Nazi’s, Islamieten en het ontstaan van het moderne Midden Oosten.

Barry Ruben _ Wolfgang G. Schwanitz.

2 De Christelijke imperialistische strategie van Islamitische Revolutie. Deel 2 van 2

Toch overdreven Ottomaanse vertegenwoordigers systematisch de religieuze autoriteit van de sultan om zo de Kaiser te laten denken zoals hij deed. Zodoende vertelde Shaikh Abdallah de Kaiser, een geestelijke op de Ottomaanse loonlijst, dat 300 miljoen moslims over de hele wereld de sultan zagen als hun geestelijk leider en nu ook de Duitse monarch zagen als hun vriend. De Kaiser was zo onder de indruk van dit compliment dat hij daarna het '300 miljoen' getal als maat gebruikte van zijn invloed onder moslims. De overdrijvingen waren echter niet allemaal aan één kant. De toespraak van de Kaiser bij Saladin’ s graf werd een legende onder sommige moslims, een deel van het verhaal van de 'al-Hajj Wilhelm', had de christelijke keizer zo ontroerd door zijn bezoek dat hij zich bekeerde tot de islam. Rond de kampvuren ’s avonds en op de markten, werden kleurrijke details toegevoegd aan dit verhaal. Hoeveel politiek kapitaal dit alles Berlijn gaf was onduidelijk. Maar nu heeft Duitsland een lange-termijn strategie voor het Midden-Oosten, en één die ook winstgevend was op de korte termijn, want Wilhelm' s reis heeft geleid tot een overeenkomst tussen Duitsland en het Ottomaanse Rijk om spoorwegen te bouwen. Bij de eeuwwisseling was de invloed van Berlijn aldaar stijgende en bood serieuze concurrentie tegen Groot-Brittannië en Frankrijk. En als het gaat om de creatie van nieuwe Saladins, trainde Duitsland de officieren van het Rijk en verkocht al wapens aan de Ottomanen sinds 1880. Als gevolg daarvan was er een sterk pro-Duitse stem in het Ottomaanse leger. De Britten, bezorgd over deze verbondenheid, duidde dat soort officieren als ‘in Duitsland gemaakt'. De gambiet van Duitsland in het Midden-Oosten ging gepaard met de productie van een uitgebreide literatuur over de regio, waaronder romans, reizigers rapporten, vertalingen en wetenschappelijke geschriften. Studenten en academici stroomden door naar Midden-Oosten studies. Tegen 1900 had Duitsland zevenenvijftig leerstoelen op dat gebied op eenentwintig universiteiten. In datzelfde jaar ontving de Kaiser van Oppenheim vorstelijk en feliciteerde hem om een dergelijke succesvolle

strategie te hebben voorgesteld en van Oppenheim trok zich in 1909 terug van de diplomatieke dienst met zijn beleid als Duitsland’ s eigen. Maar het succes van Duitsland in het Midden-Oosten had, zoals van Bismarck voorzag, gevaarlijke tegenstellingen gewekt bij de Britten, Fransen en Russen. Het Britse satirische weekblad Punch bespotte de Kaiser die een strategie volgde van 'Duitsland boven Allah', een schouwspel over het Duitse volkslied, 'Deutschland über alles' (Duitsland boven alles). De Britse pers publiceerde scherpe artikelen over de Kaiser ‘s bekering tot de islam, zoekend naar een marinebases die de Britse voorrang uitdaagt in de Middellandse Zee, of landen overnemend in de woorden van een kop, 'Germanen koloniseren Mesopotamië!' (de naam die wordt gebruikt voor Irak op het moment). Het idee van een Duits-ondersteunende spoorweg van Berlijn naar Bagdad is uitgebreid naar Irak in 1914 hoewel het Bagdad niet bereikte tot 1940,- werd het symbool voor de Britse en Franse dreigende invloed van hun rivaal in het gebied. De Duitsers probeerden deze angsten te sussen, behalve op één slip na door de Kaiser door te verwijzen naar een ‘vaste voet van Duitsland in Mesopotamië', bleven ze volhouden dat hun strategie niet kolonialistisch was. Kanselier Bernhard van Bülow benadrukte dat Duitsland geen politieke belangen had in het Midden-Oosten. ‘Duitsland zou geen economisch monopolie zoeken in Turkije wat ook niet het belang van Turkije was', drong een Duitse artikel er in 1898 op aan. Sommige Europese diplomaten aanvaarde het idee dat de Duitse ambities beperkt waren tot economische kansen in plaats van op zoek naar nederzettingen. Later uitte de geleerden dit ook, die uitdrukkingen gebruikten als 'het imperialisme van de vrije handel' of spraken van 'ethisch imperialisme' of 'vreedzame imperialisten', waarbij het doel slechts winstgevende spoorwegen bouwen was. Uit hedendaagse interne Duitse regeringstukken blijkt dat dit Inderdaad waar was.

