Lappenmand Als accountant ben ik actief in de eerstelijns zorg en kom geregeld over de vloer bij gezondheidscentra, huisartsenposten en zorggroepen. Zo ook afgelopen maandag. Na een ziekbed van enkele dagen had ik het idee dat griep of ernstige verkoudheid voorbij was en pakte ik voorzichtig het werk weer op. Met het bestuur van een van onze klanten en een collega besprak ik die ochtend de bevindingen van onze controle; een plezierig en constructief gesprek. Weer thuis aangekomen bleek al snel dat het niet goed zat. Koude rillingen, kippenvel over mijn hele lichaam en ernstige hoestbuien gaven aan dat het herstel nog ver te zoeken was. Het was niet door naar start, laat staan ontvangen van 20.000 gulden, maar terug in de lappenmand.

De volgende ochtend de huisarts gebeld, in dit geval niet een van mijn klanten maar mijn eigen huisarts. Ik prijs mij relatief gelukkig dat ik in de afgelopen 35 jaar slechts drie of vier keer bij een huisarts ben geweest, waarbij een maal voor een controlebezoek. Het uitblijvende herstel vroeg nu om een diagnose van een deskundige. Waar de doktersassistente die ik aan de lijn kreeg de indruk had dat ik een van de velen was met de gebruikelijke griep of verkoudheid, kwam ik niet langs haar voorselectie; zoals zij kenbaar maakte 'er heerst van alles op dit moment en het kan zijn dat u met uw verminderde weerstand opnieuw een virus heeft opgepakt'. Een consult bij de huisarts zou niet nodig zijn, want ik moest de griep gewoon uitzieken en kon bij de apotheek de huis, tuin en keukenmiddeltjes krijgen die mij daarbij kunnen bijstaan. Ik moest overigens wel rekening houden met feit dat herstel wel eens drie weken zou kunnen duren. Ik voelde mij niet echt serieus genomen, maar goed zo dacht ik, wanneer nodig kan ik de volgende dag nog maar weer eens bellen. Diezelfde middag echter had ik dezelfde doktersassistente aan de telefoon. Zij belde om een

afspraak te maken. Overleg met de huisarts leerde dat mijn symptomen om nader persoonlijk onderzoek en diagnose vroegen. De volgende morgen bleek dat de huisarts het bij het rechte eind had. Ik maakte, zoals hij aangaf, als een van de 20 patiënten met griep kans op een infectie. Kort onderzoek van de longen leerde dat sprake was van een bacteriele infectie van de lagere luchtwegen, zeg maar het voorportaal van de longontsteking. Aansluitend werd mijn bloedonderzocht op de CRP waarde. Deze waarde geeft een indicatie in welke mate het lichaam in staat is zelf een dergelijke infectie te kunnen weerstaan. Waar ik normaal gesproken bij een examen blij ben met een waarde van 82 van de 100, betekent een CRP waarde van 82 dat mijn lichaam het al zwaar te verduren heeft gehad; een antibioticakuur van een week is mijn deel. Het apparaat waarmee mijn bloed in mijn bijzijn werd onderzocht is overigens een opmerkelijk ding. De huisarts legde uit dat een dergelijk onderzoek voorheen alleen mogelijk was met een apparaat zo groot als een koelkast. Deze was zo groot als een uit te kluiten gewassen labelprinter en had een beetje de vorm van een frankeermachine. Hiermee werd in korte tijd een druppeltje bloed onderzocht, klaar terwijl u wacht. De eerste de beste bandenboer is er niets bij! Hoewel de diagnose serieus is, ben ik wel blij dat nu duidelijk is waar het aan schort en dat met ondersteuning van de poortwachter van de eerstelijns zorg en de medicijnen van de apotheek gewerkt kan worden aan herstel. Dat het serieus is blijkt maar al te goed; ik kom met goed fatsoen mijn bed niet uit en het hoesten en de koorts houden voorlopig nog aan. Ik zit in de lappenmand en moet daar maar het beste van maken. Ook onze poezen en katers, de drie musketiers Bep, Toos en Tom en onze oudere Bluffer houden van het bed dat nu dienst doet als mijn eigenste grote lappenmand. Zij komen geregeld buurten of een tukkie doen. Tja, nu er overdag ook gezelschap is moet je er natuurlijk gebruik van maken. Hoewel ze niet alle vier even gecharmeerd zijn van mijn aanhoudelijk en luide hoesten; dat verstoort de werverdiende poezerust. Zodra het aangeslagen lichaam het aankan, maak ik van de legenheid gebruik om door mijn uitgebreide muziekcollectie heen te luisteren. Favoriet hierbij is zeg maar mijn persoonlijke Top 2000. Muziek moet altijd passen bij het moment of de gemoedstoestand. Zo ben ik zo`n vijf jaar geleden een afspeellijst gestart waarin ik rustige muziek verzamel die past bij een tijdperk uit mijn leven (Nothing Rhymed van Gilbert O`Sullivan of Baby be Mine van Michael Jackson), past bij een emotionele herinnering (Disparame Dispara, de live uitvoering van Laura Pausini) of zo maar omdat het naar mijn mening wereldmuziek is (Oude Maasweg van de Amazing Stroopwafels). Een collectie van totaal rum 160 nummers om op de achtergrond aan te hebben op momenten als deze, in de lappenmand tussen waken en slapen. Een verzameling muziek met zo nu en dan een beetje melancholische lading. Dat blijkt dan bijvoorbeeld uit nummers als All in Love is Fair van Stevie Wonder of

het nummer Two Shots of Happy, One Shot of Sad van Matt Dusk. Ik sluit niet uit dat ik op een ander, minder aangeslagen moment, tot een minder melancholische keuze kom uit deze lijst. Daar veel van de muziek herinneringen oproept uit het verleden, heb ik de afspeellijst de naam Reminisce meegegeven. Muziek is voor mij ook een medicijn!