1

"LAAT HET MAAR

SNEEUWEN" (LET IT SNOW)

EEN MUZIKALE KOMEDIE VOOR KERSTMIS

door PETER QUILTER

(vertaling Gie Beullens)

Dit werk mag slechts worden opgevoerd na voorafgaande schriftelijke toelating van

AUTEURSBUREAU ALMO bvba

Jan Van Rijswijcklaan 282, B-2020 Antwerpen

Tel 03/ 260.68.16 Fax: 03/2169532

E-mail bestellingen@almo.be

www.almo.be

2

DECOR:

Een huis in het Engelse platteland, niet ver van Londen. Een vleugelpiano domineert de scène.

Diverse fauteuils, sofa’s, tafeltjes. Een bar, telefoon, kapstok en een radio. Twee deuren links op

het toneel, die naar de slaapkamers en de keuken leiden. Deur rechts op het podium naar de

badkamer. Achteraan is de deur naar buiten en de tuin met oprit. Een heel decoratieve

kerstboom en verschillende andere feest-ornamenten zijn in de kamer aangebracht. De geur

van appelsienen en kaneel komt van de scène. Vorst op de vensters en sneeuw in de tuin

buiten.

PERSONAGES:

JACK, 40/50-er

MAGGIE, 40/50-er

CHARLIE, 60/70-er (Jacks vader)

BEATRICE, 60/70-er (Jacks moeder)

GRAHAM, 30/40-er

Eventueel EEN PIANIST achter de scène, tenzij de personages die Jack en Beatrice spelen, zelf

de piano bespelen tijdens de voorstelling.

PIANO:

Het is aangewezen dat de liedjes enkel door piano worden begeleid. Natuurlijk kan de productie

kiezen om met een klein orkestje te werken of zelfs de muziek op te nemen, als ze dat willen.

Twee van de personages dienen piano te spelen op de scène in het stuk. Om te vermijden dat

dit een probleem is, stel ik voor dat er een muzikant piano speelt achter de schermen, en dat

een namaakpiano wordt gebruikt op het podium en de acteurs doen alsof ze spelen.

3

LIEDJES:

De producenten mogen alternatieve kerstliedjes gebruiken en deze kiezen die populairder zijn in

hun eigen land. Vergeet vooral niet dat de liedjes moeten dateren van voor de jaren 50.

In de lijst hieronder vind je een link naar elke song.

1. WINTER WONDERLAND (SMITH/BERNARD)

http://www.youtube.com/watch?v=0EK_RXNi4J0

2. MEDLEY – MRS SANTA CLAUS (FULTON/STEELE/WHALEN) + SANTA CLAUS GOT STUCK IN MY CHIMNEY (HARDY/MOORE) + JINGLE BELLS

http://www.youtube.com/watch?v=deYSj5iTau4

http://www.youtube.com/watch?v=q_yzuHY9pn4

3. HAVE YOURSELF A MERRY LITTLE CHRISTMAS (MARTIN/BLANE)

http://www.youtube.com/watch?v=BtUK4AyHeTw

4. LET IT SNOW, LET IT SNOW, LET IT SNOW (STYNE/CAHN)

http://www.youtube.com/watch?v=VaQ8umIuuaU

5. BUON NATALE (SAFFER/LINALE)

http://www.youtube.com/watch?v=Cq5us7QV7bc

6. THE LITTLE BOY THAT SANTA CLAUS FORGOT (CONNOR/LEECH/CARR)

http://www.youtube.com/watch?v=kbFdV7zS8_c

7. THE CHRISTMAS BLUES (HOLT/CAHN)

http://www.youtube.com/watch?v=ZwreRH_PQPg

8. THE CHRISTMAS SONG (WELLS/TORME)

http://www.youtube.com/watch?v=-tkZbbY6_EA

9. IT’S BEGINNING TO LOOK A LOT LIKE CHRISTMAS (WILSON)

http://www.youtube.com/watch?v=cHh7pW29Fy8

10. SANTA CLAUS IS COMING TO TOWN (COOTS/GILLESPIE)

http://www.youtube.com/watch?v=8a94-cyscn8

De voorstelling heeft ook enkele audio opnames nodig van :

BING CROSBY'S "WHITE CHRISTMAS" - http://www.youtube.com/watch?v=GJSUT8Inl14

DE BOSTON POP'S "SLEIGH RIDE" - http://www.youtube.com/watch?v=nIT3tb9P1Us

Ook opnames van koren die minder traditionele kerstliedjes. Een paar liedjes worden ook kort

op de piano gespeeld.

4

EERSTE BEDRIJF SCENE 1 (Een optreden in Café de Paris in Londen. JACK & MAGGIE staan in een spot. In

een smoking/avondjurk en bij de piano. Ze treden op voor hun publiek)

JACK & MAGGIE: Lied 1 :"WINTER WONDERLAND" (SMITH / BERNARD)

(Aan het eind van het nummer buigen ze. Blackout. De muziek helpt ons door de

scèneverandering. Een koor zingt "DECK THE HALLS”. De lichten gaan

langzaam op op een zitkamer. Eerst op de kerstboor, dan op het raam en dan

volledig open. Het is ochtend. Een paar dagen voor Kerstmis. Maggie zit op de

sofa. Haar bontjas hangt aan een haak aan de deur achteraan. Zij drinkt thee en

naast haar staat een eenzame, maar grote kerstcake op een bord. Op een tafel

aan de linkerkant staan kopjes, borden, melk, suiker, een lege koekjesdoos en

een pot thee. De muziek vervaagt. Jack komt vanuit de slaapkamer. Hij draagt

een kleurrijke zijden kamerjas)

JACK: Maggie?

MAGGIE: Goedemorgen.

JACK: Dit is onverwacht.

MAGGIE: Niet zo onverwacht als je kamerjas. Zijn die kleuren legaal?

JACK: Het was je kerstcadeau van vorig jaar.

MAGGIE: En je hebt het niet teruggebracht? Als ik het was geweest, zou ik het geld

teruggevraagd hebben.

JACK: Wacht even… Ik dacht dat je om tien uur zou komen.

MAGGIE: Dat deed ik.

JACK: Oh. (Kijkt op zijn horloge. Het is inderdaad 10 uur)

MAGGIE: Graham maakte thee en vond me een koekje.

JACK: Wat voor koekje?

5

MAGGIE: Die speciale, die hij steeds met Kerstmis maakt… Met sinaasappel zest en

kaneel.

JACK: Die vervloekte kerel! Hij kan zich als ontslagen beschouwen. Die zijn voor gasten!

(Maggie zoekt een verklaring) Jij telt niet mee, omdat je bijna familie bent. (Hij

haalt zich een kopje thee)

MAGGIE: Ik zou echte familie kunnen zijn. Alles wat je hoeft te doen is…

JACK: Die truc moet je bij mij niet gebruiken.

MAGGIE: Welke truc?

JACK: Proberen om aandacht af te leiden van de koekjes, die je zo gulzig voor jezelf

hebt aangeschaft. Dat kaneel, kruimelige koekje. Ik hoop dat het niet... Was het

het laatste koekje?

MAGGIE: Ik weet niet. Ik denk dat het dat moet zijn geweest... Wil je dat we dit delen?

JACK: Natuurlijk niet! Geniet maar gewoon... Van elke laatste heerlijke kruimel. (Kijkt

ontgoocheld)

MAGGIE: (Geeft toe) Oh, neem het verdomde ding. Ik kan er niet tegen om kinderen te zien

lijden.

JACK: (Met plezier) Dank u wel. (Neemt Maggie’s koekje over en gaat in een fauteuil

zitten. Hij dopt het koekje in zijn thee en neemt een hap. Het is heerlijk) Oh! Je

weet niet wat je mist.

GRAHAM: (Komt op met een kleine doos met kerstboomversiering) Oh... hij is dus eindelijk

opgestaan. Wacht even... waar komt dat koekje vandaan?

MAGGIE: Ik gaf het aan hem.

GRAHAM: Wat heb je gedaan?

MAGGIE: Je had zijn gezicht moeten zien. Ik had hem mijn eerstgeboren kind gegeven, als

hij het me had gevraagd.

GRAHAM: Je zult het nooit leren. (Hij ruimt de kopjes op) Hoe is de thee?

MAGGIE: Goed, dank je. (Tot Jack) Hij zou nog beter zijn met een koekje.

6

JACK: (Neemt nog een hap en knikt instemmend) Oh ja, dat is zo, dat klopt...

(Graham hangt nog wat dingen in de reeds over-versierde kerstboom)

MAGGIE: Hang nog meer snuisterijen in die boom en hij zal doormidden breken.

GRAHAM: Meneer jack houdt van een beetje overdrijving.

MAGGIE: Ja, alsof ik dat niet weet.

JACK: Wat doe je hier eigenlijk?

MAGGIE: Ben je het vergeten? Lieve hemel, je wordt oud.

JACK: Ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Mijn leven is erg ingewikkeld. Vanochtend

moest ik zelf mijn kamerjas uitzoeken.

MAGGIE: Ja, je zult wel uitgeput zijn.

JACK: Dus?

MAGGIE: We moeten die contracten voor het Café de Paris opnieuw ondertekenen. De

originelen zaten vol fouten. Dus onze gewaardeerde agent smeet ze gisteravond

in absolute paniek binnen.

JACK: We moeten er iets aan doen, hij is volkomen nutteloos. Waarom nemen we niet

gewoon een andere.

MAGGIE: Waarom zouden we? Het is zoiets als het veranderen van de ligstoelen op de

Titanic. We gaan tenslotte allemaal de dieperik in.

JACK: Laten we er dan aan beginnen.

MAGGIE: Ze zitten in mijn jas. De grote dure nieuwe pels die daar aan de deur hangt.

JACK: (Kijkt naar de bontjas) Ik moet er niet aan denken hoeveel arme boswezens er

moesten sterven om je strak in het pak te houden. (Hij haalt de contracten uit de

zak van de bontjas)

MAGGIE: Ik heb alles al geparafeerd, dus je hoeft alleen maar de laatste pagina te tekenen.

En probeer er niet “Beste wensen en een gelukkig Nieuwjaar " op te zetten, zoals

de vorige keer.

GRAHAM: Wil je je bril?

7

JACK: Ik heb geen bril nodig.

GRAHAM: (Tot Maggie) Hij heeft zijn bril wel nodig. (Hij zet de doos met versiering neer en

gaat naar de piano om zijn bril te halen)

JACK: Hij dient gewoon om te lezen... en voor dingen die ver weg zijn. Het is pas

wanneer de dingen dichtbij zijn of in de verte dat ik een probleem heb. Als alles in

de wereld op twaalf meter afstand stond, zou ik een perfect gezichtsvermogen

hebben.

MAGGIE: Dus... als het zowel voor het lezen als voor dingen in de verte is... ben je dan ver-

of bijziend?

JACK: Ik weet het niet, ik kon het voorschrift niet lezen.

(Graham geeft Jack zijn bril. Hij neemt de thee en het koekje van hem af als

Maggie er met een pen naartoe stapt. Graham eet de rest van het koekje op

terwijl Jack het contract ondertekent) "Met vriendelijke groeten... Jack

Nachtegale". (Hij geeft het contract terug aan Maggie, die het dan ook

ondertekent. Jack neemt zijn kopje van Graham terug. Hij zoekt tevergeefs naar

het koekje) Waar is mijn verdomd...? Dat trek ik van je loon af.

GRAHAM: Ach! Het is zo al nauwelijks de moeite waard om er een cheque voor uit te

schrijven.

MAGGIE: (Geeft de getekende contracten aan Graham) Steek die even terug in mijn jaszak,

wil je.

GRAHAM: Natuurlijk. (Steekt de contracten in de zak van Maggie’s bontjas)

MAGGIE: (Tot Jack) Wist je dat ik gisteravond was uitgenodigd voor een diner?

JACK: Neen. Wie was zo dwaas?

MAGGIE: De manager van het Café de Paris. Roger.

JACK: Roger? Ik dacht dat hij..?

MAGGIE: Nee, je verwart hem met Robert, de chef-kok. Robert is zo. Of op zijn minst was

hij het voor een tijdje. Ik denk dat hij wel af en toe van menu wil veranderen. Maar

Roger is het niet... blijkbaar. Enfin, hij zou het natuurlijk nog wel kunnen zijn. Ik

heb geen bewijs van het tegendeel. Nog niet. We hebben alleen maar gegeten.

8

En als hij me als dessert wilt, dan kost het hem meer dan een kippenbil en een

Carlsberg.

JACK: Je stelt wel zeer hoge eisen.

MAGGIE: En deze morgen stuurde hij me bloemen.

JACK: Deed hij dat? Rozen?

MAGGIE: Nee, lelies. Misschien dacht hij dat ik het niet overleefd had.

JACK: Elke bloem is een goed teken.

MAGGIE: Niet per sé. (Tot Graham, die juist de laatste veranderingen aan de kerstboom

heeft afgewerkt en is teruggekeerd) Als u me zou daten, Graham, wat zou je me

brengen? Rozen of lelies?

GRAHAM: Diamanten.

MAGGIE: Oh, dat is een goed antwoord! Je bent slim. (Tot Jack) Wel, dat is dan beslist. Ik

trouw met Graham. (Tot Graham) Zou je dat zien zitten?

GRAHAM: Ik ben daar nog te jong voor.

MAGGIE: Ja, ik ook.

GRAHAM: (Lacht. Realiseert zich dan dat het niet als een grap bedoeld was) Sorry, ik dacht

dat je het grappig bedoelde. (Op zoek naar een uitweg) Ik zal nog wat thee gaan

zetten. (Vlucht in de keuken met de lege doos)

MAGGIE: (Tot Jack) Hoeveel zou het kosten om hem te vermoorden?

JACK: Je kunt hem niet vermoorden, hij is de enige die weet waar de keuken is. We

zouden allemaal verhongeren. Dus vergeet het... er is niemand anders om mijn

eieren te pocheren. Je zult nog wel eens een ander romantische rendez-vous

hebben met je-weet-wel.

MAGGIE: Met wie?

JACK: Met... Mijn god, je bent die arme drommel al vergeten!

MAGGIE: Oh, hem.

JACK: Hij heeft een naam!

9

MAGGIE: Dat weet ik ook wel!... Robert.

JACK: Roger!

MAGGIE: Dat bedoelde ik ook! Roger. Lieve Roger... Lieve Roger die (Trekt een raar

gezicht) lelies liet brengen!

JACK: Oh, wel dump hem dan, de onfortuinlijke sukkel. Je breekt zijn hart voordat hij

zelfs beseft dat hij er één heeft.

MAGGIE: Lieverd, ik denk niet dat dat logisch is.

JACK: Het is nog erg vroeg. Ik heb alleen dat ene koekje gehad.

MAGGIE: Dus denk je echt dat ik nog een romantisch diner met hem moet hebben?

JACK: Waarom niet?

MAGGIE: Ik neem aan dat hij ouder dan me is, dat is een duidelijke bonus. Hij zal de

rimpels niet zo direct in de gaten krijgen. Nu is het nog niet zo erg, maar over tien

jaar zal ik steunbalken nodig hebben.

JACK: Je bent altijd al te veel geobsedeerd geweest over je uiterlijk. Soms denk ik dat je

helemaal vergeten bent hoe mooi je bent.

MAGGIE: Ik vergeet heel wat de laatste dagen. Mijn hoofd is een vergiet... Is dat zo?

JACK: Dat je hoofd een vergiet is? Ik zou het niet weten.

MAGGIE: Ik bedoel ‘dat ik mooi ben’, idioot?

JACK: Zo in ieder geval niet! (Ze wacht) Ja, je bent mooi. Goddelijk in elk opzicht.

MAGGIE: Oh, Jack. Wat een onverwacht compliment. (Ze staat op) Zo, ik heb mijn

ochtendthee en wat vleierij gehad, ik zal maar eens vertrekken. Wij hebben een

lunch op donderdag, vergeet het niet.

JACK: Met wie?

MAGGIE: Met een journalist.

JACK: Moet ik vriendelijk zijn?

MAGGIE: Nee, nee, wees maar gewoon jezelf. (Ze gaat naar de deur. Als ze er aankomt,

gaat de deurbel)

10

JACK: Mijn god, het lijkt hier wel Piccadilly Circus.

MAGGIE: Zal ik eens kijken wie het is?

JACK: Nee! Het kan iemand belangrijk zijn. We willen ze niet afschrikken. (Graham komt

op vanuit de keuken) Graham zal wel eens gaan kijken... dat is waar hij voor

betaald wordt.

GRAHAM: En oh zo rijkelijk. (Loopt naar de deur en opent ze. Charlie komt op) Goeie dag

Charlie!

CHARLIE: Hallo, Graham. Jij oude duivel. Ik heb een pot aardbeienconfituur voor je

meegebracht. (Hij geeft hem de pot jam)

GRAHAM: Oh. Waarom?

CHARLIE: Ik heb eigenlijk geen idee... Het zal me wel terug invallen (Hij neemt de pot terug

en steekt hem in zijn zak) Een prachtige ochtend. Maar zeer kil!

GRAHAM: Ja... onder het vriespunt.

CHARLIE: Is mijn jongen hier?

GRAHAM: Ergens begraven in die fauteuil. Hij is pas op.

JACK: (Niet bewegend) Goedemorgen, pa.

MAGGIE: Hallo, Charlie.

CHARLIE: (Ziet Maggie nu pas) Hallo Maggie! Je bent een lust voor het oog. (Ze kussen

elkaar) Je ruikt lekker.

MAGGIE: Het is een nieuw parfum met extract van appels. Ik vind dat er meer van ons naar

fruit zouden moeten ruiken, vind je ook niet?

CHARLIE: Absoluut! Je ruikt niet alleen goed, je ziet er ook geweldig uit. Word je soms met

de dag jonger?

MAGGIE: Ja, dat klopt! Hoe slim van je om dat op te merken. Waar is Beatrice?

CHARLIE: (Kijkt naar de lege ruimte naast hem) Vreemd… een minuut geleden was ze nog

hier. Staat nog in de tuin een sneeuwman te maken of zo.

GRAHAM: Wil je thee? (Gaat de theepot halen)

11

CHARLIE: Ja, graag. En één van die lekkere appelsienkoekjes.

JACK: Te laat. Maggie had het laatste.