Figuur 6

De kaart toont het oostelijk deel aan van de spoorweg Berlijn naar Bagdad, gebouwd tussen 1903-1940 en die zo’n duizend mijl door het hedendaagse Turkije, Syrië en Irak rijdt. Een langdurige Duits project voor het verkrijgen van invloed in de regio, wat de achterdocht wekte van al haar imperialistische rivalen.

De Duitse economische push ging veel verder dan de bouw van een spoorlijn. In 1906 werd de Duitse Oriënt Bank gevestigd in Berlijn, onder leiding van twee joodse bankiers, Eugen en Herbert M. Gutmann, om zakelijke banden met het Midden-Oosten te ontwikkelen. Het was een groot succes en werd de toonaangevendste regionaal georiënteerde bank ter wereld, met projecten in Egypte, Marokko, Soedan en het Ottomaanse Rijk. Drie jaar later opende Duitslands de gigantische Deutsche Bank, een vestiging in Istanbul die direct verbonden waren met Ottomaanse financiële instellingen. Het volgende jaar bracht een deal met Britse bankrente de Deutsche Bank financiering van de olieproductie in Iran. In de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog, was Duitsland, na Groot-Brittannië en Frankrijk, de derde grootste handelspartner van het Ottomaanse Rijk. Deze nadruk op commerciële banden, leek toen in de traditie van van-Bismarck te zijn, die zijn afkeer voor 'Franse stijl koloniale veroveraars' had en prefereerde in plaats daarvan economische betrekkingen. Toch sprak de strategie tegen van-Bismarck’ s waarschuwing om zelfs de schijn van agressieve intenties of anders risico oorlog te zaaien te vermijden. Om van Bismarck' s ergste vrees tot bloei te brengen, vormden Londen en Parijs een alliantie met Rusland in 1907, gericht tegen Duitsland. De Duitsers konden goed beargumenteren dat dit oneerlijk was. De Fransen en Britten hadden Afrika opgedeeld; de Russen en Britten hadden de olierijkdom van Perzië verdeeld

