Afscheidsviering

Jeannette Leurs Jeannette Maria Henrica Leurs-Kersten

★ Lochem, 6 november 1949 † Grave, 10 april 2011

16 april 2011 St.-Elizabethkerk Grave

Voorganger Eucharistieviering: emeritus pastor Jacques Janssen Voorganger Avondwake: Alex van Megen

Gelieve uw mobiele telefoon uit te schakelen.

OPENING VAN DE DIENST Afhalen van de overledene Jeannette is vandaag voor de laatste maal naar de kerk gekomen. Hier heeft zij zo vaak de blijde boodschap van Gods liefde gehoord; hier heeft zij de eucharistie gevierd, de gedachtenis van Christus’ dood en verrijzenis; hier is zij voor het laatst te midden van mensen die haar lief hebben. Bij de ingang van de kerk besprenkelt pastor Jacques Janssen (J.J.) Jeannette met doopwater. Jeannette was immers gedoopt ‘met water van de heilige Geest.’ Koorzang Gemengd Koor Christus Hemelvaart: Lead me Lord Lead me Lord, lead me in thy rightcousness, make thy way before my face. Lead me Lord, lead me in thy rightcousness, make thy way plain before my face. For its thou Lord, thou Lord only, that makest me dwell in safety. For it is thou Lord, thou Lord only that makest me dwell in safety. Kruisteken en begroeting J.J.: In de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest A: Amen J.J.: De genade van de Heer Jezus Christus, de Liefde van God, en de gemeenschap van de heilige Geest zij met u allen A: En met uw geest Woord van welkom en inleiding Welkom u allen die gekomen bent Om de laatste eer te brengen aan Jeannette Leurs – Kersten, welkom in het bijzonder haar man Jacques, hun kinderen Maarten en Yvette, Koen en Stephanie, haar zussen en zwagers, haar broer, neven en nichten, collega’s, oud-collega’s, sportvrienden en -vriendinnen, buren en kennissen, u allen. Wij zijn hier samen in de Elisabethkerk om afscheid van haar te nemen, als mensen die geloven en hopen op meer dan hier en nu.

Ontsteken van de paaskaars door pastor Koorzang: Lied aan het l icht Licht dat ons aanstoot in de morgen, voortijdig licht waarin wij staan. Koud één voor één en ongeborgen, licht overdek mij, vuur mij aan. Dat ik niet uitval, dat wij allen, zo waar en droevig als wij zijn, niet uit elkaars genade vallen en doelloos en onvindbaar zijn. Licht van mijn stad en stede houder, aanhoudend licht dat overwint. Vaderlijk licht, steevast te schouder, draag mij, ik ben jouw kijkend kind. Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld draagt. Waar mensen waardig leven mogen en elk zijn naam in vrede draagt. Alles zal zwichten en verwaaien wat op het licht niet is geijkt. Taal zal alleen verwoesting zaaien en van ons doen geen daad beklijft. Veelstemmig licht om aan te horen, zo lang ons hart nog slagen geeft. Liefste der mensen, eerst geboren, licht, laatste woord van hem die leeft. Ontsteken van de kaarsen rond de baar J.J.: “Je bent als een kaars, maar ook meer dan een kaars.” Er zijn kaarsen in allerlei vormen en groottes. Deze verschillen maken ook verschil in branduren, en dus in tijd van leven. Maar allen hebben ze eenzelfde bestemming: licht en warmte geven, daarmee het leven opvrolijken, en mensen steun bieden. Terwijl ze dat doen, branden ze wel op. Met mensen is het eigenlijk hetzelfde. Branduren verschillen. Allemaal branden we tenslotte op. Of toch ook weer niet helemaal. Want een mens is meer dan een kaars alleen. Hoe meer mensen je licht en warmte biedt, opvrolijkt en steun geeft, des te meer ga je voor anderen leven en blijf je voortleven Dan ben je een licht geworden in de wereld, tot in de eeuwigheid. Ik wil nu Jacques, Maarten, Yvette, Koen, en Stephanie vragen de zes kaarsen te ontsteken om Jeannette onze dankbaarheid te tonen.

De eerste kaars steken wij op voor Jeannette van wie we vandaag afscheid nemen. (aangestoken door Jacques) De tweede kaars is voor Jacques, en zijn zonen Maarten en Koen, en schoondochters Yvette en Stephanie. (aangestoken door Jacques) De derde kaars is voor haar overleden moeder Cato en vader Harry. (aangestoken door Maarten) De vierde kaars is voor haar andere familieleden, sportvrienden en bekenden. (aangestoken door Yvette) De vijfde kaars steken wij op ter ere van haar levenslessen: eerlijkheid, behulpzaamheid, gelovigheid, trouw zijn en sportiviteit. (aangestoken door Koen) De zesde kaars is voor alle mensen die hier nu met Jeannette samen zijn. (aangestoken door Stephanie) In memoriam Samen met u sta ik een ogenblik stil bij haar leven en werken. Jeannette werd geboren op 6 november 1949 in Lochem als derde kind in een gezin dat zou uitgroeien tot zes kinderen, vijf meisjes en één jongen. Haar vader was slager: en slachtte ook aan huis. Hij was een overtuigd katholiek in een strikt protestantse omgeving. De leden van de gemeente werden aangespoord hun geloofsgenoot als klant te steunen. In 1953 verhuisde het gezin naar de Hoofdwagt in Grave. Hier bracht Jeannette haar jeugd door, te midden van een groeiend gezin, een slagerij met winkel aan huis en met de heilige Elisabeth als buurvrouw. Zij leerde al vroeg met allerlei mensen omgaan. Er werden bruidjes gevraagd voor een processie: één van die bruidjes moest toch wel gekleed zijn als zuster met kap op en sluier; niemand durfde het, zij wel. Zij werd al gauw betrokken bij de winkel: tussen de middag of na schooltijd ging ze de klanten af om de bestellingen op te nemen; en de volgende dag bracht ze die aan huis. Na de lagere school is ze een jaar en één trimester naar de MULO gegaan maar toen ze zag dat het voor haar moeder eigenlijk te veel werd, switchte ze van de MULO naar de Huishoudschool en al op 15 jarige leeftijd stond ze samen met haar moeder in de winkel en zorgde met haar voor het huishouden. De anderen hadden dan de kans om in vrijheid te kunnen studeren. In het jaar 1971 was Jacques Leurs prins Carnaval. Jeannette wilde een prins hebben en die kreeg ze.

Haar vader liet zich ontvallen: “een bakker en een slager: wat is dat nou? ik had het liever anders gehad.” Maar hij zei het wel met een kwinkslag. Op 11 september 1973 zijn Jeannette en Jacques getrouwd in de kapel van het Blindeninstituut Theofaan met pater Reijers als voorganger en zijn gaan wonen in de Henricusweg. Vandaar uit zijn ze na het overlijden van moeder Leurs verhuisd naar de Stadhouderslaan. Hier zijn de kinderen Maarten en Koen geboren. *Jeannette leidde in de goede zin van het woord een dubbel leven: zij zorgde voor Jacques en de kinderen en zij stond in de winkel. In de wieg hadden de kinderen zo hun huilbuien, meer dan gewoon. Wat zou daar de oorzaak van kunnen zijn? Toen ze de kinderen meenam naar de winkel en zij dus heel de dag hun moeder in de buurt hadden, hield het huilen vanzelf op en aten en dronken ze goed. Sinds die ervaring zou ze altijd thuis zijn, wanneer de kinderen van school kwamen. *Zij was handig: maakte zelf de kleren voor de kinderen, ook het kostuum voor de eerste communie. *Zij leerde de kinderen eerlijk te zijn naar haar toe, naar pappa en naar iedereen. Op een dag had Koen bij het voetballen een ruitje ingetikt van de basisschool de Wegwijzer. Haar reactie was: “het is gebeurd en zorg dat je het netjes oplost.” Met andere woorden: ongelukken kunnen gebeuren; wees er open over en herstel de schade. *Ze schiep ruimte voor de kinderen: Van haar mochten ze een hut van pallets bouwen naast het huis, met een eigen brievenbus. Maar ze hadden geen bouwvergunning van de gemeente. Dus dat bouwwerk moest afgebroken worden. Nou ja, het werd verplaatst naar de tuin achter het huis, onzichtbaar vanaf de straat. Later is op die plek een basketbalveld aangelegd: de buurt kon dan meegenieten van het tikken van de basketbal. Voor haar was het allemaal goed. *Jeannette genoot van de kleine dingen: zoals zwemmen samen met de kinderen in de Beerendonk bij Alverna. *Zij was een fanatieke sportvrouw: en hield van volleyen en tennissen. *Zij was een attente vrouw: had oog voor wat mensen nodig hadden, reed met haar schoonmoeder naar het ziekenhuis, besteedde bijzondere aandacht aan haar ouders in de laatste periode van hun leven, was als het ware een tweede moeder voor haar broer Harrie, schreef een

