Myrtle Het meisje met de rode haren

Proloog Een jonge vrouw zat bibberend in het kleine huisje van de stalknecht. Ze had gemakkelijke kleren aan, een eenvoudig mantelpak. Een lange rok. Een blouse. Daaroverheen had ze een ouderwetse maar warme cape aan en een extra wollen omslagdoek. Maar toch had ze het koud. Haar handen waren net ijspegels ondanks de handschoenen die ze aanhad. Haar natte rode haren plakten aan haar gezicht en hals. Haar baby lag in haar armen, stevig gewikkeld in warme wollen omslagdoeken, en huilde onophoudelijk. Haar baby was nog maar enkele uren geleden geboren, was een meisje en heette Cycilia. Die naam had ze haar dochter gegeven naar de bediende en vroedvrouw die haar en Robin, de stalknecht, zo goed had geholpen. Ondertussen was zij oververmoeid in een diepe slaap gevallen. Een goede nachtrust had ze wel verdiend, vond ze. Ze had een warm deken over de vroedvrouw gelegd, zodat ze niet zou doodvriezen in deze ijzige koude. Het was nog maar oktober, maar toch was het ijskoud buiten. De jonge vrouw had het gevoel dat het al winter was. Terwijl de minuten traag voorbijgleden, kon ze maar aan één ding denken: waar bleef Robin? Ze had haar baby met doeken aan zich vastgemaakt, zodat ze haar niet hoefde te dragen als ze straks weggingen. Zij en Robin hadden het plan opgevat om samen te vluchten met hun baby, ver weg van haar vader en stiefmoeder. Ze waren al een hele tijd geleden verliefd op elkaar geworden, maar hun liefde was verboden. Zij kwam uit de gegoede klasse, hoewel je het niet zou zeggen als je haar met haar eenvoudige kleding en haar sluike haar zag. Robin kwam daarentegen uit de lagere klassen, hij was maar een eenvoudige paardenknecht. Toch was Robin haar grote liefde, want hij was anders dan al die rijkeluiszonen. Bij Robin zou ze zichzelf kunnen zijn, zou ze mogen doen wat zij wilde en hoefde ze niet naar hem te luisteren. Bij Robin zou ze… Waar bleef hij toch? Ze onderbrak haar eigen gedachtengang en vroeg zich af hoeveel tijd er al verstreken was. Hij had haar gezegd dat hij binnen het uur terug zou zijn. Hij had iemand leren kennen die hen wilde helpen te vluchten. Dat was niet gemakkelijk geweest. Ze hadden al een keer eerder proberen te vluchten, maar toen was niemand bereid geweest hen te helpen. Een paar dagen geleden echter had hij iemand leren kennen die wel bereid was hen ver weg van Lightfall te voeren. Maar dan moesten ze toch gauw hier komen. Waar bleven ze? Na nog enkele minuten kon ze zich niet meer inhouden. Hoewel Robin haar had gezegd in het huisje te blijven, waar het min of meer veilig was, stond de jonge vrouw op, met haar baby aan haar gekluisterd en haar dikke mantel en omslagdoeken om haar heen, en waagde zich de ijzige koude in. Meteen striemde de koude wind haar gezicht en maakte haar verkleumd tot in haar botten. In het bos heerste een akelige stilte die alleen verbroken werd door de wind die om haar heen floot. Ze rilde en niet alleen van de kou. Ze had het gevoel dat de wind het gehuil van geesten was en dat er ogen op haar gericht waren. Ze keek angstig om zich heen, maar kon niets zien. Dichte mistflarden omwikkelden het bos: de bomen, de bladeren op de grond, en zijzelf… Beschermend legde ze haar handen over haar baby. De plotselinge en akelige roep van een bosuil, gevolgd door het geluid van een brekende tak deed haar opschrikken. Ze draaide zich geschrokken om. Een flits van metaal, gevolgd door een scherpe pijn in haar buik… Bloed sijpelde uit de wond en er volgde nog een steek…en nog een…

Een meisje van zes jaar, met donkere haren tot op haar schouders, nestelde zich in haar warme, kleine bedje. Ze wilde net het nachtlampje naast haar bed uitdoen - ze had pas geleerd om in het donker te slapen, hoewel ze haar nachtlampje nog wel eens aandeed als ze bang was, bijvoorbeeld na een nachtmerrie – toen ze kleine tikjes op haar raam hoorde. Het was heel zwak, zodat ze twijfelde of dat ze het zich inbeeldde of niet. Ze bleef aandachtig luisteren en de tikjes werden wat dringender, alsof iemand heel erg ongeduldig werd. Myrtle kroop haar bed weer uit, schoof voorzichtig het gordijn opzij en zag een piepklein, groen wezentje met gaasachtige vleugeltjes. Het wezentje had een groen blad als hoofddeksel en ook zijn kleren waren van bladeren gemaakt. Zijn schoentjes eindigden in een lange punt. Spoedig kwamen

nog meer kleine wezentjes bij het raam vliegen, sommigen zagen er net zo uit als het groene wezentje, anderen waren iets langer, droegen lange gewaden en vlindervleugels. Myrtle deed haar raam open om de wezentjes binnen te laten. Een voor een vlogen ze haar kamer binnen. Myrtle sloot haar raam weer en ging opnieuw in haar bed liggen. De wezentjes kwamen dichter en een paar gingen op haar handen staan. “Wie zijn jullie?” vroeg Myrtle. “Dat is ook de eerste keer dat we dat horen!” riep een van de wezentjes luid piepend. “Ja, meestal krijgen we de vraag voorgeschoteld ‘wat’ we zijn in plaats van ‘wie’!” riep nog een ander wezentje. “Omdat je zo aardig tegen ons bent, zullen we je het jou vertellen,” zei een vrouwelijk wezentje met prachtige vlindervleugels. “Ik ben Liradana, een van de feeën van het bos en de anderen zijn ook allemaal feeën en elfen. Wij zien dat jij een speciale gave hebt, Myrtle.” “Ken je mijn naam?” vroeg Myrtle verbaasd. “Ja, hoor, we kennen jouw naam. En we weten heel wat meer over jou dan enkel je naam! Ik ben Pickie, trouwens,” piepte het groene wezentje die als eerste aan haar raam was verschenen enthousiast. De andere elfen en feeën zeiden elk hun naam en Myrtle kon haar ogen en oren niet geloven. Ze had al eerder tikjes tegen haar raam gehoord, maar had telkens gedacht dat het ofwel takken waren die tegen haar raam sloegen, ofwel dat het inbeelding was. Groot was dan ook haar verbazing toen ze deze wezentjes voor haar raam zag staan. En ze kenden haar naam! Myrtle wilde net nog een vraag stellen, toen ze zware voetstappen op de trap hoorde. Geschrokken stond ze op en zei tegen de elfen en feeën: “Jullie moeten gauw weg nu, voor papa jullie ziet!” De elfen en feeën begrepen het meteen, en vlogen spoedig het raam uit toen Myrtle het had opengedaan. Gauw sloot ze voorzichtig haar raam, kroop haar bed in, deed haar nachtlampje uit en deed alsof ze sliep. De voetstappen klonken zwaarder en dichter en ze hoorde hoe de deur van haar slaapkamerdeur openging. “Ben je al aan het slapen, Myrtle?” fluisterde haar vader. Myrtle hield van haar vader, hij was lief tegen haar en ze hadden veel gemeen. Maar toch zou ze haar vader niet vertellen over haar ontmoeting met de elfen en feeën. Welke volwassene zou haar geloven? Hoewel haar vader altijd naar haar luisterde en haar ernstig nam, dacht Myrtle dat haar vader als ze het zou vertellen, zou denken dat ze het gewoon verzonnen had. Myrtle deed nog altijd alsof ze sliep en antwoordde dus niet. Haar vader zei zachtjes: “Slaap zacht, mijn meisje,” en gaf haar nog een nachtzoen. Daarna verdween hij uit de kamer. Niet veel later viel Myrtle echt in slaap.

Een meisje van dezelfde leeftijd als Myrtle, maar met rode haren die in krulletjes was opgestoken, in een lange jurk tot op de grond en een hoedje op haar hoofd, liep enthousiast een groot en prachtig landhuis uit, huppelend over de stenen weg naar de paardenstallen. Haar vader, een man van middelbare leeftijd met kort, keurig gekamd haar en bakkebaarden, een lange geruite broek die ruim over zijn schoenen viel en een ruim zittende overjas tot over de knie, liep zijn dochter lachend achterna. Maar wat hij ook riep, zijn dochter bleef als een wervelwind lopen en liep bijna de paardenknecht omver. “Is deze pony echt voor mij, papa?” vroeg het meisje. Ze sprak Engels. “Ja, natuurlijk, Rose. Ze is helemaal voor jou,” Rose sprong een gat in de lucht en liep toen voorzichtig naar de zwarte pony. Zachtjes aaide ze de kop van de pony. “Is het een meisje of een jongen?” vroeg Rose. “Een meisje,” antwoordde de paardenknecht. “Dan noem ik haar Blacky!” riep ze enthousiast uit. “Dat is een mooie naam, Rose,” zei haar vader. Haar vader wendde zich dan tot de paardenknecht. “Dennis, ik zou haar graag leren rijden op de pony, maar als ik er geen tijd voor heb, wil jij dit dan van me overnemen?” “Heel graag, Mr. Summerhalder,” antwoordde Dennis een stuk formeler dan toen hij tegen Rose sprak. Mr. Summerhalder knikte tevreden, en liet toen Rose achter bij haar pony en Dennis.

De beelden vervaagden en Myrtle draaide zich om in haar slaap. Een tijdje droomde ze niets meer, totdat ze het meisje met de rode haren opnieuw zag opdoemen voor haar geestesoog. Ze zat fier op haar pony, maar dan wel op de damesmanier. Dus schuin op de pony, met haar beide benen langs een kant. Ze schaterde van plezier, terwijl haar vader dicht bij haar bleef om haar op te vangen moest ze vallen. In het volgende beeld dat Myrtle doorkreeg, zat Rose nog altijd op haar pony, maar deze keer was het de paardenknecht die haar hielp. Haar vader kwam na een tijdje uit het landhuis gelopen en liep naar het lachende tweetal die duidelijk plezier maakten. “Rose, voor vandaag heb je genoeg geoefend. De kokkin heeft al eten gemaakt,” zei haar vader toen hij bij het tweetal was aangekomen. Rose mopperde wat, maar gehoorzaamde haar vader. Dennis hielp haar van Blacky afstappen en Rose liep naar haar vader. Hij wilde net met Rose terug naar het landhuis lopen, toen Dennis hem tegenhield. “Mr. Summerhalder, mag ik u iets vragen?” Mr. Summerhalder hoorde aan de toon van Dennis dat het belangrijk was en zei tegen Rose: “Ga jij al naar binnen, Rose. Papa komt zo.” Rose zei gedag tegen Dennis en liep toen huppelend terug naar het landhuis. “Waarover gaat het?” vroeg Mr. Summerhalder aan Dennis. “Wel, u weet dat ik sinds kort zestig jaar ben en ondanks het feit dat ik het werk hier als paardenknecht zeer leuk vind, weet ik niet of dat ik het fysiek nog lang zal kunnen volhouden. Goede paardenknechten zijn zeer moeilijk te vinden, dat weet ik, daarom wil ik u een voorstel doen.” Mr. Summerhalder knikte begrijpend en maande Dennis aan om verder te vertellen. “Mijn zoon, Robin, is ondertussen een stevige knaap van elf geworden en houdt enorm veel van paarden. Daarom, als u het goedvindt, Mr. Summerhalder, zou ik graag mijn zoon opleiden tot paardenknecht, zodat hij later voor u kan werken als het voor mij niet meer gaat. Alleen als u het goed vindt, Mr. Summerhalder. U moet er vast nog goed over nadenken en wilt misschien ook andere mogelijkheden bekijken,” besloot Dennis. Mr. Summerhalder had de hele tijd ernstig en aandacht geluisterd. Hij zweeg een tijdje voor hij antwoord gaf, maar toen hij die gaf, was Dennis verrast. “Wel, Dennis, ik hoef er zeker niet lang over na te denken. Je voorstel is zeker heel goed. Een betere paardenknecht dan jij zal ik in deze streek niet vinden, en ik ben er zeker van dat je je zoon goed zal opleiden. Dus voor mij is het goed dat je je zoon hier opleidt en hij later hier komt werken als paardenknecht.” “Dank u, Mr. Summerhalder,” zei Dennis oprecht.

Het laatste beeld dat Myrtle doorkreeg was van een jongen met korte donkerbruine lokken die nonchalant neerhingen en met eenvoudige werkkleren aan. Hij was samen met Dennis bij de paarden en die laatste legde hem van alles uit over het verzorgen van paarden. Rose was eens komen kijken, maar toonde niet echt interesse in Robin. Misschien omdat ook hij niet echt geïnteresseerd leek in haar, ook al deed hij zeker niet onvriendelijk tegen haar.

Myrtle werd met een schok wakker. Zonnestralen drongen de kamer binnen en alles baadde in een zacht, warmgeel licht. Myrtle ging overeind zitten en dacht na over wat ze net had gedroomd. Als het al een droom was. Ze had al eerder over dit meisje gedroomd, maar toen was het nog niet zo duidelijk geweest als nu. In tegenstelling tot andere dromen kon Myrtle zich haarscherp alle details herinneren van wat ze net had gezien. En gehoord. Ze had niet alles verstaan, maar voldoende om de context te kunnen begrijpen. Haar vader was namelijk van Britse afkomst en leerde haar de Engelse taal, ondanks ze in België geboren was en er nog steeds woonde. Myrtle begreep niet waarom ze zulke dromen had. Maar ze vond ze wel fascinerend en vroeg zich af of ze meer te betekenen hadden dan louter een droom. Ze stond tenslotte op en deed zelf al haar kleren aan. Myrtle had al vroeg geleerd dit zelfstandig te doen en deed dit ook goed, hoewel haar kleren een beetje scheef zaten. Nadat ze zich volledig had aangekleed, trippelde ze naar beneden, klaar om naar school te gaan.

2008

Hoofdstuk 1 Het was 22 november 2008. Het was een zaterdag en Myrtle keek heel erg uit naar de volgende dag. Dan zou ze namelijk zestien worden, een zeer belangrijke verjaardag. Myrtle had lang zwart haar met een korte froufrou en zat aan haar bureau te schrijven. Haar huiswerk voor school had ze allang gedaan, zodat ze tijd had om wat anders te doen. Schrijven deed ze heel erg graag en kon ze goed. Maar ze had haar huiswerk ook al gedaan zodat ze dat morgen niet hoefde te doen, als het haar verjaardag was. Ze vroeg zich wel af of dat haar ouders het niet vergeten waren. Ze hadden er nog steeds niet over gesproken en Myrtle durfde zelf niet vragen aan haar ouders of dat ze een verjaardagsfeestje mocht organiseren. Eerlijk gezegd, waarom zou ze dat doen? En voor wie? Op school had ze geen vrienden, werd ze als ze ‘de rare’ beschouwd die zich met vreemde dingen bezighield. Oké, ze hield van schrijven en lezen en ze wist dat de meeste leerlingen op school daar absoluut niet van hielden. Als er op school nog maar gesuggereerd werd dat ze een boek moesten lezen, slaakte de gehele klas gezamenlijk een lange, geïrriteerde zucht. Het was alsof ze gevraagd werden saaie wiskundevraagstukken op te lossen. Myrtle begreep niet dat haar klasgenoten niet konden genieten van een goed en spannend boek. Zijzelf vond het heerlijk om voor een tijdje weg te zinken in een compleet andere wereld, met moedige en grappige personages die de meest fantastische avonturen beleefden. Ze kon er zo in opgaan, dat ze de tijd en de omgeving om haar heen volledig vergat. Daarom vond ze het ook zo leuk om zelf verhalen te verzinnen en deze op te schrijven. Verder verschilde ze van haar klasgenoten door haar kledingstijl. Hoewel ze meestal gewoon een jeans en een T-shirt of trui droeg, hield ze enorm veel van vintagekleding. Zelf kon ze dit jammer genoeg niet betalen, maar ze vond in de tweedehandswinkeltjes in de buurt als ze goed zocht wel eens een pareltje. Of ze kocht retrokledij als ze wat gespaard had. De weinige vintage-kledingstukken die ze in haar kast had hangen, had ze eens gevonden op de zolder van haar grootmoeder of had ze op de kop kunnen tikken tijdens de solden. In het eerste jaar dat Myrtle naar de middelbare school was gegaan had ze nog vaak haar tweedehands-en retrokleding gedragen, maar na een maand was ze daar al gauw mee gestopt. Iedereen bekeek haar maar vreemd, alsof ze een buitenaards wezen was. Nu zat Myrtle in het vierde middelbaar en nog steeds droeg ze gewoon een jeans en een trui als ze naar school ging. Echt zichzelf kon ze daar dus niet zijn, maar ondanks dat alles had ze wel steeds haar best gedaan op school. Dat vond ze belangrijk. Als je het zo allemaal even op een rijtje zette, was het niet meer dan normaal dat Myrtle haar ouders niet vroeg of ze een verjaardagsfeestje mocht organiseren. Eigenlijk was dat de echte reden waarom ze het niet had gevraagd, het feit dat ze niemand had om te vragen en niet echt omdat ze niet durfde. Toch vroeg Myrtle zich af of haar ouders de volgende dag iets zouden doen voor haar verjaardag. Misschien dat tante ‘Rina en Alyssa zouden komen. Alyssa was Myrtles tienjarig nichtje en dus de dochter van haar tante, die eigenlijk Erina heette, maar van jongsaf aan had Myrtle haar tante ‘Rina genoemd. Dat was zo gebleven, ook al was ze ouder geworden. Met Alyssa kon ze het erg goed vinden. Ze verschilden vijf jaar van elkaar en Alyssa was compleet het tegenovergestelde van Myrtle. Ze was een flapuit die zelfs op jonge leeftijd gewoon alles zei wat er in haar opkwam en een echte spring-in-het-veld die hield van dansen en zingen. Maar ondanks deze grote verschillen, waren Myrtle en Alyssa twee goede vriendinnen. Misschien dat ook haar mémé en pépé zouden komen, dat waren haar grootouders langs haar moeders kant. Haar mémé heette Viviane en was de enige echte Belgische van de familie. Ze was getrouwd met een Brit, Dan Pitter, en dat was dus Myrtles grootvader. Haar mémé en pépé waren niet haar lievelingsgrootouders, vooral haar pépé was nogal erg streng en duldde geen tegenspraak. Ze had van hem nooit iets mogen doen. Maar dat wilde natuurlijk niet zeggen dat Myrtle haar mémé en pépé niet graag zag. Toch hoopte ze bij elke verjaardag dat haar oma en opa zouden komen, dat

waren haar grootouders van vaders kant die allebei Brits waren. Ze heetten Emily en Rob White, de meisjesnaam van Emily was Porter. Emily was nog steeds erg mooi en je zag zo dat toen ze jong was, vast vele harten sneller had doen slaan. Ze was ook erg zachtaardig en hield net als Myrtle van boeken lezen. Van Rob had Myrtle de liefde voor de natuur overgeërfd. Myrtle haar gedachten werden onderbroken toen ze haar moeder hoorde roepen. “Myrtle, komen eten!” “Ja, ik kom al, mam!” riep Myrtle terug. Ze sloeg op wat ze net had geschreven, sloot de computer af en rende naar beneden.

Met zijn drieën zaten ze aan de houten tafel in de eetkamer. Myrtle, haar moeder die Liseanna heette, maar die iedereen gewoon Lise noemde, en haar vader Tom. Myrtle was enig kind en had daar eigenlijk nooit echt bij stilgestaan. Een broer of een zus miste ze niet echt. Je kon moeilijk iets missen wat je nooit gekend had en bovendien had ze Alyssa, die regelmatig langskwam met tante ‘Rina en die ze bijna als een zus beschouwde. Er werd weinig gezegd terwijl de diepe borden werden volgeschept met spaghetti bolognese. Myrtle wachtte de hele maaltijd af om te zien of dat haar vader of moeder iets zouden zeggen over haar verjaardag de volgende dag. Niets. Na de maaltijd stond ze teleurgesteld op, ruimde nog mee de tafel af en sloot zich weer op in haar kamer. Haar vader en moeder wisselden een veelbetekende blik naar elkaar, maar dat zag Myrtle niet. Myrtle was al de trap opgelopen om naar haar slaapkamer te gaan. Boven deed ze de deur open en plofte ze op bed neer. Ze pakte het boek waarin ze aan het lezen was op en probeerde zich te concentreren op de wondere wereld en het spannende verhaal die erin werd verteld. Maar deze keer kon Myrtle zich er niet op concentreren. Was het echt mogelijk dat haar ouders haar verjaardag waren vergeten? Zou ze morgen opstaan zonder dat iemand haar een gelukkige verjaardag zou wensen? Myrtle klapte triest en boos het boek dicht en smeet het op de grond. Ze deed haar kleren uit en haar pyjama aan en kroop opnieuw in bed. Ze deed het licht uit en trok haar deken tot over haar hoofd. Boze gedachten wervelden in haar hoofd en ze stelde zich voor hoe ze de volgende dag een scène zou schoppen door haar ouders eens goed haar gedacht te zeggen. Hoe onverantwoordelijk het wel niet was dat je de verjaardag van je eigen dochter vergat! Maar na een tijdje werd Myrtle vooral triest en had ze spijt dat ze haar boek op de grond had gesmeten. Misschien moest ze ook even afwachten of dat haar ouders haar verjaardag echt vergeten waren of niet. Haar hart die eerder nog wild had geklopt vertraagde. Ook haar ademhaling werd rustiger. Met een klein sprankeltje hoop dat ze misschien toch nog een leuke verjaardag zou krijgen, viel Myrtle uiteindelijk in slaap. Midden in de nacht gleed de deur van de slaapkamer zachtjes open. Een zwakke lichtstraal, afkomstig van het raam in de gang, scheen de kamer in. Een grijs, harig pootje verscheen aan de deur en verdween weer. Toen verscheen een grijs snoetje in de deuropening, gevolgd door twee driehoekige oren, een lichaam en een staart. Spoedig werd de grijsgestreepte kat gevolgd door een rost met witte kat. De beide katten slopen voorzichtig naar het bed van Myrtle. Ze sloegen haar een tijdje gade en sprongen dan plotseling in haar bed. De grijsgestreepte kat liep eerst naar Myrtles gezicht toe, snuffelde en duwde met haar pootjes in het deken. Toen de kat merkte dat Myrtle nog steeds niet wakker werd, liep ze naar het voeteinde en nestelde zich. De roste kat lag ondertussen aan het voeteinde, al diep in dromenland.

Een hels lawaai maakte een eind aan de onduidelijke droom die Myrtle had. Ze schrok hevig en ging benauwd rechtop zitten, met haar armen beschermend om haar heen. Toen realiseerde ze zich wat het geluid was, en ze pakte haar gsm die verantwoordelijk was voor het helse lawaai en zette de wekker ervan af. Zo ging het al maanden. ’s Nachts had ze altijd de meest vreemde en onduidelijke dromen die je maar kon hebben, en er kwam pas een eind aan als de wekker van haar gsm afliep. Myrtle kon nooit zeggen waarover de dromen gingen. Ze wist alleen dat ze altijd een benauwd gevoel had als ze wakker werd en ze heel erg bang was geweest tijdens haar droom. Dat vond ze

vreemd, want ze kon zich niet herinneren wat er zo eng was geweest aan de droom. Soms gebeurde het ook wel eens dat ze midden in de nacht wakker werd en ze daarna niet meer kon inslapen. Dan schrok ze van elk klein geluidje, en als ze dan haar nachtlampje aan knipte, was er helemaal niets te zien. Maar dat gaf haar geen veilig gevoel, ze had dan het gevoel alsof er een onzichtbare aanwezigheid was die haar in de gaten hield. Meestal knipte ze het licht dan weer uit en kroop ze diep in haar dekens. Pas tegen de ochtend dommelde ze dan licht in, waarna het gauw weer tijd was om op te staan. Die onduidelijke dromen die haar altijd bang maakten, waren niet de enige vreemde dromen die ze had. Ooit had ze eens gedroomd dat een schooltje in brand vloog, en later die week toonde het plaatselijke nieuws dat er niet ver van waar zij woonde, inderdaad een schooltje was afgebrand. Gelukkig waren er geen slachtoffers gevallen. Maar voor Myrtle was dit een schokkende ervaring, zeker toen er later nog meer van zulke dromen waren uitgekomen. Maar wat Myrtle nog het meest bezighield, waren de dromen die ze kreeg van een meisje met rode haren die duidelijk in de negentiende eeuw leefde. Die dromen kreeg ze niet alleen ’s nachts, ook overdag kreeg ze beelden van het meisje door. Myrtle droomde al over haar sinds haar zesde, maar wist niet wie ze was en of dat de beelden wel echt waren. Hoewel Myrtle sterk de neiging had om te geloven dat het meisje waarover ze droomde ooit echt had geleefd. Ze had er eens als klein kind met haar moeder over gesproken, maar die had haar boos afgescheept en gezegd dat ze niet meer zulke onzin moest spuien. Dat had Myrtle wat geschokt. Ze begreep niet waarom haar moeder hier zo boos om was geweest, want uiteindelijk had ze gewoon de waarheid gezegd. Maar waarschijnlijk geloofde haar moeder haar gewoon niet. Het klonk ook ongeloofwaardig, als Myrtle er zelf goed over nadacht. Even had ze overwogen om het aan haar vader te vertellen, maar ze had dit dan toch niet gedaan. Waarschijnlijk zou hij haar evenmin geloven als haar moeder, ook al dacht ze wel dat hij er anders mee zou omgegaan zijn. De grijsgestreepte kat merkte dat Myrtle wakker was, rekte zich uit en veerde op. Enthousiast liep ze naar Myrtle toe en gaf haar kopjes. Pas dan had Myrtle door dat haar katten op haar bed lagen en besefte ze dat ze de hele nacht bij haar hadden geslapen. Dat gaf haar opeens een heel veilig en troostend gevoel. Ze was niet alleen geweest vannacht, haar katten hadden over haar gewaakt. Misschien als ze dit had beseft, dat ze niet zo vreemd had gedroomd. Myrtle begon de kat te aaien en tegen haar te praten. “Dag Minou, heb je de hele nacht bij mij geslapen, lieve poes?” Toen de roste kat haar stem hoorde, veerde ze ook recht en kwam haar deel van de aaitjes vragen. “En jij ook, Pitou? Ja, je mag ook aaitjes krijgen,” zei Myrtle met een hoog stemmetje tegen de kat. Ze aaide haar beide katten een paar minuten lang en stond dan uiteindelijk op. Vandaag was ze zestien! Wat was dat een raar gevoel! Ze voelde zich opeens een stuk volwassener dan de dag ervoor. Ze liep naar haar kleerkast, deed die open en bekeek haar kledingstukken om te bedenken wat ze vandaag op deze speciale dag zou aandoen. Ze besloot om een rode met witte bollen bedrukte jurk aan te doen, tesamen met een paar pumps. Maar eerst zou ze douchen, want haar haar begon weer wat vettig te worden.