tussen hen terwijl Duitsland kolonies misgunt of zelfs de controle van overzeese bronnen. Maar oneerlijke of niet, Duitsland werd gezien en uitgebeeld door anderen als de agressieve nieuwkomer in het Midden-Oosten. De Kaiser 's bezoek aan Marokko Maart 1905 bijvoorbeeld, was een ontmoeting met Brits en Frans geroep over 'Duits imperialisme'. Gefrustreerd door de groeiende macht van Frankrijk sprak Marokko de belofte van Parijs een open deur voor alle Europese landen te behouden tegen, evenzo de Duitsers hun kanonneerboot Panther op bezoek stuurden in Juli 1911. Deze 'sprong van de Panther', zoals het werd genoemd in de Britse pers, zette opnieuw de alarmbellen af in Londen en Parijs. Een nog grotere schok voor de Duitse concurrenten, zij het op basis van een verkeerde beoordeling, was het idee dat Duitsland de volledige controle had verworven over het Ottomaanse Rijk. In juli 1908 was er een revolutie van de Jonge Turken, meestal Duits opgeleide jonge officieren. Velen van hen zagen Duitsland als een rolmodel van hoe een enkele etnische groep (in die tijd was de term die meestal gebruikt werd 'ras') zich zou verenigen in een enkele Natiestaat. Leiders van het nieuwe regime aanbeden het hoofd van de trainingsmissie van het Duitse leger, generaal Colmar van der Goltz, als hun vader figuur en bekeken zijn geschriften over oorlog als heilige teksten. De Jong-Turken waren geen islamisten, maar de modernisering van de etnische nationalisten die hun land net als Duitsland wilden. Echter zag de Kaiser hen ten onrechte als islamieten in de politiek en nam de revolutie als bewijs dat hij gelijk had over de opkomst van islamitische politieke macht. Hij gebruikt zelfs de term 'islamisme'. Als de grootmachten zich zouden blijven mengen in het Midden-Oosten, speculeerde de Kaiser, konden de Ottomaanse sultans slechts de groene vlag van de islam hangen en zouden de moslims in alle uithoeken van Azië en Afrika, 'Allahu Akbar' roepen en zouden christenen, althans de niet-Duitse, uit de regio verdreven worden. De Kaiser dacht dat, als dit waar was, het met de christenen, althans de niet Duitse, in de Ottomaanse landen gedaan was. Maar het idee dat christenen en andere minderheden kunnen worden-afgeslacht zoals met de Armeniërs en Grieken was gebeurd verschillende keren in de laat negentiende eeuw, heeft de Duitse strategie van de bevordering van Islamisme en bondgenootschap met de Ottomanen niet ontmoedigt. Een van de meest krachtige Jonge Turken was Ismail Enver Pasha, militair attaché in Berlijn van 1908-1911 en een sterke Duitsgezinde. Hij werd minister van oorlog in 1913 en één van de regerende Young Turk trojka op de leeftijd van eenendertig. Als gevolg daarvan, werden de relaties tussen Duitsland en het Ottomaanse Rijk strakker dan ooit. In december 1913 kwam General Otto Liman van Sanders met

