Vorig jaar augustus ver-scheen het zogenaamdenul-nummer van Zeeuws

Weerzien. Dat was een proef, eenkrant waarmee we wilden uit-proberen hoe die in Zeeland zouworden ontvangen. U weet hetvast nog wel, dat vorige krantje,met een tekening van Middelburg anno 1903 op devoorpagina, met artikelen overde schillenboer, de Champagne-pils van Wemco, een strand-herinnering van Freek de Jongeen een treinreis op de treeplank.

Als we als redactie al twijfelshadden over nut en noodzaakvan een krant over 'het leven vantoen', dan heeft u die over-tuigend weggenomen. Een bergaan reacties kregen we binnen.Waar is het krantje te krijgen,kunt u nog meer exemplarensturen, mijn zoon heeft de krantvoor mij opgestuurd naar Canada, kunnen we een abonne-ment nemen, kan de krant ookper post worden gestuurd, mijn

moeder heeft de krant van voornaar achter en andersom gelezen.Uit de binnengekomen mails,briefkaarten en brieven werd onsduidelijk dat we iets hadden ge-maakt waaraan heel veel mensenplezier beleefden. De artikelenover wat verdwenen maar nietvergeten is, maakten veel los.Herinneringen borrelden op.

Aan de koenkelpot, en variantenop de versjes die gezongen wer-den, zoals in Goes: 'k en zo lankmie de koenkelpot elôopen, 'k ènhin cent om een brôodje tekopen. De man die in 1966 meereed op de treeplank van detrein van Bergen op Zoom naarKruiningen was dit nog niet vergeten, hij wilde zijn verhaalspontaan nog wel eens voor onsuit de doeken doen.

En zowaar meldde zich een mevrouw, die zeven jaar als secretaresse heeft gewerkt bij limonadefabriek Wemco in Middelburg. Zij hoopt op een

reünie van mensen die bijWemco hebben gewerkt, wieweet lukt het via deze oproep.Tips kregen we ook. Sommige lezers vonden de letters wat teveel wegvallen tegen de achter-grond. Als het goed is hebben wedat euvel in dit nieuwe nummer

verholpen. Ook kregen we uitZeeuws-Vlaanderen meerderemalen het verzoek om ook envooral aandacht aan deze regio tebesteden. Die opmerking nemenwe uiteraard ter harte. Waarbijwel moet worden gezegd, dat erin het nul-nummer een fraaiefoto van Groede stond, dat Julesvan Lierde echt uit IJzendijkekomt en dat Rinus Willemsen uitBiervliet heel mooi Zeeuws-Vlaams spreekt en schrijft.

Goed, zoals u begrijpt hebben wijde champagnefles - niet vanWemco - ontkurkt na dit eerste,onverwacht grote succes. En realiseerden ons meteen, dat wieA heeft gezegd, ook B moet zeg-gen. We gaan nu vier keer perjaar een nummer van ZeeuwsWeerzien te brengen. Gratis,voor oud en niet zo oud, elke keerbarstensvol herinneringen aande tijd dat oma's nog sokkenstopten en opa's op klompen liepen.

Het nummer dat u nu in handenheeft ruikt nog een beetje naarOud & Nieuw. U ziet het aan defoto op deze pagina en aan dedubbele fotopagina in dezekrant. We wensen u een mooi engezond 2019 en hopen dat u veelplezier beleeft aan deze nieuweaflevering van Zeeuws Weerzien.

Zo: hier hebt u

het eerste echte

nummer van

Zeeuws Weerzien

in handen.

Een krant vol

herinneringen aan

het Zeeland van

de vorige eeuw.

Bestemd voor oud

en iets ouder, en

ook voor jongeren

die nog nooit van

de koenkelpot of

de schillenboer

hebben gehoord.

De redactie van ZeeuwsWeerzien heeft deze krantmet veel plezier gemaakt. Wijzijn benieuwd wat u ervanvindt.Laat het ons weten via weer-zien@feestvanherkenning.infoof stuur een kaartje aan Stichting Zeeuws Weerzien,Postbus 33, 4350 AA Veere.

(NB: het toesturen van dekrant per post is vooralsnogniet mogelijk; wij hopen dezeservice binnenkort te kunnenverzorgen).

ZEEUWS

Nieuwjaarskaart, firma F. den Boer, ca. 1905 | Bron: ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 31315.

Neem mee!Weerzien

Januari 2019 - eerste jaargang nr 1 | DE GRATIS KRANT VOL HERINNERINGEN | STICHTING ZEEUWS WEERZIEN

Warm onthaal voor krant vol Zeeuwse herinneringen

Pagina 3Kolenboerkrijgt de zak

Pagina 5Rokerige hoofdprijs

Pagina 11Grote zwendelmet coupures

Eind jaren zestig doofde het laatste kolenvuur in de Nederlandse huiskamer.Toen het gas in de huis-houdens kwam, verdween de kolenboer.

De kolenboer kwam uiter-aard alleen in de herfst-en wintermaanden,

’s zomers hadden de mensengeen kolen nodig. Er werd nogniet gebarbecued. De kolen-drager of –sjouwer bracht de eierkolen, briketten, cokes en antraciet aan huis. Omdat deschoorsteen er bij hem niet hethele jaar van kon roken was hetvaak een gecombineerd beroep.De Zeeuws-Vlaamse kolenboerKees de Smet uit Pauluspolderhad bijvoorbeeld een transport-bedrijfje, maar runde naast zijnkolenbedrijf ook een melkhandelDe kolenboer zag zwart van dekolenstof en was vaak zo sterk alseen beer. Vanaf de vrachtauto liethij de zakken op zijn nek vallen,waar ze bij de punt werden vast-gepakt. Vandaar liep hij naar dekolenbunker, het kolenhok, de schuur of een betonnen kolenstort in de tuin, want hetwas natuurlijk niet de bedoelingdat met deze vol kolenstof zittende zakken door het net geboende huis werd gelopen.

Ter plaatse werd de zak leeg-geschud en vulde de ruimte zichmet kolengruis en stof. Met dekolenkit, een soort smalle hogeemmer die door een hengsel alsschep gebruikt kon worden,haalde je de kolen in huis om zode enige aanwezige kachel in dehuiskamer brandende te houden.De overige kamers in huis warennog onverwarmd en slechtsvoorzien van enkel glas van zesof acht millimeter dik, zodat erin de winter ijsbloemen op deramen stonden.

