Neohumanisme 4

www.lvsvgent.be

2007-2008 nr. 4

April-Mei 2008, afgiftekantoor Gent 1

V.U.: Patrice Viaene, Notarisstraat 3, 9000 Gent

Bestuursleden en leden van LVSV krijgen regelmatig deze vraag: ‗Waarom is het

Vrijheidsbeeld het symbool van het LVSV?‘. Sommige vraagstellers zien in het

Vrijheidsbeeld dan ook vaak het icoon van de huidige Verenigde Staten. Ze stellen het

beeld gelijk met het beleid van een oorlogszuchtige president die denkt dat democratie

gewapenderhand verspreidt moet worden (of dit argument misbruikt om olievoorraden

te veroveren). Een president die bovendien zijn overheidsfinanciën op een reusachtig

tekort liet stranden en dit laat financieren met een lage dollarpolitiek, vooral nadelig

voor de laagste in middelgrote verdieners. Niet bepaald liberaal te noemen.

Het LVSV draagt dit symbool al van kort na zijn ontstaan (77 jaar geleden). Ook voor de

V.S.A. is dit reeds lang een symbool, het werd in 1884 aan de VSA geschonken door

Frankrijk voor de viering van 100 jaar Amerikaanse onafhankelijkheid. Een gedicht van

Emma Lazarus werd op de sokkel vereeuwigd. Jammer genoeg kent bijna niemand dit

gedicht, en wordt het beeld dus zelden beoordeeld op de boodschap die het meekreeg.

Het LVSV kan mensen doorheen de dagdagelijkse perceptie laten kijken.

Laat ik het gedicht voor zichzelf spreken:

The New Colossus

Not like the brazen giant of Greek fame,

With conquering limbs astride from land to land;

Here at our sea-washed, sunset gates shall stand

A mighty woman with a torch, whose flame

Is the imprisoned lightning, and her name

Mother of Exiles. From her beacon-hand

Glows world-wide welcome; her mild eyes command

The air-bridged harbor that twin cities frame.

"Keep, ancient lands, your storied pomp!" cries she

With silent lips. "Give me your tired, your poor,

Your huddled masses yearning to breathe free,

The wretched refuse of your teeming shore.

Send these, the homeless, tempest-tost to me,

I lift my lamp beside the golden door!"

Emma Lazarus, 1883

Wietse Verwimp

Bestuurslid LVSV Gent

Secretaris LVSV Nationaal

Inhoudstafel

Neohumanisme 2007-2008 nr 4 Pagina 3

Voorwoord Patrice Viaene 4

Redactie Bert Schelfhout en Gregory Wauters 6

Liberalisme versus Nationalisme Tim Decleer 8

Gelijkheid een mythe? De racist Anhony Baert 10

Tagged for life: Facebook en privacyrechten Thibault Viaene 12

Rubriek: Visies op de staat Verzorgingstaat is een controle staat Pieter Coene 14 De rule of law als pass-partout Patrice Viaene 16 Geen belasting ten behoeve van de staat kan worden ingevoerd dan door een wet… Leendert Lachaert ___________________________________________________ 18 Biobrandstoffen zijn asociaal Steven Heyse 21

Waarom als student naar LVSV Gent? Een kroniek Bert Schelfhout _________________________________________________________ 23

Rubriek: Internationaal Turkije en de EU Anthony Baert ____________________________________________________ 26 De Oost-Afrikaanse gemeenschap: een liberaal antwoord op Afrika? Leendert Lachaert 30 Olympische spelen en de gevolgen voor China Michiel Rogiers ____________________________________________________ 33 De vakbonden: van helden naar hypocrieten? Antoon Reynvoet 35

Rubriek: Wederwoord De neutrale staat is een illusie Pieter Coene __________________________________________________________ 38 Kernwapens ter discussie Bruno Teirlinck ________________________________________________________ 40 Reactie op de open brief van Michiel Rogiers aan Geert Wilders Anthony Baert _________________________________________________________ 42 Activiteitenverslagen: Straatsburg, Cantus en Nationaal LVSV Voetbaltornooi Bram Couvreur en Thibault Viaene 43 Zij die ons gaan verlaten 46 The Conscience of a Liberal: Krugmans visie op wat de USA had moeten zijn. Bruno Teirlinck 48 Het bestuur: contactgegevens 49 Benelux 50

Voorwoord

erwijl een van de grootste monumenten van de Nederlandse literatuur zijn

legitiem zelfbeschikkingsrecht finaal benutte, vond onze Belgische kardinaal er niet

beter op om de volgende woorden met de wereldlijke realiteit te delen: 'de dood

omzeilen is geen heldendaad'. Het recht om zelf keuzes te maken in het leven, en

daaruit afgeleid over hoe je deze wereld wil verlaten, raakt echter het wezen van het

mens-zijn en het liberalisme. Net daarom is het ongelofelijk storend dat de kardinaal,

genietend van zijn copieus vloeiende overheidssubsidies, dit intrinsiek humanistisch

beginsel in zijn verduivelde homilie onverkort neersabelt.

Vrijheid betekent afdoende kunnen kiezen uit verscheiden modaliteiten, voorwaarden en

mogelijkheden. Mensen willen het recht en de verantwoordelijkheid kunnen dragen om

de politieke leiders aan te duiden die ze wensen, de films te bekijken die hen begeren,

de kleren te dragen die ze willen en natuurlijk hun levenseinde zelf te bepalen. Deze

problematiek gaat nimmer over de strijd tussen palliatieve zorgen of euthanasie.

Integendeel het betreft de keuze van het individu voor een van beiden of beiden

samen. Het is dan ook des te verachtelijk en opmerkelijk dat een delegatie van de

Belgische katholieke kerk wijselijk vergat te preken op de recentelijk ondernomen

Chinareis.

Dat de zwanenzang der tsjeven nog niet is beëindigd bewezen de laatste

censuurincidenten in Vlaamse gemeenten veelvuldig. Maar ook de socialisten laten zich

niet onbetuigd. Bepaalde Kamerleden uit links-conservatieve pleiten onomwonden voor

maximumprijzen om de stijgende voedselprijzen te counteren. Hierbij wordt helaas

vergeten dat zonder de – echter nog steeds onvolkomen - markt, waar vragers en

aanbieders vrijelijk voor elkaar kiezen, de prijs reeds veel meer uit de pan was gerezen.

De oorzaken liggen op demografisch en macro-economisch vlak. Kortzichtige en

provincialistische overheidsmaatregelen kunnen dit niet voorkomen.

Dit alles toont aan dat het werk voor liberalen nooit af is. Het einde van de

geschiedenis, de overwinning van het kapitalisme, de mensenrechten en de democratie,

zal nooit perfect bereikt worden. Dit neemt weliswaar niet weg dat we dit ideaal moeten

blijven nastreven op alle fronten. Ik dank dan ook oprecht alle bestuursleden, leden en

sympathisanten voor de tomeloze inzet die alom werd tentoon gespreid om dit ideaal

stap voor stap te verwezenlijken dit jaar.

Patrice Viaene

Voorzitter LVSV

T


Neohumaisme 2007-2008 nr 1 5 Neohumanisme 2007-2008 nr 4 Pagina 5

In Memoriam:

Notarisstraat 3 (1972-2008)

Dank aan de Open Vld Gent afdeling voor al die jaren belangeloos gebruik!

eachte,

Lees dit...

Het is een grote eer om jullie dit vierde en laatste neootje van het jaar te kunnen

aanbieden. In de LVSV-geschiedenis gebeurde het maar heel zelden dat er vier edities

op een jaar verschijnen. Dit dankzij jullie ontegensprekelijk engagement om één voor

één sterke bijdragen te leveren. Wij spannen ons dan ook stevig en met plezier

editoraal in.

Graag had ik jullie nog een gezondheidstip meegegeven. Als u ’s avonds voor het

slapen gaan nog even voor je computer post hebt gevat, hebben studies uitgewezen dat

je heel moeilijk steven kan inslapen. Voor je gezondheid is het daarom aangewezen om

een half uurtje voor het slapengaan nog wat te lezen. Leg het Neootje naast je bed, lees

elke avond een tekst en merk zelf, je slaapt als een roosje. Er zijn heel wat teksten in

dit neootje opgenomen. Lees ze allemaal, per tekst stijgt je levensverwachting

aanzienlijk.

De eerste bijdrage komt van het molleke uit ons gezelschap, Wietse Verwimp. Hij zet de

puntjes op de symbolische toorts van het vrijheidsbeeld. Gevolgd door een krachtige

blik op de hedendaagse politieke actualiteit van onze fantastische voorzitter.

De teksten liegen er niet om, onze nieuwste aanwinst, Tim Decleer steekt van wal met

Liberalisme vs Nationalisme. Bordurend op dat nationalisme schreef onze weldenkende

Turkfetisjist Anthony Baert een satirisch meesterwerk. Alle facebookaddicten leren dan

weer van Thibault Viaene waar de privacyklepel hangt. Kent ge die mop ook nog van

jantje op ‗t WC? Dat was tenminste nog es privacy.

Onze themarubriek ‗visies op de staat’ kende ontegensprekelijk succes. Onze

afscheidnemende politiek secretaris Pieter Coene, schreef voor de eer en glorie en zoals

hij dat elke editie jaar en dag heeft gedaan –check de voorgaande neootjes er maar op

na– een tekst op het scherpst van de snee. De snee van de verzorgingstaat nog wel.

Immer met inhoud begeesterd vertelt el presidente Patrice over de ‗Rule of Law‘.

Leendert Lachaert—een notabel lid—sluit deze rubrief af met een leerrijke bijdrage over

fiscale wetgeving.

Onze ‗Notarisstraat‘-handlangerlid Steven Heyse poneert dat biobrandstoffen asociaal

zijn. Waar is den tijd dat we op frituurolie reden verdorie! Als hoofdredacteur gooide ik

(Bert) het eens over een andere boeg. Met name, waarom u, Genste Student, zich kan

aansluiten bij het LVSV Gent. Reacties –bij wijze van inschrijving– zijn welkom.

In onze rubriek ‗internationaal’ behandelt Anthony Baert het vraagstuk Turkije en EU.

Leendert Lachaert volgt met een toelichting over de Oost-Afrikaanse unie. Deze

veelschrijvers worden gevolgd door Michiel Rogiers uiteenzetting over de komende

Spelen te China.

Neohumanisme 2007-2008 nr 1 6

Redactioneel

G


Bestuurslid Antoon Reynvoet maakt van het hedendaagse functioneren van vakbonden

sprokkelhout.

En dan beste studenten, kwam onze derde nieuwe rubriek, « het wederwoord ».

Tromgeroffel. Dé nieuwe rubriek waar je jou bedenkingen over eerder geziene teksten

kwijt kan. Een essentieel liberaal verhaal. Pieter Coene « Neutrale staat is een illusie »,

Bruno « Kernwapens ter discussie » en Anthony Baert « Open brief van Michiel Rogiers

aan Geert Wilders » maakten hier dankbaar gebruik van.

Dankzij bijdragen van onze geliefde activiteitenverantwoordelijke Bram Couvreur en

bestuurslid Thibault Viaene lezen we over glorierijke momenten in Straatsburg, Voetbal

en Cantus.

Tot slot een welgemeende dankjewel aan de vijf LVSV-iconen die ons op het einde

van dit werkjaar verlaten. Dit met het aangename afscheidsidee dat de liberale LVSV-

vlam nog vele jaren vurig zal branden.

Bruno Teirlinck bezorgde ons een boekentip over Krugman‘s boek ‗The conscience of a

liberal‘. En op pagina vijftig vinden jullie allen een uitnodiging voor een leerrijke 2-

daagse in het Europees parlement.

Er rest me nog een redactioneel dankwoordje aan Thibault Viaene en Tim Decleer. Hun

inspanningen waren me een groot plezier!

Vanuit het ganse bestuur en leden wensen wij ook onze voorzitter Patrice nog eens

stevig te bedanken. Zijn oneindige inzet waren zonder twijfel van groot belang voor het

succes van ons nauw aan het hart liggende LVSV Gent. Merci Copain!

Ook voor jullie beste lezer komt het afscheid. Bij deze wensen we jullie een succesvolle

examenperiode en memorabele vakantie toe. In september staat een kersvers en

ongetwijfeld sterk gemotiveerd bestuur klaar om jullie met vele nieuwe inzichten te

bestoken.

Op jullie gezondheid!

Bert Schelfhout

i.s.m. Gregory Wauters

Redactie Neohumanisme

Neohumanisme 2007-2008 nr 1 7 Neohumanisme 2007-2008 nr 4 Pagina 7

http://www.facebook.com/photo.php?pid=506859&id=671541253

ationalisme. Eén van de kankers van onze tijd. Of toch niet? Dit vat ongeveer

samen hoe men in België tegenwoordig denkt over nationalisme. Studenten,

intellectuelen, politici, filosofen en andere aangesprokenen polariseren het debat steeds

meer en meer. Ofwel is men voor, ofwel tegen. Nationalisten van allerlei pluimage

worden allen over dezelfde kam geschoren. Separatisme is inmiddels een mediageniek

woord geworden. Maar is het wel zo zwart-wit voor te stellen?

Natuurlijk niet. Nationalisme bestaat, net zoals het liberalisme, in vele vormen.

Basiskenmerk van alle nationalisten is evenwel dat ze allemaal een voorliefde hebben

voor een zeker ―eigen volk‖. Radicale nationalisten eisen op basis hiervan de

verabsolutisering van het ―eigen volk‖ op. Zij beroepen zich op het

nationaliteitsbeginsel. Dit wil zeggen dat iedere nationaliteit het recht heeft een eigen

staat te vormen. De volgende vraagstelling werpt zich op. Namelijk, hoe definieert men

―eigen volk‖? Wanneer behoort men al dan niet tot een bepaald soort volk?

Voor de meeste mensen ligt de evidentie van een volk in het verleden. Een volk wordt

volgens hen gevormd door een gemeenschappelijke geschiedenis. Zo zou bijvoorbeeld

het Belgische volk een historische band hebben. Werden onze voorouders niet

uitgeroepen tot de ―dappersten van alle Galliërs‖? Hebben zij zich niet steeds verenigd –

―l‘union fait la force‖ – tegen de dictatuur en veroveringsdrang van grotere en

machtigere landen?

Het is uiteraard niet zo dat onze voorouders allemaal Belgen avant la lettre waren.

Julius Caesar, bijvoorbeeld, had met zijn in België wereldberoemde zinnetje maar één

iets voor ogen, namelijk het opwaarderen en verheerlijken van zijn eigen krijgskunsten

en politieke macht. Zo deelde hij Gallië eigenhandig op in drie delen: Aquitania, Gallia,

en het gebied van de Belgen. Er waren echter geen grote aanwijzingen dat er

noemenswaardige verschillen tussen deze drie delen waren. Sterker nog, Caesar schiep

verwarring door de verschillende benamingen. Het gebied van de Belgen kwam immers

niet overeen met ―Belgica‖. Dit heeft er onder meer toe geleid dat de naam ―België‖

eigenlijk op een verkeerd gebied slaat!

Dit is maar een voorbeeldje ter illustratie, maar het toont natuurlijk wel aan dat het

ontstaansprincipe van een volk niet louter en alleen in het verleden kan liggen,

aangezien geschiedenis constant verkracht en misbruikt wordt. En dan nog het meest

van al door diegenen die het meest geschiedenis schrijven. De stelling van Niccolo

Machiavelli dat het doel de middelen heiligt, was al lang voor zijn tijd uitgevonden.