veertig officieren om inspecteur-generaal van het Ottomaanse leger te worden. Hij reorganiseerde het en zette Duitse adviseurs in sleutelposities. Zo werd de weg geëffend voor de Eerste Wereldoorlog: Duitsland zou zijn rol spelen met de Ottomaanse moslims en hoopten dat de oproep van de sultan voor de jihad de Franse en Britse kolonies van Algerije zou destabiliseren via Egypte helemaal door naar India. De geallieerden zouden reageren door het nationalisme van de Arabieren, Joden en Armeniërs te steunen. De meeste Arabische officieren bleven trouw aan de Ottomanen maar over het algemeen was de geallieerde strategie veel succesvoller. Maar in de geschiedenis is er altijd een langere termijn. Nog voor de eerste daad-een eerste wereld oorlog- van het drama begonnen was, werd een scenario voorbereid voor de tweede ronde. Twee jonge mannen beïnvloed door het beleid van de Kaiser zouden een centrale rol spelen in de toekomstige ontwikkelingen. De eerste was een jonge Oostenrijker genaamd Adolf Hitler. Geboren in 1889, hetzelfde jaar dat de Kaiser voor het eerst de Ottomanen bezocht, kwam hij in Wenen aan om schilderkunst te studeren. Als middelbare school drop-out, zakte hij voor het toelatingsexamen voor de Academie voor Schone Kunsten. Boos, bitter, en zonder beroep, richtte hij zijn aandacht op de architectuur, theater en politiek. Opgegroeid in een dorp, werd hij gefascineerd door keizerlijke gebouwen van Wenen zoals het Museum Hof, de opera en het parlement. Urenlang staarde hij naar de horizon en voelde een 'betovering van het Duizend-en-één-nacht' . Hitler voelde zich verrassend vaak aangetrokken tot beelden uit het Midden-Oosten en het Midden-Oosten is de meest verwaarloosde invloed op het denken van deze meest bestudeerde persoon in de moderne geschiedenis. Hij stond te popelen om zijn leven te wijden aan een hogere missie. Maar wat zou dat zijn? Met zijn niet zo’n indrukwekkende lichaamsbouw, onvaste ogen, bleke gezicht en neiging tot tierende monologen, leek hij de meest onwaarschijnlijke persoon ooit om een grote rol te spelen in publieke gebeurtenissen. Hitler leefde in een armenhuis gebouwd door donaties van twee Joodse families, het echtpaar Gutmann, die de Duitse Oriënt Bank had gevestigd, en de Rothschilds. De worstelende schilder, gewend aan een grondig etnisch Duits milieu, kreeg een cultuurschok in de kosmopolitische stad waar Duits, Tsjechisch, Italiaans, Roemeens, Hongaars, Jiddisch en Russisch werd gesproken in de straten en zelfs het Parlement. Voor hem, was Wenen een ' Babylon van talen en rassen' zonder samenhang. Hij zag de stad die hem in feite had afgewezen gevuld met 'vuiligheid, prostitutie en tuig'. Waarom was hij verarmd en werd zijn genialiteit niet gezien, terwijl al die anderen zich voordeden als heren die rijkdom en eer onder zich verdeelden?

Het antwoord dat hij vond was dat de steden gevaarlijke gemixte taal zones' waren en dat die 'de-germanisering' van het leven heeft geleid tot 'Judaïsering, Slavisering, bastaardering en ver-negering'. Met het oog op het nabijgelegen Duitse Rijk, dacht hij over een 'Arisch en pan-Duitse' alternatief 'raciaal zelfbewustzijn', beïnvloed door Charles Darwin ‘de oorsprong van Soorten’. De sfeer in Wenen voedde deze opstellingen. Hij woonde debatten bij over de 'zigeuners pest' en hoorde voorstellen om ze gedwongen naar werkkampen te sturen met tattoo nummers op hun armen. In eerste instantie was hij gunstiger gestemd richting de Joden en zag ze als de eerste geciviliseerde natie die van polytheïsme naar monotheïsme gingen, als intelligente mensen die elkaar ondersteunden en slaagde in de politiek en cultuur. Wanneer Joden arriveren die gevlucht zijn voor de Russische pogroms, ontmoet Hitler voor het eerst een orthodoxe Jood in een zwarte kaftan en vroeg zich af: 'Is dit een jood of een Duitser? Hij miste een kans zijn ambitie voort te zetten om kunstenaar te worden, toen hij schrok dat hij door een joodse professor Alfred Roller werd geïnterviewd. Hitler concludeerde dat ‘noch assimilatie of bekering een Jood kan veranderen in een niet-Jood’; Joden in verband bracht met het socialisme, het marxisme en anti nationalistisch denken en geloofde in een sociaal darwinisme waarbij het ‘sterkste ras overleeft en de zwakken uitvallen'. Hitler beschreef zichzelf als een 'fanatieke Duitse nationalist'. Dit alles is veel besproken, maar minder naar waarde geschat is een ander element in zijn evolutie: een romantische fascinatie voor het Midden-Oosten en met de islam. Een belangrijke rol werd gespeeld door Karl May , dezelfde man wiens avontuurlijke verhalen over het Wilde Westen en het exotische Oosten Friedrich Rosen sarcastisch vergeleek met van Oppenheim’ s ideeën over het in de hand werken van jihad. In May' s boeken, die Hitler liefdevol verslond, ontdekte hij de wereld van de moslims, Turken en Arabieren die 'de magische spreuk uitoefenden' van Mekka, zoals hij later memoreerde. Hij was verknocht aan zulke boeken als Een tocht door de woestijn, en las zelfs 's nachts bij kaarslicht of met een vergrootglas met behulp van de maan als zijn lantaarn.May werd geboren in 1842 in een arm arbeidersgezin met veertien kinderen, van wie negen stierven voor de volwassenheid. Zijn carrière als leraar werd vernield door een beschuldiging dat hij een horloge van een collega had gestolen. Na tweemaal gevangen gezet te zijn en een zenuwinzinking te hebben gehad begon hij in de gevangenis te schrijven in de jaren 1870. Zijn verbeelding steeg grenzen voorbij wanneer hij verhalen verzon over mensen van ver en dramatische avonturen die zijn Duitse helden tegenkwamen. Voor zijn Midden-