Toen Myrtle beneden aan de ontbijttafel kwam, was er niemand te bespeuren. Ook in de woonkamer was er niet direct iemand te zien. Teleurgesteld nam Myrtle een paar sneetjes brood en wat boter en kaas waarmee ze haar boterhammen belegde. Een kop thee maakte haar ontbijt af. Juist op het moment dat Myrtle weer wilde opstaan, niet goed wetende wat ze nu moest doen, kwam haar moeder de keuken binnen. “Goeiemorgen, Myrtle. Wil jij even naar de winkel gaan om enkele boodschappen te gaan halen? Ik heb nog veel werk te doen en je vader is er ook niet,” vroeg haar moeder. Ze had al een boodschappenlijstje in haar handen. Myrtle had het even te kwaad. Hoe durfde haar moeder haar nu naar de winkel te sturen, en dat zonder een gelukkige verjaardag te zeggen? Myrtle haalde diep adem en antwoordde kalm: “Oké, mam, zal ik doen.” Ze stond op van de ontbijttafel, nam het boodschappenlijstje aan en liep naar de gang waar ze haar warme winterjas aandeed. Daarna liep ze naar buiten, onderwijl even overwegend om de deur met een klap dicht te slaan. Uiteindelijk deed ze

het dan toch niet, ze was zestien geworden en ze wilde haar ouders tonen dat ze al een stuk volwassener was dan dat ze dachten.

Normaal gezien duurde het niet lang om even naar de winkel te gaan, die om de hoek was en maar een paar minuten stappen was. Maar haar moeder had zoveel op het lijstje gezet en bovendien veel dingen die Myrtle niet eens kende waardoor ze het moest vragen aan winkelbediendes, dat het wel een uur duurde eer ze terug buiten kwam. Myrtle wilde vlug terug thuis zijn, want het begon net te regenen. Dikke regendruppels spatten op de grond en de wind jaagde de verkleurde bladeren die op de grond lagen de lucht in. Myrtle haastte zich de hoek om, maar om de een of andere reden liepen er mensen in de weg waardoor ze niet vooruit geraakte. Myrtle vloekte binnensmonds en duwde zich een weg tussen de mensen door. Ondertussen was het harder beginnen te regenen, haar haren plakten tegen haar gezicht, en begon het zelfs te hagelen. Myrtle rende de laatste meters naar haar huis en deed gauw de voordeur open. In huis was het muisstil en alle lichten waren uit. Meteen ging er een alarmbel af in Myrtles hoofd en ze zette stilletjes de boodschappen op de grond. In een van de hoeken van de gang stond een paraplumand. Ze sloop er naar toe, pakte zonder geluid te maken een paraplu uit en schuifelde de verdere weg naar de deur van de woonkamer. Myrtle legde haar hoofd tegen de deur en luisterde aandachtig. Niets. Hoewel Myrtle bang was dat er iets verschrikkelijks was gebeurd, nam ze toch het risico en opende ze langzaam de deur. Er gebeurde nog altijd niets en het was aardedonker in de woonkamer. Voetje voor voetje sloop ze de woonkamer in. Plotseling gingen alle lichten aan. Er sprongen mensen uit alle hoeken van de woonkamer die luid “Gelukkige verjaardag!” riepen en confetti in het rond strooiden. Tien seconden lang stond Myrtle aan de grond genageld, terwijl haar hart overuren maakte. Daarna begon ze zich te realiseren dat het een verrassingsfeestje voor haar was. Dus haar ouders waren haar verjaardag dan toch niet vergeten! Ze hadden haar de hele tijd voor het lapje gehouden. Myrtle angst en verwarring sloeg om in blijdschap en in regelrechte vreugde toen ze zag wie er allemaal was gekomen. “Tante ‘Rina! Alyssa! Mémé, pépé! Oma en opa!!!” dat laatste schreeuwde ze eruit, terwijl ze naar haar oma en opa rende en hen omhelsde. “Jullie zijn hier?” vroeg Myrtle ongelovig aan haar grootouders. “Ja, Myrtle, we zijn speciaal voor jouw zestiende verjaardag vanuit Engeland naar hier gekomen. Daar heeft je vader voor gezorgd,” antwoordde haar oma in het Engels. Myrtle draaide zich om en zag haar ouders staan, beiden met een stralend gezicht. Ze zagen er echt gelukkig uit. “Je dacht dat we jouw verjaardag vergeten waren, hé, Myrtle?” bulderde haar vader vrolijk. “Zeg dat wel,” zei Myrtle een beetje beschaamd. “Kom, eerst gaan we klinken op je verjaardag en daarna…is het cadeautjestijd!” riep haar moeder uit. Haar vader ontkurkte een champagnefles iets te geweldig, waardoor een groot deel van de champagne de lucht in vloog en de vloer kletsnat maakte. Alyssa sprong gillend opzij, om te vermijden dat ze helemaal onder de alchol zou zitten. De glazen werden gevuld en Myrtle mocht voor het eerst alcohol proeven. Alyssa kreeg een fruitsapje die ze met veel smaak opdronk. De glazen werden tegen elkaar getikt. Myrtle nam voorzichtig een slokje van de champagne en besefte algauw dat ze het eigenlijk helemaal niet lustte. Toch nam ze nog een paar slokjes, omdat ze vond dat het anders nogal onbeleefd was nu ze van haar ouders alcohol mocht drinken. Maar ze begon zich al snel licht in haar hoofd te voelen en liet de champagne toen gauw staan. In plaats daarvan trok ze naar de keuken en schonk ze zichzelf een glas cola in. Toen ze terug kwam uit de keuken en de woonkamer weer binnenkwam, zag ze dat er een stapel cadeautjes klaar lag op de salontafel. “Kom, Myrtle, we gaan je cadeautjes opendoen!” zei Alyssa terwijl ze op en neer dribbelde, Myrtle bij de hand nam en haar meesleurde naar de zithoek. Myrtle ging zitten. Haar tante nam het bovenste cadeautje van de tafel en liet het Alyssa aan Myrtle geven. “Dat is van mij en Alyssa,” zei haar tante. Alyssa liep fier naar voren en gaf het cadeautje trots aan Myrtle. “Dat is ook nog voor jou, Myrtle, dat heb ik gemaakt voor jou,” zei Alyssa nog trotser toen ze haar zelfgemaakte tekening aan Myrtle overhandigde. “Oh, zo mooi! Dank je wel, Alyssa,” zei Myrtle, terwijl ze Alyssa knuffelde. Ze opende haar cadeautje en zag dat er een schrijfboekje, balpennen en tekenpapier in het pakpapier zaten. Ze bedankte haar

tante en Alyssa nogmaals. Ze was heel blij met haar cadeau. Daarna was het de beurt aan haar mémé en pépé die haar een pakketje met badkamerproducten gaven. Myrtle bedankte haar grootouders. Haar oma stond nu op en pakte het laatste cadeautje van de stapel. Myrtle vroeg zich heel even af waar het cadeau van haar ouders was, maar gaf haar volle aandacht weer aan haar oma toen ze begon te spreken. “Zestien worden is heel speciaal. Je voelt je al volwassen en tegelijkertijd toch niet. Toen ik jouw leeftijd had, gaf mijn moeder mij een heel speciaal cadeau. Dat geef ik nu aan jou door, Myrtle,” zei haar oma. Ze gaf Myrtle het kleine pakje, die het geroerd aannam. Ze voelde zich vereerd dat ze iets kreeg wat al van haar overgrootmoeder was geweest. Ze opende voorzichtig het pakje. Het was een blauw, plat doosje. Myrtle opende deze doos en zag een prachtige halsketting liggen. Er hing één enkele parel aan, in de vorm van een druppel. “Het is prachtig! Dank je wel!” zei Myrtle. Haar oma hielp haar de halsketting aan te doen. “Het staat je prachtig, Myrtle,” zei hij haar oma, terwijl ze Myrtle eens goed bekeek. Het bleef daarna even stil. “Goed, nu is het tijd voor ons cadeau,” doorbrak Myrtles moeder de stilte. “Wil jij het gaan halen, Tom?” Myrtles vader veerde meteen op en verdween in de gang. Na een paar minuten kwam hij terug met een doos met gaatjes in het deksel. “Myrtle, dit is ons cadeau. We hopen dat je er blij mee gaat zijn, maar dat denken we wel,” zei haar vader terwijl hij haar voorzichtig de doos gaf. “En wees voorzichtig als je het opendoet,” waarschuwde haar moeder. Myrtle opende voorzichtig maar nieuwsgierig de doos en zag toen…twee schattige zwarte, harige kopjes en vier grote ogen haar aanstaren. “Oooh!” riep Myrtle uit en ze nam voorzichtig de zwarte kittens uit de doos. “Wat zijn ze lief!” Alyssa staarde even vertederd naar de kittens en sloop steeds dichterbij, totdat ze vlak bij Myrtle zat. “Mag ik ze ook aaien?” vroeg Alyssa. “Ja, natuurlijk!” antwoordde Myrtle. Alyssa aaide de kittens voorzichtig en was blij toen ze kopjes terugkreeg. Plots kregen ze het gezelschap van Minou en Pitou, die precies door hadden dat er twee nieuwe soortgenootjes erbij waren gekomen. Minou besnuffelde de kittens eerst nogal wantrouwig, maar na een grondige inspectie kwam ze blijkbaar tot de conclusie dat de kittens niet bedreigend waren. Pitou was milder en gaf de kittens meteen kopjes en begon ze moederlijk te likken. “Het ene katje is een kattinnetje en het andere, met het kleine witte plekje op de neus, is een katertje,” zei haar moeder. “En, hoe ga je ze noemen?” “Het meisje noem ik Nora en het jongetje Noirot!” zei Myrtle, alsof ze dit al heel lang in gedachten had.

Myrtle plofte vermoeid in de zetel en had het idee dat ze de eerst komende uren er niet uit zou komen. Al haar katten, met inbegrip van de nieuwe kittens, sprongen bij haar in de zetel. Myrtle begon ze allemaal te aaien. Het was een leuke dag geweest. Haar tante, Alyssa, en haar beide grootouders waren net weg. Het was al avond en ze hadden al gegeten. Haar moeder was bezig in de keuken alles op te ruimen, ze hadden veel afwas gemaakt. Haar vader kwam de woonkamer weer binnen en ging tegenover haar in de zetel zitten. Hij keek haar ernstig aan. “Vond je het een leuke dag, Myrtle?” “Ja, pap, het was heel leuk vandaag en ben heel blij met mijn cadeaus. Ook met Nora en Noirot. Waarom?” vroeg Myrtle. Ze had haar vader zelden zo serieus gezien. “Zomaar,” ontweek haar vader de vraag. “Het is heel goed dat je je geamuseerd hebt en je blij bent met je cadeaus, Myrtle. Kijk, ik wil even zeggen dat ik van je hou, Myrtle, en je moeder ook. Als er ooit iets gebeurt, Myrtle, zorg dan goed voor jezelf. Blijf niet bij de pakken zitten, wees moedig en geef nooit je dromen op. En als er toch iets is, kan je altijd bij je moeder en bij oma en opa terecht. Beloof me dat je altijd je dromen zult najagen en je nooit de moed zult opgeven.” Myrtle zat als versteend. Waar kwam dit alles opeens vandaan? Natuurlijk wist ze dat haar vader en moeder van haar hielden. Natuurlijk wist ze dat ze altijd bij haar moeder en bij haar oma en opa terecht kon. Als het er op aankwam, zouden ook haar mémé en pépé er voor haar zijn. Maar waar sloeg dit alles op? Myrtle begreep er niets van en wist niet wat ze moest zeggen. “Beloof je me dat?” herhaalde haar vader dringend. “Ik beloof het,” antwoordde Myrtle uiteindelijk.

Enkele dagen later, op woensdag 26 november, stond Myrtle vroeg op om naar school te gaan. Ze kleedde zich vlug aan en liep naar beneden, naar de ontbijttafel in de keuken. Haar moeder was ook al wakker en begroette haar. Myrtle pakte snel wat sneetjes brood die ze belegde met boter en kaas, en kookte water in de waterkoker om thee te maken. Toen het water kookte, goot ze het snel in een tas, stak een theebuideltje erin en ging aan tafel zitten. Na een paar minuten kwam ook haar vader de keuken binnen, die een kop koffie maakte en het daarna vlug opdronk. Hij verdween weer in de gang, waar hij vlug zijn winterjas aanschoot, en kwam weer de keuken binnen. “Ik ben dan weg, schat,” zei hij tegen Myrtles moeder, terwijl hij haar op de wang kuste. Daarna liep hij naar Myrtle, gaf haar een kus op haar hoofd en verdween weer de gang in. Myrtle hoorde hoe de voordeur open en dicht ging en daarna bleef het stil. “Ik ben dan ook weg, Myrtle. Wees voorzichtig op weg naar school. Niet te snel oversteken en goed kijken of er een auto passeert,” zei haar moeder. Ze gaf Myrtle ook een kus op haar hoofd, en verdween ook de gang in. “Tot vanavond!” riep haar moeder haar nog na. Myrtle hoorde opnieuw de deur open en dicht gaan, waarna het opnieuw stil werd. Opeens kreeg Myrtle het onverklaarbaar koud. De rillingen liepen over haar rug en ze kreeg kippenvel. Ze wist niet waarom ze plots zo een onbehaaglijk gevoel kreeg. Misschien was het omdat haar vader deze keer niet “Tot vanavond!” had gezegd, terwijl haar moeder dit wel had gedaan. Het kon zijn dat hij het gewoon was vergeten in al zijn haast, maar normaal gezien zei hij dit altijd, net zoals haar moeder. De woorden van haar vader op haar verjaardag doemden weer in haar geest op en ze maakte zich plots heel erg veel zorgen. Een groeiende paniek dat er iets verschrikkelijks ging gebeuren maakte zich van haar meester en ze begon moeite te krijgen met ademen. “Rustig, Myrtle,” zei ze tegen zichzelf. Ze ademde diep in en uit en kalmeerde een beetje. Er was vast niets aan de hand, dacht ze om zichzelf gerust te stellen. Ze ruimde de etensresten op en zette haar bord, mes en tas op het aanrecht. Ze schoot de gang in, liep weer naar haar kamer om haar boekentas te gaan halen, en ging weer naar beneden. In de gang deed ze haar winterjas aan en ging ze naar buiten. Op school kon Myrtle zich niet concentreren. Hoewel ze zichzelf min of meer gekalmeerd had, maakte ze zich nog steeds zorgen. Het onbehaaglijke gevoel verdween niet, en zelfs tijdens de les geschiedenis, haar lievelingsvak, hoorde ze niets van wat de leerkracht de klas vertelde. Ze slaakte dan ook een zucht van verlichting toen de laatste schoolbel ging en haar vertelde dat ze naar huis mocht. Ze pakte gauw haar boeken bijeen, stopte die in haar boekentas en schoot in haar jas. Op weg naar de deur van het klaslokaal, werd Myrtle tegenhouden door haar leerkracht Engels. “Wacht eens even, Myrtle,” zei de leerkracht. Myrtle bleef staan, maar ondertussen gierde de zenuwen door haar lichaam. Ze hoopte dat haar leerkracht haar gauw naar huis zou laten gaan. “Ik heb gezien dat je je vandaag niet kon concentreren op de les. Ook jouw leerkracht geschiedenis heeft dit opgemerkt. Dat is niet je gewoonte. Als er iets is, kan je het ons altijd zeggen,” vervolgde haar leerkracht. Was dit zo hard opgevallen, dat ze zich niet had kunnen concentreren? Ze had nochtans haar best gedaan om dit te verdoezelen. Maar wat kon ze zeggen? Dat ze al heel de dag het gevoel had dat er iets verschrikkelijks ging gebeuren? Waarom zou haar leerkracht dat geloven? De meeste mensen begrepen niet dat dit soort voorgevoel echt was, dat ze echt in staat was om dingen aan te voelen die anderen niet konden aanvoelen. “Er is niets. Echt niet. Ik moet alleen heel gauw naar huis. Mijn moeder zei me dat ik niet te laat naar huis mocht komen,” antwoordde Myrtle dan maar. Ze wilde weggaan, maar haar leerkracht liet haar nog steeds niet gaan. “Zeker dat er niets aan de hand is? Als het Dylan is…” “Neenee! Er is echt niets aan de hand. Mag ik nu gewoon naar huis? Mijn moeder zit op me te wachten,” onderbrak Myrtle haar leerkracht snel. Dylan was de pestkop op school en Myrtle was al meermaals het mikpunt geweest van zijn spot. Maar met hem had dit alles niets te maken. Myrtle voelde echt de nood dat ze gauw naar huis moest. “Oké, goed. Maar als er iets is, je weet dat je met ons kunt praten. Goed?” zei haar leerkracht nog. Myrtle knikte en liep dan zo snel mogelijk het klaslokaal uit.

Myrtle was eindelijk bijna thuis. De ijskoude wind gierde om haar heen, waardoor haar oren aanvoelden als ijspegels. Ze zette haar kap op om de wind buiten te snoeren, ook al was het nog maar een aantal minuten stappen. Er hing een winterse geur in de lucht en de wolken waren dicht bijeengepakt, alsof het elk moment kon sneeuwen. De temperaturen waren de voorbije dagen snel gedaald tot onder het vriespunt. Maar daar had Myrtle geen aandacht voor, ze wilde zo snel mogelijk thuis zijn. Eindelijk zag ze haar huis opdoemen op het einde van de straat. Ze zette nog een spurtje in om de laatste meters te overbruggen en deed dan gauw de voordeur open. Haar moeder was nog niet thuis, wat normaal was, ze moest werken tot zes uur. Myrtle deed haar winterjas uit, hing hem aan de kapstok en ging dan de woonkamer binnen. Ze knipte het licht aan, het was half vijf in de namiddag en toch was het al donker in huis. Haar boekentas zette ze gewoon naast de zetel, waarna ze zelf in de zetel plofte. Ze had voor morgen geen huiswerk, wat uitzonderlijk was, en eigenlijk had ze daarvan moeten kunnen genieten. Maar dat kon ze niet. Het knagende gevoel bleef aanwezig en Myrtle telde de minuten die traag voorbij gleden. Om haar gedachten te proberen te verzetten, deed Myrtle de televisie aan. Geen enkel programma kon haar echter boeien. Vijf uur. Kwart na vijf. Half zes. Kwart voor zes. Eindelijk wezen de wijzers op de klok boven de televisie zes uur aan. Haar moeder kon nu elk moment thuiskomen. Na nog een kwartier wachten, hoorde Myrtle eindelijk de deur open en dicht gaan en de vertrouwde voetstappen van haar moeder. “Dag, Myrtle. Hoe was het vandaag op school?” zei haar moeder toen ze binnenkwam. “Gewoon, niet speciaal,” antwoordde Myrtle. Ze keek even naar haar moeder en wachtte af. Haar moeder begon echter gewoon over haar werkdag te vertellen, iets wat ze elke dag deed als ze thuiskwam. Myrtles vader werkte later dan haar moeder, dus had haar moeder het nodig om eerst wat stoom af te blazen tegenover Myrtle. Myrtle ontspande zich een beetje. Haar moeder had alleszins niets verontrustends te melden, dus misschien was er wel niets aan de hand. Haar vader zou normaal gezien tegen half acht thuis komen. Maar hoewel ze zich een lichte opluchting toeliet, zei een donker stemmetje in haar hoofd dat haar voorgevoel haar nog nooit in de steek had gelaten…

Toen het half acht werd, was haar vader niet thuis. Myrtle probeerde zichzelf gerust te stellen dat haar vader wel binnen het half uur thuis zou komen. Dat hij misschien onverwacht moest overwerken of dat er te veel file was, want hij werkte in de stad. Haar moeder bleef al die tijd kalm, dus bleef Myrtle dat min of meer ook. Maar het werd eerst acht uur, en dan half negen en toen de klok negen uur sloeg, werd ook Myrtles moeder gespannen. “Moest pap niet allang thuis zijn?” vroeg Myrtle uiteindelijk na een lange stilte. “Ja, normaal gezien wel. Ik zal hem proberen te bellen,” zei haar moeder. Ze probeerde haar ongerustheid te verbergen, maar Myrtle zag wel dat ook haar moeder zich nu zorgen maakte. Liseanna pakte haar gsm en tikte het nummer van haar man in. De beltoon ging over, maar er werd niet opgenomen. Ze probeerde het nog een keer. Misschien had hij geen tijd gehad om op te nemen. Maar opnieuw ging de beltoon over zonder dat hij werd opgenomen. Liseanna werd nu steeds ongeruster en ook bij Myrtle groeide de angst. Myrtle belde zelf dan maar een aantal keer naar haar vader, maar ook dan werd er niet opgenomen. “Wat moeten we nu doen?” vroeg Myrtle. “Ik weet het niet!” riep haar moeder in paniek uit. Net op het moment dat ze nog iets wilde zeggen, ging plotseling de vaste telefoon. Zowel Myrtle als Liseanna sprongen naar het telefoontoestel. “Ik zal opnemen, Myrtle,” zei haar moeder vastberaden. Ze pakte de draadloze telefoon op en zei: “Hallo, met Liseanna Pitter.” Myrtle kon niet horen wat de persoon aan de andere kant van de lijn vertelde, maar zag hoe haar moeder steeds bleker werd. Uiteindelijk sloot ze het gesprek af en legde ze trillerig de telefoon neer. De eerste minuten zei ze helemaal niets. “Wat is er, mam?” vroeg Myrtle doodongerust. “Myrtle…ik weet niet goed hoe ik het je moet zeggen…maar er is iets met je vader gebeurt. Het was de politie en ze zeiden dat je vader… Hij…heeft een auto-ongeluk gehad…”

“Ligt hij in het ziekenhuis?” vroeg Myrtle meteen. Maar toen zag ze de blik in de ogen van haar moeder, die zachtjes haar hoofd schudde. De tranen stonden in haar ogen. “Nee, Myrtle, je vader ligt niet in het ziekenhuis,” antwoordde ze trillerig. “Hij…heeft het ongeluk…niet overleefd. Hij is dood,” dat laatste zei ze met een snik in haar stem. De wereld onder Myrtles voeten verdween. Ze had moeite met ademen en begon te panikeren. “Nee!” schreeuwde ze. “Dat kan niet waar zijn! Pap is niet dood! Zeg alsjeblieft dat hij niet dood is!” schreeuwde Myrtle. Haar moeder kwam naar haar toe, pakte haar vast en streelde over haar haar. “Het spijt me, Myrtle,” zei ze snikkend. “Ik zou ook niets liever willen dan dat je vader nog leefde. Ik…” Myrtle duwde zich van onder de armen van haar moeder vandaan, en rende huilend de gang in, stampte de trap op en sloot zich op in haar kamer. De enige veilige haven die ze had.