Anders geformuleerd, dergelijke principes zullen hoe dan ook nooit uitsterven.

Hoogmoed en profileringdrang zijn namelijk eigen aan de mens. Vraag maar aan de

paus.

Men kan blijven verder discussiëren over wat de betekenis van ―eigen volk‖ is. Feit is en

blijft dat het om een abstract begrip gaat. De discussie op zich is dus absurd. Vandaag

de dag staat ze echter wel elke dag op de politieke, of bestuurlijke, agenda van ons


Liberalisme versus Nationalisme


N

Belgenlandje. Dat maakt dat ze niet onschuldig is. Daarom is het belangrijk, denk ik,

om zich als liberaal te engageren. Liberalen moeten de intentie hebben om de kern van

het debat te verleggen naar het individu. Het communautaire, levensbeschouwelijke of

sociaaleconomische debat moet handelen over of ten dienste staan van het individu, en

niet over een of ander vaag volk. En heden ten dage is het net anders om.

Dit door een falen van het liberalisme in de 20ste eeuw. Het is zo dat de doorbraak van

de massacommunicatie zich in de 20ste eeuw afspeelde. Televisie, computer, internet,

radio, telefoon, en dergelijke meer, zijn niet meer weg te denken uit ons huidige leven.

De wereld wordt meer en meer een ―global village‖. Vele mensen raken in een

identiteitscrisis verzeilt. Zij hebben het gevoel dat ze geen eigen mening meer kunnen

vormen. Er is een steeds meer uniforme en universele verslaggeving, waardoor steeds

meer mensen dezelfde mening hebben. Zo denkt men. Nationalisme biedt een

alternatief voor een ―global village‖. Liberalisme veel te weinig. Anders gezegd, het

liberalisme heeft de trein gemist.

Liberalen zijn dus genoodzaakt om te wachten op de volgende trein. En dan was daar de

hogesnelheidstrein in de vorm van Europa. Europa moet door liberalen als een

buitenkans worden gezien om het nationalisme aan te pakken. Beter, om het failliet van

het nationalisme te bewijzen. Het wordt hoog tijd dat de publieke opinie inziet dat we

moeten spreken van groepen van mensen, van individuen, en niet van volkeren. Eens

dit ingezien, zal men ook begrijpen dat bepaalde historisch gegroeide entiteiten in feite

irrationeel zijn. Liberalen zouden moeten inzien dat de bestaande natiestaten beter

zouden (verder) evolueren naar federaties binnen een overkoepelend Europees kader.

Wat voor zin heeft het om irrationeel gevormde landen en staten te laten voortbestaan?

Emotionele argumenten, zoals vaderlandsliefde, kan men alleszins niet aanhalen,

aangezien deze al even onredelijk zijn. De meeste natiestaten zijn overigens over hun

toppunt heen: geen enkele Europese staat is nog in staat om vandaag de dag

noemenswaardig te concurreren met de VS, China of Rusland. Om nog maar te zwijgen

van andere opkomende wereldmogendheden. Bovendien zullen grotere staten binnen

Europa zich altijd profileren ten koste van de kleinere. Niet echt rooskleurig voor een

land als België. Via regionalisering, en niet nationalisering, zouden verouderde

structuren, zoals de monarchie, verdwijnen en zou het dagdagelijkse bestuur efficiënter

worden. Politiek, en in het bijzonder democratie, moet weer geapprecieerd worden door

de mensen. Vandaag de dag ligt het bestuurlijk niveau voor de meesten veel te ver van

hun bed. Ik zou zelfs durven zeggen dat het huidig systeem irrelevante en irrationele

verkiezingen in de hand werkt. Een ―Revival of Democracy‖ is dus absoluut

noodzakelijk.

Men moet evenwel opletten van revolutionaire technieken; federalisering en

regionalisering mogen niet enkel en alleen ten dienste staan van

afscheidingsbewegingen allerhande. Ten eerste zijn vele van deze bewegingen of

organisaties zelf irrationeel. Ten tweede zijn zij bijna altijd minderheden. Het

democratische principe stelt dat de meerderheid gelijk heeft. Ten derde,

afscheidingsbewegingen, of separatisten, zijn radicalen. En zoals eerder gezegd, men

moet zoveel mogelijk vermijden om zaken zwart-wit te benaderen. Er moet te allen

tijde gezocht worden naar een gulden middenweg. Perfectie of idealen zijn nooit


helemaal te bereiken. Ook niet voor liberalen. Ook niet anderen.

Tim Decleer



07/03: LVSV Cantus

Mathias Van Vlaenderen & Tim Decleer

e racist die opgegroeid is in het diepe Vlaanderen, die zichzelf probeert te

onderscheiden door het afscheren van zijn haar en het aanbidden van een

mentaal gehandicapte, die zijn vrije tijd afwisselend opvult met dom voor

zich uit staren enerzijds en het kort en klein slaan alles wat hij op zijn weg tegenkomt

anderzijds, kan getraind worden om de gebruiken van onze samenleving over te nemen,

doch deze zal op intellectueel gebied nooit voldoen aan onze standaard daar onder

andere zijn herseninhoud nu eenmaal kleiner is. Wat hiermee bedoeld wordt, is dat de

meeste verschillen tussen de racist en de normale mens meer genetisch bepaald zijn

dan cultureel. Deze verschillen gaan dus dieper dan het uiterlijke; ze dringen door tot

het individu en manifesteren zich in elke cel van het lichaam. Zo spruit de

onderontwikkelde diersoort van de racist voort uit een zwakbegaafde zijtak der

aapachtigen. Zijn intellectueel niveau is vergelijkbaar met dat van de Neanderthaler. De

racist laat zich louter drijven door zijn twee instincten, angst en haat, hetgeen zijn

volkomen irrationele en onvoorspelbare gedrag verklaart. De racist wordt verteerd door

een allesoverheersende frustratie die hij gezien zijn lichamelijke beperkingen nooit kan

te boven komen. De racist ziet slechts twee kleuren: zwart en wit. De inferioriteit van

de racist is dus het gevolg van de fysieke inadequaatheid van het racistenbrein op het

gebied van abstracte concepten.

Deze basiskenmerken van de racist bepalen zijn plaats in de samenleving. De

verzameling van deze specimen vormt een achterlijke, retrograde kracht in de

maatschappij. De cultuur van de racist is niet alleen verschillend van de gangbare

cultuur, het is ook een minder geavanceerde, inferieure cultuur. Het is een cultuur die

nooit enige vorm van rede heeft ontwikkeld, laat staan een beschaafde maatschappij.

Voor de racist, uitgerust met een gebrekkig aanpassingsvermogen, is het bijgevolg

onmogelijk om in de samenleving te assimileren. Integendeel, de racist is een beescht,

dat onze normen en waarden wil perverteren en onze vrouwen onteren. Hij is als een

parasiet, een kwaadaardige kanker die steeds meer opzwelt tot hij zijn gastheer, de al

te gastvrije samenleving, van binnenuit vernietigt.

De integratie van racisten in onze maatschappij, het vermengen van onze genen met de

hunne, zal leiden tot een verval van onze cultuur. In plaats van met een evolutie zullen

we met een devolutie geconfronteerd worden. Daarom is het van levensbelang voor

iedereen van ons om te weten dat er niet zoiets bestaat als "gelijkheid", ongeacht

hoeveel racisten er in onze maatschappij ronddwalen en zich voortplanten. Aan de

degradatie en verzieking van de fundamentele uitgangspunten van onze cultuur moet

een eind komen. De racist wordt best zoveel mogelijk gemeden en geïsoleerd uit de

fatsoenlijke wereld. Alle middelen dienen aangewend te worden om deze soort te

bestrijden. We moeten nu handelen, voor het te laat is, vooraleer ons ras zo verzwakt is

dat we niet meer kunnen terugslaan!

Inspiratie voor deze bijdrage gevonden bij het NSV.*

Anthony Baert

Lid LVSV Gent

* NSV, “Gelijkheid: een mythe”. In: Verbondsberichten, dec.-jan. 1996-1997.


D Gelijkheid: een mythe? De racist.


e spreken maandag 16 april, 14u41. Ene illustere Wietse Verwimp betreedt

als allerlaatste der LVSV-bestuursleden de wondere wereld van het interneticoon

Facebook.

De zogenaamde ―social networking site‖ werd op 18 februari 2004 gelanceerd en is

momenteel één van de sterren aan het internetfirmament. Facebook is vooral populair

onder Angelsaksische en West-Europese universiteitsstudenten en heeft circa 70 miljoen

actieve gebruikers. De site is eigendom van ―Facebook Inc.‖, telt 500 werknemers en

heeft een geschatte omzet van 150 miljoen dollar.

Via Facebook is in internettermen zowat alles mogelijk: foto‘s uitwisselen, feestjes

aankondigen, rouwregisters openen, vrienden van vrienden leren kennen of inpikken, et

cetera. Toegegeven, het heeft wat weg van een populariteitsorgie, de bedoeling is

immers om zoveel mogelijk virtuele vrienden te maken. Verder heeft Facebook een

enorme database waarin alle wapenfeiten worden opgeslagen. Eventjes grasduinen door

de activiteitsgeschiedenis en je vindt zo de boeken die Pieter onlangs verslonden heeft,

Jocelyne‘s recentste liefde of een foto van Michiel op koffiebezoek bij Geert Wilders.

Daar wringt echter het schoentje, wanneer men zich wil uitschrijven, m.a.w. je profiel

wil verwijderen, stelt de ―privacy policy‖ van Facebook dat de gegevens ―for a

reasonable period of time‖ worden bewaard. Het bedrijf weigert mee te delen voor

hoeveel dagen, maanden of eeuwen desbetreffende vertrouwelijke informatie wordt

bewaard.

Er zijn genoeg verhalen bekend van situaties waarin ongewild gegevens over gebruikers

wordt verspreid. Zo zijn er talrijke jongeren die naast een baan grijpen omdat hun

potentieel toekomstige werkgever op hoogte was gekomen van z‘n drank- en

drugprobleem. Profielen op Facebook kunnen zelfs argumenten vormen voor een

rechtbank. Dat soort informatie is in België reeds toegelaten als bewijslast. Criticasters,

die aan een acute vorm van reglementitis leiden, pleiten al voor een verregaande

regulering van Facebook en aanverwante sites. Hierbij gaan ze volledig voorbij aan het

feit dat een simpele overeenkomst tussen twee partijen, met een uitdrukkelijke

wilsovereenstemming, in casu de gebruiker die de privacy policy van Facebook

aanvaardt, normaliter geen voorwerp van discussie zou mogen uitmaken.

Anders is het echter wanneer Facebook haar eigen privacy policy omzeilt en

vertrouwelijke informatie doorspeelt aan externen. Zo was er enkele maanden geleden

een enorme rel omtrent de zogenaamde ―Beacon-service‖. Die dienst bracht zonder de

toestemming van de gebruiker zijn of haar vrienden op de hoogte van z‘n

onlineaankopen.

Neohumanisme 2007-2008 nr 4 pagina 12

Tagged for life: Facebook en privacyrechten

W


Commerciële overwegingen halen hier duidelijk de overhand, bedrijven willen zoveel mogelijk

informatie inwinnen om zo hun producten beter te kunnen afstemmen op de voortdurend

wijzigende preferenties van de consument. Indien dit echter gebeurt zonder toestemming

van de gebruiker is dit een perverse praktijk en een flagrante schending van de privacy.

Particuliere initiatieven genre Facebook hebben omiskenbaar hun nut en zijn een indicatie dat

de vrije markt creatieve geesten stimuleert. Toegegeven, internetgebruikers zijn niet altijd

even goed op de hoogte wat er met hun persoonlijke gegevens kan gebeuren. Toch moeten

we hen niet bij het handje houden door te gaan overreguleren, maar hen echter op hun

verantwoordelijkheid te wijzen, als men een overeenkomst aangaat, moet men de

consequenties ook ondergaan. Zolang Facebook haar eigen ―privacy policy‖ niet te buiten

gaat en vertrouwelijke informatie bij uitschrijving niet bewaart, is er geen probleem.

Thibault Viaene


Thibault Viaene, Dominic De Backer & Tim Decleer

11/03 : Trip naar Straatsburg & Europees Parlement

http://www.facebook.com/photo.php?pid=778972&id=661976866&op=1&view=all&subj=734837801&oid=13431002692

anneer liberale partijen gevraagd wordt wat voor hen breekpunten zijn

krijgen we tegenwoordig vaak antwoorden als ― wij willen dat werklozen strenger

gecontroleerd en geactiveerd worden ― of ― wij vinden dat de activiteitsgraad van oudere

werknemers drastisch omhoog moet om ons sociaal systeem betaalbaar te houden ― of ―

de groei van de uitgaven in de gezondheidszorg moet beperkt blijven ―. Liberalen

zouden immers wel voorstanders zijn van een door de overheid georganiseerde sociale

zekerheid maar zouden tegelijkertijd de betaalbaarheid van dergelijk systeem niet uit

het oog verliezen. Vaak wordt er dan nog een patisseriemetafoor tegenaan gegooid in

de trend van ―een taart moet gebakken worden voordat ze kan verdeeld worden ― of

wordt verwezen naar de uitspraak van Willy De Clercq die stelde dat men geen sociaal

paradijs kon bouwen op een economisch kerkhof. Wat liberale politici echter vergeten

wanneer ze dergelijke standpunten verdedigen is dat ze hiermee volledig meegaan in de

sociaaldemocratische logica van de verzorgingsstaat en hier vaak zelfs nog enkele

perverse elementen aan toevoegen.

Laten we enkele van de stellingen die door liberale partijen verdedigd worden eens

nader bekijken. De eerste dooddoener die we onder de loep nemen is de volgende:

―werklozen moeten strenger gecontroleerd en meer geactiveerd worden, de sociale

zekerheid is immers een vangnet, geen hangmat ―. Dergelijke stelling, die op het eerste

zicht misschien wel redelijk lijkt, gaat voorbij aan enkele belangrijke punten. Vooreerst

is er het financiële aspect: werklozen controleren en actief helpen in het zoeken naar

een nieuwe betrekking is uiteraard geen gratis aangelegenheid, maar vergt

belastingsgeld en mensen die niet meer elders kunnen tewerkgesteld worden.

Bovendien is dergelijk beleid een aanslag op de individuele vrijheid van de werkloze die

verplicht wordt om zich bij te scholen en/of een baan aan te nemen waarvoor hij zelf

niet gekozen heeft. Het plaatje wordt er niet mooier op wanneer we beseffen dat het

juist de overheid is die door hoge belastingen op arbeid en regulering heel wat

werkloosheid veroorzaakt. Een publiek gefinancierde sociale zekerheid heeft negatieve

externaliteiten, in casu misbruiken. Wanneer we dergelijk systeem wensen, zullen we de

misbruiken erbij moeten nemen. De enige manier om van de misbruiken in de sociale

zekerheid verlost te raken, is door de afschaffing van dit systeem. Er zou best ook een

mogelijkheid geboden worden aan zij die niet wensen deel te nemen aan dergelijk

systeem om er uit te stappen en zich eventueel op een andere wijze te verzekeren. Zij

zouden dan vrijgesteld worden van het betalen van sociale bijdragen en uiteraard ook

geen enkele aanspraak meer kunnen maken op uitkeringen door dit systeem.

