Miss Mister Evil/2010

“Goede nacht.” begroet Lisbeth ons, zodra we haar woonkamer binnenstappen. De kamer waarin we ons bevinden is heel klein, maar er staan meubels genoeg voor een balzaal.

Er liggen schoenen, overtollige rekeningen, bierflesjes, posters en er staat zelfs een fiets in de hoek van de kamer. Het heel vroeg in de ochtend, maar Lisbeth noemt het blijkbaar nog nacht. De zon is langzaam aan het opkomen.

Lisbeth kijkt ons vanachter een glas diep, dieprode.... euhm, wijn, mysterieus aan. “Er waren mooie inzendingen. Interessant, spannend en natuurlijk... evil.”

“Voordat ik over jullie inzendingen begin willen jullie vast nog iets over mij weten, niet dan?” We reageren niet, maar als ze bedreigend begint te kijken laten we toch snel een 'ja' horen. Lisbeth knikt goedkeurend en verzit. Haar bewegingen, die we in het donker nooit goed bekeken hebben, zijn sexy, vlug en kattig.

Lisbeth draait met haar ogen en hangt een lang verhaal op. Ondertussen komt langzaam de zon op. Het licht zorgt voor lange schaduwen en mystiek licht. Onze camera man stoot voorzichtig de interviewer aan, die even een geïrriteerde blik terug werpt maar dan toch zachtjes kucht.

“Goed, goed, ik hoor het al, jullie willen de inzendingen.” haar stem is kortaf, boos door de plotse onderbreking van haar levensverhaal. “We hebben dus twee vreselijk evil kindjes, een in en in slechte vrouw, een vrouw met een slecht verleden en een vrouw in een soap, die een evil rol speelt.”

Simliefhebber (Romée) – MatsZenuwachtig leg ik mijn hand op de deurklink en duw hem zachtjes naar beneden. Mijn hand klemt zich strakker om mijn camera terwijl ik de deur open die blijkbaar leid naar een lichte, vrolijke kamer.Verbaasd over het feit dat deze kamer precies het tegenovergestelde uitstraald van wat ik had verwacht, blijf ik midden in de kamer met open mond staan.Pas wanneer ik tot de conclusie ben gekomen dat dit écht het goede huis is, vallen me de twee kinderen op die in een hoekje van de kamer aan het spelen zijn.Ik kijk nog één keer achterom – waarschijnlijk om te kijken of er niet elk moment een woeste tiener op me af zal stormen – maar schuifel dan voorzichtig naar de twee spelende kinderen toe.

Zelfs wanneer ik zo dichtbij sta dat de twee kinderen mijn adem moeten kunnen voelen, kijken ze geen van beide op.Ik kijk van het kleine meisje naar de iets oudere jongen, en pas nu zie ik dat het meisje met een sip gezicht naar haar broer kijkt.Opeens merkt de jongen mijn aanwezigheid en kan ik hem in zijn gezicht aankijken.Wat ik dan zie – en daar is een woedende tiener niks bij – is een brutaal gezichtje vol sproeten, dat nog even duivels naar zijn zusje kijkt voor hij zich op mij richt.

‘U bent van dat Miss/Mister gedoetje?’ Vraagt hij brutaal. Ik kan niks anders dan instemmen, hoe grof zijn toon ook is.‘Mooi, ik heet Mats, en ik ben meer evil dan wie dan ook.’ Zegt het kleine ventje trots. Opeens barst ik in een bulderende lach uit. Dit joch mag dan wel brutaal zijn, evil is hij zeker niet. Denk ik terwijl ik zijn kwaad kijkende gezichtje vol sproeten nog eens bekijk.‘Het is echt waar hoor!’ Roept hij kwaad. ‘Ik zal het laten zien.’ Zegt hij terwijl hij terug loopt naar zijn zusje, die meteen in elkaar duikt.

