New de weekkrant.nl woensdag 16 mei 2012 pagina 12 Don Diego … · 2012. 5. 23. · ik vandaan kom...
1
Altijd actueel: de weekkrant.nl woensdag 16 mei 2012 De Havenloods pagina 12 In de serie Dood, gewoon... gaat uitvaartondernemer Helen Teunissen in gesprek met bekende Rotterdam- mers over het leven, de dood en hun uitvaart. Deze week Don Diego Poeder, ex-bokser en filmmaker. Hij nam definitief afscheid van het boksen in een wed- strijd op zondag 29 april. Door Jolien van der Kooij Rotterdam “Ik heb moeten vechten voor mijn leven toen ik veertig jaar geleden in het Dijkzigt Zieken- huis geboren werd en in de cou- veuse moest. Dat verhaal hoor ik elke keer weer op verjaardag- en familiefeestjes. Ik was bijna dood en de dokters hadden mij eigenlijk opgegeven. Maar ik ben er nog. Misschien dat ik daarom liever over het leven spreek dan over de dood.” Gewoon mens “Mijn ouders zijn in Suriname geboren, ik in Nederland. Ik voel me gewoon mens. Dat vind ik belangrijker dan waar ik vandaan kom en waar ik nu ben. Ik groeide op in het gezin van mijn tante. Mijn oom zei al vroeg tegen mij: ‘Jij gaat later boksen’. Het idee was dus niet van mij, maar boksen had wel aantrekkingskracht. Toen ik zo’n 15 jaar was ben ik met een vriend meegegaan naar een les, ik was meteen verkocht. Ik ben blij dat ik het ben gaan doen. Voordat ik ging boksen, deed ik meestal dingen die een an- der leuk vond, ik was een soort ‘zwaan kleef aan’ en had weinig eigenheid. Met boksen voelde ik: dit wil ik doen. Ik begon eindelijk mijn eigen mening te vormen. Boksen heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, zo heb ik een bepaalde kijk op het leven gekregen.” Vergeten “Ik ben een Rotterdammer in hart en nieren en natuurlijk moest mijn afscheidswedstrijd in Rotterdam zijn. Ik was echt ontroerd toen ik ook nog de Faas Wilkesprijs kreeg. Twaalf jaar lang was ik ambassadeur in de topsport. Ik vond het prach- tig om sport te promoten, ook bij kinderen op school. Ik vraag me wel eens af of het boksen invloed heeft gehad op mijn hoofd. Dan denk ik: Vergeet ik nu een naam door het vele boksen of is het nor- maal dat ik dat vergeet? Had Mohammed Ali ook Parkin- son gekregen als hij niet had gebokst? Dat houdt me bezig. Mensen om mij heen moeten het ook wel tegen me zeggen als hen wat opvalt. Ik laat me regelmatig controleren om het allemaal in de gaten te houden. Ik wil graag het optimale uit het leven halen.” Keuzes “In mijn bokstijd had ik geen angst voor de dood, anders moet je daar ook niet aan be- ginnen. Ik heb een keer iemand kort na het begin van de wed- strijd knock out geslagen, dat vond ik moeilijk. Die jongen moest meteen naar het zieken- huis, daarna mocht hij nooit meer boksen. Ik voelde me op dat moment schuldig maar dat u U hield snel op. Die jongen had al voor deze wedstrijd veel bescha- digingen en moest stoppen. Dat is de verantwoordelijkheid van hem en zijn trainer. Natuurlijk praat je er wel met elkaar over in de bokswereld, maar niet eens zo veel. Ook al is de kans dat je iets overkomt groter dan bij een andere sport. Mijn collega-bokser Orhan Delibas en ik hadden een jonge fan die erg ziek werd. We zijn nog samen bij hem geweest, dat werd een bijzonder bezoek. Daarna hebben we allebei een wedstrijd gespeeld en gewon- nen. Een dag later overleed de jongen. Ik heb zijn kist mee mogen dragen, dat vond ik een emotioneel moment ook al kende ik deze jongen niet goed. Op zo’n moment ben ik er meer voor zijn familie en vrienden. Het leven is kiezen, constant de juiste keuzes ma- ken. Dat vind ik belangrijk. Ik heb bijvoorbeeld ook een uit- vaart meegemaakt van een jon- gen met wie ik gebokst heb. Op weg ernaartoe heb ik in de me- tro met vrienden veel herinne- ringen opgehaald aan hem. Dat deed me goed: herinneringen, leuke momenten