Oosten romans, creëerde May een eerste-karakter als Duitse verteller, Kara Bin Nimsi en zijn moslim dienaar al-Hajj kalief Umar. Achter elkaar reisden ze via; De olie Prince (1877), Reisavonturen in Koerdistan (1882) , De drieluik In het Land van de Mahdi (1891-1896), Van Bagdad naar Istanbul (1892), De zwarte Perzische (1892) en In de woestijn (1892). In 1899 reisde May daadwerkelijk door het Midden-Oosten. Hitler' s fascinatie met May versterkte toen hij een lezing door de auteur bijwoonde in Maart 1912. In een discussie terug in zijn hostel die avond, verdedigde Hitler de literaire kwaliteit van May’ s werk. Tien dagen later overleed May plotseling. Hitler leek zich de begunstiger van May’ s laatste boodschap te voelen evenzo de erfgenaam van zijn visie.

May verkondigde geen politieke doctrine. Onder zijn fans waren de humanitaire zendeling dokter Albert Schweitzer, de antifascistische schrijver Herman Hesse en de Joodse natuurkundige Albert Einstein. May bewonderde de Indianen, had geen duidelijke antisemitisch vooroordeel en schreef invoelend -alhoewel met overmatige fantasie-over een breed scala van niet-Europese volkeren. De enige joodse karakter in May’ s boek Een tocht door de woestijn, is echter Sir David, een verengelste Jood die een Brits-agent is. Hitler zou Groot-Brittannië en de Joden later zien als zijn gezamenlijke vijand. May zelf was iets van een pacifist, die aan het einde van zijn carrière een wat mystieke, utopische geest bleek. Terwijl hij schreef over geweld, benadrukte hij dat zijn helden alleen iemand zouden doden als het absoluut noodzakelijk was. Inderdaad, de enige keer dat Hitler May zag spreken over deze zienswijze was via de titel van zijn lezing; ’Opwaarts naar het Rijk van de Nobele Man', op basis van zijn mystieke idee van hoe iedereen zich van materialistische Ardistan kon verlichten (pidgin Arabisch voor het land van de aarde) naar het adellijke Jinnistan (May' s pseudo-Arabisch voor het hoge land van de geest). Terwijl men kan zien hoe dit mystieke idealistische denken speelde in het latere nazisme, zou May’ s moralistische gedachte sterk verdraait moeten worden om dat ook te zijn. De belangrijkheid voor Hitler van May toen, had niets te maken met de ideologie van het nazisme als zodanig, maar met een aantal andere aspecten van zijn werk, meer in verband met de tactiek, de stijl en wat idealisering van de stam zou kunnen worden genoemd. De basis van beide May' s Midden-Oosten en West-romans was altijd hetzelfde. Een groep van adellijke, dappere inboorlingen vechten tegen lokale, tribale vijanden. De Duitse ontdekkingsreiziger maakt een alliantie met hen om hun vijanden te vernietigen. Dit was het model dat Hitler zou gebruiken in het vrienden maken met Arabieren en moslims door hen te helpen tegen de Joden. Een ander effect van May op Hitler en veel van zijn