felicitatiekaartje bij gelegenheid van een verjaardag of een feest. En waardeerde wanneer anderen aan haar dachten. *Zij was een gelovige vrouw: was jarenlang lector in de Christus’ Hemelvaartkerk en lid van Gemengd koor, en maakte tot voor kort de vieringen mee in de kapel van de Kapucijnen of van het Canisius Wilhelmina ziekenhuis. De kinderen nam ze mee in haar geloofsbeleving: Zij zijn een aantal jaren misdienaar geweest in de Christus’ Hemelvaartkerk. Zij volgde de kinderen in hun ontwikkeling: bezocht Koen in 2006 samen met Jacques tijdens zijn studie in Singapore en maakte via Skype en e-mails de reis van Maarten en Yvette door Australië, en Nieuw-Zeeland mee. Eind december 2010 zou ze in de VUT gaan. Wat zou ze daarna gaan doen? Ze had wel een idee: zich aanbieden als vrijwilligster bij de KBO. Dat heeft ze ook gedaan tijdens de Nieuwjaarsreceptie. Intussen was er iets anders gebeurd. Op 5 december was ze bij Maarten en Yvette. “Ik zie allemaal zilveren sterretjes in mijn ogen,” zei ze. Daarna kwamen er gekleurde bollen. Een paar weken later zag ze rechts niets meer. De huisarts verwees haar naar de oogarts. Die zei haar: “mevrouw, het zijn niet uw ogen, er is iets ernstigs met uw hoofd.” Toen huilde ze even. Daarna werd ze verwezen naar de neuroloog. Eerst onderging ze een CT-scan, daarna een MRI- scan. Er werd een behandelplan opgesteld te beginnen op 14 maart, eindigend op Goede Vrijdag. Maar zo ver kwam het niet. Ze kreeg uitvalsverschijnselen. Ze werd rechtszijdig verlamd en kon alleen nog ja en neen zeggen. De behandeling werd stopgezet: Wonder boven wonder kwam de spraak terug. Op zaterdag 2 april zijn Koen en Stephanie voor de wet getrouwd in de tuin achter het huis: en Jeannette was er bij. Vorige week vrijdagavond kwam ik bij haar voor de bediening: Ik gaf haar een hand – ik ben rechts – en zij stak eveneens haar rechterhand uit. Ze keek mij met grote ogen aan en nam heel aandachtig deel aan de viering. Ik sprak haar over Vader God die haar opwachtte en haar naar zich toe zou trekken. Afgelopen zondag bad Jacques enkele wees gegroetjes. Na het vijfde Wees Gegroet onderbrak ze hem en zei: “Ik doe de rest bij Onze Vader.” Langzaam is zij weggegleden uit het leven. Zij ruste in de vrede.

Heer ontferm U over ons J.J.: Heer ontferm u over ons. A: Heer ontferm u over ons. J.J.: Christus ontferm u over ons. A: Christus ontferm u over ons. J.J.: Heer ontferm u over ons. A: Heer ontferm u over ons. Koorzang: Kyrie – St. Aloysius-mis – J. Singenberger Kyrie eleison. Kyrie eileison. Kyrie eleison. Christe eleison. Christe eleison. Christe eileison. Kyrie eleison. Kyrie eleison. Kyrie eleison. Openingsgebed Goede God, wij noemen U Heer en God, schepper van hemel en aarde, oorsprong van alle leven, ook in het aangezicht van de dood. Wij bevelen U aan Jeannette Leurs. Met ons verbonden, van ons weggenomen, U hebt haar het leven gegeven: bewaar haar bij U. U hebt haar het leven met ons gegeven: bewaar in ons de dankbare herinnering. U hebt toch zelf het leven lief. Als geen ander. DIENST VAN HET WOORD Eerste lezing uit het laatste hoofdstuk van Spreuken: 31, 10-31. Door Jacques Leurs: Deze spreuken troffen wij aan in de bijbel van zuster Willibrorda oftewel tante Anneke. Haar Willibrordvertaling uit 1978 spreekt meer tot de verbeelding dan recentere vertalingen vanwege de verwijzingen naar brood, zonen en handwerk. LOFREDE OP DE STERKE VROUW 10 Een sterke vrouw, wie zal haar vinden? Haar waarde gaat die van koralen ver te boven! 11 Het hart van haar man vertrouwt op haar

en zal het hem aan winst niet ontbreken. 12 Zij brengt hem geluk, geen ongeluk, alle dagen van haar leven. 13 Zij zoekt zorgvuldig wol en linnen uit en doet ermee wat haar handen aangenaam vinden. 14 Zij is als het schip van een koopman en haalt van verre haar voedsel. 15 Zij staat op terwijl het nog nacht is en deelt leeftocht uit aan haar gezin en geeft haar dienstmaagden het deel dat hen toekomt. 16 Zij slaat het oog op een akker en koopt die, van de vrucht van haar handen plant zij een wijngaard. 17 Zij omgordt haar lenden met kracht en maakt haar armen sterk. 18 Zij merkt dat haar ondernemingen slagen: ’s nachts gaat haar lamp niet uit. 19 Zij strekt de handen uit naar het spinrokken en houdt de weefspoel in haar vingers. 20 Zij opent haar hand voor de behoeftige en strekt haar armen uit naar de misdeelde. 21 Zij vreest voor haar gezin geen sneeuw, want heel haar gezin is in scharlaken (dubbele kleding) gekleed. 22 Zij vervaardigt dekens; ze is in byssus (linnen) en purper (wolsoort) gekleed. 23 Haar man is vermaard in de poorten, als hij daar zetelt met de oudsten van het land. 24 Zij vervaardigt linnen kleren en verkoopt ze; ze levert gordels aan de koopman 25 Kracht en luister zijn haar gewaad en zij ziet lachend de komende dag tegemoet. 26 Zij opent haar mond en zij spreekt wijsheid; van haar tong komen lieflijke lessen. 27 Zij gaat de gangen van haar gezin na en eet haar brood niet in ledigheid. 28 Haar zonen staan op en prijzen haar gelukkig, haar man staat op en roemt haar: 29 ‘Veel vrouwen hebben zich wakker gedragen, maar gij overtreft ze alle!’ 30 Bevalligheid is bedrieglijk, schoonheid vluchtig, maar een vrouw die Jahwe vreest, moet geroemd worden. 31 Bejubelt haar om de vrucht van haar handen en roemt haar in de poorten om haar werken.

Koorzang: Bei Gott bin ich geborgen – Taizé Bei Gott bin ich geborgen, still, wie ein Kind, bei ihm ist Trost und Heil. Ja, hin zu Gott verzehrt sich meine Seele. Kehrt in Frieden ein. Evangelie lezing uit Lucas 12, 35-40. In die tijd zei Jezus tegen zijn leerlingen: ‘Sta klaar, doe je gordel om en houd de lampen brandend, en wees als bedienden die hun heer opwachten wanneer hij terugkeert van een bruiloft, zodat ze direct voor hem opendoen wanneer hij aanklopt. Gelukkig de bedienden die de heer bij zijn komst wakend aantreft. Ik verzeker jullie: hij zal zijn gordel omdoen, hen aan tafel nodigen en hen bedienen. Gelukkig degenen die hij zo aantreft, ook al komt hij midden in de nacht of kort voor het aanbreken van de dag. Ook jullie moeten klaarstaan, want de Mensenzoon komt op een tijdstip waarop je het niet verwacht Koorzang: Laudate Dominum – Taizé Laudate Dominum, laudate Dominum, omnes gentes, alleluia. Alleluia. Overweging Voorbeden Door Koen Leurs: Als we even stil worden deze dagen, dan denken we aan Jeannette. Ze hield zoveel van haar gezin, ze was zo geliefd bij de mensen. Ze hield zo van sporten. Ze was een geweldig mens. We zullen haar nooit vergeten Laat ons zingend bidden. Koorzang: Laat mijn gebed mogen stijgen als wierook omhoog tot uw aanschijn. Moge het, als ik mijn handen ophef, tot een waardig offer U zijn. Heer ontferm U, Heer ontferm U, Heer ontferm U. Als we even stil worden deze dagen, dan is er denkend aan Jeannette veel verdriet. Maar er is ook dankbaarheid. Zij was een vrouw en moeder die zich als doel stelde haar gezin een gelukkig en onbezorgd leven te bezorgen.

Dankbaar zijn wij voor alle liefde en zorgzaamheid. Wij bidden dat wij - in ons leven - alles waar zij voor stond mogen uitdragen aan de mensen om ons heen. Laat ons zingend bidden. Koorzang: Laat mijn gebed mogen stijgen als wierook omhoog tot uw aanschijn. Moge het, als ik mijn handen ophef, tot een waardig offer U zijn. Heer ontferm U, Heer ontferm U, Heer ontferm U. Als we even stil worden deze dagen, denken wij aan zieken en overledenen in onze nabijheid. Bidden wij om kracht en steun. Laat ons zingend bidden. Koorzang: Laat mijn gebed mogen stijgen als wierook omhoog tot uw aanschijn. Moge het, als ik mijn handen ophef, tot een waardig offer U zijn. Heer ontferm U, Heer ontferm U, Heer ontferm U. DIENST VAN DE EUCHARISTIE Bereiding van de tafel, collecte en uitdelen bidprentje Koorzang: Tibie paiom – Dmytro Bortnianski Herinnering aan Jeannette Door Koen Leurs: Lieve mama, Jouw ontmoeting met de Keizer aller Ziektes kan als volgt beschreven worden. Je stapte als patiënt op een vliegtuig. Je was rustig op weg met andere passagiers op weg naar een verre bestemming. Abrupt - waarom nu bij jou? - ontstaat er een groot gat in de vloer. Mensen in witte jassen komen aanlopen. Ze gespen je een parachute om en daar ga je. Je zweeft omlaag. Oh, hier vinden we wel een oplossing op. Maar je parachute gaat niet open. Artsen gooien je een parachute na, tevergeefs. Hulpeloos kijken ook wij toe. Wij konden je ook niet helpen. Hadden we maar een noodparachute. En nu ben je dood.

