Editie: voorjaar 2011

Prijs: 4,95

nieuwnat.nl

NieuwNAT 11 | Jong in Aalsmeer

Merel MeijdamMaar hier ben ik beroemd! Patrick Verkerk100% concentratie, 0% zenuwen

JONG!

YANNick DuPOrT DE ENE hANGJONGErE

is DE ANDErE NiET

2

In deze editieBregje de Boer uggs en BlackBerries 3Anton de Boer uggs en BlackBerries 3Erik van itterzon Wegwezen! 15Jochem van Leeuwen Feesten in Aalsmeer 20Auke ham Jongensdroom 22Pierre Tuning Jongeren, pas op! 24cees Tas jr Mijn De Binding 27Merel Meijdam Beroemd in Aalsmeer 28Joop kok Weteringplantsoen 30Amber Bartels Zeepbel Tel Aviv 32

interviewsYannick Duport hangjongeren 4Ansje Weima rookie of the year 8han carpay Discotheek Bon Ami 12Adri Markus kerkganger is vrij 16Leni Paul Muziek als hobby 34han carpay De beeldende kunst in 36

columnPeter Maarsen @NieuwNAT #Jong 11

GedichtMarcel harting Voor het slapen gaan 18

FotosAnke Zekveld (portretten genterviewden), Monic Persoon (Aalsmeerse jongeren, incl. voorpagina)

Plus een mailwisseling tussen de jonge gemeenteraadsleden robbert-Jan van Duijn en robert van rijn over hun politieke Ambities 38

Jong in Aalsmeer

De hangjongere: ik ben geen engel. De zomer-kampleider: Gewoon een potje verliefd worden, een vreselijk blauwtje lopen, of toch die ene zoen. De popzangeres: Een band met wat meer stampende soul en funk lijkt me ook te gek. De twitteraar: het wordt nooit iets met NieuwNat als we niet vandaag de account @NieuwNAT openen op Twitter. De barkeeper: Ze komen naar de disco voor het ons-kent-ons-gevoel. De luxe-automonteur: Ze vragen altijd eerst hoe hard ik rijd. De gelovige danseres: ik merk gewoon heel sterk dat God hier achter staat. De kunstenaar in spe: het is een rauw, grillig plaatje geworden, er zit een bepaalde intensiteit in.

Deze ene alinea alleen al bewijst hoe veelzijdig de Aalsmeerse jongeren van vandaag zijn! Of zijn het listig bijeengeraapte citaten, die flink uit hun verband gerukt zijn? Laat ik, om de nieuwsgierig-heid te voeden, eerst enkele andere schrijvers en genterviewden nog noemen: een feestvarken, een onderzoeker in den vreemde, een hippie, een woningzoekende, een schaatsploegbegeleider, een gemeenteraadslid, een klassieke gitarist en een uggs-liefhebber. Ze liepen gewoon rond in ons dorp en lieten zich graag strikken voor een bijdrage.

Al met al een bonte verzameling mensen en stof genoeg voor een leuk magazine over Jong in Aalsmeer. Dat is het thema van dit lentenummer, waarmee we online alweer ons derde jaar ingaan. We zijn vooral op zoek gegaan naar de ambities van jongeren tussen grofweg 15 en 35 jaar. Op de volgende tientallen paginas laten ze zichzelf horen, soms op hoogst persoonlijke wijze en met onversneden lef. Lees maar.

het vorige nummer is zowaar grif van de hand gegaan. We hebben meer dan vijfhonderd exemplaren kunnen verkopen, iets wat we bij lange na niet verwacht hadden. Doordat het zo lekker liep, kunnen we ook dit nummer in een gedrukte versie uitbrengen. Dat doen we met veel plezier, gestimuleerd door uw bijzonder positieve reacties op Markantici. het nieuwe magazine zal verkrijgbaar zijn vanaf begin april. kijk voor de verkooppunten op onze website www.nieuwnat.nl.

Ons volgende nummer heeft als thema ik gun Aalsmeer Zoals altijd zijn bijdragen en ideen daarvoor van harte welkom.

han carpay, redactie NieuwNAT

cOLOFONredactie: han carpay, Yannick Duport, hlne homan, Erik van itterzon, Ton Offerman, Ansje Weima

Aan dit nummer werkten verder mee: Amber Bartels, Anton de Boer, Bregje de Boer, robbert-Jan van Duijn, Auke ham, Marcel harting, Joop kok, Jochem van Leeuwen, Peter Maarsen, Adri Markus, Merel Meijdam, Leni Paul, Monic Persoon, robert van rijn, cees Tas jr, Pierre Tuning, Anke Zekveld

Vormgeving/webdesign: Youre On! ( Joran van Liempt)

Verschijningsdatum: 21 maart 2010

E-mail: info@nieuwnat.nlredactieadres: kamperfoeliestraat 31, 1431rL AalsmeerTelefoon: 06 55760915 (han carpay), 0297 329468 (Ton Offerman)reageren? reactie@nieuwnat.nl Financile steun? rekeningnummer 7650738 t.n.v. Erik van itterzon inz. st. de Droom o.v.v. steun NieuwNAT.

NieuwNAT verschijnt driemaandelijks; eerstvolgende nummer: 21 juni 2011

Overname van artikelen is toegestaan, met bronvermelding.

3

Op mijn school in Amstelveen hebben heel veel mensen

uggs en BlackBerries. De uggs laarzen zijn sinds vorige

winter een rage en BlackBerries sinds vorig jaar. Bijna

iedereen heeft ze en je kan al bijna niet meer zonder.

ikzelf heb ze niet, maar het is niet zo dat ik ze niet wil, of

dat ik niet meeloop met de hype. ik kan me voorstellen

dat veel mensen het onzin vinden, dat de jeugd zo

achter elkaar aanloopt, maar daar ben ik het niet

mee eens. het hoort bij onze leeftijd en BlackBerries

bijvoorbeeld zijn echt handig. Je kan ermee pingen,

een soort gratis smsen van BlackBerry naar

BlackBerry. Ook ben je bijna overal bereikbaar

en je kan op veel plaatsen op internet.

Veel meiden en ook wat jongens

hebben uggs. ik weet niet of,

als niemand ze zou hebben, je

ze cht mooi zou vinden, maar

veel mensen gaan ze vanzelf

wel willen. Waaronder ikzelf.

Deze rages zijn natuurlijk wel

een luxe en het kost ook best

wat geld. Toch vind ik dat het bij

de leeftijd hoort, ook al weet ik

dat veel mensen er anders over

denken. Echter bij sommige mensen

wordt het een heel plaatje: uggs (een paar of 4),

een BlackBerry, een bontjas, een scooter en een

handtas. Je moet wel jezelf kunnen blijven...

Maar wie weet hoe wij er over vijf jaar uitzien.

Bregje de Boer (dochter, 14 jaar)

Bij de scholen is het s ochtends een drukte van

belang. Niet zozeer kinderfietsen maar vooral autos

zijn hier de oorzaak van. Deze autos leveren de

prinsjes en prinsesjes af voor hun dagelijkse portie

onderwijs. En omdat het verkeer niet zonder risicos

is voor kinderen op de fiets, worden ze gebracht.

intussen weten deze kinderen niet meer hoe het voelt

om tegenwind te hebben of in de zon te fietsen.

De welvaart is nog nooit zo groot geweest als nu, crisis

of geen crisis. Op zich is dat natuurlijk best mooi. soms

lijkt het echter wel of in onze omgeving welvaart een

doel op zich aan het worden is. het lijkt meer te gaan

om de extase van het verzamelen van allerlei zaken

en daaraan verbonden kortstondige voldoening. Dit

gaat in rages. kinderen lijken dit gedrag van hun ouders

over te nemen. De meest flagrante voorbeelden

van dit moment zijn de ugg en de BlackBerry.

De ugg is een van oorsprong Australische laars

gemaakt van schaap. het is een oerlelijk vormeloos

ding. Deze laars verwisselt van eigenaar voor ongeveer

180, de productiekosten zijn ongeveer 30, het

verschil is gebakken lucht die wordt betaald door

de ouders van de prinsjes en prinsesjes. hetzelfde

geldt voor de BlackBerry. Dit is een telefoon

die door basisschoolkinderen wordt gebruikt en

wordt aangeschaft voor een tarief dat gelijk is aan

het jaarinkomen van een gezin in Bangladesh.

Deze hang naar materile hypes van zowel ouders

als kinderen lijkt het denken over immaterile en

meer filosofische zaken te drogeren. Dit denken

lijkt uit onze cultuur te verdwijnen. herrie en

eenvoudige redenaties worden meer de norm.

Een beschaving aan het einde van zijn cyclus;

brood en spelen of anders worden we boos.

De situatie in de westerse cultuur

heeft alle kenmerken van de

remmende voorsprong. We

zullen snel ingehaald worden

door groeiende beschavingen die

zich aan het ontwikkelen zijn in

Azi en Zuid-Amerika. kinderen

uit deze omgevingen weten nog

wel wat het is om tegenwind te

hebben. En hoe het is om in de zon

te fietsen. En dat is veel leuker.

Anton de Boer (vader, 54 jaar)

uGGs EN BLAckBErriEs

2.

1.

4

Als we vragen waar we naartoe moeten, geven ze geen antwoord, stelt Robin Maarse hoofdschuddend vast vanaf de bank in zijn ouderlijk huis, en als er dan wel een keer een antwoord komt, zeggen ze dat we maar bij een vereniging moeten gaan. Hij leunt achterover en lacht, alsof de suggestie zich te mengen in het Aalsmeerse verenigingsleven een goede grap is. Jongens van een jaar of negentien, twintig, zoals als ik, legt hij uit met diepe stem die geheel niet past bij het standaardbeeld van een hangjongere, die hebben geen zin om gezellig bij de zangclub te gaan. Hij schudt nogmaals zijn hoofd, de afkeuring over de suggestie druipt van hem af.

Robin Maarse, 19 jaar uit Kudelstaart, is hangjongere.

Eigenlijk is hij automonteur, maar het was in het kader

van zijn vrijetijdsbesteding dat hij onlangs een brief

schreef naar de Nieuwe Meerbode. Opmerkelijk,

aangezien hangjongeren over het algemeen weinig

van zich laten horen wanneer ze niet op straat

rondhangen. In de brief gaf Robin aan zich niet serieus

genomen te voelen en het idee te hebben dat de

gemeente zich vooral bezighoudt met symptoom-

bestrijding wat betreft jeugdzaken. Ze willen niet

met ons praten, ze zijn alleen maar genteresseerd

in ons weg sturen als men last van ons heeft.

Hoog bezoek

In het kader van een nieuw samenscholingsverbod

bij het winkelcentrum van Kudelstaart kwam

burgemeester Litjens langs voor een gesprek. Hij

kwam toelichting geven, verbetert Robin zichzelf,

bij zijn verhaal. Ik dacht eerst dat hij kwam voor

een gesprek, maar het was niet de bedoeling dat

ik terugpraatte, verklaart hij verontwaardigd. De

burgemeester ging de meest notoire hangjongeren

van Kudelstaart af, dus kwam hij ook bij huize Maarse

langs. Robin is volgens de gemeente, getuige de brief

die zowel hij als zijn ouders apart van elkaar ontvingen,

een van de leiders van een groep Kudelstaartse

hangjongeren die overlast veroorzaakt. Ik ben geen

engel, erkent hij ruiterlijk, terwijl hij tekst en uitleg

geeft over zijn status als hooggeplaatste hangjongere.

