Afscheid van een vriend – Anouk Smit

ArieVan dichtbij zijn mensen echter.Van veraf gaan mensen niet echt doodDe vijand wordt beschoten; vallende lichamen aan de horizon.Mensen.Jongens nog.Zo in de verte zouden het met hetzelfde gemakMeelzakken kunnen zijn die aan flarden worden geschoten,Of flessen wijn die uit elkaar spatten,Of desnoods opgejaagd wild dat wordt afgemaakt.Je weet het nooit helemaal zeker...Tot je tussen de lijken door loopt, op zoek naar overlevenden.Maar dan zijn het al geen echte mensen meer, dan zijn het lijkenWij hebben doden. GesneuveldenDe vijand heeft lijkenMet daartussen overlevenden,Die paar overlevenden die uit een zee van dood vleesMeel WijnWildOmhoog krabbelen. Op één been of met één arm.Als een dronkenman staat zo’n jongen dan te zwalken.Tussen zijn dode maten.En hij moet kapot.En dat weet hijEn eigenlijk wordt hij daar zo ontzettend kwaad om!Zij ogen sperren zich open,l hij balt zijn vuistenEn danSchreeuwt hij al een beest van zich af. En dat is het moment Dat je hem af moet maken.Het makkelijkste moment. Als je te lang wacht, is dat moment voorbij;Dan is hij niet kwaad meer. Ineens trekt dat weg:Jet ziet hem tot zichzelf komenEn om zich heen kijken.De rustige blikVan een intelligente jongemanDie zijn situatie overziet.Hij staat een paar meter bij je vandaan.Dan kjijkt hij je aan.Hij herkent je: jij bent de jongen met wie hij gevoetbald heeft of zijn eerste sigaret gerookt, met wie hij achter de meisjes heeft aangelopen.Hallo, denkt hij.

Hallo, denk jij ook.En dan: ik moet je doodschieten.Ik weet het, denkt hij.Doe maar.