Met medelijde kijk ik hoe hij het arme meisje een speeltje voor houdt, waar ze natuurlijk niet bij kan.‘Mel kannie bij!’ Roept ze met een pruillipje terwijl ze nog steeds hoopvol haar handjes uitsteekt.‘Tuurlijk kan je dat niet.’ Zegt hij lachend terwijl hij het stuk hard plastic tegen haar hoofd aan gooit.Meteen begint het meisje tranen met tuiten te huilen, terwijl ik alles maar op een afstandje gade sla.Opeens knielt Mats voor zijn zusje neer, en in een gek moment denk ik dat hij haar gaat troosten.‘Hou je kop Mel!’ Roept hij kwaad voordat hij in haar gezicht spuugt.Daarop begint het meisje natuurlijk nóg harder huilen en minachtend loopt Mats weer op me af.Opeens hoor ik achter me de deur met een klap open gaan, en stormt er als nog een woedende tiener de kamer binnen.

Verbaasd kijk ik hoe ze eerst woedend naar haar broertje kijkt, dan een vragende blik op mij werpt, en vervolgens naar haar zusje toe loopt.Na een knuffel en een kusje van haar zus is het meisje stil en begint ze weer met haar krijtjes te spelen.De tiener geeft het meisje nog een aai over haar bol en komt dan op Mats afgestampt.‘Godverdomme Mats, flikker op.’ Roept ze terwijl ze met een trillende vinger van de woede naar de deur wijst.Verslagen druipt Mats af, maar terwijl ik goed luister hoor ik hem zeggen;‘Stom mens, míjn kans om door te breken.. Maar ik ben wél evil.’

Isaagalupy (Isabella) – Jen

Voorzichtig stappen we over de vuilnisbak die midden in het steegje ligt, wanneer we onze aandacht weer op het steegje focussen zien we een meisje met blonde haren en een sigaret aan het praten met een man. Het meisje lijkt verre van evil. Even kijken we naar het papiertje in onze handen om te checken of we echt op de goede plek zijn. Als we overwegen om maar weer terug te gaan stapt het meisje brutaal op ons af.

“Jullie zijn van Miss/Mister Evil, toch?” Zegt ze terwijl ze met de sigaret in haar handen speelt. We knikken en vragen dan: “En u bent Jen Annette Beverten?” Het meisje voor ons zucht en kijkt ons dan kwaad aan. “Alleen Jen.”

Jen merkt dat we naar haar littekens staren en begint te vertellen. “Die littekens heb ik gekregen bij een meningsverschil, niets bijzonders hoor.” Een kleine glimlach vormt zich op haar gezicht en we zien dat ze daar veel moeite voor doet. Ze merkt dat we te gespannen zijn om verder te vragen en gaat door met vertellen.

“Ik werk bij een cafeetje hier in de buurt. Ik zorg ervoor dat die kerels hun portemonnee kwijt zijn als ze weer weggaan, maar ook dat ze weer terugkomen.” Zegt ze met een zelfvoldaan lachje. “En ze komen niet terug voor een drankje…” We schrikken een beetje als ze steeds dichterbij komt, als onze telefoon gaat halen we opgelucht adem. We moeten weer weg, op naar de volgende kandidaat!

Flippofem – Kelly

Een vrouw komt het kleine witte huisje uit waar we voor staan. 'Hallo, wie zijn jullie?' roept ze vriendelijk. 'Uhm, Kelly Jinsonn?' De vrouw knikt bevestigend. 'Wij zijn van de Miss/Mister Evil verkiezing, en u bent opgegeven...' 'Wat? Ik? Evil? Haha!' lacht ze met een suikerzoet stemmetje. Met een lach schud ze haar hoofd en loopt ze ons voorbij.

Dan zien we een man in de deuropening staan, die ons wenkt. 'Ik heb haar opgegeven,' fluistert hij nerveus. 'Ze is verschrikkelijk, dus ik wilde haar een lesje leren. Maar ze gedraagt zich voor anderen voorbeeldig, dus heb ik opnamens...' We volgen hem naar de TV.