Wanneer de eerste steenkolen-boeren in Zeeland begonnen zijn

is moeilijk te achterhalen. Steen-kool werd hier al aan het beginvan de achttiende eeuw gebruikt.Toen de steenkolenboer begin20ste eeuw voor het eerst in deprovinciale kranten werd ver-meld was het duidelijk dat hetom een al ingeburgerd beroepging. In de literatuur komt de kolenboer er niet altijd best af.Bekend is de kolenboer uit deVlissingse verhalen van Geertvan Oorschot. Deze liet iedereenweten dat het gezin schuldenhad, waarna de jonge Van Oorschot er ’s nachts samen metzijn moeder op uit trok om de

fruitbomen in de tuin van de kolenboer om te zagen.Een mooie anekdote speelde zichtijdens de oorlogsjaren af inZuidzande, waar het varken vande bakker moest worden gekeeld.De lokale slager wilde daar in1943 illegaal een varken slachten,maar ongelukkigerwijs hield deCCD (de Crisis Controle Dienst)die dag juist controle in het dorp.Om de slacht niet in de smiezente laten lopen zorgde de slachterer voor om de drie kwartier ach-terom naar huis te gaan en overaleen praatje te maken zodat decontroleurs dachten dat hij thuis

aan het werk was. Nadat het varken was geslacht moest hetthuis naar de bakker en nog eenander adres worden gebracht.Daartoe werd de plaatselijke kolenboer Bram Neuféglise inge-schakeld. Het geslachte varkenwerd in doeken gewikkeld opzijn kar gelegd en de kolen-zakken er overheen gestort. Daarzou de CCD toch immers geenvlees onder vermoeden. Zo werdhet illegale vlees veilig naar deplaats van bestemming gebrachten mocht het geslachte dier metrecht een zwart varken wordengenoemd.

De Rijkspolitie in Zeeuws-Vlaanderenvolgde op 22 oktober 1956 de slinge-

rende sporen van een vrachtwagenchauf-feur, nadat zij die eerst aan had willenhouden en deze doorreed. De Clingenaardie de vrachtauto bestuurde zat even latereen kop koffie te drinken in een café. Daarvonden agenten hem doordat het spoorvan de auto voor het café stopte en de ‘camion’ er geparkeerd stond.

Aangeschoven bij de chauffeur bleek dieweliswaar koffie te drinken, maar het daareerder op de dag niet bij gelaten te heb-ben. De inwoner van Clinge morste demeeste koffie op zijn broek terwijl hij deagenten te woord stond. Die rekenden de

chauffeur vervolgens in. De advocaat vande verdachte, Mr. Tichelman, verklaardedat het in Oost-Zeeuwsch-Vlaanderen traditie was elke transactie op de markt tebezegelen met een paar pintjes of een paarneutjes. De krant sprak van ‘alcohol en ver-keer verdragen elkaar niet. Zij zijn als tweesoorten chemicaliën, die bij vermenging bruisend uiteenspatten.’ Er werd een maandrijontzegging en een maand onvoorwaar-delijke celstaf door het openbaar ministe-rie geëist. De politierechter legde tweeweken gevangenisstraf en acht maandenrijontzegging op.

Bron: ZB, Krantenbank Zeeland, Zeeuwsch Dagblad,21 november 1956, pag. 2.

Chauffeur uit Clinge lust een paar pintjes teveel

ColofonZeeuws Weerzien is een gratis krantdie 4x per jaar in een oplage van50.000 wordt verspreid in heel Zeeland, in alle vestigingen van Bibliotheek Zeeland, zorg- en welzijns-instellingen, wachtkamers van huis-artsen en fysiotherapeuten, musea,boekhandels en bij lokale onderne-mers. Een overzicht van distributie-punten, alsmede een digitale versievan de krant, treft u op onze website.De krant komt tot stand in samen-werking met Stichting Feest van Herkenning, die bijeenkomsten organiseert waarbij het delen van herinneringen centraal staat.

UitgeverStichting Zeeuws WeerzienPostbus 33, 4350 AA Veerewww.feestvanherkenning.info/zeeuws-weerzienweerzien@feestvanherkenning.info

EindredactieJan van Damme

RedactiePeter Blom, Zeeuws ArchiefJohan Francke, ZB| Planbureau en Bibliotheek van Zeeland

VormgevingLeo MinnaardRamon de Nennie, decreet

Druk en advertentieverkoopMeulenberg Media, Patrick Joossensen Jerry Tupanwelverkoop@meulenberg.nl

Coördinatie Hanneke de Vroe, Stichting Zeeuws Weerzienweerzien@feestvanherkenning.info

Bij het samenstellen van deze krant is metzorg getracht alle rechthebbenden m.b.t.beeld- en archiefmateriaal te achterhalen.Mochten personen of instanties deson-danks van mening zijn dat (foto)rechtenzijn geschonden, dan kunnen zij zich wenden tot de redactie via weerzien@feest-vanherkennnig.info.

Deze editie is mede mogelijk gemaakt door

Kolenboer in Vlissingen in 1964 | Fotoarchief PZC, ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 143332.

3

Verdwenen beroepen … de kolenboer

Kijk uit naar de volgendeZeeuwsWeerzien

Zeeuwse krantenjongen Loek Barendregt bezorgde vorig

jaar zomer het proefnummer vanZeeuws Weerzien in het Provincie-huis in Middelburg.Dit jaar verschijnt de krant inmaart, juni, september en december.

Foto: Fotoatelier Karin den Boer.

De winnaars van de Tour de France prijsvraag van 1958 uit Hulst steken vergenoegd hun hoofdprijs aan.Foto: Jacqueline Midavaine, ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 143332.

Een sportprijsvraag in 1958 met:

een opmerkelijke hoofdprijsIn 1958 hield dagblad de Stemeen prijsvraag over de Tour deFrance die dat jaar verredenwerd. Dat ging er nog heelwat minder gecompliceerdaan toe dan tegenwoordig.

Nu moet je als deelnemerelke dag de renners dievoorin de koers rijden

goed raden. Destijds volstondhet goed hebben van de winnaaren de eindtijd van de winnaar inde -320 kilometer lange!- slot-etappe van Dyon naar Parijs. Jezou als prijs iets verwachten inde trant van een wielertricot ofracefiets, maar niets is minderwaar. In een tijd dat - althans

door de fabrikanten - roken nogals een gezonde bezigheid werdbeschouwd, was niet-roken deuitzondering op de regel. Dewinnaars van deze sportievewielrenprijsvraag werden dan ook beloond, met sigaretten.

Heel veel sigaretten. Sloffen volsigaretten. Een tafel vol met sloffen sigaretten, waarvan je jaren roken kon. Tegenwoordigzou je alleen voor deze prijs aleen jaarinkomen aan belastingafdragen. De winnaars uit Hulstbetoonden zich tevreden rokers,want zoals Nederland tien jaarlater leren zou, ‘dat zijn geen onruststokers.’

4

Bron: dagblad De Stem

Oe lange moej noe eigenlijknieuwjaor wènsen? vraagt

d'r iemand an me as ik in dewachtkaomer van de dokter zit.Ik kèn de man niet, mao die moetzeker wel uut de buurte kom-men. Ie spreekt teminsten de gewone taole van ons durp. Vroeger, gaot ie vèder, dan deejedà 'êêl de maond jannewaorie.

