureau. Je begrijpt dat er in onze kunstenaarsgroep weinig talent te vinden was voor dit soort zaken. Bovendien was alle energie nodig omeen tentoonstelling of kunstmarkt te organiseren en ook nog eens te realiseren. Soms verdwenen verenigingsleden zonder opgaaf van reden en afspraken werden nietaltijd nagekomen. Maar gelukkig was daar altijd V., die onvermoeibaar bleef trekken aan een dood paard.

V. is te vinden op ieder evenement in ons departement, want dat hoort bij haar werk.Als we haar tegenkomen, kussen we elkaar en ze weet precies wie je bent. Ze kent ongetwijfeld honderden mensen bij naam en voornaam. Deze dame is een voorbeeldvan een enthousiaste en actieve ambtenaar, die voor een klein salaris haar werk doet.

Afgelopen zaterdag stemde ik af, via de satelliet, op Nederland 1 om naar de Olympische Winterspelen in Vancouver te kijken en wel in het bijzonder naar het langeafstandsschaatsen (patinage de vitesse).

Die avond, Amlie, bleek er een Nederlandse

vereniging van liefhebbers van de schaatssport

te bestaan. De Nederlandse winnaar van de

5000 m werd Sven Kramer en de uitzending

trok 6 7 miljoen kijkers! Bovendien waren

er honderden Nederlandse toeschouwers

ter plekke aanwezig, uitgedost in opvallende

kleding met bijbehorende attributen. De

kleur is oranje, wat is terug te voeren op

het Koningshuis. De beoogde opvolger van

onze Koningin, Prins Willem Alexander, was

met zijn geliefde echtgenote Prinses Maxima

nadrukkelijk aanwezig op de tribune.

Als je met Franse ogen hier naar kijkt, vormen

de Nederlanders een wonderlijk volkje en de

bewoners van het land dat de Franse

Revolutie voortbracht, zullen weinig

begrip kunnen opbrengen voor al die

uitingen van koningsgezindheid. En ding

is een troost: de Franse schaatser Contin

reed die avond een formidabele race,

wat hem een vijfde plaats opleverde.

In afwachting van het prachtige

Franse voorjaar groet ik je.

Bien toi.

Kees Tas sr.

16

Het was helemaal niet de bedoeling van De

Illegale Peurders (DIP) om een evenement te

gaan organiseren. Het idee voor de eerste

pramenrace ontstond in het voorjaar van

1987, tijdens een nachtelijke peuravond

ergens op de Westeinderplassen.

Kort daarvoor had ik de Penta van Allie Maarse

(Gouwe Tien) lopend gemaakt en voor de grap

achter de praam gehangen voordat we gingen

poeren. De kans om een maaltje paling te

verschalken nam af met elke poging de Penta

lopend te houden. De benzine zeek uit de

carburateur en de handen waren doorweekt

van de mengsmering en vet. En als de peur dan

werd geregen, verloren de wurmen direct hun

aantrekkelijke geur voor de nachtelijke rovers.

Dat deze actie grote gevolgen voor Aalsmeer zou

hebben, konden we toen nog niet vermoeden

De datum voor de eerste pramenrace was

bepaald op de dag van het Bloemencorso.

Een activiteit Door Aalsmeerders, voor

Aalsmeerders, want het Bloemencorso

bleef steeds korter in Aalsmeer en dat

kon alleen maar slechter worden.

Het werd tijd voor een activiteit

met Aalsmeerse identiteit.

De Witte van Leeuwens (mijn vader met

zijn broers) en De Terrible Six (Albert

Maarse, Kippie, met vijf Bindingvrienden)

waren de racers van het eerste uur. Bas

Kreeft gaf de eerste pramenrace middels

fotos in de plaatselijke kranten een gezicht.

Nadat de Dippers de eerste prijs hadden binnen-

gesleept (je organiseert natuurlijk geen wedstrijd

als je hem zelf niet kunt winnen!) was het hek

van de dam. Het Aalsmeerse verenigingsgevoel

was aangesproken en vanuit de corsogelederen

kwam direct al het verzoek om de pramenrace

een week op te schuiven, om ook de corsovrij-

willigers gelegenheid te geven mee te doen.

En toen ging het razendsnel. In 1988 deden er 36

pramenraceteams mee en in 1989 schoten we

al naar de 60 teams. Door ludieke opdrachten

tijdens de race en activiteiten eromheen kreeg de

pramenrace een enorme populariteit. Het hele

jaar door was men aan het pramenvissen, want

menig kweker had het vaartuig ooit afgezonken

in een doodlopend slootje. De bergingsactivi-

teiten haalden niet zelden de voorpagina van de

plaatselijke krant. De jacht op Pentas loog er

ook niet om. Willem Spaargaren (Stoppie van

Jachtwerf Wanhoop) had de twijfelachtige eer in

1988 de eerste te zijn wiens Penta gestolen werd.

In 1988 vond ook de eerste DDJW-avond (Dip

Dank Je Wel) plaats, in De Blauwe Beugel.

Een jaar later verplaatsten we de avond

naar het Parochiehuis en weer een jaar

later naar de pakhal van de Fa. Klaas Visser.

Er kwam een Miss Praamverkiezing in caf

de Praam, en een Pramenontbijt in de

Feesttent. Het kon allemaal niet op.

De populariteit van de pramenrace en de

Dippers steeg in Aalsmeer naar grote hoogte.

Het hoogtepunt voor de Dippers zelf was de

naamgeving van het Praamplein. Voorstellen als

Dr. Snethlageplein en Brandewijnplein haalden het

niet en pramenbouwer Paul Hogervorst opende

illegaal, onder begeleiding van Fanfarekorps Flora,

het nieuwe Praamplein. De nieuwe politieke

partij in oprichting BAH (Behoudt Aalsmeerse

Humor) verdween even snel als zij was gekomen.

Na 10 jaar ondergedompeld te zijn in de

feestroes van de Aalsmeerse pramenrace kwam

de onbedwingbare lust naar het meedoen met

dit ongeregelde feest. In SPIE werd een waardig

opvolger gevonden en de pramenkoorts neemt

elk jaar grotere vormen aan. De kracht van het

evenement blijft nog altijd: Door Aalsmeerders,

voor Aalsmeerders!

Henk van Leeuwen

DIP: VAN PEUR TOT PRAMENRACE

17

Ben jij ook eenzaam alleen?Vraagt de n aan de andere n.In je eentje kom je nergens,Dat zie ik al meteen.Kruip maar dicht tegen mij aan,Ik beloof je, de rest komt vanzelf.Zo maakt 1 en 1 eendrachtig,2, maar ook een beetje 11. Verenigd, maar toch een beetje,Voor een eigen maatschappij.Associatie, bond, club, syndicaat,Voorbeelden zijn er allerlei.Samenwerking in klein apparaat,Vorm je toch een eigen uniek.Eigen gebruiken, eigen samenstelling,Ergens eenduidig, ergens identiek. Zou het als vereniging niet verbinden,Zich te combineren, connecteren, federeren,Verbintenis met ander gezelschap, Andere kliek, junctie te accepteren?Samenwerking, een unie of relatie,Met enig ander comit of verbond,Voor nu, voor lang, voor eeuwig,Voor tijdelijk, desnoods kortstond. Als enig vereniging sta je sterk verenigd,Met enige andere vereniging ineen.Relatie zonder liga, genootschap, netwerk,Maakt je als instantie toch wat alleen.Ik stel voor een bundeling, aansluiting,In een VVV, Verenigd Vervlochten Verband.Met als doel een samensmelting,Van alle verenigingen in ons land. Verenigingen, verenig U. U bent niet enig inDoelstelling om als vereniging, nog zo klein,Van andere verenigingen, net als u,Onderscheiden te willen zijn.

Marcel Harting, dorpsdichter

N EN N MAAKT ELF

18

Een groep amateurs, die een ovationeel applaus van een enthousiast meezingend publiek ten deel valt, is een niet dikwijls voor-komend verschijnsel. Aldus de aanhef boven een lovende recensie in De Amstellander van 4 december 1969. Verder lezen we toneel-groep Opgang had de platgetreden paden van het amateurtoneel verlaten om zich aan de opvoering van een musical te wijden

Nu, veertig jaar later, zit de bedenker van deze memorabele gebeurtenis bij mij aan tafel en we verliezen ons in smakelijke herin-neringen. Bob van Dam (bij velen misschien beter bekend als meester Van Dam) herin-nert zich nog heel goed hoe lastig het was om die platgetreden paden te verlaten. Het bestuur zat nog verankerd in oude structuren en heel wat nieuwigheden kwamen met moeite door de ballotagecommissie. Zo weet hij nog goed dat een bestuurslid hem na de eerste speelavond omarmde en riep: Wat heerlijk dat we er toch mee doorgegaan zijn!