MAGGIE: (Verbaasd) Ik ben sprakeloos!

CHARLIE: Hebben jullie een repetitie?

MAGGIE: Nee, enkele contracten die dringend moesten worden aangepakt. Onze agent is

verschrikkelijk chaotisch.

CHARLIE: Ik hou niet van agenten. Ze nemen een deel van de koek zonder dat ze één van

de ingrediënten toevoegen. We werkten veertig jaar zonder een agent. Ik heb

niemand nodig die mij wat komt commanderen en me vertelt dat ik waardeloos

ben... Ik heb daar een vrouw voor.

GRAHAM: (Geeft Charlie een kopje thee) Hier. Ik neem aan dat Beatrice er ook één zal

willen, het is erg koud buiten.

CHARLIE: Hou het stand-by.

MAGGIE: Hoe is het met haar?

CHARLIE: Met Bea? Alles oké. Je weet wel, wij acteurs, we worden niet oud, we lossen de

rol. (Hij grinnikt om zijn eigen grap)

MAGGIE: Ik wou dat jij en Bea jullie revue-act nog een keer zouden doen… al was het

slechts voor één avond. Mensen praten er nog steeds over. En over hoeveel ze

van jullie twee hielden.

CHARLIE: Ach ja... ja, het is makkelijk om geliefd te worden wanneer de spots op je gericht

zijn. Het is als de lichten uit zijn, dat het echt telt. We zijn al vijftig jaar samen, ik

en Beatrice. Zowel als man en vrouw, als "Charlie en Bea" op het podium. Het is

een oude hoer.

MAGGIE: (Verbaasd) Je vrouw?

CHARLIE: Showbusiness.

MAGGIE: Oh! Ah ja... sorry… (Ze lacht, verlegen)

CHARLIE: Maar je doet het omdat je ervan houdt. Wij allemaal. Het is een bizarre

meesteres... hard, wreed en vermoeiend.

12

MAGGIE: Showbusiness?

CHARLIE: Nee, mijn vrouw. Je bent echt erg in de war.

JACK: Haar hoofd is een vergiet.

CHARLIE: Beatrice was de ster, weet je. Oh, ik was goed. Maar alle ogen waren op haar

gericht. Zij schitterde. Dat kan je niet leren. Ze kunnen niemand leren hoe je moet

schitteren. Je hebt ons dus nooit gezien?

MAGGIE: Ik moet dat toch één keer gedaan hebben... toen ik nog heel jong was en nog niet

oplette. Ik was vaak in de Empire. Ik hing daar steeds rond met mijn oom. Hij was

een soort manager. Hij zorgde voor Bart Brady, de Dansende Accordeonist.

CHARLIE: Oh ja – die herinner ik me nog. Hij was verschrikkelijk slecht. Hij speelde altijd

voor de achterhoofden.

MAGGIE: Dat klopt.

GRAHAM: De achterhoofden?

CHARLIE: De slotact op de affiche. Dan speelde je terwijl het publiek de zaal al aan het

verlaten was... dus alles wat je dan kon zien was hun achterhoofden. Ze hadden

Bart aan het einde van de show gezet, om het gebouw zo snel mogelijk te

ontruimen. Alleen een grote brand zou het theater sneller kunnen laten leeglopen

dan Bart Brady... Hij is jong gestorven. God moet zijn act gezien hebben... (Gaat

naar Jack) Jack heeft echter nooit voor één lege stoel gespeeld. Hoe gaat het

ermee, jongen? Waar ben je mee bezig?

JACK: Sinds het diner gisteren? Met niet zo geweldig veel. Wat kom je hier doen?

MAGGIE: Wees toch niet zo brutaal… Hij vroeg mij exact hetzelfde.

CHARLIE: Ik wilde gewoon mijn jongen zien.

JACK: Maar het is nog zo vroeg in de ochtend. Ik weet dat ik onweerstaanbaar ben,

maar er moet toch een dringendere reden zijn voor dit bezoek.

CHARLIE: Nee, echt niet.

JACK: Ben je zeker?

CHARLIE: Wel, er is eigenlijk wel iets...

13

JACK: Zeg maar.

CHARLIE: ik moet je iets vragen, Jack. Op een goed moment - je weet wel, wanneer het je

uitkomt - kan je eens zien of je moeder en ik… of we misschien - als er een gaatje

in je agenda te vinden is - hier voor een paar dagen mogen komen logeren? We

hebben behoefte aan wat verandering van lucht af en toe en je moeder heeft een

hekel om met mij de hele dag vast te zitten in het huis… Is dat iets waar we het

over kunnen hebben? Een beetje vakantie voor ons... hier bij jou thuis?

JACK: Ik betwijfel of het een goed idee is. Wij maken zo al genoeg ruzie.

CHARLIE: Dat komt omdat we elkaar niet genoeg zien. Dus sparen we het allemaal op. Als

ik hier voor een dag of twee non-stop zou rondlopen, zouden we geen dingen

meer vinden om over te schreeuwen.

JACK: Dat is een interessante theorie.

CHARLIE: Kijk, het is gewoon een vraag… (Tot Maggie) Je zou denken dat ik om zijn leven

vroeg. (Terug tot Jack) Het was maar een idee... op goed geluk... Ik vroeg me

alleen maar af of we hier een paar dagen konden blijven, dat is alles.

JACK: Wel... Ja, oké zeker.

CHARLIE: Oh, dat is... dat is echt tof van je. (Schreeuwt in de tuin) Hij zei: "Ja"! (Beatrice,

zijn vrouw, komt op met een grote kofferkast op een trolley) Ik haal de koffers.

(Tot Graham) Help je ons een handje? (Af met Graham)

JACK: Ik dacht dat je zei “op goed geluk"? Maggie, help!

MAGGIE: Tja, wat verwacht je dat ik doe? Ik ben geen familie. Help je moeder met die

koffer of wat het ook is.

JACK: Het is hun oude vaudeville kofferkast. Ze kunnen de hele wereld opslaan in dat

verdomde ding.

BEATRICE: Goedemorgen, schat. Dit is erg gul van je. (Ze kuist de sneeuw van de koffer,

zodat hij op de vloer valt)

JACK: Het is helemaal niet gul van me... Draai al maar om!

BEATRICE; Doe niet gek.

14

JACK: Ik meen het! Je kunt hier niet blijven.

BEATRICE: Stop ermee, we zijn hier al. En het pakken duurde uren. Adem in, schat Neem

een grote hap lucht. Morgenvroeg zal het allemaal heel normaal lijken.

(Charlie en Graham komen weer op met elk twee grote koffers)

JACK: Vertel me eens... Hoe lang blijven jullie precies?

CHARLIE: Slechts een paar dagen... een week… of twee... We zijn weg voor kerstmis.

JACK: Het is al Kerstmis!

CHARLIE: Juist, volgende kerstmis.

JACK: Pa!

CHARLIE: We zullen het later bespreken. Ik wil er niet over praten waar je moeder bijstaat…

Ze heeft een zwak hart.

BEATRICE: Alleen omdat ik met jou leef. (Charlie gaat naar de deur die naar de slaapkamers

leidt, Graham volgt hem gedwee)

JACK: Zorg er maar voor dat die koffers niet botsen tegen de… (Op dit moment slaan de

koffers die Charlie droeg tegen de deurstijl. Jack wanhoopt. Charlie en Graham

gaan af)

BEATRICE: (Verwijzend naar de koffer) Deze zal niet door die deur kunnen. We zullen die

ergens moeten parkeren.

JACK: Wat denk je van bij jullie thuis?

BEATRICE: Oh, maak je geen zorgen, Jack. Ik weet zeker dat we daar uiteindelijk terug

naartoe gaan.

JACK: "Uiteindelijk"?

(Jack manoeuvreert de kofferbak naar de zijkant van het podium en zet hem van

de trolley. Maggie onderzoekt hem met interesse)

BEATRICE: Het is slechts voor een paar dagen... laat ons dan maar eens kijken wat er

gebeurt. Ik heb nood aan verandering van lucht... dringend! Vroeger waren we

altijd onderweg, verder reizend, steeds maar weer. Je vader en ik waren echte

zigeuners. En ik wilde elke minuut met hem doorbrengen. Maar nu zitten we thuis

15

opgesloten als een paar ratten in de val en wil ik hem vermoorden. Nee, echt...

zelfs met mijn blote handen.

JACK: Maar nadien zullen we het bekijken, ja? We moeten het absoluut herbekijken.

BEATRICE: Absoluut, schat. Natuurlijk zullen we dat. We willen je niet tot last zijn.

MAGGIE: Ik hou van je kofferbak.

BEATRICE: Oh... dank je, Maggie. Is hij niet geweldig? We hebben er al jaren geen gebruik

van gemaakt. Maar hij is zo vol met nuttige dingetjes, dat hij wel met ons mee

moest. (Maggie opent de deur van de koffer en blaast het stof eruit. Ze wordt

overspoeld door een enorme wolk) Ja, ik zou ze eens een goede beurt moeten

geven.

MAGGIE: Er zit stof in dat ouder is dan ik.

BEATRICE: Graham kan een vochtige doek brengen, dan zal ik hem eens goed afschrobben.

(Charlie nu weer op met lege handen) Waar is Graham?

CHARLIE: In onze kamer.

JACK: De logeerkamer... het heet ‘de logeerkamer’.

(Beatrice gaat naar de slaapkamer)

MAGGIE: Ik moeten nu echt gaan, Jack.

JACK: (Droogjes verwijzend naar zijn ouders) Je blijft niet tot het einde van de

voorstelling?

MAGGIE: Nee. Ik denk dat ik maar voor de matinee terugkom. Ik zie je wel op Kerstmis voor

de lunch.

JACK: Als ik het niet te druk heb met het verhuizen van mijn ouders.

MAGGIE: Oh, Jack... komaan. Je hebt maar één paar ouders in dit leven.

JACK: (Kijkend naar zijn vader) God zij dank!

CHARLIE: Hij zegt zulke grappige dingen... Soms denk ik zelfs dat hij het meent.

MAGGIE: Het was leuk om je nog eens te zien.

16

CHARLIE: Nee, nee, ga nog niet, Maggie. We zijn hier net. We moeten nog bijpraten. Jack,

zeg haar dat ze moet blijven.

JACK: Eigenlijk zou ik ook liever willen dat je blijft. Het zou goed zijn om een getuige van

dit alles te hebben. Anders zal niemand me geloven... Heb je al ontbeten?

MAGGIE: Nee, niet eens een koekje.

CHARLIE: Goed. Dan eten we samen de beste maaltijd van de dag. Je leert om van je

ontbijt te houden als je in de showbusiness zit. Het is de enige maaltijd die je niet

nerveus eet. (Graham en Beatrice komen op, elk met een vochtige doek. Zij gaan

meteen naar de kofferbak en beginnen te vegen) Wat dacht je van een koppel

eieren. Hebben we eieren?

JACK: Graham, hebben we eieren? Maggie weigert te vertrekken totdat ze eieren krijgt.

GRAHAM: Dat maakt dan vier voor het ontbijt?

JACK: Ja, ik veronderstel van wel.

GRAHAM: Dat zal nog wel lukken, denk ik.

JACK: Ik zal je helpen. Zolang we de voorraden maar hebben. Ik kan de omeletten

maken.

BEATRICE: Ik wist niet dat hij kon koken.

GRAHAM: Dat kan hij ook niet, maar dat heeft hem nog nooit tegen gehouden.

JACK: We nemen een leuk ontspannen ontbijt en bespreken deze "situatie", oké?

CHARLIE: Het is geen situatie. Je doet het negatief klinken. Sommige mensen dromen ervan

om hun ouders bij hen in huis te hebben.

JACK: Wat voor mensen?

CHARLIE: Billy Blade liet zijn ouders bij hem inwonen.

JACK: Wie - verdomd - is…

CHARLIE: Billy Blade? Heeft in het vaudeville circuit gewerkt… "de man die met bijlen

jongleert ". Hij liet zijn ouders overkomen en ze zijn er altijd gebleven. Oké, ze

hadden geen andere keuze… na die show toen hij zijn handen had afgehakt.

17

JACK: En dat is het beste voorbeeld waar je mee kan afkomen?

CHARLIE: Ik had niet veel tijd.

JACK: Wel, nu ik nog steeds tien vingers heb, verandert er niets aan de situatie. Het kan

gewoon niet... Besef dan je niet dat ik kalm moet blijven, alleen moet zijn.

CHARLIE: Dat wordt overschat.

JACK: Maar ik moet... Maggie, help me eens even.

MAGGIE: Kijk niet naar mij. Ik ben hier alleen voor de eieren.

JACK: Goed… Twee woorden: onafhankelijkheid en privacy.

CHARLIE: Dat zijn drie woorden.

JACK: Pa!

CHARLIE: Waarom heb je privacy nodig? Je staat voor niets op. Ik zie hier nog steeds geen

sexy vrouwen rondhangen.

MAGGIE: Oh, dank je wel.

CHARLIE: Jij telt niet mee. Je bent zo goed als familie. Zie het als liefdadigheid.

JACK: Kan ik niet gewoon een donatie doen?

CHARLIE: Trouwens, je zult nauwelijks merken dat we er zijn.

JACK: Och kom! Ik heb in mijn hele leven nog nooit iemand ontmoet die nog

egocentrischer is dan jij.

CHARLIE: Wel, we zorgen in ieder geval voor uw amusement en vermaak. Deze plaats heeft

een goede injectie van hersenloze onzin nodig. Is het niet, Graham?

GRAHAM: Oh, dat weet ik nog zo niet. (Hij draait zich naar de zaal. Hij draagt een komische

bril, waarin een paar oogballen aan een grote veer hangen, die tot aan zijn kin

neerhangen. Er is geen reactie van de anderen, maar Graham lacht om zijn eigen

grap)

CHARLIE: Dat is de eerste keer dat er iemand mee moest lachen.

GRAHAM: Er zitten hier nog allerlei dingen in.

18

CHARLIE: (Gaat naar de kofferbak) Onze hele carrière zit er in. (Graham haalt er twee Britse

vlaggen uit en zwaait ermee) Die zijn voor de bisnummers. Als de show echt goed

was. (Hij haalt er nu een fles Whisky uit) En dat is voor wanneer de show echt

slecht was.

GRAHAM: Oh, het is fantastisch. Het is zoals het vinden van een begraven schat. En al die

make-up!

CHARLIE: Die had je hard nodig. De lichten waren in die dagen heel fel. Je moest je wangen

rood maken, je oogrand uitlijnen. De ogen ook aan elk uiteinde bijwerken. Dan

leken ze wat groter. (Charlie reikt in de kofferbak en haalt er een bijzonder rare

hoed) He, Jack, ken je deze hoed nog?

JACK: Natuurlijk. Die droeg je voor de begrafenis van tante Emma.

CHARLIE: (Tot Graham) Hij kent onze hele garderobe. Hij bracht zijn hele jeugd backstage

in de kleedkamers door. Het zien van aanbrengen en afhalen van de make-up.

De hoeden, de kleren. En dan moesten we voor tien minuten het podium op. Eén

keer per uur, elk uur. Soms acht shows per dag. En hij zat dan alleen in de

kleedkamer, te oefenen op de piano, elke keer weer, totdat we terug kwamen.

Daarom is hij zo goed geworden. Als we hem niet volledig genegeerd hadden,

zou hij niet de man zijn geweest die hij nu is.

GRAHAM: Wat kan ik nog aan doen?

CHARLIE: Wat dacht je hiervan? (Charlie haalt snel een valse snor te voorschijn en plakt die

op bij Graham) Mijn god, dat is beangstigend… je ziet er net uit als... Eigenlijk zie

je er net hetzelfde uit, maar dan alleen wat angstaanjagender. (Hij haalt een

kleine fluit te voorschijn) Speel je iets?

GRAHAM: Nee, niets.

CHARLIE: Wat kan je dan wel? Wat is jouw talent?

GRAHAM: Helemaal niets. Kan niets spelen, kan niet zingen, niet dansen. Daarom hou ik al

heel mijn leven de huizen draaiend van mensen zoals Jack. Op die manier kan ik

tenminste elke dag werken met mensen die het wel kunnen, zodat ik vergeet dat

ik het niet kan. Alleen ben ik een artistieke leegte.

19

CHARLIE: Och, God houdt ervan om de dingen te verspreiden… sommigen kregen talent,

sommigen kregen intelligentie en sommigen zien er goed uit... Ik vraag me af wat

jij hebt...

GRAHAM: Oh, heel erg bedankt!

CHARLIE: Ik maak maar een grapje. Je weet dat we van je houden.

GRAHAM: Tot ik het ontbijt serveer, houdt iedereen van mij. (De deurbel gaat) Excuseer me,

ik ga even open doen.

JACK: Als het iemand anders met een koffer is, vertel ze dan dat we al

helemaal volgeboekt zijn.

GRAHAM: Het is waarschijnlijk de post.

(Graham gaat de deur open doen, nog steeds met zijn komische bril en snor. De

bezoeker is de postbode, hoewel ongezien voor het publiek) Goeie morgen!

(Graham krijgt een handvol brieven, dan sluit hij de deur) De postbode reageerde

niet eens op mijn gezicht! Hij knipperde niet eens met zijn ogen.

MAGGIE: Als je eenmaal duizend vrouwen bij zonsopgang, zonder make-up, hebt gezien,

dan schrik je van niets meer.

GRAHAM: (Hij controleert de post) Dit is allemaal voor het kantoor... Hoewel er een fanbrief

voor Jack is, zo te zien. (Hij ruikt aan de enige roze envelop) Oh ja. Zeker een

bewonderaarster.

CHARLIE: Wat is het? Parfum?

GRAHAM: Nee, Dettol… zijn fans zijn zeer oud. (Hij geeft de brief aan Jack. Hij opent hem)

En hier één voor jou, Charlie.

CHARLIE: Oh, geweldig. (Hij neemt hem aan. Jack stopt het in zijn zak)

JACK: Hoe kan dat?

CHARLIE: Ik vroeg de postbode om onze post naar hier door te sturen.

JACK: Was dat niet een beetje voorbarig?

CHARLIE: Helemaal niet. Ik wist dat je niet van plan was om je eigen ouders op straat te

gooien.

20

JACK: Je hebt je eigen huis!