Twee weken nadat Stephanie en ik getrouwd zijn staan we hier. Het zonnetje scheen, de vogels floten en jij was er bij. In de tuin hebben wij samen een lichte dag beleefd te midden van de donkere dagen die je meemaakte. Met Moederdag in 2008 gaf ik je een cadeau. Het was een nog leeg boek met de titel ‘Mam, vertel ‘s, omdat je bijzonder bent’. Hierin heb je eigenlijk heel spontaan jouw levensverhaal opgetekend. Een thema dat vaker terugkomt is dat je tegenwoordig anders naar werk keek dan vroeger. Je schreef: “Als ik de keuze zou hebben gehad, als mijn ouders geen slagerij hadden gehad, dan was ik vrij wel zeker iets in de sport gaan doen, dat vind ik het allerleukste.” Als ik weer 10 jaar was, “zou ik proberen om met tennissen te beginnen om verder te komen en b.v. selectie training te krijgen. Ik had liever iets willen bereiken in de sport en dan in de belangstelling staan met wat je gepresteerd hebt.” En mam, ik weet het zeker, was jij een generatie later geboren, dan had jij het nog heel ver kunnen schoppen. Maar desondanks stond en sta je met het leven dat je geleid hebt volop in de belangstelling. Om wat je gepresteerd hebt. En dan gaat het niet alleen om sport, maar ook om de rol die je speelde in de levens van anderen, je naasten. Ik beperk me even tot jouw rol in mijn leven. Over mijn jeugd schreef je “jij hebt het terecht wel wat makkelijker gehad dan ik het had in mijn jeugd.” En mam, ik ben daar heel dankbaar voor. Dat wat jij voor ogen had, je deed er alles voor om dat tot bloei te kunnen laten komen in mij. Je stond erop dat ik zelf koos wat ik wilde gaan doen in de toekomst. De bakkerij in, dat zag je niet zitten. Buiten spelen met vriendjes en sporten - het liefst zo vaak mogelijk - en doorleren, dat stimuleerde je. Je combineerde een fulltime baan in de winkel van de bakkerij met een fulltime baan thuis in je goede zorg voor papa, Maarten en mij. Energiek, jij kon zoveel doen op een dag. Zo betrokken met ons leventje. Ik moet je ook nog eens extra kopzorgen hebben bezorgd met mijn kattenkwaad en ondeugendheden. Mijn steun en toeverlaat, rots in de branding. Onwankelbaar. Vanzelfsprekend, jij was er voor mij. En wat voelde het goed, zoals jij glunderde op diploma-uitreikingen, van middelbare school tot universiteit. Volgend jaar, tijdens de verdediging van mijn proefschrift zal ik me daardoor gesteund voelen. Ik kon je op ieder moment van de dag bellen, je was altijd bereid me waar dan ook op te komen halen. Zo kwam je met papa ook naar mij toe toen ik in Singapore studeerde. Niet direct toen ik je in mijn eerste nacht in een cultuurschok jankend opbelde. Maar als ik het toen had gevraagd was je me zo achterna gereisd. Jullie kwamen na een paar maanden. Toen je er was trokken we naar Tioman, een tropisch eilandje voor de kust van Maleisië. We zagen op een kaartje een pad van de ene kant naar de andere kant van het eiland. Ik zag jouw ogen opblinken. Daar gaan we voor. Het pad bleek geen pad, maar een stroomkabel. “Dan volgen we die maar.” Door de jungle. Al snel liep jij voorop. Je baande een weg door de modder, over steile rotsen en boomstronken heen klauterend, en de lianen en varens opzij duwend. Terwijl de apen toekeken. De tocht was veel langer dan

verwacht. Papa begon achterop te raken en begon vervaarlijk te hijgen. Jij niet. “Kom op jongens, gewoon doorlopen en niet zo zeuren.” Toen ik wel erg begon te twijfelen aan onze tocht, zagen we een paar huisjes opdoemen. We kwamen bij de zee, de andere kant van het eiland. Van jou hoefde het echt niet, maar voor de terugweg hebben we toch maar een lift met een jeep geregeld. Mama, voor mij blijf jij vooral een hele stoere vrouw. Een sterke vrouw, een ijzervreter. Ik ben er trots op wanneer mensen zeggen dat ik op je lijk, dat ik een echte Kersten ben. Openheid, sportiviteit, eerlijkheid, behulpzaamheid en toewijding, maar ook bescheidenheid - dat zijn jouw levenslessen - die mijn karakter sterk blijven vormen. Ik hou van je. Je Koen. Oproep tot gebed J.J.: Bidt broeders en zusters dat mijn en uw offer aanvaard kan worden door God de almachtige Vader. A: Moge de Heer het offer uit uw handen aannemen, tot lof en eer van Zijn Naam, tot welzijn van ons en van heel zijn heilige kerk. Gebed over de gaven Gij hebt uw hand op ons gelegd en ons uw eigen levensadem meegedeeld. Gij wilt dat wij niet sterven: gij wilt dat wij leven en groeien. Bevestig ons vertrouwen dat gij de mens blijft dragen in uw liefde. En alles ten goede keert: want gij hebt de dood vernietigd. Gij zaait in ons het zaad van eeuwig leven. Het woord Jezus, uw Zoon. Eucharistisch gebed J.J.: De Heer zal bij u zijn A: De Heer zal u bewaren J.J.: Verheft uw hart A: Wij zijn met ons hart bij de Heer J.J.: Brengen wij dank aan de Heer, onze God A: Hij is onze dankbaarheid waardig J.J.: Heilige Vader, machtige eeuwige God, om recht te doen aan uw heerlijkheid, om heil en genezing te vinden zullen wij U danken, altijd en overal door Christus onze Heer.

Bij Hem vindt de wereld redding. Hij is het leven van alle mensen. Hij is de verrijzenis van de doden. Door wie de engelen die eeuwig staan voor uw troon U vol vreugde aanbidden, koning in majesteit. Laat nu ook onze stemmen meeklinken in dit koor, wij smeken U en dat ook onze hulde wordt gehoord als U ter ere dit lied wordt aangeheven. Koorzang: Sanctus Benedictus – St. Aloysius-mis – J. Singenberger Sanctus, Sanctus, Sanctus. Dominus Deus Sabaoth; Pleni sunt coeli et terra gloria tua. Hosanna in excelsis. Benedictus, qui venit in nomine Domini. Hosanna in excelsis. J.J.: Heer, onze God, Gij zijt heilig en goed en zo bekend met ons dat onze namen staan geschreven in uw hand. Geen mens zult Gij vergeten dankzij Jezus Christus, uw Zoon, die Gij hebt voortgebracht en uitgezonden hebt om tranen te drogen van mensen die geslagen zijn, om het hart te helen van mensen die gebroken zijn, om brood te worden voor vandaag en de vrede zelf te zijn. A: Wij danken U dat Hij ons ruimte geeft en vrijheid schept. Wij danken U dat Hij de naam geworden is voor heel ons leven, ten einde toe. J.J.: Heilig deze gaven met de dauw van uw Heilige Geest, dat zij voor ons worden tot Lichaam en Bloed van Jezus Christus, onze Heer. Want in de nacht dat Hij zijn leven gaf, nam Hij brood in zijn handen, Hij zegende U, Hij brak het en gaf het aan zijn leerlingen met de woorden: Neemt en eet hiervan gij allen, want dit is mijn lichaam dat voor u gegeven wordt. Ook nam hij de beker, zegende U weer, en gaf hem aan zijn leerlingen met de woorden: Neemt deze beker en drinkt hier allen uit, want dit is de beker van het nieuwe, altijddurende verbond, dit is mijn Bloed, dat voor u en alle mensen wordt vergoten tot vergeving van de zonden. Blijft dit doen om Mij te gedenken. Verkondigen wij het mysterie van het geloof. A: Als wij dan eten van dit brood en drinken uit deze beker verkondigen wij de dood des Heren totdat Hij komt. Koorzang: Et Incarnatus Est – Josquin de Prés J.J.: Heer, onze God, zo gedenken wij Hem die weet wat lijden is en die de dood heeft gezien. Die Gij hebt opgewekt en naam gegeven hebt hoog boven alle namen. Jezus de Heer is Hij, die is en blijven zal, uw rechterhand, en tot Hij komt