Jao, dat is best een probleem. Jestiert familie en kènnissen eenkaorte. Mee een paor regels dr'opvoo Kerstdag en nog een paorvoo 't nieuwe jaor. Somtemets kommen d'r dan nog een paorkrabbels bie om d'r toch een per-sôônlijk tintje an te geven. Endan je naome d'r onder. Kom jenu die zelde mènsen toch weertegen, begin je dan wee opnieuw

mee je nieuwjaorspraotje?

't Is Kootje uut de polder. Noe 'èn'k 't in de gaoten. En binst an 'khet docht, zei ik het ook. Ja, zô isdat mêêstal met mii. Êêrst kèn ikde mènsen nie en as ik ze danerkèn, dan zegge kik uddernaome bots 'ardop. Zonder d'rbie na te dienken. Mao soms zittekik d'r ook wel 's neffest. Dat eihie toch ook wel 's? Of nie soms?Oud worren ee?

Bie de dokter ruukt het altied naopillen en poeiers. Ik kan 't eigen-lijk nii zô percies zeggen 'oe dereuke is. Toch speciaol ee. Is judder dat ook wel 's opgevallen? As kind most 'k 's mee 'n kapotteknie nao de dokter. Gevallen opstraote en m'n knie goeng mao

nii dichte. In 't sodaowaoter. Opm'n lienkse bêên staon. Mee m'nrechtse knie (gebogen bêên) ineen pannetje mee lauw sodao-waoter. Nao 'n weke zei m'n moeder: Me gaon 's daomee naode dokter. En van dien tied is die reuke vande wachtkaomer me biegeble-ven. Mao 't was nog vee èrger indie spreekkaomer. 't Leek wel asin 't zieken'uus. Ik ruuken 't nogin m'n gedachten. Maor ook mee nieuwjaorswao-feltjes bakken. Zô'n zoete weeïgelucht. Ons 'êêl 'ruukende d'r nao.Wel twêê weken lange. Mao datwas noe gêên slechte reuke. Belange nao nii. Mao da kwamdeu die smaoke van de dunnelichtheele waofeltjes allicht. Waofeltjes mee van die doenker

bruune plekken d'r op. Dan mostik altied dienken an giraffes: ookheel mee doenkere plekken.Toch?Dat waofeliezder dat 'èn 'k nog. 'tEit 'n tiedje langst de trap han-gen. Daornao is 't nao de vlie-rienk ver'uust. 'n Vuuf'èrte. Zônoemden ze dat toch vroeher?Mee twêê van die lange iesderestangen d'r an. Wudder bak-kende die op de kachel. Of liever in de kachel. Op 'nkook'aerd, mee 'n paor riengend'r af. 't Was nie moeilijk, mao jemost d'r toch 'andigheid in kriegen. De êêste waofeltjes wa-oren toch nii altied de schôônste.'t Is 'n 'andelieng en ... 'n weet.Maor a je 't êên kêêr onder deknie ao, dan goeng 't vrekte vlug.Mao jao, da's mee alles zô, ee?

Nêê, bakken op 'n petroliestel,dao 'èn 'k gêên weet mêêr van.Oh jao, da moen 'k nog even zeggen. Wudder deejen 't beslagin 'n klein glimmeneerd immertje mee 'n blauw biesje. Endat immertje staot ook nog op devlierink.

Jao, a je wat bewaort, dan ei je altied nog wa voo laoter, ee. Oman terug te dienken.En binst an 'k íere over zit te fantaseren, 'ôôre kik ze al ankommen. De dokter. Strekjeszegt ze z'n naome. Ko. En daonaobin 'k an de beurte.

Kieken op de vlierink | column Rinus WillemsenRinus Willemsen uit Biervliet is een van de streektaalspecialisten in Zeeland. Speciaal voor deze krant klom hij in de pen.

Jan Vader (1875-1966) was in Zeeland beroemd als ‘schrijver van het Walchersevolksleven’. Hier volgt een fragment uit zijn verhaal ‘Nieuwejaers-dunderdag’, dat in 1965 in het ‘Neerlands Volksleven’verscheen.

Een van de voornaamste jaar-lijkse feestdagen voor de

vroegere Walcherse landelijkebevolking was de eerste donder-dag van het nieuwe jaar. Hij werdde ‘Nieuwejaersdunderdag’ genoemd. (…)(…) De oude Nieuwjaarsdonder-dag was niet, gelijk de Liesjes-

dagen, een speciale feestdag voorde ondergeschikten. (…) Nee, deeerste donderdag van een pas begonnen jaar werd als eenalgemene feestdag voor de Wal-cherse bevolking beschouwd. Destedelingen vierden wel geen

feest en noemden deze dag iet-wat minachtend ‘de dag van dekaffers en boerentrienen’.

Iedereen op de Walcherse dorpenen van het platteland, die er dekans voor zag, trok naar de stad.

Enkel de landarbeiders, de ach-teruitgeschoven stumperds enniet-mee-tellenden, bleven ach-ter. Grimmig of berustend, alnaar eigen aard en aanleg, zagenzij de algemene uittocht aan. Zij,die steewaarts trokken, dachtengeen ogenblik aan deze armen,die toch óok mensen en naarGods beeld geschapenen waren.Men was dat immers gewend.Wat hadden dié te feesten!

De dag van de kaffers en boerentrienen

5

Muurreclame in Meelstraat Zierikzee

Willem Pieter van Pagéjunior en HendrikusLambertus Wijnne,

beide kooplieden wonende teZierikzee richtten op 29 sep-tember 1900 bij onderhandseakte een vennootschap op onderde naam firma Van Pagé & Co.voorheen M.F.C. (Matthias Fre-derik Cornelis) de Kater, te star-ten op 1 oktober 1900 aan dePoststraat B 29 in Zierikzee. VanPagé adverteert in de Zierikzee-sche Nieuwsbode van 5 juli 1900als hoofdagent voor Zierikzeevan de Nederlandsche Bronwa-terfabriek Bosch & Co. te Am-sterdam en als leverancier van‘kunst Haarlemmer Staalwater,Victoriawater, Apollinaris,Emser water, Bitterwateren’.