Een tweede dooddoener die we regelmatig mogen aanhoren is dat de activiteitsgraad –

en dn vooral die van oudere werknemers – drastisch omhoog moet. Nu zegt een

activiteitsgraad niets over de toestand van een economie. Landen als Cuba, China of de

Sovjet-Unie hebben of hadden een zeer hoge activiteitsgraad, zelfs quasi een situatie

van volledige tewerkstelling althans volgens de statistieken. Mensen verplicht langer

laten werken is niet alleen een ernstige aanslag op de individuele vrijheid, ook op

macroniveau is het positieve effect zeer twijfelachtig. Ook hier speelt de overheid een


Rubriek: Visie op de staat

1. Verzorgingstaat is een controlestaat

W

perverse rol, ze verplicht namelijk werknemers eerst van hoge belastingen te betalen en

maakt het zo dus onmogelijk dat deze werknemers zelf voor hun pensioen zorgen en

dan verplicht ze diezelfde werknemer van langer te werken. Opnieuw is er voor deze

werknemer geen exit-optie.

Een laatste veelgehoorde bemerking die we onderzoeken is de volgende : ― de groei van

de uitgaven in de gezondheidszorg moet beperkt blijven, alleen zo blijft de publiek

gefinancierde gezondheidszorg betaalbaar‖ . Deze bemerking letterlijk interpreteren

betekent niet meer of minder dan de invoering van de planeconomie. In een

markteconomie is het immers de markt – de consumenten – die beslist of dat een

sector al dan niet groeit. Gelet op het feit dat de bevolking in België en West-Europa

veroudert en dat de vraag naar gezondheidszorg in een rijke samenleving steeds

toeneemt is het niet meer dan logisch dat de uitgaven in de gezondheidszorg zullen

stijgen. Een opgelegde groei in de uitgaven in de gezondheidszorg is door de staat

georganiseerde schaarste. Dergelijke beperking in de groei van de uitgaven zal zorgen

voor wachtlijsten en een dalende kwaliteit van de aangeboden zorg. Als we willen dat

de middelen in de gezondheidszorg efficiënt gebruikt worden en dat de gezondheidszorg

betaalbaar blijft is er maar één oplossing : doorbreek het bestaande monopolie van de

ziekenfondsen waarbij – we vallen in herhaling – bovendien elke Belg verplicht is zich bij

aan te sluiten en laat ook private spelers toe op deze markt.

Het is mogelijk van nog veel andere voorbeelden te vinden van de vrijheidsbeperkende

impact die een verzorgingsstaat heeft. Denken we maar aan een voorstel zoals elke

leerling verplicht vijf uur sport per week op school te laten volgen. Over de negatieve

gevolgen van de hoge belastingen op arbeid , nodig om de verzorgingsstaat te

financieren, bestaat geen twijfel. Hoog tijd dus om de verzorgingsstaat in vraag te

stellen en te hervormen. Ook bij de politici zijn er die dit begrepen hebben : in 1994

bijvoorbeeld hield de VLD een congres over sociale zekerheid waarin drastische

hervormingen werden voorgesteld. Hoewel de resoluties die toen gestemd werden

vergeten lijken , zijn ze nooit herroepen. Welke jonge liberaal voelt zich geroepen om ze

terug vanonder het stof te halen ?

Pieter Coene

Politiek Secretaris LVSV Gent


http://www.facebook.com/photo.php?pid=217208&id=595261101&op=2&view=all&subj=595384250

e horen het te pas en te onpas vallen: het begrip „the rule of law‟. Dit

principe, bij ons eerder als rechtsstaat bekend, wordt door velen frequent in de mond

genomen. De ware betekenis van dit beginsel laat men echter al te vaak achterwege.

Ten einde het gewicht van the rule of law in ons politieke en filosofische denken te

vrijwaren is een beknopte duiding van dit beginsel noodzakelijk.

Ik trap een open deur in als ik stel dat in de embryonale staat Kosovo dit primordiale

beginsel onontbeerlijk is, denken we maar aan de afdwingbaarheid van

eigendomsrechten. De afwezigheid van dit principe doet zich eveneens gevoelen bij het

verkiezingsdebacle in Zimbabwe, de gerechtvaardigde onrusten in Tibet en de

politiestatelijke kenmerken van het Putinregime. Dichter bij huis is tevens sprake van

een tanend gebrek aan voor dit fundamentele beginsel. De funest corrupte wijze

waarop sommige politici omspringen met gemeenschapsgelden is daarvan een treffend

voorbeeld, denken we maar aan de verkoop van de logistieke spin-off ABX of meer

fatsoenlijk verwoord de grootste treinroof ooit in de lage landen. Een goedmenend

burger voelt zich al snel een Don Quichot, schier oneindig vechtend tegen de windmolen

(-parken).

Deze ludieke en minder ludieke illustraties wijzen ons echter op de stevige erosie van de

rule of law als grondbeginsel. Het rechtsstaatbeginsel wordt meest gangbaar en

traditioneel omschreven als de beperking en regulering van de macht van de overheid

door het recht. Kort samengevat: gelijkheid van ieder individu voor de wet. Zelfs een

‗democratisch‘ gestemde wet, besluit of andere overheidshandeling kan geen afbreuk

doen aan enkele fundamentele rechten van de burger. Deze grondrechten vind je

praktisch overal, al dan niet neergepend in een constitutie. Niettegenstaande de

juridische realiteit geeft een grondwet het individu geen rechten in rechtsfilosofische zin.

Omgekeerd ze behoedt een al te actieve overheid die zou interfereren in het leven van

een burger, op die manier zogenaamde prepositieve rechten schendend. Daarenboven

dient de afdwingbaarheid van deze rechten te worden gegarandeerd door een

onafhankelijke rechterlijke macht en behoeven uitvoerende overheidsbeslissingen de

goedkeuring van kritische volksvertegenwoordigers.

De grondwettelijke waarborgen en ‗the checks and balances‘, cruciaal voor ‗the rule of

law‘,worden jammerlijk dikwijls met de voeten getreden. Het promoveren van sociale

rechten, met een feitelijk zuiver instrumenteel karakter, holt de grondwettelijke

bescherming compleet uit. Deze inflatie aan grondrechten zet de rechtsstaat op losse

schroeven en zorgt voor de noodlottige degradatie van echte vrijheidsrechten.

Daarenboven mogen we in België gerust spreken van een partijenstaat, waarbij de

mond des volks dood wordt gemaakt door de regeringskabinetten. De scheiding der

machten, geïdealiseerd door Montesquieu, is, enkele uitzonderingen buiten beschouwing

gelaten, in het heden en verleden een illusie gebleken. De opwaardering van het beroep

volksvertegenwoordiger is dringend nodig om de controle- en wetgevingsfunctie van


2. De rule of law als passe-partout


W

het parlement te verstevigen. Ook in de gerechtelijke wereld komt de rechtsstaat op

een helling te staan. De expansie aan bevoegdheden, waarover zowel magistratuur als

politiemensen beschikken inzake terrorismebestrijding en georganiseerde misdaad

bewijst dit. Een inmenging in het privéleven van een burger dient altijd te steunen op

een wet. Als liberalen moeten we toezien op de geruisloze inlevering van vrijheid voor

veiligheid.

Deze traditionele opvatting van the rule of law is zonder meer essentieel. Niettemin zijn

we mijns inziens tevens genoodzaakt om de relevantie van dit beginsel ook in bredere

zin te onderstrepen. De rechtsstaatgedachte laat zich namelijk ook gevoelen in de

economische ontwikkeling van een land. Economen overal ter wereld erkennen de

onuitwisbare invloed van dit principe op de groei van een land. Doorgaans hanteert men

in economische kring een dunne en dikke definitie. Met de eerste, meer formele,

definitie bedoelt men meestal de afdwingbaarheid van eigendomsrechten en de

transparantie en efficiëntie van een overheid en zijn ambtenarenkorps. Zo berekenden

statistici en economen van de Wereldbank in hun Worlwide Governance Indicators(WGI)

-project dat het gemiddeld inkomen per burger met 300% stijgt, indien een land inzake

rule of law-score met een standaard eenheid verbetert. In hun onderzoek kwam de

standaard eenheid overeen met het verschil in rule of law tussen India en Chili. Blijkens

economische rapporten is de koopkracht in Chili inderdaad 300% groter dan in India. De

huidige globalisering en de onderontwikkeling van derdewereldlanden mag dus nooit of

te nimmer los worden gezien van de ontwikkeling van de rechtsstaat.

Ofschoon in de praktijk de eerste omschrijving perfect de vinger op de wonde legt en de

noodzaak van ‗the rule of law‘ benadrukt, moeten wij als liberalen mijns inziens resoluut

opteren voor een dikkere definitie. Liberalisme is inherent humanistisch en ethisch, en

kan dan ook niet beperkt worden tot een louter economische stroming. De rule of law,

gegrondvest op de moraal, zorgt dan ook voor een samenleving waar vrijheid en

democratie is verzekerd door de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van vereniging

en de bescherming van het zelfbeschikkingsrecht. De betekenis die wij liberalen geven

aan dit mooie concept is bijgevolg terdege belangrijk. Burgers in Tibet, Myanmar en

Zimbabwe kunnen dit zonder meer beamen.

Of zoals John Locke het in 1690 uitdrukte: “wherever law ends, tyranny begins”.

Patrice Viaene

Voorzitter LVSV Gent



o luidt de eerste paragraaf van artikel 170 van de Belgische Grondwet. In de

verdere paragrafen § 2, 3 en 4 wordt dit principe verder uitgebreid naar het niveau van

de gewesten en de gemeenschappen alsook naar het echelon van de provincies en de

gemeenten. De laatste alinea van artikel 170 G.W. stipuleert de mogelijkheid om

hiervan af te wijken met betrekking tot uitzonderingen, waarvan de noodzakelijkheid

blijkt…. In de praktijk moet men hierbij aan de zogenaamde volmachtwetgeving

denken, waarbij de wetgever zijn fiscale bevoegdheid uithanden geeft aan de

uitvoerende macht. Om eventuele legaliteitsbezwaren te voorkomen worden de

besluiten van de uitvoerende macht achteraf (nogmaals) bekrachtigd door de wetgever.

Verder bepaalt artikel 172 G.W. dat ― … inzake belastingen geen voorrechten kunnen

worden ingevoerd. Geen vrijstellingen of verminderingen kunnen worden ingevoerd dan

door een wet.‖ Beide artikelen vallen onder het toetsingsgebied van het Grondwettelijk

Hof. Het vroegere Arbitragehof kan vervolgens wetten, decreten en ordonnanties

toetsen aan de bovengenoemde artikelen en deze vernietigen op basis van het

ontkennen van de legaliteitsvereisten of het ontbreken van de gelijkheidsvoorwaarden.

Er bestaat dus een volwaardige juridische controle op het vlak van fiscale wetgeving,

decreten en ordonnanties. Waar weinigen bij stilstaan is dat ook provincies en

gemeenten hun deel van ―de koek‖ opeisen. Ze beschikken daartoe over een

bevoegdheid die hun is toegekend door de grondwetgever in artikel 170 §3 en 4. Men

moet deze passages deels ook bekijken vanuit het perspectief van grondwetgever in de

19de eeuw. Op dat moment waren er immers nog geen deelstatelijke niveau’s gecreëerd

en speelden de gemeenten en provincies een belangrijke rol op diverse

publiekrechtelijke gebieden.

Ook vandaag heffen deze lokale overheidsorganen nog steeds belastingen. Deze

belastingen bestaan bijvoorbeeld uit opcentiemen op de onroerende voorheffing of een

percentage op de inkomstenbelasting. De heffing van opcentiemen betekent dat er per

euro staatsbelasting één cent bijkomt voor de gemeente of de provincie. In 2003

bedroegen deze gemeentelijke belastingen gemiddeld 1294 opcentiemen en 7, 15 %

voor de personenbelasting. Dit betekent dat per euro die wordt geheven met betrekking

tot de onroerende voorheffing, er 12, 94 euro aan gemeentelijke belastingen bijkomen.

Voorts worden deze gemeentelijke en provinciale belastingen niet altijd opgelegd met

een ―algemeen doel‖ in gedachte doch kaderen zij echter in een zeer protectionische,

bekrompen en antiliberale context. Men kan hierbij denken aan de tendens om vanuit

de gemeentelijke overheid een vorm van vestigingstaksen op te leggen aan

nachtwinkels. Dergelijke belastingen zijn niet enkel verwerpelijk om dat ze handelaars

beletten om zich vrij te kunnen vestigen en ongeremd hun (lokale) afzetmarkt te

bereiken, maar ook omdat het ware doel van deze ―pestbelasting‖ elders ligt. Meestal

ligt de oorzaak van het opleggen van dergelijke pecuniaire last bij problemen van



3. Geen belasting ten behoeve van de staat kan worden ingevoerd dan door een wet...

z

openbare orde, nachtlawaai, verkeershinder,… .

Deze kunnen echter ook op een non – fiscale wijze worden aangepakt daar gemeenten

voor zaken die louter hun respectievelijke grondgebied betreffen beschikken over een

ruime gemeentelijke autonomie. Alternatieve ―tools‖ hiervoor kunnen zijn de plaatselijke

ruimtelijke wetgeving waarbij criteria kunnen worden gebruikt die nu reeds gelden voor

andere handelszaken zoals opgesomd in de IKEA – Wet. Of in uiterste nood een

politioneel besluit van de gemeenteraad… . De realiteit is echter dat de meest

doorslaggevende reden blijkt te zijn dat de gemiddelde gemeente tot haar grote spijt de

bodem van haar schatkist begint op te merken. Dit leidt dan weer tot grote

ongerustheid bij lokale politici, die vervolgens geen prestigieuze en electoraal lonende

projecten meer kunnen opstarten. Verder dient ook het lobbywerk van de lokale

handelaars niet worden ontkend, ook hier speelt het electorale element zijn rol. In

rechtseconomische literatuur wordt dit ―logrolling‖ genoemd.

Uiteraard bestaat er ook tegen besluiten van de gemeente – en provincieraad een vorm

van rechtsbescherming. De besluiten van voornoemde organen worden juridisch

gekwalificeerd als zijnde administratieve rechtshandelingen. Onder de noemer

administratieve rechtshandelingen vallen ook de KB‘s en de Ministeriele Besluiten.

Deze kwalificatie als administratieve rechtshandeling heeft tot gevolg dat de burger die

meent geschaad te zijn door een besluit van de gemeente – of provincieraad kan,

alvorens naar de rechtbank te stappen, bij de hiërarchisch hogere overheid

administratief beroep aantekenen. Daar het hiërarchisch hoger beroep in de regel valt

onder het niet – georganiseerd administratief beroep volgens het Belgisch recht,

betekent dit dat men niet alle beroepsmogelijkheden moet uitputten vooraleer naar de

Raad van State te stappen. Bij een niet – georganiseerd administratief beroep bestaat

immers geen verplichting van de hiërarchisch hogere overheid om te antwoorden op het

beroep, zij kan het besluit stilzwijgend bevestigen of verwerpen, naargelang het

verstrijken van een bepaalde termijn.

Bij het administratieve beroep zal de hogere overheid moeten nagaan of zowel op het

vlak van de legaliteit als op de vereiste van de opportuniteit aan alle voorwaarden is

voldaan. Zoniet zal zij het desbetreffende besluit kunnen schorsen of zelfs vernietigen.