verkondigen wij Hem door deze levensbeker en door dit brood dat wordt gedeeld. Gedenk Jeannette Leurs-Kersten die Gij uit deze wereld tot U geroepen hebt. Laat haar die in de doop met Christus gestorven en herboren is nu ook verrijzen tot nieuw leven met uw Zoon. Wij bidden U: zend dan uw Geest in ons, die over deze aarde gaat en maak ons tot een volk dat recht doet om gerechtigheid. A: Maak leven en welzijn toch groter en sterker dan oorlog en dood; en laat ons mensen zijn die woningen bouwen voor uw stad van vrede. Breek het geweld in ons en breng ons thuis bij U uit kracht van Hem, de Mensenzoon, hier in ons midden. Bevestig uw kerk die in ballingschap is en maak haar één in liefde en geloof, tezamen met uw dienaar Benedictus onze paus, Anton onze bisschop en met alle bisschoppen. Samen met heel uw volk, met Maria, altijd maagd, de moeder van de Heer, met de apostelen, martelaren en al uw heiligen, vragen wij om uw barmhartigheid voor levenden en doden, erkennen wij uw grootheid en brengen wij U onze dank. A: Door Hem en met Hem en in Hem zal Uw naam geprezen zijn, Heer, Onze God, Almachtige vader, in de eenheid van de heilige Geest, hier en nu en tot in de eeuwigheid. Amen. Koorzang: Onze Vader Onze Vader, die in de hemel zijt, Uw naam worde geheiligd, uw rijk kome, Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. Geef ons heden ons dagelijks brood. En vergeef ons onze schuld, zoals ook wij aan anderen hun schuld vergeven. En leid ons niet in bekoring, Maar verlos ons van het kwade. J.J.: Verlos ons Heer van alle kwaad, geef vrede in onze dagen, dat wij gesteund door uw barmhartigheid, vrij mogen zijn van zonde en beveiligd tegen alle onrust. Hoopvol wachtend op de komst van Jezus Messias, Uw Zoon. A: Want van U is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid in eeuwigheid. Amen.

Vredeswens Onze vrede heeft met de vrede van Jeannette te maken. Koor: Agnus Dei – St. Aloysius-Mis – J. Singenberger Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis. Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis. Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, dona nobis pacem. Uitnodiging tot de communie J.J.: Zalig u die genodigd bent aan de maaltijd des Heren. Zie het Lam Gods dat wegneemt de zonden der wereld. A: Heer ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek en ik zal gezond worden. Koorzang: Niemand heeft U ooit gezien Niemand heeft U ooit gezien, niemand kan verstaan wij Gij voor ons mensen zijt, hoe wij u ter harte gaan. Mensen zijn als morgendauw, mensen zijn als gras, dat verdroogt onder de zon, niemand weet meer waar dat was. Mensen zijn een ademtocht, blader’n in de wind, leven maar voor een seizoen, sterven als de vorst begint. Mensen zijn een vogelvlucht, mensen gaan voorbij, alle uren van de dag, komt de dood hen naderbij. Mensen worden ademloos, kunnen niet bestaan, als hun namen niet voorgoed in uw hand geschreven staan. Refr.: Spreek een woord, God spreek ons aan, toon dat wij voor U bestaan. Koorzang: Steal Away to Jesus Steal away, steal away, steal away to Jesus, steal away, steal away home, I ain’t got long to stay here. My Lord calls me, He calls me by the thunder. My Savior calls me, He calls me by the lightning. The trumpet sounds in my soul, I ain’t got long to stay here. Zang: Ave Maria door Wil van Elk-de Freese (na afloop communie) Ave Maria! Jungfrau mild, erhöre einer Jungfrau Flehen, aus diesem Felsen starr und wild soll mein Gebet zu dir hinwehen.

Wir schlafen sicher bis zum Morgen, ob Menschen noch so grausam sind. O Jungfrau, sieh der Jungfrau Sorgen, o Mutter, hör ein bittend Kind! Ave Maria! Ave Maria! Unbefleckt! Wenn wir auf diesen Fels hinsinken Zum Schlaf, und uns dein Schutz bedeckt Wird weich der harte Fels uns dünken. Du lächelst, Rosendüfte wehen In dieser dumpfen Felsenkluft, O Mutter, höre Kindes Flehen, O Jungfrau, eine Jungfrau ruft! Ave Maria! Slotgebed J.J.: Goede God, geef Uw heerlijkheid, toekomst en trouw aan Jeannette Leurs-Kersten. Wij kunnen niet geloven dat haar leven voorbij is gegaan. Dat alles wat zij voor mensen heeft betekend, nu ook voorbij is. Maar we verenigen ons met het geloof waarin zij zelf aan U heeft vastgehouden ten einde toe, aan U, haar God en onze God, die leeft naar ons gekeerd vandaag en alle dagen tot in de eeuwigheid. HERINNERINGEN AAN JEANNETTE Koorzang: Ubi caritas et amor, ubi caritas, Deus ibi est Herinnering van Wil van Elk-de Freese, zus van Jeannette Jacques, Maarten en Yvette, Koen en Stephanie, familie, vrienden en bekenden van Jeannette. Wij zijn samen gekomen om afscheid te nemen van de vrouw van Jacques, de moeder van Maarten en Koen en de schoonmoeder van Yvette en Stephanie.

Twee weken geleden waren wij nog bijeen om het huwelijk van Koen en Stephanie te vieren, zodat Jeannette deze heuglijke gebeurtenis nog kon meemaken. Een stralend zonnige dag. En op een eveneens zonnige dag is Jeannette afgelopen zondag 10 april 2011 vredig ingeslapen. Jeannette, mijn bijna 5 jaar jongere zusje is niet meer, en dat is tot op de dag van vandaag nauwelijks te bevatten. Zij straalde op het laatst een rust uit die ongelooflijk was. De laatste tijd kon ze haast niet meer spreken, echter op gerichte vragen kon ze met ja en nee antwoorden. Ze was halfzijdig verlamd, doch zeer helder van geest. De afhankelijkheid van anderen moet haar een gruwel geweest zijn. Het niet kunnen uitspreken van haar gedachten evenzo. Ondanks deze beperkingen kon ze exact aangeven wat ze wel en niet wilde. Een zeer sterke persoonlijkheid, een krachtige geest, waar ik een grote bewondering voor had en nog heb. De laatste dagen van haar leven leek Jeannette wat op te leven, als of ze de laatste krachten wilde verzamelen om voor het definitief afscheid toch nog wat te kunnen zeggen. Ze leefde mee met je verdriet om het naderend afscheid en wist te zeggen, “het is niet anders en kom op.” Met andere woorden, jullie moeten doorgaan met het leven en daar zo veel mogelijk van genieten. In die geest willen wij dan ook voortgaan. Jeannette is geboren in Lochem, als derde dochter in een gezin dat later uit 6 kinderen zou bestaan. Als oudste is mij de eer vergund om een afscheidswoord te spreken, en u begrijpt dat mij dat zwaar valt. Jeannette is te beschrijven als een vrouw van stavast, eerlijk, recht door zee, niet alleen met een hart van goud maar ook haar hart op de tong, zich wegcijferend voor anderen. Onvoorwaardelijk trouw aan zich zelf en aan haar idealen. Als klein kind nam ze al vaak de leiding, toen ze samen met haar één jaar oudere zus mee mocht naar de kleuterschool, toen nog bewaarschool geheten, zei ze tegen José, geef mij maar een hand, anders kom je onder de auto. Ze was voor de duivel niet bang en was vrij in haar doen en laten. De lagere school en de daarop volgende middelbare school werden zonder problemen doorlopen. Daarna had Jeannette het wel gezien, en zij ging bij mijn ouders in de zaak werken, het contact met mensen, daarin vond ze voldoening, maar het was tevens kei hard werken. Zij heeft dat volgehouden totdat papa en mama met de zaak zijn gestopt. Inmiddels had ze Jacques leren kennen en de liefde was wederzijds zodat zij trouwden.

Na ruim 7 jaar huwelijk kreeg zij eindelijk het zo vurig gewenste kind, Maarten en daarna kwam tot haar grote vreugde Koen. Twee prachtige zonen waar ze met recht trots op was. Echter stil zitten was er voor Jeannette niet bij, zij ging van de slagerij naar de bakkerij van Jacques, en stond in de Mgr. Borretweg of in de Rogstraat in de winkel dag in dag uit. Dat werk heeft ze vele jaren gedaan totdat, zo ongeveer tien jaar geleden, vanwege ziekte en personeelsgebrek de bakkerij van de hand werd gedaan, en Jacques daarna ging rentenieren. Dat was echter niets voor Jeannette, zij moest wat om handen hebben, er werd in die tijd door diverse mensen een beroep op haar gedaan en nooit tevergeefs. Als laatste heeft ze haar werkzaamheden verricht bij Van den Oever in Herpen. Zo langzamerhand vond ze het welletjes en ze besloot om per 1 januari 2011 met werken te stoppen om wat meer vrije tijd te hebben zodat ze samen met Jacques gezellige dingen kon ondernemen. Ondanks dat was ze toch al weer bezig om te bezien of ze vrijwilligers werk kon gaan doen en te kijken waar haar hulp nodig was. Als een rode draad door het leven van Jeannette loopt eveneens de zorg voor haar ouders, die altijd een beroep op haar konden doen. Toen mama plotseling was overleden en papa alleen achterbleef was het Jeannette die altijd klaar stond. Een telefoontje van de Hoofdwagt en Jeannette was weer present. Na het overlijden van papa stond de Hoofdwagt leeg. Het heeft haar, na ons achteraf is gebleken, ongelooflijk veel pijn en verdriet gedaan dat zij het ouderlijk huis niet heeft kunnen verkrijgen. Jeannette was niet alleen een zorgzame vrouw, zij was ook zeer sportief en bovendien zeer fanatiek in de goede betekenis van het woord. Na het werk, eten, en snel naar de tennisbaan of de volleybalvereniging of allebei. Zij speelde in beide sporten competitie dan wel clubkampioenschappen en heeft menig toernooi gewonnen. Dat was haar lust en haar leven en je zag haar daarvan genieten. Legendarisch was haar gebrek aan richting gevoel. Koen had afgesproken bij een vriendje te logeren die op vakantie was, ergens in Limburg, ik weet niet meer precies waar, maar het was niet zo heel ver weg. Op een gegeven moment, Jeannette vond wel dat ze erg lang onderweg was, moest ze tanken en ze besloot bij de kiosk van de pomp te vragen waar ze precies moest zijn en hoe ze het beste kon rijden. Het antwoord van de pompbediende luidde als volgt: “meske ge ziet hoast in Mestreech,” zodat ze het hele stuk weer terug moest.