Ik kan me eigenlijk alleen maar de lol herinneren. Waar liep je tegen op?

Opgang was echt een vereniging met principes! Het stuk moest goedgekeurd worden en we hadden veel jonge mensen nodig, maar die waren er niet bij Opgang. Degenen die zich aanmeldden, moesten allemaalofficieellidworden,andersmochtje niet mee doen. Ook waren er leden, zelfs

jongere, die het allemaal maar niks vonden en niet mee wilden doen en tja dan de inhoud van het stuk, dat was voor die tijd nogal hip. Er waren veel hobbels te nemen

Jij deed nog veel meer dingen in Aalsmeer, toch heb je hier maar relatief kort gewoond. Vanwaar die intense betrokkenheid?

Ik kwam hier vanuit Amsterdam ik had Alice, nog steeds mijn liefje, op de kweek-school leren kennen en we zijn in Aalsmeer gaan wonen. In het begin vroeg iedereen steeds van wie ben jij er eentje? en dan had ik eigenlijk direct al contact. Als je er gevoelig voor bent en er zin in hebt, kun je in een

N MILJOEN DOLLAR!BOB VAN DAM: ALLES MOCHT, ALLES WAS NIEUW

19

dorp heel snel deel gaan uitmaken van de gemeenschap. Dat is het grote voordeel van een dorp met een uitgebreid verenigingsleven. Die verenigingen bestaan uit een breed scala van mensen. Ook Opgang was in die zin een mengelmoes van jong en oud en van mensen van diverse pluimage. Ze waren vooral heel blij met jnge mannen en zo speelde ik mijn eerste rol in het stuk Oscar.

Je verbond je niet alleen aan Opgang, ik herinner mij ook de grote VOLTA-feesten.

Ja, ik vond het heerlijk, die niet-anonimiteit! Je werd hier gekend en gevraagd voor allerlei dingen. Ik heb dan ook absoluut geen nega-tieve ervaringen. Het was een verademing na Amsterdam. Hier heb ik ontzettend veel mensen leren kennen. Ik hou veel van mensen, van vriendschap en dat slurpte ik hier op. Als ik nu terugkijk was het een ontspannende periode, waarin ik mijzelf goed heb leren kennen. Ik deed dingen die ik nooit van mezelf verwacht had, want daar kreeg je hier de kans voor. Het mcht van de mensen! Als je iets te melden had en men vond het

de moeite waard, dan mocht je het laten zien. Bijvoorbeeld het cabaret rondom het thema Leefbaarheid, dat maakte ik voor de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen. Daar heb ik bijzonder leuke herinneringen aan. En ja, dan die VOLTA-feesten! Twee jaar achter elkaar mocht ik samen met mijn vriend Max Joore die feesten nieuw leven inblazen en de hele Oude Veiling omtoveren tot een andere wereld. Door het hele gebouw heen was van alles te doen en te beleven. Dat was ook het item in die dagen: doen! We gingen ons op een andere manier vermaken. De mensen moesten

zelf van alles gaan ondernemen. Met rode koontjes keken ze in een donker hoekje naareensexfilmuitdejarentwintigenevenverderop stond een kunstenaar achter een loze deur. Ieder half uur deed hij die deur openenriepKffie.Datwarendingendienog niet vertoond waren in Aalsmeer en oh ja ook die absurde modeshows beneden in de grote zaal waren een succes.

Ik kan nooit goed onder woorden brengen wat er nou zo leuk was aan die tijd. Jij wel?

Nou, het ws gewoon een hele leuke tijd, wij hadden het geluk dat we in die tijd mochten leven. Alles mocht, alles was nieuw

20

omdat het toen allemaal nog niet bestond. Max Joore en ik mochten als onderwijzers bijvoorbeeld een schoolkrant maken, ook nieuw! Het voelde alsof je in een speeltuin was waar je op alle draaimolens mocht. En toen kwam Boerenvreugd! Ja, maar daar voelde ik mij wel voor het eerst ineens wat ouder, allemaal heel jonge mensen, die een beetjetegenjeopkeken.Hetfilmhuis,detheaterwerkgroep, de Esperanto-cursus op zondagmorgen vroeg een enige tijd: het begin van mijn leven als volwassene. Juist het vriendschapsaspect heeft die tijd zo bijzonder gemaakt: dat ontstaat met name in een dorp doordat je samen dingen doet. Je krijgt zoveel kennissen waar je goede en bijzondere vriendschappen aan overhoudt.

Na je Aalsmeerse periode ben je in landen als Kenia en Bahrein gaan werken, als hoofd van Nederlandse scholen. Miste je het verenigingsleven niet ontzettend?

Het ging gewoon door! Als hoofd van de school was je automatisch hoofd van het social committee. Mijn dorpse verenigingsleven kon ik daar dus heerlijk voortzetten, want in het buitenland is een Nederlandse gemeenschap nog kleiner dan het kleinste dorp. Voor iemand uit de stad zou dat lastiger geweest zijn: op elkaars lip zitten en daar dan toch het positieve uit kunnen halen. Juist door die dorpse ervaring leer je je trouwens ook goed wapenen tegen het negatieve. Dat is daar net zo dichtbij als in een dorp. Die leerzame ervaring heb ik dus ook gehad in Aalsmeer: wat dat betreft is alles dichtbij in een dorp.

Je woont nu in Zeeland, maar het grootste deel van het jaar reis je. Dat steeds maar onderweg zijn lijkt me tegengesteld aan wat je hierboven zo positief beschrijft.

Reizen is voor mij een combinatie van in een andere cultuur zijn, maar er ook weer makke-lijk uit kunnen stappen. Een heerlijk soort vrijblijvendheid. Ik hoef niet zo verantwoor-delijk te zijn voor anderen, alleen maar voor mijn liefje en mezelf, en dat vind ik heerlijk. Dat heb ik mijn hele leven heerlijk gevonden, maar ja, je moest werken. Het ontsnappen aan de grote wereld en iets doen wat buiten de realiteit staat. Dr ligt de link met het theater: reizen is een beetje in een parallelle wereld staan. Tweemaal in de week samen met andere mensen repeteren is ook alsof je er even tussen uit gaat, net als bij reizen.

We zijn weer terug bij ons onderwerp en bladeren door de fotos van de repe-tities, de fotos van 1.000.000 dollar

Het plezier spat van de fotos af, geen wonder dat de musical zon grandioos succes was. We hebben hem toen zelfs in Marcanti in Amsterdam gespeeld. En bijna met allemaal mensen die het voor het eerst deden. Het hele gebeuren werd gedragen door een enorm enthousiasme n door grote discipline. Iedereen accepteerde dat! Dit zou je nu niet meer meemaken. Wat ik zo leuk vond was die heerlijke grote repetitieruimte, bij jullie achter in de pakschuur. Zelfs de piano werd het huis uitgesleept en tijdelijk tussen de planten gestationeerd. En dan de pianist Jelle, hij pakte moeiteloos de liedjes op die ik neuriede, hij was voor een groot deel verantwoordelijk voor het welslagen van de muzikale uitvoering. Hij ondersteunde al die ongeoefende stemmen, door zich moeiteloos aan te passen. Ja, Jelle Atema was echt een Aalsmeers icoon, iemand die ontzettend veel voor de gemeenschap heeft betekend.

Ansje Weima

21

Foto: Tiny Nijssen

22

Aalsmeer kent al ruim 60 jaar twee voet-balverenigingen in haar dorp, te weten Aalsmeer en RKAV. Een fusie tussen Aalsmeer en RKAV? Ik weet zeker dat ik deze opmerking twintig jaar terug nooit had kunnen maken. Het grote Aalsmeer, altijd prestatiegericht aan het voetballen in een zo hoog mogelijke klasse van het zaterdagvoetbal en het kleinere RKAV, een gezelligheids- en familievereniging waar het plezier in het voetbal voorop stond en niet de prestatie.

RKAV werd zelfs door Aalsmeer in die tijd een speeltuinvereniging genoemd. Je was vroeger of vr Aalsmeer of vr RKAV. Enigeaffiniteitmetdeburenkonjeniethebben. Gelukkig is die tijd al lang voorbij en al vele jaren gaan de leden van beide verenigingen goed met elkaar om. Uiteraard nog wel met meningsverschillen over hoe het juiste beleid te voeren, maar nu met weder-zijds respect. Het jaarlijkse RKAV-toernooi voor aanvang van de competitie, waarbij de eerste elftallen van beide verenigingen elkaar ontmoeten, is hier een goed voorbeeld van.