Hoofdstuk 2 Myrtle had zich nu sinds enkele dagen opgesloten in haar kamer. Ze kwam er alleen uit om naar het toilet te gaan en te eten. Eten deed ze heel weinig en alleen als ze echt honger had. Maar honger had ze zelden, waardoor ze bijna niets binnen kreeg. Slapen deed ze evenmin. Grote, donkere wallen van vermoeidheid en rode randen om haar ogen ontsierden haar gezicht. Haar lange zwarte haren waren piekerig en ongekamd. Alle dagen liep ze rond in haar pyjama en ze kwam amper haar bed uit. Haar moeder verwerkte de dood van haar man op haar eigen manier. Ze had nadat Myrtle naar boven was gestormd, naar de ouders van Tom gebeld om te vermelden wat er was gebeurd. Zoals verwacht hadden ze besloten om meteen terug naar België te keren, niet alleen om alles te regelen voor de begrafenis, maar ook om er te zijn voor Lise en Myrtle. Dat had hun zoon zo gewild en bovendien hadden ze een sterke band met vooral Myrtle. Lise zou blij zijn als de ouders van Tom eindelijk zouden arriveren. Ze wist namelijk niet hoe ze met Myrtles verdriet en rouw moest omgaan. Myrtle kwam bijna niet meer naar beneden, verzorgde zich niet meer goed en sprak amper tegen haar moeder. Lise vroeg zich af of dat Myrtle vond dat het haar schuld was dat haar vader dood was. Maar zo simpel was het niet. Myrtle had het gevoel dat ze dit alleen moest verwerken en dat niemand anders haar kon helpen. Ze hoopte dat haar moeder haar niet zou verplichten om naar een psycholoog te gaan. Dat wilde ze helemaal niet! Waarom zou ze praten over haar diepste gevoelens tegenover iemand die ze niet kende? Nogmaals, het was iets dat ze zelf zou moeten doorstaan. Wat de volwassenen er ook van dachten. Omdat Myrtle niet naar beneden ging en haar moeder ook niet bij haar langskwam om te kijken hoe het met haar was, waren haar katten de enige die haar gezelschap hielden. Dat vond ze fijn, hoewel het haar een beetje pijn deed als ze naar Noirot en Nora keek, omdat zij het laatste cadeau waren geweest van haar vader. Maar tegelijkertijd gaf het haar troost, alsof haar vader op die manier toch een beetje bij haar was. Myrtle stond op van haar bed en liep naar het grote raam in haar kamer. Het schemerde buiten en de lucht was gevuld met een warme rode gloed. Ze keek er gebiologeerd naar, ergens in de hoop dat het de pijn die haar binnenste verscheurde zou verzachten. Zoute tranen biggelden langzaam naar beneden. Myrtle dacht weer aan het gesprek die ze met haar vader had gehad op het einde van haar verjaardagsfeestje. Zijn woorden zaten haar dwars. “…Kijk, ik wil even zeggen dat ik van je hou, Myrtle, en je moeder ook. Als er ooit iets gebeurt, Myrtle, zorg dan goed voor jezelf. Blijf niet bij de pakken zitten, wees moedig en geef nooit je dromen op. En als er toch iets is, kan je altijd bij je moeder en bij oma en opa terecht. Beloof me dat je altijd je dromen zult najagen en je nooit de moed zult opgeven…. Beloof je met dat?” Haar vader wilde dat ze moedig bleef als er ooit iets zou gebeuren. Dat kon ze nu niet, maar dat was niet wat haar dwars zat. Hij had bedoeld dat ze moedig moest blijven als er iets met hém zou gebeuren. De koude rillingen liepen over haar rug en ze kreeg kippenvel. Het was alsof hij toen had geweten dat er hem iets zou overkomen. Het was alsof hij zijn eigen dood had voorspeld. Door die gedachte kreeg Myrtle weer een angstaanval, die ze de laatste dagen meer en meer had. Ze liep hijgend van het raam weg, met haar handen op haar borst. Ze kroop in haar bed, diep de dekens wegduikend. Als ze dit aan haar moeder zou vertellen, zou ze vast zeggen dat dit gewoon toeval was. Haar moeder geloofde niet in paranormale activiteiten en gaven. Als Myrtle een gewoon meisje was geweest, hadden deze woorden haar wellicht kunnen troosten. Maar Myrtle was geen normaal meisje. Ze had zelf al meermaals gruwelijke dingen voorspeld, iets wat ze helemaal niet wilde, maar gewoon gebeurde. Ze kreeg beelden door van een meisje met rode haren, die in de negentiende eeuw leefde. Dat was allemaal geen toeval, vond Myrtle. Het was echt. Ze had het ook aangevoeld dat er iets verschrikkelijks met haar vader was gebeurd. Ze had zijn dood ook op een of andere manier voorspeld. Alleen kon ze er niets tegen uitrichten. Ze kon de gebeurtenissen die ze voorspelde niet beïnvloeden. Ze kon het alleen maar ondergaan.

Myrtle schrok wakker van een vreemd geluid. Ze was blijkbaar zonder dat ze het wist in slaap gevallen. Ze schoot recht en luisterde angstig of ze nog iets hoorde. Het bleef een tijdje stil en daarna hoorde ze het weer. Het klonk als zachte, lichtjes slepende voetstappen en toch weer niet helemaal. Myrtle wist niet of dat het echt was of dat haar geest spelletjes met haar speelde. De voetstappen klonken alsof ze van haar vader afkomstig waren, ze hadden dezelfde slepende geluiden, maar hadden tegelijkertijd iets bovenaards. Myrtle haalde diep in en uit, verzamelde al haar moed en stond op uit bed. Ze sloop voorzichtig naar de deur en opende hem op een kier. De gang was een aardedonker gat waarin je kon vallen als je niet oplette. Myrtle huiverde bij deze gedachte, maar zei tegen zichzelf dat ze zich niet zo moest aanstellen. Het was gewoon een gang. Een gang die donker was omdat het midden in de nacht was. Niets speciaals dus. Myrtle opende de deur verder en keek om de hoek. Er was niets te zien, alleen een zwarte leegte. Ze wilde weer naar bed gaan, toen ze plots weer de voetstappen hoorde. Ze verstijfde totdat ze de voetstappen hoorde wegsterven. Opnieuw verzamelde ze alle moed die ze had en glipte de gang in, de voetstappen achterna. Een hele tijd zag ze niets, terwijl ze voetje voor voetje schuifelde en zich aan de muren vasthield om niet te struikelen. Ze wist niet goed waarom ze niet gewoon het licht aandeed. Maar ze had het gevoel dat als ze het licht zou aandoen, de voetstappen definitief zouden verdwijnen en ze er niet achter zou komen van waar de voetstappen kwamen. Om de een of andere reden die ze niet kon verklaren, wilde ze dat niet. Ook al stond ze doodsangsten uit en zou een deel van haar het liefst nu meteen het licht aandoen en terug naar bed gaan, waar ze zich helemaal onder de dekens zou wikkelen. Maar in plaats daarvan liep ze steeds verder de gang in, totdat ze bijna helemaal aan het einde kwam. Toen stond ze plots stil. Een vage figuur, met een bos zwart haar en blauwe ogen, draaide zich om en keek haar recht aan. Het was haar vader. Hoewel ze wist dat dit niet kon, keek Myrtle haar vader aan en fluisterde: “Pap, ben jij hier?” “Ja, Myrtle. Ik ben hier. Wees niet verdrietig. Ik heb het goed. Jij hoeft je niet schuldig te voelen,” antwoordde haar vader. Myrtle schrok en wist niet wat ze moest zeggen. Haar vader keek haar nog steeds aan, hoewel met lege ogen. Hij herhaalde de woorden die hij net had gezegd, alsof het een bandje was die herhaaldelijk achter elkaar werd gespeeld. Dit was niet echt, realiseerde Myrtle zich. Ze verlangde er zo naar haar vader terug te zien, dat ze zich inbeeldde dat ze hem zag. Dat hij hier was. Maar dat was hij niet. Niet echt. Haar vader was gestorven op de weg, niet hier in huis. Het was onmogelijk dat zijn geest hier nog ronddwaalde. Misschien zijn herinnering, die Myrtle diep in haar hart verborg. Maar meer ook niet. Myrtle keek opnieuw naar haar vader op, maar die was even plots als hij was verschenen weer verdwenen. Myrtle trilde op haar benen. Toen nam ze een besluit. Ze draaide zich om en wankelde naar haar kamer, waar ze in haar bed kroop. Diep de dekens in. Uiteindelijk dommelde ze in.

De volgende ochtend werd Myrtle wakker toen een zwakke lichtstraal haar kamer binnendrong. Ze herinnerde zich maar half wat er zich die nacht had afgespeeld. Op het moment zelf had alles zo echt geleken. Maar nu leek het alleen alsof ze een vreemde droom had gehad, niet goed wetende of dat ze het als een goede droom moest zien of een nachtmerrie. Toch wist Myrtle ergens dat ze die nacht was opgestaan en door de gang had gelopen. Of geslopen eigenlijk. Myrtle had geen tijd om er verder over na te denken. Plots hoorde ze haar moeder roepen, die voor het eerst sinds een week tegen haar praatte. “Myrtle, wil je opstaan?! Oma en opa zijn hier! Ze willen je heel graag zien!” Myrtle fleurde een beetje op toen ze hoorde dat haar oma en opa er waren. Ook al zou het weerzien zeer triest zijn, besefte Myrtle. Zij was haar vader kwijt, haar grootouders waren hun zoon kwijt. “Ik kom al, mam!” riep Myrtle. Myrtle ging snel de badkamer in om zich te fatsoeneren en trok dan een jeans en een trui aan. Ze wilde niet dat haar oma dacht dat ze zich te veel liet gaan. Toen ze klaar was, ging ze haar kamer uit en liep ze de trap af naar beneden.

“Dag, Myrtle,” zei haar oma in het Engels, terwijl ze Myrtle een innige en liefhebbende knuffel gaf. Het deed Myrtle even goed, al verdween dat gevoel toen ze het verdriet zag in haar omas ogen.

Arme, lieve Myrtle! Wat ziet ze er triest uit! Maar ja, je zou voor minder. Ze is haar vader kwijt. Ik hoop dat haar moeder haar goed heeft opgevangen. Maar goed, ik ben hier nu. Als haar moeder het niet kan, dan neem ik het wel op mij. Als ze natuurlijk hulp wilt. Maar dat zien we wel… Met een schok besefte Myrtle plots dat ze de gedachten hoorde van haar oma! Hoe kon dit? Dit had ze nog nooit eerder gehad. Was het de schok van de dood van haar vader die dit teweegbracht? Of had ze er gewoon nooit bij stilgestaan? Of was het toeval dat ze dit plots kon en had het niet echt met de dood van haar vader te maken? Of ze werd gewoon gek, dat kon ook nog. Myrtle probeerde de gedachten van haar grootmoeder af te sluiten. Ze concentreerde zich er hardnekkig op en hoopte tegelijkertijd dat niemand iets zou merken. Na een tijdje lukte het om de gedachten af te sluiten. Myrtle vond dat dit verbazingwekkend snel ging. Ze liep naar haar opa, begroette hem en gaf hem ook een knuffel. Ik hoop dat Myrtle het red. Het moet moeilijk zijn, om haar vader op zo’n jonge leeftijd te verliezen. Ze zal hem vreselijk missen…ik mis hem ook. Hopelijk geraken we er allemaal door. Emily is ook helemaal van de kaart. Het wordt een moeilijke tijd… Myrtle sloot onmiddellijk de gedachten van haar grootvader af. Het werd te persoonlijk en ze wilde het eigenlijk helemaal niet weten. Dat klonk hard, maar Myrtle worstelde zelf met de dood van haar vader en kon de rouw van een andere persoon nu niet aan. Myrtle besefte nu dat het geen zinsbegoocheling was geweest toen ze daarnet de gedachten van haar grootmoeder hoorde. Ze keek haar moeder even aan, maar hoorde niets in haar hoofd. Ze vroeg zich af of dat dit toeval was of dat haar moeder zelf ook haar gedachten afsloot. Myrtle probeerde door te dringen tot de gedachten van haar moeder, gewoon om te weten hoe het nu zat. Ze voelde meteen tegenstand. Dus ze kon niet bij iedereen de gedachten lezen. Sommige sloten het onbewust af. Onbewust, dacht Myrtle, omdat ze zowel bij haar grootouders als haar moeder geen enkel teken had gezien dat ze doorhadden dat Myrtle hun gedachten las of probeerde te lezen. Myrtle liep langs haar moeder en ging in een van de zetels zitten in de woonkamer. Haar grootouders en haar moeder volgden haar voorbeeld en gingen erbij zitten. Er volgde een lang, triest gesprek waar Myrtle amper naar luisterde. In haar hoofd vormden zich herinneringen die ze aan haar vader had. De eerste keer bijvoorbeeld dat ze als kind naar de zee was gegaan, haar vader was toen met haar alleen gegaan omdat haar moeder zich niet had kunnen vrijmaken. Ze hadden samen een groot zandkasteel gemaakt die de volgende dag door het water was weggespoeld. Dat had ze gezien toen ze de volgende ochtend nog eens waren gaan kijken voor ze terug naar huis gingen. Of toen ze samen met haar ouders naar Frankrijk op reis waren geweest en haar vader haar op hun wandelingen vertelde over de dieren en de vogels die er leefden. Voor haar twaalfde verjaardag waren ze naar Engeland getrokken, waar ze Londen hadden bezocht. Of de schilderijen die hij van haar en haar moeder had gemaakt. Dat had Myrtle wakker gemaakt om zelf ook te gaan schilderen en tekenen. Ze had een tijdje op de academie gezeten na schooltijd en toen dat niet meer haalbaar was omdat ze naar het middelbaar ging, was ze thuis blijven schilderen. Had het aan haar vader gelegen, had Myrtle vanaf haar derde middelbaar naar de kunstschool gegaan. Maar haar moeder vond dat dit geen echte richting was en dat ze naar een gewone middelbare school moest gaan. Zo had zo nog honderden andere herinneringen, waar ze niet allemaal tegelijk aan kon denken. Denken aan deze herinneringen gaf haar tegelijkertijd een goed en triestig gevoel. Het waren mooie herinneringen, maar ze waren bitterzoet omdat ze nooit meer zulke dingen zou beleven met haar vader.

Haar grootouders bleven eten. Myrtle was de hele tijd stil tijdens het avondmaal en at nog steeds weinig. Na meer dan de helft van haar eten te laten staan, stond ze op en sloot zich weer op in haar kamer. Myrtle dacht dat haar grootouders toch meteen na het eten weer zouden vertrekken naar het hotelletje waar ze altijd gingen als ze op bezoek kwamen. Ze zouden op zich kunnen blijven logeren, maar hadden dat nooit gedaan omdat ze het gezin van hun zoon niet in hun privacy wilde storen. Maar toen ook zij klaar waren met eten, en Myrtle al boven op haar kamer was, bleven Emily en Rob zitten. Lise keek hen verrast aan. “Wij willen nog iets heel belangrijks met je bespreken,” begon Emily. Lise ging rechter op haar stoel zitten; haar volle aandacht richtte ze op de ouders van haar overleden man. Ze knikte ten teken dat

Emily kon verdergaan. “Je weet dat we hier zijn om de begrafenis van Tom te regelen,” ging Emily verder. “Het zal je misschien niet verbazen dat we graag zouden hebben dat onze zoon…dicht bij ons blijft. Daarom zouden we graag Tom laten begraven in Engeland. Uiteraard nemen wij alles op zich, hem…overbrengen om het zo te zeggen…” Emily onderdrukte een snik en een huivering. “…kost veel, maar dat hebben we er voor over. We willen niet dat jij je daar zorgen om maakt.” “Dus…wat vind je?” vroeg Rob aan Lise. Lise legde haar handen op tafel. “Het zou heel erg moeilijk zijn voor Myrtle, als haar vader zo ver weg is van haar,” zei Lise. Rob wilde iets zeggen, maar Lise legde hem het zwijgen op door haar hand op te steken. “…ware het niet dat ik ondertussen goed heb nagedacht over onze toekomstmogelijkheden en ik besloten heb om samen met Myrtle naar Engeland te verhuizen.” Er viel een verblufte stilte aan tafel. Dat hadden Emily en Rob niet gedacht. Ze konden hun oren niet geloven, maar vonden het wel geweldig. “En waar ga je naar toe? Heb je al een huis, stad, dorp in gedachten? Of moet je nog van nul beginnen?” vroeg Emily. Als Lise niet meteen iets vond, kon ze samen met Myrtle een tijdje bij hen inwonen. “Daar heb ik al aan gedacht. Ik heb al een huis op het oog. Wel in een klein stadje, Lightfall, maar ik denk dat we er wel goed zullen zitten. Het is niet zo ver van jullie en ik denk dat Myrtle het huis heel leuk zal vinden. Wil haar het wel eerst eens laten zien, als ze het echt niet ziet zitten, zoek ik wel iets anders. Maar toch is de zaak bijna geregeld, als Myrtle het goedkeurt, kunnen we er meteen in,” antwoordde Lise. “Dus we kunnen Tom begraven in Engeland?” vroeg Emily. “Dus jullie gaan verhuizen naar Engeland op het moment dat Tom wordt begraven?” vroeg Rob bijna tegelijkertijd. Lise knikte bevestigend.

Myrtle werd weer met een schok wakker. Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht die uit haar raam scheen. Vreemd, ze had nochtans de zware gordijnen dichtgedaan… Myrtle ging recht op zitten en keek naar het raam, waar ze haar moeder zag staan. “Goeiemorgen Myrtle,” zei haar moeder. “Kleed je maar vlug aan, ik heb iets heel belangrijks met je te bespreken.” “Heb jij de gordijnen geopend?” vroeg Myrtle slaperig. “Natuurlijk, wie dacht je? De katten?” zei haar moeder sarcastisch. Myrtle rolde met haar ogen. “Ik verwacht je dan beneden,” zei haar moeder nog, voor ze uit de kamer vertrok. Myrtle kroop slaperig haar bed uit, pakte snel een jeans, T-shirts en een trui uit haar kast, trok haar slaapkledij uit en kleedde zich aan. Ze deed snel iets aan haar voeten en liep dan naar de badkamer waar ze onderweg een van haar katten tegenkwam die zijn kopje tegen haar benen wreef. Ze aaide de kat snel over haar kopje, ging de badkamer in, waste zich vlug en haalde een kam door haar haar. Daarna liep ze de trap af naar beneden, ging de keuken binnen en ontbeet haastig. Tijdens het eten dacht ze na over wat haar moeder haar wilde zeggen. Wat kon er zo belangrijk zijn? Misschien ging het over de begrafenis van haar vader, die nog moest plaatsvinden. Daarom waren haar grootouders wellicht ook gekomen. Daar kwam Myrtle snel achter, want vlak na haar ontbijt kwam haar moeder de keuken binnen en zette zich tegenover Myrtle. Myrtle zette vlug haar bord en het brood weg en ging weer aan tafel zitten. “Wat is er nu, mam?” vroeg Myrtle. “Gisteren zijn oma en opa nog even gebleven en we hebben even gepraat over de… begrafenis… van je vader,” Lise haar stem haperde even en ademde diep in en uit. Dus toch over de begrafenis van haar vader, dacht Myrtle. “Je oma en opa willen heel graag dat je vader wordt begraven in Engeland en…” “Begraven in Engeland?!” riep Myrtle uit. “Maar…maar…” Myrtle was sprakeloos. Hoe kon haar moeder dit toestaan? Hoe moest ze nu ooit haar vader bezoeken? “Rustig, Myrtle. Ik heb daar een oplossing voor,” zei Myrtle haar moeder. “Een oplossing?” vroeg Myrtle weinig overtuigd. “Ja…ik ben van plan om met jou te verhuizen naar Engeland.”

Myrtle was druk in de weer in haar kamer. Het merendeel van de kamer was al ontruimd; haar bed, haar kasten, lampen, en de kaders die aan de muur hingen, waren allemaal al uit haar kamer gezet en in grote dozen gedaan. Of, in het geval van haar bed en kasten, naar het containerpark gebracht. Haar computer mocht ze houden en was ook al opgeborgen. Het enige wat ze nu nog moest doen, was haar kleren in valiezen steken en nog een aantal persoonlijke spullen, zoals haar boeken, schriften met verhalen en poëzie, teken- en schildergerief en foto’s, in dozen steken. Terwijl ze daar volop mee bezig was, dacht ze na over het gesprek die ze met haar moeder had gehad een paar dagen eerder. Haar moeder had toen verteld dat ze naar Engeland gingen verhuizen. Myrtle stond er zeker niet afkerig tegenover, als ze zo dichter bij haar vader kon blijven, dan was dat maar zo. Bovendien had ze ook geen vrienden aan wie ze gehecht was en haar oma en op woonden in Engeland. Alleen haar mémé en pépé zou ze waarschijnlijk minder zien. Myrtle begreep alleen niet hoe dat allemaal zo snel kon. Haar moeder had haar verteld dat ze al een huis had gevonden in Engeland. Hoe kon dit zo snel? Het was nog maar een week of twee geleden dat haar vader gestorven was. Daarenboven was het november, het schooljaar was nog maar net begonnen. Maar haar moeder had gezegd dat ze zich daar nu nog geen zorgen over moest maken, dat dit allemaal wel in orde kwam. Misschien kwam het wel echt in orde, dacht Myrtle, en was het toeval dat haar moeder zo snel een huis had gevonden. Een echte buitenkans, zoals haar moeder het had verteld. Myrtle legde de laatste hand aan een doos vol met fotoalbums en schriftjes. Ze deed het deksel op de doos en keek nog eens goed rond in haar nu bijna lege kamer, waar enkel dozen en valiezen stonden. De muren, die ooit vol hadden gehangen met kaders en posters, stonden er nu kaal en weerloos erbij. Het was alsof het verval van het huis nu al begon. Hier had ze talloze keren liggen huilen toen ze gepest werd op school, had ze schriften vol geschreven en was ze sinds enkele jaren bezig met het schrijven op de computer. Hier had ze haar vader proberen na te doen met het schilderen en tekenen. Hier had ze elke ochtend en avond uit haar raam zitten kijken, om te zien hoe de dag begon en eindigde. Hier hadden haar katten van kleinsaf bij haar geslapen. Hier, in haar slaapkamer, had ze haar diepste roerselen op het papier toevertrouwd, en had ze zowel leed en vreugde meegemaakt. Maar nu ging ze voor altijd weg. Ze probeerde zich voor te stellen dat hier binnenkort nieuwe mensen zouden gaan wonen. Ze kon het zich niet voorstellen, maar ze wist dat het ging gebeuren. Haar moeder had blijkbaar vrij snel beslist om het huis te verkopen, nadat ze had besloten dat ze wilde verhuizen naar Engeland. Haar moeder had de notaris onder druk gezet om snel kopers te vinden. Deze waren nog steeds niet gevonden, maar er was wel een jong koppel met kinderen geïnteresseerd om het huis te kopen. Binnen enkele dagen zouden ze het huis komen bezichtigen, als zij al lang in Engeland waren. De notaris zou haar moeder bellen vanaf het moment dat hij wist of dat het koppel beslist had om het te kopen of niet. Voor haar moeder bleek het niet veel uit te maken wie er kwam wonen, als ze maar een goede prijs voor het huis wilden betalen. Er klonken voetstappen op de trap en enkele minuten later in de gang. Er werd op de deur geklopt. “Ja?” zei Myrtle. “Ik ben het,” klonk haar moeder’s stem achter de deur. “Ben je klaar met alles? Dan kom ik binnen om je te helpen alles naar beneden te brengen.” “Ja, ik ben klaar,” zei Myrtle. Maar zo voelde ze zich niet. Ze voelde zich nog niet klaar om haar kamer te moeten verlaten. Ze wist echter dat ze hier niet kon blijven en ze weg moest gaan. Dan kon het maar beter snel gaan. Haar moeder kwam de kamer binnen en begon alle dozen en valiezen naar de gang te brengen, vlak bij de trap. Myrtle keek nog één keek rond in haar kamer en nam stilletjes in zichzelf afscheid van haar kamer en de vele herinneringen die er in huisden. Zou degene die hier kwam slapen voelen wat ze hier had gedeeld? “Kom je nog meehelpen, Myrtle?” zei haar moeder, die terug in het deurgat verscheen. Myrtle knikte, wreef de tranen uit haar ogen en draaide zich toen resoluut om. Op de gang stond het vol met haar valiezen en dozen. Ze nam net zoals haar moeder een van de dozen op en liep dan de trap ermee af. Het duurde even voor alle dozen en valiezen beneden stonden, maar al bij al viel het nog

mee, vond Myrtle. Toch was hun werk hiermee nog niet gedaan, want niet veel later stopte een bestelwagen aan de deur om alles in te laden. Niet alleen de dozen en valiezen die Myrtle net naar beneden had gebracht met haar moeder, maar alles wat mee moest naar Engeland. “Wat zal er met al ons gerief gebeuren? Hoe geraakt dit alles in Engeland?” vroeg Myrtle, toen ze zag wat er allemaal mee moest. “De bestelwagen gaat mee met de ferry. Hij is van Lars, iemand die je vader nog heeft gekend. Hij wilde ons meehelpen en heeft zelfs de overtocht voor zichzelf betaald. Ik betaal hem natuurlijk voor zijn hulp, maar zo kost het ons minder dan dat we het via een vrachtvliegtuig ofzo zouden doen,” antwoordde haar moeder. “Dus hij komt gelijk met ons toe in Engeland?” vroeg Myrtle. “Ja,” knikte haar moeder, “hij gaat met dezelfde ferry als wij. Zo kunnen we alles al in het huis zetten.” “Maar mam, kan dit al zomaar? Ik dacht dat ik nog moest toestemmen? Ik snap het niet,” zei Myrtle, die nu helemaal verward was. Haar moeder had haar gezegd dat, als ze eenmaal in Lightfall zouden toekomen, ze eerst het huis zouden bekijken en Myrtle dan zou mogen beslissen of het goed was of niet. Maar nu bleek dat ze er sowieso al in gingen wonen? “Ja, natuurlijk, Myrtle. Ik heb gezegd tegen de eigenaar dat ik heel graag het huis wil, maar dat ik het je eerst wilde laten zien. Maar, als jij onmiddellijk zegt dat het goed is, mogen wij er al in van hem,” antwoordde haar moeder. Ze draaide zich om en pakte een doos op. “Dat klopt niet, mam, als je nog niet betaald hebt, waarom zou die eigenaar er ons dan al inlaten? Ook al zeg ik ja, als het nog niet betaald is, mogen we er toch niet in?” Haar moeder draaide zich weer om, zuchtte diep en keek ietwat streng naar Myrtle. “Myrtle, als ik zeg dat dit gaat, dan gaat dit. Oké? Jij moet je nu geen vragen stellen. Help liever Lars en mij met de dozen en de valiezen in de bestelwagen te krijgen. Je zult zien, alles komt in orde,” zei haar moeder. Myrtle zweeg, maar bleef binnenin koppig. Het klopte gewoon niet wat haar moeder zei. Maar als haar moeder dacht dat dit kon, dan was dat maar zo. Myrtle besloot er niet tegenin te gaan en hielp Lars en haar moeder met de dozen en de valiezen. Pas na meer dan een uur was alles in de bestelwagen van Lars geraakt. Haar moeder sloot de deur van het huis met de reservesleutel, die ze onder een versleten bloembak legde. Zo kon de notaris de reservesleutel vinden en het aan de uiteindelijke nieuwe eigenaars geven. De sleutel die ze normaal gezien altijd gebruikten, had haar moeder al bij hem ingeleverd. Lars stapte zijn bestelwagen in en stak zijn autosleutel in het contact. Hij vertrok echter nog niet, en wachtte totdat Myrtle en Lise in hun auto waren gestapt en de motor draaide. Toen deed ook hij zijn motor draaien. Ze reden de oprit af en reden de weg op, op weg naar Calais, waar ze de ferryboot naar Engeland zouden nemen.