Het bedrijf afficheerde zich in deZierikzeesche Nieuwsbode van 8augustus 1901 als handel in wij-nen, gedistilleerd, likeuren, bie-ren, azijn, stout (een biersoort),bron- en medicinale wateren, li-monadesiropen en kogelfles-schen enzovoort. Van Pagé was

tevens hoofdagent van de Heine-ken’s Bierbrouwerij, Rotterdam-Amsterdam en VanVollenhoven’s Brouwerij Dor-drecht. Het bedrijf bleek niet al-leen in drank te handelen, wantin de Zierikzeesche Nieuwsbodevan 3 maart 1904 verscheen eenadvertentie met de volgendetekst: ‘Voorhanden: beste Engel-sche Antraciet, Cokes, Turf, En-gelsche Kolen en Ruhr- ofKachelkolen. Aanbevelend, W.P.van Pagé & Co., Poststraat B 29’.Laten we met al deze kennis eenskijken of we de belettering op hetpakhuis in de Meelstraat 29, infeite de achterzijde van het kan-toor van Pagé aan de Poststraat B29 (het huidige huisnummer 32),kunnen ontcijferen. Een lastigeklus, want er is hier sprake vandrie muurreclames door elkaarheen, vooral aan de linkerzijdemoeilijk leesbaar. Toch ga ik eenpoging doen.

Helemaal bovenaan de tekst:‘Bergplaats voor wijn’, daaronder‘Gedistilleerd…enz. van..

Op de linkerkant van de muur zieik staan ‘Gegarandeerd zuiverebronwateren der NederlandscheBronwaterfabriek Bosch & Co.Amsterdam, onder controle vanagentschap voor Schouwen-Duiveland W.P. van Pagé’.

Op een foto uit 1975, in de beeld-bank van ZB Bibliotheek van Zeeland is links tevens nog devolgende tekst duidelijk zicht-baar: ‘Drachenquelle natuur-bronwater bovenmate heilzaam,smakelijk en welda(dig) voor dekrachtige en zwakke…’ De NVDrachenquelle (Drakenbron) teRotterdam werd opgericht teRotterdam op 31 oktober 1903.Op de muur rechts zien we fragmenten van teksten: GrandPrix de Paris 1889 Heineken’sBierbrouwerij Maatschappij Amsterdam-Rotterdam hoofd-agent op Schouwen-DuivelandW.P. van Pagé voorheen firmaM.F.C. de Kater) en helemaal onderaan: ..behaald.

Willem Pieter van Pagé verkochtzijn zaak in wijnen, minerale enbronwateren en brandstoffen op22 mei 1918 aan ene J. Luijk. Deletters die herinneren aan W.P.van Pagé zijn echter na 100 jaar,zij het met enige moeite, nogsteeds zichtbaar op de muur aande Meelstraat 29 in Zierikzee.

Een bijdrage van Toon Franken,Zeeuws Archief

Bronnen:- Tekens aan de wand. Geschilderde muurreclames in Nederland (Rotterdam 2012), p.168

- ZB Planbureau en Bibliotheek van Zeeland, Krantenbank Zeeland, Zierikzeesche Nieuwsbode, 5 juli 1900, 8 augustus 1901, 3 maart 1904, 22 mei 1918

- Zeeuws Archief, Archief Arrondisse mentsrechtbank Zierikzee, inv.nr. 475, p.82, vennootschapsakte ingeschreven ter griffie van de rechtbank op 29 september 1900.

De restanten van muurreclame in de Meelstraat Zierikzee | Foto’s Toon Franken.

Wie ooit tijdens een stadswandeling in

Zierikzee door de Meelstraat is gelopen

zal vast wel de belettering op de gevel van

het pand Meelstraat 29 hebben opgemerkt.

Dit pand was van 1900-1918 in gebruik bij

drankenhandel Firma W.P. van Pagé & Co.

voorheen M.F.C. de Kater. Via overdekte

achtertuinen was de zaak verbonden met

het pand Poststraat 32.

Wènse voor het nieuwe jaor

Bij de jaarwisseling wordt door de katholieken

in Zeeuws-Vlaanderen een zaolig nieuwjaor

gewènst, terwijl de protestanten daar, in het

Land van Axel, op de Zeeuwse eilanden en

Goeree-Overflakkee elkaar een gelukkig nieuw-

jaor, vee ‘eil en zegen, (vee) zegen en gezond’eid, of

vee zegen en aol da wènselijk is toewensen. Van de

andere zijde wordt dat veelal beantwoord met:

van ’t zel(f )de of van ’s glieke. In de kuststreek van

Zeeuws-Vlaanderen werd ook wel ’n gelukkig

nieuwjaor en da je nog lank mag leven en gezond

mag zien gewenst, waarop dan als antwoord

kwam: ôôk zô’n poeier!

Het nieuwjaerwensen was tot de Tweede Wereld-

oorlog nog een algemene traditie in Zeeland.

Kinderen kwamen aan de deur en vroegen

meestal in de vorm van een versje om een

nieuwjaerscentje of nieuwjaersgeld. In het Land

van Axel kwamen behalve kinderen ook wel

oude vrouwtjes langs de deur. Daar werd onder

meer gezongen: ‘k Wèns je vee zegen in ’t nieuwe

jaoren vee gezonde daogen in ’t jaor da je lank mag

leven, zoalig mag stèrven, ’t Koninkrijk en d’n ‘emle

mag èrven. In het Land van Hulst kende men

onder meer Nieuw jaorke zoete ons verken ei vier

voeten, vier voeten en een steert is da nog gêên oortje

weerd? ’t Ei zô lang in ’t kotje setaon, tot z’n voetje

’t vel afgaon, en ’t Sjefke èd ’t dôôd gedaon, mee z’n

‘oute klompkes aon. In Bruinisse werd het

volgende versje gezongen: ‘k Wens je vee zegen in

’t nieuwe jaer onze poes verbrandt z’n ‘aer van

achter an z’n kluvertjes, vrouwe, gee m’n ’n stuvertje,

van voren an z’n ‘artje, vrouwe, gee m’n ’n kwartje.

In Zuid-Beveland werd gezongen ik zat ’s in m’n

schuutje, ik gooide mie een kluutje, ‘k riep: o spaer,

o spaer, mergenochtend is ’t nieuwe jaer ’t ouwe jaer

uut, ’t nieue jaer in, m’n bozze staet open, steekt er

wat in. Tot slot de Walcherse versie, dat een

mengeling van standaardtaal en dialect laat

zien: A spa, a spa, overmorge is ’t nieuwe jaer

nieuwe jaer in, ouwe jaer uut, neem er een busje en

steekt er wat in, steek er ’n gouwe dukaatje in.

Morge komt je vrijer en as je vrijer morge nie komt,

dan komt Jakob Janse, die zal op de viole spele, die

za je lere danse.

6

Nieuwjaarskaart, prentbriefkaart firma F. den Boer, ca. 1900.Bron: ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 31298.

Commissaris van de Koningin jonkh 3 Nieuwjaarskaart, prentbriefkaart firma F. den Boer, ca. 1900.

Bron: ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 31309.

2019 is inmiddels begonnen

en veel Zeeuwen hebben elkaar

een gelukkig nieuwjaar gewenst.

Dat gebeurt niet overal in de

provincie op dezelfde wijze.