Bij een extreme onwilligheid van de lagere overheid, kan de in beroep beslissende

overheid overgaan tot een in de plaatsstelling van de door haar gewenste oplossing.

In de praktijk stelt men echter vast dat men vaak een al te groot belang hecht aan de

autonomie van de verschillende bestuursniveau‘s. Hierbij interpreteert men het begrip

algemeen belang naar gelang de voorliggende casus soms heel restrictief om toch maar

niet al te drastisch te moeten ingrijpen in een ander en hiërarchisch ondergeschikt

bestuursniveau.

Hoe breed of hoe restrictief de rechtsbescherming ook moge zijn, er lijken evenwel

meer duurzame oplossingen mogelijk. Een oplossing zou kunnen zijn een integrale

hertekening van het institutionele niveau op het lokale vlak. Dit omsluit in grote mate

de ―afschaffing‖ van het publiek rechtelijke instituut van de provincie, een instelling

wiens nut door de decentralisatie van bevoegdheden naar het Vlaamse niveau

eohumanisme 2007-2008 nr 1 19 Neohumanisme 2007-2008 nr 4 Pagina 19

grotendeels voorbijgestreefd is.

Verder zal men dienen over te gaan tot een nieuwe fusie der gemeenten, waarbij men

grotere stedelijke gewesten opricht. Dit kan ook relevant zijn met betrekking tot andere

aspecten van het economische leven zoals de organisatie van de arbeidsmarkt. De

problematiek van de jeugdwerkloosheid verschilt immers sterk van stad tot stad en een

dergelijke hervorming kan hierbij van pas komen.

Uiteindelijk zal deze hervorming ertoe kunnen leiden dat men voor elk gebied en regio

naar een globale aanpak die aanleiding zal kunnen geven naar een liberaler beleid

inzake vrijheid van vestiging, handel, … die wel in het EU – Verdrag bevestigd zijn,

maar kennelijk door een bekrompen en conservatief beleid op het lokale niveau toch

kennelijk nog steeds niet aanvaard zijn in onze dagdagelijkse omgeving. Het is onze

taak als liberalen om hiervoor verder te ijveren, daar elke vezel in ons lichaam zich

tegen dit onbeholpen conservatisme verzet… .

Leendert Lachaert

Lid LVSV Gent


Michiel Rogiers & Leendert Lachaert

21/04 : LVSV Nationaal voetbaltornooi

at de voedselprijzen recent de pan uitrijzen is een gegeven dat al weken de

actualiteit beheerst. Dit heeft geleid tot een sterk maatschappelijk debat over de invloed

van de verschuiving van conventionele brandstoffen naar biobrandstoffen op de prijzen

van voedingsgrondstoffen. Onder andere de Wereldbank, het IMF en het

Wereldvoedselprogramma van de VN lieten de problematiek niet aan zich voorbijgaan.

De prijzen van voedingsgrondstoffen zijn de afgelopen tijd dan ook enorm gestegen,

sterker nog, ze zijn voor sommige producten, zoals tarwe en rijst, zelfs verdubbeld.

Twee grondstoffen die voor heel wat mensen hét basisvoedingsmiddel zijn. Vooral de

bevolking van armere landen hebben hier sterk onder te lijden. In landen van Afrika,

Zuid-Amerika en Azië, waar een groot deel van het inkomen opgaat aan voedsel, zijn de

prijsstijgingen zelfs ronduit pijnlijk voor de bevolking.

Aangezien het gebruik van biobrandstoffen zich nog maar in een beginstadium bevindt,

is dit zeker niet de enige oorzaak van de huidige stijging van de voedselprijzen. Ook de

toenemende vraag, met name in landen als China, India en Brazilië, en lagere

landbouwrendementen zorgen voor prijsstijgingen op de internationale markt.

China heeft een grote invloed op de stijging van de voedselprijzen. Door de sterke

economische groei in China en de daaruit volgende toename van de koopkracht van de

consument gaat men steeds meer vlees consumeren. Door de groeiende veeteelt in

China is er dan ook een sterke stijging van de vraag naar graan.

China heeft heel lange tijd de prijzen gedrukt door met z‘n 1,2 miljard mensen

goedkope arbeid te leveren en zo goedkope producten te maken. Denk maar aan het

Chinese speelgoed, textiel, ... Maar die tijd is voorbij. Door de economische groei en

toenemende koopkracht jaagt men de prijzen voor heel wat grondstoffen, waaronder

ook olie en gas, de hoogte in.

Daarenboven ligt het binnen de verwachtingen dat een verdere verschuiving van

conventionele brandstoffen naar biobrandstoffen zal leiden tot nog hogere prijzen voor

de voedings-grondstoffen die worden gebruikt bij de productie van biobrandstoffen en

lagere prijzen voor fossiele grondstoffen.

Men kan biobrandstof aanzien als een alternatief om de toenemende vraag naar olie en

gas te doen afnemen, ware het niet dat voor de productie van biobrandstof heel wat

landbouwgronden én voedingsgrondstoffen nodig zijn die dan weer de voedselprijzen de

hoogte zullen injagen.

Voedingsgrondstoffen zijn niet zomaar een handelsproduct, kwaliteitsvol voedsel is

zowat het meest basale recht van de mens. Het zou dan ook bijzonder asociaal zijn om

kwaliteitsvolle voedingsgrondstoffen als grondstof voor brandstof te gebruiken en zo te

proberen de hoge vraag naar, al maar schaarsere, fossiele olie op te vangen.

Vandaag is het aandeel aan biobrandstof nog verwaarloosbaar, maar laat ons niet


Biobrandstoffen zijn asociaal

D

vergeten dat de EU-lidstaten zich tot op de dag van vandaag nog steeds tot doel stellen

om in 2020, 10% van het totale brandstofverbruik uit biobrandstoffen te laten bestaan.

Wat het probleem alleen maar zal vergroten.

Het klinkt als een negatieve vicieuze cirkel. We moeten dan ook uiterst voorzichtig zijn,

en blijven, ten aanzien van het toenemend gebruik van biobrandstoffen en de gevolgen

ervan. Het doorbreken van de vicieuze cirkel ligt in verdere innovatie. Investeren in

nieuwere, alternatieve energievormen betekent niet alleen nieuwe producten, een

nieuwe economische impuls en bijkomende werkgelegenheid, maar ook kans op

schonere en meer sociale alternatieve energievormen.

Steven Heyse

Lid LVSV Gent


Patrice Viaene en Steven Heyse

05/12 : Beke vs Verhofstadt

http://www.facebook.com/album.php?profile&id=563883649


r was eens…

Ik herinner me het nog heel goed, het prille begin van het kotleven. De eerste weken,

maanden, ontvoogd van het ouderlijke nest en de vrijheid proevend. Aanvankelijk had

het iets eenzaams. Als een hertenkalfje dat liggend in de wei, de pootjes trachtte te

spreiden. Ietwat later huppelend, zelfstandig dravend door een drukke studentenstad.

Nog iets later, ontwaken met twee in bed. De wereld lag aan onze voeten. Hallelujah.

Niets was minder waar. Dat zou ik pas enkele jaren later ten volle gaan beseffen. Het

moment dat ik op een heuvel, met groots gewei en gerust gemoed, over de bossen

heen keek. Ik had immers het niet-evidente pad ontdekt waarmee elk wezen in dit bos

z‘n geluk zelf kan bepalen.

Drie jaar geleden, al twee jaar van het Gentse studentenleven genietend, zocht ik met

vertwijfelende stapjes toegang tot het LVSV Gent. Ik dacht liberaal-minded te zijn, maar

kon - achterna beschouwd - helemaal niet inschatten hoe in essentie de liberale

ideologie zich kon verhouden tot onze maatschappij. Ik was als het ware ‗gewoon‘ lid en

kwam, gezien het drukke studentenleven, af en toe naar een activiteit. Een jaar en een

half later, iets meer gerijpt, groeide de betrokkenheid door verrijkende gesprekken en

heel wat nieuwe inzichten. Enkele maanden later zette ik dan ook de stap om

bestuurslid te worden. Dit engagement samen met een liberale overtuiging waren

drijfveren om er stevig in te vliegen. Een maand later werd ik dan ook redacteur van

één van de belangrijkste pijlers van onze vereniging, ons tijdschrift Neohumanisme. Met

heel veel plezier mocht ik dan ook meemaken hoe LVSV Gent dit jaar groeide en bloeide

als nooit tevoren, met 100 leden tot gevolg. Als veruit de grootste ideologische

studentenvereniging te Gent konden wij dit jaar minstens tweewekelijks studenten van

interessante invalshoeken voorzien.

Inhoud als meerwaarde.

Back to the basics. Graag kies ik twee inzichten –naast de vele andere- die het LVSV en

dat befaamde liberalisme, uniek en voor mij o zo geliefd maken.

Angst leidt tot eng groepsdenken. Liberalisme als uniek alternatief.

Het eerste eenzame hertenkalf-moment als nieuwe student in Gent omvat het

onbekende en vandaar vaak ook angstige. Datgene dat vele mensen in een

maatschappij aanvankelijk doet teruggrijpen naar een conservatieve en vaak ook

collectieve reflex. Dat overheden en mensen in het gras blijven liggen en van daaruit de

wereld rondom hen bepalen heeft vaak minder gekende nadelen. Als dan het gras even

te lang is, de uitdaging te groot en het overzicht weg, tast men compleet in het groene

duister. Elke andere ideologie dan de liberale heeft an sich de eigenschap de

maatschappij in groepen op te delen. Men gaat per definitie mensen benadelen en raakt

aan de integriteit van het individu.

Waarom als student naar LVSV Gent? Een kroniek

E


Het alternatief, met name de liberale aanpak, komt als oplossing naar voren. De mens,

elk individu, weet telkens beter z‘n eigen noden aan te voelen dan welke staat dan ook.

Eens de pootjes dan toch gerecht, de vrijheid geproefd, komt de werkelijke meerwaarde

bovendrijven. Praktijkvoorbeelden genoeg. Dat onze overheid in de voorgaande twee

decennia massaal overheidsbedrijven en grote multinationals subsidieerde, bang om de

jobs/kiezers te verliezen, kostte de staat, en dito bewoners ervan, massaal veel

(zinloos) geld. Luttele jaren later bleek deze kortzichtige aanpak dan toch niet de juiste.

Een tweede praktijkvoorbeeld gaat om de de afschaffing van heel wat regels. Bij hun

ontstaan waren deze aanvankelijk bedoeld om zogenaamde ‗domme‘ en onwetende

ondernemers tegen zichzelf te beschermen. De afschaffing ervan leidt echter heden ten

dage tot enorme stijgingen van succesvol privaat initiatief met vele jobs tot gevolg.

Liberalisme voor armen, rijken en mensen.

Een tweede niet mis te verstane boodschap omvat de jammerlijke reflex van eenzame

tegenstanders om te claimen dat liberalisme iets voor ‗de rijken‘ is. Deze mocht ik

onlangs horen bij een gesprek met een lid van het ‗anarchistisch collectief‘ –

contradictio in terminis? -. Al gauw bleek dat hij in het duister tastte over vrijheid en de

verhouding ten aanzien van collectieven. Belangrijker echter is de reden van z‘n

angstige reflex om in collectieve tegenstellingen (rijk vs arm) te denken. Als liberaal

acht ik elk individu gelijkwaardig. Persoonlijke integriteit wordt niet bepaald door

rijkdom, looks, job of de keuze van godsdienst. Het gaat hem om de persoon zelf.

Verrassend of niet, binnen het LVSV zijn er uiteraard ook studenten die financieel zelf

hun boontjes doppen. Menig humaan liberaal zijn oprecht gelukkig, beseffend dat

liberalisme t.o.v. andere ideologieën de armsten het meest van nut is. Denken we maar

aan de praktijk waar stigmatisering, reglementitis en torenhoge belastingen aan het

welzijn en de welvaart van de armsten snoept, terwijl subsidies de ‗middenklasse‘ en

‗rijken‘ bereiken.

Ontplooiing gaat niet op de manier zoals collectieven deze wensen te sturen onder het

mom van klassentegenstellingen, nationalisme of godsdienst. De implicaties voor

overheidsbeleid gaan heel ver. Zo konden we met het LVSV aan den lijve ondervinden

dat politici denken dat de vrije wil een mythe is, en dat de overheid –ook mensen,

gelijkwaardig- in hun plaats kunnen beslissen wat goed of kwaad is. Lees het boekje

van Wouter Beke(Cd&v) er maar eens over na. Het pad in het bos wordt slechts

gehinderd door dieren die niet verder wensen te kijken dan hun zitplaats geliefd is.

De fenomenale ervaring van de ideologische liberale studentenvereniging.

De stap om mijzelf ernstig te verdiepen in het LVSV en diens liberalisme was de meest

verrijkende keuze die ik als student tot nog toe gemaakt heb. Andere betekenisvolle

engagementen zoals groepsleider van de Chiro, praeses van een studentenclub of

organisator van een avontuurlijke studentenreis beleefde ik met volle overgave. Maar

terwijl deze een veruiterlijking zijn van het vrije initiatief belichaamt het LVSV de

zuurstof ervoor. En eens student af, zal liberalisme ook in m‘n verdere levenswandel de

nodige adem verschaffen om Geluk in zijn volle smaak te proeven.



Een andere reden waarom het LVSV Gent zo‘n fenomenale ervaring betekent, is dat je

in een groep zeer openminded mensen terecht komt. Met een open, vaak ietwat

verschillend, en doch gerespecteerde kijk op de wereld wordt omgaan met elkaar intens

en verrijkend. Je blijft op geen enkel moment tussen het groene gras steken. Deze

diepgang en inhoud beleef je als de dauw bij het ochtendgloren.

En toen vroeg het konijntje bij het priemen van die dag: Wat houdt jullie herten tegen

om andere hertjes, everzwijntjes, haasjes en vogeltjes de weg door het studentenbos te

wijzen?

Bert Schelfhout

Hoofdredacteur LVSV Gent


Patrice Viaene, voetballend met kapiteinsband.

Voor het schitterende jaar,

Dankjewel Patrice!



egenwoordig slaat iedereen z’n hoofd op hol zodra er wordt gesproken over islam

en alles wat ermee geassocieerd wordt: terrorisme, autoritarisme, achterlijkheid en

incompatibiliteit met de democratie. Hierbij wordt maar al te graag geciteerd uit verzen

van de Koran – alsof elke moslim Arabisch kan lezen en leeft volgens de letter van dit

boek – maakt men abstractie van de grote interne verschillen binnen de islam en

―vergeet‖ men dat religie vaak meer het gevolg is dan de oorzaak van politieke

systemen.

Dit gezegd zijnde, moeten we ook eens naar onszelf kijken. Enige mate van zelfreflectie

is niet misplaatst wanneer we praten over het Europese project. Waar willen we zelf

eigenlijk heen? Wat is Europa, is dat iets cultureels, politieks of louter economisch? Let

hierbij op de grote contradictie tussen enerzijds het discours van Europa als de wieg van

de mensenrechten, de democratie, de vrijheid en het multiculturalisme waarbij

―diversiteit een troef is‖ en anderzijds het populistische discours als zou Turkije geen

plaats hebben in Europa op basis van religieuze en culturele gronden.