Een andere gebeurtenis mag ook niet onvermeld blijven. Ton, haar zwager, moest tanken, wij waren een weekendje in Lochem. Jeannette meldde dat zij eveneens wilde tanken en achter Ton zou aanrijden. Op onverklaarbare wijze is zij op een gegeven ogenblik achter een andere auto aangereden, al mopperend in zich zelf, omdat, in haar ogen Ton, de ene na de andere benzine pomp voorbij reed. Na verloop van tijd stopt de auto, Jeannette stapt uit en denkt ik zal eens even zeggen wat ik er van vind, tot er tot haar grote verbazing een vrouw uit de auto stapte waar zij al die tijd achteraan was gereden. Terug gekomen bij het hotel kwam ze al gierend van de lach aangelopen. Samen met papa noten rapen en met een knuppel de noten uit de boom halen, de tak brak af en de knuppel kwam met een klap op haar hoofd terecht. Er zijn zoveel gebeurtenissen waarover je kunt vertellen en herinneringen ophalen. Daarvoor is de tijd te kort en bovendien schieten mij woorden tekort om datgene te verwoorden wat er in mij leeft. Het zal haar ook verdriet hebben gedaan dat zij de promotie van Koen en Stephanie niet meer mee zal maken, toch wel een vooruitzicht dat iedere ouder, maar vooral een moeder, zou doen zwellen van trots. Lieve Jeannette je was een fijne, hartelijke zus, wij hebben een goede maar vooral een mooie tijd met elkaar gehad. Een tijd die veel te kort is geweest. Jullie als gezin hadden nog zoveel plannen, wij als zussen hadden ons nog zoveel voorgenomen. Helaas mocht dat niet meer zo zijn, deze tijd is jou en ons niet meer gegund. Ik zal je ontzettend missen. Ik wens je de rust en vrede toe die je zo hebt verdiend. Rust zacht en tot ziens. Wil ****** Herinnering van Yvette van der Elst, schoondochter van Jeannette Jeannette, jij was een ontzettend levenslustige, sterke vrouw met heel veel krachten, dat je hier nu op 61-jarige leeftijd zou liggen had niemand kunnen verwachten. Zelfs niet toen je op 2 februari de diagnose ‘hersentumor’ kreeg, want je was enorm strijdvaardig, ‘mij krijgen ze niet kapot’ was je motto maar deze strijd was niet rechtvaardig.

Je bent de behandeling vol ingegaan, gevochten, gestreden om een mooie reservetijd te hebben, je hebt er alles aan gedaan, maar helaas dacht de tumor hier anders over en je lichaam kon het niet aan. Op 7 april heb je het heft weer in eigen hand genomen, want dit was echt verre van het leven van je dromen. Door een enorm dappere beslissing kwam er op 10 april een einde aan je leven, Meer mooie jaren met tennis, volleyen, fietsen en meer leuke dingen zijn je helaas niet gegeven. Er is één troost voor ons en voor een ieder aanwezig hier, dat zijn de mooie herinneringen aan jou waar wij aan terug kunnen denken met een lach en met veel plezier. Zo werd er met verjaardagen gezorgd voor een gezamenlijk diner, tomatensoep, appeltaart, chocolademousse, het was allemaal heerlijk en jij bracht het mee. Twee jaar geleden zijn we met het gezin gaan wadlopen ter gelegenheid van je 60e verjaardag, heel duidelijk bleek daar dat niemand jou vertelt wat wel en niet mag. Een stuk wad waarin je tot je middel wegzakte in het zand was volgens de gids alleen voor mannen geschikt, dit lieten jij en ik ons niet zeggen, we gingen er vol in en hebben het samen geflikt. Ook op de tennisbaan stond je je mannetje, je won toernooi na toernooi, Het maakte niet uit waar, je kon ze allemaal aan, van Grave tot Balgoy. Eén van de laatste herinneringen aan jou zal zijn dat je op je ziekbed lag en zei: ‘kom op met zijn allen, kom op’, Laten we dat allemaal proberen en vooral Jacques te steunen met regelmatig een praatje en af en toe een schouderklop. Rust zacht lieve Jeannette ****** Koorzang: Ubi caritas et amor, ubi caritas, Deus ibi est Herinnering van Louis en Rinie Leurs, collega’s bakkerij “De Snip”

                   Hier staan we nu op het center- court van de St.-Elisabeth volle tribunes, vele fans maar De Game is over!!!

Om in de tennis termen van Jeannette te spreken. Haar laatste grote gevecht heeft ze verloren. Maar ook in je verlies was je groots. Ze is begonnen in het team van slager Kersten. Als klein meisje en jonge dame was ze al de vechter, niet van de fijne techniek, maar vechten voor ieder punt , blijven gaan!! Ik heb ze leren kennen toen ze in het team van Adriaan en Dora Leurs kwam. Heel voorzichtig een partijtje mee spelen, tot ze hier haar draai gevonden had, en een contract tekende. Ze kwam in het mixed dubbel team samen met Jacques, Rinie en Louis Onder de naam team “De Snip.” jaren gingen voorbij, Jeannette speelde hier vele partijen, en samen met Rinie hield ze het team overeind. Als wij de mannen in het team het weer eens met elkaar oneens waren en de rackets en tennisballen over de baan vlogen. Of, waren het toch krentenbollen en broodblikken die door de bakkerij vlogen. Veel leden kwamen en verlieten onze club, wij met z’n vieren bleven al die jaren de vaste kern. Jeannette zorgde zelfs voor 2 nieuwe talenten in onze club. Die spelen inmiddels allebei mixed dubbel, met een paar heel lieve partners waar Jeannette erg blij mee was en is. Jeannette was voor de hele club het grote voorbeeld, niet zeuren, aanpakken, dat was haar motto. Toen het team “De Snip” moest stoppen stapte je zo over naar Team van de Oever en ook hier ging ze er weer vol tegenaan, dagelijks op de fiets naar Herpen. 27 December werd Jacques 65. Je besloot om ook met pensioen te gaan, meer samen doen, fietsen, wandelen. Tennis baan, volleybal veld, daar zou je voortaan je energie gebruiken dat was je grote wens, lekker sporten.3 Weken heb je er slechts van kunnen genieten toen begonnen de problemen. Nu 3 maanden later moeten we afscheid van je nemen , ons verbijsterd achter latend met vele vragen, waarom, oneerlijk, kan toch niet, te jong, enz, enz. Jeannette, wat hebben we toch veel meegemaakt en gedeeld. Vooral voor Mij was je een geweldige steun, nooit hebben wij een onvertogen woord gehad. Alle twee getrouwd met een Leurs, alle twee bakker, maar óh zo verschillend. Desondanks hielden jij en ik, zelfs bij de zwaarste stormen de “De Snip” op koers. De afspraken om samen te winkelen en op stap te gaan met de vrouwenclub kunnen helaas niet doorgaan. Jeannette, schoonzus, collega, vriendin, je was er altijd als het nodig was, onvoorwaardelijk, gewoon doen, niet zeuren. Zo zal ik je altijd blijven herinneren.

Jeannette, bedankt, bedankt, en tot ziens .