De maatschappij is de laatste vijftien jaar behoorlijk veranderd op het gebied van sport-beoefening. Er wordt zowel bij de jeugd als bij de ouderen veel meer aandacht gegeven aan gezond leven, waar sportbeoefening uiteraard een belangrijke rol in speelt. Mede hierdoor zijn beide voetbalverenigingen ook anders tegen hun oude mening aan gaan kijken.

Naar elkaar toegroeienAalsmeer wil zeker nog met haar selectie in het zaterdagvoetbal in een zo hoog mogelijke klasse uitkomen, maar heeft ook

ingezien dat gezelligheid en saamhorigheid voor een vereniging van wezenlijk belang zijn. RKAV is nog steeds overtuigd van de gezelligheid en saamhorigheid die nodig zijn binnen een vereniging, maar wil nu ook met haar selectie in een hogere klasse in het zondagvoetbal uitkomen. Hiermee benaderen de voetbalverenigingen elkaar al meer dan dat zij ooit hebben gedaan.

Aalsmeer en RKAV hebben in 2009, nadat in de voorgaande jaren diverse pogingen tot een algehele fusie waren mislukt, besloten om de jeugdafdelingen te laten fuseren. Niet samenwerken, maar cht fuseren. De naam van de nieuwe jeugdvereniging werd Jong Aalsmeer United, in de volksmond JAU. Deze fusie werd heel snel gerealiseerd waardoor op vele gebieden nog geen goede afspraken konden worden gemaakt. Maar beide partijen, zowel Aalsmeer als RKAV, hebben alles op alles gezet om de moeilijkheden van een startende fusievereniging zo snel mogelijk te op te lossen. En dat is redelijk tot goed gelukt, op enkele kleine zaken na.

Met algehele fusie beter afNaar mijn mening hadden de clubs echter meteen voor een algehele fusie moeten kiezen. De tijd, lees de leden, was er rijp voor. Ik verwacht dat ook de gemeente Aalsmeer een totale fusie een interes-sante optie vindt. Daarbij komt dat de jeugdfusie naar mijn mening geen pilot mag zijn voor een algehele fusie, maar serieus moet worden genomen, waarbij de intentie isdatditookeendefinitievefusieis.

VOETBALFUSIE VAN JAU NAAR GAU

23

Een ander punt is dat er vanwege de huidige status van JAU in de toekomst zonder twijfel problemen tussen Aalsmeer en RKAV ontstaan. Want zowel Aalsmeer als RKAV willen op termijn graag dat de chte talenten van JAU bij hn vereniging komen spelen. Niemand zal dit binnen Aalsmeer, RKAV en JAU toegeven, maar de gesprekken in de bekende achterkamer-tjes zullen zeker vanaf de B-junioren gaan plaatsvinden. Het belang van het kind wordt daarbij ondergeschikt aan de belangen van Aalsmeer of RKAV. En dat kan nooit de opzet van een jeugdfusie zijn geweest.

Snel om de tafelEen algehele fusie had misschien nog een jaar op zich laten wachten. Maar dan had er ook een goede fusievereniging kunnen staan. Het voordeel in dat geval zou zijn dat de talentvolle jeugd gewoon binnen de fusie-vereniging doorgroeit naar de eigen selectie.

Ik raad de besturen van Aalsmeer en RKAV dan ook aan heel snel om de tafel te gaan zitten. En wel om de twee grote problemendefinancinendekeuzevoor zaterdag- of zondagvoetbal voor de selectie verstandig aan te pakken en te besluiten te gaan voetballen op n mooi complex, het huidige RKAV-complex, met een uitbreiding in het Hornmeerpark.

De clubkleuren kunnen die van het huidige JAU worden, zodat het sentiment ten aanzien blauw-wit of groen-wit ook voorbij is. Een fusie tussen Aalsmeer en RKAV, wat mij betreft: GAU (Geheel Aalsmeer United).

Paul van Soelen

24

Op een koude vrijdagmiddag wandel ik naar het kantoor van makelaar Karin Eveleens voor een interview over de stichting Oud Aalsmeer. Binnen word ik ontvangen door een zwierige gestalte, Karin Eveleens!

Eerst graag wat feiten over Oud Aalsmeer.Oud Aalsmeer is een stichting die dit jaar 40 jaar bestaat. Dat hebben we gevierd met een boek, een jubileumreceptie en een speciaal nummer van Oud Nuus, ons blad dat vier keer per jaar verschijnt. Het blad heeft in die veertig jaar ook een hele ontwikkeling doorgemaakt, van een gestencild blaadje naar een glossy blad, dat gemaakt wordt onder leiding van Dick Piet. We hebben 1250 donateurs en kunnen daarom verschijnen zonder advertenties.

Wat is het doel van Oud Aalsmeer?Zoals op onze website staat, het bevorderen van het behoud van historische schoonheid van de gemeente Aalsmeer in de meest ruime zin, het bevorderen van de studie van de plaatselijke geschiedenis en het verzamelen en eventueel tentoonstellen van oudheidkundige voorwerpen.

En wat houdt dat in de praktijk in?Dat is heel divers. Er is een groepje dames dat de oude klederdrachten restaureert en archiveert. We krijgen veel donaties in natura. En nu is er ook een groep verzamelen

en ontzamelen, deze groep zoekt oude ansichtkaarten, dias enzovoort uit.

Maar een heel belangrijk streven is het bewaren van het dorpsgezicht. Zo zijn we in beroep gegaan tegen het verlenen van een bouwvergunning voor de nieuwe uitbreiding van Hotel Aalsmeer. Hotel Aalsmeer wil graag het oude pand met de prachtige veranda vervangen door een nieuw pand dat niet in verhouding is met de omringende oude panden en het huidige dorpsgezicht zal overheersen. Dat stuk dorp, rond het Oude Raadhuis, is het oudste stukje Aalsmeer en het zou heel mooi zijn als het als het goed bewaard blijft.

Het kan wel, want de nieuwbouw tegenover Hotel Aalsmeer is met liefde en ontzag voor de omgeving ontworpen. Een van onze bestuursleden gaat daar ook regelmatig langs. Ook de pastorie van de hervormde kerk is prachtig opgeknapt. In 1844 is er in de Dorpsstraat/Zijdstraat een grote brand geweest waarbij veel verwoest is doordat het veel houten gebouwen waren met rieten kappen. Het Schoutenhuis en het Oude Raadhuis zijn gespaard gebleven en zijn nu prachtige monumenten. Het is ons veel waard om dit dorpsgezicht te behouden.

Dus het stuk rond het Oude Raadhuis en de kerk is het oudste van Aalsmeer?Ja, het was vroeger het centrum en dat lijkt vreemd omdat het nu aan de rand van

Karin Eveleens:

GEK OP MONUMENTEN

25

Aalsmeer ligt. Maar dat komt omdat Aalsmeer vroeger meer naar de Haarlemmermeer, toen dat nog een meer was, lag. Het kwam ongeveer tot waar nu de Aalsmeerderweg in de Haarlemmermeer ligt. Er is veel land weggeslagen door het water en zo is Aalsmeer eigenlijk wat verschoven. Rond 1900 kwam de eerste uitleg, de Schoolstraat, de Zijdstraat en zo groeide Aalsmeer langzamerhand naar de huidige vorm. Iets anders, Dahlia Maarse op de Uiterweg is bezit van de stichting.Ja, dat klopt. De dames Maarse hebben het huis geschonken aan Oud Aalsmeer. Het is het grootste bezit en ook de grootste zorg van de Stichting. We zijn bezig het stukje voor stukje op te knappen en dat is duur. Het wordt dit jaar geschilderd en dat laten we professioneel doen.

Een van onze bestuursleden bewoont het voorhuis en dat voorkomt dat het pand verder achteruit gaat. Maar het is wel afzien met deze kou, het huis is uiteraard niet gesoleerd en moeilijk te verwarmen. Het overige deel is ingericht met een permanente tentoonstelling over Aalsmeer en eens per jaar is er een wisseltentoonstelling.

Dat moet allemaal wel veel kosten, krijgen jullie subsidie?Nee, want de subsidiepot van de gemeente is leeg. Wij hebben alleen het geld van onze donateurs, maar proberen ook op andere

manieren geld te genereren, bijvoorbeeld door de verkoop van het jubileumboek. En wij werken met vrijwilligers die verdeeld zijn over een aantal commissies.