CHARLIE: We hebben behoefte aan gezelschap, Jack. Niemand bezoekt ons nog. (Tot

Maggie, triestig) Al onze vrienden zijn dood.

MAGGIE: Oh, dat spijt me.

JACK: Nee, dat zijn ze niet! Luister niet naar hem. Zijn laatste verjaardag kon je niet

bewegen door alle "gegadigden" die opdaagden. Het was een tachtigjarige

invasie. Je weet hoe theatermensen zijn... ze horen dat er een gratis maaltijd

aangeboden wordt en ze kunnen er niet snel genoeg naartoe.

CHARLIE: Het was dat niet alleen. Zing-mee-Sally had één van haar beroemde

verjaardagstaarten gebakken.

MAGGIE: Wie in hemelsnaam…?

BEATRICE: Zing-mee-Sally. Die werd gebruikt om de menigte oude nummers te laten mee

schreeuwen, terwijl ze een vat bier op haar hoofd liet balanceren.

CHARLIE: Ze was een legende, zowel op het podium als in de slaapkamer. Vooral in de

slaapkamer. Men zei dat ze elke truc uit het boek kende.

JACK: Pa!

CHARLIE: Wat? Het is alleen maar seks. We doen het allemaal. Bij volle maan doen zelfs je

moeder en ik het nog.

JACK: Ik denk dat ik wat ga liggen.

CHARLIE: Ik maak maar een grapje. We doen het niet meer. Alles is een jaar geleden

opgedroogd.

JACK: En toch denk ik dat ik wat ga liggen.

CHARLIE: Trek het je niet aan. Wat dacht je van een lekker glas rode wijn?

JACK: Het is tien uur in de ochtend!

CHARLIE: Oké dan, witte wijn.

GRAHAM: Weet je wat, ik zet een fles koud voor later op de dag?

21

JACK: Ja, pa, laten we voor 11 uur nog niet met alcohol beginnen... geef je lever een

beetje vakantie. (Tot Beatrice) Ik weet niet hoe je het met hem volhoudt.

BEATRICE: Ik heb nooit gezegd dat ik dat deed.

MAGGIE: Hoeveel jaar is het geleden?

BEATRICE: Sinds wat?

MAGGIE: Dat jullie getrouwd zijn.

BEATRICE: Oh, ik probeer er niet aan te denken. Het verhoogt mijn bloeddruk.

MAGGIE: Was het liefde op het eerste gezicht?

BEATRICE: Nee. Op het eerste gezicht kon ik hem niet uitstaan.

CHARLIE: Oh charmant!

BEATRICE: Nou, je was niet eens romantisch, zelfs niet op onze eerste date.

CHARLIE: Ik kocht je pralines.

BEATRICE: En je at ze zelf op!

CHARLIE: Ik moest op de bus wachten! En ik had niks anders te doen.

BEATRICE: (Tot Maggie) Zie je wat ik bedoel? Hoe dan ook, op de een of andere manier zijn

we toch nog bij elkaar gebleven. In goede en slechte dagen... meestal slechte, als

ik er zo aan denk.

MAGGIE: Ik zou graag getrouwd zijn.

BEATRICE: Ik ben er zeker van dat je een mooie bruid zou zijn. Ik weet niet zeker of ik dat

was. Charlie gaf me niet veel tijd om er over na te denken. Het gebeurde allemaal

in een opwelling. Zeer impulsief… opeens stonden we in het gemeentehuis en

ondertekenden het trouwregister. Ik dacht dat we gewoon een zak friet gingen

halen. Maar als je wilt trouwen, dan zal je trouwen. Dat is wat ik geloof. Het is

slechts een kwestie van tijd. Dat geldt voor Jack ook.

JACK: Dat betwijfel ik ten stelligste.

BEATRICE: Cupido wacht daar achter de hoek op het juiste moment om zijn pijl in je hart te

schieten.

22

JACK: Het zal er niet in doordringen. Hij zal een machinegeweer nodig hebben. En

bovendien... hoe kan ik ooit nog iets romantisch ondernemen met mijn ouders die

hier wonen. Dat veegt alle hoop op passie meteen van de tafel.

BEATRICE: Jack, je weet dat wij op eender welk moment vertrekken, als je dat je echt wilt. Ik

bedoel, alle gekheid op een stokje, als je echt wilt dat we je alleen laten, hoef je

alleen maar te zeggen: "Ma, pa, ik hou van jullie, maar ik heb nu tijd nodig voor

mezelf en dus moeten jullie nu terug naar je eigen huis." En dan gaan we.

JACK: Echt?

BEATRICE: Echt.

JACK: "Ma, pa, ik hou van jullie, maar ik heb nu tijd nodig voor mezelf en dus…

BEATRICE: (Onderbreekt hem, terwijl ze naar Graham gaat) Niet nu, schat, ik wil nu even met

Graham praten.

GRAHAM: Ja?

BEATRICE: Is er taart?

GRAHAM: Taart? Ik heb juist de glazuur op de kerstcake gelegd.

BEATRICE: Oh ja, alsjeblieft.

GRAHAM: Charlie?

CHARLIE: Kan er ook een glas sherry bij?

JACK: Nee, dat kan niet, gek genoeg. (Tegen Graham) Zet gewoon het hele ding op de

piano. Je weet dat ze eten als varkens.

(Graham gaat af in de keuken)

CHARLIE: Je hebt altijd honger als je op een podium werkt.

MAGGIE: Maar verandert die gewoonte niet wanneer je met pensioen gaat?

CHARLIE: Ik denk niet van mezelf dat ik met pensioen ben, zie je. Ik zie het als een pauze.

Een ongelooflijk lange pauze.

23

BEATRICE: Hij zou me terug laten dansen en zingen voor mijn avondeten, als hij zijn zin

kreeg. En laten spelen in elk instortend theater of godvergeten vlooienkot in het

land. Dat is het probleem met acteurs als Charlie... ze stoppen nooit met acteren!

CHARLIE: (Theatraal) Hoe durf je..!

JACK: Je zal hem nu niet meer veranderen.

BEATRICE: Oh dat weet ik! De enige manier om Charlie te stoppen, is door hem met een

grote schop op zijn hoofd te slaan.

CHARLIE: Zullen we het nog eens doen?

BEATRICE: Wat nog eens doen?

CHARLIE: De oude routine - de kerstrevue. Uit nostalgie.

BEATRICE: Doe niet onnozel.

CHARLIE: Voor Maggie… Maggie zou het graag eens zien. Nietwaar?

MAGGIE: Eigenlijk wel, ja. Ik zou het geweldig vinden. Je toch ook, hé Jack?

JACK: Ik zag het al duizend keer. Het zal nog niet verandert zijn. Het zal nu alleen met

krakende botten gespeeld worden en overstemd worden door winderigheid.

CHARLIE: Ik heb nooit scheten gelaten tijdens een optreden.

BEATRICE: (Tegen de anderen) Dat is waar, hij heeft ze altijd opgeslagen voor als we terug in

de kleedkamer waren. Ik ben een zeer gelukkige vrouw. (Tegen Charlie) Maar

nee bedankt. Je moet nog helpen bij het uitpakken.

CHARLIE: Maar ik weet niet waar ik iets moet leggen.

BEATRICE: Sokken in de sokkenlade, ondergoed in de ondergoedlade en daarna laat je je

verbeelding maar de vrije loop!

CHARLIE: Goed, ik doe het daarna wel.

BEATRICE Na wat?

CHARLIE: Na de show! Oh komaan, jij oud wrak.

BEATRICE: Ik ben geen oud wrak. En als ik het wel ben, komt dat door jou.

24

CHARLIE: Ik dacht dat het plezant zou zijn!

BEATRICE: Wel, jouw idee van plezier en het mijne kwamen nooit overeen, weet je!

CHARLIE: Ga je eens stoppen met een scène te maken!

BEATRICE: Ik? Jij bent degene die er graag als een idioot wil bijlopen. Je heupen zullen het

niet aankunnen.

CHARLIE: Mijn heupen zijn mijn eigen zaken!

BEATRICE: Och, hou je bek!

CHARLIE: Hou zelf je bek!

BEATRICE: Nee, hou jij je bek maar dicht!

MAGGIE: (Onderbrekend) Misschien een andere keer maar. Beter om het zo te laten - als je

niet zeker bent dat je er klaar voor bent.

BEATRICE: (Geaffronteerd) Natuurlijk zijn we er klaar voor! Wat bedoel je met 'niet zeker

bent'?

JACK: Zie nu wat je gedaan hebt.

MAGGIE: Ik bedoelde…

BEATRICE: Verdorie. We kunnen misschien een beetje kraken, maar ze hebben ons nog niet

gekist. 'Niet zeker zijn'! Charlie, pak mijn hoed.

CHARLIE: (Gelukkig) Dat is mijn meisje!

JACK: (Roept naar achter, in paniek) Graham !!

CHARLIE: (Gaat naar de koffer) We hebben hier alles in wat we nodig hebben. Ik heb het

allemaal ingepakt… voor het geval dat… (Hij rommelt in de koffer om de oude

attributen voor hun show bij elkaar te zoeken)

BEATRICE: (Gaat tot bij hem) Zoek eerst de muziek maar en blaas het stof eraf.

GRAHAM: (Komt op en kijkt naar Jack om te zien wat hij wil) Had u iets nodig?

JACK: Ja, een grote schop.

25

(Graham neemt het verzoek serieus op en gaat af. Als ze de muziekpartituren

gevonden hebben en de nodige hoeden, jasjes en andere attributen komt Charlie

terug bij Jack en geeft hem de stoffige partituren)

CHARLIE: In B-mol. (Aan te passen aan de vereiste toonhoogte)

JACK: Ik ken de muziek, pa.

CHARLIE: Wel, doe het dan maar. We willen niet dat je het voor ons verpest.

(Jack schudt zijn hoofd in ontevredenheid. Charlie en Beatrice gaan naar het

centrum van de scène en maken zich klaar voor hun optreden)

JACK: (Tegen Maggie) Dit is jouw schuld.

CHARLIE: Kom, schiet op… en steek er wat pit in.

(Jack wuift eerst naar Maggie en gaat dan gewillig aan de piano zitten)

JACK: Wel, maak er het beste van, jullie twee, want het zal nooit meer gebeuren.

(Jack begint op de piano te spelen met repetitieve akkoorden als intro)

MAGGIE: Wacht, wacht, ik zat nog niet neer. (Ze neemt een stoel en gaat zitten om te

kijken)

BEATRICE: Dit ziet er niet goed uit. We zouden een entree moeten maken.

CHARLIE: Uit de tuin.

(Ze vertrekken naar achter. Jack ziet ze als ze voorbij komen)

JACK: Waar gaan jullie heen?

CHARLIE: Niets waar jij mee bezig moet zijn – doe gewoon de entree.

(Ze gaan buiten in de tuin, waarna ze de deur sluiten. Jack blijft de entreemuziek

spelen, maar er gebeurt niets. Na een tijdje gaat de deurbel Jack stopt met spelen

en realiseert wat ze hebben gedaan. Hij laat zijn hoofd op de piano zakken in

ongeloof)

MAGGIE: Moet ik gaan open doen? Jack?

(Jack steekt zijn hand op om haar tegen te houden. De deurbel belt een tweede

keer. Hij loopt rustig naar de deur en maakt ze open)

26

CHARLIE: Het is daar om te bevriezen,. Wie heeft die deur gesloten?

(Jack zegt niets, gaat terug naar de piano. Charlie en Beatrice stappen binnen)

We zullen vanaf hier beginnen.

BEATRICE: Oh, wacht eens - waar is de rest van ons publiek?

JACK: Die vertrokken twintig jaar geleden al.

BEATRICE / CHARLIE: (Samen) Graham !!!

(Jack zit bij de piano en start de repetitieve akkoorden weer. Graham komt op. Hij

staat aan de deur, met een grote Kerstcake in één hand en een grote schop in de

andere)

GRAHAM: Wat wilt u eerst?

(Beatrice en Charlie beschouwen dit als hun cue en beginnen hun shownummer,

begeleid door Jack aan de piano. Graham kijkt toe en geniet er van, vanuit zijn

positie bij de deur. Maggie is ook bevangen door het nummer. Het is afgewerkt,

grappig en heerlijk oubollig)

BEATRICE / CHARLIE: LIEDJE 2: MEDLEY “MRS SANTA CLAUS” (FULTON / STEELE /

WHALEN)

(Charlie zingt de lead vocals)

"SANTA CLAUS GOT STUCK IN MY CHIMNEY” (HARDY/MOORE)

(Beatrice zingt de lead vocals)

“JINGLE BELLS” (PIERPONT / PUBLIC DOMAIN)

(Dit zingen ze samen. De act eindigt met een de lichten die dimmen)

BLACK-OUT

(Een koor zingt "JINGLE BELLS" door het hele scene-wissel)

27

SCENE 2

(Een paar dagen later. De late avond. De koffer is nu dicht en netjes weggezet

vlak bij de zijkant van de kamer. Beatrice is alleen, een sjaal aan het breien.

Graham komt op)

GRAHAM: Het zal niet lang meer duren.

BEATRICE: Oh, geen probleem! Ik ben blij met dit beetje rust en stilte. Dan kan ik mijn sjaal

afmaken.

GRAHAM: Voor mij?

BEATRICE: Wel, Jack zal hem wel nooit dragen. Zijn sjaals moeten van zijde zijn en uit zo’n

excentrieke winkel uit Bond Street komen. En Charlie heeft er al een dozijn, dus

ja… hij is voor jou.

GRAHAM: Dank je.

BEATRICE: Niets te danken. Het doet de tijd voorbij gaan. En we hebben zo extreem veel van

zo’n dagen.

GRAHAM: Warme choco, warme melk met honing?

BEATRICE: Nee, kom hier en ga zitten.

GRAHAM: Ik moet verder aan de slag met het avondeten.

BEATRICE: Het moet alleen nog maar opgediend worden. Dat kan je doen als ze er zijn. Kom

eens hier, ik heb niet vaak de kans om met een leuke jongeman te praten.

GRAHAM: Oké, als je erop staat? (Gaat bij haar zitten)

BEATRICE: Dat was één van de leuke dingen van het de hele tijd toeren… dat er altijd veel

jonge mensen rondhingen, toneelmeesters, zaalpersoneel. In sommige stukken

zaten stagiaires, die elke dag naar de show kwamen kijken met het idee dat ze

het misschien zouden moeten overnemen wanneer één van die oude knarren het

niet meer kon halen. Er waren een aantal zeer knappe jonge kerels bij. Hoewel

we wisten dat ze echt hun tijd aan het verspillen waren. Variété was sneller aan

het sterven dan wij allemaal. En als het verdween, nam het ons allemaal mee.

GRAHAM: Niet allemaal. En ik heb een sjaal om dat te bewijzen.

28

BEATRICE: Wij vechten er ons wel door, maar het nummer is weg… dat bedoel ik.

GRAHAM: Kan je het niet op de één of andere manier opstapelen? Je weet wel…

BEATRICE: Hoe ‘opstapelen’?

GRAHAM: Het verzamelen. De foto’s van de act die je had met Charlie. De kostuums, de

scripts… Je weet wel, alles wat met het nummer te maken had. Stop het in een

doos.

BEATRICE: Waarom?

GRAHAM: Voor alle toekomstige generaties. Misschien zullen ze op een dag een museum

voor jullie bouwen.

BEATRICE: Ja, ons helemaal mooi opgezet.

GRAHAM: Anders verdwijnt het, net zoals je zei.

BEATRICE: Dat is het leven, hé? Dat is hoe het bedoeld is te zijn. We staan hier en dan op

een dag is alles gewoon weg. Alles. En bovendien heb je natuurlijk de vreugde

van de ouderdom om je aan op te trekken. We waren gewoon om steeds mooi

groot applaus te krijgen als we het podium opwandelden. Nu krijgen we al een

applaus voor het feit dat we nog kunnen wandelen. Als het voorbij is, is het

voorbij. Als er iemand geïnteresseerd was om ons te zien, hadden ze maar een

ticket moeten gekocht hebben.

GRAHAM: Ja, maar hoe zit het dan binnen honderd jaar?

BEATRICE: Het zal niemand nog wat kunnen schelen. Ze zullen allemaal op de maan leven.

GRAHAM: De mensen zullen zich jou en Charlie altijd blijven herinneren.

BEATRICE: Zelfs nu weten de mensen al niet meer wie Charlie en ik zijn. Dat is

showbusiness.

GRAHAM: Ik denk dat je het allemaal moet opschrijven. Je hele leven. Je zal nu genoeg tijd

hebben om dat te doen, nu je hier komt wonen.

BEATRICE: Een autobiografie? Nee, ik denk het niet.

GRAHAM: Het zou de mensen fascineren.

29

BEATRICE: Onzin. Mensen lezen autobiografieën alleen door de schandalen. De boeken zelf

zijn geen succes, tenzij ze met tweeëntachtig mensen naar bed zijn geweest in de

drie eerste hoofdstukken. (Graham kijkt haar aan) En nee, Graham, dat heb ik

niet gedaan. Ik zou nooit zoveel hebben kunnen breien.

GRAHAM: Dat is spijtig.

BEATRICE: Dat vind ik ook!

GRAHAM: Het boek, bedoel ik. Dingen zouden niet zomaar mogen verdwijnen.

BEATRICE: We hebben onze act natuurlijk wel laten filmen.

GRAHAM: Wel dan.

BEATRICE: Iedereen deed het. Het bracht goed op. Maar natuurlijk heeft het ons allemaal

vermoord. De theaters begonnen de filmpjes te tonen, in plaats van de live-acts

en we beseften al snel dat, als ze je op film hadden, ze je nooit nog voor het

echte werk zouden inhuren. In plaats van de act te moeten presenteren, zetten ze

de projector aan. En dat was dan jouw einde. Wij hadden het nooit moeten doen.

Het was ijdelheid, natuurlijk. Maar het draaide zich om en vrat ons op. Als je leeft,

leer je. En als je hebt geleefd, zolang ik… oh, dan heb je veel te veel geleerd. (Ze

houdt de onafgewerkte sjaal bij zijn nek) Die kleur staat je... Dit zal je de rest van

de winter warm houden. Tenzij je al een jonge dame hebt, die die taak vervult?

Een vrouwelijke aanraking. Beter dan wat oude wol.