De status van leidinggevende, die de gemeente hem

toedicht, zit hem dwars. We zijn gewoon een groep

vrienden, je kent dat wel. Niemand is de baas. Ik heb

wel een grote bek, dat is waar. Dat hij die grote

bek niet alleen bij zijn vrienden bezigt, blijkt ook uit

zijn verhaal. Robin heeft de wijkagent uitgenodigd

te praten, kreeg de burgemeester op bezoek en

stuurde toen de opstelling van de burgemeester

hem niet beviel een brief naar de lokale krant. Ik

dacht dat de burgemeester kwam om te praten. Dat

stond ook in de uitnodiging: hij zou komen praten.

In plaats daarvan kwam hij gewoon uitleg geven over

het samenscholingsverbod en de nieuwe regels. Als

ik probeerde in discussie te gaan, kapte hij me af.

DE ENE hANGJONGErE is DE ANDErE NiET

5

Uitgezocht

Als Aalsmeerse jongere voelt Robin Maarse zich

gemarginaliseerd, niet serieus genomen. De politie

is, volgens hem, vooral gebrand op het achterna

zitten van hem en zijn vrienden. Ze roepen

me met naam en toenaam en dan vragen ze me

om mijn identiteitsbewijs, vertelt hij hoorbaar

gefrustreerd. Zelfs als ik overdag een pakje

sigaretten ga halen. Als ik s avonds op straat sta,

dan kan ik er nog wel begrip voor opbrengen.

Bij de brief die de gemeente tweemaal naar huize

Maarse stuurde, hoorde een lijstje met de nieuwe

regels die gelden rond het Kudelstaartse winkelcen-

trum waar hij en zijn vijf tot vijfentwintig vrienden

graag hangen. Het aantal wisselt iedere avond, het

ligt er maar net aan wie naar buiten komt. Volgens

Robin leeft de politie zelf de regels niet na, hij noemt

meerdere momenten waarop vrienden of kennissen

van hem direct een boete kregen opgelegd, in

plaats van de in de regels beloofde waarschuwing.

Wat vooral uit zijn verhalen naar boven komt, is

wantrouwen richting het gemeentelijk politiekorps.

Ze hebben mij in een hokje neergezet: het hokje

irritante jongere, verzucht Robin, terwijl hij naar

de brief van de gemeente kijkt. Niet geheel ten

onrechte, erkent hij. Ik ben geen lieve jongen,

ik heb echt wel wat dingetjes geflikt. Voor een

van die dingetjes heeft hij nog een taakstraf te

volbrengen. Bovendien heeft zijn plaats in het

hokje irritante jongere gevolgen voor de manier

waarop politie zijn gedrag interpreteert.

Tijdens zijn visite heeft de burgemeester volgens Robin

Maarse en zijn ouders verteld dat de politie vermoedt,

volledig ten onrechte, dat hij drugs dealt. Wat ze zien,

is dat ik in mijn auto zit en dat er wat vrienden naar

me toekomen om even met me te ouwehoeren. De

verklaring die ze dan hebben, is dat ik drugsdealer ben,

natuurlijk. Dat laat wel zien hoe ze over me denken.

Hangen

Over waar hij zijn avonden doorbrengt is hij bijzonder

bondig. Er is hier in Kudelstaart een jeugdhonk, dat

is twee avonden per week open. Die twee avonden

zit iedereen daar. De rest van de week gaan we waar

het licht aan is en je droog staat: het winkelcentrum.

Dat ze daar nu niet meer mogen staan omdat ze

overlast veroorzaken voor omwonenden, kan

Robin begrijpen. Toch, claimt hij, is het probleem

niet opgelost met een samenscholingsverbod. Het

probleem is, we kunnen nergens naartoe. Heel

Kudelstaart is volgebouwd en zelfs op de plaatsen

waar niemand in de buurt woont, zoals bij RKDES, is

de politie er als de kippen bij om ons weg te sturen.

Dat de politie en hangjeugd elkaar zo vaak moeten

treffen, steekt hem. De problemen met hangjeugd

in Aalsmeer en Kudelstaart kent hij maar al te goed.

Ondanks die kennis vindt Robin dat de buurtbewoners

wel heel snel de politie bellen. Dan hebben mensen

last van ons, komen ze niet naar buiten om er wat

van te zeggen, maar dan is het 112 overlast!

Het feit dat ze vaak in bewoond gebied hun bijeen-

komsten hebben is volgens hem een logisch gevolg

van de situatie in de buurt. De zeecontainer, er een

tijd geleden geplaatst in een poging de jeugd tegemoet

te komen, wordt vandaag de dag bevolkt door Polen,

waar hij niet tussen wil zitten. Het jeugdhonk is slechts

twee avonden per week open, en verder is er niets.

Niet zonder frustratie in zijn stem legt hij uit wat hij

ook aan de burgemeester probeerde te vertellen.

Het probleem is, er is gewoon helemaal niks.

Kudelstaart was vroeger een boerendorp, letterlijk.

Het was allemaal gras en groen, en ze zijn de laatste

tien jaar gaan bouwen. Alleen maar woningen,

woningen, woningen. Leuk, dat mensen nu een

huis hebben, maar waar moeten wij nu heen?

6

Jeugdhonk

De voor de hand liggende oplossing voor het

hangjeugdprobleem van Kudelstaart is volgens

Robin Maarse het vijf dagen per week openhouden

van het jeugdhonk. Als het jeugdhonk open is, zit

iedereen daar. Niemand gaat buiten lopen kloten

als we ergens binnen kunnen zitten met elkaar,

want daar sta je dan buiten, gezellig in je eentje.

De problemen die een vaker en langer open

jeugdhonk met zich meebrengt, vooral financieel,

kent hij ook. De details van het Aalsmeerse

jongerenbudget, dat gehalveerd gaat worden, kent

hij. Aan de andere kant, bij al die meldingen van

overlast moet de politie komen, soms met meerdere

autos, dat kost ook allemaal geld. Dan lijkt het mij

handiger te zorgen dat we niet op straat hangen.

Ook de ouders van de hangjongeren zijn zich bewust

van de beperkte mogelijkheden van de gemeente.

Zo heeft een aantal zich bereid getoond als vrijwillig

begeleider het honk te bemannen. Maar daar wordt

niks mee gedaan. Er gebeurt helemaal niks.

Een ander idee dat hij vanaf de bank oppert, is dat

de hangjongeren zelf hun honk bouwen, ergens waar

men geen last van ze heeft. Ik ben dan wel monteur,

maar we hebben timmermannen, elektrotechnici,

loodgieters, alles. Die jongens willen wel wat doen,

maar dat mag gewoon niet. Veel nodig zou zon

honk overigens niet hebben, de beschrijving die

Robin van zijn onderkomen geeft, is niet meer dan

een betonnen muur en een afdak. Dat jeugdhonk,

dat is een oude peuterspeelzaal, dat gebouw is

verrot. Maar dat kan ons niks schelen, het staat

er, legt hij uit. We zijn allang blij met een plek.

Toekomst

Dat de buurt waar hij woont het zwaar heeft gehad,

mede door toedoen van hemzelf en jongens die

hij kent, weet Robin al te goed. Het beeld dat

mensen van ons hebben, is dat we iedereen die in

de buurt komt neersteken en beroven, dat we alles

kapot maken wat los en vast zit. Dat denken ze.

De angst voor de groep is iets waar hij wel enige

moeite mee heeft. Bij alles wat hij vertelt, blijft

hij erop hameren dat hij en zijn vrienden er niet

op uit zijn anderen te irriteren. Ze luisteren

naar hun muziek, die soms te hard staat, toch is

de politie bellen als dat gebeurt niet nodig. Ik

weet ook wel dat die muziek harder gaat dan de

bedoeling is, maar bel dan niet meteen de politie.

Vraag gewoon of het een tikkie zachter kan.

De reacties die in de Nieuwe Meerbode kwamen

op de brief van Robin Maarse, waren allebei nega-

tief. En van de briefschrijvers, Remco, had hem

ook al een mail gestuurd. Beide brieven maken

hetzelfde punt: Robin en zijn groepje hangende

vrienden zijn luidruchtig, blowen, drinken in het

openbaar en veroorzaken daarmee overlast.

Dat hij en zijn vrienden van de buurt op weinig sympa-

thie mogen rekenen, is voor Robin geen verrassing.

Toch is het volgens hem belangrijk dat de gemeente

zich juist nu bezig houdt met het voorzien van een

plaats waar jongeren s avonds naartoe kunnen gaan.

Ze hebben hier de afgelopen jaren vijf nieuwe

woonwijken neergezet, en er is geen enkele plek

waar jongeren heen kunnen, behalve dat jeugdhonk

en die smerige zeecontainer, legt hij vanaf de bank

in zijn ouderlijk huis uit wanneer ons gesprek op zijn

einde loopt. Want al die kinderen in die nieuwe

wijken? Nu zijn dat nog allemaal jonge kindjes, jaar

of vijf, zes, gaan naar de basisschool. Over tien

jaar? Gaan die ook allemaal scooter rijden en met

vrienden op straat staan. Over twaalf jaar hebben

ze ook allemaal een auto, met geluidsinstallatie. Die

gaan dan ook zuipen, blowen en herrie maken.

Het probleem met hangjeugd in Kudelstaart en

Aalsmeer zal niet zo een, twee, drie verdwijnen.

Er zal nu eenmaal altijd een aantal jongeren de

voorkeur geven aan met elkaar op straat te

hangen boven het verenigingsleven of de bank in

het ouderlijk huis. De hangjeugd van vandaag een

plek geven is, volgens Robin Maarse, problemen

met de hangjeugd van morgen voorkomen.

Yannick Duport

7

Foto: Monic Persoon

8

Foto: Anke Zekveld.

9

Eigenlijk wist ik tijdens de citotoets al wat ik

wilde, ik hoefde niet zo hoog te scoren, want ik

ging in de autos. Aan het woord is de 21-jarige

Patrick Verkerk, trotse mede-eigenaar van Race

for Fun, een bedrijf gespecialiseerd in het onder-

houd en raceklaar maken van Porsches.

Als ik de garage gevonden heb op een nieuw bedrij-

venterrein langs de Aalsmeerderweg is het meteen

duidelijk dat er hier veel te doen is. Buiten staat een

mooi beschilderde race-Porsche klaar en binnen hangen

twee exemplaren waar aan gesleuteld wordt. Elders

in een andere ruimte liggen ontmantelde motoren te

wachten tot Patrick tijd heeft om deze weer zo in elkaar

te zetten dat er op het circuit eer mee te behalen valt.

Vanaf heel jong was ik eigenlijk altijd bezig met dingen

uit elkaar halen en weer in elkaar zetten. Toen ik

zes was heb ik de skelter al uit elkaar getrokken en

weer in elkaar gezet. ik ben ook zo opgevoed, alle

technische klusjes moesten we van jongs af aan zelf

doen. Papa je band laten plakken? Daar was bij ons

geen sprake van, ik ben met techniek opgegroeid!

Wat diezelfde vader wel deed was de liefde aan zijn

zoon doorgeven voor het sleutelen aan en racen met

autos. in het derde jaar van de middelbare school koos

Patrick dan ook bewust voor autotechniek en kreeg

hij een stageplaats bij een klassieke Porsche-garage.

Gelukkig toevalOp zijn zestiende kan hij door een gelukkig toeval

een Porsche bemachtigen en gaat hij daarmee aan

de slag. Zelf last hij er een kooiconstructie in en een

jaar later doet hij voor het eerst mee met de Porsche

944 Basics races. Zowel hij als de auto doen het goed,

en aan het einde van het seizoen is er een derde

plaats voor hem n de titel Rookie of the Year 2007

(hoogste nieuwe binnenkomer). Meerdere successen

volgen, zowel vader als zoon Verkerk behalen met

hun Porsches vaak een eerste of een tweede plaats.