   ******   Herinnering van Caroline Hendriks-Franssen, collega Van den Oever Iedereen weet dat de dood bij het leven hoort, maar als iemand wordt weggenomen waar je veel mee hebt gedeeld, dan pas realiseren wij ons hoe wreed de dood eigenlijk is. Jeannette was voor ons een uniek persoon, waarmee je fijn kon samenwerken. Ze was altijd vriendelijk en iedere klant werd bij binnenkomst begroet. Ruim 10 jaar ben je voor ons een waardevolle kracht geweest. Je hebt je altijd voor de volle 100 procent gegeven. Je was altijd op tijd en had een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ziek zijn kende je niet en je wilde alleen een vrije dag als je zeker wist dat het kon. De klanten, die stonden voorop en centraal, iedereen probeerde je te helpen en jouw eerlijke advies en mening werd door vele klanten gewaardeerd. Dat voelde ook persoonlijk zo, jouw levenservaring en interesse voelde oprecht. Je informeerde ook altijd naar het wel en wee van onze kinderen. Je zag al vaak aan ons gezicht wanneer het niet zo lekker liep en waar je kon hielp je. Als het nodig was dan schakelde je zelfs Jacques in. Door jou gaat hij nu met onze Herpense communicanten brood bakken, en jij regelde dat onze kinderen bij jou in de keuken suikerbeestjes mochten maken. Bij de waterfeesten hier in Grave ben je nog met onze kinderen in de kraan van de brandweer omhoog gegaan en Jacques fotografeerde het tafereel. Je wist ook van iedereen wanneer ze een moeilijke toets moesten doen of een sportwedstrijd moesten spelen. En als er iemand ziek was, of iets te vieren had, dan was jij degene die het eerst op bezoek ging of een kaartje stuurde. Jeannette je was een fijne collega, maar op deze manier wilden wij eigenlijk geen afscheid van jou nemen. Toch kunnen wij alleen maar vol bewondering toekijken naar hoe jij jou ziekte hebt beleefd. Hiermee liet je weer blijken dat jij over een sterke persoonlijkheid en wilskracht beschikte. Jeannette jouw levenslust, doorzettingsvermogen, creatieve, zakelijke geest en warme betrokkenheid zullen we missen. Jij was een vrouw met een groot hart. Wij nemen nu vol onbegrip afscheid maar met prachtige herinneringen. Je zit voor altijd in ons hart. ***** Koorzang: Ubi caritas et amor, ubi caritas, Deus ibi est

Herinnering van Joke Steenwinkel, tennismaatje Ongeloof Vier jaar geleden vroeg Jeannette mij of ik de clubkampioenschappen met haar wilde tennissen. Ja, natuurlijk wilde ik dat wel. Jeannette was een tennisbegrip bij Thos. Wanneer je tegen haar moest spelen in een wedstrijd dan hield je er al rekening mee dat het wel eens lastig kon worden om de wedstrijd te winnen. Een muur was ze om tegen te spelen. Ze liep op alle ballen met als gevolg dat de ballen met dezelfde gang terugkwamen en ze hield dit net altijd langer vol dan de tegenstander. Daarnaast was ze linkshandig, altijd lastig voor tegenstander. Bij Thos was ze een van die speelsters waarbij je reageerde wanneer zij in je poule zat: “oh jee, moeten we tegen Jeannette?” Al snel speelden we vaker met elkaar: clubkampioenschappen, open toernooien bij Thos en bij omliggende verenigingen. Jeannette kon je bij wijze van spreken ‘uit bed halen om te tennissen’. Hoe vaker hoe liever. Op elk tijdstip. Het maakte haar niet uit. Wanneer wij samen niet konden spelen, was er altijd wel een andere tennispartner voor haar. Wie wilde niet met Jeannette spelen! Door haar gedrevenheid kwam je vaak bij de laatste vier van het toernooi uit. Succes was altijd verzekerd. Vanaf 1 januari 2011 zat het werk erop. Ze kreeg meer tijd voor hobby’s en…natuurlijk ook tennis. We hadden het er regelmatig over. Ze was de toernooien al aan het plannen in haar agenda. Ik opperde of de barcommissie niet iets voor haar was. Er is altijd een tekort aan vrijwilligers, vooral de barcommissie paste haar goed. Tenslotte heeft ze jaren in de winkel gestaan, ze weet van aanpakken. Het mocht niet zo zijn. De sleutels van het paviljoen heeft Jacques onverrichte zaken teruggebracht. De eerste bardienst zal nooit meer komen. Bij wedstrijden buiten Grave was Jeannette altijd de chauffeur. ‘Laat mij maar rijden, ik drink toch niet’, zij ze altijd. Wijn of een alcoholisch drankje was niet aan haar besteed. Thee, en dan bij voorkeur gewone thee, geen smaakje… Desnoods nam ze zelf de theezakjes mee. Ongeloof dat dit haar moest gebeuren. Iemand met zo veel energie, iemand die zo gezond heeft geleefd, iemand die zo sterk is. Het is geen garantie voor een lang leven. Op 5 februari jl. speelden we met ons competitieteam thuis tegen Rijkevoort. Na de mixpartij met Piet sprak ze: ‘Dit is mijn laatste wedstrijd geweest’, helaas bleek dit zo te zijn…

Voor ons is Thos nooit meer hetzelfde. Lief en moedig tennismaatje, dank voor je vriendschap. We zullen je nooit vergeten. Heel veel sterkte Jacques, Maarten en Yvette, Koen en Stephanie Er is niets dat voorgoed verdwijnt als men de herinnering bewaart.

 ****** Herinnering van Harry Bens, Esther Janssen-Kivits, Hannie van der Bergh, Dorette de Wildt en Henny Botzen, volleybal maatjes Volleybal was haar lust en haar leven. Jeannette is lang lid geweest van VC Dynamo en speelde daar ook mee in de competitie. Ze was erg fanatiek, had een tomeloze inzet en ging altijd voor de winst. Sportiviteit vond ze heel belangrijk, ze eiste niet alleen veel van zichzelf, maar ook van haar medespeelsters en soms ook van de scheidsrechter. Ook voor andere activiteiten kon je altijd een beroep op haar doen. Het jaarlijkse buitentoernooi van Dynamo heeft ze vaak mee georganiseerd en de beroemde Pothuusburgerbol, dat ieder team van De Snip kreeg, zijn we nog steeds niet vergeten. Ze stond ook altijd achter de bar, want verkopen dat was haar op het lijf geschreven. Het grote klapstuk, het 25 jarig bestaan van Dynamo, werd mede door haar inzet een groot succes, ook financieel, want Jeannette had de taak op zich genomen om advertenties voor het jubileumboekje op te halen, de opbrengst was boven verwachting. De uitleg die ze daar zelf voor gaf was: ach ik breng een mooi verhaal, neem de tijd en spreek mensen aan op hun gemoed en dan volgt de rest vanzelf. Helaas vielen de damesteams van Dynamo uit elkaar en was haar Dynamo tijd voorbij, maar het volleyballen bleef zij doen. Ze ging op zondag bij het mixteam en op vrijdag bij het damesclubje van Karel de Man spelen. Vier jaar geleden zei ze tegen Harrie Bens, als jullie mensen tekort komen, wil ik graag meedoen. Dat het een mannenclub was, maakte haar niets uit, als ze maar kon ballen. Je kon haar daarvoor altijd bellen. Ze werkte tot 6.00 uur in Herpen, op de fiets naar huis, vlug een hapje eten, maar om 5 voor 7 was ze wel weer in de sportzaal aanwezig. Dit vond ze nog niet genoeg, want ze speelde ook nog in de recreantencompetitie met het team Busse. Dit resulteert dit seizoen waarschijnlijk in een kampioenschap, waarin Jeannette een belangrijke rol heeft gespeeld. Naast haar spel, wist ze alles uit het team te halen met haar

dreigement: Dames geen punten, geen frieten!!! Haar laatste wedstrijd met Busse speelde ze op 1 februari, de wedstrijden daarna moesten we zonder Jeannette spelen. Dat was voor de Bussers een extra motivatie om voor de winst te gaan. We wilden n.l. niet bij Jeannette aankomen, met de mededeling, we hebben maar 1 schamel puntje behaald. Begin januari was Jeannette weer bij de mannen op dinsdag en bij Karel op zondag van de partij. Tijdens die wedstrijden zei ze een paar keer, ik zie de bal niet goed, ik wil hem pakken, maar zit er helemaal naast. Ik moet maar eens naar de oogarts. Wie kon toen vermoeden, dat dit een van haar laatste volleybalwedstrijden zou zijn. Met al haar wilskracht, inzet en winnaarsmentaliteit heeft ze de belangrijkste wedstrijd verloren, deze was helaas niet te winnen. Jeannette bedankt voor alles, je was geweldig. We zullen je erg missen. Namens alle volleybalvrienden wensen wij Jacques, Maarten & Yvette, Koen & Stephanie en alle familieleden en kennissen heel veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies. ****** Koorzang: Ubi caritas et amor, ubi caritas, Deus ibi est Herinnering van Ton van Elk de Freese, voorzitter Keerpunt 2010 In memoriam Wij zijn samengekomen om afscheid te nemen van ons aller Jeannette. Jeannette een levenslustige vrolijke vrouw, waarvoor niets te veel was, altijd bereid om te helpen, daar waar hulp nodig was. Strijdvaardig als het moest en gericht op de overwinning. De enige strijd die zij niet kon winnen, heeft zij nu moeten uitvechten, een ongelijke strijd, waarvan de uitslag tevoren vast stond. Jeannette je was in vele opzichten een voorbeeld voor anderen, ondermeer in je bereidheid jezelf weg te cijferen, je hulpvaardigheid, je eerlijkheid, maar vooral ook je ongedwongenheid en je wijze van optreden, altijd recht door zee, helder in je doen en laten naar anderen. Toch blijken er momenten in je leven te zijn geweest, gelijk wij achteraf eerst hebben ervaren, die op jouw een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. En zo heb je ons ook op het laatst een kleine blik gegund in jouw ziel, waar wij ook een stukje droefheid hebben aangetroffen. Oneerlijk is het, dat jouw ziekte ons niet meer de gelegenheid heeft gegund, daaraan te werken.