Nadat ze enkele uren hadden gereden, waren ze nog redelijk vroeg in Calais toegekomen. Omdat ze de ferry pas de dag erna moesten nemen, hadden ze net buiten Calais in een klein en goedkoop hotelletje geslapen. Myrtle was de volgende dag al vroeg wakker geworden, met het besef dat het niet lang meer ging duren vooraleer ze definitief afscheid moest nemen van België. Ook al was ze nu in Frankrijk, haar gedachten lagen nog altijd in België. Haar verdriet en rouw om haar vader waren door alle nieuwe emoties en het nieuws dat ze gingen verhuizen die ze had moeten verwerken, een beetje naar de achtergrond gegaan. Maar het zat er nog wel, vlak eronder en klaar om weer toe te slaan als ze het zou toelaten. Myrtle wist niet goed wat ze moest voelen en denken. Langs de ene kant had ze schrik om haar geboorteland te verlaten, langs de andere kant zag ze de verhuis naar Engeland als een nieuwe start in haar leven. Die kans op een nieuw leven, ver weg van alles wat ze had meegemaakt als tiener, en toch heel dichtbij haar vader en haar oude leven, moest ze grijpen. Dat ging ze ook doen. Toen haar moeder die ochtend haar wekte voor een snel ontbijt, stond Myrtle gauw op en waste ze zich en kleedde ze zich gauw aan. Ze liep naar beneden, naar de kleine ontbijtzaal en nam daar een stevig maar kort ontbijt. Lars was er uiteraard ook, maar hield zich afzijdig. Myrtle vroeg zich af van waar Lars haar vader kende. Ze had die naam nooit horen vallen. Toch durfde ze het hem niet te

vragen. Wie weet wat hij misschien allemaal had meegemaakt met haar vader. Het kon zijn dat hij haar vader maar heel oppervlakkig kende, maar misschien hadden ze wel samen op school gezeten. Hoewel Myrtle eigenlijk niet kon inschatten hoe oud Lars was. Hij zag er tegelijkertijd heel jong en oud uit. Maar als hij veel met haar vader had opgetrokken, wilde ze nu niet alles horen. Daar voelde ze zich niet klaar voor. Daarom was ze ook blij dat hij zich afzijdig hield tijdens het ontbijt. Na het ontbijt zeiden ze nog dag tegen de uitbaters van het hotel en vertrokken ze naar de haven waar de ferry ging vertrekken. Ruimschoots op tijd kwamen ze aan in de haven, en ze moesten nog twee uur wachten vooraleer de ferry aankwam. Om de tijd te doden dronken ze wat in een cafeetje. Maar dan was het zover. Ze sprongen hun auto in, reden naar de haven en wachtte geduldig op hun beurt om in de ferry te rijden. Myrtle had dit al talloze keren gedaan, maar toen was ze altijd weer teruggegaan naar België. Nu, op het moment dat ze de ferry op gingen, was er echter geen weg meer terug. Natuurlijk, mischien gingen ze ooit nog wel eens in België op bezoek, bij haar mémé en pépé. Maar toch voelde het alsof ze nooit meer een voet op Belgische bodem zou zetten. Myrtle wist niet waarom dit zo definitief aanvoelde, maar besloot er niet over na te denken. De auto en voor hen de bestelwagen reden de ferry op. Ze stapten uit hun auto, en Myrtle zag een hele rij auto’s, van alle formaten en kleuren, netjes in rijtjes, achter elkaar staan. Ze gingen bovendeks, zodat ze konden zien hoe de ferryboot zich losmaakte en de wijde zee opging, op weg naar een nieuw leven.

“Myrtle, wakker worden! We zijn er!” Myrtle schrok wakker en keek even bevreemdend om zich heen. Even herinnerde ze zich niet waar ze was, maar toen zag ze dat ze op de passagierstoel van haar moeders auto in slaap was gevallen. Een dag geleden waren ze met de ferry toegekomen in Engeland. Ook daar hadden ze geslapen in een klein hotelletje en waren ze de volgende ochtend heel vroeg op weg gegaan om nog op een deftig uur in Lightfall te geraken. “We zijn er, Myrtle!” riep haar moeder nogmaals. “Kom, stap uit. Dan kan je het huis eens bekijken.” Myrtle stapte nog wat slaperig uit de auto, rekte zich uit en keek toen om zich heen. Ze zag een lange oprijlaan met op het einde ervan een prachtig landhuis uit de negentiende eeuw, met aan de andere kant stallen waar ooit paarden in hadden gezeten en velden zo ver je kon kijken. Helemaal in de verte, aan de rechterkant en op het einde van de velden, lag er een groot, donker bos. Het huis lag in de Raven Street 24. “Wauw!” riep Myrtle uit. “Wat is het hier mooi!” Ze liepen te voet op de oprijlaan en gingen het oude landhuis binnen. Er waren grote, ruime kamers, zowel beneden als boven. Myrtle was meteen verkocht en ze begreep wel ergens waarom haar moeder niet had getwijfeld of Myrtle er in zou willen wonen of niet. “Dit zou jouw kamer kunnen zijn. Als jij dat wilt natuurlijk,” zei haar moeder. Myrtle keek de ruime kamer in waar haar moeder haar naar toe had geleid. Het had een prachtige houten vloer en houten balken aan het plafond. Het had een groot raam aan de muur tegenover hen, dat uitzicht had over de velden. Myrtle liep de kamer in en kon zich zo voorstellen waar ze haar nieuwe meubelen zou zetten. Voorlopig zou ze nog op een matras op de grond moeten slapen, maar dat deerde haar niet. “Dat wil ik heel graag, mam!” riep Myrtle uit. “Oké, dat is goed. Ik zal de eigenaar verwittigen dat we het huis nemen. Kom, ga mee naar beneden. Dan kan je meehelpen om al onze spullen in huis te zetten. Morgen gaan we dan naar de winkel om meubilair te kopen,” zei haar moeder. Ze liepen de trap af naar beneden, en gingen via de voordeur weer naar buiten. Terwijl haar moeder een lang gesprek voerde via de gsm, zetten Myrtle en Lars alles naar binnen. Lars hielp Myrtle zelfs mee haar spulletjes en haar matras in haar nieuwe kamer te zetten. Pas toen ze het meeste al naar binnen hadden gebracht, kwam haar moeder het landhuis binnen. “Goed nieuws, Myrtle! Ons huis in België is verkocht! Het geld staat morgen op de rekening, dus kan ik morgen het huis betalen!”

Enkele dagen later was het huis volledig in orde. Met hulp van mensen in de buurt, die nieuwsgierig waren naar hun nieuwe buren, hadden ze het huis niet alleen volledig kunnen inrichten, maar

hadden ze de muren ook een mooi en warm kleurtje kunnen geven. Myrtle was echt tevreden met haar nieuwe slaapkamer. Ze had het heel romantisch ingericht, met sierlijke meubeltjes, een spiegeltje aan de muur, kussentjes en haar oude kaders en oude posters die ze had meegenomen. Ook had ze al eens verder gekeken in het stadje. Myrtle had gezien dat Lightfall onderaan een heuvel lag waarop oude ruïnes te zien waren, wellicht van een van de eerste nederzettingen in het huidige Lightfall. Toch zat er Myrtle iets dwars: ze begreep nog steeds niet hoe het kon dat haar moeder alles zo snel had kunnen regelen met het huis. Ook de verkoop van hun huis in België vond ze maar wat vreemd, het was veel te snel gegaan. Ze had het die avond voorzicht gevraagd aan haar moeder, maar die had opnieuw gezegd dat ze haar moest vertrouwen en geloven als ze zei dat dit wel degelijk kon. Maar nu het de dag was van de begrafenis, voelde ze het verdriet en de rouw om haar vader weer naar boven komen. Ze waren naar het stadje gereden waar haar oma en opa woonden, hadden elkaar innig begroet, en waren toen naar het kerkhof gereden. Haar vader was allang overgebracht, nog voor Myrtle en Lise waren vertrokken naar Engeland. Nu zaten ze in het kleine kerkje, waar de dienst plaatsvond. Haar oma en haar opa hadden hele mooie dingen gezegd, maar er waren daarna mensen gekomen die Myrtle niet goed kende. Het waren mensen die haar vader nog hadden gekend tijdens hun jeugd. Ze hadden ongetwijfeld mooie en leuke verhalen en herinneringen, maar Myrtle luisterde niet echt. Ze wriemelde met het papiertje in haar handen waar een mooie tekst op stond die ze zelf had geschreven en ze straks moest voorlezen. Toen een oude klasgenoot zijn zegje had gedaan, spoorde haar moeder haar aan om naar voren te lopen. Trillend liep ze naar het kleine podium en ging ze voor de micro staan. Ze opende zenuwachtig de brief, streek hem glad, en begon voor te lezen.

“Lieve papa,

Ik wou dat je hier nog altijd bij ons was. We hebben zoveel mooie dingen gedaan, en die zullen…zullen…nooit…nooit meer…terugkomen. Ik…mis…je…” Tranen begonnen over haar wangen te lopen en Myrtle stopte met lezen. Ze kon dit niet en ondanks het feit dat de mensen het wellicht zouden begrijpen, voelde ze zich stom en schuldig dat ze niet eens een brief kon voorlezen om afscheid te nemen van haar vader. Haar moeder en haar oma kwamen naar voren. Terwijl haar moeder op het podium ging staan, leidde haar oma Myrtle weg uit de zaal. In de aanpalende kamer viel Myrtle in de armen van haar oma en liet haar tranen de vrije loop gaan. “Shht, rustig maar, Myrtle. Het komt allemaal goed,” zei haar oma troostend. “Maar…maar ik…k…kan niet eens mijn brief voorlezen,” zei Myrtle snikkend. “Dit is…zo s…stom…zo….b…belachelijk.” “Nee, Myrtle!” zei haar oma een tikje streng. “Dit is helemaal niet stom of belachelijk. Dit is heel normaal. Je hebt verdriet om je vader, en je moet zijn dood nog verwerken. Dat gaat niet zomaar op één twee drie. En als je er toch mee inzit, Myrtle, onthoud dan, als de tijd er rijp voor is, dat je nog altijd je brief kunt voorlezen. Niet voor alle mensen in deze zaal, gewoon voor jezelf en je vader. Goed?” Myrtle knikte en veegde haar tranen weg. Ze voelde zich nu ietsje beter, na de woorden van haar oma. “Zal het lukken voor de begrafenis?” vroeg haar oma. Myrtle knikte opnieuw en volgde haar oma naar buiten, naar het kerkhof, waar alle mensen op hen stonden te wachten.

Hoofdstuk 3 Myrtle keek zenuwachtig in haar kleerkast om te beslissen wat ze morgen zou aandoen op haar eerste schooldag. Ze woonde nu een maand in Engeland en haar moeder vond dat het tijd was dat ze de draad weer oppakte op school. Dat ze nog maar pas naar Engeland waren verhuisd en Myrtle nog steeds worstelde met de dood van haar vader, was blijkbaar niet belangrijk. Myrtle vreesde dat ze niet mee zou kunnen op school. Niet alleen omdat het een heel nieuwe school was en ze niet wist of dat de leerlingen al verder stonden dan op haar school in België of niet, maar ook omdat ze al een hele tijd niet meer naar school was gegaan. In feite sinds de dood van haar vader. Het enige positieve was dat ze goed Engels kon omdat zowel haar moeder als haar vader van Engeland afkomstig waren en Myrtle nog relatief veel contact had gehad met haar grootouders langs vaders kant in Engeland. Maar dat was niet het enige waar ze schrik voor had. Myrtle was bang om weer in een nieuwe groep gesmeten te worden en opnieuw het mikpunt van spot te worden. Daarom twijfelde ze ook over wat ze morgen moest aandoen. Vroeger werd altijd met haar kledingstijl gelachen en daarom had ze op school altijd de meest normale kledij gedragen, als je tenminste kon zeggen wat dat ‘normale’ kleding dan wel was. Ook wist ze niet of dat er kledingrestricties waren op de school waar ze naar toe moest. Haar moeder had enkel gezegd dat op haar school, heel anders dan op de prestigieuze kostscholen in Engeland, geen uniform gedragen moest worden. Verder wist Myrtle nog dat de school in de Long Lane lag, dat niet zo heel erg ver lag van de Raven Street, waar ze woonde. Dat was echter het enige dat haar moeder haar had verteld, dus morgen stond haar een ware doop te wachten. Myrtle zuchtte eens en pakte uiteindelijk een gewone jeans en een trui uit haar kast. In feite vond ze die heel saai, maar ze wilde zo normaal mogelijk overkomen op haar eerste schooldag. Ze legde de kleren apart op haar bureaustoel, kleedde zich uit en trok haar pyjama aan. Daarna kroop ze in bed en knipte het licht uit. Myrtle legde haar hoofd op haar hoofdkussen en deed haar ogen toe, in de hoop dat ze gauw in slaap zou vallen en probeerde zich te troosten met de gedachte dat ze misschien wel vrienden zou kunnen maken op school. Op het moment dat Myrtle zich voelde inslapen, ging de deur van haar slaapkamer open en trippelden al haar katten, één voor één, naar binnen. Ze voelde hoe twee van haar katten op haar bed sprongen, ging weer rechtop zitten en knipte haar nachtlampje aan. Toen zag ze dat Pitou en Nora op haar bed lagen en dat Minou en Noirot zich hadden geïnstalleerd op respectievelijk haar bureaustoel en de kleine stoel die in de verste hoek van haar kamer stond. Nora en Noirot waren ondertussen al flink gegroeid. Het waren niet meer de kleine kittentjes die ze had gekregen op haar verjaardag, maar ze waren wel nog steeds erg speels. Myrtle stond voorzichtig op en liep naar haar slaapkamerdeur om hem weer tegen de deurstijl te duwen. Toen dat gebeurd was, kroop ze weer voorzichtig in bed en knipte het nachtlampje uit.

TUTUDUM TUDUMUM TUTUDUM TUDUMUM! Myrtle schrok wakker, keek naar haar wekker en zag dat ze zich wat overslapen had. Haar wekker van haar gsm ging nu al voor de tweede keer af. Ze duwde haar wekker uit, stond gauw op en waste en kleedde zich snel aan. Pitou en Nora sprongen verontwaardigd van het bed en liepen naar beneden, gevolgd door Minou en Noirot en na enkele minuten Myrtle zelf. Eenmaal beneden nam ze vlug een ontbijt, trok haar schoenen en jas aan, en moest ze weer naar boven rennen omdat ze haar schooltas weer vergeten was. Haar moeder was zelf al gaan werken, stond er op het briefje dat op de keukentafel lag en Myrtle niet eens gezien, laat staan gelezen had. Maar ook zonder het briefje wist Myrtle dat haar moeder gewoon naar haar werk was. Het verbaasde Myrtle wel dat haar moeder zo snel werk had gevonden, maar ze had zelf zoveel aan haar hoofd, dat ze er niet echt bij stil stond. Myrtle deed de voordeur open en – liep de gietende regen in. Gefrustreerd liep Myrtle weer binnen, deed haar jas uit en trok in de plaats daarvan haar regenjas aan, ging opnieuw naar buiten en sloot de deur achter zich dicht. Ze sprong op haar fiets en trapte door de regenvlagen naar school. Terwijl ze zo snel mogelijk fietste als ze kon, bedacht ze zich dat ze haar eerste schooldag wel even anders

had voorgesteld. In het ideale beeld dat ze had gecreeërd, was ze ruim op voorhand vertrokken en was het stralend weer geweest. Niet dit miezerige, kille weer die ze deze winter al de hele tijd hadden gehad.

Eindelijk, na wat wel een uur leek, maar hoogstens een paar minuten was, kwam ze aan op haar nieuwe school. Myrtle zag een eenvoudig maar oud huis voor zich staan, die toch niet zo veel anders was dan de scholen in België. Myrtle had het zich heel anders voorgesteld, bijna als een half kasteel, maar het bleek een gewoon normaal oud huis te zijn zoals er zovelen waren in Lightfall. Myrtle ging de school binnen, die toch oneindig groot leek te zijn, en liep toen naar de glazen deur aan de overkant, die uitkwam op de binnenplaats. Aan de drukte te zien op de grote binnenplaats waar de hele middelbare school zich verzamelde tijdens de pauzes, was Myrtle toch nog op tijd gekomen. Ze ging verlegen en op een afstand onder het afdak staan en bekeek de mensen om zich heen. Ze waren heel anders dan dat ze had verwacht. Velen waren modieus en vaak ook heel eigenzinnig gekleed en iedereen leek wel met iedereen overeen te komen. Ze zag ook mensen van allerlei origine en hoewel er wel groepjes leken gevormd te zijn, praatten verschillende groepjes met elkaar. “Hallo,” klonk er opeens naast haar. Myrtle schrok even op en keek toen wie tegen haar had gesproken. Ze zag een knap meisje van haar leeftijd, die heel bijzondere trekken had. Ze had glanzend zwart haar, donkere amandelvormige ogen en haar huid had een prachtige bruine tint. “Oh, hallo,” antwoordde Myrtle verlegen. “Ik ben Myrtle. Wie ben jij?” “Ik ben Leanna,” antwoordde het meisje. “Jij bent hier nieuw, is het niet? Ik zit in de vierde groep, voor de 15- en 16-jarigen , en jij?” “Eh, ik ook,” stamelde Myrtle. “Leuk! Ik zal je wel wegwijs maken op onze school. Het is een beetje intimiderend als je voor het eerst komt, maar eens je het hier kent, is het niet zo moeilijk meer.” Myrtle knikte dankbaar en wilde nog iets zeggen, maar toen ging de bel. “We hebben nu meteen twee uur les Engels, dat is in lokaal 22 B, op de tweede verdieping, en daarna hebben we geschiedenis en dat is in…” Leanna ratelde maar door, terwijl ze Myrtle meenam doorheen gangen en trappen. Toen ze in lokaal 22 B waren, gingen Myrtle en Leanna naast elkaar aan een bank zitten. De andere leerlingen stroomden toe en gingen allemaal op hun vertrouwde plaats zitten, want het ging zo vlot dat het niet anders kon dan dat ze telkens aan dezelfde bank zaten. De lerares Engels kwam binnen, begroette iedereen en begon zoals ze elke les deed met de leerlingenlijst af te lopen. Toen ze bij Myrtles naam kwam, stopte ze even. Ze keek spiedend in de klas rond, om te zien waar de nieuwe leerlinge zat. Ze zag allemaal vertrouwde gezichten, totdat ze Myrtle zag. “Aha, jij moet Myrtle Valenderre White zijn? Is dat correct?” vroeg de lerares. “Ja, dat ben ik,” antwoordde Myrtle verlegen. Ze voelde zich rood worden en hoopte dat niemand het zag. “Welkom, Myrtle!” zei de lerares hartelijk. “Jongens, meisjes, dit is jullie nieuwe klasgenote, Myrtle. Ik wil dat jullie aardig tegen haar zijn en haar zo goed mogelijk helpen. Goed, voor we met de les beginnen, is het op zijn plaats dat je je eerst even voorstelt.” Myrtle werd nog zenuwachtiger nu ze zichzelf moest voorstellen. Eigenlijk had ze daar ronduit een hekel aan, maar ze vertelde in het kort dat haar ouders allebei uit Engeland afkomstig waren, maar dat ze in België geboren was. Toen ze vertelde dat haar vader een tijdje geleden gestorven was, werd het doodstil in de klas. Myrtle wist niet omdat dit kwam omdat nog nooit iemand een ouder of ander familielid had verloren, of omdat er juist wel mensen waren die dit ooit hadden meegemaakt. Gelukkig nam de lerares het weer over en begon met haar twee uur durende les Engels. Myrtle moest alle aandacht erbij houden, want zo ver in de Engelse taal waren ze nog niet geweest op haar Belgische school. Myrtle kon dan wel vloeiend Engels spreken, toch was hetgeen dat ze nu voorgeschoteld kreeg erg moeilijk. Toen de bel ging en ze allemaal naar het volgende lokaal gingen voor de les geschiedenis, legde een jongen met bruin haar en donkere kledij een hand op Leannas schouder. “Ah, hier ben je. Toen ik de klas binnenkwam, zag ik je niet meteen zitten,” zei hij.

“Wel, dat was omdat ik Myrtle graag wilde helpen. Zoals je al gehoord hebt, is ze nieuw hier en heeft ze hulp nodig,” antwoordde Leanna. “Myrtle, dit is Timmy, of beter gezegd Tim, mijn beste vriend en het buitenbeentje van onze klas.” “Eh, hallo,” zei Myrtle verlegen. Ook Tim keek wat beschaamd, maar gaf dan een hand aan Myrtle, terwijl hij haar terug begroette. De les geschiedenis was voor Myrtle al een heel stuk minder verwarrend, ze hield enorm veel van geschiedenis en las er veel over, dus of dat ze het nu al had gezien of niet, maakte weinig uit. Het was een toffe leerkracht die met heel veel enthousiasme zijn lessen gaf en hij had Myrtle van in het begin een goed gevoel gegeven. Ze was niet verplicht geweest om weeral hetzelfde verhaaltje te doen en in plaats daarvan vroeg hij haar om tegen de volgende les een klein tekstje te schrijven over wie ze was en wat ze vond van geschiedenis. Iemand anders zou dat misschien vreselijk hebben gevonden, maar Myrtle vond dit enig. Na geschiedenis was er een les aardrijkskunde en daarna was het al tijd voor de eerste kleine pauze. Het regende nog altijd pijpenstelen en daarom gingen ze onder het afdak staan. Leanna vroeg Myrtle uit over België en haar persoonlijke interesses, toen er plots een jongen met een zuiders uiterlijk bij hen ging staan. “Ik had al gehoord dat er een nieuwe leerlinge was,” begon hij. “Aangenaam, ik ben Pedro. Wie ben jij?” “Ik ben Myrtle,” antwoordde Myrtle al wat meer op haar gemak. “Myrtle…dat klinkt mooi! Welkom, Myrtle!” Zijn vrienden riepen iets en Pedro excuseerde zich dat hij weer weg moest. Leanna keek hem betoverd na en dat ontging Myrtle niet. Ook Tim merkte het, want hij bewoog zijn hand heen en weer voor Leannas ogen. Leanna duwde zijn hand weg, terwijl ze “Wat?” zei. “Je zit hem weer na te staren, dat is er,” antwoordde Tim geamuseerd. “Is dat een probleem?” vroeg Leanna. Ze werd een tikkeltje rood. “Nee, hoor. Leanna heeft al sinds het begin van het jaar een crush op hem, maar wil dat niet toe geven,” wendde Tim zich tot Myrtle. “Ik heb helemaal geen crush op hem!” zei Leanna fel, en ze draaide met haar ogen. “Ik was gewoon verbaasd dat hij naar hier komt. Serieus, Myrtle, normaal blijft hij altijd bij zijn vriendengroepje en komt hij nooit naar ons.” Myrtle bespeurde een vleugje jaloezie en omdat ze haar kersverse vrienden niet meteen wilde verliezen, maakte ze zich er vanaf met een grapje. “Hij wilde vast gewoon zien hoe dat een vreemde Belgisch-Engelse nieuwelinge eruit ziet.” Leanna haar blik verzachtte onmiddellijk. “Je bent helemaal niet raar en binnen de kortste keer ben je ook geen nieuwelinge meer en ben je deel van onze school. Je bent alvast deel van ons groepje, niet Tim?” zei Leanna. “Zo is dat!” beaamde Tim kort en bondig.