De snelheid van hun autos is iets wat andere coureurs

niet ontgaat. Patrick: Ze kwamen naar ons toe, dat

we toch wel snelle autos maakten en of we hun autos

ook niet wilden onderhouden. Dat was voor ons geen

probleem, maar het was in het begin nog allemaal

hobbymatig. Voor onszelf was het tenslotte ook een

hobby. Wanneer tenslotte het hele erf dagelijks vol

staat met allemaal Porsches trekt zijn moeder aan de

bel. Misschien is het tijd om eens naar een eigen pand

om te kijken? En zo wordt de hobby een heus bedrijf in

een eigen pand, de basis voor race for Fun is gelegd.

Kampioen 2010in 2010 is Patrick Verkerk kampioen geworden in de

Porsche 944 Basics en hij vertelt dat er geraced wordt

op de circuits van Zandvoort, Assen, Zolder, spa

Francorchamps, Oschersleben en de Nrnburgring.

het betreft hier sprintraces van maximaal 12 rondes

zonder pitstops. hij doet mee aan 7 9 races per

jaar en op n zon racedag doe je dan een training,

een kwalificatie en twee races van 12 rondes.

ik kan het natuurlijk niet nalaten om te vragen hoe hard

hij gaat: A: mijn teller doet het niet, en B: ik heb geen

tijd om te kijken! Ze vragen dat eerst altijd, gaan dan zelf

een rondje rijden en dan zeggen ze dat ze 200 kilometer

per uur gereden hebben. Dan zeg ik dat ze nooit zullen

winnen, want als jij tijd hebt om op je teller te kunnen

kijken, dan heb je niet je aandacht voor 100% bij je auto

en haal je nooit de top. ik heb ook echt geen idee hoe

hard ik rij, nee, er staat alleen een hele grote rode lamp

binnen mijn gezichtsveld, voor als er iets mis is met

mijn auto. Och, het zal op het rechte eind wel tegen

rOOkiE OF ThE YEAr

10

de 200 zijn, maar uiteindelijk is het vrij onbelangrijk hoe

hard je rijdt, als je maar voor blijft. Zo hard mogelijk

van bocht tot bocht en het bochtenwerk zelf zo goed

mogelijk uitvoeren, dat is ook het lastigste om te leren.

Nog een notoire vraag van mijn kant: hoe voelt dat

nou in zon racewagen, wel eens bang? Nee, nooit

geweest ook. Wel als je op de start staat, dan zie je

al die wildhazen om je heen, die mannen die ook

echt eerste willen worden, net als jij. Dan voel je de

zenuwen opkomen. Tot het moment dat je het contact

omdraait en wegrolt met de auto. Dan is er direct

100% concentratie en 0% zenuwen, helemaal niets

meer. soms kan ik wel eens boos worden, dan krijg

je zon adrenalinestoot als iemand iets stoms doet. Ja,

n als het me niet lukt, dan ben ik er even helemaal

klaar mee en zou ik wel met mn helm willen gooien.

Kleine kusjesDe sfeer onderling op de racebaan is goed, vertelt

Patrick, het gaat om de eer en de lol. Er zijn vriend-

schappen met medecoureurs en velen van hen zijn

ook klant. Van de 25 autos die meedoen, is ongeveer

de helft bij hem in onderhoud. De Porsche 944 Basics

is een niet-commercile vriendencup, er zijn geen

geldprijzen verbonden aan deze races en het is dus best

een dure hobby. Daardoor is sponsoring een belangrijk

aspect en, zoals hij zelf zegt, is Patrick daar niet zo goed

in: hij is dus nog op zoek naar een enthousiaste sponsor.

Mijn achterdochtige kant komt boven en ik vraag

hem of hij nooit de neiging heeft om zijn eigen

wagens sneller te maken dan die van zijn klanten? Ze

moeten wel heel veel vertrouwen in je hebben!

Ja, ik zou wel wat kunnen doen natuurlijk, maar

uiteindelijk snij ik mijzelf in de vingers. stel je voor dat

ik iets rommel en dat ik bewijsbaar veel harder ga, dan

wordt alles natuurlijk helemaal nagekeken. Daarbij, vind

ik het dan nog leuk? ik moet er cht moeite voor gedaan

hebben om iets te winnen, ik wil de concurrentie hoog

houden. Eigenlijk is het het leukste als die mannen op

je bumper zitten en ik weer bij degene voor me. Dan

kom je na afloop met een verhit hoofd de auto uit en

dan geef je elkaar een dikke hand. Misschien heb je

elkaar dan even een tik gegeven, een klein kusje zoals

wij zeggen, maar het is dan wel n van de beste races.

Maar men is hier voorzichtig mee, het gaat om autos

die allemaal met liefde gehouden worden, het wordt

de gentlemencup genoemd. Je probeert zo weinig

mogelijk schade te rijden, want de reparaties zijn duur.

AfwisselingMet zijn 21 jaar heeft Patrick Patrick al heel veel

voor elkaar gekregen, hij is daar zelf ook best

trots op. Maar een heel leven ligt nog voor hem,

hoe ziet hij zijn toekomst? hij steekt meteen van

wal met zijn nieuwe plannen, n daarvan is trai-

ningen gaan geven aan aankomend coureurs.

Dat komt eigenlijk doordat hij een leuke vriendin

heeft ontmoet die ook wil gaan racen. het lag voor

de hand dat hij haar ging trainen en heeft ontdekt

dat hij dat ontzettend leuk werk vindt. Maar er is nog

veel meer. het werk dat hij nog steeds doet voor

de garage met de klassieke Porsches uit de zestiger

jaren, daar wil hij beslist niet mee stoppen, hij vindt

het fantastisch om die klassiekers te restaureren. race

for Fun zelf is al enigszins uit zijn voegen gegroeid, er

zal uitgebreid moeten worden waarbij hij denkt aan

plaats en tijd voor innovatie, zelf nieuwe dingen ontwik-

kelen en exclusieve onderdelen maken, misschien ook

ruimte maken voor andere merken dan Porsche.

ik vind het allemaal even leuk, maar ik hou van

afwisseling. ik wil geen vijf dagen in de week hetzelfde

doen. uiteindelijk zal dat misschien niet helemaal

gaan lukken, maar ik ga het wel probreren.

Klant staat vooropEn het racen? Dat blijft mijn hobby en het werk

rondom de races blijft natuurlijk een belangrijke pijler

voor race for Fun. Naast de verhuur van autos voor

het racen en het onderhoud van andere Porsches

moet er ook onderhoud gedaan worden vlak voor

en tijdens de races. En n ding staat bij ons vooraan,

rst de klanten en dan pas jezelf. Als er iemand op het

laatste moment met problemen komt gaat dat voor,

dan zetten we alles op alles om het op te lossen.

Patrick Verkerk, jong in Aalsmeer op een wel zeer

ondernemende manier, veelbelovend ook met al zijn

plannen. Tot slot wil hij nog graag aan mij kwijt dat hij

bijzonder blij is dat zijn vriendin gaat racen. Dat is niet

alleen gewoon heel leuk, maar heeft ook het grote

voordeel dat het iets exclusiefs heeft waar veel media

aandacht aan zullen schenken. En als de vrouwelijke

coureur genterviewd wordt, staat de auto altijd op

de achtergrond... is Patrick een zakenman of niet!

Ansje Weima

11

@NIEUWNAT #JONGSinds ik begin dit jaar gestopt ben met roken zit

op lege momentjes in plaats van een sigaret mijn

smartphone aan mijn hand geplakt. Vooral om

te twitteren. Stuk minder duur en ongezond,

stimulerend tot creativiteit en verjongend. Twitter

heeft alles wat iets tot een succes moet maken:

de naam, de lay-out, de verslavende werking

en inmiddels zelfs een revolutie op het conto.

Even voor wie het cht nog niet kent. Twitter is n

grote vergaarbak van meningen, feitjes, nieuwtjes,

grappen, dagelijkse wetenswaardigheden, onzin,

serieuze zaken, nieuws en dat allemaal in maximaal

140 tekens. Je stelt daarbinnen je eigen menu samen

van mensen of gebeurtenissen die je wilt volgen,

haalt erin en gooit eruit, roept eens wat, bedenkt

eens wat, laat eens een boer of een scheet, brengt

eens serieus journalistennieuws en dat dus allemaal

in verhaaltjes in niet meer dan die 140 tekens, de

zogeheten tweets. Die beperking tot 140 tekens is

precies n van de krachten van Twitter; voordat

mensen heel dom en vervelend kunnen worden

zijn hun tekens op. Bovendien: vervelende twit-

teraars kun je blokken, nooit meer last van.

Nog n klein dingetje uitleggen. Een # is een

hashtag, een labeltje dat je aan een woord of

zinsnede kunt hangen in je tweet. Dat kun je doen

bij wijze van grap, om iets te benadrukken of om

een bepaalde bak te creren waar alle tweets

met dezelfde #verwijzing in terecht komen.

Nu zou Twitter vooral jong zijn. En om nu eens

#zekernietrepresentatief te onderzoeken hoe het met

twitterend Aalsmeer zit begon ik met #jonginaalsmeer.

Was nog nooit gebruikt. Vervolgens heb ik

getweet: #aalsmeer ben je #jonginaalsmeer

meld je bij mij voor filmpje over jouw buurt en

belevenissen. Wat gaat goed wat moet er anders?

Tweet voort. Niets op gehoord. Eerste conclusie

van onderzoek: jongeren in Aalsmeer twit-

teren niet of volgen geen ouwe lullen van 46.

Maar #aalsmeer wordt wl gebruikt. A3 de Rooij

bijvoorbeeld komt thuis in #aalsmeer. #Aalsmeer

ruimt eigen zwerfafval op, meldt AalsmeerCitytweet.

In de auto van Dennis Roos is ingebroken: #Aalsmeer

spookt! Lading glas in en buiten auto. Dag zijruitje en

dat voor een mappie met cds. Melanie vraagt wie

morgen ook 1ste tot 6de heeft #kajmunk #aalsmeer.

Soms kun je aan bijgaande foto zien hoe oud iemand

is, soms is er geen foto en soms is de foto nep.

En nu wordt het #tijdomeindelijkeenstothepoint-

tekomen. Het wordt nooit iets met NieuwNat als

we niet vandaag de account @NieuwNAT openen

op Twitter. Alle tweets die we over NieuwNAT

gaan verzenden moeten we onmiddellijk voorzien

van #nieuwnat! We zijn de boot aan het missen, we

moeten onszelf verjongen#paniekindetent!

Peter Maarsen

twitter: @peterRTVNH

12

in de discobranche merk je dat het stappatroon

van jongeren is veranderd. Ze gaan nu vaak n

avondje stappen. Niet meer het hele weekend.

Dan is het te hopen dat ze dat bij jou doen! Overal

zijn tegenwoordig grote feesten waar ze heengaan.

Die kosten heel wat geld en je drinkt ook nog wat.

De twee, drie weken daarna sla je dan de disco

waar je normaal naar toe gaat, maar over.

Dat zegt Marco den haan, uitbater van Discotheek

club Bon Ami. Voor ons was 2009 een heel goed

jaar. Elke zaterdag zaten we tot de nok vol. Vanaf begin

2010 ging je merken dat het stappatroon van de jeugd

veranderde. Niet alleen bij ons. het is op dit moment

een lastige tijd voor de discobranche. Dat is een

landelijke tendens. Een hoop discos krijgen het moeilijk.