Niet alleen is er op cultureel vlak weinig reden om Bulgarije, Roemenië en andere Oost-

Europese landen wél toe te laten tot de Unie, maar Turkije niet. Zo vergeet men dat het

Ottomaanse rijk, de voorganger van de Turkse republiek, de Balkan eeuwen heeft bezet

en in 1683 Wenen bijna veroverd had. Cultureel gezien leunen de met Turkse moskeeën

en Ottomaanse huizen volgebouwde Balkanlanden zoals bijvoorbeeld Bulgarije trouwens

véél dichter aan bij Turkije dan bij pakweg Finland. Ook wordt maar al te graag

vergeten dat Turkije altijd kapitalistisch is geweest (toch één van de drie Kopenhagen-

criteria), in tegenstelling tot veel van de nieuwe lidstaten. Tenslotte, op vlak van politiek

kijkt men vaak over het feit dat landen als Spanje, Portugal en Griekenland ook nog

maar zo‘n goede 30 jaar democratisch zijn, en de Oost-Europese landen half zo lang,

terwijl Turkije al min of meer democratisch is sinds het einde WOII – natuurlijk

vergezeld van de gekende rist militaire coups. Kortom, hoewel de modale West-

Europeaan even veel (of even weinig, beter gezegd) weet over Turkije als over Oost-

Europese landen, wordt de eerste toch door een kunstmatig gecreëerd verschil

gebaseerd op wij-zij-denken beschouwd als geen deel van ―Europa‖, en de tweede wél.

Het maakt helemaal niet uit hoeveel morzel grondgebied van een bepaald land zich op

het Europees continent bevindt, of hoe ―christelijk‖ de bevolking ervan is. In een zgn.

―multiculturele‖ Unie is het van marginaal belang (of het zou dat moeten zijn) of in het

ene land 4% moslims dan wel 99% wonen. Bovendien was het Europees project altijd

een politiek en economisch project, zonder religieuze inslag zoals ditt in het

Middeleeuwse Europa wel voor een stuk was. Het mag dus duidelijk zijn dat naar mijn

mening, Turkije niet al bij voorbaat kan worden uitgesloten op basis van twijfelachtige

culturele argumenten of ―identiteit‖.

Welke argumenten spelen dan wel een rol? Eerst en vooral het proces van toetreding op

zich. Turkije wordt vandaag de dag al uitgenodigd op soupers van de Europese Raad en

1. Turkije en de EU

T

Rubriek: Internationaal


was ook aanwezig in de Conventie ter aanloop van de Europese Grondwet. De AKP is

tegenwoordig al aanwezig bij vergaderingen van de Europese Volkspartij. Toch slaagt

Europa er steeds in nieuwe voorwaarden te verzinnen wanneer de Turkse regering met

nieuwe verwezenlijkingen afkomt. Bijvoorbeeld, het openen van haar havens voor

Grieks-Cypriotische schepen. Het conflict in Cyprus vormde blijkbaar géén bezwaar om

Grieks-Cyprus op te nemen in de Unie, net zoals de verwerping van het VN-referendum

door het Griekse deel van het eiland achteraf. Of neem nu de nieuwe regel die speciaal

voor Turkije werd ingevoerd en die stelt dat naast het afsluiten van de

toetredingshoofdstukken met unanimiteit de hoofdstukken vanaf nu ook met unanimiteit

geopend moeten worden. Wat wil Europa dan eigenlijk? Me dunkt laat alleen al de druk

van voorgaande beslissingen – of in duidelijker termen, het goede fatsoen van zich

houden aan voorgaande beloften – nog maar een zeer kleine bewegingsruimte over aan

Europa. Precies daarom is het stellen van de vraag waar de grenzen van Europa dan

ophouden, en hoever we Europa dan nog wel kunnen uitbreiden, problematisch wanneer

het over Turkije gaat. Deze vraag had immers al lang geleden beantwoord moeten zijn,

toen Turkije een kandidaat-lidstaat werd bijvoorbeeld (1999).

Het probleem is eigenlijk dat de EU-lidstaten zelf niet goed weten wat ze willen. Geen

wonder dat de Turkse bevolking zich de laatste tijd steeds meer aan het afkeren is van

Europa: ―Als wij tot op het Europese niveau moeten opklimmen alvorens we erbij

mogen horen, waarom zullen we de EU dan nog nodig hebben?‖ Wat natuurlijk een

eenzijdig economische analyse van toetreding is, alsof de Unie alleen maar goed is om

de Turkse economie op te krikken, maar daar kom ik later nog op terug. Toch geeft

deze opmerking enigszins het gevoel tegenover en het beeld van Europa weer, een

Europa dat altijd maar meer eist zonder zich aan haar beloften te houden. De AKP-

regering heeft haar verwachtingen dus bijgesteld: ze blijft de noodzakelijke

hervormingen naar Europees model doorvoeren, maar er wordt niet meer zo hardnekkig

gestreefd naar het lidmaatschap. Turkije is sowieso al gebaat als ze haar regelgeving

gewoon aanpast aan de Europese, luidt het. Een ander relevant argument is dat een

Europa met Turkije erbij zal verwateren. 70 miljoen mensen erbij in één klap is niet

niks. Als Turkije toetreedt, zal ze meteen de lidstaat met het meeste stemgewicht zijn.

Het is zeer begrijpelijk dat er hierop aan Europese zijde schoorvoetend gereageerd

wordt.

Langs de andere kant mag men ook de voordelen niet vergeten die Turkije de EU kan

bieden: een grote markt, een jonge bevolking, strategische locatie aan de aan belang

winnende energiebronnen uit Iran en Centraal-Azië, vooral nu Rusland steeds

assertiever wordt, een positief signaal aan de islamitische wereld, om er maar enkele te

noemen.

De politieke argumenten zijn wellicht de duidelijkste en vanuit liberaal perspectief de

meest relevante argumenten tegen een mogelijke toetreding van Turkije. Er is nog

immers heel wat werk aan de winkel. Om te beginnen het beruchte artikel 301 uit het

strafwetboek, die beledigingen van ―Turksheid‖ strafbaar maakt. Zo werd

romanschrijver en Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk meerdere malen veroordeeld sinds

het artikel in werking trad in 2005. De man had gewoon de Armeense genocide

vermeld. Zulke artikels hebben géén plaats in de Europese Unie. Elk land heeft zijn

eigen demonen en zal na verloop van tijd ook wel met zijn geschiedenis in het reine

komen, maar het debat erover moet vrij zijn. Een vrij debat is de beste garantie voor

een genuanceerd beeld van de realiteit. Men kan Turkije echter niet dwingen om de

genocide te erkennen; een erkenning teweeggebracht door externe druk is weinig

zinvol. Of Turkije erkent of niet kan geen hinderpaal zijn voor toetreding. Gebrek aan

vrijheid van meningsuiting is dit echter wél, en dit geldt zowel voor zij die genociden

niet erkennen als voor zij die het ontkennen ervan strafbaar maken. Andere aspecten

van het recht die nog grondig hervormd dienen te worden is de wetgeving m.b.t. de

afschaffing van partijen. In maart werd de AKP (47% van de stemmen) bijv. voor de

rechtbank gesleept omdat ze van Turkije een islamitische staat zou willen maken.

En dan hebben we het nog niet gehad over het Koerdisch probleem. In feite moet dit

opgesplitst worden in twee deelaspecten: de aanpak van het PKK-terrorisme en het

omgaan met een culturele minderheid. Met het eerste probleem wordt op een geweldig

brute manier komaf gemaakt, hoe assertiever hoe liever. Soevereiniteit van andere

landen (in casu Irak) en internationale rechtsregels worden afgewimpeld met het

argument van zelfverdediging. Hoewel het in Turkije een geweldig hot topic is, vind ik

het vreemd dat de internationale gemeenschap zo ongeïnteresseerd blijft bij het hele

gebeuren. De nationale soevereiniteit van Irak wordt immers geschonden. Of zou

iedereen stiekem blij zijn dat de terroristen van de PKK worden opgeruimd? Het tweede

probleem is veel diepgaander en een oplossing ervan impliceert een aanpassing van de

nationale identiteit. Het lijkt me logisch dat de Unie uiterst streng is wat

minderheidsrechten (individuele rechten dus!) betreft: recht op eigen taal, cultuur,

religie en dit niet alleen voor de Koerden maar ook voor de Alevi‘s, de Grieken, de

joden, de Armenen, de islam als religie zelf trouwens en alle andere categorieën van de

Turkse samenleving die nog steeds niet volledig aanvaard worden.

De vraag stelt zich trouwens ook in welke mate de EU nog een land in zijn gelederen wil

opnemen dat sterk gehecht is aan zijn nationale soevereiniteit. Het Turks nationalisme

is diepgeworteld en onuitroeibaar. De Unie wordt door zo‘n staat vaak gezien als enkel

nuttig om de eigen economische situatie te verbeteren, terwijl men de plichten die

gepaard gaan met lidmaatschap zo veel mogelijk ontloopt. De consequenties van dit

gebrek aan een supranationale ideologie voor de werking van de EU zijn duidelijk, zoals

voorgangers VK en Polen aantonen. Dit is een zeer reële en belangrijke overweging die

de EU moet maken. Sommigen waarschuwen ook voor de nauwe relaties tussen Turkije

en de VS, en zien deze eerste als een paard van Troje dat de EU van binnenuit kan

saboteren ten dienste van de VS. Dit lijkt me echter weinig waarschijnlijk omdat Turkije

en diens voorganger het Ottomaanse Rijk al decennia- zoniet eeuwenlang proberen bij

Europa te horen (het proces van europeanisering werd in het midden van de 19e eeuw

opgestart). Mocht dit eindelijk lukken, zal Turkije haar prille positie binnen de Unie

zeker niet willen hypothekeren. Bovendien zijn de relaties met de VS bekoeld sinds de

oorlog in Irak en recent na het erkennen van de Armeense volkerenmoord door het

Amerikaanse Congres, en zijn de VS bij de Turkse bevolking geweldig impopulair.

De toetredingsonderhandelingen zijn nu eindelijk begonnen (2005) en Turkije

harmoniseert hoofdstuk per hoofdstuk haar wetgeving met het acquis communautaire.

Dit is echter een proces dat nog jaren kan aanslepen. De Europese lidstaten moeten


langzaamaan de argumenten pro en contra beginnen afwegen en eindelijk eens de

knoop definitief doorhakken. Het dubbelzinnige gedrag tegenover een hoopvol land is

begrijpelijk doch niet langer aanvaardbaar. Ondertussen doet Turkije haar best om

zichzelf verder ingrijpend te hervormen: recent werd zelfs een stap dichter naar

godsdienstvrijheid gezet door het verbod op hoofddoeken in universiteiten en andere

openbare gebouwen op te heffen. Een geweldige tegenvaller voor die Turken die menen

dat secularisme het onderdrukken van godsdienst door de staat betekent – in plaats van

louter de scheiding tussen godsdienst en staat. Anderzijds waarschuwen diezelfde

Turken voor de zgn. ―islamistische‖ AKP die binnenkort fundamentalistische trekjes zou

beginnen vertonen. Hoewel een groot deel van deze aanklacht voortvloeit uit pure angst

voor de ―andere‖, is het toch opletten geblazen dat de AKP haar democratisch verkregen

vrijheid niet misbruikt om andere vrijheden te beknotten. Het is niet alleen in het

Westen dat men kampt met de problemen van een multiculturele samenleving, zelfs

integendeel. Als Turkije een deel zou uitmaken van de Unie, zouden een groot deel van

deze problemen onder controle gehouden kunnen worden, zoals men bij de eerdere

―nieuwe‖ lidstaten gezien heeft.

Anthony Baert

Lid LVSV Gent


Lees de teksten van vorige

neohumanisme‘s op www.lvsvgent.be


frika staat voor velen onder ons nog steeds synoniem voor het continent van

hongersnood, burgeroorlogen, schendingen van mensenrechten door dictatoriale

regimes en andere (plunderende) groeperingen. Het lijkt een onomkeerbare kringloop

van ellende waarbij een gebrek aan elementaire levensnoodzakelijke behoeften zoals

voedsel (zowel op kwalitatief als kwantitatief vlak), behuizing, onderwijs en

geneeskundige voorzieningen aan de basis liggen.

De regeringen en andere instanties van de (zogenaamde) meer ontwikkelde en rijkere

landen trachten hun geweten in deze schrijnende toestand te zuiveren met allerhande

―ontwikkelingshulp‖.

Hierbij zwijgen zij echter zedig over andere, meer structurele, beleidskeuzes die de

lokale economieën van de Afrikaanse landen zwaar en ongunstig beïnvloeden. Als

(traditionele) voorbeeld kunnen wij hierbij het landbeleid van de EU aanhalen. Door de

zwaar gesubsidieerde landbouwproductie in de Europese landen ontstaat er een

overschot aan landbouwproducten op de Europese markt. Dit overschot wordt dan

tegen dumpingprijzen, waartegen de Afrikaanse boer niet kan concurreren, in de

Afrikaanse voedselindustrie gebracht. Deze voornoemde Afrikaanse boer kan vervolgens

zijn geiten, schapen, kippen en andere dieren niet meer verkopen en verwerft dusdanig

geen (of toch nauwelijks) inkomsten. Dit leidt tot armoede die hongersnood, een gebrek

aan onderwijs en gezondheidszorg onder de lokale bevolking met zich meebrengt.

De toestand in Afrika is van dergelijke aard dat de voornoemde ontwikkelingshulp niet

meer is dan een druppel op een gloeiend hete plaat. Het moet overigens niet worden

gezegd, maar vaak blijft deze steun hangen aan meerdere (corrupte) handen. Vandaar

dat men toch eens zal moeten nadenken over het nut van de doelstelling tot het

verhogen van het budget van de ontwikkelingssamenwerking van de Belgische overheid

tot 0, 7% van het BNP tegen 2010, zoals gesteld in de regeringsverklaring van 2003.

Meer aangewezen lijken projecten die uitgaan van een zelfvoorzienend Afrika, hetgeen

in het verleden slechts al te sporadisch uitgeprobeerd is . Dit omsluit de vrijwaring van

politieke, sociale en economische rechten in een stabiele Afrikaanse rechtsorde.

Een dergelijk project werd opgestart in Oost – Afrika waarbij Kenia, Tanzania, Burundi,

Uganda, Rwanda een verdrag sloten om zich binnen een afzienbare tijdspanne te

verenigen in een Federatie van Oost – Afrika.

Op het economische vlak werd reeds in 2005 een douane – unie tussen de lidstaten

gerealiseerd. In 2010 zouden de grenzen van de deelnemende landen opengaan, en zou

een er vrijhandel los van alle protectionistische belemmeringen worden geïnstalleerd.

Nog later, in 2012, zou dan een gemeenschappelijke Monetaire Unie worden opgericht.

Hierbij dient te worden vermeld dat de tijdspannes met betrekking tot de realisatie van

de vrije markt en de gemeenschappelijke Monetaire Unie volgens sommige bronnen niet



2. De Oost-afrikaanse gemeenschap: een liberaal antwoord op afrika?

A

meer haalbaar zijn. De lidstaten hebben echter recent nogmaals hun intentie

hieromtrent uitdrukkelijk bevestigd.

