INTERVIEW 83

KOBLENKO'S RULES

Victoria Koblenko (Oekraïne, 1980) is een vrouw naar ons hart. Ze is getalenteerd en welbespraakt en neemt geen blad voor haar mond als het om haar carrière en

achtergrond gaat. In het Conservatorium Hotel in Amsterdam spreken we haar naar aanleiding van haar rol als maffiameisje in de nieuwe speelfilm ‘Homies’.

TekstPAULIJN VAN DER POT

Fotografie SABRINA VAN DEN HEUVEL

CRE

DIT

PH

OTO

85INTERVIEW INTERVIEUW

Wie Victoria Koblenko een beetje volgt op tv weet dat deze actrice niet op haar mondje is gevallen. Ze schuift even makkelijk – en met een zinnige inbreng – aan bij politieke praatprogramma’s over de delicate situatie in

Rusland en de Oekraïne als dat ze in een excentrieke outfit over de rode loper paradeert om als gepassioneerd modeliefhebber de Nederlandse ontwerpers te ondersteunen. Uitgesproken en intens, dat zijn de woorden die haar misschien wel het beste typeren: ze knabbelt niet aan het leven, nee, ze verslindt het, terwijl ze zich in al haar gulzigheid er af en toe in verslikt om vervolgens hongerig te verlangen naar een nieuwe hap. ‘Crocquer la vie’, zoals de Fransen zo mooi zeggen, dat is wat ze doet. Op dit moment is Koblenko te zien in de rol van een Russisch maf-fiameisje in de film Homies, naast Robert de Hoog, Gijs Naber, Géza Weisz en Manuel Broekman.

In de film Homies speel je een maffiameisje. Geen voor de hand liggende rolkeuze gezien je afkomst en je afkeer van stereotyperingen.“Klopt, ik heb nooit Russinnen willen spelen. Ik vrees dat als ik daar eenmaal aan zou beginnen ik vervolgens alleen maar rollen van meisjes van plezier uit het Oostblok op mijn cv zou kunnen bijschrijven. Niet dat ik me daar te goed voor voel, maar dat leek me carrièretechnisch niet zo handig. Het gevaar is dat je dan in de kaartenbak ‘met Russisch accent’ belandt. Inmiddels heb ik zo veel andere rollen gespeeld dat ik denk dat zo’n label niet meer aan mij blijft kleven.”

Je bent tweetalig, heb je wel eens gedacht aan een acteercarrière in Rusland?“Ik heb net een actiefilm in Moskou gedraaid en in maart start er weer een nieuw project. Rusland is taalkundig natuurlijk heel handig voor mij en bovendien is het een interessante markt met 140 miljoen inwoners. En ook leuk: ik kan er komedie doen. In Nederland ben ik nog nooit benaderd voor een komische rol, terwijl ik daar de hoofdrol ga spelen in een twintigdelige komedie, Bridget Jones-achtig, over een tikkeltje mollige vrouw op zoek naar de liefde. Maar goed, laten we wel wezen, in Rusland werken heeft ook z’n nadelen: het blijft een ‘boevenland’ en afspraken maken is er moeilijk. In Nederland kun je bijvoorbeeld een hele-boel zaken contractueel laten vastleggen en worden afspraken nagekomen, over het algemeen. In Rusland daarentegen kan het zo zijn dat je een contract tekent om – ik zeg maar wat – in september te beginnen met draaien en dat je vervolgens niks meer hoort totdat vier maanden na de ‘officiële’ startdatum ineens de telefoon gaat en iemand zegt: ‘Hoi, we beginnen morgen!’. Dan denk je even: What the fuck is dit? Serieus, het is meerdere keren voorgekomen dat ik ben gecast, contracten heb getekend en ben ingevlogen naar New York om kleding door te passen en make-uptesten te doen en dat vervolgens tijdens de eerste repetitieweken het bericht komt dat het project wordt uitgesteld, om uiteindelijk helemaal te worden geannuleerd. Helemaal zuur is het als je daarvoor andere gelijktijdig lopende projecten hebt afgezegd. Of je merkt halverwege, als je eenmaal aan het draaien bent, dat het geld verdwijnt, alleen niet in jouw zak. Dat soort dingen, het gekonkel dat je ook terugziet in de politiek. Toch wil ik de term ‘boevenland’ nog even nuanceren, want dat is niet helemaal correct. Als een project daadwerkelijk van start gaat