We zien trillerige video-beelden, duidelijk stiekem door een raam opgenomen. We zien hoe Kelly een hulpeloos peutertje heen en weer schud. De tranen lopen over haar rode wangen. 'Stom rotkind, kan ik je dan nooit alleen laten?' horen we Kelly schreeuwen.

Het beeld verandert. Nu horen we Kelly zeggen: 'Dat wordt straf Daniël, je weet best dat je niet mag spelen. Naar je kamer, ik kom er zo aan...' Het jongetje blijft verstijfd van angst staan, met tranen in zijn ogen en trillende lipjes. We horen Kelly zachtjes lachen. De camera draait...

Danïel is achter haar op de grond gezakt, en Kelly lacht met en duivelse blik in haar bloedrode ogen...

Een beetje bang bel ik aan. Bang voor degene die open gaat doen. Als de deur open gaat ontspan ik een beetje. Het is een klein meisje. 'De miss/mister?' vraagt ze alleen. Als ik knik stapt ze opzij en laat me binnen. 'mijn naam is Doortje' mompelt ze.

Love-noukie (Anouk) – Doortje

'ik zie je gewoon denken; "dat kind is helemaal niet evil!" nou, je hebt het helemaal mis! ik ben wel degelijk evil! en niet zo'n beetje ook. zie je die twee daar?' ze knikt met haar hoofd naar een hoek in de kamer waar twee jongens zitten ze tekenen. 'een van hen kan het wel vertellen' een kort, een beetje vals, lachje ontsnapt uit haar mond. Ik word, ookal is het een klein meisje, toch bang van haar. Haar houding bevalt me niet en iets zegt me dat ze inderdaad heel erg evil is.

'Damir? kom eens hier!' roept het meisje. een jongen in een blauw shirt komt aangelopen. 'Laat ze eens zien hoe evil ik ben!' zegt ze, haar stem klinkt, voor zo'n jong kind, behoorlijk gemeen. Ze geeft de jongen een vlinke duw. 'schiet op!' roept ze. De jongen protesteert flink. 'NU!' gilt het meisje.

'als je nu nog steeds niks zegt, dan gebeurt er wat!' sist het meisje. Plotseling begint de jongen te huilen. Huilend rent hij weg. 'genoeg gezien?' vraagt ze. voorzichtig knik ik. 'mooi, ik kan je trouwens nog wel wat laten zien. Wil je dat?' Het lijkt me niet verstandig te wijgeren dus ik knik.

Helaas voor het meisje komt er net iemand de trap af.'DOORTJE! Wat heb ik nou gezegd? NIET JE BROERTJES PESTEN!' Roept de man boos.'Het spijt me, ik denk dat U beter kunt gaan.' Langzaam knik ik en loop ik op de deur af.als ik buiten sta hoor ik het meisje tekeer gaan tegen de man.

Xxappel (Nienke) – Katie/Ruby

Een vrouw, ergens halverwege de twintig, zit achter haar bureau. Met een gemeen lachje op haar gezicht, en haar groene ogen die kil glinsteren kijkt ze naar de blonde vrouw met blauwe ogen tegen over haar, die erg aan het zweten is. "Ruby, doe het alsjeblieft niet! Ik ben ontzettend gelukkig met Toby," spreekt de blonde vrouw snel, terwijl ze het zweet van haar voorhoofd wist met de rug van haar hand. Ruby, de vrouw in de stoel, lacht gemeen, en staat dan op.

"Daar geloof ik niets van, Holly. Als je zo gelukkig bent met Toby, waarom bedrieg je hem dan met Charlie? Ik geloof niet dat je het doet omdat Toby dat wil. Ruby loopt om het bureau heen, en stopt voor Holly, de blonde vrouw. Holly deinst achteruit. "Het was een grote fout, dat weet ik. In feite hielp ik hem, ik deed het niet omdat ík het wilde. Charlie had hulp nodig, " legt Holly uit, maar Ruby gelooft haar niet, dat is te zien van haar gezicht. "Lieg niet," sist Ruby.