Waarom? De jongeren hebben een mobiel, scooter,

kleren; alles wordt duurder. Werk ligt niet voor het

oprapen en hun ouders houden de knip dicht. Als die

jongeren eind van de week in hun portemonnee kijken,

ja Dan gebeurt het dat de jongen die gewoonlijk

iets stevigers drinkt, bij de bar om een biertje vraagt.

Een biertje? is de reactie. Ja, het is even crisis.

Volle bakDe zaterdag vr het interview met Marco den

haan (41) en barkeeper Dennis Groen (21) was het

weer volle bak. Den haan: 475 man. Dan besef je:

h, ze weten je tent nog te vinden! Twintig jaar is

Bon Ami al een begrip in Aalsmeer en omstreken.

Volgens beiden is er van tevoren geen peil meer op

te trekken hoeveel gasten ze op een uitgaansavond

krijgen. Vroeger was dat beter in te schatten.

We zitten in een overgangsperiode, legt Den haan

uit. het komt je niet meer aanwaaien. Zo van: ze

MARCO DEN HAAN VAN DISCOTHEEK BON AMI:

JONGEREN MOETEN ZICH HIER WELKOM VOELEN

Foto: Anke Zekveld.

13

komen toch wel. Nee dus! Je moet er wat voor doen

om jongeren te trekken. Je moet wat organiseren, je

service moet verder omhoog, je medewerkers moeten

enthousiast zijn en hun gasten nog meer aandacht

geven. Dat begint bij de deur en is de rode draad door

het hele bedrijf. Ze moeten zich welkom voelen.

Extra aandacht is belangrijk, stelt Dennis Groen. Een

voorbeeld. Als je ziet dat een jongen steeds naar je

bar terugkomt, geef je hem een keer een drankje en

maak je een babbeltje. Je merkt dat hij het leuk vindt

om wat te ouwehoeren en geeft hem een hand als hij

weggaat. Zeker de jongsten, de zestienjarigen, vinden

zoiets leuk. De volgende keer komen ze terug omdat

ze weten dat het gezellig is, zegt de barkeeper.

Ze komen voor het ons-kent-ons-gevoel. Dat zeg

ik ook uit eigen ervaring. Als je hier uitgaat, weet je

dat je toch wel kennissen tegenkomt met wie je het

gezellig hebt. En als je je omdraait, zie je wel weer

iemand die je kent. Marco den haan beaamt dat.

Onze kracht is ook dat we geen entree heffen. Bij

99% van de discos is dat wel geval. Als je weinig

geld hebt, kun je toch een leuke avond hebben.

Concullegashoe kijken ze tegen de andere lokale uitgaansge-

legenheden aan? Den haan wil niet spreken van

concurrenten. We zijn concullegas, de zalen bijten

elkaar niet. De Praam, Joppe en de Blitzz richten zich

ieder op een bepaalde doelgroep. Jongerencentrum

N201 heeft helemaal zijn eigen programmering

en functioneert meer als een poppodium.

De jongeren die op de zaterdagavond (Dn moeten

we het verdienen) op Bon Ami afkomen, zijn

minimaal zestien jaar. De oudsten, in de minder-

heid, zijn begin twintig, op uitzonderingen na,

die ouder zijn. Je moet je verplicht legitimeren,

zegt Den haan. Gasten vanaf 18 jaar krijgen een

leeftijdbandje, want tot die leeftijd mag je alleen

licht-alcoholische drank drinken. Barmedewerkers

kunnen zo goed zien welke gast wat mag drinken.

Groen vult aan: Je hebt het als barman gauw door

als een jongen van achttien twee bacos komt halen.

Dan zeg ik op een vriendelijke manier: ik wil ze best

geven, maar ik hou je in de gaten. Je moet ze het

idee geven dat je er op zit. Wie de drankregels

overtreedt, komt er een tijdje niet in. En als je

ziet dat iemand te veel gedronken heeft, geef je

niet meer. Dat weten ze meteen bij alle bars.

Wij zijn ondernemers die met hun hart werken,

vindt Den haan. Als bijvoorbeeld een meisje te

veel gedronken heeft, zorg je dat iemand met haar

meefietst. Want je hebt als discotheek ook met de

ouders te maken. Als je dan van ouders hoort dat

het bij ons goed is, is dat prettig om te horen.

Streng deurbeleidMarco den haan zelf staat altijd bij de deur. 99

van de 100 keer, meldt hij. hij kent dan ook bijna

iedere gast. ik zit niet te wachten op jongeren uit

Amsterdam, utrecht of Den haag. Als ze komen,

zeg ik vaak dat we daarvoor te klein zijn en straks

vaste gasten zouden moeten weigeren.

het deurbeleid is volgens hem streng. Zestien jaar is

zestien jaar en geen vijftien en wat drugs betreft geldt

er een nultolerantie. Daar hou je de beste sfeer mee.

ik vraag onbekende bezoekers altijd waar ze vandaan

komen. het is een inschatting. het gaat niet om kleur

of afkomst. Wel om hun houding en hoe ze reageren

op die vraag. in de loop van de jaren wordt het steeds

lastiger een strak beleid te hanteren. het kost veel

energie. Je hebt met drugsgebruik te maken en met

korte lontjes. Jongeren worden steeds mondiger en

agressiever en lopen tegenwoordig eerder naar de

politie toe als er iets is waar ze het niet mee eens zijn.

Wat is de kunst van het runnen van een discotheek als

Bon Ami? We hebben jong publiek, daar moet je mee

kunnen praten, zegt barman Dennis Groen. Jongeren

van zestien, zeventien jaar hebben andere interesses dan

jij. Je moet voor ze openstaan, een goed gesprek met ze

kunnen aangaan. Dat moet je in je hebben. Marco den

haan zegt daarover: ik moet me elke keer opnieuw

kunnen verplaatsen in de jongeren. Dat is mijn vak.

14

TWEEDE THUIS VOOR

HANGJONGEREN

Bon Ami is vooral bekend als discotheek. Maar

er is mr, zegt eigenaar Marco den haan. We

zijn een partycentrum, alles is mogelijk. Behalve

op zaterdagen, dan is er disco. school- en

bedrijfsfeesten, bedrijfspresentaties, vergaderingen,

jubileumvieringen, verjaardagen, thema-avonden,

het kan er allemaal. De locatie in het hornmeerpark

bij de sportvelden is volgens hem een pluspunt.

het is een ideale plek, nergens is er overlast.

Een bijzondere plaats nemen de zogenoemde jeugd-

openstellingen in, op woensdag- en donderdagavond.

Laagdrempelig jongerenwerk, noemt Den haan het.

Bedoeld voor jongeren die op straat rondhangen en

geregeld voor overlast zorgen. hij stapte zelf ruim twee

jaar terug op de gemeente af om erop te wijzen dat er

te weinig voor de jeugd te doen was. Behalve met

de gemeente sprak hij ook met jongerenwelzijnsorga-

nisatie Cardanus. De uitkomst was dat hij, financieel

gesteund door de gemeente, jongerenavonden kon

organiseren. uniek in Nederland, zegt hij over de

opzet waarbij ook een commercile partij in het spel is.

het is vaak jeugd met een rugzak die hier komt.

Ze hebben gescheiden ouders, staan onder voogdij

of zijn vroegtijdig met justitie in aanraking gekomen.

het is een mengsel van jongeren uit kudelstaart,

Oost en de hornmeer, vertelt Den haan. Van

begin af aan is het een succes. Per keer zijn er

ongeveer twintig jongeren. En ze blijven komen.

Wat is zijn geheim? Wederzijds respect. Ze zien me

niet als politieagent of welzijnswerker. Ze zien me als

Marco, die interesse in ze heeft. Dat merken ze. Ze

geven Den haan een hand als ze binnenkomen en

ook als ze weer weggaan. Ze doen aan tafelvoetbal,

biljarten, darts en pokeren en hij pingpongt met ze

mee. Ze zien het als een huiskamer, een tweede

thuis. het is een warme plek waar ze zich veilig voelen

en aandacht krijgen. En die aandacht krijgen ze.

han carpay

15

WEGWEZEN!Begin een gesprek waar de woorden jong en Aalsmeer

in voorkomen, kun je er de klok op gelijk zetten dat

er iemand begint over huisvesting. Jongerenhuisvesting.

het gebrek aan huisvesting voor jongeren. De

uitzichtloze situatie voor de Aalsmeerse jongere die

het huis uit wil, maar geen idee heeft waarheen!

het is natuurlijk niet zo gek dat er in Aalsmeer weinig

mogelijkheden voor jongeren zijn om te wonen.

het is niet gelukt om een universiteit van Aalsmeer

te stichten en iedereen weet dat universiteiten en

kamerverhuurbedrijven altijd dicht bij elkaar zitten.

En in Aalsmeer wordt hoogstens gedacht over

voortgezet onderwijs, daar creer je geen markt

voor jongerenhuisvesting mee. Zo is de situatie in

Aalsmeer en zo is dat al jaren. is de Aalsmeerse jeugd

daarmee beklagenswaardig? Dat is nog maar de vraag.

stel je bent jong in Aalsmeer. Je hangt wat rond in

kudelstaart, of je wordt lid van de jongerenafdeling

van het cDA. Als je een jaar of 20 bent wil je een

eigen plek om te wonen. Jongerenhuisvesting is in

ruime mate voorhanden, je huurt een kamer met eigen

keuken in Oost. Lekker dichtbij je ouders, makkelijk

voor de was. Je flirt wat met dat leuke meisje van

de JOVD en na een paar jaar kopen jullie een leuk

huis in alweer een nieuwe wijk in kudelstaart.

Ja, zo kom je Aalsmeer dus nooit uit! Ga je nog denken

dat bloemenzegels heel normaal zijn. Dat het heel

gewoon is om in een winkelstraat fietsers en voetgan-

gers de strijd met elkaar aan te laten gaan. Of dat het

heel normaal is om elke twee jaar te bespreken of je

het zwembad of de bibliotheek op wil heffen. Dat het

normaal is dat er in Aalsmeer een prachtig theater

is, met mooie rode stoelen, maar dat niemand daar

gebruik van maakt. Of je ziet dat de ark van Noach aan

het surfeiland ligt en je denkt: Leuk, de ark van Noach.

Terwijl de enige begrijpelijke reactie zou zijn: De ark

van Noach in Aalsmeer? Wegwezen nu het nog kan!

Dat zou jong Aalsmeer moeten doen, wegwezen

nu het nog kan. Ga s effe lekker weg. Ga studeren.

Ga in utrecht wonen, of in Maastricht. Ga eens een

poosje in itali wonen om de taal te leren. Zoek

verkering in Japan en ga daar eens rondkijken. Een

tuincentrum beginnen kan zelfs in Amerika. Ook in

Brazili hebben ze bloemsierkunstenaars nodig. En als

je minder avontuurlijk en reislustig bent, doe dan net als

ik in 1978 deed, ga een poosje in Veenendaal wonen.

Terugkomen naar Aalsmeer, dat kan altijd nog. Of niet.

Dus wees maar blij dat we in Aalsmeer niet aan

jongerenhuisvesting doen. Dat is dus voor je eigen

bestwil. Niet meer over zeuren dus. En nu: wegwezen!

Erik van itterzon

16

ALS KERKGANGER BEN JE JUIST VRIJ

Ze is net achttien, geboren en getogen in Aalsmeer-

Oost, heeft de basisschool De Brug aan de Machineweg

gevolgd, in uithoorn het Alkwin college doorlopen

en is momenteel dagelijks onderweg van of naar

haarlem, waar zij een dansopleiding doet. Met haar

ouders en broer komt zij van kindsbeen af in de kerk.