De Stichting Nederlandse

Dialecten (SND) deed daar enkele

jaren geleden onderzoek naar.

In de Zeeuwse woordenbank kun

je al die verschillen terug vinden.

7

Nieuwjaarskaart, prentbriefkaart P. Daniëlse, ca. 1900 | Bron:ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 31326.

Nieuwjaarswens van Maria C. de Waal (oud negen jaar) uit Kamperlandaan Willem W. de Neve (medicijn-, heel- en vroedmeester) en zijn‘echtvriendin’ (mogelijk) Sara Jacoba Vermeulen, 1 januari 1828.

Bron: ZB, Beeldbank Zeeland, Pla 308 A1. heer A.F.C. de Casembroot en zijn vrouw geven hun nieuwjaarsreceptie in het Provinciehuis, 4 januari 1964.

Fotoarchief PZC, ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 141311.

Wat is er in deze donkere wintermaanden leuker dan het maken van een mooi handwerk? Wij helpen u graag aan nieuwe ideeën.

De Zeeuwse knop of knoop ismisschien wel het bekendste onderdeel uit de Zeeuwse dracht.Mannen gebruiken de grote gouden halsknopen om hun boezeroen mee te sluiten. Zilveren exemplaren wordenvoor allerlei toepassingen gebruikt: als sluiting van hethemdrok van mannen, als broche bij vrouwen of - ook inhet goud - op mutsenspelden.In Museum Veere is een borduur-patroon van de Zeeuwse knoop

te verkrijgen, een exclusief ontwerp van Sylvia van DamMerrett. Het patroon kan voordiverse doeleinden worden gebruikt: als versiering van een(thee)doek, op de klep van eenhandtasje of als schilderijtje aan

de wand. U kunt er ook een speldenkussen mee maken. Origineel én handig!

Het patroon is los in de museum-winkel te koop voor € 4,50, het speldenkussen is ook alscompleet handwerkpakket ver-krijgbaar voor € 12,95.

Voor meer informatie:Museum Veere, Kaai 25,4351 AA Veere. Tot 29maart geopend in hetweekend en tijdensschoolvakanties van13:00 tot 17:00 uur.

Zie ook www.museumveere.nl. U kunt ook een email sturen aanmuseum@museumveere.nl, met hetverzoek de bestelling aan u op testuren. U betaalt dan wel extravoor verzendkosten.

Stadstuin Goes is een echte 'samentuin'. Een flinke moes-

tuin waar mensen bij elkaarkomen om samen groente enfruit te telen. Iedereen is welkom, ook voor een gezelligpraatje met bakje koffie of thee.Het tuinieren gebeurt op ecolo-gische basis, dat wil zeggen: metoog voor natuurlijke processenen met respect voor plant en dier.Lezers van Zeeuws Weerzienkrijgen een exclusief kijkje in deseizoenskeuken!

Stadstuin Goes is een project vanSMWO (Stichting Maatschap-pelijk werk en Welzijn Ooster-schelderegio), gelegen aan hetStationspark in Goes-Zuid. Meer info : www.stadstuingoes.nl

De eerste maanden van het jaar iseen goed moment om pastinaakte oogsten. Voor wie de pastinaak niet kent: het is eenwortelgroente die eruitziet alseen witte winterwortel. Watsmaak betreft kan pastinaak metknolselderij worden vergeleken,maar dan wat zoeter. Én handigin gebruik: niet te groot voor eenklein gezin, makkelijk te schillen

met een dunschiller. Pastinaak wordt veel gebruikt inwinterse gerechten zoals soepen,stamppotten en stoofschotels.

Het wordt wel eens een 'vergetengroente' genoemd. Maar tegen-woordig is hij weer makkelijk tevinden. Natuurlijk in de Stads-

tuin Goes. En wie gaat voorgemak, kan in bijna elke supermarkt schoongemaaktepastinaak kopen.

Stadstuinier Marianne Maat bezig met het het oogsten van pastinaak | Foto: Marjo Griep

8

Koken met Stadstuin GoesRomige pastinaaksoepNodig:500 g pastinaak1 appel (jonagold/elstar)1 ui1 teen knoflook1 liter groentebouillon (van 2 tabletten)scheutje (olijf )olie100 ml roompeper en zout

Bereiding:Snipper de ui en de knoflook.Schil de pastinaak en snij instukken. Schil de appel, verwijder het klokhuis en snijin stukjes. Verhit de olie enstoof de ui, pastinaak en deknoflook ongeveer vijf minu-ten op een laag vuur. Voegbouillon, room en appel toe. Doe een deksel op de pan enlaat ongeveer 20 minuten sudderen. Pureer de soep meteen staafmixer of in een keukenmachine. Breng opsmaak met peper en zout.

Variaties:vervang de appel door eenpeer of vervang de room doorkokosmelk.

Ja, ik bedoel maar, je bent zo oud als je je voelt, natuurlijk, maar voor mij is zeventig het

nieuwe vijftig.Emile R.heeft gelijk!

50 is m’n biologische leeftijd, eeh, nog lang geenaow nodig en zeker niet afgeschreven! Gewoon

20 jaar jonger dan in m’n paspoort staat.Ouder, wijzer, maar niet belegen, vitaal,

volop in het leven,tjakka, maakt ’t

uit, toch?

Kom hier snoepertje, een lekkere knuffel...en een gelukkig en heel mooi 1999!

Gelukkig, nieuwjaar ramon

Pastinaak: een groente om niet te vergeten

Inspiratie voor creatieve handen

Speldenkussen

Zeeuwse knoop

Carolijn Visser (1956) reist en schrijft. Ze groeide op in Middelburg. Inmiddels heeft ze zo'n twintig boeken geschreven over haar ervaringen en avonturen inlanden als China, Vietnam enNicaragua. Vorig jaar was zeterug in Zeeland om het boek'Zeeuws geluk' te schrijvenover het leven in verpleeg-huizen. Dat verblijf aan deZeeuwse kust leverde ookherinneringen aan haar eigen jeugd op.

Hieronder volgt een fragment uit het boek'Zeeuws geluk', waarin

Carolijn Visser het VEBENABOS bijVlissingen herontdekt.

***********

Omdat de wind was opgestokenfietste ik over het beschutteduinfietspad via Dishoek terugnaar Middelburg. Ik ontweek eenDuits echtpaar dat hun kindleerde fietsen. 'Rechts! Rechtsanhalten', riep de moeder naarhet zwabberende jongetje.Borden naast het pad verwezennaar strandtenten aan de anderekant van het duin: Neptunus, DeZeeuwse Rivièra, de Boomerang.Cocktails, witte wijn, vele soorten bier en een uitgebreid

menu, gokte ik. Waar moest ikafslaan naar Middelburg? Of wasik al te ver? VEBENABOS stond erop een bord. Ik trapte op mijnrem. Dat was dus hier! Ik was ernooit meer terug geweest.