Nu ben je makelaar, ik kan mij voor-stellen dat er soms een spanningsveld is tussen de belangen van de stichting en de belangen van het makelaarskantoor.Dat ben ik nog niet tegengekomen, maar ik kan mij wel voorstellen dat het eens zal gebeuren. Het zal dan belangrijk zijn om de zaken goed gescheiden te houden. Binnen ons kantoor ben ik wel degene die van oude gebouwen houdt. Monumenten hebben mijn absolute belangstelling, meer dan nieuwbouw. Ik vind het vreselijk leuk om een prachtig verbouwd oud pand te verkopen. Vooral als ik kopers vind die ook voor het monument gaan. Zo heb ik bemiddeld bij een architectonisch, met liefde gerenoveerd pand aan de Stommeerkade. Het is aangekocht door mensen met dezelfde passie voor mooi renovatiewerk.

Het is het koppelen van verkoper en koper dat dit beroep zo aantrekkelijk maakt. Een huis kopen of verkopen gaat vaak met emoties gepaard en het is dan de taak van de makelaar om het zakelijk te houden en mogelijke problemen op te lossen. Maar als dat is gelukt, heb ik een prima dag!

Hlne Homan

26

Tachtig is hij, en 62 jaar zit hij op Schaakclub Aalsmeer (SCA). Tweenzestig jaar lid van een club! Hij is vanzelfsprekend erelid, verzuimt zelden, is allervriendelijkst. Gisteravond verloor ik van hem, toch weer, en er was geen enkel excuus.

Hij is een snelle schaker, waar de ervaring af druipt. Hij bezit vele clubtitels, zijn eerste dateert van 1955, zijn laatste van 1991. In het snelschaken is hij decennia lang nagenoeg onverslaanbaar geweest. Maar de sleet zit er een beetje op. Ja, wat wil je, de man is de tachtig gepasseerd! En hij wint nog altijd van mij. Al zegt dat op zich niks, want ik ben een modale clubschaker. Maar wel eentje die altijd achter het bord kruipt met het idee de mooiste partij ooit te gaan spelen.

Zal ik eerlijk zijn? Ik heb in een competi-tiewedstrijd nog nooit van hem gewonnen. Gisteren speelden we een partij volgens het boekje. Ik kwam wat in de verdrukking, maar redde me er aardig uit. Toch bleef hij proberen door mijn verdediging heen te breken, wat hem niet leek te gaan lukken. Althans zo luidde mijn analyse. Een gelijkspel moet kunnen, ditmaal, dacht ik. In de stel-ling waarin we beland waren, kon ik er best vrede mee hebben. Ik was vol vertrouwen.

Trage spelerWat speelde zich intussen af in het brein van mijn tegenstander? Ik keek hem aan en zag hem denken: Ooit gaat het me lukken. Ergens maakt-ie een slippertje en sla ik toe.Deklok(schakersspeleninofficilewedstrijden met klokken; wij in Aalsmeer hebben ieder anderhalf uur voor 36 zetten en daarna een kwartier om de partij zo nodig uit te spelen) tikte voort. In mijn nadeel, ik kwam steeds meer in tijdnood. Ik zei het al: hij denkt snel. Als zjn klok tikte, had ik weinig tijd voor bespiegelingen over de stel-ling. Ik moest het allemaal doen in eigen tijd.

Ik ben een trage schaker. Het duurt even voor ik een zet doe. Alles moet ik over-denken en heroverdenken. De twijfel slaat elke zet toe. Je bent een verdediger, zegt een clubgenoot die graag aanvalt. Maar diep in mijn hart val ik ook graag aan Je zou zeggen: speel sneller en val lekker aan! Tja, was het maar zo makkelijk.

Direct na mijn 58ste zet gaf ik op. Ik had geblunderd, ook dat nog. Maar de nederlaag tekende zich al een vijftiental zetten eerder af toen ik onder tijdsdruk wat te nonchalant over kansen en gevaren ging denken en voor suffe zetherhaling koos. Ik speelde de loper achteloos op en neer tussen twee velden.

Ik had natuurlijk beter moeten weten! Want hij mag een kleine driekwart eeuw schaken, ik ben ook geen groentje meer.

AANTEKENINGEN VAN EEN MODAAL CLUBLID

27

Onverwachte zetDat zit zo. In 1960 werd ik lid van SCA het was, op mijn twaalfde, mijn eerste club. Die had leden geworven op de basisscholen en van onze klas hapten tien jongens toe. We kregen degelijk les van meneer Goebel. We leerden braaf de opening 1. e2-e4; e7-e5. Je krijgt zo open spel waar je alle kanten mee op kunt, stelde hij, en we volgden hem blindelings. Tot we een keer met een keurkorps naar Beverwijk trokken om er om Noord-Hollandse jeugdtitels te strijden en veel van onze tegenstan-ders ons opeens als openingszet d2-d4 voorschotelden. Prompt ontwaakten we uit onze droom.

Binnen een jaar waren mijn klas-genoten afgehaakt. Alleen ik bleef overeind. Dat nadenken, mogelijke zetten wikken en wegen, je tegenstander peilen, stil achter een bord zitten, urenlang waar doe je het voor? Is schaken op een club leuk? Nee, ze gingen liever op straat voetballen.

Ik zou het nog een jaar of zeven volhouden. Intussen raakte ik als jonge, opkomende schaker steeds meer gefrustreerd door tegenwerking van de gevestigde orde, de zeventig- en tachtigplus-sers die de touwtjes in handen hadden. Niet dat ze opzettelijk jongeren dwars zaten (mijn tegenstander van gisteren was destijds een jonge god van dertig, vijfen-dertig, maar hoorde vanuit mijn perspectief tot de oude garde). Door enerzijds het starre competitiesysteem en anderzijds (ik geef het ruiterlijk toe) mijn gebrek aan talent klom ik nauwelijks op in de Aalsmeerse hirarchie. Ik bleef ergens in de lagere regionen bungelen.

Geen zin meer in regelsDe club verliet ik toen ik op een leeftijd kwam dat er iets leukers dan schaken te bedenken was. Op vrijdagavond, toen en nu schaakclub-avond, ging je de kroeg in en versierde je een vrouw. Ik studeerde, was links en wilde beslist niks meer weten van verenigingenw

burgerlijke instellingen als het waren. Op een club moest je leven naar de regels en daar had ik geen zin meer in.

Nooit meer op een club! Zeker weten. Met een aantal geestver-wanten richtten we een Actiegroep Ongeorganiseerden op. Want juist voor die groep was in onze ogen in Aalsmeer niks te doen Het stierf hier weliswaar van de

verenigingen, maar ongeorga-niseerden zaten allemaal in hun eentje thuis of elders te kniezen en te verpieteren.

Sommigen, zoals ik, schaakten graag, maar met elkaar en beslist niet op

een club. In los verband. Geheel vrijblijvend. Uitsluitend wanneer

we zin hadden en een aantal geestverwanten bij elkaar

konden trommelen. Of op vakantie met een vriend acht uur in de trein bezig met n potje. Heerlijk! Net vr we de eind-

bestemming bereikten, gaven we elkaar de hand. Remise.

Thuis gebeurde hetzelfde. Altijd maar weer tegen dezelfde tegenstander, altijd maar weer remise. Dat was niet zo vreemd, omdat we geen van beiden durvers waren Ingraven en niet verliezen was onze strategie. Geregeld deden we meerdere dagen over n partij.

28

VerademingHet was een verademing toen ik, na ruim drie decennia onthouding, negen jaar geleden weer lid werd van een schaakclub. Ik zeg welbewust een, want inmiddels waren er drie schaakclubs in Aalsmeer en Kudelstaart. Drie! Bij de een was gezelligheid troef, bij de ander presteren en bij de derde de combinatie van een ontspannen sfeer en een serieus potje schaken. Het was alsof de verzuiling terug was van weggeweest. Fusie? Ho maar. Wie openlijk over fusie durfde te spreken, trof alom hakken in het zand. Verkeerde clubavond, verkeerde leiding, saaie mensen (nou ja, mannen), niet gezellig genoeg tegenargumenten te over.

Waarom koos ik opnieuw voor SCA, in 1930 opgericht en veruit de oudste van de drie? Om voor de hand liggende redenen: mijn zoon speelde er (toen ik goed en wel lid was, hield hij het voor gezien) en het was dichtbij. Kon ik ook rustig een extra biertje drinken. Maar ik hapte pas toe toen het roken op de club bijna uitgebannen was en de voor-uitzichten op dat punt hoopgevend waren.