Myrtle legde haar schooltas op tafel en schoot uit haar regenjas die kletsnat was. Ze hing het op aan de kapstok in de gang en liep dan met haar schooltas naar boven om haar huiswerk voor de volgende dag te maken. Haar moeder kwam later thuis dan verwacht. Ze ging een kijkje nemen bij Myrtle, om te zien hoe haar eerste schooldag was geweest. “En, Myrtle, hoe was het op je eerste schooldag?” vroeg haar moeder toen ze binnenkwam. “Eh, goed, denk ik. Ik heb toch al twee mensen leren kennen, Leanna en Tim, en het lukte wel om de lessen te volgen,” antwoordde Myrtle. “Zie je wel,” zei haar moeder toen, terwijl ze tegen de deurstijl leunde. “Ik heb je gezegd dat je je nergens zorgen om moet maken en kijk, het is allemaal gelukt vandaag.” “Ja, maar…” Myrtle wilde eigenlijk vertellen dat het Engels toch moeilijker was dan verwacht, maar dan besloot ze om het toch niet te zeggen. In plaats daarvan vroeg ze: “Hoe kom het dat je zo laat bent? Je bent toch nooit zo laat thuis?” “Oh!” zei haar moeder verrast. “Eh, er was nog veel werk, dus heb ik een aantal uren overgewerkt.” Myrtle voelde dat er iets niet klopte, maar kon niet zeggen wat precies. Het was alsof haar moeder zich betrapt voelde. Was ze niet echt gaan overwerken en had ze na haar werk iets anders gedaan? Toen bedacht ze zich dat haar moeder normaal gezien altijd een berichtje naliet als ze moest overwerken, maar dat had ze dit keer niet gedaan. Maar hoewel ze zich er niet goed bij voelde, besloot ze om er toch niets over te zeggen.

“Heb je nog veel werk?” vroeg haar moeder na een stilte. “Nee, ik ben bijna klaar,” antwoordde Myrtle kort. “Oké, dat is goed. Ik zal aan het avondeten beginnen,” zei haar moeder voordat ze verdween naar beneden. In de dagen die er op volgden, begon het allemaal stukje bij beetje vlotter te gaan op school. Myrtle had het geluk dat ze nog redelijk snel dingen kon oppikken en dat hielp haar nu op haar nieuwe school. Myrtle en Leanna kwamen steeds beter overeen, en ook met Tim en Pedro, die nu bijna niet meer was weg te slaan van hun groepje, klikte het steeds beter. Myrtle durfde nog niet helemaal zichzelf te zijn op school, maar ze voelde wel dat dit na een tijdje wel zou lukken. Ze merkte ook dat Leanna zelf ook een uitgesproken eigen kledingstijl had en dat ze dit vaak durfde te dragen op school, dus als zij het kon, dan kon Myrtle het toch ook? Toen het vrijdag was, besloot Myrtle om eens toch wat meer van haar favoriete kledij aan te doen. Ze droeg een A-rokje in warme tinten met daarbovenop een hemdje met rond kraagje, een schaal en een mini-‘schooltas’ als handtas. Ook droeg ze veterschoentjes. Haar kledij werd positief onthaald en ook Leanna had eens wat anders aangedaan dan normaal. Ze droeg een bruine stoffen broek met daarop een jeanshemdje en eronder aan had ze laarzen met hakken aan. Velen zouden het niet gestaan hebben, maar bij Leanna paste het uitstekend. Na de laatste les liepen Myrtle en Leanna naar de fietsenstalling van de school. “Heb je zin om even bij me thuis te komen?” vroeg Leanna opeens aan Myrtle. Myrtle keek haar verrast maar blij aan. “Ja, heel graag! Alleen even vragen aan mijn moeder of ik mag,” zei ze een beetje verontschuldigend. Maar Leanna leek het niet meer dan normaal te vinden dat Myrtle het eerst moest vragen. Na een kort belletje naar haar moeder, die haar toestemming gaf, fietsten de beide dames naar het huis van Leanna. Leannas ouders waren nog niet thuis van hun werk, dus gingen ze alvast naar de kamer van Leanna. Haar kamer was heel anders dan die van Myrtle. Alles was heel geordend, tot in de kleerkast toe waarin Myrtle een kijkje mocht nemen, en de muren waren in warme aardetinten geschilderd. Leanna ging op haar bed zitten, terwijl Myrtle op de bureaustoel ging zitten. “Je houdt blijkbaar van vintage?” vroeg Leanna om het gesprek op gang te brengen. “Ja, heel erg. Meestal zijn mijn kleren niet echt vintage, vaak gewoon tweedehands of een stuk uit een gewone winkel in vintage-stijl,” antwoordde Myrtle. “Hou je dan ook van oude films? Zoals Breakfast at Tiffany's?” vroeg Leanna. “Ja, die heb ik gezien en ook…” Myrtle was op gang gekomen en na een tijdje ging het onderwerp films over op geschiedenis en vele andere onderwerpen. Ze praatten zo lang met elkaar dat ze vergaten hoe laat het werd. Opeens hoorden ze de deur beneden opengaan en een vrouwenstem die riep: “Leanna, we zijn thuis! Zit je boven?!” “Dat is mijn moeder,” vertelde Leanna aan Myrtle. “Mijn ouders zijn thuis, we gaan best naar beneden, denk ik.” “Oh ja!” riep Myrtle uit toen ze keek op haar horloge en zag hoe laat het al was. “Ik ga best naar huis, het is al zes uur!” “Oei!” riep Leanna uit. “Wel, zeg dan nog even dag tegen mijn ouders en ga dan inderdaad maar naar huis.” “Leanna! Ben je boven! Antwoord eens!” klonk Leannas moeder weer beneden de trap. “Ja, ik ben boven, mam! Ik kom direct!” brulde Leanna. Ze haastten zich de trap af en Myrtle zag toen voor het eerst de ouders van Myrtle. Haar moeder bleek Japans te zijn en was net zoals haar dochter knap om te zien. Je zag meteen waar Leannas ogen en zijdeachtige haar vandaan had. Haar vader was dan weer van Afrikaanse afkomst en was een stuk groter dan Leannas moeder. “Mam, pap, dit is Myrtle. Zij is het nieuwe meisje van school waarover ik vertelde. Ze moet echter wel meteen weg, want haar moeder zal vast op haar zitten wachten,” zei Leanna. Myrtle stapte de laatste trede van de trap af en begroette Leannas ouders, die haar allebei terug groetten en haar een hand gaven. “Fijn dat je eens bent langs gekomen, Myrtle. Je moet zeker nog eens terugkomen wanneer wij thuis zijn,” zei Leannas moeder nog, vlak voordat Myrtle de deur uitstapte en naar haar fiets liep. Myrtle zei nog vlug “Dank je wel, mevrouw,” en fietste toen snel naar huis.

“Waar heb jij zolang gezeten?!” vroeg haar moeder meteen nadat Myrtle binnenkwam in huis. “Euh, ik heb je toch gezegd dat ik naar Leanna ging, een vriendin van op school?” “Ja, maar ik wist niet dat het zo lang ging duren. Je had gezegd dat je niet lang ging wegblijven,” keef haar moeder. “Sorry, mam, maar ik was echt het uur uit het oog verloren. Ik wist echt niet dat het al zo laat was. Echt niet!” herhaalde Myrtle toen ze haar moeder een bedenkelijke blik zag werpen. “Wel, voor deze keer geloof ik je. Maar hou dan in het vervolg het uur in het oog en stel me op de hoogte als je wat langer wil blijven dan voorzien.” Myrtle beloofde haar moeder dat ze dit in het vervolg zou doen, legde haar schooltas weg en deed haar jas uit. Toen haar jas aan de kapstok hing, plofte ze in de zetel neer en keek wat er allemaal te zien was op tv. “Als je wil eten, het staat in de microgolfoven. Ik ga me even douchen,” zei haar moeder na een tijdje, en ze verdween de badkamer in. Myrtle stond opnieuw op om haar avondeten op te warmen en ging terug in de zetel zitten toen haar maaltijd was opgewarmd. Toen haar moeder na een halfuurtje terug beneden was, zei ze voor de hele avond niets meer. Myrtle zapte wat heen en weer tussen verschillende zenders, maar er was niets interessant op tv te zien. “Ik ga al naar boven, mam,” zei Myrtle kort. Haar moeder antwoordde iets onverstaanbaars, terwijl Myrtle al halverwege de trap naar boven was. Op haar kamer kreeg ze gezelschap van haar katten, terwijl ze een boek pakte en helemaal in een andere wereld terecht kwam. Pas na drie uur stopte ze met lezen en knipte ze haar nachtlampje uit. Ze legde zich neer en viel na een aantal minuten in een diepe slaap.

Het weekend voelde merkwaardig leeg aan. Ze had niet echt iemand om mee te praten; haar moeder ging boodschappen doen en als ze dan thuis was, zei ze helemaal niets. Myrtle vulde haar weekend dan maar met huiswerk maken en lezen. Ze was blij toen het weer tijd was voor een nieuwe schoolweek. Terwijl ze op weg was naar school, bedacht ze zich dat dit de eerste keer was dat ze graag naar school ging en dat ze blij was dat ze weer naar school moest. Hoewel sommige lessen moeilijk waren, amuseerde Myrtle zich met haar nieuwe vrienden Leanna, Tim en Pedro. Met Leanna kwam ze het beste overeen, want ze hadden dezelfde interesses en hadden over veel dingen dezelfde mening. Als Myrtle en Leanna over geschiedenis begonnen, trokken de jongens gekke bekken of begonnen zelf een gesprek over games of meisjes. Myrtle en Leanna trokken zich daar echter niets van aan en brachten de schooldagen al pratend, lachend en dromend door. Zo vertelde Myrtle eens dat het haar grote droom was om ooit een winkeltje te openen met vintage kledij en zelfgemaakte juwelen. “Maak je zelf je juwelen?” vroeg Leanna onder de indruk. “Ja, heb ooit eens een workshop gedaan en het valt best wel mee als je het met eenvoudige materialen doet. Wil je het wel eens tonen als je wil,” antwoordde Myrtle. “Graag! Maar waarom verkoop je niet wat juwelen via internet? Zo kan je al beginnen en wie weet heb je succes,” zei Leanna enthousiast. “Een webshop? Daar heb ik het geld niet voor, helaas,” zei Myrtle wat triest. “Je kunt misschien gewoon beginnen met een blog ofzo en af en toe dan wat juwelen te koop aanbieden. Als je ziet dat het succes heeft, kan je beginnen sparen en kan je alsnog een webshop beginnen.” “Wel, als jij me wilt helpen ermee, graag. Ik zal je zoals gezegd je leren om ook juwelen te maken en dan kunnen we het samen doen. Dat is leuker dan alleen,” zei Myrtle. “Ik wil je heel graag helpen ermee, zou ook wel graag ooit een winkeltje hebben, dus waarom niet? En als jij me leert om juwelen te maken, kan ik ook mijn steentje bijdragen en hoef je niet alles alleen te doen,” antwoordde Leanna. “Oké, hebben we dan een deal?” vroeg Myrtle. “Ja, dat hebben we zeker!” riep Leanna uit. De schoolbel ging en allebei repten ze zich naar de volgende les. De rest van de week verliep vlotjes en Myrtle en Leanna maakten plannen om hun blog op te starten en wanneer ze elkaar gingen zien om samen juwelen te maken. Ze waren er zo mee bezig, dat de week voorbij vloog. Vrijdagavond was

hun laatste les geschiedenis. Myrtle luisterde gefascineerd naar de leerkracht. Ze vond het fijn dat ze het laatste lesuurtje gewoon kon genieten van boeiende verhalen uit het verleden. Toch voelde ze opeens dat haar aandacht begon weg te zakken en dat had niets te maken met het onderwerp van de les of hoe het gebracht werd. Myrtle wist wat komen ging, maar ze wist ook dat ze het niet kon tegenhouden, hoe hard ze ook probeerde. Een jong meisje met rode haren, gezeten op een paard, schoot door haar hoofd. De beelden die ze doorkreeg waren vaag en verwarrend. Het ene moment zat het meisje op haar paard, het andere moment was ze niet meer duidelijk te zien en was de ruimte waar ze zich bevond donker en enkel verlicht met kaarsen. Het volgende beeld toonde vluchtig hoe het meisje rond draaide in een wolk van kleuren. Een flits van metaal en van wat bloed leek. Het beeld verdween direct en daarna werd alles zwart.

Hoofdstuk 4 Rose was weer weggeslopen uit het huis. Sinds kort had ze een stiefmoeder, die een echte hekel aan haar bleek te hebben. Rose wist niet wat ze haar stiefmoeder precies gedaan had, maar sinds de dag dat Irina was getrouwd met haar vader, had ze aan Rose laten merken dat haar goede leven voorbij was. Irina terroriseerde Rose en verbood haar telkens om met haar pony te gaan rijden. Hoewel Irina niet zei waarom, vermoedde Rose dat Irina Dennis, de paardenknecht, en diens zoon Robin niet mocht, omdat ze van een lagere komaf waren. Rose had echter altijd van haar vader geleerd dat ze vriendelijk moest zijn tegen al de bediendes en knechten en haar op het hart gedrukt dat zij niet minder waren dan zij. Maar daar leek Irina geen oor naar te hebben en wat Rose echt triest stemde, was dat haar vader er niets aan deed. Irina mocht nog ronduit onbeleefd en bars doen tegen de bediendes, haar vader liet haar begaan. Echter, dat was nog niet alles. Haar vader liet het ook toe dat Irina Rose, zijn eigen dochter, achternazat met een riem of iets anders dat ze te pakken had gekregen. Toch bleef Rose koppig, en hoe meer Irina probeerde haar te verbieden om pony te rijden of er alleen op uit te gaan, des te harder Rose haar eigen zin deed. Zoals nu. Ze was eigenlijk verondersteld om de woonkamer schoon te maken. Kwestie van Rose te leren om later een goede huisvrouw te zijn, was waarschijnlijk het excuus van Irina. Maar op dit moment bevond Rose zich in de grote tuin, niet heel erg ver van het landhuis een beetje verderop, waar een nieuw gezin was komen wonen. De familie Winter, had Rose begrepen, had een meisje die dezelfde leeftijd had als zij. Ze was zo nieuwsgierig naar haar nieuwe buurmeisje, dat Rose een kijkje wilde nemen bij het landhuis van de familie Winter. Rose sloop haar eigen tuin uit en liep voetje voor voetje, en gebukt in het hoge gras, in de velden tussen haar huis en dat van de familie Winter. Het kon haar niet schelen dat haar nieuwe kleren, die erg strak zaten en waarvan de overrok gedrapeerd was, vuil werden door het ietwat vochtige gras en de aarde. Ze hoopte maar dat ze niet betrapt werd, want anders zou er wat zwaaien! Rose liep steeds verder en verder, totdat ze maar op een aantal meters van het huis vandaan was. Ze probeerde een glimp op te vangen van haar nieuwe buren, en was daar zo op gefixeerd, dat ze niet hoorde dat er iemand achter haar ging staan. Plots voelde ze een paar tikjes op haar schouder. Rose sprong geschrokken op en zag een meisje staan van dezelfde leeftijd als zij. Ze had lange, donkerbruine krullen en grote, hazelnootbruine ogen. Ook zij had een strakke japon aan met een gedrapeerde overrok en ze droeg een hoedje met veren en bloemen. “Oh, ik wou je niet doen schrikken. Ik ben Viveley, maar ik heb liever dat je me Vive noemt. Ik woon hier in dat huis. Wie ben jij?” zei het meisje. “Ik ben Roseanna, maar iedereen noemt mij Rose, ik ben je buurmeisje van hiernaast,” herstelde Rose zich en ze wees naar haar eigen huis. De meisjes begonnen te praten en Vive nam Rose mee naar haar ouders om haar voor te stellen.

De beelden verdwenen in een wolk van kleuren en maakten plaats voor een nieuw beeld. Rose en Vive zaten tegenover elkaar in het gras. Het was duidelijk dat het een andere dag was dan toen ze elkaar voor het eerst leerden kennen. Niet alleen omdat ze zich nu echt gedroegen als vriendinnen, maar ook omdat de kleur van hun japonnen anders was. De vorige keer had Vive een blauwe japon gedragen en Rose een donkerrode. Nu droeg Vive een donkeroranje japon en Rose een groene. De meisjes waren diep in gesprek met elkaar. “Kun je dat echt allemaal?” vroeg Vive ongelovig. “Wil je het me eens tonen? Ik zal er echt over zwijgen, beloofd! Ik wil het gewoon eens graag zien.” “Nee!” schrok Rose. “Dat…dat kan niet, ik heb al te veel gezegd.” Vive trok een pruilmond en keek haar smekend aan. “Alsjeblieft? Alsjeblieft? Daarna zal ik het nooit meer vragen! Echt!” “Nee, het spijt me. Het kan niet… maar misschien… misschien kan ik je wel de elfen laten zien in het bos,”opperde Rose. “Elfen?!” riep Vive uit, terwijl haar ogen zo mogelijk nog groter werden dan ze al waren. “Bestaan er

echt elfen?!” “Ja, hoor, ze bestaan echt. Maar ze zijn schuw, heel erg schuw. Je mag geen geluid maken, daar houden ze niet van en het kan heel goed zijn dat je ze niet te zien gaat krijgen,” waarschuwde Rose haar, om Vives enthousiasme te temperen. Vive was echter niet meer te stoppen; ze moest en zou elfen zien. Rose nam haar mee naar het bos die aan de rand van de velden lag en leidde haar door een smal pad met aan weerskanten doornstruiken en ander groen. Hun kleren werden zo mogelijk nog vuiler en gehavender dan voorheen, en ook al wisten ze dat ze er thuis van langs gingen krijgen, toch kon het hen niet schelen. Uiteindelijk kwamen ze na een vol uur aan in het midden van het bos. Rose vertelde Vive dat ze nu geduldig moesten wachten totdat de elfen tevoorschijn kwamen. Maar hoe lang ze ook wachtten, de elfen kwamen niet tevoorschijn. Toen de zon al laag aan de hemel stond, kreeg Vive er genoeg van. Bovendien besefte ze dat het nog een uur terug lopen was naar huis en dat het tegen dan al donker zou zijn. Wat zou haar moeder kijven! Vive stond op en keek boos naar Rose: “Ik ga naar huis! Hier zijn helemaal geen elfen en waarschijnlijk heb je ze ook nooit gezien, hé?! Wou je even interessant doen?! Wel, daar heb ik geen tijd voor. Het ergste van al is dat ik nu zwaar straf zal krijgen, enkel en alleen maar omdat je tegen me gelogen hebt!” Vive schopte tegen een steen in de aarde om haar woorden kracht bij te zetten en liep woedend weg. Rose had zelfs geen tijd om een weerwoord te bieden en liep gauw achter Vive aan. Hoewel ze wist dat ze ook straf ging krijgen, zat ze nu meer in met Vive omdat ze wilde vermijden dat ze verloren zou lopen in het bos.

Opnieuw vervaagden de beelden, om weer plaats te ruimen voor anderen. Rose leek nu enkele jaren ouder te zijn, hoewel ze nog steeds dezelfde soort kledij droeg. Als je haar zo zag, zou je haar een jaar of tien schatten. Deze keer was Rose niet bij Vive, maar was ze opnieuw aan het rijden op haar pony. Robin leek nu een jaar of vijftien te zijn, en leidde Rose door het veld om haar rijervaringen te verbeteren. Dennis keek vanop een bankje aan de stallen toe. Hij zag er vermoeid en oud uit, wellicht zou hij niet lang meer kunnen werken als paardenknecht. Het leek erop dat Robin het meeste werk al deed. Rose probeerde zich te concentreren op oefeningen die ze moest doen van Robin, maar toch keek ze af en toe nieuwsgierig naar hem. Lange tijd had ze hem een beetje als een arrogante eikel gezien, maar nu besefte ze dat hij toch best lief was. Hij zag haar vast als een klein meisje, maar dat kon haar eigenlijk niet deren. Hij was toch te oud voor haar, dus hoe leuk het ook was met hem, als het van haar afhing, zou er niets gebeuren. Met geen enkele jongen eigenlijk. Ze had zich voorgenomen om nooit te trouwen en een zelfstandige vrouw te worden. Hoe zeer dat ook tegen de zin was van haar stiefmoeder. Van haar stiefmoeder gesproken… Irina kwam het veld opgelopen en haastte zich naar het tweetal, in hoeverre ze zich in haar krappe japon kon haasten. Robin zou het liefst Rose nu laten galopperen, want hij wist wat Roses stiefmoeder haar aandeed, maar hij wist ook dat dit geen oplossing was. Rose zou toch naar huis moeten gaan en als ze nu zou weglopen, zou dat het alleen maar erger maken. Irina slaagde erin bij hen te komen en met grote tegenzin van beiden, hielden Robin en Rose halt. Irina gaf hem zelfs geen blik waardig en richtte haar vurige ogen op Rose. “Jij! Maak dat je eraf bent! Nu!” Ze nam zelfs de moeite niet om Rose bij haar naam te noemen en behandelde haar op die manier net zoals ze de bediendes en knechten behandelden: als een stuk vuil. Rose zuchtte diep en kwam overdreven traag van haar pony af. Ook al wist ze dat ze dit haar ging beklagen straks, toch kon ze het niet laten om haar stiefmoeder op de zenuwen te werken. Rose was zelfs nog niet helemaal van haar pony afgestapt, of Irina pakte haar al bij de haren op en trok haar mee naar huis. Het beeld veranderde vliegensvlug. Rose zat voorovergebukt, haar kleren in flarden gescheurd, terwijl haar stiefmoeder steeds opnieuw en opnieuw met de riem op haar rug sloeg, net zoals een paard dat door een slechte menner telkens wordt geslagen met de zweep…

Myrtle werd wakker uit haar gedachten en herinneringen. De beelden van Rose die ze keer op keer opnieuw liet afspelen in haar hoofd, had ze voor het eerst enkele jaren geleden gekregen. De eerste,

tot en met de scène waarin Rose en Vive in het bos zaten te wachten op elfen die niet kwamen, had ze op haar zesde doorgekregen. De andere beelden op haar tiende. Hoewel het ondertussen jaren geleden was, kon ze ze zich nog haarscherp herinneren. Het liet een diepe indruk na op Myrtle, vooral omdat ze ervan overtuigd was dat Rose echt had bestaan. Ze vroeg zich af waarom Rose haar de beelden liet zien telkens wanneer Myrtle even oud was als zij in de beelden. Zou dat altijd zo blijven, of zou dat toch ooit veranderen? Maar de grootste vraag was natuurlijk waarom. Rose wilde duidelijk haar verhaal bij haar kwijt, maar ze had geen idee waar dit naar toe zou leiden. Myrtle herinnerde zich bibberend de laatste vluchtige scène die ze had gezien in de klas: het was niet meer dan een flits geweest, maar toch was het metaal en het bloed duidelijk te zien geweest. Ze had het als tienjarig kind al schokkend genoeg gevonden dat ze had moeten aanzien hoe een meisje van haar leeftijd – ook al waren hun levens meer dan een eeuw van elkaar verwijderd – bont en blauw werd geslagen door haar stiefmoeder. Myrtle wilde er niet aan denken wat het bloed dat ze laatst had gezien kon betekenen… Ze schudde de nare gedachten van haar af, maar wat er in de plaats kwam, was ook niet erg prettig. Ze wist dat ze was flauwgevallen in de klas. Na het zien van het bloed was alles zwart geworden voor haar ogen en het volgende moment dat ze zich herinnerde, was dat de hele klas zich voorovergebogen over haar had gestaan. Ze had het erg gênant gevonden en ze hoopte dat het niet meer zou gebeuren. Ze was blij dat haar klas haar niet had uitgelachen en eerder bezorgd was geweest, maar zelfs dat vond ze eigenlijk gênant. Het was nu niet dat er zoiets ergs was gebeurd, of toch niet wat haar klasgenoten konden weten of hadden gezien. Myrtle vroeg zich voor de derde keer sinds dat ze was flauwgevallen af, waarom de beelden zo verwarrend en onduidelijk waren geweest. Normaal gezien kon ze hele scènes zien, soms zelfs tot in detail. Was het omdat het in de klas was geweest of omdat de connectie tussen Rose en haar weer opnieuw tot stand moest komen nadat het een hele tijd op non-actief had gestaan? Myrtle wenste dat ze er met iemand over kon praten. Tegen haar moeder durfde ze er niet over te beginnen, ze was bang dat haar moeder haar nog steeds niet zou geloven en dat ze haar misschien voor gek zou verklaren. Vandaag had ze afgesproken met Leanna die even ging langskomen, normaal gezien om verder te praten over hun idee om samen juwelen te maken en die af en toe te verkopen, maar Myrtle vroeg zich af of dat ze het aan Leanna kon vertellen. Kon ze tegen haar zeggen dat ze al van jongsaf aan beelden doorkreeg van Rose, maar dat ze ook andere gaven had? Zou Leanna haar doodleuk uitlachen? Of zou ze bang worden van Myrtle en haar direct laten vallen? Hoewel Myrtle Leanna niet echt in staat zag om iemand plots te laten staan, twijfelde ze toch. In ieder geval had Leanna het ook gezien, dat ze was flauwgevallen. Ze kon nog altijd beslissen als Leanna hier was: als ze er zelf over begon, zou Myrtle misschien overwegen haar de waarheid te vertellen; zei Leanna er niets over, dan kon ze het onderwerp voorlopig laten liggen. Om haar gedachten wat te verzetten en de tijd wat sneller te doen gaan, pakte Myrtle het boek waarin ze bezig was en begon er in te lezen, in afwachting totdat Leanna er zou zijn. Algauw zat ze verdiept in de wereld uit het boek en hoorde ze bijna niets meer rondom haar.