Het vakantiepark was vrij toegankelijk. De witgeschilderdewoningen werden omringd doortuinen van zand waarin helm enlijsterbes groeide. Elk huis hadeen terras, beschut door taaiestruiken. Ze waren genummerdmaar heetten soms ook de Zeemeeuw, de Strandjutter ofWinterkoninkje. Een enkel waszeer ingrijpend verbouwd entelde twee verdiepingen, anderewaren onaangeroerd en straal-den nog steeds de eenvoud vande jaren vijftig uit. Ik belde mijnoudste broer. 'Wat was de naam

ook alweer van ons huisje in hetVebenabos?' Hij kon het zich nietmeer herinneren. Eén jaar was iktoen we hier kwamen wonen.

Toch wist ik precies hoe hetmoest zijn geweest. Mijn oudersen mijn broer hadden er zo vaakover verteld. Het was winter enwe waren de enige bewoners. Eigenlijk moest het park in hetnajaar worden gesloten, maarvanwege de woningnood (...) wasaan mijn ouders een specialedispensatie verleend. We stook-ten het huisje warm met eenpotkachel. Daarvoor jutten mijnbader en mijn broer hout op hetstrand. Een keer werden ze dooreen politieman staande gehou-den, want dat mocht zomaarniet. 's Nachts droegen we dikkeflanellen pyjama's die mijn

moeder op haar trapnaai-machine had gemaakt. Als jegoed luisterde hoorde je in deverte de golven van de zee. Wewaren pioniers.

In mijn verbeelding waren weaangespoeld op het strand.Daarna klommen we over de duinen en namen we onze intrekin het sprookjesachtige Vebena-bos. (...) De naam van het parkspraken we uit als Va Bena Bos,dat klonk romantisch. Pas veellater kwam ik erachter dat het deafkorting betrof voor Verenigingtot Bevordering van de Neder-landsche Aardappelhandel. Dieorganisatie had kort na de oorlogde bouw van dit eerste Walchersevakantiepark gefinancierd.Fragment uit: Carolijn Visser, Zeeuws

Geluk, Uitgeverij Atlas Contact

Aangespoeld op het strand

9

Carolijn Visser | Foto’s Dirk-Jan Gjeltema.

Wat weet u er nog van?Wilt u reageren op een artikel uit deze krant? Stuur uw reactie naar weer-zien@feestvanherkenning.info.Wilt u niet dat uw naam inde krant wordt geplaatst, zet dit er dan duidelijk bij.

Uit de reacties op het vorige nummer:

“Leuk om mee te kunnen doenaan de prijsvraag over het nostalgische koenkelliedje. Ikkan me nog goed herinneren datwij - broer en 2 zussen - les kregen in het koenkelen vanmijn vader. Een leeg conserven-blik, bespannen met een var-kensblaas met een stokjemiddenin, was ons muziekin-strument. Dan moesten we eerstin onze handen spugen endaarna op en neer gaan met hetstokje. Wij mochten alleen koen-kelen bij de buren en oma en opa(dus niet langs de deuren!). Succes met jullie krantje, heb hethelemaal gelezen!”J.M.L. Remijn

“De illustratie van DankerJanOreel op de voorpagina van dekrant betreft het huis en slagerij van onze grootouders.We kwamen daar vaak op bezoek. Opoe on opa Boonewoonden boven de winkel envoor ons was het een feest omeen bal van de ene kant van dekamer naar de andere kant telaten rollen omdat de vloerenvan de huizen helemaal scheefwaren. Vaak sprongen we alskwajongens over de balken in degracht naar de overkant. Op dehoek woonde daar bakker Strik,van hem kregen we altijd boluspruum.”Jan Louwerse

“Wij krijgen veel positieve reacties op de krant. Erg leuk watde herkenning oproept. Zo waser een mevrouw geboren inGroede, die op een foto het huisen de straat waar ze opgroeide tegenkwam. We hebben hiernauitgebreid zitten praten over watzich er allemaal afspeelde. Veelsucces, we zien uit naar de volgende krant.” Eline van Mourik, welzijnsmedewerker

“Op de foto van een Bevelandspaar in de trein, is niet een echt-paar afgebeeld. De man naast devrouw in Zuid-Bevelandsedracht is in ieder geval niet haarpartner, maar de heer L. Koole(geboren in Koudekerke) die inde Vlasmarkt in Middelburg eenwinkel in bloembollen, groen-tenzaden en tuingereedschapdreef. Tegenover hem zit zijnvrouw tante Saar Lijnse (geboren in Ritthem). Zij reisden regelmatig naar hunstuderende zoon Willem (Wim)Koole (theologie, later bekendvan radio en tv), of naar Wageningen waar een anderezoon studeerde.”Bram Lampert en Tannie Lampert- Koole

Op het pluche... 25 jaar langDe uitdrukking 'op het

pluche zitten' wordt door-gaans gebruikt voor bestuurdersdie niet graag afstand doen vanhun machtspositie. De uitdruk-king slaat terug op de tijd dat regeerders op kussens zaten,waarop het wapen van de Republiek was afgebeeld.

Je kunt het je, door de wijzigendecoalities in de gemeenteraad, tegenwoordig amper meer voor-stellen, maar in het naoorlogseZeeland waren er nog wet-houders die meerdere collegesuitzaten. Zo ook de uit Stavenisseafkomstige C.J. Moerland (PvdA)die in januari 1979 gehuldigdwerd omdat hij al 25 jaar wet-houder was. Van burgemeesterBaerends ontving hij voor dit

zilveren jubileum een specialering met het gemeentewapenvan Tholen. In de politiek is 25jaar een ontzettend lange tijd,maar Moerland grossierde ookdaarbuiten in zilveren jubilea. Zo was hij ook 25 jaar voorzittervan de kleuterschool in Stave-nisse, en 25 jaar bestuurslid vande lokale afdeling van het GroeneKruis. Alsof dat nog niet genoegwas verrichtte hij ook nog vrijwilligerswerk als bestuurslidvan de stichting verpleeg- enrusthuizen, was hij gezworenevan het waterschap Tholen endagelijks bestuurslid van de sociale werkplaats Betho en devleeskeuringsdienst benoordenWesterschelde. Moerland magdaarom een ware kenner van hetpluche worden genoemd.

Legpuzzel Zeeland

AxelBathEedeGoesHoekKatsSpuiZijpeHulst

NisseSluisVeereTholenAbsdaleDomburgRenesseBorsseleBreskens

ButtingeGeersdijkKoewachtNieuwdorpTerneuzenBiggekerkeOosterland

Plaats onderstaande 25 Zeeuwse plaatsnamen zodanig in het diagram dat een kloppend kruiswoord-raadsel ontstaat. De letters uit de vakjes 1 tot en met 9 vormen een woord dat kenmerkend is voor'Zeeuws Weerzien'.