Blauw van de rookIk herinner me een presentatiemiddag van het Aalsmeerse verenigingsleven in het gemeen-tehuis, waar ook de schaakclub leden wierf. Staat het clublokaal nog steeds blauw van de rook? vroeg ik langs mijn neus weg. Zo ja, dan was er geen haar op mijn hoofd die eraan dacht me aan te melden. Zeker niet omdat een van de trouwste klanten een verstokt pijproker was. Het percentage rokers onder schakers is altijd hoog geweest, ook in schakend Aalsmeer geen idee waarom. Je mag pas na tienen roken, was de reactie. Dan maar geen lid, redeneerde ik. Een partij is verdorie om tien uur net lekker bezig!

Toen ik eenmaal meedraaide, was een compleet rookverbod gelukkig niet ver weg meer. Als ik niet meer mag roken, ga ik van de club, blufte een schaker toen de knoop werd doorgehakt. Hij bleef. De rokers paffen sindsdien tussendoor gewoon even buiten.

Het beviel me op de club. Sterker nog, het bevalt me. Laat ik helder zijn: mijn motivatie is het schaken. Alle poespas eromheen vind ikbijzaak.Vanmijhoevenwenaafloopnietmet zijn allen een biertje te drinken, tot in de kleine uurtjes. Dat doe ik elders wel. Een paar geintjes tijdens de wedstrijden moet kunnen, maar je moet in redelijke rust kunnen schaken. Juist in die rust gedijt je creativiteit, essentieel bij het spel, het best. Schaken is een serieuze sport, de mooiste van allemaal.

29

Steeds minder ledenHet zint me allerminst dat het ledenaantal een duidelijk dalende tendens vertoont een bekend verschijnsel bij vele clubs. Hoe minder leden hoe minder tegenstanders, zo simpel is dat. De charme van een club immers is een breed assortiment schakers, waardoor er heel wat zijn met wie je op ongeveer gelijk niveau de degens kunt kruisen.

Maar opstappen? In elk geval zou dat gebeuren met andere argumenten dan de eerste keer. Kijk, het is een oudemannenclub. En ik behoor inmiddels tot dat soort. Een groep schaakfanaten, steeds grijzer, tikkeltje saai, geen overdosis sprankeling. Geen vriendengroep. Je kent elkaar stuk voor stuk, je kunt elkaar uittekenen. Toch steeds

opnieuw leuk genoeg voor een nieuwe vrijdagavond schaken. Twee tot vier uur lang. In de hoop een mooie partij te spelen en dan liefst te winnen. Maar ook remise of verliezen kan me bekoren, als ik voor mijn gevoel

maar lekker gespeeld heb.

Zinderend slotGisteravond speelde ik geen topwedstrijd. Een aardig potje, meer niet. Ik ging dan ook ontevreden naar huis. Baalde meer van mijn nonchalante spel op de beslissende momenten dan van mijn blunder, die door tijdnoodverklaarbaarwas.Ineenflitszagikmijn koning aan voor mijn koningin. Schaken is net het echte leven, je vergist je weleens.

Schaken is een prachtig, fascinerend spel, zo denk ik er tenminste over. Hoe meer je het doet, hoe leuker het wordt. Maar misschien had ik er enkele weken eerder beter een punt achter kunnen zetten. Die avond nam ik genoegen met remise waar ik mijn laatste kansen had moeten uitbuiten. Ik kon de partij niet meer verliezen. Winnen kon nog wel, tegen een oudgediende die ik nog nooit had weten te verschalken. Maar na een zinderende reeks zetten had ik het compleet gehad. Ik kon niet meer nadenken. Geestelijk en lichamelijk was ik op. Dn doorgaan, dat is de kunst. Ik weet het.

Ik ben ervan overtuigd dat ik er de volgende keer helemaal voor ga. Tot het gaatje. Ik verheug me op vrijdag.

Han Carpay

30

Muziekvereniging Flora is een fanfare met

een lange geschiedenis. Al in 1899 werd

Aalsmeers Fanfarekorps opgericht en

in 1921 Fanfarekorps Uiterweg. In 1968

fuseerden de twee en zo werd fanfarekorps

Flora een feit. In 2004 ging fanfarekorps

Flora samen met Muziekvereniging

Divertimento uit Kudelstaart en daaruit

ontstond Muziekvereniging Flora.

Muziekvereniging Flora is een moderne

vereniging met een eigen clubhuis, gelegen

aan de Wim Kandreef 1 in Kudelstaart.

In een fanfare wordt gespeeld op koper-

instrumenten, zoals bgels, trompetten,

trombones, hoorns, baritons, tubas,

bassen, saxofoons en slagwerk.

Iedere maandagavond wordt onder leiding

van Dick-Jan Veerbeek geoefend. En natuurlijk

treden we ook op, zoals op 13 maart toen we

ons voorjaarsconcert in de burgerzaal gaven.

Spannende momenten voor het orkest zijn de festivals en de concoursen. Bij deze optredens speel je als orkest een inspeelwerk, een stuk uit het zogenoemde Klein Repertorium (dat zijn verplichte werken) en een vrij gekozen stuk.

Het eerste werk is om de jury de orkestklank te laten horen en de andere twee werken worden beoordeeld door deze juryleden. Het is geen wedstrijd, het orkest wordt beoor-deeld binnen de eigen klasse en kan, wanneer gemiddeld 85 punten of hoger is gescoord, promoveren naar een hogere klasse.

Tot voor kort werden de orkesten die het hoogst gescoord hadden in dat jaar in hun provincie, door de KNFM uitgenodigd om in Musis Sacrum in Arnhem deel te nemen aan het landskampioenschap. Deze eer is onze vereniging twee keer te beurt gevallen. De eerste keer zijn we landskampioen geworden, de tweede keer werden we tweede.

OPTREDEN IS KROON OP REPETEREN

31

Tja, optreden: altijd leuk en de kroon op al het repeteren. Maar soms kom je bij optredens voor rare feiten te staan.

Een paar anekdotes wil ik nog graag kwijt. Zoals een hilarische gebeurtenis jaren geleden. We waren door de Oranjevereniging Mijdrecht gevraagd om s morgens vroeg door de straten te gaan om mensen en kinderen op te halen en naar het feest-terrein te begeleiden. We gingen met een aantal autos naar het startpunt, waarna er een auto naar het eindpunt werd gebracht, zodat van daaruit de andere autos weer opgehaald konden worden.

Nu was er dat jaar bij het eindpunt een mooie oldtimershow, waar iedereen naar liep te kijken totdat alle autos opgehaald zouden zijn. Bij het vertrek werd goed opgelet wie bij wie in de auto hoorde, zodat er niemand achter zou blijven. Er werd echter nog wat gewisseld onder de passagiers en zo kon het

gebeuren dat onze man van de grote trom

met instrument en al achter bleef Hij

had geen geld bij zich en mobiele telefoons

hadden we ook nog niet. Maar gelukkig

kon hij van iemand een lift krijgen in een

auto waar ook de grote trom in paste.

We kunnen ons ook nog het concert herin-

neren dat begon met een trompetsolo, met

daaronder wat begeleiding. Helaas zette

de trompettist niet in zodat het stuk toch

anders klonk dan de componist had bedoeld!

Heeft u na het lezen van dit stukje zin om

mee te spelen of donateur te worden,

dan kunt u informatie krijgen bij Ton Hol

(telefoon 326209), Francis Starreveld

(340830) of Monica Straathof (341972).

Ton en Boukje Hol

32

De Wereldwinkel in Aalsmeer bevindt zich in de Zijdstraat. Een grote groep enthousiaste vrijwil-ligers houdt de winkel open, helpt klanten, regelt bestellingen en kerstpakketten, doet inkopen en verzorgt themabijeenkomsten. In de Wereldwinkel worden bijzondere producten verkocht. Van tapenades uitZuid-AfrikatotkoffieuitGuate-mala. Van luxe lakdozen uit Vietnam tot trendy sieraden uit India.

De Wereldwinkel is d speciaalzaak voor Fair Trade-producten. De makers van deze producten leven in de armste landen van de wereld en werken vaak thuis of in een klein atelier. Deze mannen en vrouwen maken met weinig middelen de prachtigste producten. Vaak zijn ze aangesloten bij een grotere organisatie, soms ook niet.