"Je hebt het zelf gewild, daarom deed je het ook. En dat is ook de reden waarom ik het ga vertellen aan Toby." Holly deinst nog meer naar achter, en haar ogen worden groot van afschuw. "Nee, doe het niet, Ruby," piept ze. Gemeen lachend gooit Ruby haar haren in haar nek. "Ik kan het natuurlijk voor mezelf houden, maar dan moet je daar natuurlijk wel wat voor over houden..." "Cut!" roept de regisseur opeens, en een bel rinkelt. Ruby en Holly lachen naar elkaar, en zeggen tegen elkaar goed gedaan. Dan gaan ze beiden hun eigen kant op.

Ruby loopt naar haar kleedkamer, waar op de deur staat: Katie Hollens. Ze gaat zitten, en pakt wat te drinken. Ze hoort geluid en kijkt op. "Oh, hallo. Kom binnen," zegt ze met een warme glimlach. "Jullie zijn van de miss/mister verkiezing, is het niet?" vraagt ze. "Ja, dat dacht ik al," lacht Katie, die blijkbaar Ruby speelt in de populaire soap Goede Sims, Slechte Sims. "Ik zal jullie even rustig vertellen waarom ik mijn personage Ruby Copeland heb opgegeven voor deze verkiezing. Ruby Copeland is een erfgename van een groot hotelketen, en duidelijk niet bang voor mensen.

Haar ouders hadden vroeger nooit tijd voor haar, en daarom heeft ze ook nooit geleerd respect te hebben voor haar medemensen. Dat heeft duidelijk negatieve gevolgen gehad, en nu is ze wie ze is. Een gemene vrouw, die mensen gebruikt voor haar smerige zaakjes. Ze buit mensen uit, en als ze smerige geheimpjes weet, gebruikt ze die in haar voordeel, zoals met de arme Holly Neville gebeurt. Ruby is duidelijk een bitch, en sommige personages in de soap denken dat zij 'the devil herself' is. Dit is de reden waarom ik Ruby heb opgegeven. Ze kan ontzettend gemeen zijn, de reden waarom zij moet winnen bij de miss/mister verkiezing." Katie lacht. Dan roept iemand haar naam vanuit de deuropening, en haastig staat ze op. "Sorry, maar ik moet weer de set op. Doei." En met een lach op haar gezicht verdwijnt ze door de deur.

“En dus kunnen jullie stemmen tot 8 juni.” beëindigt Lisbeth haar verhaal, met een waterige glimlach op haar gezicht. We schrikken op uit onze gedachten als er een hard schel geluid door de kamer gaat. Het komt van een laptop die in de hoek van de kamer op de grond staat. “Ah, het is voltooid.” fluistert ze zelfvoldaan.

We lopen naar de laptop toe om op het scherm te kijken, maar Lisbeth is ons voor. “Tut, tut, tut, het is niet netjes om in andermans spullen te neuzen.” sist ze tegen ons. “Ook niet voor een cameraploeg.” Haar vingers gaan als een razende over het toetsenbord. Haar ogen schieten vluchtig over de letters die ze typt. Ze is een computergenie, dat is ons inmiddels wel duidelijk. Maar of ze die kennis goed gebruikt....?

Als ze blijkbaar klaar is gaat ze zelfvoldaan op haar bijzettafel zitten. We kijken nog op het beeldscherm, maar het is al zwart. “Dat ga ik niet uitleggen.” fluistert ze. “Maar...?” sputteren we tegen. Lisbeth legt als antwoord een nauwkeurig gevijld en gelakte vinger op haar volle, rode lippen. “Het enige waar jullie nu aan moeten denken is 8 juni, als de winnaar bekend word gemaakt.”