GRAHAM: Wanneer zou ik die het hof moeten maken?

BEATRICE: Na een première barst deze plek toch van de jonge dames.

GRAHAM: Actrices!?

BEATRICE: Oh ja, daar heb je wel een punt.

GRAHAM: Hoe dan ook, ik kan mijnheer toch niet in de steek laten. Ik blijf bij hem tot hij me

niet meer nodig heeft.

BEATRICE: Zal mijn Jack ooit opnieuw trouwen, denk je?

GRAHAM: Ik weet het niet. Alleen hij kan dat beantwoorden... En nu moet ik naar mijn

avondeten… echt wel. (Hij staat op en gaat af in de keuken. Als hij binnen is, gaat

de deurbel en hij komt terug op) Juist op tijd.

30

BEATRICE: Daar gaat de rust en kalmte. Wacht… ik zal hun entree begeleiden.

(Beatrice legt haar breiwerk neer, staat op en gaat naar de piano. Ze begint ‘We

‘wish you a Merry Christmas’ te spelen, als Graham de deur opent voor Jack en

Charlie. Eerst speelt ze redelijk goed, maar al snel vervalt ze in steeds slechter

spel, elke vijfde noot hilarisch verkeerd. Ze blijft zo spelen in de volgende

replieken. Jack en Charlie komen op, dragen een jas en een hoed. Jack heeft er

een smoking onder aan. Ze discuteren)

JACK: Ik zei niet dat je daar niet mocht zijn... Ik zei alleen dat ik niet wilde dat je je daar

kwam bemoeien.

CHARLIE: Ik gaf mijn mening.

JACK: Waarom kan je gewoon niet lachen en beleefd knikken, zoals ieder ander.

(Ze geven hun jassen aan Graham, die ze weg hangt)

CHARLIE: Ik veronderstel dat je zou gewild hebben dat je mij niet had uitgenodigd.

JACK: Ik was heel blij om je uit te nodigen… maar we waren gasten en je beet in de

hand van die ons voedt.

CHARLIE: Ze hebben ons nooit enig voedsel gegeven.

JACK: (Tegen Graham) Waarom zit moeder achter de piano?

GRAHAM: (Die niets kan horen) Wat? (Jack wijst naar haar) Ze wilde jullie entree opslaan.

JACK: We moeten een manier vinden om haar te stoppen dat te doen.

GRAHAM: (Luistert een momentje) Ik zal zien wat ik kan doen.

JACK: Zorg er gewoon voor dat ze bij ons aan tafel geraakt.

GRAHAM: Geen probleem. Ik neem aan dat u klaar bent voor het avondeten?

JACK: Ja, ik heb een reuzehonger. Ik zou wel een paard kunnen opeten.

GRAHAM: Ik ben bang dat we geen paard meer hebben, maar ik zal eens kijken waar we

wel mee voor de dag kunnen komen.

(Graham gaat naar Beatrice en fluistert in haar oor dat ze moet stoppen met op

de piano te spelen)

31

CHARLIE: Wat komt er op tafel?

JACK: Voor u - nederigheid.

(Beatrice stopt met spelen. Graham gaat af in de keuken)

BEATRICE: Zo… Wat vond je ervan? Ik gaf jullie een entree. Het was beter dan ik verwachtte.

Gewoon wat meer oefenen en het zal perfect zijn... Mijn pianospel charmeerde

ooit de vogels in de bomen.

CHARLIE: Nu jaagt het ze uit de bomen!

BEATRICE: Heb je er niet van genoten?

CHARLIE: Nee, dat hebben we niet gedaan! Het was absoluut afgrijselijk. Je was al slecht

genoeg toen je nog jonger was, maar nu is het gewoon pijnlijk. Wat in Godsnaam

dacht je dat je aan het doen was?

JACK: Pa! Zeg zoiets niet! Dat is verschrikkelijk!

CHARLIE: Je was hetzelfde aan het denken.

JACK: Zelfs als dat zo was, zou ik het nooit zeggen. Dat was precies het soort dingen

dat je aan die arme acteurs zei. Ze waren er van onder de voet!

CHARLIE: Ze vroegen me wat ik ervan vond.

JACK: Als een artiest je vraagt wat je ervan vond, dan willen ze eigenlijk niet weten wat

je denkt. Ze willen gewoon dat je zegt dat ze fantastisch waren. Het is geen

vraag, het is een opening creëren om een orkaan van complimenten te

verwelkomen. Je wordt geacht om dat te doen.

CHARLIE: In mijn tijd vertelde je gewoon de waarheid.

JACK: Wel, tijden veranderen. In de wereld van het moderne theater verbergen we onze

ware gevoelens, liegen we en zijn we compleet hypocriet. Dat heet vooruitgang.

CHARLIE: Je bent een softie, dat is jouw probleem. Te zacht, te gevoelig.

JACK: Oké. Ik neem dat als een compliment.

CHARLIE: Dat kan niet. Het was niet bedoeld als een compliment.

BEATRICE: O God, moet er nu altijd ruzie zijn.

32

JACK: (Tot Charlie) Jouw generatie is te hard... te koud. Geen wonder dat al jullie zonen

en dochters het verknald hebben.

CHARLIE: Verknald? Kijk naar jezelf! In je grote huis met je avonden in het café de Paris en

je zomercruises. Als dat verknald is, wil ik er nog een dozijn van. En te denken

dat ik je alles leerde wat je weet.

JACK: Och komaan, je was er nooit. Je was altijd weg voor je stomme act.

CHARLIE: Stom!? Hoe durf je. Ik denk dat wat jij doet nog stommer is. Cole Porter zingen,

heel elegant aan een piano zittend en geestig wezen met een fles champagne in

je reet.

JACK: Mensen vinden dat leuk.

CHARLIE: Mensen willen schilderen. Dat betekent nog niet dat ze de hele avond willen zitten

kijken hoe het droogt.

JACK: Je bent op je oude dag een chagrijnige oude knorpot geworden. Nee, niet alleen

nu… je was het altijd al. Zelfs toen ik nog een kind was. Je was eigenzinnig en

ontzettend moeilijk.

CHARLIE: Hoe weet jij dat? Ik was er nooit.

JACK: Geloof me, je hebt een volledige indruk achter gelaten tijdens je korte

verschijningen.

CHARLIE: Ik was misschien niet de ideale vader, maar we hielden van je. We hielden van je

en zeiden nooit een slecht woord over je, jij ondankbare klootzak.

JACK: Waarom ben je naar hier gekomen? Waarom? Gewoon om me de muur op te

jagen?

CHARLIE: Het was mijn schuld niet… het was je moeders idee. (Jack kijkt vragend naar zijn

moeder) Ze laat mij al het vuile werk doen. Ik wilde liever naar een caravan aan

de kust gaan.

JACK: Het is nooit te laat om te krijgen wat je wilt. Ik hoor dat kust prachtig is in deze tijd

van het jaar... waar dat ook is. Ik betaal zelfs voor de caravan. Laat ik het meteen

boeken. (Pakt de telefoon)

BEATRICE: Stop ermee.

33

JACK: Hij doet dat altijd. Hij vindt mijn zwakke plek en duwt er een mes in.

BEATRICE: Leg die telefoon neer… wij blijven hier.

JACK: Nee, ma, nee! Ik meen het. Een bezoekje brengen is één ding, maar…

BEATRICE: Slechts een paar dagen, goed? Slechts een paar dagen. Het is belangrijk.

JACK: Waarom? Ik zie niet…

BEATRICE: Nog een paar dagen en dan zijn we weg.

JACK: Wat is er aan de hand? Er is iets aan de hand, hé? Ik weet niet wat het is…

BEATRICE: Jack…

JACK; Wat is er? Vertel het me.

BEATRICE: Niets. Echt niet. We hebben gewoon een kleine rustpauze nodig, dat is alles. En

ik ben niet van plan om mijn gat te bevriezen aan de kust. Waarom moet je in

alles altijd aan samenzweringen denken? Ik dacht dat het leuk zou zijn om een

rustpauze te hebben en de feestdagen eens door te brengen met onze jongen...

Het maakt je gewoon zenuwachtig, dat is alles. Je overdrijft. Maar het is goed…

we zijn weg voor het weekend.

JACK: Dit weekend?

BEATRICE: Ik weet niet welk weekend. Je bent zo overdreven bezig met details. Maar kunnen

we alsjeblieft niet gewoon een wapenstilstand inroepen en er niet meer over

discuteren voor het moment. (Jack zakt in zijn fauteuil) Hebben jullie de hele weg

naar hier geruzied?

CHARLIE: Het is goed tegen de kou. Ik ga me een cognac nemen. (Hij gaat naar de bar)

BEATRICE: (Verandert van onderwerp) Hoe was de voorstelling?

JACK: Ik herinner het me niet!

(Graham komt op met een plateau sandwiches. Hij zet ze bovenop de piano en

gaat weer af. Ze nemen allemaal een servet en een bord sandwiches en eten die

op tijdens de volgende dialogen)

BEATRICE: De sandwiches zien er goed uit. Wat zit er tussen?

34

CHARLIE: Ik denk dat hij zei dat het paard was.

JACK: (Geërgerd) Zie je… zie je hoe je niet luistert. Je luistert nooit.

CHARLIE: Het is een van mijn kleine eigenaardigheden. Mensen houden van mijn kleine

eigenaardigheidjes (Tegen Beatrice) Nietwaar?

BEATRICE: Nee, niet echt.

(Charlie drinkt zijn glas Cognac in één keer leeg)

CHARLIE: Ik denk dat het een teken van de tijd is.

JACK: Wat?

CHARLIE: Dat je niet kunt zeggen wat je denkt.

JACK: Oh god…

CHARLIE: Als we in het circuit speelden vertelden de theaterdirecteurs ons precies wat er op

hun lever lag. Opmerkingen, kritiek, wijzig dit in je act, verander dat. Je luisterde,

je accepteerde het en je deed wat je werd gezegd. Denk maar aan de Royal?

BEATRICE: Aan Johnny Ruby.

CHARLIE: Toen Johnny Ruby de zaak runde, wilde hij dat alle acts tien minuten zouden

duren. Geen seconde langer. Dus we moesten het inkorten… een act die we 20

jaar gedaan hadden, inkorten. Maar zijn wil was wet. Hij wilde dat zijn show liep

als een trein. Dus als een goochelaar of zanger shit was, vond het publiek het niet

erg, want…

BEATRICE: Na tien minuten kwam er al een andere.

CHARLIE: Maar nu zijn ze allemaal zo gevoelig. Je kunt niets meer tegen ze zeggen. (Hij

neemt een hap van zijn sandwich) Een lekker paard.

(Graham komt weer binnen, met een plateau met warme chocolademelk en hete

melk)

GRAHAM: Hier heb je nog warme chocolade en warme melk met honing. Of wil jij er wat

Cognac in, Charlie?

BEATRICE: Hij heeft er al één op. Als je er nog één geeft, valt hij direct in slaap.

35

JACK: Ik zal het wel voor hem ingieten. Breng me eens een emmer.

(Graham haalt de karaf met cognac)

CHARLIE: Dank je, Graham. Ik hou wel van een druppeltje cognac.

JACK: Jij houdt wel van een druppeltje van eender wat.

CHARLIE: Dat is mijn schuld niet, dat is hoe ik opgevoed ben. Ze doopten mijn tutter in de

gin om me te helpen om in slaap te vallen. Hoe dan ook, iedereen drinkt teveel in

de showbusiness. Het is een deel van de religie. Alle getalenteerde mensen

drinken teveel.

JACK: Ik drink niet teveel.

CHARLIE: I rest my case.

GRAHAM: (Houdt de karaf boven het glas van Charlie en wacht om het in te gieten) Zeg

wanneer.

CHARLIE: ‘Nu’ zou goed zijn. (Graham giet de likeur in Charlies’s glas) Neem jij er ook één,

Graham?

GRAHAM: Maak je maar geen zorgen over mij. Ik behelp me altijd stiekem als niemand van

jullie kijkt.

CHARLIE: Ik wed dat je je nog met allerlei dingen behelpt als we niet kijken. (Hij drinkt van

zijn glas) Kan je er meer in doen, Graham? De eerste druppel is al verdampt.

(Graham giet nog wat Cognac bij)

JACK: Niet meer dan een extra druppel.

CHARLIE: Luister niet naar hem. Ik weet niet waarom je nooit méér hebt gedronken, Jack.

JACK: Ik evenmin. Ik heb er nochtans genoeg redenen voor.

GRAHAM: Hij doet het goed genoeg. Hij drinkt veel champagne tijdens de shows. Het is

allemaal zo gesofisticeerd.

BEATRICE: Waar komt al die verfijning vandaan? Niet van mij, hé Jack. En het is zeker niet

van je vader.

JACK: Nee, zeker niet.

36

BEATRICE: Wel dan?

JACK: Ik denk dat ik dat op een zeker punt moet hebben aangenomen. Ik heb dat zelf

bedacht. Als het gaat om geestige en charmante liedjes te zingen bij de piano,

eisen mensen dat je het product bent van een chick huisgezin. Dus accepteer je

die rol. doen gewoon alsof, zowel op als naast de scène. Je kleed je chick, je

praat chick en voor je het weet, heb je zo’n chick huisgezin. Mensen denken dat

ik een kopie ben van verschillende generaties in mijn familie. Ze zeggen altijd dat

ze graag eens mijn ouders zouden willen ontmoeten… de wereld willen zien waar

ik van kom. “Ze moeten zeer charmant zijn”, zeggen ze dan.

BEATRICE: En dan vertel je ze de waarheid?

JACK: Als ze werkelijk geïnteresseerd zijn vertel ik ze dat mijn ouders ‘Charlie en Bea’,

de beroemde revueartiesten waren… zijn. En dan zijn ze ontzettend verbaasd dat

ik geen zoon ben van een advocaat en een hertogin.

BEATRICE: Ik zou liever een hertogin geweest zijn.

CHARLIE: Nee! Er is niets prettiger dan vijf shows per dag te doen en te leven in een

vrachtwagen.

BEATRICE: Oh, jawel!

CHARLIE: Zoals wat? Het is een geschenk! Je hebt nooit je geluk gerealiseerd. Ik begrijp

niet waarom je het niet mist. Waarom het je niet gek maakt om niet meer op het

podium te staan.

BEATRICE: We deden het een paar dagen geleden hier nog.

CHARLIE: Dat telt niet.

BEATRICE: Ik mis het wel… heel af en toe. Ik ben alleen niet overtuigd dat het het perfecte

leven was. Verre van.

CHARLIE: Ik heb hier genoeg van. Ik ga naar bed!

(Charlie stormt de slaapkamer in, hij pakt een handvol sandwiches mee, als hij af

gaat)

GRAHAM: Ik zal, euh… ik zal u dan verder maar laten?

37

JACK: Ja… Dank je. Goeie nacht, Graham.

(Graham gaat langs de keuken het podium af)

BEATRICE: Jij en je vader moeten echt een betere manier van communiceren vinden, weet je.

Niet schreeuwen tegen elkaar, bijvoorbeeld.

JACK: Het zal nu niet meer veranderen. Niet na al die jaren. Toen jullie alleen voor het

diner kwamen, kon ik daar mee omgaan. Mijn lippen waren vergrendeld. Maar nu

je hier de hele tijd zullen zijn..?

BEATRICE: Je moet je gewoon wat meer ontspannen… kalmeer. Weet je wat, ik zal iets voor

je spelen op de piano. Dat werkte altijd om je te kalmeren toen je nog een baby

was.

JACK: Dat is lang geleden.

BEATRICE: Oh, doe gewoon wat je gezegd wordt. Je mag me niet tegenspreken, dat

verhoogt mijn bloeddruk.

JACK: Maar heb je dit al wat geoefend? Je weet hoe je speelt als je niet hebt geoefend.

BEATRICE: Ja, ja. Deze is mijn specialiteit. (Ze gaat aan de piano zitten. Jack gaat in de zetel

zitten. Hij sluit zijn ogen, haalt diep adem) Dus, sluit je ogen en... relax...

(Beatrice begint ‘Jingle Bells’ te spelen op de piano. Ze speelt een beetje beter

dan voorheen en de openingsnoten zijn perfect. Maar ze begint van de wijs te

raken af en toe en enkele noten zijn vreselijk verkeerd. Jack trekt een pijnlijke

grimas bij elke fout. Ze volhardt tot Jack het niet langer aankan. Hij staat op uit

zijn stoel en loopt naar de piano)

JACK: Stop! Stop!

BEATRICE: De piano moet gestemd worden.

JACK: Nee, moeder, je vingers moeten gestemd worden. Kom, schuif op.

BEATRICE: Maar…

JACK: Naar de fauteuil, jij! En geen woord meer.

(Beatrice neemt plaats in de fauteuil. Jack zit achter de piano)

38

BEATRICE: Ik probeerde om je te helpen ontspannen.

JACK: Ik was meer ontspannen tijdens D-Day!

BEATRICE: Laat mij nog eens proberen.

JACK: Nee heb ik gezegd! Ga zitten en hou je kalm.

BEATRICE: Wat is me dat? De manier waarop je tegen me spreekt…Iemand moest eens een

toneelstuk over deze familie schrijven.

JACK: Iemand heeft het al gedaan! Maar het publiek vond het niet geloofwaardig! Nu

dan… iets… zachter.

(Jack zingt en speelt)

JACK: Lied 3 :"HAVE YOURSELF A LITTLE CHRISTMAS" (MARTIN / BLANE)

(Tijdens het tweede deel van jet liedje, faden de lichten uit tot een lichtcirkel rond

Jack, achter de piano en de rest in black-out. Beatrice gaat af. Aan het einde van

het liedje gaan we over naar een optreden in het café de Paris. Maggie verschijnt

in haar avondkledij en komt bij de piano staan. Ze heeft een glas champagne in

haar hand)

JACK & MAGGIE: Lied 4: “LET IT SNOW, LET IT SNOW, LET IT SNOW" (STYNE / CAHN)

(Aan het einde van de zang geven ze elkaar een snelle kus)

BLACKOUT – Einde eerste bedrijf

39

TWEEDE BEDRIJF SCENE 1

(Jack en Maggie vervolgen hun optreden in het café de Paris)

JACK & MAGGIE: Lied 5 : "BUON NATALE" (SAFFER / LINALE)

(Aan het einde van het lied is er een black-out. Deze scene wordt verwijdert)

(Een dag later. Het is het midden van de nacht. De woonkamer is leeg. Slechts

verlicht door maanlicht dat door de gordijnen schijnt en een eenzame hoeklamp.