Na deze fase van economische integratie zou men willen overgaan tot de vorming van

een politieke federatie met aan het hoofd een president. Verder zou er een parlement

worden opgericht en een Hof van Justitie. Op dit moment bestaat reeds een East African

Legislative Assembly, dat parlementaire rol bekleed vergelijkbaar met ons Europees

parlement. Verder is er ook een East African Court of Justice dat waakt over de

interpretatie en toepassing van het verdrag betreffende de Oost – Afrikaanse

Gemeenschap. Minstens éénmaal per jaar wordt ook Oost – Afrikaanse Raad van Staats

– en regeringsleiders georganiseerd. Daarnaast bestaat er ook een Raad van Ministers

die minstens tweemaal per jaar samenkomt. Het is duidelijk dat men zich in deze

overgangsfase heeft gebaseerd op de institutionele constellatie van de Europese Unie.

Verder stelt het verdrag nog als doelstellingen het duurzaam gebruik van de

grondstoffen bij versterking van de economische positie van de Federatie. Een

voorbeeld hiervan is het Lake Victoria Development Program waarbij de verschillende

projecten in en rond het meer opgevolgd worden.

De Oost – Afrikaanse Gemeenschap wil een sociaal beleid gericht naar de bevolking

(ondermeer) op het vlak van gezondheidszorg gaan voeren. Een ander aspect van dit

sociaal beleid legt de nadruk op de gelijkheid tussen man en vrouw en bij de actieve rol

van de vrouw bij de ontwikkeling van de samenleving. Voorts wordt het stimuleren van

publiek – private samenwerking aangemoedigd.

Er wordt in het East African Community Treaty uit 1999 uitdrukkelijk verwezen naar de

beginselen van behoorlijk bestuur die de Federatie wil nastreven. Deze bestaan volgens

het verdrag uit een democratisch opererende rechtstaat waarbij men de

volksvertegenwoordiging tot verantwoording kan roepen, er een transparantie bestaat

bij de werking van overheidsinstantie en een sociaal justitiesysteem heeft. Verder dient

men in een zover mogelijke mate de gelijkheid tussen de burgers (en geslachten) te

garanderen. Het allerlaatste punt uit art. 5 van het verdrag luidt als volgt: […] ―

Promotion of peace and stability within the region, and good neighbourliness among the

partner states.‖

Vrede – en stabiliteit lijken momenteel nog steeds de grootste bedreiging voor een

ambitieus project als het bovengenoemde in Afrika. Hierbij denken we maar aan de

rellen in Kenia begin dit jaar na de turbulent verlopen presidentsverkiezingen, die

uitdraaiden op een etnisch conflict. Ook in het noorden van Tanzania zijn er etnische

twisten en vreest de overheid dat bij de definitieve openstelling van de grenzen, er

aantasting van haar grondgebied kan plaatsvinden door de inname ervan door stammen

uit Kenia. Misschien kan de vorming van de definitieve federatie met één geheel

grondgebied een oplossing bieden voor de gelijkgezinde stammen die door de

kunstmatig getrokken grenzen (door de toenmalige Westerse kolonisatoren) gescheiden

geraakt zijn, en zo dergelijke conflicten in de toekomst doen verdwijnen. Verder denken

we maar aan de burgeroorlog tussen de Tutsi‘s en Hutu‘s in Rwanda tijdens de jaren

‘90.


Toch lijken andere vereisten nog niet nagekomen. De meeste van de lidstaten

beschikken niet over een overheidsorgaan die erin slaagt een democratisch verkozen

volksvergadering op been te brengen. Zolang dit niet gebeurt, zal er ook geen vrije

handel mogelijk zijn, daar steeds de belangen van bepaalde machtsfiguren zullen

worden gediend in plaats van het algemeen belang.

Verder dient de overheid te beschikken over bepaalde ―tools‖ waarmee zij de

marktimperfecties kan corrigeren. Ook zal de overheid bepaalde basisdiensten moeten

kunnen aanbieden aan haar burgers. Hierbij komen vooral zaken als onderwijs,

geneeskundige verzorging, infrastructuurwerken, etc. … naar voor. Momenteel

beschikken de staten niet over dergelijke middelen. Wellicht kan de hier

bovenvernoemde publiek – private samenwerking een rol spelen. Ten slotte is het één

van de essentiële basistaken van de overheid om te zorgen voor goed werkend en

sociaal geïnspireerd justitieel apparaat te zorgen. Dit wordt ook bevestigd in het

Verdrag betreffende de Oost – Afrikaanse Gemeenschap.

Het project met betrekking tot de vorming van vrije markt, een gemeenschappelijke

Monetaire Unie en de uiteindelijke oprichting van politieke Oost – Afrikaanse

Gemeenschap getuigt van een meer duurzame visie dan het louter storten van een som

geld. De contouren van de Oost – Afrikaanse Gemeenschap werden mee uitgetekend

door de Verenigde Naties. Wellicht kan hierbij voor de internationale instellingen een

nuttigere rol worden gevonden, namelijk deze van ―hulpverlener‖ bij het uitbouwen van

een moderne liberale – democratische Afrikaanse staat. Op deze wijze kunnen Noord,

Zuid, Oost en West (misschien) vrij, gelijk en broederlijk samenleven op deze planeet….

.

Leendert Lachaert

Lid LVSV Gent


Leendert Lachaert en Mouctar Bah

23/04: Kemphanendebat

oals menig sportliefhebber weet is de estafetteloop met de Olympische toorts een

ware traditie in de geschiedenis van de sport. Ze staat symbool voor een universele

broederschap.In de zomer van 2008 worden de Spelen in Peking, hoofdstad van China

georganiseerd. Sinds het ontsteken van de vlam is die al verscheidene malen belaagd. Op

maandag 7 april 2008, tijdens de doortocht in Parijs werd de toorts zelfs even gedoofd.

Volgens sommigen zou een boycot van de Olympische Spelen op komst zijn. Waarom

deze heisa? Wat is de bron van deze chaotische gebeurtenissen? Waarom wordt er een

boycot gepland?

Berlijn, Tokyo, Mexico, Moskou, Los Angeles, Seoel: de Olympische Spelen zijn soms ook

politieke evenementen, momenten om de ‗glorietijden‘ van het organiserende land in

verve te zetten of een uitgelezen kans voor de actievoerders om van de mondiale

publiciteit te genieten. Toen China zich kandidaat stelde om de Olympische Spelen te

organiseren, gebruikten ze een politiek argument: het zou China‘s hervorming en verdere

globalisering helpen. Tevens zijn de Spelen nu overschaduwd door een nationalistische

onrust in Tibet en China‘s gruwelijk antwoord hierop. Vanzelfsprekend zullen deze spelen

dus niet gespaard blijven van verdere politieke onrust. De Chinese overheid heeft de

laatste maanden op Orwelliaanse wijze steevast geprobeerd buitenlandse pers te weren.

Het is een gevolg van hun obsessie de spelen zo perfect mogelijk te laten verlopen en dus

een imago van China als supermacht en moderne welvaartstaat te propageren. Onze

hedendaagse communicatiemaatschappij is dan ook een doorn in het oog voor China.

Dankzij de mobiele telefoon, internet en fotografische bewijzen kan de Partij beelden

zoals het openen van vuur op een groep argeloze Tibetaanse burgers en andere inhumane

acties niet meer geheim houden. Mede dankzij deze informatisering kunnen situaties als

de culturele revolutie in de toekomst vermeden worden.

China dacht hun blazoen te kunnen oppoetsen met het organiseren van de Olympische

Spelen, niets is minder waar. De Olympische Spelen zijn als vergif voor de Chinese staat

en als een deus ex machina voor de Chinese burger. De Partij zal moeten inzien dat het

succes van de Olympische Spelen zal afhangen van hun eigen gedrag en dat het gedrag

van andere overheden of regeringsleiders niets te maken kan hebben met een eventueel

falen van deze spelen. Indien China met een schone lei de spelen wil inzetten, dan zal er

dringend moeten gesproken worden met de Dalai Lama. Hij is dé drempel voor de Partij.

Omdat de Dalai Lama een enorme steun heeft van de Tibetaanse bevolking, hij goede

contacten heeft met wereldleiders en tevens een belangrijke religieuze positie bekleedt,

blijft het ‗onderwerp Tibet‘ in leven. Serieuze gesprekken met de Dalai Lama en de

mogelijkheid voor hem om de eerste keer sinds het begin van zijn ballingschap in India

na rellen in 1959 terug te keren, zou de Tibetaanse furie kunnen stillen. Daarenboven zou

het een goed argument zijn voor degenen die poneerden dat China tijdens de spelen

minder repressief zou optreden. China zou de kans krijgen om de belofte van een

Tibetaanse autonomie die aan de jonge Dalai Lama in 1951 gedaan werd na te komen.

Deze daad zou het imago van China in een positiever daglicht plaatsen en de argwaan

Z


3. Olympische spelen en de gevolgen voor China



vanuit Taiwan jegens een Chinese soevereiniteit doen slinken.

Desondanks doen deze argumenten de Chinese overheid niets. Het gebruikt de spelen

om eerder zijn controle over Tibet ten toon te spreiden in plaats van te streven naar een

positiever aanzien. Als er geen radicale maatregelen genomen worden om universele

mensenrechten te garanderen dreigt het verhaal zoals in George Orwell zijn dystopische

roman 1984: if you want a vision of the future, imagine a boot stamping on a human

face, forever.

Michiel Rogiers

Lid LVSV Gent

Tassim Zerquane, Bram Couvreur & Michiel Rogiers


“ Vakbonden hebben iets schizofreens; ze bestaan en ze bestaan ook niet; ze zijn

een deel van het systeem en ze verzetten er zich tegen.” Prof. dr. Patrick Humblet

k wens geen pleidooi te voeren tegen het concept vakbond. In de 19e eeuw

vervulden ze een heldenrol in de sociale strijd en hebben ze zonder twijfel

bijgedragen aan betere arbeidsomstandigheden. Maar tot wat zijn de vakbonden de

dag van vandaag verworden?

De vakbonden: The untouchables?

De twee machtigste organisaties van ons land zijn mijns inziens de politieke

partijen en de vakbonden. In België zijn het eveneens deze organisaties die de

facto ongrijpbaar zijn voor justitie. Doordat ze beiden de vorm aannemen van

feitelijke verenigingen hebben ze geen rechtspersoonlijkheid en zijn ze voor het

gerecht aldus onbestaande. Politieke partijen rechtspersoonlijkheid doen aannemen

zou hen onderwerpen aan de controle van het gerecht en zou dus onrechtreeks een

justitiedictatuur teweeg brengen. Maar wat voor de vakbonden?

Vakbonden zijn een geval apart als feitelijke verenigingen kunnen ze niet

aansprakelijk worden gesteld tenzij door alle leden daarbij te betrekken. Maar wie is

er lid van welke vakbond? De ledenlijsten van de vakbonden worden niet openbaar

gemaakt. Bij de militanten van een vakbondsorganisatie heerst er dus een gevoel

van gerechtelijke ongrijpbaarheid door het ontbreken van rechtspersoonlijkheid en

de wetenschap dat de vakbond toch niet vervolgd zal worden. Ze zijn untouchable.

Ik ben voor vrijheid van vereniging en voor de vrijheid van meningsuiting en dus

voor het concept vakbond dat tot doel heeft de werknemers als een groep naar

voren te brengen om op gelijke voet te kunnen discussiëren met de werkgever.

Maar wanneer die vakbond z‘n positie gaat usurperen door te raken aan de vrijheid

van beweging en de eigendom van anderen en daar nog mee wegkomt dan is er

iets mis. Een staking moet kunnen als laatste redmiddel, maar dan moeten hun

leden erachter staan, mag de staking niet louter een statement van de vakbondstop

zijn en moeten hun acties door de beugel kunnen. Een voorbeeld: De drie grote

vakbonden ( ACV,ABVV en ACLVB) roepen zoveel mogelijk van hun aanhangers op

om naar Brussel te komen voor een pro-Belgische betoging. Net op dezelfde dag

legt de onafhankelijke spoorwegbond het hele treinverkeer om en rond Brussel lam.

Toeval?

Of de gijzeling van de directie van de atoomcentrale in Tihange door

vakbondsleden.De vakbonden moeten verantwoordelijk gesteld kunnen worden

voor hun foutieve gedragingen. Daarom pleit ik voor rechtspersoonlijkheid voor de

vakbonden.


De vakbonden: van helden naar hypocrieten?

I

v

De vakbonden: What about the money?

De iure is niemand verplicht om zich bij een vakbond aan te sluiten, maar in de

praktijk is het een ander paar mouwen. België is het enige land ter wereld waar de

vakbonden de werkloosheidsuitkeringen uitbetalen. Peter Van Velthovens

kabinetschef stelde: “ Het is juist dat de uitbetaling van de

werkloosheidsuitkeringen de reden is waarom zoveel mensen in ons land bij een

vakbond zijn aangesloten. Als we ze dat zouden afnemen dan zouden we de bonden

erg verzwakken.”

Wanneer een organisatie belastingsgeld als aas kan gebruiken om leden binnen te

rijven dan lijkt dat toch verdacht veel op cliëntelisme. Wanneer een organisatie

haar leden warm weet te maken door hen een werkloosheidsuitkering aan te

bieden, wanneer zij dit nodig hebben, heeft deze organisatie dan geen baat bij

werklozen?

De vakbond biedt dus een service aan haar leden. Maar deze dienstverlening heeft

uiteraard een kostenplaatje. Doordat nog steeds niet bekend is hoeveel leden iedere

vakbond telt kunnen zij naar eigen goeddunken aan de betrokken instanties melden

hoeveel leden zij hebben. En aangezien ieder vakbondslid (belastings)geld in het

laadje brengt kan ik mij inbeelden dat er al eens misrekend wordt. Hoewel de

vakbonden de eersten zijn om op de barricade te gaan staan om te eisen dat de

lonen van topambtenaren bekend worden gemaakt en er inspraak moet zijn in het

bestuur van ondernemingen, leggen zij zelf weinig transparantie aan de dag.

De vakbonden: Luc Cortebeeck for president?

Vakbonden zijn in België ook verweven met politieke partijen. Er zijn veel

parlementsleden van de SP.A en de CD&V die verweven zitten in het syndicale

kluwen. In ruil voor manschappen en materiaal in verkiezingstijd vragen de

vakbonden enkel en alleen hun steun als ze verkozen zijn. Het schoolvoorbeeld van

de politieke macht van de vakbonden was de excommunicatie van Jean-Marie

Dedecker uit de N-VA in opdracht van het ACV. Dit onder andere omdat Dedecker

de mening was toegedaan dat het wetgevend kader rond het syndicalisme moest

veranderen. Leterme mocht nog zoveel op zijn strepen staan als hij wou,

uiteindelijk bleek het Cortebeeck te zijn die in het kartel de broek draagt.

Waarom moet een vakbond een politieke kleur hebben? Aangezien de vakbonden

baat hebben bij werkloosheid, hoe kunnen zij dan in godsnaam constructief

bijdragen tot een betere politiek? De rechtspersoonlijkheid voor vakbonden zal er

nooit doorkomen indien de vakbonden gebonden blijven aan de politieke partijen.

En stel nu even dat ieder lid zich aansloot bij een vakbond die de politieke kleur

heeft die hij verkiest, dan zouden de socialisten hoogstwaarschijnlijk niet in de

oppositie gezeten hebben dit jaar. De mensen die bij een vakbond aansluiten doen

dit niet voor hun kleur maar voor hun dienstverlening.

Daarom zou ik willen pleiten voor een depolitisering van het vakbondsgebeuren.