Dat is de Levend Evangelie Gemeente even buiten

Aalsmeer, aan de kruisweg in de haarlemmermeer.

Lotte Borgman volgt een vierjarige dansopleiding en

zit midden in het eerste jaar. Gezellig op de bank in

de woonkamer vertelt ze levendig over haar passie.

haar benen heeft ze onder zich gevouwen, maar

regelmatig verandert ze van houding. Anke Zekveld

maakt gedurende het gesprek portretfotos. Lotte

is zich voor een moment bewust van de camera op

haar gezicht, maar zit desondanks niet om woorden

verlegen. Wij zijn in haar ouderlijk huis en de vragen

die ik stel, richten zich op haar keuze voor een

dansloopbaan, nst haar kiezen voor Jezus.

Dansen en God aanbiddenkan dat wel: dansen en naar de kerk gaan? Voor Lotte

is dat totaal geen vraag. Ze ziet dansen als een vorm

van God aanbidden en dat is wat zij wil. Maar ze kent

de bezwaren wel. Als iemand hoort dat zij kerkganger

is, wordt al snel gevraagd of zij wel een leven heeft?

Men denkt meestal aan wat je allemaal niet mag. haar

antwoord is dan: ik mag niet stelen, geen mensen

doodsteken, maar ik denk dat jij dat ook niet mag!

Andere vragen gaan over seks voor het huwelijk en

of je wel of niet mag uitgaan. Lotte is hier helder

over: ik zeg altijd maar dat het niet zo in de Bijbel

staat. Je moet dingen met mate doen. Als je gelovig

bent krijg je vanzelf principes, je voelt aan je geweten

wat je wel en niet kunt doen. Maar ik mag uitgaan,

een wijntje drinken... Als kerkganger geen leven? Als

kerkganger ben je juist vrij! Ze onderkent wel de

moeilijkheden die haar beroepskeuze meebrengen.

Wanneer ze ietsje verder in de opleiding gebodypaint

moet dansen, halfnaakt samen met een man vreemde

bewegingen moet doen, wil ze dat niet. Dat is duidelijk.

Lichaam als instrumentBehalve dat het psychisch veel energie kost, bijvoor-

beeld door concurrentie onder de aankomende

dansers, is de opleiding fysiek ook pittig. Ze moet

zichzelf goed in acht nemen. Een blessure krijgen

zou niet best zijn en hoewel ze in het weekend

graag uitgaat ze gaat het liefst dansen met

vriendinnen is voorzichtigheid geboden. Ze wil

verstandig zijn. Je lichaam is je instrument.

Ze krijgt momenteel les in jazzdance (op muziek

van de Top-40), werelddans en flamenco, maar ook

moderne dans n klassiek ballet; al danst zij in het

eerste jaar nog niet op spitzen. Naast de uren die ze

traint op school (ze volgt ook theorielessen, onder

andere in lesgeven), leidt zij elke week een groepje

dansmeiden van de kerk. Verder danst ze bij DOc

crew (DOc staat voor Dancers of christ), wat

afgezien van de optredens tweeneenhalf uur training

per week eist. Ze staat in die genoemde formatie in

augustus op het hoofdpodium van het Flevo Festival

in Bussloo bij Apeldoorn. Eerder danste ze met deze

17

groep op een Pinksterconferentie van Opwekking.

Lotte Borgman gaat al met al behoorlijk elastisch

door het leven. Ze noemt het zwaar, maar heel

erg leuk. Ze praat met grote vaart en dat bete-

kent dat je haar tijdens het gesprek maar amper

bij kunt houden. Ze lacht wanneer ik haar hier op

attendeer, past zich even aan, om vrijwel direct

weer in haar eigen tempo te vervallen. Je kunt ook

moeilijk anders verwachten van een danseres!

Liefst in een groep dansenWat wil ze gaan doen? het liefst zou ze in een groep

dansen. Ook choreografeerde ze voor het kerstfeest

in de kerk een vier minuten durende voorstelling,

genspireerd op de song The more i seek You van

kari Jobe, al gebruikte ze een andere versie. Veelal

gaat het bij dansen louter om de beweging. Dt

werd een dans met een verhaal. Een groep mensen

drukdrukdruk in beweging. Terwijl de muziek steeds

heftiger klinkt, komt er meer expressie op hun

gezichten. Dan vallen ze met een klap op de grond

ik heb inspiratie gehaald uit het dagelijkse leven

van veel mensen. iedereen gaat maar door en

door. Ze raken meer en meer gestresst. het leven

van zoveel mensen gaat zo moeilijk, is zo pijnlijk.

Als in de muziek de klap komt, is dat het moment

dat een mens het eigenlijk simpelweg niet meer

aankan Dan komt de rustige muziek op. hiermee

wilde ik laten zien dat Jezus degene is die wij nodig

hebben, en als je dicht bij hem bent hij jou ook wil

helpen. Met hem kan je zoveel meer aan, en kan

je zoveel beter het leven leven dat je wilt leven.

Springen, bewegen, swingenZe draaide een tijdje mee in het begeleidingsteam

van Baan 7, maar dat werd allemaal wat te druk. Al

blijft ze enthousiast over de zondagavonddiensten,

die onder deze benaming georganiseerd worden.

iedere eerste zondagavond van de maand kan wie

ook, ouder dan twaalf jaar (dt wel), bij Baan 7

terecht. het is een jeugddienst. Zo een die in alles

afwijkt van de zondagmorgendiensten, al is er ook een

spreker. Om te beginnen staan er geen stoelen in de

zaal, zijn de lichten gedimd, hangt er een feestsfeer

door de kleurige spots, is de muziek van nu en krijgt

wie dat wil ruimte genoeg om zich helemaal uit te

leven. Gebeurt dat ook? Ja hoor, springen, bewegen,

swingenhet is geen statische boel, aldus Lotte.

Toch, als zijzelf in aanbidding danst, doet zij dat het

liefst thuis op haar kamer. Daar kan ze zich echt

laten gaan. Als er mensen bij zijn en je wilt oprecht

aanbiddend dansen, denk je toch wel: kan ik deze

beweging wel maken, kan dit wel, kan dat wel

Denk je dat God het leuk vindt? Lotte reageert

direct: Ja daar ben ik van overtuigd, anders had hij

dit niet zo in mij gelegd. ik merk gewoon heel sterk

dat God hier achter staat en ik weet zeker dat hij

mij dit talent gegeven heeft. Ze straalt, al die tijd al

trouwens en voegt nog toe: het voelt zo goed!

Adri Markus

Foto: Anke Zekveld.

18

h Danil, het is laat, moet jij

Niet allang naar bed toe?

Nee pappa, weet je

ik ben nog lang niet moe.

Vooruit, n verhaaltje,

Maar dan is het voor vanavond klaar.

Vertel nog eens het verhaal van rickie,

Je weet wel, die jonge tekenaar.

Er was eens in 2011 een Aalsmeerder,

ik weet niet of je hem kent.

Een heel jonge tekenaar,

Met zeer veel talent.

Dat klopt, zo goed als een rembrandt,

En anders wel een Vincent van Gogh.

Beroemd had hij moeten worden,

En ook heel bekend, toch?

Als hij een tekening liet zien,

Was er vrolijkheid bij iedereen.

Wat is er met hem gebeurd,

Waar ging hij uiteindelijk heen?

Aalsmeer bezuinigde op budget voor jeugd,

had in onze gemeente geen mogelijkheden.

Dan was hij vast erg boos,

heeft hij er erg onder geleden?

hij ging teleurgesteld door met tekenen,

Maar nu graffitis op dure panden.

Wat moest er met zijn toekomst gebeuren,

Waar zou hij belanden?

in een rondhangplek of zo,

Die hij het liefst wilde gaan slopen.

Begeleid door wat jongerenwerkers,

Die op verbetering bleven hopen.

Waar is hij nu dan?

Waar is de kunstenaar gebleven?

Verhuisd naar een gemeente met meer kansen,

hopelijk nog in leven.

Nooit meer iets van hem vernomen,

Waarschijnlijk hier ver vandaan.

Weet je Danil, het is nu

hoog tijd voor slapen gaan.

h Danil, wakker worden,

Of ben je nog in diepe slaap?

Waar ben ik beland?

Volgens mij in Dromenland, Gaap!

ik ben die jongen uit het verhaal,

Geloof mij alsjeblieft; ik

Was die jonge kunstenaar,

Mijn naam is rick.

Jij was toch boos vertrokken?

Jij bent hier toch ver vandaan?

ik heb nog een kans gekregen,

Bezuinigingen zijn niet doorgegaan.

ik ben te zien op de kunstroute,

En mag in Oude raadhuis exposeren.

Mijn hobby is nu mijn werk,

ik mag kinderen tekenen leren.

Marcel harting, dorpsdichter

AALSMEER 2025, VERHAALTJE VOOR HET SLAPEN GAAN

NB. Dit is een lichte bewerking van Marcel harting van een gedicht dat hij voordroeg op de kcA-verkiezingsavond op 24 februari 2010 over cultuur.

19

Foto: Monic Persoon

20

Voorafgaand aan een feest wordt er vergaderd.

Enerzijds om alles tot in de puntjes te regelen, maar

eigenlijk het meest voor de gezelligheid en de schik, die

ons energie geven om weer aan de slag te gaan voor

onze vrienden. Vrienden, want zo zou ik zon tweehon-

derdvijftig vaste gasten namelijk graag omschrijven.

De afkorting FiA staat voor Feesten in Aalsmeer. Een

vijfkoppig dagelijks bestuur met daaromheen een kring

van leden, een team van inmiddels veertien Aalsmeerse

jongens. Ongeveer negen jaar geleden is het allemaal

begonnen. Van een onschuldig verjaardagsfeestje

in de schuur bij de kwekerij tot een lekker, gezellig,

zomers eilandfeestje op de Westeinder. steeds

met dezelfde hechte vriendengroep als gasten.

Steeds dezelfde jongensVrijwel elke keer waren het dezelfde jongens die er

lol in zagen om te helpen het feestje op te bouwen,

er volop van te genieten en de rommel vervolgens

na een zware nacht, onder de nodige vaderlijke

dwang weer op te ruimen. Na het gepuber en

gexperimenteer werden de zaken voor mijn gevoel

anders. in plaats van een feest voor de jarige job

werd er zomaar een oud&nieuw-party georganiseerd.

Het feit dat we het fijn vonden als vriendengroep

bij elkaar te zijn, speelde een voorname rol.

We vonden dat het niet alleen om een gezellige

avond moest gaan, maar ook dat onze gasten zich

veilig voelden bij ons. Dat er zon goede sfeer hing

dat zelfs nadat de muziek uit moest van vader Van

Tol, we nog lang bij elkaar bleven zitten voor de

betere gesprekken. u kent ze wel, die gesprekken.

Uitkijken naar volgend feestJaren gingen voorbij en we keken uit naar elk volgend

feest. We hebben zeer geslaagde 80s- en 90s-feesten

georganiseerd. Voor de mensen zonder boot bouwden

we een groot ponton om de Pramenrace vanaf het

water te kunnen meebeleven. Elk volgend feest wilden

we nog unieker en mooier maken dan het vorige.

Een aantal van ons was inmiddels aan het werk. soms

bij een baas die niet te beroerd was om materiaal

ter beschikking te stellen. Zo wisten we in 2007 de

eerste summer Beach Party te realiseren, met een

immens, drijvend pontoneiland met zand, beachbar,

palmbomen en een heerlijk zomers muziekje.