Myrtle deed de deur open en zag een vrolijke, toch ietwat bezorgde Leanna staan met een doos vol knutselgerief dat ze vast nog op zolder had gevonden of die ergens vergeten in een hoekje had gestaan. Myrtle leidde Leanna naar binnen, liet haar de doos voorlopig op de tafel zetten, en gaf een rondleiding in het huis. Leanna was zichtbaar geïnteresseerd en zelfs gefascineerd en toen ze even naar buiten gingen om naar de leegstaande en vervallen stallen te kijken, vroeg Leanna: “Weet je hoe oud het huis is? Of van wie het ooit was?” “Het huis en de stallen zijn in ieder geval uit de negentiende eeuw, maar ik heb echt geen idee wie er ooit gewoond heeft,” antwoordde Myrtle. “Ik heb het gevraagd aan mijn moeder, maar ze beweerd dat ze het ook niet weet.” Het ontging Leanna niet dat Myrtle ‘beweerd’ zei, alsof ze haar moeder niet helemaal geloofde. Maar misschien was Myrtles woordkeuze ook gewoon toevallig. “Heb je het al aan oude buren of bewoners gevraagd?” vroeg Leanna. “Nee, eigenlijk niet,” antwoordde Myrtle traag. Gek dat ze daar zelf nog niet op was gekomen. Misschien zou ze dat de komende dagen of weken wel eens doen. Ze was er eigenlijk best

nieuwsgierig naar. Het huis ademde geschiedenis uit en ze wist vast en zeker dat het fascinerende verhalen te verbergen had. “We hebben nog niet echt met de buren gepraat – buiten met een aantal buren die ons hebben geholpen, maar ze vertelden niets over het huis,” ging ze verder. “In het begin was er wel een oude vrouw uit haar huisje gelopen om te kijken wie we waren, dacht ik. Waarschijnlijk heeft het niets te betekenen, maar toch…misschien weet zij wel meer over het huis.” “Wel, het kan geen kwaad om het te vragen,” zei Leanna. “Gaan we naar boven?” Myrtle knikte en de vriendinnen gingen weer het huis binnen en liepen naar boven, recht de kamer in van Myrtle. Leanna keek nieuwsgierig om zich heen. Omdat Leanna in haar kamer Myrtle alles had laten zien, deed Myrtle nu hetzelfde. Ze toonde ook haar kleerkast, die bomvol zat met vintage geïnspireerde kledij, maar dan erg wanordelijk. Leanna vond dat het interieur van de kamer en de kleding perfect bij Myrtle pasten. Tenslotte ging Myrtle op haar bed zitten en Leanna pakte de bureaustoel van Myrtle en ging er omgekeerd op zitten. “Wel, waar zullen we beginnen?” vroeg Myrtle. Ze frunnikte zenuwachtig aan haar kleren, maar probeerde tegelijkertijd er zo nonchalant mogelijk uit te zien. Myrtle was zenuwachtig omdat ze zich afvroeg of dat de vraag wat er afgelopen vrijdag was gebeurd nog zou komen. “Bij het begin: wat willen we doen en hoe kunnen we het doen,” antwoordde Leanna. Ze was een paar seconden stil en vroeg toen zachtjes: “Is alles oké?” “Ja, hoor, met mij gaat alles goed. Zullen we dan?” Myrtle probeerde de vraag te vermijden, maar Leanna leek vastbesloten te zijn om er toch achter te komen. “Je weet dat iedereen heeft gezien dat je bent flauwgevallen vrijdag in de laatste les. Ik heb het ook gezien en het was…” Leanna sprak niet uit hoe het was om te zien hoe iemand flauwviel en ging verder. “Nu ja, ik maak me gewoon zorgen en ik wil zeker zijn dat er niets aan de hand is. Wat is er gebeurd?” Voila, de gevreesde vraag was uitgesproken. Myrtle zuchtte en keek zichtbaar niet op haar gemak. Ze zocht naar woorden om het goed te kunnen formuleren. “Ik…met mij is echt alles in orde…er is toen wel iets gebeurd, maar ik kan het niet zeggen. Je zult me niet geloven. Niemand,” zei Myrtle onsamenhangend. Leanna keek haar bezorgd aan, ging wat dichterbij zetten en drong aan: “Het is in orde, Myrtle. Aan mij kan je alles vertellen, dat weet je toch? En wie zegt dat ik je niet ga geloven?” “Ik,” antwoordde Myrtle simpelweg. “Kijk, Leanna, ik wil het je wel vertellen, maar ik moet je waarschuwen. Wat ik je ga vertellen heb ik alleen nog maar aan mijn moeder verteld, die het heeft weggewuifd. Het is niet iets dat vanzelfsprekend is. De meeste mensen denken dat het niet bestaat, maar het bestaat wel. Ik weet niet bij hoeveel mensen, maar ik vermoed maar heel weinig. Ik wil zeker zijn dat je me zult geloven en dat je me niet zult uitlachen of me gaat laten vallen.” “Waarom zou ik je laten vallen? Of je uitlachen? Je maakt me nu wel nieuwsgierig,” zei Leanna. “Vooruit, wat is er toch?” Leanna liet zich voorover leunen tegen de rugsteun van de stoel waarop ze zat en keek Myrtle aan, alsof ze klaar was om naar een verhaaltje voor het slapengaan te luisteren. “Oké, goed,” zei Myrtle en ze besloot om het toch te vertellen. “Ik heb…bepaalde gaven,” zei ze voorzichtig. Leanna wilde er iets op zeggen, maar Myrtle hief haar hand op en legde Leanna zo het zwijgen op. “Laat me uitspreken. De gaven die ik heb zijn niet vanzelfsprekend en worden meestal in het belachelijke getrokken door mensen die dénken dat ze ze hebben, maar ze absoluut niet hebben. Daardoor denken mensen dat het niet bestaat.” Myrtle pauzeerde even en besefte dat het voor Leanna nog steeds niet duidelijk was waarover ze het had. Ze vertelde het dan ook op een heel verwarrende manier en dat wist ze. “Ik heb het over helderziendheid,” legde Myrtle uit. Ze keek Leanna niet rechtstreeks aan, maar keek vanuit een ooghoek naar haar om te zien wat voor reactie dat gaf. Ze kon echter niet peilen wat Leanna dacht en probeerde er ook niet naar te zoeken. “In tegenstelling tot al die zogezegde mediums en dergelijke, kan ik wél beelden zien. Als ik door een oud gebouw loop, kan het gebeuren dat ik beelden doorkrijg van het verleden en soms…kan ik de gedachten van anderen lezen, maar die gave gebruik ik eigenlijk nooit. Het voelt niet prettig aan om in de privésfeer van de mensen te komen.” Leanna zag dat Myrtle het echt meende en zag ook hoe de gedachte dat ze iemands gedachten kon lezen, haar inderdaad een oncomfortabel gevoel gaf. Daar had je geen gave voor nodig, want het stond af te lezen op Myrtles gezicht.

“Maar er is meer,” ging Myrtle verder, terwijl ze haar benen verlegde, die rustten op het bed. “Van jongsaf aan krijg ik beelden door van één en hetzelfde meisje. Een meisje dat geleefd heeft in de negentiende eeuw. Ik weet niet hoe oud ze is geworden, maar ze toont me beelden van haar leven. Ze heet Rose, en is de dochter van een rijke man die in een landhuis woont, in Engeland. Ik weet niet wat het te betekenen heeft, maar ik voel dat ze me iets wil vertellen. Ik weet alleen niet wat. Dat was het een beetje,” besloot Myrtle wat onhandig. “Dus je kreeg in de klas beelden door van Rose?” vroeg Leanna tenslotte. “Dus je gelooft me?” vroeg Myrtle nog steeds een tikkeltje onzeker. “Ja, ik geloof je,” antwoordde Leanna. “Ik zie niet in waarom je dit zou verzinnen. En wat ik zag toen je flauwviel, was niet zomaar een flauwte. Ik zag aan je gezicht dat er iets was gebeurd. Alleen konden we het niet zien.” Myrtle knikte en keek Leanna dankbaar aan. Dat alleen al zorgde ervoor dat Leanna nog meer overtuigd was dat Myrtle de waarheid sprak. “Om op je vraag te antwoorden: ja en nee. Ik kreeg wel iets van beelden door en zeker van Rose, maar ze waren zeer vaag en verwarrend. Ik kon er geen touw aan vastknopen en dat is niet normaal. In normale omstandigheden krijg ik de beelden zeer helder door. Soms tot in de details.” “Wat was de reden dat je flauwviel? Of val je altijd flauw als je beelden doorkrijgt?” vroeg Leanna. Myrtle schudde haar hoofd. “Nee, normaal gezien val ik daar niet flauw van. Je kan hoogstens zeggen dat ik dan niet echt bij de pinken ben, dat ik wat voor me uit zit te staren. Maar ik ben er nog nooit eerder van flauwgevallen. Of dat denk ik toch. Het was omdat ik op het einde iets…hoe moet ik het zeggen? Vreemd? Eng? Angstaanjagend? Ik zag een flits van metaal en direct daarna bloed. Het idee wat de combinatie van die twee eventueel kon betekenen, daarvan viel ik flauw.” Myrtle kon het niet duidelijker zeggen dan dat. Leanna knikte echter begrijpend, ze wist waar Myrtle naar toe wilde en wat ze niet wilde zeggen. “Krijg je de beelden met regelmaat door? Of met tussenpozen?” vroeg Leanna, omdat ze zelf ook niet wilde denken aan zo’n verschrikkelijke gedachte. “Wel, ik krijg de beelden al van mijn zesde door en dat was redelijk frequent tot aan mijn tiende. Daarna kwamen ze met steeds grotere tussenpozen. Totdat ik hier in de klas zat en plots die verwarrende beelden door kreeg. Ik vraag me af of dat ze in het vervolg weer duidelijker gaan worden of niet en waarom ze zo onduidelijk waren. Misschien omdat de connectie tussen Rose en mij voor een tijdje gebroken was toen mijn vader… gestorven was,” Myrtles woorden stierven weg. Het deed nog altijd pijn om over haar vader te praten. Leanna leek met andere dingen bezig te zijn, want ze dacht diep na en na een stilte vroeg ze: “Je zei daarnet dat Rose in Engeland woonde. Kan het zijn dat ze hier ergens heeft gewoond en nu terug contact met je zoekt?”

Hoofdstuk 5 Myrtle had zich de laatste weken suf gedacht over wat Leanna over Rose had gesuggereerd. Was het echt mogelijk dat Rose hier in Lightfall was opgegroeid? Dat ze hier misschien zelfs was gestorven? Of was dat allemaal te ver gezocht? Het zou de gebeurtenissen van de laatste maanden wel kunnen verklaren, vond Myrtle. Haar vader die plots gestorven was in een auto-ongeluk, haar moeder die haar vertelde dat ze gingen verhuizen naar Engeland, en het huis dat haar moeder schijnbaar zo snel had gevonden. Iemand anders zou misschien zeggen: hoe kan dit de gebeurtenissen verklaren? Maar Myrtle geloofde heilig in het lot en in het bovennatuurlijke. Ze zag het als een manier van Rose, hoewel onrechtstreeks, om Myrtle naar de plaats te brengen waar ze haar leven had doorgebracht. Dat was toch niet meer dan logisch? Toch wist Myrtle ergens wel dat dit misschien te vergezocht was, maar toch wilde ze dit idee niet laten varen. Maar Myrtle wist dat er nog iets anders was wat het niet verklaarde. Het verklaarde niet wat Myrtle te maken had met Rose. Waarom Rose haar had uitgekozen om haar levensverhaal te vertellen. Wat was hier de bedoeling van? Moest Myrtle Rose helpen met iets uit dat toen, in haar tijd, niet was uitgeklaard? Had ze iets gedaan wat men toen verkeerd had begrepen, of was ze valselijk beschuldigd geweest van iets? Of had iemand Rose iets aangedaan en was de dader nooit gevat of was de verdenking op de verkeerde gevallen? Zelfs al zou ze daar ooit een antwoord op vinden, nog steeds verklaarde het niet waarom nu juist Myrtle was uitgekozen. Of waren er zo weinig mensen met echte paranormale gaven, dat Myrtle bijna als enige uit de bus kwam? Die laatste gedachte deed haar zuur kijken. Ze zou het eerlijk gezegd niet leuk vinden als zij enkel een toevallig uitgekozen pion was in een bovennatuurlijk spel, enkel en alleen maar omdat er weinig anderen zoals zij te vinden waren. Dus hoopte Myrtle dat ze toch wel meer te betekenen had voor Rose. Myrtle was ondertussen haar kamer ingelopen. Ze liep onrustig heen en weer en bleef staan aan het grote raam die uitkeek op de velden achter het landhuis. Heel in de verte kon Myrtle een lange strook bos ontwaren. Ze keek gefascineerd naar het landschap en de vogels die af en aan vlogen, soms vlak aan haar raam. Langzaam verdwenen het veld, het bos en de vogels en maakten plaats voor een donkere ruimte in een negentiende-eeuws landhuis. De haard brandde aan de linkerkant van de ruimte en langzaam werd haar zicht verruimd naar een jong meisje met rode haren, die voor de zoveelste keer geslagen werd door haar stiefmoeder. Rose vocht tegen de tranen in haar ogen en verbeet de pijn. De riem werd telkens weer opnieuw en opnieuw opgeheven, totdat Roses rug helemaal vol bloed hing. Eindelijk hield het zwiepen van de riem op. Haar stiefmoeder stond met voldoening op en hing de riem aan een haak die daarvoor gereserveerd was. Ze waste deze riem nooit uit en ondertussen hing er een dikke korst, klonterig bloed aan de helft van de riem. Uiteraard werd deze riem nooit gedragen, hij diende enkel en alleen om Rose te pijnigen… Haar stiefmoeder liep de kamer uit en liep daarbij bijna Vive omver, die ongerust kwam kijken waar Rose bleef. Ze hadden namelijk die dag afgesproken met elkaar en Rose was niet komen opdagen op het afgesproken uur. “Gaat het?” vroeg Vive nogal overbodig. Rose stond nog steeds voorovergebogen. Ze kon zich niet meer bewegen, want elke keer dat ze zich ook maar een centimeter verroerde, trok een felle pijnscheut door haar rug. Iets uitbrengen kon ze evenmin. Vive liep onthutst naar Rose toe en hielp haar om voorzichtig op de grond te gaan zitten. Daarna kwam Vive als een volleerde verpleegster in actie en haalde ze een aantal doeken, water en een zalf die de wonden lichtjes deden genezen. Rose vreesde ervoor dat de striemen voor altijd littekens achter zouden laten. Maar de zalf hielp wel om de ergste pijn en de ergste wonden te genezen. Vive pakte een van de doeken die ze had gehaald en doopte dat in het water. “Het zal pijn doen,” waarschuwde Vive haar voordat ze Roses rug voorzichtig begon te wassen. Onmiddellijk schoot een brandend gevoel doorheen haar rug, maar Rose verbeet opnieuw de pijn. Dit keer was de pijn noodzakelijk om haar wonden te helen en dat wist ze. Nadat Vive het bloed van Roses rug had gewassen, depte ze het eerst voorzichtig droog alvorens de zalf aan te brengen. Nadat dit was gedaan, hielp Vive haar

voorzichtig weer in haar kleren. “Bedankt,” zei Rose uit het diepste van haar hart.

Myrtle keerde weer terug naar de werkelijkheid en toen pas merkte ze dat ze zich stevig vastgreep aan de vensterbank. Ze voelde zich ietwat duizelig en een vleugje misselijkheid brandde in haar keel en maag. Ze boog zich voorover, maakte zich los van de vensterbank en liep de trap af naar beneden, regelrecht de keuken in. Daar nam Myrtle een groot glas water, dat ze eerst gulzig en daarna wat rustiger uitdronk. Het was stil in huis en Myrtle voelde zich vreemd genoeg niet erg op haar gemak. Ergens had ze het gevoel dat het huis haar akelig bekend voorkwam. Dit was de eerste keer dat ze dit zo ervaarde, dus dacht Myrtle dat het wellicht de naweeën waren van de beelden die ze zonet had doorgekregen. Al die negentiende-eeuwse huizen leken toch ergens wat op elkaar? Myrtle wilde weer naar boven gaan, omdat ze dacht dat Rose wel klaar was voor vandaag, maar dat bleek niet het geval te zijn. Opnieuw werd ze door een resem beelden overspoelt. Rose zat nukkig in de woonruimte in een van de zetels. Ze voelde zich enorm belachelijk met het gedrocht dat ze aan had moeten doen. Het was de nieuwe mode, maar Rose had tot nu toe altijd geweigerd om het te dragen. Ze droeg een paarse japon die bovenaan aansluitend was, onder de rok moest ze een inklapbare constructie van balein dragen, die ervoor zorgde dat heel het achterste buitengewoon versterkt en overdreven werd. Daaroverheen werd de stof gedrapeerd. Omdat de bovenrok naar achteren werd gedrapeerd, was de gestreepte onderrok zichtbaar. Rose voelde zich net een gans, als ze zo moest rondlopen, en dan zweeg ze nog over het korset die haar de adem benam. Daarbovenop hadden ze ook nog eens haar mooie lange rode haren omhoog gekapt in een gruwelijk ingewikkeld kapsel vol met krullen. Dat was een van de redenen dat Rose zo nukkig was, de andere reden had te maken met waarom ze zo geheel opgedost moest zijn. Vandaag kwam er een hele resem jongemannen die naar haar hand kwamen dingen. Ze had al eerder besloten dat ze niet wilde trouwen en toch moest ze heel die vleeskeuring ondergaan. Daarom besloot Rose het haar stiefmoeder, haar vader en de jongemannen het buitengewoon moeilijk te maken. Haar vader zat in zijn fauteuil, geheel in het pak, en haar stiefmoeder die dezelfde stijl van kledij aanhad als Rose, zat in een fauteuil ernaast. De ene jongeman achter de andere kwam voorbij, maar Rose stuurde ze allemaal wandelen. Haar vader zuchtte diep. “Je geeft die jongens niet eens een kans, Rose. Hoe kunnen ze zich bewijzen als jij ze meteen afwijst?” “Vader, ik heb er niet om gevraagd om bezocht te worden door al deze jongemannen. Ik ben nog maar zestien, nu heb ik echt geen zin om al aan een toekomstige te denken,” antwoordde Rose. In feite had ze willen zeggen dat ze gewoon nooit wilde trouwen, maar ze vreesde ervoor dat dit soort brutaliteit net iets te ver zou gaan. Bovendien kon ze niet meer zeggen dan dat, want de volgende jongeman kondigde zich al aan. Hij kwam uit een goede familie, wat wilde zeggen dat hij rijk was en een of zelfs meerdere landhuizen bezat, maar Rose keek naar hem alsof hij een gedrocht was. Vele meisjes van haar leeftijd zouden hem wellicht bestempelen als ‘niet mis’ of zelfs een ‘knapperd’. Maar niet voor Rose. Ze zuchtte zo theatraal als ze durfde en schudde meteen haar hoofd. Haar vader probeerde de jongeman op een zo discreet mogelijke manier weer naar buiten te begeleiden, en Rose voelde tijdens de paar minuten afwezigheid van haar vader de ogen van haar stiefmoeder branden in haar rug. Ze slaakte stil een zucht van opluchting toen haar vader weer terugkwam en zei: “Wel, dat is wel genoeg voor vandaag denk ik. Je mag de woonruimte verlaten, Rose.”

Zeg dat wel, dacht Myrtle. Ze had al die tijd in de keuken gestaan, terwijl de beelden maar bleven komen. Myrtle liep weer naar boven en ging haar kamer in. Daar zette ze zich op haar bed en probeerde na te denken over wat Rose haar allemaal had laten zien. Maar Rose wist niet van ophouden en de volgende beelden kwamen alweer door. Rose en Vive wandelden samen in de enorme tuin, terwijl er een warm zonnetje aan de hemel stond. Ze hadden allebei een kunstig bewerkte parasol bij zich om zich te beschermen tegen de zon. “Waarom vind je het zo erg dat je al

die aandacht krijgt van jongemannen? Knappe jongemannen van een goede thuis dan nog,” vroeg Vive voorzichtig. Rose had haar net verteld wat een marteling het was geweest om te kijk te staan bij de jongemannen die op bezoek kwamen, en dat ze hén dan maar zeer kritisch had beoordeeld. Rose zuchtte diep, alsof ze hiermee wilde aangeven hoe het mogelijk was dat Vive dit niet begreep. “Als ik heel eerlijk mag zijn, Vive, wil ik helemaal met niemand trouwen. Nooit. Ik zou het liefst van al een zelfstandige vrouw worden, die haar eigen boontjes kan doppen. Ik had gedacht dat jij dit zou begrijpen.” “Het is niet dat ik dit niet begrijp, Rose, je bent altijd zo… onconventioneel geweest. Ik ben er zeker van dat jij een van de eerste vrouwen zult zijn die zich bevrijdt van het juk waaronder we allemaal gebukt gaan. Hetgeen ik niet begrijp, Rose, is waarom je niet kan genieten van al die mannelijke aandacht. Wat is daar mis mee? Ik zou… heel graag willen dat jongemannen ook eens aandacht gaven aan mij. Maar dat gebeurt nooit.” Vive wikte en woog haar woorden. Ze hoopte maar dat Rose dit haar niet kwalijk zou nemen. Rose liet een triestig glimlachje zien. “Als ik jou wat zelfzekerder zou kunnen maken door al de jongemannen die naar mij toekomen naar jou door te sturen, dan zou ik dat zeker doen,” lachte Rose. “Maar ik weet ook wel dat dit geen oplossing is. Ik wil gewoon niet dat jij je minder voelt dan mij of minder mooi. Je bent een echte schoonheid, Vive, en als die jongemannen dat niet willen inzien, dan is dat hun probleem. Dat is niet waar jij je zorgen om moet maken. En wie weet, kom je ooit je droomprins wel tegen. Om op je vraag te antwoorden, ik kan er niet van genieten omdat het mij wordt opgelegd en omdat ik gewoon totaal geen interesse in hen heb. Ze zijn allemaal zo arrogant, denken dat de wereld aan hun voeten ligt.” Vive glimlachte hartelijk om Roses woorden en kneep zachtjes in haar hand. “Wie weet, Rose, kom jij misschien ook wel je prins op het witte paard tegen. Zomaar even, zonder dat je het verwacht, of er naar zoekt.” De beelden veranderden weer. Rose zat op haar paard, terwijl Robin haar begeleidde. Zijn vader was nergens te bekennen, waardoor Myrtle bedacht dat zijn vader ondertussen wellicht op pensioen was. Als je dat tenminste zo kon noemen in de negentiende eeuw. Robin was nu een jongeman van eenentwintig, en werd steeds knapper om te zien. Terwijl hij Rose instructies gaf, streek hij zijn hand soms nonchalant door zijn haar en af en toe keek hij met twinkelende ogen naar Rose. Rose amuseerde zich duidelijk met hem, en langzaam verdwenen de twee in de horizon.