Zij zijn blij dat er Wereldwinkels zijn die hun producten verkopen. Die winkels zorgen namelijk voor extras. Voor de een zijn dat adviezen over mode in Nederland of extra aandacht voor het milieu. De ander is blij dat de kinderen nu naar school kunnen of dat een pomp voor stromend water in het dorp is gebouwd. Van de meeste producenten

verkopen de Wereldwinkels ieder jaar opnieuw (andere) producten zodat ze kunnen investeren in hun eigen toekomst.

DurekoffieEen veel gehoorde opmerking was vroeger: koffieindeWereldwinkelisduur.Begrijpelijk,eerlijke producten kosten soms wat meer en eenkopjekoffiemetMaxHavelaar-keurmerkis toch al gauw een halve cent duurder (valt mee, h). Vreemd genoeg is de prijs van koffiepadsvoordezelfdeconsumentgeenredenomdieniettekopen.Eenkopjekoffievaneenkoffiepadistweedriemaalzoduuralsgewonekoffie,maartochzijneral meer dan vijf miljoen Senseo-apparaten verkocht.Overigenskunjevoorkoffie-pads ook in de Wereldwinkel terecht; wij verkopen ze in vijf verschillende soorten!

Ik ben een aantal keren op bezoek geweest bij producenten. Ze vertellen dat ze trots zijn dat hun producten verkocht worden in de Nederlandse Wereldwinkels. Ze zijn blij met de orders. De langdurige samenwerking en het wederzijdse respect is hetgeen waar ze het meest blij mee zijn. De goede prijs isfijn,maarhetfeitdatzezekerzijnvanmeer orders betekent eigenlijk veel meer voor de producenten en hun families.

WERELDWINKEL BEWIJST: HET KAN ANDERS

33

WERELDWINKEL BEWIJST: HET KAN ANDERS

Verkoop rietsuikerVeertig jaar geleden start de Wereldwinkel Aalsmeer met de verkoop van rietsuiker vanuit jongerencentrum Boerenvreugd. Vanaf 1974 vindt er eenmaal per week verkoop van producten plaats vanuit gebouw De Binding. Er wordt lang gezocht naar een eigen pand en in 1988 krijgt de Wereldwinkel een toezegging voor subsidie van de gemeente Aalsmeer. In 1991 komt eindelijk de oplossing: een aanbod van de Doopsgezinde Gemeente Aalsmeer om Zijdstraat 59 te huren. De Stichting Wereldwinkel Aalsmeer wordt opgericht en met de hulp van vele vrijwilligers lukt het om september 1992 de deuren te openen.

De verkoop van de eerlijk verhandelde producten blijkt de Aalsmeerse bevolking aan te spreken. In Wereldnieuws (de nieuwsbrief van de Wereldwinkel Aalsmeer) nummer 6 van maart 1995 schrijft de toenmalige penningmeester: Er moest eigenlijk elas-tiek in onze winkel zitten, want we zijn nu toch echt aan de grens van wat we kunnen bergen. De omzet blijft stijgen en na enkele jaren kan de subsidie van de gemeente Aalsmeer dan ook worden stopgezet. In 1997 stelt het bestuur beleidslijnen op. Beleidslijn nummer 9 luidt als volgt: Om efficintertekunnenwerkenendeverkoopte bevorderen is een groter winkelpand en/

of magazijn een wens van het hele bestuur.

Maar het vinden van een grotere en vooral

betaalbare winkel is niet gemakkelijk. Daarom

wordt in het jaar 2000 de bestaande winkel

verbouwd en een paar jaar later krijgt de

winkel een modernere uitstraling om een

breder publiek aan te spreken. Steeds meer

klanten weten de Wereldwinkel te vinden.

Nieuw pand En eind februari was het eindelijk zover,

de tijd was rijp voor de volgende stap. De

Wereldwinkel verhuisde naar de voormalige

platenzaak van Otto op Zijdstraat 15. Met

een grotere winkel en een aantrekkelijke

ingang hopen wij nog meer producten te

verkopen om zo de producenten in Afrika,

Latijns Amerika en Azi te helpen aan een

goed en regelmatig inkomen zodat zij in hun

eigen levensonderhoud kunnen voorzien.

De Wereldwinkel maakt duidelijk dat het

in de wereld ook anders kan. Dat armoede

wl bestreden kan worden. Koop dus bij de

Wereldwinkel, dan draag je daaraan bij.

Karin de Veij

34

Het is niet vreemd het woord vereniging in n adem met Aalsmeer te noemen. Zeker wanneer u mij de vrijheid gunt om de verschil-lende juridische vormen (vereniging, stichting, coperatie, kerkgenootschap, enzovoorts) op een hoop te vegen, is het onbetwistbaar dat Aalsmeer van verenigingen aan elkaar hangt.

Niet alleen is iedereen aangesloten bij minstens vier verenigingen om zijn vrije tijd nog enigs-zins nuttig in te vullen, maar ook voor ons dagelijks brood kennen we een grote afhan-kelijkheid van dit verschijnsel. De coperaties hebben de tuinbouw groot gemaakt, de OVA (Ondernemers Vereniging Aalsmeer) lijkt het gehele dorp te bestieren en op het oog wordt onze gemeente bestuurd door vriendenclubjes en belangenverenigingen.

Alleen molen De Leeuw vormt hierop een uitzondering. Daar waar molenminnend Nederland van stichtingen en verenigingen aan elkaar hangt, leidt het bezit van een stukje prachtig historisch erfgoed in Aalsmeer alleen maar tot verdeeldheid.

Het is najaar. De regen geselt de kleine ruitjes van een poldermolen waarvan de wieken met een snelheid van ruim 120 kilometer per uur langs dit eeuwenoude monument zoeven. De molenaar probeert bij een houtkacheltje

weer enigszins te ontdooien en zijn kleren te drogen. De molen staat zover in de polder dat hij vanaf het dichtstbijzijnde stukje asfalt nog ruim vijftien minuten door hoog nat gras moet lopen. Hij zal de hele dag geen levende ziel zien, maar toch is hij niet eenzaam. Hij weet zich een belangrijke schakel in een stelsel van verenigingen en stichtingen. Iedere molenaar is lid van het Gilde van Vrijwillige Molenaars, de vereniging die zorg draagt voor de opleidingen en de verzeke-ringen. Natuurlijk is hij ook lid van vereniging De Hollandsche Molen, de grote overkoepelende organisatie die alles rond molens in Nederland cordineert. Hij is verbonden aan de stichting die zijn molen beheert en is aangesloten bij TIMS (The International Molinological Society) die wereldwijd molengekken verenigt. Hij voelt zich nauw verbonden met de andere molenaars in de polder en gaat regelmatig naar de regio-nale en provinciale molenaarsbijeenkomsten. Kortom, terwijl hij in zijn uppie in zijn molen zijn bammetje zit op te peuzelen en wegspoelt metdekoffieuitzijnthermosflesweethijzichverbonden met de (molen)wereld.

Op een molen als De Leeuw (in de Zijdstraat) geldt dit misschien nog meer. Natuurlijk zijn ook daar de molenaars aangesloten bij al die organisaties, maar Bij ons komt er meer bij kijken. Wij hebben op De Leeuw vijf molenaars

ONTENIGING

35

ONTENIGINGdie gezamenlijk dit unieke monument draaiende houden. Dat vergt meer afstemming. Daarnaast zijn wij actief in de opleidingen en kunt u vaak leerlingen op onze molen aantreffen. Dat betekent dat de molenaars van De Leeuw op provinciaal niveau deel uitmaken van allerlei cordinatieorganen op dit punt.

De Leeuw zelf is eigendom van de gemeente en wordt weer gexploiteerd door een stich-ting met haar eigen bestuur. Bij deze stichting zijn niet alleen molenaars actief, maar een hele serie vrijwilligers zorgt dat het winkeltje gere-geld open is, zodat onze klanten goudeerlijke bakproducten kunnen verwerven. Zo kunt u op diezelfde najaarsmiddag, terwijl die molenaar in de polder probeert weer warm te worden, thuis genieten van de heerlijke geur van een overheerlijk brood dat in de oven staat. En zo maken wij weer deel uit van het winkelbestand van het dorp. Kortom n en al vereniging.

Maar op het moment dat het winkelierbestand van de Zijdstraat door zijn ongelukkige samen-stelling en zijn pathetische houding niet langer een winkelstraat vol publiek kan trekken, houdt iedere vorm van samenwerking op. Zij vinden dat de gemeente maar voor klanten moet zorgen.