Onmiddellijk na de oprichting van Keerpunt eind 2009 moest er een bestuur worden gevormd en waren er vacatures binnen het bestuur, waarvoor geen kandidaten beschikbaar waren. Alhoewel jij er een gruwelijke hekel aan had, heb je toch op ons verzoek, het penningmeesterschap op je te nemen, ja gezegd, en je hebt tot het laatst toe deze taak met verve vervuld. Ieder mens is vervangbaar, op deze algemene regel is echter een uitzondering en dat is Jeannette. Een uniek mens is van ons heengegaan onvervangbaar in haar wijze van optreden haar doen en laten en vooral ook in haar heldere visie. Dat laatste is onontbeerlijk als bestuurder maar vooral ook als penningmeester. Jeannette wij zullen je missen, als collega maar bovenal als de mens Jeannette, die haar leven volledig in het teken stelde van anderen, en daarbij zichzelf weg cijferde. Jeannette de onvervangbare, is naar onze mening de juiste benaming, en zo zul je altijd in onze herinnering blijven. Bedankt Jeannette dat jij een deel was van ons leven, en dat wij je mochten ontmoeten. Jacques, Maarten, Koen, Yvette en Stephanie, wij, bestuur en leden van Keerpunt 2010 wensen jullie heel veel sterkte om dit grote verlies te kunnen dragen. ****** Herinnering van Corine van Dijk, nichtje van Jeannette Daar was het dan, afgelopen zondag. Dit bericht op internet: Jeannette heeft de strijd verloren, ze is overleden. En de hele wereld kan het lezen. Hoe een periode van 83 dagen een keerpunt werd. In haar leven en dat van haar gezin. Want dat gezin deed wat ze altijd al deden; ze deelden hun verhaal met ons. Zodat ik er een nieuwe routine bijkreeg. Elke morgen meteen even naar de weblog. Ik las over de eerste verbijstering, de strijdvaardigheid, de hoop. De bevroren was, de wandelingen, de kopjes thee bij haar zussen. Over politiek, hardloopwedstrijden, diploma's. De bruiloft. Het afscheid. De dood. Onze gesprekken veranderden in de loop der jaren. Verdiepten zich en werden langer. Ik was niet meer dat jonge nichtje. En zij niet meer mijn "oudere" tante.

Herinneringen komen boven. Aan een zonovergoten terras op het Vrijthof in Maastricht, bij de promotie van Mariken. Aan haar blik, als ze vol trots vertelde over Maarten en Koen. Aan haar plannen om te tennissen met mijn zusje. Aan opa Leurs, die zich alleen maar door Jeannette onder de douche liet zetten. Dankjewel Jeannette. Dankjewel, jullie, haar gezin, dat je ons zo dichtbij liet komen. Op allerlei manieren. Ook aan het eind van haar leven… Ik wil Jeannette graag eren met enkele woorden van de dichter Ed Hoornik. Zijn eerste bundel verscheen in 1936 en heette Het Keerpunt Een vrouw beminnen Een vrouw beminnen is aan de dood ontkomen, weggerukt worden uit dit aards bestaan, als bliksems in elkanders zielen slaan, te zamen liggen, luisteren en dromen, meewiegen met de nachtelijke bomen, elkander kussen en met woorden slaan, elkaar een oogwenk naar het leven staan, ondergaan en verwonderd bovenkomen. "Slaap je al", vraag ik, maar zij antwoordt niet; woordeloos liggen we aan elkaar te denken: twee zielen tot de rand toe vol verdriet. Ver weg de wereld, die ons niet kan krenken, vlak bij de sterren, die betoovrend wenken. 't Is of ik dood ben en haar achterliet. Lieve Jeannette, dank dat je ons schoonzusje en onze tante was! ****** Koorzang: Ubi caritas et amor, ubi caritas, Deus ibi est Herinnering en dankwoord door Jacques Leurs Een tsunami van warme gevoelens en intens medeleven overspoelde ons sinds we wisten dat Jeannette ernstig ziek was. Na haar overlijden werd het nog intenser. Vanaf deze plek willen we iedereen bedanken die ons bijgestaan hebben in de afgelopen hectische periode.

Heel bijzonder. Vorige week toen ik diverse argumenten voor het verlengen van het contract met het COA over het Graafse AZC aan het verzamelen was merkte Jeannette op: “Vroeger toen ik nog in de bakkerswinkel van De Snip stond in de Rogstraat gaf ik jarenlang na sluitingstijd de overgebleven broden voor een gulden aan een Iraakse piloot die dit brood slijtte op het AZC.” “Schenk na mijn overlijden alle kleding en sportspullen maar aan de inwoners van het AZC. Hopelijk zie je zo nog een stukje van mij terug in Grave als ze in het centrum winkelen.” Dit was Jeannette ten voeten uit. Aan het einde van deze indrukwekkende viering, die dankzij de medewerking van velen mogelijk is gemaakt, wil ik dit bosje korenaren op de kist van Jeannette leggen. Na afloop van de begrafenis gaan we in kleine kring samen herinneringen ophalen aan onze lieve Jeannette. Worstenbroodjes symboliseren daarbij ons verleden toen het gehakt van slager Kersten en het brood van de Snip samen kwamen en borg stonden voor overheerlijke worstenbroodjes. Absoute In ons midden ligt het dode lichaam van Jeannette. Omgeven met licht en bloemen: Licht van de hoop En bloemen van dankbaarheid. We brengen eer aan dit lichaam, Om de mens die er in heeft geleefd, geademd en liefgehad. We sprenkelen water Dat voor het eerst vloeide bij de doop, Bij het begin van haar gelovig leven; Wij bidden om blijvend leven voor Jeannette in Gods eeuwigheid. We branden wierook voor Jeannette: Op haar wijze was zij beeld van God, Wij bidden dat zij voor ons een wegwijzer mag zijn Naar het land van vrede. Afsluiting

Laten wij nu heengaan Om Jeannette die wij voor het laatst in ons midden mochten hebben weg te dragen. Koor: Schlußlied Möge die Straße uns zusammen führen und der Wind in deinem Rücken sein; sanft felle Regen auf deine Felder und warm auf dein Gesicht der Sonnenschein. Führe die Straße, die du gehst, immer nur zu deinem Ziel bergab; hab’, wenn es kühl wird, warme Gedanken und den vollen Mond in dunkler Nacht. Bis wir uns mal wieder sehen, hoffe ich, dass Gott dich nicht verlässt; Er halte dich in seinen Händen, doch drücke seine Faust dich nicht zu fest. Refr.: Und bis wir uns wieder sehen, halte Gott dich fest in seiner Hand; und bis wir uns wieder sehen, halte Gott dich fest in seiner Hand. Bij het graf J.J.: Wat aarde is, wordt aan de aarde toevertrouwd Laat ons bidden, Goede God, U hebt de hemel en aarde geschapen, en de mens gevormd naar uw beeld. Wij danken U voor Jeannette, voor haar leven, geleefd in verbondenheid met velen, voor al wat goed en gaaf was, dat U in haar hebt opgeroepen en tot ontplooiing laten komen. Laat haar tot voltooiing komen bij U, U bent toch haar blijvende vrede. (strooien van een handvol aarde): Uit de aarde genomen, aan de aarde toevertrouwd. ‘Als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen.’

‘Wie voorbij aan zelfbehoud, leven deelt, zal leven vinden’ woord van Jezus die door het dal van de dood ons is voorgegaan naar leven. Hij zegt ook: Ik ben de Alpha en Omega, de eerste en de laatste, de oorsprong en het einde.

AVONDWAKE: TEKSTEN ALEX VAN MEGEN Begroeting en welkom “Waar er twee of meer in Mijn Naam bijeen zijn,” sprak Jezus, “ben Ik in hun midden.” Tekenen wij ons dan met het Heilig Kruis, opdat wij ons vanavond, in dit uur van rouw en eerbied, in Zijn Naam bijeen weten. In de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. De genade en de vrede van Jezus Christus zij met u allen. En met uw geest. Welkom, u allen, hier naar toe gekomen, deze stad, Grave, deze kerk van de Heilige Elisabeth, voor de avondwake Jeannette Leurs (naar verluidt ‘een échte Kersten’) die, gesterkt door het Sacrament van de Zieken, op 10 april rustig maar niet alleen, zo’n twintig of dertig jaar te vroeg is overleden. Welkom, beste Jacques, nu je je moet voorbereiden op het loodzware afscheid van jouw lieve vrouw, die jou als ‘Prins’ heeft veroverd en met wie je zolang lief en leed hebt gedeeld. Welkom Maarten en Yvette, Koen en Stephanie, op dit moeilijke moment in jullie leven – nu je een stuk van je jeugd achter je moet laten, dankbaar voor de goede zorgen, de toewijding, het leren praten en het leren léven – voor alles wat alleen déze moeder voor jullie kon betekenen. Wat hield ze veel van jullie en wat waren jullie belangrijk voor haar. Koester die gedachten. Welkom verdere familie, vrienden, bekenden, uit Grave en verder weg, om hier met Jacques, Maarten, Yvette, Koen en Stephanie te rouwen. Het is goed hier samen te zijn, dat u hen niet alleen laat. In Memoriam: de l ichtritus Vóór het altaar brandt wat er over is van de grote Paaskaars die Jeannette’s ouders van pastor Jacques Janssen kregen toen zij stopten met hun werkzaamheden voor de parochie. Vanaf 20 januari heeft die kaars dag en nacht gebrand als een stil, alsmaar voortdurend en aanhoudend gebed. Met het licht van de Paaskaars, die symbool staat voor de Verrezen Heer, Jezus Christus, steken wij nu zes kaarsen aan om Jeannette te herinneren en te eren, maar óók om haar in het nieuwe, voortdurende en eeuwige licht te zetten. 1. De eerste kaars staat voor de liefde en is meteen de belangrijkste. De liefde was haar grote drijfveer. Zij liet veertig jaar de vonk overslaan tussen Jeannette en