bespreken en veel lachen. Later hoorde ik dat hij in het drugscircuit zat. Als ik dat eerder had geweten dan had ik geen contact meer met hem willen hebben, ook uit angst dat mij of de mensen om mij heen iets zou overkomen. Ik wil graag dat mijn kinderen, mijn vriendin, mijn moeder en familie trots op me zijn, dat ik iets beteken voor hen. Ik ben gedreven om te leven. Graag presteer ik zodat ik iets na kan laten, voor mijn familie en vooral voor mijn zoon en doch- ter. Als ik in deze tijd een keus kan maken om iets te doen wat ik echt leuk vind en waar ik ge- passioneerd mee bezig kan zijn, dan ben ik echt blij.” Rood “Natuurlijk zou ik het met mijn vriendin over mijn uitvaart kunnen hebben, maar dat doe ik niet. We hebben jonge kinde- ren, ik ben met het leven bezig. Dat drijft mij. Ik heb ideeën voor mijn uitvaart maar ik heb mijn wensen niet vastgelegd en dat wil ik ook niet. De uitvaart- wensen van mijn moeder weet ik niet. Ik vertrouw erop dat zij het goed heeft opgeschreven en dat zij in Suriname begra- ven zal worden. Ik wil, als het voor mij zover is, het liefst in een rode kist met rode voering. Rood zie ik als passie, liefde, dat is belangrijk voor mij. Ze moeten mijn kist voortduwen en niet op de schouders ne- men. Voor mij staat dat sym- bool voor het feit dat ik door bepaalde mensen in het leven ben voortgeduwd. Ik wil niet op handen gedragen worden en verheven boven de mensen zijn, ik ben een gewoon mens en sta met beide benen op de grond. Ik was ooit bij een creoolse uit- vaart van een soort tante die van jongs af aan in mijn leven was. Bij haar uitvaart liep haar zoon voor de koets, dat maakte veel indruk op mij. Het lijkt mij prachtig dat ik ooit in een koets met witte paarden wordt weg- gebracht en dat mijn kinderen ervoor lopen. Of een stoet met zwarte limousines, lijkt me ook mooi. Creoolse uitvaarten vind ik mooi, feestelijk en gezellig. Nederlandse uitvaarten hebben een sfeer die bij onze cultuur past, dat vind ik prima. Een uitvaart is niet voor mij maar het is een mogelijkheid voor de levenden om afscheid te nemen. Geen gekkigheid, gewoon vredig, iedereen die dat wil krijgt de kans om iets te zeggen. Misschien wil ik een film maken waarin ik de men- sen die op mijn uitvaart komen toespreek. Voor mij is het over en uit, daarom ben ik nú bezig met leven. De plek waar mijn afscheid is, dat weet ik niet. Als het maar warm en sfeervol is.” Plaatjes “Als ik over mijn uitvaart praat dan zie ik beelden, ik denk in plaatjes. Dat hoort ook bij mijn vak als filmmaker, mijn huidige passie, daar ga ik voor. Na het boksen is het tijd voor iets an- ders. Ik dirigeer mijn leven op die manier dat ik iets doe wat ik echt leuk vind, waar ik heel veel plezier uit haal én waar ik mijn brood mee kan beleggen. Vooral de boterhammen van mijn kinderen. Ik wil een ge- weldige vader zijn, misschien juist omdat ik mijn vader niet heb gekend. Als ik er niet meer ben dat hoop ik dat mijn kinde- ren trots op mij zijn, hoe mijn vriendin en ik ze hebben opge- voed. Ze hoeven niet naast hun schoenen te lopen want dat doe ik ook niet.” Reageren Uw reacties zijn welkom via [email protected] Don Diego Poeder: ‘Ik ben gedreven om te leven en wil iets nalaten’ We hebben jonge kinderen. Ik ben met het leven bezig. Als het maar warm en sfeervol is Boksen heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. FOTO: PR DOOD, GEWOON… Helen Teunissen, directeur van Matrice Uitvaartbegeleiding, spreekt met markante Rotter- dammers over uitvaarten, de dood en daarmee over het leven. Een indringend gesprek over de wieg tot en met het graf… FOTO: CEES SCHUTT Afscheidswedstrijd, met zijn zoon in de ring. FOTO: ARJEN JAN STADA
Transcript of New de weekkrant.nl woensdag 16 mei 2012 pagina 12 Don Diego … · 2012. 5. 23. · ik vandaan kom...