latere volgelingen was om hun Walter Mitty-achtige hoofden te vullen met een dorst naar avontuur, het breken van het flegmatieke burgerlijk conformisme dat zo sterk aanwezig was in de Duitse samenleving. In deze context zou Hitler zelfs van May' s gebrek aan ervaring met de plaatsen en volkeren waarover hij schreef een plus maken. Jaren later vertelde hij senior assistenten dat May' s schrijven bewees dat 'Het niet nodig was om de woestijn te kennen om troepen het (Noord) Afrikaanse toneel van de oorlog in te sturen ...... Het was niet nodig te reizen om de wereld te leren kennen'. Ten slotte functioneerde May’ s geschriften voor Hitler wat boeken en berichten van Van Oppenheim betekend hadden voor de Kaiser, waardoor hij het gevoel kreeg dat hij alles wat nodig was te weten over de Arabieren en de islam al kende. May heeft zelfs van Oppenheim ontmoet in Caïro ontmoet in 1899. In van Oppenheim’ s huis in Bab al-Luq, spraken zij uitgebreid over Midden-Oosten heersers, moslim broederschappen en stammen. May was gefascineerd door 'de consul' zoals hij de diplomaat noemde en van Oppenheim was ook onder de indruk, en beschreef May als zo mooi, lang en met een volle blonde baard. May was vertrouwd met de boeken van Van Oppenheim en leek daaruit te putten voor zijn eigen romans. Net zoals May’ s held Kara Bin Nimsi zijn Arabische moslim dienaar al Haii kalief Umar Bin kalief leidde, zou Hitler dromen hetzelfde te doen voor de moslims en Arabieren in het algemeen. Vanuit Hitler' s perspectief leken Arabieren trotse woestijn krijgers bij wie je een glimp kon opvangen een echo van de oude Germaanse stammen, de ideale groep waarvan Hitler wilde dat zijn Ariërs dit zouden evenaren. In 1939 zou Hitler een Saoedische gezant vertellen dat zijn sympathie en steun voor de Arabieren was begonnen met het lezen van May’ s romans in zijn vroege jeugd. Hoe karakteriseerde May de Arabieren.? In zijn werk praten ze veel maar doen niet wat ze zeggen. Sommige zijn helden, sommige zijn lafaards, maar ze zijn allemaal zeer religieus zijn. Islam is de belangrijkste kracht die hen drijft- en ze willen iedereen naar hun godsdienst bekeren. De strategische invoer van deze gelijkenis was voor Hitler, net als bij van Oppenheim en de Kaiser, het idee dat wanneer men zich met de Islam zou verbinden, dat de politieke sleutel tot succes was in de regio.

Als eerste kreeg hij een sterke opvoeding in de Islam. Al-Husaini werd geleerd om de hele al-Qur'an te onthouden en maakte als een tiener de bedevaart naar Mekka, zijn moeder begeleidend naar de heilige stad in 1913. Hij had de juiste connecties om een hoog islamitisch geestelijke te worden, was erfgenaam van één van de meest krachtige clans van het gebied waarvan de leden vaak dergelijke posities hielden. De familie al-Huasaini beweerde van een adellijke

afkomst te zijn, volgens zowel de Arabische als islamitische bepalingen, van Mohammed zelf. Er werd gezegd dat ze West-Arabië hebben verlaten voor Jaffa en zich in 1380 in Jeruzalem te hebben gevestigd. Vanaf die tijd diende de gezinsleden vaak als burgemeesters of, zoals de vader van al-Husaini en zijn broer Kamil, als moefti's van Jeruzalem. Ook toen leerde hij andere vaardigheden. In een land dat nog steeds onderworpen werd aan de Ottomaans Turkse taal, kreeg hij privélessen in Arabisch en Arabische geschiedenis, hem dus voorbereiden op de Arabische nationalistische beweging. Hij leerde Frans van katholieke priesters, waardoor hij kon communiceren met Europeanen zowel taalkundig als sociaal. Later zou hij naar Hitler schrijven in het Frans met een fijn handschrift. Een ander voordeel was in dit verband dat Amin er zelf Europees uitzag, met lichte huid, blauwe ogen en een rode baard.