In het Verenigd Koninkrijk hadden de vakbonden vroeger ook de Labourpartij in

hun macht. Het was ex-premier Tony Blair die de partij uit de syndicale wurggreep

haalde. Het beleid werd gunstiger voor ondernemers en de gevolgen waren

duidelijk; de hoogste economische groei van West-Europa. Voerde Blair hier een

asociale politiek? Neen, hij was een lid van een socialistische partij die het lef had

om in te gaan tegen de syndicalisten. Van die man kunnen de Belgische socialisten

op syndicaal vlak nog een pak leren

Aan de hand van het voorgaande ben ik dan ook een voorstander voor

politiekonafhankelijke transparante vakbonden met rechtspersoonlijkheid.

Antoon Reynvoet

Bestuurslid LVSV


Matthias, Bram, Marine, J. Van Hecke, Bruno & Antoon




atrice Viaene pleit in zijn tekst ( 07-08/nr.3, Neohumanisme) voor een neutrale staat,

die elke subsidie aan een godsdienst schrapt. Hoewel ik geen enkele reden heb om te

twijfelen aan zijn oprechte bedoelingen en ik mij grotendeels in zijn standpunt kan

terugvinden, denk ik dat hij enkele essentiële punten over het hoofd ziet. Een pleidooi

voor een neutrale staat lijkt mij een contradictio in terminis: geen enkele staat is

neutraal. De voornaamste relatie tussen een burger en zijn overheid is immers de fiscale

relatie: de overheid verplicht de burger immers een deel van zijn inkomen af te staan en

financiert hiermee bepaalde collectieve voorzieningen. De discussie of dat dit al dan niet

gerechtvaardigd is en waar de overheid dan juist voor moet zorgen valt buiten het bestek

van deze tekst. Gewoon het feit dat de overheid mensen verplicht van te betalen voor de

door haar aangeboden diensten zorgt ervoor dat ze per definitie niet neutraal is. Immers

als een overheid beslist om bijvoorbeeld wel onderwijs en gezondheidszorg te financieren

maar cultuur en godsdienst niet, stelt ze dat eerstgenoemde zaken belangrijker zijn dan

de laatstgenoemde en dit is allerminst een neutrale aanname.

Ikzelf denk niet dat financiering van welke religie dan ook tot de kerntaak van een

overheid behoort, gesteld dat er al een overheid moet zijn. Geloof is inderdaad een privé-

zaak en financiering van een bepaalde religie zorgt inderdaad voor nichevorming. De

bestaande subsidies aan verschillende religies in België moeten volgens mij dan ook zo

snel mogelijk worden afgeschaft. De vrijheid van godsdienst wordt inderdaad het best

gewaarborgd door de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van vereniging. Dit neemt

niet weg dat wanneer een groep mensen beslist – conform het liberale recht op secessie –

hun eigen staat op te richten, zij het recht hebben van hun wetgeving te baseren op een

of ander heilig boek en zij ook het recht hebben om met de door hen betaalde belastingen

een bepaalde religie te financieren. Vaticaanstad is een bestaand voorbeeld van dergelijke

staat. Een belangrijke voorwaarde is echter dat de burgers in deze staat – net zoals in

elke andere staat – het recht en de mogelijkheid hebben deze staat te verlaten. Zolang

aan deze voorwaarde voldaan is, lijkt het mij niet dat dergelijke staat fundamentele

liberale waarden van haar onderdanen schendt. Vanuit liberaal standpunt lijkt het mij dus

niet noodzakelijk dat elke staat per definitie losstaat van een religie of dat een staat geen

enkele religie zou kunnen financieren.


P

Rubriek: Wederwoord

1. De neutrale staat is een illusie

Ieder lid van het LVSV heeft de kans om zijn persoonlijke mening over een bepaald

onderwerp toe te lichten in ons aller Neo‘tje. Vaak echter worden deze teksten, na

publicatie, toegevoegd aan een rijk doch stoffig archief om vervolgens door iedereen

vergeten te worden (en soms is dat maar net goed ook). Toch is het spijtig om te zien

hoe gemakkelijk we het werk van al deze auteurs en redacteurs naast ons neer leggen.

Over relevante teksten, en bewogen onderwerpen, kan er toch een interne, zeer

interessante polemiek ontstaan? Niet iedereen gaat steeds akkoord met een tekst van

een mede-lvsv‘er. Daarom is er nu de rubriek WederWoord, waarin je reacties kunt

geven op een tekst uit voorgaande nummers en je aldus de puntjes op de i gezet kan

zetten.


Dergelijke bemerkingen nemen niet weg dat we als liberalen niet kritisch zouden

moeten staan tegenover religie. Religie is immers maar al te vaak – uitzonderingen niet

te na gesproken – een bron van collectivisme en een tegenstander van de individuele

vrijheid. Ook probeerden en proberen bepaalde gelovigen hun overtuiging aan iedereen

op te dringen. Dit is uiteraard niet toelaatbaar net zoals overheden, politici,

belangengroepen of simpelweg de meerderheid van de bevolking niet het recht hebben

om hun visie aan iedereen op te dringen. We moeten er op letten dat we in Europa de

dalende macht van de kerk niet laten vervangen door een stijgende macht van de

overheid waar de leiders nu niet paus, bisschop of pastoor maar minister, parlementslid

of ambtenaar heten. Als liberalen moeten we ervoor zorgen dat de fundamentele

grondrechten van ieder mens, leven, vrijheid en eigendom of korter gesteld het

zelfbeschikkingsrecht van ieder mens steeds gewaarborgd worden en nooit

onderworpen worden aan welke collectiviteit, wat deze collectiviteit dan ook mag zijn.

Pieter Coene

Politiek Secretaris LVSV Gent


Michiel Rogiers, Wietse Verwimp en Pieter Coene




k maak graag een aantal bedenkingen bij de tekst Liberalisme en internationale

relaties van Pieter Coene (07-08/nr.3, Neohumanisme). Vooral de opinie over de

verspreiding van kernwapens vind ik niet opgaan. Ok, een kernwapen is tot nog toe

voornamelijk als verdedigingswapen ―ingezet‖. Maar niets zegt dat dit in de toekomst

ook zo zal blijven. Toch hangt Pieter hieraan de conclusie vast dat, wanneer een land

zich bedreigd voelt, het maar beter kernwapens kan bezitten, ter afschrikking, en dat

daarom kernwapens zo breed mogelijk verspreid zouden moeten worden.

Nu vraag ik mij af: in welk café ben je het veiligst? In het café waar 1 gast een mes

meeheeft of in een café waar 30 gasten messen dragen?

Je hoeft echt geen kei in kansrekenen te zijn om in te zien dat de strategie van het

verspreiden van kernwapens geclasseerd kan worden als risico-analyse à la Bear-

Stearns.

Maar ook de eigenlijke stelling dat de dreiging van een aanval met atoomwapens tussen

twee naties de beste verzekering is dat de aanval nooit ingezet zal worden, staat niet

recht op zijn poten. Ze geldt eigenlijk alleen maar in het geval dat de agressor beducht

is voor een vergelding die de integriteit van de eigen staat (en het welzijn van haar

burgers) zou kunnen schaden. Wanneer bv een terroristische organisatie, gesteund door

een kernmogendheid, enkel baat heeft bij de destabilisatie van een derde land, zie ik

geen reden waarom ze zich zou inhouden een kernwapen te gebruiken.

En nog iets: stel dat een land inderdaad een kernbom gebruikt, dan is dat geen zero-

sum game, maar een nucleaire Holocaust! Met zo‘n terminologie het menselijk lijden

proberen te rationaliseren, is werkelijk te cynisch voor woorden.

Een ander punt waar ik echt niet over kan is de stelling dat het bestrijden van het

terrorisme vooral aan de private sector moet overgelaten worden. Dit terwijl het

garanderen van de veiligheid van burgers juist een kerntaak is van de overheid!

Daartoe hebben wij, de burgers van dit land, het monopolie van geweld aan de staat

toevertrouwd. Want zo gaat dat in een samenleving: we geven collectief een aantal van

onze ―rechten‖, zoals bv het recht van de sterkste en het recht op vergelding (oog om

oog, tand om tand), op met de bedoeling als collectief betere kansen voor iedereen te

verkrijgen.

Wie is vrij als hij in de voortdurende angst moet leven dat hij op elk moment, ieder uur,

van zijn vrijheid, zijn leven, zijn hebben en houden beroofd kan worden door een

―sterker‖ individu en er niemand iets aan kan doen?

Keer op keer echter stelt de auteur dit systeem in vraag. Dit is een gezonde reflex, ik

maak ook liever zelf mijn eigen regels dan dat ik van buitenaf gedwongen wordt. Maar

wat ik niet begrijp is: Waarom vertrouwt Pieter meer in de ordehandhaving van

privébedrijven dan in die van de staat, wetende dat we met de staat een contract

hebben, onder de vorm van de Grondwet, waarin duidelijk beschreven is wat acceptabel

is ter behoud van de gemeenschap en welke onvervreemdbare, individuele rechten de

Rubriek: Wederwoord

2. Kernwapens ter discussie

I


burgers van dit land ten allen tijde behouden?

Als de auteur stelt: ‖het is aan de private sector om te bepalen hoeveel zij in veiligheid

investeren en welke vorm deze veiligheidsmaatregelen aannemen‖; bedoelt hij dan dat

we de kernwapens uit Kleine Brogel naar een loods van SN Brussels Airlines moeten

verhuizen?!

Stellen we nu dat het monopolie van geweld toch wordt opgeheven en dat

vliegtuigmaatschappijen zelf voor hun veiligheid moeten instaan en ze dit naar eigen

goeddunken kunnen invullen. We hebben als burgers, of beter: consumenten, geen

enkele binding met die bedrijven en geen enkele stok achter de deur om die bedrijven

te verplichten onze rechten te respecteren.

De staat, en daarin geef ik Pieter volkomen gelijk, heeft niet het recht onze individuele

rechten op te offeren in de strijd tegen het ―terrorisme‖ en andere diffuse dreigingen.

Gevaren en dreigingen zullen immers altijd bestaan, onze vrijheden, daarentegen, zijn

we voorgoed kwijt. Maar om zomaar te stellen dat iedereen zich dan maar zelf moet

bewapenen en dat veiligheid geprivatiseerd moet worden, is ook niet echt constructief

meewerken aan de liberale droom. Noch in een politiestaat, noch in een jungle, kan een

mens vrij zijn en zijn volledige potentieel realiseren.

Bruno Teirlinck

Lid LVSV Gent

De LVSV delegatie op het binnenplein van het EP




k zou willen reageren op de open brief van Michiel Rogiers aan Geert Wilders

(07-08/ nr.3, Neohumanisme). Eerst en vooral duidt de auteur correct aan dat

de term ―vrijheid‖ door Wilders geperverteerd wordt door het bepleiten van een

verbod op de Koran. Godsdienstvrijheid en vrijheid van meningsuiting staan blijkbaar

niet in Wilders‘ woordenboek, of enkel wanneer het hem goed uitkomt. De berisping van

de auteur was dan ook volledig terecht.

Bedenkingen had ik echter bij het lezen van het zijsprongetje in verband met de islam.

Ik vind dat de betreffende alinea getuigt van een verregaand etnocentrisme. De islam

wordt bekeken als een monoliet die bovendien enkel maar kan fungeren als dictator. Dit

is niet alleen onjuist, het is ook een grove belediging tegenover het merendeel van de

moslims. Islam wordt in de brief automatisch gelijkgeschakeld aan islamisme, sharia-

wetgeving en in strijd met mensenrechten en zelfs tout court met lijden en

onderdrukking. In de brief wordt de islam als religie zélf gezien als onderdrukker, in

plaats van de individuen of groepen die onderdrukken in naam ervan.

Men moet weten, elke mens wordt geboren en opgevoed in een bepaald waardepatroon.

Iederéén is m.a.w. vanaf de geboorte in feite ―geïndoctrineerd‖, niet enkel moslims. Als

het over onze eigen waarden gaat, vormt dit echter blijkbaar geen probleem. Onze

waarden blijken immers universeel en absoluut. Daarom zouden anderen die nog niet

tot onze standaard zijn opgeklommen, geholpen moeten worden om zoals ons te

denken, om verlicht te worden. Dit vind ik een fundamenteel fout en denigrerend

uitgangspunt. Als je mensen vanuit zo‘n perspectief benadert, is het niet verwonderlijk

dat ze zich in hun eigen schelp terugtrekken of weigeren zich aan te passen. De

strategie die men moet hanteren is dialoog en overtuiging, niet dwang of ―hulp‖.

Uitgaan van een universele rechtvaardigheid vind ik bovendien net niet liberaal en

democratisch. Een liberaal gelooft net in het bestaan van verschillende individuele

rechtvaardigheden naast elkaar. Door universaliteit als axioma te hanteren schakelt

men zichzelf immers gelijk met het uiteenlopende essentialistische gedachtegoed (zoals

totalitarisme, religieus of ideologisch fundamentalisme) dat uitgaat van

onvervreemdbare waarden die voor iedereen zouden moeten gelden. Een clash of

civilizations ontstaat net als ieder zijn eigen gedachten wil opleggen aan de rest.

Betekent mijn geloof in de totale waarderelativiteit automatisch onverschilligheid?

Natuurlijk niet. Het wil in de eerste plaats zeggen dat behoedzaamheid geboden is

wanneer men als mens een uitspraak doet over de waarden van iemand anders. Zo‘n

oordeel is immers per definitie niet neutraal. Behalve een excuus aan liberalen zou dus

ook een excuus tegenover moslims gepast zijn.

Anthony Baert

Lid LVSV Gent


Rubriek: Wederwoord

3. Reactie op de open brief van Michiel Rogiers aan Geert Wilders

I

Over Straatsburg, Cantus en Voetbal

LVSV GENT GOES STRAATSBURG

Na een sfeervol en motiverend weekendje in de Ardennen in het begin van het

academiejaar, achtte het LVSV Gent het aangeraden om de batterijen ook in het tweede

semester op te laden door middel van een onvergetelijke tweedaagse. Bestemming van

het gebeuren was Straatsburg, alwaar leden en bestuursleden de Europese instellingen

zouden bezoeken.

Met de uiterst sympathieke Lena als buschauffeur spraken we op maandag 10 maart af

aan de parking van het S.M.A.K. Rond de klok van twaalf vertrokken we richting

Frankrijk om rond zeven uur aan te komen aan Hotel Première Classe. Onderweg

kregen we een tweetal films te zien en tussendoor had Thibault onze kennis van Europa

getest in een dolle quiz. Winnende ploeg ‗Verliezen; quid?‘ ging met de eeuwige roem

naar huis.

Eens aangekomen trokken we richting Straatsburg-centrum voor een gezellig etentje

met z‘n allen. In een pittoresk restaurant snoven we voor het eerst de gezellige sfeer op

die de stad ons te bieden had. Met een copieuze maaltijd achter de rug werd iedereen

nog op een frisse pint getrakteerd alvorens onder de wol te kruipen.

Na een korte nacht begaven we ons richting ontbijtbuffet, waarna we op de bus stapten

met het oog op een toeristisch blitzbezoek aan het oude stadsgedeelte. De kathedraal

werd bezocht, de winkelstraten geplunderd en een aantal historische monumenten

onveilig gemaakt.