Stuur uw oplossing inclusiefuw adresgegevens vóór

1 maart op naar weerzien@feest-vanherkenning.info of naar Postbus 33, 4350 AA Veere.Onder de goede inzenders ver-loten wij een exemplaar van hetboek 'Een Zeeuwse zeeschilder',

een prachtige verzameling schilderijen en prenten van deMiddelburgse kunstenaar EngelHoogerheyden (1740-1807).Deze prijs is ter beschikking gesteld door het Zeeuws Archief. De prijswinnaar krijgt het boekthuisgestuurd.

Prijsvraag

Opeens stond vader voor de deur 4Jan Buijs staat weer even voor zijn thuis in Oost-Souburg, in de Willem-Alexanderstraat. Net na deoorlog was het nog de Wilhelminastraat. Nee, dit isniet zijn geboortehuis. Vader Jan Buijs was bij de marine, hij woonde met zijn vrouw in Den Helder.Toen in 1940 de oorlog op uitbreken stond, was zijzwanger. Jan Buijs vertelt: ,,Mijn vader zat op devloot en moest naar Engeland uitwijken. Mijn moe-der gaf hij de raad naar haar ouders in Middelburg tegaan, want Den Helder kon gebombardeerd worden.Ze liep op alledag en ging eerst nog even langs bij eenoom en tante in Zeist. Daar ben ik op 1 juli 1940 in hetziekenhuis geboren. Ik ben naar mijn vader genoemd, Jan. Ze wist niet zeker of mijn vader terugzou komen. Op deze manier had ze toch een Jan.”Moeder en haar zoons kregen de woning in Oost-Souburg toegewezen. Al die oorlogsjaren was hetniet duidelijk, of vader Buijs nog in leven was. ,,De oorlog, die onzekerheid heeft een enorme im-pact op mijn moeder gehad. Opeens, dat weet ik heelgoed, stond hij voor de deur. Jan, Jan, Jan, riep mijnmoeder en ze vloog hem om de hals. Ik riep ook Jan,Jan Jan en werd meteen op mijn vingers getikt: het isje vader.” Bron: PZC 15 september 2018 | foto Ruben Oreel.

Weer even thuisWeer even thuis is een wekelijkse rubriek in de PZC,

waarin mensen terugblikken op hun jeugd. Ze staan

altijd voor de deur van het huis waar ze opgroeiden.

3Lakens moesten op de bleekHet Goese Sas, een jeugd aan het kanaal naar Goes.We staan voor de oude woning van dijkbaas VanOost. Tonny Vercouteren-van Oost en haar broerHans van Oost halen herinneringen op. Hans: ,,Indroge zomers werd er met paard en wagen een tankwater gebracht uit de Wilhelminapolder. Van tweelange steigerplanken werd een goot gemaakt, diemet pek werd dicht gesmeerd. Daarover stroomdehet water onder ons huis door naar de waterput.”Vader Van Oost maakte zelf een waterleidingsysteemin huis, met een reservoir op zolder. Hans had om dedag pompdienst: een kwartier lang zwengelen aan dehendel in de hoek van de keuken. De jongens moes-ten de kippen voeren en hout en kolen halen uit deschuur in de tuin. De meisjes stopten sokken endeden de was. ,,Met de hand”, zegt Tonny, ,,elke zaterdag de was van tien personen. Lakens moestenop de bleek worden gelegd, door het stijfsel gehaalden op onze droogzolder opgehangen.”Zwembad Het Sas, in het kanaal pal voor hun deur,was een attractie voor de hele streek. WaterpoloteamDe Ganze, waarin Hans ruim 25 jaar meedraaide, wassuccesvol op landelijk niveau. Ze herinneren zich hetpierenbadje, kinderen die leerden zwemmen metblikken bussen op hun rug. Bron: PZC 17 februari 2018 | foto Mechteld Jansen.

Het frietkot dreef voorbij 4Een dienstwoning aan de veerhaven van Perkpolder.Lenny Kammoun-Mast had er een onbezorgde jeugd.Jarenlang zag Lenny Kammoun-Mast de auto's deboot op- en afrijden op de veerhaven van Perkpolder.Vader Mast werd daar in 1940 benoemd tot agent vande P.S.D. - de Provinciale Stoomboot Diensten - op de Westerschelde. Hij kreeg er een nieuwe dienst-woning voor zijn gezin. Daar werd Lenny geboren,eind 1944. ,,Op onze meidenkamer hoorde je om half vijf ’s ochtends de vrachtwagens optrekken. Als het flinkhoog water was zag je altijd mensen van de bootkomen, die medepassagiers op hun rug namenomdat die anders natte voeten zouden halen. Bij mistig weer liep mijn vader met de misthoorn naarhet water, zodat de veerboot kon horen waar de fuikwas. Die misthoorn was een kastje met een slinger,het maakte een loeiend geluid.”,,Met de watersnood van 1953 zag ik een frietkot voorbij drijven, dat was wel even schrikken. Als kindbesefte je niet hoe erg het was, we moesten er eigenlijk om lachen. De poes lag bij mijn moeder enzussen in bed, van bangigheid deed ze haar behoefte.Ook dat vonden we heel grappig. Later begreep ik dathet water niet nog een kwartier langer had mogenstijgen, want dan waren we allemaal verdronken.”

11

Om de geringe hoeveelheidvlees na de oorlog op een

eerlijke wijze onder de bevolkingte distribueren werd nog langetijd met een bonkaartensysteemgewerkt. Dat was goede handel,maar er werd ook misbruik vangemaakt. Onderzoek in septem-ber 1947 wees namelijk uit dat elfbonnen, goed voor elfhonderdrantsoenen door de Goese slagerS. waren ingeleverd, maar dezeverklaarde ze te hebben geruildmet iemand uit dezelfde stad.Deze persoon verklaarde twintigbonnen te hebben gekocht waar-van hij er veertien bij slager S.had geruild. Hij zei nooit te

hebben geweten dat de coupuresvals waren. Aan de hand van zijnverklaring kon de politie de verkoper opsporen. De verkoper kwam uit Middel-burg had 65 bonnen van honderdrantsoenen gekocht van de land-arbeider J.S. uit Groede. Hij ver-klaarde desgevraagd rond devierhonderd valse bonkaarten tehebben verkocht. Hij dreef dezehandel in commissie met eenBelg uit Moerbeke. Daarvoorontving hij vijf gulden commis-sie per bon. Alle handelaren kregen geldboetes en voorwaar-delijke straffen, maar de Groede-naar kreeg drie maanden celstraf.

Oprollen grote coupure zwendel via Goes-Groede

Bonkaarten voor de distributie van vlees uit verschillende perioden, ca. 1940-1945. | Bron: collectie Museum Rotterdam 1940-1945, inv.nr. 10711 28-39.