Altijd actueel: de weekkrant.nl woensdag 16 mei 2012 De Havenloods pagina 12
In de serie Dood, gewoon... gaat uitvaartondernemer Helen Teunissen in gesprek met bekende Rotterdam-mers over het leven, de dood en hun uitvaart. Deze week Don Diego Poeder, ex-bokser en fi lmmaker. Hij nam defi nitief afscheid van het boksen in een wed-strijd op zondag 29 april.
Door Jolien van der KooijRotterdam
“Ik heb moeten vechten voor mijn leven toen ik veertig jaar geleden in het Dijkzigt Zieken-huis geboren werd en in de cou-veuse moest. Dat verhaal hoor ik elke keer weer op verjaardag- en familiefeestjes. Ik was bijna dood en de dokters hadden mij eigenlijk opgegeven. Maar ik ben er nog. Misschien dat ik daarom liever over het leven spreek dan over de dood.”
Gewoon mens“Mijn ouders zijn in Suriname geboren, ik in Nederland. Ik voel me gewoon mens. Dat vind ik belangrijker dan waar ik vandaan kom en waar ik nu ben. Ik groeide op in het gezin van mijn tante. Mijn oom zei al vroeg tegen mij: ‘Jij gaat later boksen’. Het idee was dus niet van mij, maar boksen had wel aantrekkingskracht. Toen ik zo’n 15 jaar was ben ik met een vriend meegegaan naar een les, ik was meteen verkocht. Ik ben blij dat ik het ben gaan doen. Voordat ik ging boksen, deed ik meestal dingen die een an-der leuk vond, ik was een soort ‘zwaan kleef aan’ en had weinig eigenheid. Met boksen voelde ik: dit wil ik doen. Ik begon eindelijk mijn eigen mening te vormen. Boksen heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, zo heb ik een bepaalde kijk op het leven gekregen.”
Vergeten“Ik ben een Rotterdammer in hart en nieren en natuurlijk moest mijn afscheidswedstrijd in Rotterdam zijn. Ik was echt ontroerd toen ik ook nog de Faas Wilkesprijs kreeg. Twaalf jaar lang was ik ambassadeur in de topsport. Ik vond het prach-tig om sport te promoten, ook bij kinderen op school.Ik vraag me wel eens af of het boksen invloed heeft gehad op mijn hoofd. Dan denk ik: Vergeet ik nu een naam door het vele boksen of is het nor-maal dat ik dat vergeet? Had Mohammed Ali ook Parkin-son gekregen als hij niet had gebokst? Dat houdt me bezig. Mensen om mij heen moeten het ook wel tegen me zeggen als hen wat opvalt. Ik laat me regelmatig controleren om het allemaal in de gaten te houden. Ik wil graag het optimale uit het leven halen.”
Keuzes“In mijn bokstijd had ik geen angst voor de dood, anders moet je daar ook niet aan be-ginnen. Ik heb een keer iemand kort na het begin van de wed-strijd knock out geslagen, dat vond ik moeilijk. Die jongen moest meteen naar het zieken-huis, daarna mocht hij nooit meer boksen. Ik voelde me op dat moment schuldig maar dat
uU
hield snel op. Die jongen had al voor deze wedstrijd veel bescha-digingen en moest stoppen. Dat is de verantwoordelijkheid van hem en zijn trainer. Natuurlijk praat je er wel met elkaar over
in de bokswereld, maar niet eens zo veel. Ook al is de kans dat je iets overkomt groter dan bij een andere sport.Mijn collega-bokser Orhan Delibas en ik hadden een jonge fan die erg ziek werd. We zijn
nog samen bij hem geweest, dat werd een bijzonder bezoek. Daarna hebben we allebei een wedstrijd gespeeld en gewon-
nen. Een dag later overleed de jongen. Ik heb zijn kist mee mogen dragen, dat vond ik een emotioneel moment ook al kende ik deze jongen niet goed. Op zo’n moment ben ik er meer voor zijn familie en vrienden. Het leven is kiezen, constant de juiste keuzes ma-ken. Dat vind ik belangrijk. Ik heb bijvoorbeeld ook een uit-vaart meegemaakt van een jon-gen met wie ik gebokst heb. Op weg ernaartoe heb ik in de me-tro met vrienden veel herinne-ringen opgehaald aan hem. Dat deed me goed: herinneringen, leuke momenten bespreken en veel lachen. Later hoorde ik dat hij in het drugscircuit zat. Als ik dat eerder had geweten
dan had ik geen contact meer met hem willen hebben, ook uit angst dat mij of de mensen om mij heen iets zou overkomen.