Myrtle werd wakker door een straal zonlicht die haar kamer binnendrong. Ze keek gedesoriënteerd om haar heen, want door de vele beelden die ze had doorgekregen van Rose, wist ze even niet meer waar ze was. Toen realiseerde ze zich dat ze in haar kleren op haar bed lag. Blijkbaar was ze in slaap gevallen en had haar moeder haar zo laten liggen. Gisteravond had haar moeder naar een receptie gemoeten, waardoor ze maar heel laat thuis was gekomen. Misschien was ze wel regelrecht naar boven gegaan en in bed gekropen, zonder te kijken of Myrtle oké was. Gelukkig maar dat het weekend was en ze niet naar school hoefde. Myrtle stond tenslotte op, trok haar kleren uit, deed iets gemakkelijks aan en liep naar beneden. Haar moeder zat in de woonkamer naar tv te kijken. Myrtle zei “Goedemorgen”, slofte naar de keuken en nam een paar sneetjes brood die ze belegde. Ze maakte thee voor zichzelf en nam haar ontbijt mee naar de woonkamer, waar ze zich in haar zetel installeerde. Terwijl ze ontbeet, dacht ze na over de beelden die ze gisteren had gekregen. Ze vroeg zich af wat het betekende dat de twee laatste beelden die op elkaar waren gevolgd eerst was geëindigd met de zinsnede “Wie weet, Rose, kom jij misschien ook wel je prins op het paard tegen. Zomaar even, zonder dat je het verwacht, of er naar zoekt”, en dat direct erna beelden waren gekomen van Robin. Betekende dat dat Robin Roses haar ware zou kunnen geweest zijn? Zouden ze het hebben aangedurfd om een geheime romance aan te gaan? Hoewel het heel vermoeiend was geweest dat de beelden zo vlak na elkaar waren gekomen, wenste Myrtle ergens dat Rose niet was gestopt met dat laatste beeld van Robin en haar, zo zonder haar te laten weten of dat er iets meer was tussen hen of niet. Myrtle hoopte van harte dat Rose in de toekomst duidelijkheid zou verschaffen. Tegelijkertijd vroeg ze zich opnieuw af waarom zij precies de beelden van Rose doorkreeg en wat de bedoeling hiervan was. Naast Leanna had ze niemand om

haar vragen aan kwijt te kunnen, maar dit weekend kon ze niet afspreken met Leanna. Leanna had haar laten weten dat ze twee dagen weg zou zijn met haar ouders en dat ze elkaar pas op school zouden zien. Myrtle moest nog het hele weekend wachten en dat zorgde ervoor dat ze vol ongeduld zat. In haar ooghoek zag Myrtle haar moeder zitten in de zetel, terwijl ze geconcentreerd zat te kijken naar een programma dat momenteel liep. Zou ze het opnieuw wagen, na al die jaren, het te vertellen aan haar moeder? Aan haar te vragen wat zij ervan dacht? Myrtle besloot dat ze de proef op de som zou nemen, maar ze zou wachten totdat haar moeder niet meer werd afgeleid door de tv.

Het programma was afgelopen en Myrtles moeder zette de tv uit. Ze nam aanstalten om op te staan, maar Myrtle hield haar tegen. “Mam, mag ik je iets vragen?” Myrtles moeder ging weer zitten en keek haar dochter ernstig aan. “Natuurlijk. Wat is er?” vroeg ze. Myrtle wreef haar handen zenuwachtig heen en weer terwijl ze naar beneden keek. Ze sprak zichzelf moed in, zuchtte nog eens diep en keek toen haar moeder recht aan. “Weet je nog dat ik als kind vertelde dat ik beelden zag van een meisje van mijn leeftijd? Die in de negentiende eeuw leefde?” Myrtle wachtte even af om te zien hoe haar moeder zou reageren, maar ze keek alleen recht voor zich uit. Er was niet te zien wat ze dacht en Myrtle probeerde ook niet om haar gedachten te lezen, omdat ze wist dat haar moeder dit onbewust zou blokkeren. “Ik weet dat je toen dacht dat ik het verzon, maar mam, ik zweer het je: het is echt zo. Het is jaren geleden dat ik nog echt beelden doorkreeg, maar vrijdag tijdens de les kreeg ik voor het eerst weer beelden door van Rose. Ze waren toen wat vaag, maar gisteren kreeg ik de beelden weer heel duidelijk door.” Opnieuw pauzeerde Myrtle, maar haar moeder zei nog steeds niets. “Rose werd weer afgeranseld door haar stiefmoeder, en toen heeft Vive, dat was haar beste vriendin, haar geholpen. Daarna kreeg ik beelden door van Rose die bezoek kreeg van een hele resem jongemannen, die met haar wilde trouwen. Maar ze weigerde. Rose luchtte toen haar hart bij Vive, die het aanvankelijk niet begreep waarom Rose niet kon genieten van mannelijke aandacht en dat ze wenste dat ze dat zelf wel zou krijgen. Maar Vive zei ook dat Rose misschien op een dag ook haar prins op het witte paard zou tegenkomen, en daarna toonde Rose me beelden van hoe dat ze paardrijles kreeg van Robin. Wat zou dat te betekenen hebben? En waarom krijg ik die beelden door? Ik weet het niet meer, mam,” besloot Myrtle. Haar moeder keek haar nogal kil en met stijgende verbazing aan, alsof ze niet begreep waar Myrtle dit alles vandaan haalde. Toen Myrtle haar moeder zo zag kijken, wist ze hoe laat het was. Haar moeder zou haar nooit geloven, wat ze ook zei. “Ik heb je jaren geleden verteld dat je moest stoppen met die onzin!” barstte haar moeder uit. “Wanneer ga je eens inzien dat je helemaal geen beelden doorkrijgt! Niet van die Rose, niet van iemand anders! Van niemand! En dan verzin je nog zo’n verhaal erbij! Je moet ermee stoppen, Myrtle! Je moet!” Myrtles moeder stond op, met een uitdrukking die een mengeling vertoonde van boosheid, verbazing en… angst? Terwijl haar moeder wegliep, begreep Myrtle opeens iets wat ze nooit had begrepen. Ze had altijd gedacht dat haar moeder haar gewoonweg niet geloofde, maar wat als haar reactie voortkwam uit angst? Wat als haar moeder bang was van Myrtles gaven en het daarom niet wílde geloven? Hoewel het haar een sprankeltje hoop gaf dat haar moeder haar wellicht toch een klein beetje, diep in haar binnenste, geloofde, wist ze ook dat ze niet meer moest proberen er met haar moeder over te praten. Het gaf haar een gevoel van angst, dus wilde ze het liefst zo ver mogelijk ervan weg blijven. Maar dat verklaarde nog niet waarom haar moeder er zo bang van was.

Myrtle stond aan de voordeur van het landhuis naast hen, dat gescheiden werd van Myrtles huis door een grote weide. Ze belde zenuwachtig aan en hoopte dat er iemand zou opendoen. Nadat ze door haar moeder afgewezen was, dacht Myrtle opeens weer aan het voorstel dat Leanna haar had gedaan. Namelijk om te praten met de buurvrouw, om te weten te komen van wie het huis waar ze nu woonde ooit was geweest. Ze kon het maar vragen, dacht Myrtle, en als haar buurvrouw bereid

zou zijn om met haar te praten, dan was er al tenminste één mysterie opgelost. Het andere mysterie, of misschien zelfs mysteries, dat van Rose, zou ze zelf wel achter komen. Al moest ze bibliotheken en archieven overhoop halen, ze zou achter de waarheid komen! Myrtle hoorde geschuifel aan de andere kant van de deur. Moeizaam werd de deur geopend en hetzelfde oude vrouwtje die hen op de eerste dag dat ze hier waren komen wonen had bekeken, keek haar nu recht aan. Hoewel ze moeilijk te been was, waren haar ogen en oren nog helder. “Hallo, mevrouw,” begon Myrtle. “Ik ben Myrtle, je nieuwe buurmeisje van het huis hiernaast. Zou ik u wat vragen mogen stellen?” Het oude vrouwtje liet Myrtle niet binnen en antwoordde ook niet. Myrtle wist zeker dat ze het had verstaan, maar ze weigerde gewoon om op de vraag van Myrtle te antwoorden. Dat begon hier goed, dacht Myrtle. Toch probeerde ze zo zelfverzekerd mogelijk te kijken. Ze deed tenslotte niets verkeerd, ze wilde enkel en alleen maar wat vragen stellen. Het oude vrouwtje had haar ook niet meteen weggestuurd, dus misschien wilde ze eerst afwachten wat Myrtle precies wilde vragen. “Kijk, het zit zo, ik hou enorm van geschiedenis en vind het heel fijn om verhalen te horen van vroeger. Ik weet dat het huis waar ik nu woon uit de negentiende eeuw stamt, dus vroeg ik me af wie er ooit gewoond heeft? Weet u dat toevallig? Of kent u iemand die dit weet? U zou me er een enorm plezier mee doen.” Myrtle vond dat ze dit heel beleefd had gevraagd, maar op het moment dat Myrtle over haar huis begon, sloeg het vrouwtje helemaal dicht. Ze schrok blijkbaar hevig, hoewel Myrtle het gevoel had dat haar vraag niet geheel onverwacht kwam, en sloeg direct de deur dicht. Myrtle gaf echter de moed niet op en ging het hele dorp door. In de huizen waar er jonge mensen woonden, werd er niet opengedaan omdat ze er gewoonweg niet waren. Of men moest toevallig werken in het weekend of men was op uitstap. De oude mensen deden wel open, hetzij veelal traag. Maar bij iedereen die ze vragen stelde, ving ze bot. Ofwel beweerden de mensen dat ze er niets van afwisten, ofwel schrok men even hard als haar oude buurvrouwtje. Ontmoedigd liep Myrtle terug naar huis, zich onderweg afvragend wat er ooit gebeurd was in haar huis en wie er ooit had gewoond. Als men zo schrok van haar vraag, dan moest er toch ooit iets vreselijks gebeurd zijn?

Toen Myrtle maandag naar school ging, kon ze niet aan Leanna vertellen wat ze dat weekend had meegemaakt. Myrtle wilde niet dat er iemand zou meeluisteren en haar gek zou verklaren. Bovendien had niemand anders daar zaken mee. Omdat ze maandag-en dinsdagavond te veel schoolwerk hadden, spraken ze de woensdagnamiddag bij Leanna thuis af. Myrtle was heel blij toen ze eindelijk in Leannas kamer zaten en ze haar hart kon luchten. “Wat is er nu eigenlijk gebeurd?” vroeg Leanna, die al van maandag duidelijk wist dat Myrtle met een ei zat die ze kwijt moest. Of misschien waren het wel meerdere eieren. “Oh, echt vanalles. Ik heb zaterdag opnieuw beelden doorgekregen van Rose, nu was ze weer wat ouder. Even oud als ik, zestien jaar. Ze had blijkbaar behoefte om me veel in een keer te vertellen,” zei Myrtle en ze vertelde alles wat ze had gezien in haar beelden. Hoe Rose opnieuw was geslagen geweest door haar stiefmoeder, hoe ze daarna een ware vleeskeuring had moeten ondergaan om een toekomstige te vinden en ze duidelijk had laten merken dat ze daar niet mee gediend was. Hoe Rose aan Vive had verteld hoe erg ze dit had gevonden en dat ze het liefst nooit zou willen trouwen, waarop Vive had gezegd dat Rose misschien ooit op een dag haar droomprins zou tegenkomen, en dat er tenslotte direct daarna beelden waren doorgekomen van Robin en Rose. “Wat denk jij? Zouden ze misschien een geheime relatie zijn aangegaan?” vroeg Myrtle aan het einde van haar relaas. Het was aan Leanna te zien dat ze dit een superromantisch idee vond en dat ze net als Myrtle maar wat graag wilde weten hoe het verder was gegaan met Rose en Robin. “Wel, waarom niet? Het moet toch íets te betekenen hebben dat Rose je dit vlak na elkaar heeft laten zien. Natuurlijk is de droge uitleg dat dit moment er gewoon vlak erna kwam, maar toch… Waarom het zo geheimzinnig houden als er niets meer was?” “Dat vond ik nu ook,” antwoordde Myrtle. “Dus ik hoop dat Rose me snel nieuwe beelden doorgeeft, zodat ze duidelijkheid verschaft.” “Maar goed, dat was vast niet het enige dat je me wilde vertellen?” vroeg Leanna. “Nee,” antwoordde Myrtle. “Ik heb je al verteld dat ik toen ik klein was ooit aan mijn moeder heb

verteld dat ik die beelden doorkrijg, en dat mijn moeder me toen niet geloofde. Nadat ik die beelden die ik je net beschreef had doorgekregen, wilde ik er zo snel mogelijk met iemand praten. Ik zit met nog zoveel meer vragen dan enkel en alleen maar of dat Rose en Robin een geheime romance hadden. Waarom krijg ik die beelden? Wat heeft het betekenen? Waarom heeft Rose mij uitgekozen om haar verhaal te vertellen?” Myrtle nam even een adempauze. Leanna knikte begrijpend en wachtte totdat Myrtle meer zou zeggen, omdat ze voelde dat er nog meer moest komen. “Ik wist dat ik je pas op school zou zien en dat het dan nog even zou duren vooraleer ik erover kon praten met je. Dus dacht ik, waarom probeer ik het niet opnieuw? Misschien zal mijn moeder deze keer wel bereid zijn me te geloven, nu ik ouder ben en ze zou moeten beseffen dat ik dit niet zou verzinnen. Dat was verkeerd gedacht. Toen ik het aan mijn moeder vertelde en de vragen stelde waar ik mee zat, werd ze echt heel erg boos. Ze zei me dat ze me al jaren geleden vertelde dat ik moest stoppen met die onzin. Zo noemde ze het, onzin. Alsof ik het zou verzinnen! Dat ik moest inzien dat ik helemaal geen beelden doorkrijg, van niemand, en dat ik moest stoppen om ‘er een verhaal bij te verzinnen’. Weet je, toen viel er me iets op. Ik heb altijd gedacht dat mijn moeder me gewoonweg niet geloofde en als je haar woorden nu hoort, zou je denken dat dit nog steeds zo is. Maar, toen mijn moeder wegliep, was er niet alleen boosheid of verbazing te zien, maar ook… angst. Denk je ook niet dat mijn moeder misschien, omdat ze bang is van paranormale gaven, ze er gewoon niet in wílt geloven, maar het stiekem wel doet?” Leanna begreep het. “Ja, dat kan zeker. Er zijn veel mensen die angst hebben voor iets dat onbekend is en dan willen ze er het liefst niets mee te maken hebben, terwijl ze innerlijk twijfelen of iets echt is of niet. Misschien heeft ze niet alleen schrik van je paranormale gaven, maar ook van geesten. Rose is dood, en geeft je beelden door. Als je bang bent van de gedachte dat er geesten zouden kunnen zijn, ga je het wegwuiven als iemand je zegt dat hij of zij in contact staat met een geest. Dat is bij jou niet veel anders, Myrtle.” Myrtle was heel blij dat ze Leanna had. Leanna had veel inzicht en kon daardoor verbanden leggen die Myrtle niet kon leggen. Myrtle verplaatste zich even en vroeg iets om te drinken. Leanna liep gauw naar beneden en kwam even later terug met een glas cola. Myrtle nam het aan en dronk er een grote teug van. Van al dat praten kreeg ze dorst. “Er is nog één ding dat ik je wil vertellen,” zei Myrtle. “Nadat ik met mijn moeder had gesproken, dacht ik weer aan wat je zei over ons huis. Dat ik met de buren moest praten om te weten te komen wie er ooit in ons huis heeft gewoond. Het heeft niets met Rose te maken, maar toch. Dus ging ik eerst naar ons oude buurvrouwtje, die van in het begin niets zei, maar toen ik vroeg wie er hier gewoond heeft, sloeg ze de deur voor mijn neus dicht! Ik dacht dat het aan haar lag, dus heb ik het dorp rondgevraagd, en iedereen die open deed – oude mensen – beweerden ofwel dat ze het niet wisten, of reageerden net zo geschokt als mijn oude buurvrouwtje.” “Dat is wel heel vreemd,” antwoordde Leanna. “Het is toch een onschuldige vraag? Wat doe je er verkeerd aan om te vragen wie er vroeger in het huis heeft gewoond? Was de bewoner zo’n bullebak of is er iets sinister aan de hand? Wat ik me ook afvraag, sinds wanneer is het huis voor het laatst bewoond geweest? Wat als de laatste bewoners hier in de negentiende eeuw ofzo woonden, en het huis sinds hun dood altijd heeft leeggestaan?” “Ik heb geen idee,” zei Myrtle eerlijk. “Maar het kan misschien wel, dat het huis lange tijd leeggestaan heeft. Maar wat is er dan gebeurd dat mensen zelfs de dag van vandaag, die de vorige bewoners misschien zelfs nooit hebben gekend, zo bang zijn om te vertellen wie ze waren?” Die vraag konden geen van beide meisjes beantwoorden. Het bleef lange tijd stil, terwijl Myrtle af en toe van haar cola dronk. Opeens keek Leanna Myrtle weer aan en vroeg haar iets waarvan Myrtle het niet verwachtte. “Weet je, het is iets totaal anders dat weet ik, maar ik bedenk me opeens iets: je vertelde me een paar dagen geleden dat je zat te denken aan de beelden van Rose die je als kind hebt doorgekregen. We hebben iets over het hoofd gezien. Je zei me dat Rose aan het praten was met Vive, over iets dat Rose kon en dat Vive dit niet geloofde. Daarom vertelde Rose dan maar over de elfen die ze had gezien en dat Vive die per se ook wilde zien. Wat als Rose het ook over paranormale gaven had?”

Myrtle keek Leanna aan alsof er een bom was ontploft. Daar had ze werkelijk echt niet aan gedacht. Hoe kon het toch dat ze dit over het hoofd had gezien? “Ik heb altijd gedacht dat Rose een levendige fantasie had, omdat ze het over elfen…” opeens stokte Myrtles stem en werd ze teruggekatapulteerd in haar eigen verleden. Opnieuw zag ze de elfen die ze ooit op bezoek had gekregen toen ze zes jaar was, voor zich uit dansen. Ze wist zich nu haarscherp te herinneren dat de elfen aan haar raam waren gekomen en dat zij hen naar binnen had gelaten. Ze herinnerde zich vooral één wezentje, hij was piepklein geweest met gaasachtige vleugeltjes, had een groen blad als hoofddeksel en de kleren van dat kleine groene mannetje waren van bladeren gemaakt. Zijn schoenen waren geeïndigd in een punt, net zoals op illustraties met elfen. Ook andere elfen had ze ontmoet, die meer vlinderachtige vleugels hadden en gewaden als kleding. Hoe was het mogelijk dat ze dit vergeten was? Myrtle herinnerde zich niet helemaal wanneer de bezoekjes van de elfen waren gestopt, maar het was goed mogelijk dat dit gebeurde toen ze een jaar of zeven, acht was geweest, toen ze eens luidop tegen haar vader had gezegd dat ze niet meer in elfen geloofde. Sindsdien waren ze weggebleven en had Myrtles geest het waarschijnlijk afgedaan als kinderverzinsels. Het terugdenken aan haar vader en het feit dat ze zich realiseerde dat ze zelf ooit elfen had gezien, wat impliceerde dat Rose de waarheid had gesproken tegen Vive, deed haar ineenstuiken. Haar glas viel uit haar handen, en ze viel van de stoel waarop ze zat. “Myrtle, Myrtle, wat is er?!” hoorde ze Leanna nog net roepen, vooraleer het zwart werd voor haar ogen.

Hoofdstuk 6 Myrtle knipperde met haar ogen en langzaam werd de wereld rondom haar duidelijker. Leanna stond over haar voorovergebogen en riep telkens haar naam. Toen ze merkte dat Myrtle weer bij bewustzijn was, hielp ze haar om rechtop te zitten. “Wat is er gebeurd?” vroeg Myrtle trillerig. “Je bent flauw gevallen,” antwoordde Leanna. “Je zei dat je altijd dacht dat Rose een levendige fantasie had omdat ze het over elfen had. Heb je iets gezien?” Myrtle schudde haar hoofd. “Nee, ik… herinnerde me plots iets. Iets uit mijn kindertijd,” zei Myrtle. Meer zei ze niet. Zou Leanna haar geloven dat ze als kind ook elfen had gezien? Of zou dat al te ver gaan? Myrtle was nog steeds een beetje verward doordat ze buiten bewustzijn was geweest en misschien zou Leanna wel denken dat het daaraan lag. Dat wilde ze niet. “Wat dan? Wat herinnerde je je?” vroeg Leanna. Myrtle wilde het nog steeds niet zeggen. “Niets belangrijk,” zei Myrtle. “Mag ik wat water?” Ze probeerde Leanna af te leiden, hoewel ze wist dat haar vriendin zou blijven doorvragen, totdat ze het zou vertellen. “Natuurlijk. Maar je moet me beloven dat als je je water hebt, je me verteld wat je je herinnerde. Het kan belangrijk zijn, Myrtle,” zei Leanna voordat ze naar beneden ging om wat water te gaan halen. En of het belangrijk was! Myrtle voelde er niet veel voor om het aan Leanna te vertellen, maar het was inderdaad erg belangrijk. Als ze wilde dat Leanna haar kon blijven helpen, moest ze de hele waarheid vertellen. Ook al klonk die waarheid nog zo ongeloofwaardig. Leanna kwam terug met een groot glas water dat ze aan Myrtle overhandigde. Myrtle dronk de helft van het glas in één teug uit. Haar hoofd werd weer helder. Leanna ging weer tegenover Myrtle zitten en keek haar vragend aan. Het was duidelijk wat ze wilde. “Oké, ik ben al heel blij dat je me geloofd hebt toen ik vertelde dat ik helderziend was. Dus ik hoop dat je me nu ook zult geloven, want dit slaat gewoon alles,” begon Myrtle zenuwachtig. “Ik was het zelf compleet vergeten dat ik het ooit had meegemaakt.” “Dat je wát ooit hebt meegemaakt?” vroeg Leanna niet-begrijpend. Waar wilde Myrtle naartoe? “Kijk, toen ik me de beelden herinnerde van Rose die vertelde over het feit dat ze elfen kon zien, dacht ik altijd dat ze gewoon net als ieder kind een levendige fantasie had. Daarom legde ik de link niet met waarover ze het eerder kon hebben in het gesprek, namelijk dat ze paranormale gaven had.” Leanna begreep nog steeds niet wat Myrtle bedoelde. Myrtle wilde het moment dat ze het moest vertellen zo lang mogelijk rekken, maar toch besefte ze dat ze het moest zeggen. Als ze ooit samen met Leanna achter de waarheid wilde komen van de beelden die ze doorkreeg van Rose, moest zij ook helemaal eerlijk zijn tegenover haar. “Oké, goed dan. Als kind heb ik zelf elfen gezien. In mijn kamer. Ik heb het nooit aan iemand verteld, het was vast een geheim tussen mij en de elfen. Ik kreeg regelmatig bezoek van hen, maar op een bepaald moment zijn ze niet meer teruggekomen. Ik denk dat dit gebeurd is op het moment dat ik… tegen mijn vader… zei dat ik niet meer in elfen geloofde. Sindsdien heeft mijn geest het vast diep weggeborgen zodat ik het me niet meer herinnerde. Tot nu.” Myrtle kreeg het nog altijd moeilijk als ze het over haar vader had. Er blonken tranen in haar ogen. Het bleef stil bij Leanna, want ze moest even verwerken wat ze nu te horen kreeg, maar ze legde wel troostend een hand op Myrtles arm. Leanna verbrak uiteindelijk de stilte. “Wel, dan is het normaal dat je je dit niet meer herinnert. Ik weet wel dat veel kinderen elfen zien, gewoon omdat ze er zo hard in geloven. Maar… het feit dat zowel jij als Rose elfen kunnen zien, moet toch iets betekenen?” “Het is in ieder geval echt zo. Ik weet dat Rose de waarheid sprak,” antwoordde Myrtle en ze beschreef uitvoerig hoe de elfen er uitzagen. Leanna moest toegeven dat Myrtle wellicht de waarheid sprak. Want waarom zou ze er over liegen? Ze was geen kind meer. “Ik geloof je, Myrtle,” zei Leanna. “Maar zoals ik al vroeg, het moet toch iets betekenen dat jullie beide elfen kunnen zien? Jullie zijn alle twee paranormaal begaafd. Zou het niet kunnen dat jullie

elfen kunnen zien omdát jullie paranormale gaven hebben? Dat enkel paranormaal begaafden ze kunnen zien?” Myrtle dacht na over de vragen die Leanna stelde. Het was inderdaad goed mogelijk dat alleen zij en Rose, en misschien andere paranormaal begaafden, elfen konden zien. Myrtle streek verstrooid met haar arm langs haar gezicht, en zag toen op haar uurwerk hoe laat het al was. “Oei, het is al half zes! Ik moet door, Leanna. Ik zie je morgen op school,” zei Myrtle geschrokken en gehaast. Ze stond gauw op, pakte haar spullen bijeen en rende de trap af. Eenmaal buiten pakte ze haar fiets en snelde ze weg naar huis.