Souburg ontvangt glas van Nieuwer Amstel

Ramen in de Wilhelminastraat in Oost-Souburg hebben het onder invloed van het water begeven en zijn met planken dichtgespijkerd |

Foto 1945, ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 154003.

Hoewel de oorlog in decem-ber 1946 alweer langer dan

twee jaar eerder eindigde voor deWalchenaren, maakte dat noggeen einde aan de schaarste. Zowas het moeilijk om kapotteramen te vervangen. Tot dan toewerden de kapotte ramen methout dichtgetimmerd. HetZeeuwsch Dagblad van 12 december 1946 meldde dat deSouburgers van de burgerij vanNieuwer Amstel niet minder dan1.200 m2 glas ontvingen. Dat arriveerde in vijf vrachtwagensen een verhuiswagen en was alop maat gesneden voor de

ontvangers. Dertien schilders envijf timmerlieden uit Amster-dam zorgden voor plaatsingdaarvan. De werklieden werdenondergebracht in het barakken-kamp op het voormalige vlieg-veld. Eerst werd het Marnixpleinin West-Souburg afgewerkt.Daarnaast ontvingen de Souburgers een bedrag van zestienduizend gulden. Dit werdmogelijk gemaakt door de doorpater de Greve ingezette ruiten-troef actie. Ook andereWalcherse dorpen werden doorde Amsterdamse burgerij vanglas voorzien.

Bron: PZC 2 september 2017 | foto Camile Schelstraete.

12

SAMEN HERINNEREN - EEN FEEST VAN HERKENNINGHoe ouder we worden, hoe meer herinneringen we hebben. Dit kunnen mooie, grappige of ontroerende anekdotes zijn, soms ver weggestopt of juist nog heldervoor de geest. Het samen delen van verhalen over vroeger en het uitwisselen vandierbare ‘souvenirs’ met leeftijdgenoten geeft positieve energie.

Stichting Feest van Herkenning organiseert daarom bijeenkomsten waarbij hetdelen van herinneringen centraal staat. Dit gebeurt aan de hand van themakoffers:verzamelingen van attributen, veelal afkomstig uit Zeeuwse musea, die verwijzennaar een bepaald thema of tijdsperiode. Vrijwilligers presenteren de voorwerpen engaan met de aanwezigen hierover in gesprek bij een gezellig kopje koffie of thee.

BOEK EEN BIJEENKOMSTNieuwsgierig geworden? Wij komen graag naar u toe om een kofferpresentatie teverzorgen. Dit doen wij voor groepen van maximaal 20 personen, bijvoorbeeld inzorginstellingen, huiskamerprojecten, wooncomplexen etc. De kosten bedragen € 40,-- per presentatie, die wordt gegeven door twee van onzeervaren vrijwilligers. Thema’s zijn bijvoorbeeld de winkel van Sinkel, huishoudelijk leven, naar school, het Oranjehuis en nog veel meer.

U kunt hiervoor contact opnemen met Sylvia van Dam Merrett via secretariaat@feestvanherkenning.info.

Lees meer over onze activiteiten op www.feestvanherkenning.info.

Wat ziet mijn oog passeren?Een stoet van edele Heren, die gracelijk spanceren.Een stoet van edele Vrouwen, schoon als mijns lands landouwen.Een paard, een boer,Een ouwe moer,Het ziet maar toe en groet: Bonjour! Bonjour!Bonjour! Bonjour! Bonjour! Bonjour!

Wat ziet mijn oog gebeuren?Een wemeling van kleuren, een sparteling van humeuren.De wereld is een caroussel, het leven is een beeldenspelEn ’t speelt toujoursWeet van amour,Ik zie ’t maar aan en groet: Bonjour! Bonjour!Bonjour! Bonjour! Bonjour! Bonjour!

Wat wordt mijn oog geschonken?Een duizendvoudig vonken, het maakt me straks nog dronken!Een kind, een fiets, een hond, een vent, twintig passanten voor een cent,Ik heb mijn jourEn toer op toerHef ik het glas en groet geroerd: Bonjour! Bonjour!Bonjour! Bonjour! Bonjour! Bonjour!

Bonjour Mijnheer, Bonjour Mevrouw,Bonjour Caljouw, de Paauw, CysouwEn Passenier en Bommeljé, de Ligny, Bimmel en Corrée,Bonjour l’ami, Bonjour l’aimée,Ik ga zo dadelijk met je mee,Met Minderhoud en Jan Caland,Met al de bruine meiden van mijn land- Zwart zien haar ogen en astrant! –Bonjour passanten allemaal,Bonjour ons allen, zoekers naar de Graal!Bonjour, Bonjour, komt aan mijn borst,Want onverzadelijk is mijn dorst!Bonjour, Bonjour, komt allen hier,Ik drink den mens, als was hij bier!Bonjour, Bonjour, ik groet U zéér.

En altijd lust ik U nog méér,Want geen van U, dien ik niet ken,Want geen van U, dien ik niet bén!‘Ik’ is de eerste naam van iedereen,Daarom gaat Uwer zonder mij niet één.Daarom, diep in de gronden van ons bloedSuist almaar dóór mijn groet, mijn groet –Daarom is ’t zo oneindig goedHet glas te heffen toer op toerEn zeg ik U mijn groet: Bonjour!

Bonjour! Bonjour! Bonjour! Bonjour!Bonjour! Bonjour! Bonjour! Bonjour!

Rijm van J.C. van Schagen (Vlissingen 1891 – Deventer 1985)

Het spelen van Slabberjan in het wijkcentrum in Sint Laurens, 16 september 1986.Foto: Wim Helm, ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 31227.

ZEEUWSWEERZIEN

Herinnerings-

koffer: ‘Feest’

De acht matadoren van het Slabberjanspel, v.l.n.r. en b.n.o.: Jan Rit, Herberg, Smoel, Poesje, Pispot, Vogel, Wittebrood, Kap-af. | Foto: Johan Francke, 2003.

Stichting Feest van Herkenning presenteert koffers gevuld met bekende en minder bekendevoorwerpen uit Zeeland. De voorwerpen roepen herinneringen op aan vroeger.

Slabberjan, gezelschapsspel voor de hele familieVroeger werd tijdens lange winteravonden graag een potje Slabberjan gespeeld.De hele familie deed mee. Het spel is vooral bekend op Walcheren maar wordt ookelders in Zeeland gespeeld. De precieze herkomst is niet bekend. Sommigen zeggen dat het spel is bedacht door de achttiende-eeuwse Jan Slabber uit Westkapelle en zou zijn afgeleid van het spreekwoord: ‘Zijn slabber ergens in steken’ (zich ergens mee bemoeien): Hoe speelt u het spel?