Midden op de Grote Poel, tijdens de verlichte

botenshow. Een onvergetelijke gebeurtenis.

DE IDEEN ACHTER FEESTEN IN AALSMEER

21

Toegankelijk voor iedereenWe vinden het belangrijk dat onze feesten voor

iedereen toegankelijk zijn. We berekenen de

kosten scherp en nauwkeurig, door alle vrijwil-

lige inzet en hier en daar wat sponsoring, lukt het

ons om de prijs onder de 20 euro te houden. We

maken geen winst, hooguit een kleine reserve

voor de risicos van een volgend feest.

Vandaag de dag vraagt de organisatie van een

evenement of feest om een andere aanpak. De FiA

Pramenrace XXL bijvoorbeeld. De illegale aanpak van

de kleine jongens van toen lijkt nu meer op oneerlijke

concurrentie met de plaatselijke horeca en is dan ook

door de gemeente een halt toegeroepen. Een nieuwe

uitdaging dus. Een die ons eigenlijk heel goed bevallen is.

het begon met een vergunningaanvraag. We hebben

de gemeente verteld op deze zelfde sociale en vrijwillige

manier iets te willen organiseren voor de jongeren die

normaal gesproken op de kant naar de Pramenrace

staan te kijken. Ook hebben we de stichting sPiE

gevraagd of we misschien deel uit konden maken van

de race door middel van het bouwen van een opdracht.

De mannen van sPiE reageerden ontzettend enthou-

siast en boden gelijk hulp aan met het aanvragen van

de benodigde vergunningen. het feest was een groot

DE IDEEN ACHTER FEESTEN IN AALSMEER

succes en had met gecertificeerde beveiligers en gedi-

plomeerde reddingszwemmers een professioneel tintje.

Obstakels zijn uitdagingenAls organisatie blijven we onszelf op deze manier

ontwikkelen en is ieder obstakel eerder een uitda-

ging dan een probleem. het is duidelijk dat we, als

we onze krachten bundelen, tot grote prestaties

in staat zijn. Bijvoorbeeld zon evenement als de

Pramenrace XXL: met veertien man ruim drie

weken bouwen om alles voor elkaar te krijgen!

Als eerbetoon aan alle ouders die vertrouwen

hadden in wat we deden, zijn we bezig met de

voorbereidingen van een nieuwere en grotere

versie van de 80s- en 90s-party. Ons doel is om

van dit unieke concept een echt Aalsmeers begrip te

maken. Een feest waar iedere vader straks met zijn

zoon aan de bar staat en waar iedere dochter haar

moeder mee naar toe neemt om lekker te dansen

op muziek van toen en nu! Een jaarlijks terugkerend

feest. De precieze datum is nog niet bekend, maar

het zal ergens aan het eind van mei plaatsvinden.

kom de sfeer en gezelligheid maar eens ervaren!

Jochem van Leeuwen

22

het eerste moeilijke woord dat ik op mijn derde

goed uitsprak, was fysiotherapeut. Mijn moeder keek

verwonderd om en vond het vooral heel slim. Van jongs

af aan ging ik met haar mee naar de fysiotherapeut,

dus eigenlijk niet zo vreemd. Jaren verstreken en na

het VWO moest er een studie gekozen worden.

Advocaat wilde ik worden. rechten aan de universiteit

van Amsterdam, maar na een half jaar was dat van

de baan. saai en niets voor mij, stilzitten en theorie

stampen interesseerde mij maar tot op zekere

hoogte. Er moest ook iets met de handen worden

gedaan, want van werken was nog nooit iemand

doodgegaan, zei mijn opa. het werd fysiotherapie.

De studie rondde ik in drieneenhalf jaar af, maar

werk lag niet voor het oprapen. Na een jaar belde

het Aalsmeerse paramedisch centrum PAcA. ik zat

boordevol ideen, wilde van alles en bij deze werkgever

leek ook alles te kunnen. Na een aantal korte cursussen

werd gevraagd of ik een opleiding sportfysiotherapie

wilde doen. Deze kans heb ik met beide handen

aangegrepen en ik ging direct de masteropleiding doen.

Blijven lerenNa drie jaar studie en inmiddels een fulltime baan,

volgde ik een aantal cursussen met vernieuwende

ideen. Blijven leren is in ons vakgebied extreem

belangrijk. Een van de drie directeuren, Nico hofman,

werkte voor de DsB-schaatsploeg en hierdoor

kwamen er veel schaatsers naar de praktijk toe.

Langzaam maar zeker begon ik deze sporters ook te

behandelen. Zelfs zo dat Nico vorig jaar vroeg of ik

een aantal fysiotherapeutische taken van hem over

wilde nemen bij die schaatsploeg. Dit is natuurlijk een

jongensdroom die uitkomt. De contracten moesten

nog worden getekend, maar alles zou goedkomen.

Maar de schrik sloeg mij om het hart ten tijde van het

faillissement van de DsB-bank. ik zag alles snel in rook

opgaan. Maar ik wist ook dat trainer en coach Jac Orie

niet voor n gat te vangen was. Wat was ik opgelucht

toen control de sponsoring overnam. Een bedrijf

overigens, met banden in het Aalsmeerse. Nico kwam

met het verlossende nieuws dat alles alsnog doorging.

Ander sociaal levenhoe gaat het eraan toe binnen de ploeg? Wat doe je als

je op trainingskamp bent? Dat zijn vragen die me vaak

gesteld worden. uiteraard lees je in de pers van alles

over het reilen en zeilen van de sporters en de ploeg.

Wat je niet leest, is dat die sporters tweehonderd dagen

JONGENSDROOM WORDT WERKELIJKHEID

23

per jaar, of meer, van huis zijn. Wij verdelen de tijd

over drie fysiotherapeuten, de schaatsers zijn continu

met hun sport bezig. Veel mensen beseffen niet dat

familie en vrienden achterblijven. De ploeg wordt voor

hen een groot deel van hun sociale leven. Natuurlijk

samen eten, in het hotel of uit eten. Maar tijdens een

trainingskamp of wedstrijden is het ook vaak samen een

bakkie doen, of een film of serie kijken op de kamer.

Daarnaast wordt er binnen het team nog veel

gestudeerd, want net als bij ons op de praktijk

wordt dat gestimuleerd. Wetenschap is de basis

van de successen van de ploeg. iets waar tijd voor

wordt gemaakt. De rustmomenten s middags en

s avonds worden hier ook voor benut. Een omgeving

kortom, waar ik mij uitstekend in kan vinden.

in de rustmomenten overigens ben ik het hardst aan

het werk. schaatsers komen langs met allerlei kleine

klachten. Vaak kortdurende overbelastingsklachten

of ongemakken die de mobiliteit betreffen. Vaak is

het behandelen opdat training mogelijk blijft zonder

te veel ongemakken. Al met al wel afwisselende en

rare werktijden. soms een hele rustige dag, langs de

baan staan en wat filmen. Soms om half twaalf uit bed

geroepen worden vanwege ziekte of voor een pil. Erg

afwisselend en de kennis over medicatie, pathologie

maar ook wondverzorging bijspijkeren is noodzakelijk.

Ook hier worden innovatieve producten gebruikt.

Meer begeleider dan therapeutTijdens wedstrijddagen ben je meer begeleider dan

fysiotherapeut. Je gaat mee naar de baan, helpt de

schaatsers het ijs op en noteert tijden, zowel van hen

als de overige schaatsers. Wel moet je klaar staan als er

een valpartij is; dit is de minder leuke kant van het vak.

Gelukkig zijn er mr leuke momenten. Overwinningen

of iemand snel van een beperkende klacht afhelpen, zijn

altijd hoogtepunten. Maar ook de gezamelijke barbeque

in Heerenveen, met het Nederlands elftal dat de finale

haalt. Met zelfgemaakte pasta pesto, de tenen knoflook

zijn voor sommigen nooit genoeg. Lekker is het wel.

Alles bij elkaar een geweldige en afwisselende

baan. Mede mogelijk gemaakt door enthousi-

asme, studie, hard werken, netwerken, PAcA en

control. Een jongensdroom die uit is gekomen.

Auke ham

24

het valt niet te ontkennen: ik ben ook jong geweest.

Een paar herinneringen. ik was een jaar of tien. Op mooie

zomerdagen hoefden wij niet tijdens de ochtendpauze op

het schoolplein van de columbiaschool te blijven, maar

mochten wij oversteken, over een bruggetje naar het

grasveld aan de overkant. het schoolhoofd Woudstra was

afwezig, en in zijn plaats blies onze klasonderwijzer op

zijn fluitje om de leerlingen naar school terug te roepen.

Echter, de jongens hadden afgesproken om gewoon te

doen alsof ze doof waren en zij bleven zitten. ik was de

enige die de groepsdruk negeerde en naar binnen ging.

IedereenDe eerste fotos van naakte vrouwen liet tante ko mij

zien. Zij stonden te kleumen voor een grafkuil waar zij

weldra zelf in zouden liggen. in het concentratiekamp.

ik las over de opkomst van nazi-Duitsland. hoe

bijna iedereen achter de grote leider aanliep en hoe

moeilijk het was om je tegen hitler te verzetten.

ik was gewaarschuwd. Pas op voor emoties in de poli-

tiek. Pas op voor wat iedereen doet. Pas op voor wat

iedereen vindt. Pas op voor leiders die gelijk hebben.

Jongerencultuurik hield van jazz. ik was toen al een buitenbeentje in

wat later genoemd zou worden de jongerencultuur.

De meerderheid van mijn hBs-klas hield van Bill haley,

Fats Domino, de Everly Brothers. Dat waren de platen

die op een feestje (een fuif ) werden gedraaid.

Degene die de platenspeler moest bedienen, was

degene die geen meisje had meegenomen. het zou nog

lange tijd duren voordat hij dj zou worden genoemd.

Mijn eerste jazzconcerten bezocht ik in 1958.

Duke Ellington en de Jazz Messengers in

het concertgebouw. ik was vijftien.

ik las de Beatnikschrijver Jack kerouac die net zo

snel en improviserend schreef als de jazzmuzikanten

speelden: On The Road en The Subterraneans. ik

schreef een van mijn eerste gedichten en dat

werd in de schoolkrant van het casimir Lyceum

afgedrukt: Onderaards (zie pagina 26).

Tophitsik las Aldus sprak Zarathoestra van Nietzsche: het leven

is een bron van vreugde, doch daar waar het gepeupel

meedrinkt, zijn alle bronnen vergiftigd. Niet bepaald

een aansporing om je te ontwikkelen tot massamens.

Net als het boek van Eric hoffer, De ware

gelovige, beschouwingen over het wezen van

massabewegingen (1952). Van dit laatste kocht

ik een stapeltje voor een gulden per stuk bij De

JONGErEN, PAs OP!

25

slegte om ze weg te geven op verjaardagen.

ik was verbaasd toen Vrij Nederland begon met

het publiceren van bestsellerslijsten van boeken.

ik dacht: wat iedereen leest, dat kan nooit wat

wezen Later verschenen de tophitlijsten op de

ruit van de grammofoonplatenwinkel van Otto

in de Zijdstraat. Dat bevestigde voor mij eens te

meer de wansmaak van het grote publiek.

Succesik was een kind van mijn tijd, en ik ben

een kind van mijn tijd gebleven.

ik heb mijn keuze gemaakt uit de waarden die in

mijn tijd opgeld deden. De belangrijkste was dat

ontwikkeling op het gebied van kunst en cultuur een

verrijking is waar je je hele leven wat aan hebt en

waar je je hele leven mee bezig kunt blijven.