Toen Myrtle thuis kwam, was ze nog steeds opgejaagd. Haar moeder bleek gelukkig nog niet thuis te zijn, dus kon ze net doen alsof ze al een tijdje thuis was. Waarschijnlijk was ze naar de winkel, want vandaag had ze normaal gezien vroeg gedaan. Myrtle plofte in de zetel, in afwachting totdat haar moeder thuis zou komen. Onderwijl dacht ze na over het gesprek dat ze met Leanna had gehad. Leanna had haar op veel vlakken gelijk gegeven en haar ook nieuwe inzichten gegeven. Het kon inderdaad best zijn dat haar moeders angst voor haar paranormale gaven gekoppeld was aan de angst voor het onbekende, en meer bepaald voor de dood en dus eigenlijk angst dat de mogelijkheid bestond dat er geesten bestaan. Dat was ergens normaal, wist Myrtle. Zelf had ze het echter nooit zo ervaren, of ze had er alleszins nooit bij stilgestaan dat ze beelden doorkreeg van een geest, van iemand die dood was. Ze wist wel dat Rose niet meer leefde, maar verder had ze daar nooit bij stilgestaan. Misschien maar goed. Myrtle wilde niet dat ze zelf angst zou krijgen, want ze wilde het raadsel heel graag oplossen. Dan was er nog het tweede raadsel. Wie er in haar huis had gewoond en wat voor verschrikkelijks er hier gebeurd kon zijn dat niemand er over wilde praten. Had Leanna gelijk dat het huis sinds de negentiende eeuw niet meer bewoond was geweest, tot op het moment dat zij en haar moeder hier kwamen wonen? Als dat zo was, was de persoon of waren de personen die hier ooit hadden gewoond tijdgenoten geweest van Rose? Hadden ze elkaar ooit gekend? Waren ze buren geweest of vrienden? Wist Rose wat er gebeurd was in het huis en wilde ze dát aan Myrtle vertellen? Maar toen Myrtle erover nadacht, besefte ze dat deze theorie ook niet helemaal klopte. Waarom zou Rose komen vertellen wat er in het huis gebeurd was, en niet de persoon of een van de personen wie het overkomen was? Wat het dan ook was geweest wat er gebeurd was. Maar toen viel het haar binnen dat het huis, toen ze hier net waren aangekomen, helemaal niet vervallen was geweest. Als het zo lang had leeggestaan, dan kon het toch onmogelijk in zo’n goede staat gebleven zijn? Dus viel die mogelijkheid ook af? Myrtle kon er geen touw aan vast knopen en bovendien duizelde het haar nog steeds als ze nadacht over het feit dat ze het over het hoofd had gezien dat Rose ook paranormale gaven had gehad en dat ze beide elfen hadden gezien. Op dat vlak leken hun levens op elkaar. Myrtle had ook nooit aan iemand verteld over haar paranormale gaven, behalve haar moeder die er niets van wilde horen, en nu aan haar beste vriendin. Rose had het ook enkel aan haar beste vriendin verteld en aan haar moeder had ze het nooit kunnen doen. Myrtle had bij de vroegste beelden die ze had doorgekregen van Rose, nooit haar echte moeder gezien. Later was haar stiefmoeder erbij gekomen, maar die terrorisseerde haar, dus het was normaal dat Rose niets tegen haar stiefmoeder zei. Ook aan hun vader hadden ze het nooit verteld. Het gaf Myrtle een oncomfortabel gevoel om te weten dat hun levens op elkaar leken, ook al waren het maar een aantal raakpunten. Ze vroeg zich af of dat hun levens nog meer op elkaar zouden gaan lijken, hoewel ze ergens hoopte van niet. Myrtle hoorde de deur open en dicht gaan. Haar moeder kwam na wat gerommel in de gang en de keuken in de woonkamer binnen. “Ah, dag Myrtle! Hoe was het op school?” Haar moeder klonk erg opgewekt, wat niet klopte met hoe Myrtle zich zelf voelde. Toch forceerde ze een lachje. “Oh, goed hoor. Ik ben daarna nog even bij Leanna gegaan en dan terug naar hier gekomen. We hadden geen huiswerk,” antwoordde Myrtle zo luchtig mogelijk. Myrtle vroeg zich af of dat haar moeder het alweer vergeten was dat ze zo boos was geweest op haar. Ze kon er niet aan doen, maar steeds meer had ze het gevoel dat haar moeder dingen voor haar verzweeg.

Haar moeder begon echter over haar werk en maakte daarna het avondeten klaar. Het avondmaal verliep in stilte en nadat Myrtle nog wat naar tv had gekeken, besloot ze naar bed te gaan, gevolgd door haar katten.

De maanden vlogen voorbij. Myrtle en Leanna probeerden te bedenken hoe ze de raadsels waar Myrtle mee zat opgescheept, konden oplossen. Maar hoe zo ook praatten, wat ze ook bedachten en wat ze ook lazen in de plaatselijke bibliotheek, nergens konden ze een lichtpuntje vinden dat hen dichter bij de oplossing kon brengen. Myrtle werd er een beetje moedeloos door en daarom vond Leanna dat het tijd was om hun idee om een blog op te starten, zelf juwelen te maken en die soms te verkopen, door te zetten. Ze dacht dat het Myrtle haar gedachten wel zou kunnen verzetten, en uiteindelijk leek dat nog te werken ook. Ze begonnen eerst en vooral met de blog, die hen al veel plezier bezorgde doordat ze moesten zoeken naar een goede lay-out. Ze maakte al een aantal tekstjes om op de blog te zetten en ondertussen leerde Myrtle aan Leanna hoe ze zelf juwelen kon maken. Hoewel Leanna in het begin wat onzeker was, bleek ze echt er talent voor te hebben. Myrtle vond het fijn om zo samen juwelen te maken, terwijl ze praatten over school en hun interesses. Natuurlijk bleven de beelden die Myrtle doorkreeg aan bod komen. Ze kreeg nog een aantal korte beelden door, die echter maar weinig zeiden. Het hielp hen niet verder om de vele puzzelstukjes die ontbraken op te vullen. Toch kreeg Myrtle een goede ingeving toen ze bezig waren met een moodboard te maken om inspiratie op te doen voor een aantal nieuwe juwelen die ze wilden maken. Toen ze zag hoe Leanna dit heel gestructeerd deed, in plaats van het op het gevoel te doen, dacht Myrtle er opeens aan dat ze al de beelden die ze tot nu toe had doorgekregen van Rose, evengoed kon opschrijven in een gestructureerd schema. Toen ze dit voorstelde aan Leanna, vond zij dit een zeer goed idee. Zo hadden ze een overzicht van wat ze tot nu toe wisten. Telkens Myrtle opnieuw beelden doorkreeg, hoe onbelangrijk ze ook leken, schreef ze het op in haar schema. Op vrijdagnamiddag tijdens de pauze besloten Myrtle en Leanna hun blog en hun juwelen wat te promoten. Ze hadden eerst aan de directrice gevraagd of ze een klein standje op het plein mochten zetten met een aantal juweeltjes die ze zouden verkopen. De directrice had uiteindelijk toestemming gegeven. Dus stonden de vriendinnen nu aan hun standje, terwijl ze hun juweeltjes netjes rangschikten. “Denk je dat er volk op af gaat komen?” vroeg Myrtle. “Geen idee, ik hoop van wel. Maar handmade juwelen zijn in trek, volgens mij. Dus wie weet hebben we wel succes.” Leannas woorden werden bewaarheid. Vanaf men zag wat Myrtle en Leanna aan het doen waren, kwamen er al heel wat nieuwsgierigen kijken. Toen men dan ook nog eens merkte dat de juwelen door hen zelf waren gemaakt, waren de meesten erg enthousiast. Het zeer beperkte aanbod dat ze hadden meegenomen, werd in geen tijd allemaal verkocht. Onderwijl gaven ze iedereen een kaartje mee met de naam en de link naar hun blog, waar ze konden lezen hoe dat de juwelen werden gemaakt én ze af en toe ze ook konden kopen. Omdat het zo’n groot succes bleek te zijn, besloten Myrtle en Leanna dat ze regelmatig een verkoopmomentje zouden organiseren op school, mits de directrice daarmee akkoord ging. Vlak voor de bel ging, ruimden de dames alles op en gingen daarna nog naar hun twee laatste lesuren. Nadat de school was afgelopen, bespraken ze alles nog eens bij Leanna thuis, waarna Myrtle weer naar huis keerde. Deze keer bleek haar moeder wel al thuis te zijn, maar omdat het vrijdag was, kreeg Myrtle geen preek omdat ze niet meteen naar huis was gegaan.

Op een donderdagavond zaten Myrtle en Leanna samen op Myrtles kamer te studeren voor het examen die ze de volgende dag zouden krijgen. Ze hadden al weken op voorhand planningen en schema’s gemaakt van wanneer ze voor welk vak zouden studeren en hoeveel uren na elkaar. Het waren erg belangrijke examens, want het einde van het schooljaar was in zicht. Het was uiteraard Leanna die er op had aangedrongen. Myrtle zelf kon goed studeren op het laatste moment en had zo probleemloos haar eerste jaren op de middelbare school doorzwommen. Maar Leanna hield erg van

structuur en controle en dat zag je dan ook aan de manier waarop ze studeerde. Ze kon er niet bij toen Myrtle haar vertelde dat ze nooit zo lang op voorhand zich had voorbereid op de examens en Leanna vond dat Myrtle moest leren gestructureerder te werk te gaan. Op dit moment zaten ze samen om vooral alles te overlopen en te herhalen voor het examen geschiedenis de volgende dag, waar Myrtle zich absoluut geen zorgen om maakte. Leanna daarentegen had veel stress en zenuwen voor het examen. Dat begreep Myrtle dan weer niet, want ook Leanna was goed in geschiedenis. Maar wellicht had het te maken met het feit dat Leanna over alles de controle wilde hebben. Niets mis mee, maar Myrtle vond van zichzelf dat ze nu na al die weken het niet meer hoefde te herhalen. Het examen zou goed gaan, dat wist ze al op voorhand. Omdat Myrtle het geen zin meer vond hebben om nog alles te herlezen, omdat alles gewoonweg in haar hoofd zat en ze het gevoel had dat ze probleemloos een heel boek zou kunnen schrijven op haar examen, begon ze te dagdromen. Ze dacht al aan de nakende zomer, en hoopte dat het een mooie zomer zou worden met zwoele warme dagen waarin je verfrissing zocht in water en ijsjes. Hoe mooi zou dat toch zijn? Spijtig genoeg moest ze nog enkele examens afleggen vooraleer de zomervakantie zou beginnen. Hoewel Myrtle probeerde aan leuke dingen te denken, dwaalden haar gedachten steeds verder af van het gelukzalige beeld van zon, zee, strand en ijsjes. Ze bedacht opeens dat ze al een halfjaar in Engeland woonde… het was meer dan een half jaar geleden dat haar vader gestorven was. Myrtle werd overmand door verdriet, maar wilde dat niet laten zien. Ze probeerde zich te vermannen en de tranen die in haar ooghoeken drumden, tegen te houden. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem en – Het was aartsdonker en muisstil op de velden, natuurlijke geluiden als ritselende bladeren, krakende takjes en een uil die af en toe riep niet mee gerekend. Irina liep in haar namiddagjapon midden in de nacht over de velden naast het landhuis, met een bengelende handlantaarn voor zich uit die een bewegende lichtcirkel op de grond tekende, en af en toe schichtig om zich heen kijkend om te zien of niemand haar volgde. Ze had geluk dat Robin eindelijk naar zijn huisje, die ooit van zijn vader was geweest, was gegaan die zich aan de rand van het bos bevond. Er brandde geen licht meer in het kleine huisje, dus de kust was veilig. Als hij nog wakker was geweest, had ze haar plan nooit ten uitvoer kunnen brengen. Irina liep opgetogen maar zenuwachtig naar de stallen waar de paarden en de pony van Rose stond, Blacky. Het was haar om die laatste te doen. Eindelijk zou ze misschien een manier vinden om Rose weg te krijgen van Robin. Die twee waren veel te close de laatste tijd en haar man, Roses vader, kon ze dat maar niet aan zijn verstand brengen. Hij was goedgelovig en naïef en dacht dus dat er geen vuiltje aan de lucht was. Ze liep de stal binnen van Roses pony, zadelde hem en leidde hem uit zijn stal. Ze klom op Blacky en gaf hem teken dat hij moest vertrekken. Ze dwong hem steeds harder en harder te rennen en over oneffenheden in de velden en het bos. De pony was niet gewoon om zo snel te lopen, en bovendien duurde hun rit steeds langer en langer. Blacky werd uitgeput en kon niet meer op zijn poten staan, maar Irina was onverbiddelijk. Blacky moest en zou verder gaan. Uiteindelijk dwong ze de pony over een enorme boomstam in het bos te springen. Blacky had daar geen energie meer voor, maar deed wat hem werd opgedragen. Op het moment dat hij over de boomstam wilde springen, haakte een van zijn achterpoten aan de boomstam. Blacky viel op zijn zij en geraakte gewond aan zijn poot. Irina slaagde erin hier zonder kleerscheuren door te komen. Ze krabbelde overeind, sloeg het vuil van haar japon en dwong de pony terug recht te staan. Blacky kon dit duidelijk niet, maar Irina pakte de eerste de beste grote tak van de grond en sloeg hem en schreeuwde het bevel dat hij moest rechtstaan. Ze duwde hem overeind en nam Blacky, die hinkte, mee terug naar de stallen. Blacky dacht kennelijk dat hij eindelijk weer in zijn stal mocht, maar Irina hield hem tegen. Dan deed ze wat ze al die tijd van plan was geweest; het ritje was alleen geweest om de pony uit te putten. Ze haalde een kort maar scherp mes tevoorschijn en sneed Blacky zijn keel over…. Rose werd schreeuwend en badend in het zweet wakker. Haar stiefmoeder had haar pony vermoord! Ze wist dat dit geen nachtmerrie was geweest. Het was echt en daarvoor zou haar stiefmoeder boeten! Ze rilde nog steeds, terwijl het zweet op haar voorhoofd stond, toen ze uit haar bed stapte

en zich aankleedde. Ze deed een eenvoudige japon aan en een mantel en deed dan haar schoenen aan. De paniek was nog steeds aanwezig toen ze naar de stallen van de paarden rende…

“Myrtle! Wordt wakker! Komaan, wakker worden!” riep Leanna al even in paniek. Ze had het in eerste instantie niet doorgehad, maar opeens had ze Myrtle op de grond zien vallen. Ze probeerde nu al enkele minuten om Myrtle wakker te maken. Wat moest ze nu doen? De ambulance bellen? Of nog even afwachten? Leanna stond op, rende de trap af en liep de keuken in waar ze een groot glas pakte en die met water vulde. Ook al was het haar huis niet, nu moest ze even niet denken aan hoe onbeleefd het was om zomaar iets te pakken in een ander zijn huis. Ze liep zo gauw mogelijk terug naar boven, waar Myrtle nog steeds bewusteloos lag. Ze goot een beetje water over Myrtles gezicht, terwijl ze voorzichtig op haar wangen tikte en probeerde haar dan wat slokjes water te geven. Eindelijk bewoog Myrtle haar hoofd en ze proestte het water dat ze net had binnengekregen weer uit. Leanna gaf haar een papieren zakdoek. Dit was niet meer normaal vond Leanna. Myrtle had haar verteld dat als ze beelden kreeg in principe nooit flauw viel of buiten bewustzijn was, maar sinds ze die ene keer was flauw gevallen, leek dit steeds meer te gebeuren. Of was het deze keer ook omdat ze iets verschrikkelijks had gezien? Toen Myrtle wat op haar positieven was gekomen, vroeg Leanna haar uiteindelijk: “Wat is er gebeurd? Heb je beelden doorgekregen van Rose?” Myrtle knikte trillerig. “Het is…verschrikkelijk…dat dat mens…tot zoiets in staat is…ik begrijp het niet.” “Ik ook niet,” zei Leanna. “Over wie heb je het? Wat heb je gezien?” “Rose haar stiefmoeder. Ze heeft…Rose haar pony…vermoord. Met een mes.” “Wat?! Hoe bedoel je? Hoe komt het dat je dit hebt gezien? Was Rose erbij?” “Nee, maar blijkbaar heeft Rose dit zelf doorgekregen en zo heb ik het kunnen zien. Ze wilde wraak nemen op Rose, stal daarom haar pony, zorgde ervoor dat hij eerst uitgeput werd en heeft hem dan weer naar de stallen gebracht. Daar heeft ze hem vermoord,” legde Myrtle uit. Leanna was een paar tellen stil. Ze was uit haar lood geslagen. Ze begreep waarom Myrtle buiten bewustzijn was geraakt en waarom ze zo geschokt was. Wie vermoordde nu een onschuldig dier, en dan nog enkel om wraak te nemen op iemand? “Zou het dát kunnen geweest zijn dat je hebt gezien in de klas, in het begin dat je hier was? Toen je een flits zag van metaal en bloed?” vroeg Leanna toen. Myrtle dacht er over na. “Het zou kunnen, maar ik heb werkelijk geen idee. Ik vraag me echt af waar dit verhaal naar toe zal leiden. Er komt nu al zoveel ellende en geweld in voor. Ik hou mijn hart vast voor het einde.” “Heb je gezien hoe het afgelopen is? Van hetgeen je nu gezien hebt, bedoel ik,” zei Leanna. “Nee, het laatste dat ik gezien heb, is dat Rose wakker werd, uit haar bed stapte en zich aankleedde om naar de stallen te gaan. Meer weet ik niet,” antwoordde Myrtle. “Zou je terug contact kunnen maken met Rose? Met de beelden dan, zodat je weet hoe het verder afliep?” Myrtle keek Leanna wat verbaasd aan. Daar had ze nooit aan gedacht, om te proberen terug in de beelden te komen, weer in contact te treden met Rose als de beelden gestopt waren, en ze eigenlijk wel wilde weten hoe het nu verder ging. “Daar heb ik werkelijk geen idee van,” antwoordde Myrtle. “Daar heb ik nooit aan gedacht, om dat te proberen. Maar wie weet, misschien lukt het wel.” Een sprankeltje hoop klonk door in haar stem en Myrtle wenste even dat ze hier zelf aan had gedacht. Misschien had ze zo wel sneller aan antwoorden kunnen gekomen zijn. Ze concentreerde zich op de laatste beelden die ze had doorgekregen en probeerde tegelijkertijd de aandacht van Rose te trekken, hoewel ze dit nooit eerder had gedaan. Even gebeurde of voelde ze helemaal niets. Toen kreeg ze vaag het idee dat Rose nog in de buurt was, ergens tussen verschillende dimensies heen, aan de rand van Myrtles geest. Ze probeerde Rose duidelijk te maken dat ze meer wilde weten. Uiteindelijk gaf die klaarblijkelijk gehoor aan Myrtles wens en overspoelde ze haar met nieuwe beelden. Of eigenlijk: het vervolg van het laatste dat ze had doorgekregen. Myrtle zag hoe Rose door de velden rende, terwijl de paniek in haar borst nog steeds opzwelde. Eindelijk kwam ze bij de stallen aan, waar ze haar pony nog steeds bloedend op de grond zag liggen.

Haar stiefmoeder was nergens meer te bespeuren, maar in plaats daarvan trof ze Robin aan. Hij keek haar ontzet en zelfs in paniek aan. Hij wist hoe dit eruit kon zien, dat ze hem hier aantrof bij haar bloedende pony die niet meer te redden viel. Daarom begon hij te praten vooraleer ze zelf iets kon zeggen. “Ik heb het niet gedaan, Rose! Ik zweer het je! Ik zou dit nooit doen!” riep hij in paniek uit. Rose sprak hem echter zonder enig spoor van woede aan. “Ik weet het, Robin. Natuurlijk zou je dit nooit doen. Maar ik weet wie het wel gedaan heeft.” “Hoe… wie?” vroeg Robin in de war. “Mijn stiefmoeder. Zij heeft dit op haar geweten! Ze heeft dit enkel gedaan om mij te raken…en jou. Het was vast haar plan om jou de schuld te geven, zodat ze je kon wegsturen. Maar dat is dan zonder mij gerekend!” Rose draaide zich ziedend om en liep terug naar huis. Daar viel ze direct de slaapkamer binnen van haar vader en stiefmoeder. “Rose, wat doe jij hier? Het is vijf uur in de ochtend.” vroeg haar vader vermoeid en verbaasd nadat hij op zijn zakhorloge had gekeken. De arme man was zich van geen kwaad bewust. Irina daarentegen, die ook wakker was geworden doordat Rose met veel lawaai de kamer was binnengekomen, leek niet op haar gemak. Ze keek Rose wantrouwig aan, maar dat ontging Roses vader. “Wat ik hier kom doen?” begon Rose, met een kille woede in haar stem. “Ik kom aan jouw vrouw zeggen dat haar gemeen plannetje mislukt is. Jij hebt mijn pony vermoord! Jij zal degene zijn die hier voor zal boeten! Je wilde Robin de schuld geven, niet? Wel, dat is schromelijk mislukt. Ik weet dat jij het hebt gedaan. Ik wéét het,” wendde Rose zich tot haar stiefmoeder, die niets liet blijken. Roses vader keek haar met stijgende verbazing aan. Zo te zien had hij geen idee waarover zijn dochter sprak en het drong blijkbaar niet tot hem door waarvan ze haar stiefmoeder beschuldigde. “Rose, waar heb je het over?” vroeg haar vader. “Mijn pony is vermoord, vader. Ik heb hem net bloedend zien liggen aan de stallen. Ondertussen zal hij wel dood zijn.” Roses stem was nog steeds ijzig kalm. Het begon toen pas tot haar vader door te dringen wat er gebeurd was. Hij had Rose nog nooit zo gezien, zo buiten zinnen en tegelijkertijd zo… kalm. Het moest wel waar zijn wat ze zei, maar toch kon hij er niet bij waarom zijn vrouw hiervoor verantwoordelijk zou zijn. “Ik? Je denkt dat ík je pony heb vermoord?” zei Irina zo mogelijk nog killer dan Rose maar met een hysterisch lachje. Ze had eindelijk haar stem hervonden. “Dat is toch al te belachelijk! Ik lag híer, met je vader in bed! Denk je nu echt dat ik me ga bezig houden met een onnozele pony om te brengen? Wat voor nut heeft dat? Ben je er wel zeker van dat Robin het niet heeft gedaan? Waar zijn je bewijzen eigenlijk?” Rose haar bloed kolkte van woede, maar toch bleef ze kalm. Ze moest. Voor Robin. Voor haarzelf. Voor haar pony. Bovendien had haar stiefmoeder zich net in de val gelokt… “Maar ik héb bewijzen dat jij het hebt gedaan! Zal ik je geheugen even opfrissen?” antwoordde Rose een tikkeltje triomfantelijk. Ze keek haar stiefmoeder recht in de ogen aan, terwijl haar ogen versmalden tot spleetjes. De beelden die ze had gezien, hoe haar stiefmoeder haar pony van stal had gehaald, had uitgeput en uiteindelijk had neergestoken, liet ze nu zien aan haar stiefmoeder. Ze stuurde de beelden door naar de hersenen van haar stiefmoeder, die op die manier de beelden kon zien. Haar stiefmoeder had geen greintje paranormale gaven in zich, maar Rose haar krachten waren blijkbaar erg sterk. Het gelaat van haar stiefmoeder verbleekte zichtbaar. Dat was voorlopig genoeg, vond Rose. Ze draaide zich om en ging opnieuw naar haar kamer, een onthutste maar wraakzuchtige Irina achterlatend…

Myrtle hapte naar adem om uit de beeldenstroom te komen. Ze wist dat Rose haar niet meer zou tonen dan dat en ze dacht wel waar het naar toe zou leiden. Hoe machtig Rose zich misschien op dat moment zou gevoeld hebben, toch dacht Myrtle niet dat het echt iets zou uitgemaakt hebben. Echte bewijzen had ze dan ook niet, en blijkbaar had ze er niet aan gedacht haar vader de beelden te laten zien, in plaats van haar stiefmoeder. Hoewel het in eerste instantie een magistrale zet leek, was het uiteindelijk weinig waard geweest dacht Myrtle. Haar stiefmoeder zou er gewoon blijven en Robin?

Tja, hij misschien ook wel. Er waren ook geen bewijzen tegen hem en Roses vader had alle vertrouwen in de zoon van Dennis. “En? Is het gelukt? Wat heb je nog gezien?” vroeg Leanna ongeduldig. Ze dacht wel dat het gelukt was maar ze wilde zeker zijn. “Ja, het is gelukt,” antwoordde Myrtle en ze vertelde alles wat ze gezien had aan Leanna.