Na een ogenblik gaat de deur naar de slaapkamers langzaam en geluidloos open.

Een koffer komt in zicht en wordt net achter de deur geplaatst. De deur sluit

opnieuw. Een paar seconden later opent ze nog een keer. Beatrice verschijnt,

volledig gekleed, inclusief hoed en jas. Ze draagt een tweede koffer. Ze

controleert of de kamer leeg is, dan pakt ze de eerste koffer ook op en sluipt stil

naar de voordeur. Wanneer ze halfweg is, gaat het licht in de gang naar de

slaapkamers aan. Beatrice raakt in paniek omdat ze niet gezien wil worden en

verschuilt zich snel achter de kofferkast met haar koffers. Jack komt, in zijn

pyjama met kerstmotief, de kamer binnen en doet het licht aan. Hij kijkt in de

kamer. Hij pakt een krant en gaat ze zitten lezen. Dan realiseert hij zich dat hij

geen woord kan lezen)

JACK: Oh, shit. (Hij zoekt naar zijn bril en kijkt in de buurt van de bar. Hoewel hij zijn bril

niet vindt, pakt hij de cognacfles en schenkt zich een glas in. Hij gaat naar de

kofferkast om zich bezig te houden. Hij opent hem en kijkt er in. Het hoofd van

Beatrice duikt er van achter op)

BEATRICE: Jack!

(Jack laat een verscheurende gil)

BEATRICE: (Op gedempte toon) Niet gillen! Waar schreeuw je voor? Wees eens stil.

JACK: Je doet me schrikken. Wat doe je daar?

BEATRICE: Niets.

JACK: Niets?

40

BEATRICE: Het bevalt me hier. Ik was… ik kon niet slapen, ik wilde een wandeling gaan

maken.

JACK: Om 4 uur?

BEATRICE: In het maanlicht. Veel mensen doen dat.

JACK: Ja, inbrekers en vampiers. Ben je gek geworden?

BEATRICE: Ja, ja, ik denk het.

JACK: Ik kon een hartaanval gekregen hebben.

BEATRICE: Wel, dat deed je niet. Ga terug naar bed.

(Graham komt haastig door de keukendeur, hij draagt alleen ondergoed en een

vest. Hij heeft een deegroller en een grote keukengarde in de hand)

GRAHAM: Ik ben hier!

JACK: (Kijkt hem aan) Ja, dat klopt… Het is goed. Het was moeder maar.

GRAHAM: Je schreeuwde!

JACK: Ze deed me schrikken. Het is oké.

GRAHAM: Oh god. Ik dacht dat er een inbreker was.

BEATRICE: Neen. Sorry.

(Graham doet de lichten aan)

JACK: Gewoon uit interesse… als het een inbreker geweest was, wat was je dan van

plan om te doen? Hem opkloppen tot hij dood was?

GRAHAM: Ja, of hem een taart bakken. (Legt uit) Het waren de eerste dingen die ik vond.

(Hij legt de dingen op de dichtstbijzijnde tafel) Wat doe jij hier in het midden van

de nacht?

JACK: Ik stel hier de vragen, als je het niet erg vindt. (Tot Beatrice) Wat doe jij hier in het

midden van de nacht?

BEATRICE: (Komt van achter de kofferbak en gaat naar de fauteuil) Ik zei het je al. Ik wilde

een wandeling maken. Ik kon niet slapen. Ik heb zoveel aan mijn hoofd.

41

JACK: Zoals wat?

BEATRICE: Niets. Ga maar terug slapen.

JACK: Ik sliep niet. Daarom was ik ook hier. Ik bleef nachtmerries krijgen. Je weet wel…

angstdromen, op het podium stappen en beseffen dat ik naakt was, dat soort

dingen. Het is volkomen normaal.

GRAHAM: Is dat zo? Klinkt een beetje raar.

JACK: Niet zo vreemd als jouw nachtkleren.

GRAHAM: (Realiseert het zich) Oh ja, sorry. Ik ga een kamerjas halen.

JACK: Nee, ga terug naar bed.

GRAHAM: Ik zal niet meer in slaap geraken. Zodra ik op ben, ben ik op. Ik kan net zo goed

die taart bakken. (Merkt Beatrice op) Waarom draagt u een jas?

BEATRICE: Gaat hier nooit iemand ‘s nacht een wandeling maken?

GRAHAM: Nee.

BEATRICE: Wel, bij mijn generatie is dat volkomen normaal. Als je drie keer per nacht moet

opstaan om een plasje te maken, wil je er soms gewoon een evenement van

maken. Ik wilde naar de sterren gaan zien. Orion's wagen of wat het ook is... Is

dat een cognac?

JACK: (Heeft de cognac nog in zijn hand) Ja.

BEATRICE: Je zat hier in het midden van de nacht alleen te drinken? Oh Jack, dat is niet

veelbelovend.

JACK: Ik was op zoek naar mijn bril.

BEATRICE: (Sarcastisch) Oh, ja, dat is volkomen logisch.

GRAHAM: Zal ik een kamerjas halen?

BEATRICE: Nee, ga terug naar bed. Jullie allebei. Ik was hier om… om alleen te zijn. Kan ik

niet even alleen zijn?

JACK: Nee dat kun je niet, doe nu je jas uit.

BEATRICE: Ik wil nog buiten gaan voor een wandeling.

42

JACK: Dan ga ik met je mee.

BEATRICE: Jack! In godsnaam kan je niet, voor één keer, gewoon doen wat je gevraagd

wordt?

JACK: Oké, goed. Graham, zoek me mijn bril, alsjeblieft, en dan neem ik de krant mee

naar bed. (Graham vindt de bril en de krant snel. Tot Beatrice) Je gaat niet verder

dan de tuin, hoor je me? En als iemand probeert in je nek te bijten, kom dan direct

terug.

BEATRICE: Oké.

JACK: En drink cognac voordat je naar buiten gaat. (Hij geeft haar de cognac) En kleed

je warm aan.

BEATRICE: Ik dacht dat ik de moeder was.

JACK: Je bent ontslagen.

(Plotseling springt Charlie in de kamer. Hij draagt de roze kamerjas van zijn vrouw

en een paar sokken. Hij heeft zijn vuisten gebald klaar voor de strijd)

CHARLIE: Kom op, laat zien wat je waard bent!

BEATRICE: Oh, Christus!

JACK: Ben je niet een beetje laat? Ik schreeuwde twee minuten geleden.

CHARLIE: Ik kon mijn sokken niet vinden.

JACK: Als er ooit een inbreker gaat opduiken, kan ik hem net zo goed de sleutels geven.

CHARLIE: Dus, wat is er… waarom heb je…

JACK: Het is niets. We zijn allemaal met pensioen. Draai je om en ga meteen terug naar

bed.

CHARLIE: Ik moet plassen.

JACK: Ga dan maar plassen. (Met zijn gezicht in zijn handen) Hoe is mijn leven zo

ingewikkeld geworden?

CHARLIE: (Gaat naar de badkamer) Ik snap nog steeds niet waarom je zo schreeuwde? Jij

was het toch, neem ik aan? Het was behoorlijk theatraal.

43

JACK: Je krijgt het hele verhaal bij het ontbijt. Goede nacht. (Charlie verdwijnt in de

badkamer. Jack pakt zijn bril en de krant en gaat naar de slaapkamer. Graham

gaat af via de keukendeur. Beatrice is weer alleen, overdenkend wat ze nu gaat

doen)

BEATRICE: Ik kan niet... Ik kan niet...

(We horen buiten een auto die komt aangereden, de koplampen schijnen door het

raam. Beatrice besluit haar kans te nemen. Ze drinkt de cognac in één teug leeg,

dan grijpt ze haar koffers en gaat naar de voordeur. Ze opent ze om met de

koffers af te gaan, maar tot haar verbazing, als ze de deur opent, vliegt Maggie de

kamer in. Zij draagt een sjofel bosje lelies en we zien hoe haar mascara

uitgelopen is langs haar gezicht, omdat ze gehuild heeft)

MAGGIE: Oh God-zij-dank dat je nog op bent! (Ze stormt naar het midden van de kamer) Ik

wist niet waar ik naartoe kon gaan. Ik heb een borrel nodig. (Ze gaat naar de bar.

Beatrice kijkt haar aan en naar de taxi waarmee ze kwam. Ze vertrekt uit het huis

zonder nog een woord te zeggen, sluit de deur achter zich. Zich hiervan niet

bewust, gaat Maggie verder) Ik heb het gehad met mannen. Ik meen het. Ik ga

non worden. Opnieuw lelies! Ik bedoel maar… leren mensen dan nooit iets. (Ze

gooit de bloemen afwijzend weg. Vervolgens giet ze zichzelf een cognac in) Ik

zou niet geweten hebben wat gedaan als jullie licht niet aan was geweest. De taxi

laten omdraaien, denk ik. Of niet… nee, ik had jullie allemaal wakker gemaakt.

Jullie zijn mijn familie, weet je… echt. (Ze pakt nu de whiskyfles en vult de cognac

met een grote scheut whisky erbij) Het spijt me zo. Het is gewoon allemaal zo

wanhopig. En het wordt er nooit beter of makkelijker op... Ik weet niet hoeveel

langer we ons er moeten doorheen slepen. Ik bedoel, op een gegeven moment…

op een bepaald punt, moet je gewoon dat verdomde gordijn laten zakken. (Ze

voegt nu Gin toe aan haar krachtige cocktail) Ik heb geprobeerd… oh ja. Jack

denkt van niet, maar ik heb het echt geprobeerd. Dat weet jij wel. Je hebt gezien

hoe ik probeerde. Maar het lijkt gewoon nooit te werken. Het kan zo niet

doorgaan. (Ze bekijkt de resterende flessen) Is er geen sherry? (We horen en

zien de taxi nu wegrijden) Och ja! (Ze neemt een slok van haar drankje. Het is

scherp. Ze hoest en proest) Oh god, hoe drinken de mensen dit spul? (Charlie

komt uit de badkamer tevoorschijn. Maggie draait zich en ziet hem) Charlie! Oh,

je bent ook wakker? Dat is goed... Is dat je normale kamerjas?

44

CHARLIE: Ik moest alleen even plassen.

MAGGIE: Oh… en hoe was het?

CHARLIE: Gewoon... Hoe ben je… wanneer ben je..?

MAGGIE: Hm?

CHARLIE: Ik wist niet dat je…

MAGGIE: Nee, natuurlijk niet, sorry… Ik ben net aangekomen met een taxi. Beatrice liet me

binnen. (Ze wijst naar Beatrice, die er niet meer is) Oh. Waar is ze? Is ze naar

buiten gegaan? Ik hoop dat ze de chauffeur geen fooi is gaan geven… Ik had dat

al gedaan. Ik heb hem gezegd dat hij single moest blijven. De beste fooi die hij

ooit zal krijgen.

GRAHAM: (Komt op, draagt nu zijn kamerjas) Maggie?

MAGGIE: Oh, Graham, sorry dat ik je wakker maakte.

GRAHAM: Nee, je hebt niemand wakker gemaakt. Het is hier vanavond net Piccadilly Circus.

Is er iets?

MAGGIE: Ik had juist het slechtste romantische diner ter wereld. De derde date.

GRAHAM: Oh, de derde date. Die moet eindigen in de slaapkamer.

MAGGIE: Neen, niks meer van dat. Ik ben met alle slaapkameractiviteit gestopt. Ik sluit mijn

vagina voor de winter.

GRAHAM: Ach zo, goed, ik zal de kranten op de hoogte brengen... Hoe kan ik helpen?

MAGGIE: Een drankje zou zeer op prijs gesteld worden. (Verwijzend naar haar cocktail)

Deze is niet erg goed.

GRAHAM: Sherry?

MAGGIE: Ja, ja. Sherry. Zie je, jij weet precies wat een vrouw wil. Waarom kom je niet

werken voor mij? Ik zal je precies evenveel onderbetalen.

GRAHAM: (Lokaliseert de Sherry in een kleine kast elders in de kamer) Sorry, niet

beschikbaar. Wilt u een sherry, Charlie?

45

CHARLIE: Nee. Ik neem die wel. (Hij wijst op de cocktail van Maggie en gaat hem nemen)

Wat zit er in?

MAGGIE: Alles wat ik kon vinden.

CHARLIE: Mijn favoriete recept.

JACK: (Komt uit de slaapkamer, draagt zijn bril) Ik viel in slaap. Voor de eerste keer in

mijn leven ging ik terug naar bed en viel weer in slaap. Dat gebeurt anders nooit.

En een paar seconden later komt het lot tussenbeide: Hallo Maggie.

MAGGIE: Hallo, Jack.

JACK: Ja, ik dacht dat de stem die ik hoorde misschien wel van jou was. Ik bedoel, van

wie anders? Heb je gehuild? (Maggie knikt ja) Kwam het door Robert?

MAGGIE: (Corrigeert hem) Roger.

JACK: Oh ja, Roger. Maar ik neem aan dat het nu niet meer uit maakt wat zijn naam is.

GRAHAM: Een sherry?

JACK: Nu ik toch op ben. (Kijkend naar wat Charlie drinkt) Wat is dat?

CHARLIE: Maggie heeft het gemaakt.

JACK: Je moet hem niet aanmoedigen. Goed, ga zitten en vertel me er alles over. Nee,

wacht even. Haal moeder eerst binnen. Het vriest buiten.

CHARLIE: Ik weet niet waar ze is.

JACK: Ze ging de tuin in.

CHARLIE: Waarom?

MAGGIE: Om mij binnen te laten. Maar ze kwam niet terug... vreemd.

JACK: Ze doet nu wandelingen om 4 ‘s morgens. Het is weer zo’n excentrieke bui van

haar. (Gaat naar de voordeur)

CHARLIE: Het was dus een man. Die de reden was voor de…

MAGGIE: Ja. Een slechte date.

CHARLIE: Het spijt me dat te horen. Ach, weet je… alle mannen zijn klootzakken.

46

MAGGIE: Behalve jij.

CHARLIE: Nee, mezelf inbegrepen.

JACK: (Opent de deur) Ma? Kom nu binnen. Je zult doodvriezen.

CHARLIE: Maar vergeet niet… de beproevingen van het hart zijn tijdelijk. Het zal zichzelf wel

oplossen. Je vagina zal weer actief zijn voordat je het weet.

GRAHAM: (Brengt Maggie een glas sherry) Dat zouden ze eens op een reclamebord moeten

zetten.

MAGGIE: Dank je, Graham.

JACK: Ma?

GRAHAM: Het is al goed… Ik ga haar wel even zoeken. Hier is je sherry.

JACK: (Komt terug in de kamer en neemt zijn Sherry aan) Ze beloofde om in de tuin te

blijven.

GRAHAM: Ze kan niet ver zijn gegaan. (Pakt een muts en sjaal van de garderobe en sleutels

van een haak aan de muur en gaat af langs de voordeur, sluit ze achter zich)

JACK: Dus, laten we beginnen bij het begin.

MAGGIE: Oh, ik wil er niet over praten.

JACK: Je nam om 4 uur een taxi uit Londen naar hier en kreeg ons allemaal uit ons

bed… en nu wil je er niet over praten?

MAGGIE: Het is het eeuwenoud verhaal. Meisje wil jongen. Jongen wil meisje. Jongen is

een idioot.

CHARLIE: Ik denk dat ze het verhaal veranderd hebben.

(Ze begint te huilen)

JACK: Pa, misschien wil Maggie liever dat we even alleen zijn?

MAGGIE: Nee, ik vind het niet erg. Misschien kun je mij advies geven, Charlie? Ik bedoel, jij

bent je hele leven al getrouwd.

CHARLIE: Ja.

47

MAGGIE: Hebt met iemand je hele leven geleefd.

CHARLIE: Ja.

MAGGIE: De liefde van je leven.

CHARLIE: (Onzeker) Wel ja...

MAGGIE: Dat is alles wat ik wil. Is dat teveel gevraagd? (Tot Jack) Ja?

JACK: Ja, schatje, misschien wel. (Even wordt er niks gezegd. Zij drinken allemaal) Het

komt wel goed. (Hij geeft haar een kusje op de wang of voorhoofd)

MAGGIE: Ik geloof dat niet meer.

JACK: Oh, Maggie. (We horen een andere auto aanrijden en zien de koplampen door

het raam) Heeft je date je gevolgd?

MAGGIE: Natuurlijk niet. Dat is absurd. Doe niet zo belachelijk. Hij zou niet... Oh god, Ik

verberg me in het toilet. (Ze gaat naar de badkamer)

CHARLIE: (Balt zijn vuist) Ik zal dit even met hem uitpraten.

JACK: Dat zal je niet doen. Als er zoiets gedaan moet worden… zal ik dat wel doen... ik

krab zijn ogen uit. Bij nader inzien, laten we hem gewoon niet binnen laten Hij is

vrij groot, als ik het me goed herinner. (Jack loopt naar het raam bij de voordeur

en kijkt door de gordijnen) Ah, Graham praat met de bestuurder. Hij zal het wel

oplossen. (Hij sluit de gordijnen volledig en gaat dan naar de badkamerdeur en

klopt op de deur) Maggie, we zijn gewoon niet van plan om hem binnen te laten.

Dus je kunt daar net zo goed uitkomen. (Tot Charlie) En wil jij alstublieft van die

drank afblijven. Neem een sherry. Hier, ik ruil met jou. (Jack ruilt zijn Sherry met

de cocktail van Charlie en zet die dan op de piano. Terwijl komt Maggie weer uit

de badkamer)

MAGGIE: Bij nader inzien, vraag die idioot of hij binnen komt. Ik heb hem een paar dingen

te vertellen. En hij kan die lelies in zijn… steken.

JACK: Er zullen nergens lelies in gestoken worden. (Realiseert zich opeens) Hij gaf je

weer lelies?!

MAGGIE: Ja! Drie dates en niet één centimeter vooruitgang.

48

(De auto rijdt nu weg)

JACK: Ah, daar, hij is weg. Al maar goed, ik vecht als een twaalfjarig meisje. (De deur

gaat open en Graham komt binnen, sleutels in de hand) En? Was het Maggie's

vriendje?