Tegenwoordig zijn kunst en (massa)cultuur verworden

tot middelen om je letterlijk mee te verrijken, dat

wil zeggen veel geld te verdienen. De norm voor

kwaliteit is succes geworden. Bestsellers en hitlijsten

geven de toon aan. Met zijn allen naar het stadion,

voor popmuziek of voetbal of een huwelijksfeest

of een uitvaart! kijkcijfers. Jullie mogen het zeggen!

Je hoeft nergens verstand van te hebben om je

mening te uiten. Alles is idols geworden. The

Voice of holland, Popstars, Op zoek naar Zorro,

stand.nl, ranking the news, de lijst is eindeloos.

Om van de nieuwe media maar te zwijgen

KortetermijnbevredigingDe jongeren van nu worden gebombardeerd met alles

wat succes heeft dat wil zeggen, met alles wat door

iedereen wordt gekocht, geconsumeerd en gewaar-

deerd. De leiders en het leiderschap zijn weer in

opkomst. Dat kan niet zonder steeds grotere groepen

min of meer gemakzuchtige en verblinde volgelingen.

Als je jong bent, ben je ontzettend dat

woord gebruik ik opzettelijk ontvankelijk voor

hapklare kortetermijnbevrediging. En daarvoor

is steeds meer te krijgen in deze commercile

op hol geslagen wereld. Legaal of illegaal!

ik weet niet of ik in deze tijd nog de kracht zou

kunnen opbrengen om, net als in de jaren vijftig en

zestig, mij aan de massacultuur te onttrekken.

Jongeren, pas op!

Pierre Tuning

26

voor Jack kerouac (1962)

gloeiendhete bopvoelen armendonkerbruin en transpirerendin rokerige duisternis

alkoholringen stoffige drank en vulkaanas alles weten wij heldere klanken ongeaksentueerd

heet gloeiendheettraag praten met vochtige lippengrijze geplaagdehersenen in nood

struikelende zeelui van de bop met waanzinnig oogluikende vaalgeworden treurtruien dansend tegen elkaar geklemd

nooit zullen wij eeuwig zijn wij stervende hanepoten met tenorsax op gebroken zandsteen barensnood in ballads

melancholie van kringelende rook in de woestijn van Nevada bereikbaar per telefoon: eenmaal roken vulkaanas

zinspelend de piano dansend als sluipmoordenaars grootse frases dodend bier op ronde tafelbladen

witte tanden omhulde zweetdruppelende transpiraties stottert Thelonious potisch gejaagd gezweepte bas dong dong krimpende drums

benen zijn mooi vanavondgeven wat prettig stervenvaarwel mijn liefsteernstigkleed je en wandel naarhet trieste park met de somber verlichte venstersen neem met je mee mijn verbrokkeld eenleven

verzameld in een simpel boek

Pierre Tuning

ONDErAArDs

27

MiJN DE BiNDiNGDeze editie van NieuwNAT gaat over jong in Aalsmeer

en mij is gevraagd om iets te schrijven over stichting

De Binding, jeugd en jongerenwerk Aalsmeer. Dan

is mijn eerste vraag, ben ik nog wel jong? Laat ik die

vraag toch maar omzeilen en zeggen dat ik me jong

voel en dat hoe ouder je wordt, het lijkt alsof er

steeds meer jongeren zijn. kortom, het is belangrijker

om te weten wat er speelt bij jong Aalsmeer.

En ja, dan moet ik eerlijk toegeven dat ik inmiddels

steeds minder bij De Binding betrokken ben. Voorheen

zat ik in het clubje dat allerlei activiteiten organiseerde,

maakte ik mij druk om het jaarlijkse kerstspel en ging

ik na al mijn zomerkampen zelf als kampleiding mee.

En dat is wat me nu nog steeds aan De Binding bindt,

als leiding op zomerkamp. Maar waarom doe ik dat?

Eigenlijk is het te vergelijken met de meest fanatieke

ontgroeners tijdens een introductieweek. hetgeen hen

is aangedaan zullen zij ook zelf uitvoeren, maar dan in

positieve zin. ik heb de Bindingkampen altijd ontzet-

tend leuk gevonden als deelnemer. het paste me en

naarmate we ouder werden, ontstond er steeds meer

een hechte vriendenclub. De kampen hebben een

sociaal karakter. Er is een maatschappelijk thema dat

tijdens de week op allerlei manieren naar voren komt

en het is met name belangrijk hoe de kampgroep zich

vormt en dat je met een ontzettend leuk wij-gevoel

thuis komt. Je praat over dingen waar je anders niet

bij nadenkt en wordt echt als volwassene gezien.

NaefBest naef om te denken dat dat de belangrijkste

reden was dat ik als deelnemer meeging. Wanneer

ga je nu een hele week met tien of vijftien meiden

op stap. heel tof wat de leiding voor programmas

verzint, maar een lange dagtocht lopen is niet leuk,

of toch ineens wel? Discussiren over een of ander

derdewereldland interesseert je als puber niet, maar

als zij ook haar best doet ineens wel. De spanning die

er is tijdens zon kampweek ontstaat, is, denk ik, net

zo belangrijk voor jongeren en het sociale karakter is

daar een hele goede kapstok voor. Gewoon een potje

verliefd worden, een vreselijk blauwtje lopen, of toch

die ene zoen of mooi stuk in je kampboekje achteraf.

Natuurlijk ga ik nu als leiding mee omdat ik achter het

sociale karakter van de Binding sta. Omdat het, denk

ik, belangrijk is om in onze individualistische maat-

schappij te proberen jongeren bij te brengen dat we

deel uitmaken van een grotere groep en dat we soms

bewust een stap terug moeten doen voor een ander. ik

kan alleen maar hopen dat daar wat van blijft hangen.

Die ene kapstokMaar het blijft die ene kapstok om die goede

voorwaarde scheppende sfeer te creren. En is

die niet goed, dan haken jongeren toch af. komt

de groep niet op n lijn, dan lukt het ook niet.

Gelukkig gaat het meestal goed en ik vraag me dan

ook wel eens af hoeveel Bindingstelletjes er op

deze manier al ontstaan zijn. De Binding als een

grote love generator in Aalsmeer en omstreken.

ik denk wel dat wat ik hierboven geschetst heb, vooral

voor de zomerkampen geldt en dan met name de

jongerenkampen. De Binding organiseert natuurlijk

veel meer activiteiten, al voor kinderen vanaf 6

jaar. Van inloopmiddagen tot een kookcursus. Met

name bij kinderen zullen de activiteiten zelf nog de

grootste drijfveer zijn om te komen, schat ik zo in.

Ook zit De Binding niet meer alleen in de

Zijdstraat, maar is er ook een dependance

in kudelstaart en Aalsmeer-Oost. kijk eens

op de site het is echt een leuke club.

cees Tas jr

28

het was zomer 1999 als ik me niet vergis, en ik

was, zoals inmiddels een jaarlijkse traditie was

geworden, mee op zomerkamp vanuit de Binding.

De Taunus was het deze keer, ik was een jaar of

15 met beugel en de nodige puberale hormonen.

chris was mee met zijn gitaar en dat klikte wel.

in de avonden begonnen we muziek te maken.

Eerst de kampbundel, daarna de muziek-

boeken van chris met Polly wants a cracker

van Nirvana. heel voorzichtig begon daar het

tweede deel van mijn muzikale opvoeding.

het eerste deel stamt uit een voor mij verder

verleden. De zondagochtenden thuis waren

voor klassiek, de vrijdagavond voor de jazz en de

momenten voor het avondeten voor de Beatles.

Al vroeg nam mijn vader me mee naar Bacchus om

jazzconcerten te bezoeken. Daar begon mijn liefde

voor de jazz, de muziek en ook voor Bacchus.

het tweede deel breidde zich al snel uit naar een ware

tienerband. Een deel van de kantine van het bedrijf

Florema werd omgetoverd tot oefenruimte, en ineens

waren daar ook een drummer, een bassist en een

tweede gitarist. We speelden rockmuziek en coverden

in het begin veel van Anouk, Nirvana en Greenday, maar

onze wens was toch eigen nummers te gaan spelen.

We begonnen dan ook met schrijven en zo werd

Superficial geboren. De muziek leeft in Aalsmeer

en omgeving en dat bleek ook uit alle poprondes

waaraan we konden meedoen. We eindigden

vaak hoog en hadden een tijdlang veel optre-

dens in onder andere Aalsmeer en Amstelveen.

Totdat we elk ons eigen weg gingen en allemaal

wegtrokken uit Aalsmeer om elders te studeren.

Vanaf dat moment hebben de meesten de muziek

helemaal naast zich neergelegd. ik woonde in

Leiden en miste het optreden regelmatig. Omdat

het in Leiden moeilijk was om muzikaal aansluiting

te vinden en in Aalsmeer de muzikale wereld zo

groot is, greep ik regelmatig terug naar Aalsmeer.

Verschillende projecten deden zich voor en met

verschillende muzikanten speelde ik op diverse plekken.

Ook ontmoette ik Lennert, die naast mijn vaste

gitaarmaatje ook mijn toenmalige vriendje werd. samen

speelden we wat easy listening. Meestal voor bekenden,

maar af en toe was er ook wel eens een optreden bij.

Dat ging voorbij en net als daarvoor bleef ik op zoek

naar muzikanten om mee het podium te beklimmen.

Zo ontmoette ik Lisa kaaijk. Zij speelt piano,

ik zing en wij hebben samen Les Deux

Framboises opgezet, waarmee we cabareteske

en authentieke popliedjes vertolken.

Doordat ik inmiddels als lerares was begonnen op

samenEen, ontmoette ik daarnaast ook John van de

Polder. John is de vader van Lynn, en Lynn zat bij mij

in de klas. Voor de grap hebben we besloten samen

op te treden bij de openatelierroute in Aalsmeer. Dit

beviel zo goed dat we daarna samen zijn doorgegaan.

Vele boekingen volgden en nog steeds groeit het.

We staan samen binnen en buiten Aalsmeer op

gekke plaatsen en maken veel leuke situaties mee.

Onze favoriete stek is nog steeds het oude vertrouwde

Bacchus, dat voelt als een heerlijke knusse huiskamer.

Bacchus is een belangrijke plek voor muzikaal Aalsmeer.

Je ontmoet elkaar, ontdekt nieuwe talenten en raakt

in gesprek. Aalsmeer is muzikaal gezien schatrijk,

gelukkig wordt dat steeds meer gezien en gehoord.

Mijn ambities liggen daarentegen buiten Aalsmeer.

hoe meer optredens hoe beter. Ook hopen John

en ik het schrijven van eigen liedjes uit te breiden en

zou ik het leuk vinden om meer met mijn ukelele te

spelen. Maar een band met wat meer stampende soul

en funk lijkt me ook te gek. Een hoop te dromen!

Een ding is echter zeker, zonder Aalsmeer was ik

nooit waar ik nu ben en als mensen me in andere

plaatsten vragen: hoe komt het dat jij nog niet

bekend bent? voel ik me vereerd en zeg ik:

Maar in Aalsmeer, daar ben ik beroemd!

Merel Meijdam

MAAR IN AALSMEER, DAAR BEN IK BEROEMD

29

30

Als ik naar buiten kijk zie ik ze staan: bomen,

dubbeldik. Vanaf het voorjaar tot de herfst is het een

palet aan groentinten. ik woon dan aan de rand van

een bos, alleen, geen andere woning te bekennen.

Mijn bos grenst aan een plein, een koninklijk plein.

Vraag het aan Truus van het Witte Weekblad.