Vervolgens trok het LVSV Gent rond de middag richting Europees Parlement, een

architecturaal meesterwerk, alwaar een orgelpunt zou gezet worden aan onze

tweedaagse uitstap. Na een uitgebreide veiligheidscontrole werden we geëscorteerd

richting restaurant om, voorafgaand aan het bezoek, nog snel de maag te vullen.

Eens voldaan en na een korte interne discussie hadden we de eer om de aimabele

parlementariër Dirk Sterckx te mogen ontvangen. Na een informatievergadering en een

korte vragenronde nam hij ook nog eens de tijd om in discussie de treden met de

liberale Gentse studenten. Ook Annemie Neyts en Johan Van Hecke kwamen nog even

langs en ook hen werden tal van kritische vragen voorgelegd.

Als toemaatje mochten we, na deze uiterst interessante uiteenzetting en het nemen van

een groepsfoto, nog even de plenaire vergadering volgen, waarna we op de bus stapten

en Lena ons met een voldaan gevoel veilig terug voerde naar de Arteveldestad.

Strasbourg, à la prochaine!


LVSV GOES CANTUS

Omdat de boog niet altijd gespannen kan staan en omdat het LVSV Gent een

vereniging door en voor de studenten blijft, werd op maandag 7 april een cantus

georganiseerd in de Twieoo in de beruchte Overpoortstraat.

Na het leggen van een ‗fond‘, zoals men dat pleegt te noemen, werd de corona

gevuld door een veertigtal liberale commilitones. Schacht Germeaux was ober van

dienst. Onder leiding van cantor Misha en zedenmeester Dominic namen we

vervolgens de codex in de ene hand, de goudgele pretcilinders in de andere.

In het begin van de avond was de situatie schijnbaar nog sereen en onder controle.

Echter, na een estafette, een Liesbeth die zich bloot gaf, een aantal verplichte ad

fundums en een aantal ad fundums ‗uit sympathie‘ bleek de vlam al gauw in de pan

te zitten. De cantor, om persoonlijke redenen, en de voorzitter, om financiële

redenen, waren dan ook erg tevreden toen de vrije verzen achter de rug waren en

het plechtig en laatste gedeelte werd aangevangen. De kelk en het derde vat waren

immers tot op de bodem geledigd.

Echter, de avond was nog jong en al sprankelend en wankelend trokken we met z‘n

allen naar de Coulissen alwaar tot in de vroege uurtjes werd nagekaart, tenminste zij

die daar nog toe in staat waren, over wederom een spetterende en onvergetelijke

activiteit.

LVSV NATIONAAL : VOETBALTORNOOI

Maandag 21 april waren de velden van het sportkot te Leuven het decor van de

langverwachte titanenstrijd tussen de vier LVSV afdelingen Brussel, Antwerpen, Gent

en Leuven. Een voetbaltornooi zou voor eens en voor altijd uitmaken wie er de

eeuwige sportieve glorie verdiende. Acht jonge, knappe en vooral sportieve Gentse

liberalen vormden ons team. Menig weddenschap werden er met de andere

afdelingen afgesloten, verliezen was dus geen optie. Bij aanvang van het tornooi

bleek dat vooralsnog geen enkel probleem: zonder probleem plaatste LVSV Gent zich

na drie voorrondes voor de finale, de andere teams werden, nog vrij licht uitgedrukt,

verpletterd. De conditie van onze keeper Bram werd meermaals op de proef gesteld

telkens hij de bal van de tegenstander uit het struikgewas moest plukken, na

wederom een schot die ruimschoots het doel miste.

Het LVSV team: Boven: Bram

Couvreur, Thibault Viaene,

Brecht Kerckhof en Wouter

Lambrecht. Onder: Leendert

Lachaert, Michiel Rogiers,

Patrice Viaene en Pieter-Jan

Germeaux.


Onze voorzitter Patrice en sterspeler Wouter solden niet zelden met de verdediging

van de tegenstander, de snelheid van Pieter-Jan en Brecht zorgden voor een

wervelwind aan kansen en de voetbalintelligentie van Leendert en Michiel

verbaasden menig toeschouwer.

Vol vertrouwen begonnen we aan de finale tegen de collega‘s uit Brussel, die met

verrassend sterk voetbal de eindstrijd haalden ten koste van de zelfverklaarde

stervoetballers uit Antwerpen en gaststad Leuven.

De match begon vrij nerveus, wat resulteerde in een pijnlijke 0-1 achterstand

halverwege de eerste helft. Onze jongens bleven echter koel in het hoofd en na een

prachtige combinatie scoorde wie anders dan voorzitter Patrice de gelijkmaker bij

aanvang van de tweede helft. Toen waren we gelanceerd en niet veel later kwam

Gent op voorsprong: 2-1. Die konden we echter niet consolideren: Brussel zette diep

in de tweede helft de 2-2 op het scorebord. Penalty‘s moesten de winnaar

aanwijzen… .

Onze eerste twee vrijwilligers misten na een zeer verdienstelijke poging hun

strafschop. Wouter slaagde er als derde en laatste echter wel in de bal tussen de

palen te krijgen: de Brusselse keeper zag op vrij klungelige wijze de bal door z‘n

benen rollen. Beide afdelingen hadden elk één penalty gescoord, Thibault werd

aangeduid om de vierde Gentse penalty te nemen. Met een maximum aan kracht en

efficiëntie trapte hij de bal keihard tegen de netten en legde zo de druk bij Brussel.

Na een bloedstollende penaltyreeks slaagde gelegenheidskeeper Brecht erin de

laatste Brusselse strafschop uit de linkerbovenhoek te plukken. Vreugde alom: Gent

maakte z‘n favorietenrol ruimschoots waar en kwam als winnaar uit de bus.

Keerzijde van de medaille is echter dat zowat gans onze ploeg aanbiedingen

gekregen heeft van Italiaanse, Spaanse en Engelse topclubs om in de

respectievelijke topcompetities hun talenten ten toon te spreiden. Vooralsnog is nog

geen enkel contract getekend, een braindrain in het Gentse LVSV bestuur is echter

niet uit te sluiten.

Eindstand:

1. LVSV Gent (4W, 0V)

2. LVSV Brussel (2W, 2V)

3. LVSV Leuven (1W, 3V)

4. LVSV Antwerpen (0W, 4V)

Bram Couvreur & Thibault Viaene

Activiteiten & Bestuurslid LVSV Gent


Zij die ons gaan verlaten ...

Matthias Laevens

2004-2005 : Bestuurslid

2005-2006 : Penningmeester



Dries Holvoet


2004-2005 : Public Relations

2005-2006 : Politiek Secretaris

2006-2007 : Voorzitter


Pieter Coene







Zij die ons gaan verlaten ...

Laura Harth




Gregory Wauters






2007-2008 : Hoofdredacteur

Wij danken jullie voor de onvoorwaardelijke inzet en steun doorheen de jaren



Boeken: The Conscience of a Liberal: Krugmans visie op

wat de USA had moeten zijn.


door Bruno Teirlynck

Naar analogie met Bozell/Goldwater's "the conscience of a republican", gepubliceerd in

1960, is the conscience of a liberal geschreven als reactie tegen de maatschappelijke

mainstream, het eigenlijke gedachtengoed geassocieerd met het politieke centrum, dat

volgens Krugman te radicaal rechts is.

Goldwater wou terug naar het tijdperk van voor the new deal, waarin de Amerikaanse

overheid nog weinig controle uitoefende over het socio-economische leven van haar

burgers.

Krugman wil terug naar de dagen voor Goldwater, waarin dankzij the new deal, de

meerderheid van de - blanke - burgers in relatieve voorspoed en "economische

gelijkheid".

Krugman bestrijdt ook de idee dat Amerikanen de scherpe economische

tegenstellingen, moeten aanvaarden als een kost voor de sterke economische groei in

een geglobaliseerde wereld. Zijn punt is dat het de politieke keuzes , niet enkele

economische wetmatigheden, zijn die van de USA een economische supermacht

gemaakt hebben.

Het eerste deel van het boek geeft een inleiding in de hedendaagse Amerikaanse

politiek aan de hand van een korte politieke geschiedenis, de pijlers waarop de macht

van de democratische partij gebaseerd is, hoe die macht afbrokkelde en hoe het nieuwe

radicale conservatisme zo'n enorme opgang kon maken. Krugman vat samen, probeert

een overzicht te geven, maar door het grote aantal vereenvoudigingen, gaat heel wat

belangrijke informatie verloren of wordt ze slecht geschetst. Vooral het stuk over het

New Conservatism heeft hier erg onder te lijden. Iemand met de intellectuele

capaciteiten als Krugman zou toch wat genuanceerder moeten zijn.

Krugman is een economist (geeft les aan Princeton) en voelt zich als schrijver het best

wanneer hij het heeft over puur economische thema's. Hij schrijft een column voor de

invloedrijke New York times, waarin hij erg scherpzinnig allerlei economische

vraagstukken voorlegt. Het beste stuk in het boek is volgens mij dan ook wanneer hij

het heeft over universele gezondheidszorg voor elke Amerikaan.

Maar laten we vooral niet vergeten dat de economische situatie in de V.S. totaal

verschillend is met die van de Europese "actieve welvaartstaat" en dat liberalism

eigenlijk gelezen moet worden als "progressivism", een verhullende term om toch maar

het woord socialisme niet te hoeven gebruiken. Het is niet altijd even makkelijk om je

als, Europese,liberale lezer in dat kader te plaatsen.

Voor hen die een goed boek zoeken over de geschiedenis van de Amerikaanse sociale

politiek van de afgelopen 50 jaar: dit boek is het echt niet. Het is wel interessante

lectuur als je je wilt verdiepen in de stellingen en redeneringen van ―Amerikaans Links‖

in het huidige sociale debat. Met de presidentsverkiezingen in het vooruitzicht zal dit

debat nog in alle hevigheid gevoerd moeten worden, na de oeverloze discussies over

discriminatie, rassenhaat, Iraq, Iran,olie, kernenergie, kredietcrisis…volgend jaar.

BESTUURSLEDEN

Let op: De emailadressen ‘@lvsv.be’ kunnen tijdelijk niet bereikbaar zijn.

Algemene vragen stuur je naar

[email protected]

Redactie Neohumanisme bereik je op [email protected]


Tiemen Darras [email protected] Dominic De Backer [email protected] Tim Decleer [email protected] Pieter-Jan Germeaux [email protected] Dries Holvoet [email protected] Brecht Kerckhof [email protected] Matthias Laevens [email protected] Jeroen Meulewaeter [email protected] Antoon Reynvoet [email protected] Wietse Verwimp [email protected] Thibault Viaene [email protected]

Het Bestuur: contactgegevens

VOORZITTER

POLITIEK

SECRETARIAAT

SECRETARIAAT

PENNINGMEESTER

HOOFDREDACTEURS

ACTIVITEITEN-

VERANTWOORDELIJKE

Patrice Viaene Pieter Coene Laura Harth Jocelyne Persyn

Ludovic Vilain Bert Schelfhout Gregory Wauters Bram Couvreur

[email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] [email protected]

Europa en de Benelux


Beste leden,

Op donderdag 15 en vrijdag 16 mei organiseert het LVSV, samen met al onze collega‘s uit de Benelux een conferentie in het Europees parlement.

Er zal een wijd spectrum van onderwerpen aan bod komen met betrekking tot de Europese Unie. U bent ook voor dat debat uitgenodigd.

Je kan gratis op hotel in Brussel, je ontbijt en avondeten wordt ook voor je betaalt. Je staat enkel in voor je lunch en je vervoer.

Het belangrijkste is echter dat je in contact zal komen met gelijkgezinden

van de Benelux. In het totaal zullen naar schatting 80 jongeren aanwezig zijn.

Stuur zeker een mail als je interesse hebt naar Dries Holvoet.

[email protected]

Voorlopig ontwerpprogramma:

WOENSDAG

Je wordt tegen de avond verwacht in het hotel voor een eerste kennismaking tijdens een lunch. Didier Reynders (Tbc)

DONDERDAG

10: registratie in het Parlement

11h: Inleiding door A. Neyts (MEP, voorzitter van ELDR) 11h30: Secretaris Generaal van de Benelux (de rol van de Benelux in de

21ste eeuw) 12h15: Graham Watson (leader ALDE over de rol van de liberalen in het

Europees Parlement) 12h30: lunch

14h – 15h30: workshops Manders (NL MEP) over Energie, Bill Newton Dunn (UK, MEP) over de noodzaak van een Europese politiedienst&

Csizibi (RO, MEP) over milieu 16h15: Reflectie workshops

17h: programma nog niet vastgelegd 18 – 20h: vrije tijd

20h Dinner met Bart Somers

VRIJDAG

Aan het programma wordt nog druk gewerkt, einde rond 15h30.

U bent van harte uitgenodigd.

Dries Holvoet en het bestuur van LVSV Gent


Sponsors...


Overige Sponsors - Frituur Overpoort - Snack Tosi

Wenst u lid te worden? Om lid te worden van het LVSV Gent, hoeft u enkel een mail te

verzenden naar het adres [email protected] . Het dient volgende gegevens te bevatten:

*Naam

*Adres *Betaalwijze (overschrijving op rekeningnummer 001-3484308-47, of

betaling aan een bestuurslid bij de eerstvolgende activiteit)

Het inschrijvingsgeld bedraagt €5,00. Naast de steunende factor levert

het lidmaatschap ook talrijke voordelen op. Zo ontvangt u bij de inschrijving een exclusieve lidkaart en krijgt u gedurende het hele

academiejaar gratis toegang tot al onze activiteiten.

Wenst u erelid en/of sponsor te worden? Het Liberaal Vlaams Studentenverbond staat al 77 jaar garant voor de

onafhankelijke ideologisch en filosofisch geïnspireerde verdediging van het liberalisme aan de Gentse Universiteit en ver daarbuiten. Via talrijke

debatten, discussieavonden en kritische publicaties trachten wij studenten warm te maken voor de politieke en maatschappelijke dialoog

en de liberale waarden. Een humanistische visie op de vrijheid van het individu, in al zijn facetten, is daarbij een leidraad.

Om onze werking voort te zetten en in de toekomst te garanderen kunnen we uiteraard niet zonder de nodige financiële middelen. Die

noodzakelijke input is vooral afkomstig van gulle ereleden en sponsors. Als erelid heeft u de mogelijkheid om ons te steunen voor de minimale

som van 35 euro. In het geval u wil sponsoren, en op deze manier wil genieten van de publiciteit in ons tijdschrift en op onze vernieuwde

website, vragen wij een minimale bijdrage van 50 euro. Zowel de ereleden als de sponsors ontvangen ‗Neohumanisme‘, worden

uitgenodigd voor elke activiteit en worden hiervoor, middels de nieuwsbrief of persoonlijk op de hoogte gehouden. Uw vrijwillige steun

geeft ons de mogelijkheid het voor ons allen dierbare liberale gedachtegoed te verdedigen en te verspreiden.

Indien u dit wenst, kan u uw bijdrage overschrijven op het

rekeningnummer 001-3484308-47. U vermeldt in uw mededeling in

welke gedaante u op de website wil verschijnen (naam, oud-LVSV-bestuurslid, kamerlid, gemeenteraadslid, ...). Wenst u ons te steunen via

sponsoring, gelieve uw logo naar [email protected] te mailen. Wij danken u oprecht voor uw mogelijke steun. Voor verdere vragen kan

u steeds contact op nemen met het secretariaat of de voorzitter.

mailto:[email protected]

Neohumanisme 4

Documents

Transcript of Neohumanisme 4