GRAHAM: Nee, het was… de taxi die Beatrice hier kwam ophalen. Om haar naar Dover te

brengen.

JACK: Naar Dover?

CHARLIE: Dat is een heel eind… voor een wandeling.

GRAHAM: Ik denk dat ze is vertrokken met die andere taxi… Met die van Maggie… hij

verwachtte dat ze koffers zou bijhebben.

JACK: Ik ben in de war.

CHARLIE: Eens kijken of ze haar koffers heeft meegenomen. (Hij gaat naar de slaapkamers)

JACK: Dus… ma ging met die vorige taxi weg?

GRAHAM: Blijkbaar

JACK: Waar ging ze dan heen?

GRAHAM: Op reis, neem ik aan.

JACK: Op reis?

GRAHAM: Een cruise, een ferry… ik bedoel maar, dat is de reden waarom mensen met

koffers naar Dover gaan.

MAGGIE: Waar zou ze dan heen gaan?

JACK: Ik heb geen idee. Het kan niet. Ik bedoel… ze zou op zijn minst een briefje

nalaten. (Charlie nu weer op, met een briefje in zijn hand, dat hij leest) Pa?

CHARLIE: Ze laat me in de steek, Jack. Er staat alleen dat ze niet meer bij mij wil zijn. Dus

ze is op weg naar Frankrijk. Zij laat mij hier achter en vertrekt naar Frankrijk.

JACK: Wat?

49

CHARLIE: Nu weet ik wat de reden is waarom we naar hier kwamen. Omdat ik niet alleen in

het huis zou achterblijven... als ze mij zou verlaten. (Jack neemt de brief van hem

over en leest hem) Dat is typisch voor Beatrice. Ze denkt aan alles…

MAGGIE: Jack..?

JACK: Mijn god... moeder is echt weg... Ze heeft die hele zaak opgezet. Jullie beiden

naar hier laten komen, zodat ze je bij mij kon achterlaten, terwijl zij…

CHARLIE: Naar Frankrijk kon vluchten. Komt ze terug?

JACK: Natuurlijk komt ze terug. (Tot Maggie) Komt ze nog terug? (Hij geeft de brief aan

Maggie, die hem leest. Jack wendt zich tot Graham) Graham, kun je erachter

komen wanneer het volgende schip uitvaart en waar het naartoe gaat?

GRAHAM: Ik weet zeker dat we een tijdschema in de keuken hebben liggen. (Loopt naar de

keuken)

JACK: (Tot Charlie) En je had geen idee dat dit ging gebeuren?

CHARLIE: Natuurlijk niet.

JACK: Ging het slecht de laatste tijd? Hadden jullie altijd ruzie?

CHARLIE: Niet altijd. Zelfs ik moet slapen.

JACK: Ik kan niet geloven dat ze dit deed. We konden er op zijn minst over gepraat

hebben. En trouwens… waarom Frankrijk? Jullie hebben allebei een hekel aan de

Fransen.

CHARLIE: Niet aan alle Franse. Alleen diegenen die naar Engeland komen.

JACK: Kent ze daar iemand?

CHARLIE: Daar zou ik even moeten over nadenken.

JACK: (Geïrriteerd) Denk dan na!

CHARLIE: Hey, begin nu niet tegen mij! Ik lijd zo al genoeg.

JACK: Oké, oké. Het spijt me. Ik... Is er iemand waar ze misschien van plan was om te

verblijven? Ken je iemand in Frankrijk?

50

CHARLIE: Er waren de meisjes die op tournee de Cancan dansten. Die kenden we heel

goed.

JACK: En waar wonen die? In Lyon? Bordeaux?

CHARLIE: Colchester.

JACK: Ja, dus niet in Frankrijk. Je weet wat ik wil zeggen… mensen die in Frankrijk

leven.

CHARLIE: Geef me een minuutje. (Gaat zitten peinzen)

MAGGIE: Ik denk dat… (Ze gebaart naar Jack, die naar haar toekomt. Ingehouden) Het

klinkt niet tijdelijk. De toon van de brief is… het is geen vakantie. Er staat niets in

over terugkomen.

JACK: Dit is een nachtmerrie. Ik weet niet eens... wat ik moet doen?

GRAHAM: (Komt op uit de keuken) Er is er één om 7u, die gaat naar Calais. Dan is er twee

uur later een volgende, dus…

JACK: Ze gaat naar Calais.

CHARLIE: Oh, we kennen iemand in Calais.

JACK: Ja?

CHARLIE: Jean-Paul Conin. Maar we noemden hem Konijn.

MAGGIE: Waarom?

CHARLIE: Omdat we Conin niet konden uitspreken.

JACK: Wie is dat?

CHARLIE: Hij zong liedjes en danste een beetje… als een zigeuner. Je weet wel, helemaal

bruin en met van die oorringen.

JACK: En waren jullie close? Goede vrienden?

CHARLIE: Hij kon het goed vinden met Bea. Ze speelde kaart met hem, backstage. En soms

liet hij haar een paar van zijn bewegingen zien.

JACK: Maar je denkt niet dat zij en Conin..?

51

MAGGIE: Het als konijnen doen.

JACK: Maggie!

MAGGIE: Ik probeer alleen maar om de dingen wat sneller te laten vooruit gaan.

CHARLIE: Ik heb geen flauw idee… dit is allemaal nieuw voor mij. Ik denk niet dat ze in die

afdeling nog veel onderneemt.

GRAHAM: Maar is het probleem hier niet… (Ze kijken allemaal naar Graham) Ik bedoel…

Het gaat hier toch niet echt over de reden waarom ze weg is, of zelfs naar wie ze

zou kunnen gaan. Maar in de eerste plaats over hoe we haar kunnen

tegenhouden..?

JACK: Ja, ik geloof… Ja, dat klopt. Dus..?

GRAHAM: Dover. We kunnen nu naar Dover rijden. Om met haar te praten.

JACK: Ja, ja! Juist… Iedereen pakt wat hij nodig heeft!

(Charlie gaat de slaapkamer in, Jack begint dingen in de kamer te verzamelen,

Maggie pakt haar jas. Graham bekijkt de waanzin even en na een paar seconden

roept hij het vervolgens een halt toe)

GRAHAM: Wacht even! Wacht even! (Ze stoppen) We kunnen niet met zijn allen gaan. Het

moet subtiel worden aangepakt. Vergeet niet dat ze eigenlijk niet wil

tegengehouden worden.

JACK: Dan zou ik er beter alleen naartoe rijden, denk je ook niet?

GRAHAM: Jij met een auto naar de zuidkust rijden? 's Nachts? Ik denk het niet. Jij bent de

slechtste chauffeur die ik ooit ontmoet heb. Het zou me al verbazen als je hem

heel uit de garage krijgt.

MAGGIE: Ik ga wel. Vrouwen onder elkaar, weet je wel. Wij begrijpen elkaar als we over de

mannen praten. En over hoe verdomd idioot ze wel zijn.

JACK: Nee, nee, dat is misschien niet productief genoeg, ik kan gaan… geef me een

kaart en een rozenkrans en dan komt het wel goed.

GRAHAM: Het moet Charlie zijn.

JACK: Ze wil juist weg van Charlie.

52

GRAHAM: Daarom moet hij haar weer overhalen om thuis te komen. Het is geen goed idee

om haar terug naar hier te slepen, waar ze dan weer een blik op hem gooit en

weer de deur uitvlucht. Je hoeft ze alleen maar te laten praten en… nu ja, voor

het beste hopen.

JACK: Nee, ik ga niet akkoord.

MAGGIE: Ik wel, Jack. Ik denk dat dat het juiste is.

JACK: Echt waar?

GRAHAM: Ik kan hem naar daar rijden. Ik zal wel in de auto blijven zitten en hen laten

praten.

JACK: Maar je moet ervoor zorgen dat ze thuiskomt.

MAGGIE: Laat gebeuren wat moet gebeuren. Stop nu met erover te jammeren. Ze moeten

vertrekken.

CHARLIE: (Weer op met een zak, gevuld met een paar items) Goed, is de auto klaar. Maar

ik wil niet dat Jack rijdt. Hij is te gevaarlijk.

JACK: Waar hebben jullie het toch allemaal over? Ik heb nog nooit in mijn leven een

ongeluk gehad.

CHARLIE: Nee, maar je hebt er duizenden veroorzaakt.

GRAHAM: Ik rijd. Wil je dat ik iets meeneem om te eten onderweg? Het zal een lange nacht

worden.

CHARLIE: Ja, een goed idee. Wat broodjes met kalkoen, een zak chips. Misschien wat fruit

en breng de kerstcake van gisteren maar mee.

JACK: Je gaat niet op een picknick!

CHARLIE: En dan… wil je dat ik verhonger?

JACK: (Tot Graham) Pak maar iets gewoon. (Graham vertrekt naar de keuken. Tot

Charlie) Maggie denkt dat je best in je eentje gaat, alleen jij en Graham. Wij

blijven hier. Oké?

CHARLIE: Oké!

53

JACK: Maar... je weet wel, je moet goed nadenken.

CHARLIE: Ik weet dat ik dat moet doen!.. Over wat?

JACK: Wel ja, een soort van strategie. Wat je gaat zeggen? Wat je tegen haar kunt

zeggen om haar terug te brengen.

CHARLIE: Hoe weet ik dat nu, idioot, als ik in de eerste plaats al niet weet waarom ze

vertrokken is!

JACK: Is het niet duidelijk?

CHARLIE: Ja, nu je ‘t zegt! (Hij gaat naar de deur en pakt zijn jas. Maggie helpt hem erin)

Het begon haar hier te vervelen. Dat is waar het hier allemaal om gaat.

JACK: Dan had ze je mee kunnen nemen. Dan hadden jullie samen aan de Seine

kunnen zitten en jullie samen kunnen doodvervelen.

CHARLIE: Nee, ik bedoel… vervelen omdat de act gedaan was. De uitvoeringen hielden ons

nog samen. We waren een team. We maakten ruzie, we hadden aanvaringen,

maar als de spots aangaan, moesten we aan de slag. Ja, het was toen het doek

erover viel… dat is wat het hem gedaan heeft. Er is niets erger dan een performer

zonder podium. We maken iedereen gek… nietwaar Jack?

JACK: Jij in ieder geval!

MAGGIE: Zeg hem dat niet! God, je bent zo gevoelig als een baksteen.

JACK: Wat is er mis met dat te zeggen? Het is de waarheid.

MAGGIE: Zelfs ik denk erover om jullie beiden te verlaten. Charlie, ga gewoon met haar

praten. Vertel haar dat je van haar houdt. Dat je zult proberen te veranderen.

Nee, dat je zult veranderen. Je moet haar een reden geven om het opnieuw te

proberen. Als ze dit alles gepland heeft, jullie naar hier brengen, het regelen van

tickets en taxi's, een geheim middernacht vertrek, dan heeft ze daar al een tijdje

over nagedacht. Het is niet in een opwelling gekomen, ze… ze meent het. Begrijp

je dat?

CHARLIE: (Geeft Maggie een kus op de wang) Ik ga naar de auto. (Charlie gaat af)

GRAHAM: (Komt op met een grote schotel voedsel) Dit zal wel genoeg zijn.

54

JACK: Verwacht je een belegering of zo?

GRAHAM: Zit Charlie al in de auto?

MAGGIE: Ja. (Ze legt zijn jas op de schotel, zodat hij hem mee kan nemen)

GRAHAM: (Tot Jack) We zullen doen wat we kunnen.

JACK: Breng haar terug. Alstublieft.

GRAHAM: (Knikt) Het zal enkele uren duren. Ga maar slapen. (Hij gaat af. Maggie sluit de

deur)

JACK: Slapen? Ik denk niet dat één van ons in staat zal zijn om te slapen.

MAGGIE: Ik zou me eigenlijk wel voor een tijdje willen afkappen.

JACK: In een crisis als deze!

MAGGIE: Ik heb het net uitgemaakt met mijn vriendje bij fijngehakte corned beef en lelies. Ik

ben uitgeput!

JACK: Hij was je vriendje niet. Je bent er maar twee keer mee uitgegaan.

MAGGIE: Dat was al heel goed voor mijn doen. Dit vroeg al om een bijzondere inspanning.

JACK: Ik weet niet waarom iemand van ons een relatie zou willen. Je wordt samen oud

om dan na 40 jaar te ontdekken dat je niets gemeen hebt. En toch… of we nu

vrijgezel of weduwnaar zijn; wij streven deze onlogische wens na om ons brood te

delen - en inderdaad ook ons bed - met een andere gelijkgestemde ziel, die

waarschijnlijk zal vertrekken of sterven op het meest ongepaste moment. We

worden verplicht om allemaal gescheiden te leven in kleine doosjes tegen een

bergwand en tevreden te zijn met ons lot. Ik zou veel liever tien goede vrienden

hebben. Nee, vier goede vrienden en enkele kleurrijke kennissen als decoratie. Ik

realiseer me dat het noodzakelijk is voor de voortplanting, maar echt, hoeveel

huilende kinderen hebben we nog meer nodig? De scholen zitten al vol met die

vernielers en minder dan een half dozijn zal een waardevolle bijdrage leveren aan

de samenleving, terwijl de rest kauwgom in elkaars haar zal plakken en verklaren

hoe ze hun ouders haten, die hun nooit gaven wat ze willen. Onvoorwaardelijke

liefde is 's werelds meest ondergewaardeerde offer. Ik ken geen enkel kind dat

zijn ouders niet graag zou inruilen voor een fles cola of een zak chips. Dus het

55

hebben van kinderen kan geen excuus zijn voor het grote echtelijke

kussengevecht. Relaties blijken dus volledig onnodig… Al is er natuurlijk de

behoefte aan seks af en toe, maar ik weet zeker dat we wel wat machines zullen

uitvinden om daarvoor te zorgen. Het zou sneller en schoner zijn en als je er de

interesse voor verliest, kan je het gewoon in de kast stoppen.

MAGGIE: En wat met het alleen moeten eten? Als je niet met iemand bent, ben je

veroordeeld om elke afschuwelijke maaltijd alleen te eten.

JACK: Duidelijk overdreven.

MAGGIE: Niet echt. Het is verschrikkelijk. Mensen staren me aan alsof ik lepra heb.

JACK: Zoek je dan een tafel in een donkere hoek.

MAGGIE: Ik wil in het licht zitten. Midden in de kamer. Dat is waar ik altijd geweest ben. En

ik ben het zat om alleen te eten. Ik heb mijn hele carrière in restaurants gegeten.

Zelfs toen ik nog jong was, mooi en arm… zat ik daar alleen te eten.

JACK: Hoe kon je het betalen?

MAGGIE: De restaurants in de buurt van de theaters gaven mij al hun restjes. Mijn

avondeten bestond uit wat mensen op hun bord lieten liggen. Het was geweldig…

Ik heb nooit één cent betaald en werd voortdurend verrast door de combinaties.

Wanneer ik nu eet, laat ik altijd een eenzame worst of broodje achter. Om jong

talent te stimuleren.

JACK: Wat een liefdadigheid!

MAGGIE: Ik wou alleen dat er een aardige vent aan de andere kant van de tafel zou zitten.

JACK: Die niets te vertellen heeft.

MAGGIE: Hij hoeft niet te praten. Ik vond mannengesprekken vaak een nutteloze afleiding.

Zolang hij er is om de mosterd door te geven en de wereld te laten zien dat ik niet

alleen ben.

JACK: Oh, in godsnaam. Ik eet wel met je mee. Je hoeft het alleen maar te vragen.

MAGGIE: Dat is het probleem niet.

JACK: Het vreemde is… dat je het zo zelden vraagt. Hoe komt dat?

56

MAGGIE: Ik neem aan dat je het te druk hebt.

JACK: Druk!? Om middernacht?

MAGGIE: En ik wil Graham niet teleurstellen. Hij bereidt je al die mooie diners. Als je niet

thuiskomt na een show zou dat zijn hart breken.

JACK: Over het hart van Graham maak ik me geen zorgen.

MAGGIE: Nee, dat doet niemand. Arme kerel.

JACK: Als het “alleen eten” al zo’n binden geeft, dan kunnen we - wanneer je maar wil -

samen dineren na de shows. Jij en ik. Ik kan je zelfs lelies kopen.

MAGGIE: En pas als ik op een dag sterf, zal ik die aanvaarden.

JACK: Als je sterft?

MAGGIE: Ik hoop dat ze op een dag ook een machine zullen uitvinden om dat voor ons te

doen. (Ze glimlacht. Pauze) Het komt wel goed.

JACK: Wat dan wel?

MAGGIE: Alles. Uw ma en pa. Ik en mijn eetgewoonten. Jij en... wat het ook is dat je wilt.

En wat wil jij zo al dezer dagen, mijn lieveling? Ben je nog niet klaar voor wat

romantiek? Op een bepaald moment ga je je toch op zijn minst moeten open

zetten voor het idee.

JACK: Ik zie niet in waarom ik dat zou moeten.

MAGGIE: Mensen doen dat, Jack. Ze herstellen van vroegere decepties en beginnen

opnieuw vooruit te kijken. Stapje voor stapje.

JACK: Ik ben er nog niet klaar voor.

MAGGIE: Oh, mijn lieve schat, jij zult er nooit klaar voor zijn. Zo simpel werkt dat niet. Ik

denk dat je op een bepaald moment een sprong in het onbekende moet maken.

Neem een duik in het ondiepe zwembad.

JACK: En breek je nek.

MAGGIE: Zeer waarschijnlijk. Maar je kunt het niet eeuwig negeren. Je kunt niet eeuwig

rouwen.

57

JACK: Waarom niet? In Spanje doen ze dat ook. Als een vrouw haar man daar verliest,

draagt ze zwart - alleen zwart - voor de rest van haar leven. De straten zijn gevuld

met kleurloze bejaarde vrouwen van wie het leven zomaar ineens is gestopt.

MAGGIE: Ja en die willen dat we het zeker niet vergeten. Ik bedoel maar, ik ben helemaal

niet tegen een beetje rouw, maar waarom moet de rest van ons daaronder lijden?

Ik veronderstel dat elke weduwnaar daar toch terug naar tropische hemden en

linnen broeken kan gaan, zodra hij daar zin in heeft?