legt de voltallige crew er zijn hele ziel en zaligheid in en hoor je niemand klagen als er op sommige dagen langer wordt doorge-werkt dan in het contract staat vermeld. Bovendien krijg ik er de kans om met supergetalenteerde en gepassioneerde acteurs te werken, van wie ik veel opsteek. En ook niet onbelangrijk is dat daar hele interessante rollen op mijn pad komen en ik er de mogelijkheid heb voor een miljoenenpubliek te spelen. Weet je, laten we het erop houden dat mijn ervaringen met werken in Rus-land schommelen tussen extreem positief en extreem negatief.”

Ben je wel eens naar Fashion Week Moskou geweest?“Nee, maar dat wil ik wel, het schijnt heel groot te zijn en het wordt daar, net als bij ons, gesponsord door Mercedes Benz. Maar je hebt mode en mode: ik maak onderscheid tussen echte couture, prêt-à-porter en experimentele mode en tot deze laat-ste categorie behoort de Nederlandse school. Je weet wel, dat architecturale à la Iris van Herpen vind ik echt heel cool. De Russische mode is anders, veel minder interessant. Zij zijn veel meer van de glitter en de glam, met neptieten, neplippen, nephaar en die ultravrouwelijke silhouetten. Swarovski-mode noem ik dat. Heel saai en helemaal niet moeilijk, dat kunnen jij en ik ook tekenen. Toch zie je dat sinds twee jaar, met een stijlicoon zoals Miroslava Duma, het typische Russische silhouet een beetje aan het veranderen is. Maar het blijft wonderbaarlijk dat een land met zo’n rijke historie en cultuur – die prachtige literatuur en dans! – zo weinig brengt op het modevlak.”

Is het lastig om als Oekraïens-Nederlandse met twee benen in twee verschillende culturen te staan?“Nee, dat denkt men vaak, maar dat is wie ik ben.”

Ben jij een kameleon? Pas jij je gemakkelijk aan gezelschappen, situaties en omgevingen aan?“Nee, maar ik wil dat wel graag worden. Het is een kwaliteit die ik mis, maar waaraan ik sinds een paar jaar werk. Ik erger me wild aan mensen die zeggen: ‘Je moet altijd jezelf zijn.’ Alsof je met ‘jezelf zijn’ alles kunt glad strijken. What the fuck is jezelf zijn eigenlijk? Dat je moet uitspreken wie je zelf bent? Hou toch op! Op het moment dat je uitspreekt dat je jezelf bent ben je het al niet meer. Ik vind het een groot talent als je je plooibaar kunt opstellen en de vaardigheid hebt om te ‘blenden’ in verschil-lende situaties. Succesvolle politici, zakenmannen en managers zijn daar vaak meesters in: zij kunnen zich contextafhankelijk opstellen en dat heeft niks te maken met wel of niet jezelf zijn. Jarenlang heb ik gedacht: dit is wie ik ben en you fucking deal with it, maar daar is geen kunst aan. Dat is voor kleine kinderen. Mijn doel is om ook een goede ‘blender’ te worden. Les één? Het eeuwenoude tot vijf tellen. Klinkt misschien stom maar het verricht wonderen.”

“Mijn ervaringen met werken in ‘ boevenland’ Rusland

schommelen tussen extreem positief en extreem negatief ”

HA

AR

TAC

O S

TUIV

ER, M

AKE

-UP

JOYC

E C

LERK

X, S

TYLI

NG

FLE

UR

FERI

NG

A