Afgelopen woensdag was het zover. Onze tweede georganiseerde Ladies Night. De avond voor alle dames die iets met fietsen hebben. Vorig jaar ontvingen we met hangen en wurgen iets meer dan dertig dames in de grote Conceptstore. We waren die avond al blij met dat succes. Er was immers nog nooit eerder zoiets voor dames georganiseerd. Bovendien kenden we destijds wel her en der dames die fietsten, omdat ze bij ons overgegaan waren tot de aanschaf van een fiets, maar echt goed hadden we die dames niet in kaart gebracht. Dit jaar waren we nog maar net weer een week of zes draaiende op onze oude stek aan de Venestraat. Een heel ander winkeltje. We hebben er met steigerhout en hulp van heel veel mensen lopen schuren en timmeren, vloeren lopen schrobben en wat al niet meer. De grootte en de voorraden zijn bescheidener, de sfeer ademt niet meer de perfectie van toen, en belangrijker nog, we hebben geen merk meer in huis dat in de eigen marketing zich zo expliciet richt op de damesmarkt. We hebben blijkbaar vooral een andere kracht in huis. Dat we in alle maanden van shit, zijn blijven fietsen. Met een gekregen fiets van mijn moeder, en een geleende, veel te grote fiets voor Jarno van zijn broer, togen we iedere zondagmorgen op onze zadels om een rondje te trappen. De dames van het inmiddels opgerichte Lef Assen, werden al enthousiaster, de grootte van de groep groeide en al lachend en fietsend wonnen we de zes uurs race met vlag en wimpel. Het aanbod van Sportconfex, om iets in onze tenues te betekenen, kwam als geroepen. Zo droegen we nu ook letterlijk, met elkaar, ineens een ongekende saamhorigheid uit.

Dit jaar vulde ons winkeltje op de Ladies Night, zich met bijna het dubbele aantal dames ten opzichte van vorig jaar. Er wordt gelachen op die matjes tijdens de core stability oefeningen. Bij de fietsmeting trekken steeds meer dames de schoenen uit voor een voetprint en nemen plaats op de zadelbreedte meting. Het is voor ons wennen met alle nieuwe merken, materialen en alternatieven. De kennis en passie van Jarno blijkt na een

klotejaar, niet kapot gemaakt. Met aandacht voor iedere deelneemster vertelt hij over de basale dingen die de fietservaring bepalen. Persoonlijke ervaringen worden uitgewisseld. Al snel komen dove voeten, tintelende tenen, pijnlijke ellebogen, zere polsen, en allerlei kwalen die de fietspret kunnen verprutsen op tafel. En dat voor iedere kwaal eigenlijk heel simpele attributen verkrijgbaar zijn ter ondersteuning, verbaast iedereen weer.

Ik hoor aan het geroezemoes van beneden dat de sfeer goed is, en even stap ik ertussenuit om ook daar een glimp van alle activiteiten op te vangen. Het gonst beneden van concentratie, enthousiasme, en hilariteit op de weegschaal. Wat een vrouwenbende! Alles riekt er naar een heel geslaagd feestje. De grootste hilariteit echter ondervinden wij de volgende dag aan de koffietafel, als de blog van Kim Bruining wordt besproken. Kim heeft het hier hartstikke leuk gehad, vond het een van de leukste damesavonden ever, en is in een warm bad verwelkomd door de Assense vrouwen. Het ‘venijn’ zat in een stukje over de inhoud van de werkplaatsworkshop. Kim had het nu wel gehad met de workshop bandje verwisselen. De dames konden inmiddels toch wel meer dan dat!

Terwijl Adrie en Roland aan de koffietafel zitten, barsten ze in lachen uit. “Weet je wat het antwoord is van de dames, als je vraagt wat het belangrijkste is om mee te nemen voor onderweg? De telefoon en geld!” Ze vallen nog net niet van de stoel van zoveel afhankelijkheid. Het verwisselen van remblokjes is volgens onze mannen nu nog lang niet aan de orde. Adrie had nog gedacht om over een quick link te beginnen voor als je onderweg met een kettingbreuk wordt geconfronteerd. Maar in mijn hart denk ik dat Adrie gelijk heeft. De meeste dames zullen dan vooral blij zijn met hun telefoon en geld voor een geruststellende kopje thee met appelpunt, terwijl ze wachten op hun reddende mannelijke engel. Blijkbaar willen wij vrouwen nog steeds liever geholpen worden door welke manlief dan ook, dan dat we zelf die buitenband eraf trekken en er een nieuwe binnenband inzetten. Ik moet er met de nodige zelfspot ook om lachen. Ik ken een dame die niet van huis gaat als ze niet zeker weet dat er ergens een back up is voor haar om bij pech te helpen. En ik herinner me als de dag van gisteren, dat ik alleen op de racefiets zat, en er heel dreigend een nietje dwars door de voorband heen prikte. Ik ben nog nooit zo snel naar huis gefietst als toen, waar eigen manlief het probleem vakkundig verhielp. Ik schenk me nog maar een cappuccino in uit de automaat. Niks vrouwelijks is mij vreemd, denk ik met een glimlach. 9 januari 2015 dames, gaan we aan de slag in de werkplaats! Tijd om alle afhankelijk overboord te gooien en zelf de handen vuil te maken. Tijd om dat achterwiel op het kleinste tandblad te gooien voor we hem er vakkundig uithalen. En gerepareerd in een vloeiende beweging weer in de achtervork drukken. Tijd dat we weten hoe hoog we zitten. Wat de bandenspanning eigenlijk moet zijn. Na jaren van meer vrouwen op de fiets, wordt het tijd voor meer vrouwen in de werkplaats. Of in de achtertuin, of in de eigen schuur. Zodat, als de kinderen vragen: pap, waar is mam?” Hij achter de computer verzucht: “die zit weer in de schuur te sleutelen aan haar achterderailleur.” Dat de mannen zeggen: “had je pech onderweg? Ach lieverd, had toch even gebeld!” en jij alleen maar antwoordt met een tevreden smile, de handen wast en zegt: “het is al opgelost hoor, ik ga douchen!” Dames, ik zie jullie graag op 9 januari 2015!