JACK: Dat neem ik aan.

MAGGIE: Waarom verbaast me dat niet? Ik denk niet dat mannen op precies dezelfde

manier van iemand houden.

JACK: Wij doen ons best.

MAGGIE: Je deed meer dan je best, Jack. Ik vond dat je fantastisch van je vrouw heb

gehouden.

JACK: Denk je dat ze dat gemerkt heeft? Ik wou dat ik haar dat gewoon kon vertellen.

Nog één keer, om ervoor te zorgen dat ze het wist.

MAGGIE: Toen mijn moeder stierf, zei mijn vader dat hij zou stoppen met alles wat hij deed

als hij gewoon nog één dag kon doorbrengen met haar. Zou jij dat ook doen?

JACK: Nee Eén dag is niet genoeg. Een mensenleven was mij beloofd.

MAGGIE: Het spijt me om het te zeggen. Maar niemand houdt zijn beloftes nog.

JACK: Weet je zeker dat je hem op zijn minst niet even wil bellen?

MAGGIE: Wie?

JACK: Roger. Ik weet zeker dat hij een tweede kans verdient... Derde kans. Het kan

nooit zo erg geweest zijn. Hij is altijd extreem vriendelijke tegen me.

MAGGIE: Ik wil geen man die extreem vriendelijk tegen je is. Hij was extreem wreed voor

mij. En dat is alleen vergeeflijk als je knap bent... en als je er zelf niet kan aan

doen.

JACK: Zijn we niet een beetje te kieskeurig? Twintig jaar geleden likte je iemand anders

bord schoon!

58

MAGGIE: Maar hij weet dat niet!

JACK: Niet totdat ik het hem vertel, morgenavond in de club.

MAGGIE: Oh, ik kan morgen niet optreden. Ik voel me zo’n hypocriet. Daar staan te zingen

over hoe liefde zal bloeien op de meest onverwachte manieren. We zouden de

gevangenis in gegooid moeten worden.

JACK: We zingen ook komische liedjes.

MAGGIE: Ja, over waanzinnig verliefd worden… op mijn leeftijd, daar heb je echt een

gevoel voor humor voor nodig.

JACK: Je bent nog niet zo oud.

MAGGIE: Ik heb nooit gezegd dat ik “zo oud" was!

JACK: (Grimast) Sorry.

MAGGIE: Ik heb alleen een beetje hulp nodig, dat is alles… een paar crèmes en pillen. In

Parijs kun je al die brouwsels kopen… voor je huid, voor je teint. Alles om de

tekenen van het ouder worden weg te vegen. Wel, als ze er één uitvonden dat het

eigenlijke ouder worden zou wegvagen, zou ik het verdomde spul direct kopen.

De tekenen zelf vallen me niet half zo lastig als die tikkende klok. Steeds luider en

luider.

JACK: Ooit zal er wel iemand opduiken. "Je moet er gewoon in geloven". Dat is wat ze

zeggen.

MAGGIE: Wie zijn die mensen die zo’n dingen zeggen? Ik wed dat ze allemaal vrijgezel zijn.

(Ze gaapt) Sorry. Ik zaag mezelf in slaap dezer dagen... Welk is van mij?

JACK: Welk wat?

MAGGIE: Bed. Heb ik een bed? Of moet ik op de sofa slapen?

JACK: Einde van de gang. Wil je nog iets meenemen?

MAGGIE: Ik neem alles wat ik kan krijgen. (Kijkend naar Jack) Zelfs het onbereikbare.

JACK: Ik bedoelde een boek? Een glas water?

59

MAGGIE: Ik weet wat je bedoelde... Ik neem genoegen met een welterusten-kus.

(Hij geeft haar gewillig een zoen, zoals gevraagd. Ze loopt naar de deur die leidt

naar de slaapkamers en opent deze) Zal je het redden, zo op je eentje?

JACK: Geen probleem. Ik ben er volkomen aan gewend.

(Maggie geeft hem een geruststellende glimlach. Ze gaat af. Een pauze. Dan

loopt Jack naar de piano en gaat eraan zitten. Hij begint te spelen en te zingen)

JACK: Lied 6: “THE LITTLE BOY THAT SANTA CLAUS FORGOT” (CONNOR / LEECH

/ CARR)

(Hij zingt mooi en speelt perfect. Na de eerste tonen van het lied gaat de naar de

slaapkamers open en Maggie luistert in het geheim mee, zonder dat ze gezien

wordt. Als het lied eindigt gaat ze weer weg en sluiten de lichten rond de piano,

zodat Jack in een spot zit)

Lied 7: “THE CHRISTMAS BLUES” (HOLT / CAHN)

(Als het lied stopt gaan de lichten uit)

BLACKOUT

(Een koor dat “Stille Nacht” zingt brengt ons door de scene wisseling)

60

SCENE 2

(De volgende ochtend. De kamer is leeg. We horen een auto buiten de oprit

oprijden. Autodeuren slaan open en dicht. De voordeur gaat open. Een koffer

verschijnt eerst, dan zien we Graham die deze de kamer in draagt en plaatst deze

aan één kant)

GRAHAM: Ik zet het water op.

(Hij gaat de keuken in. Beatrice komt binnen. Ze staat in de deuropening en kijkt

rond in de kamer. Ze doet haar jas uit en hangt hem weg. Jack, nu volledig

gekleed, komt uit de keuken. Hij heeft een bord vast met half opgegeten cake en

een vork in zijn andere hand)

JACK: Ma? God zij dank! Nu kan je zien tot wat ik mijn toevlucht heb genomen. Als je

nog eens zoiets doet, zal ik grotere broeken moeten kopen... Wel

BEATRICE: Niet doen… niets zeggen. Ik kwam terug, nietwaar.

JACK: Je had, in de eerste plaats, al niet moeten weg gegaan zijn. God weet wat er

allemaal nog zou gebeurd kunnen zijn.

BEATRICE: Wel, er is niets gebeurd. Dus je kunt gewoon verder gaan met je ontbijt. (Ze gaat

naar voor op het podium) Graham maakt thee.

JACK: Dat weet ik.

BEATRICE: Ik zou croissants meegebracht hebben, maar ik ben zo ver niet geraakt. (Ze gaat

op de sofa zitten)

JACK: En maar goed ook. Goed, laten we de balans opmaken. Ik heb een hoop vragen.

Maar laten we kalm blijven. We nemen een drankje en we gaan zitten en wat

praten, alle drie.

BEATRICE: Alle twee, schat.

JACK: Hm?

BEATRICE: Wij twee.

JACK: Waarom? Waar is onze pa?

BEATRICE: In Frankrijk.

61

JACK: Frankrijk!?

BEATRICE: Waarom het ticket laten verloren gaan, nietwaar?

JACK: Ma?

BEATRICE: (Doet deze hele repliek bijna in één adem) Kijk, Jack, er viel echt niet veel te

bespreken… het was volkomen duidelijk dat we niet meer konden samenleven en

hij zei dat je buiten jezelf was en dat ik naar huis moest komen of dat je een

hartaanval zou krijgen. En ik zei dat als dat betekende dat hij met me mee zou

thuiskomen, hij het kon vergeten, en hij zei dat als dat zo was, we beter in aparte

huizen zouden leven en ik zei: dat is dan prima, maar dat ik er niet aan dacht om

uit ons huis te vertrekken en dat het dus zou betekenen dat hij bij jou zou moeten

blijven wonen. En het was duidelijk dat dat niet zou werken, omdat je uiteindelijk

elkaar van kant zou maken. Dus stelde hij voor dat hij naar Frankrijk zou gaan,

omdat hij daar nog nooit was geweest en ik gaf hem al het geld dat ik had en hij

ging op zoek naar knoflook en de cancanmeisjes, terwijl ik terug reed met

Graham… nu ik er zo over nadenk: het valt allemaal veel beter mee dan iemand

van ons verwachtte... (Na een korte pauze) Is er nog meer van die cake?

JACK: Hier, pak aan, ik heb mijn eetlust verloren. (Geeft haar zijn bord met cake) Dus

wat precies… leg het nog een keer uit!?

BEATRICE: Nee, ik ga het niet nog eens zeggen, ik heb nu al een zuurstoftent nodig.

JACK: Vader zit in Frankrijk?

BEATRICE: Ja, schat.

JACK: Waar precies?

BEATRICE: Als we kunnen veronderstellen dat Jean-Paul de zigeuner me, zoals we hadden

afgesproken, in de haven zou oppikken, slaapt hij daar nu.

JACK: Bij konijn?

BEATRICE: Je spreekt het uit als Conin.

JACK: Zal die niet verbaasd zijn?

BEATRICE: Ja, ik denk het wel. Maar ik zie niet in waarom hij hem zou weigeren. Hij heeft zijn

logeerbed aangeboden… dus zal hij hem daar wel moeten laten logeren.

62

JACK: Maar verwachtte hij niet iets romantisch..?

BEATRICE: Oh, doe niet zo belachelijk. Ik heb alle slaapkamerbedrijvigheid al jaren geleden

opgegeven. Je vader en ik waren onderling overeengekomen om alles een halt

toe te roepen. Het was te tijdrovend. Ik hou van een mooie rit door het landschap,

zoals elk ander meisje, maar als het een half uur duurt om de auto te starten,

verlies je je interesse.

JACK: Dus… wacht even... Wanneer komt hij terug?

BEATRICE: Jean-Paul?

JACK: Vader!

BEATRICE: Ik weet niet… het was een enkele reis. Ik verwacht dat hij een tijdje zal weg zijn…

je weet hoe je vader houdt van toeren.

JACK: Heeft hij genoeg geld?

BEATRICE: Genoeg. Ik gaf hem al mijn centen, duizenden van hen. Ik ben al jaren aan het

sparen…daarom kwamen we hier zoveel eten. Bij je kinderen gaan eten kan je

een fortuin opbrengen. Ik weet niet waarom niet meer ouders het doen. En je

vond het toch niet erg, hé schat?

JACK: Als ik had geweten wat er gaande was, zou je alleen een droge boterham

gekregen hebben. Hoe lang ben je dit al aan het plannen?

BEATRICE: Al heel lang. De situatie is ook al een lange tijd duidelijk... En eigenlijk… ik denk

dat deze reis Charlie goed zal doen. Een beetje verandering van lucht.

JACK: En wat te denken van de verandering van kleren?

BEATRICE: Hm?

JACK: Het enige wat hij meenam was zijn hoed, paspoort en een cake.

BEATRICE: Nee, ik heb maar één koffer mee teruggebracht… hij nam de andere mee… die

zit vol kleren.

JACK: Dameskleding!

BEATRICE: Hij gaat naar Frankrijk, schat, ik betwijfel of iemand het zal opmerken.

63

JACK: Ik denk dat ik even moet gaan zitten. (Hij zakt in de zetel)

BEATRICE: Jij arme schat. Ben je de hele nacht op gebleven?

JACK: Natuurlijk.

BEATRICE: En Maggie ook?

JACK: Natuurlijk niet. Ze is in de logeerkamer, in de ban van het zandmannetje.

BEATRICE: Het spijt me.

JACK: Nee, dat doe je niet.

BEATRICE: Toch wel! Ik wist alleen niet wat ik anders moest doen. Ik moest weg gaan… en ik

moest Charlie achterlaten bij iemand. Dus bracht ik hem hier, voor ik iets anders

deed. Anders zou hij er niet tegen opgewassen zijn geweest.

JACK: Waarom heb je de moeite genomen?

BEATRICE: Omdat hij mijn man is.

JACK: Van wie je niet meer houdt.

BEATRICE: Waarvan ik geprobeerd heb te houden. Vele, vele jaren. Je kunt hem voor de gek

houden, je vrienden en zelfs een publiek, maar je kunt je hart niet voor de gek

houden.

GRAHAM: (Komt op met een dienblad met een theepot, kopjes en schoteltjes) Ik zal het op

de piano zetten. Bedien jezelf maar.

JACK: Dank je, Graham. En ik bedoel: dank je wel.

GRAHAM: Graag gedaan. Vind je het erg als ik… naar bed ga?

JACK: Nee, doe maar. En neem morgen een vrije dag.

GRAHAM: Oh, dank je wel. Dan kan ik eens een reisje maken.

JACK: Ik hoor dat Frankrijk zo prachtig is, deze tijd van het jaar!..

GRAHAM: Ik denk dat ik dichter bij huis ga blijven. (Tot Beatrice) Zoals we allemaal zouden

moeten doen..? Goede nacht... goede… goede morgen. (Hij gaat af in de keuken)

BEATRICE: Hij is gewoon fantastisch, hé.

64

JACK: Ja, zonder hem zou ik het niet redden. Hij redde de dag in vele aspecten. Niet

alleen vandaag... En in die maanden na de dood van Alison... Hij redde mijn

leven.

BEATRICE: Maar het hoeft niet meer gered te worden, of wel soms?

JACK: Ik weet het niet. (Beatrice kijkt hem aan) Nee, ik denk het niet. Nu niet meer.

BEATRICE: Dan moet je maar weer op zoek gaan.

JACK: Ma... Ik denk niet dat jij degene bent om me advies te geven over hartszaken.

BEATRICE: Dat klopt. Maar laat ik je dit zeggen… stapje voor stapje. Ik zeg niet dat er haast

bij is. Je zou kunnen beginnen door Graham te laten gaan. Snij zijn ketenen door.

Laat hem naar een ander verwend theatrale acteur gaan.

JACK: En wie zal mijn boterhammen dan smeren?

BEATRICE: Maggie?

JACK: Maggie? Die relatie is strikt professioneel.

BEATRICE: Ik denk niet dat ze het op die manier ziet. Ik denk dat ze dat nooit heeft gedaan.

JACK: Moeder…

BEATRICE: Ik schenk de thee wel in. (Ze gaat naar de piano, waar ze twee kopjes thee

inschenkt terwijl ze praten)

JACK: Als er hier over één relatie gesproken zou moeten worden, is het over die van jou.

BEATRICE: Nee, daar ga ik niet over praten. Je weet heel goed wat een nachtmerrie je vader

is en je kunt me niet laten geloven dat je helemaal niet begrijpt waarom ik

wegging. Dus laten we er geen woorden meer aan vuil maken. Ik drink hier mijn

thee en hij draagt ginder één van mijn oude jurken… en dat is dat.

JACK: (Staat op en gaat naar haar) Weet je waarom dit mis ging? Je bent gestopt met

op te treden. Jullie hadden nooit moeten stoppen met optreden.

BEATRICE: Jack, er was geen werk meer.

JACK: Ga er dan mee naar bejaardentehuizen, kinderfeestjes, bruiloften, festivals. Je

zou het zelfs elke zaterdagnacht bij mij in het Café de Paris kunnen gedaan

65

hebben. Ik zeg alleen maar dat als jullie waren blijven optreden - het huwelijk veel

langer zou hebben stand gehouden.

BEATRICE: Maar onder welke voorwaarden? Als je een microfoondraad en pruiktape nodig

hebt om een huwelijk bij elkaar te houden, wat heeft dat dan voor zin?

(Ze doet melk in de thee)

JACK: Ik wil gewoon niet dat ieder van ons zijn leven eindigt als vrijgezel.

BEATRICE: Vrijgezel zijn is niet half zo slecht als wat ervan wordt verteld.

JACK: Hoe kan jij dat nu weten… je bent het nog maar zes uur. Zou je het geen 24

willen geven voordat je enige conclusies gaat trekken.

BEATRICE: Drink je thee.

JACK: Ik maak me zorgen over onze pa.

BEATRICE: Dat hoeft niet… hij maakt heel gemakkelijk vrienden. Hij zit waarschijnlijk al aan

de piano van het schip op dit moment en zingt de oude liedjes voor gratis bier. Hij

zal daar een publiek hebben en overal waar hij zal gaan. Dat is alles wat hij nodig

heeft. En dat hij er gelukkig mee is. Hij hield altijd meer van een publiek dan van

mij.

JACK: Ma!?

BEATRICE: Nee... Ik ben er blij om. Hij hield van hen en zij hielden ook van hem. Dat was de

perfecte relatie... Gezondheid. (Ze drinkt van haar kopje thee. Jack doet niets,

dus ze tikt haar kopje tegen het zijne. Dan gaat ze weer zitten op de sofa) Heb je

vanavond een voorstelling?

JACK: Ja.

BEATRICE: Mag ik komen kijken?

JACK: Als je je paspoort hier laat… ja.

BEATRICE: Weet je, het is vreemd. Ik ben blij om thuis te zijn. Een buitenlands avontuur met

een Franse zigeuner is allemaal goed en wel, maar niets gaat boven een lekker

kopje thee, hé?

66

JACK: Ik weet niet hoe je er zo rustig over kan doen. Je zet het leven van iedereen in rep

en roer en gaat dan rustig een potje Earl Grey zitten slurpen, alsof er niets

gebeurd is.

BEATRICE: Wat wil je dat ik doe? In tranen uitbarsten? Me op een brandstapel gooien?

JACK: Nee, maar misschien kan je gewoon iets voelen.

BEATRICE: Ik ben niet harteloos… verre van dat. Ik denk alleen niet dat we hysterisch

moeten doen over alles. Ik heb daar genoeg van gehad in de theaters.

Schreeuwen, gillen, dichtslaande deuren. Mensen die dreigen om elkaar te

vermoorden. En de volgende dag knuffelen ze elkaar en liggen in elkanders

armen als een paar puppies. Ik ga de hele rest van mijn leven op een stevige

basis afwerken, evenwichtig. Kalmte en rust, peis en vree. Alles beleefd en

vriendelijk. (Heftig) En nu kop dicht en drink je thee.

JACK: Praat zo niet tegen mij… ik ben je man niet. En na wat vandaag gebeurd is, moet

je niemand meer instructies geven.

BEATRICE: Ik gaf geen instructies, Jack, ik smeekte. Alsjeblieft, laat me gewoon vijf minuten

met rust..? (Jack stemt daarmee in en zit naast Beatrice op de sofa. Ze drinken

hun thee in stilte. Een paar momenten later gaat de deurbel)

JACK: Graham zal wel open doen.