Jacques. Die ‘liefde op het eerste gezicht’ is verdiept door de geboorten van Koen en Maarten. Haar jongens kregen alle ruimte om te worden wie ze zijn. Als er geen bouwvergunning nodig was geweest voor de hut in de voortuin, was dat bouwwerk niet naar de achtertuin gegaan… De serre als racebaan… Jeannette maakte altijd tijd om met haar mannen dingen te doen of gewoon erbij te zijn. Die liefde vergaat niet, is sterker dan de dood en maakt dat Jeannette geborgen is in de God die liefde ís. 2. De tweede kaars symboliseert de trouw die er gegroeid is tussen haar en de mensen die belangrijk voor haar waren. We denken aan haar huwelijk, aan Jeannette die tevreden vaststelde dat ze ‘getrouwd is met haar eerste grote liefde’. Aan de manier waarop ze Jacques gesteund heeft, ook al was hij a-sportief en zij een sportvrouw pur sang. We eren haar onvoorwaardelijke steun en oprechte interesse voor talloze mensen rondom haar. Zelfs op haar ziekbed dacht ze aan verjaardagen. Een mensen-mens, een toonbeeld van trouw. Wij bidden dat God haar trouw beantwoordt. 3. De derde kaars brandt omwille van Jeannette’s onvoorstelbare zorgzaamheid en dienstbaarheid. Ze heeft altijd hard gewerkt, geen dag verzuimd. Of het nu in de koude slagerij van haar ouders of de warme bakkerij van ‘Leurs’ was of ergens anders: ze zette al haar krachten in om goed werk te leveren. Dat gold ook voor het vrijwilligerswerk dat ze deed voor de gemeenschap. We herinneren ons de actie dat er (toen de jongens misdienaar waren) voor de Oekraïne oude schoenen ingezameld moesten worden. Héél Grave heeft ze gehad, nooit zijn er zoveel schoenen opgehaald. Of haar helpende hand bij de sportclubs, bijvoorbeeld achter de kassa. Maar ze voelde zich ook niet te goed om te poetsen. Zo werd Jeannette één van de drijvende krachten van de samenleving, want op zulke mensen kun je bouwen. Laat Christus zijn woord gestand doen dat ‘al wat zij gedaan heeft voor een ander, zij óók voor Hem gedaan heeft’ (vgl. Mt. 25). 4. Een krachtige vlam: die vierde kaars. Zij duidt Jeannette als een ijzersterke en super-sportieve vrouw, die niet bang was voor de ‘mannenroute’ op de Wadden, ook al kwam ze tot haar middel in de modder. Die van aanpakken wist en van doorpakken… en, weer of geen weer – desnoods van top tot teen ingepakt – regen en sneeuw dapper trotseerde. De vlam staat voor haar tomeloze energie, haar wilskracht: ze wist precies wat ze wilde. Wij hopen dat haar geestkracht mensen inspireert om sterk te zijn, zoals Jeannette – tot het einde toe! – sterk was. 5. De vijfde kaars heeft een wisselende sterkte. Het is de kaars van het geloof. Soms is het vlammetje bijna gedoofd, een andere keer laait het vuur weer op. “Ik

vind dat het geloof iets is, waar ik toch wel op terug kan vallen. Het geeft mij ook wel steun,” schreef ze in een boekje. Talloze kaarsen heeft ze voor talrijke mensen gebrand en trouw bezocht ze de kerk, waar ze een tijd lang lector is geweest en lid van het koor. Jezus sprak: “Wie in Mij gelooft, zal leven in eeuwigheid.” 6. De zesde kaars is klein, en toch ongelooflijk sterk: het licht van hoop en verwachting. Je hebt maar een klein vlammetje nodig om de diepste duisternis te verdrijven. We kennen Jeannette als een steun en toeverlaat, die zelfs tijdens haar ziekbed mensen moed inpraatte. Dankbaar voor de harten onder de riem, het ei dat je bij haar kwijt kon, de bijstand in raad en daad… voor het verdrijven van moedeloosheid en wanhoop vragen we dat we de hoop op eeuwig leven in ons hart kunnen vasthouden. Overweging Wij bereiden ons vanavond voor op Jeannette’s uitvaart, morgen. Als je erover nadenkt, is het een mooi woord voor iets vreselijks…: uitvaart. In gedachten zie je een schip uit varen gaan. Maar misschien is het, vanuit christelijk oogpunt, wel het meest treffende beeld: een schip dat de oneindigheid tegemoet gaat, op weg naar een horizon die onbereikbaar lijkt. We geloven echter dat er een bestemming is, een andere oever. Voor ons niet zichtbaar, maar tóch. Het is goed om het eens van ‘die andere kant’ te bekijken. Dus niet vanuit hetgeen Jeannette achter zich moet laten, maar vanuit hetgeen haar te wachten staat. Vanuit Degene Die haar opwacht. Juist dat ándere perspectief is kenmerkend voor ons katholieke geloof. De eersten zullen de laatsten, de kleinsten de grootsten, de zwaksten zullen de sterkste zijn. En wie zijn leven verliest, zal het vinden. Ik moest hier aan denken toen ik hoorde dat Jeannette gezegd had: “Deze wedstrijd heb ik verloren van een wrede tegenstander.” Wedstrijd… verloren… wrede tegenstander… Kunnen we ook dit ‘van de andere kant’ bekijken? Jeannette heeft de regie tot het allerlaatste moment stevig in handen gehad. En ik durf hier te stellen dat ze de dood recht in zijn gitzwarte ogen gekeken heeft. Dat getuigt van ontzettend veel moed. Hoeveel mensen lopen er niet voor weg? Ik kan wel meegaan met wat jullie op de rouwkaart schreven: “Noodgedwongen heeft ze, helaas, de strijd tegen een hersentumor moeten opgeven.” ‘Noodgedwongen opgeven’ is iets anders dan ‘verliezen’. Jeannette heeft, denk ik, juist door de dood in de ogen te kijken, laten zien dat de liefde groter is. Sterker. Haar enorme kracht school juist in de liefde.

Iemand die, uiteindelijk, in staat is de liefde een hogere waarde toe te kennen dan het eigen leven, het naakte lichaam, is sterker dan de dood. Groter dan de dood. En dat dit écht kan, werkelijkheid is, merk je. Je voelt het, je ziet het, je spreekt het uit. Want nu we, zoals Jeannette dat vorige week ook moest doen, haar lichaam moeten loslaten, weten we ook dat álles wat er aan liefde en genegenheid is gegroeid de afgelopen jaren niet weg is… Nooit verloren gaat… Het hart van het christelijke geloof is de Verrijzenis. Als iemand zich vanavond nog afvraagt wat ‘verrijzenis’ is, dan is dat: het sterker zijn van de liefde ten opzichte van de dood. Christus heeft de dood in de ogen gekeken, zijn kruis op Zich genomen en… de dood overwonnen. En in één adem voeg ik daaraan toe: Jeannette, je hebt niet verloren. Je bent de grotere gebleken. Je hebt het eeuwig leven gewonnen: er is Iemand die op je wacht aan de overkant van dit leven. [Amen!] Voorbeden Laten wij bidden tot de Heer, onze God, want in Hem is er geen dood, maar eeuwig leven. Wij bidden voor Jeannette Leurs die ons zo nabij en dierbaar was en nu uit onze wereld is weggevallen. Wij danken u voor alle liefde en vriendschap die van haar is uitgegaan en voor haar harde werken, lieve zorgen, oprechte interesse en goede raad. Wij bidden U dat er niets van dit mensenleven verloren zal gaan, dat wat Jeannette geleefd en gedaan heeft ten goede zal komen aan deze wereld. Laat ons bidden… Wij bidden U dat al wat haar heilig was geëerbiedigd mag worden door de mensen die na haar komen, dat Jeannette in alles waarin zij groot is geweest tot ons mag blijven spreken. Laat ons bidden… Wij bidden U dat allen die met haar verbonden waren, nu ook, omwille van haar dood, dieper met elkaar verbonden mogen zijn en de troost vinden in Uw belofte dat U ons in de dood getrouw zult zijn. Wij denken heel bijzonder aan Jacques, Maarten en Yvette, Koen en Stephanie, die Jeannette altijd tot steun zijn geweest tijdens hun leven samen.

Geef hen de kracht om haar een nieuwe plek te geven in hun leven en voor elkaar te zorgen, zoals Jeannette aangaf te willen. Laat ons bidden… Wij bidden U voor de mensen van wie wij houden en die ons in de dood zijn voorgegaan…. dat zij veilig zijn in Gods behoedende hand. Laat ons bidden… Heer, onze God, Gij zijt de Herder van uw kudde, niemand laat Gij verloren lopen. Gij zijt onze Vader, die op ons wacht van de morgen tot de avond. Houd Jeannette Leurs in leven; koester toch het stekje dat Gij hebt geplant en houd ons overeind. Door Christus, onze Heer. – Amen.

Dit boekje kunt u mee naar huis nemen ter herinnering aan Jeannette.