Ooit hielden we er jaarlijks met een man of vijftig,

aangeschoven aan een lange tafel, een barbecue.

De uren durende jeudebouleswedstrijd die eraan

vooraf ging, hielden we in het bos. Dat kan niet

meer. Zonder dat iemand het doorhad, waren

er ineens rozenbakken gemetseld met daarom-

heen straatklinkers. Weg prachtige ruimte.

Geen jeu de boules meer, geen ruimte voor het

bouwen van een feestje zoals we dat ooit deden toen

de dochter van Bert en Angelique jarig was. We hadden

de bomen in slingers gezet, tafeltje met stoelen, wat

drank en we hadden feest. Met die lompe bakken

ziet het er naargeestig uit, heeft het iets van een

massagraf. Waarom kon het niet blijven zoals het was?

PrachtoplossingJaarlijks een paar vrachten grof zand en je waande je

in Frankrijk. in tijden van bezuinigingen is het weghalen

van die bakken en bestrating een prachtoplossing.

helaas niet voor Wim van Groei en Bloei, die wil

juist die bakken meer de ruimte geven, hij wil er zelfs

9 van de 24 platanen voor kappen. Gelukkig hebben

we nog henk, ook van Groei en Bloei, die schreef

recent in de Nieuwe Meerbode dat je platanen

niet moet willen kappen, zeker niet in de buurt van

schiphol. Met die tweespalt binnen Groei en Bloei

zal het wel loslopen met de wens tot kappen.

Anders ligt dat bij het burgerinitiatief van Evelyn, die

wil op het Weteringplantsoen een kinderspeelplaats.

Ze heeft veel handtekeningen. Maar ja, zeg maar

eens nee tegen een lieftallige dame met schattige

kindjes, zeg maar eens nee als er gezegd wordt dat

er anders misschien wel een parkeerruimte komt,

zeg maar eens nee als je niet eens weet dat het over

het Weteringplantsoen gaat, zeg maar eens nee

als je in een andere straat, buurt, of dorp woont.

Zelfs wethouder ulla lijkt een zwak te hebben.

Tijdens de inloopavond, waar meer tegen- dan

voorstemmers waren, ging ze de discussie uit de

weg door bij ieder argument dat we aanhaalden,

te zeggen dat het niet inhoudelijk was.

Op stap met UllaGraag zou ik eens een middagje met haar op stap

gaan. ik zou haar de speelplaatsen in plan Blom en

de hornmeer laten zien. haar meenemen naar het

Weteringplantsoen en vragen zich hier een van

die speelplaatsen voor te stellen. Opgekrulde en

door mos bedekte rubberen tegels, schreeuwerige,

detonerende, zogenaamd kindvriendelijke kleuren,

de eeuwig terugkerende blauwe afvalbak, wat is er

dan nog over van het plein? ik zal er een tafel met

stoelen neerzetten en haar uitnodigen op de thee.

hoe voelt ze zich zo, bekeken door de automobi-

listen, onbeschermd zo midden in de open ruimte?

hoe zou ze zich voelen als er een kind zou spelen,

angstig met al dat verkeer? Ze zal me zeggen dat er

zeker een hekwerk moet komen, misschien zelfs wel

struiken. ik zal haar vragen te kijken naar het resultaat

van haar woorden. Zal ze zien dat ons koninklijk

plein een metamorfose heeft ondergaan? Dat het

een van de vele Vinex-speelplekken is geworden?

En wat als de nacht valt? Als door hormonen en

alcohol geplaagde jongeren het plein bezetten? Vraag

het aan robert uit de rietgorsstraat. Die schreef dat

bij hem op het speelplaatsje in de zomermaanden

jongeren tot diep in de nacht voor overlast zorgen.

Maar daar wijken we toch niet voor, Joop, zal ze

antwoorden. Maar hoe dacht je dat te voorkomen,

zal ik terugvragen. heb jij kunnen voorkomen dat

opgeschoten jongens via een vuilcontainer en gymnas-

tische toeren onze ondergrondse parkeerplaats wisten

WAAr OOiT EEN kONiNkLiJk PLEiN WAs

31

te bereiken? heb jij het brandstichten en motoren

platleggen kunnen voorkomen? is gebeurd. kun je

nagaan wat er op die speelplaats staat te gebeuren.

Afstand van niksMaar kom, op naar het speelplaatsje bij school

samenEen. Let op de tijd. Binnen nog geen twee

minuten lopen vinden we speelkippen, klimobjecten,

glijbaantjes, een voetbalkooi en zelfs een pingpongtafel.

Wat is hier mis mee? in de eindrapportage Aalsmeer

investeren, vernieuwen & renderen wordt op bladzijde

24 gesteld dat de afstandscriteria voor speelplaatsen

omhoog kunnen worden bijgesteld en het onderhouds-

niveau omlaag. Twee minuten is een afstand van niks.

Niet netjes genoeg? het college wil toch de gebruikers

en bewoners meer bij het onderhoud betrekken?

Nee, bij mij wil het er echt niet in dat in een tijd dat er

volop bezuinigd moet worden, de uitgaven voor deze

speelplaats te verantwoorden zijn. Tenzij de gedachte

heerst dat een burgerinitiatief sowieso gehonoreerd

moet worden. Maar dan heb ik er ook een.

Op naar het stokkeland. Achter het keramiekatelier

staan stevige houten speelobjecten. Midden in het

gras, geen rubberen tegel te bekennen. Onder de

ringen wat weggesleten grond. Dit is een sfeer die

ik ken van toen ik kind was. ik heb nooit op kinder-

speelplaatsjes hoeven spelen, ik klom in bomen op

het voetbalveld, groef kanalen in de tuin, slingerde

aan touwen in de werkplaats, klom langs regenpijpen

van de school, liep over de nok van een woning in

aanbouw en vloog als het sneeuwde op een oude

motorkap van de dijk af. Alles was speelplaats.

De enige plek die dat avontuurlijke element oproept, is

het stokkeland. Te ver omlopen via het raadhuisplein?

Een goede reden om die veelbesproken brug nu einde-

lijk eens aan te brengen. ik weet zeker dat er 25 mensen

te vinden zijn voor het indienen van een burgerinitiatief.

Joop kok

32

Mijn naam is Amber Bartels. Geboren en getogen in

Aalsmeer. Normaal gesproken studerend aan de Vrije

universiteit in Amsterdam, ben ik nu sinds 10 januari

2011 voor een masteronderzoek in Tel Aviv, isral.

Dit onderzoek is onderdeel van de master sociale

en culturele Antropologie aan de Vu. Voorheen

heette deze studie simpelweg volkenkunde, maar

tegenwoordig vindt men de culturele en sociale

leer van de mens beter passen. Want dat is wat

antropologie betekent: leer van de mens. sociale

en culturele Antropologie betekent dat de mens

in zijn sociale en culturele verband bestudeerd

wordt, niet als individu. ieder mens organiseert

zichzelf sociaal en cultureel; in groepen. De groep

die ik bestudeer zijn niet-religieuze, maar toch Joodse

jongvolwassenen in het centrum van Tel Aviv.

Een van de eerste vragen die men vaak stelt wanneer

ik vertel over mijn onderzoek is: Waarom isral?

En: is het niet gevaarlijk? Voel je je niet onveilig? het

antwoord op de eerste vraag is misschien teleurstel-

lend simpel. in de zomer van 2010 vertrokken een

vriendin en ik voor drieneenhalve week richting isral,

om het land rond te reizen. Gewoon omdat ons dat

leuk leek, niet vanuit religieuze motieven. ik denk dat ik

voor ons beiden mag spreken wanneer ik zeg dat dit ons

erg goed bevallen is. Eenmaal teruggekomen uit isral

wist ik: ik wil mijn masteronderzoek in dit land doen.

ik begon na te denken over een onderwerp, en wilde

niet het meest voor de hand liggende doen: onderzoek

naar het conflict of relaties tussen Palestijnen/Arabieren

en Joden. in plaats daarvan begon ik na te denken over

Tel Aviv, de tweede grote stad van isral die door

velen the bubble (de zeepbel) wordt genoemd.

Hedonistische stadDe isralis hebben verschillende redenen om Tel

Aviv zo te noemen. Ten eerste omdat de stad

geografisch gezien ver van alle conflictgebieden de

grens met Libanon, de Gazastrook en de Westelijke

Jordaanoever af ligt, als een veilige zeepbel in

isral. Ook is Tel Aviv een seculiere/niet-religieuze

zeepbel, omdat er veel niet-religieuze Joden wonen

en willen wonen. Dan wordt Tel Aviv ook een

zeepbel genoemd omdat het als de meest moderne

en hedonistische stad van isral wordt beschouwd.

in Jerusalem we pray, in Tel Aviv we play, zo hoorde

ik een feestvierende vrouw in een YouTube-filmpje

zeggen. De laatste, meest omstreden beschrijving van

Tel Aviv als een zeepbel, heeft betrekking op het feit

dat vooral isralis die niet in Tel Aviv wonen, vinden

dat de Tel Avivis individualistisch en egostisch zijn. Tel

Avivis zouden zich in hun zeepbel verschuilen en de

ogen sluiten voor alle problemen in isral. in de eerste

week van mijn onderzoek zei Matanya, een jongen die

in het hostel werkte waar ik toen verbleef, hierover:

sommige mensen verlaten the bubble nooit. Zij

komen nooit ergens anders. Zo ben ik niet. ik zat in

de special forces in het leger, ik weet wat er aan de

hand is in de rest van het land. Maar anderen niet.

Niet gevaarlijkin deze karakterisering van Tel Aviv ligt voor mij dan

ook het antwoord op de vraag of het niet gevaarlijk

is om hier te zijn en of ik me niet onveilig voel. het

antwoord is nee. Hoewel Isral in een conflict verwik-

keld is, is het niet in staat van oorlog. En hoewel

men nooit zeker is wat de toekomst brengt, is Tel

Aviv vanwege zijn geografische ligging in principe een

veilige stad. Een van mijn informanten zei hierover:

Toen in 2006 de oorlog met Libanon woedde,

was daar in Tel Aviv niets van te bemerken. het

leven hier gaat gewoon door. Daarbij is Tel Aviv

an sich een veilige, moderne, liberale stad waar je s

nachts gerust alleen over straat kunt. De atmosfeer

is prettig en de stad kent weinig criminaliteit.

OP ONDErZOEk iN DE ZEEPBEL, TEL AViV

33

Een andere vraag die mij vaak gesteld wordt is: Wat

doe je nou eigenlijk precies? Zeker de isralische

jongeren waar ik hier mee omga vragen bijvoorbeeld:

Okee, nu zitten we hier gewoon humus te eten

in king George street. En nu ben je ons aan het

onderzoeken? Of vanavond, als we uit gaan, dan ga

je ons observeren? ik moet dan altijd lachen, en

zeg dat het inderdaad min of meer zo in elkaar zit.

ik kan het ze niet kwalijk nemen dat dit ze misschien

een beetje vreemd voorkomt. Wanneer ik heb

verteld dat ik onderzoek doe naar het imago van

Tel Aviv en de identiteitsvorming van jonge, niet-

religieuze, Joodse Tel Avivis kost het ze natuurlijk

niet veel tijd om te concluderen: Dat zijn wij dus!

Je doet eigenlijk gewoon onderzoek naar ons!

Fun stuffDat is waar, en ik vind het geweldig! Door te

participeren in de levens van mijn informanten,

door hen te observeren, vragen te stellen en te

interviewen probeer ik een beeld te schetsen van

hun leven hier in het centrum van Tel Aviv. Dat is

echt fun stuff ! zegt shauli, de kamergenoot van