Ik wil graag dat mijn kinderen, mijn vriendin, mijn moeder en familie trots op me zijn, dat ik iets beteken voor hen. Ik ben gedreven om te leven. Graag presteer ik zodat ik iets na kan laten, voor mijn familie en vooral voor mijn zoon en doch-ter. Als ik in deze tijd een keus kan maken om iets te doen wat ik echt leuk vind en waar ik ge-passioneerd mee bezig kan zijn, dan ben ik echt blij.”
Rood“Natuurlijk zou ik het met mijn vriendin over mijn uitvaart kunnen hebben, maar dat doe ik niet. We hebben jonge kinde-ren, ik ben met het leven bezig. Dat drijft mij. Ik heb ideeën
voor mijn uitvaart maar ik heb mijn wensen niet vastgelegd en dat wil ik ook niet. De uitvaart-wensen van mijn moeder weet
ik niet. Ik vertrouw erop dat zij het goed heeft opgeschreven en dat zij in Suriname begra-ven zal worden. Ik wil, als het voor mij zover is, het liefst in een rode kist met rode voering. Rood zie ik als passie, liefde, dat is belangrijk voor mij. Ze moeten mijn kist voortduwen en niet op de schouders ne-men. Voor mij staat dat sym-bool voor het feit dat ik door bepaalde mensen in het leven ben voortgeduwd. Ik wil niet op handen gedragen worden en verheven boven de mensen zijn, ik ben een gewoon mens en sta met beide benen op de grond. Ik was ooit bij een creoolse uit-vaart van een soort tante die van jongs af aan in mijn leven was. Bij haar uitvaart liep haar zoon voor de koets, dat maakte veel indruk op mij. Het lijkt mij prachtig dat ik ooit in een koets met witte paarden wordt weg-gebracht en dat mijn kinderen ervoor lopen. Of een stoet met zwarte limousines, lijkt me ook mooi. Creoolse uitvaarten vind ik mooi, feestelijk en gezellig. Nederlandse uitvaarten hebben een sfeer die bij onze cultuur past, dat vind ik prima. Een uitvaart is niet voor mij maar het is een mogelijkheid voor de levenden om afscheid te nemen. Geen gekkigheid,
gewoon vredig, iedereen die dat wil krijgt de kans om iets te zeggen. Misschien wil ik een fi lm maken waarin ik de men-sen die op mijn uitvaart komen toespreek. Voor mij is het over en uit, daarom ben ik nú bezig met leven. De plek waar mijn afscheid is, dat weet ik niet. Als het maar warm en sfeervol is.”
Plaatjes“Als ik over mijn uitvaart praat dan zie ik beelden, ik denk in plaatjes. Dat hoort ook bij mijn vak als fi lmmaker, mijn huidige passie, daar ga ik voor. Na het boksen is het tijd voor iets an-ders. Ik dirigeer mijn leven op die manier dat ik iets doe wat ik echt leuk vind, waar ik heel veel plezier uit haal én waar ik mijn brood mee kan beleggen. Vooral de boterhammen van mijn kinderen. Ik wil een ge-weldige vader zijn, misschien juist omdat ik mijn vader niet heb gekend. Als ik er niet meer ben dat hoop ik dat mijn kinde-ren trots op mij zijn, hoe mijn vriendin en ik ze hebben opge-voed. Ze hoeven niet naast hun schoenen te lopen want dat doe ik ook niet.”
ReagerenUw reacties zijn welkom [email protected]
Don Diego Poeder: ‘Ik ben gedreven om te leven en wil iets nalaten’We hebben jonge kinderen. Ik ben met het leven bezig.
Als het maar warm en sfeervol is
Boksen heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. FOTO: PR
DOOD, GEWOON…
Helen Teunissen, directeur van Matrice Uitvaartbegeleiding, spreekt met markante Rotter-dammers over uitvaarten, de dood en daarmee over het leven. Een indringend gesprek over de wieg tot en met het graf…
FOTO: CEES SCHUTT
Afscheidswedstrijd, met zijn zoon in de ring. FOTO: ARJEN JAN STADA