Na zijn vroege opleiding, werd al-Husaini naar al-Azhar in Caïro gestuurd om te studeren, de meest invloedrijke islamitische universiteit in de islamitische wereld. Hij zat ook op cursussen aan de Caïro Universiteit. Al-Husaini begon ook met politiek activisme, en in 1914 organiseerde hij een bijeenkomst van

twintig Arabieren om een antizionistische groep te vormen. Zoals Hitler de oude antisemitische concepten had geërfd en deze omvormde, zo deed al-Husaini dat ook. Hem werd in zijn religieuze onderwijs verteld hoe Joden het heilige boek welke ze van God hadden gekregen hadden beschadigd en dat ze weigerden Moslim te worden, en hoe Muhammad-wiens handelen altijd gedefinieerd zijn als rechtvaardig-Joodse stammen afslachtte, de mannen doodde, de vrouwen en kinderen verkocht in slavernij, en alle Joden uit-Arabië uitgezet had. Al-Qur'an vertelde hem geen vrienden met hen te worden of ze vertrouwen.

Een van al-Husaini leraren was de toen leidende Arabische intellectueel die

islamisme, nationalisme en modernisering vermengde. De Syrië-geboren Rashid Rida voerde aan dat door het aannemen van bepaalde elementen van de moderne wereld en zich te verenigen, moslims het overrompelende Westen konden weerstaan en terug keren naar het vroege Mohammedanisme van de gouden

eeuw. Amin kregen ruzie met zijn vader, die meer een traditionalist was en niet van de politisering van de Islam hield die deze nieuwe islamitische beweging produceerde.

Terug in Duitsland werd, na het pensioen van Van Oppenheim van het ministerie van buitenlandse zaken, zijn plaats als Kaiser ’s belangrijkste

adviseur over de Islam en het Midden-Oosten opgevolgd door Ernst Jáckh. Deze

jonge man, geboren in 1875 had veel van zijn carrière in de journalistiek doorgebracht en was niet echt een academische deskundige, sprak weinig of geen Turks, maar was een sterke liefhebber van het Ottomaanse regime en in het

bijzonder de jonge Turken. Jáckh was sinds 1902 de organisator voor Duitslands

liberale beweging. Hij zag de jonge Turken als zielsverwanten, hervormers

toegewijd aan constitutionalisme en modernisering. Er zat waarheid in dit concept, maar ze waren ook militaristische en chauvinistische nationalisten,

aspecten die hij niet begrepen. Aangezien Duitsland maar over enkele moslims regeerde, stelde Jáckh zich voor dat ze weinig te vrezen hadden voor een jihad

tegen de Europese Christelijke overheersing. In augustus 1914, toen de oorlog begon, schreef hij dat zodra de Ottomaanse sultan-kalief een jihad verordende,

islam zich tegen Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland zou keren. In Iran staan tien miljoen moslims klaar om Rusland en Engeland binnen te vallen. Rusland regeert over meer dan 20 miljoen moslims die zich tegen haar kon keren. Londen moet rekening houden met 100 miljoen Afro-Aziatische moslims, onder

hen 60 miljoen in India. Het zal een wereldoorlog worden van Marokko door

India en Iran tot de Kaukasus. De fase is ingesteld 'voor het machtige zwaard van de Islam'. Het leek dat de Kaiser de droom van een tweede front in het koloniale achterland dat Duitsland naar de overwinning zou brengen zou worden gerealiseerd. Was dit zo?

Vertaling Jolanda Molleman

Bewerking Ya’akov Siepman