Gelukkig pakken onze nobele bestuurders direct deze handschoen op. Zij maken vrij baan voor iedere projectontwikkelaar die Aalsmeer graag in een soort Almere verandert en stoppen vele miljoenen in een parkeerterrein dat ze dan pretentieus een Plein noemen. Hiermee is Aalsmeer zon beetje de laatste gemeente die een grote supermarkt in het centrum als redding ziet. Gelukkig leidt de komst van een grootgrutter in Aalmeer ook direct tot extra ruimte voor de tweentachtigste brillenboer endedrienveertigstefietsensmid.

En al deze ruimte gaat ten koste van onze prachtige molen. Om dit soort achterhaalde prestigeprojecten rendabel te maken moet er zo hoog gebouwd worden dat de molen uit de wind komt te staan. In plaats van een doel dat de mensen verenigt, kijken wij vanaf de stelling op een verdeelde winkeliersvereniging en een gemeenteraad die zich zelfs voor het behoud van ons erfgoed niet kan verenigen. Ook het bestuur van de stichting die deze molen beheert, komt er onderling niet uit.

Daar waar Neerlands cultuurhistorische trots ons vaak verenigt, lijken de wieken van De Leeuw een diepe kloof te hebben geslagen.

Jop Kluis

36

TER KERKE!

Aalsmeer en verenigingen. Ik mag er eigen-

lijk niks over zeggen. Ben lid van zegge en

schrijve n vereniging: Oradi/Omnia, afdeling

recreatief volleybal. Ondanks mijn armzalige

spel word ik daar gedoogd. Daarmee is direct

het belang van verenigingen aangetoond:

ze zijn het cement van de samenleving.

Zonder dat zouden mensen als ik vereen-

zamen, aan de drank geraken of erger. Ik zou

nergens bij horen. En dat wil ik natuurlijk

net als iedereen, ergens bij horen. Zo toog

ik woensdag 24 februari, na het volleybal,

naar de Oude Veiling om nog een staartje

van het KCA-debat mee te pikken. Een debat

over de noodzaak van kunst en cultuur in

Aalsmeer is als een debat over de vraag

of iedereen een mooie zomer wil. Over

de vraag of er bomen in een bos zijn. Of

jenatwordtalsjedoorderegenfietst.

Iedereen is vr kunst en cultuur in Aalsmeer, bleek die avond. Kunst en cultuur in Aalsmeer, dat is voornamelijk bedoeld voor de jeugd, al is er ook nog iets geheimzinnigs met een groen houten huisje in Kudelstaart. En er moet een route komen langs Aalsmeerse monumenten! Nee, die moet er niet komen, want die is er al. En een website, waarop je kunt vinden wat er allemaal georganiseerd wordt in Aalsmeer. Nee, die is er ook al! En waarom weten we dat niet? En hoe was het toch mogelijk dat de voorstelling van Helmert Woudenberg tegelijkertijd was met een concert van KCA? Dat is in de rest van Nederland onmogelijk, als er in de Stadsschouwburg in Amsterdam een voorstelling is, dan zijn alle andere theater-zalen in de stad gesloten. Waarom kan dat hier niet beter georganiseerd worden?

En er moet een ruimte komen waar bandjes kunnen oefenen. Kan iemand me uitleggen waarom dat moet? Waarom de gemeente daar een rol in zou moeten spelen? Kan best hoogst noodzakelijk

37

zijn, maar leg het nog n keer uit. Sinds december verhuurt de N201 oefenruimte aan bandjes en ik weet uit zeer betrouwbare bron dat ze nog niet volgeboekt zijn. Gertjan van der Hoeven ziet een rol weggelegd voor de Werkschuit waar het gaat om naschoolse opvang. Dat wordt over een jaar of twintig een expositie van de kindertekeningen van de Van der Hoeventjes. Werkschuit, bedankt!

Corrie de Boer zegt dat er geld beschikbaar moet blijven voor de bibliotheek om alle basisschoolleerlingen n keer per jaar te leren veilig te internetten. Is dat een taak van de bieb? Of van de ouders, of van de scholen?

De HINT moet betaalbaar blijven, het ruwe diamantje uit het kansarme gezin moet ook naar muziekles kunnen. Hoe is dat nu, hoeveel leerlingen uit kansarme gezinnen (wat een term!) komen er nu naar muziekles? Zou er misschien vr de financiledrempelaleenanderedrempel

voor de ingang van de HINT liggen?

Maar ja, daar ging het dus niet over. Want iedereen is vr oefenruimte, vr veilig internettende kinderen, vr naschools tekenende kinderen en vr betaalbare muziekles. Gelukkig werden we nog wel gewaarschuwd door de politici. Er komen namelijkfinancieelonzekeretijdenaan,dusmisschien dat niet alle plannen Financieel onzekere tijden, een dooddoener die toch ook al weer een jaartje of dertig meegaat. Bedroefd huiswaarts. Tot ik me bedacht dat er in dit nummer van NieuwNAT een bijdrage staat van Wim Teeuwen. Hij doet een oproep te onderzoeken of het mogelijk is de Zuiderkerk te gaan gebruiken als verenigingsgebouw. Voeg daar aan toe: een theaterzaal, met ruimte voor Aalsmeerse verenigingen. Voor KCA-concerten. Voor concerten van de HINT. Welke politieke partij heeft de moed en de visie deze handschoen op te pakken?

Erik van Itterzon

38

Carnaval boven de grote rivieren, dat stelt toch niets voor. Als iemand dat zegt, weet je dat hij of zij nog nooit in Poelgilderdam is geweest. Tijdens carnaval wordt Kudelstaart vijf dagen lang omgedoopt in Poelgilderdam. De naam is misschien niet zo bekend als Oeteldonk of het Kielegat, maar in de regio weet men Poelgilderdam te vinden. Hoogtepunten zijn elk jaar het Prinsenbal, de Grote Optocht (en ja, die is ook echt groot), de Blaauwe Maandag en het afsluitende Seniorencarnaval.

Vele malen heb ik als burgemeester de symbolische sleutel van het dorp mogen overhandigen aan Prins Carnaval. Zelf heb ik, in tegenstelling tot mijn vrouw, het carnaval niet met de paplepel ingegoten gekregen. Van nature ben ik niet zon carnavalsvierder, maar de feestelijkheden en het enthousiasme in Poelgilderdam heb ik van nabij leren kennen en waarderen.

Carnaval is natuurlijk feest vieren, even de dagelijkse zorgen en beslommeringen aan de kant zetten om samen met anderen uit de band te springen. Maar het ware carnaval betekent meer dan alleen feesten en bier drinken. Het is ook een sociaal feest waar jong en oud elkaar ontmoeten.

Toen pastoor Van Dijk ongeveer veertig jaar geleden de Kudelstaartse carnavalsvereniging De Pretpeurders oprichtte, had hij voor ogen om carnaval een ontmoetingsplaats voor jong en oud te laten zijn. Die traditie wordt nog altijd in ere gehouden. Zo brengt de Raad van Elf elk jaar tijdens carnaval ongeveer honderd fruitbakjes rond aan zieken en ouderen, waar zij vaak even aan komen voor een praatje en een glaasje. Ook wordt er feest gevierd met de bewoners van Ons Tweede Thuis en van het zorgcentrum, waar De Pretpeurders een vrolijke afwisse-ling vormen in de dagelijkse bezigheden.

Bij mijn afscheid als burgemeester hebben De Pretpeurders mij de eretitel Lid van Verdienste verleend. Een titel die ik in dank heb aanvaard gezien de vele aangename momenten die wij in de Dorpstaveerne van Poelgilderdam mochten n mogen doorbrengen. Graag sluit ik dan ook af met die treffende regel uit het clublied van De Pretpeurders: Of je nou heel jong bent of hoogbejaard... het is weer carnaval in Kudelstaart!

Laat dat zo nog tot in lengte van jaren blijven.

Joost Hoffscholte

OF JE NOU HEEL JONG BENTOF HOOGBEJAARD

39

De geboren en getogen Aalsmeerder Leo van Erp werkte in een technisch beroep en was daarnaast van 2002 tot 2008 raadslid voor Aalsmeerse Belangen. Cultuur nam een belangrijke plaats in zijn leven in en ook met horeca had ik iets. Sinds 2008 is hij eigenaar en beheerder van De Oude Veiling en hij heeft er vertrouwen in dat veel Aalsmeerders, zowel jong als oud, weer de weg zullen vinden naar dit gebouw in de Marktstraat, dat in het verleden voor velen zon belangrijke plaats heeft gehad.