BEATRICE: Je stuurde Graham naar bed. De arme sukkelaar is helemaal naar Dover

gereden. (Ze drinkt haar thee, terwijl Jack haar vol ongeloof aanstaart. Dan staat

hij op, geeft Beatrice zijn kopje en loopt naar de deur. Hij opent ze en - tot zijn

grote verrassing - komt Charlie binnen. Hij gaat onmiddellijk naar het midden van

de scène. Hij draagt een blauw-wit gestreepte polo shirt, een baret, en heeft een

rits uien om zijn nek)

JACK: Pa!?

BEATRICE: (Staat op, geschokt) Charlie!?

JACK: Maar… Hoe kom je hier zo snel terug?

CHARLIE: Ik sprong van het schip, voordat het zelfs maar vertrokken was.

JACK: En vanwaar dan die outfit?

67

CHARLIE: Van de souvenirwinkel in Dover.

JACK: En de uien?

CHARLIE: Van een groentewinkel in Canterbury.

JACK: Ik ben met stomheid geslagen.

BEATRICE: Wel, ik niet! Waarom ben je teruggekomen? Ik dacht dat we…

CHARLIE: Ik weet het, ik weet het. Maar je hebt toch altijd van verrassingen gehouden,

nietwaar.

BEATRICE: Het is aan het over gaan.

CHARLIE: Ik kon niet zomaar wegvaren van alles… zelfs als er een gebruinde zigeuner op

mij wachtte aan de overkant. Ik hoor hier. Wij horen bij elkaar. Charlie en Bea…

net zoals het stond op al die theateraffiches.

BEATRICE: Die posters werden een decennium geleden al verscheurd.

CHARLIE: Maar dit huwelijk niet. We worden nog steeds in één adem vernoemd… goed,

een hoestende en piepende ademhaling. Kijk, Bea, ik heb over alles nagedacht

en ik wil een suggestie doen... Jij blijft in ons huis en we zullen een auto en een

caravan kopen. En ik reis in de week door het land. Ik vind het heerlijk om

onderweg te zijn. En dan kan jij zoveel rust en kalmte hebben als je wilt. Ik zal

gewoon thuis komen in het weekend… en tegen die tijd zal je me misschien al

missen... Klinkt dat een goed idee?

BEATRICE: Is dat iets wat je echt zou willen doen?

CHARLIE: Ja, ik vind het geweldig. Een bezoek aan oude steden, de oude theaters elke

week. Ik kan me niets beters voorstellen dan meestal weg te zijn.

BEATRICE: Ik ook niet. Waarom heb je dat al niet eerder voorgesteld?!

CHARLIE: Ik dacht dat je niet kon leven zonder mij!.. Maar nu ik weet dat je niet kunt leven

met mij. Ik heb die dingen altijd verward... We kunnen toch nog steeds gelukkig

zijn? Ik dacht dat als we steeds uit elkaar zijn, we misschien samen konden

blijven. Als je begrijpt wat ik bedoel?

BEATRICE: Wel, ik... Ik denk dat het wel zou kunnen werken... Ik moet erover nadenken.

68

JACK: Ik heb er nog een ideetje aan toe te voegen. Als je elk weekend terugkomt, om

samen te zijn, waarom doe je dan geen voorstelling samen met mij, elke

zaterdag, in het Café de Paris. Je zou je eigen leven leven, samen gescheiden,

zoals jullie dat willen, maar elk weekend zouden we samen zijn. Het gezin

Nachtegale, 's nachts samen zingend, zoals nachtegalen gewoon zijn te doen.

Het is… wel ja, het zou prachtig kunnen zijn. Jullie zouden opnieuw optreden. En

we zouden er samen zijn, ieder van ons, als één grote familie, in mijn show.

Maggie en ik doen onze gebruikelijke show, maar met als extra bonus "Charlie en

Bea" als voorprogramma.

BEATRICE: Sorry… "als voorprogramma”?

JACK: Oké… maar dan met gedeelde facturatie. We kunnen het bespreken met mijn

agent.

BEATRICE: Ik dacht dat hij dood was.

JACK: Alleen zijn hersenen.

CHARLIE: Wat vind je ervan, Bea? Ik ga af en toe wat reizen en dan één keer per week

komen we samen op het podium?

BEATRICE: Ik weet het niet. Wat voor soort huwelijk is dat?

CHARLIE: Een onconventioneel… het soort dat werkt.

BEATRICE: Maar is dit niet allemaal een beetje…

JACK: Ik weet het, ik weet het, maar laat nu zo… laat het wat rondspoken in onze

hoofden voor een tijdje. En laten we nu... een kopje thee drinken. (Jack en

Beatrice halen hun kopjes thee en Charlie gaat naar de piano om zich een kopje

in te schenken)

MAGGIE: (Komt binnen van de slaapkamers) Oh! Jullie zijn allemaal terug.

CHARLIE: We zijn nooit weg geweest… je moet een nachtmerrie hebben gehad.

JACK: We drinken thee. Wil je ook een kopje?

MAGGIE: Kan iemand mij vertellen dat ik niet gek aan het worden ben?

69

JACK: Dat kan ik niet doen, ik ben geen dokter. En je hoofd is al regelmatig een vergiet.

(Tot Charlie) Melk en twee suikertjes voor Maggie, alsjeblieft pa. (Maggie gaat

naar Charlie, die haar een kopje thee geeft. Op dit moment komt Graham, nu in

zijn pyjama op)

GRAHAM: Kan iemand mij vertellen wat er aan de hand?

JACK / BEA / CHARLIE / MAGGIE: (Samen) We drinken thee.

(Graham loopt naar de piano en schenkt zich ook een kopje thee in. Iedereen zit,

behalve Graham die nog blijft staan. Ze drinken hun thee, zonder iets te zeggen.

Na een pauze verbreekt Jack de stilte)

JACK: Ik heb er altijd van gedroomd dat ik op een dag in stilte in mijn woonkamer zou

zitten. Het is prachtig. (De stilte blijft nog een moment) Goed... dat hebben we

weer gehad… Graham, zet de radio aan, wil je? (Graham doet het. Het speelt luid

"Rock Around The Clock" van Bill Hayley. Ze zitten, luisteren, reageren met

afgrijnzen en grimassen op de geluiden die ze horen. Graham schudt zijn hoofd

op de maten van de muziek. Na ongeveer een halve minuut geeft Jack het

signaal om het volume lager te zetten. Graham doet het)

CHARLIE: Wat was dat?

JACK: Ik denk dat dat onze begrafenis was...

GRAHAM: Zal ik naar een andere zender zoeken? Iets meer "uit de oude doos"?

MAGGIE: (Tot Jack) Is dat wat we zijn? “De oude doos”?

(Graham verandert het radiokanaal en we horen Bing Crosby “I’m dreaming of a

white Christmas” zingen. Er klinkt een zucht van opluchting en ze blijven hun thee

drinken met een glimlach van tevredenheid. Graham verlaagt het volume en de

muziek blijft rustig op de achtergrond)

MAGGIE: Kan er iemand me vertellen wat er gebeurd is?

BEATRICE: Het is een lang verhaal.

MAGGIE: Ik ben vrijgezel en ik woon alleen… ik heb de tijd.

CHARLIE: Heb je ooit in een caravan geleefd?

MAGGIE: Nee, het lot heeft me dat extra genot nog niet bezorgd.

70

CHARLIE: Ik ga er één kopen. Het is het laatste nieuwe. Modern en mobiel. Ik ga er het land

mee doorreizen en kom dan één keer per week te voorschijn om met jullie twee

elke zaterdag in jullie show op te treden.

MAGGIE: Sorry? Met ons optreden in de..? Jack?

JACK: Ja, daar moeten we het nog eens samen over hebben.

MAGGIE: Ja, dat denk ik ook.

CHARLIE: Ben je niet blij?

MAGGIE: (Droogjes) Oh… blij is niet het juiste woord... (Ze drinkt haar thee)

CHARLIE: We moeten dat nog wel een beetje verder uitpluizen, maar zo heb je iets om naar

uit te kijken in de toekomst.

MAGGIE: O, Charlie, ik probeer niet te veel na te denken over de toekomst. Ik ben nog

steeds aan het proberen om deze morgen door te komen.

BEATRICE: Hoe zal dit alles eigenlijk in zijn werk gaan?

CHARLIE: We praten dat wel uit. We praten alles uit...

BEATRICE: Begin dan al maar te praten. Ik luister.

CHARLIE: Nee, niet hier. Ik denk dat we dat privé moeten doen.

BEATRICE: Laten we dan naar huis gaan.

JACK: (Verheugd) Naar huis? Jullie huis? Echt?

BEATRICE: Ja, ik denk dat dat beter is. Maar wees niet te enthousiast, Jack… Het is

kerstavond, we komen terug voor de lunch en het diner.

JACK: Ach zo...

BEATRICE: Maar we nemen de koffers wel mee, goed? Begin al maar in te pakken. Zou dat je

gelukkig maken, Jack?

JACK: Ik denk dat ik ga huilen.

BEATRICE: Help me dan op te staan.

71

JACK: Nog eerst één ding, als je doorgaat met dit alles, maak je dan geen zorgen over je

spaargeld. Ik betaal wel voor de caravan, de benzine, de outfits voor de show,

alles wat je nodig hebt.

CHARLIE: Betalen met wat?

JACK: Geld, pa. Ik heb er genoeg van… alles opgespaard voor een regenachtige dag.

En vandaag zijn we allemaal doorweekt.

CHARLIE: We kunnen uw geld niet aannemen.

JACK: Oh, onzin. Waar zijn kinderen anders voor? Ik zal je zelfs zakgeld geven. Het is

oké. Ik word heel goed betaald. Het is je gegund. Echt.

CHARLIE: Dus, ze betalen je goed. Prima. Je verdient het ook.

JACK: Echt?

CHARLIE: Absoluut. Daarom ben ik altijd zo jaloers op je geweest.

JACK: (Verbaasd) Jaloers op mij?

CHARLIE: Ja, jongen. Waarom denk je dat we de hele tijd ruzie hadden?... Maar dat is voor

een andere dag… (Hij staat op. Tot Beatrice) Gaan we dan?

BEATRICE: Ja, zeker?

CHARLIE: (Steekt zijn hand uit en trekt Beatrice recht. De muziek verandert op de radio. Het

is een orkestrale versie van “I’m dreaming of a White Christmas”. Een pauze)

Beatrice, ik ben niet zo goed in sorry zeggen, maar - in plaats daarvan - mag ik

deze dans van u?

BEATRICE: Welke dans? (Charlie doet teken aan Graham dat hij het volume op de radio moet

hoger zetten. Hij doet dat) Doe die groenten weg en ik zal er eens over nadenken.

Je zou nu toch al moeten weten dat ik geen interesse heb in uw ajuinen. (Charlie

gooit zijn baret weg en de rits uien en biedt zich aan als haar danspartner. Zij

nemen elkaar bij de hand en beginnen langzaam door de kamer te dansen. De

anderen kijken toe. Na een tijdje wendt Jack zich tot Maggie) Zullen we?

MAGGIE: Voor het ontbijt?

72

JACK: Zie het als zeer, zeer laat in de nacht. (Ze staan beiden op en dansen ook.

Uiteindelijk stoppen Charlie en Beatrice en lopen naar de voordeur. Graham

verlaagt het volume van de muziek)

BEATRICE: Excuses aanvaard.

CHARLIE: Dank je.

BEATRICE: Neem de koffers, Charlie.

GRAHAM: Ik pak ze wel.

BEATRICE: Nee, je zult doodvriezen in die kledij. Charlie kan het wel aan.

GRAHAM: Ben je daar zeker van?

CHARLIE: Geen probleem. (Pakt de koffer)

BEATRICE: (Geeft Graham een dankbare kus) Dank je. (Ze gaat af. Charlie volgt met de

koffer)

JACK: Tot straks bij de lunch. Pa! Zorg ervoor dat die koffer niet tegen… (Op hetzelfde

moment laat de koffer tegen het deurframe.)

CHARLIE: Het is oké. Ik heb hem. (Af met de koffer. Het nummer op de radio eindigt. Jack

en Maggie staan nog steeds in elkaars armen)

GRAHAM: (Zet de radio af en ziet dat dit misschien een goed moment is om te vertrekken)

Misschien zal ik me gewoon gaan aankleden… of ik ga terug naar bed… of…

(Gaat rustig af door de keukendeur)

MAGGIE: Arme Graham, hij had niemand om mee te dansen... Hij doet het nooit.

JACK: Maar hij heeft elke maandag vrij, weet je. Misschien danst hij wel met allerlei

mensen die we niet kennen.

MAGGIE: Oh, ik denk dat hij alleen maar oog heeft voor één persoon... Weet je, als je hem

ooit ontslaat, denk ik niet dat hij ergens anders heen kan. Er zijn niet zoveel

vrijgezellen in de theaterwereld meer. Je bent een uitstervend ras. Ik ben er vrij

zeker van dat je de laatste van zijn "heren" zal zijn.

JACK: Waarom zou ik hem ooit ontslaan?

73

MAGGIE: Je zou kunnen trouwen.

JACK: (Zit naast haar op de bank) Met wie?

MAGGIE: Een geheime aanbidster. Iemand die je begrijpt… dol op je is... Iemand die je zal

leren koken.

JACK: Koken?

MAGGIE: Je hebt een zeer dure keuken, achteraan in de gang. Je moet maar eens gaan

kijken. Ik zal je een plannetje maken.

JACK: Uit traditie geloof ik dat vrouwen aan het fornuis thuishoren.

MAGGIE: (Lacht) Oh, je bent grappig..! Speel nog eens wat voor me.

JACK: ’t Is te vroeg. Ik heb nog geen ei gegeten.

MAGGIE: Laat je eieren maar waar ze zijn. Je realiseert je toch dat we nieuwe nummers

zullen moeten vinden voor de show. In het Café de Paris willen ze steeds

opnieuw een bisnummer. Iedereen lijkt vandaag de dag te verwachten dat we

onbetaald overwerken. We zullen alles uit de kast moeten halen om te vermijden

dat je ouders ons succes niet gaan stelen, elke avond.

JACK: Enkel op zaterdag.

MAGGIE: Ik zou het niet moeten pikken. Ik zal er met mijn agent over spreken.

JACK: Als hij zich herinnert wie je bent, dan wens ik je veel geluk. (Hij begint te spelen)

Wat dacht je van dit…? (Hij speelt de melodie van “The Christmas song”)

MAGGIE: Oh ja, dat is prachtig. We zongen dat jaren geleden. Weet je nog?

JACK: Natuurlijk. Ik heb het geheugen van een olifant. Om eerlijk te zijn, sommige

olifanten consulteren me nog vaak.

MAGGIE: (Lachend) Wie heeft dat uitgevonden?

JACK: Ik denk dat ik dat zojuist gedaan heb. Klaar?

JACK & MAGGIE: Lied 8 : “THE CHRISTMAS SONG” (WELLS/TORME)

(Tijdens de laatste regels van het liedje gaat Maggie naast Jack aan de piano

zitten. Als het lied eindigt)

74

JACK: Zo, kunnen we nu dan ontbijten?

MAGGIE: Ja, geef me eerst snel nog een kus.

JACK: (Geeft haar een snelle kus op de lippen) Denk je dat alles goed komt?

MAGGIE: De meeste dingen doen dat… uiteindelijk.

JACK: Het heeft me altijd verbaasd dat de dingen niet makkelijker worden als je ouder

wordt. Liefde, relaties, huwelijk. Het lijkt gewoon dat –in welk stadium van je leven

je ook bent- de liefde altijd een steile klim omhoog is.

MAGGIE: Ja, maar als je aan de top bent… is het uitzicht prachtig.

JACK: En hoe weet jij dat?

MAGGIE: Oh, ik weet veel over relaties. Ik heb er honderden gehad..! (Ze kijkt naar Jack)

Maar nooit met degene die ik altijd al wilde.

JACK: Ik weet het... Geef me tijd.

MAGGIE: Ik denk niet dat er nog veel tijd over is, Jack. Alles raakt zo vreselijk snel uit de

mode.

(Jack zegt niks. In de plaats daarvan speelt hij wat op de piano. Maggie staat op

en wandelt langzaam naar de andere kant van de kamer)

JACK: Waar ga je heen?

MAGGIE: Ik denk dat ik de keuken maar eens ga verkennen. Voor het geval dat we op een

dag moeten leren om er te koken. (Ze pauzeert bij de keukendeur) Zullen we een

omelet proberen?

JACK: Ik denk dat dat een slecht idee is. (Toch staat hij op en gaat naar de keuken. Ze

lachen naar elkaar. Maggie giechelt. Ze steekt haar hand uit naar Jack en leidt

hem in de keuken. Ze gaat door de deur, maar Jack blijft in de deuropening staan

en trekt haar terug naar buiten)

MAGGIE: Ik dacht dat we… (Jack brengt haar nog dichter en kust haar. Hartstochtelijk,

maar voorzichtig) Maar hoe moet het nu met je ontbijt?

JACK: Dat kan me gestolen worden! (Ze kussen weer. De muziek komt op in de

achtergrond, de laatste tonen van de orkestrale versie van ‘The Christmas song’.

75

Als het lied is afgelopen fade het licht naar blackout. We horen applaus. We zien

weer de scene van het Café de Paris op een zaterdagavond. Jack en Maggie zijn

afgegaan. Een spot verlicht de tuindeur, waaruit Charlie en Beatrice opkomen in

hun showkledij. Ze zingen het lied, met een dansje in het midden)

CHARLIE & BEATRICE: Lied 9 : “IT’S BEGINNING TO LOOK A LOT LIKE CHRISTMAS”

(WILSON)

(Op het einde van het liedje komen Jack en Maggie, eveneens in smoking en

avondkleed, het volgende liedje zingen)

JACK & MAGGIE: Lied 10: “SANTA CLAUS IS COMING TO TOWN” (COOTS/GILLESPIE)

(Charlie en Beatrice vallen in bij het tweede deel van het lied. Graham komt ook

op de scene, maar dan als toeschouwer, aan de zijkant. Maar hij zingt wel mee.

Op het einde van het lied kust Jack Maggie en Charlie Beatrice. Graham haalt zijn

schouders op in ongeloof)

BLACKOUT

(Tijdens het groeten en terwijl het publiek de zaal verlaat horen we “Sleight ride”

door het 1949 Boston Pops Orchestra)

EINDE

© Peter Quilter – Vertaling Gie Beullens