Vraag elke willekeurige Aalsmeerder van pakweg boven de 55 naar de rol van De Oude Veiling in zijn leven en hij barst los. De Oude Veiling was omstreeks 1912 het gebouw waar centraal de bloemen en planten werden verhandeld. Vijftien jaar later, nadat de Centrale Aalsmeerse Veiling aan de Van Cleeffkade in gebruik was genomen en de functie van het gebouw in de Marktstraat overnam, kon naar een andere bestemming worden gezocht en het is daar dat het ook toen al rijke verenigingsleven zich kon ontplooien.

Opening in 1932Deofficileopeningwasinjanuari1932ende plaatselijke pers schreef dat architect Berghoef van het eertijds weinig smaakvolle bouwwerk iets moois had weten te maken.Het verenigingsleven breidde uit, zou opbloeien en het duurde niet lang of

er werd geturnd, gezongen, gedanst, toneelgespeeld, gekaart en gebiljart om maar enkele activiteiten te noemen. Zoete herinneringen komen bij velen naar boven, varirend van de muziekuitvoeringen die er plaatsvonden, doorgaans met bal na, tot aan de toneelstukken die door Voldulosta of Opgang ten tonele werden gebracht.

Muzikale oom Wim BuisIk denk nu aan mijn muzikale oom Wim Buis. Overdag hield hij zich bezig met het op kantoor van de CAV nauwgezet verwerken van cijfertjes, een baan die hij, zoals velen in die tijd, tot aan zijn dood heeft gehouden. Zijn echte passie moet hebben gelegen bij de muziek. Hij was een niet onverdienstelijke tenor bij de Arbeiderszangvereniging Kunst en Strijd en met zijn trompet maakte hij ook deel uit van Aalsmeers Fanfare niet te verwarren met de concurrerende Uiterwegs Fanfare, die, naar ik meen, de Spijkerbak werd genoemd. Enige verstrooidheid was oom Wim niet vreemd, want het is eens voorgekomen dat hij met zijn trompet arri-veerde bij Kunst en Strijd, maar dit terzijde.

Niet voor ieder zijn de herinneringen even zoet. Als je vader of moeder het nodig achtte je als onsportief kind toch maar naar Olympia te sturen en je het daar nauwelijks tot een vogelnestje in de ringen wist te brengen, blijft dit als een zwarte bladzijde in je geheugen gegrift.

VERENIGINGSLEVEN BLOEIDE ER ALS NERGENS ANDERS IN AALSMEER

ZOETE HERINNERINGEN AAN DE OUDE VEILING

40

Daar tegenover staat dan weer dat je je later wel kon redden in het accordeonorkest van Bertus den Boer, een onvergetelijke dirigent die het voor elkaar kreeg dat in 1949 Accordeonvereniging Aalsmeer als eerste naoorlogse Aalsmeerse vereniging kon afreizen naar Zwitserland om er in Zrich en Winterthur concerten te geven.

Dorpsnieuws doornemenWie herinnert zich niet het caf waar dokter Oei graag ging biljarten en waar de notabeIen van het dorp of wie zich daartoe rekenden, in de namiddag, gehuld in dichte sigarenwalmen, nippend aan kleine glaasjes, aan de ronde tafel bij de bar het dorpsnieuws en de politiek doornamen? Netwerken avant la lettre. Wij als kinderen kwamen er hooguit tijdens het bal na een of andere uitvoering wanneer we er ranja mochten kopen.

Huidig eigenaar Leo van Erp, nu 56, met wie we dit gesprek voeren, heeft ook al zo zijn herinneringen. Ik kwam in de Oude Veiling in de eindtijd van beheerder Brommet en daarna ook bij Paul Oldenburger. Er waren toen ook al bandjes die optraden in de Grote Zaal beneden, maar ik weet nog dat er wat klachten van de omwonenden kwamen over geluidsoverlast. Nadat Oldenburger was vertrokken en er geen beheerder was heeft de gemeente het pand gekocht en kwam Berry Nijmeijer, nu wethouder, er in. Die heeft met zijn vrouw een tijdje het gebouw beheerd. Dat heeft niet lang geduurd, waarna een Chinese eigenaar het overnam.

Concept sloeg niet aanOok hij was geen blijver en daarna kocht Gert de Weert het. Hij restaureerde het gebouw en naast het restaurant kwam in de bovenzaal een galerie, waar De Weert zijn eigen kunst-collectie, bestaande uit religieuze beelden, onderbracht. Hier kwamen ook de tijdelijke tentoonstellingen met moderne kunst. Gert heeft er van 2001 tot 2008 gezeten.

Maar net als de voorgaande concepten en de diverse eigenaren sloeg het bij de Aalsmeerders niet aan. Van Erp, pein-zend: Dat is zo. Aalsmeerders hebben kennelijk niet zo veel met kunst, ze kopen ook weinig kunst. Ik denk nu aan de galerie van Dick Kuin. Mooi, maar het werd ook niks. Als je het vergelijkt met Amstelveen, daar slaat zoiets wel aan.

En jij durfde de stap wel aan hier iets te beginnen? Ja, want ik had het met de techniek echt wel gehad, mijn werk was geen uitdaging meer. Ik had inmiddels al een middenstandsdiploma en horecapapieren. Horeca en cultuur profes-sioneel te gaan combineren trok me erg. In mijn raadsperiode was ik ook al betrokken bij het toenmalige Blieb, bij Bacchus en bij de N201. Ik ben gaan rondkijken naar een ruimte, bijvoorbeeld het galerietje van Annokkee, maar ja, dan mocht je er wel kunst in hebben, maar geen horeca. Toen ik hoorde dat Gert de Weert ging stoppen, zat ik een week later bij hem. We zaten wat de combinatie horeca/cultuur betreft wel op dezelfde lijn en in die geest ben ik ook verder gegaan. Hijzelf heeft inmiddels een oude kerk gekocht in Limburg waar hij zijn beelden heeft geplaatst.

Aalsmeers karakter terugVan Erp gaf vanaf het begin zijn Oude Veiling weer het Aalsmeerse karakter terug. Er werd gebouwd, geschilderd en in samenwerking met inventieve vrienden verschenen er beneden in het restaurant typisch Aalsmeerse zwartwit-afbeeldingen van vlijtige kwekers. Bij de opening trokken volop bloeiende seringen-struiken de aandacht en velen herkenden hun oude gebouw in een modernere uitvoering. De bovenzalen wilde ik gaan verhuren voor zakelijke doeleinden en aan particulieren, in de weekend dacht ik aan cultuur.

41

En sloeg die gedachte aan? Niet direct. Dat de Aalsmeerders en masse binnenstroomden, nee. Het negatieve dat de laatste jaren aan het gebouw hing, raak je niet zomaar kwijt. Velen herinnerden zich het restaurant dat bij de vorige eigenaar wisselende kwaliteit leverde en dan gaat het al gauw door het dorp: In De Oude Veiling eet je slecht. Daarbij kwam dat, sinds we in februari 2008 openden, al snel de recessie kwam.

Publiek onvoorspelbaarHet concept dat Van Erp oorspronkelijk in zijn hoofd had, ontwikkelt zich zoals hij zich dat had voorgesteld. Optreden van bands, op zondagmiddag in de bovenzaal talkshows en presentaties. En of het publiek dannaafloopinhetrestaurantblijfteten,isvaak onvoorspelbaar. Na het optreden van Helmert Woudenberg enkele maanden terug, bleef vrijwel iedereen. Je weet het nooit.

En hoe zit het met de Aalsmeerse verenigingen, hebben die er al hun honk gevonden zoals in het verleden? De bridgeclub is hier, er wordt gekaart, er zijn nu onderhandelingen met een Aalsmeers popkoor in oprichting, de gemeente vergadert hier wel en Radio Aalsmeer heeft hier regel-matig een Politiek Caf. Ik moet zeggen, dat het de laatste maanden stukken beter gaat dan een jaar geleden. En waarom? Ik zou het niet weten, maar we zijn op de goeie weg.

Waarin onderscheid je je, wat het restaurant betreft, van andere Aalsmeerse eetgelegenheden?We hebben hier goede Hollandse gerechten en in het seizoen komt een aanzienlijk deel daarvan van de Historische Tuin, zoals Piet Vissers-snijbonen en Gieser Wildeman-peren. Geen ingewik-kelde Franse maaltijden, maar een goede mix van verse, smakelijke gerechten.

En de bezoekers van De Oude Veiling, wie zijn dat?Een mix van jong en oud. Je moet het ook hebben van mondreclame. Als iemand hier een leuke middag heeft gehad en tegen een redelijke prijs goed heeft gegeten, zegt hij dat w